Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ: ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΑΤΑ ΣΕΙΡΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ

Κατά τη θρησκευτική παράδοση, η Παναγία πέθανε δέκα χρόνια μετά τη Σταύρωση του Ιησού και τάφηκε στην Ιερουσαλήμ. Στην Αγία Γεθσημανή, λοιπόν, βρίσκεται ο Ιερότατος Τάφος της Παναγίας.

Ο τάφος της Παναγίας, γνωστός και ως Πάνσεπτο Θεομητορικό Μνήμα της Γεθσημανής,  αποτελεί για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς το τρίτο κατά σειρά σπουδαιότητας προσκύνημα.

Εντός του Ναού Δεσπόζουν το Πανάγιο Θεομητορικό μνήμα και η Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Ιεροσολημήτισσας.

Ο σημερινός Ναός και είναι από τα παλαιότερα χτίσματα της Ιερουσαλήμ, το οποίο χτίστηκε από την Αγία Ελένη το 326μ.Χ. προς τιμή της Κοιμήσεως Θεοτόκου.

Βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του εδάφους και πρέπει ο επισκέπτης να κατέβει 49 σκαλιά.

Τα 49 σκαλιά που κατεβαίνει ο προσκυνητής για τον Τάφο της Παναγίας

Αν και είναι μια ταπεινή κρύπτη, ωστόσο στο εσωτερικό της ανακαλύπτει κανείς μια ξεχωριστή μεγαλοπρέπεια. Καταπληκτικός παραλληλισμός με το Υπερευλογημένο πρόσωπο της Θεοτόκου.

Το κυρίως προσκύνημα βρίσκεται μέσα σε ένα λιθόκτιστο κουβούκλιο, ύψους 2 m, μήκος 3 m και πλάτος 4 m και είχε λαξευτεί σε λίθινο βράχο.

Η είσοδος στο κουβούκλιο γίνεται από τα μια μικρή είσοδο η οποία βρίσκεται δυτικά, ενώ η έξοδος από τα βόρεια.

Βγαίνοντας από το Κουβούκλιο, στα δεξιά υπάρχει το Καθολικό του Ιερού Ναού των Ορθοδόξων στο οποίο βρίσκεται η θαυματουργός Εικόνα της Θεοτόκου της Ιεροσολυμίτισσας.

Στο 24ο σκαλοπάτι υπάρχουν  από δεξιά οι Τάφοι των αγίων και δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης. Από αριστερά ο Τάφος του αγίου μνήστορος Ιωσήφ. Και οι δύο αυτοί τάφοι αυτοί είναι άγια θυσιαστήρια.

Το μνημείο αυτό είναι υψίστης σημασίας για τους ορθοδόξους χριστιανούς καθώς σε αυτό ο Κύριος μας προσευχήθηκε θερμά και με πολύ αγωνία, δέχτηκε το φιλί της προδοσίας, συνελήφθη από τους στρατιώτες του Πιλάτου, τον όχλο και τους υπηρέτες των Φαρισαίων, κηδεύθηκε και ενταφιάστηκε το πανσεβάσμιο Σώμα της Παναγίας μας από τους αγίους Αποστόλους.

Σύμφωνα με την ιερά παράδοση από το σημείο αυτό το Πάνσεπτο Σώμα της Παναγίας μετέστει την τρίτη ημέρα προς την Ουράνιο Βασιλεία και κοντά στον αγαπημένο Υιό της.

Τέλος, η Ιερά Παράδοση αναφέρει ότι στην περιοχή της Γεθσημανής θα γίνει η θεϊκή κρίση της Β’ Παρουσίας του Κυρίου.

ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

 Ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ

 

Ἕνα φωτεινό παράδειγμα ἡρωϊκοῦ φρονήματος στήν τήρηση τῆς νηστείας βρίσκουμε στό μικρό βιβλίο «ΙΕΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΣ» (σελ. 75-76):
 
«Ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Τόν ἔλεγαν Μιχάλη Ζιάκα. Τό 1948-49 ἦταν στρατιώτης. Καί βρισκόταν στίς ἐπιχειρήσεις τοῦ Γράμμου.
Ἐκεῖ ὁ λόχος του εἶχε μείνει μιά ἑβδομάδα ὁλόκληρη χωρίς ἀνεφοδιασμό. Ὑπόφεραν πολύ τά παιδιά ἀπό πεῖνα, ἀσιτία καί ἐξάντληση. Μά κάποτε ἔφθασαν καί τά τρόφιμα. Ψωμί καλό, κουραμάνα· καί κρέας μαγειρεμένο, ἕτοιμο. Μπῆκαν στήν σειρά, ἕνας-ἕνας, καί ἔπαιρναν πρῶτα τήν κουραμάνα καί μετά τό κρέας στήν καραβάνα!
Ἦρθε καί ἡ σειρά τοῦ Μιχάλη νά πάρει τό φαγητό. Πλησιάζει στό διανομέα καί τοῦ λέει:
-Μπορεῖς νά μοῦ δώσεις ἀντί γιά κρέας λίγες ἐλιές;-Τί; Ἐλιές; Γιατί ἐλιές; Ἀφοῦ ἔχει κρέας!
Ἀπάντησε ὁ Μιχάλης.
-Νά φάω κρέας, νά μαγαρίσω τήν Παρασκευή;
Κάθεται λοιπόν ὁ Μιχάλης ἀνάμεσα σέ ἄλλους στρατιῶτες. Ἐκεῖνοι τρῶνε κρέας. Ὁ Μιχάλης ἐλιές. Καί τόν κοροϊδεύουν. Γιατί ἔκαμε τόν σταυρό του. Γιατί εἶναι κουτός. Γιατί, ἐνῶ μπορεῖ νά φάει κρέας -καί μάλιστα μετά τέτοια πεῖνα-, τρώει ἐλιές! Λένε πολλά. Ὁ Μιχάλης σιωπᾶ.
Ξαφνικά ὅμως, ἐνῶ ἔτρωγε καί συνέχιζαν νά τόν κοροϊδεύουν, πέφτει λίγα μέτρα πιό πέρα μιά ὀβίδα! Σηκώθηκε σύννεφο ἡ σκόνη στόν ἀέρα! Ἔτρεξαν ἄλλοι στρατιῶτες νά ἰδοῦν, τί εἶχε συμβῆ. Καί εὑρῆκαν τούς δύο στρατιῶτες νεκρούς. Καί τόν Μιχάλη νά σηκώνεται ἀπό χάμω καί νά τινάζει τά ροῦχα του ἀπό τά χώματα!
 
* * *
 
Πέρασαν χρόνια. Ὁ Μιχάλης Ζιάκας εἶναι ἕνας φτωχός τσοπάνης στό χωριό του. Ζεῖ, ὅπως πάντα, μέ εὐσέβεια.
Μιά Παρασκευή, παρέα μέ ἄλλους φτωχούς τσοπάνηδες, κάθησαν νά φᾶνε. Ἔβγαλε ἀπό τό σακκούλι του λίγο ψωμί καί ἔτρωγε. Καί ἀπό τό παγούρι του ἔπινε λίγο νερό νά μαλακώνει τό ψωμί στό στόμα του.
Ἕνας ἀπό τούς τσοπάνηδες προσφέρθηκε τότε νά τοῦ δώσει λίγο τυρί γιά προσφάϊ. Τοῦ λέει ὁ Μιχάλης:
-Δέν μαγάρισα τήν Παρασκευή, μιά ἑβδομάδα νηστικός στόν Γράμμο, καί θά τήν μαγαρίσω τώρα;
Καί διηγήθηκε τήν ἱστορία.
 
* * *
 
Θέλει συζήτηση, ὅτι τόν Μιχάλη τόν ἔσωσε ὁ Χριστός, ἐπειδή σεβάστηκε τήν ἡμέρα πού σταυρώθηκε γιά μᾶς;
Ὤ Χριστέ μου, πόσο εὔκολα μαγαρίζουν μερικοί τήν ψυχή τους!
Μακάρι τέτοια παραδείγματα νά μᾶς ἐμπνέουν ἦθος καί φρόνημα…
 
ΑΓΙΑ ΜΕΤΕΩΡΑ

ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ: ΑΠΛΗΣΤΙΑ, ΤΣΙΓΓΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ!

