Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Ομιλεί ο Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)

Στο τέλος ο Αντίχριστος θα κάνει το εξής.. αφού βέβαια θα οδηγηθεί όλη η ανθρωπότητα στον Αντίχριστο δια της λεωφόρου του Οικουμενισμού, ώστε να μην υπάρχουν ομάδες αντιδράσεως -προσέξτε, να μην υπάρχουν ομάδες αντιδράσεως εις ολόκληρη την οικουμένη. Τότε ο Αντίχριστος δεν θα δεχτεί αυτό να το κρατήσει. Αυτό το σχήμα του Οικουμενισμού θα το καταργήσει και θα πει ότι όλες οι θρησκείες περίμεναν να φτάσουν να βρουν τον Μεσσία, ο Μεσσίας είμαι εγώ. Και όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, τότε θα χτίσει τον ναό του Σολομώντος και θα καθίσει εις τον ναόν του θεού και θα αποδεικνύει ότι αυτός είναι θεός. Το λέει στους Θεσσαλονικείς ο Απόστολος Παύλος.

Βλέπετε λοιπόν ότι: πάμε στον Οικουμενισμό, αυτός θα καταργηθεί και θα αναδειχθεί ο Αντίχριστος ως θεός. Αντιλαμβάνεστε ότι όλα αυτά αγαπητοί μου είναι πάρα πάρα πολύ σοβαρά. Μιλάμε για την ενότητα της Εκκλησίας, ότι η Εκκλησία είναι Μία αλλά δεν σημαίνει μ’ αυτό ότι πρέπει να γίνει εκμετάλλευσις του πράγματος, να φθάσομε εις αυτό το φοβερό θέμα, σ’ αυτήν την φοβερή θεωρία να μιλάμε περί της ενώσεως των εκκλησιών με αυτόν τον τρόπο.

Εγώ δεν ξέρω, δεν ξέρω πως να σας το πω αλλά θα σας το πω. Θα δείξετε αντίσταση όσο υπάρχετε στη ζωή σας. Κι εσείς να το πείτε στα παιδιά σας. Αντίσταση, αν αύριο αρχίσει να προπαγανδίζεται πιο φανερά.

Προπαγανδίζεται. Ο Οικουμενισμός έχει σχεδόν αλώσει την Εκκλησία της Αμερικής. Ναι. Έχει σχεδόν αλώσει την Εκκλησία της Αμερικής, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος είναι οικουμενιστής. Δεν σας λέω καινούρια πράγματα, ούτε υβρίζω, ούτε συκοφαντώ. Είναι γνωστό.

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι αύριο έρχεται ένας Αρχιεπίσκοπος ο οποίος είναι οικουμενιστής. Τότε από τη Σκύλλα πάμε στη Χάρυβδη. Γι’ αυτό προσέξτε πάρα πολύ. Είναι θέματα εκτάκτως λεπτά και εκτάκτως σπουδαία, ώστε εκείνα που έρχονται αύριο τα σημερινά όσο φοβερά και να ‘ναι να ωχριούν. Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει ο λαός του Θεού να είναι σε μία διαρκή επιφυλακή στα θέματα της Πίστεώς του και στα θέματα εκείνων που είναι φύλακες της Πίστεώς του.

Διότι ο κάθε εφημέριος στο χωριό, δεν είναι ο φύλακας της Πίστεως στον κλήρο που του έβαλε ο Θεός; Σ’ αυτό το μικρό κομματάκι που λέγεται χωριό, 100, 200, 500, 1000 ψυχές; Δεν είναι ο φύλακας αυτού του χωριού, της ορθής Πίστως ο φύλακας;

Γι’ αυτό, προσέξατέ το, επειδή οι μεν ποιμένες μεταβάλλονται σε λύκους, όπως λέει ο Κύριος και οι φρουροί σε προδότας, καθώς λέει ο Κύριος. Γι’ αυτό ας προσέξουμε πάρα πολύ.

Τα πράγματα είναι μακροπρόθεσμα. Ο Οικουμενισμός είναι μέγας-μέγας κίνδυνος. Ο τελευταίος κίνδυνος. Δεν υπάρχει πιο μεγάλος. Όπως σας είπα, που λέει ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς ότι είναι η παναίρεσις ο Οικουμενισμός.

Πρέπει να προσέξομε πολύ. Μην πείτε, ‘καλά δεν είναι;’ Ξέρετε τί επιχειρήματα θα χρησιμοποιηθούν; Τι «λογικά« εντός εισαγωγικών και «ωραία» επιχειρήματα υπέρ της ενώσεως των εκκλησιών; Γιατί να μην θέλομε ειρήνην; Γιατί να μην είμεθα ηνωμένοι; Γιατί, που όλα αυτά είναι τόσο ωραία; Ο Θεός δεν θέλει να είμεθα ηνωμένοι;

Προσέξτε. Είναι και η «ειρήνη» των ληστών, είναι και η «ειρήνη» των δαιμόνων. Δεν είναι η ειρήνη του Θεού και δεν είναι η ενότητα του Θεού.

Πρέπει λοιπόν να σταθούμε όρθιοι και ακέραιοι στην Πίστη μας και πρέπει να καταλάβομε ότι η Εκκλησία είναι Μία όπως ακριβώς την όρισαν αι Σύνοδοι και καταχωρήθηκε μέσα στο Σύμβολο της Πίστεως.

Πιστεύω εις ΜΙΑΝ Εκκλησίαν..΄

Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.

http://aktines.blogspot.com

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ: ΚΑΥΧΗΜΑ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Καύχημα καί η δόξα των Χριστιανών...
(Αγίου Εφραίμ του Σύρου)

''Αυτός πού βάζει τόν φτωχό στό σπίτι του, φιλοξενει τόν Χριστό πού ειπε «Ειναι μακάριοι οι ελεήμονες» Αυτός πού δίνει ελεημοσύνη στόν φτωχό, δανείζει στόν Θεό πού ειπε «Αυτό πού κάνατε σέ εναν από τούς ασήμαντους αδελφούς μου, σ` εμένα τό κάνατε» Αυτός πού δέχεται τόν ξένο κάτω από τή στέγη του, υποδέχεται τόν Χριστό πού ειπε «`Ο Υιός του Θεου δέν εχει που νά γείρει τό κεφάλι του» Αυτά καί τά παρόμοια μ` αυτά ειναί καρποί της μετάνοιας, καί στεφάνι καί καύχημα καί δόξα των Χριστιανων `Ας μήν καυχιέται ο σοφός γιά τή σοφία του, ουτε ο δυνατός γιά τή δύναμή του. αλλά απεναντίας, καθένας πού καυχιέται, ας καυχιέται εν Κυρίω. Καύχημα μάλιστα των Χριστιανων ειναι η εντολή του. Καύχημα των Χριστιανων ειναι οι διδασκαλίες των `Αποστόλων καί των Προφητων. Καύχημα των Χριστιανων ειναι η ταπεινοφροσύνη, η συναίσθηση της πνευματικης φτώχειας καί η υπακοή. Καύχημα των Χριστιανων ειναι η ψαλμωδία πού συνοδεύεται από κατάνυξη. Καύχημα των Χριστιανων ειναι η μετάνοια πού συνοδεύται από δάκρυα. Καύχημα των Χριστιανων ειναι η πραότητα πού συνοδεύεται από ησυχία, καί τό νά σκύβουν αυτοί μπροστά σέ ολους καί νά τούς προσκυνουν. Καύχημα των Χριστιανων ειναι νά πλύνουν τά πόδια των αδελφων. Καύχημα των Χριστιανων ειναι τό νά λέει κανείς στόν αλλο «Συγχώρησέ με, σου εφταιξα» Καύχημα των Χριστιανων ειναι η φιλοξενία καί η συμπόνια. Καύχημα καί σωτηρία των Χριστιανων ειναι τό νά τρώγουν πάντοτε μαζί τους στό τραπέζι τους φτωχοί καί ορφανοί καί ξένοι διότι από αυτό τό σπίτη ποτέ δέ θά απομακρυνθει ο Χριστός. Καύχημα των Χριστιανων ειναι τό νά μή φτάνει ο ηλιος στή δύση του. ενω εξακολουθει η οργή κάποιου, ουτε νά κοιμηθει κανείς εχοντας εχθρα εναντίον κάποιου. Καύχημα καί στεφάνι των Χριστιανων ειναι νά υπομένει κανείς τίς θλίψεις καί νά μήν αγανακτει ενας τέτοιος ανθρωπος ειναι φίλος αυτου πού ειπε οτι «η θλίψη σας θά μετατραπει σέ χαρά». Καύχημα των Χριστιανων ειναι νά επισκέπτεται κανείς αυτούς πού βρίσκονται στή φυλακή, δηλαδή αυτούς πού ζουν στά σπήλαια καί στά βουνά καί στίς οπές της γης, σάν αληθινός μαθητής αυτου πού ειπε «ημουν στή φυλακή, καί ηρθατε σ` εμένα» Καύχημα των Χριστιανων ειναι νά εχουν πάντοτε στή μνήμη τους τόν Θεό καί τή μεγάλη μέρα της κρίσης. Καί γιατί δέ λέω τά μεγαλύτερα ; Καύχημα καί επαινος καί σωτηρία των Χριστιανων ειναι η ομολογία της ορθης πίστης, καί τό νά μή συμφωνει κανείς καί νά μή γίνεται φίλος μ` αυτούς πού φρονουν τά αντίθετα, αλλά νά τηρει τήν εντολή καί τήν παρακαταθήκη ασπιλη, αψογη καί ανόθευτη από κάθε αιρεση, ως τήν παρουσία του Κυρίου μας `Ιησου Χριστου. Διότι αυτόν τόν Χριστιανό, οταν τόν δει ο Κύριος, θά πει «Νά, αληθινός `Ισραηλίτης, δηλαδή Χριστιανός, στόν οποιο δέν υπάρχει δόλος»

Γι` αυτά πρέπει νά καυχόμαστε, αδελφοί, καί οχι γιά αμαξες καί γιά αλογα καί γιά εξουσία καί γιά πλουτο.''

Tόμος 5. σελ,139, 140

ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Ὠδὴ α’. Ἦχος πλ. δ'.

Σταυρὸν χαράξας Μωσῆς, ἐπ’ εὐθείας ῥάβδῳ, τὴν Ἐρυθρὰν διέτεμε, τῷ Ἰσραὴλ πεζεύσαντι· τὴν δὲ ἐπιστρεπτικῶς, Φαραὼ τοῖς ἅρμασι, κροτήσας ἥνωσεν, ἐπ’ εὔρους διαγράψας, τὸ ἀήττητον ὅπλον· διὸ Χριστῷ ᾄσωμεν, τῷ Θεῷ ἡμῶν, ὅτι δεδόξασται.

Ὠδὴ γ’.

Ῥάβδος εἰς τύπον, τοῦ μυστηρίου, παραλαμβάνεται· τῷ βλαστῷ γὰρ προκρίνει τὸν ἱερέα· τῇ στειρευούσῃ δὲ πρῴην, Ἐκκλησίᾳ νῦν ἐξήνθησε, ξύλον Σταυροῦ, εἰς κράτος καὶ στερέωμα.

Ὠδὴ δ’

Εἰσακήκοα Κύριε, τῆς οἰκονομίας Σου τὸ μυστήριον, κατενόησα τὰ ἔργα Σου, καὶ ἐδόξασά Σου τὴν Θεότητα.

Ὠδὴ ε’.

Ὦ τρισμακάριστον Ξύλον! ἐν ᾧ ἐτάθη Χριστός, ὁ Βασιλεὺς καὶ Κύριος· δι’ οὗ πέπτωκεν ὁ ξύλῳ ἀπατήσας, τῷ ἐν σοὶ δελεασθείς, Θεῷ τῷ προσπαγέντι σαρκί, τῷ παρέχοντι, τὴν εἰρήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ὠδὴ ς’.

Νοτίου θηρὸς ἐν σπλάγχνοις, παλάμας Ἰωνᾶς, σταυροειδῶς διεκπετάσας, τὸ σωτήριον πάθος, προδιετύπου σαφῶς· ὅθεν τριήμερος ἐκδύς, τὴν ὑπερκόσμιον Ἀνάστασιν, ὑπεζωγράφησε, τοῦ σαρκὶ προσπαγέντος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ τριημέρῳ ἐγέρσει, τὸν κόσμον φωτίσαντος.

Ὠδὴ ζ’.

Ἔκνοον πρόσταγμα τυράννου δυσσεβοῦς, λαοὺς ἐκλόνησε, πνέον ἀπειλῆς, καὶ δυσφημίας θεοστυγοῦς· ὅμως Τρεῖς Παῖδας, οὐκ ἐδειμάτωσε, θυμὸς θηριώδης, οὐ πῦρ βρόμιον· ἀλλ’ ἀντηχοῦντι, δροσοβόλῳ πνεύματι, πυρὶ συνόντες ἔψαλλον· Ὁ ὑπερύμνητος, τῶν πατέρων καὶ ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Ὠδὴ η’.

Αἰνοῦμεν, εὐλογοῦμεν καὶ προσκυνοῦμεν τὸν Κύριον.

Εὐλογεῖτε Παῖδες, τῆς Τριάδος ἰσάριθμοι, δημιουργὸν Πατέρα Θεόν· ὑμνεῖτε, τὸν συγκαταβάντα Λόγον, καὶ τὸ πῦρ εἰς δρόσον μεταποιήσαντα· καὶ ὑπερυψοῦτε, τὸ πᾶσι ζωὴν παρέχον, Πνεῦμα πανάγιον εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ὠδὴ θ’.

Μυστικὸς εἶ Θεοτόκε παράδεισος, ἀγεωργήτως βλαστήσασα Χριστόν, ὑφ’ οὗ τὸ τοῦ Σταυροῦ, ζωηφόρον ἐν γῇ, πεφυτούργηται δένδρον· δι’ οὗ νῦν ὑψουμένου, προσκυνοῦντες Αὐτόν, Σὲ μεγαλύνομεν.

http://agiostherapon.blogspot.com

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Τὸν Σταυρὸν τὸν τίμιον τοῦ Χριστοῦ, σήμερον ἐκ πόθου προσκυνήσωμεν εὐλαβῶς, καί ἐν κατανύξει βοήσωμεν συμφώνως, Σταυρέ ζωῆς τὸ ξύλον πιστούς στερέωσον.

Πάντες προσκυνοῦμεν πανευλαβῶς, καί φόβῳ καὶ πόθῳ, σὺν ἀγάπῃ τε καὶ χαρᾷ, τιμῶντες ὑμνοῦμεν τὸ πανάγιον ξύλον, χείλεσιν ἀναξίοις κατασπαζόμενοι.

Σκῆπτρον ἁγιότατον τοῦ Χριστοῦ, ζωηφόρον ξΰλον, ἱερέων ἡ καλλονή, Βασιλέων νῖκος, στήριγμα ὀρθοδόξων, πάντας τοὺς σέ τιμῶντας, Σταυρέ διάσωσον.

Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων τὸν Σταυρόν τὸν ζωοποιόν, τὸν ἁγιασθέντα Αἵματι τῷ πανσέπτῳ, Χριστοῦ τοῦ ζωοδότου ὅν μεγαλύνομεν.

http://agiostherapon.blogspot.com

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ὦ τρισμακάριστε Σταυρὲ καὶ πανσεβάσμιε,

Σὲ προσκυνοῦμεν οἱ πιστοὶ καὶ μεγαλύνομεν,

Ἀγαλλόμενοι τῇ θείᾳ σου ἀνυψώσει.

Ἀλλ᾿ ὡς τρόπαιον καὶ ὅπλον ἀπροσμάχητον,

Περιφρούρει τε καὶ σκέπε τῇ σῇ χάριτι.

Τοὺς σοὶ κράζοντας· Χαῖρε, Ξύλον μακάριον.

http://agiostherapon.blogspot.com

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου

και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου,

νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος

και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.

http://agiostherapon.blogspot.com

ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΕ ΑΚΡΑΙΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ

ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ!

Το κοινωνικό κίνημα κατά της προδοσίας των Πρεσπών

οδήγησε την εξουσία σε ακραίες συμπεριφορές

Από τον Γιάννη Κουριαννίδη*

Τα θλιβερά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια του μεγάλου συλλαλητηρίου που διοργανώθηκε κατά της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών και με αφορμή την έλευση του πολιτικού αυτουργού της στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της 83ης Διεθνούς Έκθεσης, μέρες μετά έχουν αφήσει τον απόηχό τους στην κοινωνία τόσο της πόλης όσο και της βόρειας Ελλάδας γενικότερα. Η εγκληματική δράση της Αστυνομίας εκδηλώθηκε με την αδίστακτη διάλυση του ειρηνικού συλλαλητηρίου χρησιμοποιώντας μεθόδους που αρμόζουν μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα, χτυπώντας ανελέητα και ρίχνοντας χημικά σε οικογενειάρχες και απλούς πολίτες που συμμετείχαν σε αυτό. 

Η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής ήταν τέτοια που οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν θύμιζαν περιβάλλον μάχης, με τη διαφορά ότι οπλισμένη ήταν μόνον η μία πλευρά. Οι πολίτες της Θεσσαλονίκης και των άλλων περιοχών της Ελλάδας, αδιαφορώντας για το κλίμα τρομοκρατίας που είχε καλλιεργηθεί τις προηγούμενες ημέρες στην πόλη (αναίτιες προσαγωγές προσώπων που συμμετείχαν στις συντονιστικές επιτροπές του συλλαλητηρίου, εισβολές σε οικίες τους και στο γραφείο χριστιανικού σωματείου που δραστηριοποιείται κυρίως στη Βόρειο Ήπειρο, ακροβολισμός ελεύθερων σκοπευτών σε στέγες πολυκατοικιών, κατευθυνόμενα τρομοκρατικά δημοσιεύματα καθεστωτικών εφημερίδων κ.λπ.), κατέκλυσαν κατά δεκάδες χιλιάδες την περιοχή του Λευκού Πύργου και της πλατείας του Μεγ. Αλεξάνδρου με τα παιδιά τους για να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στην προδοσία.

Με την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ στο πλήθος, και μάλιστα την ώρα που το συλλαλητήριο είχε ολοκληρωθεί και ο κόσμος αποχωρούσε, με την εκτόξευση καπνογόνων στα τυφλά από απόσταση 100-150 μ. μέσα στο πλήθος, με την περικύκλωσή του στον χώρο του αγάλματος του Μ. Αλεξάνδρου, προκλήθηκαν ασφυξία και πανικός, πολλοί λιποθύμησαν, ενώ κάποιοι, μέσα στην απελπισία τους, πήδηξαν στη θάλασσα! Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΚΑΒ, δεκάδες ήταν οι περιπτώσεις πολιτών που μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία της πόλης. 

Τα γεγονότα αυτά ήρθαν σε συνέχεια των ανάλογων εγκληματικών ενεργειών που διαδραματίστηκαν στο Πισοδέρι της Φλώρινας κατά την ημέρα της υπογραφής της επαίσχυντης συμφωνίας και κατέδειξαν για άλλη μία φορά την πρόθεση της κυβέρνησης να τσακίσει με βιαιότητα οποιαδήποτε έκφραση αμφισβήτησής της. Τα γεγονότα αυτά θα στιγματίζουν για πάντα τη δημοκρατία στη χώρα μας και ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούμε σε ποια άλλη δημοκρατική χώρα θα συνέβαιναν αντίστοιχα έκτροπα χωρίς να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι, χωρίς να τεθεί θέμα ακόμη και παραίτησης της κυβέρνησης λόγω των εγκληματικών πρακτικών της κατά του διαμαρτυρόμενου λαού. Παρά ταύτα, κοιτάζοντας σήμερα με ψυχραιμία όσα διαδραματίστηκαν, μπορούμε με ασφάλεια να εξαγάγουμε μερικά συμπεράσματα:

1 Οι πολίτες δεν πτοήθηκαν από το κλίμα τρομοκρατίας που η ίδια η κυβέρνηση και τα ενεργούμενά της δημιούργησαν πριν από το συλλαλητήριο.

2 Η συμμετοχή των νέων στο συλλαλητήριο ήταν εντυπωσιακή. Αυτό καταδεικνύει ότι η Αριστερά έχει χάσει τουλάχιστον μία ολόκληρη γενιά, η οποία βρήκε τρόπο έκφρασης ενάντια στα δεινά της και στο ζοφερό μέλλον της μέσω του εθνικού μας θέματος. Η σύγκριση με τις αντικινητοποιήσεις των χρήσιμων ηλιθίων («αντιεξουσιαστές» κ.λπ.) ήταν συντριπτική σε βάρος τους.

3 Γίνεται πλέον σαφές ότι η προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών δημιουργεί ένα κίνημα μέσα στην κοινωνία το οποίο δεν πρόκειται να καταλαγιάσει, αλλά ούτε και να κατασταλεί. Οι πολίτες είναι αποφασισμένοι να ακυρώσουν στην πράξη την προδοσία και να τιμωρήσουν τους αυτουργούς της. Αυτό οδηγεί την εξουσία σε ακραίες συμπεριφορές εναντίον των πολιτών.

Η κυβέρνηση δείχνει με τις πράξεις και τη συμπεριφορά της ότι δεν υπολογίζει σοβαρά τις παραπάνω παραμέτρους, προφανώς διότι στηρίζεται στις υποσχέσεις του εξωτερικού παράγοντα, στις πιέσεις του οποίου πρόθυμα ενέδωσε.

Γίνεται φανερό, όμως, ότι η επιλογή της, πέραν των καταστροφικών πολιτικών αποτελεσμάτων που θα έχει για την ίδια, δημιουργεί στην ευρύτερη περιοχή μας νέες γεωπολιτικές εξελίξεις, τις οποίες όχι μόνο δεν μπορεί να ελέγξει και να προσαρμόσει στα εθνικά μας συμφέροντα, αλλά θα εξελιχθούν ερήμην μας, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για το μέλλον της πατρίδας μας.

*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»

dimokratianews13.09.2018

https://aktines.blogspot.com

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΠΛΑΝΕΜΕΝΕΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 13^η Σεπτεμβρίου 2018

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΠΛΑΝΕΜΕΝΕΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Όπως είναι γνωστό, ο Προτεσταντισμός αποτελεί την έσχατη κατάντια για την χριστιανική ετεροδοξία. Αφότου αποσπάστηκε από τον αιρετικό Παπισμό τον 16^ο αιώνα, για τους γνωστούς λόγους διαμαρτυρίας απέναντι στις αυθαιρεσίες και τις τερατώδεις καινοτομίες των Παπών, αντί να αναζητήσει τον γνήσιο και αυθεντικό Χριστιανισμό, την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, η οποία έμεινε απόλυτα πιστή στην αρχέγονη Αποστολική Παράδοση, την Ορθοδοξία, παρέκλινε σε δικούς της δρόμους και έφθασε σε ακόμη μεγαλύτερες πλάνες και αιρέσεις. Ο κάθε προτεστάντης πρώην παπικός, χωρίς να έχει τις ανάλογες πνευματικές προϋποθέσεις της καθάρσεως από τα πάθη και του θείου φωτισμού, θεωρούσε εαυτόν ικανό και άξιο να του αποκαλύψει ο Θεός ολόκληρη της αλήθεια της πίστεως, όπως κάποτε στους αγίους Αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής. Μ’ άλλα λόγια κάθε Προτεστάντης απορρίπτοντας το πρόσωπο του Πάπα, πήρε την θέση του και μεταβλήθηκε σε άλλον Πάπα και ζώντας σύμφωνα με τις δικές του υποκειμενικές φαντασιώσεις και ιδεοληψίες, ίδρυε (και συνεχίζει να ιδρύει) «εκκλησίες». Ωστόσο ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος δεν είναι μια μαγική πράξη, που επιτυγχάνεται με κάποιες «τεχνικές» μεθόδους, αλλά πραγματοποιείται μόνο μέσα στην Εκκλησία, έχει δηλαδή εκκλησιαστικό χαρακτήρα και είναι καρπός και αποτέλεσμα πολλών ασκητικών κόπων και μετοχής στα μυστήρια της Εκκλησίας μας.

 Το αποτέλεσμα ήταν ότι πολύ σύντομα εμφανίστηκε ένα πλήθος προτεσταντικών ομάδων- «εκκλησιών», των οποίων ο αριθμός, προϊόντος του χρόνου, αυξανόταν με καλπάζοντες ρυθμούς, έτσι ώστε σήμερα να αριθμούν σε χιλιάδες, (παγκοσμίως), που διαφοροποιούνται όμως μεταξύ τους σε πολλά σημεία ως προς το δόγμα και την «εκκλησιαστική» ζωή. Η κάθε μια από αυτές ισχυρίζεται ότι αποτελεί την αυθεντική Εκκλησία και ότι για να σωθεί κανείς πρέπει να ενταχθεί σ’ αυτήν. Μια εις βάθος μελέτη των δογματικών τους διδασκαλιών αποδεικνύει ότι, παρ’ όλο που αποσχίσθηκαν από τον Παπισμό, ωστόσο δεν απέβαλαν και όλες τις αιρετικές διδασκαλίες, που αυτός επισώρευσε μετά το σχίσμα του 1054. Αντίθετα μάλιστα δημιούργησαν πολλές νέες, ώστε σήμερα, πέντε αιώνες μετά, να υπάρχουν προτεσταντικές ομάδες που αρνούνται και αυτό το τριαδικό δόγμα πίστεως, (αντιτριαδικές ομάδες-ομολογίες). 

 Η παντελής απουσία πνευματικότητας και η αισθητή έλλειψη της θείας Χάριτος στις πολυπληθείς αυτές προτεσταντικές ομάδες, δημιούργησε την ανάγκη μιας τεχνητής «πνευματικότητος», μιας υποκειμενικής δήθεν παρουσίας της Χάριτος του Θεού, με σκοπό βεβαίως την προσέλκυση οπαδών, οι οποίοι ήταν απρόθυμοι να ενταχθούν στις ομάδες τους. Αυτό το εγχείρημα έγινε για πρώτη φορά στην Αμερική κατά τα τέλη του 19^ου αιώνα με την εμφάνιση των λεγομένων «χαρισματικών κινήσεων», ή «κινήσεων αγιότητας», όπως είναι γνωστές. Ως πάτρωνές τους υπήρξαν οι προτεστάντες ιεροκήρυκες Μούντι (Moοdy) και Σάνκεϋ (Sankey). Οι«χαρισματικές κινήσεις» αποτελούν ουσιαστικά αναβίωση των αρχαίων αιρετικών Μοντανιστών, (2^οςαιώνας μ.Χ.), οι οποίοι παρουσίαζαν εκστασιαστικές και ενθουσιαστικές τάσεις, φαινόμενα δήθεν προφητείας και θεωρούσαν εαυτούς όργανα του αγίου Πνεύματος. Βασική διδασκαλία των «χαρισματικών κινήσεων» είναι το τεχνηέντως καλλιεργημένο ενθουσιαστικό στοιχείο, το οποίο θεωρείται από τους αρχηγούς των ομάδων ως «έκχυση του Αγίου Πνεύματος», ως φαινόμενο «των εσχάτων καιρών», ως δήθεν εκπλήρωση της προφητείας του Ιωήλ: «και έσται μετά ταύτα και εκχεώ από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και προφητεύσουσιν οι υιοί υμών και αι θυγατέρες υμών, και οι πρεσβύτεροι υμών ενύπνια ενυπνιασθήσονται και οι νεανίσκοι υμών οράσεις όψονται και επί τους δούλους μου και τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις εκχεώ από του Πνεύματός μου… και έσται πας ος αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου, σωθήσεται»,(Ιωήλ.3,1-3), την οποία επανέλαβε ο απόστολος Πέτρος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής (Πραξ.2,17-21). Τέτοιες ομάδες οι οποίες ισχυρίζονται ότι «καταλαμβάνονται από το Άγιο Πνεύμα», πέφτουν σε έκσταση και «προφητεύουν», υπήρξαν οι «Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας», ο «Στρατός Σωτηρίας» και οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», οι οποίοι ξεπήδησαν μέσα από αυτές τις ομάδες.

 Μια άλλη μεγάλη ομάδα ομολογιών του προτεσταντικού χώρου, η οποία συγκαταλέγεται στις «χαρισματικές κινήσεις» είναι και η «Πεντηκοστιανική Κίνηση», η οποία αποτελείται από πολλές υποομάδες, διαφοροποιημένες μεταξύ τους. Ως πρώτος ιδρυτής πεντηκοστιανικής κινήσεως αναφέρεται ο άγγλος ιεροκήρυκας K.C. Harris, ο οποίος ίδρυσε στην Αγγλία στα τέλη του 19^ου αιώνα τον «Πεντηκοστιανικό Σύνδεσμο». Παράλληλα εμφανίστηκαν και άλλοι ηγέτες πεντηκοστιανικών ομάδων, από τις διάφορες αποχρώσεις των λεγομένων «Κινήσεων Αγιότητος», όπως π.χ. στο Λονδίνο το ζεύγοςΚάντελ (Βλ. Δ. Κόκορη, Πεντηκοστιανισμός, αίρεσις και πλάνη, Αθήνα 1997, σελ.25).

