ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Η απελπισία είναι η απώλεια της συνειδήσεως ότι ο Θεός θέλει να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ο κόσμος ζει στην απελπισία. Οι άνθρωποι έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους στο θάνατο. Πρέπει να παλέψουμε σώμα προς σώμα με την ακηδία.

ΟΣΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ: ΟΠΩΣ ΤΟ ΛΑΔΙ ΣΥΝΤΗΡΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΛΥΧΝΑΡΙΟΥ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Όπως το λάδι συντηρεί το φως του λυχναριού, έτσι και η ελεημοσύνη τρέφει στην ψυχή, την αληθινή γνώση του Θεού. Το κλειδί της καρδιάς για την απόκτηση των θείων χαρισμάτων δίνεται μέσω της αγάπης προς τον πλησίον.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ;

Μιλά ο πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης, μακαριστός Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης.

Ο μακαριστός Επίσκοπος με την γλαφυρότητα και ζωντάνια που πάντοτε τον διέκρινε, μέσα από παραδείγματα των βίων των Αγίων (5 Οσιοπαρθενομάρτυρες, Όσ. Θεόδωρος ο Στουδίτης και Μάξιμος ο Ομολογητής, Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός) απαντάει στα φλέγοντα πνευματικά ζητήματα:

Σε ποιες περιπτώσεις οι Χριστιανοί επιτρέπεται (ή επιβάλλεται) να κάνουν ανυπακοή πρός τους Εκκλησιαστικούς τους Ηγέτες;

Αυτοί (Πνευματικοί, Επίσκοποι, Πατριάρχες, Σύνοδοι) είναι δυνατόν να υποπέσουν σε βαριά πνευματικά σφάλματα;

Πώς συμπεριφέρθηκαν οι Άγιοι σε τέτοιες καταστάσεις; Θα έπρατταν κατά τον ίδιον τρόπο σήμερα;

Με ποιες προϋποθέσεις μπορεί να γίνει αποδεκτή η «ένωση των Εκκλησιών»;

Εμείς τι κάνουμε σήμερα; Πώς σκεφτόμαστε; Ποιο πνεύμα θα ακολουθήσουμε;

impantokratoros.gr &youtube.com

ΣΤΕ: «ΟΧΙ» ΣΤΗΝ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΙΘΟΥΣΑ

Με παρεμπίπτουσα απόφασή της στην υπόθεση σχετικά με την αναγραφή του θρησκεύματος στα απολυτήρια μαθητών, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε επί αιτημάτων αφαίρεσης θρησκευτικών συμβόλων από τη δικαστική αίθουσα.

Συγκεκριμένα, οι αιτούντες (Ένωση Αθέων κλπ.) ζήτησαν να αφαιρεθεί η θρησκευτική εικόνα που είναι αναρτημένη στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δικαστηρίου. Με την αίτηση υποστήριξαν ότι οι αιτήσεις ακυρώσεως που υπέβαλαν αποτελούν ειδικότερες εκφάνσεις του γενικότερου αιτήματος θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους, συνεπώς ζητούν την απόσυρση της θρησκευτικής εικόνας στο πλαίσιο του δικαιώματός τους για δίκαιη δίκη, σύμφωνα με το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών (ΕΣΔΑ), σε συνδυασμό με το άρθρο 14 αυτής για την απαγόρευση διακρίσεων λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων.

Όπως αναφέρεται στην αίτηση, η δίκαιη δίκη προϋποθέτει την αμεροληψία και ανεξαρτησία του Δικαστηρίου όχι μόνον ως προς το ενδιάθετο φρόνημα των Δικαστών, αλλά και ως προς τα εξωτερικά στοιχεία της επιβαλλόμενης θρησκευτικής ουδετερότητας της αίθουσας, εντός της οποίας θα εκδικαστεί η υπόθεσή τους.

Μεταξύ άλλων, η Ολομέλεια αναφέρει στην απόφασή της ότι η περιεχόμενη στο άρθρο 3 παρ. 1 του Συντάγματος αναφορά ότι «επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Aνατoλικής Oρθόδoξης Eκκλησίας τoυ Xριστoύ» αποτελεί διαπίστωση του πραγματικού γεγονότος ότι την θρησκεία αυτήν πρεσβεύει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ενώ δεν στερείται η αναφορά αυτή και ορισμένων κανονιστικών συνεπειών, όπως είναι η καθιέρωση χριστιανικών εορτών ως υποχρεωτικών αργιών σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.

