Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ Η ΦΑΝΤΑΣΙΟΠΛΗΞΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Ὁ ρεαλισμός τῆς Οἰκουμενικότητος
καί ἡ φαντασιοπληξία τῆς παγκοσμιοποίησης

Ἡ θρησκεία, σύμφωνα μέ τόν Γερμανό φιλόσοφο Λουδοβίκο Φόϊερμπαχ (1804-1872), ἕναν ἐκ τῶν θεμελιωτῶν τῆς ἀθεΐας, ἀποτελεῖ φαντασίωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός καί ἡ θρησκεία εἶναι τό προϊόν τῶν ἀνθρώπινων ἐπιθυμιῶν. Αὐτό, πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος σέ σχετικό βαθμό, τή σοφία, τή δύναμη, τήν ἀγάπη κ.λ.π., ἐπιθυμεῖ νά τό ἔχει σέ ἀπόλυτο βαθμό. Ἐφ’ ὅσον ὅμως αὐτή ἡ ἐπιθυμία του δέν μπορεῖ νά ἱκανοποιηθεῖ στόν κόσμο αὐτό, στήν ζωή αὐτή, ἀποδίδει αὐτές τίς ἰδιότητες σέ ἀπόλυτο βαθμό στόν Θεό. Ἔτσι δημιουργεῖται, κατά τόν Φόϊερμπαχ, ὁ πάνσοφος, παντοδύναμος, πανάγαθος κ.λ.π. Θεός. Ὁ ἄνθρωπος, κατασκευάζοντας μέ τόν τρόπο αὐτό τόν Θεό του σύμφωνα μέ τίς δικές του προδιαγραφές, καταφεύγει σέ ἕναν φανταστικό κόσμο, στόν ὁποῖο μποροῦν νά βροῦν ἐκπλήρωση οἱ ἐπιθυμίες του, μέ ἀποτέλεσμα, ὡστόσο, τήν ἀλλοίωση ὅλης τῆς ζωῆς του καί τήν ἀλλοτρίωση τοῦ ἐαυτοῦ του. Διότι ὁ θεῖος αὐτός κόσμος, τό προϊόν τῆς φαντασίας του, γίνεται γι’ αὐτόν πραγματικός καί ὁ πραγματικός κόσμος τῆς ζωῆς ἀπαξιώνεται.

Σίγουρα, ὡς πρός τίς διάφορες θρησκεῖες, πού ὑπάρχουν στόν κόσμο, εἶχε δίκαιο ὁ Γερμανός φιλόσοφος. Ἀλλά στόν ἕναν ἀληθινό Θεό μπορεῖ νά ἀντιστοιχεῖ μόνο μιά Ἀληθινή Θρησκεία. Ὅλες οἱ ἄλλες πρέπει νά εἶναι ἐπινοήσεις ἀνθρώπων! Πράγματι, ἐάν μελετήσει κανείς τίς θρησκεῖες θά διαπιστώσει εὔκολα, ὅτι πρόκειται γιά προϊόντα ἀνθρώπινης φαντασίωσης. Μιά μόνο θρησκεία διδάσκει ὅλα ἐκεῖνα, πού εἶναι ἀδύνατο νά τά ἐπινοήσει διάνοια ἀνθρώπου: ὁ Χριστιανισμός. Ἀλλά καί πάλι, ὄχι ὁ Χριστιανισμός σέ ὅλες τίς ἐκδοχές του. Τόσο στόν Παπισμό ὅσο καί στίς ποικίλες ἐκδοχές τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὁ Θεός, μέ τίς ἰδιότητες πού Τόν διακρίνουν, ἔχει μοιάσει πολύ στόν ἄνθρωπο, ἔχει μετατραπεῖ ὄντως σέ δημιούργημα, ἔστω μέ τελειότατες προδιαγραφές, τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ. Προβάλλεται ἕνας Θεός κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τῆς ἀρρωστημένης ἀνθρώπινης ψυχολογίας. Στή δέ συνέχεια αὐτοῦ τοῦ ἀλλοιωμένου Χριστιανισμοῦ τῆς Δύσης παρουσιάζεται ἡ ἀθεΐα τοῦ Φόϊερμπαχ καί ἄλλες ποικίλες ἐκδοχές της, ὡς ἕνα ἐπί πλέον βῆμα πρός τή διαστροφή τοῦ ψυχικοῦ κόσμου τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ φανερά πιά προβάλλει τόν ἑαυτό του ὡς Θεό.

Μέ βάση τίς παραπάνω κεντρικές θέσεις τοῦ Φόϊερμπαχ θά μποροῦσε νά συμπεράνει κανείς, ὅτι κατ’ ἐξοχήν ἡ ἀθεΐα εἶναι ἐκείνη πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά στερεώνεται γερά στή πραγματικότητα τῆς ζωῆς. Ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ὅμως συμβαίνει. Ἐκεῖνοι πού εἶναι χωρίς Θεό, ἐνστερνίζονται κατ’ ἐξοχήν μιά φανταστική πραγματικότητα, ἐπειδή ἁπλούστατα ἡ ζωή χωρίς Θεό δέν ἀντέχεται, ὅπως ὑπογραμμίζει πολύ χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Χωρίς Θεό οἱ ἄνθρωποι ὅλο καί περισσότερο ἐκφυλίζονται, χάνουν τή λογική τους, ἀποκτηνώνονται καί μάλιστα φαντάζονται καί προβάλλουν στή συνέχεια αὐτή τήν ἀποκτήνωση ὡς φυσική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ἰδιαίτερα χαρακτηριστική εἶναι ἡ ἐπιχειρηματολογία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Πολύ συχνά προβάλλουν τό ἐπιχείρημα: Μά αὐτό παρατηρεῖται καί στά ζῶα. Καί δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι μέ τήν ἐπιχειρηματολογία αὐτή ὁμολογοῦν τήν ἀποκτήνωσή τους, ὅτι ἔχουν ξεφύγει πλέον ἀπό τό ἀνθρώπινο εἶδος.

Ἀφοῦ ἀρνοῦνται ἀκόμα καί τήν ψυχή, οἱ πεπεισμένοι ἄθεοι, μετατρέπονται σέ καθαρά κρεάτινες ὑπάρξεις καί ζοῦνε μόνο γιά τή ἱκανοποίηση τῆς σάρκας τους. Αὐτή τήν ἐκτροπή τῆς ζωῆς τους φροντίζουν βέβαια νά τήν διακοσμοῦν καί νά τήν ἐπενδύουν μέ φανταχτερά ἰδεολογικά χρώματα. Ἔτσι μέ αὐτόν τόν ἐντυπωσιακό ἐξωτερικό διάκοσμο δέν εἶναι πλέον σέ θέση νά ἀντιλαμβάνονται τή κενότητα καί τήν γύμνια τῆς ζωῆς τους. Γι’ αὐτό ὅλες οἱ προσπάθειές τους τείνουν στό νά προβάλλουν τή διαστροφή ὡς ὑγεία καί ἰδανική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτή σέ γενικές γραμμές εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ παγκοσμιοποιημένου ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς μας, γιά τήν προβολή τοῦ ὁποίου ξοδεύονται δισεκατομμύρια, στήνονται ἀμέτρητες καμπάνιες καί δημιουργοῦνται νέα νομοθετήματα. Αὐτός ὁ νέος παγκοσμιοποιημένος ἄνθρωπος προβάλλεται ὡς πρότυπο ἀνθρώπου στά νέα προγράμματα σπουδῶν τῶν ἐκπαιδευτικῶν συστημάτων. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, πού ξεπερνάει ἀκόμα καί τούς προσδιορισμούς τοῦ φύλου. Πῶς; Ἰσχυρίζεται ὅτι τό βιολογικό φῦλο εἶναι κάτι τό φανταστικό ἐνῶ τό κοινωνικό φῦλο, ἐκεῖνο πού ἐπιθυμεῖ καί ἐπιλέγει, εἶναι τό πραγματικό καί, ἄρα, τό φυσικό. Μέ τήν πεποίθηση αὐτή τοῦ δημιουργεῖται ἡ αἴσθηση ὅτι ἀνάγεται σέ πρωτόγνωρα ὕψη ἀνθρώπινης “ἐλευθερίας”, ἀφοῦ προσδιορίζει πλέον “ἐλεύθερα” τό φῦλο του, καταστρατηγῶντας κάθε ἔννοια βιολογικῆς ἀναγκαιότητας.

Τοποθέτησα αὐτές τίς σκέψεις στήν ἀρχή τοῦ κειμένου, γιά νά συνειδητοποιήσουμε τίς ἔννοιες τοῦ πραγματικοῦ καί τοῦ φανταστικοῦ, ὅπως γίνονται ἀντιληπτές στό νέο ἀνθρωποείδωλο τῆς παγκοσμιοποιημένης ἀνθρωπότητας. Στόν ἀντίποδα αὐτῆς τῆς καθαρά φανταστικῆς ἔννοιας τοῦ “πραγματικοῦ”, πού βασίζεται ἀποκλειστικά στήν ἄνευ ὁρίων ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, βρίσκεται τό ὄντως πραγματικό, πού ταυτίζεται μέ τήν οἰκουμενικότητα καί βιώνεται σέ κορυφαῖο βαθμό στό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς.

Ἄς ἔρθουμε ὅμως στήν οἰκουμενικότητα τοῦ γεγονότος τῆς Πεντηκοστῆς. Βλέπουμε 11 ψαράδες, τή στενή ὁμάδα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Μέχρι τήν ἡμέρα τῆς ἔλευσης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κρύβονταν, ἦταν φοβισμένοι, περικυκλωμένοι ἀπό ἕναν, πρός αὐτούς, ἐχθρικό κόσμο. Εἶχαν λάβει, βέβαια, ἀπό τό Πάσχα, τήν βεβαιότητα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Τούς εἶχε ἐμφανιστεῖ τόσες φορές. Ἀλλά μέ τήν Ἀνάληψή Του εἶχαν μείνει χωρίς τή σωματική παρουσία τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ τους. Εἶχαν λάβει ὡστόσο τήν ὑπόσχεση γιά «τήν δύναμιν ἐξ ὕψους». Καί ὄντως, τούς βλέπουμε τελικά νά θεμελιώνουν τήν μόνη ἀληθινή θρησκεία! Ποιοί; Ψαράδες! Καί τί θρησκεία; Μιά θρησκεία μέ ἕναν ἀσύλληπτο δυναμισμό! Ὄχι μόνο ἄντεξε σέ τρεῖς αἰῶνες διωγμῶν, ἀλλά παρά τό τεράστιο πλῆθος τῶν μαρτύρων, ἑκατομμυρίων μαρτύρων, κατέγραψε ἡ θρησκεία αὐτή καί μιά συνεχῶς αὐξητική τάση πιστῶν. Αὐτός εἶναι ρεαλισμός σέ ὕψιστο βαθμό, αὐτή εἶναι ἡ ἱστορική πραγματικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Στή συνέχεια παραθέτουμε ἕνα παράδειγμα δημιουργίας ἄλλης θρησκείας, ὥστε νά ἔχουμε ἕνα σημεῖο σύγκρισης: «Τό 1792 μέσα στήν παραζάλη τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, πού κατήργησε μέ διάταγμα τόν Θεό καί τόν Χριστό, καί ἀποφάσισε νά φτιάξει δική της θρησκεία, ἕνας La Reveillere Lepeaux (Λά Ρεβεγιέρ Λεπῶ) ἔφτιαξε μιά δικῆς του ἔμπνευσης θρησκεία: τήν θρησκεία τῶν θεοφιλανθρώπων.

Εἶχε ἀπό πίσω του ὅλον τόν παντοδύναμο μηχανισμό τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης. Μιλᾶμε γιά ἄριστες συνθῆκες, ἀφοῦ ὁ λαός ἦταν ἀγανακτισμένος κατά τῆς φράγκικης φεουδαρχικῆς ἱεραρχίας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί τό ἔδαφος ἦταν προετοιμασμένο ἀπό τό ἔργο τῶν Διαφωτιστῶν! Καί ποιό τό ἀποτέλεσμα; Παρ’ ὅτι ἡ θρησκεία πού ἐπινοήθηκε ἦταν λογοκρατική, γελοῦσαν οἱ πάντες μέ τά καμώματα τοῦ Λά Ρεβεγιέρ Λεπῶ! Ἀκόμη καί οἱ ἡγέτες τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης! Καί ἐκεῖνος διαμαρτυρόταν!

–Δέν μέ βοηθᾶτε, ὅσο πρέπει! Τό θέμα δέν πάει μπροστά! Μά γιατί ὁ Χριστός τά κατάφερε καί ἐμεῖς δέν κάνουμε τίποτε; Τότε ἕνας ἡγέτης τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης τοῦ εἶπε:

–Εἶναι πολύ ἁπλό. Ἄν καί σύ θέλεις νά πετύχει τό ἔργο σου, διάλεξε μιά Παρασκευή. Καί σταυρώσου. Καί πέθανε στόν σταυρό. Καί ἐμεῖς θά σέ θάψουμε. Μόνο πρόσεξε, νά ἀναστηθεῖς τήν Κυριακή! Τότε, ὅλα θά πᾶνε καλά!... Μετά ἀπό λίγο οἱ ἐμπνεύσεις τοῦ Λά Ρεβεγιέρ Λεπῶ διαλύθηκαν»¹.

Ἀλλά καί αὐτές οἱ προϋποθέσεις πού ἀνέφερε ὁ ἡγέτης τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης δέν ἀρκοῦν. Χρειάζεται, ὅπως βλέπουμε στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἡ δύναμις ἐξ ὕψους.

Τί κάνει αὐτή ἡ δύναμις ἐξ ὕψους, τί κατορθώνει αὐτή ἡ ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ’ αὐτούς τούς ψαράδες; Σύμφωνα μέ τό κείμενο τῶν Πράξεων, σύμφωνα μέ τήν ἱστορική πραγματικότητα τῆς πρώτης Ἐκκλησίας καί σύμφωνα μέ τήν ὑμνογραφία, πού ἀποδίδει αὐτή τήν πραγματικότητα, οἱ μαθητές, «οἱ τοῦ Σωτῆρος ἐρασταί χαρᾶς ἐπλήσθησαν, καί θάρσος ἔλαβον οἱ πρώην δειλιῶντες». Ἐκεῖ πού πρίν φάνηκαν δειλοί, τώρα ἐμφανίζονται θαρραλέοι, στερεωμένοι μέσῳ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτούς τούς ἁπλούς μαθητές ὁ Χριστός τούς ἀναδεικνύει «πανσόφους», τούς χαρίζει τή συμμετοχή στή δική Του σοφία, στήν ὁποία κανένας δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ. Ἔχει κεντρική σημασία ἐδῶ τό γεγονός τοῦ ἔρωτος πρός τόν Σωτῆρα, ἡ ὁλοκληρωτική στροφή πρός τόν Θεάνθρωπο Χριστό, τό νά ἐπιθυμεῖ κανείς μέ ὅλη τήν ὕπαρξή του τή σχέση καί τήν ἐπικοινωνία μέ τόν Κύριο. Μόνο ἔτσι μπορεῖ νά γίνει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι αὐτή ἡ στερέωση, νά κατορθώνεται ἡ σταθερότητα καί τό ἀκλόνητο στή βίωση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ καί ἡ συμμετοχή στή σοφία Του.

Τήν ἱστορική πραγματικότητα τοῦ γεγονότος τῆς Πεντηκοστῆς, μᾶς δίνουν τά ἐξωτερικά αἰσθητά σημεῖα, ἀντιληπτά ἀπό ὅλους: ἡ βιαία πνοή καί οἱ πύρινες γλῶσσες, πού κατά τόν ὑμνογράφο δροσίζουν τούς μαθητές. Ἐδῶ προφανῶς γίνεται ἡ σύνδεση μέ τούς τρεῖς νεανίσκους στήν κάμινο τοῦ Ναβουχοδονόσωρα, οἱ ὁποῖοι ἐπίσης αἰσθάνθηκαν τή δρόσο μέσα στή φωτιά τῆς καμίνου. Καί ἔπειτα ἀκολουθεῖ τό ἔκτακτο φαινόμενο, οἱ μαθητές νά μιλοῦν ξένες γλῶσσες καί ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ μέσῳ τοῦ λόγου τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ νά μεταδίδεται μέ τούς αἰσθητούς ἤχους τῶν γλωσσῶν ὅλων ἐκείνων πού ἦσαν ἐκεῖ. Ὁ ἐκτός τοῦ Θεοῦ κόσμος, ὁ ἐχθρικός πρός τόν Θεό κόσμος, ὅπως συμβαίνει σέ ὅλες τίς ἐποχές, χλευάζει τό θαυμαστό αὐτό γεγονός, κατηγορῶντας τούς μαθητές γιά μέθη. Καί ὅμως οἱ μαθητές καί οἱ ὑπόλοιποι πιστοί ἐκεῖ, τόσο μέ τό κοινό βίωμα ὅσο καί μέ τήν ἐκπληκτική ἔκφραση τῆς κατάργησης τοῦ γλωσσικοῦ ἐμποδίου, μαρτυροῦν τή συμφωνία ὅλων, ὅτι μέ τήν Ἔλευση τοῦ Παναγίου Πνεύματος στίς καρδιές ὅλων τῶν πιστῶν, ὅλοι κληθήκαμε σέ ἑνότητα, σέ θεία ἁρμονία, ὅπως τονίζει ἡ ὑμνογραφία. Αὐτό εἶναι καί τό κύριο γνώρισμα τῆς οἰκουμενικότητας. Μέσα στή θεία αὐτή ἁρμονία βιώνονται καί ὅλα τά ἄλλα χαρακτηριστικά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού καί αὐτά εἶναι ἀναγνωριστικά καί ἐκφραστικά στοιχεῖα τῆς οἰκουμενικότητας, ἡ σοφία, ἡ εὐθύτητα, ἡ σύνεση, ἡ ἀγαθότητα, τό νοερό καί τό ὁδηγητικό στοιχεῖο, ἐκεῖνο τῆς κάθαρσης καί τῆς θεοποίησης κ.ἄ. Ὅλα αὐτά φανερώνουν τήν ἀνθρώπινη ποιότητα τῆς οἰκουμενικότητας τοῦ χριστιανισμοῦ, δίνουν τίς ἀληθινές ἀνθρώπινες διαστάσεις στήν πληρότητά τους. Ἤ μᾶλλον δέν πρέπει νά γίνει λόγος ἁπλῶς γιά ἀνθρώπινες διαστάσεις. Πρόκειται τελικά γιά θεανθρώπινες μέσα ἀπό τή Θεία Χάρη, πού δίνεται στόν ἄνθρωπο.

Ἴσως μέ τό πιό μοναδικό τρόπο ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ χριστιανισμοῦ περιγράφεται στίς παρακάτω προτάσεις μέ τίς ὁποῖες ξεκινάει κάθε Ἀκολουθία στήν Ἐκκλησία μας: «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών, καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, καί ζωῆς χορηγός, ἐλθέ, καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος, καί σῶσον Ἀγαθέ τάς ψυχάς ἡμῶν.»Ἔχουμε ἐδῶ ὡς βασικά στοιχεῖα τῆς οἰκουμενικότητας τήν ἀνάγκη τῆς ἄμεσης σύνδεσής μας μέ τόν οὐρανό, μέ τόν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν, πού εἶναι καί ἡ πηγή τῆς προέλευσής μας, πού ὡς πρόσωπο ταὐτίζεται μέ τήν ἀλήθεια, πού διαπερνάει καί πληρεῖ τά πάντα, πού γι’ αὐτό εἶναι πέρα ἀπό τόπο καί χρόνο ἀλλά ταὐτόχρονα καί ἀπόλυτα αὐτονόητα σέ κάθε τόπο καί χρόνο, πού παρέχει ὅλα τά ἀγαθά καί τήν ἴδια τή ζωή, ἐξασφαλίζοντας ἔτσι καί τήν ποιότητα τῆς ζωῆς τοῦ καθενός μας, πού δέχεται νά ἔλθει μέσα μας, μέσα στό πλάσμα του, νά τό καθαρίσει καί νά τό ἀποκαταστήσει στήν ἀρχική του λαμπρότητα καί ἔτσι καί νά τό σώσει, δίνοντας στή ζωή του αἰώνιες διαστάσεις. Ἔτσι ἡ οἰκουμενικότητα πέρα ἀπό τήν ὁριζόντια διάσταση, σέ κάθε ἐποχή λαμβάνει καί μιά διαχρονική καί μιά αἰώνια διάσταση, μέ τήν ἔννοια τῆς συμφωνίας, τῆς θείας ἁρμονίας ὅλων τῶν ἁγίων, ὅλων τῶν αἰώνων.

Ὅλοι μας ἔχουμε ζήσει τή δική μας Πεντηκοστή μέ τό Βάπτισμα καί τό Χρῖσμα, πού δεχθήκαμε. Ἐκεῖ ἀποκτήσαμε μιά ὁλοκαίνουργια ὕπαρξη, τή φύση τοῦ πρώτου Ἀδάμ πρίν ἀπό τήν πτώση. Τό ἐρώτημα πού πρέπει νά θέσουμε ὁ καθένας στόν ἑαυτό του εἶναι: Ποῦ πῆγε ἡ ἁγία αὐτή κατάσταση τοῦ ἑαυτοῦ μας; Τί τήν κάναμε; Ἀλλά καί μόνο τό γεγονός, ὅτι καί σήμερα γιορτάζουμε τήν Πεντηκοστή, δίνει σέ ὅλους μας τή δυνατότητα τῆς πραγμάτωσης τῆς Ἔλευσης τοῦ Παναγίου Πνεύματος στή ζωή μας. Μᾶς δίνει τή δυνατότητα γιά τήν προοδευτική μεταβολή της σέ ζωή μέσα στήν ἁγιότητα, στήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μας. Μέ τόν τρόπο αὐτό θά συμμετέχουμε καί στήν οἰκουμενικότητα, στή θεία ζωή μέσα στήν ἱστορία, ἀλλά μέ τήν αἰώνια διάστασή της. Ἱστορική πραγματικότητα, ἤ καλύτερα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, ἔστω κατά προσέγγιση, ἔγινε αὐτή ἡ οἰκουμενικότητα μέ τό διά τοῦ Σταυροῦ Πολίτευμα τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου.

Σήμερα φαίνεται νά ἀπέχουμε ἀπό αὐτό, ἴσως ὅσο ποτέ ἄλλοτε. Σύμφωνα μέ τήν παγκοσμιοποίηση δυτικοῦ τύπου πού ζοῦμε ὅλοι μας στήν καθημερινότητά μας, δέν ὑπάρχει ἀλήθεια. Τό ἰδανικό κοινωνικοπολιτικό σχῆμα συμβίωσης εἶναι τό οὐδετερόθρησκο, ἤ καλύτερα ἄθεο κράτος, ἐπειδή τό κράτος αὐτό καθιερώνει ἕνα πλαίσιο ζωῆς χωρίς Θεό, χωρίς ἀναφορά στόν Θεό. Αὐτό δέν ὑπῆρξε ποτέ στήν Ἱστορία. Πάντοτε ὑπῆρξε ἀναφορά σέ Θεό. Καί φθάσαμε στό σημεῖο, αὐτό τό εἶδος συμβίωσης νά ἐκθειάζεται ἀκόμα καί στά βιβλία θρησκευτικῶν ὡς ἰδανική μορφή κοινωνικῆς ὀργάνωσης τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἐκθειασμός αὐτός γίνεται ἀπροκάλυπτα στόν Φάκελο Μαθήματος(Φ.Μ.) τῆς Τρίτης Γυμνασίου στήν ἑνότητα γιά τήν Ε.Ε., στή σ. 37 καί ἑξῆς. Τονίζεται ἀρχικά ὡς ἰδανικό, οἱ θρησκεῖες νά ἀποτελοῦν καθαρά ἰδιωτική ὑπόθεση μέ δυνατότητα συλλογικῆς ἐπέμβασης στόν κοινωνικό χῶρο, ὁ ὁποῖος ὀφείλει νά εἶναι ἀπόλυτα οὐδέτερος. Ὀφείλει ὡς δημόσιος χῶρος –διαβάζω ἀπό τόν ΦΜ– νά «διακρίνεται γιά τήν πολυεπίπεδη […] οὐδετερότητά του καί γιά τήν δυνατότητα πού δίνεται σέ κάθε ἰδεολογία, θρησκευτική πίστη κλπ. νά συμβάλλει ἰσότιμα μέ θεωρήσεις οἱ ὁποῖες προβάλλουν ἐπιμέρους μοντέλα ἑρμηνείας τοῦ κόσμου, στό βαθμό πού κάθε μιά ἀπό αὐτές ἐπιδεικνύει σεβασμό ἔναντι τῆς ἐλευθερίας τοῦ κάθε διαφορετικοῦ».

Μέ ἄλλα λόγια αὐτή ἡ προβολή τοῦ οὐδετερόθρησκου κράτους θεωρεῖ ἀνεπίτρεπτο, μιά σχεδόν ὁμοιογενής κοινότητα ἀνθρώπων, σύμφωνα μέ τίς ἀρχές τῆς δημοκρατίας, νά ὁρίσει τόν δικό της δημόσιο χῶρο μέ βάση τίς μεταφυσικές της πεποιθήσεις. Τό οὐδετερόθρησκο, δηλ. τό ἄθεο, πρέπει κατά τήν παραπάνω ἀντίληψη νά ἀποτελεῖ ἀπαραίτητα τήν ταὐτότητα ἑνός κράτους, ἐπειδή διαφορετικά μπορεῖ νά παραβιάζονται τά δικαιώματα κάποιας μειονότητας. Τό ὅτι παραβιάζονται τά δικαιώματα τῆς πλειοψηφίας εἶναι προφανῶς ἀσήμαντο. Αὐτή πρέπει νά ὑποτάσσεται μέ δογματικό τρόπο στήν ἄθεη ἰδεολογία καί ἰδεοληψία. Τό ὅτι παραβιάζονται τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ, φαίνεται ἐπίσης νά εἶναι ἀσήμαντο. Μιλᾶμε στή συνάφεια αὐτή γιά τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή ὁ Θεός διαχρονικά, στήν Παλαιά Διαθήκη, καί ἰδίως στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεανθρώπου, ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι ὁ Δημιουργός τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ὡς Δημιουργός προφανῶς ἔχει κάθε δικαίωμα νά ὁρίζει τό πῶς ὀφείλει νά λειτουργεῖ ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία προκειμένου νά μπορέσει νά ἐκπληρώσει τόν σκοπό της, τήν ὁμοίωση τῶν μελῶν της μέ τόν Χριστό. Καί προφανῶς καί οἱ χριστιανοί ὡς σχεδόν ὁμογενεῖς κοινότητες ἔχουν κάθε δικαίωμα νά ὁρίσουν τόν δημόσιο χῶρο τους, ἔτσι ὥστε νά διαμορφώνεται σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀλλά κατά τούς συγγραφεῖς τοῦ ΦΜ, ὁ Θεός δέν ἔχει τέτοια δικαιώματα καί οὔτε φυσικά οἱ χριστιανοί πού ἀκολουθοῦν τίς ὁδηγίες Του. Γιατί ὅμως; Ἡ ἀπάντηση ἐδῶ, μάλιστα ἀπό χείλη ἀρχιερέα, εἶναι ὄντως ἐκπληκτική: ἐπειδή ὁ ἴδιος ὁ Χριστός θεωρεῖ τό οὐδετερόθρησκο κράτος ὡς ἰδανική μορφή κοινωνικῆς συμβίωσης τῶν ἀνθρώπων. Θεωρεῖ, ὅτι ἡ κοινωνία, πού διοργανώνει τό δημόσιο χῶρο της σάν νά μήν ὑπάρχει Θεός, πετυχαίνει τή μαγική συνταγή γιά τήν εὐτυχισμένη συμβίωση τῶν ἀνθρώπων! Διαβάζω ἀπό τό ΦΜ στή σ. 38: «Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὡς ἄνθρωπος, δέν ἀπευθύνθηκε στήν ἰδιωτική σφαῖρα τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων [...] ἀλλά ἀντίθετα τόλμησε νά μαρτυρήσει δημόσια τό μήνυμα τοῦ Πατέρα Του, νά κηρύξει τό Εὐαγγέλιό Του, ὡς μία μεταξύ πολλῶν σωτηριολογική πρόταση στό πλαίσιο τοῦ Ἑλληνορωμαϊκοῦ κόσμου, μέ τέτοια μάλιστα παρρησία, ὥστε νά ὑποστεῖ ὁ ἴδιος τήν μῆνιν καί τήν καταδίκη τῆς θρησκευτικῆς ἐξουσίας μέ τήν ἀρωγή τοῦ κρατικοῦ βραχίονα. Ἡ ἴδια ἡ βιοτή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ προβάλλει ἑπομένως, ὡς τό πλέον κατάλληλο παράδειγμα δημόσιας μαρτυρίας τῆς πίστης, μέ ἀπόλυτο σεβασμό στήν διαφορετικότητα καί συνύπαρξη τῶν ποικίλων ἐπιμέρους κοσμοθεωρήσεων»!

Νομίζουμε, ὅτι δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι μέ βάση τό παραπάνω κείμενο, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἀσπάζεται ἀπόλυτα τό ἰδεολόγημα τοῦ οὐδετερόθρησκου, ἤ καλύτερα ἄθεου κράτους. Τί νά πεῖ κανείς, πῶς νά χαρακτηρίσει αὐτόν τόν ἄμεσα ἀπό τήν ἀθεΐα κατευθυνόμενο παραλογισμό, ὁ ὁποῖος διαγράφει μέ μιά μονοκονδυλιά ὅλο τόν πολιτισμό τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς καί στιγματίζει ἐμμέσως πλήν σαφῶς τό διά τοῦ Σταυροῦ πολίτευμα τοῦ ὄντως μεγάλου Ἁγίου Κωνσταντίνου ὡς προϊόν φασιστικῆς ἐπιβολῆς;

Λέων Μπράνγκ, Δρ. Θεολογίας

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» agnikolaos.gr Ἀρ. Τεύχους 201 Μάϊος 2019

https://aktines.blogspot.com

ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ. ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ!

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Μην απελπίζεσαι. Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις… αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς. Όπως και Εκείνος μας αγαπά και φροντίζει για εμάς, όπως ο κάθε πατέρας για τα παιδιά του. Και όλοι μας είμαστε παιδιά Του Θεού. Και ό,τι καλό έχουμε, το έχουμε από Τον Θεό. Είναι δικό Του το δώρο. Δεν έχεις ακούσει στην Εκκλησία ότι: “Πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί κατά βαίνον, εκ σου του Πατρός των φώτων;”

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΟΤΑΝ ΠΙΚΡΑΙΝΕΣΑΙ ΚΑΙ ΑΓΑΝΑΚΤΕΙΣ!

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Ὅταν πικραίνεσαι καὶ ἀγανακτεῖς, ἔστω μόνο μὲ τὴ σκέψη, χαλᾶς τὴν πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα. Ἐμποδίζεις τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ ἐνεργήσει καὶ ἐπιτρέπεις στὸ διάβολο νὰ μεγαλώσει τὸ κακό. Ἐσὺ πάντοτε νὰ προσεύχεσαι, νὰ ἀγαπᾶς καὶ νὰ συγχωρεῖς, διώχνοντας ἀπὸ μέσα σου κάθε κακὸ λογισμό.

Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ

Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ

(ΛΟΥΚΑΣ 6,27-36)

27 «Αλλά σ’ εσάς λέω που ακούτε: αγαπάτε τους εχθρούς σας, κάνετε καλό σ’ αυτούς που σας μισούν, 

28 ευλογείτε αυτούς που σας καταριούνται, προσεύχεστε γι’ αυτούς που σας βλάπτουν. 

29 Σ’ όποιον σε χτυπά στη μια πλευρά του σαγονιού σου πάρεχε και την άλλη, και από αυτόν που σου παίρνει το πανωφόρι μην τον εμποδίσεις να πάρει και το πουκάμισο. 

30 Σε καθέναν που σου ζητάει δίνε, και από όποιον παίρνει τα δικά σου, πίσω μην τα ζητάς. 

31 Και καθώς θέλετε να κάνουν σ’ εσάς οι άνθρωποι, κάνετε σ’ αυτούς ομοίως. 

32 Και αν αγαπάτε όσους σας αγαπούν, ποια χάρη έχετε; Γιατί και οι αμαρτωλοί αγαπούν όσους τους αγαπούν. 

33 Και βέβαια, αν αγαθοποιείτε όσους σας αγαθοποιούν, ποια χάρη έχετε; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. 

34 Και αν δανείσετε σ’ εκείνους από τους οποίους ελπίζετε να τα λάβετε, ποια χάρη έχετε; Και αμαρτωλοί σε αμαρτωλούς δανείζουν, για να λάβουν πίσω τα ίσα. 

35 Αλλά όμως αγαπάτε τους εχθρούς σας και αγαθοποιείτε και δανείζετε μην ελπίζοντας πίσω τίποτα. και θα είναι ο μισθός σας πολύς, και θα είστε γιοι του Υψίστου, γιατί αυτός είναι ευεργετικός στους αχάριστους και κακούς. 

36 Γίνεστε οικτίρμονες καθώς και ο Πατέρας σας είναι οικτίρμονας». 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ– ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο Ε'(5) 1-15

Η θεραπεία του παράλυτου στη Βηθεσδά

Μετὰ ταῦτα ἦν ἡ ἑορτὴ τῶν ᾿Ιουδαίων, καὶ ἀνέβη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα.

ἔστι δὲ ἐν τοῖς ῾Ιεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα.

ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν.

ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι.

ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ.

τοῦτον ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;

ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.

λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.

καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ.

ἔλεγον οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον.

ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.

ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει;

ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ ᾿Ιησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ.

μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται.

ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς ᾿Ιουδαίοις ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

Νεοελληνική Απόδοση

Μετά από αυτά, ήταν εορτή των Ιουδαίων, και ανέβηκε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα.

Υπάρχει λοιπόν στα Ιεροσόλυμα κοντά στην προβατική πύλη μια κολυμπήθρα που επονομάζεται εβραϊκά Βηθεσδά και έχει πέντε στοές.

Σ’ αυτές ήταν κατάκοιτοι πλήθος οι ασθενείς: τυφλοί, χωλοί, παράλυτοι, που περίμεναν την κίνηση του νερού.

Γιατί άγγελος Κυρίου κάθε τόσο κατέβαινε στην κολυμπήθρα και ταραζόταν το νερό.

Ο πρώτος, λοιπόν, που έμπαινε μετά την ταραχή του νερού γινόταν υγιής από οποιοδήποτε νόσημα τότε τον κατείχε .

Ήταν λοιπόν κάποιος άνθρωπος εκεί που είχε τριάντα οχτώ έτη με την ασθένειά του.

Όταν ο Ιησούς είδε αυτόν κατάκοιτο, και επειδή γνώριζε ότι ήδη πολύ χρόνο έχει εκεί, του λέει: «Θέλεις να γίνεις υγιής;»

Του αποκρίθηκε ο ασθενής: «Κύριε, άνθρωπο δεν έχω να με βάλει στην κολυμπήθρα όταν ταραχτεί το νερό. Ενώ λοιπόν εγώ προσπαθώ να έρθω, άλλος κατεβαίνει πριν από εμένα».

Του λέει ο Ιησούς: «Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα».

Και αμέσως έγινε υγιής ο άνθρωπος και πήρε το κρεβάτι του καί περπατούσε. Ήταν τότε Σάββατο εκείνη την ημέρα.

Έλεγαν λοιπόν οι Ιουδαίοι στον θεραπευμένο: «Είναι Σάββατο, και δε σου επιτρέπεται να σηκώσεις το κρεβάτι σου».

Αυτός τους αποκρίθηκε: «Εκείνος που με έκανε υγιή, εκείνος μου είπε: “Πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα”».

Τον ρώτησαν: «Ποιος είναι ο άνθρωπος που σου είπε: “Πάρε το και περπάτα”;»

Αλλά αυτός που γιατρεύτηκε δεν ήξερε ποιος είναι, γιατί ο Ιησούς ξέφυγε, επειδή υπήρχε πλήθος σ’ εκείνον τον τόπο.

Μετά από αυτά τον βρίσκει ο Ιησούς μέσα στο ναό και του είπε: «Δες, έχεις γίνει υγιής. μην αμαρτάνεις πια, για να μη σου γίνει κάτι χειρότερο».

Έφυγε ο άνθρωπος και ανάγγειλε στους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς είναι εκείνος που τον έκανε υγιή.

https://www.ekklisiaonline.gr

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ. ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ!

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Μην απελπίζεσαι. Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις… αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς. Όπως και Εκείνος μας αγαπά και φροντίζει για εμάς, όπως ο κάθε πατέρας για τα παιδιά του. Και όλοι μας είμαστε παιδιά Του Θεού. Και ό,τι καλό έχουμε, το έχουμε από Τον Θεό. Είναι δικό Του το δώρο. Δεν έχεις ακούσει στην Εκκλησία ότι: “Πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί κατά βαίνον, εκ σου του Πατρός των φώτων;”

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Από ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Θεό, πνευματική κατανόηση να μην περιμένουμε. Να ευχόμαστε να τους συγχωρέσει ο Θεός και να τους φωτίσει. Ούτε και ανθρώπους που έχουν εγωισμό και κακότητα (ας λένε ότι είναι Χριστιανοί) να κουράζεσαι να τους πείσεις να καταλάβουν την αλήθεια, γιατί μέσα τους η αλήθεια δεν χωράει.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΧΡΗΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΑΛΛΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Έναν άνθρωπο πού δεν κάνει λεπτή εργασία στον εαυτό του, ο σατανάς τον πολεµάει. Ο σατανάς δεν πάει σε έναν άχρηστο άνθρωπο, αλλά πάει σε έναν αγωνιστή, για να τον πειράξη και να τον αχρηστέψη. ∆εν χάνει τον καιρό του να κάνη λεπτή εργασία σε κάποιον πού δεν κάνει λεπτή εργασία.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΤΕ ΕΓΩΪΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΑΣ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Μήν καταπιέζετε ἐγωϊστικά τόν ἑαυτό σας, πάνω ἀπό τίς δυνάμεις σας, καί δημιουργεῖτε ἄγχος. Ὁ Χριστός εἶναι στοργικός Πατέρας καί ὄχι τύραννος. Τόν φιλότιμο ἀγώνα μας χαίρεται ὁ Χριστός. Ἐάν δέν μποροῦμε νά ἀγωνισθοῦμε πολύ ἤ καθόλου, τουλάχιστον νά τό γνωρίζουμε ταπεινά καί νά ζητᾶμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΡΥΒΕΙ, ΟΛΗ ΣΟΥ Η ΥΠΑΡΞΗ ΝΑ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ!

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

Η προσευχή είναι δύναμη! Η προσευχή είναι πηγή ευλογίας!

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΔΙΩΞΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΡΟΤΗΤΟΣ!

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: Ο Θεός θα διώξει το πνεύμα της ψυχρότητος, όπως ο άνεμος διώχνει την ομίχλη.

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ: ΟΠΩΣ ΤΟ ΚΕΡΙ ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΡΜΑΝΘΕΙ ΚΑΙ ΜΑΛΑΚΩΣΕΙ!

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ: Όπως το κερί αν δεν θερμανθεί και μαλακώσει, δεν μπορεί να δεχθεί επάνω του την σφραγίδα, έτσι και η ψυχή, χωρίς να δοκιμασθεί με τους κόπους και τις ασθένειες δεν μπορεί να λάβει επάνω της την σφραγίδα της αρετής.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΔΩΣΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΗ ΔΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΕ!

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Τα πάντα δώσε για τον Χριστό, τον Χριστό μη δώσεις για τίποτε!

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ: ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ

ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Τραγική, αναντιλέκτως, η συνέντευξη( Κ. Γαβρόγλου : «Οι μόνες αντιδράσεις για τα θρησκευτικά είναι από την Ένωση Θεολόγων και κάποιους Μητροπολίτες”.) του ολετήρα της πάλαι ποτέ εθνικής μας Παιδείας, υπουργού Κ.Γαβρόγλου, και αποκαλυπτική της "ποιότητας" του "ήθους" των κυβερνώντων αντιχρίστων πολιτικών εξουσιαστών. Συνάμα, όμως, φαιδρή και κωμική, ειδικά στη μέση και στο τέλος της.

Από πού να αρχίση και πού να τελειώση κανείς σχολιάζοντας την εν λόγω συνέντευξη;
Από το γεγονός ότι επιχειρεί τεχνηέντως να υποβαθμίση την πληθώρα των αντιδράσεων απέναντι στα "νέα Θρησκευτικά", υποστηρίζοντας αναποδείκτως ότι " Οι μόνες αντιδράσεις για τα θρησκευτικά είναι από την Ένωση Θεολόγων και κάποιους Μητροπολίτες”;

Μήπως γνωρίζει πόσες χιλιάδες θεολόγων εκπροσωπεί η ΠΕΘ, εν αντιθέσει με τη θλιβερή δράκα- μειοψηφία των φίλων και συνεργατών του "ΚΑΙΡΙΤΩΝ";

"Άκουσε" μήπως για τις σφοδρές και δίκαιες διαμαρτυρίες και αντιδράσεις των γονέων απέναντι στο αγνώριστο πολυθρησκειακό έκτρωμα που με πρωταγωνιστές τους "θεολόγους" του κακό-ΚΑΙΡΟΥ εισήχθη προς διδασκαλία στα ταλαίπωρα σχολεία μας;

Έχει, μήπως, υπ όψιν τα ανακοινωθέντα της Ιεραρχίας, τα οποία και εκφράζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των μητροπολιτών, με τα οποία επικρίνονται τα μεταλλαγμένα και αφύσικα Θρησκευτικά που χωρίς ίχνος ντροπής προώθησε η ηγεσία του υπουργείου α-παιδείας προκειμένου να "διαφωτίση", γράφε δια-σκοτίση, τους νεαρούς βλαστούς του Έθνους;

Μήπως "ενεθυμήθη" την πορεία διαμαρτυρίας στην πρωτεύουσα με τη συμμετοχή χιλιάδων πολιτών με αφορμή τη μετάλλαξη του πολύπαθου μαθήματος;

Μήπως "πήρε χαμπάρι" το σχετικό επικριτικό ανακοινωθέν του Αγίου Όρους; Τα καταιγιστικά και καταλυτικά, κριτικά δημοσιεύματα εφημερίδων και ιστολογίων; Τις γνωμοδοτήσεις εγκρίτων νομικών για την αντισυνταγματικότητα του νέου μαθήματος αλλά και τον κόλαφο από τη μεριά του ΣΤΕ, την ιστορική απόφαση του οποίου χωρίς ίχνος ντροπής και δημοκρατικής  ευαισθησίας καταφρόνησε το υπουργείο του παραδίδοντας χείριστο μάθημα αναρχίας στον ελληνικό λαό;

Και από πού και ως πού ενώ ποικολοτρόπως αντέδρασε η πλειοψηφία των μητροπολιτών, έστω και αν κάποιοι από τους  τελευταίους δεν διαθέτουν την απαιτούμενη αγωνιστικότητα και συνέπεια συμβιβασθέντες ανεπιτρέπτως, γίνεται λόγος από τον υπουργό για "κάποιους μητροπολίτες που αντέδρασαν";

Δεν συνιστά ο εν λόγω ισχυρισμός παραχάραξη της αλήθειας, προς προφανή εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων;

Θα πρέπει να γνωρίζη ο "ηγήτωρ" της παιδείας ότι πάρα πολλοί συμπατριώτες μας, τολμώ να πω η πλειοψηφία τους, που δεν έχουν στενούς δεσμούς με την Εκκλησία επικρίνουν δριμέως τα ελεεινά πολυθρησκειακά μορφώματα επειδή ευκόλως διαβλέπουν πίσω από αυτά τη στοχοθεσία των  νεοταξιτών παγκοσμιοποιητών που απεργάζονται τη θρησκευτική, εθνική και πολιτιστική μας ομογενοποίηση.

Επομένως ανακριβώς επεχείρησε να μειώση το μέγεθος των αντιδράσεων απέναντι στο νέο  μάθημα.

«Είναι δύσκολο να κάνεις πολιτική με μηδέν χρήματα” τονίζει ο υπουργός Παιδείας, αναφερόμενος στις μεταρρυθμίσεις σε Μέση και Ανώτατη Εκπαίδευση.
Χρήματα, όμως, υπάρχουν και μάλιστα πακτωλός για κάποιες άλλες "μεταρρυθμίσεις" όπως τις "έκφυλες ταυτότητες" και τις "εμετικές εβδομάδες" που διοργάνωσε το θλιβερό υπουργείο με τη συνεργασία κάποιων προθύμων, διεστραμμένων ιδεολογικά εκπαιδευτικών διασκοτιστών της Νέας Γενιάς...

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς αφελής που να δυσκολεύεται να κατανοήση ότι όλο και κάποιος Σόρος φροντίζει και θα φροντίζει για τον διά της παιδείας υλοποιούμενο διαστροφικό μετασχηματισμό της νεοελληνικής κοινωνίας...

Αναφορικά με τη συμφωνία Τσίπρα-Ιερωνύμου την οποία χαρακτήρισε "ιστορική" ο υπουργός δεν νομίζω ότι αξίζει κανείς ούτε καν να μπει στον κόπο του σχολιασμού της αλλά και του προμνημονευθέντος χαρακτηρισμού της λόγω της καταφανούς προβληματικότητός της και της μετά πατάγου απορρίψεώς της από τους αμέσως ενδιαφερομένους. Ίσως οι μοναδικοί άνθρωποι στην Ελλάδα που θεωρούν την εν λόγω συμφωνία "ιστορική" είναι ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο πρωθυπουργός και ο κ.Γαβρόγλου κατ αρχήν και πιθανώς και ελάχιστοι μητροπολίτες και υπουργοί που δορυφορούν τον κ.Ιερώνυμο και τον κ.Τσίπρα αντιστοίχως και ο νοών νοείτω...

Τέλος ο Κωνσταντινουπολίτης κ.Γαβρόγλου αποκάλεσε "φωτισμένο" τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο. Ο ένας "φωτισμένος" εγκωμίασε τον άλλο "φωτισμένο"!

Και μεν πρώτος "άλλαξε τα φώτα" στην παιδεία μας, ο δε δεύτερος "άλλαξε τα φώτα" στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, Θεολογία και Ιεροκανονικό Δίκαιο με τον αχαλίνωτο οικουμενισμό και ηγεμονισμό του, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο!

Γεμίσαμε "φωτισμένους" σε όλους τους τομείς του δημοσίου βίου! Γι αυτό και "προοδεύουμε"! Να μη βασκαθούμε!

http://aktines.blogspot.com 

ΑΓΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ: ΜΗ ΛΑΤΡΕΥΕΙΣ ΤΟ ΘΕΟ ΠΟΥ ΕΣΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΣ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΘΕΟ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΕΣΕΝΑ!

Άγιος Αυγουστίνος: Να μη λατρεύεις το Θεό που εσύ δημιούργησες, αλλά το Θεό που δημιούργησε εσένα.

ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΑΙ

Δέκα ἐντολές

1. Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, οὐκ ἔσονται σοὶ θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ.

2. Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς.

3. Οὐ λήψει τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ.

4. Ἓξ ἡμέρας ἔργα καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου. Τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου.

5. Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς.

6. Οὐ μοιχεύσεις.

7. Οὐ κλέψεις.

8. Οὐ φονεύσεις.

9. Οὐ ψευδομαρτυρήσεις κατὰ τοῦ πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδῆ.

10. Οὐκ ἐπιθυμήσεις πάντα ὅσα τῷ πλησίον σου ἐστι.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! ΕΧΕ ΠΙΣΤΗ!

Είμαστε στα χέρια του Θεού! Έχε πίστη!

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΝΕΩΝ

Η πίστη στην Ανάσταση και η χριστιανική αγωγή των ορθοδόξων νέων

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Έχει σχέση η ελληνική παιδεία με την περί ανθρώπου διδασκαλία της ορθόδοξης θεολογίας;

Αποδέχεται την ψυχοσωματική οντολογία του ανθρώπου, την εκ πνεύματος και σώματος ενιαία ολότητα της υπάρξεώς του και, κατά συνέπεια, την αρμονική ψυχοσωματική του ανάπτυξη;

Σε αυτό απαντά πρώτον το ισχύον Σύνταγμα, που στο άρθρο (16) ορίζει ως σκοπό της Παιδείας την «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων».

Στη συνέχεια ο ισχύων 1566/1985 εκπαιδευτικός νόμος που, εξειδικεύoντας και ερμηνεύοντας το Σύνταγμα, ορίζει ότι «σκοπός της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι να συμβάλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών. Ειδικότερα υποβοηθά τους μαθητές: α) Να εμπνέονται από αγάπη προς τον άνθρωπο, τη ζωή και τη φύση και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. β) Να καλλιεργούν και να αναπτύσσουν αρμονικά το πνεύμα και το σώμα τους».

Με βάση τις παραπάνω οδηγίες, που αποτελούν -και είναι ανάγκη να αποτελούν- τις γενικές αρχές και τους στόχους όλων των Προγραμμάτων της παιδείας, η σχολική αγωγή στην Ελλάδα  εκπαιδεύει τα παιδιά, με βάση την οντολογική δομή της υπάρξεώς τους.

Αναγνωρίζει δηλαδή ότι είναι ψυχοσωματικά όντα, με πνεύμα και σώμα, που έχουν ανάγκη ανάπτυξης και με σχολική παιδεία (δασκάλους, προγράμματα και μεθόδους διδασκαλίας) που είναι υποχρεωμένη να συντελεί, εκτός των άλλων, στο να διακατέχονται από πίστη στην Ορθόδοξη παράδοση.

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί, εξ αρχής, τον θεμέλιο λίθο της ορθόδοξης πίστεως. Αμέσως μετά την Πεντηκοστή υπήρξε η βάση της διδασκαλίας του κηρύγματος του Απ. Πέτρου και των άλλων Αποστόλων.

Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει κατηγορηματικά: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών» (Α΄ Κορ. 15,14). Δηλαδή, (εάν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί, αυτό θα σήμαινε ότι και το κήρυγμα και η πίστη μας θα ήταν κενά).

Γι’ αυτήν, μάλιστα, την εξέχουσα σημασία του, το γεγονός της Αναστάσεως κατέχει κεντρική θέση στη λατρεία της Εκκλησίας, ως η εορτή των εορτών, ώστε το θεολογικό της νόημα να έχει καθιερωθεί, αφενός, να εορτάζεται την Κυριακή, την ημέρα του Κυρίου και, αφετέρου, να αποτελεί τον βασικό άξονα του ετήσιου εορτολογίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η θεμελιακή διδακτική αλήθεια της ορθόδοξης πίστεως, επομένως, μέσα και από την εκκλησιαστική εμπειρία της παραδόσεως της ορθοδοξίας, όπως τη βιώνουν οι ορθόδοξοι νέοι, καθώς ανατρέφονται και παιδαγωγούνται σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι η Ανάσταση του Χριστού.

Η θεολογία της Αναστάσεως, επομένως, αποτελεί την πρωταρχική και την πλέον βαρύνουσα διδασκαλία της Εκκλησίας, που έχει τη δύναμη να επενεργεί στη διαμόρφωση, καλλιέργεια, εμπέδωση και χαλύβδωση του τρόπου σκέψεως και ζωής, των προτύπων, του ήθους, του χαρακτήρα και της εν γένει συμπεριφοράς των νέων μας.

Οι ορθόδοξοι νέοι, άλλωστε, βαπτίζονται στον θάνατο και στην Ανάσταση του Χριστού και, έτσι, προσανατολίζεται η ζωή τους στην ελπίδα και προσδοκία της εν Χριστώ, κατά του θανάτου, νίκης και της αναστάσεως των νεκρών.

Η πίστη τους σε αυτό το πρότυπο ζωής είναι το βασικό ποιοτικό χαρακτηριστικό της θεολογικής αγωγής και διδασκαλίας, με την οποία παιδαγωγούνται εν Χριστώ.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, θεωρώντας την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, ως πολύτιμο εχέγγυο βεβαιότητας, αισιοδοξίας και ελπίδος για την Ανάσταση των ανθρώπων, υπογραμμίζει τη μεγάλη σημασία που έχει η διδαχή του θεολογικού νοήματος της Ανάστασης: «Πιστεύομε ότι θα γίνει η Ανάσταση των νεκρών.

Όταν λέμε Ανάσταση των νεκρών εννοούμε την Ανάσταση των σωμάτων, διότι πώς θα αναστηθούν οι ψυχές που είναι αθάνατες; Αν ο θάνατος ορίζεται ως χωρισμός της ψυχής από το σώμα, η Ανάσταση, είναι, οπωσδήποτε, ένωση πάλι της ψυχής και του σώματος».

Τονίζει, εξάλλου, εκείνο που ο προφήτης Ησαΐας λέγει ότι «Αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις», όπως, επίσης, εκείνο που αναφέρει ο Προφήτης Δανιήλ, ότι, από τους εγερθέντες, άλλοι θα αναστηθούν «εις ζωήν αιώνιον» και άλλοι «εις ονειδισμόν και αισχύνην αιώνιον».

Αναφέρει, ακόμη, αυτά που ο ίδιος ο Χριστός διδάσκει ότι, δηλαδή, θα ακούσουν «οι εν τοις μνημείοις της φωνής του Υιού του Θεού και εξελεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιω. 5, 28-29).

Από τη σπουδαιότητα που έχουν όλες αυτές οι διδασκαλίες, περί της Αναστάσεως του Κυρίου, για τον κάθε άνθρωπο, γίνεται κατανοητό, πόσο σημαντικό είναι να μαθαίνει επαρκώς και σε βάθος, κάθε ορθόδοξος νέος, ό, τι αφορά στο προσωπικό πνευματικό του μέλλον, ως βαπτισμένο και ενεργό μέλος της Εκκλησίας που είναι, όταν, μάλιστα, η ίδια η παιδεία δέχεται ότι ο άνθρωπος αποτελεί ψυχοσωματική ύπαρξη, με πίστη και συνείδηση που απαιτούν ανάπτυξη.

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα για όλη την ανθρωπότητα και είναι ανάγκη να μεταφέρεται στους νέους και από την οικογένεια και από το σχολείο τους, διότι είναι βασικό στοιχείο αγωγής και όχι «κατηχητισμός», όπως παραπλανητικά ισχυρίζονται ορισμένοι.

Ποιος αποφασίζει ότι η Ανάσταση του Χριστού δεν σχετίζεται με το αιώνιο μέλλον των νέων μας, αφού, κατά τον Απ. Παύλο, ο Χριστός είναι «η απαρχή των κεκοιμημένων» (Α΄ Κορ. 15,20) και «ο πρωτότοκος εκ των νεκρών, ίνα γένηται εν πάσιν αυτός πρωτεύων» (Κολασ. 1, 18).

Η διδασκαλία αυτή αποτελεί οντολογική θεολογική αλήθεια και αφορά την εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου ανατροφή και αγωγή όλων των ορθοδόξων νέων (Εφεσ. 6, 4), καθώς σχετίζεται με την πίστη τους.

Ο Φώτης Κόντογλου αναφέρει ότι «η πίστη του Χριστιανού δοκιμάζεται με την Ανάσταση του Χριστού. Απ’ όλο το Ευαγγέλιο, η Ανάσταση του Χριστού είναι το πλέον απίστευτο πράγμα, ολότελα απαράδεκτο από το λογικό μας… Για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε. Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα… Ψάχνουμε να βρούμε στηρίγματα στην απιστία μας… Η λέξη Ανάσταση δεν χωρά μέσα στα βιβλία της γνώσης μας… Και στον Θωμά, που γύρευε να τον ψηλαφήσει για να πιστέψει, είπε: “Γιατί με είδες Θωμά, για τούτο πίστεψες;”. Μακάριοι είναι εκείνοι που δεν είδανε και πιστέψανε».

Σε άλλο έργο του, ο Κόντογλου αναφέρει: «Όλα όσα γίνονται στον κόσμο, γίνονται και ξαναγίνονται πολλές φορές τα ίδια· μονάχα ένα πράγμα έγινε μόνο μια φορά και δεν θα ξαναγίνει πια, η Ανάσταση του Χριστού. Αυτό είναι το μοναδικό θαύμα των θαυμάτων, το «ἄφραστον θαῦμα», που αναποδογύρισε τον κόσμο, και έδωσε ελπίδα στο απελπισμένο γένος των ανθρώπων. Με την Ανάσταση του Χριστού, μας προσκάλεσε να πιστέψουμε στην αφθαρσία... Η Ορθοδοξία, έχοντας την Ανάσταση ως “εορτών εορτή”,  έχει την αληθινή, απλή και ασάλευτη πίστη και δεν κατάντησε να γίνει ένα κοσμικό ηθικό σύστημα, όπως γίνηκε αλλού».

Γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω, αποτελεί πνευματικό έγκλημα να μην προσφέρουμε στα ορθόδοξα παιδιά την αληθινή παιδεία που τα αφορά, που ενισχύει την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, αλλά να τους διδάσκουμε και μάλιστα βιωματικά και εμπειρικά, τους Θεούς των θρησκειών ως Θεούς ισότιμους με τον Χριστό.

Οι θρησκείες, αφενός, αποτελούν, κατά την πίστη μας, είδωλα που, κατά την ορθόδοξη παράδοση, πρέπει να αποφεύγουμε, λόγω της συγχύσεως και του συγκρητισμού που επιφέρουν και, αφετέρου, δεν έχουν καμιά οντολογική σχέση με το ορθόδοξο χριστιανικό πιστεύω των ορθόδοξων μαθητών.

Το σπουδαιότερο, όμως, είναι ότι καμιά θρησκεία δεν μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, αυτό το Μεγάλο Πέρασμα από την προσωρινή στην αιώνια ζωή, που προσφέρει, με την Ανάστασή Του, ο Χριστός και το διακηρύττει η Εκκλησία μας με τον σχετικό εκκλησιαστικό ύμνο που ακούν όλοι οι ορθόδοξοι: «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν».

Ορθόδοξη Αλήθεια, 08.05.2019

http://thriskeftika.blogspot.com

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: ΧΩΡΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ;

Μη διαμαρτύρεσαι λέγοντας: Πού είσαι Θεέ μου; Προσεύχομαι και δεν μου αποκάλυψες ποτέ τον εαυτό σου, δεν μου έδωσες ούτε μία χαρά, δεν μου πραγματοποίησες κανένα από τα όνειρά μου. Σου ζητάω υγεία, μου δίνεις αρρώστια. Σου ζητάω βοήθεια, μου δίνεις θάνατο. Σου ζητάω αρετή, μου δίνεις πόνο. Τι Θεός είσαι;

Όχι! Μη σκεφθείς ποτέ έτσι. Ο Θεός ξέρει πότε η καρδιά σου θα είναι χωρητική. Εάν ακόμη δεν πήρες κάτι, σημαίνει ότι δεν χωράει η καρδιά σου. Η καρδιά σου είναι στουμπωμένη, όπως όταν βάζεις πολλά πράγματα μαζί και τα πιέζεις, για να μη μείνει καθόλου κενό αέρος. Ούτε αέρας δεν μπορεί να χωρέσει στην καρδιά σου, και θέλεις να χωρέσει ο Θεός, τον οποίο δεν χωρούν ολόκληροι οι ουρανοί;
"Μόλις δώ, παιδί μου, την κατάλληλη στιγμή, σε βεβαιώ ότι δεν θα καθυστερήσω ούτε ένα δευτερόλεπτο να σου πραγματώσω τους πόθους σου, τις λαχτάρες σου, τα θεϊκά σου όνειρα. Αμέσως θα το κάνω."
Ο οδοντίατρος σου κάνει ένεση και περιμένει να μουδιάσεις για να σε εγχειρήσει. Εάν σου κάνει αμέσως την εγχείρηση, θα πεταχτείς από τον πόνο και μπορεί να σπάσει και το δόντι σου. Έτσι και ο Θεός περιμένει την κατάλληλη στιγμή, για να έρθει να σου φωτίσει την διάνοια, να σου χαρίσει όλο τον παράδεισο. Αυτό που νοσταλγούσες ένα, δύο, τρία, πέντε, είκοσι, πενήντα χρόνια, θα το πάρεις σε μια στιγμή. Η μετάνοια δεν πάει ποτέ χαμένη, και δεν χάνεις τίποτε όταν την ασκείς.

Κείμενο του Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, ενός μεγάλου σύγχρονου νηπτικού πατέρα της εκκλησίας μας.

http://orthodoxathemata.blogspot.com