 Άγιος Σάββας ο παρηγορητής

Ἀπληστία, τσιγγουνιά καί ἐλεημοσύνη

 

Ο στάρετς αγωνιζόταν επίμονα κατά της τσιγγουνιάς και της απληστίας, της ασυμπάθειας προς το πλησίον, για την άκαρπη συσσώρευση του πλούτου. Έλεγε ότι τέτοιοι άνθρωποι, που ζουν μόνο για τη δική τους ικανοποίηση, που δεν θέλουν να σκέφτονται τους φτωχούς αδελφούς τους, είναι όμοιοι με τον άπληστο πλούσιο του Ευαγγελίου. Ο στάρετς καλούσε τους ανθρώπους που είχαν πλούτο να βοηθούν τους φτωχούς, ακολουθώντας τα λόγια του αποστόλου: «Οι έχοντες ως μη έχοντες και οι μη έχοντες ως έχοντες». Με το παράδειγμα της φύσεως αποκάλυπτε την αμοιβαία σχέση των δημιουργημάτων του Θεού:
 
–       Τα στοιχεία της φύσεως και της επιστήμης συμπληρώνουν το ένα το άλλο, μοιράζονται μεταξύ τους ότι έχουν, και η φύση στο λογικό ον, τον άνθρωπο, δίνει τα αγαθά της: το φως, τη θερμότητα, την υγρασία και μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρείται η ζωή του και η ζωή του οργανικού κόσμου. Αλλά εμείς, τα λογικά όντα, οι άνθρωποι, συχνά μετατρεπόμαστε σε τσιγγούνηδες, αναίσθητους, κουφούς στους στεναγμούς και τις κραυγές των αδελφών μας.
Γι’ αυτό ας μοιραστούμε αμοιβαία τα αγαθά μας ο ένας με τον άλλο, ας ζηλέψουμε την αγαθή αφιλοχρηματία, ας μοιραστούμε τα αγαθά χωρίς τσιγγουνιά και αλαζονία, αλλά με γενναιοδωρία, με πραότητα και ταπείνωση. Η τσιγγουνιά και η φιλοχρηματία καταστρέφουν την ψυχή, και στην επίγεια ζωή αυτά τα πάθη οδηγούν σε βαρειές συνέπειες.
Υπάρχει η εξής διήγηση: Τρεις άνθρωποι, ενώ βάδιζαν στο δρόμο, βρήκαν ένα θησαυρό κι αποφάσισαν να τον καρπωθούν. Τον μετέφεραν σ’ άλλο μέρος κι έστειλαν τον ένα απ’ αυτούς στην πόλη για να αγοράσει κρασί και να το γλεντήσουν. Οι δύο που έμειναν συμφώνησαν να τον σκοτώσουν, ώστε ο πλούτος να μείνει σ’ αυτούς. Εκείνος όμως, αφού αγόρασε το κρασί, πήγε σ’ ένα φαρμακείο κι αγόρασε δηλητήριο για να δώσει στους άλλους δύο το δηλητηριασμένο κρασί, ώστε να κρατήσει μόνο για τον εαυτό του το θησαυρό. Και να τί έγινε. Ο ένας ήρθε από την πόλη με το κρασί. Οι άλλοι δύο τον σκότωσαν κι άρχισαν να πίνουν το κρασί. Δηλητηριάστηκαν κι έτσι απολέσθηκαν τρεις ψυχές.
Η τσιγγουνιά και η απληστία είναι το πιο καταστροφικό πάθος.  Είναι η αμαρτία του Ιούδα. Πρέπει να έχουμε συμπάθεια και να είμαστε ελεήμονες.
Η ευσπλαχνία είναι μεγάλη αρετή. Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων θεωρούσε χαμένη την ημέρα που δεν έκαμε ελεημοσύνη στον πλησίον. Οι ενάρετοι άνθρωποι ψάχνουν ευκαιρία για να βοηθήσουν κάποιον. Η Παναγία ιδιαιτέρως χαίρεται όταν οι χριστιανοί κάνουν ελεημοσύνη στον πλησίον, και οργίζεται με τους σκληροκάρδιους και άσπλαχνους ανθρώπους.
 
Σε μια οικογένεια συνέβη μια δυστυχία. Αυτοί που υπέφεραν ζητούσαν από τον πατέρα Σάββα να προσευχηθεί και οι ίδιοι, παρακαλούσαν τον Κύριο να ελαφρώσει το βάσανό τους, αλλά η θλίψη δεν περνούσε. Τότε ο π. Σάββας κατά τη διάρκεια μιας παρακλήσεως είπε:
–       Συμβαίνει κάποτε ο Κύριος να στέλνει στους ανθρώπους κάποια συμφορά εξ αιτίας της ασπλαχνίας τους. Κι αυτοί προσεύχονται∙ ζητούν από τον Κύριο να τους λυτρώσει απ’ αυτή τη θλίψη. Ο Κύριος όμως, σαν να μην ακούει την προσευχή τους, δεν ελαφρώνει τη θλίψη τους. Ο Κύριος ακούει όλες τις προσευχές, αλλά καθυστερεί, γιατί περιμένει να δείξουμε ευσπλαχνία. Χωρίς ευσπλαχνία ούτε ο Κύριος δείχνει το έλεός Του. Κάποιοι απομονώθηκαν στα όρια της οικογένειάς τους και δεν δίνουν σημασία στους πτωχούς, αυτούς που έχουν ανάγκη βοήθειας.
Έχετε δει καμμιά φορά πώς πιάνουν τα παιδιά τα περιστέρια; Για να μην πετάξουν, τους δένουν τα φτεράκια τους. Έτσι και ο άνθρωπος ο οποίος έχει προσκόλληση στα χρήματα, στα πράγματα, όπως και στο περιστέρι, είναι δεμένα τα φτερά της ψυχής του, κι εκείνη δεν μπορεί να πετάξει στα ουράνια σκηνώματα . Κι έτσι οι προσευχές του ανθρώπου αυτού δεν γίνονται δεκτές από τον Κύριο.

Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα:
–       Κι αν κάποιος δεν έχει χρήματα και πράγματα, τί προσκόλληση μπορεί να έχει;
Ο Γέροντας απάντησε:
–       Όποιος δεν έχει τα μέσα για ελεημοσύνη, αλλά φθονεί εκείνος που τα έχει, είναι κι αυτός φιλάργυρος, λάτρης του πλούτου. Φύλαξέ μας, Κύριε, από τέτοιο πάθος! Ας είμαστε ευχαριστημένοι με τα πλέον αναγκαία για τη συντήρηση του σώματος, με τα απαραίτητα για να το ντύσουμε, ώστε να μην κρυώνει, για να το ενισχύσουμε ώστε να μην γίνει αδύναμο και να είναι φίλος στην ψυχή, για να δουλεύουμε στον Κύριο. Όλα τα άλλα είναι όλεθρος για την ψυχή. Ιδιαιτέρως φοβηθείτε την πολυτέλεια, την μίμηση στη μόδα. Μη μαζεύετε χρήματα. Όσα μείνουν μοιράστε τα στους φτωχούς. Κάποιοι τα βάζουν στο βιβλιάριο για την «άσχημη ώρα». Αλλά τί λέει ο Προφήτης Δαυίδ; «Το αργύριον αυτού  ουκ έδωκεν επί τόκω» (Ψαλμ. 14,5) . Για μας είναι αρκετή η μέριμνα για τη σημερινή ημέρα. Στην Κυριακή προσευχή ζητούμε από τον Κύριο: «Τον άρτον ημών τον επιούσιον». Ας μη ζητούμε τίποτε σ’ αυτή την αμαρτωλή γη. Δεν έχουμε εδώ μόνιμη κατοικία, είμαστε ξένοι και παρεπίδημοι στη γη.
Υπάρχει κι άλλο είδος πλεονεξίας η λεγόμενη βιβλιομανία, όταν δηλαδή πολλοί μαζεύουν πολλά βιβλία, παρακλήσεις κ.λπ. και μένουν άχρηστα. Και οι ίδιοι δεν τα διαβάζουν και φοβούνται να τα δώσουν σε άλλους να τα διαβάσουν. Ένας τέτοιος πνευματικός θησαυρός δεν πρέπει να μένει αχρησιμοποίητος. Τον καιρό που δεν τα διαβάζεις δώσε τα στους άλλους. Είναι κι αυτό ένα είδος ευσπλαχνίας που είναι ευάρεστη στον Θεό…
 
Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

ΝΑ ΕΛΕΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ!

 Να ελεούμε χωρίς διακρίσεις

 

Ένας καλός ιερέας κάθε Κυριακή μετά τη Λειτουργία μάζευε τους φτωχούς της ενορίας του και τους μοίραζε τα χρήματα, που μάζευε το «κιβώτιο των πτωχών». Μια Κυριακή πήγε μία γυναίκα με παλιά ξεσκισμένα ρούχα με ύφος κακομοίρικο. Ο Ιερέας τη λυπήθηκε. Έβαλε το χέρι του στο κιβώτιο με την πρόθεση να της δώσει όσα χρήματα χωρούσε η παλάμη του. όταν το τράβηξε έξω, είδε πως είχε πιάσει λίγα κέρματα. Βιάστηκε να της τα δώσει, γιατί πίσω της περίμενε άλλη να πάρει φιλοδώρημα. Αυτή φορούσε περιποιημένα φορέματα. Ο ιερέας σκέφτηκε πως ήταν από κείνες που χωρίς λόγο ζητιανεύουν. Θα της έδινε λίγα, για να μην την αφήσει να φύγει έτσι και τής έμενε η ντροπή. Έβαλε πάλι το χέρι του στο κιβώτιο κι η χούφτα του γέμισε χρυσά νομίσματα.
 Σαν ευλαβής που ήταν κατάλαβε τη θεία επέμβαση. Ζήτησε λοιπόν πληροφορίες και για τις δύο εκείνες γυναίκες. Έμαθε τότε πως η μία που φαινόταν καλοντυμένη, ήταν από καλή οικογένεια, που τελευταία από διάφορα ατυχήματα φτώχυνε και υπέφερε πολύ. Από αξιοπρέπεια φορούσε περιποιημένα ρούχα. Η άλλη έβαζε κουρέλια, όταν έβγαινε να ζητιανέψει, για να της δίνουν ευκολότερα.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ!

 Η αξία της ελεημοσύνης

 

Ένας άγιος Γέροντας έμενε με τον υποτακτικό του σε μια καλύβη, όχι μακριά από ένα κεφαλοχώρι. Κάποτε έπεσε στον τόπο μεγάλη δυστυχία κι ο φτωχός κόσμος πέθαινε σχεδόν από την πείνα. Πολλοί στην απελπισία τους πήγαιναν και κτυπούσαν στην καλύβη του ερημίτη. Εκείνος πάλι, που ήταν πολύ ελεήμων, έδινε με την καρδιά του απ’ ό,τι τύχαινε να έχει. Ο υποτακτικός όμως που έβλεπε με τρόπο το ψωμί τους να λιγοστεύει, είπε μια μέρα στενοχωρημένος στο Γέροντα:
-Αββά, δε μου ξεχωρίζεις τα ψωμιά που μου αναλογούν, κι από δω και πέρα μοίραζε από τα δικά σου ελεημοσύνη. Έτσι όπως πάμε τώρα, γρήγορα θα πεινάσουμε κι οι δυο.

Ο αγαθός Γέροντας χώρισε τα ψωμιά του υποτακτικού του, χωρίς να πει τίποτα κι εξακολούθησε να δίνει από τα δικά του στους φτωχούς. Μα κι ο Θεός που είδε την καλή του προαίρεση τα ευλόγησε, κι όσο εκείνος έδινε, τόσο αυτά επληθύνονταν. Ο υποτακτικός στο μεταξύ έφαγε τα δικά του.

Όταν πια δεν του έμειναν παρά λίγα ψίχουλα, πήγε στον Γέροντα του και τον παρακαλούσε να τρώνε πάλι μαζί. Εκείνος τον δέχτηκε χωρίς να φέρει αντίρρηση. Τώρα όμως είχαν αυξηθεί και οι ζητιάνοι, κι ο υποτακτικός άρχισε πάλι να δυσανασχετεί. Ο υποτακτικός κατσούφιασε.
-Δώσε του ένα καρβέλι, πρόσταξε ο Γέροντας, που έκανε πως δεν είδε το μορφασμό του.
-Μου φαίνεται πως δεν έχουμε πια να φάμε ούτε εμείς. Είπε φωναχτά ο υποτακτικός, για να τον ακούσει κι ο ζητιάνος.
-Πήγαινε και ψάξε καλά, πρόσταξε ο Γέροντας.
Σηκώθηκε εκείνος απρόθυμα να πάει στο κελλαρικό. Μα τρόμαξε ν’ ανοίξει την πόρτα. Το βρήκε γεμάτο ως επάνω από καλοψημένα φρέσκα καρβέλια! Από την ημέρα εκείνη απόκτησε μεγάλη εμπιστοσύνη στον άγιο Γέροντά του κι έγινε πρόθυμος στο ν’ ανακουφίζει τους φτωχούς.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Ο ΙΗΣΟΥΣ ΩΣ ΠΑΤΕΡΑΣ, ΑΔΕΛΦΟΣ, ΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΝΥΜΦΙΟΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Εγώ είμαι ο Πατέρας σου, εγώ ο αδερφός σου, εγώ νυμφίος της ψυχής σου, εγώ το σπίτι που μπορείς να καταφύγεις, εγώ η τροφή σου, εγώ το ένδυμά σου, εγώ η ρίζα σου, εγώ το στήριγμα σου, εγώ είμαι κάθε τι που επιθυμείς, κοντά μου δε θα 'χεις ανάγκη τίποτε . Εγώ και θα σε υπηρετήσω, γιατί ήρθα να υπηρετίσω και όχι να με υπηρετήσουν. Εγώ είμαι και φίλος και μέλος του σώματος σου και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ για σένα, αρκεί να έχεις φιλικά αισθήματα απέναντι μου. Εγώ έγινα φτωχός για σένα με την ενανθρώπηση μου, έγινα και ζητιάνος για σένα, για σένα ανέβηκα στο Σταυρό, για σένα κατέβηκα στον τάφο, στον ουρανό παρακαλώ για σένα τον Πατέρα μου, κατέβηκα στη γη για σένα ως αντιπρόσωπος του Πατέρα μου. Εσύ για μένα είσαι τα πάντα-και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος του σώματος μου. Τι περισσότερο θέλεις; Γιατί αποστρέφεσαι Αυτόν που σε αγαπάει;
Είναι φανερό λοιπὸν, είναι ξεκάθαρο από κάθε πλευρά, ότι ο Θεός μας αγαπάει περισσότερο από όσο εμείς τον εαυτό μας.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ - ΠΑΡΑΠΟΝΕΘΗΚΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΒΑΛΕ Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ!

Ένας μοναχός ετοίμασε μία εικόνα του Αγίου Νικολάου, για να την δώσει ευλογία σε κάποιον. Την τύλιξε με καλό χαρτί και την έβαλε σε ένα ντουλάπι, μέχρι να την δώσει...

Αλλά χωρίς να το προσέξει, την έβαλε ανάποδα... Σε λίγο άρχισε να ακούγεται μέσα στο δωμάτιο ένας κρότος. Κοίταζε ο μοναχός από δω, αποκεί, να δει από πού ερχόταν αυτός ο κρότος... «τακ-τακ-τακ»· δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Τελικά όταν πήγε κοντά στο ντουλάπι, κατάλαβε ότι ο κρότος έβγαινε από εκεί. Το ανοίγει και βλέπει ότι ο κρότος έβγαινε από την εικόνα. «Τι να έχει η εικόνα; λέει· για να δώ». 

Μόλις την ξετύλιξε, είδε πως ήταν ανάποδα...

Την έστησε όρθια και αμέσως σταμάτησε ο κρότος...
 

Ο ευλαβής ιδιαίτερα ευλαβείται τις εικόνες. Και όταν λέμε «ευλαβείται τις εικόνες», εννοούμε ότι ευλαβείται το εικονιζόμενο πρόσωπο. Όταν έχει κανείς μια φωτογραφία του πατέρα του, της μάνας του, του παππού του, της γιαγιάς του, του αδελφού του, δεν μπορεί να την σχίσει ή να την πατήσει, πόσο μάλλον μια εικόνα! 

Οι Ιεχωβάδες δεν έχουν εικόνες. Την τιμή που αποδίδουμε στις εικόνες την θεωρούν ειδωλολατρία.

Είπα σε έναν Ιεχωβά μια φορά: «Εσείς δεν έχετε φωτογραφίες στα σπίτια σας;».

«Έχουμε», μου λέει.

«Έ, καλά, η μάνα, όταν το παιδί της λείπει μακριά, δεν φιλάει την φωτογραφία του παιδιού της;». 

«Την φιλάει», μου λέει.

«Το χαρτί φιλάει ή το παιδί της;».

«Το παιδί της», μου λέει.

«Έ, όπως εκείνη, όταν φιλάει την φωτογραφία του παιδιού της, του λέω, φιλάει το παιδί της και όχι το χαρτί, έτσι και εμείς τον Χριστό φιλούμε· δεν φιλούμε το χαρτί ή το σανίδι».

Από το βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β΄»

Ο «ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ» ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΗΜΗ ΜΑΓΙΣΣΑ

Στο Γεωργίτσι της Μάνης, περί το 1850 ήταν μια διάσημη μάγισσα. Ήταν πληγή της περιοχής. Την έτρεμαν οι πάντες.

