Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Πώς θα ήταν ο κόσμος αύριο, αν σταματούσε σήμερα να ανατέλλει ο ήλιος; Δεν θα γινόταν μόνο σκοτεινός, αλλά θα έχανε σιγά-σιγά και κάθε ζωή. Φυτά και ζώα θα γίνονταν αναιμικά, θα ζούσαν για λίγο μια σκιώδη ζωή, φάντασμα της προηγούμενης ζωντάνιας τους και τελικά θα έσβηναν στην παγωνιά ενός ανήλιαγου κόσμου. Αν πάλι κάποιος ζούσε διαρκώς όχι στο φως και στον αέρα, αλλά στο σκοτεινό κελλί μιας φυλακής, για ποιά ποιότητα ζωής θα μπορούσε να καυχηθεί; Πηγή ζωής είναι το φως, η ζωογόνα ζεστασιά του ήλιου.

Μα απουσία ζωής και παγωνιά δεν φέρνει μόνο η σκοτεινή φυλακή, η μόνιμη έκλειψη του ήλιου η το σκοτάδι της νύχτας. Γράφει ο Γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ:

«Το βράδυ ήρθε η Μαρί και με ρώτησε αν ήθελα να παντρευτούμε. Της είπα ότι το ίδιο μού έκανε κι ότι θα μπορούσαμε να παντρευτούμε αν το ήθελε. Τότε ζήτησε να μάθει αν την αγαπούσα. Απάντησα, όπως το ’χα κάνει κιόλας μια φορά, ότι αυτό δε σήμαινε τίποτα, μα ότι σίγουρα δεν την αγαπούσα. “Τότε λοιπόν γιατί να με παντρευτείς;” είπε. Της εξήγησα πως αυτό δεν είχε καμιά σημασία και πως, αν το επιθυμούσε πολύ, μπορούσαμε να παντρευτούμε. Άλλωστε, εκείνη το ζητούσε κι εμένα μου αρκούσε να πω το ναι. Παρατήρησε τότε πως ο γάμος ήταν κάτι σοβαρό. Αποκρίθηκα: “Όχι”.

Σώπασε για λίγο και με κοίταξε σιωπηλή. Ύστερα μίλησε. Ήθελε απλώς να ξέρει αν θα αποδεχόμουν την ίδια πρόταση από μια άλλη γυναίκα που θα είχα μαζί της παρόμοιο δεσμό. Είπα: “Φυσικά”. Τότε αναρωτήθηκε αν μ' αγαπούσε, κι εγώ δεν είχα καμιά γνώμη πάνω σ' αυτό. Μετά από μια καινούργια σιωπή, μουρμούρισε ότι ήμουν παράξενος, ότι σίγουρα μ' αγαπούσε ακριβώς γι' αυτό, μα ότι ίσως μια μέρα να με σιχαινόταν για τον ίδιο λόγο. Καθώς σιωπούσα, μια και δεν είχα τίποτα να προσθέσω, μου ’πιασε χαμογελώντας το χέρι και δήλωσε ότι ήθελε να με παντρευτεί. Απάντησα ότι θα παντρευόμασταν όποτε ήθελε» (Αλμπέρ Καμύ, Ο ξένος).

Να, λοιπόν, μια σχέση, όπου η αγάπη δεν έχει καμμιά σημασία, δεν έχει να διαδραματίσει σ’ αυτήν κανένα απολύτως ρόλο.  Δεν είναι ζοφερό και αποτρόπαιο αυτό; Ένα σύγκρυο μάς διατρέχει στην τρομακτική αίσθηση, ότι μπορεί να μας τυλίξει κάποτε η παγωνιά μιας τέτοιας προοπτικής. Όπου οι άνθρωποι θα περιέλθουν σε μια σχέση τελείως μηχανιστική, πέτρινη, χωρίς συναίσθημα, σαν τα ρομπότ. Τί θα διέφερε η χωρίς αγάπη ζωή από έναν κόσμο δίχως ήλιο; Πόση δυστυχία θα σωρευόταν σ’ έναν κόσμο ψυχρών μόνο σχέσεων, όπου η αγάπη δεν θα σήμαινε τίποτα; Τί κόλαση μοναξιάς θα εισορμούσε μέσα μας; Τί ομορφιά θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε έργο μας, αν δεν είχε κίνητρο την αγάπη;

Πώς όμως γίνεται να μη χαθεί ποτέ ο ήλιος αυτός, η αγάπη που ζεσταίνει, φωτίζει και νοστιμίζει τη ζωή; Μα γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει ο Χριστός, «ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης», «το φως του κόσμου», «η εξ ύψους ανατολή». Αυτός ανέτειλε στη ζωή μας ως αγάπη. Ό,τι έκαμε, ήταν για να μας διδάξει ότι η αγάπη είναι το παν. Και ότι, χωρίς αυτήν, η ζωή μας είναι ένας κόσμος γεμάτος σκοτάδι. Ο Χριστός θυσιάσθηκε, προσφέρθηκε σε μας από αγάπη, μας τίμησε κάνοντάς μας φίλους του αγαπητούς. Έδειξε τον τρόπο της αληθινής αγάπης, διδάσκοντάς μας με το τέλειο παράδειγμά του πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη, απ’ το να ζεις και να πεθαίνεις για τον άλλο.

Αυτή και μόνο η αγάπη αποτελεί την ανυπέρβλητη καταξίωσή μας. Διότι «πλήρης ων της αγάπης» ο άνθρωπος, αγγίζει την τελειότητα, γίνεται όμοιος με τον Πατέρα του τον «εν τοις ουρανοίς» (Λουκ. 6, 36). Και βαθιά μέσα μας, στη δική μας καρδιά, αυτός ο Θεός έβαλε την αγάπη, Αυτός την τροφοδοτεί, Αυτός την αναζωπυρώνει αδιάκοπα, αρκεί εμείς να ζούμε κατά τις εντολές του (Ιω. 14, 21· 15, 13-15).

Καιρός να πλησιάσουμε αυτή τη θεϊκή φωτιά της αγάπης του, πριν η δική μας καταντήσει μια μικρή, αδύναμη σπίθα, έτοιμη να σβήσει απ’ την παγωνιά του κακού. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, «πώς θα ζεσταθεί με μια σπίθα εκείνος που άφησε τη φωτιά πίσω του;» (Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς).

π. Δημητρίου Μπόκου

Ἀ ν τ ι ύ λ η

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Εἶναι ἡ μόνη διαθέσιμη προσφορὰ αὐτοῦ τοῦ εἴδους. Πῶς νὰ τὴν ἀπορρίψω; Γι’ αὐτὸ καὶ «πιστεύω εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα, Παντοκράτορα, …καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, …καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, …τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον…». Στὸν τρισυπόστατο προσωπικὸ Θεό, τὸν ὁποῖο ἀνακαλύπτω καὶ συναντῶ, σὲ μιὰ ἀσύγκριτη σχέση ἀγάπης, μόνο μέσα στὴ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μου. 

Πολὺ τῆς μόδας ἔγιναν στὴν ἐποχή μας καὶ θεωροῦνται μοντέρνες ἰδέες τὰ θολά, βαλτωμένα ἀπόνερα πολὺ παλιῶν θρησκευτικῶν θεωριῶν γιὰ τὸ τί εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ποιά εἶναι ἡ σημασία του γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Τὸ νὰ μιλάει κανεὶς σήμερα μὲ τοὺς «παρωχημένους» ὅρους Χριστός, Παναγία, Ἁγία Τριάδα, προσευχή, ἄγγελος, δαίμονας, διάβολος, ἅγιος, θαῦμα, Θεὸς καὶ μάλιστα Θεός-πρόσωπο, εἶναι πολὺ ξεπερασμένο. Ἀντιθέτως ἂν πεῖ τὶς μαγικὲς λέξεις ἀνώτερη ἢ ἀπρόσωπη δύναμη, συμπαντικὴ ἢ θετικὴ ἢ ἀρνητικὴ ἐνέργεια, προσωπικὴ αὔρα, διαλογισμός, γιόγκα, ἐξωσωματικὴ ἐμπειρία κ. λ. π., εἶναι εὐθυγραμμισμένος ἀπόλυτα μὲ τὴν προοδευτική, κουλτουριάρικη διανόηση, πού, νομίζοντας ὅτι ἔχει ἐξελιχθεῖ καὶ φθάσει σὲ ἀνώτερη «γνώση», περιφρονεῖ ὁτιδήποτε δὲν ἀνήκει στὴ «γνώση» αὐτή.

Ἀλλὰ τί σημαίνει ἀπρόσωπη δύναμη; Μιὰ δύναμη ποὺ δὲν προσωποποιεῖται σὲ μιὰ συγκεκριμένη ὀντότητα. Μιὰ οὐσία, μιὰ φύση ποὺ δὲν ὑλοποιεῖται σὲ μιὰ ἰδιαίτερη ἐνσυνείδητη μορφή, δὲν «ὑποστασιάζεται» σὲ πρόσωπο, ὅπως λέει ἡ θεολογικὴ γλώσσα, δὲν ἀποτελεῖ μιὰ αὐτοτελῆ ὕπαρξη. Συνεπῶς δὲν ἔχει τὰ γνωρίσματα, τὶς ἰδιότητες ἑνὸς διακεκριμένου ὄντος. Δηλαδὴ δὲν ἔχει καμμιὰ συνείδηση τοῦ ἑαυτοῦ της. Δὲν ξέρει ὅτι ὑπάρχει, ἐφόσον δὲν μπορεῖ νὰ σκεφθεῖ. Εἶναι ὑποταγμένη στοὺς νόμους ποὺ διέπουν τὴ φύση της. Δὲν ἔχει προσωπικὴ ἐλευθερία νὰ κινηθεῖ ἔξω ἀπὸ αὐτούς, νὰ ἐνεργήσει, νὰ κάνει κάτι διαφορετικό. Δὲν ἔχει προσωπικὴ θέληση, οὔτε προσωπικὰ συναισθήματα ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο προσωπικὸ χαρακτηρίζει μιὰ χωριστὴ ὕπαρξη.

Ἂς τὸ δοῦμε, γιὰ πιὸ εὔκολα, σὲ μιὰ φυσικὴ δύναμη. Ἂς πάρουμε τὴν ἐνέργεια σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς γνωστές της μορφές, π. χ. τὸν ἠλεκτρισμό. Γεμίζει τὸν φυσικὸ κόσμο, χωρὶς νὰ ὑλοποιεῖται σὲ μία συγκεκριμένη, ξεχωριστή, συνειδητὴ ὕπαρξη, ποὺ νὰ μπορεῖ δηλαδὴ νὰ σκέφτεται, νὰ αἰσθάνεται, νὰ γνωρίζει ἄλλα ὄντα, νὰ ἔρχεται σὲ σχέση μαζί τους, νὰ ἀγαπᾶ ἢ νὰ μισεῖ.

Ὅποιος τὸ ἰσχυρισθεῖ αὐτὸ θὰ θεωρηθεῖ ἀμέσως ἠλίθιος. Ἐκδηλώνεται μόνο ὅπως ἐπιβάλλουν οἱ φυσικοὶ νόμοι ποὺ τὴν διέπουν. Δὲν ἔχει προσωπικὴ ἐλευθερία οὔτε θέληση νὰ πράξει κάτι ποὺ δὲν ἐντάσσεται στοὺς νόμους αὐτούς. Δὲν ἔχει συνείδηση τῆς ὕπαρξής της, δηλαδὴ δὲν ξέρει κὰν ὅτι ὑπάρχει σὰν οὐσία ἢ ἐνέργεια. Εἶναι μιὰ τυφλὴ δύναμη. Ὅποιος μπορεῖ νὰ ἐλέγξει τοὺς φυσικοὺς νόμους, μπορεῖ νὰ ρυθμίσει καὶ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους λειτουργεῖ ὁ ἠλεκτρισμός. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ὑποτάσσει τὸν ἠλεκτρισμὸ καὶ τοῦ ὑπαγορεύει μὲ τί τρόπο θὰ ἐκδηλώνεται. Ἐκεῖ ὅμως ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἔλεγχος τῶν φυσικῶν νόμων, ὁ ἠλεκτρισμὸς δρᾶ τυφλὰ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕρμαιο τῆς ἀπρόσωπης δύναμής του (π. χ. κεραυνός). Δὲν μπορεῖ νὰ ἐλπίζει σὲ κάποια εὐσπλαχνία ἐκ μέρους μιᾶς ἀδυσώπητης τυφλῆς δύναμης.

Τί σημαίνει προσωπικὴ ὕπαρξη; Νὰ ὑπάρχει κάποιος μὲ συγκεκριμένη ὀντότητα. Νὰ ἔχει συνείδηση τοῦ ἑαυτοῦ του. Νὰ νοιώθει, νὰ ξέρει ὅτι ὑπάρχει. Νὰ γνωρίζει τὸν ἑαυτό του, δηλαδὴ νὰ μπορεῖ νὰ πεῖ, «εἶμαι ὁ τάδε». Νὰ εἶναι πρόσωπο, προσωπικότητα. Νὰ σκέφτεται, νὰ θέλει, νὰ μπορεῖ νὰ ἐνεργήσει ἐλεύθερα, εἴτε γιὰ τὸ καλό του εἴτε γιὰ τὸ κακό του. Νὰ ἔχει συναισθήματα, νὰ μπορεῖ νὰ ἀγαπήσει ἢ νὰ μισήσει. Νὰ μπορεῖ δηλαδὴ νὰ σχετισθεῖ κατὰ βούλησιν μὲ ἄλλα συνειδητὰ ὄντα, νὰ κινηθεῖ πρὸς αὐτὰ ἢ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ κοντά τους. Νὰ ἔχει ὅλα τὰ γνωρίσματα μιᾶς ὕπαρξης ποὺ ἔχει ἐνσυνείδητη αἴσθηση τοῦ ἑαυτοῦ της. 

Τέτοια ὅμως ὕπαρξη ἐνσυνείδητη, προσωπικὴ ὄχι ἀπρόσωπη, εἶναι καὶ ὁ Θεός, ὅπως μᾶς τὸν φανέρωσε ὁ Χριστός. Ἔχει ἀπόλυτη συνείδηση ὅτι ὑπάρχει. Εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐνεργήσει ὅπως θέλει. Δὲν ὑποτάσσεται παρὰ τὴ θέλησή του σὲ κανένα τυφλὸ νόμο. Ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ ἀγαπάει καὶ μάλιστα ἀπέραντα. Γνωρίζει τὸν ἄνθρωπο, μπορεῖ καὶ θέλει νὰ σχετίζεται μαζί του καὶ μάλιστα τὸν προσκαλεῖ σὲ μία, ἐλεύθερη πάντα, πραγματικὴ ἕνωση μαζί του. Ὅπου ὁ ἄνθρωπος δὲν χάνει τὸ δικό του πρόσωπο, τὴ δική του ὕπαρξη, τὴ δική του αὐτοσυνειδησία. Ἀλλὰ δέχεται τὴν ἐνέργεια (ἀγάπη) τοῦ Θεοῦ καί, χωρὶς νὰ χάσει τίποτε ἀπ’ τὴ δική του ἐνσυνείδητη ὀντότητα, βιώνει καὶ μιὰν ἄλλη θαυμαστὴ πραγματικότητα. Σὰν τὸ σίδερο ποὺ θερμαίνεται στὴ φωτιά, ἑνώνεται μὲ τὴν ἐνέργειά της (τὴ θερμότητα) καὶ κοκκινίζει, χωρὶς νὰ παύει ποτὲ νὰ εἶναι σίδερο. 

Ἡ ἕνωση ὅμως μὲ μιὰ ἀπρόσωπη τυφλὴ θεότητα, λένε οἱ ὑπέρμαχοί της, σημαίνει νὰ διαλυθεῖ ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη μέσα στὴν ἀπρόσωπη ἀνώτερη(;) δύναμη. Ὅπως πέφτει μιὰ σταγόνα στὸν ὠκεανὸ καὶ διαχέεται, χάνεται. Γίνεται ἕνα μαζί του. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ἡ σταγόνα παύει νὰ ὑπάρχει ξεχωριστά, νὰ ἔχει προσωπικὴ ζωή, ἐλευθερία, ὀντότητα. Οὔτε ὁ ὠκεανὸς οὔτε ἡ σταγόνα ἔχουν αἴσθηση ὅτι ὑπάρχουν. Ἡ ὁποιαδήποτε ἐνέργειά τους ὑποτάσσεται στοὺς νόμους ποὺ διέπουν τὴ φύση τοῦ νεροῦ.

Δηλαδή: Ἕνωση μὲ ἀπρόσωπη δύναμη σημαίνει στὸ ἑξῆς οὐσιαστικὰ ἀνυπαρξία γιὰ μένα, ἀπώλεια τῆς αἴσθησής μου ὅτι ὑπάρχω προσωπικά. Γι’ αὐτὸ καὶ προτιμῶ τὸν Θεὸ ποὺ ὑπάρχει ὡς πρόσωπο καὶ μάλιστα τριαδικά. Τὸν Θεὸ ποὺ ξέρει τί τοῦ γίνεται, γνωρίζει καλὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γνωρίζει κι ἐμένα μὲ τὸ ὄνομά μου, μὲ ἀγαπάει, μὲ καλεῖ -χωρὶς νὰ μὲ ἀναγκάζει- κοντά του καὶ μοῦ χαρίζει μιὰ αἰώνια, προσωπική, ἐνσυνείδητη ζωή, πληθωρικὰ γεμάτη ἀπ’ τὸν ὑπέροχο πλοῦτο τῆς δικῆς του ζωῆς. Τὸν ἕνα τριαδικὸ Θεὸ ποὺ κοντὰ σὲ μένα γνωρίζει καὶ ὅλα τὰ ἄλλα λογικά του πρόβατα, «τὰ καλεῖ κατ’ ὄνομα» καὶ κάνει τὰ πάντα γι’ αὐτά, ὥστε νὰ τὰ συναγάγει εἰς «μίαν ποίμνην».

π. Δημητρίου Μπόκου

Ἀ ν τ ι ύ λ η

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

Ἡ προσευχὴ τῆς ἀγάπης

Κύριε,

Κάνε με ὄργανο τῆς εἰρήνης.
Κάνε στὴ θέση τοῦ μίσους, νὰ βάζω τὴν ἀγάπη.
Στὴ θέση τῆς ὕβρης, νὰ βάζω τὴν συγγνώμη.
Στὴ θέση τῆς πλάνης, νὰ βάζω τὴν πίστη.
Στὴ θέση τῆς διχόνοιας, νὰ βάζω τὴν ἕνωση.
Στὴ θέση τῆς ἀπελπισίας, νὰ βάζω τὴν ἐλπίδα.
Στὴ θέση τῆς λύπης, νὰ δίνω τὴ χαρά.

Κύριε,
Κάνε νὰ μὴ ζητῶ τόσο νὰ παρηγορηθῶ, ὅσο νὰ παρηγορῶ.
Νὰ μὴ ζητῶ τόσο νὰ ἀγαποῦμαι, ὅσο νὰ ἀγαπῶ.

Γιατὶ ὅταν δίνουμε λαβαίνουμε.
Ὅταν λησμονοῦμε τὸν ἑαυτό μας, τὸν ξαναβρίσκουμε.
Ὅταν συγχωροῦμε λαβαίνουμε τὴν ἄφεση.
Ὅταν ἀποθνῄσκουμε, βρίσκουμε τὴν αἰώνια ζωή.

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ!

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: ΜΗΝ ΑΓΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΕ ΑΦΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΩΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ!

Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης: Μην αγωνιάς για τίποτα αφού ο Κύριός σου είναι παρών στη ζωή σου. Η αγκάλη του σε περιβαλλει από παντού. Βρίσκεται, όχι μονάχα γύρω σου, αλλά μέσα σου, γνωρίζοντας όλους τους λογισμούς, τις ανάγκες και τους πόθους σου!

ΟΣΙΟΣ ΗΣΥΧΙΟΣ: ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ!

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ 

Μερικοί βασανίζονται από τριών ειδών προβλήματα: Από εκείνα που είχαν κάποτε. Από εκείνα που έχουν τώρα και από εκείνα που περιμένουν ότι θα έχουν. Οι λύπες βέβαια θα έρθουν, αλλά τι θα κερδίσουμε αν βιαστούμε και τρέξουμε να τις προϋπαντήσουμε; Θα έχουμε αρκετό καιρό να λυπηθούμε όταν έρθουν. Στο μεταξύ ας ελπίζουμε για καλύτερα πράγματα και ας μένουμε σταθεροί ως το τέλος:
Άφησε με εμπιστοσύνη το παρελθόν στο έλεος του Θεού, το παρόν στην Αγάπη Του και το μέλλον στην πρόνοια Του. 

Αββάς Ησύχιος

ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΟΥ ΡΟΣΤΩΦ: ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΦΟΒΟ ΘΕΟΥ, ΓΙ' ΑΥΤΟ ΣΕ ΚΥΡΙΕΥΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΑΣΙΩΝ!

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ: Δεν έχεις φόβο Θεού, γι’ αυτό σε κυριεύει ο φόβος των δοκιμασιών. Δεν πενθείς για τις αμαρτίες σου, γι’ αυτό είσαι λιπόψυχος. Δεν έχεις «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην» (Ψαλμ. 50. 19), γι’ αυτό δεν είσαι ανδρείος στους πειρασμούς. Όποιος έχει φόβο Θεού, όποιος έχει κατά Θεόν πένθος, όποιος έχει ταπείνωσι δεν φοβάται ποτέ τις δοκιμασίες. Και δυναμωμένος με τη χάρι του Θεού πολεμά και νικά και αναμένει την εκπλήρωσι των λόγων Του: «Ο νικών έσται αυτώ ταύτα, και έσομαι αυτώ Θεός και αυτός έσται μοι υιός. Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις… το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο εστίν ο θάνατος ο δεύτερος» (Αποκ. 21. 7-8).

ΝΑ ΨΑΛΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!

ΑΓΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ: ΑΓΑΠΑ ΤΟ ΘΕΟ!

Αγάπα το Θεό…

Αν σιωπάς, να σιωπάς από αγάπη.
Αν μιλάς, να μιλάς από αγάπη.
Αν διορθώνεις κάποιον, να τον διορθώνεις από αγάπη.
Αν συγχωρείς, να συγχωρείς από αγάπη.
Στο βάθος της καρδιάς σου, να έχεις τη ρίζα της αγάπης.
Από μια τέτοια ρίζα, μόνο καλό μπορεί να προέλθει.
Αγάπα το Θεό, και κάνε ότι θέλεις. 

Άγιος Αυγουστίνος

ΝΑ ΣΙΩΠΑΣ ΕΝΩ ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΠΕΙΣ!

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΝΙΩΘΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ!

Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. (Ματθαίος 5,3)

Μετάφραση: Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα, γιατί δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών.

Ερμηνεία: Μακάριοι όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο Θεό, γιατί δικός τους είναι ο καινούργιος κόσμος της Βασιλείας του Θεού.

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

ΝΟΕΡΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ: ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

Νοερά προσευχή: Η πιο δυνατή, η πιο αποδοτική προσευχή "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με"!

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ

Η ΑΠΟΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ – ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Η αποεθνικοποίηση της Ελληνικής Παράδοσης –

 Για το μάθημα των θρησκευτικών

Χρήστος Χαλαζιάς, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας

Το θέμα της διδασκαλίας των θρησκευτικών στην μέση εκπαίδευση έχει δυο όψεις για την ελληνική κοινωνία, όχι μόνο ως μάθημα, αλλά για την εθνική πολιτιστική παράδοση του Ελληνισμού.

Οι δήθεν σύγχρονοι «προοδευτικοί» ειδήμονες δεν διστάζουν να ζητούν ακόμη και την κατάργηση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας ή ακόμη και της Ελληνικής γλώσσας (Άννα Διαμαντοπούλου πρώην υπουργός Παιδείας).

Η άποψη αυτής της ομάδας δεν έχει κάποιο ουσιαστικό πατριωτικό προσανατολισμό, παρά μια λαϊκιστική νοοτροπία που υπακούει στα ευρωπαϊκά κελεύσματα.

Μια νοοτροπία αντίθεσης μύθου – απομυθοποίησης με τις περισσότερες περιπτώσεις να είναι εισαγόμενη θεωρία μεταμοντερνισμού.

Αυτές οι ανάρμοστες, κατασκευασμένες θεωρίες σχεδιάστηκαν και επινοήθηκαν εκτός Ελλάδας και εθνικού πλαισίου, που επιδιώκουν την αλλοίωση της πολιτιστικής ιστορικής ταυτότητας.

Αυτοί οι κύριοι που αυτοαποκαλούνται ιστορικοί η μεταμοντέρνοι θεολόγοι, μπροστά στην ιδέα της παγκοσμιοποίησης δεν αντιλαμβάνονται ότι ορισμένα εκπαιδευτικά μαθήματα, όπως η ιστορία, η αρχαία ελληνική γραμματεία, τα θρησκευτικά δεν πρέπει να μπαίνουν στο τραπέζι, (είτε είναι πατριώτες ή θρησκευόμενοι, είτε όχι), της όποιας διαπραγμάτευσης με αίτημα την αλλοίωση ή κατάργηση τους.

