ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ

Πολλές φορές οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι δέχονται οτιδήποτε εκτός από την αλήθεια - ειδικά αν είναι πικρή. Όσο προφανής κι αν είναι, δεν μπορούν να τη δεχτούν, διότι η συνειδητοποίησή της κλονίζει τη δική τους αντίληψη περί πραγματικότητας.

Αυτό συμβαίνει και με τον ενίοτε αφελή τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν και κληρικοί και λαϊκοί τις κατά καιρούς επιθέσεις εναντίον της Εκκλησίας. Είθισται η κρατική και η μιντιακή πολεμική να αποδίδονται σε «ιδεοληψίες» τμημάτων της κατ' όνομα «ελίτ» και σε προσωπικές εμπάθειες που έχουν ορισμένοι για όλα όσα συνθέτουν τον χριστιανισμό.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι πεισματάρα και επιμένει να... υπάρχει, παρά τον στρουθοκαμηλισμό όσων δεν αντέχουν να την αντικρίσουν. Ο πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας και του ίδιου του Χριστού δεν παύει με την αλλαγή προσώπων. Η επιμονή όσων κατέχουν τμήματα της κρατικής εξουσίας να θέλουν να αφαιρέσουν από το κοινωνικό Σώμα όσα το συνδέουν με τον Κύριο δείχνει ότι συμμετέχουν σε ένα οργανωμένο στράτευμα που εκτελεί αποστολή.

Συνεχίζουν το έργο τους με πείσμα, επιμονή, μεθοδικότητα, τεράστια αποθέματα υλικής ισχύος και υπό πλήρη νομική και πολιτική κάλυψη. Αυτό το στράτευμα δεν αποδυναμώθηκε με την αποπομπή του Νίκου Φίλη από το υπουργείο Παιδείας. Έχει αναρίθμητους όμοιους με εκείνον. Τώρα, επιδιώκουν τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε μάθημα επιλογής, ενώ ήταν υποχρεωτικό.

Συγκεκριμένα, όπως έγραψε η εφημερίδα μας, το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) άνοιξε πάλι θέμα Θρησκευτικών «με μια αυθαίρετη εισήγηση περί μετατροπής του μαθήματος των Θρησκευτικών στο λύκειο από υποχρεωτικό σε μάθημα επιλογής. Το ΙΕΠ, απαντώντας σε δημοσιεύματα σχετικά με τις αλλαγές στο λύκειο και το νέο σύστημα εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση, σχολίασε ότι στη Γ' τάξη μεταξύ των μαθημάτων επιλογής εξετάζεται το ενδεχόμενο να είναι και τα Ζητήματα Ηθικής και Θρησκειών».

Η Εκκλησία της Ελλάδος αντέδρασε άμεσα, και απέρριψε και τυχόν μετονομασία του μαθήματος, αφού έτσι «θα ανοιχθεί ο δρόμος και για τροποποιήσεις στο περιεχόμενό του». Γι' αυτό απαιτείται διαρκής επαγρύπνηση.

Δημοκρατία,20.01.2017

ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΩΣ ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΟΥ

Ευάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ. Σχολικός σύμβουλος θεολόγων Πειραιώς, Δ΄ Αθηνών, Κυκλάδων

Αντικρύσαμε για μια ακόμη φορά (17/1/2017) την αντισυνταγματική πρόταση για θεσμοθέτηση του μαθήματος των θρησκευτικών ως επιλεγομένου.

Και λέμε «για μια ακόμη φορά», διότι η πρόταση δεν είναι κατά κανένα τρόπο καινούργια. Την είχαμε ξαναδεί και ανασκευάσει ως πλήρως αντισυνταγματική προ επταετίας, δηλαδή το 2010!!! Ενημερώνουμε λοιπόν για μία ακόμη φορά τους υπευθύνους, για τους λόγους οι οποίοι την καθιστούν αντισυνταγματική και συνεπώς πλήρως ακατάλληλη για τα παιδιά μας.

Θα δούμε πρώτα τον θεσμό των επιλεγομένων μαθημάτων και κατόπιν θα εξετάσουμε την ειδική περίπτωση του μαθήματος των θρησκευτικών.

α΄. Περί «επιλεγομένων» μαθημάτων εν γένει

Δημοσιεύεται λοιπόν και πάλι ως πρόταση, η διεύρυνση στα ελληνικά λύκεια ενός θεσμού ο οποίος έχει προ πολλού αποτύχει: του θεσμού των λεγομένων «επιλεγομένων» μαθημάτων[1]. Είναι δε γνωστό ότι, το ζήτημα του πολλαπλασιασμού των «επιλεγομένων» μαθημάτων είχε τεθεί στον διάλογο για την παιδεία, τον οποίο διοργάνωσε η κυβέρνηση η οποία κυβερνούσε πριν από τις εκλογές του 2009. Και τότε εκφράσθηκαν ενδοιασμοί, και τότε επισημάνθηκαν κίνδυνοι, αλλά ουδέποτε ελήφθησαν υπ΄ όψη.

Ας δούμε όμως πως έχει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα το ζήτημα των «επιλεγομένων» μαθημάτων: Τα μαθήματα αυτά γνωρίσαμε κατ΄ αρχήν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Οι καθηγητές οι οποίοι τα δίδασκαν, αγωνίζονταν να φανούν επιεικείς, ώστε να έχουν ακροατήριο. Ελάφρυναν την ύλη, μοίραζαν μεγαλύτερους βαθμούς, ώστε να μη δυσαρεστούνται οι φοιτητές και να επιλέγουν το μάθημα του επιεικούς καθηγητή. Υπήρχαν βεβαίως και κάποιοι καθηγητές, οι οποίοι δεν έκαμαν κανενός είδους παραχωρήσεις, κατά το κοινώς λεγόμενο «δεν έβαζαν νερό στο κρασί τους». Αυτοί δίδασκαν το επιλεγόμενο μάθημα στο χώρο του γραφείου τους σε ακροατήριο μετρημένο κυριολεκτικά στα δάκτυλα του ενός χεριού.

Όμως ο φοιτητής του πανεπιστημίου είναι ήδη ενήλικος και έχει πλήρη ευθύνη των πράξεών του, γι΄ αυτό και συχνά συνειδητοποιεί τι στ΄ αλήθεια τον συμφέρει. Οι δε συμμετέχοντες στα μαθήματα δεν χωρίζονται σε τμήματα ανάλογα με τον αριθμό τους, πράγμα το οποίο θα αυξομείωνε τον αριθμό των διδασκόντων, ενιαίο ακροατήριο αποτελούν και οι τριακόσιοι συμμετέχοντες στο επιλεγόμενο μάθημα, ενιαίο ακροατήριο και οι πέντε συμμετέχοντες.

Εδώ και δεκεννέα χρόνια, εισήχθη από την τότε «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση»[2] (1998), ο θεσμός των επιλεγομένων μαθημάτων και στα ελληνικά λύκεια. Ο θεσμός αυτός είχε ως συνέπεια, οι καθηγητές των μαθημάτων αυτών να βαθμολογούν όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές τους με άριστα είκοσι (20), ώστε να επιλέγουν οι μαθητές το μάθημά τους και να έχουν οι καθηγητές ακροατήριο, διότι αλλιώς επρόκειτο να καταργηθεί η οργανική τους θέση και να βρεθούν να εργάζονται στο οποιοδήποτε απομεμακρυσμένο σχολείο, ή σε κάποια θέση διοικητικού υπαλλήλου, την οποία δεν επιθυμούσαν. Έτσι λοιπόν δύο καθηγητές επιλεγομένων μαθημάτων, από τα οποία έπρεπε ο μαθητής να επιλέξει το ένα, μοίραζαν αφειδώς εικοσάρια και κανένας από τους δύο δεν τολμούσε να υποχωρήσει, διότι η υποχώρηση αυτή θα καταργούσε την οργανική του θέση.

Και γεννάται το ερώτημα: τι μάθαιναν από τα επιλεγόμενα μαθήματα αυτού του είδους οι «αριστούχοι»; Η απάντηση είναι απλή: μάθαιναν όσοι ήθελαν να μάθουν, και όσοι δεν ήθελαν να μάθουν, απλώς λάμβαναν τους ίδιους βαθμούς και αμείβονταν το ίδιο με όσους μάθαιναν. Όμως το φαινόμενο, παρά την αποτυχία του θεσμού, ήταν περιορισμένο, διότι τα «επιλεγόμενα» μαθήματα παρέμεναν μικρό ποσοστό του συνόλου των μαθημάτων.

Το φαινόμενο αυτό απειλεί να γιγαντωθεί, εάν προγραμματισθεί ο πολλαπλασιασμός των επιλεγομένων μαθημάτων. Ένας θεσμός ο οποίος έχει αποτύχει, θα διευρυνθεί αντί να καταργηθεί; Έτσι σε ακόμη περισσότερα μαθήματα θα έχουμε γενική, πλην όμως πλασματική, αριστεία των μαθητών. Οι περισσότεροι καθηγητές του σχολείου θα ανησυχούν μήπως καταργηθεί η οργανική τους θέση λόγω μη επιλογής του μαθήματός τους από τους μαθητές, θα επιχειρούν όσο το δυνατόν να ελαφρύνουν τις απαιτήσεις τους και θα κολακεύουν μαθητές και γονείς, ώστε να έχουν βέβαιο ακροατήριο και βέβαιη οργανική θέση. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο θα λειτουργεί το σχολείο σωστά; Θα προσφέρει σωστή μόρφωση; Θα διαμορφώνει σωστούς ανθρώπους, σωστούς χαρακτήρες, σωστούς πολίτες; Θα λύσει όσα προβλήματα ήδη υπάρχουν στα ελληνικά σχολεία ή θα προσθέσει περισσότερα; Οι συνήθειες στις οποίες οι καθηγητές λυκείου θέλοντας και μη θα οδηγηθούν, θα αποτελέσουν καλό παράδειγμα ζωής για τους μαθητές τους;

Εμείς πιστεύουμε, ότι το σύστημα αυτό θα αποσαθρώσει τις σχέσεις μαθητών – καθηγητών. Διότι ο έφηβος αφ΄ ενός είναι ανήλικος, και δεν έχει πλήρη ωριμότητα, αφ΄ ετέρου δεν είναι πλέον παιδί, πράγμα το οποίο του δίνει τη δυνατότητα συχνά να αντιδρά στις προτροπές των γονέων του για μάθηση και πρόοδο. Επομένως, επειδή πλέον το σύστημα θα δίνει στους μαθητές τη δυνατότητα να νομιμοποιούν τυχόν ράθυμη διάθεσή τους, θα καταναγκάζονται οι καθηγητές, αντί να λειτουργούν ως παιδαγωγοί, να καταντούν κόλακες, να ανταμοίβουν τη φυγοπονία. Το σχολείο θα διαλυθεί, αφού θα υπάρχει ολόκληρη ομάδα μαθημάτων, όπου μεγάλο ποσοστό ή ίσως το σύνολο των μαθητών, δεν θα μαθαίνει απολύτως τίποτε, αλλά θα βαθμολογείται με άριστα είκοσι (20).

β΄. Η ορθόδοξη χριστιανική παιδεία «επιλεγόμενο» μάθημα;
Επειδή έχουμε φθάσει σε μία εποχή, όπου απαιτούνται από μερικούς εξηγήσεις για τα πάντα, ακόμη και για όσα ήταν γνωστά εδώ και αιώνες, εξηγούμε κατ΄ αρχήν γιατί είναι ορθόδοξο χριστιανικό το μάθημα θρησκευτικών το οποίο εδώ και εκατόν ενενήντα χρόνια διδάσκεται στα σχολεία του ελληνικού κράτους.
Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα (1975/2008), άρθρο 3, παράγραφος 1 «επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού». Βάσει αυτής της πραγματικότητας θεσμοθετήθηκε το μάθημα θρησκευτικών ως ορθόδοξο χριστιανικό. Επειδή η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών είναι ορθόδοξοι χριστιανοί. Για τον ίδιο λόγο άλλωστε ολόκληρο το Σύνταγμα της Ελλάδας έχει συνταχθεί «εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Η επιγραφή αυτή δεν είναι τυχαία, όπως δεν είναι τίποτε τυχαίο σε ένα κείμενο νόμου – και μάλιστα στο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα και οι νόμοι δεν περιέχουν πλεονασμούς και λογοτεχνικές περιγραφές. Απεικονίζει δηλαδή η επιγραφή αυτή την από αιώνων διαμορφωμένη πίστη του λαού μας στην Αγία Ομοούσιο και Αδιαίρετο Τριάδα και βάσει αυτής της πίστεως έχει συνταχθεί το Σύνταγμα της Ελλάδας.

Για να δούμε ειδικότερα, αν η θεσμοθέτηση του ορθοδόξου χριστιανικού μαθήματος θρησκευτικών ως «επιλεγομένου» μαθήματος στο λύκειο είναι νόμιμη, θα ανατρέξουμε στο ισχύον σύνταγμα, (1975/2008), άρθρο 16, παράγραφος 2. Αναφέρει το εν λόγω άρθρο: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.»
Είναι εμφανέστατο το γεγονός ότι ο συντακτικός νομοθέτης συνδέει την εθνικότητα και την θρησκευτικότητα με την συνείδηση του ανθρώπου. Όπως έχουμε ήδη επισημάνει, το παιδί έχει συνείδηση ότι είναι Έλληνας, και έχει επίσης συνείδηση ότι είναι ορθόδοξος χριστιανός και η κρατική παιδεία, αλλά και η ιδιωτική [3] η οποία χορηγεί απολυτήρια ισότιμα με τα κρατικά, υποχρεούται κατά το Σύνταγμα να του αναπτύσσει την συνείδησή του αυτή. Επομένως κατά το Σύνταγμα δεν επιτρέπεται η κρατική παιδεία να αφαιρεί, ναρκώνει, παραποιεί, στρεβλώνει, κατευθύνει κατά ανοίκειο τρόπο τη συνείδησή αυτή του παιδιού.
Το ορθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικών δεν χορηγεί απλώς εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, ούτε οδηγεί σε επαγγελματική κατάρτιση, αλλά καλλιεργεί και αναπτύσσει την ήδη υπάρχουσα χριστιανική συνείδηση του ορθοδόξου χριστιανού μαθητή.

Τυχόν χορήγηση στους ορθοδόξους χριστιανούς της δυνατότητας επιλογής του ορθοδόξου χριστιανικού μαθήματος θρησκευτικών μεταξύ άλλων μαθημάτων ασχέτων προς την ορθόδοξη χριστιανική ταυτότητα των μαθητών θα θεωρηθεί κρατική απόπειρα κατευθύνσεως της συνειδήσεως των ανηλίκων μαθητών. Θα κατηγορηθεί το Υπουργείο Παιδείας, ότι αποπειράται να κατευθύνει ανηλίκους μαθητές να πράξουν παρά συνείδηση, ενώ έχουν τη συνείδηση ότι είναι ορθόδοξοι χριστιανοί. Τέτοιου είδους δυνατότητα επιλογής είναι πράξη αγωγής, στρεβλή και εσφαλμένη μεν, αλλά είναι. Κατ΄ ουσίαν το κράτος θα προτρέπει τον ανήλικο μαθητή: «ναί μεν έχεις τη συνείδηση ότι είσαι χριστιανός ορθόδοξος, αλλά εγώ σε προτρέπω να πράξεις παρά συνείδηση.»
Κατ΄ αυτόν τον τρόπο θα παραβιάζεται και το άρθρο 13 παράγραφος 1 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι «η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη». Διότι το κράτος θα ωθεί τον ανήλικο ορθόδοξο χριστιανό μαθητή, να πράξει παρά συνείδηση, άρα θα επηρεάζει αρνητικώς την ορθόδοξη χριστιανική του συνείδηση και δεν θα την αφήνει ελεύθερη να υφίσταται, πολλώ μάλλον δεν θα συμβάλλει το κράτος στην ανάπτυξή της, ως κατά το άθρο 16 παράγραφός 2 οφείλει.
Εάν ο μαθητής και η οικογένειά του αποφασίσουν π.χ. να αλλάξουν θρησκευτική συνείδηση, δηλαδή να αλλαξοπιστήσουν, τότε πλέον θα έχουν, κατά τα ειωθότα, και τη δυνατότητα απαλλαγής από το ορθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικών. Όμως η απόφαση αυτή θα είναι δική τους, και κατά κανένα τρόπο δεν εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Υπουργείου Παιδείας να προτρέπει ορθοδόξους χριστιανούς να αποποιηθούν την θρησκευτική τους συνείδηση. Είναι φανερό, ότι αυτού του είδους τα σχέδια, εάν και εφ΄ όσον λάβει η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας την απόφαση να υλοποιηθούν, θα προσβληθούν στην ελληνική δικαιοσύνη, όπου και θα ληφθούν υπ΄ όψη οι ως άνω αλήθειες και εν τέλει θα κριθούν εξ ολοκλήρου αντισυνταγματικά.

Τα αυτά επιχειρήματα δύνανται να ισχύσουν και για όσα μαθήματα αναπτύσσουν την εθνική ελληνική συνείδηση. Ως τέτοια δύνανται να θεωρηθούν η νέα ελληνική γλώσσα, η αρχαία ελληνική γλώσσα από την οποία η νέα ελληνική γλώσσα προέρχεται και από την οποία αμέσως και αρρήκτως εξαρτάται ο εμπλουτισμός και η πρόοδός της[4], καθώς και η ελληνική ιστορία.
Είναι ποτέ δυνατόν να ορισθεί η ελληνική γλώσσα, η αρχαία ή η νέα, ως επιλεγόμενο μάθημα και να τίθεται στον Έλληνα μαθητή το ερώτημα να την επιλέξει μεταξύ της γαλλικής ή της γερμανικής; Ασφαλώς όχι. Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας ανήκει στις βασικές υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους, εάν και εφ΄ όσον αυτό εξακολουθεί να είναι ελληνικό και να τηρεί το Σύνταγμα το οποίο το συνιστά.
Παρακαλούμε λοιπόν να προβληματισθούν από όλα τα ανωτέρω οι υπεύθυνοι και να προσέχουν τι είδους μεταρρυθμιστικά σχέδια προτείνουν ή υιοθετούν, ώστε να μη επέλθει νέα αναστάτωση συνοδευόμενη από τις συνήθεις αντιδράσεις: προσφυγές στη δικαιοσύνη, απεργίες εκπαιδευτικών, διαδηλώσεις και καταλήψεις σχολείων, πράγματα τα οποία συνέβησαν πολλές φορές στο παρελθόν, πρόσφατο και μη.

[1] Και βεβαίως τονίζουμε, ότι όσα θα αναφέρουμε, δεν αποτελούν κατά κανένα τρόπο αντιπολιτευτική κίνηση προς τον οποιονδήποτε.
[2] Μία από τις αναρίθμητες, αλλεπάλληλες και αλληλοαναιρούμενες.
[3] Γι΄ αυτό και εάν τυχόν υπάρξει ποτέ ιδιοκτήτης ιδιωτικού σχολείου, ο οποίος θα προτρέπει ορθοδόξους χριστιανούς μαθητές να απαλλαγούν από το ορθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικών, θα πρέπει να γνωρίζει ότι διαπράττει αντισυνταγματική ενέργεια, για την οποία θα κινδυνεύσει να απολέσει την άδεια λειτουργίας του σχολείου του.
[4] Γι΄ αυτό δεν επιτρέπεται ο υποβιβασμός της αρχαίας ελληνικής στα σχολεία: διότι ο πλούτος της αρχαίας τρέφει και την νέα και αν ο πλούτος της αρχαίας ξεχασθεί, θα ζημιωθεί αναπόφευκτα και η νέα.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

Ακούραστος ο γέρο – Πέτρος καθάριζε κρεμμύδια στην πανήγυρη της Παναγίας για την εσπερινή τράπεζα. Θα έρχονταν πατέρες και ψαλτάδες από την έρημο να στολίσουν την αγρυπνία.

Και πως έκανε ο γέρο -Πέτρος άμα ξεκινούσε τα μέγιστα ανοιξαντάρια του Κουκουζέλη και το Θεοτόκε Παρθένε του Μπερεκέτη!

Και όλο σκούνταγε τον Δανιήλ τον Εκκλησιαστικό να κουνήσει ακόμα πιο δυνατά τον χορό και τον πολυέλαιο.

-Ω Θεέ μου, και πως θα είναι στον παράδεισο, ακούγονταν η φωνή του γέρο-καλόγερου.

Παρότι το στασίδι του ήταν μπροστά στα γεροντικά, εκείνος με ευλογία του ηγουμένου στεκόταν σε εκείνα των αρχαρίων, στο στασίδι που στάθηκε όταν πρωτόρθε στο μοναστήρι. Ώρες όρθιος στην Εκκλησία, όμοιο Χερουβείμ που λάτρευε με σεβασμό τον Θεό Του.

-Και δεν μου λες, παππού, τι είναι η Παναγιά για τον κόσμο; ρώτησε ο Πατήρ Υπάτιος τον γέροντα.

Ο γέρο – Πέτρος άφησε τα κρεμμύδια και το μαχαίρι μεμιάς και πήρε ύφος σοβαρό σαν να έβγαζε λόγο.

– Εγώ πατέρες γράμματα δεν ξέρω να τα πω όμορφα και δουλεμένα. Μα αυτή η ιστορία είναι πέρα ως πέρα αληθινή.

Σε μένα την είπαν ταπεινοί μοναχοί του Όρους που ποτέ δεν φιλιώθηκαν με το ψέμα.

«Το λοιπόν κάποτε στον Παράδεισο μπροστά στην όμορφη πόρτα του καθόταν ο Άγιος Πέτρος και καλοδεχόταν τα παιδιά του Θεού που είχαν κερδίσει τη Βασιλεία.

Σαν νύχτωσε, ο Άγιος έκλεινε τα θυρόφυλλα και μετρούσε στα τεφτέρια του πόσοι είχανε μπει στον Παράδεισο. Ύστερα έβαζε τα ονόματά τους πλάϊ σε εκείνους που ήδη ήταν μέσα από καιρό και έβρισκε τον αριθμό.

Το άλλο πρωΐ μετρούσε πάλι τους παραδεισένιους ανθρώπους και πήγαινε να ανοίξει την πόρτα. Μα για καιρό έβλεπε τούτο το παράδοξο. Ενώ αποβραδίς είχε μετρήσει πως αυτοί που είχαν μπει στον Παράδεισο ήταν δέκα, την άλλη μέρα μετρούσε άλλους 3 παραπάνω.

Μα πως γίνεται αυτό σκεφτόταν.

– Μια και δυο πηγαίνει στον αφέντη τον Χριστό και του λέει αυτό που τον απασχολεί.

-Να φυλάξεις βάρδια είπε ο Χριστός και ο Άγιος έσκυψε το κεφάλι και γύρισε στο διακόνημά του.

Το ίδιο βράδυ ο απόστολος του Θεού φύλαξε κατά την προσταγή του Χριστού και σαν ξημέρωσε είχε έτοιμη απάντηση

– Λοιπόν, είπε ο Κύριος

Το βράδυ… Κύριε… που κλείνει ο Παράδεισος ανεβαίνει η Μάνα Σου στα τείχη και βάζει τους ανθρώπους από εκεί.

Άμα τελείωσε την διήγησή του ο γέρο Πέτρος έκανε τον σταυρό του και μετά οι άλλοι μοναχοί. 

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ. ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΝΑ ΤΑ ΦΥΛΑΤΤΕΤΕ!

ΟΣΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ: ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΩΣΟΥΝ Η ΑΓΑΠΗ, Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ!

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός: Στους εσχάτους καιρούς τους ανθρώπους θα τους σώσουν η αγάπη, η ταπείνωση και η καλωσύνη.  Η καλωσύνη ανοίγει τις πύλες του Παραδείσου, η ταπείνωση οδηγεί μέσα σ’ αυτόν, αλλά η αγάπη εμφανίζει τον Θεό.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗΝ ΑΓΝΟΤΗΤΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Το Άγιο Πνεύμα, όταν δη την καρδιά μας αγνή, έρχεται και κατοικεί μέσα μας, γιατί αγαπάει την αγνότητα - γι' αυτό και παρουσιάστηκε σαν περιστέρι.

ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ!

Μέγας Αθανάσιος: Μεγάλο φάρμακο σωτηρίας είναι η ταπεινοφροσύνη. Διότι, ο σατανάς δεν κατέπεσε από τους ουρανούς ούτε εξαιτίας σαρκικής ακολασίας, ούτε εξαιτίας άλλων υλικών απολαύσεων, αλλά μόνο από υπερηφάνεια. Να γιατί ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, για να γίνουμε και μεις, οι υιοί του ανθρώπου, υιοί του Θεού.

ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ: ΛΟΓΟΙ Α'- ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ

1. Με τη χάρη και τη θεία δωρεά του Πνεύματος ο καθένας από μας κερδίζει τη σωτηρία· με πίστη πάλι και αγάπη και με αγώνα της αυτεξούσιας προαιρέσεως μπορεί να φτάσει στο τέλειο μέτρο της αρετής. Και τούτο, για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή όχι μόνο με τη χάρη, αλλά και με τη δικαιοσύνη.

Και μήτε να αξιώνεται την τέλεια αρετή με μόνη τη θεία δύναμη και χάρη, χωρίς να συνεισφέρει και τους δικούς του κόπους, μήτε πάλι με μόνη τη δική του προθυμία και δύναμη να φτάνει το τέλειο μέτρο της ελευθερίας και της καθαρότητας χωρίς να βοηθήσει από ψηλά το χέρι του Θεού. Όπως λέει και ο Ψαλμωδός, αν ο Κύριος δεν οικοδομήσει το σπίτι, ή δε φυλάξει την πόλη, μάταια αγρυπνούν οι φύλακες και μάταια κοπιάζουν οι οικοδόμοι (Ψαλμ. 126, 1).

2. Ερώτηση: Ποιο είναι το θέλημα του Θεού, στο οποίο προτρέπει και καλεί ο Απόστολος (Ρωμ. 12,2) τον καθένα να φτάσει;

Απόκριση: Η τέλεια κάθαρση από την αμαρτία, η ελευθερία από τα πάθη της ατιμίας και η απόκτηση της κορυφαίας αρετής. Αυτό είναι ο καθαρισμός και αγιασμός της καρδιάς που γίνεται με τη μέθεξη του τέλειου και θεϊκού Πνεύματος, με εσωτερική αίσθηση. 

Γιατί λέει ο Κύριος: «Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το Θεό» (Ματθ. 5, 8), και: «Να γίνεστε και σεις τέλειοι, όπως είναι τέλειος και ο ουράνιος Πατέρας σας» (Ματθ. 5, 48). Και ο Δαβίδ λέει: «Είθε να γίνει η καρδιά μου άμεμπτη στην τήρηση των εντολών Σου, για να μην ντροπιασθώ» (Ψαλμ. 118, 80), και πάλι: «Τότε μόνο δεν θα ντροπιασθώ, όταν εκπληρώνω όλες τις εντολές Σου» (Ψαλμ. 118, 6). 

Επίσης σ' εκείνον που ερωτά: «Ποιος είναι άξιος να ανεβεί στο όρος του Κυρίου και να σταθεί στον άγιο τόπο Του;» αποκρίνεται: «Αυτός που έχει αθώα χέρια και καθαρή καρδιά» (Ψαλμ. 23, 3-4). με τα λόγια αυτά υποδηλώνει την τέλεια αναίρεση της αμαρτίας που επιτελείται με την πράξη και με τη διάνοια.

3. Το Άγιο Πνεύμα, γνωρίζοντας ότι τα αφανή και κρυφά πάθη δύσκολα φεύγουν και είναι σαν ριζωμένα βαθιά στην ψυχή, μας δείχνει μέσω του Δαβίδ, με τι τρόπο να επιχειρούμε την κάθαρσή τους. Λέει αυτός δηλαδή: «Καθάρισέ με από τα κρυμμένα πάθη μου» (Ψαλμ. 18, 3). Έτσι φανερώνει ότι θα το πετύχομε αυτό με πολλή δέηση και πίστη και με ολοκληρωτική στροφή προς το Θεό, μαζί με τη συνεργεία του Πνεύματος. Παράλληλα, με το να αντιστεκόμαστε και εμείς στα πάθη και να φυλάγομε με κάθε τρόπο την καρδιά μας(Παροιμ. 4, 23).

4. Και ο μακάριος Μωυσής, θέλοντας με παραδείγματα να δείξει ότι η ψυχή δεν πρέπει να ακολουθεί δυο γνώμες, δηλαδή το καλό και το κακό, αλλά μόνο το καλό, ούτε να καλλιεργεί δύο είδη καρπών, δηλαδή ωφέλιμους και βλαβερούς, αλλά μόνο ωφέλιμους, λέει: «Στο αλώνι σου, δε θα ζέψεις μαζί ζώα διαφορετικού γένους, λ.χ. βόδι με γαϊδούρι, αλλά αφού ζέψεις ζώα του ίδιου γένους, να αλωνίσεις τα σπαρτά σου», —δηλαδή στο αλώνι της καρδιάς μας να μην αλωνίζουν μαζί αρετή και κακία, αλλά μόνον η αρετή. «Δεν θα υφάνεις λινό μαζί με μάλλινο ύφασμα, ούτε μαλλί με λινό.

Δε θα καλλιεργήσεις στο χωράφι σου δύο είδη καρπών μαζί. Δε θα διασταυρώσεις ζώα διαφορετικού γένους, αλλά θα ενώσεις ζώα ίδιου γένους (Δευτ. 22, 9-11)». Με όλα αυτά υπαινίσσεται με μυστικό τρόπο ότι δεν πρέπει να καλλιεργούνται μέσα μας, όπως είπαμε, κακία και αρετή, αλλά να γεννιούνται αποκλειστικά οι γόνοι της αρετής· ούτε να μετέχει η ψυχή σε δύο πνεύματα, στο πνεύμα του Θεού και στο πνεύμα του κόσμου, αλλά μόνο στο πνεύμα του Θεού, και να καρποφορεί μόνο τους καρπούς του Πνεύματος (Γαλ. 5, 22). Γι' αυτό λέει ο Ψαλμωδός: «Συμμορφωνόμουν σ' όλες τις εντολές Σου και μίσησα κάθε τι που οδηγεί στην αδικία» (Ψαλμ. 118, 128).

5. Η ψυχή που επιθυμεί να διατηρήσει την παρθενικότητά της και να ενωθεί με το Θεό, δεν πρέπει να μένει αγνή μόνο από τα φανερά αμαρτήματα, όπως είναι η πορνεία, ο φόνος, η κλοπή, η γαστριμαργία, η κατάκριση, το ψεύδος, η φιλαργυρία, η πλεονεξία και τα όμοια, αλλά πολύ περισσότερο από τα αφανή, όπως προείπαμε. Δηλαδή από επιθυμία, κενοδοξία, ανθρωπαρέσκεια, υποκρισία, φιλαρχία, δολιότητα, κακοήθεια, μίσος, απιστία, φθόνο, φιλαυτία, υπερηφάνεια και τα όμοια. Κατά την Γραφή, τα εσωτερικά αυτά αμαρτήματα είναι ίσα με τα εξωτερικά.

Γιατί λέει: «Ο Κύριος διασκόρπισε τα κόκκαλα των ανθρωπαρέσκων» (Ψαλμ. 52, 6), και: «Ο Κύριος αποστρέφεται τον αιμοχαρή και δόλιο άνθρωπο» (Ψαλμ. 5, 7), δείχνοντας με αυτό ότι την δολιότητα ο Κύριος την αποστρέφεται ίσα με τον φόνο. Επίσης λέει για «ανθρώπους που μιλούν ειρηνικά στους άλλους, μέσα τους όμως σχεδιάζουν κακά» (Ψαλμ. 27, 3), και πάλι: «Μέσα στην καρδιά σας συλλογίζεστε πώς να διαπράξετε ανομίες στη ζωή» (Ψαλμ. 57, 3), και: «Αλοίμονό σας, όταν όλοι οι άνθρωποι σάς επαινούν» (Λουκ. 6, 26), όταν δηλαδή επιδιώκετε να ακούτε καλά για τον εαυτό σας από τους ανθρώπους και κρέμεστε από τη γνώμη και τους επαίνους τους· επειδή, πώς είναι δυνατό να διαφύγετε την προσοχή των ανθρώπων για πάντα όταν κάνετε το καλό;

Άλλωστε και ο ίδιος ο Κύριος λέει: «Να λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους» (Ματθ. 5, 16), αλλά προσθέτει: «Να επιδιώκετε να πράττετε το αγαθό για τη δόξα του Θεού και όχι για δική σας δόξα, ούτε να σας κινεί έρωτας για ανθρώπινους επαίνους». Γιατί ο Κύριος φανέρωσε ότι οι τέτοιοι άνθρωποι είναι άπιστοι, λέγοντας: «Πώς μπορείτε να έχετε πίστη, αφού αποζητάτε τον έπαινο ο ένας του άλλου και δε ζητάτε τη δόξα από τον μόνο Θεό;»(Ιω. 5, 44).

Πρόσεξε και τον Απόστολο, πώς απαιτεί ακρίβεια ακόμη και μέχρι το φαγητό και το ποτό. Δίνει εντολή, όλες οι πράξεις μας να αποβλέπουν στη δόξα του Θεού, λέγοντας: «Είτε τρώτε, είτε πίνετε, είτε κάνετε ο,τιδήποτε, όλα να τα κάνετε για τη δόξα του Θεού» (Α΄ Κορ. 10, 31). Και ο Θεολόγος Ιωάννης κατατάσσει το μίσος μαζί με το φόνο, λέγοντας: «Αυτός που μισεί τον αδελφό του είναι ανθρωποκτόνος» (Α΄ Ιω. 3, 15).

6. «Η αγάπη όλα τα δέχεται, όλα τα υπομένει· η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Α΄ Κορ. 13, 7-8), λέει ο Απόστολος. Με το "ουδέποτε εκπίπτει" εννοεί το εξής: Εκείνοι που έλαβαν τα χαρίσματα του Πνεύματος που ανέφερε (Α΄ Κορ. 12, 28), αλλά δεν αξιώθηκαν ακόμη την τέλεια ελευθερία από τα πάθη μέσω της πλήρους και ενεργούς αγάπης, δεν έφτασαν ακόμη στην ασφάλεια, αλλά η αρετή τους βρίσκεται ακόμη σε κίνδυνο και αγώνα και φόβο λόγω της επιβουλής των πονηρών πνευμάτων(Εφ. 6, 12). Η τέλεια αγάπη όμως δεν υπόκειται ούτε σε πτώση, ούτε σε πάθος, αλλά, όπως υπέδειξε ο Απόστολος, είναι τέτοια ώστε οι γλώσσες των Αγγέλων, η προφητεία, όλη η γνώση και τα χαρίσματα των ιαμάτων είναι μηδέν όταν παραβληθούν με εκείνη (Α΄ Κορ. 12, 28· 13, 1-2).

7. Ο λόγος που ο Κύριος παρουσίασε την τελειότητα ως σκοπό (Ματθ. 5, 48), είναι για να βλέπει ο καθένας πόσο φτωχός είναι από ένα τόσο μεγάλο πλούτο και να τρέχει με ζέση και ορμή προς αυτό το τέρμα και να διανύει έτσι τον πνευματικό δρόμο μέχρις ότου το φτάσει, όπως λέει ο Απόστολος: «Έτσι να τρέχετε, για να κερδίσετε το βραβείο» (Α΄ Κορ. 9, 24).

8. Το να απαρνηθεί κανείς τον εαυτό του (Ματθ. 16, 24) σημαίνει το εξής: Να είναι κανείς παραδομένος τελείως στην αδελφότητα και να μην ακολουθεί διόλου δικό του θέλημα, μήτε να έχει τίποτε δικό του, παρά μόνο το ένδυμα, για να είναι από όλα ελεύθερος και να εκτελεί με χαρά ό,τι τον διατάζουν.

Τους αδελφούς όλους και μάλιστα τους ανωτέρους και εκείνους που έχουν αναλάβει τα βάρη της μονής, να τους θεωρεί κυρίους και δεσπότες του για το Χριστό, υπακούοντας σ' Αυτόν που είπε: «Όποιος από σας θέλει να είναι Πρώτος και μέγας, ας είναι τελευταίος απ' όλους και υπηρέτης σε όλους και δούλος όλων» (Μαρκ. 9, 35).

Να μην επιδιώκει από τους αδελφούς ούτε δόξα, ούτε τιμή, ούτε έπαινο, ακόμη κι εκείνον τον έπαινο που συνοδεύει την καλή διακονία και διαγωγή. Γιατί λέει ο Απόστολος: «Να διακονείτε με κάθε καλή διάθεση, όχι για τα μάτια και για να είστε αρεστοί στους ανθρώπους» (Εφ. 6, 6-7). Και να θεωρεί πάντοτε τον εαυτό του χρεώστη της διακονίας προς τους αδελφούς με αγάπη και απλότητα.

9. Οι προϊστάμενοι της αδελφότητας, επειδή έχουν αναλάβει μεγάλο έργο, πρέπει να αγωνίζονται προς τις αντίθετες πανουργίες της κακίας με την ταπεινοφροσύνη, για να μην πέσουν στο πάθος της υπερηφάνειας και, ασκώντας δυναστική εξουσία στους υποταγμένους αδελφούς, προξενήσουν στον εαυτό τους ζημία αντί μέγιστο κέρδος.

Αλλά σαν εύσπλαχνοι πατέρες και σαν να έχουν παραδώσει για το Θεό τους εαυτούς των στην αδελφότητα σωματικά και πνευματικά, να φροντίζουν γι' αυτούς και να τους επιμελούνται σαν παιδιά του Θεού.

Στα φανερά βέβαια δεν πρέπει να αμελούν τα καθήκοντα του προϊσταμένου, δηλαδή να διατάζουν, ή να συμβουλέψουν τους πιο ώριμους, ή να επιπλήξουν, ή να ελέγξουν όπου χρειάζεται, ή να παρηγορήσουν όπου πρέπει, για να μην επέλθει σύγχυση στα μοναστήρια με την πρόφαση της ταπεινώσεως ή της πραότητας, καθώς θα καταργείται η πρέπουσα διάκριση σε προϊσταμένους και σε υποτακτικούς.

Βαθιά όμως στην καρδιά τους να πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι δούλοι όλων των αδελφών και, σαν καλοί παιδαγωγοί που τους έχουν εμπιστευθεί τα παιδιά του κυρίου τους, να φροντίζουν με κάθε καλή διάθεση και φόβο Θεού να καταρτίζουν καθένα αδελφό σε κάθε καλό έργο, γνωρίζοντας ότι γι' αυτόν τον κόπο τους ο Θεός τους έχει ετοιμάσει μεγάλο και αναφαίρετο μισθό.

10. Αυτοί που έχουν αναλάβει την παιδαγωγία παιδιών που τυχαίνει να είναι κάποτε και δικοί τους κύριοι, για χάρη της αγωγής και της ευταξίας δεν παραμελούν και να τα χτυπούν, αλλά με αγάπη. Έτσι πρέπει και οι προεστώτες όχι από θυμό και υψηλοφροσύνη, ούτε για εκδίκηση, να τιμωρούν τους αδελφούς εκείνους που έχουν ανάγκη παιδεύσεως, αλλά με σπλάχνα οικτιρμών, και με σκοπό πνευματικής ωφέλειας να προξενούν τη διόρθωσή τους.

11. Ο καθένας που θέλει να χαραχθούν επάνω του αυτά τα καλά ήθη, πρέπει πριν από κάθε άλλο και παντού να επιδιώκει το φόβο του Θεού και την ιερή αγάπη, η οποία είναι η πρώτη και μεγαλύτερη εντολή (Ματθ. 22, 37-38).

Και να την ζητεί από τον Κύριο ακατάπαυστα να την κάνει περιεχόμενο της καρδιάς του, και έτσι με τη συνεχή και αδιάκοπη μνήμη του Θεού, προκόβοντας μέρα τη μέρα με τη χάρη, να προσθέτει σ' αυτήν και να την αυξάνει.

Γιατί με το ζήλο και το σθένος, την φροντίδα και τον αγώνα, γινόμαστε ικανοί να αποκτήσομε την αγάπη του Θεού, η οποία διαμορφώνεται μέσα μας με τη χάρη και τη δωρεά του Χριστού. Από αυτήν κατορθώνομε εύκολα και τη δεύτερη εντολή, δηλαδή την αγάπη προς τον πλησίον (Ματθ. 22-39).

Γιατί τα πρώτα πρέπει να μπαίνουν μπροστά και να τα φροντίζομε περισσότερο από τα άλλα, και κατόπιν τα δεύτερα ακολουθούν τα πρώτα. Αν τώρα κανείς παραμελήσει την πρώτη και μεγάλη εντολή, δηλαδή την αγάπη προς το Θεό, —η οποία συγκροτείται από την εσωτερική μας διάθεση, την αγαθή συνείδηση και τα ορθά περί Θεού φρονήματα, συνάμα δε και από τη θεία βοήθεια—, και από τη δεύτερη θέλει μόνο στην εξωτερική επιμέλεια της διακονίας να αφοσιωθεί, είναι αδύνατο να την ασκήσει σωστά και καθαρά.

Γιατί όταν η κακία βρει το νου έρημο από τη μνήμη και την αγάπη και την αναζήτηση του Θεού, ή κάνει να φαίνονται δύσκολα και κοπιαστικά τα θεία προστάγματα, συδαυλίζοντας στην ψυχή γογγυσμούς και λύπες και κατηγορίες εναντίον της διακονίας των αδελφών, ή τον εξαπατά με την ιδέα ότι είναι τάχα ενάρετος και τον φουσκώνει και τον παραπείθει να θεωρεί τον εαυτό του άξιο τιμής και σπουδαίο και τέλειο τηρητή των εντολών.

12. Όταν ο άνθρωπος νομίσει ότι επιμελείται άριστα τις εντολές, τότε είναι φανερό ότι αμαρτάνει και παραβαίνει την εντολή, γιατί έκρινε ο ίδιος τον εαυτό του και δεν περίμενε Εκείνον που κρίνει αληθινά. Όταν το Πνεύμα του Θεού δίνει κοινή μαρτυρία με το δικό μας πνεύμα, σύμφωνα με το ρητό του Παύλου (Ρωμ. 8, 16), τότε είμαστε αληθινά άξιοι του Χριστού και τέκνα Θεού· όχι όμως όταν από τη δική μας ιδέα δικαιώσομε τον εαυτό μας.

Γιατί, όπως λέει ο Απόστολος, δεν είναι δόκιμος εκείνος που αυτοσυσταίνεται, αλλά εκείνος που τον συσταίνει ο Κύριος (Β΄ Κορ. 10, 18). Όταν ο άνθρωπος είναι γυμνός από τη μνήμη και το φόβο του Θεού, τότε είναι αναπόφευκτο να έχει έρωτα για τη δόξα και να κυνηγά τον έπαινο εκείνων τους οποίους υπηρετεί. Αυτός όμως ελέγχεται ως άπιστος από τον Κύριο, όπως προείπαμε. «Πώς μπορείτε, λέει, να πιστεύετε σεις που δέχεστε δόξα ο ένας από τον άλλον και δε ζητάτε τη δόξα από τον μόνο Θεό;» (Ιω. 5, 44).

13. Με μεγάλο αγώνα και κόπο του νου, με σεμνές έννοιες και με συνεχή φροντίδα όλων των καλών κατορθώνεται η αγάπη προς το Θεό, όπως προείπαμε. Και αυτό γιατί ο εχθρός εμποδίζει το νου και δεν τον αφήνει να προσηλώνεται στον θείο έρωτα με τη μνήμη των καλών, αλλά του ερεθίζει την αίσθηση προς τις γήινες επιθυμίες.

Γιατί ο θάνατος του εχθρού και η αγχόνη του, μπορούμε να πούμε, είναι όταν ο νους χωρίς περισπασμό ενδιατρίβει στην αγάπη και στη μνήμη του Θεού. Από αυτό μπορεί να γεννηθεί και η ειλικρινής αγάπη του πλησίον· επίσης και η αληθινή απλότητα, η πραότητα, η ταπείνωση, η ακεραιότητα, η αγαθότητα και η προσευχή, και γενικά όλο το πανέμορφο στεφάνι των αρετών, από τη μία και μόνη και πρώτη εντολή, την αγάπη προς το Θεό (Ματθ. 22, 38), αντλεί την τελειότητα.

Έχομε λοιπόν ανάγκη από μεγάλο αγώνα και πόνο κρυφό και εσωτερικό, από έρευνα των λογισμών και γύμναση των εξασθενημένων αισθητηρίων της ψυχής για να διακρίνουν το καλό και το κακό(Εβρ. 5, 14), και από ενδυνάμωση και αναζωπύρωση των καταπονημένων μελών της ψυχής με την επιμελή ύψωση του νου προς το Θεό. Γιατί όταν ο νους μας συνεχώς προσκολλάται με τέτοιο τρόπο στο Θεό, θα γίνει ένα πνεύμα με τον Κύριο, σύμφωνα με το ρητό του Παύλου (Α΄ Κορ. 6, 17).

14. Εκείνοι που αγαπούν την αρετή πρέπει νύχτα και μέρα να έχουν ακατάπαυστα αυτόν τον κρυφό αγώνα και τον πόνο και τη μελέτη κατά την εργασία οποιασδήποτε εντολής, δηλαδή όταν προσεύχονται, όταν διακονούν, όταν τρώνε, όταν πίνουν, ή όταν κάνουν ο,τιδήποτε, ώστε όποιο αγαθό πραγματοποιηθεί, να γίνει για τη δόξα του Θεού (Α΄ Κορ. 10, 31) και όχι για δική μας δόξα.

Έτσι θα είναι ευχερής και εύκολη για μας όλη η επιμέλεια των εντολών, καθώς θα την ευκολύνει και θα ελαφρύνει τον κόπο της η αγάπη του Θεού. Γιατί όλος ο αγώνας και η φροντίδα του εχθρού συγκεντρώνεται, όπως προείπαμε, στο να αποτραβήξει το νου από τη μνήμη του Θεού και το φόβο και την αγάπη Του, και εξαπατώντας τον με γήινα δολώματα να τον στρέψει από το όντως αγαθό στα νομιζόμενα αγαθά.

15. Ο πατριάρχης Αβραάμ, όταν συνάντησε τον ιερέα του Θεού Μελχισεδέκ, του έδωσε δώρο από τα καλύτερα των υπαρχόντων του και έτσι δέχθηκε την ευλογία του(Γεν. 14, 19). Με αυτό, το πνεύμα μας ανυψώνει σε υψηλότερη θεωρία. Πρέπει δηλαδή τα άκρα και τα καλύτερα λιπαρά μέρη του όλου ψυχοσωματικού μας συνθέματος, τα οποία είναι ο νους, η συνείδηση, η αγαπητική δύναμη της ψυχής, να τα προσφέρομε πρώτα απ' όλα σαν ιερό ολοκαύτωμα.

Έπειτα, τους πρώτους και καλύτερους από τους ορθούς λογισμούς μας να τους αφιερώνομε στη μνήμη του Θεού και να τους απασχολούμε αδιάκοπα στην αγάπη Του και στον μυστικό και υπέρλογο έρωτά Του.

Και έτσι μπορούμε να προκόβομε μέρα τη μέρα και να προοδεύομε στην αρετή, με τη βοήθεια της θείας χάρης, οπότε και το φορτίο της δικαιοσύνης των εντολών θα μας φανεί ελαφρό (Ματθ. 11, 30) και θα τις εκτελούμε καθαρά και άμεμπτα, βοηθούμενοι από τον ίδιο τον Κύριο με την πίστη μας προς Αυτόν.

16. Σχετικά με την εξωτερική άσκηση και ποιά αγαθή εργασία είναι μεγαλύτερη και πρώτη, πρέπει να γνωρίζετε τούτο, αγαπητοί· ότι οι αρετές είναι δεμένες μεταξύ τους και ακολουθούν η μία την άλλη, σαν κάποια ιερή αλυσίδα, πιασμένες η μία από την άλλη.

Η προσευχή, για παράδειγμα, από την αγάπη, η αγάπη από τη χαρά, η χαρά από την πραότητα, η πραότητα από την ταπεινοφροσύνη, η ταπεινοφροσύνη από την διακονία, η διακονία από την ελπίδα, η ελπίδα από την πίστη, η πίστη από την υπακοή, η υπακοή από την απλότητα.

Επίσης και τα αντίθετα είναι δεμένα το ένα με το άλλο. Το μίσος με το θυμό, ο θυμός με την υπερηφάνεια, αυτή με την κενοδοξία· τούτη με την απιστία, η απιστία με τη σκληροκαρδία, αυτή με την αμέλεια, η αμέλεια με την χαύνωση, με την ολιγωρία τούτη, αυτή πάλι με την ακηδία, όπως επίσης κι αυτή με την ανυπομονησία, ενώ τούτη με τη φιληδονία. Έτσι και οι υπόλοιπες κακίες, η μία ακολουθεί την άλλη.

17. Ό,τι καλό κάνει ο άνθρωπος, ο πονηρός θέλει να το σπιλώνει και να το καταμολύνει με την επιμιξία των δικών του σπερμάτων, δηλαδή της κενοδοξίας ή της οιήσεως ή του γογγυσμού ή κάποιου άλλου παρομοίου, ώστε να μη γίνεται το καλό για το Θεό μονάχα ή με προθυμία.

Αναφέρεται στη Γραφή ότι ο Άβελ πρόσφερε στο Θεό θυσία από τα λιπαρά μέρη και από τα πρωτότοκα πρόβατα. Επίσης κι ο Κάιν πρόσφερε δώρα από τους καρπούς της γης, αλλ' όχι από τα πρώτα.

Γι' αυτό ο Θεός δέχτηκε τις θυσίες του Άβελ, αλλά τα δώρα του Κάιν δεν τα δέχτηκε(Γέν. 4, 3-5). Απ' αυτό μαθαίνομε ότι ένα καλό, μπορεί να μην το κάνομε καλά· να το κάνομε δηλαδή ή με αμέλεια, ή καταφρονητικά, ή για κάτι άλλο και όχι για το Θεό. Και γι' αυτό συμβαίνει να μη γίνεται ευπρόσδεκτο από το Θεό.

(Πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, γ΄τόμος, σελ. 248-254) 

Η ΜΟΝΑΧΗ ΠΕΛΑΓΙΑ ΕΙΔΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ!

Η μοναχή Πελαγία Τρουμουλιάρη της Καλύμνου 

Μια αγία ψυχή με πολλές θείες αποκαλύψεις

Επίσης αρκετές φορές είδε το άκτιστο φως τού Χριστού μας σε ώρα προσευχής να την περιαυγάζει και να λάμπει το κελί της μέσα στην νύκτα. Κάποια καλοκαιρινή και ασέληνη νύκτα προσευχόταν έξω στο ταρατσάκι τού σπιτιού της ανιψιάς της, το όποιο είχε και κρεβατίνα αμπελιού. Τα μεσάνυκτα ήλθε πάνω της μια φωτεινή στήλη και την περιέλουσε καθώς ήταν γονατιστή με το κομβοσχοίνι.

Εκείνη ψέλλισε εκστατική, «ως έμεγαλύνθη τά έργα σου Κύριε έτσι υποχώρησε το ουράνιον Φως.

Από την Παναγία ζητούσε και περίμενε πάρα πολλά. Ζητούσε να λάβει με την μεσιτεία της αισθητά την Χάρη τού Αγίου Πνεύματος Κάποια φορά πού βρισκόταν στον Ναό της τού Θεού Ειρήνης, μόλις ξελειτούργησε ό ιερέας, μπήκε στο Ιερό για να συγυρίσει. Τότε είδε ένα ζωντανό ολόλευκο Πτηνό και σαστισμένη σκεπτόταν να το βγάλει έξω για να μην πειράξει τα ιερά. Μα αυτό σε λίγο στάθηκε πάνω στο Άγιο Ποτήριο και ευθύς μπήκε μέσα. Σαν το είδε αυτό η αγαθή Γερόντισσά κατάλαβε και φωτίστηκε το πρόσωπο της από χαρά. Έπειτα το Πτηνό βγήκε από το Άγιο Ποτήριο κάθισε στον ώμο της και σε λίγο μπήκε στο στόμα της και το αισθάνθηκε να ριζώνει στην καρδιά της. Πλουσιοπάροχα έλαβε αυτό που επιθυμούσε!...

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ 2015. ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ Π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ!

Η πράξη της νοεράς προσευχής είναι να βιάσεις τον εαυτόν σου να λέγεις συνεχώς την ευχή με το στόμα αδιαλείπτως.

Στην αρχή γρήγορα, να μην προφθάνει ο νους να σχηματίζει λογισμό μετεωρισμού.

Να προσέχεις μόνο στα λόγια: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Όταν αυτό πολυχρονίσει, το συνηθίζει ο νους και το λέγει και γλυκαίνεσαι ωσάν να έχεις μέλι στο στόμα σου και θέλεις να το λέγεις. Αν το αφήσεις στενοχωρείσαι πολύ.

Όταν το συνηθίσει ο νους και χορτάσει -το μάθει καλά- τότε το στέλνει στην καρδιά…

Επειδή ο νους είναι ο τροφοδότης της ψυχής και μεταφέρει στην καρδιά οτιδήποτε φαντασθεί.

Όταν ο ευχόμενος κρατεί τον νου του να μη φαντάζεται τίποτε, αλλά να προσέχει μόνο τα λόγια της ευχής…

τότε αναπνέοντας ελαφρά με κάποια βία και θέληση δική του τον κατεβάζει στην καρδιά, και τον κρατεί μέσα και λέγει με ρυθμό την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» …

Αν θέλεις να βρεις τον Θεό δια της «ευχής» δεν θα σταματάς ποτέ αυτήν την εργασία.

Όρθιος, καθήμενος, βαδίζοντας δεν θα μένεις χωρίς την ευχή.

Να μη βγαίνει πνοή χωρίς την ευχή για να εφαρμόζεται ο λόγος του Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε».

Εάν μπορέσεις να λέγεις την «ευχή» εκφώνως και συνέχεια, σε δύο-τρεις μήνες πιστεύω την συνηθίζεις και μετά πλησιάζει η Θεία Χάρις και σε ξεκουράζει…

Αρκεί να μη σταματήσεις να την λέγεις με το στόμα, χωρίς διακοπή.

Όταν την παραλάβει ο νους τότε θα ξεκουρασθείς με την γλώσσα να την λέγεις.

Όλη η βία είναι στην αρχή, έως ότου γίνει συνήθεια.

Κατόπιν θα την έχεις σ” όλα τα χρόνια της ζωής σου.

Μόνο κτύπα ευθέως την θύρα του θείου ελέους και πάντως ο Χριστός μας θα σου ανοίξει, εάν επιμένεις.

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Η ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

H ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ

ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Το χαρακτηριστικό της μεταμοντέρνας κοινωνίας είναι η φυγή από τον Θεό! Δηλαδή σε μια τέτοια κοινωνία , οτιδήποτε θυμίζει τον Θεό, σε δημόσιο χώρο ή στις καρδιές των ανθρώπων, πρέπει να αμφισβητηθεί, να απομακρυνθεί και να αντικατασταθεί επειγόντως.

Οι αρχιτέκτονες της άθεης κοινωνίας θεωρούν ως έγκλημα την χριστιανική διαπαιδαγώγηση του παιδιού στην οικογένεια, αφού έτσι αυτά αποτελούν μια δύσκολη λεία για όλους όταν το παιδί ωριμάσει.

Υπό αυτήν την προοπτική το βασικό χαρακτηριστικό του μοντέρνου παιδαγωγικού συστήματος και των ιδεολογιών που επιθυμούν να κατέχουν τις ψυχές των παιδιών είναι η απομάκρυνσή τους από τους γονείς και η ενσωμάτωση τους σε όμοια μορφωτικά συστήματα οπού η προσέγγιση τους μέσω διαφόρων ιδεολογιών γίνεται πιο εύκολη.

Α) Μαθήματα θρησκευτικών που προπαγανδίζουν τον αθεϊσμό και τον ηθικό σχετικισμό

Ένα από τα ποιο αμφιλεγόμενα εκπαιδευτικά προγράμματα λαμβάνει μέρος στο Κεμπέκ του Καναδά, το οποίο προβλέπει να αντικαταστήσει στη ψυχή των παιδιών τον Θεό με κάποια ιδεολογία. Το υπουργείο παιδείας του Κεμπέκ ,τον Σεπτέμβριο του 2008, χωρίς προηγούμενη δημόσια συζήτηση!, επέβαλε σε όλους τους μαθητές -από το δημοτικό ως το λύκειο- το νέο μάθημα θρησκευτικής ηθικής και πολιτισμού, με δηλωμένη πρόθεση να διδάξει τα παιδιά την ισότητα των θρησκειών, τον πλουραλισμό, την ανοχή, την πολυπολιτισμικότητα και να «διευκολύνει» την πνευματική τους ανάπτυξη για την αυτοολοκλήρωσή τους

Με άλλα λόγια, το πρόγραμμα έχει ως σκοπό να αντικαταστήσει την αυθεντία των γονιών με αυτήν του κράτους, όσον αφορά στη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, αφήνοντας την εντύπωση ότι καμιά θρησκεία δεν είναι καλύτερη από την άλλη, έτσι ώστε το να διαλέξεις θρησκεία να μην  είναι καθόλου διαφορετικό από το να διαλέξεις κάποιο προϊόν στην θέση κάποιου άλλου.

Εξ άλλου, στις συζητήσεις για την νέα θεώρηση του κόσμου, που επέβαλε το κράτος τόσο στα δημόσια όσο και στα ιδιωτικά σχολεία, οι ποιο πολλοί σχολιαστές παρατήρησαν ότι η μόνη «θρησκεία» που υποστηρίζει το μάθημα είναι ο ηθικός και θρησκευτικός σχετικισμός και η υπονόμευση της επικρατούσης θρησκείας του Κεμπέκ- του χριστιανισμού!

Ο σκοπός φαίνεται ξεκάθαρα από τον τρόπο που έχει καθοριστεί η ύλη. Ο χριστιανισμός είναι τοποθετημένος δίπλα στις ποιο σκοτεινές ειδωλολατρικές θρησκείες, ενώ ο Ιησούς Χριστός έχει τοποθετηθεί δίπλα σε άλλους «μεγάλους ανθρώπους» όπως το Βούδα, με σκοπό να υπονομεύσει στα παιδιά την πίστη στον Χριστό ως Θεάνθρωπο (βλέπε www.coalition-org). Ένας από τους συγγραφείς του μαθήματος δήλωσε ανοιχτά ότι η βασική ιδέα πάνω στην οποία στηρίζεται το μάθημα είναι η «παιδαγωγία της σύγκρουσης» του Hegel, έχοντας ως σκοπό τον «κλονισμό, τη μη δημιουργία μιας στερεής θρησκευτικής ταυτότητας στα παιδιά μας.

Β) Ο ''εξαγνισμός'' της γλώσσας και το Oxford Junior Dictionary.

Ένας άλλος λεπτός τρόπος για να βγάλεις από τις καρδιές των παιδιών τον Θεό και τον παραδοσιακό τρόπο αντίληψης του κόσμου έλαβε χώρα στην Μεγ. Βρετανία.

Το νέο Oxford Junior Dictionary φαίνεται να εμπνεύστηκε από τον Νίτσε, ο οποίος τρελάθηκε αρνούμενος τον Χριστό: «δεν θα μπορέσουμε να απαγκιστρωθούμε από τον Θεό, εάν δεν σταματήσουμε να πιστεύουμε στην  γραμματική».

Υπό αυτήν την έννοια, στην τελευταία έκδοση του Oxford Junior Dictionary εξαλείφθηκαν λέξεις όπως: άγιος, επίσκοπος, μοναστήρι, αβατείον, ψαλμός, αμαρτία, διάβολος, αυτοκράτορας, μονάρχης,  αυτοκρατορία, αλλά και λέξεις που αποδίδουν τον πλούτο του περιβάλλοντος κόσμου: γάιδαρος, βόδι, πελεκάνος, βελανιδιά, βερικοκιά, τουλίπα, βιολέτα, κ.τ.λ., για να αντικατασταθούν με άλλες, όπως μπλοκ, ΜΡ3player, βάση δεδομένων,   διασημότητα, ανοχή, ΕΕ, εκδίκηση, σύγκρουση κ.α. (βλέπε ιστοσελίδα της Daily Telegraph).

Αυτό είναι το ολοκληρωτικό σχέδιο της εκ θεμελίων αλλαγής του κόσμου,  μέσω της αλλοίωσης της γλώσσας, έτσι όπως την περίγραψε ο Όργουελ στο μυθιστόρημά του "1984". Στην ολοκληρωτική κοινωνία που περιγράφει ο  Όργουελ  το υπουργείο Αλήθειας απασχολείται με την αλλοίωση της ιστορίας με το διαρκές επαναγράψιμο της, και την αλλαγή αντίληψης του κόσμου με την αλλοίωση και την απλοποίηση της γλώσσας.

Σκοπός τους είναι η γλώσσα να μετατραπεί σε σλόγκαν, ενώ οι σκέψεις των ανθρώπων σε στερεότυπα. Αυτό που περιγράφει ο  Όργουελ δεν διαφέρει καθόλου από αυτό που γίνεται στην Μ. Βρετανία. Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι η γλώσσα εκκαθαρίζεται από λέξεις που θυμίζουν τον Θεό, Εκκλησία, παράδοση, αλλά και λέξεις που ενώνουν τον άνθρωπο με την περιβάλλουσα πραγματικότητα και την χαρακτηρίζουν. Η γλώσσα απλοποιείται όχι μόνο ποιοτικά, αλλά και ποσοτικά –ενώ παραπέμπει όλο και ποιο πολύ σε μια τεχνική πραγματικότητα- όπου ο Θεός και ο από Αυτόν δημιουργημένος κόσμος δεν έχουν θέση.

Γ) Ο.Η.Ε και η καταστροφή της παραδοσιακής οικογένειας

Εδώ πρόκειται για μια θεώρηση που θέλει να αντικαταστήσει τους γονείς στην εκπαίδευση των παιδιών.

Πρόκειται για ένα ολοκληρωτικό -σύμφωνα με τις προθέσεις του- έργο, όπου έχει ως βάση την σύμβαση του Ο.Η.Ε για τα δικαιώματα του παιδιού. Σκοπός του είναι η «δια βίου μόρφωση» και «η φροντίδα του παιδιού εκτός οικογένειας σε ειδικευόμενες υπηρεσίες»

Για παιδιά μέχρι 6-7 ετών προβλέπεται η οργάνωση σε ειδικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς, που θα αντικαταστήσουν σταδιακά τους γονείς και θα ασχοληθούν με όλες τις πτυχές της φροντίδας του παιδιού, από την υγεία και τη φυσική ανάπτυξη, μέχρι την γλωσσική ανάπτυξη και την επικοινωνία και την κοινωνικό-αισθηματική του ανάπτυξη.

Η συγκεκριμένη σύμβαση του Ο.Η.Ε για τα δικαιώματα του παιδιού προβλέπει ότι το κράτος μπορεί να αντικαταστήσει το γονιό, εκεί όπου το «συμφέρον» του παιδιού το επιβάλλει, ενώ σε μια σύγκρουση μεταξύ γονιού και παιδιού το κράτος μπορεί να επέμβει υπέρ του παιδιού, αποσύροντας την κηδεμονία από τους γονείς.

Το παιδί θεωρείται αυτόνομη ύπαρξη, αποκομμένο από την εξουσία των γονέων του, στο οποίο πρέπει να καλλιεργηθεί και να αξιοποιηθεί το εγώ. Όντας μια αυτόνομη ύπαρξη, το παιδί πρέπει να αναγνωρισθεί ως «παράγοντας της ίδια του της ανάπτυξης». Για παιδιά άνω των 3 ετών το σχέδιο προβλέπει την μόρφωση (εκπαίδευση) των παιδιών στο πνεύμα της «διαφορετικότητας» και του «πολυπολιτισμού»

Αυτή η ολοκληρωτική θεώρηση της εκπαίδευσης των παιδιών βασίζεται στον Αμερικανό Arnold Goessel, καθηγητή την περίοδο του μεσοπολέμου στο Clark University, ο οποίος πίστευε ότι το πιο καλό σύστημα εκπαίδευσης για την Αμερική είναι «ένα εθνικό σύστημα βρεφοκομείων και νηπιαγωγείων που θα αντικαταστήσει τους γονείς»

Ο Arnold Goessel έχει επηρεαστεί σημαντικά από τον G. Stanley Hall, έναν από τους πιο μεγάλους υποστηρικτές της ευγονίας.

http://proskynitis.blogspot.com/

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!

Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός: Ένας από τους μεγαλύτερους ομολογητές της πίστεώς μας. Μια μεγάλη μορφή την οποία η Θεία Πρόνοια προέβαλλε σε συγκεκριμένη και κρίσιμη εποχή, προκειμένου να υπερασπισθεί και να σώσει την Ορθοδοξία. - Μια εξαιρετική εκπομπή με τον π. Κωνσταντίνο Καντάνη, πρωτοπρεσβύτερο του Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Αγρινίου.

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ: ΕΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ!

Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός 

Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός γεννήθηκε το 1392 μ.Χ. από ευσεβείς και πιστούς γονείς, τον αρχιδικαστή, σακελλίων και διάκονο της Μεγάλης Εκκλησίας Γεώργιο και τη Μαρία που ήταν κόρη του ευσεβούς ιατρού Λουκά. Είχε ακόμα έναν μικρότερο αδερφό που ονομαζόταν Ιωάννης. Λόγω των πολλών του πνευματικών χαρισμάτων έκανε περίλαμπρες θεολογικές και φιλοσοφικές σπουδές και μαθήτευσε στους πλέον φημισμένους διδασκάλους της εποχής του, τον Ιωάννη Χορτασμένο (κατόπιν Ιγνάτιο Μητροπολίτη Σηλυμβρίας) και τον μαθηματικό και φιλόσοφο Γεώργιο Γεμιστό Πλήθωνα. Μεταξύ των συμμαθητών του ήταν και ο μετ' έπειτα άσπονδος εχθρός του Βησσαρίων ο καρδινάλιος που ήταν υπέρμαχος της ένωσης.
Δίδασκε στο φροντιστήριο του πατέρα του, και αργότερα, μετά τον θάνατο αυτού, τον διαδέχθηκε στο διδασκαλικό επάγγελμα. Διακρίθηκε σαν δάσκαλος της ρητορικής και μεταξύ των μαθητών του, που διέπρεψαν αργότερα, ήταν ο Γεώργιος Γεννάδιος Σχολάριος (ο πρώτος μετά την πτώσιν της Πόλεως Πατριάρχης), ο Θεόδωρος Αγαλλιανός, ο Θεοφάνης Μητροπολίτης Μηδείας και ο αδελφός του Ιωάννης ο Ευγενικός.
Στο 25ο έτος της ηλικίας του αποφάσισε να γίνει μοναχός και γι' αυτό έφυγε σε μια Μονή στους Πριγκηπόνησους. Εκεί ετάχθη υπό την πνευματική επιστασία ενάρετου μοναχού, του Συμεών, ο όποιος τον έκειρε μοναχό και τον μετονόμασε από Εμμανουήλ, που ήταν το πρώτο του όνομα, σε Μάρκο. Κατόπιν από τα νησιά αυτά έφυγε και πήγε στη Μονή των Μαγκάνων, όπου χειροτονήθηκε Ιερέας. Αφού έγινε κληρικός, το 1436 μ.Χ. εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος Εφέσου.
Ακολούθησε τον αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο στη Φεράρα και τη Φλωρεντία, όπου πραγματοποιήθηκε Σύνοδος για την ένωση της Ανατολικής και της Δυτικής Εκκλησίας. Εκεί ο Μάρκος ανεδείχθη ο θερμότερος και στερεότερος υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, αρνούμενος να υπογράψει τον όρο της ψευδοενώσεως, έτσι που όταν ο πάπας Ευγένιος Δ’ (1431 - 1447 μ.Χ.) πληροφορήθηκε την απόφασή του είπε: «Μᾶρκος οὐχ ὑπέγραψε, λοιπὸν ἐποιήσαμεν οὐδέν».
Μετά την προδοτική ένωση της Φερράρας - Φλωρεντίας οι Βυζαντινοί εγκατέλειψαν την Ιταλία. Ο αυτοκράτορας παρέλαβε τον Άγιο Μάρκο στο αυτοκρατορικό πλοίο. Ύστερα από ταξίδι τρεισήμισι μηνών έφθασαν τελικά στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί οι κάτοικοι δέχθηκαν με αισθήματα εχθρικά και αποδοκίμασαν αυτούς που υπέγραψαν την ένωση, αλλά επιδοκίμασαν και τίμησαν τον Άγιο Μάρκο όπως αναφέρει ο υβριστής του γραικολατίνος επίσκοπος Μεθώνης Ιωσήφ: «ο Εφέσου είδε το πλήθος δοξάζων αυτόν ως μη υπογράψαντα και προσεκύνουν αυτώ οι όχλοι παθάπερ Μωϋσεί και Ααρών και ευφήμουν αυτόν και άγιον απεκάλουν» (PG 159, 992).
Στις 4 Μαΐου 1440 μ.Χ. ο Άγιος Μάρκος αναγκάστηκε να δραπετεύσει από την Βασιλεύουσα, διότι κινδύνευε η ζωή του, και να πάει στην Έφεσο που ήταν κάτω από τους Τούρκους. Εκεί αφού ποίμανε για λίγο το ποίμνιο του αναγκάσθηκε πάλι, τώρα από τους Τούρκους και τους ενωτικούς, να εγκαταλείψει την Έφεσο και μπήκε στο πλοίο που πήγαινε στο Άγιο Όρος, όπου είχε αποφασίσει να περάσει τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Όταν όμως το πλοίον έκαμε σταθμό στη Λήμνο ο Άγιος ανεγνωρίσθει και αμέσως συνελήφθη, κατόπιν αυτοκρατορικής εντολής και φυλακίσθηκε εκεί για δύο χρόνια. Κατά την διάρκεια της φυλακίσεώς του υπέφερε πολύ, αλλά όπως έγραψε στον ιερομόναχο Θεοφάνη τον εν Ευβοία «ο λόγος του Θεού και η της αληθείας δύναμης ου δέδεται, τρέχει δε μάλλον και ευοδούται, και οι πλείονες των αδελφών τη εμή εξορία θαρρούντες βάλλουσι τοις ελέγχοις τους αλιτηρίους και παραβάτας της ορθής πίστεως...».
Από την Λήμνο ο Άγιος εξαπέλυσε την περίφημο εγκύκλιο επιστολή του προς τους απανταχού της γης και των νήσων ευρισκομένους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Με αυτήν ελέγχει αυστηρώς τους Ορθοδόξους εκείνους που αποδέχθηκαν την ένωση και με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύει ότι οι λατίνοι είναι καινοτόμοι και γι' αυτό λέει: «ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν, και δια τούτο αυτών εχωρίσθημεν». Καλεί δε ο άγιος τους πιστούς να αποφεύγουν τους ενωτικούς, διότι αυτοί είναι «ψευδαπόστολοι και εργάται δόλιοι».
Μετά την αποφυλάκιση του άγιος Μάρκος λόγω της ασθενείας του δεν μπόρεσε να αποσυρθεί στο Άγιο Όρος, αλλά επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έγινε δεκτός μετά τιμών ως άγιος και ομολογητής. Από το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων ο νέος ομολογητής διηύθυνε τον αγώνα κατά των ενωτικών, γράφοντας επιστολές στους μοναχούς και κληρικούς ενθαρρύνοντας τους να κρατούν την ορθή πίστη και να μη συνεργάζονται με τους ενωτικούς.
Οι διωγμοί, οι εξουθενώσεις και οι πιέσεις επιδείνωσαν την κατάσταση της υγείας του Αγίου Μάρκου και στις 23 Ιουνίου του 1444 μ.Χ., αφού είχε καλέσει κοντά του τα πνευματικά του τέκνα και ανέθεσε στον Γεώργιο Σχολάριο την αρχηγία του ανθενωτικού αγώνος, απεδήμησεν εις Κύριον. Ήταν μόλις 52 ετών.
Στον επικήδειο λόγο που εξεφώνησε ο Γεώργιος Σχολάριος, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ο όσιος «εν ιερεύσει διέπρεψεν, εν αρχιερεύσιν διέλαμψεν, ήθλησεν υπέρ της Εκκλησίας πάνυ καλώς αδάμαντος στερεώτερος ώφθη προς την μετάθεσιν...νυν γυμνή τη ψυχή της μακαριότητος εμφορείται ήν επέγνω καλώς και λαβείν εντεύθεν εσπούδασε την εν Χριστώ κεκρυμμένην ζήσας ζωήν και σύνεστι τοις ιεροίς διδασκάλοις της πίστεως, πάντων είνεκα δίκαιος ών εκείνοις συντάττεσθαι».
Αμέσως μετά την κοίμηση του ο Μάρκος τιμήθηκε ως άγιος και ομολογητής. Αυτό μαρτυρεί με πόνο και ο σύγχρονος και άσπονδος εχθρός του Ιωσήφ, ουνίτης επίσκοπος Μεθώνης, λέγων, «ώσπερ πολλούς μεν και άλλους, και τον καλούμενον Παλαμάν, και τον Εφέσου Μάρκον, ανθρώπους ούτ' άλλως φρενήρεις, αλλά και δοξοσοφίας εμπεπλησμένους, μηδεμίαν αρετήν ή αγιωσύνην εν εαυτοίς έχοντας, μόνον δια το λέγειν και συγγράφειν κατά Λατίνων, δοξάζετε και υμνείτε, και εικόνας εγκοσμείτε αυτοίς και πανηγυρίζοντες, στέργετε αυτούς ως αγίους και προσκυνείτε» ( PG 159, 1357).
Την πρώτη ακολουθία προς τιμήν του Αγίου Μάρκου συνέθεσε ο αδελφός του, Ιωάννης ο φιλόσοφος. Κατ' αρχάς η μνήμη του εορταζόταν στις 23 Ιουνίου αλλά ο Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος, το 1456 μ.Χ., όρισε διά συνοδικής πράξεως, να εορτάζεται η μνήμη του στις 19 Ιανουαρίου, ημέρα προφανώς της ανακομιδής του λειψάνου του αγίου και ταφής αυτού στην μονή του Λαζάρου στον Γαλατά.
Οι αγώνες του Μάρκου και του μαθητού του Γενναδίου αναγνωρίστηκαν από την μεγάλη σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως που τελείωσε το 1484 μ.Χ. και κατέγραψε τα ονόματα τους, ως πατέρων αγίων, στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού στις 19 Ιανουαρίου.

http://www.saint.gr