ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ!

Μια νύχτα, κάποιος άνδρας, είδε ένα όνειρο.

Ονειρεύτηκε, ότι περπατούσε με το Χριστό σε μία όμορφη παραλία.

Μπροστά του, ψηλά στον ουρανό
σαν σε οθόνη κινηματογράφου, έβλεπε σκηνές από τη ζωή του
ενώ κοιτάζοντας πίσω στην αμμουδιά,
έβλεπε το ζευγάρι από τα ίχνη
που άφηναν οι πατημασιές τους στην υγρή άμμο.

Ωστόσο σε κάποια σημεία της άμμου
υπήρχαν μόνο οι δικές του πατημασιές.

Παρατήρησε μάλιστα ότι αυτό συνέβαινε
όταν στην οθόνη του ουρανού προβάλλονταν
οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του...

Αυτό τον παραξένεψε ιδιαίτερα,
καθώς δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο Χριστός τον εγκατέλειπε
σε αυτές τις στιγμές της δοκιμασίας...

Ρώτησε τον Κύριο για αυτό λέγοντας…
Κύριε, υποσχέθηκες πως αν αφιέρωνα τη ζωή μου σε Εσένα,
ποτέ δεν θα με εγκατέλειπες.

Που ήσουν όταν σε χρειαζόμουν
περισσότερο, πάνω στο μονοπάτι της ζωής μου;

Και ο Κύριος απάντησε…
Παιδί μου, ποτέ δε σε εγκατέλειψα.
 Όταν έβλεπες ένα ζεύγος πατημασιών στην άμμο,
ήμουν εγώ που σε μετέφερα στην αγκαλιά μου...

ΕΩΣ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

 Έως την Κόλαση

-Διήγημα-

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

[στους ασυρματιστές του Θεού!]

“Την πήρα την απόφαση, ό,τι κι αν γίνει, θα πάω στο Όρος!” , είπε ο Βασίλης. Δεν κατάλαβε πως, βυθισμένος στο συλλογισμό του, τα τελευταία λόγια τα είπε δυνατά. Μα εκείνη ούτε καν πρόσεχε! Συνέχισε την απασχόληση της στον καθρέφτη, γιατί και απόψε πάλι θα 'βγαινε.... 
Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ. Μόλις έπαιρνε να σουρωπώνει, η μάνα του έφευγε. Και οι παρέες, άφθονες και ... ποικίλλες. Την όμορφη νέα χήρα, βλέπεις, την προτιμούσαν για παρέα όλοι οι “ελέυθεροι” στην πόλη. Έφτανε μια φευγαλέα ματιά να της ρίξει κανείς και να μείνει μαγνητισμένος απ’ τα “φαινόμενα κάλλη” της. Κι εκείνη, άλλωστε, δεν άντεχε πια με τη σκέψη του εδώ και δυο χρόνια “φευγάτου” άντρα της. Εκεινού η καρδιά, ξαφνικά μια νύχτα, σταμάτησε και πήγε για το “απάνω ταξίδι”, όπως έλεγε κι ένας θείος του ορφανού πια δεκαεννιάχρονου Βασίλη. 

Το άλλο πρωί, ο ήρεμος, αποφασισμένος πια, έφηβος, άφησε ένα σημείωμα στη μητέρα του, που κοιμόταν, φορτώθηκε ένα σακίδιο και κατηφόρισε για το σταθμό λεωφορείων.

Ο μεσήλικας ξερακιανός μοναχός μπήκε τελευταίος στην τράπεζα της Μονής. Κάθισε στην άκρη του πάγκου, απέναντι από δυο-τρεις επισκέπτες, δίπλα στον αρχοντάρη, τον γέροντα Αντώνιο. Οι φιλοξενούμενοι τον κοίταξαν περίεργα. Ο λόγος ήταν ότι το δεξί του χέρι ήταν μπανταρισμένο με γάζες, ενώ από πάνω ήταν δεμένο με ένα κομμάτι τριμμένου, πολυκαιρισμένου ράσου. Ο μοναχός αυτός τελείωσε το λιτό του γεύμα ταυτόχρονα με το τέλος της ανάγνωσης του ιερού κειμένου από τον αναγνώστη. Έπειτα αποσύρθηκε αθόρυβα. Οι επισκέπτες, σαν απόφαγαν, όλο περιέργεια, πήραν να ρωτάν τον αρχοντάρη για τον μοναχό αυτό. Ο αρχοντάρης, αφού τους είπε ότι αυτός ο μοναχός ονομαζόταν Βησσαρίων, τους υποσχέθηκε ότι μετά τον εσπερινό θα τους έλυνε τις απορίες.
Καθισμένοι οι τρεις φίλοι σε ένα πεζούλι στο προαύλιο της Μονής, κοιτάζοντας στο πέλαγος κι ενώ συζητούσαν για θέματα που τους εντυπωσίασαν στο μοναστήρι, είδαν χαρούμενοι τον μοναχό Αντώνιο να έρχεται κοντά τους. Ακόμη τους “έτρωγε” η περιέργεια για το γέροντα Βησσαρίωνα. “Τον πατέρα Βησσαρίωνα, παιδιά μου τον γνώρισα πριν από τριάντα περίπου χρόνια”, άρχισε να διηγείται ο αρχοντάρης. “Ήλθαμε στη Μονή την ίδια χρονιά. Το κοσμικό όνομά του ήταν Βασίλης. Αφού περάσαμε κι οι δυο το δοκιμαστικό στάδιο και δεχθήκαμε την κουρά της αγγελικής ζωής, εκείνος πήρε ευχή και έζησε υποτακτικός σ’ εναν άγιο γέροντα στα τρομερά “Καραούλια”. Επέστρεψε έξι χρόνια αργότερα, μετά την κοίμηση του γέροντά του, αλλά με δεμένο το χέρι του! Κάποτε τον ρώτησα γι’ αυτό και εκείνος μου είπε την φοβερή του ιστορία. Όταν πήγε στην Έρημο του Όρους, πληροφορήθηκε πως η χήρα μητέρα του αποδήμησε εις Κύριον.

Εκείνος φοβόταν για την κατάληξή της, επειδή είχε ζωή άστατη. Άρχισε λοιπόν να έχει αγωνία κι ερωτήματα. Πάντως, συνεχώς τη μνημόνευε, της έκανε μνημόσυνα, τρισάγια, προσευχές και δεήσεις για την ανάπαυσή της, μα ακόμη βασανιστικά ερωτήματα τον απασχολούσαν: Σώθηκε η μητέρα του; Αν δεν σώθηκε, τι μπορούσε να κάνει; Με τέτοιους λογισμούς απευθύνθηκε στον γέροντά του για να τον ρωτήσει. Έπεσε λοιπόν στα πόδια του και, με δάκρυα στα μάτια, τού μίλησε για τον επίγειο βίο της μητέρας του και ποιες ήταν μέχρι τότε οι ενέργειες του για τη σωτηρία της ψυχής της. Εκείνος του απάντησε πως αυτό που ζητούσε να μάθει, ήταν αδύνατο για τα ανθρώπινα μέτρα. Αλλά, του είπε εν τέλει, ότι θα παρακαλούσαν το Θεό, κι οι δύο μαζί, να τους πει πού βρίσκεται ή ψυχή της μητέρας του. Έπειτα, ο γέροντας έβγαλε τον Βησαρίωνα έξω από την καλύβη τους και του είπε να μείνει εκεί όρθιος, επτά ολόκληρες ήμερες προσευχόμενος, χωρίς να φάει τίποτε και ούτε να κινηθεί ή να καθίσει. Κι ο Βησαρίων έμεινε εκεί επτά μέρες και νύχτες, όρθιος, ακίνητος, διαρκώς ένδακρυς, προσευχόμενος να ελεήσει ό Θεός φωτίζοντάς τον με την αποκάλυψη της κατάστασης της ψυχής εκείνης. Ο γέροντάς του, έκανε ακριβώς το ίδιο μέσα στην καλύβη. Όταν έφθασε η νύχτα της έβδομης ημέρας, αρπάχθηκε ο νους του Βησαρίωνα στον ουρανό και σε έκσταση είδε τα φοβερά της Βασιλείας του Θεού. Είδε ότι πραγματικά οι ψυχές στον παράδεισο χαίρονται και στην κόλαση πονούν! Είδε στα αριστερά του, μία φοβερή λίμνη, έναν βόρβορο ακαθαρσίας, λάσπης, ανυπόφορης δυσωδίας, που έβραζε κοχλάζοντας. Μέσα σ’ αυτή τη λίμνη την “καιομένη του πυρός”, είδε να ξεχωρίζουν ανθρώπινες ψυχές. Πότε βυθίζονταν και πότε ανέβαιναν ψηλά, σαν να παίρνουν μια ανάσα και ξανά πάλι μέσα και ξανά έξω, αδιάκοπα. Κάποτε, μέσα στις τόσες δύστυχες ψυχές, αναγνώρισε και τη μάνα του. Ναι, την έβλεπε για λίγο από τους ώμους και πάνω κι αναρρίγησε. Κι εκείνη αναγνωρίζοντας το γιό της στην όχθη αυτής της “Γέεννας”, του φώναξε ξέπνοα: “Παιδί μου! Βοήθησέ με!”, και ξαναβυθίστηκε. Έπειτα ξαναφάνηκε για να φωνάξει ξανά: “έλεος! βοήθεια! βοήθεια!”. Πριν βυθιστεί πάλι στο βόρβορο, φώναξε στο γιο της: “Καίγομαι, πνίγομαι, βασανίζομαι, υποφέρω!”. Ήταν τόση η θλίψη του Βησσαριώνα, όταν έβλεπε κι άκουγε αυτά, βούτηξε το χέρι του μέσα, την άρπαξε από τα μαλλιά και με δυσκολία την τράβηξε έξω! Έξω από τη λίμνη ο Βησσαρίων είδε κάτι σαν χρυσή κολυμβήθρα. Από κάποιο σημείο της, δίπλα σε βράχο, έτρεχε γάργαρο νερό μέσα στην κολυμβήθρα, χωρίς όμως ποτέ να γεμίζει. Πήρε τότε τη μάνα του αγκαλιά στα δυο του χέρια και την έβαλε σ’ αυτήν την κολυμβήθρα, όπου πλύθηκε, καθαρίστηκε και έγινε κατάλευκη σαν χιόνι. Έπειτα, κάποιοι λευκοντυμένοι νέοι, που δεν τους είχε προσέξει νωρίτερα, της έδωσαν λευκό φόρεμα. Εκείνη τυλίχτηκε μ’ αυτό και έφυγε μαζί τους. Καθώς απομακρυνόταν ανάμεσά τους, στην αντίθετη από τη λίμνη κατεύθυνση, είδε να του γνέφει χαιρετώντας χαρούμενη. Αμέσως, μετά ο Βησσαρίων επανήλθε στα γήινα. Το χάραμα, μετά το τέλος της έβδομης νύχτας, ήταν εκεί, ορθός, έξω από την καλύβη, παρακαλώντας ακόμη το Θεό για τη σωτηρία της μητέρας του, ευγνωμονώντας ταυτόχρονα Εκείνον για την οπτασία. Λίγο μετά, ο γέροντάς του βγήκε από την καλύβη και τον ρώτησε τι είχε δει. Εκείνος ξέσπασε με λυγμούς σε ευχαριστίες στο Θεό για την ευσπλαχνία Του που έβγαλε τη μάνα του από τον Άδη. Το χέρι του όμως που βούτηξε στη φοβερή λίμνη του πυρός, μέχρι τον αγκώνα, ήταν καμένο και βρωμούσε απαίσια. Ο Βησσαρίων μου είπε ότι παρακάλεσε το γέροντά του, μετά απ’ αυτά, να του θεραπεύσει το χέρι του, όμως εκείνος αρνήθηκε να σβήσει εκείνο το “σημείον μέγα”, που αποτελούσε σημάδι του θαύματος! Ο γέροντας τού τόνισε πως το “σημείον” εκείνο ήταν η απόδειξη για το πόση δύναμη έχουν Θεία Λειτουργία, μνημόσυνα, τρισάγια, προσευχές με κομποσκοίνι και ελεημοσύνες για έναν κεκοιμημένο. Έπειτα, ο άγιος Γέρων ασκητής έσκισε ένα κομμάτι από το ράσο του και του είπε: “Τύλιξε το χέρι σου μ’ αυτό. Ο τόπος τώρα θα ευωδιάζει. Και σε όσους αμφιβάλλουν, θα το ξετυλίγεις για να αποδεικνύεις την αλήθεια της ιστορίας”. Εγώ, όταν μου τα έλεγε αυτά ο αδελφός μου, είχα λογισμούς δυσπιστίας. Εκείνος με κατάλαβε και τράβηξε λίγο τη μια άκρη του ράσου. Παιδιά μου!”, έκανε κοιτώντας κατάματα τους ακροατές του ο αρχοντάρης, “δεν άντεξα την “βρώμα” εκείνη κι έφυγα μακριά. Τόσο φοβερή ήταν ή δυσοσμία. Το ράσο όμως εκείνου του κεχαριτωμένου Γέροντα ήταν ράσο αγιασμένο, γι’ αυτό κι ευωδίαζε!”.

Σημ.: Στηρίζεται σε αληθινό γεγονός [Θεωδώρητος, 6ος αι. μ.Χ.]

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΡΕΥΣΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Η κατάργηση του ρευστού χρήματος οδηγεί στην απόλυτη δικτατορία

Γράφει η Α. Λεώνη

Το παγκόσμιο Τραπεζικό σύστημα εργάζεται σταθερά και οργανωμένα στην τελική εφαρμογή του πλαστικού χρήματος και εξαφάνιση του ρευστού χρήματος με πρόσχημα την φοροδιαφυγή και την παράνομη δραστηριότητα. Η κυβέρνηση προωθεί την χρήση των ηλεκτρονικών καρτών  και ήδη έχει εξαγγείλει την εφαρμογή της ηλεκτρονικής ταυτότητας. Για το σκοπό αυτό μας παρέχονται διάφορες ‘εξυπηρετήσεις’.

Ο στόχος, τσέπη άδεια αλλά όλοι με ‘ηλεκτρονικά πορτοφόλια’. Και είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι όταν έχουν άϋλη πίστωση –και όχι τον περιορισμό του φυσικού χρήματος- ξεφεύγουν ευκολότερα και ξοδεύουν περισσότερα διότι απλά δεν νιώθουν το φυσικό όριο που θέτει η έλλειψη του φυσικού χρήματος.  

 Ας δούμε πόσο εκτινάχθηκαν  οι προϋπολογισμοί των οικογενειών από τότε που άρχισε η χρήση του "πλαστικού" χρήματος. Κι αυτό γιατί επιτρέπει στον καθένα να αγοράζει  και πέραν των πραγματικών δυνατοτήτων του, με πίστωση. 

Μια κοινωνία χωρίς ρευστό χρήμα κατ’ αρχήν βρίσκεται ολοκληρωτικά στην ‘αγκαλιά’ των Τραπεζών. Κατά συνέπεια όλες οι χρηματικές κινήσεις του, καταγράφονται και αρχειοθετούνται από τις Τράπεζες απεικονίζοντας έμμεσα τον τρόπο ζωής μας.

Ας παραλείψουμε το γεγονός ότι οι Τράπεζες κερδίζουν εκμεταλλευόμενες την κίνηση των ‘χρημάτων’ αποκλειστικά μέσω αυτών και το γεγονός ότι έτσι καταφέρνουν να ελαττώσουν  τα έξοδά τους και ας δούμε αναλυτικά μερικές άλλες πολύ βασικές συνέπειες:

Απόλυτος Οικονομικός και πολιτικός έλεγχος

Με βάση αυτά τα αρχεία οι Τράπεζες θα γνωρίζουν όλες τις "επιλογές" μας. Αυτό σημαίνει, ότι κάθε στιγμή ΟΛΟΙ θα είναι εν δυνάμει αντικείμενα για εκβιασμό. Οι Τράπεζες και συνακόλουθα η ολιγαρχία η οποία θα τις ελέγχει θα είναι σε θέση να γνωρίζει τα πάντα για εμάς, εμείς όμως τίποτα δεν θα γνωρίζουμε για αυτούς. Αφού αυτοί θα είναι ‘αόρατοι’ για μας.

Θα είναι εύκολο να γνωρίζουν και να συμπεραίνουν το πώς σκεφτόμαστε δηλαδή τι ιδέες έχουμε και αν αυτές δεν αρέσουν στο σύστημα τότε αυτές θα διώκονται εύκολα και σχεδόν αυτόματα, και μάλιστα χωρίς αστοχίες. Το ηλεκτρονικό φακέλωμα καταργεί ακόμη και τους παραδοσιακούς ρουφιάνους. Δηλαδή θα έχουμε επαναφορά του ΄κουμμουνισμού’ από την άλλη πόρτα, με την έννοια ότι μελλοντικά κάποιοι άλλοι θα είναι σε θέση να μετρήσουν το έχειν και τις καταναλωτικές δαπάνες του κάθε πολίτη και στη συνέχεια θα μπορούν να καθορίζουν τις ανάγκες του. Δηλαδή αυτοί θα ορίζουν αυτό που λέχθηκε από τους θεωρητικούς του κομμουνισμού δηλαδή ‘στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του’. Μόνο που αυτό δεν θα προσδιορίζεται από το ίδιο το άτομο αλλά από τρίτους.

Τα ιατρικά δεδομένα των πολιτών επίσης μπορεί να είναι όχι μόνο ανιχνεύσιμα αλλά και εκμεταλλεύσιμα. Αν για παράδειγμα πήγε στον Ψυχίατρο και στη συνέχεια πήγε στο φαρμακείο και πήρε το συγκεκριμένο φάρμακο, κλπ. Και γίνεται αντιληπτό πόσο άσχημο είναι αυτές οι πληροφορίες να είναι εκμεταλλεύσιμες από τρίτους (πχ ασφαλιστικές εταιρείες, κλπ.);

Ακόμα και οι απ’ ευθείας συναλλαγές μεταξύ πολιτών θα πρέπει να γίνονται μέσω των Τραπεζών, κάτω δηλαδή από το άγρυπνο μάτι του μεγάλου αδερφού. Συνεπώς η   ιδιωτική ζωή και η ατομικότητα υπό πλήρη εξαφάνιση. 

Από την άλλη πλευρά η χρήση του ρευστού χρήματος όπως το ξέρουμε σήμερα, βοηθά στον  έλεγχο των δαπανών μας.  Έτσι πχ αν έχεις χρήματα αγοράζεις, αν δεν έχεις δεν αγοράζεις ή περιορίζεσαι στα απολύτως αναγκαία.

Η κατάργηση των μετρητών είναι η κατάργηση του δικαιώματος του κάθε πολίτη να μπορεί να αγοράζει ανώνυμα χωρίς να καταγράφεται. Συνεπώς η χρήση των μετρητών σημαίνει ελευθερία επιλογών χωρίς να νιώθει κάποιος ότι παρακολουθείται λόγω αυτών.  Από την άλλη οι συναλλαγές με πλαστικό χρήμα (καταγραφόμενο χρήμα), οι πολίτες θα είναι αιχμάλωτοι της εκάστοτε εξουσίας.

Ενοποίηση των Βάσεων Δεδομένων

Η ενοποίηση των Βάσεων δεδομένων σε συνδυασμό με την κατάργηση του ρευστού χρήματος είναι η απαρχή του απόλυτου ολοκληρωτισμού. Η ελευθερία των ανθρώπων όχι απλώς συρρικνώνεται – αλλά καταργείται πλήρως. Γνωρίζουμε σήμερα τις όψεις του φασισμού και την βαρβαρότητα του. Όμως η ενοποίηση των Βάσεων Δεδομένων οδηγεί σε ακόμη χειρότερη κατάσταση, είναι ο απόλυτος εφιάλτης.

Δεν υπάρχει δικτάτορας, διεστραμμένος ή άλλος παθολογικός τύπος, ο οποίος θα έρθει στην εξουσία και δεν θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τις πληροφορίες που παρέχονται από μια ολοκληρωμένη Βάση Δεδομένων. Και τότε θα αρχίσει ένα νέο-εποχικό δράμα – που ακόμη δεν μπορούμε να το φανταστούμε.

Οι επιδιώξεις ενός αρχομανούς θα μπορούν να επιβληθούν με αφόρητές μαζικές, στερήσεις (πείνα, φτώχια, ανέχεια, έλλειψη υγείας, παιδείας, περιουσία δηλ. αποστέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων) ώστε οι πολίτες να υποκύψουν στις διεστραμμένες βουλές του. Τα πυρηνικά όπλα μπορεί να επιφέρουν την φυσική καταστροφή μέρους της ανθρωπότητας. Οι χρήση των ενοποιημένων Βάσεων Δεδομένων μπορεί να ‘αλυσοδέσουν’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, αυτόματα. Γι’ αυτό ας προσέχουμε στο τι μας ετοιμάζουν.

Το μαύρο χρήμα

Άνθρωποι οι οποίοι θα βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά ή επειδή προσέφεραν κατάλληλες ‘υπηρεσίες’ (ή ακόμα και χάκερς) θα μπορούν να εμφανίζουν αθρόα πλαστικό χρήμα στο λογαριασμό τους. Κανείς δεν είναι σε θέση να ελέγξει απόλυτα το σύστημα.

Δηλαδή, θα υπάρχει και πάλι "μαύρο" χρήμα αλλά ηλεκτρονικό αυτή τη φορά και το κυριότερο προσβάσιμο μόνο στους αρεστούς και σε αυτούς που εργάζονται πιστά για το "βαθύ κράτος".  Μάλιστα το μαύρο χρήμα θα πολλαπλασιάζεται ταχύτητα.  Όταν καταργηθεί το χαρτί, η απόδειξη για το τί είμαστε και τι διαθέτουμε, τότε ο μόνος εγγυητής θα μείνει το ηλεκτρονικό σύστημα. Τι θα μας πούνε τότε τα ΜΜΕ ότι υπάρχει προστασία προσωπικών δεδομένων; Οι διαφορετικού τύπου κλοπές καθώς και οι αμφισβητήσεις διαφόρων συναλλαγών θα είναι τόσες πολλές που τα δικαστήρια δεν πρόκειται να τις προλάβουν. 

Μονοπώλιο συναλλαγών

Όταν απομείνουν μόνο οι ‘πλαστικές’ συναλλαγές, τότε ποιος θα προστατεύσει τους πολίτες από τους άπληστους Τραπεζίτες;  Αν προφασιστούν για παράδειγμα λόγους "οικονομικής κρίσης" ή άλλους λόγους και θέλουν να επιβάλλουν αρνητικά επιτόκια τότε, πως θα μπορέσουν οι  πολίτες να προστατεύσουν τα χρήματά τους και την αγοραστική τους δύναμη, από την ‘αφαίμαξη’ των Τραπεζών;    

Ακόμη, σήμερα για παράδειγμα οι πολίτες όταν βρίσκονται σε ανέχεια και ταυτόχρονα με μεγάλες φορολογικές οφειλές επιλέγουν να πληρώσουν την συντήρηση της οικογένειάς τους και να αφήσουν απλήρωτο το φόρο τους. Όμως με τη καθιέρωση του πλαστικού χρήματος το κράτος θα μπορεί να παίρνει απευθείας το φόρο, αψηφώντας για την κατάσταση των πολιτών και αφήνοντας τους σε απόλυτη ένδεια.

Ο κίνδυνος της εξαφάνισης

Όταν καταργηθεί το χαρτί, και τα μεταλλικά νομίσματα, τότε η ύπαρξη όχι μόνο του χρήματος αλλά και του πολίτη θα είναι μερικές ηλεκτρονικές εγγραφές στις οποίες μάλιστα δεν έχει πρόσβαση. Αν όμως παύσουν να υπάρχουν και οι ηλεκτρονικές εγγραφές, τότε απλά ακόμη και αυτή η ύπαρξη του πολίτη ‘εξαφανίζεται’!. Παύει να υπάρχει!

Δεν θα υπάρχει χαρτί που να αποδεικνύει ότι είχατε μισθοδοσία, ή ότι είχατε...τόσο "ηλεκτρονικό χρήμα" στον λογαριασμό σας. Τα ίχνη εξαφανίζονται εύκολα διότι είναι άϋλα. Σε μια πιο προχωρημένη εκδοχή, τότε ο κρατικός μηχανισμός απλά θα μπορεί ακόμη και να "εξαφανίσει" ηλεκτρονικά έναν άνθρωπο. Δηλαδή έμμεσα ακόμη και η ύπαρξή μας θα επιβεβαιώνεται ηλεκτρονικά από το κράτος.

Δρόμος χωρίς επιστροφή

Τα παραπάνω αποτελούν μερικές περιπτώσεις των συνεπειών απόσυρσης του ρευστού χρήματος. Σήμερα που οι συναλλαγές γίνονται και με ρευστό χρήμα ο έλεγχος και η παρακολούθηση των πολιτών είναι σχετικά δύσκολη και ανακριβής. Παρ’ όλα αυτά, ήδη αρκετοί πολίτες φαίνεται να αποδέχονται από τα όσα λέγονται για διευκολύνσεις που παρέχει το πλαστικό χρήμα και σκέφτονται θετικά στο ζήτημα της κατάργησης του ρευστού χρήματος. Στις Σκανδιναβικές χώρες αυτό θεωρείται αυτονόητο.  Όμως δεν φαίνεται να έχουν σταθμίσει καλά τις συνέπειες αυτού του εγχειρήματος. Όταν συνειδητοποιήσουν τις συνέπειες θα είναι πολύ αργά. Η πόρτα της φυλακής θα έχει κλείσει και το κλειδί – η ελευθερία - θα έχει χαθεί.

Και οι γραφές προ είπαν …

Η αποκάλυψη του Ιωάννη στο Κεφ. Ιγ’ 16, αναφέρει: “ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπί τῆς χειρός αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν, καί ἵνα μή τις δύναται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μή ὁ ἔχων τό χάραγμα, τό ὂνομα τοῦ θηρίου ἢ τόν ἀριθμόν τοῦ θηρίου˙ ἀριθμός γάρ ἀνθρώπου ἐστί καί ὁ ἀριθμός αὐτοῦ χξς“ = 666."

Ακόμη η παράδοση σχετικά με τον Πατροκοσμά αναφέρει ότι μεταξύ των άλλων: «Θα 'ρθεί καιρός, που θα σάς πουν να βουλωθείτε με τη βούλα τού Σατανά. Να μη βουλωθείτε. Αν βουλωθείτε, και στου βοδιού το κέρατο να κρυφθείτε, θα σάς βρουν»    

Δηλαδή έχουμε ένα κείμενο γραμμένο σχεδόν πριν από 2.000 χρόνια και μια προφητεία 250 ετών παλιά, αλλά και πολλές άλλες πρόσφατες προρρήσεις συγχρόνων αγίων που εξειδικεύουν τα όσα πρόκειται να συμβούν. Και όμως κανενός  δεν ιδρώνει το αυτί!

Τι σύμπτωση. Δεν φαίνονται να γίνονται κατανοητά ούτε τα σημεία των καιρών;  Με τις νέες ταυτότητες με τα ηλεκτρονικά microchips, οι πολίτες θα παρακολουθούνται από τον big brother νύχτα και μέρα. Και όμως ούτε καν σαν σκέψη δεν φαίνεται να περνάει από μέρος των πολιτών και τα σύγχρονα ΜΜΕ. Δεν βρίσκουν πολύ ανησυχητικό ότι ένα ιερό κείμενο που περιγράφει φρικτά πράγματα που θα συμβούν σε όσους αποδεχτούν το "χάραγμα", μετά από δύο χιλιετίες πιθανόν να οδηγείται προς επαλήθευση.

Από efenpress.gr

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΔΙΑΣΗΜΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ (Ο ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ)!

 Διάλογος ενός ζητιάνου και ενός διάσημου θεολόγου

(Ο σίγουρος δρόμος προς τη Βασιλεία)

Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς

 

Στό βιβλίο τού αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς υπάρχει ένας διάλογος ενός ζητιάνου μέ ένα διάσημο θεολόγο. Ο θεολόγος επί οκτώ έτη ακατάπαυστα παρακαλούσε τό Θεό νά τού φανερώσει κάποιον άνθρωπο, πού θά μπορούσε νά τού δείξει τόν πιό σίγουρο δρόμο γιά τή Βασιλεία τών Ουρανών. Κάποια μέρα πού έφθασε στό αποκορύφωμα τής προσευχής άκουσε μιά φωνή «Πήγαινε καί στήν έξοδο τής Εκκλησίας θά βρείς τόν άνθρωπο πού ζητάς». Πηγαίνει βιαστικά στήν Εκκλησία, όπου βρίσκει ένα γέρο ζητιάνο μέ κουρελιασμένα ρούχα καί πληγωμένα γόνατα καί τόν χαιρετά:
 
- «Καλό καί ευτυχισμένο πρωινό, γέροντα».
- «Ποτέ δέν είχα κακό καί δυστυχισμένο πρωινό».
(ο άλλος εν αμηχανία διορθώνει)
- «Είθε νά σού στείλει ο Θεός κάθε αγαθό»!
- «Ουδέποτε μού εστάλη κάτι μή αγαθό»!
(ο θεολόγος παραξενεύεται καί τού λέει)
- «Τί συμβαίνει μέ σένα, γέροντα; Εγώ σού εύχομαι κάθε ευτυχία».
- «Μά ποτέ δέν είμαι δυστυχής. Ζώ σύμφωνα μέ τό θέλημα τού Θεού. Γιά τό ζυγό πού μού έδωσε ο Θεός ποτέ δέν δυσανασχέτησα καί είμαι πάντοτε ευχαριστημένος».
- «Από πού ήλθες εσύ, γέροντα, εδώ»;
- «Από τόν Θεό».
- «Καί πού Τόν βρήκες»;
«Εκεί πού Τόν άφησα στήν αγαθή θέληση».
- «Ποιός είσαι, γέροντα, καί σέ ποιά τάξη ανήκεις»;
- «Οποιος κι άν είμαι, είμαι ικανοποιημένος μέ τήν κατάστασή μου, γιατί βασιλεύς είναι αυτός πού κυβερνά καί διευθύνει τόν εαυτό του».
 
Ο θεολόγος αποδέχθηκε τελικά πώς ο δρόμος τού ζητιάνου ήταν ο μόνος σίγουρος γιά τόν Ουρανό, δηλ. η τελεία παράδοση στό θέλημα τού Θεού»
 
Πηγή: ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΡΕΒΥΘΙΑ

«Μια από τις μέρες που βρισκόμουν στην Ιερουσαλήμ, πρόσεξα ότι μερικοί κάτοικοι της Βηθλεέμ, αραβόφωνοι Χριστιανοί, μοίραζαν στους προσκυνητές -επί αμοιβή- πέτρινα ρεβύθια. Τους ρώτησα από πού τα βρίσκουν. Μου είπαν ότι μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Βηθλεέμ, αριστερά του αμαξωτού δρόμου που οδηγεί στην Βηθλεέμ, υπάρχει ένα παλαιό αλώνι, εκεί όπου βρίσκονται τα πέτρινα ρεβύθια. Για να έχω σαφή γνώση του πράγματος, την άλλη μέρα, πήρα για οδηγό έναν που είχε στην κατοχή του αυτά τα πέτρινα ρεβύθια και πήγα επί τόπου. 
-Να, το αλώνι! Από 'δω είναι τα πέτρινα ρεβύθια, μου είπε ο οδηγός μου σαν φτάσαμε. 

Όντως, αριστερά του δρόμου, υπάρχει ένα ευρύχωρο αλώνι, σκαλισμένο στην πέτρα. Παλιά τα αλώνια ήταν με γερή πέτρα, την οποία, την εξομάλυναν και την ισοπέδωναν καλά. Κι αυτό γιατί οι πέτρες στην Βηθλεέμ και γύρω από αυτήν είναι τόσο εύπλαστες, που τις κόβουν με το πριόνι. 
Μπήκαμε μέσα στο αλώνι. Στις άκρες του, είχαν συσσωρευθεί χώματα και χαλίκια. Εκεί, ανάμεσά τους, βρισκόντουσαν τα πέτρινα ρεβύθια. Μάζεψα πάνω από μια οκά. Από αυτά, άλλα ήταν καλώς ώριμα, άλλα ήταν μικρότερα και λιγότερο ώριμα, και μερικά ήταν ακοπάνιστα με το έξω τους ένδυμα (φλοιό). 

Αφού ρώτησα πολλούς, πώς γίνεται και, γιατί μόνον εκεί, σ' αυτό το αλώνι να βρίσκονται αυτά τα απολιθωμένα ρεβύθια, πήρα την απάντηση, ότι, η Παναγία μας μαζί με τον Μνήστορα τον Ιωσήφ, όπως λέει και το θείο και ιερό Ευαγγέλιο, ανέβαιναν στα Ιεροσόλυμα από την Ναζαρέτ. Επειδή όμως ο Ιωσήφ καταγόταν από την Βηθλεέμ, είχε κι εκεί συγγενείς, πήγαιναν στην Βηθλεέμ κι έμεναν εκεί για μερικές μέρες. 

Μια μέρα, ενώ πήγαινε η Κυρία Θεοτόκος, από την Βηθλεέμ προς τα Ιεροσόλυμα, μαζί με τον Μνήστορα Ιωσήφ και με τον Ιησού Χριστό, όταν Αυτός -κατά το ανθρώπινον- ήταν μικρό παιδάκι, ένας κάτοικος της Βηθλεέμ, ήταν εκεί στο αλώνι που είπαμε, και κοπάνιζε ρεβίθια. Λέει η Παράδοση, ότι, τα ζώα, μόλις έβλεπαν την Θεοτόκο που είχε στην αγκαλιά Της τον Χριστό, που ήταν μικρό παιδάκι, έμεναν ακίνητα μέχρι ότου να περάσει η Παναγία μας μαζί με το Χριστό. 

Μόλις, λοιπόν, είδαν την Θεοτόκο με τον Χριστό τα ζώα με τα οποία αλώνιζε τα ρεβίθια αυτός ο Βηθλεεμίτης, σταμάτησαν, ακινητοποιήθηκαν. Η Θεοτόκος και ο Ιωσήφ χαιρέτισαν εκείνον τον άνθρωπο και τον ρώτησαν τί αλωνίζει. Αυτός, λόγω του ότι τα ζώα ακινητοποιήθηκαν με παράδοξο και ανεξήγητο τρόπο, οργίστηκε. Και τους απάντησε με οργή: "Πέτρες, αλωνίζω!". Αμέσως, τα ρεβύθια του έγιναν πέτρες και βρίσκονται εκεί μέχρι σήμερα. 
Εγώ που πήγα εκεί επί τόπου και εξέτασα με προσοχή αυτά τα πέτρινα ρεβύθια, πείσθηκα ότι έτσι ακριβώς έχει το πράγμα. Το αλώνι, σώζεται ανέπαφο κοντά στον αμαξωτό δρόμο και μέσα σ' αυτό βρίσκονται αυτά τα ρεβύθια πετρωμένα, μια κι έχουν μεταβληθεί σε πέτρες...».

[Αρχιμανδρίτου Ιωακείμ Σπετσιέρη (1858-1943): «Απομνημονεύματα», μέρος 2ο, κεφ. 32ο, σελ. 152-154, έκδοσις (2η) Καλύβης «Σύναξης Αγίων Αναργύρων», Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος, Μάρτιος 1998.]

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

- Μερικές φορές, Γέροντα, έχω μια επιθυμία, και ο Θεός μου την εκπληρώνει, χωρίς να Του το ζητήσω. Πώς γίνεται αυτό;

- Οικονομάει ο Θεός. Βλέπει τις ανάγκες, τις επιθυμίες μας, και, όταν κάτι είναι για το καλό μας, μας το δίνει.

Όταν κανείς χρειάζεται σε κάτι βοήθεια, ο Χριστός και η Παναγία βοηθούν. 

Ρωτούσαν τον Γέροντα Φιλάρετο: 

«Τί θέλεις, Γέροντα, να σε οικονομήσουμε;»

«Ό,τι θέλω η Παναγία θα το στείλει», απαντούσε εκείνος. Και έτσι γινόταν.

Όταν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στον Θεό, ο Καλός Θεός μας παρακολουθεί και μας οικονομάει.
Σαν καλός οικονόμος δίνει στον καθένα μας ο,τι του χρειάζεται και μας φροντίζει ακόμη και σε λεπτομέρειες για τις υλικές ανάγκες μας.
Και για να καταλάβουμε την φροντίδα Του, την πρόνοια Του, μας δίνει ακριβώς ό,τι μας χρειάζεται.
Να μην περιμένεις όμως πρώτα να σου δώσει ο Θεός, αλλά εσύ να δώσεις όλο τον εαυτό σου στον Θεό.
Γιατί, εάν ζητάς συνέχεια από τον Θεό και δεν αφήνεις τον εαυτό σου με εμπιστοσύνη στον Θεό, αυτό δείχνει ότι έχεις δικό σου σπίτι και αποξενώνεσαι από τις αιώνιες ουράνιες Μονές.
Όσοι άνθρωποι τα δίνουν όλα στον Θεό και δίνονται ολόκληροι σ' Αυτόν, στεγάζονται κάτω από τον μεγάλο τρούλλο του Θεού και προστατεύονται από την θεία Του πρόνοια.

Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή, που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του Θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται, και τότε τα φιλότιμα παιδιά Του Τον δοξολογούν συνέχεια με πολλή ευγνωμοσύνη.

Ό Παπά-Τύχων, όταν είχε πάει στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού, δεν είχε Ναό, αν και του ήταν απαραίτητος.
Ούτε χρήματα είχε για να φτιάξει, παρά μόνο μεγάλη πίστη στον Θεό. 
Μια μέρα προσευχήθηκε και ξεκίνησε για τις Καρυές, με την πίστη ότι ο Θεός θα του οικονομούσε τα χρήματα που χρειαζόταν, για να φτιάξει τον Ναό.
Πριν φθάσει ακόμη στις Καρυές, τον φώναξε από μακριά ο δίκαιος  της Σκήτης του Προφήτη Ηλία. 
Όταν πλησίασε ο Παπα - Τύχων, ο δίκαιος του είπε: «Κάποιος καλός Χριστιανός από την Αμερική μου έστειλε αυτά τα δολλάρια, για να τα δώσω σε κανέναν ασκητή που δεν έχει Ναό.
Εσύ δεν έχεις Ναό, πάρ' τα και φτιάξε».
Δάκρυσε ο Παπα-Τύχων από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη στον Καλό Θεό που, σαν καρδιογνώστης που είναι, είχε φροντίσει για τον Ναό, πριν ακόμη εκείνος Τον παρακάλεσει, ώστε να του έχει έτοιμα τα χρήματα, όταν θα του τα ζητούσε.

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει!
Και πράγματι, αν χρειαστείς αύριο στις δέκα η ώρα κάτι, όταν δεν είναι παράλογο και είναι ανάγκη πραγματική, εννιά και σαράντα πέντε λεπτά ή εννιά και μισή θα το έχει έτοιμο ο Θεός, για να σου το δώσει. 
Π.χ. σου χρειάζεται ένα κύπελλο στις εννιά η ώρα. Στις εννιά παρά πέντε σου έρχεται το κύπελλο. 
Σου χρειάζονται πεντακόσιες δραχμές. Την ώρα που τις θέλεις έρχονται ακριβώς πεντακόσιες δραχμές, ούτε πεντακόσιες δέκα ούτε τετρακόσιες ενενήντα. 

Έχω παρατηρήσει ότι, αν μου χρειασθεί λ.χ. κάτι αύριο, ο Θεός το έχει προνοήσει από σήμερα, πριν δηλαδή το σκεφθώ εγώ, το έχει σκεφθεί ο Θεός πιο νωρίς και το παρουσιάζει την ώρα που το χρειάζομαι. 
Γιατί από εκεί που έρχεται, για να φθάση σ' έμενα ακριβώς την ώρα που το χρειάζομαι, βλέπω πόσος χρόνος απαιτείται. 
Άρα ό Θεός το φρόντισε νωρίτερα.
Όταν από φιλότιμο κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με την ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες Του στα φιλότιμα παιδιά Του, την ώρα που τις χρειάζονται.
Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της θείας πρόνοιας. Μπορώ ώρες να σας λέω παραδείγματα από την θαυμαστή πρόνοια του Θεού.

Όταν ήμουν στον πόλεμο, στις επιχειρήσεις, είχα ένα Ευαγγέλιο και το έδωσα σε κάποιον. 
Μετά έλεγα: «Αχ, να είχα ένα Ευαγγέλιο, πόσο θα με βοηθούσε!».
Τα Χριστούγεννα μας είχαν στείλει πάνω στο βουνό διακόσια δέματα από το Μεσολόγγι.
Από τα διακόσια δέματα, μόνο στο δικό μου δέμα υπήρχε ένα Ευαγγέλιο!
Ήταν παλιό Ευαγγέλιο, είχε και χάρτη της Παλαιστίνης.
Στο δέμα υπήρχε και ένα σημείωμα που έγραφε: «Αν χρειάζεσαι και άλλα βιβλία, γράψε μας να σου στείλουμε».

Αργότερα, στην Μονή Στομίου, χρειάσθηκα μια φορά ένα κανδήλι για τον Ναό.
Ένα πρωί, χαράματα, κατέβηκα στην Κόνιτσα.
Την ώρα που περνούσα έξω από ένα σπίτι, ακούω μια κοπέλα να λέει στον πατέρα της: «Πατέρα, ο καλόγερος!».
Τότε εκείνος ήρθε και μου είπε: «Πάτερ, έταξα ένα κανδήλι στην Παναγία, πάρε αυτά τα χρήματα να το αγοράσεις», και μου δίνει πεντακόσιες δραχμές, ακριβώς όσο έκανε το 1958 ένα κανδήλι. 

Αλλά και τώρα, όταν κάτι χρειάζομαι, τα οικονομάει αμέσως ο Θεός. 
Θέλω λ.χ. να κόψω ξύλα και δεν μπορώ. Τότε οικονομούνται τάκα-τάκα τα ξύλα. 
Πριν έρθω εδώ, έλαβα ένα δέμα που είχε μέσα πενήντα χιλιάδες δραχμές, ακριβώς όσα χρειαζόμουν. 
Έδωσα μία εικόνα του «Άξιον έστιν» σε κάποιον ευλογία, την άλλη μέρα μου φέρνουν μία της «Πορταΐτισσας!». 
Φέτος το καλοκαίρι, πριν βρέξει, δεν είχα καθόλου νερό. 
Τώρα που έβρεξε λίγο, μαζεύω ενάμισι κουτί την ήμερα. Η στέρνα έχει περσινό νερό, και αυτή είναι χάλια. 

Πώς τα οικονομάει όμως ο Θεός!

Έχω ένα βαρέλι με νερό. Τόσοι άνθρωποι που έρχονται κάθε μέρα πίνουν, πλένονται, γιατί είναι και ιδρωμένοι, και η στάθμη κατεβαίνει μόνον τέσσερα- πέντε δάκτυλα! 
Εκατόν πενήντα-διακόσιοι άνθρωποι να βολεύονται και να μην αδειάζει το βαρέλι! 
Άλλοι ανοίγουν πολύ την κάννουλα της βρύσης, άλλοι την ξεχνούν ανοιχτή και τρέχει, και όμως το νερό δεν τελειώνει!

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ΜΕ 20 ΕΥΡΩ!

Μάθημα ζωής με 20 ευρώ!

 

Ένας καθηγητής κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και ρώτησε τους μαθητές «Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
Τότε ο καθηγητής το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε… «Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;»
 
Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι. Έπειτα έριξε το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και άρχισε να το κλωτσά και να χοροπηδά πάνω στο 20ευρω με τα παπούτσια του.
Το μάζεψε από το πάτωμα τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο. Και τους ξανάκανε την ίδια ερώτηση: «Ποιός θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
 
«Παιδιά μου» τους είπε «Σήμερα θα πάρετε ένα μεγάλο μάθημα. «Ότι και να έκανα στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλατε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 20 Ευρώ!! Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν, άνθρωποι και γεγονότα. Έτσι, πιστεύετε πως πλέον δεν έχετε καμία αξία, αλλά η πραγματική σας αξία δε θα έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που σας αγαπούν πραγματικά. Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας παραμένει».
 
ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΚΟΛΑΣΘΗΚΕ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΦΗΣΕ ΜΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑ!

Σε ένα κάστρο ζούσε γυναίκα ευγενέστατη και πλούσια, όπου έπραξε αισχρότατο αμάρτημα και δεν το είπε σε κανέναν πνευματικό από την ντροπή της πράξεως της, για να μην το μάθεις άλλος κανείς. Μια ημέρα έτυχε να περνάει ένας ξένος ιερομόναχος με τον υποτακτικό του, όπου πήγαιναν να προσκυνήσουν τον άγιο τάφο, και βλέποντας αυτούς η γυναίκα σε μια εκκλησία όπου έκαναν εορτή και λειτούργησε ο πνευματικός, έβαλε στον νου της να εξομολογηθεί σε αυτόν, ήταν ξένος και δεν την ήξερε. Αφού πήγαν σε ένα μέρος του Ναού, άρχισε να λέει τις αμαρτίες της. όταν θέλησε να πει εκείνο το μέγα ανόμημα, της ήρθε τόσο μεγάλη ντροπή εκ διαβολικής συνεργείας, όπου κοκκίνισε και δεν μπορούσε να το πει.

Ο δε υποτακτικός του πνευματικού ήταν απλός και ενάρετος άνθρωπος και από μακριά στεκούμενος έβλεπε πως έβγαινε από το στόμα της γυναίκας ένα φίδι για κάθε αμάρτημα όπου εξομολογούταν και ύστερα από αυτά είδε ένα μεγάλο φίδι όπου έβγαλε τρεις φορές την κεφαλήν του για να βγει από το στόμα της έπειτα σύρθηκε μέσα και δεν ξαναβγήκε. Τότε είδε και τα μικρότερα φίδια που είχαν βγει από το στόμα της να ξαναμπαίνουν στο στόμα αυτής γιατί δεν είπε και το άλλο αμάρτημα. Αφού της διάβασε την συγχωρετική ευχή ο Πνευματικός η γυναίκα έφυγε. Ο δε υποτακτικός του είπε αυτά που είδε στον εξομολόγο και αυτός κατάλαβε την υπόθεση και ξεκίνησε να βρει την γυναίκα για να της φανερώσει την οπτασία προς αυτήν και να την παρακινήσει να φανερώσει και το άλλο ανόμημα, και πηγαίνοντας προς το σπίτι αυτής την βρήκε πεθαμένη. κλαιόμενος έκανε προσευχή στον Κύριο για την ψυχή της τι απέγινε. Και ιδού είδε αυτήν καθεζόμενην επάνω σε έναν φοβερό δράκοντα και δύο άλλα φίδια να την έχουν περικυκλώσει και της έδιναν πόνο ανείκαστο. Τότε είπε σε αυτούς: -Εγώ είμαι η άσεμνη γυναίκα, όπου εξομολογήθηκα σήμερα και επειδή δεν είπα ένα ανόμημα που έπραξα, με παρέδωσε ο Κριτής, να με θανατώσει αυτός ο δράκος και να φλογίζομαι σε ατελείωτη κόλαση, διότι με περίμενε τόσο καιρό να το ομολογήσω και εγώ από την ντροπή μου το έκρυψα. Και τώρα δεν έχω ελπίδα σωτηρίας καμία η ταλαίπωρη. Αυτά αφού είπε έγινε άφαντη.....
Για αυτό αδελφοί μην αμελούμε την εξομολόγηση, την κάθαρση της ψυχής που μόνο μέσω αυτής θα φτάσουμε στην σωτηρία, μην κρύβουμε αμαρτήματα από την ντροπή μας την ώρα της εξομολόγησης που βρισκόμαστε στον ίδιο τον Θεό μπροστά, διότι την μετάνοια την δίνει ο Θεός ,την ντροπή ο πονηρός.
 
Αγάπιου Λανδού- Βιβλίο

(Από το AMAΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ)

Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΟΥ ΖΕΙ ΠΑΝΩ Σ' ΕΝΑ ΒΡΑΧΟ

Τη ζωή του στο Θεό φαίνεται πως έχει αφιερώσει εδώ και είκοσι χρόνια ένας μοναχός από τη Γεωργία, ο οποίος κατοικεί πάνω σε ένα βράχο, ζώντας μια αυστηρή ασκητική ζωή, μακριά από τα προβλήματα και τους πειρασμούς της σύγχρονης κοινωνίας.

Ο μοναχός Μάξιμος (Maxime Qavtaradze), μετά την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ και έχοντας περάσει κάποιο διάστημα στη φυλακή, αποφάσισε να αλλάξει τρόπο ζωής και να γίνει καλύτερος άνθρωπος.

Όπως είπε και ο ίδιος έπινε και ήταν χρήστης παράνομων ουσιών, αλλά μόλις βγήκε από τη φυλακή, ήξερε ότι ήταν ώρα για μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή του.

Ο 59χρονος άνδρας, ζει πάνω στο βράχο που ονομάζεται Katshki, πάνω στον οποίο είναι χτισμένη μια Εκκλησία. Στους πρόποδες του, υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια θρησκευτική κοινότητα.

Για να εγκαταλείψει το βράχο, πράγμα που κάνει μόνο δύο φορές την εβδομάδα, πρέπει να χρησιμοποιήσει μια σκάλα 40 μέτρων, η κατάβαση της οποίας διαρκεί περίπου είκοσι λεπτά. Όταν παραμένει για αρκετές μέρες στο βράχο, προμηθεύεται τα τρόφιμα απο ένα καλάθι που είναι δεμμένο με σχοινί.

Συχνά τον επισκέπτονται ιερείς ή άνθρωποι προβληματισμένοι και απογοητευμένοι από τις δυσκολίες της ζωής και τα προβλήματα, για να ζητήσουν τη βοήθειά του.

Τρέφονται, κοιμούνται , και προσεύχονται με τους ιερείς, γύρω στις επτά ώρες την μέρα. Ξυπνούν από τις δύο η ώρα τα ξημερώματα και βοηθούν στις δουλειές της Μονής.

Μέχρι τον 15ο αιώνα, όπου εισέβαλλαν οι Οθωμανοί στη Γεωργία, κατοικούσαν στυλίτες, ορθόδοξοι Χριστιανοί που ζούσαν πάνω σε βράχους για να αποφεύγουν τους πειρασμούς.

Για αρκετούς, αιώνες ο βράχος ήταν ακατοίκητος. Το 1944 ένα γκρουπ ορειβατών με επικεφαλής τον Alexander Japaridze, ανακάλυψαν τα ερείπια ενός παρεκκλησιού και τα οστά ενός στυλίτη.

Η ζωή που έχει επιλέξει ο άνδρας αυτός δεν είναι καθόλου εύκολη. Απαιτεί μεγάλες θυσίες και απομόνωση, αφοσίωση στην προσευχή και στο Θεό.

Λίγοι θα διάλεγαν να ακολουθήσουν αυτόν τον δύσκολο τρόπο ζωής. Ο μοναχός Μάξιμος, φαίνεται πως έχει βρει το νόημα της ζωής και τον πραγματικό του εαυτό τα τελευταία είκοσι χρόνια διαμονής στον βράχο Katshki.

Πηγή: Θεοδώρα Αβαγιανού

ΟΤΑΝ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΚΛΑΨΕ...

 Όταν ο Άγγελος έκλαψε…

 

Γεμάτα τα μικρά στρογγυλά τραπεζάκια μέσα και έξω από το καφενείο, γεμάτα από βιαστικούς πελάτες που έρχονται έτσι στα γρήγορα έναν καφέ να πιουν, να στυλωθεί η ψυχή τους, και μετά να ξαναπάνε απέναντι, δίπλα να σταθούν στο δικό τους άνθρωπο, δίπλα ή καλύτερα ένα να γίνουν με τον πόνο και την ανημπόρια, που κατάληψη έχουν κάνει σε όλα τα πατώματα, σε όλα τα δωμάτια του μεγάλου νοσοκομείου και έχουν ποτίσει θαρρείς ολόκληρο το τεράστιο οικοδόμημα.
Ένα καφεδάκι, μια-μια η ρουφηξιά αλλά η σκέψη είναι εκεί, και τα πόδια χορεύουν σαν να βιάζονται να πάνε πάλι κοντά σε αγαπημένο άρρωστο. —Κάτσε εδώ, καλά είναι, τι καφέ θες να πάω να φέρω.
Σε λίγο γύρισε με το δισκάκι, δυο νεράκια και δυο καφεδάκια. Λίγα τα λόγια τους αλλά φανέρωναν την έντασή τους, την έγνοια και την ανησυχία τους. Μια φωνή έκανε και τους δυο να γυρίσουν το κεφάλι. —Με λένε Άγγελο και, αν επιτρέπετε, θα ήθελα να καθίσω μαζί σας.
Βουβά δόθηκε η άδεια και ο Άγγελος έσυρε την καρέκλα του και κάθισε κοντά τους με τους ώμους γερμένους, όχι τόσο από τα χρόνια όσο από τον πόνο που κουβάλαγε μέσα του.
—Επάνω η Ελένη μου πεθαίνει. Πονάει, πεθαίνει. Όλα έγιναν ξαφνικά. Πονάω μου είπε εδώ. Στη θάλασσα ήμασταν. Οι εξετάσεις έδειξαν καρκίνο στο πάγκρεας. Οι γιατροί μου είπαν να την ξεγράψω. Έτσι ξαφνικά, όλα, σε ενάμιση μήνα. —Ο Θεός να σας δίνει δύναμη, το καλύτερο να γίνει.
—Ποιος Θεός; Τίποτα δεν υπάρχει, ούτε Θεός ούτε διάβολος. Τι μου λες τώρα; Τίποτα, τίποτα. Χήρα η Αδριανούλα, η κόρη μου και με ένα κάρο αρρώστιες. Εμείς μεγαλώνουμε τη Γιωργίτσα, την εγγονούλα μας. Τι θα κάνω τώρα; Τι θα κάνω; Ένα φίλο είχα κολλητό 35 χρόνια και τώρα που πλούτισε με πούλησε, ούτε να τη δει δεν ήρθε. Φοβάται μήπως του ζητήσω λεφτά. Σκατά, τίποτα δεν υπάρχει…
Και ξεστόμισε βλαστήμιες ο Άγγελος, βλαστήμιες φοβερές. Και ανατρίχιασαν όλοι, όσοι τις άκουσαν. Βλαστημούσε Θεό και Αγίους, τη ζωή του την ίδια. Το πρόσωπό του άγριο γεμάτο θυμό, τα χείλια του πανιασμένα το χρώμα του προσώπου του κατακίτρινο και πελιδνό.
Την είδα να απλώνει το χέρι της και τρυφερά να κρατάει το δικό του, λες και τον γνώριζε χρόνια. —Μη βλαστημάς Άγγελε, μη, σε παρακαλώ. Άκουσέ με, κοίταξέ με στα μάτια και άκουσέ με. Μην τα βάζεις με το Θεό. Φαίνεσαι καλός και έξυπνος άνθρωπος.
—Αν υπάρχει, είναι κακός. Αν ήταν καλός, δε θα είχε φτιάξει έτσι τα πράγματα.
—Άγγελε, σκέψου, πόσο καλά τα έχει φτιάξει. Έφτιαξε τον κόσμο μας όμορφο, αλλά ασχήμια τον γεμίσαμε. Σκέψου ποιος φταίει, σκέψου ποιος μολύνει, ποιος χαλάει του Θεού την πλάση. Ποιος φαρμάκωσε τα τρόφιμα, ποιος τα μετάλλαξε, ποιος πείραξε τα φάρμακα. Εμείς Άγγελε, εμείς καταστρέφουμε τα πάντα. Εμείς κάνουμε τους πολέμους και αδιάκριτα σκορπάμε το θάνατο. Εμείς σκορπάμε την ορφάνια. Εμείς αδειάζουμε τις αγκαλιές των μανάδων. Εμείς γεμίσαμε όλων των ειδών τους καρκίνους τον κόσμο. Εμείς ευθυνόμαστε για εκατομμύρια θανάτους από πείνα, δίψα και αρρώστιες. Άγγελε, μην τα βάζεις με το Θεό. Μην αρνιέσαι τον Πατέρα σου και ορφανεύεις, τώρα που περισσότερο από ποτέ Τον χρειάζεσαι.
—Ξέρεις σε πόσα μοναστήρια πήγα, πόσα τάματα έχω κάνει; Είπε αυτός και η φωνή του είχε μαλακώσει. Το πρόσωπό του ημέρευε.
—Δε μας χρωστάει ο Θεός. Εμείς χρωστάμε σ’ Αυτόν και στους εαυτούς μας. Είσαι έξυπνος άνθρωπος, μπορείς να καταλάβεις. Σήκωσε ψηλά τα μάτια σου, κοίτα Επάνω. Εκεί θα βρεις δύναμη και παρηγοριά. Θα προσευχόμαστε για σένα, την Ελένη σου την Αδριανή και τη Γιωργίτσα σας. Στο υπόσχομαι.
Το κυρτό του σώμα ίσιωσε, κάλυψε τα μάτια με τα χέρια του και ψιθύρισε ένα ευχαριστώ. Χωρίς να χαιρετίσει κίνησε να πάει απέναντι, να σταθεί κοντά στην Ελένη του, με βήμα πιο σταθερό κι ας άκουγαν όλοι το λυγμό του. Γιατί, όταν ο Άγγελος ίσιωσε το κορμί του και κοίταξε ψηλά, έκλαψε.
 
Σημείωση: Τα πρόσωπα και η σκηνή είναι πέρα για πέρα αληθινά
 
ΔΙΑΚΟΝΗΜΑ

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΩΝ!

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ
ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΩΝ

Ο Ηγούμενος κάποιου Κοινοβίου, πολύ ευλαβής και ενάρετος άνθρωπος, έκανε κάθε μέρα αυτή την προσευχή:
- Σε παρακαλώ Κύριε, μη με χωρίσεις από τα πνευματικά μου παιδιά στην άλλη ζωή, αλλά αξίωσέ μας να απολαύσομε όλοι μαζί την Ουράνια μακαριότητα.
Κάποτε όμως τον πληροφόρησε ο Θεός, με τον ακόλουθο τρόπο, πως ο καθένας ετοιμάζει μόνος, με τα έργα του, τη μελλοντική του αποκατάσταση. Πλησίαζε η εορτή ενός Αγίου, που πανηγύριζε το γειτονικό τους Μοναστήρι. Οι Αδελφοί του Μοναστηριού εκείνου προσκαλέσανε τον Αββά του Κοινοβίου και ολόκληρη την συνοδεία του να πάρουν μέρος στην πανήγυρη. Εκείνος όμως αποφάσισε να μην πάει, αποφεύγοντας έτσι τις τιμές που συνήθως του έκαναν εκεί. Την παραμονή ακριβώς, άκουσε μυστηριώδη φωνή στον ύπνο του να τον διατάζει να πάει οπωσδήποτε στο πανηγύρι, αφού στείλει νωρίτερα τους υποτακτικούς του. Ο Ηγούμενος υπάκουσε στην θεία προσταγή...
Μόλις ξημέρωσε, πρόσταξε τους μαθητές του να ξεκινήσουν παρευθύς για το γειτονικό Κοινόβιο. Στο δρόμο τους συνάντησαν πεσμένο χάμω ένα δυστυχισμένο γέρο να βογκά. Τον ρώτησαν, τι του συνέβαινε.
- Είμαι άρρωστος, τους αποκρίθηκε με κόπο, και δεν έπαψε ν’ αναστενάζει. Πήγαινα στο γιατρό με το ζώο μου, μα σαν έφτασα σε τούτο το μονοπάτι, μ’ έριξε κάτω κι’ έφυγε. Τι έγινε, κι’ εγώ δεν ξέρω. Ούτε άνθρωπος βρέθηκε να με βοηθήσει να σηκωθώ.
Τα τελευταία λόγια τα πρόφερε με πολύ παράπονο.
- Τι να σου κάνουμε γέροντα, του είπαν οι Καλόγεροι. Είμαστε κι εμείς πεζοί και βιαστικοί.
Συνέχισαν έτσι το δρόμο τους για να φτάσουν στην ώρα τους στο πανηγύρι, αφήνοντας στη μέση του δρόμου αβοήθητο το φτωχό γέρο.
Σε λίγο να κι’ ο Ηγούμενος. Είδε τον άνθρωπο σε κακή κατάσταση. Έσκυψε πάνω του με συμπόνια. Άκουσε τα βάσανά του και τον ρώτησε με καταφανή έκπληξη:
- Καλά, δεν πέρασαν από δω πριν από λίγο κάτι νέοι Καλόγεροι. Γιατί δεν τους σταμάτησες να σε βοηθήσουν; θα έπρεπε, χωρίς άλλο, να σε είδαν.
- Με είδαν και με ρώτησαν, Αββά, είπε με λύπη ο Γέρος. Μου είπαν όμως πως ήσαν πεζοί και βιαστικοί και δεν μπορούσαν να μου κάνουν τίποτε.
Ο Ηγούμενος αναστέναξε βαθιά, ντροπιασμένος από την συμπεριφορά των μαθητών του.
- Αν στηριχτείς πάνω μου, θα μπορέσεις να περπατήσεις λίγο;
- Αδύνατο να κινηθώ, Πάτερ.
- Έλα λοιπόν να σε ανεβάσω στους ώμους μου, είπε αποφασιστικά ο γέρο Ηγούμενος, κι ο Θεός θα βοηθήσει να φτάσουμε εκεί που πηγαίνεις.
- Δεν μπορείς να με κουβαλήσεις τόσο δρόμο πάνω στους ώμους σου. Μήπως είσαι κι’ εσύ νέος; Πήγαινε, Αββά, στη δουλειά σου και μη χασομεράς άδικα για μένα. Ευχήσου μόνο να μ’ ελεήσει ο Θεός.
- Δε σ’ αφήνω έτσι, σε τέτοια κατάσταση, διαμαρτυρήθηκε ο άνθρωπος του Θεού. Θα σε πάω στην πόλη.
Με πολύ κόπο ανέβασε τον άρρωστο στους αδύνατους ώμους του ο γέρο Ηγούμενος. Το βάρος στην αρχή του φάνηκε ασήκωτο. Με μεγάλη δυσκολία κατόρθωσε να σέρνει τα πόδια του. Παράδοξο πράγμα! Σιγά-σιγά αλάφραινε, ώσπου σε μια στιγμή του φάνηκε πως του έφυγε από την πλάτη το φορτίο. Σήκωσε το κεφάλι να ιδεί τι συνέβαινε. Αντί του φτωχού γέρου, που είχε πάρει στους ώμους του, στεκόταν μπροστά του ένας πανέμορφος Άγγελος.
- Μ’ έστειλε ο Κύριος να σε πληροφορήσω, του είπε με τη γλυκιά φωνή του που έμοιαζε με υπερκόσμια μουσική, πως τότε μόνο θ’ αξιωθούν οι μαθητές σου να βρεθούν μαζί σου στη Βασιλεία Του, όταν ακολουθήσουν τα ίχνη σου. Διαφορετικά, άδικα κοπιάζεις και προσεύχεσαι γι’ αυτούς. Ο Θεός δίνει στον καθένα την αμοιβή των έργων του.
Ο Άγγελος με μιας χάθηκε στα ουράνια. Ο γέρο Ηγούμενος, συλλογισμένος, γύρισε πίσω στο Μοναστήρι του για ν’ αρχίσει καινούργιο αγώνα. Χρειαζόταν ακόμη κοπιαστική δουλειά για να μορφώσει χαρακτήρες.
 
Από το Γεροντικό

Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Αυτή η εικόνα δεν έχει καμία σχέση με την Ορθόδοξη Αγιογραφία. Εκπροσωπεί οικουμενιστικά και ρωμαιοκαθολικά πρότυπα. Είναι μια λαϊκιστική και εμπορευματοποιημένη χυδαιότητα, αν όχι βλασφημία.

Η ορθόδοξη αγιογραφία έχει συγκεκριμένα πρότυπα. Δεν είναι προϊόν φαντασίας και ελεύθερη τέχνη. Η ορθόδοξη αγιογραφία αποτελεί εργαλείο για να ΔΙΑΒΑΖΕΙ ο άλλος τα δόγματα της Εκκλησίας και όχι μια νατουραλιστική ή ρεαλιστική ιστοριούλα. 

Η παραπάνω εικόνα δεν έχει καμία σχέση με την Ορθόδοξη Αγιογραφία. Είναι σαν να τραγουδάμε την ώρα της λειτουργίας κοσμικά άσματα για τα καλά παιδιά πού πάνε εκδρομή. Μοιάζει με αυτά τα πόστερ πού απεικονίζουν άζυμους άρτους, κολονάτα δισκοπότηρα, ξανθούς χριστούς, θηλυπρεπή αγγελάκια. Το κάθε πράγμα στον χώρο του. Δεν πρέπει να γίνονται όλα για συναισθηματικές ικανοποιήσεις και για τα ΛΕΦΤΑ.

Η Γέννηση του Χριστού

Δείτε την παραπάνω ορθόδοξη εικόνα της Γέννησης και τις άλλες σχετικές εικόνες. Ο Ιωσήφ, μονίμως σε γεροντική ηλικία, είναι στο πλάι σχεδόν παραριγμένος. Δεν έχει σχέση ούτε με την μητέρα, ούτε με τον τόκο, ούτε με τον Χριστό τον ίδιο. Είναι κει για να διακονεί το μυστήριο, αλλά δεν έχει ουσιαστική σχέση με αυτό. Η θέση του είναι δευτερεύουσα και διακονική.

Η Εκκλησία μας για να αναβιβάσει και να αναδείξει το νόημα του ορθοδόξου γάμου, ποτέ δεν χρησιμοποίησε το παράδειγμα του Ιωσήφ και της Μαρίας, οι όποιοι άλλωστε δεν ήταν σε καθεστώς γάμου, αλλά σε νομική προστασία η μεν υπό τον δε. Πάντα προέβαλε την σχέση Νυμφίου Χριστού-Νύμφης Εκκλησίας ή νύμφης ψυχής και το Θαύμα στην Κανά πού εγκαινίασε τον νέο κόσμο του Θεού, την γαμήλια σχέση Θεού και ανθρώπου, μετατρέποντας την υδαρότητα αυτής της σχέσης σε μεστότητα ουσιαστική. Στα ίδια πλαίσια κινείται και η θεολογία της λογχευθείσης του πλευράς.

Όπως η πρώτη Εύα πλάστηκε από την πλευρά του Αδάμ, έτσι και η Εκκλησία από το Αίμα και το Βάπτισμα του Χριστού. Τα πάντα στην Ορθοδοξία είναι μυστηριακά και ξεφεύγουν από την ανθρώπινη θέληση και την κατά παραγγελίαν επιθυμία.

Άλλωστε στην ιερολογία και τις ευχές του Γάμου πουθενά δεν αναφέρεται η γαμική σχέση Ιωσήφ Μαρίας, ενώ παρατίθενται όλα σχεδόν τα ζεύγη της ιεράς ιστορίας.

π. Παντελεήμων Kρούσκος

Δείτε κι ένα βίντεο με τον π.Θεόδωρο Ζήση στο Αρχονταρίκι του Ι.Ν. Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης την Κυριακή 22-9-2013 (24/9/2013), όπου μιλά για το ίδιο θέμα. Παρουσίαση του βιβλίου: Η αιρετική απεικόνιση της «Αγίας Οικογένειας».

http://www.sophia-ntrekou.gr

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

«Η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του».

«Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται».

«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά· τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν.

Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή».

«Να μελετάει και να ζει τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται».

******

-Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

-Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.

-Πώς ήταν Γέροντα, το σπήλαιο;

-Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη· τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;

-Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοῦ καὶ δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:… «Ἐπιδώσω σοι μαζόν, τῷ τὰ σύμπαντα τρέφοντι, ἢ υμνήσω σε, ὡς Υἱὸν καὶ Θεόν μου; ποίαν εὕρω ἐπὶ σοί προσηγορίαν;»

-Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!

Γέροντα, πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;

-Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ὁ άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού.

Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.

Από το βιβλίο: «Περί προσευχής», Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ”

Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΟΝ ΥΠΕΡΟΥΣΙΟΝ ΤΙΚΤΕΙ!

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἦχος γ´. Αὐτόμελον. Ποίημα Ῥωμανοῦ τοῦ Μελῳδοῦ.

Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει,
καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει.
Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι.
Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι.
Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον,
ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ
Η Παρθένος (Μαρία) σήμερα τον Υπερούσιο (Θεό) γεννάει
και η γη το σπήλαιο προσφέρει στον Απρόσιτο.
Οι άγγελοι μαζὶ με τους βοσκους δοξολογούν
και οι Μάγοι μαζὶ με το άστρο οδοιπορούν,
επειδή για εμάς γεννήθηκε (σαν) Παιδί Νέο
ο Άχρονος Θεός.

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ, ΒΗΘΛΕΕΜ