Κάποτε όμως, την συνάντησε ο άγιος μοναχός και ιεροκήρυκας Χριστόφορος Παπουλάκος. Της επετέθει με την μαγκούρα του και την τσάκισε στο ξύλο. Έκθαμβοι οι Μανιάτες κοίταζαν τον Γέροντα:

«Τι με κοιτάζετε;» τους λέει «και γιατί την φοβόσαστε αυτή την βρωμουναίκα; Να σας το πω εγώ. Φοβάσθε διότι λιγόστεψε η πίστη σας και παρατήσατε τον δρόμο του Χριστού. Διατί τάχα δεν την φοβούμαι εγώ; Ούτε πιο γερός από σας είμαι ούτε πιο νέος. Δεν είναι το μυαλό και τα χέρια, που μου έδωσαν την δύναμη να χτυπήσω με τούτο το ραβδί κατακέφαλα τον σατανά την ώρα που έκανε τα μάγια του, αλλ’ ο Χριστός.

Μονάχα όταν γυρίσετε στον Χριστό θα σπάσετε τις δαιμονικές κλωστές, με τις οποίες οι μάγισσες κυκλώνουν τα σπίτια σας και δένουν τους άνδρες σας και βασκαίνουν τα παιδιά σας.

Όμως τα μάγια της και οι δαίμονες, που την βοηθούν, στάθηκαν ανήμποροι να την γλυτώσουν απ’ το ραβδί μου…Αν πορευθείτε και σεις κατά τον λόγο του Χριστού, τότε η κλωστή που σας δένει θα κοπεί και το Γεωργίτσι θ’ ανασάνει ελεύθερο.

Ανάψατε όλα τα σβηστά καντήλια, που προσμένουν στα εξωκκλήσια και στ’ αφανησμένα μοναστήρια. Δράμετε όλοι στην Εκκλησία σας. Μονιάσετε. Κάμνετε δικόσας τον πόνο του διπλανού σας και αγρυπνήσατε στο προσκέφαλο του αρρώστου. Ταΐστε τους πεινασμένους, ποτίστε τους διψασμένους. Ντύσατε τους γυμνούς. Και τα μάγια θα σκορπιστούν στους τέσερις ανέμους.

Μάγια θα πει η λειψή πίστη. Οι μάγισσες δεν μπορούν να βάλουν το πόδι τους στον αγρό του Χριστού. Τα μάγια μόνο στα ρημαγμένα και παρατημένα χωράφια βλαστάνουν. Κανένα μη φοβάστε, εφ’ όσον στην καρδιά σας βρίσκεται ο Χριστός«. Η μάγισσα εν’ τω μεταξύ έφυγε σε άλλα χωριά και κρύφτηκε από το φόβο της!

Από το βιβλίο: «Ο Χριστός νικάει τα μάγια» του Αρχιμανδρίτη π.Παύλου Κ. Ντανά (Αγρίνιο 2014).

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Κανένας, ποτέ, δέν ἀπομακρύνθηκε ἀπό τόν Θεό ἐπειδή θέλησε νά γίνει καλύτερος!

Κανένας, ποτέ, δέν ἔφυγε ἀπό τήν ἐκκλησία, ἐπειδή δυσκολευόταν νά κατανοήσει τό πιστεύω της!

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἄνθρωπος ποτέ δέν ξεκόβει ἀπό τήν ἐκκλησία καί ἀπό τόν Θεό γιά κάποια λογική αἰτία· γιά κάτι τό καλύτερο, τό πνευματικότερο, τό ἁγιώτερο. 

Τότε, γιατί φεύγει; γιατί ξεκόβει; γιατί ἀπομακρύνεται; Ἁπλά γιατί ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ τόν «στενεύει». Καί ἔτσι προτιμάει κάτι «ἄλλο»!

Ὁ Χριστός στήν παραβολή τοῦ μεγάλου Δείπνου ἀναφέρει τρεῖς αἰτίες, τρεῖς λόγους πού κάνουν τόν ἄνθρωπο νά γυρίζει τήν πλάτη του στόν Θεό: τόν ἐγωισμό, τά ἐγκόσμια, τό sex.

Στήν παραβολή τοῦ μεγάλου Δείπνου:

• ὁ πρῶτος προσκεκλημένος ἀρνήθηκε τήν πρόσκληση τοῦ Ἄρχοντα γιά τό Βασιλικό Δεῖπνο, γιατί, λέει, εἶχε ἀγοράσει χωράφι· 

• ὁ δεύτερος, γιατί ἤθελε νά δοκιμάσει τά πέντε ζευγάρια βόδια· καί 

• ὁ τρίτος, ἐπειδή παντρεύτηκε. 

Σέ πρώτη ματιά, ἄν τά ἰδεῖ κανείς αὐτά (τίς δικαιολογίες) δέν βρίσκει σ᾽ αὐτές κάτι τό μεμπτό. Τότε γιατί ὁ Κύριος εἶπε: «κανένας ἀπό αὐτούς δέν θά γευθῆ τό Δεῖπνο μου» (Λουκᾶ 14, 24); Ποῦ ἦταν τό λάθος τους; Σέ τί ἔσφαλαν; Ἁπλούστατα ἔκαμαν λάθος ἀξιολόγηγη· λάθος ἱεράρχηση· λάθος ἐκτίμηση. Ἔδωσαν προτεραιότητα σέ ὑλικά καί δευτερεύοντα· καί ὄχι στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί στήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.

Ἡ πρώτη αἰτία, πού ὁδηγεῖ τήν ψυχή μακριά ἀπό τόν Θεό εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια. Ὅταν τό ἐγώ τοῦ ἀνθρώπου γεμίζει ἀπό αὐτάρκεια καί αὐταρέσκεια καί πιστεύει ὅτι τά ξέρει ὅλα· καί ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη διδασκαλίας ἀπό κανένα· οὔτε ἀπό τόν Θεό! Ἡ ὑπερηφάνεια συνήθως εἶναι ἕνα φαινόμενο πού παρατηρεῖται ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους, πού ἡ λίγη γνώση πού ἀπέκτησαν, μπαίνει σέ ἄδειο κεφάλι, καί ἐνεργεῖ ὅπως τό κρασί σέ ἄδειο στομάχι!

Δεύτερη αἰτία εἶναι τά ἐγκόσμια-τά ὑλικά. Ἡ ψυχή ἀπορροφᾶται τόσο πολύ μέ τίς δραστηριότητες, τίς ἡδονές, τήν προσωρινή ἀσφάλεια... πού ὁ Θεός θεωρεῖται πιά σάν μιά περιττή, παραπανίσια, εὐλάβεια. Ἡ ζωή τέτοιων ἀνθρώπων καταντάει τόσο ἐξωστρεφής πού ἡ πνευματική ζωή (ἡ ζωή τοῦ ἔσω ἀνθρώπου) πιά ἀφανίζεται καί οὐσιαστικά ἐκμηδενίζεται! Σ᾽ αὐτήν τήν κατηγορία ἀνήκουν οἱ πολιτικοί· οἱ κοινωνικά ἀναρριχώμενοι (ἐκεῖνοι πού κυνηγᾶνε τά ἀξιώματα)· καί φεύγουν ἀπό τήν ἐκκλησία γιατί τάχα μέ τόν σταυρό δέν μπορεῖς νά πᾶς μπροστά.

Καί τρίτη αἰτία εἶναι ἡ σάρκα· τό sex· ὅταν ἡ αἰσθησιακή ἐμπειρία ἔχει προβάδισμα ἔναντι τοῦ πνεύματος. Τότε ἡ θυσία γίνεται ὅλο καί πιό ἐνοχλητική· καί τό σῶμα καταντάει ἀντικείμενο λατρείας. Καί ἡ ἄσχημη ζωή ὁδηγεῖ σέ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως τό κακό δέν σταματάει ἐδῶ! Συνεχίζεται!

Καί ἔρχεται τό ἑπόμενο βῆμα... 

Γιά νά δικαιολογήσει τήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν Θεό, ὁ ἄνθρωπος, στρέφεται ἐναντίον τῆς διδασκαλίας τῆς ἐκκλησίας! Θά τόν ἀκούσεις νά λέει: Ἐγώ δέν πιστεύω στήν ἐξομολόγηση! 

