ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ: ΕΝΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΑΣ

Θεωρούμαι προδότης από την οικογένειά μου. Εκεί στη νότιο Ιταλία είναι φανατικά Καθολικοί. Δεν μπορούν να δεχθούν οτιδήποτε εναντίον του Πάπα ...ΕΝΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΕΓΙΝΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΑΣ...

Η εντυπωσιακή ιστορία ενός δυναμικού Ιταλού, που μέσα από τις συμπληγάδες του φανατικού καθολικισμού της Σικελίας, βρήκε την προσωπική του λύτρωση μέσα στην Ορθοδοξία. 
Σήμερα είναι ιερέας της Αγίας Τριάδας Χολαργού

     «Ως καθολικός έκανα το σταυρό μου, την προσευχή μου και μέχρι εκεί. Μετά ήμουν ο άνθρωπος της καθημερινότητας»

·       «Με το που μπήκα στην μάνδρα της μονής, ένα απέριττο κελί, αισθάνθηκα ότι άγγιζε τον ουρανό, ενώ όταν μπαίνεις σε δυτικούς ναούς αισθάνεσαι ότι οι ουρανοί είναι κλειστοί κι απόμακροι»

·       «Στην Ορθοδοξία νιώθεις ότι ο Θεός σε ακολουθεί κατά πόδας. Νιώθεις το πατρικό χέρι του Θεού ότι σε καλύπτει, σε σκεπάζει. Είναι κοντά σου, είναι μέσα σου, δεν είναι απέναντι»

·       «Ναι, θεωρούμαι προδότης από την οικογένειά μου. Εκεί στη νότιο Ιταλία είναι φανατικά καθολικοί. Δεν μπορούν να δεχθούν οτιδήποτε εναντίον του Πάπα»

·       «Οι νέοι πιστεύουν στο Θεό αλλά δεν πηγαίνουν στην Εκκλησία εξαιτίας της εκκοσμίκευσής της. 
Η Εκκλησία θεωρείται εταιρεία του ιερού. Σε πληρώνω για να μου παρέχεις την βάπτιση, τον γάμο κ.λ.π. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι γεμάτες οι καφετέριες και τα μπαρ από νεολαίους»

·       «Το ότι επιτίθενται στην Ελλάδα και στην Ορθοδοξία, σημαίνει ότι πάμε καλά. Κάποιοι μας φοβούνται»

·       «Ὁ Έλλην εκ γενετής δεν έχει όρια, είναι μία φύση ''ταξιδιωτική'', δεν μπαίνει σε καλούπια»

Συνέντευξη στον Μάκη Βραχιολίδη

Giovanni Pileri-Bruno χθες, πατήρ Ιωάννης σήμερα. 
Ο Ιταλός από το Παλέρμο Σικελίας, που γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε σε μια περιοχή κάτω από τα Αρβανιτοχώρια. 
Δεν είναι ελληνική παροικία, όπως λέει δε ο ίδιος, η ελληνική γλώσσα έχει χαθεί από την περιοχή, ήδη από τον 15ο αιώνα! 
Από πιστή καθολική οικογένεια, ο Bruno ήταν παιδί του ιερού. 
Ο αδερφός του είναι παπικός ιερέας. 
Οπότε, γίνεται αντιληπτό πόσο δύσκολο ήταν για τον νεαρό Ιταλό να ξεφύγει από τον καθολικισμό και να ακολουθήσει τα βήματα της Ορθοδοξίας. 
Ένα ταξίδι, μια διαδρομή εξαιρετικά δύσκολη αλλά μαγευτική, όπως ομολογεί και ο ίδιος.

Εδώ και 14 χρόνια, και συγκεκριμένα από την άνοιξη του 1999 ο Bruno είναι ο Ορθόδοξος. 
Μετά το σεισμό της Αθήνας την ίδια χρονιά, βρέθηκε στην ελληνική πρωτεύουσα ως υπότροφος της Ιεράς Συνόδου. Τότε, ερχόταν με την επιθυμία να τελειώσει το Πανεπιστήμιο Θεολογίας, και μετά να επιστρέψει για να αναλάβει ιεραποστολή. 
Τελικά, ρίζωσε και έμεινε στην Ελλάδα. Έγινε διάκος το 2005 και από το 2008 είναι ιερέας.
Όσα αποκαλύπτει ο πατήρ Ιωάννης είναι εξίσου μαγευτικά και για μας. 
Πραγματικά, αξίζει τον κόπο να διαβάσετε μια συνέντευξη εντελώς διαφορετική από τις άλλες.

Πότε σας γεννήθηκε η τάση να ξεφύγετε από τον καθολικισμό;

π. Ιωάννης: Ήμουν παιδί θρήσκας οικογένειας, παιδί ιερού θα ‘λεγα. Δεν ήμουν με παρωπίδες. Στην εφηβεία πέρασα ένα διάστημα όπου είχα επαναστατήσει, άκουγα πολύ μουσική, πάντα όμως σεβόμενος τα της θρησκείας και του Θεού. 
Στα 16 μου χρόνια επιστρέφω στην καθολική εκκλησία προς παρηγορία, αγωνιζόμενος και διαβάζοντας τα της θεολογίας. Δεν με ανέπαυε όμως τίποτα.  Σκεφτείτε ότι εκεί υπάρχει μια μεγάλη γκάμα πνευματικοτήτων. 
Τότε ειδικά, ο πάπας Κάρολος Βοϊτίλα, είχε εγκαινιάσει μια πολιτική ανοίγματος προς όλες τις θρησκείες και τις Εκκλησίες. Οπότε είχα την πολυτέλεια επιλογής. Αυτό μου βγήκε σε καλό γιατί μέσα σε αυτή την γκάμα υπήρχαν και ορθόδοξοι βυζαντινοί. Αυτό με τράβηξε.  Θυμάμαι τότε δε, ότι είχα διαβάσει ένα βιβλίο «Οι Περιπέτειες ενός Προσκυνητού», το οποίο αφορούσε στη σχέση σου με τον Θεό σε καθημερινή βάση. Αποφάσισα τότε, στα 16 μου να το επαναφέρω στη μνήμη μου.  
Ως καθολικός έκανα το σταυρό μου, την προσευχή μου και μέχρι εκεί. Μετά ήμουν ο άνθρωπος της καθημερινότητας. Μέσα στη διήγηση όμως αυτού του προσκυνητού, είχα την αίσθηση ότι ο Θεός σε ακολουθεί κατά πόδας.

Ο Θεός δηλαδή σε κάθε λεπτό ήταν κοντά σας;

π. Ιωάννης: Ναι. Το πατρικό χέρι του Θεού σε καλύπτει, σε σκεπάζει. Είναι κοντά σου, είναι μέσα σου, δεν είναι απέναντι. Τότε είπα: αυτό είναι που αναζητώ και θέλω.

Διαπιστώσατε λοιπόν τότε ότι σας άγγιζε η Ορθοδοξία. Υπήρχε εκεί κάποια ορθόδοξη κοινότητα στην οποία απευθυνθήκατε;

π. Ιωάννης:  Κυκλοφορούσαν τότε μεταφράσεις του Πιέρ Ζιλέτ του Ορθόδοξου Βέλγου, του Σιλουανού Αθωνίτου κ.α. Μιλάμε για σύγχρονους αγίους και αυτό θα μου προξενήσει εντύπωση,γιατί η Ορθοδοξία παράγει αγίους.Όταν τελείωσα το σχολείο γράφτηκα στην ποντιφική σχολή του Παλέρμου, στην οποία υπήρχε ένα μάθημα η «Βυζαντινή Θεολογία» η οποία όμως δεν με κάλυπτε πάλι καθόλου. Τότε άκουσα ότι στην Καλαβρία υπήρχε ένας μοναχός Λαυριώτης (από την Μεγίστη Λαύρα), που είχε εγκαταβιώσει σε ένα κελί και είχε αναβιώσει τον Ορθόδοξο μοναχισμό. 

Είπα λοιπόν μέσα μου: «Ώπα, αυτός θα ξέρει να μου πει για την πνευματικότητα και την Εκκλησία». Κανόνισα λοιπόν με έναν ομοϊδεάτη μου Ιταλό να πάμε στο κελί του μοναχού.Με το που μπήκα στην μάνδρα της μονής, ένα απέριττο κελί, αισθάνθηκα ότι άγγιζε τον ουρανό, ενώ όταν μπαίνεις σε δυτικούς ναούς αισθάνεσαι ότι οι ουρανοί είναι κλειστοί ή απόμακροι. 
Θυμάμαι όταν διάβαζα τις πρώτες σελίδες του «Αντίχριστου» του Νίτσε ότι «ο Θεός απέθανε». Αυτός ο Θεός όντως μπορεί να απέθανε. 

Εγώ αισθανόμουν μέσα μου ότι ο Θεός υπάρχει και μάλιστα ο Θεός των χριστιανών. Με το που μπήκα λοιπόν στο μοναστήρι, αισθάνθηκα ότι ο Θεός είναι τρομερά προσιτός. Έκανες έτσι με το χέρι και τον άγγιζες. Αυτό βεβαίως οφειλόταν στους μεγάλους αγώνες του ασκητού. Αργότερα μου έλεγε ότι αυτό που τραβάει ο ασκητής στην έρημο είναι οριακή εμπειρία. Κατηχήθηκα λοιπόν στην μονή του ασκητού.

Από την οικογένειά σας αντιμετωπίσατε αντιδράσεις;

π. Ιωάννης: Υπήρξε ένας «πόλεμος» και από την οικογένεια και από την τοπική Εκκλησία. Το ενδιαφέρον τους ήταν αν θα ξεκινούσα εγώ πόλεμο ή αν θα υπέγραφα δημόσιο λίβελλο. 
Τους είπα «όχι», απλώς αφήστε με να πάρω το δρόμο μου. Κοιτάξτε, δικαιολογώ τη στάση τους διότι επαναλαμβάνω ότι ήμουν παιδί του ιερού. 

Το αξιόλογο είναι ότι ενώ κατά εκατοντάδες ή χιλιάδες μεταστρέφονται στον προτεσταντισμό ή στους ιεχωβάδες, δεν κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση όσο το ότι μπορεί κάποιος να μεταπηδήσει στην Ορθοδοξία. 
Βέβαια, αυτό έχει να κάνει και με το background της κάτω Ιταλίας η οποία κάποτε υπήρξε Ορθόδοξη αλλά εκλατινίστηκε.

Η αποσκίρτησή σας όμως από τον καθολικισμό έγινε αποδεκτή από την οικογένειά σας ή θεωρείστε ως «αποδιοπομπαίος τράγος»;

π. Ιωάννης: 

 Ο ιταλικός νότος που εκλατινίστηκε βίαια είναι σαν τους γενίτσαρους. Είναι βαθιά και φανατικά καθολικοί. Δεν μπορείς να τους μιλήσεις κατά του πάπα. Σε αντίθεση με τους Ιταλούς της Ρώμης ή της Φλωρεντίας που έχουν ζήσει από πρώτο χέρι τον πάπα και είναι ανοιχτοί στον διάλογο και την αυτοκριτική. Συμπερασματικά λοιπόν σας λέω ότι ναι, θεωρούμαι προδότης.

Έχετε τολμήσει να πάτε εκεί, πίσω στην πατρίδα, εννοώ;

π. Ιωάννης:  Πήγα πριν από δύο χρόνια.

Έτσι όπως είστε, με τα ράσα;

π. Ιωάννης:  Όχι, τα είχα βγάλει γιατί θα υπήρχε θέμα. Δεν ήθελα να εκληφθεί ως πρόκληση. Ο πατέρας μου, ειρωνευόμενος μου είπε: «Εσύ μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσες να γίνεις ιερέας», θέλοντας να πει ότι εδώ υπάρχει χαμηλό πνευματικό επίπεδο. Οπότε εγώ του απάντησα: «Δεν έχω το πνευματικό ανάστημα των παιδοφίλων της Ιρλανδίας».

Πώς βρεθήκατε στην Ελλάδα;

π. Ιωάννης:  Στην ιερά μονή συνάντησα έναν αρχιερατικό επίτροπο της Καλαβρίας και Σικελίας, ο οποίος με πήρε στο Άγιον Όρος ως κατηχούμενο και μου είπε: «Μην βιάζεσαι, είσαι νέος και μην πάρεις απόφαση για τον άγαμο ή έγγαμο βίο. Κάνε μερικά βήματα μέσα στην Εκκλησία κι εκεί θ’ αποφασίσεις ποια είναι η κλίση σου». Ήρθα ως υπότροφος της Εκκλησίας της Ελλάδος το 1999 και ωρίμασε μέσα μου η ιδέα να παραμείνω εδώ. Τα αρχικά μου σχέδια μου περί ιεραποστολής, ήταν ουτοπία.

Ήρθατε λοιπόν στην Ελλάδα, σπουδάσατε στην Θεολογική Σχολή Αθηνών και μιλάτε τα ελληνικά καλύτερα από Έλληνα. Παντρευτήκατε εδώ;

π. Ιωάννης:  Ναι.

Ελληνίδα είναι η πρεσβυτέρα;

π. Ιωάννης:  Όχι, Ρουμάνα. Σπούδαζε στην Πάτρα, είχε περισσότερα χρόνια από μένα στην Ελλάδα και γνωριστήκαμε στην Αθήνα.

Τα παιδιά σας αισθάνονται Έλληνες;

π. Ιωάννης:  Ναι, αλλά προσπαθώ πάντα αυτά να συμβαίνουν φυσιολογικά. 

Εσείς νιώθετε Έλληνας;

π. Ιωάννης:  Όχι Ελλαδίτης, αλλά είμαι μέλος της οικογένειας του Ελληνισμού.

«ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΙΣΤΕΟΥΝ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΦΤΑΙΕΙ ΟΜΩΣ Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ»

Τι έχετε διαπιστώσει για τον Έλληνα Ορθόδοξο, είναι πιστός ή επιφανειακά πιστεύει στον Χριστό;

π. Ιωάννης:  Εδώ γεννήθηκε η φιλοσοφία. Αυτό σημαίνει ότι ο Έλληνας πιστεύει πολύ στην λογική του. Βλέπετε με πόση ευκολία στιγματίζει ο Έλληνας τον κομπογιανιτισμό ή την λαϊκή ευσέβεια κάτι που είναι αδιανόητο σε χώρες σλαβικές ή πιο ασιατικές. Εδώ γεννήθηκε η φιλοσοφία, ο ήλιος και το φως δεν είναι εφήμερο αλλά δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι μόνο την λογική σου γιατί μακροπρόθεσμα θα σε κουράσει, θα σε αποδυναμώσει. 

Γι’ αυτό βάζουν τον Έλληνα να σκέφτεται μόνον λογικά, για να τον αποδυναμώσουν. Γιατί ξέρουν πού θα φτάσει. Τα μεγάλα αναστήματα μόνο με την προδοσία τα ρίχνουν. Τον Χριστό πώς τον ρίξανε; Με τον Ιούδα. Τον Μέγα Αλέξανδρο; Πάλι με προδοσία. Τον μεγάλο δεν μπορείς κατά μέτωπο να τον ρίξεις, παρά μόνο με προδοσία.

Για την νεολαία όμως, τ ι λέτε; Τα μπαρ και οι καφετέριες είναι γεμάτες από νεολαίους. Ελάχιστοι βρίσκονται στις εκκλησίες. Δεν νομίζω ότι είναι θέμα φιλοσοφίας αυτό.

π. Ιωάννης:  Αυτό έχει να κάνει με την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας. Αυτό και στη Δύση είχε δημιουργηθεί. Ότι δηλ. η Εκκλησία είναι μια εταιρεία του ιερού. Σε πληρώνω για να μου παρέχεις την βάπτιση, τον γάμο κ.λ.π. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι γεμάτες οι καφετέριες και τα μπαρ. Αν ρωτήσεις τα παιδιά αυτά αν πάνε στην Εκκλησία, θα σου πουν: 

«Α, δεν μπορώ τους παπάδες». Αν τους ρωτήσεις εάν πιστεύουν στο Θεό, θα σου πουν «πάρα πολύ» και μπορεί να δακρύσουν κιόλας. Όταν είχε ξεσπάσει το λεγόμενο σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, ο Λαζόπουλος είχε κάνει μια παραλλαγή ενός τραγουδιού με περιπαικτικούς στίχους για τον Εφραίμ και παρότρυνε τα παιδιά να τραγουδήσουν μαζί του. Τα παιδιά όμως δεν ήθελαν να τραγουδήσουν και κάποια από αυτά δακρύζανε. Ποιο ήταν το μήνυμα: «το Άγιον Όρος είναι Άγιον Όρος. Για μας δεν είναι ένα γεωγραφικό μέρος αλλά και πνευματικό».

«ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΚΙ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΝ ΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΜΝΗΜΕΙΑ»

Το ότι η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να υιοθετήσει τη δημιουργία του μουσουλμανικού τεμένους και μάλιστα προχώρησε στη σχετική δημοπρασία του έργου, δεν γεννά κινδύνους; Ποια είναι η άποψή σας;

π. Ιωάννης:  Εμένα με πληγώνει ότι από τη μια κόπτονται για τα δικαιώματα των μουσουλμάνων, αλλά την ίδια ώρα τα βυζαντινά μνημεία καταστρέφονται, καταρρέουν. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον από το Υπουργείο Πολιτισμού. Φτιάξε τέμενος αλλά πρώτα φρόντισε για τα δικά σου, για τα του οίκου σου. Είναι κρίμα.

Πολλοί συμπατριώτες μας πιστεύουν ότι όσα υποφέρει ο λαός μας είναι μια δοκιμασία ή τιμωρία του Θεού. Είναι έτσι;

π. Ιωάννης:  Έχει ειπωθεί ότι η εποχή μας συγγενεύει και μοιάζει με την υστεροαρχαιότητα· με μία ιστορική περίοδο όπου όλοι οι δημόσιοι θεσμοί κατέρρεαν και η προσμονή ενός Λυτρωτού γινόταν όλο και πιο επιτακτική. 
Όλοι οι μεταβατικοί ιστορικοί περίοδοι χαρακτηρίζονται βέβαια από κάποια μορφή ''κρίσης''.
Μέχρι πρότινος θα’ λεγε κανείς ότι η Εκκλησία προσπαθούσε να αναπληρώσει τις ατέλειες των υπαρχόντων κοινωνικών θεσμών. Σήμερα, αυτό μπαίνει σε αμφισβήτηση και η Εκκλησία με παράπονο αργεί να το παραδέχεται, ίσως και με το δίκιο της. Θυμάμαι και το αναφέρω αυτό ενδεικτικά ότι το 2005 οι  εφημερίδες γράφανε, χωρίς επίσημα ακριβή στατικά στοιχεία, ότι η Εκκλησία με το συνολικό της έργο εκάλυπτε περίπου το 80% των αναγκών της κοινωνικής πρόνοιας. Αν σκεφτείτε τι εθελοντισμός διεξάγεται στις κατά τόπους εκκλησίες ακόμη και προτού γίνει της μόδας ο εθελοντισμός, δεν θα’ πρεπε αυτό να μας φανεί παράξενο.
Ένας λαός όπως ὁ ελληνικός, με τεράστια και μακραίωνη πνευματική και πολιτιστική παράδοση, έχει όλα τα εχέγγυα για να θεωρείται πνευματικά ώριμος. Ένας άνθρωπος πνευματικά προχωρημένος συνήθως δοκιμάζεται, προπονείται για να επιτύχει υψηλότερους στόχους. 
Θεωρώ ότι μάλλον η παρούσα στέρηση οικονομικών δυνατοτήτων είναι στην χειρότερη των περιπτώσεων μία πολύ δύσκολη εξέταση για τον ελληνικόν λαόν και για όλη την κοιτίδα της Μεσογείου.
Ἡ εκ των υστέρων μοιρολατρία,  εννοείται πως παραμονεύει συνεχώς πάντοτε και παντού σε ανάλογες περιπτώσεις. Είναι εύκολο εκ των υστέρων να λέμε· '' θα ‘πρεπε να ‘χει γίνει τούτο, εκείνο κ.ο.κ.''
Βέβαια, σημείο πνευματικής ωρίμανσης είναι και το να γνωρίζει κανείς τα δικά του όρια. Ὁ Έλλην εκ γενετής δεν έχει όρια, είναι μία φύση ''ταξιδιωτική'' ας μου επιτραπεί ἡ έκφραση, δεν μπαίνει σε καλούπια. 
Ένας γνωστός μου πολιτικός μηχανικός μου’ λεγε ότι κάποτε του ‘λαχε να συνεργαστεί με κάποιο ''βόρειο'' συνάδελφό του. Και ενώ εκείνος προσπαθούσε να βρει λύσεις αποτελεσματικές ὁ ''ορθολογιστής'' του ’μπαινε και του’ λεγε ότι αυτό δεν επιτρέπεται! Είναι αλήθεια ότι ο  Έλληνας περνάει ώρες μπροστά στον καφέ του, αλλά κύρια θέματα στην ημερήσια διάταξη είναι η δουλειά του, η οικογένειά του και η πνευματική και ολική πρόοδος του τόπου του που λατρεύει. Εξ' ου και επιτυγχάνει σε σύντομο χρονικό διάστημα τα μέγιστα. Ξεχάσατε το 2004; Θυμόσαστε τα κολακευτικά λόγια της διεθνούς κριτικής μετά το πέρας των ολυμπιακών αγώνων; Αυτή είναι η πραγματική φύσις του  Έλληνα. 

Αισιοδοξείτε για το αύριο της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας ή όχι;

π. Ιωάννης:  Το ότι επιτίθενται στην Ελλάδα και στην Ορθοδοξία, σημαίνει ότι πάμε καλά. Κάποιοι μας φοβούνται. Το ότι υπάρχει η γαλανόλευκη, το ότι υπάρχει Αιγαίο σε κάποιους δεν αρέσει. Παρ’ όλα τα χάλια μας, παρ’ όλες τις αδυναμίες και τις δοκιμασίες, ενσαρκώνεται ο Λόγος στην Ιστορία.

http://kosmas-agrinio-gr.blogspot.gr

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Ο ΨΕΥΤΟΠΛΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΠ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Ο ψευτοπλουραλισμός του υπ. παιδείας και η θρησκευτική αγωγή

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής

της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Στον πρόσφατα διεξαχθέντα στη Βουλή των Εφήβων διάλογο των μαθητών με τον υπουργό Παιδείας, οι μαθητές, μεταξύ άλλων, άσκησαν έντονη κριτική στον κ. Φίλη για το θέμα των αλλαγών στα Αρχαία Ελληνικά και τα Θρησκευτικά, θέτοντας τα προβλήματα που δημιουργούνται με τα πειράματα του υπουργού σε θέματα διαμόρφωσης ταυτότητας. Ο ίδιος ισχυριζόταν -εκτός των άλλων- θέματα πλουραλισμού.

Ο πλουραλισμός όμως, ως τρόπος ζωής και συμπεριφοράς, αποτελεί μια προσωπική, κοινωνική, πολιτισμική και, θα έλεγε κανείς, θρησκευτική αρετή, διότι προϋποθέτει βαθιά αισθήματα αποδοχής, σεβασμού και αγάπης του «άλλου», ανεξάρτητα από το φύλο, το θρήσκευμα, την εθνικότητα ή άλλες διαφορές.
Στις μέρες μας υπάρχουν δύο μορφές πλουραλισμού. Ο ψεύτικος, προσχηματικός και υποκριτικός πλουραλισμός, που είναι και ο επικρατέστερος, αποτελεί ένα πάθος όσων αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν τι σημαίνει προσωπική, κοινωνική, θρησκευτική και πολιτισμική ταυτότητα και ετερότητα. Το συγκεκριμένο πάθος, έχοντας ως αφετηρία τον ατομικισμό, δεν επιτρέπει σε όσους ασθενούν από αυτό να υπερβούν το εγώ τους και, κατά συνέπεια, στερούνται ένα βασικό χαρακτηριστικό του αληθινού ανθρώπου: να είναι και να συμπεριφέρεται ως συνάνθρωπος. Πρόκειται για την έλλειψη της αληθινής αγάπης προς τον «άλλον», η οποία καθιστά τους ανθρώπους αδύναμους να αγαπήσουν και να σεβαστούν αληθινά, αφού, στην ουσία, δεν αγαπούν αληθινά τον ίδιο τον εαυτό τους, επιτρέποντάς του να ζει στο πλαίσιο της κοινωνικής βαρβαρότητας.

Ο αληθινός πλουραλισμός αποτελεί χαρακτηριστικό ολοκληρωμένων και ενάρετων ανθρώπων, που προσφέρουν απλόχερα τον σεβασμό τους στον διαφορετικό, με μοναδικό κριτήριο ζωής το «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν».

Στις μέρες μας πολλοί χρησιμοποιούν κατά κόρον, λεκτικά και τυπικά, τον όρο «πλουραλισμός», χωρίς όμως να συνειδητοποιούν την ουσιαστική σημασία του. Και αυτό διότι πλουραλισμός σημαίνει τρόπος ειρηνικής, δημιουργικής και αγαπητικής συμβίωσης με ανθρώπους που είναι διαφορετικοί. Στην ουσία όμως όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους, ως «άλλοι» των «άλλων». Ο πλουραλισμός, επομένως, ως τρόπος ζωής, είναι μια αναγκαία μορφή πολιτισμικής συνύπαρξης εντός της κοινωνίας, που, έτσι κι αλλιώς, συνίσταται -σε απόλυτη ποσόστωση- από διαφορετικούς ανθρώπους. Η συζήτηση που γίνεται τον τελευταίο καιρό για τον πλουραλισμό σκέψης και ζωής στην ουσία προέκυψε από τα «κενά» που, κατά τον Οδυσσέα Ελύτη, «ζητούν πλήρωση». Η διαπίστωση της έλλειψης αρχών, αρετών και αξιών κατά τα τελευταία χρόνια, που κάνει δύσκολη την κοινωνική ή πολιτισμική συμβίωση, είναι εκείνη που έστειλε το σήμα κινδύνου πρωτίστως στις οικογένειες και έπειτα στο σχολείο για την επιβεβλημένη ανάγκη μιας πιο επιμελημένης ανάπτυξης και καλλιέργειας των αρετών που συνθέτουν την κοινωνική δεξιότητα του πλουραλισμού. Ουσιαστικά, στην περίπτωση αυτή, εκείνα που απουσιάζουν από τη σημερινή κοινωνία για να βλέπει και να αντιμετωπίζει με αληθινό πλουραλισμό τον διαφορετικό είναι το ήθος, η ευαισθησία, ο σεβασμός, η έγνοια της αγαπητικής αυτοπροσφοράς που εκπέμπει ως ορθόδοξο εκκλησιαστικό μήνυμα ο «καλός Σαμαρείτης». Εκείνο που κινεί ψυχικά, ανιδιοτελώς, τον εκάστοτε «καλό Σαμαρείτη» προς τον εκάστοτε έχοντα ανάγκη και τον κάνει να μην υπολογίζει ούτε τον κίνδυνο ούτε τον χρόνο ούτε την οικονομική επιβάρυνση είναι η αγάπη. Δεν πρέπει, μάλιστα, να ξεχνά κανείς ότι ο «καλός Σαμαρείτης» της παραβολής συμβολίζει το πρόσωπο και το έργο του ίδιου του Χριστού. Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια μπορεί οι αποστάσεις να μειώθηκαν και οι επικοινωνίες να διευκολύνθηκαν αφάνταστα με τη βοήθεια της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης, αλλά οι ψυχές των ανθρώπων, πτωχές από τα στοιχεία της αγάπης και άλλων βασικών πνευματικών αρετών, βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους. Η απουσία του προτύπου του «καλού Σαμαρείτη», δηλαδή του Χριστού, από τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτισμική ζωή είναι εκείνη που δημιουργεί τα κοινωνικά και πνευματικά κενά. Το ερώτημα όμως είναι: πώς ξαναβρίσκει η κοινωνία μας τον αληθινά κοινωνικολειτουργικό πλουραλισμό; Μήπως με τα Θρησκευτικά που σχεδιάζει να επιβάλει το υπουργείο Παιδείας; Με ή χωρίς την καλλιέργεια του προτύπου του «καλού Σαμαρείτη»; Είναι βέβαιο ότι στη βελτίωση ή την αλλαγή της συμπεριφοράς συντελούν η ανάλογη αγωγή και η μόρφωση του πλουραλισμού, όταν βέβαια μέσω αυτών καλλιεργείται μια μορφή υγιούς συμβίωσης, με τη διατήρηση των ταυτοτήτων και των διαφορών. Η παιδεία μας όμως, νοσούσα πότε από μαρξιστικά και πότε από νεοφιλελεύθερα ιδεολογικά σύνδρομα, καταντά να μη σέβεται, αλλά να επιβουλεύεται, να αλλοιώνει ή και να καταργεί με διάφορες μεθοδεύσεις τη θρησκευτική και πολιτισμική ταυτότητα των νέων του τόπου μας, προσπαθώντας να τους αποχρωματίσει και να εμφυτεύσει στην ψυχή τους μια νέα, «πολλαπλή» ταυτότητα.
 Ωστόσο όλοι μας γνωρίζουμε ότι στο όνομα του αποχρωματισμού του «διαφορετικού», με στόχο τη μετατροπή των ταυτοτήτων, έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται οι μεγαλύτερες γενοκτονίες και τα στυγνότερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Η αγωγή του αληθινού πλουραλισμού προϋποθέτει, καταρχάς, την πρόθεση διατήρησης της ταυτότητας, της ιδιαιτερότητας και, φυσικά, της διαφοράς και της ετερότητας. Η αγωγή του «καλού Σαμαρείτη», μέσα από τη χριστιανική σχολική αγωγή, εκφράζει, καταρχάς, την αγάπη και τον σεβασμό στο διαφορετικό και, συνεπώς, την καλλιέργεια του αληθινού πλουραλισμού. Όσον αφορά τον θρησκευτικό πλουραλισμό, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια οι υπεύθυνοι για τον σχεδιασμό των προγραμμάτων του ελληνικού σχολείου στο υπουργείο Παιδείας και το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, δηλαδή των προγραμμάτων που δομούν το πνευματικό μέλλον των νέων του τόπου μας, για άγνωστους λόγους στοχεύουν και μεθοδεύουν με διάφορους τρόπους την αλλοίωση της ορθόδοξης συνείδησης και διαφοράς μόνο μιας κατηγορίας μαθητών, των ορθοδόξων. Ο πλέον ύπουλος και επικίνδυνος τρόπος που έχει επιλεγεί για να αποχρωματιστούν οι μαθητές από την ορθόδοξη συνείδηση και ταυτότητά τους είναι μια -αριγκάτειας μορφής- μείξη (ομογενοποίηση) της ορθόδοξης διδασκαλίας με τις διδασκαλίες των θρησκειών, των χριστιανικών ομολογιών και των κοσμοθεωριών. Το πολυθρησκειακό κοκτέιλ που προκύπτει από αυτή τη μείξη αποτελεί ένα δηλητήριο, το δραστικότερο στοιχείο του οποίου είναι η θρησκευτική σύγχυση, που μπορεί να προκαλέσει αλλοίωση ή και εξάλειψη της ορθόδοξης ταυτότητας και συνείδησης. Το εγχείρημα πραγματοποιείται μεθοδευμένα, με πρόφαση έναν ψεύτικο πλουραλισμό, που, στην πραγματικότητα, αποδομεί τον αληθινό και μαζί του όλες τις ποιοτικές πτυχές της πνευματικής κληρονομιάς μας, της προίκας των νέων μας. Όμως το περίεργο και αντιδημοκρατικό αυτό πνευματικό έγκλημα σε βάρος τόσο των ορθόδοξων μαθητών όσο και γενικότερα της ορθόδοξης πολιτισμικής κληρονομιάς ως ιδιαιτερότητας του ελληνικού λαού ήδη έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται και, φυσικά, μαζί με αυτό και οι δράστες του.

http://aktines.blogspot.gr 

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ἀπομαγνητοφωνημένη συνομιλία ἁγίου Γέροντος Πορφυρίου

Αὐτόν νὰ πιστεύουμε... Λοιπόν, μέσα στὴ θρησκεία, λέει ὅτι: «Αὐτός είναι». Ὁ ἰδρυτής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὅτι ὅλες οἱ ἄλλες θρησκείες, δὲν εἶναι ὅσο εἶναι αὐτή ἡ θρησκεία. Μία θρησκεία μόνο εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανική Θρησκεία.Καὶ τὶ πνεύμα αὐτό τὸ ὀρθόδοξον εἶναι τὸ ἀληθές.Τὰ ἄλλα πνεύματα, εἶναι πνεύματα πλάνης καὶ οἱ διδασκαλίες τους εἶναι μπερδεμένες.Ἐδῶ στὸ σταυρό ὁ Θεός τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως εἶναι Θεὸς ποὺ ἄν τὸ ποῦμε καὶ «ἀγάπη», ὅπως τὸν λέει ἡ Γραφή, πάλι τό ἴδιο εἴπαμε.Ὁ Θεὸς λέγεται ἀγάπη.

Κι ὅποιος ἔχει ἀγάπη, εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός, λοιπόν, πολλοί λένε: «εἶναι ἀγάπη ὁ Θεός, καημένε». Ἔτσι εἶναι ὁ Θεός. Μὰ εἶναι ἀγάπη ὁ Θεός, ἀλλά ὁ Θεός δὲν εἶναι μόνο ἀγάπη, εἶναι καὶ δικαιοσύνη. Εἶναι καὶ δίκαιος.Δὲν μπορεῖ, ἕναν κλέφτη, λωποδύτη ποὺ ζεῖ εἰς βάρος τῶν ἄλλων, νὰ τὸν θέσει σὲ μιὰ κατάσταση. Θὰ μοῦ πεῖς «μὰ ἐφόσον εἶναι ἀγάπη».Ὅμως ἔτσι εἶναι ἡ θρησκεία μας καὶ ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι. Γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε τὶς ἰδιότητες τοῦ Θείου, πώς εἶναι. Αὐτές εἶναι οἱ ὀδιότητες τοῦ Θείου ἀλλά, ὅμως δὲν τὸ ξέρουμε. Ὁ Θεός μπορεῖ νὰ τοὺς βάλει ὅλους στὸν Παράδεισο.Καὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν νὰ τοὺς βάλει, ὅλους. Αὐτό ὅμως τὰ χαρτιά μας δὲν τὸ γράφουν.Ἀλλά οὔτε καὶ πρέπει ἐμεῖς νὰ τὸ πιστεύουμε.Ἔστω ἄν ὁ Θεός, ὅλους μπορεῖ νὰ τοὺς πάρει ὡς παιδιά του. «Μὲ ἀκούεις;...», ἔτσι πιστεύουμε.

Μὰ θὰ πεῖς...Γιατί νὰ μὴν τὸ ποῦμε, ὅτι ὅλοι εἴμαστε παιδιά Του; Ὄχι.Δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ τὸ ποῦμε αὐτό.Ἔτσι πρέπει νὰ τὸ ἔχουμε μέσα μας.Ἄλλο τὶ θὰ κάνει ὁ Θεός εἰς τὴν Δευτέρα Παρουσία. Ἐμεῖς δὲν θὰ τὸ βάλουμε ἀπό τώρα γιὰ νὰ τὰ ἔχουμε ὅλα ἴσιωμα! Πρέπει νὰ τὸ ἔχουμε ἔτσι μέσα μας. Ἔτσι ἔρχεται. Μὰ θὰ πεῖς «εἶναι ἀνθρώπινο».Ἔ; Ἔτσι τὸ καταλαβαίνουμε, ἔ; Ἔτσι μᾶς τὸ δίνει ἡ γραφή. Νὰ τὸ καταλαβαίνουμε ἔτσι.Τὸ πὼς θὰ εἶναι ὁ Θεός, δὲν μᾶς λέει πώς θὰ εἶναι. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει πὼς εἶναι ὁ Θεός.Λοιπόν, ἐγώ ἔτσι πιστεύω τὰ πράγματα. Ἐάν μὲ μπερδέψετε ἐσεῖς, τὶ θὰ κάνω ἐγώ; Αὐτοί εἶναι θρήσκοι! Λοιπόν θὰ ρωτήσουν, ἀπὸ ‘δῶ, ἀπό ‘κεῖ... θὰ ποῦν «τὶ εἶναι αὐτά τὰ παιδιά;»... Μά...καὶ γι’ αὐτό τὸ σκοπό, ἐγώ εἶμαι γέροντας, πρέπει νὰ εἶμαι εἰλικρινής. Ἔχω τόσο κόσμο... δὲν ξέρεις.Ὅλοι... Ὅλος ὁ κόσμος, ἐδῶ στὸ τηλέφωνό μου, νὰ ἔρθεις, ἀπό ὅλα τὰ Βασίλεια τοῦ κόσμου τηλεφωνοῦν. Τὴ νύχτα, ὅ,τι ὥρα νά ’ναι. Ἀπό ὅλα τὰ Βασίλεια.Ἀπό την Νότια Ἀφρική, Κεϊπτάουν, Γιοχάνεσμπουργκ, Ἀμερική, Καναδᾶ... ξέρω κι ἐγώ; Ἀπό ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ νὰ ἀκουστεῖ ὅτι εἶμαι κι ἐγώ, ἔχω ἐλεύθερο πνεῦμα καὶ παραδέχομαι ὅλες τὶς θρησκείες; Ὄ-χι! Δὲν παραδέχομαι.

Ὅποιος καὶ ἄν ἔρθει νὰ μοῦ πεῖ καὶ ἕνας ἄγγελος νὰ ἔρθει νὰ μοῦ πεῖ: «Ὄχι» θὰ τοῦ πῶ. Λὲς ψέματα. Δὲν εἶσαι πνεῦμα ἀγαθό. Εἶ-σαι πονηρό πνεῦμα καὶ λὲς αὐτό! Ἔτσι θὰ τοῦ πῶ ἐγώ τοῦ ἀγγέλου.Δὲν θὰ τὸν πιστέψω.Λάβετε τὰ μέτρα σας. (Πρέπει νὰ ἔχω μεσιτεία!) Πρέπει ἔτσι νὰ φυλάγεστε ἐπειδή ἔρχεστε σὲ μένα. Ἄν δὲν ἐρχόσασταν, μπορούσατε νὰ κάνετε ὅτι θέλετε. Δὲν τὸ θέλω, βέβαια, νὰ προπαγανδίζετε στὸν ἕναν καὶ στὸν ἄλλον καὶ νὰ λέτε... οἱ θρησκείες ὅλες, εἶναι μία. Δὲν ἔχουν διαφορά Τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλες. Σε όποια θέλεις, πηγαίνεις. Και όποιο Θεό θέλεις προσκυνᾶς. Δέν... δέν... δέν τὰ θέλω ἐγώ αὐτά. Δὲν τὰ μπορῶ. Εἶναι ἔτσι τὸ πνεῦμα μου.Ἐγώ ἔχω κάνει στὴν ἔρημο. Ἔχω ἀγωνιστεῖ. Ἔχω νηστείες, κακουχίες, ἀγρυπνίες, γυμνότητα, μὲ παλιόρουχα... Καὶ ὅλα αὐτά, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ζοῦσα μέσα σὲ ἁγίους ἀνθρώπους. Ἀλλά Ὀρθόδοξους Χριστιανούς. Κατάλαβες; Δὲν μπορῶ. Ἐγώ, ἔχω καταλάβει τὴν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι εἶναι! Καὶ διάβολος ὑπάρχει καὶ ὅλα ὅπως, τὰ γράφει ἡ Γραφή, ὑπάρχουν. Καὶ διάβολος καὶ κόλαση καὶ ὅλα! Ὅμως, τί ὡραία ποὺ τὰ τοποθετεῖ. Καὶ πῶς ἱκανοποιεῖται καὶ αὐτό τὸ αἴσθημα τῆς δικαιοσύνης ποὺ λέμε, ἰδιότης τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ; Νὰ δεῖς ὅτι πιστεύουμε στὸ διάβολο. Λένε ὅτι ὑπάρχει διάβολος. Καὶ ὄντως ὑπάρχει. Εἶναι τὸ ἀντίθετο πνεῦμα. Λοιπόν, καὶ τὶ κάνει ἡ θρησκεία μας; Ἔρχεται... Μὲ ακούς; Ἔρχεται καὶ ὅταν διαβάσεις τὴν Γραφή καὶ λέει ὅτι: «Παιδιά μου, προσέχετε! Πρέπει νὰ φροντίσουμε νὰ προσκολληθοῦμε στὸ Χριστό καὶ νὰ γίνουμε Ἅγιοι. Καὶ νὰ μποῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία Του. Καὶ ὅλοι μέσα στὴν Ἐκκλησία Του νὰ γίνουμε ἕνα σῶμα.Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Καὶ ὅταν αὐτό κατορθώσουμε, τότε γιὰ μᾶς ποὺ τὸ κατορθώσαμε νὰ μποῦμε στὴν Ἐκκλησία, δὲν ὑπάρχει (γιὰ μᾶς) οὔτε θάνατος, οὔτε κόλαση, οὔτε διάβολος. Τὸ λέει μέσα στὸ Εὐαγγέλιο. Τό ‘χεις βρεῖ; Δὲν τὸ βρίσκουνε.Ὑπάρχει, ἀλλά πρέπει νὰ ἔχεις τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ τὸ καταλάβεις. Καὶ ἔρχεται λοιπόν καὶ σὲ πηγαίνει... πιστεύεις ἀκριβῶς ὅπως εἶναι. Ὅ,τι, δὲν ὑπάρχει θάνατος. Δὲν σοῦ ἀρέσει αὐτή ἡ θρησκεία; Τους καταλαβαίνουμε και βλέπουμε αλλά λέμε: “εἶναι ἄπιστοι”. Δὲν πιστεύουν στὸν ἀληθινό Θεό. Καταλάβατε; Ὁ ἄνθρωπος ἔχει φτιάξει πολλούς θεούς.Καὶ οἱ θεοί εἶναι πάρα πολλοί.Ἀκόμα κι αὐτοί οἱ ἄσωτοι, οἱ ἄθεοι, κι αὐτοί πιστεύουν στὸν Θεό. Δηλαδή, στὸ Θεό, ὄχι στὸν ἀληθινό... Πιστεύουν στὴ σάρκα, στὰ πάθη, εἰς τὸ αὐτό, στην ύλη, στό...

Ὅλοι, κάτι παρόλο πού λένε πώς δὲν ὑπάρχει Θεός.Ὅλοι όμως, κάτι λατρεύουν.“«Ω τις ἥττηται, τούτω καὶ δεδούλωται”. Ἔχει να πει: «Σε Αυτό που λατρεύει κανείς σε αυτό δουλεύει». Δηλαδή, είσαι πόρνος, εἶσαι ἄνθρωπος της σαρκός, δουλεύεις για την σάρκα, γιὰ τὴν ὕλη.Κατάλαβες; Εἶναι σύστημα ὁλόκληρο πρέπει νὰ τὸ μελετήσεις. Καὶ μὴ μὲ ἐπιλαιότητα λες λόγια ποὺ δὲν εἶναι σωστά.Δὲν μποροῦμε νὰ πούμε τί λέει ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος. Δὲν μποροῦμε! Πρέπει νὰ δοῦμε ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια.Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι στὴν Ὀρθοδοξία.Ἐγώ τὴν ἔχω ζήσει καὶ τὴν ξέρω, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔχω ζήσει, μέσα σὲ ἁγίους ἀνθρώπους, ποὺ πέφτουν, στὸ πνεῦμα αὐτό τῆς ἀληθείας.Ὑπάρχουν πολλά φῶτα ποὺ βλέπει κανείς καὶ ἐντυπωσιάζεται. Μὰ ἕνα εἶναι τὸ Φῶς τὸ Ἀληθινό.Πρέπει νὰ τὰ σκεφτοῦμε αὐτά. Κι ἄν πεῖς: «Μά, πλανᾶσαι...». Μπορεῖ σὲ τέτοια πλάνη μακάρι νὰ πάει ὅλος ὁ κόσμος! Καὶ νὰ φαντάζονται καὶ νὰ σκέπτονται τὸν Θεό, ὅπως τὸν σκέπτομαι ἐγώ.Ἄλλο, ὅτι δὲν ἔχω γίνει, ἀκόμα, ὅπως πρέπει... ὅμως ἀγωνίζομαι καὶ θέλω. Λοιπόν..., ἔτσι γι’ αὐτό λάβετε τὰ μέτρα σας. Ὑπάρχει κι ἄλλο πνεῦμα ποὺ λέγεται πονηρό. Ποὺ θὰ φροντίσει καὶ θὰ πεῖ: «Θὰ τὸν κάνω ἐγώ, αὐτόν τὸν γέρο... Θὰ τὸν ἐξευτελίσω». Ὄχι, ὅλος ὁ κόσμος τρέχουν ἐκεῖ πέρα... καὶ γίνονται καλά καὶ παθαίνουν τοῦτο κι ἐκεῖνο. Ὑπάρχει κακό πνεῦμα! Μπορεί αὐτό αὔριο νὰ καταργηθεῖ.Ἀλλά θὰ καταργηθεῖ μιὰ μέρα ποὺ θὰ τελειώσουν τὰ πάντα καὶ θὰ πᾶμε σὲ μιὰ νέα κτίση.Ὅπως πιστεύει, δηλαδή, ἡ θρησκεία μας.Ἅμα θέλετε νὰ τὰ ποῦμε ἀπό λίγα, ἀπό λίγα νὰ τὰ μελετήσετε, νὰ τὰ σκεφτεῖτε... καὶ θὰ δεῖτε ὅτι ἀξίζει νὰ λατρέψει κανείς τὸν μόνον ἀληθινόν Θεόν.Τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Δὲν μπορεῖ κάθε ἕνας νὰ λέει... «Εἶμαι ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ κι ἐγὼ φέρνω μιὰ νέα ἀλήθεια, που ται-ριάζει σήμερα στον κόσμο».Οἱ ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ ὅπως τὶς ἔχει πεῖ ἀπό τὴν ἀρχή αὐτές εἶναι.Δὲν ὑπάρχουν ἄλλες ἀλήθειες, νέες.Κι ἐπειδή ὁ κόσμος προόδεψε καὶ ἡ ἐπιστήμη καὶ οἱ ἄνθρωποι πῆγαν στὰ ἄστρα. Κατάλαβες; Ἄν πάει κανείς στὰ ἄστρα καὶ πεῖ ὅτι καὶ ἐκεῖ ἐπάνω ὑπάρχουν ἄνθρωποι καὶ τοὺς δοῦμε, δὲν θὰ χαλάσει ἐμένα ἡ σκέψη μου! Θὰ πῶ ὅτι: «Ἐκεῖ πάνω εἶναι ὁ Χριστός καὶ ἐκεῖ εἶναι ὁ Θεός». Ἔχει πάει καὶ ἐκεῖ. Ἔχεις ἀκούσει ποὺ λέμε: «Ὁ Βασιλεύς τῶν οὐρανῶν;».Ὁ Βασιλεύς τῶν ουρανῶν εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.Κι ἐμεῖς μέσα στὴν Ἐκκλησία μας, ἔτσι ἀρχίζουμε τὶς τελετές καὶ τὶς θυσίες. Λέμε! Πῶς τὸ λέμε; «Βασιλεῦ Ουράνιε, Παράκλητε τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὁ πανταχού παρών καὶ τὰ πάντα πληρών, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθέ καὶ σκήνωσον ἐν ἐμοὶ καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος, καὶ σῶσον τὰς ψυχάς ἡμῶν».

Καὶ πᾶτε μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ρὲ παιδιά... Καλά εἶστε, σᾶς ἀγαπάω! Θὰ πεῖς: «Γιατί μᾶς μαζεύεις ἀπό ἐκεῖ;». Νά, τὸ ‘φερε πάλι! Νά, τὸ ‘φερε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχεστε κοντά μου.Ὅμως ἐσεῖς κλωτσᾶτε.

Ὁ Σάϊ Μπάμπα, ὁ τάδε, ὁ τάδε... ὅλοι εἶναι καλοί.Κι ὁ Μωάμεθ καλός καὶ ἐτοῦτος καλός κι ἐκεῖνος καλός. Κατάλαβές; Μὰ θὰ πεῖς θὰ τοὺς μαχώμαστε; «Μὰ ποιός τοὺς μάχεται, βρε; Ἡ θρησκεία μας, κανέναν δὲν μάχεται. Δὲν βλέπεις, ποὺ ἐμεῖς τόσο πολύ, ἔτσι οὔτε πᾶμε νὰ ψηφίσουμε οὔτε ἔχουμε κόμματα. Προσευχόμαστε γιὰ ὅλους. Γιατί νὰ μὴν πλησιάσετε στὴν Ἐκκλησία; Μὴν βλέπεις ἐκεῖ πέρα. Πῆρε καὶ κάποια κυρία καὶ διάβαζε τὸ ψαλτήρι ποὺ λέει: «Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακά τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς». Μοῦ λέει: «τί εἶναι αὐτά; Μπορεῖ νὰ τὰ πεῖ ὁ Θεός», Τῆς λέω... Αὐτό τὸ ψαλτήρι ἔχει γραφτεῖ σὲ ἄλλη γλῶσσα καὶ ἡ νοοτροπία ποὺ αὐτοί τὴ μετέφρασαν ἐπειδή εἶναι, «κάν’ τους ὅλους καλούς». Διαπαιδαγώγησέ τους. Φέρτ’ τους στὸ δρόμο σου. Μόνο τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι τόσο καθαρό καὶ ὡραίο.Τὰ ἄλλα εἶναι ἔτσι δύσκολα. Πρέπει νὰ ἔχεις πνεῦμα Θεοῦ γιὰ νὰ τὰ ἐξηγήσεις. Τὰ πῆρε αὐτή, τὰ παίρνεις ἐσύ, σοῦ λέει: «Κόλαση, διάβολος, αὐτά ὅλα... Τί λὲς μωρέ, ποὺ θὰ πιστέψω ἐγώ στὸν διάβολο; Τὶ εἶναι αὐτά τὰ πράγματα; Αὐτά εἶναι γελοία». Κι ὅμως! Ρωτᾶς ἐμένα και σου λέω: «Ὑπάρχει διάβολος». Μὰ θὰ πεῖς: «Τώρα μᾶς εἶπες ὅτι δὲν ὑπάρχει». Μὰ πρέπει ἐμεῖς νὰ πᾶμε ἐκεῖ, σὲ αὐτό τὸ σημεῖο μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ καταργηθεῖ γιὰ μᾶς ὁ διάβολος καὶ ὁ θάνατος καὶ ἡ κόλαση. Καὶ μποροῦμε νὰ ζοῦμε μετά μέσα στὴ χαρά τοῦ Θεοῦ.Καὶ ποτέ νὰ μὴν σκεπτόμαστε τὸν θάνατο.Καὶ νὰ ἔρθεις στὸ τέλος τῆς ζωῆς σου καὶ νὰ εἶναι τὸ πόδι σου μέσα στὸ λάκκο ἐσὺ μπορεῖ νὰ φυτεύεις συκιές, καρυδιές, κυπαρίσσια, νὰ φτιάχνεις περιβόλια γιὰ τοὺς συνανθρώπους σου, νὰ φτιάχνεις ἐκκλησίες καὶ νὰ ἔχεις καὶ τὸ ἕνα ποδάρι μέσα στὸ λάκκο.Γιατί τὰ κάνεις αὐτά; Ἀπό τὴν ἀγάπη.Πιστεύεις ὅτι δὲν ὑπάρχει θάνατος.Καὶ θέλεις καὶ οἱ συνάνθρωποί σου ποὺ θὰ ἔρθουν πάλι ἐδῶ νὰ βροῦν κάτι νὰ γίνουν καλοί, νὰ μὴν γίνουν κλέφτες καὶ κλέβει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον.Γι’ αὐτό φυτεύεις καὶ τὰ φρούτα καὶ τὰ καρύδια καὶ τὰ σύκα. Γι’ αὐτό φτιάχνεις καὶ ἐκκλησία καὶ ὅλα. Ἀπό ἀγάπη.

Δὲν εἶναι νὰ πᾶς στὸν Τούρκο νὰ τὸν σκοτώσεις, γιατί εἶναι Τούρκος.Ἔ, ἐκεῖνο εἶναι ἀνθρώπινο τὸ φέρνει ἡ ἀνάγκη. Μὰ θὰ πεῖς: «Γιατί να γίνεται πόλεμος;» Ἅμα κάνουμε αὐτό τὸ πράγμα κι ἔχουμε μιὰ θρησκεία, δὲν θὰ μαλώνουμε, δὲν θὰ κάνουμε πολέμους, θὰ λείψουν ὅλα! Ἔτσι λένε, μὰ ἔτσι δὲν εἶναι.Τὶ νὰ τὴν κάνεις; Ἐμεῖς ἐδῶ οἱ Ἕλληνες, ἔχουμε μιὰ θρησκεία. Εἴμαστε Χριστιανοί. Ἄν ὑπάρχει ἀπὸ κανένας ξένος, εἶναι λίγοι.Ὅμως, βλέπεις σήμερα πώς ἀλληλοτρωγόμαστε καὶ ἔχουμε χίλια κόμματα.Κι ἀπό ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, γίνανε καὶ ἄθεοι καὶ ξέρω ἐγώ. Μόνο ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ ἑνώνει. Καὶ ὅλοι πρέπει νὰ προσευχόμαστε νὰ ἔρθουνε σὲ αὐτή τὴ θρησκεία.Ἔτσι θὰ γίνει ἡ ἕνωση.Ὄχι μὲ τὸ νὰ πιστεύεις ὅτι ὅλοι εἴμαστε τὸ ἴδιο καὶ ὅλες οἱ θρησκείες εἶναι τὸ ἴδιο.Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο.Ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μὴν νομίσεις οἱ γονεῖς ποὺ ἀγαποῦν τὰ παιδιά τους. Βρὲ ἄσ’ τοὺς κραδασμούς τοῦ Σάϊ Μπάμπα. Ἄστα αὐτά. Αὐτά δὲν εἶναι... ἔτσι. Αὐτά εἶναι διαφορετικά.Ὅπως τὰ λέει ἐδῶ πέρα.Αὐτή εἶναι ἡ ἀλή-θεια.Δὲν εἶναι ἔτσι, κόρη μου. Λάβετε τὰ μέτρα σας καὶ μιλῆστε καὶ στὰ παιδιά. Δὲν ξέρω. Πρέπει νὰ γίνουμε χριστιανοί. Ἄστον τὸν Μπάμπα. Μπορεῖ κι αὐτόν νὰ τὸν φωτίσει ὁ Θεός νὰ γίνει χριστιανός. Καὶ τότε νὰ πάρει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, νὰ κηρύξει τὸν Χριστιανισμό. Ποῦ ξέρεις; Ξέρεις πόσοι τὴν ἔχουν πάθει, ἔτσι; Ἅμα εἶναι πνεῦμα ἀγαθό...! Κι ὁ Θεός εἶναι ὁ πανταχοῦ παρών.Εἶναι ὁ νοῦς ὁ ὑπέρτατος ποὺ τὰ πάντα γνωρίζει. Μὴ μοῦ μιλᾶς.Ὁ Θεός γνωρίζει καὶ κανονίζει, ἀλλά δὲν φαίνεται, διότι ὅταν θὰ φανεῖ καὶ κοιτάζει νὰ στρώσει τὸν ἕναν καὶ τὸν ἄλλον, τότε ὁ ἴδιος φεύγει ἀπό τὸν δρόμο που ἔχει χαράξει.Τὸ χάραγμα εἶναι αὐτό... ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νὰ διαλέξει τὸ ἕνα ἤ τὸ ἄλλο.Ἐν τῇ ἐλευθερίᾳ του.Κι αὐτή ἡ ἐλεύθερη βούληση εἶναι ποὺ ὁ Θεός σέβεται.Σέβεται τὸν ἄνθρωπο. Δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ πεῖ: «Ἔ; ποῦ πᾶς; ἔλα ἐδῶ». Κι ἐσύ θὰ πεῖς ὅτι ἕνας ποὺ κάνει ἕνα φόνο, ποὺ βασανίζει ἕναν ἄλλον εἶναι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος; Μπορεῖ νὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, ἀλλά τὸ πνεῦμα ποὺ τὸν κατέχει καὶ κάνει αὐτό τὸ κακό εἶναι τοῦ διαβόλου! Ποὺ δὲν εἶναι τὸ ἀγαθό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἐλᾶτε γιὰ νὰ τὰ ποῦμε!

Ἐγώ εἶμαι ἀγράμματος. Μὴ νομίζετε. Δὲν ἔχω πάει σὲ σχολεῖα.Ἔχω μεγαλώσει μέσα στὴν ἔρημο, καὶ ἔχω κάνει ὑπακοή σὲ δύο γέροντες σεβαστούς. Δὲν μπορᾶ να μιλήσω. Εἶμαι γέρος ἐνενήντα χρονῶν. Καὶ κουράζομαι. Καμμιά φορά ὅταν ξυπνήσω. Νά, τώρα ἔχω ξυπνήσει ἀπό κάποιον ὕπνο, ἐπειδή ἤμουν ἄγρυπνος τὴ νύχτα καὶ ἔχω λίγο κουράγιο καὶ μιλάω. Μοῦ διάβασε τὸ ευαγγέλιο. Διάβασ’ τὸ πολλές φορές.Δὲν μπορεῖς νὰ πεῖς, τὸ διάβασα.Τὸ εὐαγγέλιο ἔχει θησαυρούς καὶ λύνει ὅλα τὰ προβλήματα. Εἶναι φιλοσοφία. Ὄντως φιλοσοφία! Εἶναι φιλοσοφία ἐξ ἀποκαλύψεως φι-λοσοφία. Εἶναι ἡ ἀνωτάτη φιλοσοφία! Ἄχ, ὁ κόσμος τώρα, πολύ προσπαθεῖ νὰ ριχτεῖ πρὸς τὴν ὕλη.Νὰ περιφρονήσει τὸ πνεῦμα.Νὰ περιφρονήσει τὶς ἀξίες.Ὅλες αὐτές τὶς ἀξίες... Σιγά-σιγά μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ τὶς ἔφτιαξε ὁ ἄνθρωπος.Τὶς ἔφτιαξε ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.Τὴν οἰκογένεια καὶ ὅλα αὐτά τὰ καλά καὶ ὡραία.Ἅμα τὰ περιφρονήσουμε, ἡ γῆ, ἐδῶ, ἡ ζωή μας γίνεται χάος. Γίνεται κόλαση. Μὲ ναρκωτικά, μὲ αυτό, μέ ἐκεῖνο... Ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ κοιτάζει τὴν ἡδονή, νὰ θέλει νὰ ἱκανοποιεῖται... ἔτσι.Δὲν βλέπει τὰ παιδιά ποὺ αὐτοκτονοῦν, ποὺ τρελαίνονται. Δὲν πᾶς στὰ ψυχιατρεῖα νὰ δεῖς παιδάκια... 15, 16, 20 ἐτῶν, 25, 30, ποὺ βα-σανίζονται. Θὰ μοῦ πεῖς: «Γιατί δὲν τὰ βλέπει ὁ Θεός;» Μὰ αὐτά εἶναι. Τὰ βλέπει ὁ Θεός, ἀλλά δὲν μπορεῖ νὰ ἐπέμβει. Μπορεῖ ὅμως μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔρθει, ὥστε οἱ ἄνθρωποι, νὰ ἀποκτήσουν μιὰ ἐπίγνωση. Νὰ δοῦν τὸ χάος ὁλοζώντανο μπροστά τους. Νὰ ποῦν «Ἔ πέφτουμε στὸ χάος, χανόμαστε».«Ὅλοι πίσω, ὅλοι πίσω. Γυρίστε πίσω. Πλανηθήκαμε». Καὶ νὰ ἔρθουν πάλι στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ.Καὶ νὰ λάμψει ἡ Ὀρθόδοξος πίστις. Αὐτό, ἐμεῖς ἐπιδιώκουμε.Καὶ ἔτσι θέλουμε τὰ πράγματα σιγά-σιγά νὰ γίνουν, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.Ὁ Θεός, ἐργάζεται μυστικά.Δὲν θέλει νὰ ἐπηρεάσει τοῦ ἀνθρώπου τὴν ελευθερία.Τὰ φέρνει ἔτσι καὶ σιγά, σιγά, σιγά πάει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ ποὺ πρέπει. Νὰ αὐτά εἶναι τῆς στιγμῆς πράγματα ποὺ σοῦ λέω.Ναὶ ἀλλά πρέπει... κι ἐμένα νὰ μοῦ δώσει δύναμη ὁ Θεός, νὰ σᾶς τὰ πῶ καμιά φορά.Δὲν γίνεται τίποτα μὲ ἐκεῖνα. Ἐκεῖνα ἔχουν ταχυδακτυλουργίες καὶ τὰ τοιαῦτα...   

Καὶ αὐτές τὶς ὑλοποιήσεις καὶ ὅλα.᾽Εμεῖς στὴ θρησκεία μας, ἐμεῖς τὰ ἔχουμε ὅλα. Κατάλαβες; Καὶ ὑλοποιήσεις καὶ ὅλα, μὲ τοὺς Ἁγίους μας. Ἀλλά ἡ ὑλοποίηση εἶναι δύο εἰδῶν. Εἶναι ἡ κακιά καὶ ἡ καλή. Κατάλαβες; Μπορεῖ ἕνας νὰ κάνει προσευχή ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν ἔχουν λάδι καὶ βασανίζονται γιατί τοὺς ἔχει λείψει τὸ λάδι. Νὰ ἀνοίξει τὰ χέρια του καὶ νὰ γεμίσουν τὰ κιούπια μὲ λάδι.Μπορεῖ καὶ ἕνας γκουρού νὰ κάνει κάτι ἄλλο, μιὰ ἄλλη ὑλοποίηση. Ἀλλά δὲν εἶναι ἡ ἴδια. Δὲν εἶναι τοῦ ἀγαθοῦ Πνεύ-ματος.Γιατί ὅπως εἴπαμε ὑπάρχει καὶ τὸ κακό.Καὶ τὸ κακό ἔχει τὴ δύναμη. Νὰ δώσει στὸν ἄνθρωπο ποὺ τὸ πιστεύει... Ἔχει τὴν δύναμη τὸ κακό, νὰ τοῦ δώσει τὴν δύναμη νὰ τὸ κάνει! Γι’ αὐτό ὑπάρχουν καὶ διάφοροι μάγοι, γκουρούδες, φακίρες καὶ ξέρω ἐγώ...! Εἶναι τοῦ κακοῦ πνεύματος. Πάρε μελέτησε... ἐνῶ λὲς ὅτι ὅλα εἶναι ἴσωμα καὶ ὅλα εἶναι τὸ ἴδιο. Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Διάβασε τὸ εὐαγγέλιο. Μάθε το καλα! Κι ὅπου ἔχεις ἀπορίες, ἔλα νὰ στὸ πῶ ἐγώ ὁ ἀγράμματος, ὁ ταπεινός.Δὲν λέω ἐγώ ὅτι εἶμαι χριστιανός.Δὲν λέω ὅτι εἶμαι Ὀρθόδοξος.Ἐπιθυμῶ, θέλω, ἀγωνίζομαι, προσπαθῶ... μὰ δὲν ἔχω γίνει Χριστιανός, Ὀρθόδοξος.Ἔτσι εἶναι τὸ αἴσθημά μου καὶ εἶναι ἀληθινό. Θέλω! Μὲ παρεξηγεῖς σὲ αὐτά ποὺ λέω; Μὰ λέω τὴν ἀλήθεια. Ἐγώ τὶς πιστεύω, ἔτσι, ἔτσι... Κι ἕνας ἄγγελος ἄν ἔρθει καὶ μοῦ πεῖ «τὶ λές, βρέ γέρο;» Δὲν εἶναι ἔτσι... Ὅλες οἱ θρησκείες εἶναι τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅλοι οἱ γκουρούδες καὶ οἱ φακίροι καὶ οἱ μάγοι καὶ οἱ ἐπαοιδοί, εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ναί, τοῦ Θεοῦ εἶναι ὡς ἄνθρωποι, ἀλλά τὰ ἔργα τους, εἶναι τοῦ διαβόλου. Συγχώρα με ποὺ μιλάω ἔτσι.

Παιδιά, καλά παιδιά.Καὶ εἶστε καλά παιδιά καὶ ἥσυχα παιδιά. Ἀλλά τί νὰ τὸ κάνω! Καὶ ὅποιος εἶναι καλός καὶ ἥσυχος εἶναι ἔτσι καὶ στὴν ἀλήθεια; Πολλές φορές, ἄνθρωποι ποὺ τοὺς βλέπουμε νὰ εἶναι ἥσυχοι κι ὅμως δὲν εἶναι.Πρέπει νὰ ἔρθετε νὰ τὰ ποῦμε, αὐτά. Δὲν μπορῶ τώρα. Τὶ νὰ σᾶς πῶ! Πρέπει νὰ διακόψω.Ξέρεις πόσο λυπᾶμαι; Ἄν ἤξερες πόσο σᾶς ἀγαπάω... Πολύ, πάρα πολύ.Θὰ μοῦ πεῖς «γιατί δὲν εὔχεσαι στὸν Θεό νὰ μᾶς φωτίσει;».Εὔχομαι, ἀλλά δὲν εἶμαι τόσο δυνατός.Κι ἐγώ κι ἐσεῖς, ἴσως νὰ ἐπιμένετε... εἰς τὸ αὐτό καὶ στὸν Θεό. Δὲν ξέρω ὅτι σᾶς φυλάει! Ὅμως, ἐδῶ εἶναι ἡ ἀλήθεια.Πρέπει νὰ τὴν μάθετε.Πρέπει νὰ διαβάσετε καλὰ κι ἅμα σᾶς πεῖ τὸ πνεῦμα «νέα ψεύτικη θρησκεία εἶναι αὐτή...» τότε νὰ τὴν ἀκούσετε νὰ πᾶτε μὲ τὸν Σάϊ Μπάμπα.Τὶ λέει ὁ Σάϊ.Ὁ νέος ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ ποὺ φέρνει τὴν νέα ἀλήθεια, ποὺ αὐτή ταιριάζει τώρα στὸν κόσμο.Νὰ ἔχουμε ἐλευθερία.Ὁ Θεός εἶναι αγάπη.Δὲν ὑπάρχει φόβος, πουθενά. Μὰ ἐγώ ξέρω μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, τώρα ἐάν ὁ Σάϊ εἶναι ἤ ὁ ἄλλος ἔτσι.Κατάλαβες; Τέλος πάντων.Τώρα ἔχουμε μασόνους, ἔχουμε διάφορα πράγματα, ποὺ τὰ πιστεύουν ὅλα.Καὶ πηγαίνουν μὲ τὸν Σατανᾶ καὶ κάνουν σατανικές ἐπικλήσεις καὶ μυστηριώδη πράγματα. Διότι ὑπάρ-χουνε. Ὑπάρχει σατανάς καὶ ὑπάρχουν μυστηριώδη πράγματα. Κακά δη-λαδή. Πρέπει νὰ τηρήσετε σιωπή καὶ ἐλᾶτε, δὲν ξέρω καὶ ὁ Θεὸς πῶς θὰ τά φέρει, τί νὰ σᾶς πῶ; Μὲ ἀγάπη μοῦ τὸ εἶπε αὐτό, ἔτσι.Ἐνῶ κανονικά, δὲν πρέπει. Λέει ὁ ἄλλος: «Ποῦ τοὺς ξέρεις αὐτούς;». Κατάλαβες; Ἐν πάσει περιπτώσει.Σὲ ἀφήνω καὶ εὔχομαι ὁ Θεός νὰ μᾶς φωτίσει ὅλους νὰ τὸν γνωρίσουμε καὶ νὰ τὸν ἀγαπήσουμε.Ἔτσι εὔχομαι, ἄντε καλημέρα. Συγχώρα με, ἄν σὲ στενοχώρησα.

❈ ✧ ❈

Ἡ ζωή ἡ πνευματική διέπεται ἀπό τρόπους.Καλά τα λέω; Ἔ; Δηλαδή χρειάζονται τρόποι. Δηλαδή νά! Σοῦ ἔρχεται αὐτό, ἄς ποῦμε, δηλαδή ἕνας πειρασμός. Τί πρέπει νὰ κάνεις; Θὰ καθίσεις νὰ σὲ βουτήξει, νὰ σὲ σφίξει! Χρειάζεται ἕνας τρόπος. Ἀλλά αὐτόν τὸν τρόπο δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἔχω καὶ ἐγώ καὶ ἐσύ κι’ ὁ ἄλλος, κι’ ὁ ἄλλος. Εἶναι πάρα πολλοί τρόποι καὶ κάθε ἕνας εὐχαριστεῖται ἤ κατορθώνει νὰ κάνει ἕνα τρόπο γιὰ νὰ διώχνει τὸ ἀντίθετο, τὶς ἐνοχλήσεις τοῦ ἀντίθετου πνεύματος. Μέσα σὲ ὅλους τοὺς τρόπους εἶναι καὶ ἕνας τρόπος, ποὺ λέγεται περιφρόνηση. Δηλαδή... Βλέπεις ὅτι ἔρχεται κάποιος, δηλαδή ὁ ἐχθρός. Ὁ ἀντίθετος, τὸ ἀντίθετο πνεῦμα ἔρχεται νὰ σὲ βουτήξει. Δὲν τὸ κοιτάζεις. Δὲν τρομοκρατείσαι. Δὲν σφίγγεσαι. Δὲν κάνεις “ἔτσι” νὰ τὸ βγάλεις ἀπό μέσα σου, ἀλλά κάνεις... ἀνοίγεις. Κάνεις ἔτσι. Δηλαδή, πὼς νὰ ποῦμε. Ἐνῶ ἔρχεται τὸ ἀντίθετο, ἐσύ ἀνοίγεις τὶς ἀγκαλιές... Ἀνοίγεις τὰ χέρια στὸν Χριστό. Ἔ! πὼς, ἄς ποῦμε, τὸ παιδάκι ποὺ βλέπει κάποιο θηρίο, κάποιο σκύλο, κάποιο ἄγριο νὰ ἔρχεται (φωνάζει): «Οὐά μπαμπά!» καὶ τρέχει καὶ ἀγκαλιάζει τὸν μπαμπά του, καὶ ὅταν τὸν πλησιάζει δὲν φοβῆται. Ἔ, λοιπόν αὐτό εἶναι ἕνας τρόπος.Ἀλλά αὐτός ὁ τρόπος ποὺ φαίνεται τόσο εὔκολος... Δηλαδή αἰσθάνεσαι ὅτι ἔρχεται νὰ σὲ καταλάβει. Ἔ, λές, τί πρέπει νὰ γίνει! Μοῦ εἶπε ο γέροντας νὰ τὸν περιφρονῶ τὸν λογισμό αὐτόν.Ἔ, πᾶς νὰ τὸν περιφρονήσεις. Ὅταν τὸ καταλάβει ἐκεῖνος, ἀμέσως σὲ βουτάει, σὲ σφίγγει, σὲ καθηλώνει καὶ κάνεις ἐκεῖνο ποὺ θέλει αὐτός, ὄχι αὐτό ποὺ θέλεις ἐσύ... Μὲ καταλάβατε; Τότε! «Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος». Τί πρέπει νὰ κάνω; Τὸ μυστικό εἶναι πὼς μποροῦμε... (νὰ εἴμαστε ὅμως, πρέπει νὰ εἴμαστε κι ἄξιοι)... πὼς μποροῦμε, μὲ τὴ θεία Χάρη, νὰ κάνουμε αὐτό τὸ ἄνοιγμα, ὁπότε καί «ἐζήτησα αὐτόν καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ». Μωρέ αὐτό, ἅμα τ’ ἀκούσεις καμμιά φορά νὰ τὸ δοῦμε ποὺ εἶναι, νὰ δοῦμε καὶ τὴν ἐξήγησή του. Ἄ, δὲν μπορεῖς νὰ τὸ βρεῖς; Ἄντε βρές το.

Γιὰ νὰ σταθεῖς ἐδῶ... πρέπει νὰ ὑπάρχει ἀγρυπνία, σωματική ἐργασία.Τὸ ξέρετε; Αὐτό δὲν κατορθώνεται ὅταν δὲν ὑπάρχει πολλή ἐργασία.Αὐτά δὲν ἔχει δὲν πετυχαίνονται χωρίς ἐνθουσιασμό.Ὁπότε ἅμα γύρεις λίγο πρὸς τὰ πίσω, κατά πίσω, γκούπ, κοιμᾶσαι κιόλας... πᾶν’ καὶ τὰ ψαλτήρια, πᾶν’ καὶ οἱ κανόνες. Πάει ἡ λειτουργία. Καὶ εἶναι μιὰ μεγάλη παγίδα τοῦ σατανά, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ λατρεύουν τὸν Θεό. Τοὺς φέρνει σὲ μιὰ τέτοια κατάσταση καὶ τὰ χάνουν ὅλα... Καὶ τὸ λένε: «Δὲν μπορῶ στὴν ἐκκλησία, ἀποκοιμιέμαι, δὲν μπορῶ». Εἶναι ἕνα εἶδος χαυνότητας, ποὺ ὁ ἄνθρωπος πράγματι τὰ χάνει.Ἀλλά εἶναι πειρασμική ἐνέργεια, παιδιά. Μεγάλη πειρασμική ἐνέργεια! Λοιπόν, καὶ ὁ λογισμός ὁ ἀντίθετος. Ὅ-ταν δεῖς τὸ ἀντίθετο πνεῦμα νὰ ἔρχεται νὰ σὲ ἐμποδίσει, ἀπό τὴν πνευματική αὐτή ἐργασία, ποὺ κάνεις, ἔ, πρέπει νὰ στρέψεις, ὅπως εὔπαμε, ἔτσι... ἔ! Ν’ ἀνοίξεις, ν’ ἀνοίξεις. Αὐτό εἶναι ποὺ λέμε ἡ φόρμα. Ἄν δὲν κατορθώσεις, ἄν δὲν κατορθώσεις ἀμέσως νὰ γίνει αὐτό τὸ πράγμα σὲ βούτηξε! Καὶ ἐφόσον θὰ προσπαθεῖς νὰ τὸ διώξεις, αὐτό θὰ σ’ ἔχει συλλάβει ἔτσι καὶ θὰ σ’ ἔχει ἐκεῖ. Ἐδῶ θὰ πᾶς!

Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! Τό ‘χετε ἀκούσει αὐτό? Βοηθήστε με ὅμως.Καὶ ἐζήτησα αὐτόν καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος.... Ἐν πάση περιπτώσει εἶναι ἕνα μυστικό.Δηλαδή αἰσθάνεσαι ὅτι θὰ ἔρθει αὐτό... καὶ κάνεις ἔτσι... ἀμέσως.Πρέπει νὰ προλάβεις νὰ κάνεις ἔτσι. Νά! Νὰ σᾶς πῶ ἕνα δικό μου. Μιὰ μέρα... (ἔχω ἐδῶ ἕναν ὁ ὁποίος δὲν μοῦ κάνει ὑπακοή καθόλου)... λοιπόν καὶ μιὰ μέρα τοῦ λέω: «Ἄκουσε, παιδί μου, νὰ κάνεις αὐτό». Λέει: «Ὄχι, δὲν μπορῶ νὰ τὸ κάνω αυτό». Τοῦ λέω: «Σὲ παρακαλῶ, κάντο πρὸς χάριν μου». Ἦταν κάποια ἀνάγκη νὰ μοῦ κάνει, καταλάβατε; Καὶ ἐκεῖ λοιπόν ποὺ τοῦ ἔλεγα, αὐτός, μοῦ λέει:

–Αὐτό δὲν τὸ ἐπιτρέπει ἡ ἐπιστήμη, δὲν εἶναι ἔτσι ποὺ τὸ λἐς, δὲν μπορῶ ἐγώ νὰ τὸ κάνω. Ἡ ἐπιστήμη τὸ λέει ἔτσι.

–Τοῦ λέω: «Ρέ παιδί μου, τὴν ἐπιστήμη θὰ κοιτάξουμε τώρα;... Κάνε μιὰ ὑπακοή σὲ μένα».

–«Ὄχι, δὲν μπορῶ».

Ἐκείνη τη στιγμή λοιπόν... πάει νικήθηκα καὶ μοῦ ἦρθε ν’ ἀγανακτήσω. Ἀλλά ἐκεῖ, ἐκεῖ ποὺ πῆγε νὰ μὲ κάνει ἔτσι, γιὰ νὰ ἀγανακτήσω, ἔκανα ἔτσι: «Θεέ μου, συγχώρεσέ με, καὶ δῶσ’ φώτιση στὸν ἄνθρωπο σου, στὴν ψυχή ποὺ τὴν κατέχει ὁ πειρασμός. Ἄρχισα νὰ προσεύχομαι καὶ νὰ συγκι-νοῦμαι! Δηλαδή τὸ μυστικό εἶναι... ἐκεῖ ποὺ ἦταν νὰ ξεσπάσει ἔτσι, τὸ πρόλαβα καὶ δὲν ὀργίστηκα. Εἶναι δική μου αὐτή, αὐτή θέλω νὰ πῶ, ἡ πείρα. Πῶς νὰ τὸ πῶ! κακό εἶναι ποὺ τὸ λέω; Ὁ τρόπος. Κακό εἶναι ποὺ τὸ λέω; Τὶ εἶναι αὐτά ποὺ λέει; Δὲν εἶναι σωστά. Σωστὰ εἶναι ἤ δὲν εἶναι σωστά; Μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ κανείς ὅτι πῆγα νὰ πάθω αὐτό καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου τὸ γλύτωσα καὶ τὸ ἔκανα ἔτσι! Τὸ μετέτρεψα μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ! Εἶναι ἁμαρτία;

–Ὄχι.

–Ἐγώ νὰ σᾶς πῶ, ἀσχολούμενος μὲ τὴν ὑπακοή ἔχω στερηθεῖ ἀπό διαβάσματα. Μόνο μέσ’ τὴν Ἐκκλησία. Ἐκεῖνα διάβαζα. Δὲν ἔχω διαβάσει. Τοὺς συναξαριστές τοῦ Δουκάκη μοῦ εἴχανε πάρει καὶ διάβαζα ἐκεῖ μὲ τοὺς Γέροντες μου. Ἀλλά θέλω νὰ σᾶς πῶ ὅτι, ἔ, δὲν ἤξερα πατέρες, ὅτι ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ἔχει τόσα συγγράμματα, ὁ ἅγιος Βασίλειος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μὲ ἀκοῦτε;

–Μάλιστα.

–Και τώρα ἔμαθα ὅτι ἔχουν βγεῖ τὰ συγγράμματα κι ὅτι ὑπάρχουν... Τότε πού... Στὰ ἀσκητήρια τῶν Καυσοκαλυβίων τί εἴχαμε; Εἴχαμε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, τοὺς Συναξαριστές τοῦ Δουκάκη, κάτι, ἔ, τέτοια πράγματα ἑρμηνείες ἄς ποῦμε. Καὶ ἰδίως ἐκεῖ εἴχαμε τὸν Εὐεργετινό, τὸ Λαυσαϊκό, τὰ Γεροντικά καὶ κάτι τέτοια.Λοιπόν καὶ τώρα, νὰ μὴ μοῦ φύγει αὐτό ποὺ θέλω νὰ πῶ. Μοῦ ‘φυγε. Ἄ! ναί. Λοιπόν καὶ τώρα ἐγώ εἶμαι καὶ τυφλός.Καὶ οὔτε καὶ μπορῶ νὰ διαβάσω. Λοιπόν καὶ ἀπό τὴ λαχτάρα ποὺ εἶχα παράγγειλα, ἔτσι καὶ ἕνας καλός χριστιανός μᾶλλον, ἐκεῖ μοῦ ἔφερε τοὺς Πατέρες. Καὶ ἔφτιαξα μιὰ βιβλιοθήκη καὶ τοὺς βάλαμε ἐκεῖ πέρα. Τὰ συγγράμματα τῶν Πατέρων, Χρυσοστόμου, Βασιλείου, Γρηγορίου Θεολόγου, Γρηγορίου, ξέρω κι ἐγώ, ἐκεῖ εἶναι. Καὶ τὰ ἔβαλα ἐκεῖ καὶ χαίρομαι ἔτσι νὰ λέω, ὅτι ἔχω ἐδῶ τοὺς Πατέρες καὶ ἱκανοποιοῦμαι ψυχικά, χωρίς νὰ ξέρω τὶ λένε. Κεκρυμμένοι θησαυροί.

Ἀλλά, ἔβαλα ὅμως καὶ νὰ μοῦ διαβάσουν... καὶ παίρνει ἕνα βιβλίο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου τώρα τὰ Χριστούγεννα, τῶν Θεοφανείων... Λοιπόν, καὶ μοῦ διαβάσανε, δὲν ἀντέχω καὶ πολύ στὸ διάβασμα ν’ ἀκούω, τὸ μυαλό μου κουράζεται, διότι δὲν στέλνει ἡ καρδιά μου αἷμα ἐπάνω νὰ πάρει δύναμη τὸ μυαλό μου. Πὼς νὰ σᾶς τὸ πῶ: ὀξυγόνο, πὼς τὸ λένε! Λοιπόν, καὶ θέλω νὰ σᾶς πῶ, παιδιά, ἕνα πολύ σπουδαίο. Τοὺς ἔβαλα καὶ μοῦ διαβάσανε καὶ ἐκεῖ σὲ ἕνα σημεῖο, ἔλεγε ὅτι «Θὰ μὲ ἀκούσετε»... ἔλεγε μέσα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «θὰ μὲ ἀκούσετε, ἀδελφοί μου, ἐγώ σᾶς μιλάω μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ αὐτή τὴ στιγμή. Τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μὲ φωτίζει καὶ θὰ σᾶς πῶ, αὐτά ποὺ θὰ σᾶς πῶ τώρα». Λοιπόν κι ὅταν τὸ ἄκουσα: Πώ, πώ! λέω, πῶς τὰ λέει! Μὲ τὶ ἐγωϊσμό! Καὶ ὅταν λοιπόν ἄνοιξα λίγο ἔτσι καὶ συνέχισα καὶ παρακάτω εἶπε κάτι ἄλλο.

Τότε αἰσθάνθηκα, τὶ μεγάλη ταπείνωση ποὺ εἶχε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος; Πολύ μεγάλη ταπείνωση! Διαβάστε, παιδιά, πάρτε τὸ βιβλίο του, καὶ δέστε ποὺ λέει αὐτό τὸ πράγμα καὶ θὰ δεῖτε τὶ ταπείνωση ποὺ ἔχει αὐτός ὁ Ἅγιος.Καὶ ὅμως στὴν ἔκφρασή του παρουσιάζεται τάχα μὲ ἕνα ἐγωϊσμό, ποὺ δὲν εἶναι καθόλου ἐγωϊσμός. Εἶναι μιὰ ἁπλότητα καὶ μια μεγάλη ταπείνωση κι ἁγιωσύνη ποὺ ἔχει καὶ τὰ λέει μὲ τόσο, ἔτσι, ἁπλό τρόπο. Καὶ μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση αὐτό τὸ πράγμα. Βέβαια, στὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο.Τώρα τὶς καλές μέρες ἦταν... ἤ στὰ Θεοφάνεια ἤ στὸ Πάσχα, δὲν θυμᾶμαι.

-Τό ‘χετε ἀκούσει?

- Ὄχι.

- Ναὶ ἀλλά κεῖνο το μυστήριο, ἐκεῖνο μοῦ ἔκανε ἐντύπωση. Τώρα ποὺ τὰ λέμε ἐδῶ τὸ θυμήθηκα.Αὐτά ποὺ ἀνοίξαμε, ναί, θέλουν πολύ συζήτηση. Ἄλλη φορά. Θὰ ἔρθω ἐπάνω.Τώρα τὸ καλοκαίρι εἶναι καλά, ἀλλά τὸν χειμῶνα ἐκεῖ πέρα πρέπει νὰ ἔχω σόμπα.

-Ὅ,τι θέλετε, Γέροντα.

-Λοιπόν... ἔτσι χάρηκα πολύ ποὺ ἤρθατε καὶ αἰσθάνθηκα ἔτσι... τοῦ μοναστηριοῦ σας τὴ χάρη καὶ τὴν ἀγάπη σας καὶ τὰς ταπεινάς μου εὐχὰς στὸν γέροντα. Εὐχαριστῶ πάρα πολύ καὶ πηγαίνετε, ἔτσι... στὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ διακόνημά σας, νὰ προλάβετε, οἱ ἄνθρωποι νὰ προσκυ-νήσουν, νὰ πάρουν δύναμη ἀπό τὸν Τίμιο Σταυρό.Ἡ χάρη τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ... ἡ ἀήττητος καὶ ἀκατάλυτος καὶ θεία δύναμη τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ μὴ ἐγκαταλείπεις ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς.

Καὶ ἅμα κι αὐτό ποὺ σᾶς εἶπα, ἄν θέλετε ἔτσι νὰ τὸ φυλάξετε. Μεγάλη ὑπόθεση εἶναι.Δηλαδή νὰ τρέχετε στὴν ἀκολουθία καὶ ν’ ἀκοῦτε τὰ μεγαλεῖα, ποὺ εἶναι μέσα στοὺς κανόνες τῶν μεγάλων Ποιητῶν, ποὺ ἔχουν φτιάξει τοὺς κανόνες τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, τῶν Προφη-τῶν. Ἀκοῦστε τοὺς κανόνες νὰ δεῖτε τὶ ὡραία πράγματα ποὺ λέγουν. Ποὺ νὰ φτάσει ἡ Κλίμακα κι ὅλα τ’ ἄλλα πατερικά! Ἐκεῖ μέσα εἶναι θησαυροί, θησαυροί βάθους καὶ σοφίας και γνώσεως Θεοῦ. Τὸ παραδέχεσθε;

-Ναί, Γέροντα, ναί.

-Ἔ, πάρτε διαβάστε κανόνες, ἔτσι μόνοι σας. Πάρτε ἐκεῖ κανόνες καὶ διαβάστε νὰ δεῖτε τὶ ὡραία πράγματα! Ἔ, νά! Πού ἀλλοῦ, ἐσεῖς, ἡ ψυχή σας, θὰ εὐφρανθεῖ! Μέσα σ’ αὐτά τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.Κι ὅταν τὰ δια-βάζετε, σιγά-σιγά θὰ ἔρθει ἡ χάρις... Κι ὅταν ἔρθει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, τότε σὰν τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ποὺ ἔλεγε· «ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος», ἀλλά ὅταν ἦρθε ἡ χάρις... πᾶνε ὅλα.Πρωτύτερα δὲν μποροῦσε νὰ κάνει τὸ καλό.Ἦταν ἀνίκανη ἡ ψυχή του νὰ κάνει τὸ καλό.Πήγαινε νὰ κάνει τὸ καλό κι ὅμως ἔκανε τὸ κακό. «Οὐχ ὅ θέλω καλό, τοῦτο ποιῶ».

Τὸ θυμόσαστε; Ἔ, ἄλλα μετά ὅμως, ἔτσι ὅπως πήγαινε σιγά-σιγά, ἦρθε ἡ χάρις, δὲν ξέρω, θὰ πῶ μιὰ λέξη: Ἐνέσκηψε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μέσα στὶς ψυχές των... μέσα στὴν ψυχή του. Τοῦ ἐνέσκηψε ἡ χάρις, ὁ Χριστός. Καὶ τότε ἄρχισε νὰ φωνάζει μὲ ἐνθουσιασμό: «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δὲ ἐν ἐμοί, Χριστός. Ἐμοί δὲ τὸ ζεῖν Χριστός καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος». Πάει. Μπῆκε μέσα στὴν ἐπουράνια ἐπίγεια Ἐκκλησία, τὴν ἄκτιστη ἐπίγεια Ἐκκλησία πλέον, καὶ δὲν ὑπῆρχε γι’ αὐτόν, οὔτε θάνατος οὔτε τίποτα. Εἶχε ἑνωθεῖ μὲ τὸν Χριστό, καὶ τότε ἐφώναζε μὲ μεγάλη χαρά γι’ αὐτό τὸ πρά-γμα ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. Τὸ φώναζε, ὅπου κι ἄν πήγαινε, τὸ φώναζε: «Παιδιά, θὰ σᾶς πῶ. Πρωτύτερα ἐταλάνιζα τὸν ἑαυτό μου, δὲν μποροῦσα, ἤθελα να κάνω τὸ καλό κι ὅμως ἔκανα τὸ κακό.Ἤμουν ἀνίκανος νὰ πράξω τὸ καλό, δὲν μποροῦσα.Τώρα ὅμως, παιδιά μου, τὸ ἀντίθετο ἔγινε. Εἶμαι ἀνίκανος! Κατέστην ἀνίκανος νὰ κάνω τὸ κακό.Δὲν μπορῶ νὰ τὸ κάνω.Δὲν μπορῶ νὰ κάνω τὸ κακό τώρα. Ἀνίκανος πρωτύτερα νὰ κάνω τὸ καλό, ἀνίκανος τώρα νὰ κάνω τὸ κακό. Δὲν μπορῶ. Καὶ πῶς μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε; Ἔμ, ἐντάξει. Ἀντεστράφησαν οἱ ὅροι. Νά, τότε ἀνίκανος νὰ κάνει τὸ καλό, τώρα μὲ τὸν Χριστό ποὺ ἦρθε μέσα του κι ἔγινε ἔνθεος ἡ ψυχή του πλέον δὲν μποροῦσε. Δὲν εἶναι νὰ τοῦ πεῖς πάρε ἕνα δισεκατομμύριο ἄνθρωπε... ὑπόγραψε ὅτι κι ἄν εἶναι. Ναί, δὲν πιάνει, δὲν πάει, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κάνει. Μὲ καταλαβαίνετε; Δὲν μπορεῖ νὰ τὸ σκεφτεῖ. Δέν, δέν μπορεῖ. Δὲν μπορεῖ νὰ τὸ βαστήξει μέσα του αὐτό τὸ ἀντίθετο.Μὲ καταλάβατε; Ἔ, δὲν μποροῦσε. Δηλαδή θέλω νὰ ποῦμε, ποὺ λέμε: «δύσκολα». Δὲν εἶναι δύσκολα, παιδιά αὐτά ποὺ λέει τὸ εὐαγγέλιο κι αὐτά ποὺ θέλει ὁ Χριστός.Εἶναι ὅλα, ὄχι δύσκολα, εὐκολότατα ὅλα, ὅλα. «Ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός». Πὼς τὸ λέει ἕνα ἄλλο! Λέει: «Καὶ αἱ ἐντολαί αὐτοῦ βαρεῖαι οὐκ εἰσίν». Τί; Ἔτσι τὰ λένε αὐτοί; Παραμύθια εἶναι; Ἔ, ἔ... δὲν εἶναι βαρειά. Εἶναι ὅλα εὔκολα κι ὅλα χαρούμενα κι ὅλα... τί, δέν, δὲν εἶδες κεῖ πέρα ποὺ εἶπα ἐκεῖνο: «Ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τὰς αὐλάς τοῦ Κυρίου». Λιώνει ἡ ψυχή μου στὴν ἀγάπη σου, Χριστέ μου. Κι ἀκοῦς ἐκεῖ πέρα κάτι λέξεις, ὅ,τι: «Τιτρώσκομαι, τιτρώσκομαι τῆς σῆς ἀγάπης ἐγώ». Δὲν ξέρω ἄν τὰ λέω καὶ καλά ὅμως. Γιατί δυστυχῶς ἐκεῖ πέρα ἔμαθα καὶ διαβάζω ἐγώ, στὸ Ἅγιον Ὄρος. Δὲν ἤξερα νὰ διαβάσω.Ἤξερα καὶ συλλάβιζα μόνο, ὅταν πῆγα. Εἶχα πάει πολύ μικρός.

-Πόσο χρονῶν, Γέροντα?

-Ἔ, δώδεκα με δεκατριῶν χρονῶν.

-Και φύγατε πόσο χρονῶν?

-Ἔ, ἔφυγα ἔπειτα, να, εἴκοσι χρονῶν. Ἀρρώστησα κι ἔφυγα ἀπ’ ἀλλιῶς δεν ἔφευγα. Μάζευα σαλιγκάρια και ἄστα... ἀπό ἐκεῖ την ἔπαθα. Τί ἤθελα να πῶ! Αυτά ἦταν, παιδιά μου. Αὐτό εἶναι νὰ μὲ ἀξιώσει ὁ Θεός νὰ ἔρθω νὰ μπῶ ἐκεῖ μέσα, νὰ αἰσθανθῶ ἔτσι αὐτό τὸ μεγαλεῖο.Ὅταν μπαίνετε μέσα ν’ ἀνοίγει ἡ ψυχούλα σας ἔτσι στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.Δὲν μπορεῖτε ἐκεῖ πέρα. Ναί, θέλω νὰ πῶ ὅτι ἐκεῖ δὲν μπορεῖς... ἅμα μπεῖς μέσα καὶ ἔχεις ἐπίγνωση κι ἔχεις ἀγάπη Θεοῦ, δὲν μπορεῖς.Ἐκεῖ γίνεσαι ἄλλος ἄνθρωπος. Ἔτσι εἶναι. Σὲ καθηλώνουν ἐκεῖ.Ὁ ἁγιασμός σὲ καθηλώνει. Τόσες ψυχές ἁγιασμένες ποὺ προσεύχονται κατά καιρούς!

Στὸ καλό.

Ναί, ἀλλά τί θα κάνετε ἐκεῖ πάνω στὴ θεία Μεταμόρφωση ἅμα πᾶτε! Ἀνοῖχτε τὰ χέρια σας καὶ πέστε: «νὰ μὲ συγχωρέσει ὁ Κύριος κι ἔμενα τὸν ταπεινό... ἐκεῖ μέσα ποὺ εἶναι τόσο ἁγιασμένος ὁ τόπος». Καλά δὲν τὸ λέω; Εἶναι πολύ ἁγιασμένο τὸ μοναστήρι σας.Ὅλα τὰ μοναστήρια εἶναι ἁγιασμένα, ἀλλά δὲν ξέρω, αὐτό τὸ αἰσθάνομαι πολύ.Ἔχει... Μιά φορά πα-λιά ἦταν ἄνθρωπος καλός ἐκεῖ... ποὺ εἶχε μαζέψει ψυχές ἐκλεκτές, οἱ ὁποῖες ἔχουνε πάει ‘κει πάνω τώρα... στὸ κοιμητήρι.Αὐτό εἶναι τὸ μεγαλεῖο τοῦ μοναστηριοῦ. Ἄντε τώρα στὸ καλό.....!

http://ellasnafs.blogspot.gr/