Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Από το βιβλίο τού αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς διαβάζουμε το διάλογο ενός ζητιάνου με ένα διάσημο θεολόγο.

Ο θεολόγος επί οκτώ έτη ακατάπαυστα παρακαλούσε το Θεό να τού φανερώσει κάποιον άνθρωπο, πού θα μπορούσε να τού δείξει τον πιο σίγουρο δρόμο για τη Βασιλεία των Ουρανών.

Κάποια μέρα πού έφθασε στο αποκορύφωμα τής προσευχής άκουσε μια φωνή «Πήγαινε και στην έξοδο τής Εκκλησίας θα βρεις τον άνθρωπο πού ζητάς». Πηγαίνει βιαστικά στην Εκκλησία, όπου βρίσκει ένα γέρο ζητιάνο με κουρελιασμένα ρούχα και πληγωμένα γόνατα και τον χαιρετά:

– «Καλό και ευτυχισμένο πρωινό, γέροντα».

– «Ποτέ δεν είχα κακό και δυστυχισμένο πρωινό».

(ο άλλος εν αμηχανία διορθώνει)

– «Είθε να σού στείλει ο Θεός κάθε αγαθό»!

– «Ουδέποτε μου εστάλη κάτι μη αγαθό»!

(ο θεολόγος παραξενεύεται και τού λέει)

– «Τι συμβαίνει με σένα, γέροντα; Εγώ σού εύχομαι κάθε ευτυχία».

– «Μα ποτέ δεν είμαι δυστυχής. Ζω σύμφωνα με το θέλημα τού Θεού. Για το ζυγό πού μου έδωσε ο Θεός ποτέ δεν δυσανασχέτησα και είμαι πάντοτε ευχαριστημένος».

– «Από πού ήλθες εσύ, γέροντα, εδώ»;

– «Από τον Θεό».

– «Και πού Τον βρήκες»;

«Εκεί πού Τον άφησα στην αγαθή θέληση».

– «Ποιος είσαι, γέροντα, και σε ποια τάξη ανήκεις»;

– «Όποιος κι αν είμαι, είμαι ικανοποιημένος με την κατάστασή μου, γιατί βασιλεύς είναι αυτός πού κυβερνά και διευθύνει τον εαυτό του».

Ο θεολόγος αποδέχθηκε τελικά πώς ο δρόμος τού ζητιάνου ήταν ο μόνος σίγουρος για τον Ουρανό, δηλαδή η τελεία παράδοση στο θέλημα τού Θεού».

Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ!

Ήρθαν νέα στο χωριό ότι θα έρθει ο επίσκοπος. Αποφάσισαν να τον υποδεχτούν με δόξα και τιμή. Όταν επιτέλους έφτασε η αναμενόμενη μέρα, πήγε ο διάκονος στο σταθμό να τον παραλάβει. Οι επιβάτες που κατέβηκαν από το τρένο δεν ήταν πολλοί. Από το πρώτο βαγόνι κατέβηκε ένας γέροντας με πολύ απλά ρούχα. Στάθηκε λίγο στην πλατφόρμα και περίμενε αλλά δεν πλησίασε κανένας…

Έτσι ρώτησε έναν περαστικό πως να πάει στο χωριό. Είχε περπατήσει κανένα μισάωρο όταν άκουσε κάποιο θόρυβο…γύρισε πίσω και είδε μια άμαξα με άλογα που τα οδηγούσε ένας νέος. -Επιτέλους βοήθεια, θα με πάρει, σκέφτηκε ο γέρος και του κούνησε το χέρι για να τον πάρει…

-Τι θέλεις γέρο; Τον ρωτάει ο νέος.

-Πάρε με στο χωριό σε παρακαλώ. Τού ζήτησε ο γέρος.

– Δεν είναι μακριά, να περπατήσεις. Απάντησε ο νέος.

-Ευχαριστώ! Μουρμούρισε ο γέρος και συνέχισε τον δρόμο. Γύρισε ο διάκονος στην εκκλησία και είπε ότι δεν ήρθε ο επίσκοπος.

– Μάλλον του έτυχε κάτι…είπαν.

-Το βραδάκι επιτέλους έφτασε ο γέρος στο χωριό. Είδε ένα πηγάδι με σκέπη και έκατσε να ξεκουραστεί κάτω από την σκεπή του πηγαδιού όπου και αποκοιμήθηκε. Το πρωί τον ξύπνησαν γυναίκες που ήρθαν να πάρουν νερό. Τις ρώτησε λοιπόν που μένουν οι χριστιανοί…

– Εδώ όλοι είναι χριστιανοί. Ήταν απάντηση. Πάει ο γέροντας στο χωριό να ζητήσει ελεημοσύνη, κάποιος του έδωσε πατάτες, κάποιος ξερό ψωμί. Αυτός όμως πάνω σε κάθε ελεημοσύνη έγραφε το όνομά αυτού που του το έδινε και το φύλαγε. Το βράδυ ο γέρο-ζητιάνος την πέρασε σε μια γωνιά τού ναού.

Όταν τελείωσε η λειτουργία ο ιερέας ευχαρίστησε τον θεό για όλα. Τον ευχαρίστησε και ο γέρο-ζητιάνος.

-Φεύγοντας ο κόσμος του έλεγε «Ο Θεός να σε Ελεήσει». Ο ναός έκλεισε και ο γέρος πήγε πάλι στο πηγάδι για να κοιμηθεί. Αυτό συνεχίστηκε για δύο μέρες. Την τρίτη μέρα όταν μαζεύτηκε πάλι ο κόσμος στην εκκλησία, πριν ξεκινήσει η λειτουργία βγήκε ο γέρο-ζητιάνος μπροστά και έβγαλε τα φαγητά που είχε μαζέψει αυτές τις μέρες. Όταν το είδε αυτό ο διάκονος πήγε να βάλει τάξη… Ο γέρο-ζητιάνος όμως με πολύ ισχυρή και δυνατή φωνή είπε:

– Σήμερα εγώ θα λειτουργήσω! Είμαι ο Επίσκοπος που περιμένατε…

Έπεσε μία απόκοσμη σιωπή…

Ο επίσκοπος συνέχισε… σήμερα θα συζητήσουμε το θέμα, «Μοιράσου το ψωμί σου με τους φτωχούς».

Σήκωσε το ξεραμένο ψωμάκι, είπε το όνομα αυτού που του το έδωσε και ρώτησε:

– Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει με αυτό; Δείτε το αδέλφια! Ο άνθρωπος πού του το έδωσε ήταν πλούσιος και κοκκίνισε από την ντροπή του…και έτσι συνέχισε μέχρι να βγάλει και το τελευταίο φαγητό το οποίο ήταν πολύ καλό και του το είχαν προσφέρει δυο οικογένειες πολυτέκνων.

Ήταν η πρώτη φορά πού οι πλούσιοι ήθελαν να είναι στην θέση των φτωχών…μερικοί προσπάθησαν να δικαιολογηθούν: τα 'χα ότι είναι η ανθρώπινη φύση… Οι πράξεις των τελευταίων όμως τους συγκίνησε όλους τόσο πολύ που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τούς.

– Δεν πειράζει, είπε ο επίσκοπος συγκινημένος, ξεχνώντας τα όλα. -Χαίρομαι που ο Θεός σας ξύπνησε στο τέλος. О ηγούμενος απευθύνθηκε στον Επίσκοπο. -Μα που κοιμόσασταν τις νύχτες; -Στον αδελφό μου, αποκρίθηκε ο ηγούμενος

– Και ποιος είναι αυτός?

-Το πηγάδι, πού με φιλοξένησε κάτω από την σκεπή του…και έγινε ο αδελφός Μου.

Τον ερχομό του επισκόπου δεν τον ξέχασαν πότε στο χωριό. Ξεχνιούνται τέτοια πράγματα; 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ Κ. ΝΕΟΦΥΤΟΣ: Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΤΩΡΑ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μόρφου Κύπρου κ. Νεόφυτος περιγράφει την εμπειρία που είχε με τον Μακαριστό Γέροντα Ευμένιο τον Σαριδάκη όταν ταξίδεψαν μαζί στην Ρωσία και στην Ουκρανία. Όταν έφτασαν στο Κίεβο ο Μακαριστός Γέροντας είπε στον Πανιερώτατο, ότι είχε ξαναέρθει μαζί με τον Άγιο Πορφύριο, τον Άγιο Παΐσιο και τον γέροντα Ιάκωβο τον Τσαλίκη, για να κάνουν προσευχή, όπως τους είχε πει η Παναγία. Χαρακτηριστικά τους είχε πει η Παναγία: «Κάντε προσευχή για να μη γίνει τώρα ο μεγάλος ο πόλεμος, να δώσουμε χρόνο μετανοίας στους ανθρώπους».

Μήνυμα από την Κυρία Θεοτόκο το οποίο δεν έχει χρόνο, εποχή, τόπο, καιρούς και συγκεκριμένους παραλήπτες. Είναι πάντοτε επίκαιρο και απευθύνεται σε όλο τον κόσμο. Στη σημερινή εποχή της παγκόσμιας ανησυχίας και τον «ακουσμάτων» των πολέμων όπως έχει ήδη αναφέρει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, το μήνυμα της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι: «Κάντε πονεμένη προσευχή για να δοθεί χρόνος μετανοίας».

Το παρόν ηχητικό είναι απόσπασμα από ομιλία του Σεβασμιωτάτου για τον Άγιο Άνθιμο της Χίου πνευματικό πατέρα του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού και τον Γέροντα Ευμένιο τον Λεπρό πνευματικό τέκνο του Οσίου Νικηφόρου.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνει η τελική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχει δυνατότητα να βοηθηθούν.

ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ, ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΘΛΙΨΕΙΣ!

Γέρων Γαβριήλ ο Αγιορείτης: Ο Θεός επιτρέπει, σύμφωνα με το σχέδιο Του, να δοκιμαστεί ο καθένας με διάφορες θλίψεις, που μπορεί να την σηκώσει, για να φανερωθούν εκείνοι που Τον αγαπούν.

ΒΡΕΣ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ!

ΛΕΥΚΑΔΑ: Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΤΟΥ 1743 ΠΟΥ ΑΦΑΝΙΣΕ ΤΟ 1/3 ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ

Στις αρχές του 1740, επιδημία πανώλης μάστιζε τη δυτική ηπειρωτική Ελλάδα. Την άνοιξη του 1743 ένα πλοίο από το Μεσολόγγι μετέφερε στα αμπάρια του μαζί με τα εμπορεύματα και τον θανατηφόρο βάκιλο της νόσου στο λιμάνι της Μεσσήνης (Μεσίνα) στη Σικελία.

Αν και η Ιταλική χερσόνησος είχε δοκιμασθεί από επιδημία πανώλης το 1720 και οι μνήμες ήταν ακόμη νωπές, τα μέτρα ασφαλείας στο ιταλικό λιμάνι φαίνεται πως δεν ήταν επαρκή, με αποτέλεσμα να μολυνθεί, πολύ γρήγορα, ένα μεγάλο μέρος της πόλης και να βρει το θάνατο ένα εξίσου μεγάλο μέρος του πληθυσμού της.

Αμέσως μετά την εκδήλωση του λοιμού, τα πλοία που ήταν αγκυροβολημένα στη Μεσσήνη αναχώρησαν προς διάφορες κατευθύνσεις. Ένα από αυτά έφθασε στη Λευκάδα (Σάντα Μάουρα εκείνα τα χρόνια), που βρισκόταν υπό ενετική κατοχή.

H πανώλη ενέσκηψε στη Λευκάδα τον Μάιο (21 ή 27) του 1743 και διαγνώστηκε, τον Ιούνιο.

Αμέσως μετά την προσόρμισή του εκδηλώθηκαν και τα πρώτα θανατηφόρα κρούσματα στο νησί. Τον επόμενο μήνα οι νεκροί είχαν φθάσει τους 780. Οι αρχές του νησιού αιφνιδιάστηκαν και άργησαν να αντιδράσουν.

Ο ιστορικός Σπυρ. Βλαντής γράφει:

«Τά συμπτώματα ήσαν φοβερά. Τό πρόσωπον, άποβάλλον τήν φυσικήν αυτού χροιάν, άπεκτα έντός όλίγου τήν τού πτωματος. Η ϊρις τών όφθαλμών διεστέλλετο, τα χείλη συνενοϋντο, ή γλώσα έξηραίνετο. Ταύτα συνωδεύοντο υπό δίψης, ρίγους, παραληρήματος καί μανίας, παρά τά τοσαύτα δέ δεινά τό σώμα, έκλειπούσης πάσης τού όργανισμού άντιδράσεως. κατέκειτο ώς πτώμα. Οιδήματα είς τούς βουβώνας, ή υπό τάς μασχάλας. Τήν κοιλίαν καί τό στήθος έκάλυπτον άνθρακες, σημείον άλάνθαστον σωτηρίας, άν ζωηροί καί όδυνηροί, θανάτου δέ, άν ώχροί καί άνώδυνοι. Ούδεμία διάκρισις ήλικίας, φύλου, κοινωνικής τάξεως. Γενικός ό κίνδυνος καί ό τρόμος. ‘Εν τρισίν, ή πέντε ήμέραις οί προσβαλλόμενοι άπέθνησκον, εύτυχεϊς δέ όσοι έν όλίγαις ώραις άπηλλάσσοντο τών δεινών των».

Η πανώλη εισβάλλοντας στην Αμαξική βρήκε τις Αρχές όχι μόνο απροετοίμαστες αλλά δίχως καμιά ενημέρωση και ανυποψίαστες για το επικείμενο κακό έτσι, δεν υπήρξε ο χρόνος για τη λήψη προληπτικών μέτρων και η μόνη δυνατότητα που απέμενε ήταν η προσπάθεια με κάθε τρόπο περιορισμού και καταστολής του μιάσματος.

Οι βενετικές Αρχές ως πρώτο διοικητικό μέτρο που έλαβαν για την αντιμετώπιση της επιδημίας ήταν η σύσταση ειδικής Υγειονομικής Επιτροπής (Collegetto) επιφορτισμένης με την εφαρμογή των μέτρων για την αναχαίτιση της νόσου.

Σε επιστολή του προς τον Δόγη της Βενετίας, ο ενετός αξιωματούχος στο νησί Αντόνιο Μόρο υπογράμμιζε, μεταξύ των άλλων, πως ο καθαρός αέρας της περιοχής, που είχε επιλεγεί για τη μεταφορά των ασθενών, σε συνδυασμό με τη σωστή διατροφή, συνέβαλαν καθοριστικά στη σύντομη ανάρρωση των πανωλόβλητων. Όταν άρχισαν να λαμβάνονται τα κατάλληλα μέτρα (λοιμοκαθαρτήριο, υγειονομική ταφή νεκρών κ.ά.), το κακό άρχισε σταδιακά να υποχωρεί από το φθινόπωρο του 1743.

Τελικά, όλα εξελίχθηκαν σχετικά ομαλά και το νησί κηρύχθηκε ελεύθερο από κάθε υποψία πανώλης στις 10 Ιουνίου του 1744. Στο πέρασμά της από το νησί και μέσα σε μισό περίπου χρόνο η πανώλη άφησε πίσω της 1.028 θύματα, δηλαδή το 1/3 περίπου του αστικού πληθυσμού (3.457 κάτοικοι), σύμφωνα με τον απολογισμό που συνέταξε ο Προβλεπτής της Λευκάδας τον Μάρτιο του 1744.

Κατά τη διάρκεια του λοιμού, η τοπική εκκλησία δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Τον Αύγουστο του 1743, ο ιερομόναχος Ματθαίος μετέφερε στη Λευκάδα την κάρα του Αγίου Βησσαρίωνος, Αρχιεπισκόπου Λαρίσης, που βρισκόταν στη μονή Δουσίκου, κοντά στα Τρίκαλα.

Οι επιζήσαντες Λευκαδίτες αναγνώρισαν ότι σώθηκαν από τη φοβερή ασθένεια χάρη στη βοήθεια του Αγίου και προς τιμήν του ανήγειραν ναό στο χώρο, όπου είχε στηθεί προηγουμένως το λοιμοκαθαρτήριο. Η περιοχή εκείνη μέχρι σήμερα ονομάζεται Αγία Κάρα.

Η «ανάμνησις του θαύματος απαλλαγής της νήσου Λευκάδος εκ της πανώλου νόσου κατά το έτος 1743″, τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία κάθε χρόνο την 1η Ιουνίου.

επιμέλεια Κασσιανή Τσώνη, medlabnews.gr 

ΓΕΡΩΝ ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ: ΟΤΙ ΠΙΝΟΥΜΕ Ή ΤΡΩΜΕ ΝΑ ΤΟ ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ!

ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΖΗΤΑΣ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ!

ΟΣΟΙ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΒΑΠΤΙΣΘΗΤΕ, ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΝΕΔΥΣΑΣΘΕ!

ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ, ΑΓΙΟΣ ΙΣΧΥΡΟΣ, ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ!

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς!

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΑΛΛΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΩΦΕΛΗΣΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ "ΠΟΛΙΤΙΣΘΗ" ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο πολιτισμός καλός είναι, αλλά, γιά νά ωφελήση, πρέπει νά "πολιτισθή" καί η ψυχή. Αλλιώς είναι κατα­στροφή. 

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Να ξέρεις, ότι οι Άγιοι του Θεού είναι ικανοί για τα πάντα.

Ο Άγιος μπορεί να ζητήσει από τον Θεό ο,τι θέλει και να του το δώσει ο Θεός.

Είναι πολύ μεγάλη η δύναμη των Αγίων!

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΥΓΕΙΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Πάντοτε στον Κύριο να καταφεύγεις! Αυτός σε δημιούργησε, Αυτός σε ευσπλαχνίζεται περισσότερο απ' όλους! Αυτός σε αγαπά πιο πολύ κι απ' τον ίδιο σου τον εαυτό!

ΠΑΝΤΟΤΕ ΝΑ ΔΟΞΑΖΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ!

Δότε τω Κυρίω Θεώ υμών δόξαν
(Ιερεμίας 13,16) 

Πάντοτε να δοξάζεις τον Θεό και να θυμάσαι πως στις δύσκολες στιγμές αποδεικνύεις στον Κύριο αν η πίστη σου και η αγάπη σου σε Εκείνον είναι σταθερή και αληθινή.

Π. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ ΟΠΙΣΩ ΜΟΥ ΕΛΘΕΙΝ!

Ο ΘΕΟΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ

ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ!

Άγιος Αντώνιος: Είδα όλες τις παγίδες του διαβόλου απλωμένες πάνω στη γη και στενάζοντας είπα:

Ποιος άραγε μπορεί να τις προσπεράσει αυτές;

Και άκουσα μια φωνή να μου λέει: Η ταπεινοφροσύνη!

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΣΕ 4 ΝΕΟΥΣ

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, παρουσιάστηκε αρκετά χρόνια μετά την κοίμησή του, σε τέσσερα νέα παιδιά και τους μίλησε για το μυστήριο της εξομολόγησης.

Η συγκλονιστική περιγραφή του θαυμαστού αυτού περιστατικού, από ένα από τα παιδιά, που ήταν μπροστά (στο περιστατικό), στο παρακάτω βίντεο:

Ο μακαριστός Γέροντας Ιάκωβος έζησε οσίως σαράντα περίπου χρόνια στη Μονή του Οσίου Δαυΐδ, έχοντας προηγουμένως ζήσει «ευαγγελικώς» στον κόσμο τριάντα δύο χρόνια Δούλεψε στον Κύριο τηρώντας από τη νεότητα έως το γήρας ίση την προθυμία της ασκήσεως. Μιμήθηκε τον όσιο Δαυΐδ, και βάδισε στα ίχνη του. Οι ασκητικοί του αγώνες ήταν εφάμιλλοι των παλαιών οσίων που αναφέρονται στα Γεροντικά, αλλά και οι εναντίον του επιθέσεις, πνευματικές και αισθητές, του Σατανά, οι ποικίλοι πειρασμοί, δοκιμασίες και κακοπάθειές του ήταν ανάλογες με αυτές που αντιμετώπισαν πολλοί θεοφόροι Πατέρες.

Πηγή: dogma.gr