Καί θέλει νά πεῖ: Ναί, τό παραδέχομαι ζῶ στήν ἁμαρτία, μά ἐπειδή δέν θέλω νά τήν διακόψω, θά καλύψω τήν ἐνοχή μου μέ ἕνα λογικοφανές κάλυμμα πολεμώντας τό φάρμακο! Καί ὅταν εἰρωνεύεται ἐκείνους πού πιστεύουν στήν ὕπαρξη τῆς κόλασης καί τούς χαρακτηρίζει ἠλίθιους, στήν πραγματικότητα εἶναι σάν νά λέει: γνωρίζω πολύ καλά πώς ὅ,τι σπείρω θά θερίσω· καί ἐπειδή θερίζω γιά τόν ἑαυτό μου κακό, κλῆρος μου θά εἶναι ἡ κόλαση. Μά, ἡ σκέψη αὐτή, ἐπειδή μέ τρομάζει, ὁ μόνος τρόπος γιά νά ἔχω «ἥσυχη» τήν συνείδησή μου εἶναι νά ἀρνηθῶ τήν ὕπαρξή της (τῆς κόλασης)!

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί: Ἄς προσέχωμε: 

• Ἐκεῖνος πού δέν ἔχει τό θάρρος νά ἰδεῖ τήν πραγματικότητα - τίς ἀληθινές αἰτίες πού τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό - θά καταφεύγει συνεχῶς στό καμουφλάρισμά τους καί στήν δικαίωσή του!

Ἄς μή ξεχνᾶμε: 

• Ἡ μόνη διαφορά ἀνάμεσα σέ ἕνα ὀρθολογιστή καθηγητή πανεπιστημίου καί ἕνα πνευματικά καθυστερημένο, εἶναι ὅτι, ἀπό τόν πρῶτο θά ἀκούσεις πιό «παράλογες» δικαιολογίες!

Fulton Sheen (Καθηγητής Ψυχολογίας)

ΕΛΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Ο Κ. ΚΟΓΚΟΥΛΗΣ "ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΝΕΙ" ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΣΚΑΛΤΣΗ

Ο κ. Κωνσταντίνου Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής

του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ)

και το προσκυνητάριο με την εικόνα του Χριστού

Κάποιοι απόφοιτοι της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, με αφορμή την απομάκρυνση του προσκυνηταρίου με την εικόνα του Χριστού από την είσοδο της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, απευθυνθήκαμε στον Ομότιμο Καθηγητή και Προκοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Ιωάννη Β. Κογκούλη έργο του οποίου, εκτός των άλλων, ήταν και το εν λόγω προσκυνητάριο, και ζητήσαμε να μας σχολιάσει το γεγονός.

Ο Καθηγητής, εξέφρασε τη θλίψη του για τη συμπεριφορά του κ. Κωνσταντίνου  και για την κατάσταση γενικότερα, η οποία ξεκίνησε αμέσως μετά την αφυπηρέτησή του (1/9/2015). Ένα χρόνο που ήταν Κοσμήτορας και ο Καθηγητής εν ενεργεία, ο κ. Κωνσταντίνου  απέφυγε να προβεί σε ενέργειες που θα προκαλούσαν και θα συναντούσαν την αντίδραση του κ. Καθηγητή.

Συγκεκριμένα ο κ. Καθηγητής αναφέρθηκε στο γεγονός της καταψήφισης της ομοτιμοποίησής του  από τον κ. Κωνσταντίνου, νυν κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής, και του φερόμενου συνθήματος/ στόχου, της "Αποκογκουλοποίησης" της Σχολής. Ο κ. Ιωάννης Β. Κογκούλης  μας προέτρεψε να επιβεβαιώσουμε όσα μας κατέθεσε στη συνέχεια, διαβάζοντας  τα σχετικά κείμενα από το βιβλίο του «Διακονώντας ως Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πεπραγμένα Κοσμητείας 2006-2010».

Συγκεκριμένα, ο κ. Ιωάννης Β. Κογκούλης ανέλαβε ο ίδιος την Κοσμητεία της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ το 2006. Στη διετία 2005-2007, Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, ήταν ο κ. Κωνσταντίνου. Η τοποθέτηση του εικονοστασίου έγινε το 2007 και ήταν συνδεδεμένη με την πρώτη φάση της ανακατασκευής της αίθουσας συνεδριάσεων και του γραφείου του Κοσμήτορα. Φυσικά, αποτελεί μέγιστη έκπληξη το γεγονός ότι ο κ. Κωνσταντίνου, ως Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας και επομένως μέλος της Κοσμητείας, της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, δεν εξέφρασε αντίρρηση για την κατασκευή και την τοποθέτηση του προσκυνηταρίου (!), όπως και για το όλο έργο της ανακαίνισης του κτιρίου της Θεολογικής Σχολής που τότε πραγματοποιείτο. Αν είχε τότε κάποιο πρόβλημα, ιδιαίτερα για το προσκυνητάριο, ως Πρόεδρος Τμήματος και μέλος της Κοσμητείας, όφειλε  να εγκαλέσει τον Κοσμήτορα ότι αυθαιρετεί! Αντίθετα, τότε φαινόταν να θαυμάζει το γεγονός,  ότι η Θεολογική Σχολή ανακαινίστηκε στο μεγαλύτερο μέρος της.

Σε ό,τι αφορά στο προσκυνητάριο με την εικόνα του Χριστού, ο κ. Καθηγητής είπε τα ακόλουθα. Επί Κοσμητείας του Καθηγητή κ. Μιχαήλ Τρίτου, ο Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας, πιθανόν ακολουθώντας τις ιδέες όσων αγωνίζονται  με απολυταρχικό τρόπο να κατεβάσουν από τα δημόσια κτίρια (σχολεία, δικαστήρια, κ.λπ), τις εικόνες του Χριστού, ζήτησε να μεταφερθεί το εικονοστάσι του Χριστού στον "φυσικό του χώρο", στο παρεκκλήσι της Σχολής. Τότε η Κοσμητεία,  μετά από συνεδρίαση και με ψήφους έναν (1) υπέρ και τέσσερις (4) κατά, αποφάσισε να παραμείνει το προσκυνητάριο εκεί όπου είχε τοποθετηθεί από τον Καθηγητή κ. Ιωάννη Β. Κογκούλη. Για το γεγονός ο Καθηγητής, κ. Ιωάννης Β. Κογκούλης, αναφέρει στις σελίδες 56-57 του βιβλίου του «Διακονώντας ως Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πεπραγμένα Κοσμητείας 2006-2010» τα ακόλουθα: «Στα πλαίσια του γενικότερου ευπρεπισμού της Θεολογικής μας Σχολής και του καλλωπισμού των αιθουσών και των τοίχων, έξω από το Γραφείο της Κοσμητείας και την αίθουσα Συνεδριάσεων τοποθετήθηκε καλαίσθητο προσκυνητάριο με την εικόνα του ένθρονου Χριστού. Έτσι, ο αύλειος χώρος του πρώτου ορόφου ανεδείχθη περισσότερο και όποιος εισέρχεται από τη βόρεια είσοδο του κτιρίου αντιλαμβάνεται αμέσως την ιερότητα του Ανώτατου αυτού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος. Ότι δηλαδή εκτός από χώρος διδασκαλίας και έρευνας στο επιστητόν της θεολογίας, είναι και κέντρο άσκησης στην εν Χριστώ ελευθερία και αγάπη. Ο Χριστός είναι το φως των ανθρώπων, η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Γι' αυτό και η κατάρτιση ενός θεολόγου ολοκληρώνεται όταν διαπνέεται από τις αξίες του Ευαγγελίου τις προϋποθέσεις της εν Χριστώ ζωής. Είναι πάντως πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι οι φοιτητές μας δέχθηκαν με χαρά αυτή την προσθήκη. Πολλοί μάλιστα ευρισκόμενοι στο σημείο αυτό κάνουν με ευλάβεια το σταυρό τους, ασπάζονται το Χριστό και αρχίζουν τα μαθήματά τους μ' αυτή την ευλογία και δύναμη».

Σε ό,τι αφορά στο επιχείρημα του κ. Κωνσταντίνου ότι δηλαδή η τοποθέτηση της εικόνας του Χριστού έξω από το παρεκκλήσιο, το οποίο βρίσκεται στον 4^ο όροφο του κτιρίου,  έγινε για να γίνει αυτό πιο "ευδιάκριτο", ο Καθηγητής κ. Ιωάννης Β. Κογκούλης παραπέμπει και πάλι στο ως άνω βιβλίο του, όπου στη σελίδα 201, είναι καταχωρισμένη φωτογραφία, στην οποία εμφανίζεται η είσοδος του παρεκκλησίου, με σχετική επιγραφή και με σήμαντρο, όπως τα είχε διαρρυθμίσει ο κ. Καθηγητής, οπότε το επιχείρημα του κ. Κωνσταντίνου είναι σαθρό.

Κάτι που θα έπρεπε να είχε λάβει υπόψη του ο κ. Κωνσταντίνου είναι η συγκυρία της  απομάκρυνσης του προσκυνηταρίου με την εικόνα του Χριστού και της ταυτόχρονης προσπάθειας εισαγωγής του Προγράμματος Μουσουλμανικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ. Ίσως ο κ. Κωνσταντίνου έπρεπε να είχε προβληματιστεί για τους δικαιολογημένους συνειρμούς μιας τέτοιας σύμπτωσης, αν βέβαια δεν είχε τέτοιες βαθύτερες προθέσεις, δηλαδή να μην προκαλεί τους μουσουλμάνους που θα φοιτούν στη Θεολογική Σχολή.

Δυσάρεστους συνειρμούς προκαλεί και το επιχείρημα του κ. Κωνσταντίνου για την απομάκρυνση της εικόνας του Χριστού και την τοποθέτησή της εκεί που είναι ο "φυσικός της χώρος", ο ναός. Ο κ. Κωνσταντίνου χρησιμοποιεί το ίδιο επιχείρημα με τους πολεμίους της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας μας, στην αγκαλιά της οποίας σώθηκε το Γένος μας από τον εκμουσουλμανισμό. Οι σύγχρονοι πολέμιοι της Εκκλησίας μας, αγωνίζονται να απομακρυνθούν τα εκκλησιαστικά σύμβολα από τους δημόσιους χώρους, δηλαδή, οι εικόνες του Χριστού, από τα σχολεία, τα δικαστήρια, τα νοσοκομεία κ.λπ. με το αιτιολογικό ότι αυτές οι εικόνες πρέπει να τοποθετηθούν στο "φυσικό τους χώρο", που είναι οι ναοί. 

Εκτός της απομάκρυνσης του προσκυνηταρίου, ο κ. Κωνσταντίνου προχώρησε και στην απομάκρυνση των μαρμάρινων πλακών με τα ονόματα των Κοσμητόρων και των Προέδρων, με τη δικαιολογία ότι αυτές κινδύνευαν σε περίπτωση σεισμού να καταπλακώσουν τους περαστικούς. Ο Ομότιμος Καθηγητής και Προκοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, κ. Ιωάννης Β. Κογκούλης, παρατήρησε ότι είχε δοθεί ιδιαίτερη σημασία και πρόβλεψη για κάτι τέτοιο. Μάλιστα, σημείωσε ότι παρόμοια έργα έχουν γίνει  με δική του επιμέλεια και στο χωριό του, στη Λάϊστα Ιωαννίνων(βλ. ιστοσελίδα: laista1.wordpress.com). Σε όλες τις περιπτώσεις γίνεται πάντα ο απαιτούμενος έλεγχος, ώστε να μην υπάρξει κανείς κίνδυνος.

Ως προς την ενόχληση που προξενεί στον κ. Κωνσταντίνου το πορφυρό χρώμα, ο κ. Ιωάννης Β. Κογκούλης μας είπε ότι το πορφυρούν είναι το χρώμα της Εκκλησίας μας, εικονίζει το αίμα του Χριστού που θυσιάστηκε υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας, το προσκυνητάρι του οποίου αποκαθήλωσε, εικονίζει επίσης, «των εν όλω τω κόσμω Μαρτύρων»  με το οποίο σύμφωνα με το Απολυτίκιον των Αγίων Πάντων, είναι στολισμένη η Εκκλησία μας.

Εκτός των παραπάνω, ο κ. Κωνσταντίνου προχώρησε και σε άλλες ενέργειες, τι οποίες ο Ομότιμος Καθηγητής κ. Ιωάννης Β. Κογκούλης ανέφερε διεξοδικά σε γραπτή του επιστολή προς το Τμήμα Θεολογίας, η οποία θα δημοσιευτεί στο περιοδικό Κοινωνία της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων. Επίσης, σύμφωνα με όσα ανέφερε ο Καθηγητής, ο κ. Κωνσταντίνου έβγαλε από το γραφείο της Κοσμητείας τη φωτογραφία του Οικουμενικού Πατριάρχη, κ.κ. Βαρθολομαίου, παρά το γεγονός ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης τον είχε τιμήσει με ανώτατο οφίκιο. Την ίδια τύχη είχε και η φωτογραφία του επιχωρίου Μητροπολίτη και η ελληνική και ρωμαίικη σημαία(βυζαντινή). Είναι οι συγκυρίες τέτοιες που, για άλλη μια φορά, δημιουργούν υπόνοιες για  σκόπιμες ενέργειες που προσπαθούν να προλάβουν τυχόν δυσαρέσκεια των αραβόφωνων χορηγών του Προγράμματος Μουσουλμανικών Σπουδών. Έτσι, ένα γραφείο με σύμβολα που έδειχναν μέχρι σήμερα την ταυτότητα του χώρου, απογυμνώνεται και μετατρέπεται σε εντευκτήριο για προσκλήσεις  χορηγών που ζητούν να μετατρέψουν τη Θεολογική Σχολή σε πολυθρησκειακή συνεύρεση με ποικίλα συμφέροντα.

Επίσης, ο κ. Κωνσταντίνου, στο πλαίσιο της υλοποίησης του σχεδίου του, της «Αποκογκουλοποίησης», δηλαδή, της Θεολογικής Σχολής, αποκαθήλωσε από τους διαδρόμους των γραφείων των Καθηγητών τα κάδρα με φωτογραφίες μοναστηριών του Αγίου Όρους και των Μετεώρων.  Φαντάζεται κανείς να περνούν από τα γραφεία των Καθηγητών της Θεολογικής Σχολής οι μουσουλμάνοι Καθηγητές και να βλέπουν κάδρα με φωτογραφίες μοναστηριών; Εξάλλου, μπορεί σε κάποια από αυτά τα γραφεία να εγκατασταθούν και οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι Καθηγητές.

Τέλος, ο κ. Ιωάννης Β. Κογκούλης αναφέρθηκε στον Πρόεδρο του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, Καθηγητή κ. Παναγιώτη Σκαλτσή. Μνημόνευσε τη συνεργασία που είχε μαζί του από το 1989. Τότε ο κ. Σκαλτσής, ως Επιστημονικός Συνεργάτης  ξεκίνησε μαζί του και με τον Καθηγητή κ. Χ. Οικονόμου, την έκδοση της σειράς «Θεία Λατρεία και Παιδεία». Από τότε, όπως καταθέτει ο κ. Ιωάννης Β. Κογκούλης, ήταν συνέχεια δίπλα του και συμπαραστάτης του σε όλη την ακαδημαϊκή του πορεία. Μάλιστα, ήταν και ο πρόεδρος του εκλεκτορικού σώματος που εξέλεξε τον κ. Σκαλτσή στη βαθμίδα του πρωτοβάθμιου Καθηγητή. Όμως δυστυχώς, ο κ. Σκαλτσής, τόσον τον ίδιο τον Καθηγητή, όσο και κάποιους άλλους που όλα αυτά τα χρόνια ήταν δίπλα του, ως Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, τους έβαλε στο περιθώριο.

Σε αυτό το σημείο ο κ. Ιωάννης Β. Κογκούλης εξέφρασε τη  θλίψη και τη δυσαρέσκειά του για την αθέτηση της υπόσχεσης του κ. Σκαλτσή σχετικά με την παραμονή του προσκυνηταρίου με την εικόνα του Χριστού στην είσοδο της Σχολής.

Ο κ. Ιωάννης Β. Κογκούλης θεωρεί ότι το επιχείρημα του κ. Σκαλτσή πως ενεργεί στο πλαίσιο του πνεύματος της καταλλαγής δεν πείθουν κανέναν.

Τελειώνοντας ο κ. Καθηγητής μας είπε ότι κάποια στιγμή η ιστορία θα μας κρίνει όλους μας.

Απόφοιτοι της Θεολογικής Σχολής

του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

http://aktines.blogspot.gr

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους (Μωσαϊκός Νόμος) επικρατούσε η άποψη ότι Άγιος είναι μόνο Ένας, ο Θεός. Σήμερα, πολλά είναι τα επίθετα Αγίων, όπως μάρτυρας, όσιος, προφήτης. ΤΙ σημαίνει το καθένα και ποια η διαφορά;  

Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί Αγίους όλους τους βαπτισμένους Χριστιανούς, που ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, που αγωνίζονται για την σωτηρία της ψυχής τους και που επιδιώκουν να κατακτήσουν την Βασιλεία του Θεού (Ρωμ. α’,7 – Α’ Κορ. α’,1-2 – Εβρ. ς’,10).   Στον 4ο αιώνα ο τίτλος «Άγιος» αρχίζει να αποδίδεται μόνο σε λίγους εκλεκτούς ΄»φίλους του Θεού», που ξεχωρίζουν για το μαρτύριό τους, για την ζωή τους και για τα θαύματά τους. Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας όμως τονίζει: «Άγιος είναι εκείνος που είναι καθαρός από κακία και αμαρτήματα».   Οι ομάδες (χοροί) τα επίθετα Αγίων έχουν ως εξής:  

– Δίκαιοι. Ονομάζονται όλοι οι άγιοι άνθρωποι που έζησαν προ Χριστού έχοντας πίστη στον Έναν και Μοναδικό Θεό και ήλπιζαν στον ερχομό του Μεσσία – Χριστού.  

–Προφήτες. Όνομάζονται οι Δίκαιοι που προφήτευσαν για το πρόσωπο του Χριστού και για την Σωτηρία του ανθρώπου.  

– Απόστολοι και Αποστολικοί Πατέρες. Τον τίτλο αυτό πήραν οι μαθητές του Κυρίου και οι μαθητές αυτών.  

– Μάρτυρες. Ονομάζονται όλοι όσοι μαρτύρησαν για την πίστη τους, βασανίσθηκαν και θανατώθηκαν ιδιαίτερα κατά τους πρώτους μεγάλους διωγμούς. οι Μάρτυρες είναι χιλιάδες: Γυναίκες, άντρες, νέοι, γέροι και παιδιά, και φυσικά δεν είναι όλοι γνωστοί.  

– Μεγαλομάρτυρες. Όσοι από τους Μάρτυρες υπέστησαν μεγάλα βασανιστήρια και θανατώθηκαν με φρικτό – βάρβαρο τρόπο, έχουν πάρει από την Εκκλησία αυτόν τον τίτλο, ακόμα ονομάζονται και οι Μάρτυρες των οποίων η μαρτυρία τους επηρέασε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι έγιναν χριστιανοί.  

– Ιερομάρτυρες. Ονομάζονται όσοι από τους Μάρτυρες ήταν Ιερομένοι.  

– Οσιομάρτυρες. Οι μοναχοί, οι ασκητές και οι ερημίτες έλαβαν αυτόν τον τίτλο, είχαν οσιακό βίο και μαρτυρικό τέλος.  

– Νεομάρτυρες. Έτσι ονομάζονται οι Άγιοι που μαρτύρησαν επί Τουρκοκρατίας, μετά το 1453 (Άλωση της Κων/πολης)  

– Ομολογητές. Ονομάζονται οι Άγιοι που διώχθηκαν και βασανίσθηκαν, που ομολόγησαν την πίστη τους, αλλά που τελικά δεν θανατώθηκαν.  

– Όσιοι. Οι Άγιοι (ερημίτες, αναχωρητές, ασκητές…) που εγκατέλειψαν τον κόσμο και αφιερώθηκαν εξ ολοκλήρου στον Θεό. Τον λάτρεψαν σε ερήμους και σε κακοτοπιές με πίστη και εγκαρτέρηση για όλη τους την ζωή και τελικά «κοιμήθηκαν εν ειρήνη», ονομάσθηκαν Όσιοι.  

– Οσιοπαρθενομάρτυρες. Έτσι ονομάζονται οι παρθένες γυναίκες μοναχές, που θανατώθηκαν με μαρτυρικό τρόπο.  

– Ισαπόστολοι. Όλοι όσοι έκαναν αποστολικό έργο ισάξιο των Αποστόλων ονομάσθηκαν έτσι.  

– Πατέρες της Εκκλησίας. Οι μοναχοί, οι κληρικοί και ιδιαίτερα οι Επίσκοποι που διακρίθηκαν για το συγγραφικό, αντιαιρετικό και ποιμαντικό έργο τους.  

– Απολογητές. Όλοι όσοι υπερασπίστηκαν τον Χριστιανισμό απέναντι σε φιλόσόφους, ηγεμόνες, βασιλείς και αυτοκράτορες, θεωρητικά ή γραπτά, με επιστολές ή με τον λόγο τους.  

– Θεολόγοι. Φυσικά τρεις μόνο κατέχουν αυτόν τον τίτλο. Ο Ιωάννης ο Θεολόγος ο Ευαγγελιστής, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος επίσκοπος Ναζιανζού, και ο Συμεών ο νέος, ο Θεολόγος. Αυτοί όχι μόνο Θεολόγησαν με τα γραπτά τους, αλλά και με το παράδειγμα της ζωής τους.  

Πηγή: Ι.Ν. Αγ. Ελευθερίου

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ: ΑΣ ΕΒΡΕΧΕ ΛΙΓΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΘΕΕ ΜΟΥ ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΓΕ ΠΟΤΕ!

Ας έβρεχε λίγη ανθρωπιά Θεέ μου κι ας μην σταμάταγε ποτέ!
Σπ. Ποταμίτης 

ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ: ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΔΕΜΕΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ, ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ!

Ακόμη και με τα χέρια δεμένα μπορεί κανείς να κάνει το καλο, αν το θέλει!
 Φίοντορ Ντοστογιέφσκι 

ΛΕΕΙ ΕΝΑΣ ΣΟΦΟΣ: ΜΗΝ ΣΥΓΚΡΙΝΕΣΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!

Λέει ένας σοφός: Μην συγκρίνεσαι με κανέναν… Κράτα πάντα ψηλά το κεφάλι και μην ξεχνάς ποτέ ότι δεν είσαι ούτε καλύτερος, ούτε χειρότερος… Είσαι απλώς εσύ… Κι αυτό δεν μπορεί να το υπερβεί κανένας.

ΠΕΣΑΜΕ. Ε ΚΑΙ; ΘΑ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ!

Πέσαμε. Ε και; Θα σηκωθούμε… Ξαναπέσαμε… Θα ξανασηκωθούμε…

ΓΕΡΩΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Ο ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ: "ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΠΟΝΗΡΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΛΕΥΡΟ ΚΑΙ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ..."

Διηγείτο ο Παπα – Χαράλαμπος ο Διονυσιάτης, συνασκητής του Γέροντα Ιωσήφ του Σπηλαιώτη: «Τις πρώτες δύο-τρεις βραδιές που ήρθα και έμεινα στο ασκητήριο του γερό-Ιωσήφ ως κοσμικός, ο διάβολος τέτοια λύσσα είχε, που δε μ’ άφηνε να κοιμηθώ και να κάνω προσευχή. Πάω να κοιμηθώ και να, ο διάβολος επάνω μου ολόκληρος. Πότε σαν σκύλος, πότε σαν άνθρωπος, πότε σαν λιοντάρι. Εγώ από τον φόβο μου σηκωνόμουν και έκανα προσευχή. Έμεινα άϋπνος τελείως και την ημέρα δεν μπορούσα να κάνω τα καθήκοντά μου, να προσευχηθώ.   Όταν με ρώτησε ο Γέροντας πως περνώ, του είπα τι συμβαίνει. Με συμβούλεψε, όταν κοιμάμαι και έρχεται ο διάβολος από το ένα μέρος, να γυρίζω από το άλλο. «Να κάνεις τον Σταυρό σου, να γυρίζεις από το άλλο πλευρό και θα φύγει. Μη δίνεις σημασία. Θα μάθεις να τον πολεμάς και ύστερα δεν θα τον προσέχεις καθόλου». Έτσι πραγματικά και έγινε.   Αφού έπαθα μερικές φορές από το θέλημά μου και είδα ότι ο Γέροντας έχει δίκιο, έπειτα έβαλα μυαλό. Από τότε ούτε σκεπτόμουν τι θα κάνω. Ότι πει ο Γέροντας. Τίποτα δε σκεφτόμουν. «Κάνε παπά αυτό», έλεγε, «να’ ναι ευλογημένο». Σαν υποτακτικός δεν είχα στόμα. Μόνο αυτιά.   Μου έλεγε ο Γέροντας κάτι και αμέσως έτρεχα να κάνω την εντολή του Γέροντα. Έκτοτε πήρα πολλή χάρη. Όταν άρχισα να μην αντιλέγω στον Γέροντα και στους αδελφούς ακόμη, με επισκεπτόταν η χάρη συχνά. Πλημμύρισα από χάρη κάνοντας υπακοή».  

Από το βιβλίο: «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ» (Άγιον Όρος 2011). 

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ "ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ"

Ένα θέμα που απασχόλησε τον Γέροντα Παΐσιο, ήταν το θέμα του ημερολογίου. Πονούσε για το χωρισμό και προσευχόταν.
Λυπόταν για τις παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών που είναι ξεκομμένες σαν τα κλήματα από την Άμπελο, και δεν έχουν κοινωνία με τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και τις κατά τόπους αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Μερικές τέτοιες ενορίες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ενώθηκαν καθ' υπόδειξή του με την Εκκλησία κρατώντας το παλαιό ημερολόγιο.

Έλεγε, λοιπόν ο Γέροντας: «Καλό ήταν να μην υπήρχε αυτή η εορτολογική διαφορά, αλλά δεν είναι θέμα πίστεως». Στις ενστάσεις ότι το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας, απαντούσε: «Το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας και το παλιό ειδωλολάτρης», εννοώντας τον Ιούλιο Καίσαρα. Για να φανεί καλύτερα η τοποθέτηση του Γέροντα στο θέμα του ημερολογίου, παρατίθεται στη συνέχεια μια σχετική μαρτυρία:

Ορθόδοξος Έλληνας με την οικογένειά του ζούσε χρόνια στην Αμερική. Είχε όμως σοβαρό πρόβλημα. Ο ίδιος ήταν ζηλωτής (παλαιοημερολογίτης), ενώ η γυναίκα και τα παιδιά του ήταν με το νέο ημερολόγιο. «Δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε μια γιορτή σαν οικογένεια μαζί», έλεγε. «Αυτοί είχαν Χριστούγεννα, εγώ του Αγίου Σπυρίδωνος. Εγώ Χριστούγεννα, αυτοί του Αϊ-Γιαννιού. Και αυτό ήταν το λιγότερο.

Το χειρότερο ήταν το να ξέρεις, όπως μας δίδασκαν, ότι οι νεοημερολογίτες είναι αιρετικοί και θα κολασθούν. Μικρό πράγμα είναι να ακούς συνέχεια ότι η γυναίκα σου και τα παιδιά σου πρόδωσαν την πίστη τους, πήγαν με τον Πάπα, τα μυστήριά τους δεν έχουν χάρη, κ.ά.π. Ώρες συζητούσαμε με τη γυναίκα μου, αλλά άκρη δε βρίσκαμε. Για να πω την αλήθεια, κάτι δε μου άρεσε και στους παλαιοημερολογίτες. Ιδίως όταν έρχονταν κάποιοι δεσποτάδες και μας μιλούσαν. Δε μιλούσαν με αγάπη και με πόνο για τους πλανεμένους (όπως τους θεωρούσαν) νεοημερολογίτες. Αλλά θαρρείς πως είχαν ένα μίσος και χαίρονταν, όταν έλεγαν ότι θα κολασθούν. Ήταν πολύ φανατικοί. 

Όταν τελείωνε η ομιλία τους, ένιωθα μέσα μου μια ταραχή. Έχανα την ειρήνη μου. Όμως, ούτε σκέψη να φύγω από την παράδοσή μας. Πήγαινα να σκάσω. Σίγουρα θα πάθαινα κάτι από τη στενοχώρια. Σ' ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα, είπα τον προβληματισμό μου στον ξάδερφό μου Γιάννη. Εκείνος μου μίλησε για κάποιον γέροντα Παΐσιο. Αποφασίσαμε να πάμε στο Άγιον Όρος, για να τον συναντήσω. Φθάσαμε στην «Παναγούδα».Ο Γέροντας μας κέρασε με γελαστό πρόσωπο και με έβαλε να καθήσω δίπλα του. Τα είχα χαμένα. Ένιωθα, όπως μου συμπεριφερόταν, σα να με γνώριζε από καιρό, σα να ήξερε τα πάντα για μένα. «Πώς τα πας με τ' αυτοκίνητα εκεί στην Αμερική;» Ήταν η πρώτη κουβέντα του. Σάστισα. Ξέχασα να αναφέρω πως η δουλειά μου ήταν στους χώρους σταθμεύσεως αυτοκινήτων, και φυσικά όλο με αυτοκίνητα ασχολούμουν.

«Καλά τα πάω», ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω, κοιτώντας σαν χαμένος το Γέροντα. «Πόσες Εκκλησίες έχετε εκεί που μένεις»; «Τέσσερις», απάντησα και δεύτερο κύμα έκπληξης με κατέλαβε. «Με το παλιό ή με το νέο»; Ήρθε ο τρίτος κεραυνός, που όμως, αντί να μεγαλώσει τη σαστιμάρα μου, κάπως με εξοικείωσε, με ...προσγείωσε, θα έλεγα, με το χάρισμα του Γέροντα. «Δυο με το παλιό και δυο με το νέο», του αποκρίθηκα. «Εσύ πού πας»;

«Εγώ με το παλιό και η γυναίκα μου με το νέο», απάντησα. «Κοίτα. Να πας κι εσύ εκεί που πηγαίνει και η γυναίκα σου», μου είπε με μια αυθεντικότητα, και ετοιμαζόταν να μου δώσει εξηγήσεις. Αλλά για μένα το θέμα είχε τελειώσει. Δε χρειαζόμουν εξηγήσεις και επιχειρήματα. Κάτι το ανεξήγητο συνέβη μέσα μου, κάτι το θεϊκό. Ένα βάρος έφυγε και τινάχτηκε μακριά μου. Όλα τα επιχειρήματα και όλες οι απειλές και οι αφορισμοί για τους νεοημερολογίτες, που χρόνια άκουγα, εξανεμίστηκαν. Ένιωθα τη χάρη του Θεού που μέσω του Αγίου του δρούσε επάνω μου και με πλημμύριζε με μια ειρήνη που χρόνια αναζητούσα. Η κατάσταση που ζούσα θα εκδηλώθηκε στο πρόσωπό του...

Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι αυτό μάλλον έκανε τον Γέροντα να σταματήσει για λίγο. Αλλά έπειτα συνέχισε με μερικές εξηγήσεις. Ίσως για να τις λέω σε άλλους. Ίσως και για να τις χρησιμοποιήσω για τον εαυτό μου σε καιρό πειρασμού, όταν θα περνούσε εκείνη η ουράνια κατάσταση.

«Και εμείς βέβαια εδώ στο Άγιον Όρος με το παλιό πάμε. Αλλά είναι άλλη περίπτωση. Είμαστε ενωμένοι με την Εκκλησία, με όλα τα Πατριαρχεία, και μ' αυτά που έχουν το νέο ημερολόγιο και μ' αυτά που έχουν το παλιό ημερολόγιο. Αναγνωρίζομε τα μυστήρια τους και αυτοί τα δικά μας. Οι ιερείς τους συλλειτουργούν με τους ιερείς μας. Ενώ αυτοί οι καημένοι ξεκόπηκαν. Οι περισσότεροι και ευλάβεια έχουν και ακρίβεια και αγωνιστικότητα και ζήλο Θεού.

Μόνο που είναι αδιάκριτος, «ού κατ' επίγνωσιν». Άλλοι από απλότητα, άλλοι από αμάθεια, άλλοι από εγωισμό, παρασύρθηκαν. Θεώρησαν τις 13 μέρες θέμα δογματικό και όλους εμάς πλανεμένους, και έφυγαν από την Εκκλησία. Δεν έχουν κοινωνία ούτε με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το νέο, αλλά ούτε και με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το παλιό, γιατί δήθεν μολύνθηκαν από την επικοινωνία με τους νεοημερολογίτες.

Και όχι μόνον αυτό. Και αυτοί οι λίγοι που έμειναν, έγιναν, δεν ξέρω και εγώ, πόσα κομμάτια. Και όλο και κομματιάζονται και αλληλοαναθεματίζονται και αλληλοαφορίζονται και αλληλοκαθαιρούνται. Δεν ξέρεις πόσο έχω πονέσει και πόσο έχω προσευχηθεί γι' αυτό το θέμα. Χρειάζεται να τους αγαπάμε και να τους πονάμε και όχι να τους κατακρίνουμε, και πιο πολύ να προσευχόμαστε γι' αυτούς να τους φωτίσει ο Θεός, και αν τύχει καμιά φορά και μας ζητήσει κανείς με καλή διάθεση βοήθεια, να λέμε καμιά κουβέντα».

Πέρασαν πάνω από πέντε χρόνια από την κοίμηση του Γέροντα. Ο κ. Χ. ήλθε στην «Παναγούδα» να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί έκτοτε βρήκε την πνευματική, αλλά και την οικογενειακή του σωτηρία και με δάκρυα στα μάτια διηγήθηκε τα ανωτέρω.
Με την αγάπη, την προσευχή και την διάκρισή του, γνώριζε πότε να μιλά, πώς να ενεργεί και να βοηθά αθόρυβα τη μητέρα Εκκλησία, αποφεύγοντας τα άκρα και θεραπεύοντας πληγές που ταλαιπωρούν το σώμα της Εκκλησίας και σκανδαλίζουν τους πιστούς.

ΠΗΓΗ:

Οι Αγιορετικές μνήμες,

Από το βιβλίο «Βίος γέροντος Παϊσίου του Aγιορείτου»,

Ιερομονάχου π. Ισαάκ (σελ. 691 - 696).