ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ & ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ: Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΣΗΜΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας στο πλαίσιο των ΙΔ ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ 2016 μίλησε το Σάββατο στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Νέας Ελβετίας Βύρωνος με θέμα: "ο Άγιος Δημήτριος Σημεία από τον βίο του για την πνευματική ζωή ". 

Επιπλέον συνέκρινε την Ελλάδα μας με τον Νέστορα και τα άλλα κράτη, Γερμανία & Ιταλία. με τον γίγαντα Λυαίο. "Τα στρατεύματά μας νίκησαν γιατί έβλεπαν την Μαυροφόρα. Αν νικήσαμε το '40 δεν ήταν από τα τανκς και το ιππικό μας αλλά από το κουράγιο των στρατιωτών, των Ορθοδόξων Ελλήνων, που είχαν το κουράγιο από την Παναγία και τον Άγιο Δημήτριο"..

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΤΟ ΜΥΡΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: ΜΥΘΟΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ;

Ο Άγιος Δημήτριος στις πηγές αποκαλείται μεγαλομάρτυς φιλόπολις, σωσίπολις και μυροβλύτης. Μυροβλύτης γιατί ανέβλυζε μύρο από τον τάφο του, το οποίο ελάμβαναν οι πιστοί μέσα σε φιαλίδια που ήταν κατασκευασμένα από γυαλί, πηλό ή μολύβι, τα λεγόμενα κουτρούβια.

Το μύρο του Αγίου είναι το θαύμα του Θεού και η μεγάλη ευλογία του Μεγαλομάρτυρος προς τους πιστούς Χριστιανούς που επικαλούνται τις ακοίμητες πρεσβείες του. Υπάρχουν πολλές αυθεντικές μαρτυρίες για το Μύρο του Πολιούχου της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου. Παραθέτουμε ενδεικτικά τις ακόλουθες:

1) Δημήτριος Χρυσολωράς (τέλος 14ου – αρχές 15ου), σημειώνει ότι «το μύρο του Αγίου Δημητρίου δεν είναι νερό, διότι είναι παχύτερο από αυτό, ούτε ομοιάζει με τα υγρά που πηγάζουν από τη γη ή με παρασκευαζόμενα αρώματα, ούτε συγκρίνεται με αυτά. Είναι θαυμασιώτερο και από τα φυσικά και από τα παρασκευαζόμενα αρώματα».

2) Ιωάννης Καμενιάτης, εξιστορεί την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Σαρακηνούς (904 μ.Χ.) και αποκαλεί Μυροβλύτη τον Άγιο Δημήτριο.

3) Κωνσταντίνος Ακροπολίτης (Μέγας Λογοθέτης, συναξαριστής, ρήτωρ και επιστολογράφος) 1321 μ.Χ., αναφερόμενος σε θαύμα του Αγίου (θεραπεία οφθαλμών) τον χαρακτηρίζει Μυροβλύτη.

4) Ισίδωρος (1342-1396) και Γαβριήλ (1397-1416), Αρχιεπίσκοποι Θεσσαλονίκης. Ο πρώτος ονομάζει τον Άγιο «Μυρορρόα» και ο δεύτερος «Μυροβλύτη».

5) Επιγραφή του 1284 μ.Χ. Βρέθηκε στο τέμενος Εσκί Σεράϊ και λέγει γιά το Ναό του Αγίου Δημητρίου «έχει εντός του μέγαν Μυροβλύτην».

6) Η λειτουργική παράδοση και ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μετά το 10ο αιώνα με θαυμασμό και ευλάβεια αναφέρεται στον Μυροβλύτη Άγιο Δημήτριο.

Οι μαρτυρίες για το μύρο του Αγίου Δημητρίου είναι πολλές, μεγάλη όμως είναι και η χάρη που ελάμβαναν και λαμβάνουν μέχρι σήμερα όσοι γίνονται αποδέκτες της ευλογίας του Μύρου. Τα θαύματα που επιτελεί ο Άγιος (παλαιά και σύγχρονα) είναι πολλά και βαθύτατη η ευγνωμοσύνη των πιστών που θεραπεύονται ή βοηθούνται ποικιλοτρόπως.

Ο Μυροβλύτης και θαυματουργός Άγιος Δημήτριος, ανήκει όχι μόνον στη θεοφρούρητη πόλη, τη Θεσσαλονίκη, όπου διασώζεται ο πάνσεπτος Ναός του, κτίσμα του 5ου αιώνα, αλλά και στην Οικουμένη, η οποία τον τιμά και τον ευλαβείται με συγκινητικές εκδηλώσεις εδώ και δέκα επτά αιώνες.

Πηγή: dogma.gr 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ Κ. ΝΕΟΦΥΤΟΣ: ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΑΣ

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Μόρφου κ.κ Νεοφύτου

Πηγή βίντεο: Ιερά Μητρόπολη Μόρφου Κύπρου

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ: ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΙΓΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΟΥΜΕ;

TO 80% ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΤΙΣ «ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»

Τα Δημοτικά σχολεία της Μόσχας δουλεύουν με διαφορετικό σύστημα σε σύγκριση με τα δικά μας, ωστόσο είναι ολοφάνερο σε ποια μαθήματα δίνουν έμφαση!

Η πλειοψηφία των γονέων των παιδιών της τετάρτης Δημοτικού των σχολείων στην περιοχή της Μόσχας επιλέγουν ως μάθημα τις «Βασικές αρχές του Ορθοδόξου Πολιτισμού» και μάλιστα σε ποσοστό 80%!

Οι γονείς καλούνται να επιλέξουν μαθήματα, μεταξύ των οποίων είναι το προαναφερθέν και άλλα όπως «τα Βασικά στοιχεία της κοσμικής ηθικής». «Πάνω από το ογδόντα τοις εκατό στην περιοχή μας, επέλεξε ‘τις βασικές αρχές της θρησκευτικής γνώσης, και συγκεκριμένα του Ορθόδοξου Πολιτισμού» τόνισε η υπουργός Παιδείας της περιοχής της Μόσχας Μαρίνα Ζαχάροβα.

Το ευρύτερο μάθημα «βασικές αρχές της θρησκευτικής γνώσης», δίνει την ελευθερία της επιλογής, καθώς περιλαμβάνει σχεδόν όλες τις θρησκείες που υπάρχουν στη Ρωσία, ωστόσο δεν επιβάλλει την υποχρεωτική μελέτη άλλων θρησκειών, παρά μόνο εκείνης που προτιμάται!

«Σχετικά λίγοι μουσουλμάνοι και Εβραίοι κατοικούν στην περιοχή της Μόσχας, έτσι οι περισσότεροι από τους γονείς μας επιλέγουν την Ορθοδοξία, σε αντίθεση με τη Δημοκρατία του Ταταρστάν, όπου η πλειοψηφία επιλέγει το Ισλάμ. Αλλά αν κάποια παιδιά της περιοχής μας έρχονται από την μουσουλμανική κουλτούρα, μπορούν ακόμα να επιλέξουν το θέμα «Βασικές αρχές της Ορθοδοξίας», διότι δεν είναι μόνο ένα θρησκευτικό ζήτημα, αλλά και πολιτιστικό», τόνισε η Υπουργός.

Γιατί η Ορθόδοξη Θρησκεία είναι συνυφασμένη με τη ρωσική κουλτούρα και πολιτισμό! Και αντιστοίχως και με την Ελληνική!

hellasforce.com

ΜΑΝΩΛΑΣ: "ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ"

Η Ρόμα νίκησε 4-1 την Παλέρμο στο "Ολίμπικο", με τον Κώστα Μανωλά να βρίσκεται για μια ακόμη φορά στο αρχικό σχήμα των "τζαλορόσι" και να αγωνίζεται σε όλο το 90λεπτο. Ο Έλληνας αμυντικός, μετά τον αγώνα με τους Σικελούς, ανέβασε το δικό του μήνυμα στο λογαριασμό του στο Instagram, όπου είχε θρησκευτικό περιεχόμενο.

Συγκεκριμένα, ο διεθνής σέντερ μπακ έγραψε πως "με πίστη στον Θεό τα πάντα μπορείς να καταφέρεις" και το μήνυμά του συνοδεύεται από μια φωτογραφία του να κοιτάζει ψηλά στον ουρανό, έχοντας τα χέρια ανοιχτά, φορώντας την φανέλα της Ρόμα.

Προφανώς, το σχόλιό του δεν σχετίζεται απαραίτητα με την εύκολη επικράτηση απέναντι στην Παλέρμο, αλλά είναι γενικότερο και αφορά τον ίδιο, την μέχρι σήμερα πορεία του και πιθανότατα το μέλλον του, το οποίο προμηνύεται λαμπρό, αν συνεχίσει την ανοδική του πορεία. Ο ίδιος είναι δεδομένο πως βάζει ψηλά τον πήχη...

https://proskynitis.blogspot.gr

ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ: ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ, ΧΩΡΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΨΥΧΗΣ;

Ποιότητα ζωής, χωρίς ποιότητα ψυχής;

Σαράντος Ι. Καργάκος, Ιστορικός – Συγγραφέας

Ζούμε την εποχή της μεγάλης σύγχυσης. Παντού η ποσότητα εκτοπίζει την ποιότητα. Στον τομέα της τέχνης κυριαρχεί το «κιτς», στην αρχιτεκτονική η πολυκατοικία, στη δίαιτα η πολυφαγία, στις ανθρώπινες σχέσεις η βαναυσότητα, στο συναίσθημα η ρηχότητα, στην πολιτική το σύνθημα, στον αθλητισμό το ρεκόρ επιδόσεων και αμοιβών, στην οικονομία ο ρυθμός παραγωγής και κατανάλωσης, στα βιβλία το εκάστοτε πολυδιαφημισμένο «μπεστ σέλερ», στην τηλεόραση η σαπουνόπερα ή κοινώς σήριαλ, στον κινηματογράφο το πορνό και η βία, στο θέατρο η βωμολοχία, στην επαφή μας με τη φύση ο εμπρησμός και η οικοπεδοφαγία. Είναι μια εποχή που ο άνθρωπος τρώει τον εαυτό του.

Μιλάμε για πρόοδο αλλά μάθαμε να την υπολογίζουμε μόνο από τα εξωτερικά στοιχεία, μόνο από τους επιβλητικούς αριθμούς παραγωγής και τους εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης. Όμως, ενώ την εξωτερική πρόοδο τη βλέπουμε, την υπολογίζουμε, τη βαθμολογούμε, αντίθετα την εσωτερική καθίζηση αδυνατούμε να τη μετρήσουμε. Ενώ ξέρουμε τι κερδίσαμε εξωτερικά, αγνοούμε το τι χάσαμε εσωτερικά. Είναι αδύνατο να βρεθούν δείκτες για την προσμέτρηση της ηθικής πτώσης του ανθρώπου. Τα ποσοτικά επιτεύγματα μας εμπόδισαν να υπολογίσουμε τις ποιοτικές απώλειες. Αυτές μόνο να τις αισθανθούμε μπορούμε. Κι ευτυχώς αντιδρούμε κι όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζητούμε μια ζωή στηριγμένη στην ποιότητα κι όχι μόνο στην ποσότητα. Πέρα από αυτό, επειδή η εποχή μας μαστίζεται από την κοινωνική δυσαρμονία, τη συρρίκνωση των ελευθεριών του πολίτη -όχι από ανελεύθερα καθεστώτα αλλ’ από μηχανισμούς που ελέγχουν και τα καθεστώτα-, από την παραφροσύνη της αδιαλλαξίας και των εκρήξεων της τυφλής βίας, εκφράζεται όλο και συχνότερα το αίτημα για ποιότητα ζωής. Πάθη, όπως ο θρησκευτικός ή πολιτικός φανατισμός, η κοινωνική και ταξική προκατάληψη αποτελούν γενεσιουργές αιτίες για την πρόκληση ανυπολόγιστων ζημιών και για τη μη επούλωση ανοιχτών ακόμη πληγών. Η πληθύς, λοιπόν, των προβλημάτων και των παθημάτων, σε συνδυασμό με την αποπνευματοποίηση και την έντονα συμφεροντολογική νοοτροπία, είναι επόμενο να γίνονται αιτίες που οδηγούν πολλούς, που έχουν την ευαισθησία ν’ ανησυχούν, στην όλο και συχνότερη διατύπωση του αιτήματος για ποιότητα ζωής.

Η άποψη-αίτημα αυτή είναι απόρροια μιας επιθυμίας, που παρά την αξία τής έμπρακτης προοπτικής της, οδηγεί σε υπέρμετρες απλουστεύσεις, έχοντας έτσι φυσικό επακόλουθο την άστοχη τοποθέτηση του ζητήματος. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε την αντίφαση. Ζητάμε ποιότητα ζωής και ξεχνάμε ότι απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ποιότητα των ανθρώπων. Έτσι προσπαθούμε να φτιάξουμε τη ζωή, χωρίς να φτιάξουμε τον άνθρωπο. Κάνουμε αγώνα ν’ ανεβάσουμε το βιοτικό και πολιτιστικό μας επίπεδο και αδρανούμε μπροστά στην ουσιαστική λύση του προβλήματος. Ο ρόλος του ανθρώπου στην ιστορική εξέλιξη δεν είναι παθητικός. Δεν είναι μόνο οι καταστάσεις που διαμορφώνουν τους ανθρώπους αλλά και οι άνθρωποι που διαμορφώνουν τις καταστάσεις. Αν, λοιπόν, χάθηκε η ποιότητα της ζωής, είναι γιατί χάθηκε η ποιότητα των ανθρώπων.

Η εξέταση του ζητήματος εκτείνεται στη μελέτη ορισμένων κοινωνικών θεσμών και διαδικασιών και κυρίως της έμπρακτης λειτουργίας τους στην καθημερινή ζωή, επειδή συμβάλλουν άλλοτε έμμεσα κι άλλοτε άμεσα στον καθορισμό της ποιότητας ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Η παραβίαση του γραπτού και άγραφου δικαίου, καθώς και των αρχών ηθικής δεοντολογίας, η αποδιοργάνωση της παιδείας, ο υποτονικός ή και καμιά φορά ανύπαρκτος κοινωνικός έλεγχος, η διαλυμένη οικογένεια και οι κοινωνικές ωσμώσεις και ανισότητες αποτελούν τις επιμέρους συνιστώσες, που έχουν ως τελική συνισταμένη την υποβάθμιση του ανθρώπου και, κατά συνέπεια, υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής.

Στον κοινωνικό βίο ο παραμερισμός του συλλογικού συμφέροντος και η συνεχής προβολή του ατομικού σε συνάρτηση με τον αθέμιτο ανταγωνισμό και τους αλλοτριωτικούς καταναγκασμούς, που πηγάζουν από το απαίδευτο άτομο, από ανίσχυρες και δουλικές προσωπικότητες και από δυναμικές υποδουλωτικές προσωπικότητες, είναι φυσικό να υποβαθμίζουν το ποιοτικό επίπεδο της σύγχρονης ζωής. Με την παραβίαση ρυθμιστικών για την κοινωνική ζωή κανόνων και την απειθαρχία στο γραπτό δίκαιο μιας μερίδας ατόμων, αρχίζει η πρόκληση για την αλλοπρόσαλλη, καριεριστική στάση έναντι της ζωής. Η στάση όμως αυτή, έστω κι αν δεν τηρείται από το σύνολο, αλλά μόνο από ένα μέρος του, είναι το ίδιο επιβλαβής, διότι και τα υπόλοιπα μέλη του συνόλου θ’ αναγκαστούν ν’ «αμυνθούν», χρησιμοποιώντας, δυστυχώς, τα ίδια μέσα. Ξεφεύγοντας, λοιπόν, από τ’ απαραίτητα πλαίσια ηθικής δεοντολογίας, ο κοινωνικός βίος μετατρέπεται σε αγώνα επιβίωσης, σε αμείλικτη πάλη, όπου ισχύει η αρχή του «bellum omnium contra omne» (= πόλεμος πάντων κατά παντός).

Μέσα, λοιπόν, στην πληθύ των προβληματικών, όσον αφορά στη λειτουργία, θεσμών έρχεται να προστεθεί και η παιδεία, όπου η ανυπαρξία σχολικής αγωγής, η πτώση της πνευματικότητας και η αύξηση της μηχανικής αποδοτικότητας του μυαλού, η ασυναρτησία και η ακαταστασία στη δομή και τη λειτουργία των σχολείων, που ίσως υπερβολικά χαρακτηρίζονται ως εκτροφεία θηρίων, που πρόκειται αύριο να τους πάρουν το δέρμα, δικαιολογούν την παθητικότητα κι ως ένα σημείο το πνεύμα της γενικής αδιαφορίας, που κάνει τους νέους να πιστεύουν πως η σχολική πράξη δεν είναι και τόσο σοβαρή ασχολία. Δυστυχώς η αδιαφορία των «αρμοδίων», παρά τις κατά καιρούς ηχηρές διακηρύξεις, έχει ως συνέπεια την αδιαφορία των μαθητών.

Η ασυδοσία της κοινωνικής συμπεριφοράς, άμεσο αποτέλεσμα της κοινωνικής και πολιτικής διαφθοράς, σε συνδυασμό με τη χαλάρωση των οικογενειακών δεσμών, προάγει τον οπορτουνισμό, τον καριερισμό, προωθεί τη φθήνεια και την αχρειότητα στη βιοπάλη, που αρχίζει να μοιάζει με πάλη εναντίον του βίου. Η εγκληματικότητα και η βία, καθημερινά παραδείγματα ηθικής καθίζησης και ψυχικής στενοχώριας έρχονται να επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές. Όλα αυτά έχουν ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα τη δημιουργία ανισοτήτων και συγκρούσεων, την αδιαλλαξία και το φανατισμό, τον αποσυσχετισμό και την υπονόμευση του σημαινόμενου: συνάνθρωπος. Όταν χάνεται η πρόθεση «συν» από τις διανθρώπινες σχέσεις, είναι φυσικό να εξατμίζεται και η ποιοτική σχέση. Έτσι, λοιπόν, απ’ όλες τις παραπάνω νοσηρές καταστάσεις συνεπάγεται ότι η δεισλειτουργία πρωτευουσών κοινωνικών δομών και θεσμών προέρχεται από την κακή ποιοτική στάθμη των ίδιων των ανθρώπων. Πίσω από κάθε άσχημη κατάσταση κρύβεται ο «άσχημος» άνθρωπος.Όταν ο νέος βλέπει πως τα πάντα στη ζωή είναι «ωνητά», δεν κάνει πρόβλημα το πώς θα αμυνθεί, αλλά σε τι τιμή θα πουληθεί. Λείπουν οι Κάτωνες οι Τιμητές από τη ζωή μας, που θα έδιναν τη μάχη της ποιότητας. Έτσι ο νέος δεν έχει οδηγούς· έχει προαγωγούς. Ακόμη, και όταν εισέρχεται στην πολιτική, «όρων τας υπατικάς αρχαιρεσίας ωνίους ούσας», ότι δηλαδή ακόμα και τα ύπατα αξιώματα αγοράζονται, προκρίνει τη μέθοδο του Ιουγούρθα, που αντί να πολεμήσει τη Ρώμη προτίμησε να την αγοράσει, λέγοντας το περίφημο: «Ω, πόλις ωνία, θα ήσουν πρόθυμη να πουληθείς, αν βρισκόταν αγοραστής». Στους καιρούς μας όμως οι αγοραστές είναι πολλοί.

Δημιουργείται, λοιπόν, ένας φαύλος κύκλος και το κακό αναπαράγεται. Ο άνθρωπος ανερμάτιστος, απογυμνωμένος από ιδανικά και σωστούς προσανατολισμούς χάνει τη στοιχειώδη οξυδέρκεια να διακρίνει τις δυσοίωνες προοπτικές που εμφανίζονται, συνεχίζει απτόητος προς ένα μέλλον που του επιφυλάσσει οδυνηρές εκπλήξεις. Συνθλίβει κάθε αίτημα ποιότητας προς όφελος της ποσότητας. Οι όγκοι των απορριμμάτων μετρούν το μέγεθος του πολιτισμού του, του «πολιτισμού των σκουπιδιών». Στη συνέχεια βλέποντας χαμηλή τη στάθμη της ποιοτικής ζωής αντιδρά, διαμαρτύρεται, εναντιώνεται στις καταστάσεις και λησμονεί ότι ο ίδιος υπήρξε δημιουργός τους. Είναι φανερό, τελικά, πως τα λάθη του πληγώνουν το σώμα και την ψυχή του μέσω της κακής ποιότητας της ζωής του.

Πρέπει, λοιπόν, να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα της αναπνοής δε λύνεται με χορήγηση τεχνητού οξυγόνου. Χρειαζόμαστε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα υγιή, όχι μόνο από χημική αλλά κι από ηθική άποψη. Τα ηθικά λύματα είναι αυτά που περισσότερο πνίγουν τη ζωή μας. Συνεπώς, δεν είναι δυνατό να πετύχουμε την ποθητή βιοτική μας ανάπτυξη, αν δεν πετύχουμε την πνευματική και ηθική μας ανάταση. Οποιαδήποτε προσπάθεια, που δεν υποτάσσεται στην παραπάνω αρχή, θα ήταν μάταιη και αφελής. …

Αντί, λοιπόν, μάταια να ψάχνουμε για χαμένες αξίες και να κατηγορούμε ανεύθυνα ή ακόμα να παραδινόμαστε άκριτα σ’ οποιαδήποτε καινοτομία, ας έχουμε υπόψη ότι όλοι οι δρόμοι-λύσεις έχουν υπονομευτεί, εκτός από εκείνον της αυτοβελτίωσης. Η ελπίδα για καλύτερη ζωή βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Πρέπει να επιμείνουμε σ’ αυτό. Όταν το λέμε φαίνεται λογικό. Όταν όμως αναλογιστούμε τις δυσκολίες και τον κόπο, που χρειάζεται ο αγώνας αυτός, γίνεται ζήτημα πίστης και θέλησης. Αυτά είναι δική μας ευθύνη, για να μη γίνουμε θύτες του εαυτού μας.

Όσο για την οικονομική ανάπτυξη που τόσα θυσιάσαμε και τόσο θυσιαστήκαμε γι’ αυτή, ας μην τη θεωρούμε πανάκεια. Οι παππούδες μας ήταν πλούσιοι μέσα στη φτώχεια τους κι εμείς φτωχοί μέσα στον πλούτο μας. Πλούτος δεν είναι μόνο οι τραπεζικές αλλά και οι ψυχικές καταθέσεις. Οι παππούδες μας ήξεραν να μοιράζουν εμείς κατανέμουμε. Το πρώτο είναι αρμοδιότητα ψυχής, το δεύτερο αριθμητικής. Μ’ αυτό θέλουμε να πούμε πως με την αριθμητική μόνο δεν προάγεται η ποιότητα της ζωής. Πρέπει να βάλουμε κάτι από την ψυχή μας, για να πάψουμε να λέμε πως κάθε τού ανθρώπου επιστημονική επιτυχία δε φέρνει αναγκαίως την ευτυχία.

(14 Νοεμβρίου 1985)
Πηγή: (Από το βιβλίο του Σαράντου Ι. Καργάκου: «Προβληματισμοί – ένας διάλογος με τους νέους.» Τόμος Ε΄, GUTENBERG – ΑΘΗΝΑ 1997)

http://aktines.blogspot.gr

ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΜΑ ΔΙΔΑΧΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Τα Θρησκευτικά είναι μάθημα διδαχής της Ορθοδοξίας

Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα,

Ομότιμου καθηγητή της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θράκης

Το μάθημα των Θρησκευτικών έχει εξελιχθεί σε ένα είδος casus belli μεταξύ της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Όλα ξεκίνησαν όταν η «αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εξήγγειλε πριν από μερικούς μήνες το πρόγραμμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που σχεδίαζε να υλοποιήσει από την επομένη σχολική χρονιά, δηλαδή από το τρέχον ήδη σχολικό έτος. Μεταξύ των άλλων, το πρόγραμμα αυτό περιελάμβανε την κατάργηση της υποχρεωτικής διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία της στοιχειώδους και της μέσης εκπαίδευσης και τη μετατροπή του σε προαιρετικό, προκειμένου να το παρακολουθούν μόνον όσοι δηλώνουν ότι επιθυμούν να το διδαχθούν. «Όσοι πιστοί προσέλθετε», λοιπόν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη σθεναρή αντίδραση της Εκκλησίας, καθώς επίσης διαφόρων φορέων, αλλά και αρκετών πανεπιστημιακών διδασκάλων, οι οποίο τόνισαν ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει, διότι το απαγορεύει ρητά το Άρ. 16, παρ. 2 του Συντάγματος.

Έτσι, η κυβέρνηση αναγκάσθηκε να αναδιπλωθεί και συμπεριέλαβε στο σχετικό πρόγραμμα την υποχρεωτική διδασκαλία των Θρησκευτικών. Επανήλθε, όμως, πριν από λίγες ημέρες στο ζήτημα αυτό και επιχειρεί να επιβάλει διά της πλαγίας οδού τις απόψεις της, αλλάζοντας το περιεχόμενο του μαθήματος. Είναι, δηλαδή, σαν να λέει εδώ με άλλα λόγια η κυβέρνηση: «Θα την κάνω την καλλιέργεια, αφού δεν μπορώ να την αποφύγω, αλλά θα τη γεμίσω με ζιζάνια, που θα πνίξουν τη σπορά»!

Εξηγώντας τις κυβερνητικές θέσεις επί του θέματος αυτού, ο αρμόδιος υπουργός Παιδείας, κ. Φίλης, φάνηκε ενοχλημένος από τον θόρυβο που δημιουργήθηκε με τις νέες, εντονότερες αυτή τη φορά, αντιδράσεις της Ιεραρχίας. Από τα συμφραζόμενα των δηλώσεών του προκύπτει ότι θεωρεί περίπου αχάριστη την Εκκλησία για τη... γενναιοδωρία της Πολιτείας προς αυτήν. Μοιάζει, δηλαδή, εδώ το πράγμα σαν να διερωτάται δημοσίως προς δημιουργία εντυπώσεων ο κ. Φίλης: «Μα, τι θέλει επιτέλους η Εκκλησία; Δεν κάναμε δεκτό το αίτημά της για την υποχρεωτική διδασκαλία των Θρησκευτικών; Προσπαθεί τώρα να μας υπαγορεύσει και το περιεχόμενο του μαθήματος;». Ας αφήσουμε, όμως, καλύτερα τον κ. Φίλη να εκφράσει τις κυβερνητικές απόψεις με τα δικά του λόγια: «Τα Θρησκευτικά είναι ένα μάθημα, όπως όλα τα άλλα μαθήματα. Η ευθύνη για τα Προγράμματα Σπουδών ανήκει, σύμφωνα με τον νόμο, στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής». Και καταλήγει ο επί της Εθνικής Παιδείας υπουργός μας, λέγοντας: «Είναι λάθος ένα ώριμο αίτημα, όπως η αναβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών από ομολογιακό μάθημα σε μάθημα γνώσης των θρησκειών, με ιδιαίτερη έμφαση στην Ορθοδοξία, να μετατρέπεται σε αφορμή ακατανόητης αντίδρασης και κινδυνολογίας».

Αξίζει να διατυπώσει κάποιος εδώ μερικές σκέψεις για αυτές τις δηλώσεις του κ. Φίλη, που λένε λίγα, αλλά υπονοούν ή κρύβουν πολλά.

Κατ’ αρχάς, η υποχρεωτική διδασκαλία των Θρησκευτικών δεν είναι αίτημα της Εκκλησίας. Είναι συνταγματική επιταγή (βλ. Άρ. 16, παρ. 2 του Συντάγματος). Και η παρέμβαση της Εκκλησίας δεν έχει χαρακτήρα αιτήματος, αλλά υπόμνησης προς την Πολιτεία των καθηκόντων της, που απορρέουν από το Σύνταγμα σε σχέση με τη διδασκαλία των Θρησκευτικών.Εκείνος που σου υπενθυμίζει τα καθήκοντά σου, όταν έχεις εκτροχιασθεί από αυτά, δεν σου υποβάλλει αίτημα. Σε ανακαλεί στην τάξη.

Συνταγματική, επίσης, επιταγή αποτελεί και το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών, όπως είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω σε άλλο συναφές δημοσίευμά μου. Όταν το Άρ. 16, παρ. 2 του Συντάγματος προσδιορίζει ως σκοπό της Παιδείας μεταξύ άλλων την καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησης στους μαθητές των σχολείων, εννοεί ότι πρέπει η εκπαίδευση να είναι έτσι διαμορφωμένη ώστε τα Ελληνόπουλα να γαλουχούνται με τις αξίες της Ορθοδοξίας. Να αναβαπτίζονται διαρκώς στα ζείδωρα νάματα της επικρατούσης θρησκείας των Ελλήνων. Ανάμεσα στις διατάξεις των Άρ. 3 και 16, παρ. 2 του Συντάγματος υπάρχει μια άμεση λειτουργική σχέση, αφού η πρώτη διάταξη αποτελεί την πηγή «άρδευσης» που συντηρεί την «καλλιέργεια» της θρησκευτικής συνείδησης, την οποία επιτάσσει η δεύτερη.

Η σκέψη αυτή δεν αποδίδει μια αυθαίρετη προσωπική εκτίμηση. Είναι κρίση ιστορικο-βουλητικής ερμηνείας των εν λόγω διατάξεων του Συντάγματος, όπως αυτή προκύπτει από την αδιάλειπτη επανάληψη των διατάξεων αυτών σε όλα τα Συντάγματα από την Εθνεγερσία μέχρι σήμερα. Οι προπάτορές μας για την Ορθοδοξία υπέμειναν τη «σταύρωση» της μακραίωνης δουλείας υπό τον οθωμανικό ζυγό. Η Ορθοδοξία τούς κράτησε ζωντανούς κατά τη διάρκεια του «σταυρικού» τους μαρτυρίου. Για αυτήν αγωνίστηκαν πρώτιστα, όπως δήλωσαν οι ίδιοι, όταν σήμανε η ώρα της «ανάστασης» του Έθνους. Και την Ορθοδοξία μας άφησαν ως πνευματική κληρονομία, για να επιβιώσουμε και εμείς ως Έθνος. Έχει, βεβαίως, δικαίωμα ο κληρονόμος να μην αποδεχθεί την κληρονομία, όπως πράττει στην προκειμένη περίπτωση ο κ. Φίλης. Είναι, όμως, υποχρεωμένος να τη σεβαστεί και να μη προβαίνει σε πράξεις απαλλοτρίωσης ή αλλοίωσης αυτής, εφόσον υπάρχουν συγκληρονόμοι προτιθέμενοι να την αποδεχθούν.

Με τα δεδομένα αυτά, η διδασκαλία των Θρησκευτικών έχει, σύμφωνα με τη βούληση του Συντακτικού Νομοθέτη, ομολογιακό χαρακτήρα, άσχετα από την αντίθετη άποψη του ανιστόρητου και ημιμαθούς υπουργού Παιδείας, κ. Φίλη, ο οποίος προσπαθεί να βρει άλλοθι στις αντισυνταγματικές εμμονές του, επικαλούμενος την αρμοδιότητα ενός συμβουλευτικού οργάνου, τα μέλη του οποίου διόρισε ο ίδιος, για να βαδίζουν στα ίχνη της πολιτικής που τους χάραξε! Όπως και να έχει, όμως, το πράγμα, η ευθύνη για τη τήρηση του Συντάγματος ανήκει στον ίδιο τον κ. Φίλη και όχι στους συμβούλους του.

 Η διδασκαλία των Θρησκευτικών έχει, σύμφωνα με τη βούληση του Συντακτικού Νομοθέτη, ομολογιακό χαρακτήρα, άσχετα από την αντίθετη άποψη του ανιστόρητου και ημιμαθούς υπουργού Παιδείας, κ. Φίλη

Και για να μην υπάρξει παρανόηση στο ζήτημα αυτό, οφείλω να διευκρινίσω εδώ ότι δεν απαγορεύει ασφαλώς το Σύνταγμα τη διδασκαλία της Θρησκειολογίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο να το ισχυριστεί κάποιος σε μια δικαιοκρατούμενη Πολιτεία. Είναι, όμως, ανεπίτρεπτο να αντικαθίσταται αυτό που επιτάσσεται συνταγματικά από εκείνο που δεν απαγορεύεται. Επομένως, εάν το υπουργείο θέλει, μπορεί να εισαγάγει ως ξεχωριστό μάθημα και τη διδασκαλία της Θρησκειολογίας στα σχολεία, αφού πρώτα εξασφαλίσει την υποχρεωτική διδασκαλία των Θρησκευτικών, ανεξάρτητα από τη Θρησκειολογία. Η Ορθοδοξία με τις υπερέχουσες αξίες και τα οικουμενικά της μηνύματα, δεν φοβάται τη σύγκριση με τα άλλα δόγματα. Αντιθέτως την επιδιώκει. Πρέπει, όμως, να τηρηθεί η σχετική συνταγματική διάταξη, από την οποία σαφώς προκύπτει ότι η Θρησκειολογία δεν ήταν στις προθέσεις του Συντακτικού Νομοθέτη, όταν αυτός καθόριζε στην προαναφερθείσα διάταξη του Άρ. 16, παρ. 2 του Συντάγματος ως ενός από τους σκοπούς της Παιδείας την καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών.

Ούτε, όμως, και στις αληθείς προθέσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνεται η διδασκαλία της Θρησκειολογίας.Μια κυβέρνηση άθεων, που εξ ορισμού πάσχει από αλλεργία απέναντι σε κάθε τι μεταφυσικό, είναι παράλογο να κόπτεται για την απόκτηση θρησκευτικού βιώματος από τους μαθητές. Επομένως, ο στόχος του κ. Φίλη είναι προφανής: Μέσα από την κριτική παρουσίαση των διαφόρων -ισμών και τη ζημιά που αυτοί προκαλούν στους λαούς, κατά τις αθεϊστικές αντιλήψεις, επιδιώκεται να πληγεί στην ουσία η Ορθοδοξία! Όταν δεν μπορείς να πάρεις το κάστρο με ευθεία επίθεση, θα το αλώσεις με άλλο τρόπο. Πρέπει, όμως, να έχει υπόψη του ο πολυπράγμων κ. Φίλης ότι από τότε που το κόλπο του «δούρειου ίππου» έγινε ιστορικό δίδαγμα, είναι τουλάχιστον αφελές να επιχειρεί νε ξεγελάσει με αυτό εκείνους που υπερασπίζονται κάστρα.

Υπό το πρίσμα αυτής της θεωρήσεως, φαίνεται πια καθαρά ότι όσα εξυφαίνει ο κ. Φίλης για τα Θρησκευτικά δεν αποτελούν αναβάθμιση, αλλά υποβάθμιση του μαθήματος. Όσο για το ώριμο αίτημα -από ποιούς άραγε;- που επικαλείται ο εκλεκτός μας υπουργός, εάν υπάρχει ένα τέτοιο αίτημα, αυτό επικαλύπτεται πάντως από τη φωνή των προπατόρων μας, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων: «Τον νου σας στην Ορθοδοξία, διότι, εάν χαθεί, χαθήκατε και εσείς». Ορθοδοξία χωρίς Ελλάδα υπάρχει. Ελλάδα, όμως, χωρίς Ορθοδοξία δεν πρόκειται να υπάρξει.

Δεν βλέπουν οι σημερινοί άθεοι διαχειριστές της εξουσίας ότι με την πολιτική τους γίνονται συνεργοί όλων εκείνων οι οποίοι σχεδιάζουν να εξαφανίσουν τον Ελληνισμό, πλήττοντας το θρησκευτικό βίωμα του λαού ή εξουδετερώνοντας αυτό με τη μαζική μουσουλμανοποίηση της χώρας;  

ikivotos

http://aktines.blogspot.gr 

ΣΥΓΝΩΜΗ- ΑΦΕΣ ΗΜΙΝ ΤΑ ΟΦΕΙΛΗΜΑΤΑ ΗΜΩΝ!

Συγνώμη

καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,

ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·

Και συγχώρησε από εμάς τις οφειλές μας,

όπως κι εμείς συγχωρούμε τους οφειλέτες μας.

ΑΙΝΕΙΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΥΡΙΟΥ!

Αἰνεῖτε, παῖδες, Κύριον, αἰνεῖτε τὸ ὄνομα Κυρίου· (Ψαλμοί 112,1)

Ερμηνεία:  Δοξολογείτε, παίδες, πάντοτε τον Κυριον. Υμνολογήσατε το πάντιμον όνομα του Κυρίου.

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ! ΜΟΝΟ ΠΙΣΤΕΥΕ!

Μη φοβάσαι μόνο πίστευε!
Όλα είναι δυνατά σ' αυτόν που πιστεύει!

ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΠΑΨΑ ΣΕ ΣΕΝΑ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ!

Χριστέ μου ποτέ δεν έπαψα σε Σένα να ελπίζω!

ΚΥΡΙΑΚΗ, ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΥ!

Κυριακή, ημέρα Κυρίου!

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΤΑ ΚΑΚΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΠΙΑ ΝΤΡΟΠΗ Σ' ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΑ ΔΙΑΠΡΑΤΤΟΥΝ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Για τούτο, πάνω απ’ όλα πρέπει πιο πολύ να κλαίμε: Για το ότι, επειδή οι κακοί στην εποχή μας έγιναν πολλοί, τα κακά δεν προκαλούν πια ντροπή σ’ εκείνους που τα διαπράττουν!

ΟΣΙΟΣ ΗΣΥΧΙΟΣ: ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ!

Όσιος Ησύχιος: Άφησε με εμπιστοσύνη το παρελθόν στο έλεος του Θεού, το παρόν στην αγάπη του και το μέλλον στην Πρόνοιά του!

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΔΙΑΡΚΩΣ ΝΑ ΑΤΕΝΙΖΕΤΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΝΩ, ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Διαρκώς ν' ατενίζετε προς τα άνω, προς τον Χριστό, να εξοικειώνεστε με τον Χριστό, να εργάζεστε με τον Χριστό, να ζείτε με τον Χριστό, ν' αναπνέετε με τον Χριστό, να πονάτε με τον Χριστό, να χαίρεστε με τον Χριστό. Να είναι το πάν για σας ο Χριστός. Η ψυχή σας να ζητάει, να φωνάζει τον Νυμφίο της: “Σε, Νυμφίε μου, ποθώ…”. Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος. Είναι ο Πατέρας, είναι το πάν.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΜΑΘΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Σ’ όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε τη βοήθεια του Θεού.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΟΥΝ, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΤΑΙΝΕ ΕΞΟΦΛΟΥΝ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Αυτοί που παιδεύονται και δεν φταίνε, αποταμιεύουν. Αυτοί που φταίνε, εξοφλούν.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: "ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΟΨΟΝΤΑΙ"

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Θα εύχομαι και εγώ για σας, όπως και εσείς για μένα, να βοηθήσουν ο Χριστός και η Παναγία, να καθαριστούν οι καρδιές μας για να δουν τον Θεό. "Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεό όψονται". Αμήν!