Στην Ελλάδα η «Πεντηκοστιανική Κίνηση», εμφανίστηκε περί το 1918 από μετανάστες της Αμερικής. Το 1938 ιδρύθηκε η «Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» και το 1961 αποσχίσθηκε από αυτή μια νέα πεντηκοστιανική ομολογία, η «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» με αρχηγό τον καρδιολόγο Λούη Φέγγο, η οποία αποτελεί και την πολυπληθέστερη ομάδα στη χώρα μας. Στην κίνηση αυτή υπάγεται το 60% περίπου των Πεντηκοστιανών της Ελλάδος. Κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των οπαδών της κινήσεως αυτής, όπως και των άλλων πεντηκοστιανικών ομάδων, είναι η αγωνιώδης προσπάθειά τους να βρουν τις ρίζες τους και την ιστορική τους αφετηρία στο γεγονός της Πεντηκοστής. Επειδή όμως ιστορικά δεν μπορούν να δικαιωθούν, προσπαθούν να συνδέσουν την κίνησή τους με την Πεντηκοστή, παραλληλίζοντας τα δικά τους εκστασιακά, ενθουσιαστικά (και μήπως άραγε και δαιμονικά;), φαινόμενα με το θαυμαστό γεγονός της επιφοιτήσεως του αγίου Πνεύματος που έλαβε χώρα την ημέρα της Πεντηκοστής. Ισχυρίζονται ότι η προφητεία του προφήτου Ιωήλ, (3,1-3) περί «εγχύσεως του Αγίου Πνεύματος στους έσχατους χρόνους» επαληθεύεται και πραγματοποιείται στις ομάδες τους και ως εκ τούτου αποτελούν την γνήσια Εκκλησία, η οποία ιδρύθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής.

Παραθέτουμε στη συνέχεια παρά κάτω τα κυριότερα στοιχεία από την διδασκαλία τους: 1) Γενικά δέχονται μόνο την Αγία Γραφή και απορρίπτουν την Ιερά Παράδοση. Η Αγία Γραφή είναι η υψίστη αυθεντία στην Εκκλησία, χαρακτηρίζεται ως «καταστατικός χάρτης», ερμηνεύεται κατά γράμμα και απορρίπτεται κάθε τι που δεν συμφωνεί με το ευαγγέλιο, δηλαδή με τις ερμηνευτικές δοξασίες του Λ. Φέγγου. Αναγκάζονται ωστόσο να δεχθούν ορισμένα σημεία της Ιεράς Παραδόσεως, για να σταθούν, διότι αλλιώς καταρρέουν ολοσχερώς. Για παράδειγμα δέχονται την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και τους 318 συντάκτες της λόγω του Συμβόλου της Πίστεως, διότι διαισθάνονται, ότι αν το απορρίψουν, θα αγνοηθούν και θα απορριφθούν από όλο τον χριστιανικό κόσμο. 2) Διδάσκουν δικαίωση μόνον διά της πίστεως. Αρκεί κάποιος να πιστεύσει στον Χριστό και στο έργο του και αυτομάτως έρχεται μέσα του το άγιο Πνεύμα και αυτό είναι μαρτυρία, για να βαπτισθεί όχι εις άφεση αμαρτιών, αλλά ως απλή επιβεβαίωση. Βεβαιώνονται για την σωτηρία τους από τα χαρίσματα που λαμβάνουν και κυρίως της γλωσσολαλιάς. 3) Απορρίπτουν τα μυστήρια. Δέχονται το Βάπτισμα και την Θεία Ευχαριστία μόνον ως απλές πράξεις χωρίς μυστηριακό περιεχόμενο, ενώ απορρίπτουν το νηπιοβαπτισμό. Στη Θεία Ευχαριστία ο άρτος και ο οίνος δεν μεταβάλλεται σε σώμα και αίμα Χριστού, αλλά παραμένει απλό ψωμί και κρασί. Η ειδική Ιεροσύνη απορρίπτεται, όπως επίσης και το μυστήριο της Εξομολογήσεως. 4) Εκτός από το Βάπτισμα με νερό έχουν θεσπίσει και δεύτερο Βάπτισμα, το «Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος», του οποίου προηγείται η πίστη και η μετάνοια. Όποιος δεν λάβει το δεύτερο Βάπτισμα δεν θα σωθεί. Τον ισχυρισμό τους αυτό στηρίζουν στο χωρίο: «απεκρίνατο ο  Ιωάννης άπασι λέγων, εγώ μεν ύδατι βαπτίζω υμάς, έρχεται δε ο ισχυρότερός μου, ου ουκ ειμί ικανός λύσαι τον ιμάντα των υποδημάτων αυτού. Αυτός υμάς βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Λουκ.3,16), όπως επίσης και το χωρίο «εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού», (Ιωάν.3,3). Επιβεβαίωση της λήψης του Αγίου Πνεύματος είναι το «χάρισμα» της «γλωσσολαλιάς». Όποιος δεν μπορεί να έχει «γλωσσολαλιά» θεωρείται ότι δεν έχει «λουσθεί» ακόμη από το Άγιο Πνεύμα. Αυτή την κατάσταση την αποκαλούν «αναγέννηση», η οποία τους εξασφαλίζει εξάπαντος τη σωτηρία. Άλλο τεκμήριο, που θεωρείται επιβεβαίωση του «Βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος», είναι η απόκτηση του χαρίσματος της προφητείας. Ισχυρίζονται ότι πολλά μέλη της «εκκλησίας» των, «λουσμένοι με Άγιο Πνεύμα», έχουν προφητεύσει και οι προφητείες τους έχουν κοινοποιηθεί. Όμως όλες αποδείχτηκαν ψεύτικες, αφού καμιά δεν πραγματοποιήθηκε! Έστω για παράδειγμα η «προφητεία», η οποία κηρύχτηκε τη δεκαετία του 1990, περί του τέλους του κόσμου, της «αρπαγής της Εκκλησίας» και της έλευσης του Αντιχρίστου το 2000!Αποδέχονται τον Τίμιο Σταυρό μόνον ως σχήμα και ως σύμβολο της θυσίας του Χριστού. Τίποτε περισσότερο. 6) Απορρίπτουν την τιμή στους αγίους και στη Θεοτόκο, την τιμητική προσκύνηση των αγίων εικόνων, όπως επίσης και την τιμητική προσκύνηση των αγίων λειψάνων. Δεν δέχονται ότι τα άγια λείψανα είναι φορείς της θείας Χάριτος. 7) Θαύματα κάνει μόνον ο Θεός, ουδείς άλλος. Ο Θεός θαυματουργεί απ’ ευθείας, χωρίς μεσολάβηση αγίων προσώπων, ή αγίων λειψάνων, ή θαυματουργών εικόνων. 8) Απορρίπτουν τα μνημόσυνα, ως παντελώς ανώφελα, και το λιβάνι, το κανδήλι και το κερί ως εξωβιβλικά. 9) Απορρίπτουν την αειπαρθενία της Θεοτόκου. 10) Πριν έρθει ο Αντίχριστος θα έρθει ο Χριστός και θα αρπάξει στους ουρανούς την «Εκκλησία» για επτά χρόνια, ώστε να μην υποστεί την μεγάλη θλίψη του Αντιχρίστου. Κατά την επταετία αυτή θα γίνει και ο πόλεμος του Αρμαγεδώνος. Μετά τη λήξη της επταετίας θα κατέβει ο Χριστός κατά την δευτέρα Παρουσία του μαζί με τους «αρπαγέντας» και θα εγκαταστήσει στη γη βασιλεία χιλιετούς διαρκείας. Στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας θα γίνει η γενική ανάσταση, κατά την οποία οι νεκροί θα αναστηθούν με άφθαρτα σώματα. Τότε ο Χριστός θα έρθει για τρίτη φορά για να κρίνει όλη την ανθρωπότητα και να ανταποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του. 11)   Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Λ. Φέγγου και των οπαδών του, η Εκκλησία αποστάτησε δύο, ή τρείς αιώνες μετά τους αποστόλους, επανιδρύθηκε όμως τον 19ο αιώνα, χάρις στους πεντηκοστιανούς. Με τον ισχυρισμό τους όμως αυτόν ακυρώνουν τον λόγο του Κυρίου ότι η Εκκλησία που πρόκειται να ιδρύσει θα είναι αιώνια και ακατάλυτη, αφού  «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτοίς», (Ματθ.16,18).12). Κάθε εκκλησία που ξεφεύγει από τον λόγο του Θεού, (δηλαδή από τις ερμηνευτικές δοξασίες του Λ. Φέγγου), είναι «θυγατέρα της Βαβυλώνος». Τα αρχιερατικά άμφια στην Ορθόδοξη Εκκλησία χαρακτηρίζονται «πορφύρα της πόρνης» και το ιερό δισκοπότηρο, «χρυσό ποτήρι της μεθυσμένης πόρνης».

  Δεν είναι εδώ του παρόντος να αναπτύξουμε σχετικά με το χάρισμα της γλωσσολαλιάς, ότι ήταν ένα έκτακτο φαινόμενο στην αρχαία Εκκλησία και ότι αυτό εξέλειπε στη συνέχεια. Το φαινόμενο της «γλωσσολαλιάς» του Πεντηκοστιανισμού δεν έχει καμία σχέση με αυτό της αρχαίας Εκκλησίας, αλλά είναι καρπός, είτε ομαδικής μιμητικής παράκρουσης, συνεπεία ισχυρής ψυχολογικής επίδρασης, είτε ακόμα και δαιμονικής ενεργείας. Ενώ στην αρχαία Εκκλησία κατά τη γλωσσολαλιά οι χαρισματικοί πιστοί μιλούσαν συγκεκριμένες γλώσσες, εν απολύτω ηρεμία, εδώ ακούγονται μόνο ακαταλαβίστικες φράσεις εν παροξυσμώ και με απίστευτη φασαρία! «Η ατμόσφαιρα είναι φιλική, αλλά έντονη, ηλεκτρισμένη, επικρατεί έκστασις, παραλήρημα, και ενθουσιαστικό πνεύμα παραφοράς και μανίας». «Οι δυνατές φωνές πολλές φορές μοιάζουν με ουρλιαχτά, παρακινούμενοι συχνά από τον ποιμένα» (Δ. Κόκορη, ό.π. σελ. 127).

 Όπως τονίσαμε παρά πάνω ο Πεντηκοστιανισμός είναι η πλέον πολυάριθμη και εύρωστη προτεσταντική ομάδα στη χώρα μας, έχοντας «εκκλησίες» - παραρτήματα σε όλες τις μεγάλες πόλεις, ακόμα και σε κωμοπόλεις. Αυτό οφείλεται στην καλά οργανωμένη «ιεραποστολή» του. Κύρια εργαλεία του η εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ», την οποία μοιράζει δωρεάν στις μεγάλες πόλεις και ιδίως η λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού, με το ίδιο όνομα, ο οποίος εκπέμπει καθ’ όλο το 24ωρο, με πανελλήνια εμβέλεια, με τη βοήθεια αναμεταδοτών. Το ανησυχητικό είναι ότι εν πολλοίς χρησιμοποιεί ορθόδοξη ορολογία στα ραδιοφωνικά κηρύγματα. Αυτό τον καθιστά σε πολλούς ορθοδόξους πιστούς δυσδιάκριτο, για το ότι πρόκειται για ετερόδοξο κήρυγμα. Μέσω του ραδιοσταθμού προσελκύει τους περισσότερους οπαδούς του. Ο ραδιοσταθμός λειτουργεί από τη δεκαετία του 1990. Όμως, πριν από χρόνια, του απαγορεύτηκε η μετάδοση στο λεκανοπέδιο Αττικής. Τώρα τελευταία εκπέμπει ξανά και στην Αττική.

 Κλείνοντας, θα θέλαμε να επισημάνουμε στους αδελφούς μας Ορθοδόξους πιστούς τον κίνδυνο από αυτή την ετερόδοξη κίνηση, η οποία ως πνευματική βαρεία νόσος έχει απλώσει τα πλοκάμια της σ’ ολόκληρη την πατρίδα μας.  Ο Προτεσταντισμός και εν προκειμένω ο Πεντηκοστιανισμός, έχει καταδικαστεί από την Εκκλησία μας ως αίρεση από πάμπολλες Ορθόδοξες Συνόδους από τον 16^ον αιώνα και εντεύθεν. Προ πάντων όμως έχει καταδικαστεί και από τις Οικουμενικές Συνόδους της βυζαντινής περιόδου με επί κεφαλής την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο (787), η οποία καταδίκασε τους εικονομάχους και τους αγιομάχους, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι προτεστάντες και εν προκειμένω και οι πεντηκοστιανοί. Καλούμε λοιπόν τους πιστούς μας να μην εμπλέκονται σε συζητήσεις με τους πλανεμένους αυτούς αδελφούς, τους οποίους αγαπάμε και αποζητάμε την μεταστροφή τους και την ένταξή τους στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού μας, στην Ορθοδοξία, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να παρασυρθούν, όταν δεν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις για τη διάκριση της αλήθειας από την πλάνη. Αγαπάμε τους πλανεμένους, πολεμάμε την πλάνη. Επίσης καλούμε τους πιστούς μας να μην μελετούν προτεσταντικά και πεντηκοστιανά έντυπα και να μην ακούν τον προειρημένο ραδιοφωνικό σταθμό, ο οποίος μεταδίδει την πλάνη, καλυμμένη με μισές αλήθειες. Να έχουν συνεχώς κατά νουν την προτροπή του Αποστόλου Παύλου: να κατεργαζόμαστε την σωτηρία μας «μετά φόβου και τρόμου»  (Φιλιπ.2,12-18). Η σωτηρία μας να είναι το μεγάλο ζητούμενο και η πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μας!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

http://thriskeftika.blogspot.com

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ: Η ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Σαν πολύ πανούργος που είναι ο διάβολος, κρύβεται «πονηρά», μασκαρεύεται, φοράει προσωπείο δηλαδή μάσκα, ώστε μερικοί από τους δικούς του, τους «υιούς της απείθειας», να πιστοποιούν, να βεβαιώνουν ότι διάβολος δεν «υφίσταται», ότι ο διάβολος γενικά δεν υπάρχει. Θέλει ο διάβολος, να θεωρούν και να νομίζουν οι άνθρωποι ότι αυτός δεν υπάρχει. Γιατί κανένας δεν φυλάγεται από κάποιον που δεν υπάρχει και κανένας δεν αγωνίζεται, δεν παλεύει εναντίον κάποιου που δεν υπάρχει. Αυτή είναι η «ευφυής τεχνική» του διαβόλου, αυτή είναι η διαβολική στρατηγική.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Προς Εφεσίους Επιστολή Απ. Παύλου», εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσ/νίκη, σ.78-80)

ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ: ΝΟΥΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ Ή ΔΑΙΜΟΝΙΩΔΗΣ Ή ΚΤΗΝΩΔΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ!

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: Νους, απομακρυσμένος από τον Θεό ή δαιμονιώδης ή κτηνώδης γίνεται.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του Θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται. 

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ἐν Πειραιεῖ 12-9-2018

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος

Ἑσχάτως τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο προέβη στήν ἁγιοκατάταξη τῶν ἤδη ἁγίων στήν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀντιοικουμενιστῶν Ὁσίων Γερόντων Ἰακώβου Τσαλίκη στίς 27-11-2017[1] καί Ἀμφιλοχίου Μακρῆ στίς 29-8-2018[2].

Βρισκόμαστε μπροστά στό ἀντιφατικό καί τραγελαφικό φαινόμενο, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ σύν αὐτῷ Ἱεράρχες τοῦ Θρόνου, πού ὑποστηρίζουν τόν Οἰκουμενισμό, νά ἁγιοκατατάσσουν ὁσίους Γέροντες, πού στηρίζουν τήν ὀρθοδοξία καί τόν ἀντιοικουμενισμό.

Ἡ πράξη, ὅμως, αὐτή οὐσιαστικά γυρνᾶ μπούμερανγκ ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου, διότι ἡ ἁγία βιοτή τῶν συγχρόνων ἁγίων μας, χαρακτηριστικά τῆς ὁποίας ἦταν ὁ σεβασμός στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἡ τήρηση τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν ἀποφασισθέντων ἀπό τίς Ἅγιες Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρες, ἡ ἀποφυγή τῶν ἀντικανονικῶν συμπροσευχῶν μέ κατεγνωσμένους αἱρετικούς, ἡ ἀποφυγή κάθε νεωτερισμοῦ, ἐκμοντερνισμοῦ καί ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἡ μή ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων ὡς Ἐκκλησιῶν, ἡ μή ἀποδοχή τοῦ ἐγκύρου τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τῆς ἱερωσύνης καί τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν, καί ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν, ἐλέγχει αὐστηρότατα τούς ἀνωτέρω γιά τήν μεταπατερικότητα, τήν μετακανονικότητα, τόν οἰκουμενισμό τους καί πλεῖστα ὅσα ἀνεπίτρεπτα ἔχουν ἤδη διαπράξει (βλ. ψευδοσύνοδο Κρήτης).

Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ Ὀρθόδοξοι ἀκολουθοῦμε τούς ἁγίους πατέρες μας, καί ὄχι τούς συγχρόνους οἰκουμενιστές, καί αὐτούς ἔχουμε ὡς πρότυπα, ὑποδείγματα καί ποδηγέτες στή ζωή μας.

Ἄς δοῦμε, λοιπόν, ἐν συντομίᾳ μερικά περιστατικά ἀπό τόν βίο τῶν συγχρόνων ἁγίων μας, πού ἀποδεινύουν τήν ὀρθόδοξη στάση τους ἔναντι τῶν αἱρετικῶν.    

  

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος Τσαλίκης

α) Διηγεῖται ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος : «Κάποτε ἐπισκέφθηκε τὸ Μοναστήρι μας ἕνας Προτεστάντης πάστορας. Ὅταν μὲ ἐνημέρωσαν ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος εἶναι ‘’ἱερέας’’ τῶν Προτεσταντῶν, τὸν πλησιάσαμε καὶ τὸν ξεναγήσαμε στὸ Μοναστήρι μας. Μετά, εἶπα νὰ ἑτοιμάσουν γιὰ τὸν ἄνθρωπο φαγητό. Ἐγὼ δὲν κάθησα μαζί του στὸ τραπέζι, ἀλλὰ ἀποσύρθηκα στὸ κελί μου. Διότι, αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ τάξις. Οἱ Πατέρες ἀπαγορεύουν τὴ συμπροσευχὴ ποὺ προηγεῖται τῆς κοινῆς τραπέζης».

β) Σὲ ἄλλη περίπτωση ἐπισκέφθηκαν τὸ Μοναστήρι δύο ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καὶ μιὰ ἡλικιωμένη κυρία, Παπική, ρωσικῆς καταγωγῆς, ποὺ εἶχε ἀποφασίσει νὰ γίνει Ὀρθόδοξη. Ὅταν στὸν Γέροντα ἀναφέρθηκε ὅτι, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, στὰ ἄτομα αὐτὰ εἶναι ἀρκετό τό μυστήριο τοῦ Χρίσματος, χωρὶς τὸ Βάπτισμα, ὁ Γέροντας εἶπε : «Δὲν γνωρίζω τί ἀποφάσισε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ἐκεῖνο, ποὺ γνωρίζω, εἶναι ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο λέει : ‘’ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθείς σωθήσεται’’. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται κανονικά το μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος».

γ) Καὶ σὲ ἕνα τρίτο περιστατικὸ ἑνὸς Παπικοῦ, ποὺ θέλησε νὰ βαπτισθεῖ, ἀφοῦ προηγουμένως ὁ «ὀρθόδοξος» ἐπίσκοπος τοῦ εἶπε ὅτι δὲν χρειάζεται βάπτισμα, ἀλλά μόνο χρίσμα, χωρὶς νὰ σχολιάσει τὴν παραπάνω ἀντιμετώπιση, ἔφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στὸ Μοναστήρι καί, βοηθούμενος ἀπὸ ἕνα ἀρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικὰ τὸν ἐν λόγῳ ἄνθρωπο στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους[3].

Ὁ Ὅσιος Ἀμφιλόχιος Μακρῆς

Ο Γέροντας᾽Αμφιλόχιος ἔδρασε σέ ὅλη του τή ζωή καί σέ ὅλους τούς τομεῖς, πού τοῦ ἀνέθεσε ἡ ᾽Εκκλησία ἱεραποστολικά. Δεχόταν μέ τήν ἴδια ἀγάπη καί τούς ᾽Ορθόδοξους καί τούς αἱρετικούς, χωρίς αὐτό, φυσικά, νά σημαίνει ὅτι ἔκαμνε ὁποιαδήποτε ὑποχώρηση δογματική ἤ στά τῆς πίστεως. Οἱ αἱρετικοί μπροστά του ἔκλιναν τό γόνυ τους καί ἀρκετοί μεταστράφηκαν στήν ᾽Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Ορθοδοξία μας.

Ὁ Γέροντας ἀπέρριπτε βέβαια τήν ὑποταγή τῶν Ὀρθοδόξων στό «ἀλάθητο» τοῦ Πάπα, διότι κάτι τέτοιο θά σήμαινε τήν ἐξασθένηση καί τήν ὑποδούλωση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπιθυμοῦσε, ὅμως, τήν ἐπιστροφή τοῦ Ποντίφηκα στίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Προσευχόταν γιά τήν ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κάθε μέρα, καί συμμεριζόταν στό θέμα αὐτό τίς ἀπόψεις τοῦ συγχρόνου ὁμολογητοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς[4].

Τήν περίοδο ἐκείνη, πού εἶχαν ἀρχίσει τά ἀλισβερίσια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μέ τό Βατικανό, ἦταν φυσικό νά πάρουμε τή γνώμη τοῦ Γέροντα : «῾Ο Χριστός, παιδιά μου, ἴδρυσε μία ἐκκλησία, τήν ᾽Εκκλησία μας, τήν ᾽Ορθοδοξία μας. Μόνο αὐτή κρατάει ἀνόθευτη καί ἀκέραια τή διδασκαλία Του. ῞Ολοι οἱ ἄλλοι κάτι πρόσθεσαν ἤ κάτι ἀφαίρεσαν, γι᾽ αὐτό εἶναι σχισματικοί ἤ αἰρετικοί. Πάντως οἱ παπικοί θέλουν μέ κάθε τρόπο νά μᾶς ὑποτάξουν καί νά μᾶς ἀφομοιώσουν. Τό τί ὑπέφεραν οἱ ᾽Ορθόδοξοι ῞Ελληνες κατά τήν κατοχή τῶν Δωδεκανήσων ὄχι μόνον ἀπό τούς ᾽Ιταλούς στρατιῶτες ἀλλά καί ἀπό τούς ᾽Ιταλούς μισιονάριους πού εἶχαν ἔλθει στά Δωδεκάνησα γιά νά μᾶς παρασύρουν στόν παπισμό˙ χρειάζεται πολλή προσοχή καί προσευχή ἐκ μέρους μας. Δέν πρέπει ὅμως νά ξεχνοῦμε ὅτι τό σκάφος τῆς ᾽Εκκλησία μας δέν τό κυβερνοῦν ἄνθρωποι ἀλλά αὐτός ὁ ἴδιος Χριστός».

Τό 1937 ἦρθε σέ ρήξη μέ τούς ᾽Ιταλούς κατακτητές. ᾽Αντιστάθηκε μέ γενναιότητα καί σθένος στὰ σχέδια τους γιὰ τὸν ἐξιταλισμό τῶν Δωδεκανήσων, τήν αὐτονόμηση τῶν νησιῶν ἀπὸ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, καὶ τήν ὑπαγωγή τους στὸν Πάπα τῆς Ρώμης. Τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγώνα του ἦταν νά χάσει τήν ἡγουμενία καί νά ἐξορισθεῖ ἀπό τήν Πάτμο στήν ἡπειρωτική ῾Ελλάδα[5].

Ἡ στάση του ἦταν κρυστάλλινη καί ὁ διωγμός τῶν Ἰταλῶν κατακτητῶν ἐπεκύρωνε τήν ἄποψή του αὐτή.

Γιατί ἐξορίστηκε ὁ ἀείμνηστος ἀπό τούς Ἰταλούς; Δέν ἦταν προμελετημένη ἡ αὐτοκεφαλοποίηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Δωδεκανήσου, γιά νά ἀναγκάσουν τούς Δωδεκανησίους νά γίνουν, θέλοντας καί μή, οὐνίτες;

Αὐτός, καί μάλιστα μόνον αὐτός, περιερχόταν ἀπό τό ἕνα νησί στό ἄλλο καί μέ τόν ἀποστολικότου ζῆλο καί τήν ἀφιλοκέρδεια, πού τόν διέκρινε, προσπαθοῦσε νά τονώσει τό θρησκευτικόσυναίσθημα τοῦ ὑπόδουλου Ἑλληνισμοῦ[6].

---

[1] Ἁγιοκατάταξη π. Ἰακώβου Τσαλίκη, 27-11-2017,  http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/18474-agiokatataji-p-iakobou-tsaliki

[2] Ἁγιοκατάταξη Γέροντα Ἀμφιλοχίου Μακρῆ ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, 29-8-2018, http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/23564-agiokatataji-geronta-amfiloxiou-makri-apo-to-oikoumeniko-patriarxeio

[3] ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ, Ἀντιαιρετικά ἐφόδια, ὄχι νὰ ἐκτρέφουμε, ἀλλὰ νὰ ἐκτρέπουμε τὴν αἵρεσι, Σταμάτα 2013, σ. 55-56.

[4] ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ, Ὁ Γέροντας Ἀμφιλόχιος Μακρῆς˙ μιά σύγχρονη μορφή τῆς Πάτμου (1889-1970), ἐκδ. Ἑπτάλοφος.

[5] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΗΛΙΤΣΗΣ, π. ᾽Αμφιλόχιος Μακρῆς˙ Ὁ εὐπατρίδης Γέροντας καί τό πολύκορφο ὄρος τῆς Πάτμου, http://aktines.blogspot.com/2017/02/blog-post_883.html

[6] ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ, ἔνθ'. ἀνωτ.

http://aktines.blogspot.com

ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΚΟΣΜΙΚΟΥΣ!

Άγιος Αντώνιος: Στους έσχατους καιρούς οι μοναχοί θα γίνουν σαν τους κοσμικούς, και οι κοσμικοί σαν τους δαίμονες.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΘΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΥΠΟΤΑΞΕΙΣ ΚΙ ΑΠΟ ΚΑΜΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑ Ν' ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

''Κανένα πάθος δέν μπορεῖς νά ὑποτάξεις κι ἀπό καμιά ἁμαρτία ν΄ ἀπαλλαγεῖς χωρίς τή βοήθεια τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Γι΄ αὐτό νά ἐπικαλεῖσαι πάντα γιά βοήθεια τό Χριστό, τό Σωτήρα σου.''

Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΝΑΡΕΤΟΥ ΒΙΟΥ!

Η αλήθεια είναι το χαρακτηριστικό του ενάρετου βίου. Το να μιλάει την αλήθεια είναι καθήκον κάθε ανθρώπου και το οφείλει αυτό στον εαυτό του και στους γύρω του. Αυτός που λέει την αλήθεια, τιμά πρώτα τον εαυτό του και ύστερα αυτόν που την ακούει. Η αλήθεια στολίζει διπλά αυτόν που την ομολογεί και τον τελειοποιεί στην Αρετή.

Άγιος Νεκτάριος

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΗΣ ΟΣΑ ΑΚΟΥΕΙΣ!

Μήν πιστεύῃς ὅσα ἀκούεις. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πρᾶγμα ἀκριβόν καί δέν εὑρίσκεται εἰς τοῦ καθενός τόν λόγον. Καθώς ζῇ ἔτσι καί ὁμιλεῖ ἕκαστος τῶν ἀνθρώπων. Γνῶθι ἐκ τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς τήν ἀλήθειαν τῶν λεγομένων. Νόει ἅ λέγω...

Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής και Σπηλαιώτης

Επιστολή ΝΘ΄

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ: Η ΕΥΡΩΠΗ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ

ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ: Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ, ΟΣΗ ΩΡΑ ΘΕΛΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΑΣ!

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης: Ο Θεός είναι τόσο κοντά μας, όση ώρα θέλει ο αέρας να βγει από το στόμα μας!