ΠΑΤΗΡ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ

Αθήνα, 22 Ιουλίου 1971
Προσφιλέστατε π. Νικόδημε
χαίρε εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

Πέρασε πάνω από ένας μήνας από τότε που έλαβα την επιστολή σου. Άργησα να απαντήσω, λόγω φόρτου απασχολήσεων. Παρακαλώ να με συγχωρέσεις. Απαντώ κάπως περιληπτικά, με την επιφύλαξη να επανέλθω, αν η Οσιότητά σου θελήσει νέες διευκρινήσεις.

Αρχικά, φίλτατε π. Νικόδημε, οφείλω να σου πω μια πικρή αλήθεια, που θα σου φανεί πολύ παράδοξη και θα σε εκπλήξει. Μέχρι σήμερα απέφευγα - κατ' οικονομία - να διατυπώσω αυτή τη θέση ή την διατύπωνα με έμμεσο τρόπο, αλλά από τη στιγμή που τα πράγματα έφτασαν στο μη περαιτέρω και εκλεκτά πρόσωπα- που έχουν όμως συνείδηση γεμάτη φόβο - προσχωρούν στους Παλαιοημερολογίτες, πέφτοντας θύματα μιας αδίστακτης προπαγάνδας κατά της Εκκλησίας, είναι καιρός να λεχθεί η αλήθεια δίχως περιστροφές κι επιφυλάξεις.

Λοιπόν, π. Νικόδημε, όσοι φοβούνται τον Οικουμενισμό και προσχωρούν στους Παλαιοημερολογίτες δεν κερδίζουν τίποτα άλλο, παρά μόνο αποφεύγοντας μια αίρεση, προσχωρούν σε μία άλλη. Βέβαια, δεν έχουν συνείδηση ότι προσχωρούν σε αίρεση, αλλά αυτό δεν αλλάζει καθόλου τα πράγματα. Μη νομίζεις ότι είμαι άδικος ή υπερβολικός. Θα σου αποδείξω αμέσως πόσο απολύτως αληθής είναι ο ισχυρισμός μου.

Τι είναι αίρεση, αγαπητέ π. Νικόδημε; Η νοθεία της Πίστεως! Τι είναι όμως νοθεία της Πίστης; Η αθέτηση των δογμάτων; Βεβαίως και αυτό είναι νοθεία της Πίστης, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Νοθεία της Πίστης είναι και η προσπάθεια να θεωρούνται Δόγματα Πίστεως πράγματα που δεν είναι Δόγματα Πίστεως. Αν δηλαδή, θελήσει κάποιος να θεωρήσει Δόγμα Πίστεως, προϋπόθεση σωτηρίας, κάτι το δευτερεύον, έστω και καλό, τότε καθίσταται αυτομάτως αι-ρε-τι-κός!

Θέλεις ένα παράδειγμα; Ας δούμε τους περίφημους Ευσταθιανούς! Τι έκαναν αυτοί; Αθέτησαν Δόγματα Πίστεως; Ποιο; Μήπως το περί Αγίας Τριάδος; Μήπως το περί των δύο φύσεων του Κυρίου; Μήπως το περί Αγγέλων; Μήπως το περί Διαβόλου, κλπ, κλπ; όχι! Κανένα Δόγμα δεν αθέτησαν. Αλλά τότε τι έκαναν; Θεώρησαν Δόγματα Πίστεως, προϋποθέσεις σωτηρίας, πράγματα δευτερεύοντα. Την αγαμία και την αποχή από το κρέας. Η Εκκλησία έλεγε: καλά και άγια και θεάρεστα και άξια μίμησης είναι αυτά τα πράγματα, αλλά δεν είναι όροι σωτηρίας, δεν είναι Δόγματα πίστεως.

Όχι! Διαλαλούσαν οι Ευσταθιανοί! Αυτός που δεν απέχει από το γάμο και το κρέας δε μπορεί να σωθεί!

Τι συνέβη τότε; Η Εκκλησία με την εν Γάγγρα Σύνοδο τους αποκήρυξε σαν αιρετικούς και εκφώνησε εναντίον τους σειρά αναθεμάτων. Καλή και άγια π. Νικόδημε είναι η εορτολογική ομοιομορφία (η οποία όμως ουδέποτε υπήρξε συνολικά στην Εκκλησία), αλλά δεν είναι Δόγμα πίστεως, δεν είναι όρος σωτηρίας.

Όχι! Κραυγάζουν οι Παλαιοημερολογίτες! Η διάσπαση της εορτολογικής ομοιομορφίας (πότε όμως η Εκκλησία γνώρισε απόλυτη εορτολογική ομοιομορφία;) στέρησε από την Εκκλησία την Χάρη, κατέστησε (άκου και φρίξε!) άκυρα τα Μυστήριά της και επομένως οι Νεοημερολογίτες είναι εκτός Χάριτος, δηλαδή εκτός σωτηρίας!!

Αυτός ο φρικαλέος ισχυρισμός, αδελφέ Νικόδημε, αποτελεί φοβερή αίρεση και βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Προβίβασαν οι ταλαίπωροι σε Δόγματα πίστεως, σε όρους σωτηρίας, στοιχεία...ημερολογιακά και εορτολογικά!... κανείς βεβαίως δεν θεωρεί καλό πράγμα την ύπαρξη δύο ημερολογίων στο χώρο της ανά την Οικουμένη Ορθοδόξου καθολικής Εκκλησίας. Κακώς, κάκιστα έγινε η αλλαγή του Ημερολογίου. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι το σημείο να δούμε τα ημερολόγια ως...Δόγματα πίστεως και να εξαρτήσουμε από αυτά το κύρος των Μυστηρίων και την επίτευξη της σωτηρίας, η απόσταση είναι αβυσσαλέα.

Ας κρατούσαν οι Παλαιοημερολογίτες το παλιό ημερολόγιο, αλλά ας διατηρούσαν την κοινωνία προς την Εκκλησία. Τότε δεν θα υπήρχε κανένας κίνδυνος. Αυτοί όμως έφτασαν στο σημείο να αποκοπούν από την Εκκλησία, για να μη...χάσουν την Χάρη και τη σωτηρία!... δεν αγνοώ ότι υπάρχουν Παλαιοημερολογίτες, που δεν δέχονται αυτές τις βλασφημίες, αλλά ποιο το όφελος, εφόσον υπάρχουν άλλοι - και μάλιστα η ηγεσία τους - που υποστηρίζουν αυτές τις αιρετικές θέσεις;

Άκου έναν διάλογο που είχα πριν από καιρό  με κάποιον εκλεκτό νέο, ο οποίος προσχώρησε στους Παλαιοημερολογίτες:

- Γιατί έφυγες από την Ελλαδική Εκκλησία;
- Για να μην κοινωνώ με τους αιρετικούς οικουμενιστές.
- Όλοι οι Επίσκοποι της Ελλάδας είναι οικουμενιστές;
- Όχι, όχι! Αλλά κοινωνούν με τον οικουμενιστή Πατριάρχη. Δεν θέλω λοιπόν να έχω κοινωνία με πρόσωπα που κοινωνούν με τους αιρετικούς οικουμενιστές.
- Πιστεύεις ότι το ημερολόγιο είναι Δόγμα πίστεως και ότι οι Νεοημερολογίτες βρίσκονται εκτός Χάριτος και χρειάζεται, σαν αυτούς που επιστρέφουν από τις αιρέσεις, να τους ξαναχρίσουμε με μύρο;
-Θεός φυλάξοι! Εγώ καθόλου δεν πιστεύω τις ανοησίες των Παλαιοημερολογιτών. Εγώ προσχώρησα σ' αυτούς μόνο και μόνο για να αποφύγω την - έμμεση έστω - κοινωνία με τους αιρετικούς οικουμενιστές.
-Καθόλου όμως δεν απέφυγες την κοινωνία με άλλη αίρεση. Ο ισχυρισμός των Παλαιοημερολογιτών ότι η αλλαγή του ημερολογίου στέρησε την Εκκλησία από την Χάρη, δεν είναι απλή ανοησία, όπως την χαρακτήρισες πιο πριν. Είναι βαρύτατη βλασφημία και αίρεση.
- Αλλά εγώ δεν πιστεύω αυτά τα πράγματα.
- Κοινωνείς όμως με εκείνους, οι οποίοι τα πιστεύουν.
- Τι να κάνω; Αναγκάζομαι να τους ανέχομαι κατ' οικονομίαν.
- Και τότε γιατί δεν ανεχόσουν, κατ' οικονομίαν έστω, τους Επισκόπους της Ελλάδας, οι οποίοι κοινωνούσαν με τον Πατριάρχη;
- Εκείνος:..................
- Εγώ: βλέπεις λοιπόν σε ποια αντινομία οδηγήθηκες; Αναγνωρίζεις ότι οι περισσότεροι Επίσκοποι της Ελλάδας είναι Ορθόδοξοι. Αρνείσαι όμως την κοινωνία μαζί τους, επειδή αυτοί κοινωνούν με τον Πατριάρχη. Έτσι δεν δέχεσαι ούτε έμμεση καν κοινωνία με οικουμενιστές. Δέχεσαι όμως άμεση, αμεσότατη κοινωνία με πρόσωπα που κηρύττουν άλλου είδους αίρεση. Ότι η σωτηρία εξαρτάται από το ημερολόγιο!! Ποιο το κέρδος σου;; αλλά και πάλι μη νομίζεις ότι απέφυγες την έμμεση κοινωνία με τους οικουμενιστές.
- Εκείνος: πώς συμβαίνει αυτό;
-Εγώ: άκουσε, ταλαιπωρημένο θύμα επιτήδειων προπαγανδιστών: οι Παλαιοημερολογίτες κραυγάζουν μέχρι να σπάσουν τα πνευμόνια τους ότι και μόνη η συμπροσευχή μας με τον Πατριάρχη και τους άλλους ομόφρονες μ' αυτόν μας καθιστά όμοιους με αυτούς, έστω κι αν δεν πιστεύουμε όσα κηρύσσουν αυτοί. Να ήταν τουλάχιστον συνεπείς μ' αυτή τους τη θέση! Αλλά πού συνέπεια!... πήγαινε, φίλε μου, σε μερικά Ησυχαστήρια των Παλαιοημερολογιτών, ιδιαίτερα στη Λυκόβρυση Αττικής και θα δεις ολόκληρα αυτοκίνητα να αποβιβάζουν Νεοημερολογίτες, για να εκκλησιαστούν εκεί εν ώρα Λειτουργίας! (έχω ακούσει ότι οι Νεοημερολογίτες που εκκλησιάζονται εκεί την Κυριακή είναι πολύ περισσότεροι από τους Παλαιοημερολογίτες!). το Περιοδικό μάλιστα του εν λόγω Ησυχαστηρίου κάνει κατά καιρούς εκκλήσεις προς τους «προσκυνητές» που θέλουν να εκκλησιαστούν σε αυτό να προσέρχονται σεμνά ντυμένοι, τόσο οι άντρες, όσο και οι γυναίκες και τα παιδιά. Δεν λέει να μην προσέρχονται καθόλου οι Νεοημερολογίτες. Όχι! Το μόνο το οποίο τονίζει και στο οποίο αρκείται, είναι η αποφυγή της απρεπούς ενδυμασίας. Αν υπάρχει αυτή, τίποτα άλλο δεν εξετάζεται. Αν υπάρχει αυτή, οι Νεοημερολογίτες είναι λίαν ευπρόσδεκτοι για συνεκκλησιασμό και συμπροσευχή. Και γνωρίζω αρκετές περιπτώσεις Παλαιοημερολογιτών Ιερέων που δέχονται άνευ όρων Νεοημερολογίτες στα Μυστήρια της εξομολόγησης, ακόμη και της Θ. Κοινωνίας. Έχουμε δηλαδή προσφορά Μυστηρίων σε πρόσωπα, τα οποία σε άλλες στιγμές χαρακτηρίζονται από τους ίδιους τους ηγέτες των Παλαιοημερολογιτών ότι βρίσκονται μακριά από την αλήθεια και τη σωτηρία, επειδή βρίσκονται στην Εκκλησία της Ελλάδας, η οποία κοινωνεί με τον Πατριάρχη. Δηλαδή, κυκεώνας και τραγέλαφος! Λοιπόν, αφού οι ομόφρονές σου συμπροσεύχονται και κοινωνούν με μας που συμπροσευχόμαστε και κοινωνούμε με τον Πατριάρχη, εσύ έχεις πάλι έμμεση κοινωνία με τον Πατριάρχη! Τι κέρδισες λοιπόν; Και την έμμεση κοινωνία με τους οικουμενιστές δεν απέφυγες, και σε άμεση κοινωνία με πρόσωπα που κηρύσσουν άλλου είδους αίρεση οδηγήθηκες!...

Αυτά ειπώθηκαν τότε με εκείνον τον νέο. Τα αντιγράφω αυτά για να βγάλεις, αγαπητέ π. Νικόδημε, ορισμένα συμπεράσματα.

Και ορίστε κάποιες σύντομες απαντήσεις στα ερωτήματά σου:

1. Υπήρξε μεγάλη «γκάφα» του Φιλάρετου η αναγνώριση των Παλαιοημερολογιτών στην Ελλάδα. Μάλλον έπεσε θύμα κακών εισηγήσεων. Έφτασε στα αυτιά μου κάποια πληροφορία ότι εκ των υστέρων, αφού γνώρισε τους Παλαιοημερολογίτες της Ελλάδας, έχει μεταμελήσει για ό,τι έκανε. Ο καιρός όμως θα δείξει. Πιστεύω ότι θα σημειωθούν εξελίξεις... Για μένα πάντως που πιστεύω ότι η Εκκλησία της Ελλάδας είναι κάθε άλλο παρά αιρετική, η απόφαση της Συνόδου του Φιλάρετου όχι μόνο δεν έχει κανένα κύρος, αλλά και, καθώς αποτελεί επέμβαση στα εσωτερικά άλλης ομόδοξης Εκκλησίας αντίθετη με τους Κανόνες, δημιουργεί ευθύνες σχετικά με τους Κανόνες  για την εν λόγω Σύνοδο.

2.  Αν ο Φιλάρετος πίστευε ότι η Εκκλησία της Ελλάδας έχει πέσει σε αίρεση, τότε θα μπορούσε να παρέμβει σ' αυτή. Όφειλε όμως, όχι να αναγνωρίσει τους Παλαιοημερολογίτες, οι οποίοι δεν είναι  μεν οικουμενιστές, αλλά και αυτοί κηρύσσουν άλλου είδους αίρεση, όπως είπα πιο πάνω (ότι η σωτηρία εξαρτάται από τα...ημερολόγια και τα εορτολόγια), αλλά να χειροτονήσει απ' την αρχή Ιερείς (ή και Επισκόπους) για το πλήρωμα της Ελλαδικής Εκκλησίας. Οι εν λόγω Ιερείς θα μπορούσαν να ακολουθούν το παλιό ημερολόγιο, δε θα κήρυσσαν όμως το παραπάνω αιρετικό φρόνημα και θα δέχονταν σε κοινωνία και πιστούς που θα ακολουθούσαν το νέο ημερολόγιο, όπως ακριβώς κάνει και ο Φιλάρετος.

3. Η παρούσα κατάσταση (συμπροσευχές, νεωτερισμοί κ.τ.τ.) δεν δικαιολογεί το «υπερόριον». Μόνο η πτώση κάποιας Εκκλησίας σε αίρεση δίνει το δικαίωμα σε υπερόριους Επισκόπους να παρέμβουν.

4. Αν μια Ορθόδοξη Σύνοδος καταδικάσει κάποιον, δεν μπορεί Σύνοδος άλλης τοπικής Εκκλησίας να τον αθωώσει. Κι αν συμβεί αυτό, η δεύτερη απόφαση είναι άκυρη. Δηλαδή: αν Κληρικός της Εκκλησίας της Ελλάδας καταδικαστεί από αυτήν και προσφύγει σε άλλη Εκκλησία, π.χ. στην Εκκλησία της Σερβίας, και ζητήσει να κριθεί από αυτήν,  η Εκκλησία της Σερβίας θα απορρίψει αυτήν την αξίωσή του, δηλώνοντας ότι αυτή είναι τελείως αναρμόδια, ενώ την αρμοδιότητα έχει μόνο η Εκκλησία της Ελλάδας. Αν τυχόν όμως, δεχτεί το αίτημα η Εκκλησία της Σερβίας και κρίνει αυτή τον εν λόγω Κληρικό, η απόφασή της, καθώς θα έχει εκδοθεί σε αντίθεση με τους Κανόνες , είναι εντελώς άκυρη, και δημιουργεί ευθύνες σχετικά με τους Κανόνες. Αν τα παραπτώματα αυτού του Κληρικού δεν είναι κωλυτικά της Ιεροσύνης και αργότερα μετανοήσει για αυτά, τότε η μόνη που μπορεί να τον αποκαταστήσει είναι πάλι η Εκκλησία της Ελλάδας. Ουδέποτε επιτρέπεται επέμβαση μιας Ορθόδοξης Εκκλησίας στα εσωτερικά μιας άλλης. Αλλιώς, εννοείται, έχει το πράγμα, αν μια Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία ζητήσει από άλλη ή από άλλες τη βοήθειά τους για τη λύση ενός εσωτερικού της ζητήματος. Τότε δεν πρόκειται για αυθαίρετη επέμβαση, αλλά για αδελφική συμπαράσταση. Μόνο Οικουμενική Σύνοδος, σαν υπέρτατη Αρχή, μπορεί να παρέμβει στα εσωτερικά Τοπικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και να τα ρυθμίσει κατά την κρίση της. Μπορεί π.χ. Κληρικός μιας Τοπικής Εκκλησίας (και μάλιστα Προκαθήμενος αυτής), θεωρώντας ότι καταδικάστηκε από την Εκκλησία του εντελώς άδικα και σε αντίθεση με τους Κανόνες, να καταφύγει με έκκληση σε άλλες Τοπικές Εκκλησίες και διεκτραγωδώντας την άδικη περιπέτειά του, να ζητήσει απόδοση δικαιοσύνης. Αν οι άλλες Εκκλησίες βρουν βάσιμα τα παράπονά του, μπορούν να φτάσουν μέχρι τη σύγκληση Μεγάλης Συνόδου, της οποίας η απόφαση θα είναι υποχρεωτική για όλους. Μονομερής παρέμβαση μιας Τοπικής Εκκλησίας στα εσωτερικά άλλης είναι απαράδεκτη. Όλα αυτά, εννοείται, προκειμένου για Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες και όχι αιρετικές.

5. Η λέξη «άκυρο», όταν πρόκειται για Μυστήρια, άλλοτε χαρακτηρίζει τα τελείως ανυπόστατα (δηλαδή ανύπαρκτα) Μυστήρια και άλλοτε τα υποστατά μεν, αλλά που τελέστηκαν αντικανονικά. Εξαρτάται από την έννοια, την οποία κάθε φορά δίνουμε στη λέξη «άκυρο».

6. «Ζηλωτής» που επιστρέφει μπορεί επιεικώς να γίνει δεκτός και με απλή Εξομολόγηση ενώπιον του Πνευματικού. Αν είναι Κληρικός, θα ζητήσει από τον Επίσκοπο την αποκατάστασή του μέσα από την κανονική διαδικασία. Η αλλαγή Παρατάξεων κάθε τόσο δείχνει προφανώς αστάθεια. Δυστυχώς αυτό είναι συνηθισμένο στους Παλαιοημερολογίτες.

7. αναμφίβολα δεν μπορεί κάποιος να είναι «και με τους μεν και με τους δε». Άλλο ζήτημα, αν, κατ' οικονομία, ανέχεται τους δε, ελπίζοντας να τους φέρει τελικά στον ίσιο δρόμο.

8. Αν κάποιος είναι τόσο απλοϊκός, ώστε να μην αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα και δεν επιμένει στις εσφαλμένες θέσεις του από οίηση, πείσμα κ.τ.τ., αλλά από απλοϊκότητα, είναι δυνατό να έχει πλούσια τη Χάρη του Κυρίου. Τα κρίματα του Θεού είναι ανεξερεύνητα. Υπήρξαν και περιπτώσεις κατά τις οποίες σοφοί άνθρωποι της Εκκλησίας περιέπεσαν σε πλάνες. Ο Θεός όμως που βλέπει στην καρδιά και όχι στο πρόσωπο, δεν τους έκρινε ανάξιους για την εύνοιά Του. Ο Μέγας Γρηγόριος, ο Επίσκοπος Νύσσης, δεν ήταν απαλλαγμένος από δογματικές πλάνες. Και όμως είναι άγιος και Πατέρας της Εκκλησίας. Επίσης και ο θείος Διονύσιος Αλεξανδρείας, θεολογώντας περί Υιού, δεν εκφράστηκε με δογματική ακριβολογία, γι' αυτό και έδωσε άθελά του πολλά επιχειρήματα στους Αρειανούς, οι οποίοι και τον επικαλούνταν. Γι' αυτό και αναγκάστηκε ο Μ. Αθανάσιος να γράψει ολόκληρη πραγματεία για τον άγιο Διονύσιο, για να δικαιολογήσει τις άστοχες δογματικά εκφράσεις του.

9. Καλές σχέσεις με «ζηλωτές» μπορούμε να έχουμε. Μυστήρια όμως από αυτούς δεν επιτρέπεται να  λαμβάνουμε. Αν έχουν αυτοί, όπως γράφεις, κοινωνία με την Εκκλησία μας, τότε αλλάζει η κατάσταση. Υπάρχουν όμως «ζηλωτές» που κοινωνούν με την Εκκλησία μας;

10. Δυστυχώς δεν είναι εύκολη η επαναφορά του παλιού ημερολογίου στην Εκκλησία της Ελλάδας. Ίσως δεν είναι καν δυνατή. Αλλά και αν ήταν, μη φανταστείς ποτέ ότι οι Παλαιοημερολογίτες θα υποτάσσονταν όλοι στην Εκκλησία. Οι περισσότεροι Παλαιοημερολογίτες Κληρικοί επιθυμούν ασυδοσία και ποτέ δε θα δέχονταν να τεθούν κάτω από ζυγό και έλεγχο. Θα έβρισκαν χίλια επτά «επιχειρήματα» για να δικαιολογήσουν την εμμονή τους στην ανταρσία (θα έλεγαν π.χ. ότι είναι Μασόνοι οι Επίσκοποι και τα τοιαύτα). Γνωρίζω καλά πολλούς Παλαιοημερολογίτες Κληρικούς...Κάποιος ηγέτης των Παλαιοημερολογιτών μου έλεγε προ ετών: «Δεν τολμώ να βάλω ούτε δέκα μέρες αργία σε κληρικό μου. Θα πάνε στους άλλους, μου λένε» (δηλαδή στην άλλη Παράταξη). Από αυτό καταλαβαίνεις ποια διάθεση πειθαρχίας στους Κανόνες υπάρχει στους Κληρικούς των Παλιοημερολογιτών, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις...

11. Οι θέσεις της «Επιστολιμαίας Διατριβής» ισχύουν εφόσον η Εκκλησία μας είναι Ορθόδοξη και όχι αιρετική. Το να «υγιαίνει» έχει πολλή ευρύτητα. Απόλυτη υγεία (για τους Κανόνες, τη διοίκηση, την ηθική κλπ) δε μπορούμε να ζητάμε από την Εκκλησία, αφού αυτή συγκροτείται από ατελείς και αμαρτωλούς ανθρώπους. Ευχή θα ήταν να υγιαίνει σε όλα. Αλλά είναι αυτό δυνατόν; Αρκεί λοιπόν να είναι Εκκλησία Ορθόδοξη και όχι αιρετική. Κι εγώ απέχω πολύ από το να χαρακτηρίσω την Εκκλησία της Ελλάδας...αιρετική!!! Αν άλλοι αναλαμβάνουν εύκολα τέτοιες τρομακτικές ευθύνες (να χαρακτηρίζουν δηλαδή αιρετική μια Ορθόδοξη Τοπική Εκκλησία), ας προχωρήσουν...

12-13. Οι Ορθόδοξοι αναμφίβολα δεν πρέπει να συμπροσεύχονται ή με άλλον τρόπο να έχουν θρησκευτική κοινωνία με τους αιρετικούς (Παπικούς, Διαμαρτυρόμενους κλπ). (Το ίδιο ισχύει και για τους σχισματικούς). Αν όμως κάποιος συμπροσεύχεται (ή κοινωνεί κάπως αλλιώς) με αιρετικούς, είναι μεν παραβάτης των ιερών κανόνων και άξιος εκκλησιαστικών ποινών, δεν είναι όμως και αυτομάτως αιρετικός. Ενδέχεται να πιστεύει με τον ορθόδοξο τρόπο, να αποδοκιμάζει κάθε άλλη διδασκαλία, αλλά να μη θεωρεί κακό τις θρησκευτικές επαφές με ετερόδοξους. Αυτός είναι, επαναλαμβάνω, δεινός παραβάτης των ιερών Κανόνων, αλλά δεν είναι αιρετικός.

 Αν όμως δεν αρκείται σε αυτό, αλλά και κηρύσσει αιρετικά φρονήματα, τότε έχει αλλιώς το πράγμα. Τότε είναι αιρετικός. Αιρετικός είναι, εφόσον κηρύσσει αιρετικά φρονήματα, έστω κι αν δεν έχει καμία κοινωνία με άλλους αιρετικούς.

 Αλλά οι αιρετικοί είναι δύο ειδών: εκείνοι τους οποίους η Εκκλησία δίκασε και καταδίκασε και τους απέκοψε από το Σώμα της, και εκείνοι οι οποίοι ούτε καταδικάστηκαν ακόμα από την Εκκλησία. Ούτε αυτοβούλως έφυγαν από αυτήν, αλλά βρίσκονται ακόμα εντός της Εκκλησίας. Μια τέτοια περίπτωση είναι η περίπτωση του Πατριάρχη. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έχει κηρύξει αιρετικά φρονήματα. Ούτε καταδικάστηκε όμως ως τώρα από την Εκκλησία, ούτε αυτός αποκήρυξε την Εκκλησία και έφυγε απ' αυτήν. Παραμένει και ενεργεί εντός της Εκκλησίας. Συνεπώς είναι ακόμα αγωγός Χάριτος. Τελεί Μυστήρια. Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε;

α) Να προσευχόμαστε για την ανάνηψη και τη μετάνοιά του.

β) Να διαμαρτυρόμαστε εναντίον του και να αγωνιζόμαστε. Και αν η συνείδηση κάποιου δεν ανέχεται να μνημονεύει το όνομά του, έχει το δικαίωμα, προχωρώντας ακόμα παραπέρα, να παύσει το μνημόσυνό του, σύμφωνα με τον ΙΕ' Κανόνα της Πρωτοδεύτερης Συνόδου. Αυτό όμως είναι το έσχατο βήμα, στο οποίο μπορεί να προχωρήσει, αν θέλει να μη βρεθεί σε σχίσματα και ανταρσίες. Παύοντας δηλαδή το μνημόσυνο, δε θα μνημονεύει άλλον Επίσκοπο (εκτός αν πιστεύει ότι όλη η Εκκλησία μας έπεσε σε αίρεση!), αλλά θα περιμένει, όπως έγραψα πιο πριν, στην «Επιστολιμαία Διατριβή» μου, με ήρεμη συνείδηση την απόφαση Συνόδου.

Άλλο πρόβλημα: αυτοί που παύουν το μνημόσυνο, πώς θα φέρονται προς αυτούς που κοινωνούν με τον Πατριάρχη; Αυτοί που κοινωνούν με τον Πατριάρχη είναι δύο κατηγοριών: α) Οι ομόφρονές του (όπως ο Αμερικής Ιάκωβος, ο Χαλκηδόνος Μελίτων κλπ) και β) αυτοί που δεν συμφωνούν μαζί του (όπως όλοι σχεδόν οι Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδας). Απέναντι στους πρώτους θα φέρονται όπως και απέναντι στον Πατριάρχη. Απέναντι όμως στους δεύτερους, έστω κι αν αυτοί κοινωνούν με τον Πατριάρχη ή τους άλλους, δε μπορούν να φέρονται το ίδιο. Δεν μπορούν δηλαδή να φτάσουν μέχρι την παύση του μνημοσύνου τους. Δεν επιτρέπεται, κατά τους ιερούς Κανόνες, αποφυγή  της κοινωνίας με αυτούς. Οι ιεροί Κανόνες παρέχουν δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου του Επισκόπου ή Πατριάρχη που κηρύσσει αιρετικές διδασκαλίες. Δεν παρέχουν όμως δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου και εκείνων, οι οποίοι, αν και είναι Ορθόδοξοι, τον ανέχονται.

Μεγάλη προσοχή σε αυτό το σημείο! Οφείλουμε να διακρίνουμε μεταξύ των δύο καταστάσεων: άλλο αυτός που κηρύσσει αιρετικά φρονήματα, και άλλο αυτός που φρονεί και διδάσκει με ορθόδοξο τρόπο, αλλά, κατ' οικονομία, ανέχεται τον πρώτο και κοινωνεί με αυτόν.

Επίσης: άλλο αυτός που κηρύσσει μεν αιρετικά φρονήματα, αλλά χωρίς να φύγει από την Εκκλησία, ούτε να αποκοπεί από αυτήν, και άλλο αυτός που αυτόβουλα έφυγε από την Εκκλησία (και ίδρυσε δικιά του «Εκκλησία» ή προσχώρησε σε άλλη παρόμοια, αιρετική ή σχισματική), ή αποκόπηκε από την Εκκλησία κατόπιν δίκης και καταδίκης. Με τον δεύτερο κάθε Ορθόδοξος οφείλει να μην έχει καμία κοινωνία. Η κοινωνία όμως με τον πρώτο (μέχρι την καταδίκη του) αφήνεται από τους ιερούς Κανόνες στην ελεύθερη κρίση κάθε Ορθόδοξου πιστού.

Έχουμε δηλαδή δικαίωμα, που μας το παρέχουν οι ιεροί Κανόνες, να παύσουμε το μνημόσυνό του, δεν είμαστε όμως υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Κατά συνέπεια, αν κάποιος, χρησιμοποιώντας το δικαίωμα αυτό, παύσει το μνημόσυνο, καλά κάνει και δεν πρέπει να ελέγχεται από τους άλλους. Αν κάποιος άλλος, σταθμίζοντας διάφορους παράγοντες, κρίνει ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα που του δίνουν οι Κανόνες, αλλά να περιμένει τη «Συνοδική διάγνωση», δεν είναι αξιόμεμπτος, ούτε - πολύ περισσότερο - άξιος ακοινωνησίας! Στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να εφαρμόσει, κάπως παραλλαγμένους, τους λόγους του Παύλου: «Ο μνημονεύων τον μη μνημονεύοντα μη εξουθενείτω και ο μη μνημονεύων τον μνημονεύοντα μη κρινέτω» (βλ. Ρωμ. ιδ' 3).

Τότε, θα πεις, ποιο το κέρδος μας, αν αποφύγουμε το μνημόσυνο του Πατριάρχη, αφού θα έχουμε κοινωνία με τον Επίσκοπο Δρυϊνουπόλεως π.χ., ο οποίος μνημονεύει τον Πατριάρχη; Δε μολυνόμαστε έτσι, κοινωνώντας έμμεσα με αυτόν που κηρύσσει αιρετικά φρονήματα;

Αλλά η διακοπή του μνημοσύνου, «πριν από Συνοδική διάγνωση» και καταδίκη, δεν έχει την έννοια της αποφυγής μολυσμού από την κηρυσσόμενη αίρεση! Όχι, αδελφέ μου! Αν είχε αυτή την έννοια, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχαν απλά το δικαίωμα παύσης του μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση», αλλά θα θέσπιζαν ρητή και σαφή υποχρέωση με απειλή βαρύτατων ποινών σε αντίθετη περίπτωση.

Η διακοπή μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση» έχει άλλη έννοια. Αποτελεί έντονη, αλλά κι έσχατη διαμαρτυρία της Ορθόδοξης συνείδησης, παρέχει μια διέξοδο σε αυτούς που σκανδαλίζονται, και ταυτόχρονα αποσκοπεί και στη δημιουργία αναταραχής, ώστε η Εκκλησία να βιαστεί να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.

Δεν υπάρχει κίνδυνος να...μολυνθούμε, ούτε μνημονεύντας τον Πατριάρχη (εφόσον ακόμα δεν καταδικάστηκε), ούτε, πολύ περισσότερο, αν δεχόμαστε σε κοινωνία αυτούς που τον μνημονεύουν. Όσα αντόθετα λέγονται, είναι ανόητοι «ζηλωτισμοί». Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων δε μολύνθηκε, αν και έλαβε Επισκοπική χειροτονία από τον Μητροπολίτη Καισαρείας Ακάκιο, ο οποίος ήταν μεν δηλωμένος αρειανός (και μάλιστα αρχηγός μιας μερίδας αρειανών), αλλά ακόμη βρισκόταν και ενεργούσε εντός της Εκκλησίας. Ο άγιος Ανατόλιος χειροτονήθηκε κι αυτός Επίσκοπος (και μάλιστα Πατριάρχης Κων/πόλεως) από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκορο, ο οποίος ήταν μεν μονοφυσίτης και μεγάλος προστάτης του αιρεσιάρχη Ευτυχή, αλλά δεν είχε ακόμη καταδικαστεί από την Δ' Οικουμενική Σύνοδο. Αν λοιπόν δεν μολύνει ούτε αυτή η χειροτονία από Επισκόπους που κηρύσσουν μεν αιρετικά φρονήματα, αλλά ακόμα δεν καταδικάστηκαν από Σύνοδο και παραμένουν εντός της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο δε μολύνει το μνημόσυνό τους και ακόμα περισσότερο δε μολύνει η κοινωνία με πρόσωπα που ανέχονται κατ' οικονομία αυτούς και διατηρούν το μνημόσυνό τους.

Οι Παλαιοημερολογίτες, «μη νοούντες μήτε α λέγουσι μήτε περί τίνων διαβεβαιούνται», ισχυρίζονται τα εντελώς αντίθετα (βλέπε και το βιβλίο του Θεοδωρήτου Μαύρου). Αλλά τότε και αυτοί οι ταλαίπωροι είναι μολυσμένοι. Γιατί; Διότι, όπως προείπα, και αυτοί, παρά τις θεωρητικές διακηρύξεις τους, ή μάλλον, σε κραυγαλέα και τραγική αντίθεση με αυτές, δέχονται στην πράξη σε κοινωνία (συμπροσευχή και παροχή Μυστηρίων) πρόσωπα που ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδας, η οποία έχει κοινωνία με τον Πατριάρχη! Οπότε;;;

Αν ήθελαν να είναι συνεπείς, έπρεπε να μη δέχονται ούτε ένα (αριθμός 1) μέλος της Ελλαδικής Εκκλησίας να εκκλησιαστεί (ή, πολύ περισσότερο, να εξομολογηθεί ή να κοινωνήσει) μαζί τους, αν προηγουμένως δεν δήλωνε ότι αποχωρεί από την Εκκλησία της Ελλάδας και προσχωρεί εν μετανοία σε αυτούς. Αυτοί όμως, χωρίς φόβο και δισταγμό, συνεκκλησιάζονται, συμπροσεύχονται και συμμετέχουν στα Μυστήρια με πλήθος Νεοημερολογίτες στους Ναούς των Παλαιοημερολογιτών και μάλιστα σε μερικά Ησυχαστήρια.

Είναι αυτά πράγματα ηθικής συνέπειας; Είναι πράγματα που επιτρέπονται ηθικά; Είναι πράγματα αποδεκτά από τους Κανόνες; Είναι, τέλος πάντων, πράγματα τίμια; Θα πουν ίσως ότι το κάνουν κατ' οικονομία. Αλλά τότε γιατί να δημιουργούμε σχίσματα και διαιρέσεις και κατατμήσεις και πληγές στο Σώμα της Εκκλησίας; Αν πρόκειται μεταβαίνοντας κάποιος στους Παλαιοημερολογίτες, να συμπροσεύχεται και πάλι με αυτούς που κοινωνούν με τον Πατριάρχη, γιατί να μη μείνει στην Εκκλησία της Ελλάδας και να ανέχεται κατ' οικονομία τον Πατριάρχη και τους ομόφρονές του; Έτσι μάλιστα θα ανέχεται κατ' οικονομία μία αίρεση: τον Οικουμενισμό. Ενώ, μεταβαίνοντας στους Παλαιοημερολογίτες, θα ανέχεται δύο: τον οικουμενισμό (εφόσον οι Παλαιοημερολογίτες συμπροσεύχονται με Νεοημερολογίτες, που κοινωνούν με τον οικουμενιστή Πατριάρχη) και τον Ελληνικό Παλαιοημερολογιτισμό, που κηρύσσει την αίρεση ότι τα ημερολόγια και τα εορτολόγια είναι όροι σωτηρίας!...

Λέω «Ελληνικό Παλαιοημερολογιτισμό», διότι δεν προτίθεμαι να καταδικάσω το παλιό ημερολόγιο, το οποίο ακολουθούν τόσες Ορθόδοξες Εκκλησίες, αλλά τις αιρετικές υπερβολές στις οποίες απερίσκεπτα κατάντησαν οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες. Και γι' αυτό, εκτός από άλλους λόγους, φοβάμαι και τρέμω για τις ανταρσίες και τα σχίσματα. Ο κλήρος των περισσοτέρων είναι:

Τελικά καταντούν στην υποστήριξη θέσεων πραγματικά αιρετικών! Αυτά, πολυφίλητε π. Νικόδημε, τα είχα γράψει σε σένα και στην ιερή και θεοφιλή Συνοδεία σου. Και έγραψα «εκ πολλής θλίψεως και συνοχής καρδίας» (Β' Κορ. β' 4). Η όλη κατάσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι σήμερα πολύ θλιβερή. Ίσως τελικά δεν θα αποτραπούν μεγάλες περιπέτειες.

Πρόσχωμεν! Εν ταπεινώσει, εν προσευχή, εν νηστεία, εν κατανύξει, ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας φωτίσει για το πώς πρέπει να πορευτούμε σε αυτά που έρχονται. Διπλός ο κίνδυνος της Εκκλησίας: από τη μία ο σατανοκίνητος Οικουμενισμός και από την άλλη ο Φανατισμός που φθείρει τις ψυχές και οδηγεί τελικά σε φρικαλέες βλασφημίες και αιρέσεις και κρύβει την αλήθεια. Και τα δύο να τα φοβηθούμε και να τα αποφύγουμε. Δεν θα παρεκκλίνουμε ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Θα πορευτούμε τη μέση και βασιλική οδό. Αυτή είναι η οδός της αμόλυντης Ορθοδοξίας, η οποία γνωρίζει και να προστατεύει την ακρίβεια και δεν αγνοεί την επίδειξη οικονομίας.

Χαίρε, αδελφέ. Και πάλι θα πω, χαίρε! Χαίρε, εν μέσω πά­σης θλίψεως και πάσης οδύνης. Ιησούς γάρ «παρεδόθη δια τας αμαρτίας ημών και ηγέρθη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ. δ' 25).

Δεήθητε δε πάντες εκτενώς και υπέρ της εμής αθλιότητος, ότι εν ποικίλω αγώνί ειμί. Εν παντί θλίβομαι. «Έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι» (Β' Κορ. ζ 5. Ιδέ ερμηνείαν Π. Τρεμπέλα).

Πρόθυμος πάντα για κάθε εξυπηρέτηση και επικαλούμενος τις ευχές όλων σας, διατελώ μετά βαθείας εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών αγάπης και τιμής.

πηγή:Εκ του Βιβλίου:

ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ

Επιφανίου Ι. Θεοδωροπούλου

Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος

https://www.pentapostagma.gr 

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Η διαφορά μεταξύ της Ορθοδοξίας και των θρησκειών είναι απλή: Η Ορθοδοξία θεραπεύει την ιδιοτέλεια και μαζί με αυτήν θεραπεύει και τις σωματικές και ψυχικές ασθένειες του ανθρώπου και αποδίδει στην κοινωνία καλούς και αγαθούς πολίτες, ενώ οι θρησκείες θεωρούν την ανιδιοτέλεια ανέφικτη και αδυνατούν να θεραπεύσουν τον κόσμο, επειδή χρειάζονται κι οι ίδιες θεραπεία.

Η βάση της θεραπευτικής της Ορθοδοξίας είναι «ιατρέ θεράπευσε τον εαυτό σου για να θεραπεύσεις και τους άλλους». Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί χριστιανοί. Υπάρχουν θεραπευμένοι και αθεράπευτοι. Ο θεραπευμένος γίνεται θεραπευτής των άλλων.

Ορθοδοξία που δεν θεραπεύει τον κόσμο, δεν είναι Ορθοδοξία. Το ερώτημα είναι, υπάρχουν σήμερα θεραπευμένοι στην Ορθοδοξία; Η ύπαρξη των Αγίων μαρτυρεί κατ’ αρχήν ότι η Ορθοδοξία θεραπεύει τον κόσμο. Προϋπόθεση για την θεραπεία αυτού που θέλει να θεραπευτεί είναι να έχει καθαρή καρδιά. Γι’ αυτό όταν ο χριστιανός πηγαίνει το δώρο του στην Εκκλησία, πρέπει να έχει συμφιλιωθεί με τον εχθρό του και κατόπιν να προσφέρει το δώρο του.

Ο Δυτικός Κόσμος επέλεξε να μην είναι ο Χριστός το θεμέλιο της κοινωνίας κι η κοινωνία του είναι σχεδόν διαλυμένη. Γιατί είναι διαλυμένη και γιατί η Ορθοδοξία κρατάει ακόμα την οικογένεια και την κοινωνία; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό περιέχεται στα λόγια του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, ότι τις ενώσεις τις δημιουργεί το ωραίο, και η ιδιοτέλεια δεν είναι ωραία.

 Δεν μπορεί κανείς να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός από αυτό που υπάρχει. Αν εμβαθύνεις στην αιτία, η οποία αρρωσταίνει τους ανθρώπους, που είναι να θεωρείς εκ των προτέρων ανέφικτη την αγάπη και την ανιδιοτέλεια, θα αντιληφθείς γιατί οι κοινωνίες, που απομακρύνονται από το Θεό, διαλύονται.Η ορθή δογματική συνείδηση έχει πρακτικές συνέπειες στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου.

https://proskynitis.blogspot.gr 

Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΧΑΘΗΚΕ! ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΗ Μ. ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΌΣΙΟ ΓΕΡΟΝΤΟ ΕΥΣΕΒΙΟ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΗ Μ.

  Ο  Κ Α Ρ Κ Ι Ν Ο Σ   Χ Α Θ Η Κ Ε !!!

Τόν Ἅγιο Γέροντα Εὐσέβιο Γιαννακάκη δὲν εὐτύχησα νὰ τὸν γνωρίσω. Ὅμως ἀπὸ ὅσα ἔζησα καὶ ζῶ, ἔχω ἔντονη τὴν αἴσθηση τῆς παρουσίας του. Ἐκεῖνος ἦρθε στὴ ζωή μου, μετὰ τὴν κοίμησή του, χωρὶς ἐγὼ νὰ τὸν καλέσω καὶ θεράπευσε τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μου. Πρὸς δόξαν Θεοῦ,  καὶ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς στὸν ἅγιο Γέροντα θέλω νὰ κάνω γνωστὸ τὸ μεγάλο θαῦμα ποὺ ἔγινε σὲ μένα μὲ τὴ δική του θαυμαστὴ ἐπέμβαση.

Γύρω στίς 15 Δεκεμβρίου 2013 βρισκόμουν στό σπίτι μου, ὕστερα ἀπό ἕνα σοβαρό χειρουργεῖο (ὄγκος στὸν οὐρανίσκο). Ἐνῶ καθόμουν στό τζάκι, τὰ ξημερώματα, βλέπω σάν σέ  ὅραμα ὅτι κατέβαινα ἕνα χωματόδρομο, σάν νά πήγαινα στό Μοναστήρι τῆς Ἱ.Μ. Πεπελενίτσας. Στὸ δρόμο συνάντησα δυό μοναχούς, οἱ ὁποῖοι μοῦ εἶπαν: «Πήγαινε-πήγαινε, ἔχεις ἀργήσει, κι ἐκεῖ πού θά φθάσεις θά σοῦ πεῖ, θὰ σοῦ τὰ ψάλλει ὁ Γιαννακάκης (σάν νά μοῦ ἔλεγαν ὅτι θά μέ μαλώσει).

Μόλις συνῆλθα προσπαθοῦσα νὰ ἐξηγήσω, γιατὶ θὰ μὲ ἐπέπληττε ὁ Γέροντας. Σκέφθηκα ὅτι μέ καλοῦσε νά πάω στό Μοναστήρι του, γιατί δέν εἶχα ἐκπληρώσει κάποιο τάμα πού εἶχα κάνει στὴν Παναγία τῆς Πεπελενίτσας, τῆς ὁποίας ἡ εἰκόνα φυλασσόταν στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου του Θεολόγου (μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Μονῆς ἀπὸ τὴν πυρκαϊὰ τὸ 2007). Τὴν ἴδια μέρα, λοιπόν, μέ τή σύζυγό μου καὶ τό παιδί μου πήγαμε στὸ Μοναστήρι τό τάμα στὴν Παναγία (κι ἤμασταν ἥσυχοι ὅτι ἔγινε ἡ ἐκπλήρωση).

Ὅμως στὴν πραγματικότητα δὲν ἦταν τὸ τάμα ὁ λόγος ποὺ μὲ καλοῦσε ὁ Γέροντας. Ἀργότερα θυμήθηκα ὅτι μετὰ τὸ πρῶτο ἐκεῖνο χειρουργεῖο ποὺ εἶχα κάνει,  κάποιος καλός μου φίλος, ὁ Ἀποστόλης, μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι εἶδε στὸν ὕπνο του τὸν Γέροντα Εὐσέβιο ποὺ τοῦ παρήγγειλε τὰ ἑξῆς: «Νὰ πεῖς στὸν φίλο σου τὸν Μιλτιάδη νὰ ἔλθει στὸ Μοναστήρι». Ἐγὼ ὅμως, ἴσως ἐπειδὴ ἤμουν λίγο μετὰ τὴ νάρκωση, τὸ ξέχασα καὶ δὲν πῆγα.  Ἔτσι ὅλα μέσα μου ἐξηγήθηκαν.

Νὰ σημειώσω ὅτι, ἐνόσω ζοῦσε ὁ Γέροντας, ἐγκυκλοπαιδικὰ μόνο ἤξερα ὅτι εἶναι ὁ Γέροντας τῆς Μονῆς αὐτῆς, στὴν ὁποία μάλιστα δὲν πήγαινα, γιατὶ δὲν εἶχα καλὸ λογισμὸ γιὰ τὸ μεγάλο κτήριο ποὺ εἶχε γίνει.  Ἔλα ὅμως ποὺ τώρα μὲ κάλεσε ὁ Γέροντας γιὰ νὰ μοῦ δώσει δύναμη καὶ βοήθεια γιὰ ὅσα θὰ ἀκολουθοῦσαν. Ὁ Γέροντας μέ καλοῦσε, γιὰ νὰ βοηθήσει κι ἐμένα καί τήν οἰκογένειά μου νά ἀντέξουμε ὅλα ὅσα θά ἐπέρχονταν.

Ἀπὸ τὴν πρώτη φορὰ ποὺ προσκύνησα στὸν τάφο του, ἔνιωσα τὴ χάρη ποὺ ἐκπέμπει. Ἐπιπλέον, μοῦ δημιουργήθηκε ὁ πόθος γιὰ μιὰ καλὴ ἐξομολόγηση, πράγμα ποὺ ἔγινε. Ἄρχισα νὰ κοινωνῶ τακτικὰ καὶ αὐτὸ μοῦ ἔδινε φτερά.

            Λίγες μέρες μετά, στὶς 3 Ἰανουαρίου 2014, μοῦ εἶπαν ὅτι εἶχε γίνει λάθος στήν ἱστολογική ἐξέταση (βιοψία) καί δέν εἶχα καλοήθη ὄγκο ὑπερώας, ὅπως μοῦ εἶχαν πεῖ, ἀλλά καρκίνο. Καί ὡς ἐκ τούτου δέν εἶχε γίνει τό σωστό χειρουργεῖο, δηλαδή, ἡ ἐκτομή δέν ἦταν σωστή, ἔπρεπε νά ἦταν μεγαλύτερη, καί γι’ αὐτό στά ὅρια τῆς ἐκτομῆς ὑπῆρχαν καρκινικά κύτταρα. Ἄρα ἔπρεπε νά ξαναγίνει χειρουργεῖο μέ πολύ μεγαλύτερη ἐκτομή  καί στὴ συνέχεια  ἀκτινοβολίες.

Φανταστεῖτε σέ ποιά ψυχολογική κατάσταση ἤμουν. Νά ξέρεις ὅτι ἔχεις χειρουργηθεῖ γιά καλοήθεια καί ξαφνικά νά μαθαίνεις γιά καρκίνο. Ὁ Γέροντας ὅμως, πού μέ εἶχε καλέσει, μέ βοήθησε κι ἐμένα καί τήν οἰκογένειά μου νά ἀντέξουμε ὅλα ὅσα θά ἐπέρχονταν.

Ἐπειδὴ εἶχα χάσει τὴν ἐμπιστοσύνη μου γιὰ τὶς ἱστολογικές, πῆρα ὅλα τὰ πλακάκια καὶ τοὺς κύβους μὲ τὰ παρασκευάσματα καὶ τὰ πῆγα στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Ὁ κ. Κίττας ἦταν ὁ διευθυντὴς τοῦ Παθολογοανατομικοῦ ἐργαστηρίου τοῦ Πανεπιστημίου καὶ Καθηγητὴς τῆς ἕδρας τῆς Παθολογοανατομίας. Τὰ ἐξέτασε ὅλα προσεκτικὰ καὶ ἀποφάνθηκε ὅτι καὶ στὴν πρώτη καὶ στὴ δεύτερη ἐπέμβαση στὸ Νοσοκομεῖο τοῦ Ρίου οἱ ἱστολογικὲς ἔδειχναν ὅτι εἶχα καρκίνο. Μάλιστα, στὴ δεύτερη ἐπέμβαση στὰ ὅρια τοῦ ἐξαιρεθέντος ὄγκου ὑπῆρχαν καρκινικὰ κύτταρα, ποὺ σήμαινε ὅτι εἶχε μείνει μέρος τοῦ καρκίνου στὸ στόμα μου.

Ἔχασα τὸν κόσμο κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μου. Σκεφτόμουν ὅτι ὁ μικρὸς Δημήτρης θὰ μείνει χωρὶς πατέρα, πῶς θὰ μεγάλωνε, τὶ θὰ γινόταν. Ἡ σύζυγός μου  προσπαθοῦσε νὰ μοῦ δώσει κουράγιο, ἀλλὰ μόλις σκεπτόμουν τὸ παιδὶ ἔχανα τὰ πάντα. Τὰ μάτια μου δὲν μποροῦσαν νὰ σταματήσουν νὰ κλαῖνε. Μέσα σ’ αὐτὴ τὴ θλίψη ἦρθε νὰ μοῦ δώσει δύναμη καὶ κουράγιο ἡ Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς, ἡ ὁποία μᾶς στήριξε μὲ ἀδελφικὴ ἀγάπη. Νά, λοιπόν γιατὶ μοῦ εἶχε ἐμφανισθεῖ στὸ ὅραμα ὁ Γέροντας Εὐσέβιος. Τώρα πιστεύω πὼς ἦταν, γιὰ νὰ μπορέσω ν’ ἀντέξω ὅλα αὐτὰ ποὺ θὰ ἐπακολουθοῦσαν καὶ μὲ τὶς πρεσβεῖες του νὰ γίνει τὸ θαῦμα…

             Στό κελλί του μέσα ἄκουσα τήν πιό θερμή προσευχή ἀπό τό παιδάκι μου (ἦταν τότε 4 χρόνων): «Πάτερ Εὐσέβιε Γιαννακάκη, κάνε τόν πατεράκο μου γρήγορα καλά». Πήγαινε κάτω ἀπὸ τὴ φωτογραφία του στὸ εἰκονοστάσι μας καὶ φώναζε:

—Γέροντα Εὐσέβιε Γιαννακάκη, κάνε γρήγορα τὸν Πατεράκο μου καλά, σοῦ λέω!

—Πῶς μιλᾶς ἔτσι στὸ Γέροντα, παιδάκι μου; τοῦ  ἔλεγε ἡ σύζυγός μου.

—Ὁ Γέροντας εἶναι φίλος μου, τῆς ἀπαντοῦσε.

Καὶ ὁ Γέροντας ἄκουσε τό παιδάκι αὐτό καί τίς Μοναχές πού εἶχαν τήν εὐλογία νά τόν ἔχουν Γέροντα. Καί ποιό εἶναι τό θαῦμα;

Ἦρθε ἡ Παρασκευή, 7 Φεβρουαρίου 2014 γιά τό τρίτο ἐκτεταμένο χειρουργεῖο στόν Εὐαγγελισμό. Περίμενα στὸ δωμάτιό μου νὰ ἔρθουν νὰ μὲ πάρουν.  Ἔνιωθα μέσα μου πανικό, ταραχὴ καὶ στενοχώρια μεγάλη, στὴ σκέψη ὄχι μόνο τοῦ χειρουργείου ποὺ θὰ μοῦ ἄφηνε σοβαρὴ ἀναπηρία, ἀλλὰ καὶ ὅλων ὅσων θὰ ἀκολουθοῦσαν. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ κρατάω στό χέρι μου τόν Γέροντα καί προσεύχομαι. «Γέροντά μου, τώρα σὲ χρειάζομαι, τοῦ εἶπα μὲ πόνο, βοήθησέ με». Καί ξαφνικά μέσα στό κλειστό δωμάτιο ἦλθε ὁ ἴδιος, σὰν μιά λεπτὴ αὔρα ποὺ μὲ τύλιξε. Τὰ παράθυρα ὅλα κλειστά, κλιματιστικὸ δὲν ὑπῆρχε στὸ δωμάτιο. Δέν ξέρω γιά πόση ὥρα ἔνιωθα αὐτὴ τὴν αὔρα. Ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἔγινα ἄλλος ἄνθρωπος.  Ἡ ταραχή καί ὁ φόβος ἐξαφανίστηκαν. Ἡ ψυχή μου γαλήνεψε. Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν αὔρα, ἤμουν σίγουρος στὸ βάθος ὅτι ὅλα τελείωσαν. Ἄρχισε μιὰ σειρὰ ἀπὸ θαύματα:

 Ἔνιωσα τὸν Ἅγιο Γέροντα Εὐσέβιο νὰ μὲ παίρνει ἀπὸ τὸ χέρι νὰ μὲ κατεβάζει στὸ χειρουργεῖο. Κατέβηκα σάν νά πήγαινα μιά βόλτα στήν ἐξοχή. Εἶχα τήν πεποίθηση ὅτι δι’ εὐχῶν του ὅλα θά πᾶνε καλά. Καί ὄντως ἔτσι ἔγινε. Ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νά εἶναι ἕνα πολύ δύσκολο χειρουργεῖο ποὺ θὰ διαρκοῦσε πέντε καί πλέον ὧρες - ὅπως μᾶς εἶπε ὁ χειρουργός- δὲν κράτησε οὔτε δύο. Μοῦ ἀφαίρεσαν τή μισὴ ἄνω γνάθο καὶ τὴν ὑπερώα. Τὸ πρόσωπό μου θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι παραμορφωμένο μετὰ τὴν ἐπέμβαση, κι ὅμως βγῆκα ἀψεγάδιαστος, δέν φαίνεται σχεδόν τίποτα. Καὶ τὸ ἐκπληκτικὸ εἶναι ὅτι μιὰ ὥρα μετά τήν ἐγχείρηση μιλοῦσα κι εἶχα ὅλες μου τίς δυνάμεις, σάν νά μήν εἶχα μπεῖ στό χειρουργεῖο.  Στὴ συνέχεια ἡ ἀνάρρωση ἀπὸ τὴν ἐπέμβαση ἦταν ταχύτατη.

Καί τό μέγα θαῦμα:  Ὅλες οἱ ἱστολογικὲς βγῆκαν ἀρνητικές σὲ ὅ,τι ἀφαίρεσαν, καὶ δὲν ἦταν καὶ λίγα. Μισὴ γνάθος καὶ ὑπερώα. Δηλαδή, δὲν ἔχω πλέον καρκίνο, γιατὶ ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας «στήν πορεία ὅλα ἀλλάζουν» καί «ὁ μεγαλύτερος ἰατρός εἶναι ὁ Χριστός».

Τήν ἱστολογική τὴν περίμενα ἕνα μήνα, ἑνάμισι μήνα, ὅμως καμία ἀπάντηση. Στούς δυό μῆνες πῆγα μόνος μου στό παθολογοανατομικό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Μοῦ λέει ἡ διευθύντρια κ. Βουρλάκου:

— Ἐσύ εἶσαι ὁ Μιλτιάδης Μ.; Μᾶς παίδεψες πολύ. Δυό μῆνες ψάχνουμε στό δικό σου παρασκεύασμα πολλοί γιατροί, δέν βρήκαμε οὔτε ἕνα καρκινικό κύτταρο. (!) Στήν προηγούμενη ἱστολογική εἶχες καρκίνο μέχρι τά ὅρια τῆς ἐκτομῆς, τώρα οὔτε ἕνα καρκινικὸ κύτταρο δέν ὑπάρχει.  Ὅταν εἶδα τὴ γνάθο σου, ὑπέθεσα ὅτι ἦταν γνάθος ἀπὸ αὐτοκινηστικὸ ἀτύχημα τόσο καθαρὴ ἦταν.

— Εἶστε σίγουρη; Μήπως πρέπει νά τά πάω νά τά ἐξετάσουν καί κάπου ἀλλοῦ; τή ρώτησα.

Μὲ κοίταξε καὶ μοῦ ἀπάντησε μὲ βεβαιότητα:

—Ὑπογράφω ὅτι ἀπό τότε ποὺ χειρουργήθηκες στό Ρίο μέχρι καί πού χειρουργήθηκες σέ μᾶς ἤσουν γεμάτος καρκίνο. Τώρα δέν βρήκαμε τίποτα. Πράγμα πού δέν ἐξηγεῖται  ἰατρικά...

Οἱ γιατροὶ ἔψαχναν δύο μῆνες τὸν καρκίνο. Ὁ καρκίνος χάθηκε! Ἐξαφανίστηκε! Ὁπότε γλίτωσα καί τό Γολγοθά καί τόν ἐφιάλτη τῶν ἀκτινοβολιῶν, μέ ὅλες τίς μόνιμες ζημιές πού θά ἐπέφεραν στόν ἤδη ἐπιβαρυμένο ὀργανισμό μου.

            Μετά τό χειρουργεῖο, σέ μιά ἐπίσκεψη πού ἔκανα στόν χειρουργό μου στὸν Εὐαγγελισμό, ὅπου μέ βρῆκε πολύ καλά, τοῦ χάρισα τή βιογραφία καί μιά μικρή φωτογραφία τοῦ Γέροντα Εὐσεβίου. Τήν πῆρε συγκινημένος στά χέρια του καί εἶπε: «Αὐτός, λοιπόν, ἦταν μαζί μου στό χειρουργεῖο»;  Ἔτσι ἑρμήνευσε ὁ ἴδιος πῶς ἡ ἐπέμβαση ἔγινε τόσο εὔκολα καί γρήγορα καί τό ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ ἐξαφάνιση τοῦ καρκίνου.

            Σήμερα πλέον, Ὀκτώβριος τοῦ 2017, μετά ἀπό 3 χρόνια καί 6 μῆνες, ἥσυχος καί γαλήνιος γράφω αὐτή τή μαρτυρία, γιὰ νά γνωρίσουν κι ἄλλοι τό θαῦμα πού ἐπιτελέστηκε σ’ ἐμένα καί στήν οἰκογένειά μου, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας μας καί τοῦ Γέροντα Εὐσεβίου Γιαννακάκη, πρός δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας. Εὐλογημένο τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου μας!

Τό θαῦμα ἐκτός ἀπό σωματικό ἦταν καί ψυχικό. Ψυχική καί πνευματική ἴαση ἔνιωσα πρῶτα καί ὕστερα σωματική. Πνευματική ἀναγέννηση, πού μοῦ ἐνέπνευσε ἡ ζωή καί τά λόγια τοῦ π. Εὐσεβίου καί ἡ εὐλογημένη Ἀδελφότητα πού ἄφησε στό Μοναστήρι του. Μὲ τὶς ἅγιες εὐχὲς τοῦ ὁσίου Γέροντα ἡ Ἱ. Μ. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου μέ τήν Ἀδελφότητά της νά στέκεται πάντα σάν φάρος στίς φουρτοῦνες καί σάν κιβωτός στούς κατακλυσμούς. Ὅπως στάθηκε καί στέκεται σέ μένα καί στήν οἰκογένειά μου καί σέ ὅλους ὅσους προστρέχουν καί ἔρχονται σ΄αὐτό τό πνευματικό καταφύγιο. Στό καταφύγιο, πού τόν κάθε προσκυνητή τόν ὑποδέχονται «ἐπίγειοι ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ».

Ἅγιε Γέροντα, Ἅγιε Εὐσέβιε, Σ’ εὐχαριστῶ γιατὶ ἤμουν τυφλὸς καὶ μοῦ ἄνοιξες τὰ μάτια γιὰ νὰ γνωρίσω τὸν Γλυκύτατο Ἰησοῦ μας καὶ μ’ ἔκανες πολὺ εὐτυχισμένο. Ἀναγεννηθήκαμε πνευματικὰ καὶ βιώνουμε καταστάσεις ποὺ ποτὲ δὲν εἴχαμε νιώσει…

Ὁ πατὴρ Εὐσέβιος ζεῖ ὄχι μόνο στοὺς Οὐρανοὺς ἀλλὰ καὶ ἀνάμεσά μας (τὸ ἔχω βιώσει πάρα πολλὲς φορὲς αὐτό). Ἡ δύναμη πού ἔπαιρνα καί παίρνω πάντα, προσκυνώντας τόν τάφο τοῦ Γέροντα  καί πηγαίνοντας στό κελί του, δέν περιγράφεται. Τόν νιώθω κοντά μου. Τὸν ἔχουμε μέσα στὸ σπίτι μας. Ἔχουμε ἕναν Ἅγιο μέσα στὸ σπιτικό μας καὶ μποροῦμε νὰ τοῦ μιλᾶμε, νὰ τὸν παρακαλοῦμε, νὰ προσευχόμαστε. Δὲν ξέρετε τὶ γαλήνη εἶναι αὐτὴ σ’ ὅλη τὴν οἰκογένειά μας!   

Γι΄ αὐτό τόν εὐχαριστοῦμε καί τόν δοξάζουμε κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε στιγμή καί τόν ἔχουμε πλέον καθοδηγητή τῆς ζωῆς μας. Τόν ἔχουμε δάσκαλο, αὐτόν πού ἔζησε γιά 35 χρόνια μέσα στόν πόνο καί τούς πονεμένους στό Ἱπποκράτειο νοσοκομεῖο. Αὐτόν, πού ἦταν ὅλος ταπεινοφροσύνη, συγχωρητικότητα καί ἀγάπη. Ἀπέραντη ἀγάπη γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ἀκόμη καί γι΄ αὐτούς πού τόν εἶχαν βλάψει. Αὐτόν, πού εἶχε καθαρίσει τήν καρδιά του ἀπό κάθε ἁμαρτία καί γι΄ αὐτό ἀξιώθηκε νά λάβει τά χαρίσματα τῶν Ἁγίων καί τήν αἰώνια ζωή. Αὐτόν, πού ἦταν δοχεῖο τῆς χάριτος, πού ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί φώτιζε καί φωτίζει, καθοδηγοῦσε καί καθοδηγεῖ τούς χαμένους στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ.

Εἶμαι σίγουρος ὅτι ἀπό κεῖ ψηλά πού εἶναι, κοντά στόν Χριστό μας, στήν Παναγία μας καὶ στούς Ἁγίους μᾶς προστατεύει. Δέν ξέρω ἄν εἶναι σωστό ἤ ὄχι, ἄν εἶναι ἁμαρτία, ἐγώ ὅμως τόν νιώθω Ἅγιο. Γιά μένα εἶναι ὁ Ἅγιος Εὐσέβιος. Δέν ξέρω μέ ποιό ὄνομα θά ἀνακηρυχθεῖ κάποτε, ἀλλά σίγουρα θά ἀνακηρυχθεῖ Ἅγιος.

Ὅλοι μας νιώθουμε πὼς ὁ Γέροντας ἦταν καὶ εἶναι ἕνας Ἅγιος. Τοὺς Ἁγίους δὲν τοὺς κάνει ἕνα χαρτί, μιὰ Πατριαρχικὴ πράξη. Ἁπλῶς μιὰ Πατριαρχικὴ πράξη ἀναγνωρίζει αὐτὸ ποὺ βιώνει ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, ἡ συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Μιλτιάδης Μ. 

 --------------------------------------------------------------------------------------

Σημείωση ιστολογίου:

·       Η παρούσα ανάρτηση του ιστολογίου  «Αγιοπνευματικά»  αποτελεί την πρώτη κατ΄ αποκλειστικότητα δημόσια δημοσίευση  της  θαυματουργικής θεραπείας του κυρίου Μιλτιάδη Μ.  με τη χάρη του Θεού και τη θαυμαστή επέμβαση του ηγιασμένου Γέροντος Ευσέβιου Γιαννακάκη. Τη μαρτυρία, μας προσκόμισε ιδιοχείρως καταγεγραμμένη σε CD, ενώ τα πλήρη  στοιχεία του  βρίσκονται στη διάθεση παντός  ενδιαφερόμενου.

·       Τη φιλολογική επιμέλεια του κειμένου ανέλαβε η ευλογημένη Αδελφότης των μοναζουσών στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο Βερίνο Αιγιαλείας, (της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας), η οποία ευτύχησε να έχει  κτίτορα και απλανή πνευματικό πατέρα και οδηγό τον μακαριστό Γέροντα.

·       Το όλο εγχείρημα για την παρούσα δημοσίευση έχει την ευλογία του  πατρός Θεοφάνους, θεοφώτιστου Αγιορείτη ιερομονάχου και  σύγχρονου πνευματικού πατρός της Αδελφότητος, γίνεται δε προς δόξαν Θεού, θεία παρηγορία και παιδαγωγία των ψυχών ημών. Αμήν!

http://agiopneymatika.blogspot.gr

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ

π. Εφραίμ Παναούση

Στην ομάδα ερχότανε πάντα σιωπηλός. Δεν άφηνε τον εαυτό του να γελάσει. Καθόταν σε μια γωνιά και περίμενε να του ανατεθεί δουλειά. Ευγενικός πάντα. Ποτέ δεν διεκδίκησε παραπάνω κέρασμα. Και το δικό του το μοιραζόταν.
Πολύ δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτό το πλάσμα θα το συναντούσες σε φυλακή.
Καλλιτέχνης από κούνια. Του άρεσαν τα χρώματα. Από μικρός μεγαλωμένος σε Ιδρύματα, αφημένος, μόνος. Από νωρίς έμπλεξε και έφτασε στα σοβαρά .
Τώρα ήτανε στη φυλακή .Στο δικαστήριο τα πήρε όλα πάνω του. Αφού είμαι μέσα ας μείνω εγώ μοναχά. Ας μην πληρώσει άλλος.
Μιλούσαμε πάντα αρκετά. Τις συζητήσεις μας δεν τις θέλανε όλοι.
Ξεκινήσαμε με βιβλία .Του πήγα μία Αγία Γραφή εικονογραφημένη.
Διάβαζε πολύ.
"Ταξιδεύω" μου λέει. Όταν διαβάζω δεν είμαι στη φυλακή. Το βράδυ μέσα στο κελλί διαβάζω πολύ και καμμιά φορά διαβάζω και στους άλλους, τους αρέσει να ακούνε.
Το βλεπα το πλάσμα του Θεού από δω, το βλεπα από κεί δεν μπορούσα να δώσω απαντήσεις. Έψαχνα στις ταμπέλες του καλού και του κακού κι άκρη δεν μπορούσα να βρω. Τι είναι τελικά τούτο το παιδί. Για να'ναι στη φυλακή καλό παιδί δεν το λες .Μα πάλι ....
Αποφάσισα να ξεμπερδέψω με τις ταμπέλες και βρήκα την άκρη. Είναι ένα πλάσμα που έγινε πρώτα θύμα και ύστερα θύτης.
Για να θυμηθώ τον παπα-Ανδρέα Κονάνο: «Κάνουμε λάθη αλλά λάθη δεν είμαστε»
Έχουμε και φωτεινές μέρες και μέρες που έχουνε σκοτάδι.
Ήσυχος ,γλυκύς και πάντοτε ευγενικός με ρωτούσε την τελευταία φορά που ανταμώσαμε πως είναι τα παιδάκια στην Αφρική. Χαιρετηθήκαμε. Στο έβγα της πόρτας με πρόλαβε με μια φράση μαχαίρι.
«Nα μου φέρεις ένα βιβλίο για αμαρτωλούς»

https://proskynitis.blogspot.gr

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΣΙΩΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΡΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ κ. ΠΑΥΛΟ

ΞΕΝΙΤΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ! ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ

Πρίν ἀπό ἕνα μήνα μᾶς ἐπισκέφτηκε μία κοπέλα ὄχι Ταϊβανέζα. Στή χώρα της ἀπαγορεύεται ὁ Χριστιανισμός. Ἔμεινε κοντά μας περίπου μία ἑβδομάδα καί μάλιστα εἶχε νοικιάσει ἕνα δωμάτιο στήν περιοχή μας λίγα τετράγωνα πιό κάτω. Εἶχε προετοιμάσει τήν παραμονή της χωρίς νά μᾶς ἐπιβαρύνει σέ τίποτα. Ἐρχόταν ἁπλά κάθε πρωί στήν Ἐκκλησία γιά νά μᾶς γνωρίσει καλύτερα.

Εἶναι τό μοναδικό παιδί μίας οἰκογένειας καί αὐτό διότι δέν ἐπιτρέπεται ἡ ἀπόκτηση δεύτερου τέκνου. Δυστυχῶς στήν πατρίδα της τιμωρεῖται τό ζευγάρι, ἄν τολμήσει καί φέρει στόν κόσμο δεύτερο παιδί. Κάποια στιγμή θά ἤθελα νά γράψω γιά τό τερατῶδες ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων στήν Ἄπω Ἀνατολή καί γιά τή σιωπηλή γενοκτονία ἑκατομμυρίων παιδιῶν.

Ἐρευνώντας μόνη της μέσα ἀπό τό διαδίκτυο, γνώρισε τόν Χριστιανισμό. Ἀποφάσισε λοιπόν νά ξενιτευτεῖ σέ ἄλλο κράτος, στό Λάος, γιά νά μπορεῖ ἐλεύθερα νά λατρεύει τόν Χριστό. Στήν Ταϊβάν δέν μποροῦσε νά ἔρθει ἐξ ἀρχῆς, διότι δέν τῆς χορηγεῖτο βίζα. Στό Λάος ξεκίνησε μία καινούργια ζωή ἀπό τό μηδέν. Σπούδασε καθηγήτρια ἀγγλικῶν, δουλεύοντας σκληρά, γιά νά βγάζει τό ψωμί της καί νά μπορεῖ νά εἶναι ἐλεύθερη.

Δέν ξέρω πόσοι ἀπό μᾶς θά μποροῦσαν νά κάνουν μία τέτοια θυσία. Στήν πατρίδα της εἶχε καί καλή δουλειά καί χρήματα ἀπό τούς γονεῖς. Θά μποροῦσε νά κάνει μία ὑπέροχη οἰκογένεια μέ κάποιον νέο ἀπό τούς πολλούς φίλους πού εἶχε. Ὅμως αὐτή τά ἐγκατέλειψε ὅλα γιά τόν Χριστό. Διάλεξε ἕναν διαφορετικό δρόμο. Ἡ πολλή ἀγάπη γιά τόν Χριστό εἶναι πού τήν ἱκανώνει νά κάνει τέτοια θυσία! Θυσία χωρίς καθοδήγηση καί κρατούμενα.

Στήν ἀρχή συνδέθηκε μέ προτεστάντες, σύντομα ὅμως ἀνακάλυψε τήν Ἐκκλησία μας, διαβάζοντας γενικά πράγματα καί ἱστορίες ἀπό τήν ἱστοσελίδα μας καί παρακολουθώντας τά περίπου 2.000 βίντεο, πού ἔχουμε ἀναρτήσει στό youtube. Κατάλαβε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ ἀληθινός Χριστιανισμός. Δέν ἦταν εὔκολο... Ἴσως νά ἀναρωτιέστε, γιατί δέν ρωτοῦσε. Μήν τά βλέπουμε ὅμως ὅλα ἀπό τή σκοπιά μας, ἀπό τήν ἀσφάλεια καί τή σιγουριά μας… Ποιόν νά ἐμπιστευτεῖ; Πόσα κύματα προβληματισμοῦ δέν πέρασε γιά νά γίνει Ὀρθόδοξη ἀπό μόνη της!!!

Ἔκλαψα ἀπό συγκίνηση, ὅταν κατάλαβα ὅτι εἶχε διαβάσει ὅλα τά κείμενα τῆς ἱστοσελίδας μας. Στήν πόλη πού ζοῦσε δέν ὑπῆρχε Ἱερός Ναός. Ὁδηγοῦσε καί πήγαινε σέ ἄλλη πόλη, δύο ὧρες μακριά, ὅπου κάποιοι Εὐρωπαῖοι εἶχαν ἕνα δωμάτιο καί τελοῦσαν τή Θεία Λειτουργία. Ἐκεῖ βαπτίστηκε πρόσφατα.
Δυστυχῶς γρήγορα βρέθηκε ἀντιμέτωπη μέ προβλήματα καί σκάνδαλα πού ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει ἐξ αἰτίας τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ. Οἱ διάφορες Ἐκκλησίες προσπαθοῦν νά γίνουν ἐθνικές καί δέν θέτουν ὡς πρῶτο στοιχεῖο τήν ὀρθόδοξη πίστη. Ἀντί νά διδάσκουν πρωτίστως τόν Χριστό, διδάσκουν τά ἤθη καί τά ἔθιμα τῶν ἐθνῶν τους (κυρίως οἱ Σλάβοι), τά ὁποία χρησιμοποιοῦνται καί πολιτικά ὡς μέσο ἐπιρροῆς. Ἐπιπλέον οἱ διάφορες κοινότητες Εὐρωπαίων ἔχουν τήν Ἐκκλησία ὡς σημεῖο ἐθνικῆς ἀναφορᾶς, ὄχι χριστιανικῆς.

Μέ λύπη μοῦ ἀνέφερε ὅτι τίς Κυριακές ἔρχονται κυρίως Ρουμάνοι καί κάθονται ἔξω ἀπό τόν Ἱερό Ναό. Μέσα πού τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία δέν μπαίνουν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα δωμάτιο, μέρος ἑνός πολυχώρου μέ καφετέριες, ἑστιατόρια κ.λπ. Ἔτσι ἐνῶ τρῶνε μαζί, στήν Ἐκκλησία μπαίνουν μόνο 4-5 ἄτομα. Καί ὅμως αὐτό τό γεγονός δέν τήν σκανδαλίζει.
Ἀπό τήν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας μας ἐδῶ στήν Ταϊπέι προσπαθοῦμε νά μήν ἀναφέρουμε τό Greek Orthodox Church (Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία) καί νά μήν εἰσάγουμε ἔθιμα ἑλληνικά, ἀλλά νά κηρύσσουμε μόνο τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Βέβαια αὐτό μᾶς κόστισε καί τό πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Ὅπως γνωρίζετε, οἱ Ρῶσοι δυστυχῶς διέσπασαν τήν Ἐκκλησία μας μέ ἐπαίσχυντο τρόπο.

  Ἡ κοπέλα λοιπόν αὐτή, δουλεύοντας σκληρά ἀπό τή μία πλευρά καί διαβάζοντας ἀπό τήν ἄλλη ἀπό τό διαδίκτυο καί ἀπό διάφορα βιβλία πού μπόρεσε νά παραγγείλει, εἶχε πολλές ἀπορίες. Γιά παράδειγμα, γιατί πρέπει νά ἔχει καλυμμένο μέ μαντήλα τό κεφάλι της, γιατί πρέπει νά γονατίζει τήν Κυριακή στό Εὐαγγέλιο, γιατί δέν μπορεῖ νά κοινωνάει συχνά καί πολλά ἄλλα ἀκόμη πιό σοβαρά ἐρωτήματα. Πρωτίστως ὅμως ἤθελε νά βιώσει τή λατρευτική ζωή καί τήν προσευχή, ὅπως τά ἔβλεπε ἀπό τά βίντεο πού εἴχαμε, ἀπό τίς διδασκαλίες γιά τή νοερά προσευχή, ἀπό τίς διδαχές καί ἀναμνήσεις τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου καί ἀπό διάφορα φιλοκαλικά κείμενα πού εἴχαμε μεταφράσει.

Τή συγκινοῦσε ἰδιαίτερα ἡ Θεία Λειτουργία, πού παρακολουθοῦσε ζωντανά ἀπό τό διαδίκτυο, ὅταν λόγω τῆς δουλειᾶς της δέν μποροῦσε νά πάει Ἐκκλησία τήν Κυριακή. Παρακολουθοῦσε μέ ζῆλο τά τελούμενα ὑπό τοῦ Ἱερέως. Ὁ Χριστιανός λόγω τοῦ χρίσματος, ἔχει τήν εἰδική ἱεροσύνη καί ὀφείλει νά γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια τῆς Θείας Λειτουργίας. Δέν πηγαίνει σέ θέατρο οὔτε σέ γήπεδο, ἀλλά ὀφείλει νά συμμετέχει. Δέν ὑπάρχουν κρυφά καί μυστικά στή λατρεία μας. Λυπᾶμαι πού τό λέω, ἀλλά ὑπάρχει ἄγνοια, σκοταδισμός καί κακῶς ἐννοούμενη εὐσέβεια. 

Θυμᾶμαι ὅτι ἤμουν παιδί, στό Γυμνάσιο στήν Πάτρα, ὅταν ἕνας καθηγητής μᾶς μοίρασε τό βιβλιαράκι μέ τό κείμενο τῆς Θείας Λειτουργίας. Τοῦ εἴπαμε μετά: «Κύριε, τά περισσότερα τά παραλείπει ὁ παπάς, δέν τά λέει», καί ἐκεῖνος γελώντας μᾶς ἐξήγησε ὅτι τά λέει ἀπό μέσα του.

Ὅλη τήν ἑβδομάδα λειτουργούσαμε κάθε μέρα –ὅπως βέβαια κάνουμε πάντα ἐδῶ–, ἀλλά εἰδικά γι' αὐτήν. Εἶδε γιά πρώτη φορά ἀπό κοντά τήν προσκομιδή καί μέ δάκρυα στά μάτια μνημόνευσε ὀνόματα. Ἔκλαψε, ὅταν ἔλεγα «Θύεται ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ…» καί μου εἶπε ὅτι αἰσθάνθηκε κάτι, ὅταν ἔνυξα μέ τήν Ἁγία Λόγχη λέγοντας τό «Εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ τήν πλευράν αὐτοῦ ἔνυξε…». Πολλά χρόνια πρίν, κάποιος ἄλλος, πού πρώτη φορά ἔβλεπε τήν προσκομιδή, μοῦ εἶπε ὅτι μόλις ἄκουσε αὐτό τό «ἔνυξε», φώναξε μέσα του: «Μή!», αἰσθανόμενος πόνο.

Ὅσο γιά τή συγκίνηση καί τά δάκρυά της κατά τή Θεία Λειτουργία, τί νά πῶ; Ἐγώ δέν εἶμαι ἄξιος γιά τέτοιους ἀνθρώπους. Μία βδομάδα τή δίδασκα ἐγώ καί ἡ Πελαγία, κάθε μέρα, ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ. Πόσες ἐρωτήσεις, πόσες ἅγιες ἀπορίες, πόσες παιδικές ἐρωτήσεις. Ἐμεῖς νομίζουμε, μέσα στή μακαριότητα πού ζοῦμε, ὅτι εἴμαστε τό κέντρο τοῦ κόσμου καί ὅτι οἱ ἄλλοι πρέπει νά προσαρμόζονται στά δικά μας. Ὅμως, θά πρέπει νά σκύψουμε καί νά ἀκούσουμε ταπεινά τόν κόσμο. Αὐτούς πού δέν ἔχουν γεννηθεῖ μέσα ἀπό τίς δικές μας παραδόσεις, πού δέν ἦταν τυχεροί νά γεννηθοῦν Ὀρθόδοξοι καί νά γνωρίζουν ἀπό τό σχολεῖο ὅσα κουτσά-στραβά ξέρουμε ἐμεῖς. Ἡ κοπέλα αὐτή δέν μᾶς ζήτησε οὔτε μία φορά νά βγοῦμε ἔξω νά δεῖ τήν πόλη, μόνο μαγείρευε λίγο νηστήσιμο φαγάκι καί χαιρόταν πού ἀξιωνόταν νά κοινωνεῖ. Δέν μπορῶ νά πῶ περισσότερα, διότι κωλύομαι ὡς πνευματικός.

 Συνέχισε τό ταξίδι της καί μετά ἀπό ἐμᾶς γύρισε στήν πατρίδα της, νά δεῖ τούς δικούς της μετά ἀπό τρία χρόνια, γιατί εἶναι γέροι καί ἔχουν μεγάλο πρόβλημα ὑγείας. Ἐδῶ στήν Ἀνατολή, ὅπως ξέρετε, εἶναι βασικό τό παιδί νά ὑπηρετεῖ τούς γονεῖς ὅταν γεράσουν. Βέβαια εἶναι πλούσιοι καί ἔχουν λεφτά, ὅμως ἠθικά δημιουργεῖται τεράστιο πρόβλημα. Ὡστόσο, αὐτή διάλεξε, γιά νά μπορεῖ νά κοινωνεῖ ἔστω καί σπάνια τόν Χριστό, νά ξενιτευτεῖ καί νά ἀφήσει τά πάντα σάν ἀληθινή μοναχή, χωρίς νά εἶναι μοναχή, γιά τήν ἀγάπη καί μόνο τοῦ Χριστοῦ, ἐλπίζοντας καί πιστεύοντας ὅτι ὁ Θεός θά "σκεπάσει" τούς γονεῖς της.

 Ἀπό τότε πού ἔφυγε, γιά μᾶς εἶναι σάν νά μήν ἔφυγε. Θά εἶναι πάντα ἀδερφή μας ἐδῶ. Τῆς εἴπαμε ὅτι θά τῆς μεταδίδουμε τή Θεία Λειτουργία ἐκεῖ πού εἶναι μέσω τοῦ διαδικτύου καί πέταξε ἀπό τή χαρά της. Καί πράγματι, μέσω τῆς τεχνολογίας πήγαινε στό δωμάτιό της καί μέσω τοῦ κινητοῦ τηλεφώνου παρακολουθοῦσε τή Θεία Λειτουργία καί ἀκούγαμε τά δάκρυα καί τούς λυγμούς της. Μᾶς συγκίνησε ἀφάνταστα καί συνδεθήκαμε πολύ μαζί της. Τό εἶπε καί στούς γονεῖς της ὅτι προσεύχεται καί ἐκεῖνοι, ἄν καί ἄθεοι, ἀφοῦ ἀσχολοῦνται μέ δίαιτες καί ὑγιεινή διατροφή, τό δέχτηκαν. Ἄλλωστε δέν θά ἔμενε καί γιά πάντα ἐκεῖ. Τήν καλοπιάνανε.

 Μετά ἀπό τρεῖς ἑβδομάδες ξαναγύρισε στή δουλειά της στό Λάος καί παρακαλάει τόν Θεό νά τή φωτίσει, νά δεῖ τί θά κάνει, διότι ἀπό τή μία πλευρά πρέπει νά ἐκπληρώσει τό συμβόλαιό της μέ τήν ἑταιρεία πού ἐργάζεται, ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά τό "σπάσει", καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά πρέπει νά ὡριμάσει καί νά διαλέξει μόνη τόν δρόμο της. Γι' αὐτό σᾶς παρακαλῶ νά προσεύχεστε γι' αὐτή, νά τή βοηθήσει ὁ Θεός καί νά τήν ὁδηγήσει στό καλύτερο. Προσεύχεστε, ἐπίσης, γιά ὅλα ἐκεῖνα τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων πού δέν μποροῦν νά ἔχουν τή χαρά τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως τήν ἔχουμε ἐμεῖς δίπλα στό σπίτι μας, ἤ καί τήν πολυτέλεια νά πηγαίνουμε σέ ρομαντικά ξωκλήσια ἤ καί Μοναστήρια. Πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι ὅπως στήν Ἑλλάδα. Ὅλοι μας ἔχουμε τεράστια εὐθύνη ἀπέναντι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας καί θά δώσουμε λόγο γιά ὅσα δέν κάναμε, γιά ὅσα ἁπλά μπορούσαμε νά κάνουμε καί δέν κάναμε γιά τά ἑκατομμύρια τῶν ἀδελφῶν μας ἀνά τόν κόσμο.

  Θυμᾶμαι πρίν ἀπό ἕξι χρόνια, κατά τήν τελευταία μου ἐπίσκεψη στήν Ἑλλάδα, ἐκεῖ στήν Ἀθήνα, στήν ὁδό Ἀθηνᾶς, ἐκεῖ πού πουλᾶνε τά ἐκκλησιαστικά εἴδη, πῆγα νά ἀγοράσω ἕνα δισκοπότηρο γιά νά τό ἔχω στήν Ἐκκλησία. Ἐνῶ παζάρευα ἕνα ἀσημένιο γιά νά μή σκουριάζει, ἦρθε κάποιος ἡλικιωμένος καί ἤθελε νά ἀγοράσει ὁλόκληρο μαρμάρινο δεσποτικό θρόνο, διότι τόν εἶχε τάμα σέ μία Ἐκκλησία καί βέβαια τό κόστος ἦταν χιλιάδες εὐρώ. Τόν εἶδα καί πῆγα νά τοῦ ζητήσω νά μᾶς δώσει κάτι κι ἐμᾶς, πού δέν ἔχουμε τίποτα παρά ἕνα δωμάτιο, ἀλλά ἀπό τήν ἄσχημη ἀντίδρασή του, μόλις πῆγα νά τοῦ μιλήσω, κατάλαβα καί ἔτσι σταμάτησα. Γι' αὐτό σᾶς ὑπενθυμίζω νά μήν ξεχνᾶτε ὅ,τι ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιά τά σκεύη καί τά τάματα πού στέλνει κανείς στίς Ἐκκλησίες, ὅτι εἶναι πολύτιμα καί ἄχρηστα πράγματα, ἐνῶ θά μποροῦσε νά τά στείλει γιά νά ἀξιοποιηθοῦν γιά τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων πού δέν γνωρίζουν τόν Χριστιανισμό.

 Ἴσως μερικοί ἀναγνῶστες νά μήν ἀντιλαμβάνονται τήν ἀναγκαιότητα τοῦ διαδικτύου καί νά σκανδαλίζονται. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἐάν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ζοῦσε σήμερα θά εἶχε ραδιοφωνικό σταθμό καί φυσικά ἴντερνετ. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πληρώνουμε πολλά γιά τή διαφήμιση τῶν βίντεο καί τῶν κειμένων, ἀλλά εἶναι κάτι ἀναγκαῖο, γιά νά μποροῦν νά βγαίνουν εὔκολα στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Ὅμως αὐτό εἶναι κάτι γιά τό ὁποῖο θά μιλήσουμε ἄλλη φορά. Ὁ εὐαγγελισμός τῶν λαῶν δέν εἶναι μία ρομαντική ἱστορία ἀλλά ἀπαιτεῖ σκληρή δουλειά, τεχνολογία, ξενύχτι καί χρήματα καί πάνω ἀπ' ὅλα πολλή προσευχή καί ταπείνωση.

Εὔχεσθε, ἀδελφοί μου.
π. Ιωνᾶς Μοῦρτος

https://proskynitis.blogspot.gr

ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΕΥΤΟ-ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ''Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ''

Ἐπειδή γίνεται μεγάλος θόρυβος μέ τήν θεατρική παράσταση πού παίζεται στήν Θεσσαλονίκη «Ἡ ὥρα τοῦ διαβόλου» τοῦ Πορτογάλου ποιητή καί συγγραφέα Φερνάντο Πεσσόα (Fernando Antonio Nogueira de Seadro Pessoa), ὁ ὁποῖος γεννήθηκε τό 1888 καί πέθανε τό 1935 διαλυμένος ἀπό τόν ἀλκοολισμό σέ ἡλικία 47 ἐτῶν, ἀναφέρομε ὅτι ὑπῆρξε ἐνθουσιώδης μέ τόν ἐσωτερισμό, τόν ἀποκρυφισμό, τόν ἑρμητισμό, τήν ἀριθμολογία καί τήν ἀλχημεία.

Ὑπῆρξε λάτρης τοῦ νεοπαγανισμοῦ, τῆς θεοσοφίας καί τοῦ ροσιτρουσιανισμοῦ καί ἄμεσος συνεργός τοῦ γνωστοῦ σατανιστή καί ἀποκρυφιστή Aleister Crowley, ὁ ὁποῖος κατεδικάσθη στήν Ἰταλία γιά τελετουργικές δολοφονίες γυναικῶν.

Ὁ Πεσσόα μετέφρασε στά πορτογαλικά τό ποίημα τοῦ Crowley «Hymn to Pan».

Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ σατανιστής Aleister Crowley ἀνῆκε στό ἑρμητικό τάγμα «Χρυσή Αὐγή» τοῦ ὁποίου ἱδρυτικό στέλεχος ἦταν ὁ Ἰρλανδός ποιητής W. B. Yeats, τό ὁποῖον ἀναφέρει ὁ Γ.Γ. τοῦ Λαϊκοῦ Συνδέσμου Χρυσή Αὐγή κ. Ν. Μιχαλολιάκος στόν πρόλογο τοῦ βιβλίου τοῦ Ὀδυσσέως Πατεράκη, ἐκδ. Ἐλεύθερη Σκέψις 1982, «Τό ἀστραφτερό σκοτάδι τοῦ ἑωσφόρου - Ἐθνική τῶν Ἑλλήνων Θρησκεία».

Ἰδιαιτέρας μνείας πρέπει νά τύχη τό γεγονός ὅτι ὁ ἴδιος ὁ κ. Ν. Μιχαλολιάκος στήν ποιητική του συλλογή «Ἡ ἐξομολόγησις ἑνός ἐθνικοῦ», ἐκδ. Νέα Σπάρτη, πού ἀνετυπώθη τό 2008 ἔχει καί αὐτός ὕμνο στόν Πάνα, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Aleister Crowley, τοῦ ὁποίου τόν ὕμνο μετέφρασε στά πορτογαλικά ὁ Πεσσόα.

Τά συμπεράσματα στούς ἀναγνῶστες καί γιά τό θεατρικό ἔργο καί γιά τόν συγγραφέα του.

https://ellasnafs.blogspot.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΟ ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Το ΟΧΙ της ελευθερίας

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            

 Οι ξένοι παραξενεύονται, που οι Έλληνες εορτάζομε την αρχή του πολέμου με τους Ιταλούς και όχι την απελευθέρωσή μας από τον ναζιστή βάρβαρο κατακτητή. Εμείς νιώθουμε υπερήφανοι και μνημονεύουμε το ΟΧΙ υπέρ της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, το ΟΧΙ στη βία, στην αδικία, στην επιχείρηση επιβολής του δικαίου του ισχυροτέρου.

 Το μήνυμα του ΟΧΙ της 28^ης Οκτωβρίου 1940 είναι μήνυμα αγώνα για πολιτική και εθνική ελευθερία και έχει να κάνει με την πρέπουσα προσωπική στάση του κάθε Έλληνα. Εκείνη την ημέρα ήρθη στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων. Ξέχασε ιδεολογικούς και πολιτικούς φανατισμούς, εμφύλιους διχασμούς, προσωπικές φοβίες και ατομικά συμφέροντα και συνέβαλε στην αποτελεσματική προστασία της ελευθερίας του.

 Η ελευθερία δεν είναι κάτι εύκολο. Δεν είναι κάτι που αγοράζεται στο σούπερ μάρκετ. Αποκτάται με σκληρό αγώνα και δια της Παιδείας. Είναι λυπηρό πως στη σύγχρονη Ιστορία μας υπάρχουν συχνά  ενέργειες υπονόμευσης της εθνικής ελευθερίας μας. Δεν ξεχνάμε τη φαγωμάρα μας, ενώ η Επανάσταση του 1821  κινδύνευε να κατασταλεί από τους Οσμανλήδες. 

 Ο Σολωμός έγραψε στον Ύμνο προς την Ελευθερία: «Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθή, πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή. – Μην ειπούν ΄σ τον στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά, εάν μισούνται ανάμεσά τους δεν τους πρέπει ελευθεριά». Δεν ξεχνάμε τον μετά το ένδοξο ΟΧΙ καταστροφικό εμφύλιο, ούτε το διεφθαρμένο σύστημα διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών, που μας οδήγησε στο να ζούμε σήμερα σε καθεστώς περιορισμένης ελευθερίας και κηδεμονίας από τους δανειστές μας.

 Ο Νικολάϊ Μπερντιάγεφ στο βιβλίο του «Το πνεύμα του Ντοστογιέφσκι» γράφει πως ο άνθρωπος πρέπει να διανύσει το δρόμο της ελευθερίας, αλλά η ελευθερία μεταβάλλεται σε δουλεία και καταστρέφει τον άνθρωπο, όταν αυτός, στην άγρια ορμή της ελευθερίας του, δεν αναγνωρίζει τίποτε πιο πάνω από τον εαυτό του. Ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι είναι σα να ζει σήμερα στην Ελλάδα. Το 1873, στο «Ημερολόγιο» του, γράφει πως την ευθύνη για την αρρωστημένη κατάσταση της κοινωνίας την έχει η οικογένεια, με την ουσιαστική αμάθειά της, και η Πολιτεία, που αντικαθιστά την αληθινή Παιδεία με την αναιδή άρνηση, όπου τα υλικά κίνητρα κυριαρχούν πάνω σε κάθε υψηλή ιδέα, όπου τα παιδιά διαπαιδαγωγούνται χωρίς αρχές και πέρα από κάθε φυσική αλήθεια, με έλλειψη σεβασμού ή αδιαφορία στην Πατρίδα και ειρωνική περιφρόνηση προς τις παραδόσεις του λαού.

 Ελευθερία. Μεγάλη λέξη. Η σπουδαιότερη ιδιότητα του ανθρώπου, που τον ξεχωρίζει από τα ζώα. Πόσα όμως εγκλήματα έχουν γίνει και γίνονται στο όνομά της...Και πόσο δύσκολο είναι να αντισταθούμε στην οργουελιανή επίθεση που δεχόμαστε, με την οποία ο «μεγάλος αδελφός» επιχειρεί, με όλα τα μέσα, να μας πείσει πως «η σκλαβιά είναι ελευθερία». Όμως πρέπει να αντισταθούμε. Το οφείλουμε στους ήρωες του ΟΧΙ και στις επόμενες γενιές.

http://aktines.blogspot.gr 

ΜΗΤΡΟΠ. ΑΙΤΩΛΙΑΣ Κ. ΚΟΣΜΑΣ: ΣΗΜΕΡΑ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΒΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΑΘΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Εν Ιερά Πόλει Μεσολογγίου, τη  28^η  Οκτωβρίου 2017

ΔΕΛΤΙΟΝ  ΤΥΠΟΥ

Η 28η Οκτωβρίου στην Ιερά Πόλη Μεσολογγίου

Μητροπολίτης Αιτωλίας Κοσμάς:  Ελάτε να σταθούμε όρθιοι!  

Όχι  άλλη  υποδούλωση  της  Πατρίδας  μας.

Στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος, στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου, χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, κατά την Θεία Λειτουργία της εορτής της Αγίας Σκέπης. Αμέσως μετά προέστη της επισήμου δοξολογίας για την Εθνική Εορτή της 28^ης Οκτωβρίου, παρουσία του εκπροσώπου της Ελληνικής Κυβερνήσεως, του Δημάρχου της Ιεράς Πόλεως και των αρχών, του Στρατού, των Σωμάτων ασφαλείας, των μαθητών και των πιστών.

Ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο των Πεσόντων Ηρώων, η κατάθεση στεφάνων και το προσκλητήριο των πεσόντων πολεμιστών.

Ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας, παρακολούθησε από την εξέδρα την παρέλαση, κατά την οποία οι μαθητές των σχολείων, το τμήμα του Ερυθρού Σταυρού και το άγημα του 2/39 Συντάγματος Ευζώνων, παρέλασαν με υπερηφάνεια τιμώντας τους Ήρωες του Έπους του 1940.

Ο Σεβασμιώτατος κ. Κοσμάς κατά το σύντομο μήνυμά του, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, τόνισε τα εξής:

«Να ευχαριστήσουμε την μεγάλη μας Μητέρα, την Παναγία μας, την Κυρία Θεοτόκο, σήμερα που εορτάζουμε την εορτή της Αγίας Σκέπης της. Η Παναγία μας σκέπασε το Έθνος μας, το έσωσε σε αυτούς τους δύσκολους, γεμάτους ανισότητα αγώνες. Ο Θεός, με τις μεσιτείες της Παναγίας μας, έδωσε δύναμη και νίκη στο Ελληνικό μας Έθνος.

Παρακαλώ αγαπητοί, να προσευχηθούμε θερμά σήμερα, αλλά και πάντα, να φωτίσει ο Θεός τους συγχρόνους Έλληνες και μάλιστα τους ηγήτορες, να σταματήσουν τον πόλεμο κατά της Παναγίας μας. Βλέπουμε και ακούμε τί πόλεμος γίνεται σήμερα... Άλλος τάχα που έχει εξουσία πετάει την εικόνα της Παναγίας μας στα σκουπίδια… κι άλλοι παρουσιάζουν θέατρο που την εξυβρίζουν! Ο Θεός να μας ελεήσει, για το τί παρουσιάζεται εκεί για την Παναγία μας. Αυτή είναι η ευχαριστία των Ελλήνων για την προστασία και την αγάπη της Παναγίας; 

Να προσευχηθούμε, αγαπητοί, να μετανοήσουν αυτοί οι άνθρωποι. Να προσευχηθούμε να προστατεύσει ο Θεός το Γένος μας. Δεν θα ανεχθεί άλλο ο Θεός μας αυτή την πρόκληση. Σήμερα, η Ελλάδα η Ορθόδοξος, η Ελλάδα των Αγίων και των Ηρώων υβρίζει τον Θεό, προσφέρει άθεα γράμματα στα παιδιά, καταρρακώνει με τη διαστροφή τη νέα γενιά, υβρίζει την Παναγία! 

Η Χώρα μας σήμερα, δυστυχώς υποδουλώνεται, υποτιμάται. Πραγματικά εξευτελίζεται, γιατί κάποιοι νόες σκοτισμένοι - συγχωρέστε με - βρώμικοι, έχοντας εξουσία δεν κατάλαβαν ότι είναι άνθρωποι. Μάλλον θέλουν να κάνουν όπως τον εαυτό τους και όλους τους Έλληνες.

Εμείς, μην αφήσουμε τον εαυτό μας. Ας κρατήσουμε την σημαία ψηλά. Η Ελλάδα μας υποδουλώνεται και χάνεται. Σήμερα, στην Εθνική μας Εορτή, ας το ακούσουμε όλοι μας: να σταθούμε όρθιοι!  Όχι άλλη υποδούλωση και αποκτήνωση της Πατρίδας μας. Στην Ελλάδα μας, έχουμε Τριαδικό Θεό. Έχουμε Αλήθεια. Έχουμε Αγίους. Έχουμε Θαύματα.  Έχουμε Μυστήρια.  Έχουμε Εκκλησία Ορθόδοξο.

Ελάτε να σταθούμε όρθιοι και να προσευχηθούμε πολύ, ώστε εκείνοι μεν να μετανοήσουν, αλλά και η Ελλάδα μας να σωθεί. Και τους νέους, τα νιάτα μας που τα έχουμε πετάξει στη λάσπη, να τα επαναφέρουμε στη δόξα, στον ηρωισμό, στα ιδανικά, στις αξίες, στην αλήθεια, στην πραγματική πρόοδο και ολοκλήρωση.

Ας ευχηθούμε, η Παναγία μας να σκέπει και πάλι την Ελλάδα και να μην επιτρέψει άλλη υποδούλωση. Όπως λένε οι Πατέρες, είναι ματωμένα τα γόνατα της Παναγίας μας γιατί προσεύχεται για τη σωτηρία μας. Εμείς όμως σήμερα δεν το κατανοούμε και υβρίζουμε την Παναγία. Ο Θεός να μας ελεήσει.

Εύχομαι χρόνια πολλά, ευλογημένα και άγια! Να ζει η Πατρίδα μας! Να ζει η Ελλάδα!»

Εκ  του  Γραφείου  Τύπου  και  Επικοινωνίας
της  Ιεράς  Μητροπόλεως

http://aktines.blogspot.gr

ΦΑΚΕΛΟΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ: ΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ;

Ὁλοκληρώθηκαν οἱ δύο συνάξεις τῶν 22 Ὀρθόδοξων Χριστιανικῶν Σωματείων Θεσσαλονίκης πού πραγματοποιήθηκαν στήν πόλη τῆς Θεσσαλονίκης, Δευτέρα 16/10 καί Τετάρτη 18/10/2017, πρός ἐνημέρωση κάθε ἐνδιαφερόμενου γιά τά νέα βιβλία θρησκευτικῶν (φάκελοι μαθήματος).

Ὁ κ. Θεόδωρος Κουτσιώρας, θεολόγος καθηγητής, παρουσίασε σέ προβολή μία πολύ ἐμπεριστατωμένη ἔρευνα πού διενήργησε γιά τά νέα βιβλία θρησκευτικῶν στήν Α΄βάθμια καί Β΄βάθμια ἐκπαίδευση, ἐπισημαίνοντας πολλά ἀπό τά σημεῖα τῶν βιβλίων πού εἶναι ὄχι μόνο ἀπαράδεκτο ἀλλά καί ἐπικίνδυνο νά ἐμπεριέχονται σέ σχολικό ἐγχειρίδιο θρησκευτικῶν γιά μαθητές: Φωτογραφίες, εἰκόνες, τραγούδια, πρόσωπα καί δοξασίες ἄλλων δογμάτων καί θρησκειῶν μπερδεύονται μέ τό ὀρθόδοξο ὑλικό, καθιστώντας ἔτσι τόν μαθητή ἀδύναμο νά συμπεράνει πώς ἡ Ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια πού σώζει τόν ἄνθρωπο στήν αἰωνιότητα.​

Ενωμένη Ρωμηοσύνη

http://thriskeftika.blogspot.gr

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940- Η ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ!

ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΛΑΔΑ!