ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

ΑΓΕΥΣΤΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΔΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ!

Νέαι δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας προβληματίζουν εντόνως εκκλησιαστικούς κύκλους δια το πως δύναται να αποφασίζη άνθρωπος άγευστος Ορθοδοξίας δια την θρησκευτικήν εκπαίδευσιν. Συγκεκριμένως ο Υπουργός ερωτηθείς περί «θρησκείας» εδήλωσεν εις τον δίαυλον Esos της 8ης Μαΐου 2017:

«Με τη θρησκεία δεν ξέρω πως τα πάω. Τα πάω νομίζω πολύ δημιουργικά με τους θρησκευόμενους. Θεωρώ ότι είναι πολίτες που έχουν αυτές τις ανησυχίες  και αυτές τις πεποιθήσεις, φτάνει ο καθένας να μη παραβιάζει το χώρο του άλλου . Νομίζω συνυπάρχουμε. Υπάρχουν ακραία στοιχεία, αλλά θα πρέπει να τα αγνοήσουμε, για να  πάμε όλοι μαζί μπροστά”».

Την επομένην επίσκεψιν εις το Υπουργείον επραγματοποίησεν ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας. Ανεκοίνωσεν ότι η προσχολική αγωγή καθίσταται υποχρεωτική, ώστε από 4 μόλις ετών η Πολιτεία θα αναλαμβάνη την διαπαιδαγώγησιν των τέκνων. Αυτό μας εθύμισεν ολοκληρωτικά καθεστώτα, εις τα οποία από νήπια εγίνετο πλύσις εγκεφάλου, ώστε να μη δύναται να τα επηρεάση η οικογένεια. Σχετικώς εδήλωσεν ο κ. Τσίπρας:

«η μεγαλύτερη αλλαγή την οποία επιδιώκουμε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο της πατρίδας μας είναι να αλλάξουμε τη νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας. Είναι να πιστέψουμε όλοι μας πρώτα οι γονείς και να το μεταλαμπαδεύσουμε αυτό και στους μαθητές ότι η πραγματική μαθησιακή διαδικασία γίνεται στο σχολείο».

Ανησυχητική ήτο η δήλωσις περί του νέου περιεχομένου των μαθημάτων εν γένει και των Θρησκευτικών:

«Πρέπει ήδη να γνωρίζετε όσοι είστε εκπαιδευτικοί συντάκτες ότι έχει γίνει μία συστηματική προετοιμασία σε νέα προγράμματα σπουδών, αλλά και στο συνοδευτικό εκπαιδευτικό υλικό ιδίως στην Ιστορία, στα Θρησκευτικά, στις Ξένες γλώσσες, στην Τεχνική Εκπαίδευση».

Δεν αιφνιδίασε τον Ο.Τ. η δήλωσις αυτή καθώς προ καιρού έχομεν κατ’ επανάληψιν ενημερώσει τους αναγνώστας και την Ιεραρχίαν ότι παρά τον προσχηματικόν διάλογον, ο οποίος σκοπόν είχε να μειώση τας αντιδράσεις, αι αποφάσεις έχουν ληφθή και το νέον πρόγραμμα οδεύει προς την μόνιμον εγκατάστασίν του εις τα σχολεία. Εμπαιγμός μέγας του πιστού λαού! Συμπαιγνία της Ιεραρχίας;

Η επιβεβαίωσις ήλθε προσφάτως, όταν αίφνης κατέστη γνωστόν ότι ο διάλογος επερατώθη μετά από έξι συναντήσεις! Εις τας συναντήσεις μετείχαν οι Μητροπολίται Ύδρας κ. Εφραίμ, Μεσογαίας κ. Νικόλαος και Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, γνωστοί δια τα φρονήματά των. Ως σημειώνει εις το άρθρον του ο κ. Απόστολος Λακασάς εις την εφημερίδα «Καθημερινή» της 4ης Μαΐου 2017:

«Με πολλές διορθώσεις στα νέα προγράμματα σπουδών των Θρησκευτικών ολοκληρώθηκε ο διάλογος ανάμεσα στις επιτροπές του υπουργείου Παιδείας και της Εκκλησίας της Ελλάδος. Οι δύο πλευρές παρουσιάζονται ικανοποιημένες, καθώς και η πλειονότητα των παρατηρήσεων της Εκκλησίας έγιναν δεκτές, ενώ δεν αλλοιώνεται η φιλοσοφία των νέων προγραμμάτων… Συγκεκριμένα, έχουν γίνει δεκτές από το ΙΕΠ οι προτάσεις για αλλαγές σε κεφάλαια άλλων θρησκειών, τα οποία παρουσιάζονταν συγκριτικά με τα αντίστοιχα κεφάλαια της Ορθοδοξίας. Αυτά τα θέματα μεταφέρθηκαν σε ξεχωριστό κεφάλαιο. Επίσης, έγιναν δεκτές παρατηρήσεις των ιεραρχών σε σχέση με τις δραστηριότητες και τις εργασίες που θα κάνουν οι μαθητές στο πλαίσιο των Θρησκευτικών. Πλέον, αναμένεται οι παρατηρήσεις αυτές να ενσωματωθούν στα νέα προσωρινά βιβλία –φάκελοι υλικού, όπως ονομάζονται– που θα διανεμηθούν στους μαθητές τον Σεπτέμβριο…».

Κατά Θείαν Πρόνοιαν ακριβώς την επομένην ημέραν εκυκλοφόρησεν ο Ο.Τ. με κύριον κεντρικόν θέμα του το ζήτημα των Θρησκευτικών. Συγκεκριμένα εις αυτό το άρθρον με τίτλον «ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΕΟΝ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ» με αδιάσειστα στοιχεία που εδράζοντο εις όσα ο λέκτωρ της Θεολογικής Σχολής των Αθηνών κ. Κουκουνάρας – Λιάγκης μέλος του συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ» και συνθεμελιωτής με τον κ. Στ. Γιαγκάζογλου των νέων προγραμμάτων έχει γράψει κατά καιρούς, αλλά και ισχυρίσθη εις την πρόσφατον ημερίδα του συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ» απεδείξαμεν ότι δεν είναι μόνον το περιεχόμενον συγκρητιστικόν, αλλά η ιδία η μεθοδολογία και φιλοσοφία είναι αυταί αι οποίαι καλλιεργούν εις τους μαθητάς ότι η αλήθεια είναι σχετική εις το ζήτημα της πίστεως εις τον Θεόν!

Νέα επιβαρυντικά στοιχεία

Οι δομήτορες του νέου προγράμματος δεν αποκρύπτουν τας προθέσεις των. Επληροφορήθημεν από την εφημερίδα «Χριστιανική» της 6ης Απριλίου 2017 δια ημερίδα με θέμα «Το μάθημα των θρησκευτικών σήμερα». Ο κ. Πάνος Νικολόπουλος, λέκτορας Νομικής ΕΚΠΑ ανεφέρθη στον «έωλο ισχυρισμό κάποιων νομικών κύκλων για άσκηση προσηλυτισμού των νέων ΑΠΣ και ποινική δίωξη όσων τα εφαρμόζουν». Η ποινική δίωξις όμως δύναται να ασκηθή εις όσους εφαρμόζουν το παλαιόν πρόγραμμα, όπως ετόνισαν τα μέλη του συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ» εις την πρόσφατον ημερίδα των. Ο κ. Μόσχος Δημήτριος, επίκουρος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών και πρόεδρος του συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ» «τόνισε την ανάγκη της κίνησης της διαδικασίας χειραφέτησης των νέων ανθρώπων στο μτθ, ώστε να συνομιλήσουν με τον αποκαλυπτόμενο Θεό»! Ο κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου, υποψήφιος δια την θέσιν της δογματικής εις την Θεολογικήν Σχολήν Αθηνών, είπεν ότι «τα νέα ΑΠΣ στο μτθ υλοποιούν με πιο έντονο τρόπο τις αναφορές των παλαιοτέρων προγραμμάτων που εμπεριείχαν το άνοιγμα προς την ετερότητα καθώς και τις νεότερες τεχνικές διδασκαλίας διεξαγωγής του μαθήματος». Επομένως παραδέχεται ότι τα νέα προγράμματα στρέφονται προς την «ετερότητα» -με ο,τι αυτό σημαίνει- και ότι εφαρμόζουν νέας τεχνικάς, αι οποίαι ως απεκάλυψεν ο Ο.Τ. καλλιεργούν εις τον μαθητήν την ιδέαν ότι η αλήθεια είναι σχετική! Η κ. Βουλγαράκη Εύη ανέφερεν ότι «τα βιβλία που θα εκπονηθούν για το μτθ δεν μπορεί παρά να έχουν επικουρικό ρόλο στο μάθημα», δηλαδή ο διδάσκων θα έχη μεγάλην ελευθερίαν αυτενεργείας με ο,τι συνεπάγεται αυτό.

Ο νέος ρόλος της Εκκλησίας: ο ανθρωπισμός

Απολύτως συντονισμένος εις αυτήν την γραμμήν ο Σεβ. Δημητριάδος, φίλος άλλωστε των τριών Μητροπολιτών που εχειρίσθησαν το ζήτημα. Εις Θεολογικήν Ημερίδα, που διωργανώθη από το Γραφείον Επιθεωρήσεως Θρησκευτικών Μαθημάτων, Μέσης Εκπαίδευσης, Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, ωμίλησεν ο Σεβ. Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, με θέμα «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ». Παραθέτομεν χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Αυτές είναι οι προκλήσεις, οι οποίες θέτουν το ερώτημα της αναγκαιότητας του μαθήματος των Θρησκευτικών. Ευεργετικές, κατά μίαν έννοια, προκλήσεις, καθώς μας καλούν να απεγκλωβιστού­­με από περιορισμένων οριζόντων συζητήσεις περί μορφής η μεθόδου, και να ανοιχτούμε σε ορίζοντες πλατείς, ορίζοντες πανανθρώπινους και φλέγοντες…

Τίποτε αυτονόητο δεν υφίσταται πλέον. Οι κοσμοϊστορικές αλλαγές που συνέβησαν πριν 1.700 χρόνια με άξονα το μήνυμα της αγάπης, της ανθρώπινης συμφιλίωσης και της αιώνιας ανθρώπινης προοπτικής που έφερε ο Χριστιανισμός, απαιτούν νέα μύηση συνοδευόμενη από εμβάθυνση πνευματικότητας, γνώση των παγκοσμίων συνθηκών και θερμό οραματισμό. Πάνω σε αυτές τις συνισταμένες μπορεί με άνεση να δομηθεί ένα μάθημα συνθέτοντας όλες τις τάσεις… Με δεδομένες τις παγκόσμιες εξελίξεις, καθίσταται σαφές πως όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρξουμε, να διαλεγόμαστε, να συνθέτουμε και να αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα. Στεγανά σύνορα δεν μπορούν να υπάρξουν. Δεν υπάρχουν, πλέον, αμιγώς Εθνικά προβλήματα…

Επιτρέψτε μου να έχω μία υποψία: Οι μεγάλες συζητήσεις σχετικά με το μάθημα, πέραν των αντικειμενικών εκκρεμοτήτων, ίσως και να υποδηλώνουν μία αμηχανία, μία εκκρεμότητα αν προτιμάτε, ως προς τον ρόλο της συνολικής Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη επιστροφής στα ουσιώδη, τα θεμελιώδη. Ένα μεγάλο όραμα, η διατύπωση η μάλλον η επαναδιατύπωση μιας μεγάλης αποστολής έχω την βεβαιότητα πως θα λύσει αυτομάτως πληθώρα θεμάτων. Και ως τέτοια έρχομαι να διατυπώσω την υπεράσπιση του μεγαλείου του ανθρώπου… Ένα νέο μάθημα θρησκευτικών καλείται να μιλήσει για τον Θεό, υπερασπιζόμενο τον άνθρωπο, ως ζωντανή εικόνα του Θεού δημιουργού».

Μετά από αυτά δικαίως ο Σεβασμιώτατος θα πρέπη να λάβη τον τίτλον του κήρυκος της παγκοσμιοποιήσεως και του ανθρωπισμού. Δυσ­τυχώς καμίαν σχέσιν δεν έχει ο ανθρωπισμός με το μήνυμα του Ευαγγελίου. Έχει λησμονήσει την πατερικήν διδασκαλίαν και έχει εκτραπή προς την κοινωνιολογίαν ο Σεβασμιώτατος με αποτέλεσμα να αλλοιώνη την ουσίαν της Εκκλησίας και να την εκφυλίζη εις θρησκευτικόν φιλανθρωπικόν καθίδρυμα.

Νομίζομεν ότι συνειδητοποιεί οιοσδήποτε δια ποίον λόγον έχει συνταχθή με τον σύνδεσμον «ΚΑΙΡΟΣ». Τα ίδια ακριβώς απηύθυνε εις τον χαιρετισμόν του προς το ακροατήριον ημερίδος με θέμα το μάθημα των Θρησκευτικών και την ενοριακήν κατήχησιν ο κ. Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, μέλος του συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ». Η κ. Σοφία Καρεκλά εις την ανταπόκρισίν της δια την ιστοσελίδα orthodoxia.info της 5 Μαΐου 2017 μας αναφέρει και τον χαιρετισμόν, εις τον οποίον μεταξύ άλλων είπεν ο κ. Κωνσταντίνου:

«Και η Εκκλησία μπορεί να αποτελέσει τον παράγοντα εκείνον που θα κινητοποιήσει τον πνευματικό κόσμο να βρει το θάρρος, ώστε να προβάλει, μέσα σε μία εποχή απόλυτου ευτελισμού και απαξίωσης του ανθρώπινου προσώπου, τις διαχρονικές ανθρώπινες αξίες της αγάπης, του αλληλοσεβασμού και της αλληλεγγύης».

Εις την ιδίαν ημερίδα ο Γερμανός Καθηγητής που ωμίλησεν ήτο σαφής δια την πορείαν που θα ακολουθήση το μάθημα:

«Για τον κ. Schrοder, η θρησκευτική εκπαίδευση και αγωγή στο σχολείο θέτει συγκεκριμένους στόχους, όπως “να παρουσιάζει στους νέους ανθρώπους τις θρησκείες και τις ομολογίες ως υποδείγματα που κομίζουν προτάσεις και νοηματοδοτήσεις της ζωής. Να γνωρίζουν και να κατανοούν θρησκείες και ομολογίες, με τις οποίες δεν έχουν καμία σχέση. Να κατανοήσουν τη σημασία που έχουν οι θρησκείες στη σύγχρονη κοινωνία και πως μπορεί να προσδιοριστούν οι σχέσεις μεταξύ Εκκλησιών, θρησκευτικών κοινοτήτων και πολιτείας”. Τέλος, υπογράμμισε ότι, “όλοι οι παραπάνω στόχοι μπορούν να επιτευχθούν μόνο όταν το μάθημα των Θρησκευτικών διδάσκεται σε απόλυτη συμφωνία με τις αρχές των θρησκευτικών κοινοτήτων, καθώς και όταν αυτού του είδους το μάθημα συνεργάζεται στενά με άλλες ομολογίες και άλλες θρησκείες”…».

Τραγικός επίλογος

Προσφάτως έλαβε μεγάλην δημοσιότητα κείμενον του κ. Θανάση Παπαθανασίου, μέλους του «ΚΑΙΡΟΥ», με τίτλον «Σχόλιο στο «Παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα»», το οποίον εγράφη την Μ. Παρασκευήν και καταφέρεται εναντίον των Σεβ. Πειραιώς και Σεβ. Καλαβρύτων. Διαφωνούμεν με τα περισσότερα από τα οποία γράφει, συμφωνούμεν όμως με το ότι «Η Ιερά Σύνοδος, λοιπόν, πέραν του κινδύνου του Μελετίου δεν έχει νιώσει την ανάγκη να καλέσει κανέναν άλλον επίσκοπο, για κανέναν άλλο λόγο!». Ίσως είναι καιρός η Ιεραρχία να καλέση εις απολογίαν Μητροπολίτας, οι οποίοι κηρύττουν τον ανθρωπισμόν, Ιεράρχας οι οποίοι πριν την από έγκρισιν της Ιεραρχίας κατακλείουν τον διάλογον μη έχοντες γνώσιν περί της μεθοδολογίας που οδηγεί τους μαθητάς εις τον σχετικισμόν, Καθηγητάς που συνηγορούν εις το νέον παιδομάζωμα και θεολόγους, οι οποίοι την Μ. Παρασκευήν επιτίθενται εις Μητροπολίτας, τους οποίους κατηγορούν ότι Μεγάλη Εβδομάδα κάνουν τα ίδια με αυτούς!

Ορθόδοξος Τύπος

HΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΑΓΩΓΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΟΙ «ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ» ΤΗΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΕΠ

Hρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής

Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Αγωγή ανατροπής της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως σχεδιάζουν 
οι «υπεύθυνοι» της ανευθυνότητας του Υπουργείου Παιδείας και του ΙΕΠ

Με κατάλυση των πνευματικών θεμελιακών δομών, ριζών και αξιών του ελληνικού λαού προχωρούν οι «ειδικοί» του Υπουργείου Παιδείας και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), βάζοντας, καθώς φαίνεται, ως προτεραιότητα της αγωγής, την αποδόμηση στα Θρησκευτικά, στην Ιστορία και στη Γλώσσα. Είναι παράδοξο και λυπηρό να διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχουν συνέλληνες, οι οποίοι διατίθενται να εκτελέσουν και μάλιστα στο χώρο της Παιδείας, επιθετικά για την Ελλάδα σενάρια, τα οποία έχουν οργανωθεί από ανθελληνικές δεξαμενές σκέψης, σαν αυτές που εκπροσωπεί ο Κίσινγκερ. 

Ως γνωστό, ο Κίσινγκερ είχε πει: «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας ενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, κ.τ.λ.».Όπως αντιλαμβάνονται πλέον όλοι οι Έλληνες, το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, τα τελευταία χρόνια, προγραμματίζει την αγωγή των νέων μας, δυστυχώς, με άξονα σχεδιασμού την κατεύθυνση Κίσινγκερ, δηλαδή, θέτοντας σε εφαρμογή Προγράμματα που αποδομούν την ιστορική, θρησκευτική και γλωσσική ταυτότητα και συνείδηση των νεοελλήνων. Οι βαπτιζόμενοι ως ειδικοί ή εμπειρογνώμονες επί των εκπαιδευτικών Σχεδίων και Προγραμμάτων σχεδιάζουν, συντάσσουν, εγκρίνουν και επιβάλλουν πολυθρησκειακά Προγράμματα Σπουδών (ΠΣ) στο Μάθημα των Θρησκευτικών,  που φαινομενικά εκφράζουν ένα δήθεν προοδευτισμό, διεθνισμό και πλουραλισμό. Στην ουσία, όμως, πρόκειται για διδασκαλία του διαθρησκειακού πνεύματος, που αντιμάχεται τη μονοθρησκειακή θρησκευτικότητα, όπως είναι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Με αυτά τα ΠΣ, οι μαθητές έρχονται  σε επαφή με τις θρησκείες και τις αξίες τους, χωρίς να έχουν γνωρίσει επαρκώς τη δική τους Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη δηλαδή, χωρίς να έχουν βάσεις της δικής τους παραδόσεως. Στα Προγράμματα αυτά, επίσης, γίνεται μία ανάμειξη όλων των θρησκευμάτων και ως ένα εξ αυτών διδάσκεται, πλημελέστατα βέβαια, η ορθόδοξη παράδοση και τα πιστεύω της και μάλιστα ως αξίες ισότιμες και ισάξιες με τις αξίες των θρησκειών. Ταυτόχρονα, γίνεται θεματική αντιμετώπιση του φαινομένου της θρησκείας, με την ταυτόχρονη παράθεση και σύγκριση ιδεολογιών, ομολογιών και θρησκειών. Το γεγονός αυτό δημιουργεί σοβαρά προβλήματα τόσο κατανόησης στα παιδιά όσο και επιστημονικής μεθοδολογίας. Συγκεκριμένα, η θεματική ανάλυση που προτείνεται καταργεί την ιστορική διάρθρωση της ύλης, με άμεσο αποτέλεσμα την αποσπασματικότητα, που παρουσιάζει η θεματική πραγμάτευση και την πλημμελή καλλιέργεια της συνείδησης, ως προς την ιστορική παρουσία και συνέχεια της χριστιανικής πίστεως. Με αυτό το συνονθύλευμα, από παιδαγωγικής πλευράς, καλλιεργείται στους μαθητές/τριεςη θρησκευτική ομογενοποίηση, η σχετικοποίηση, η σύγχυση και ο θρησκευτικός συγκρητισμός, ενώ, αν είναι δυνατό, οι δημιουργοί τους, με ιδιαίτερη επιμέλεια πασχίζουν, όχι μόνον να βαπτίζουν τα νέα ΠΣ ορθόδοξα, αλλά και να τα επιβάλουν προς όλες τις κατευθύνσεις ως ορθόδοξα. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με όσα διαπιστώνουν και υποστηρίζουν οι ίδιοι οι διακονούντες το μάθημα των Θρησκευτικών Θεολόγοι, διά της  Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ),τα νέα αυτά ΠΣ μεταβάλλουν ριζικά τον χαρακτήρα των Θρησκευτικών, αποσυνδέοντάς τα εντελώς από τον πνευματικό χώρο της παραδόσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το ίδιο, όμως, συμβαίνει και με το προτεινόμενο ΠΣ της Ιστορίας, το οποίο, κατά την Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων (ΠΕΦ),«μεταβάλλει ριζικά τον χαρακτήρα του μαθήματος, εκτρέποντάς το προς κατευθύνσεις που δεν πληρούν τους επιστημονικούς και παιδαγωγικούς του στόχους».Τα μέλη της Επιτροπής του Υπουργείου για την Ιστορία  επισημαίνουν: «θέλουμε πολίτες με ιστορική σκέψη και συνείδηση». «Τους διαφεύγει όμως», σύμφωνα με την ΠΕΦ, «ότι πρώτιστο μέλημα της Πολιτείας είναι η διαμόρφωση πολιτών με ιστορική σκέψη και εθνική συνείδηση, παράλληλα με την ιστορική».Όπως και στα Θρησκευτικά, έτσι και στην Ιστορία χρησιμοποιοιείται το επιχείρημα του πλουραλισμού. Η Επιτροπή που επεξεργάζεται το ΠΣ της Ιστορίας κάνει λόγο για «πλουραλιστική και ανεκτική εθνική ταυτότητα». Η ΠΕΦ, από την πλευρά της, υποστηρίζει ότι αυτό«συνιστά διατύπωση αντιφατική και αμφιλεγόμενη. Ο πλουραλισμός των απόψεων και η ανεκτικότητα του διαφορετικού είναι αξίες, που πρέπει να καλλιεργηθούν στους μαθητές, παράλληλα με την εθνική ταυτότητα. Η δημοκρατική συνείδηση δεν αναιρεί την καλλιέργεια της ελληνικής συνείδησης». Ως προς τη καλλιέργεια και διαμόρφωση της ιστορικής αυτοσυνειδησίας, οι Φιλόλογοι υποστηρίζουν ως «παιδαγωγικά αναγκαία τη γραμμική χρονικά διάταξη της ύλης, από το απώτατο παρελθόν προς τη σύγχρονη εποχή, γιατί αυτή η μέθοδος παρουσιάζει αδιάσπαστη την ιστορική συνέχεια, διευκολύνει την κατανόηση του χρόνου από τους μαθητές και συνεισφέρει στην καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης και της εθνικής ταυτότητας». Το πρόβλημα της θεματικής και εννοιολογικής διάταξης της ύλης, που υπάρχει στο νέο ΠΣ των Θρησκευτικών, υπάρχει και στο ΠΣ της Ιστορίας, γεγονός που δείχνει ότι χρησιμοποιείται η ίδια μέθοδος αποδόμησης και στα δύο μαθήματα. Όπως αναφέρουν οι Φιλόλογοι, η διδασκαλία της ιστορίας, ως θεματική ιστορία, «μπορεί να έχει παιδαγωγικό και μαθησιακό αποτέλεσμα μόνον, εάν είναι ήδη γνωστό το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο». Ως προς το θέμα της αναμείξεως της διδασκαλίας της ελληνικής Ιστορίας με τη διδασκαλία άλλων λαών, η ΠΕΦ σημειώνει ότι «παιδαγωγικά ωφέλιμο είναι να γνωρίσουν οι μαθητές τους εξω-ευρωπαϊκούς πολιτισμούς και την ιστορία λαών πέρα από τα όρια του Δυτικού πολιτισμού, εφόσον όμως προηγουμένως έχουν γνωρίσει σε βάθος την ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία. Η πολυπολιτισμικότητα μπορεί να είναι στόχος, όχι όμως ο κυρίαρχος. Οι προτάσεις της Επιτροπής δημιουργούν παιδαγωγικά ζητήματα, εφόσον υπονομεύουν τη διδασκαλία της Ελληνικής Ιστορίας. Η Ιστορία είναι μια επιστήμη με αντικείμενο και μέθοδο, η οποία αναζητά την αντικειμενικότητα και την αλήθεια γεγονότων, φαινομένων και διαδικασιών του παρελθόντος με κριτήριο την αιτιακή εξήγηση και ερμηνεία. Η νέα αντίληψη για την Ιστορία και τη διδασκαλία της, που κυριαρχεί στα Προγράμματα Σπουδών του ΙΕΠ, καταλήγει σε μια ιδεολογική κατασκευή και σε υποκειμενικές σχετικιστικές αλήθειες».

http://aktines.blogspot.gr 

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Κανείς δεν έχει κάνει συμφωνία με τον Θεό πότε θα πεθάνει. Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον παίρνει στην καλύτερη στιγμή της ζωής του, με έναν ειδικό τρόπο, για να σώσει την ψυχή του.

Ο ΔΕ ΕΙΠΕ: ΒΛΕΠΕΤΕ ΜΗ ΠΛΑΝΗΘΗΤΕ!

ΔΙΟΤΙ ΕΑΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗΤΕ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΑ ΠΤΑΙΣΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ, ΘΕΛΕΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΕΣΑΣ Ο ΠΑΤΗΡ ΣΑΣ Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ!

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μετά την λαμπροφόρο Ανάστασή Του από τους νεκρούς, δεν εγκατέλειψε αμέσως τον κόσμο, αλλά συνέχισε για σαράντα ημέρες να εμφανίζεται στους μαθητές Του (Πράξ.1,3). Αυτές οι μεταναστάσιμες εμφανίσεις Του προς αυτούς είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Έπρεπε οι πρώην δύσπιστοι και φοβισμένοι μαθητές να βιώσουν το γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου τους και να αποβάλλουν κάθε δισταγμό και ψήγμα απιστίας για Εκείνον.

Την τεσσαρακοστή λοιπόν ημέρα, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Κύριος τους μαθητές του «εξήγαγε έξω έως τη Βηθανία», στο όρος των Έλαιών όπου συνήθως προσηύχετο. «Και αφού σήκωσε τα χέρια του, τους ευλόγησε». (Λουκά 24,50) και «ευλογώντας τους, εχωρίσθηκε απ' αυτούς και εφέρετο πρός τα πάνω, στον ουρανό» μέχρι που τον έχασαν από τα μάτια τους. Και μετά αφού Τον προσκύνησαν επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με χαρά μεγάλη και έμεναν συνεχώς στο ναό υμνολογώντας και δοξολογώντας το Θεό.

Ο ευαγγελιστής Μάρκος, περιγράφοντας πιο λακωνικά το θαυμαστό και συνάμα συγκινητικό γεγονός, αναφέρει πως μετά από την ρητή αποστολή των μαθητών σε ολόκληρο τον κόσμο κηρύττοντας και βαπτίζοντας τα έθνη, «ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού. Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων» (Μαρκ.16,19-20).

Αυτή η ευλογία είναι πια η αρχή της Πεντηκοστής. Ο Κύριος ανέρχεται για να μας στείλει το παράκλητο Πνεύμα, όπως λέγει το τροπάριο της εορτής: «Ανυψώθηκες στη δόξα, Χριστέ Θεέ μας, αφού χαροποίησες τους μαθητές σου με την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος και βεβαιώθηκαν από την ευλογία σου».

Η Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί αναμφίβολα το θριαμβευτικό πέρας της επί γης παρουσίας Του και του απολυτρωτικού έργου Του. «Ανελήφθη εν δόξη» για να επιβεβαιώσει την θεία ιδιότητά Του στους παριστάμενους μαθητές Του. Για να τους στηρίξει περισσότερο στον τιτάνιο πραγματικά αγώνα, που Εκείνος τους ανάθεσε, δηλαδή τη συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του για το ανθρώπινο γένος.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανήλθε στους ουρανούς, αλλά δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος, για το οποίο έχυσε το τίμιο Αίμα Του. Μπορεί να κάθισε στα δεξιά του Θεού στους ένδοξους ουρανούς, όμως η παρουσία Του εκτείνεται ως τη γη και ως τα έσχατα της δημιουργίας. Άφησε στη γη την Εκκλησία Του, η οποία είναι το ίδιο το αναστημένο, αφθαρτοποιημένο και θεωμένο σώμα Του, για να είναι το μέσον της σωτηρίας όλων των ανθρωπίνων προσώπων, που θέλουν να σωθούν. Νοητή ψυχή του σώματός Του είναι ο Θεός Παράκλητος, «το Πνεύμα της αλήθείας» (Ιωάν. 15,26), ο Οποίος επεδήμησε κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής σε αυτό, για να παραμείνει ως τη συντέλεια του κόσμου.

Η σωτηρία συντελείται με την οργανική συσσωμάτωση των πιστών στο θεανδρικό Σώμα του Χριστού. Αυτό εννοούσε, όταν υποσχόταν στους μαθητές Του: «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20).

http://www.saint.gr

ΑΝΕΛΗΦΘΗΣ ΕΝ ΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ!

ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Απόδοση της εορτής του Πάσχα

Η Ανάσταση συνεχίζεται! Αυτό δείχνει και η γιορτή της Αποδόσεως του Πάσχα. Τα ιδία γράμματα (δηλ. η ίδια ακολουθία)της νύχτας της Αναστάσεως, ακούγονται και κατά την Απόδοση του Πάσχα. Τελείται μια μέρα πριν απ’ τη γιορτή της Αναλήψεως.
Κάθε μεγάλη γιορτή στην Ορθόδοξη λατρεία έχει την «απόδοσή» της. Κάθε γιορτή είναι ζωντανό γεγονός, που επαναλαμβάνεται στη ζωή του πιστού.

Αλλά και για άλλο λόγο γίνεται ο επανεορτασμός μιας εορτής, δηλαδή η απόδοσή της. Για ν’ απολαύσουμε ακόμα μια φορά την ομορφιά της γιορτής.

Όταν ένα θέαμα είναι ωραίο, ποθούμε να το ξαναδούμε. Όταν ένα φαγητό είναι νόστιμο, θέλουμε να το ξαναγευτούμε. Ο εορτασμός κάποιου γεγονότος της ζωής του Χριστού ή της Θεοτόκου, προξενεί γλυκύτητα στη ψυχή, που θέλει να το ξαναγιορτάσει.

Τη γλυκύτητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο γεγονός, την αισθανόμαστε για τη γιορτή του Πάσχα. Γιορτή ευφροσύνης. «Πανήγυρις έστι πανη­γύρεων». Ποτέ άλλοτε δεν σκιρτά η ψυχή τόσο πολύ, όσο τη νύχτα της Αναστάσεως. Χαιρόμαστε για το θρίαμβο του Αναστάντος Κυρίου.

Θρίαμβος της ζωής κατά του θανάτου. Του Χριστού κατά του Άδη. Της χαράς κατά της λύπης. Της αλήθειας κατά του ψεύδους. Αυτή η ευφροσύνη για την Ανάσταση του Χριστού είναι καθολική και αιώνια. Ουρανός και γη συγχορεύουν. Όχι μια φορά. Πάντοτε, αιώνια. «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω· εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος. Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώ­νιος» (κανόνας Πάσχα).

Ο ΕΠΙΒΛΕΠΩΝ ΕΠΙ ΤΗΝ ΓΗΝ ΚΑΙ ΠΟΙΩΝ ΑΥΤΗΝ ΤΡΕΜΕΙΝ!

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΜΙΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ: ΕΛΛΑΔΑ ΕΤΟΣ 2035 Μ.Χ.

Ένας ιερέας κατεβαίνει τα σκαλιά μιας υπόγειας κρύπτης. Δεν φοράει σταυρό και ράσα καθώς στην Ελλάδα έχει απαγορευτεί να δείχνεις φανερά το οποιοδήποτε θρησκευτικό σύμβολο….

Το σκεπτικό του νόμου ήταν ότι σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία που συνυπάρχουν πολλές θρησκευτικές ομάδες κανένας δεν πρέπει να δείχνει θρησκευτικά σύμβολα δημοσίως για να μην προσβάλει τον συνάνθρωπο του.

Ο Ιερέας βγάζει με τρεμάμενο χέρι μια Αγία Γραφή. Είναι παλιά και κιτρινισμένη από την πάροδο του χρόνου. Πολλές σελίδες της είναι σε κακή κατάσταση και δύσκολα διαβάζονται….

Έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία της Αγίας Γραφής και οι παραβάτες διώκονται αυστηρά και ο λόγος της απαγόρευσης της ήταν ότι κρίθηκε ως προπαγανδιστικό κείμενο που σκοπό είχε να διαφθείρει την Ελληνική κοινωνία και να την τάξει εναντίον της παγκόσμιας ειρήνης που πρέσβευε η νέα εποχή.

Κυκλοφορούσαν βέβαια ακόμα κάποια «αντίτυπα» αλλά ήταν παραλλαγμένα και είχε αφαιρεθεί από μέσα ότι θεωρήθηκε προσβλητικό για την νέα εποχή και την νέα παν-θρησκεία…

Ο Ιερέας ετοιμάζει την κολυμβήθρα. Είναι να βαφτίσει έναν άνθρωπο εκείνη την ημέρα Χριστιανό. Όμως η κολυμβήθρα δεν είναι όπως την ξέρουμε. Είναι ουσιαστικά μια μεγάλη μεταλλική μπανιέρα και ο λόγος είναι ότι αυτός που θα βαφτιστεί δεν είναι νήπιο αλλά ενήλικας.

Έχει καταργηθεί ο νηπιοβαφτισμός προ πολλού. Υπήρχε μεγάλη πολεμική στο ζήτημα αυτό και είχαν γίνει πολλά επεισόδια. Το κύριο επιχείρημα εναντίον του νηπιοβαφτισμού ήταν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Δεν ήταν σωστό κατά την νέα-τάξη ο άνθρωπος να βαφτίζεται με το ζόρι όταν είναι νήπιο. Μετά την ενηλικίωση του ας αποφασίσει τι θέλει να κάνει. Έτσι από το 2020 οι Έλληνες δεν μπορούσαν πλέον να βαφτίσουν τα παιδιά τους. Έπρεπε να περιμένουν να αποφασίσει το ίδιο το παιδί.

Ωστόσο πολύ λίγοι Έλληνες πλέον αποφάσιζαν να βαφτιστούν έστω και ενήλικες. Ο λόγος απλός: Τα παιδιά φεύγαν από την οικογένεια νωρίς και πλέον δεν ήταν δυνατό οι γονείς να διδάξουν στα παιδιά τους τις αρχές και την πίστη.

Και οι δυο γονείς δουλεύανε νυχθημερόν με αποτέλεσμα τα παιδιά να πηγαίνουν από πολύ μικρή ηλικία σε ολοήμερα σχολεία στα οποία σχολεία τους γινόταν η ανατροφή που ήθελε η νέα εποχή.

Το μάθημα των θρησκευτικών είχε πλέον καταργηθεί σαν μάθημα που δίχαζε τους μαθητές και οι εικόνες είχαν αφαιρεθεί από τις σχολικές αίθουσες.

Η πρωινή προσευχή είχε αντικατασταθεί με ένα τραγουδάκι που αποτελούσε τον σχολικό ύμνο της νέας εποχής: “όλοι οι άνθρωποι ένα χρώμα μια φυλή μια θρησκεία μια γλώσσα…”

Η ιστορία πλέον είχε αλλάξει και διδασκόντουσαν μόνο κεφάλαια που δεν δημιουργούσαν εθνικές η θρησκευτικές αντιπαραθέσεις. Σε αυτό το κλήμα ο νέος ήταν αδύνατο να μάθει για τον Χριστό…

Ο Ιερέας σχεδόν δακρυσμένος ξεκινάει το μυστήριο. Θυμάται ακόμα τους παλαιούς τρόπους ο γέρο-Ιερέας και κάθε φορά που καλείται να τελέσει κάποιο μυστήριο στους λίγους εναπομείναντες Χριστιανούς η μνήμη του ανασύρει γεγονότα παλαιότερων εποχών. Θυμάται όταν ο τόπος ήταν Ορθόδοξος και οι Έλληνες τελούσαν περήφανοι τα μυστήρια στις Εκκλησίες. Τώρα οι Εκκλησίες έχουν καταργηθεί. Κατασπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα είπαν και τις κλείσανε.

Οι δημοσιογράφοι φωνάζανε στα κανάλια ότι οι παπάδες έχουν κλέψει πολλά και πρέπει να πληρώσουν. Έτσι όχι μόνο η νέα εποχή έκλεισε τις δημόσιες Εκκλησίες αλλά φορολογούσε υπέρογκα και όποιον επιχειρούσε να ανοίξει μια ιδιωτική.

Με την έλλειψη μεγάλου αριθμού πιστών κανείς ιερέας πλέον δεν μπορούσε να καλύψει το έξοδο και έτσι οι εναπομείναντες ιερείς αναγκαζόντουσαν και τελούσαν τα μυστήρια σε σπίτια.

Άλλωστε τα περισσότερα μυστήρια είχαν πλέον απαγορευτεί να τελούνται δημοσίως υπό το πρόσχημα της θρησκευτικής ελευθερίας: Ο αγιασμός των υδάτων δεν τελούταν πλέον γιατί στις θάλασσες υπήρχαν και νεκροί που δεν ήταν Χριστιανοί και προφανώς δεν θα θέλανε να αγιαστούν.

Στις λειτουργίες πλέον απαγορεύτηκε να μνημονεύεται ο Στρατός γιατί δεν ήταν όλοι οι φαντάροι Χριστιανοί.

Πλέον στην ορκωμοσία της βουλής δεν υπήρχε ιερέας αφού οι βουλευτές δεν ήταν όλοι Χριστιανοί και απαγορεύτηκε το μνημόσυνο των νεκρών με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να μας βεβαιώσει κάποιος που έχει πεθάνει αν ήταν Χριστιανός μέχρι το τέλος της ζωής του η όχι οπότε στην περίπτωση που λίγο πριν πεθάνει άλλαξε γνώμη και έγινε παγανιστής είναι σπίλωση της μνήμης του να του κάνει μνημόσυνο ο παπάς.

Πόσο είχε αλλάξει ο κόσμος! Ο γέρο-Ιερέας έχει τελειώσει το μυστήριο.

Δεν μπορούν βέβαια να του δώσουν κάτι ως αντάλλαγμα οι λιγοστοί πιστοί που βρίσκονται εκεί καθώς πλέον το χρήμα έχει καταργηθεί…

Την θέση του έχει πάρει ένα τσιπάκι στο χέρι η στο μέτωπο…

Με αυτό μόνο μπορείς να κάνεις συναλλαγές και όσοι λιγοστοί δεν το έχουν πάρει περνάνε δύσκολα. Μόνο ευχαριστώ μπορούν να του πουν και να του φιλήσουν το χέρι.

Και ο γέρο Ιερέας τους δίνει την ευχή του:

“Δύναμη παιδιά μου. Σύντομα, πολύ σύντομα θα είμαστε κοντά στον κύριο. Δεν έχει πολύ ακόμα ο κόσμος αυτός και εμείς δεν είμαστε του κόσμου τούτου. Πάμε αλλού,σε έναν κόσμο που θα είμαστε μαζί με τον γλυκό Ιησού…”

Ίσως το κείμενο φανεί υπερβολικό σε κάποιον αλλά αν αποκωδικοποιήσουμε το τι επιτέλους ζητάνε οι πολέμιοι της Ορθοδοξίας θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά είναι η απώτερη επιδίωξη τους…

Η Νέα Τάξη πραγμάτων θα λειτουργήσει ακόμα πιο έξυπνα, δεν θα καταργήσει τις εκκλησίες, αλλά θα αλλοιώσει την πίστη, σε τέτοιο βαθμό ώστε μέσα σε αυτές να μην λατρεύετε ο Χριστός, αλλά ένας άλλος »θεός».

Έτσι τα σχέδια μίας παγκόσμιας δικτατορίας, η κατάργηση κάθε έννοιας ελευθερίας του ανθρώπου, ο ολοκληρωτικός έλεγχος μέσω της αχρήματης κοινωνίας, η εφαρμογή της εμφύτεσης του τσιπ RFID στο δεξί χέρι, θα μπορούν να εφαρμοστούν αφού οι χριστιανοί, θα έχουν ξεχάσει τι ακριβώς είναι όλα αυτά που θα βλέπουν να εξελίσσονται στην ζωή τους.

Δείτε την διαδικασία εμφύτευσης μικροτσίπ που εφαρμόζεται στις ΗΠΑ, Ολλανδία, Σουηδία, κτλ.

Η Νέα Εποχή θέλει όχι ν’ αδειάσουν οι Εκκλησίες αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο το φρόνημα, την ορθόδοξο πίστη.

pneumatoskoinwnia

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΝΑΤΑΚΗΣ: ΣΑΦΗΣ Η ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΟΛΗΨΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Σαφής η παραβίαση της αρχής της αμεροληψίας εις την αξιολόγηση του Νέου Προγράμματος Σπουδών (ΝΠΣ)

του Χρήστου Μπονατάκη

Ευρισκόμενοι ήδη σε αναμονή της αποφάσεως του ΣτΕ περί του ΝΠΣ του ΜτΘ, σκόπιμο και χρήσιμο είναι το να μη διαλανθάνεται το γεγονός, ότι αυτό, εκτός από:

· α) Την επιστημονική, παιδαγωγική και θεολογική του ακαταλληλότητα, έως και προάγουσα τη μεταβολή του περιεχομένου της θρησκευτικής συνειδήσεως των μαθητών, γεγονός που -με βάση νομικούς και ειδικότερα εφ’ όσον ενεργείται σε ανήλικους μαθητές- παραπέμπει στην αξιόποινη πράξη του προσηλυτισμού(Συντ. αρθρ. 13, παρ. 2. ΑΝ  1672/1939, αρθρ. 2, παρ. 2)

· δ) Τη στενή συνεργασία βασικού στελέχους του ΙΕΠ για τη συγγραφή του ΝΠΣ, με τη νεοβουδιστική οργάνωση Arigatou, η οποία προωθεί διεθνώς, συγκρητιστικά εκπαιδευτικά προγράμματα ...θρησκευτικών!

· ε) Την εκ της Πολιτείας άνιση-μη ισότιμη αντιμετώπιση των Ορθοδόξων μαθητών και των γονέων τους, έναντι των λοιπών οργανωμένων θρησκευτικών μειονοτήτων στη χώρα μας.

· στ) Τον, μέσα από κάποιες προτεινόμενες δραστηριότητες, ευτελισμό και ενίοτε εκχυδαϊσμό του μαθήματος και του έργου του θεολόγου στην τάξη.

· ζ) Την πληθώρα νόμων, διεθνών συμβάσεων και αποφάσεων δικαστηρίων και του ΣτΕ που «παρακάμπτονται», ακόμα και εκείνων που αφορούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

· θ) Την (συνηθισμένη πλέον) αιφνιδιαστική και  αδιάλλακτη τακτική του Υπουργείου Παιδείας.

· ι) Την αποδοκιμασία του εν λόγω προγράμματος από το σύνολο του θεολογικού και εκκλησιαστικού κόσμου της χώρας.

Πέραν λοιπόν των προαναφερθέντωντα οποία μονάχα σύγχυση, συγκρητισμό και εκκοσμικευμένη (ή και αδιάφορη) θρησκευτική αντίληψη, δύνανται να «καρποφορήσουν»στους μαθητές και ανεξάρτητα από την προσωπική τοποθέτηση του καθενός, υπάρχει και μία άλλη, ουσιώδη παράμετρος: Αυτή είναι το γεγονός ότι παραβιάστηκε σαφώς  η αρχή της αμεροληψίας κατά τη διαδικασία αξιολόγησης των εν λόγω προγραμμάτων.

Πιο συγκεκριμένα: Από τα 7 μέλη της Ειδικής Επιτροπής η οποία ορίστηκε από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) για την εξέταση και αξιολόγηση των ΝΠΣ του ΜτΘ, τα 5 ανήκουν επίσης και στην Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για ...την εκπόνηση των προγραμμάτων αυτών! Ουσιαστικά δηλαδή, κλήθηκαν εν πολλοίς, να αξιολογήσουν ...τον εαυτό τους!!

Για την εν λόγω βασική παράμετρο η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) ήδη από την 7^ηΑπριλίου 2016, είχε καταθέσει ενώπιων του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων«ΑΙΤΗΣΗ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΣ» ζητώντας το ηθικά, νομικά και διαδικαστικά αυτονόητο:

«να εξαιρεθούν από τη σύνθεση της προαναφερομένης Ειδικής Επιτροπής του ΙΕΠ», τα«πρόσωπα που έχουν εκπονήσει το πρόγραμμα σπουδών που καλούνται οι ίδιοι να κρίνουν». (ΠΕΘ, «ΑΙΤΗΣΗ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΣ», σελ. - Ενώπιων τoυ Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Αθήνα, 7 Απριλίου 2016).

Το πλέον παράδοξο βέβαια μετά τα παραπάνω, είναι ότι η ορισθείσα υπό του ΥΠΠΕΘ-ΙΕΠ Γνωμοδοτική  Επιτροπή , η οποία καλείται να αποτιμήσει το ΝΠΣ, αποτελείται ...από τα ίδια πρόσωπα!!

Με βάση το άρθρο 7 του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας (Ν. 2690/99, ΦΕΚ Αˊ45) καθώς επίσης και με βάση  το  ΣτΕ (664/2006, βλ. και 640/2011) επιβάλλεται στην κρατική Διοίκηση, όπως και τα ατομικά και τα συλλογικά όργανα αυτής «να παρέχουν εγγυήσεις αμερόληπτης κρίσης κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους» (αρθ. 7, παρ. 1)• ενώ κατά το ίδιο δικαστήριο (ΣτΕ 1447/2006) «γίνεται δεκτό, ότι παραβιάζεται η εν λόγω αρχή της αμεροληψίας, όταν ο μετέχων σε συλλογικό όργανο της Διοικήσεως έχει διατυπώσει προειλημμένη γνώμη διά το θέμα που καλείται να αποφανθεί».

Σύμφωνα επίσης με τον προειρημένο Κώδικα (ΚΔΔ) τα εκάστοτε διοικητικά όργανα: «οφείλουν να απέχουν από κάθε ενέργεια ή διαδικασία που συνιστά συμμετοχή σε λήψη απόφασης ή διατύπωση γνώμης ή πρότασης εφόσον ...η ικανοποίηση προσωπικού συμφέροντός τους συνδέεται με την έκβαση της υπόθεσης» (αρθ. 7, παρ. 2). Και εκτός αυτού: «Το όργανο ή το μέλος του συλλογικού οργάνου, εφόσον κρίνει ότι συντρέχει στο πρόσωπό του λόγος που επιβάλλει την αποχή του, οφείλει να το δηλώσει αμέσως στην προϊστάμενη αρχή  ...και να απέχει από οποιαδήποτε ενέργεια!» (αρθ. 7, παρ. 3-5).

Ωστόσο, τα 5 μέλη (κοινά για την επιτροπή αξιολόγησης και την επιτροπή εμπειρογνωμόνων εκπόνησης του ΝΠΣ), δεν προέβησαν εννοείται σε καμία ανάλογη ενέργεια. Κατ’ επέκταση, τόσο η εκ μέρους τους αποδοχή/ανάληψη καθηκόντων στην εν λόγω Επιτροπή αξιολόγησης, όσο και η αξιολόγηση τελικά του ΝΠΣ, συνιστά  αν μη τι άλλο «παραβίαση της αρχής της αμεροληψίας» (ΥΚ. αρθ. 107, παρ. 1, στ), αλλά και παράλληλα «σύνταξη μεροληπτικής έκθεσης αξιολόγησης» (ΥΚ. αρθ. 107, παρ. 1, ιθ)!

Ανακεφαλαιώνοντας, σύμφωνα και με την 664/2006 απόφαση του ΣτΕ, οι ανωτέρω ενέργειες όχι μόνο δεν πληρούν τα απαραίτητα εχέγγυα αμεροληψίας των μελών της επιτροπής αξιολόγησης των ΝΠΣ, καθ’ ότι αν μη τι άλλο υπάρχει σαφέστατα «προσωπικό συμφέρον για την έκβαση της υποθέσεως», και «ήδη σχηματισμένη (άρα και προκατειλημμένη) γνώμη για την υπόθεση» (την οποία έκριναν)• αλλά εν τέλει,  η προαναφερθείσα διαδικασία ως ενέργεια στο σύνολό της, κρίνεται αναλόγως (adhoc) υπό του ΣτΕ, ως «ελαττωματική και ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΚΥΡΟΤΗΤΑ της σχετικής διοικητικής πράξεως...»  Όπως επίσης και υπό του αρθ. 36, παρ, 1-3 του Υπαλληλικού Κώδικα κατά τον οποίο: όταν ένα όργανο που «αναλαμβάνει την επίλυση ζητήματος ή συμπράττει στην έκδοση πράξεων ...έχει πρόδηλο συμφέρον στην έκβαση της υπόθεσης», αυτό συνιστά γεγονός το οποίο «αποτελεί λόγο ακυρώσεως της σχετικής διοικητικής πράξης»!!

Έχουμε τέλος ως γονείς, καθηγητές, πολίτες και Χριστιανοί, εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη, ότι αυτή, δεν θα συνηγορήσει ή δεν θα αμνηστεύσει  τους «ψυχοπειραματισμούς», την προχειρότητα και την ανοιχτή απόπειρα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ότι τελικά, η εν αναμονή της αποφάσεως του ΣτΕ  υπόθεση του ΝΠΣ, θα έχει τον ίδιο επίλογο που έτυχαν να έχουν και άλλα πρόσφατα νομοσχέδια της παρούσης κυβερνήσεως• θα κριθεί δηλαδή προδήλως αντισυνταγματικό και παράνομο.

http://aktines.blogspot.gr

Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
π. Δημητρίου Μπόκου

Χί­λια χρό­νια πρὸ Χρι­στοῦ ὁ βα­σι­λιὰς Δαυ­ῒδ καὶ ὀ­χτα­κό­σια ὁ προ­φή­της Ἡ­σα­ΐ­ας, μὲ τὴν ἔλ­λαμ­ψη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος προ­φη­τεύ­ουν τὸ συγ­κλο­νι­στι­κὸ γε­γο­νός, ποὺ ἡ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή μας πα­ρά­δο­ση ταυ­τί­ζει μὲ τὴν Ἀ­νά­λη­ψη τοῦ Κυ­ρί­ου. Βλέ­πουν τὸν Μεσ­σί­α-Χρι­στὸ μὲ τὴ μορ­φὴ ἰ­σχυ­ροῦ πο­λε­μι­στῆ, νὰ ἐ­πι­στρέ­φει μὲ γρή­γο­ρο καὶ στι­βα­ρὸ βά­δι­σμα - ἔν­δο­ξος νι­κη­τὴς - ἀ­πὸ τὸ πε­δί­ο τῆς μά­χης, ντυ­μέ­νος μὲ κόκ­κι­νη πο­λε­μι­κὴ στο­λή. Ἔρ­χε­ται ἀ­πὸ τὴν Ἐ­δώμ, τὴν Ἰ­δου­μαί­α (συμ­βο­λι­κὸ τό­πο τῶν ἐ­χθρῶν τοῦ λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ) καὶ εἰ­δι­κώ­τε­ρα ἀ­πὸ τὴν πρω­τεύ­ου­σά της, τὴ Βο­σόρ.

Ἡ ἐ­πι­στρο­φὴ τοῦ νι­κη­τῆ Χρι­στοῦ στὸν τό­πο του, τὸν οὐ­ρα­νό, με­τὰ τὴ συν­τρι­βὴ τῶν ἐ­χθρῶν του, πε­ρι­γρά­φε­ται πλη­θω­ρι­κὰ στὴν ὑ­μνο­λο­γί­α τῆς ἑ­ορ­τῆς. Οἱ οὐ­ρά­νιοι ἄγ­γε­λοι ἐκ­πλήτ­τον­ται σὲ ὑ­πέρ­τα­το βαθ­μὸ βλέ­πον­τας ἄν­θρω­πο νὰ ἀ­νε­βαί­νει πά­νω ἀ­πὸ αὐ­τοὺς καὶ δι­ε­ρω­τῶν­ται μὲ τὰ λό­για τῶν προ­φη­τῶν: «Ποι­ὸς εἶ­ναι αὐ­τὸς ποὺ ἔρ­χε­ται ἀ­πὸ τὴν Ἐ­δώμ; “Τίς ἐ­στιν οὗ­τος ὁ ὡ­ραῖ­ος ἀ­νήρ;” Καὶ δὲν εἶ­ναι ἄν­θρω­πος μό­νο, ἀλ­λὰ Θε­ὸς καὶ ἄν­θρω­πος». Τὴν ἀ­πάν­τη­ση ἀ­να­λαμ­βά­νει νὰ δώ­σει ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στός: «Ἐ­γὼ εἶ­μαι ἐ­κεῖ­νος, ποὺ ὁ­μι­λῶ γιὰ δι­και­ο­σύ­νη καὶ ἔ­χω τὴ δύ­να­μη νὰ φέ­ρω τὴ σω­τη­ρί­α».

Οἱ ἄγ­γε­λοι ξα­να­ρω­τοῦν: «Για­τί τὰ ἱ­μά­τιά σου εἶ­ναι ἐ­ρυ­θρὰ καὶ τὰ ἐν­δύ­μα­τά σου σὰν νὰ ἐ­ξῆλ­θες ἀ­πὸ πα­τη­τή­ρι στα­φυ­λι­ῶν;» Καὶ ὁ Χρι­στὸς ἀ­παν­τᾶ: «Ἔρ­χο­μαι “ἐκ Βοσόρ, ὅ­περ ἐ­στὶ τῆς σαρ­κός”, (ἀ­πὸ τὴ σάρκα, ἀπὸ τὸν τό­πο ὅ­που ἔ­δρα­σα ὡς ἄν­θρω­πος). Εἶ­ναι ἐ­ρυ­θρὰ τὰ ἱ­μά­τιά μου, δι­ό­τι “λη­νὸν ἐ­πά­τη­σα μο­νώ­τα­τος”. Τὸ πα­τη­τή­ρι ἦ­ταν γε­μά­το καὶ κα­νέ­νας ἄλ­λος δὲν μὲ βο­ή­θη­σε νὰ πα­τή­σω τὰ στα­φύ­λια. Κοί­τα­ξα γύ­ρω μου μὲ πολ­λὴ προ­σο­χή, ἀλ­λὰ δὲν βρῆ­κα βο­η­θό, κα­νέ­νας δὲν μοῦ ἔ­δω­κε ἕ­να χέ­ρι βο­ή­θειας. Τὸ παν­το­δύ­να­μο χέ­ρι μου μό­νο του ἔ­σω­σε τὸν λα­ό μου. Κα­τα­πά­τη­σα στὸν θυ­μό μου τοὺς ἐ­χθρούς μου, τοὺς συ­νέ­τρι­ψα σὰν χῶ­μα, ἔ­κα­μα τὸ αἷ­μα τους νὰ τρέ­ξει στὴ γῆ» (Ἡσ. 63, 1-6 καὶ ὑ­μνο­λο­γί­α τῆς ἑ­ορ­τῆς). Μὲ τὸ πά­τη­μα τῶν στα­φυ­λι­ῶν ὑ­πο­δη­λώ­νε­ται ἡ συν­τρι­βὴ τῶν ἐ­χθρῶν τοῦ Θε­οῦ καὶ τοῦ λα­οῦ του, τῶν δαι­μο­νι­κῶν δη­λα­δὴ δυ­νά­με­ων.  

«Βλέ­που­σαι δὲ τὸν οἰ­κεῖ­ον δε­σπό­την» οἱ τάξεις τῶν ἀγγέλων, ὅ­ταν ἀν­τι­λή­φθη­καν, ὅ­τι αὐ­τὸς ποὺ ἐρ­χό­ταν ἀ­πὸ τὴ Βο­σὸρ ὡς ἄν­θρω­πος ἦ­ταν ὁ ἴ­διος ὁ οὐ­ρά­νιος βα­σι­λιάς τους, ἄρ­χι­σαν νὰ κραυ­γά­ζουν ἔ­ξαλ­λες πρὸς τὶς ἀ­νώ­τε­ρες ἀγ­γε­λι­κὲς τα­ξι­αρ­χί­ες νὰ ἀ­νοί­ξουν δι­ά­πλα­τα τὶς οὐ­ρά­νι­ες πύ­λες, γιὰ νὰ εἰ­σέλ­θει ὁ νι­κη­τὴς Κύ­ριος: «Ἄ­ρα­τε πύ­λας οἱ ἄρ­χον­τες ἡ­μῶν καὶ ἐ­πάρ­θη­τε πύ­λαι αἰ­ώ­νιοι καὶ εἰ­σε­λεύ­σε­ται ὁ Βα­σι­λεὺς τῆς δό­ξης». Στὴν ἐ­ρώ­τη­ση δὲ τῶν ἀ­νω­τέ­ρων ἀγ­γε­λι­κῶν δυ­νά­με­ων: «Τίς ἐ­στιν οὗ­τος ὁ Βα­σι­λεὺς τῆς δό­ξης;» οἱ κα­τώ­τε­ροι ἄγ­γε­λοι ἀ­παν­τοῦ­σαν: «Κύ­ριος κρα­ται­ὸς καὶ δυ­να­τός, Κύ­ριος δυ­να­τὸς ἐν πο­λέ­μῳ, …Κύ­ριος τῶν δυ­νά­με­ων, αὐ­τός ἐ­στιν ὁ Βα­σι­λεὺς τῆς δό­ξης» (Ψαλμ. 23, 7-10).

Ἡ πα­ρα­στα­τι­κὴ αὐ­τὴ πε­ρι­γρα­φὴ θέ­λει νὰ το­νί­σει ὅ­τι κα­νέ­νας ἄλ­λος, οὔ­τε κά­ποι­ος ἄν­θρω­πος με­σο­λα­βη­τής, οὔ­τε ἄγ­γε­λος ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ («οὐ πρέ­σβυς, οὐκ ἄγ­γε­λος), ἀλ­λ’ αὐ­τὸς ὁ Κύ­ριος», ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στός, «ἔ­σω­σεν ἡ­μᾶς», λό­γῳ τῆς ὑ­περ­βο­λι­κῆς του ἀ­γά­πης πρὸς ἐ­μᾶς. Αὐ­τὸς λοι­πὸν κα­τέ­βη­κε στὰ κα­τώ­τε­ρα μέ­ρη τῆς γῆς, στὸν ἴ­διο τὸν Ἅ­δη, ἀ­να­ζη­τών­τας τὸ πλά­σμα του, τὸν Ἀ­δάμ. Ἦρ­θε καὶ βρῆ­κε τὴν πε­σμέ­νη ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση, τὴν πῆ­ρε στοὺς ὤ­μους του, τὴν ἔ­κα­με δη­λα­δὴ φύ­ση δι­κή του, τὴν ἀ­νύ­ψω­σε πά­νω ἀ­πὸ τοὺς ἀγ­γέ­λους, «ὑ­πε­ρά­νω πά­σης ἀρ­χῆς καὶ ἐ­ξου­σί­ας», καὶ τε­λι­κὰ τὴν ἐ­κά­θι­σε στὰ δε­ξιὰ τοῦ Πα­τρός, τὴν ἔ­κα­με αἰ­ώ­νιο συγ­κά­θε­δρο τῆς Ἁ­γί­ας Τριά­δας. «Ἐ­πὶ τῶν ὤ­μων Χρι­στέ, τὴν πλα­νη­θεῖ­σαν ἄ­ρας φύ­σιν, ἀ­να­λη­φθείς, τῷ Θε­ῷ καὶ Πα­τρὶ προ­σή­γα­γες»,ψάλ­λου­με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση ἔ­φτα­σε στὸν ἀρ­χι­κό της προ­ο­ρι­σμό.

«Κοι­νω­νοὶ θεί­ας φύ­σε­ως» εἴ­μα­στε κα­λε­σμέ­νοι νὰ γί­νου­με καὶ μεῖς, μέ­το­χοι δη­λα­δὴ τῆς φύ­σε­ως αὐ­τῆς ποὺ στὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ ἀ­νῆλ­θε καὶ συ­νε­κά­θι­σε στὰ δε­ξιὰ τῆς με­γα­λω­σύ­νης τοῦ Θε­οῦ. Αὐ­τὴ θὰ εἶ­ναι ἡ μέγιστη κα­τα­ξί­ω­σή μας. Γέ­νοι­το!

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 395, Ἰούν. 2016)

                        Ἀ ν τ ι ύ λ η

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820 25861/23075/6980 898 504

e-mail: antiyli.gr@gmail.com

ΑΝΑΒΕΤΕ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΑΚΙ ΣΑΣ!

ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΄ΣΤΕ ΜΗΝ ΚΟΥΒΑΛΑΤΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ!

ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ

Η Λιούμποβ Βασίλιεβνα Ροντιόνοβα
με την Ιονέλα Αντρέα

Η Ιονέλα Αντρέα και ο Βασίλε Αρκάνου επισκέφτηκαν την πόλη Σάτινο-Ρούσκογιε κοντά στο Πόντολσκ, τη γενέτειρα του νεομάρτυρος Ευγένιου Ροντιόνωφ όπου βρίσκεται και ο τάφος του και συνομίλησαν με τη μητέρα του νεομάρτυρος. Επειδή στη συνέντευξη αναφέρονται κάποια στοιχεία ήδη γνωστά, μετέφρασα κάποια άγνωστα σ' εμάς γεγονότα όπως τα περιγράφει η ιδια η μητέρα του. 

Στον Ζένια -όπως τον έλεγαν οι φίλοι του- άρεσε να γράφει στίχους και στη γιορτή της μητέρας  πάντα αφιέρωνε στη μαμά του ένα ποίημα. Μίλησα για λίγες ώρες με την Λιούμποβ Βασίλιεβνα Ροντιόνοβα η οποία μας είπε την ιστορία της ζωής και του θανάτου του Ζένια. Από όταν μαρτύρησε ο γιος της η Λιούμποβ Βασίλιεβνα Ροντιόνοβα είναι γνωστή σ' όλη την Ρωσία και όχι μόνο. Τρέχει από τη μια μεριά της Ρωσίας στην άλλη για να βοηθήσει όπου υπάρχει ανάγκη, για να δώσει θάρρος στις οικογένειες όσων έπεσαν στο καθήκον και να παρηγορήσει όσους στρατιώτες έμειναν με κάποια αναπηρία από τον πόλεμο της Τσετσενίας.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του μονάκριβου γιού της, οι Ρώσοι στρατιώτες τον έχουν υιοθετήσει ως πνευματικό τους προστάτη και φέρουν εικόνες του, ενώ η μητέρα του έχει ονομασθεί ''μητέρα των Ρώσων στρατιωτών''...
...''Μάθαινε την τέχνη του επιπλοποιού και είχε βγάλει δίπλωμα οδήγησης. Μόνος του το πήρε το δίπλωμα εγώ δεν τον βοήθησα καθόλου... Πως ήταν ο Ζένια; Σαν τους άλλους νέους. Δεν πήγαινε συχνά στην εκκλησία, άκουγε μουσική με τους φίλους του, έκανε αθλητισμό. Ωστόσο είχε έναν μεγάλο σεβασμό για εκείνον το σταυρό που του χάρισε η γιαγιά του και δεν τον έβγαζε με τίποτα!

...Η μητέρα του τον έψαχνε εννέα μήνες. Ήταν, πιστεύει,  όπως τότε που τον έφερε στην κοιλιά εννέα μήνες, σαν μια δεύτερη γέννηση. Για τον θάνατό του έμαθε τον Σεπτέμβριο.(τέσσερις μήνες μετά).
''Περπάτησα σε δρόμους γεμάτους νάρκες αλλά ποτέ δεν πάτησα καμία. Ο Θεός με βοήθησε επειδή καθήκον μου ήταν να βρω τον γιο μου, να φέρω το σώμα του σπίτι, να θαφτεί σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, να γυρίσει στη γη απ' όπου τον πήραν''

..Τον Ευγένιο τον σκότωσε ο Ρουσλάν Χάικχόρογιεφ, ένας άνθρωπος με μαύρη ψυχή. Η Λιουμποβ Βασίλιεβνα Ροντιόνοβα στάθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον δολοφόνο του γιού της ο οποίος χωρίς ντροπή της είπε ότι αν έβγαζε τον σταυρό δεν θα τον σκότωνε. Τελικά αυτός σκοτώθηκε στις 23 Αυγούστου 1999 μετά από μια σύρραξη αντιπάλων τσετσενικών συμμοριών.

Ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε πέντε μέρες μετά την κηδεία του. Η κ. Λιούμποβα διηγείται ότι όλα έγιναν τόσο γρήγορα που έμεινε χωρίς μιλιά. ''Ο σύζυγος μου αγόρασε δέκα σοκολάτες Snicker's, οι οποίες άρεσαν πολύ στον Ζένια και πήγε στον τάφο του. Τον βρήκαν πεθαμένο εκεί κοντά στο σταυρό του γιού μας'' μας διηγείται με δάκρυα στα μάτια. ''Κάθε φορά που είμαι άρρωστη εμφανίζεται στον ύπνο μου, μου μιλάει, με ενθαρρύνει και γίνομαι καλά...''

Ρώσοι στρατιώτες προσκυνούν
τα λείψανα του Αγ. Νεομάρτυρος Ευγενίου

Τα ρωσικά Μ.Μ.Ε. μιλούν συνεχώς για τα θαύματα του νεομάρτυρα Ευγενίου. Πρόσφατα μια εικόνα του έτρεξε μύρο (δείτε εδώ). Στον τάφο του έχουν τοποθετήσει έναν σταυρό δυο μέτρα ύψος και ένα καντήλι καίει μόνιμα.
Χιλιάδες πιστοί έρχονται να προσκυνήσουν στον τάφο του, κυρίως Ρώσοι στρατιώτες, αλλά και νεαρά κορίτσια για να παρακαλέσουν να βρουν ένα καλό παιδί, σαν αυτόν.
Πρόσφατα ήρθε ένας βετεράνος πολέμου και άφησε, ως ένδειξη σεβασμού, στον τάφο του Ευγένιου τα παράσημά του.

Ο τάφος του Αγίου Νεομάρτυρος Ευγενίου

Μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com
πηγή-www.ziarullumina.ro

ΑΓΙΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ

Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 μ.Χ. κοντά στη Μόσχα και συγκεκριμένα στο χωριό Κουρίλοβο, στην περιοχή της πόλεως Παντόλσκ. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ (=αγάπη) Βασίλιεβνα.

Το 1989 μ.Χ. η γιαγιά του, πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο μικρός Ευγένιος δεν τον έβγαλε ποτέ από πάνω του· μάλιστα, έφτιαξε ένα χονδρό κορδόνι και τον πέρασε εκεί. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελάσουν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε, αλλά και δεν την υπάκουσε.

Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994 μ.Χ., εργάστηκε ως επιπλοποιός, επάγγελμα που του απέφερε πολλά έσοδα.

Στις 25 Ιουνίου του 1995 μ.Χ. παρουσιάστηκε στο Στρατό και μετά τη βασική του εκπαίδευση, στις 13 Ιανουαρίου του 1996 μ.Χ., τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ηγκουερίνας. Ακριβώς ένα μήνα μετά, στις 13 Φεβρουαρίου του 1996 μ.Χ., αιχμαλωτίστηκε. Η αιχμαλωσία έγινε ως εξής: η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες - μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο - να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από ένα συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει καμιά προηγούμενη οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από αυτόν το δρόμο περνούσαν πολύ συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο. Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν πάνω από δέκα Τσετσένοι, πολύ καλά οπλισμένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Αυτό έγινε στις 3 τη νύχτα. Στις 4 η ώρα ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς· φυσικά δεν τους βρήκαν και κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για εξαφάνιση, αλλά για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην Τσετσενία, για να βρει το παιδί της. Έφτασε στην πόλη Χαγκαλά και μετά από πολλές προσπάθειες ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου, διότι γνώριζε ότι οι Τσετσένοι δε σκοτώνουν αμέσως τους αιχμαλώτους, αλλά περιμένουν μήπως πάρουν λίτρα και τους ελευθερώσουν. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000. Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού για να τον ψάξει, πέρασε από χωριά, από δρόμους με νάρκες, από μέτωπα συγκρούσεων, γνώρισε πολλούς αξιωματικούς Τσετσένους και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».

Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν ψυχικά, ώστε να καταφέρουν - αν ήταν δυνατό - να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του, να βγάλει το Σταυρό, να γίνει μουσουλμάνος και να τον κάνουν δήμιο και φονιά των άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα πάμπολλα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν.

Αργότερα, οι ίδιοι οι αρχηγοί των ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε».

Στις 23 Μαΐου του 1996 μ.Χ. (10 Μαΐου 1996 με το παλαιό ημερολόγιο), δηλαδή την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του. Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον Αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι.

Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Και πάλι ζήτησαν οι Τσετσένοι 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια.

Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε - μέχρι και ρούχα - για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κλπ., τα οποία δεν ήταν και λίγα.

Τελικά στις 20 Νοεμβρίου του 1996 μ.Χ. μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του.

Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο Άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:

Ένα κοριτσάκι που έμενε σε Ορθόδοξο ορφανοτροφείο διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε κάποτε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι είναι ο Ευγένιος, την έπιασε από το χέρι και τη οδήγησε στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν σήμερα τέτοιο μανδύα, και σκέφτηκα ότι αυτός πρέπει να είναι ο μανδύας του μάρτυρα».

Σε πολλές Εκκλησίες έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα, ο οποίος βοηθάει τους αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες κλπ.

Σε ένα νοσοκομείο τραυματιών πολέμου οι τραυματισμένοι στρατιώτες πιστοποιούν ότι ένας Άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα και αναγνώρισαν αυτόν που τους βοήθησε.

Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και οι φυλακισμένοι. Κυρίως βοηθάει τους πολύ καταβεβλημένους και συντετριμμένους ψυχικά λόγω της φυλακίσεως τους.

Το 1997 μ.Χ. με ευλογία του Πατριάρχη Αλεξίου εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Νέος μάρτυς του Χριστού στρατιώτης Ευγένιος». Ένας ιερέας ονόματι Βαντίμ Σκλιαρένσκο από το Ντνεποπετρόφκ έστειλε στο Πατριαρχείο μία αναφορά όπου έγραφε ότι το εξώφυλλο του βιβλίου με τη φωτογραφία του αγίου μυροβλύζει.

Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο αρχηγός και όλη η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους Τσετσένους μετά από εμφύλιες αντιπαραθέσεις.

Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα.

Η Εκκλησία δεν έχει ακόμα κατατάξει στο αγιολόγιο τον νεομάρτυρα Ευγένιο αλλά αναμένεται πως κάτι τέτοιο δε θα αργήσει πολύ.

http://www.saint.gr