Αυτό που μπορεί να μπει στο τραπέζι είναι ο εκσυγχρονισμός, η μελέτη μεθόδων διδασκαλίας, χωρίς να ξεφεύγουν από τον κεντρικό στόχο που είναι η απόκτηση εφοδίων για την ανταγωνιστικότητα των νέων, στον σημερινό κόσμο χωρίς να χαθεί η πολιτιστική ταυτότητα.

Πώς θα μπορεί ο νέος να διακρίνει χωρίς τη γνώση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας ότι η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αδιαπραγμάτευτα, χωρίς ιστορία πως θα κατανοήσει ότι ο Έλληνας μεγαλούργησε μόνο όταν πίστεψε στο Εμείς και όχι στο Δυτικό Εγώ;

Από την θρησκευτική ανθρωπιστική παιδεία αναπτύσσονται στον πολίτη τα απαραίτητα συναισθήματα για τον συνάνθρωπό του (Χάιντεγκερ), αναπτύσσεται η ηθική συνείδηση που είναι αντίθετη της ατομικής ηθικής, αναπτύσσοντας την αλληλεγγύη (Καντ).

Εδώ και αρκετό καιρό λειτουργούν και μέσω τον μνημονίων οι σειρήνες της παγκοσμιοποίησης και της ομογενοποίησης των λαών.

Αυτό σημαίνει ότι ορισμένοι μεταμοντέρνοι θεολόγοι ή ιστορικοί, να θέλουν να διδάσκουν την ιστορία, την γραμματεία και τη θρησκεία όπως τα μαθηματικά, τη φυσική, τη χημεία κ.α.

Σε κράτη με λαούς πανάρχαιους, με μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά, είναι δύσκολο και ουτοπικό να προσπαθούν την ομογενοποίηση τους με βάση στοιχείων από τα οποία θα απουσιάζει η ιστορική τους ρίζα, η θρησκεία και οι παραδόσεις τους.

Για τους Έλληνες η Ορθοδοξία έχει ζυμωθεί με την σύγχρονη ιστορική πολιτισμική παρουσία τους.

Όλο αυτό το παιχνίδι του υπουργείου «Δια Βίου Μάθησης» με τις μεταρρυθμίσεις του στοχεύει στην προσαρμογή της παγκοσμιοποίησης, του εκπαιδευτικό σύστημα δίνοντας έμφαση στην πληροφορία και όχι στην ουσιαστική μόρφωση, δημιουργώντας αποθήκες πληροφοριών (Ρ. Κούρτσιο – Α. Φρετσεσκίνι) εξ ου και η ενίσχυση της μορφωτικής ημιμάθειας.

Δεν στηρίζεται σε ένα πρόγραμμα σπουδών που στόχο έχει να βοηθήσει το νέο να αντιληφθεί πως δημιουργήθηκε ο κόσμος που μας περιβάλλει, πώς εξελίχθησαν και στη βάση ποιών αντικειμενικών κανόνων λειτουργούν. Αντίθετα συνεχίζεται ένας χαοτικός αποπροσανατολισμός.

Δεν ξέρω κατά πόσο τα τραγούδια που επέλεξαν θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον των νέων να παρακολουθήσουν το μάθημα των θρησκευτικών ή κατά πόσο θα υποβαθμίσουν τις ανθρώπινες αξίες και σχέσεις π.χ με τη συννεφούλα του Δ. Σαββόπουλου: «Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ/ και τριγύρνα μ’ όσους θέλεις κάθε βράδυ/ Δεν αντέχω δεν αντέχω να μαι μοναχός /μ’ αγαπάει τη μια την άλλη με ξεχνάει!».

http://aktines.blogspot.gr

ΟΣΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΙ ΑΝ ΣΟΥ ΦΕΡΕΙ Η ΖΩΗ ΑΝΑΨΕ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΑΚΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣΟΥ!

ΟΠΟΤΕ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΤΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ!

ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΔΕΙΣ ΣΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΜΟΙΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΛΥΓΙΖΩ!