ΓΕΡΩΝ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: ΚΑΙ ΑΝ ΕΓΩ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ!

Και αν εγώ κουράζομαι στην προσευχή μου, στην παράστασή μου ενώπιον του Θεού, και αν εγώ αγνοώ τον Θεό, και αν νυστάζω ή δεν καταλαβαίνω ή μου φεύγουν τα λόγια της προσευχής ή ζω μέσα σε χίλια σκοτάδια, είμαι βέβαιος ότι μέσα στην άγνοιά μου, στην αορασία μου, σε αυτό το σκότος μου είναι παρών ο Θεός. Ο Θεός με ακούει, ο Θεός με βλέπει, ο Θεός παρίσταται.
Ας μη θέλω εγώ να Τον απολαμβάνω. Ας θέλω- να το πούμε έτσι- να με απολαμβάνει ο Θεός. Ας θέλω να με χαίρεται ο Θεός. Είτε κοιμάμαι είτε είμαι ξύπνιος, είτε ζώ είτε πεθαίνω, είτε είμαι ολόκληρος μια ζωντάνια ενώπιον του Θεού είτε είμαι ένας νεκρός, ο,τιδήποτε και άν είμαι, αυτό που έχει σημασία είναι να παρίσταμαι ενώπιόν του. 
Επομένως, ασκητικότητα, πάλεσμα ασκητικό, σημαίνει να κάθομαι ενώπιον του Θεού... Να μη ζητάω εγώ να δω τον Θεό, αλλά να με βλέπει ο Θεός.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΤΥΦΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ!

 Ὁ τυφλός καί ὁ γέροντας

 

Πάει ένας τυφλός να εξομολογηθεί σε έναν γέροντα: Γέροντα έχω πρόβλημα, πουλάω μικροπράγματα έξω στο δρόμο για να ζήσω, αλλά συνέχεια μια παρέα μικρών παιδιών μου τα κλέβουν και με χτυπάνε στο κεφάλι και γελάνε μαζί μου! Είμαι πολύ αμαρτωλός γέροντα για αυτό συμβαίνει αυτό!
 
Θυμωμένος ο Γέροντας απαντάει: Τα παλιόπαιδα, σα δε ντρέπονται πλέον δεν σέβεται κανείς τίποτα σε αυτή την εποχή. Να φωνάξουμε την αστυνομία.
 
Και του απαντάει ο Τυφλός: Τι λες γέροντα; Δεν με νοιάζει για τα πράγματα που με κλέβουν, ούτε για το ότι με κοροϊδεύουν και με χτυπάνε, με ενοχλεί που αυτά τα κακόμοιρα παιδάκια γεμίζουν αμαρτίες και μαυρίλα στην ψυχούλα τους εξαιτίας μου…. που είμαι τυφλός. Εγώ ευθύνομαι για τις πράξεις τους και εύχομαι στον Κύριο να μη τους τα καταλογίσει αυτά σαν αμαρτία… και αρχίζει να κλαίει!
 
Ο γέροντας μένει άφωνος, σκέφτεται πως απέναντι του έχει ένα Άγιο και πως αυτός σκέφτηκε σαν κοσμικός και όχι σαν πνευματικός... και άρχισε να κλαίει ο γέροντας πιο δυνατά από τον τυφλό και του φώναζε… Άγιε του Θεού να προσεύχεσαι εσύ για μένα… εκείνη την ώρα γέμισε ευωδία όλο το μοναστήρι που την ευωδία (παρουσία δηλαδή της Θείας Χάρης) την αισθάνθηκαν όλοι οι παρευρισκόμενοι και διήρκησε τρεις μέρες ασταμάτητα!!!
 
ΑΓΙΑ ΜΕΤΕΩΡΑ

ΠΟΣΟ ΖΥΓΙΖΕΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ;

«Κορόιδευε ένας άθεος έναν ἱεροκήρυκα μιά μέρα, λέγοντάς του:

—Μας μιλᾶτε κάθε τόσο γιά φορτίο ἁμαρτιῶν καί τά παρόμοια. Πιστέψτε με, ὅμως, ὅτι προσωπικά δέν νοιώθω κανένα τέτοιο βάρος. Ἀλήθεια, πόσο ζυγίζει ἡ ἁμαρτία;

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ πολύ ψύχραιμα, ἀπάντησε τότε:

—Δέν μου λέτε, ἄν βάλετε πάνω σ’ ἕνα νεκρό μιά πέτρα ἑκατό κιλῶν, θά τή νοιώση;

—Ὄχι, ἀπάντησε ἀπορημένος ὁ ἄθεος, γιατί εἶναι νεκρός.

—Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ σᾶς, κατέληξε ὁ ἱεροκήρυκας. Ἔξω ἀπό τή Χάρι τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι “νεκρός στίς παραβάσεις καί τά παραπτώματα”(Ἐφ 2, 1). Γι’ αὐτό δέν νοιώθετε τό βάρος τῆς ἁμαρτίας».

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ!

Φρίκη, τρόμος και πανικός κυριεύουν τα δαιμόνια, όταν βρεθούν μπροστά στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, τη θεία Κοινωνία. 

Γι' αυτό πάντοτε οι δαιμονισμένοι σπαράζουν και χτυπιούνται ελεεινά, όταν πλησιάσουν στα τίμια Δώρα, πράγμα που δε συμβαίνει πριν από τον καθαγιασμό και τη μεταβολή τους. Είναι και τούτο μια συνεχής και περίτρανη απόδειξη, ότι η θεία Κοινωνία είναι πράγματι Σώμα και Αίμα Χριστού.

Στο βίο του αγίου Ευτυχίου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (6ος αι.), υπάρχει ένα σχετικό περιστατικό.

Στην περιοχή της Αμάσειας, όπου είχε για ένα διάστημα εξοριστεί, βρισκόταν ένα γυναικείο μοναστήρι, που λεγόταν «της Φλαβίας». Μερικές λοιπόν από τις μοναχές έφεραν στον άγιο ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, που είχε κυριευθεί από δαιμόνιο, και δεν πλησίαζε καν τη θεία Κοινωνία˙ όταν το πήγαιναν να κοινωνήσει, φώναζε, χτυπιόταν, κλωτσούσε και αποστρεφόταν με αηδία και τρόμο τα άχραντα Μυστήρια.

Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή. Ο άγιος θα λειτουργούσε και θα κοινωνούσε τους πιστούς. Είπε λοιπόν να φέρουν και το κοριτσάκι. Πράγματι, το έφεραν και με πολλή βία το ανάγκασαν να δεχτεί στο στόμα του τη θεία Κοινωνία. Αμέσως όμως έβγαλε μιαν άγρια κραυγή και Την έφτυσε χάμω!

Έφριξαν όλοι. Άφησαν το έξαλλο κοριτσάκι να φύγει, ενώ ο άγιος μάζεψε με το στόμα του από το έδαφος το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Παρήγγειλε, ωστόσο, να του ξαναφέρουν το δαιμονισμένο πλάσμα την άλλη μέρα.

Όταν ήρθε, ο άγιος προσευχήθηκε και έχρισε όλα του τα μέλη με άγιο έλαιο. Ύστερα δοκίμασε να το μεταλάβει πάλι. Το κορίτσι, αφού αναστέναξε βαθιά, κοινώνησε άφοβα και ήρεμα. Μόλις κατάπιε τη θεία Κοινωνία, άφησε μιαν άγρια κραυγή, και αμέσως το πονηρό πνεύμα βγήκε από το στόμα του.

Από τη στιγμή εκείνη το κοριτσάκι θεραπεύθηκε οριστικά, και όλοι δόξαζαν τον Κύριο για τη δύναμη και τη φιλανθρωπία Του.

«Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία» - Ι.Μ. Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής

Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ (ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ)

 Η τέλεια αγάπη

(Παράδειγμα αγάπης προς τον εχθρό)

 

Ὁ πατήρ Ὀνούφριος, εἶναι μοναχός στήν ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος στήν Πεντέλη Ἀττικῆς καί πολλές φορές ἐπισκεπτόταν τήν ὀγκολογική κλινική τοῦ Ἱπποκράτειου νοσοκομείου, γιά νά κάνει πράξη τήν ἀγάπη του πρός τόν πάσχοντα συνάνθρωπο. Διακονοῦσε τούς ἀσθενεῖς, πού ἦταν βέβαια καρκινοπαθεῖς!
Γνώρισε ἐκεῖ καί μία ἀσθενῆ, πού εἶχε ἐγχειρισθεῖ στό παχύ ἔντερο καί τήν ὁποία διακονοῦσε μέ πολύ ἀγάπη καί πιστότητα κάποια ἄλλη κυρία.
Ὁ πατήρ Ὀνούφριος παρατηροῦσε ἐντυπωσιασμένος ἀρκετές ἡμέρες τή φροντίδα αὐτῆς τῆς κυρίας, γιατί ὅπως μᾶς εἶπε, ἐξ αἰτίας τῆς ἀφαίρεσης τμήματος τοῦ παχέους ἐντέρου, οἱ γιατροί εἶχαν ἀνοίξει παρά φύση ἕδρα στό πλάι τῆς κοιλιᾶς τῆς ἀσθενοῦς, γιά νά ἐξυπηρετεῖται ἡ λειτουργία τοῦ ἐντέρου καί αὐτή ἡ ταλαιπωρία τῆς ἀσθενοῦς συνοδευόταν καί ἀπό δυσοσμία. Κάποια ἡμέρα ὅμως δέν ἦλθε ἐκείνη ἡ κυρία πού τή διακονοῦσε καί τήν ἀνάπαυε καί προσφέρθηκε ὁ πατήρ Ὀνούφριος νά τή διακονήσει.
Καθώς τή διακονοῦσε τήν ρώτησε: «Γιατί δέν ἦλθε σήμερα ἐκείνη ἡ συγγενής σας;» Ἡ ἀσθενής μέ σιγανή φωνή, τοῦ εἶπε: «δέν εἶναι συγγενής μου», καί ὁ μοναχός ἀπάντησε: «Νά μέ συγχωρεῖται, ἀλλά μέ τήν ἀγάπη πού σᾶς δείχνει, νομίζει κανείς ὅτι εἶναι ἀδελφή σας».
Τότε ἡ ἀσθενής βούρκωσε καί μέ τρεμάμενη φωνή εἶπε στόν μοναχό νά πλησιάσει νά τοῦ πεῖ μυστικά. Ὁ πατήρ Ὀνούφριος ἔσκυψε καί συγκλονισμένος ἀκούει τήν ἀσθενή νά λέει πώς: «ἐκείνης τῆς γυναίκας, πού μέ διακονεῖ μέ τόση ἀγάπη, ἐγώ κάποτε τῆς ἔκλεψα τόν ἄνδρα καί διέλυσα τό σπίτι της!
 
ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΕ ΤΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ!

 Το πείραμα με τα μπαλόνια

 

Μία ομάδα 50 ανθρώπων συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο. Ξαφνικά, ένας ομιλητής αποφάσισε να κάνει ένα ομαδικό πείραμα.
Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα μπαλόνι, και ζήτησε από τον κάθε ένα να γράψει επάνω, με μαρκαδόρο, το όνομά του/της. Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε άλλο δωμάτιο. Ακολούθως, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους.
Έγινε πανζουρλισμός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, συγκρούονταν μεταξύ τους, αλληλοδιαμαρτύρονταν, σκέτος χαμός. Όταν πέρασαν τα 5 λεπτά, κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του.
Έτσι, ο ομιλητής ζήτησε από τον καθένα να πάρει στα χέρια του ένα μπαλόνι στην τύχη, και να το δώσει σε όποιον είχε το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω του. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όλοι κρατούσαν το δικό τους μπαλόνι. Και στο σημείο αυτό, ο ομιλητής άρχισε επιτέλους να εκφωνεί τον λόγο του:
«Αυτό που έγινε τώρα, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ζωή μας. Όλοι γυρεύουν και κυνηγούν παντού μετά μανίας την ευτυχία, χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται. Εγώ λέω, λοιπόν, ότι η δική μας ευτυχία, αυτή που αφηνιάζουμε να την ανακαλύψουμε, βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Δώστε τους χαρά, και θα την βρείτε και εσείς. Αυτός για μένα, τόσο απλά, είναι ο σκοπός της ζωής».
 
Πηγή: http://antikleidi.com

Ο ΑΓΓΕΛΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ: «ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ, ΑΓΙΟΣ ΙΣΧΥΡΟΣ, ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ»

Tον 5ο αιώνα μ.Χ. βασίλευε στην Κωνσταντινούπολη ο Θεοδόσιος ο Μικρός. Ευλαβής ο αυτοκράτορας, μα στα χρόνια του ξεφύτρωναν η μία μετά την άλλη οι αιρέσεις. Συχνά αυτές πλανούσαν απ’ τη σωστή πίστη και τον ευσεβή λαό αλλά ακόμη και τους άρχοντες και τους ιερείς.

Τώρα βγήκανε κάποιοι που λέγανε πως στον Αγγελικό Ύμνο που λέμε κάθε τόσο οι πιστοί, στο «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς» πρέπει, τάχα, να προσθέσουμε και τις λέξεις «ο σταυρωθείς δι’ ημάς».

Αρκετοί πιστοί παρασύρθηκαν. Πολλοί άλλοι μπερδεύτηκαν. Οι λέξεις δεν τους φαινότανε κακές, αντίθετα και σωστές ήταν και την αλήθεια φανέρωναν… Άλλοι πάλι λέγανε πως το σωστό ήταν να λέγεται ο Ύμνος όπως τους τον μάθανε οι πιο παλιοί και να μην προσθέσουν τίποτα. Κι έτσι υπήρχε απορία και διαμάχη.....

Προσεύχονταν γι’ αυτό κι οι Επίσκοποι κι ο Αυτοκράτορας και οι πιστοί. Κι ο Θεός έδειξε πώς έπρεπε, σωστά να Τον υμνούνε: Επέτρεψε κι έγινε ένας φοβερός σεισμός. Όλος ο λαός, άρχοντες και βασιλιάς και Πατριάρχης βγήκαν στους δρόμους. Πήραν σταυρούς και λάβαρα, εικόνες και εξαπτέρυγα κι εκεί, έξω από τη Βασιλεύουσα, κάνανε λιτανεία. Με δάκρυα προσεύχονταν στον Θεό να σώσει την Πόλη, να σώσει τις ζωές τους.

Ο σεισμός ασταμάτητος συνεχιζότανε…

Κι εκεί, μπροστά στα μάτια ολονών έγινε το θαύμα: Ένα παιδάκι, απ’ αυτά που ακολουθούσαν τη λιτανεία, ξαφνικά, αρπάχτηκε – σαν από αόρατα χέρια – κι άρχισε ν’ ανεβαίνει στον ουρανό. Σταμάτησαν όλοι, σαστισμένοι κι αμίλητοι στράφηκαν προς τα πάνω κι έβλεπαν το θαυμαστό σημείο.

Χάθηκε στον ουρανό το παιδί. Τι έγινε; Πώς έγινε; Τι να σήμαινε άραγε αυτό;

«Κύριε ελέησον!» ήτανε η προσευχή σ’ όλων τα χείλη. «Κύριε ελέησον!».

Πέρασε ώρα. Και να, σαν να ‘τανε καθισμένο σ’ ένα σύννεφο, σιγά-σιγά κατέβηκε ξανά το παιδί και στάθηκε ανάμεσά τους.

Εκεί, μπροστά σε όλους, μπροστά στον Πατριάρχη και τον Αυτοκράτορα είπε με δυνατή φωνή:

– Στον ουρανό, οι αγγελικοί χοροί ψάλλουνε τον Τρισάγιο Ύμνο, ασταμάτητα, χωρίς τις λέξεις «ο σταυρωθείς δι’ ημάς». Παντού στον ουρανό αντηχεί το «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».

Και λέγοντας τα τελευταία λόγια, άφησε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Την ίδια στιγμή σταμάτησε κι ο σεισμός.

ΘΕΪΚΗ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΟΤΗΡΙΟ

Τον περασμένο αιώνα στη Μικρασία έζησε ένας άγιος αλλά αφανής λευίτης, ο π. Ιωάννης.

Ήταν έγγαμος, οικογενειάρχης, από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας. Τις καθημερινές εργαζόταν στα χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία.

Στη Θεία Λειτουργία σχεδόν πάντοτε ξεσπούσε σε δάκρυα και αναστεναγμούς. Την ώρα μάλιστα του καθαγιασμού η κατάνυξη του κορυφωνόταν. Οι ψάλτες έψαλλαν το «Σε υμνούμεν...» όσο πιο αργά μπορούσαν, αλλά εκείνος καθυστερούσε πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά ή και περισσότερο.

Έτσι κι εκείνοι επαναλάμβαναν τον ύμνο μέχρι πέντε ή έξι φορές. Τελικά, πλησίασαν κάποτε τους επιτρόπους και τους είπαν το πρόβλημά τους. Εκείνοι με τη σειρά τους το διαβίβασαν στο λειτουργό.

-Πάτερ Ιωάννη, συχνά καθυστερείς την ώρα του καθαγιασμού. Οι ψάλτες και ο λαός έξω σε περιμένουν πολλή ώρα. Δεν μπορείς να λες πιο σύντομα την ευχή, για να μη γίνεται χασμωδία;

-Πως θα γίνει αυτό;

-Είναι εύκολο. Εκεί που είσαι πεσμένος μπρούμυτα, να σηκώνεσαι, να σταυρώνεις τα τίμια Δώρα, να λες την ευχή και να τελειώνεις.

-Την ευχή τη γνωρίζω, είναι γραμμένη και στη φυλλάδα, αλλά δεν μπορώ.

-Γιατί δεν μπορείς, πάτερ; Συγχώρεσε μας, αλλά δεν είναι δύσκολο!

-Αυτό δεν εξαρτάται από μένα, απάντησε ο π. Ιωάννης. Μόλις αρχίσω να διαβάζω την ευχή, η αγία τράπεζα κυκλώνεται από θεϊκή φωτιά που φτάνει τα δυο-τρία μέτρα ύψος.

Έτσι δεν μπορώ να πλησιάσω για να σφραγίσω τα τίμια Δώρα. Με πιάνει φόβος και τρόμος. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πέφτω στο έδαφος, κλαίω, αναστενάζω και ικετεύω τον Κύριο να παραμερίσει τις φλόγες για να συνεχίσω.

Ύστερα σηκώνω τα μάτια. Αν έχουν χαθεί οι φλόγες, σηκώνομαι και σφραγίζω τα τίμια Δώρα. Αν όχι, τότε συνεχίζω την ικεσία με δάκρυα και στεναγμούς μέχρι να σβήσει η φωτιά ή να βρεθεί άλλος τρόπος, που θα μου επιτρέψει να μην καώ. Πότε-πότε σβήνει η φωτιά και γίνονται όλα όπως πρίν. Άλλοτε πάλι χωρίζουν οι φλόγες δεξιά κι αριστερά σχηματίζοντας καμάρα, οπότε κάνω το τόλμημα, πλησιάζω τρέμοντας και σφραγίζω τα τίμια Δώρα.

Ακούγοντας οι χριστιανοί αυτά τα εξαίσια δεν τον ενόχλησαν άλλη φορά. Ήταν άλλωστε πολύ ευλαβής και εξαιρετικά κατανυκτικός όταν λειτουργούσε. Γι' αυτό στην ενορία του εκκλησιάζονταν πιστοί κι από γειτονικά χωριά, που περπατούσαν ώρες για να φτάσουν.

Μερικές φορές έρχονταν στη λειτουργία χίλιοι και περισσότεροι πιστοί. Και όλοι αυτοί κατανύγονταν κι έκλαιγαν. Στο τέλος μάλιστα της θείας αυτής μυσταγωγίας, το δάπεδο της εκκλησίας ήταν βρεγμένο από τα δάκρυά τους, λες και κάποιος είχε ρίξει νερό!

Από το βιβλίο «Θαύματα και Αποκαλύψεις»

ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ: ΟΛΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Ὅλα προέρχονται ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτὸ ὁ πιστὸς νὰ μὴν ἐπιδιώκει τὴν ἐκπλήρωση τοῦ δικοῦ του, ἀλλὰ τοῦ θείου θελήματος.

Μικρὸς Εὐεργετινός

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ κ. ΠΑΥΛΟΣ: ''Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ''

Του Σεβ. Μητροπολίτη Σιατίστης κ. Παύλου

Δέν ξέρω ἐάν ἐδῶ πού φτάσαμε ὑπάρχει ἐλπίδα καί ἔξοδος ἀπό τή δύσκολη ὥρα πού περνᾶμε. Ἐάν ὑπάρχει ὅμως ἕνα ἐνδεχόμενο ἐλπίδας, αὐτό μόνο ἀπό τό λαό μπορεῖ νά προέλθει, ἐάν μπορέσει νά συνετισθεῖ, ἐάν μπορέσει νά μετανοήσει, ἐάν μπορέσει νά ἀναλάβει τίς εὐθῦνες του. 

Οἱ ἐξουσίες στάθηκαν ἀδύνατες, γιατί ὑπῆρξαν λίγες σέ ποιότητα. Οἱ κατά καιρούς ἐξουσίες πού κυβέρνησαν αὐτό τόν τόπο, στάθηκαν ἀνίκανες καί ἕνα καθαρό μάτι διαβλέπει ὅτι δέν ἔχουν πλέον τήν δυνατότητα νά βοηθήσουν τήν Πατρίδα. Ἐάν μποροῦσαν θά τό εἶχαν κάνει.

Ὄχι δέ μόνον δέν ἔκαναν καλό, ἀλλά ἔκαναν κακό, γιά τήν ἀκρίβεια κακούργησαν ἐναντίον τῆς Πατρίδας καί τοῦ λαοῦ. Τό κακούργημα δέν εἶναι μόνο ὅτι τόν κατάστρεψαν οἰκονομικά, ἀλλά τόν διέφθειραν ψυχικά. Προκειμένου νά μποροῦν νά ἀπολαμβάνουν τήν ἐξουσία τους καί τά λάφυρά της, διέφθειραν τήν ψυχή αὐτοῦ τοῦ λαοῦ καί μάλιστα μέ τέτοιο τρόπο πού καταντᾶ δαιμονικός.

Ἐκμεταλλεύθηκαν τά ἀνθρώπινα πάθη μέ στόχο νά ἐκμαυλίσουν συνειδητά τόν λαό. Μέ ὑποταγμένα στήν ἐξουσία τά τηλεοπτικά κανάλια διαμόρφωσαν τίς εἰδήσεις διά νά διαφθείρουν τόν λαό καί νά κλονίσουν συνειδήσεις ὥστε κάποτε νά μποροῦν νά τοῦ πετάξουν στά μοῦτρα τό «μαζί τά φάγαμε».

Ὁ λαός διαβρωμένος ἔγινε αἰχμάλωτος τοῦ δικοῦ του ὁράματος, αὐτοῦ πού τοῦ καλλιέργησαν καί τώρα κάποιοι ἔχουν τήν ἐλπίδα ὅτι θά ξανάρθουν ἐκεῖνες οἱ «καλές ἡμέρες» τῆς καλοπέρασης καί κανείς ἀπό τούς πολιτικούς δέν ἔχει τό θάρρος νά τούς πεῖ ὅτι αὐτές δέν θά ξανάρθουν, γιατί ἦταν μέρες ἀνομίας, καί δέν πρέπει νά ξανάρθουν.

Ἡ κατάρρευση τῆς Πατρίδας μας ἦταν σχεδιασμένη μέ βασικούς συνεργάτες τούς πολιτικούς πού ἀφιονισμένοι μέ τό ἀφιόνι τῆς ἐξουσίας στάθηκαν ἀνίκανοι νά ἀντιδράσουν. Τό σκάνδαλο τοῦ Χρηματιστηρίου δέν ἦταν μιά καλοστημένη παγίδα μέ τόν τότε Πρωθυπουργό νά σπρώχνει τό λαό νά παίρνει δάνεια γιά νά ἀγοράζει μετοχές; Ποιός λογοδότησε γι’αὐτό;

Ὁ καταναλωτισμός ἔγινε ὅραμα ζωῆς. Μέ κάθε τρόπο οἱ Ἕλληνες ὠθοῦντο πρός τήν κατεύθυνση αὐτή. Δάνειο γιά διακοπές, δάνειο γιά Χριστούγεννα σέ ἐξωτικούς προορισμούς, δάνεια, δάνεια, δάνεια. Οἱ ἐξουσίες δέν γνώριζαν ποῦ πήγαινε αὐτή ἡ ἱστορία; Ἄν γνώριζαν ἔχουν τήν πρώτη εὐθύνη καί πρέπει νά ἀναζητηθεῖ. Ἐάν δέν γνώριζαν ἦταν ἔνοχοι γιά λόγους βλακείας. Ἤξεραν ὅμως τά πάντα. 

Παράλληλα μέ τόν εὐδαιμονισμό, ἕνα πνεῦμα λοιδωρίας ἀπέναντι σέ ὅ,τι πνευματικό, ὅ,τι παραδοσιακό καί ταυτόχρονα ἕνα τσουνάμι ἐπιθέσεων ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Συνασπισμένα κανάλια, ὑπηρέτες ξένων πρῶτα συμφερόντων καί τῆς ἑλληνικῆς ἐξουσίας μετά, προσπαθοῦσαν νά γκρεμίσουν τή σχέση τῶν νεοελλήνων μέ τήν πηγή τῆς δυνάμεως.

Ἕνα πολύ ἐνδιαφέρον θέμα πρός μελέτη θά ἦταν ἡ στάση τῶν ΜΜΕ ἀπέναντι στόν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ὀφειλόταν σέ καθαρό δημοσιογραφικό ἐνδιαφέρον ἤ ἐκτελοῦσαν διατεταγμένη ὑπηρεσία μέ διατάκτες ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος;

Μόνον ἠλίθιοι δέν καταλάβαιναν τότε ὅτι ἑτοιμαζόταν ἡ μεγάλη ἐπίθεση ἐναντίον τοῦ λαοῦ. Μόνον ἠλίθιοι δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν ὅτι στόχος δέν ἦταν ὁ Θεός, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος. Δέν καταλάβαιναν ὅτι προσπαθοῦσαν νά καταστρέψουν τό καταφύγιο τῶν ἀνθρώπων γιά νά τούς ἐξουδενώσουν.

Μιλοῦσαν γιά τήν «μεγάλη Ἐκκλησιαστική περιουσία» πού αὐτοί καί τό συνἀφι τους τήν εἶχαν ληστέψει. Ἡ Ἐκκλησία εἶχε παραχωρήσει τό 96% τῆς περιουσίας της πρός χάριν τοῦ λαοῦ. Προκάλεσα ἀρκετές φορές τούς δημοσιογράφους, ὅτι μιά πολύ ἐνδιαφέρουσα ἔρευνα θά ἦταν νά ἐρευνήσουν ἄν αὐτή ἡ ἐκκλησιαστική περιουσία πού δόθηκε κατά καιρούς γιά χάρη τοῦ λαοῦ πῆγε πραγματικά στό λαό ἤ πῆγε στίς τσέπες τῶν ἀδίστακτων. Ἀλλά κανείς δέν τόλμησε.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἐξέδωσε ἕνα βιβλίο γιά τό κομμάτι τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καί τήν τύχη του πού ἀφοροῦσε τήν πρώτη Μητρόπολη του, Θηβῶν καί Λεβαδείας. Ἀντιμετωπίσθηκε ἀπό ὅλους διά τῆς σιγῆς. Ἡ ὑπόθεση κάνει «τζίζ».

Αὐτό πού στόχευσε ἡ ἐξουσία τό πέτυχε, ἀλλά αὐτό εἶναι καί τό μεγάλο ἔγκλημά της. Νά διαφθείρει τό λαό γιά νά τόν ἀναγκάσει σέ σιωπή καί σέ ὑποταγή.

Καί κατάφερε ἐπίσης ἔν τινι μέτρῳ νά συκοφαντήσει τήν Ἐκκλησία γιά νά τήν τρομάξει, γιά νά στρέψει τόν λαό ἐναντίον της, σάν τόν Νέρωνα πού ἔκαψε τήν Ρώμη καί μετά κατηγόρησε τούς χριστιανούς σάν ὑπαίτιους. Ὅταν κάποια στιγμή ὁ λαός θά καταλάβει, παρόλο πού προσπαθοῦν νά τόν ἀποπροσανατολίσουν, τότε θά δεῖ τό μεγάλο καί σκληρό παιχνίδι πού ἔπαιξαν εἰς βάρος του.

Ἡ εὐθύνη τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας γιά τήν καθυστέρηση σ’αὐτό τόν τόπο σέ νευραλγικούς τομεῖς τῆς δημόσιας ζωῆς εἶναι καί μεγάλη καί ἐγκληματική.

Ἡ κατάσταση καί τό κατάντημα τῆς δημόσιας ὑγείας, τῆς δημόσιας Παιδείας, τῆς διεφθαρμένης διοίκησης καί τόσοι ἄλλοι τομεῖς, ὀφείλουν τήν ὑπανάπτυξη τους στούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας.

Αὐτούς δέν τούς ἔνοιαξε ἡ Πατρίδα τούς ἔνοιαζε μόνο ἡ ἐξουσία. Δέν τούς ἔνοιαζε οὔτε κἄν τό κόμμα τους, πού γι’αὐτούς ἦταν μέσο προσωπικοῦ πλουτισμοῦ καί μέσο διατήρησης τῆς ἐξουσίας. Πόσοι καί πόσο κατάλαβαν αὐτό τόν τόπο, τήν ἱστορία του καί τήν παράδοσή του;

Εὔκολοι σέ δεκάρικους λόγους, θεώρησαν ὡς πολιτική τοποθέτηση καί πολιτικό διάλογο τά διάφορα σλόγκαν μέ τά ὁποῖα νόμιζαν ὅτι ἀσκοῦν πολιτική. Τό πρῶτο μνημόνιο εἶχε 234 σελίδες.

Τό ὑπέγραψαν ὅλοι, χωρίς κανείς νά τό διαβάσει. Τό ὑπέγραψαν μέσα σέ τρεῖς ὧρες, χωρίς νά ξέρουν τί ὑπογράφουν. Ὑψηλόβαθμα στελέχη ἐπισκέπτονται ξένους ὀργανισμούς γιά νά ὑπερασπίσουν ὑποτίθεται τά συμφέροντα τῆς Πατρίδας καί οἱ συνομιλητές τους δέν μποροῦν νά καταλάβουν γιατί ἀκριβῶς πῆγαν καί τί ἀκριβῶς ἤθελαν.

Αὐτό εἶναι τό ἐπἰπεδο τους, τῶν περισσοτέρων τουλάχιστον. Γιατί ἄν αὐτοί πού πηγαίνουν ἔχουν «τέτοιες» ἱκανότητες, μπορεῖτε νά καταλάβετε πόσες ἔχουν αὐτοί πού τούς στέλνουν.

Ἡ ἀνικανότητα, ἀλλά καί ἡ ἰδιοτέλεια τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας φαίνεται στήν ἀνικανότητα ἤ τήν ἄρνηση τους νά συναινέσουν σέ ἕνα κοινό τόπο, σέ μιά κοινή συνισταμένη, γιά σοβαρά προβλήματα πού ἀπασχολοῦν τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι ἄν μιά Κυβέρνηση πάρει μιά νομοθετική πρωτοβουλία π.χ. γιά τήν Παιδεία, ἡ ἀντιπολίτευση θά ἀντιδράσει καί θά καταψηφίσει.

Θά ξεσηκώσει ὀργανωμένες ὁμάδες γιά νά ματαιώσει τά πάντα. Ἐάν ἡ ἀντιπολίτευση αὐτή γίνει αὕριο Κυβέρνηση καί πάρει γιά τό ἴδιο θέμα τήν ἴδια ἀκριβῶς ἤ περίπου πρωτοβουλία, ἡ νέα ἀντιπολίτευση θά καταψηφίσει αὐτό πού ὡς Κυβέρνηση θέλησε νά ψηφίσει. Γιατί νά τό κάνει ὁ ἅλλος καί νά μήν τό κάνουμε ἐμεῖς; Δέν μπόρεσαν ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων νά κάνουν κάτι μαζί. Αὐτό τό ὀνομάζουν πολιτική.

Ἀλλά αὐτή ἡ συμπεριφορά πού εἶναι σχεδόν πάντα ἡ ἴδια στίς ἐναλλασσόμενες ἐξουσίες δείχνει τήν ἀληθινή ποιότητά τους καί τό ποιοί εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τό κατάντημα τῆς Πατρίδος.

Ἦταν Νομάρχης. Γνώρισε τήν τοπική αὐτοδιοίκηση καί τίς ἀνάγκες της. Γίνεται βουλευτής. Ὡς βουλευτής μέ τό κόμμα του νομοθετεῖ σωστά μέτρα γιά τήν τοπική αὐτοδιοίκηση. Ἔλα ὅμως πού στίς ἐκλογές γιά τήν ἀνάδειξη τοπικῶν ἀρχόντων ἡ ἀντιπολίτευση ἐκλέγει πολλούς νέους δημοτικούς καί Νομαρχιακούς ἄρχοντας.

Καί πηγαίνει στήν Βουλή μέ τήν ἐντολή ἀπό τό κόμμα του πού κυβερνᾶ νά εἰσηγηθεῖ τό κουτσούρεμα τῶν ἁρμοδιοτήτων γιά νά μήν ὠφεληθοῦν οἱ ἀντίπαλοι. Αὐτοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐξουσίας στήν Ἑλλάδα, γι’αὐτό καί τήν ἄφησαν ὑποανάπτυκτη, γι’αὐτό καλλιέρησαν τήν διαφθορά, τήν ἄντληση μίζας, γι’αὐτό τήν ἔφεραν σέ αὐτό τό σημεῖο. Ποιός ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας ἔνοιωσε στό πετσί του τήν οἰκονομική κρίση;

Ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους δέν δείχνει κάτι τέτοιο. Καί ἡ σημερινή ἐξουσία δέν κάνει τίποτα ἄλλο παρά νά θερίζει τούς καρπούς πού ἔσπειρε. Μέ τήν ἀνευθυνότητα τῆς ἀντιπολίτευσης ἔσπειρε ἀνέμους καί τώρα θερίζει θύελλες.

Καί προσπαθεῖ νά ἀποπρασανατολίσει γιά μιά ἀκόμη φορά τήν κοινωνία πού ζεῖ σέ ἔκτακτες ἀνάγκες, ψηφίζοντας νόμους καί νομοσχέδια γιά νά διατηρήσει τά κουρέλια τῆς προοδευτικότητας καί ἀντί νά ζητᾶ συγγνώμη γιά τό κατάντημα τῶν ἀνθρώπων, ζητᾶ συγγνώμη γιά τά νομοσχέδια τῆς ντροπῆς πού ἄργησε τάχα νά ψηφίσει.

Ἕνα ἄλλο κλασικό παράδειγμα τῆς ἀνίκανης ἐξουσίας εἶναι αὐτό πού ζοῦμε αὐτές τίς ἡμέρες μέ τούς ἀγρότες. Σχεδόν κάθε χρόνο ἔχουμε καταλήψεις δρόμων. Πρίν ἡ σημερινή ἐξουσία γίνει κυβέρνηση ἔτρεχε στά μπλόκα γιά νά στηρίξει τά αἰτήματα τῶν ἀγροτῶν. Τότε εἶχαν δίκαιο καί μόνο ἐφέτος ἔχουν ἄδικο; Κάποιοι λένε ὅτι ἔχουν μέν δίκαιο, ἀλλά οἱ συνθῆκες εἶναι δύσκολες.

Πρίν δύο χρόνια δέν ἦταν καί μόνον τώρα ἔγιναν; Ἔχουν δίκαιο οἱ ἀγρότες;Ἐάν ναί νά τό παραδεχθοῦν ὅλοι. Ἐάν ἔχουν ἄδικο ἤ εἶναι ὑπερβολικοί νά τούς τό ποῦν ΟΛΟΙ, διαφορετικά εἶναι ἀνεύθυνοι.

Ἔπειτα ἀπό τόσες ἡμέρες πού ἡ χώρα παρουσιάζει παράλυση, ἡ ἐξουσία καί τώρα καί στό παρελθόν κάνει κάποιες παραχωρήσεις. Γιατί ἔπρεπε νά ρεζιλεύεται ἔτσι ἡ Πατρίδα μας; Δέν μποροῦσαν ἀπό τήν ἀρχή νά διαλεχθοῦν μέ εὐθύνη, νά τοποθετηθοῦν ὅλοι καί νά ἀποφύγουμε κάθε λίγι καί λιγάκι αὐτό τό μπάχαλο; Αὐτό λέγεται ὑπεύθυνη διακυβέρνηση τῆς χώρας ἀπό ὅλες τίς ἐξουσίες πού πέρασαν;

Ἡ ἐξουσία κατέστρεψε αὐτό τόν τόπο, τόν λεηλάτησε γιά πάρτη της, τόν διέφθειρε ἐκμεταλλευόμενη τά πάθη τῶν ἀνθρώπων, τόν δίχασε καί ἔστρεψε τόν ἕνα μετά τόν ἄλλο, ἔστρεψε τήν μία ὁμάδα ἐναντίον τῆς ἄλλης. Σήμερα ἡ ὑπενθύμιση τῶν μπλέ, πράσινων καί κόκκινων καφενείων τοῦ παρελθόντος μόνο ντροπή μπορεῖ νά προκαλέσει σέ κάθε νοήμονα ἄνθρωπο.

Ὄργανο στά χέρια ξένων προσπάθησε νά καταστρέψει τήν γλῶσσα, τήν ἱστορία, τήν πίστη στόν Θεό, μέ στόχο τήν ἐξουδένωση καί τήν πλήρη ὑποταγή τοῦ λαοῦ, αἰχμάλωτου ἀπατηλῶν ὀνείρων καί ψεύτικων ὑποσχέσεων. Καμιά ἐξουσία δέν εἶπε ποτέ τήν ἀλήθεια στόν λαό.Τήν λύση πού ὑπῆρχε δέν τήν εἶπε κανείς στόν λαό γιατί δέν συνέφερε τίς ἐξουσίες.

Ἡ λύση δέν θά ἔλθει ἀπό καμμία ἀπό τίς συνηθισμένες ἐξουσίες. Ἡ λύση θά προέλθει ἀπό τόν λαό, ὅταν πρῶτα συνειδητοποιήσει τίς δικές του τεράστιες εὐθύνες, ὅταν καταλάβει ὅτι ἔχει καί ἐκεῖνος εὐθύνη γιά τό σημερινό κατάντημα του.

Ὅταν καταλάβει ὅτι καμμία λύση δέν θά εἶναι ἀνώδυνη πλέον. Ὅταν ἀποφασίσει νά λειτουργήσει ἑνωτικά καί ὄχι διασπαστικά. Ὅταν ἀποφασίσει νά γονατίσει ὁλόκληρος, γιά νά γίνει ὁ καθένας ἀλληλέγγυος μέ τόν ἄλλο. Τέλος ὅταν ἀποφασίσει ἐθελούσια καί ὄχι ἀναγκαστικά νά δυσκολευτεῖ, γιά νά σηκωθεῖ καί πάλι ὁλόκληρος.

http://www.romfea.gr

Ο ΓΕΡΟ ΠΑΧΩΜΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΔΙ

Στη Σκήτη των Ιβήρων, στην Καλύβη των Αγίων Αποστόλων, στην συνοδεία εκείνη ήταν και ο Γερο-Παχώμιος. Στο πρόσωπό του έβλεπε κανείς ολοφάνερα ζωγραφισμένη την αγιότητα. Το γεροντάκι αυτό ήταν πολύ απλό και τελείως αγράμματο, μα πολύ χαριτωμένο.

Όταν ερχόταν για να εκκλησιαστεί τις γιορτές στο Κυριακό της Σκήτης ποτέ του δεν καθόταν στο στασίδι, αλλά στεκόταν πάντα όρθιος (ακόμα και στις ολονυκτίες) και έλεγε την ευχή.Όταν τύχαινε να τον ρωτήσει κανείς “πού βρίσκεται η ακολουθία;” απαντούσε: “Ψαλτήρια! Ψαλτήρια λένε οι πατέρες”. Όλα τα έλεγε ψαλτήρια. Ούτε από ψαλτικά ήξερε εκτός απ’ το Χριστός Ανέστη που έψαλλε το Πάσχα. 

Ήταν πάντα πρόθυμος να κάνει τα χατίρια των άλλων χωρίς να’χει καθόλου δικό του θέλημα. Όση στεναχώρια και αν είχε κανείς, μόλις έβλεπε τον π. Παχώμιο του έφευγε και ειρήνευε. Όλοι τον αγαπούσαν. Ακόμη και τα φίδια που του ’χαν εμπιστοσύνη και δεν έφευγαν, όταν τον έβλεπαν. (Στην περιοχή της Καλύβης υπήρχαν πολλά φίδια, γιατί υπήρχαν πολλά νερά). 

Οι άλλοι δύο πατέρες της συνοδείας πολύ φοβούνταν τα φίδια, μα ο γερο-Παχώμιος τα πλησίαζε χαμογελαστός, τα έπιανε και τα έβγαζε έξω από το φράχτη τους. Μια μέρα, ενώ πήγαινε βιαστικός σε μια άλλη Καλύβη, στο δρόμο βρήκε ένα μεγάλο φίδι, το οποίο τύλιξε στη μέση του σαν ζώνη για να τελειώσει πρώτα τη δουλειά του και μετά να το βγάλει έξω από την περιοχή τους! 

O π. Ιάκωβος, τρόμαξε μόλις τον είδε και ο π. Παχώμιος πολύ παραξενεύτηκε απ’ αυτό. Μετά μου έλεγε: “Δεν ξέρω γιατί φοβάται τα φίδια. Εκείνος ο π. Ανδρέας φοβάται ακόμα και τους σκορπιούς” και συνέχισε: “Εγώ τους μαζεύω στη χούφτα μου τους σκορπιούς απ’ τα ντουβάρια και τους πετάω έξω απ’την Καλύβα. Τώρα που τρέμουν τα χέρια μου από το Parkinson, τα μεγάλα φίδια σβαρνίζοντας τα βγάζω έξω”. 

Τον ρωτάω: “Γιατί δε σε δαγκώνουν εσένα τα φίδια γερο-Παχώμιε;” για να μου απαντήσει: “Κάπου γράφει ο Ιησούς Χριστός σ’ ένα χαρτί “εάν έχεις πίστη πιάνεις και τα φίδια και τους σκορπιούς και δε σε πειράζουν”…

Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΓΑΪΔΑΡΩΝ

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του κ. Δημήτρη Καραβασίλη

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως . ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!…

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι. Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να . ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν. με τον ιδρώτα τους.

Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής. Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους? Tι θα κάνεις εσύ?

(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» των γαιδάρων).

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΕΞΗΓΕΙ ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

Μία μητέρα, της οποίας το είκοσι δύο ετών παληκάρι σκοτώθηκε σε δυστύχημα, πήγε στη Σουρωτή και είπε τον πόνο της στο Γέροντα, ο οποίος της απάντησε: “Αν ζούσε το παιδί σου μία ώρα παραπάνω, θα έχανε την ψυχή του. Γι’ αυτό το πήρε ο Θεός”.

Θυμάμαι με δέος την περίπτωση μιας μάνας που είχε χάσει το δεκαεξάχρονο παιδί της και ήρθε απαρηγόρητη στο Γέροντα, λίγο πριν την κοίμησή του.

Γόγγυζε και κατηγορούσε το Θεό για το κακό που τη βρήκε…
Είδα το Γέροντα ακίνητο! Βουβό! Αμίλητο, για λίγα λεπτά! Από τη μία, η απέραντη συμπόνια για τον πόνο της μάνας και από την άλλη, η οργή για το γογγυσμό της εναντίον του Θεού.
Ωστόσο, δεν άντεξε να υβρίζεται το όνομα του Θεού, και μάλιστα μπροστά σε τόσο κόσμο. Προκειμένου, λοιπόν, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να συνετιστούν και άλλοι, τη ρώτησε μπροστά σε όλους:
“Πόσες εκτρώσεις έχεις κάνει;“Δεκατρείς!” απάντησε εκείνη.
“Έτσι σπάραζες και τότε, όταν τα σκότωνες μόνη σου;” τη ρώτησε.
Η γυναίκα τα ‘χασε. Ο θρήνος κόπηκε αυτόματα. Από θύμα έγινε θύτης. Κι ήρθε σε συντριβή, με δάκρυα και πόνο…

Μαρτυρίες Προσκυνητών – Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, τόμος Β’, σελ.130

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ

«Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξη, όχι μόνον άνθρωπος αλλά ούτε πουλί να μην πάη στην κόλαση».

Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν πεθαίνει. Ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση από την μια ζωή στην άλλη. Είναι ένας αποχωρισμός για ένα μικρό διάστημα, Όπως, όταν πάη κάποιος, ας υποθέσουμε, στο εξωτερικό για έναν χρόνο, οι δικοί του στενοχωριούνται, γιατί θα τον αποχωρισθούν για έναν χρόνο, ή αν λείψη δέκα χρόνια, έχουν στενοχώρια για τον αποχωρισμό των δέκα χρόνων, έτσι πρέπει να βλέπουν και τον αποχωρισμό από τα αγαπημένα τους πρόσωπα με τον θάνατο.

Αν πεθάνη, ας υποθέσουμε, κάποιος και οι δικοί του είναι ηλικιωμένοι, να πουν: «Μετά από καμμιά δεκαπενταριά χρόνια θα ανταμώσουμε». Αν είναι νεώτεροι, να πουν: «Μετά από πενήντα χρόνια θα ανταμώσουμε». Πονάει φυσικά κανείς για τον θάνατο κάποιου συγγενικού του προσώπου, αλλά χρειάζεται πνευματική αντιμετώπιση.

Τι λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα»[51]. Πόσες φορές λ.χ. θα τον έβλεπε εδώ στην γη; Κάθε μήνα; Να σκεφθή ότι εκεί θα τον βλέπη συνέχεια. Μόνον όταν δεν έχη καλή ζωή αυτός που φεύγει, δικαιολογούμαστε να ανησυχούμε. Αν λ.χ. ήταν σκληρός, τότε, αν πραγματικά τον αγαπάμε και θέλουμε να συναντηθούμε στην άλλη ζωή, πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή γι' αυτόν.

Η μετά θάνατον ζωή -  Οι υπόδικοι νεκροί

- Γέροντα, όταν πεθάνη ο άνθρωπος, συναισθάνεται αμέσως σε τι κατάσταση βρίσκεται;

- Ναι, συνέρχεται και λέει «τι έκανα;», αλλά «φαϊντά γιοκ», δηλαδή δεν ωφελεί αυτό. Όπως ένας μεθυσμένος, αν σκοτώση λ.χ. την μάνα του, γελάει, τραγουδάει, επειδή δεν καταλαβαίνει τι έκανε, και, όταν ξεμεθύση, κλαίει και οδύρεται και λέει «τι έκανα;», έτσι και όσοι σ' αυτήν την ζωή κάνουν αταξίες είναι σαν μεθυσμένοι. Δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, δεν αισθάνονται την ενοχή τους. Όταν όμως πεθάνουν, τότε φεύγει αυτή η μέθη και συνέρχονται. Ανοίγουν τα μάτια της ψυχής τους και συναισθάνονται την ενοχή τους, γιατί η ψυχή, όταν βγη από το σώμα, κινείται, βλέπει, αντιλαμβάνεται με μια ασύλληπτη ταχύτητα.

Μερικοί ρωτούν πότε θα γίνη η Δευτέρα Παρουσία. Για τον άνθρωπο όμως που πεθαίνει γίνεται κατά κάποιον τρόπο η Δευτέρα Παρουσία, γιατί κρίνεται ανάλογα με την κατάσταση στην οποία τον βρίσκει ο θάνατος.

- Γέροντα, πως είναι τώρα οι κολασμένοι;

- Είναι υπόδικοι, φυλακισμένοι, που βασανίζονται ανάλογα με τις αμαρτίες που έκαναν και περιμένουν να γίνη η τελική δίκη, η μέλλουσα Κρίση. Υπάρχουν βαρυποινίτες, υπάρχουν και υπόδικοι με ελαφρότερες ποινές.

- Και οι Άγιοι και ο ληστής;

- Οι Άγιοι και ο ληστής είναι στον Παράδεισο, αλλά δεν έχουν λάβει την τέλεια δόξα, όπως και οι υπόδικοι είναι στην κόλαση, αλλά δεν έχουν λάβει την τελική καταδίκη. Ο Θεός, ενώ έχει πει εδώ και τόσους αιώνες το «μετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών», παρατείνει - παρατείνει τον χρόνο, επειδή περιμένει εμάς να διορθωθούμε. Αλλά εμείς παραμένοντας στις κακομοιριές μας αδικούμε τους Αγίους, γιατί δεν μπορούν να λάβουν την τέλεια δόξα, την οποία θα λάβουν μετά την μέλλουσα Κρίση.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ

– Γέροντα, πολλοί Άγιοι έχουν δει ψυχές, όταν φεύγουν από το σώμα. Τί μορφή έχουν;

– Είναι σαν παιδάκια. Στην άλλη ζωή όλοι θα είναι όπως οι Άγγελοι· δεν θα υπάρχουν ούτε άνδρες ούτε γυναίκες ούτε γέροι ούτε γριές ούτε μωρά· όλοι θα είναι ένα φύλο, θα έχουν μια ηλικία.
Γι’ αυτό, και όταν δη κανείς ψυχές που φεύγουν από την ζωή, τις βλέπει κατά κάποιον τρόπο σαν μικρά παιδιά. Το πρόσωπό τους έχει τα χαρακτηριστικά του, αλλά είναι σαν μικρού παιδιού.

Όταν έμενα στο Κελλί του Τιμίου Σταυρού, επισκεπτόμουν καμμιά φορά τον Γερο‐Φιλάρετο.

Ήταν ένα ευλαβέστατο γεροντάκι που έμενε σε ένα κοντινό Κελλί. Επί δεκαπέντε χρόνια, μέχρι που αρρώστησε και ο ίδιος, διακονούσε τον υποτακτικό του Πατέρα Βαρθολομαίο, που έπασχε από πάρκινσον. Την τελευταία φορά που πήγα στο Κελλί του, τον βρήκα πεσμένο κάτω. Είχε έναν μήνα που δεν έτρωγε τίποτε· έπινε μόνο λίγο νερό. Ούτε να ξαπλώση μπορούσε· κοιμόταν με τα παπούτσια, καθιστός και ακουμπισμένος στον τοίχο. Τα ρούχα του ήταν κολλημένα στο σώμα του και τα παπούτσια του γεμάτα υγρά, γιατί είχαν ανοίξει τα πόδια του και έβγαζαν αίμα και νερό. Αλλά αυτός αντιμετώπιζε όλη αυτήν την κατάσταση σαν να μη συνέβαινε τίποτε. «Και αυτά, έλεγε, είναι ευλογία από τον Θεό». Τον σήκωσα λοιπόν και παρακάλεσα τον Πατέρα Βαρθολομαίο να μείνω το βράδυ στο Καλύβι τους, για να τους συμπαρασταθώ, αλλά εκείνος δεν δέχθηκε. Μου είπε να πάω την άλλη μέρα. Τα μεσάνυχτα όμως, την ώρα που έκανα κομποσχοίνι, τί να δώ! Βλέπω τον Γερο‐Φιλάρετο με ένα φωτεινό πρόσωπο, ηλικίας περίπου δώδεκα χρόνων, να φεύγη στον Ουρανό μέσα σε ουράνιο φώς. Κατάλαβα ότι είχε αναπαυθή.

– Γέροντα, τις πρώτες σαράντα μέρες χρειάζεται να προσευχώμαστε περισσότερο για έναν κεκοιμημένο;

– Ναί, γιατί η ψυχή είναι ανήσυχη, επειδή δεν ξέρει πώς θα κριθή.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ’- Περί Προσευχής, σελ. 141-143

Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΣΤΗΝ ΣΟΥΗΔΙΑ ΖΗΤΕΙ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΚΡΟΦΙΛΙΑΣ!

Το σουηδικό μοντέλο πολλοί θαύμασαν, τις διακηρύξεις όμως κομματικής νεολαίας που ζητεί να σταματήσουν να είναι εκτός νόμου η νεκροφιλία και η αιμομιξία στη σκανδιναβική χώρα ουδείς ή, τέλος πάντων, όχι και πολλοί. Όσοι παρακολούθησαν το Συνέδριο ...της Νεολαίας των Φιλελευθέρων στη Σουηδία το περασμένο Σαββατοκύριακο έμειναν με το στόμα ανοιχτό όταν άκουσαν την πρόταση που κατατέθηκε επισήμως να νομιμοποιηθούν αυτές οι δύο μορφές σεξουαλικής επαφής που θεωρούνται, αν μη τι άλλο, «μη φυσιολογικές» και βέβαια είναι απολύτως παράνομες.

Συγκεκριμένα, ζητήθηκε αδέλφια που είναι άνω των 15 ετών να μπορούν να προβούν σε συναινετικές σεξουαλικές πράξεις και να επιτρέπεται σε ενήλικες να κάνουν σεξ με πτώματα, τα οποία, όμως, θα πρέπει να ανήκουν σε ανθρώπους που εν ζωή άφησαν γραπτή άδεια ότι μετά θάνατον δεν έχουν πρόβλημα να συνουσιαστεί κανείς μαζί τους!

«Γενικά, δεν μας αρέσουν οι ηθικοί κανόνες και αυτή η νομοθεσία που υπάρχει τώρα δεν προστατεύει κανέναν» σχολίασε σχετικά η πρόεδρος της Νεολαίας των Φιλελευθέρων της Στοκχόλμης (LUF) Σεσίλια Τζόνσον στην εφημερίδα «Aftonbladet». «Είμαστε νεολαία και είναι ένα από τα καθήκοντά μας να σκεφτόμαστε λίγο παραπέρα» πρόσθεσε.

Η Τζόνσον παραδέχεται ότι η νεκροφιλία και η αιμομιξία είναι «ασυνήθιστα και αηδιαστικά», ωστόσο σπεύδει να διευκρινίσει ότι αυτό δεν θα πρέπει να είναι κριτήριο για τη Δικαιοσύνη. «Θα πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να αποφασίσεις τι θα γίνει με το σώμα σου αφού πεθάνεις είτε αυτό σημαίνει ότι θέλεις να πάνε τα απομεινάρια σου σε μουσείο είτε να δοθούν στην επιστήμη ή ακόμα και να τα παραχωρήσεις για να κάνει κανείς σεξ μαζί τους. Αυτό θα πρέπει να επιτρέπεται» λέει με άνεση η νεαρή πρόεδρος της LUF. Όπως είναι φυσικό, αυτές οι τοποθετήσεις προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων και μέσα στο ίδιο το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Ο πρώην βουλευτής του κόμματος Καρλ Χάμιλτον αποκάλεσε τους εκπροσώπους της νεολαίας... «βλαμμένους» και τους κατηγόρησε ότι προβαίνουν σε τέτοιες δηλώσεις γιατί διψούν για δημοσιότητα. «Και ποιες άλλες προκλήσεις πιστεύει η νεολαία του κόμματος ότι αντιμετωπίζει η κοινωνία; Μήπως το σεξ με ιπποπόταμους;» αναρωτήθηκε.

http://www.dimokratianews.gr/

ΑΠΟΫΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΗΤΩΝ: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ – ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ

Γράφει ὁ οἰκονομολόγος MBA, κ. Νικόλαος Διάκος.

Ἡ κυβέρνηση, κατ’ ἐπιταγή τοῦ νέου μνημονίου, ἔχει συστήσει εἰδική ὁμάδα ἐργασίας -task force- γιά τή δραστική διάδοση χρήσης τοῦ λεγόμενου πλαστικοῦ χρήματος. Ἡ μελλοντική στόχευση, δέν ἀποκρύπτεται ὅτι, στήν οὐσία, ἀφορᾶ τή γενίκευση τῆς χρήσης τοῦ μέσου αὐτοῦ, πού μόνο καταχρηστικά μπορεῖ νά ὀνομάζεται «χρῆμα», δηλαδή πράγμα, ἀφοῦ εἶναι ἄυλο, δηλαδή μή-πράγμα.

Στήν πραγματικότητα, αὐτό πού ἐπιχειρεῖται, εἶναι ἡ ἀποϋλοποίηση τῶν μετρητῶν.

Εἰδικά ὁ ἑλληνικός λαός, θυμᾶται καλά τόν τραυματικό αὐτό ὅρο καί τήν ἀποϋλοποίηση τῶν μετοχῶν πού συντελέστηκε στήν ἰδιωτική οἰκονομία … Τό θυμᾶται καλά, γιατί λίγα χρόνια μετά, ἐπακολούθησε ἡ μεγαλύτερη ληστεία ἰδιωτικῆς περιουσίας, πού χαρακτηρίσθηκε ἀπό τήν ἀπερίγραπτη ἀδιαφάνεια μέ τήν ὁποία ἄλλαζαν τότε χέρια τά πακέτα τῶν μετοχῶν: ἀρχικά ἐντός τῆς χώρας, γιά νά φυγαδευτοῦν τελικά ἔξω ἀπό αὐτή. Ἄραγε θά εἶχε συμβεῖ τό σκάνδαλο τοῦ χρηματιστηρίου μέ τίς χάρτινες μετοχές πού ὑπῆρχαν πρίν;

Στή σχεδιαζόμενη ἀποϋλοποίηση τῶν μετρητῶν, προβάλλεται σταθερά μόνον ἡ μία ὄψη, αὐτή τῶν ἐπιδιωκομένων πλεονεκτημάτων, καί κυρίως, ὁ εὐρώ-ἀστικός μύθος τῆς «πάταξης τῆς φοροδιαφυγῆς».

Φοροδιαφυγή. Ἡ πιό χρησιμοποιημένη λέξη στά ἐκ τῆς ἀγγλικῆς μεταφραζόμενα νομοσχέδια καί στά ἐπίσης ἔξωθεν ὑπαγορευόμενα δελτία εἰδήσεων ἤ μᾶλλον δελτία πλύσης ἐγκεφάλου, πού ἀποτελεῖ ἕναν εὐρώ-ἀστικό μύθο. Καί αὐτό γιατί, ἀναπόδραστα, τά βάρη τῆς πάταξης τῆς φοροδιαφυγῆς θά πέσουν, γιά μία ἀκόμα φορά, στίς πλάτες τῶν ἀδυνάτων, δηλαδή ἐκείνων πού ἔχουν λίγη ἤ καθόλου διαπραγματευτική ἱκανότητα στήν ἐμπορική συναλλαγή : ἤδη τά φροντιστήρια μετακυλίουν τό ΦΠΑ, πού πρόσφατα τους ἐπιβλήθηκε, στούς ἐργαζομένους τους (μέ μικρότερη ἀμοιβή) καί στούς πελάτες τους (μέ ἀκριβότερη τιμή). Ἄς μήν ἀμφιβάλλει κανείς, ὅτι ἀνάλογα θά πράξουν καί οἱ λοιπές κατηγορίες ἐλεύθερων ἐπαγγελματιῶν, πού θά ὑποχρεωθοῦν νά βάλουν μηχανάκια POS. Οὔτε νά διερωτᾶται κανείς ἀπό ποιά τσέπη θά βγοῦν τά 7 – 9 δίς τῆς φοροδιαφυγῆς πού ἀναφέρει ἡ ἐτήσια ἔκθεση τῆς Κομισιόν γιά τήν Ἑλλάδα… Στό μεγαλύτερο μέρος τους, ἁπλά θά προστεθοῦν στίς ἐπιβαρύνσεις τῶν ἀδυνάτων μαζί μέ τούς ἄλλους φόρους, τίς ὑψηλότερες κρατήσεις κλπ., ἐνῶ θά ἀφαιροῦνται ἀπό τά διαρκῶς συρρικνούμενα εἰσοδήματά τους.

Ὅμως, ὑπάρχει καί ἄλλη ὄψη στήν ἀποϋλοποίηση τῶν μετρητῶν, καί αὐτή δέν εἶναι θετική:

1. Τά ἐπιδιωκόμενα πλεονεκτήματα ἀπό τήν χρήση τῶν καρτῶν κλπ εἶναι ὄντως πλεονεκτήματα;

Μπορεῖ νά πράττει κανείς σύμφωνα μέ τήν ἐλεύθερη βούλησή του ἤ/καί τοῦ ἀντισυμβαλλομένου του (π.χ. τοῦ πωλητῆ), συνήθως χωρίς νά χρειάζεται συγκατάθεση ἀπό κάποιον τρίτο (πού ἐποπτεύει ἤ παρακολουθεῖ). Μέ ἄλλα λόγια, ὁ φέρων χαρτονόμισμα ἔχει ἐξουσία στά χέρια του καί ἡ ἐξουσία αὐτή ἐνσωματώνεται στό ὑλικό χρῆμα. Ἡ χρήση κάρτας καί, ἀκόμα περισσότερο, ψηφιακοῦ «χρήματος» ἀφαιρεῖ ἀπό τόν πολύπαθο πολίτη αὐτή τήν ἐξουσία, καθώς μετατρέπεται σέ ἁπλό χρήστη μίας ὑπηρεσίας, ὁ ὁποῖος μπορεῖ μέν νά ἔχει διάφορα προνόμια, γιά ὅσο καιρό τοῦ ἐπιτρέπονται, ἀλλά ὄχι ἐξουσία.

Ἐνόψει τῆς σχεδιαζόμενης ἀποϋλοποίησης τῶν μετρητῶν (μετάβαση σέ μία ἀχρήματη κοινωνία), θά πρέπει νά γίνει κατανοητό ἀπό ὅλους, τόσο τούς ψηφοφόρους, ὅσο καί τούς ἐκλεγμένους ἀντιπροσώπους, ἡ οὐσιώδης διαφορά πού ὑπάρχει ἀνάμεσα στό χαρτονόμισμα καί τό πλαστικό ἤ ψηφιακό «χρῆμα»:

Μέ τό ὑλικό χρῆμα, τό κράτος (ἡ Ε.Ε. πλέον) ἐκδίδει καί κυκλοφορεῖ χαρτονόμισμα. Ταυτόχρονα, ἐκεῖνος πού ἔχει στήν κατοχή του χαρτονόμισμα διακρατεῖ καί ἰσόποση ἀξία, τήν ὁποία μπορεῖ νά μεταφέρει ἤ νά μεταβιβάσει ἐλεύθερα. Ὁ ρόλος τῆς Κεντρικῆς Τράπεζας (τῆς Ε.Κ.Τ. πλέον) περιορίζεται στό τύπωμα, τήν κυκλοφορία καί τήν ἀποθεματοποίηση τοῦ χρήματος, γιά ὅσο διάστημα χρειάζεται.

Μέ τό ἄυλο «χρῆμα» (πλαστικό-κάρτα ἤ ψηφιακό), ἡ Εὐρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή μία ὑπερεθνική τράπεζα ἰδιωτικῶν συμφερόντων, ἀποκτᾶ ἀπόλυτη ἐξουσία ἐποπτείας καί παρακολούθησης. Ἡ διόγκωση τοῦ ρόλου της γίνεται εἰς βάρος τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, πού ὑποβιβάζεται σέ ἁπλό διεκπεραιωτή, καί κυρίως, εἰς βάρος τοῦ πολίτη, ὁ ὁποῖος χάνει πλέον τήν ἐξουσία νά φέρει καί νά διακρατεῖ ἀξία καί ὑποβιβάζεται σέ ἁπλό χρήστη «ἔξυπνων» ὑπηρεσιῶν. Φυσικά, ἡ παροχή τῶν ὑπηρεσιῶν αὐτῶν ὑπόκειται σέ πολλές προϋποθέσεις πού πρέπει νά ἐκπληρώνει ὁ χρήστης, μέ τή λίστα τῶν προϋποθέσεων νά μεταβάλλεται διαρκῶς καί, πιθανά, μέ ἔλλειψη διαφάνειας. Ἀνά πᾶσα στιγμή, ὁ ἐποπτεύων – παρακολουθῶν (ἡ Ε.Κ.Τ.) πού ἔχει τήν πλήρη ἐξουσία, μπορεῖ νά ἀνακαλέσει τό δικαίωμα χρήσης («Μᾶς συγχωρεῖτε, ἡ κάρτα σας δέν γίνεται ἀποδεκτή») πού θά ἰσοδυναμεῖ μέ τόν … ξαφνικό θάνατο τοῦ χαζοῦ πλέον χρήστη. Τότε τί γίνεται;

2. Ἐξάλλου ἡ σχεδιαζόμενη ἀποϋλοποίηση τοῦ χρήματος καί ἡ ὁλική μετάβαση στό πλαστικό – ψηφιακό «χρῆμα», χαρακτηρίζεται ἀπό μία ἐπιπλέον δυσμενῆ ἐξέλιξη : ἐμπεριέχει ἔλλειμμα Δημοκρατίας, καθώς συνιστᾶ ἐπιδείνωση τῶν ὅρων τῆς Δημοκρατίας καί ἐπιστροφή σέ ὅρους φεουδαρχίας – ἀπολυταρχίας.
Κατά τούς τελευταίους τρεῖς αἰῶνες περίπου, παρατηρήθηκε μία ἐξελικτική πορεία στή μορφή τοῦ χρήματος, ἡ ὁποία ἀντιστοιχεῖ στίς κοινωνικές – πολιτειακές ἐξελίξεις πού ἔλαβαν χώρα στό ἴδιο διάστημα. Μέ ἁδρές γραμμές, μποροῦμε νά περιγράψουμε τήν ἐξέλιξη αὐτή σέ διαδοχικά βήματα μέσα στό χρόνο, ἔτσι :

α. χρυσό νόμισμα (φεουδαρχία)

β. χαρτονόμισμα ἀνταλλάξιμο σέ χρυσό «ἐπί τῇ ἐμφανίσει» (ἀστικό πολίτευμα)

γ. χαρτονόμισμα ἁπλό, δηλ. μή ἀνταλλάξιμο (κοινωνία τῶν πολιτῶν)

δ. πλαστικό «χρῆμα», δηλ. κάρτα πιστωτική, χρεωστική κλπ

ε. ψηφιακό «χρῆμα», δηλ. μέ χρήση τοῦ διαδικτύου (παγκόσμιο χωριό).

Καθώς ἀφαιρεῖται μέχρις ἐξαφανίσεως κάθε ἐξουσία πού βρίσκεται στά χέρια τοῦ ἁπλοῦ πολίτη, αὐτός ὁλοένα καί περισσότερο μοιάζει μέ τόν δουλοπάροικο, ἀπό τόν ὁποῖο καί προῆλθε. Ὅπως ἐπί φεουδαρχίας – ἀπολυταρχίας, ὁ ἄρχοντας ἤλεγχε ἀσφυκτικά κάθε δραστηριότητα τοῦ δουλοπάροικου, ὁ ὁποῖος δέν μποροῦσε νά κάνει τίποτα χωρίς τήν ἄδειά του, ἔτσι καί τώρα ὁ (χαζοχαρούμενος) χρήστης τῶν «ἔξυπνων» ὑπηρεσιῶν, ἄν παραβιάσει τούς ὅρους τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, μπορεῖ μέ τό πάτημα ἑνός κουμπιοῦ νά διαγραφεῖ ἀπό τό προσκήνιο.

3. Τό ὑλικό χρῆμα εἶναι ἀνώνυμο, ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ ψῆφος, καί ἑπομένως, δημοκρατικό. Ἡ χρήση τοῦ ὑλικοῦ χρήματος, ὅπως καί τῆς ψήφου γίνεται ἐλεύθερα, καί μέ τόν τρόπο αὐτό, προστατεύεται ὁ ἀδύναμος πολίτης ἀπό τόν ἔλεγχο πού μπορεῖ νά ἀσκήσει ἐπάνω του κάποιος μέ πολύ περισσότερη δύναμη.

Ἀντίθετα, κάθε συναλλαγή πού πραγματοποιεῖται μέ τό πλαστικό – ψηφιακό «χρῆμα», καταγράφεται πλήρως : τό ὄνομα, ἡ τοποθεσία, ὁ χρόνος, τό κατάστημα, ἀλλά καί τό ἀκριβές εἶδος τῆς δαπάνης εἶναι στή διάθεση καθενός πού ἔχει τήν κατάλληλη πρόσβαση, νόμιμα ἤ παράνομα, καί μάλιστα σέ βάθος χρόνου.

Συμπερασματικά, ἐνῶ ὅλα τά γνωστά Συντάγματα προβλέπουν, ὅτι ἡ ἐξουσία πηγάζει ἀπό τό λαό, ὁ πολύπαθος πολίτης, ἰδιαίτερα στήν Ἑλλάδα, δέν βλέπει νά ἐπαληθεύεται κάτι τέτοιο στήν πράξη. Ὁλοένα καί περισσότερο, αἰσθάνεται ὡς ὑπόδουλος καί ὄχι ὡς κυρίαρχος. Ἡ πρόβλεψη τοῦ Συντάγματος ἔχει φαλκιδευθεῖ σέ μεγάλο βαθμό στήν πορεία τοῦ χρόνου, καθώς μέ τήν καταλυτική ἐπίδραση τῆς τεχνολογίας, τό προσωπικό στοιχεῖο σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς χάνει ἔδαφος ὑπέρ τοῦ ἀπροσώπου στοιχείου…

Ποιά ἐξουσία θά ἔχει ποιός λαός στό παγκόσμιο χωριό;

Δέν εἶναι ὑπερβολικό νά ἰσχυριστοῦμε, ὅτι τό χαρτονόμισμα ἀναδεικνύεται, ἴσως, ὡς τό τελευταῖο ὀχυρό λαϊκῆς ἐξουσίας!

Κι᾿ἀκόμα, πρέπει νά ἀναλογιστοῦμε ὅλοι μας, ὅτι ἄν ὑλοποιηθοῦν οἱ σχεδιασμοί περί ἀχρήματης κοινωνίας, θά διαμορφωθεῖ μία κοινωνική πραγματικότητα χειρότερη ἀπό τό ἐπί φεουδαρχίας παρελθόν, καθώς τότε μέν ὁ ἄρχοντας ἦταν γνωστός στούς ἀρχομένους, μέ τά καλά του καί τά κακά του, ἐνῶ τώρα στήνεται μία ὑποδομή γιά μεταβίβαση – παράδοση τῆς ἐξουσίας, στό κοντινό μέλλον, σέ κάποιον παγκόσμιο ἄρχοντα τοῦ παγκόσμιου χωριοῦ, πού μέχρι τώρα ἀκόμα, κατά τό χρόνο λήψης τῶν ἀποφάσεων, εἶναι ἄγνωστος. Ἕως πότε ὅμως;

ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