Στο πλαίσιο αυτό, συνεχίζει η απόφαση, «ακολουθούνται εθιμικά ορισμένες πρακτικές σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση.

Πράγματι, ήδη από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, αναρτώνται θρησκευτικές εικόνες ή σύμβολα στις αίθουσες των δικαστηρίων, όπως και σε άλλα δημόσια κτίρια (λ.χ. στις αίθουσες των σχολείων της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης), η πρακτική δε αυτή ακολουθείται παγίως και κατά τρόπο ομοιόμορφο από όλα τα δικαστήρια».

Το Δικαστήριο επισημαίνει ότι οι αιτούντες δεν επικαλούνται, ούτε αποδεικνύουν οποιαδήποτε βλάβη που τυχόν υφίστανται από την τήρηση της παραπάνω πρακτικής, όπως, για παράδειγμα, επιρροή του θρησκευτικού συμβόλου στο φρόνημα των μελών της συνθέσεως που θα εκδικάσει την υπόθεσή τους, ή στην άσκηση των δικαιωμάτων τους στο ακροατήριο ή στον τρόπο διεξαγωγής της διαδικασίας, ούτε, άλλωστε, επικαλούνται ότι η διενέργεια διαδικαστικών πράξεων σε δικαστικές αίθουσες με αναρτημένα θρησκευτικά σύμβολα έχει επιδράσει, κατά τρόπο αντίθετο προς τη δικαστική αμεροληψία, στο περιεχόμενο απόφασης του δικαστηρίου, η οποία αφορά σε αντικείμενο ίδιο ή παρεμφερές με αυτό των εν λόγω αιτήσεων ακυρώσεως.

Απόρριψη της αίτησης με μειοψηφία τριών Συμβούλων

Με τα δεδομένα αυτά, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε ότι το αίτημα αφαίρεσης της θρησκευτικής εικόνας από την αίθουσα συνεδριάσεων του Δικαστηρίου, ενόψει της εκδίκασης των συγκεκριμένων υποθέσεων, πρέπει να απορριφθεί.

Ειδικότερα, το Δικαστήριο σημείωσε ότι δεν συντρέχει περίπτωση παραβίασης του άρθρου 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ από μόνη την διατήρηση, κατά την επίμαχη συνεδρίαση, της παραπάνω μακροχρόνιας πρακτικής, η οποία εμπίπτει κατ' αρχήν στο περιθώριο εκτίμησης του ελληνικού κράτους, ενόψει και της συνταγματικής πρόβλεψης περί επικρατούσας θρησκείας.

Το Δικαστήριο επεσήμανε ότι εναπόκειται στον νομοθέτη να αποφασίσει εάν θα διακόψει, κατά τρόπο γενικό και ενιαίο, τη μακροχρόνια αυτή πρακτική που ακολουθείται εθιμικά.

Κατά τη μειοψηφούσε γνώμη, των Συμβούλων Θ. Αραβάνη, Ο. Παπαδοπούλου και Α. Γαλενιανού - Χαλκιαδάκη το αίτημα πρέπει να γίνει δεκτό, διότι η εκδίκαση υποθέσεων με αντικείμενο την απάλειψη του θρησκεύματος από το απολυτήριο και τα πιστοποιητικά σπουδών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εντός δικαστικής αίθουσας στην οποία είναι αναρτημένα θρησκευτικά σύμβολα, και μάλιστα του επίδικου θρησκεύματος, παραβιάζει το άρθρο 13 του Συντάγματος και τα άρθρα 6 παρ. 1 και 9 παρ. 1 της ΕΣΔΑ.

lawspot.gr

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΝΕΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΑΓΙΟΙ: ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ, ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ, ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ!

Από αριστερά, οι Άγιοι, Δανιήλ Κατουνακιώτης, Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης, Ιωσήφ Ησυχαστής και Εφραίμ Κατουνακιώτης.

Τέσσερις Αγιορείτες Γέροντες θα κατακτούν στις δέλτους των Αγίων!

Η Εκκλησία πανηγυρίζει, το Άγιον Όρος αγάλλεται, η οικουμένη δοξολογεί!
Σημερινοί ησυχαστές, σπηλαιώτες, ερημίτες, κελλιώτες και σκητιώτες εμφορούνται και αυτοί αίγλη Αγιότητας!
Κοινόβια του Άθωνα, έχουν πλέον τις βάσεις τους, τα αγκωνάρια και τα θεμέλια τους με διαπίστευση επίσημης Αγιότητας.
Μοναστήρια της Ελληνικής Επικράτειας, της Κύπρου και της Οικουμένης συμπάσχουν ανάλογης ευλογίας, προγονικής Αγιότητας!
Αρχιερείς, Αρχιμανδρίτες, Ιερομόναχοι, Ιερείς, Μοναχοί, Μοναχές και λαϊκοί αντικρίζουν τους γέροντες τους, τους πνευματικούς τους και καθοδηγητές τους εις Χριστόν να υψώνονται εις “τάξιν” Αγίου!
Η αγγελία της επίσημης ανάδειξης, της ήδη εγνωσμένης από το σώμα της Εκκλησίας Αγιότητάς τους, μοιάζει να αποτελεί το διακεκριμένο τελικό «πιστοποιητικό» της αληθούς εν Χριστώ βιοτής τους!
Ζωής εν Αληθεία. Κατάφορτης πνευματικών κόπων και καρπών!

Επείνασαν και εδίψασαν ολοκληρωτικά για τον Χριστόν και χόρτασαν και ξεδίψασαν αιωνίως! Μετεβλήθησαν, μάλιστα, και οι ίδιοι άρτοι και ύδατα ζωής για τον κόσμο!
Επείνασαν και εδίψασαν σωματικά, νηστεύοντες -ευκαίρως ακαίρως και καθ’ υπερβολήν- για να αποκτήσουν και να διατηρήσουν την Θεία Χάρη!
Εδόθησαν σε έρωτα θείο, μανικό, πάνυ ακριβό και ανεπανάληπτο!
Επείνασαν και εδίψασαν για να χορταίνουμε και να ξεδιψάμε και εμείς, διαβάζοντας, αναλογιζόμενοι και ενστερνιζόμενοι τον διά Χριστόν βίο και πολιτεία τους! Την εν Χριστώ κακοπάθειά τους που τους εξήγαγε εις Θεία αναψυχή και Αγιότητα!

Βίοι, πέρα για πέρα, συγκλονιστικοί και συνάμα καρποφόροι Αγιότητας και ομολογίας Χάριτος και μέθεξης Θεού!

Αληθή και γνήσια παιδιά και τέκνα της Υπεραγίας Θεοτόκου!

Ευλαβείς τρόφιμοι του κήπου και του περιβολιού Της, που η ίδια και ο Υιός της, τους ανέδειξαν σε Γέροντες, Αγίους και Ομολογητές των ευλογιών της Θείας Χάριτος που αξιώθηκαν!
Και μάλιστα σε μια εποχή που το Άγιον Όρος έμοιαζε να καταρρέει, να βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση -και δεν αναφερόμαστε στα κτίρια του- ενώ ακόμη εκκλησιαστικοί και παρεκκλησιαστικοί παράγοντες προέβλεπαν το τέλος του, απαξιώνοντάς το!

Ο ίδιος όμως ο Άθωνας, δηλαδή η Υπεραγία Θεοτοκός, κατεργαζόταν εν σιωπή, πτωχεία, υπομονή και κακοπάθεια την λαμπρή αναγέννησή του, μέσα σε πέπλο μυστηρίου.
Και όχι, βεβαίως, προς ιδίαν αίγλη, αλλά για να βρει στην έσχατη και πλήρη πνευματική του απόγνωση και εξαθλίωση του ο κόσμος απάγκιο, καταφυγή, σκέπη και παραμυθία!

Εφαλτήριο πνευματικής προσδοκίας, δηλαδή ζωή περίσσια και αειφόρο!

Οι νέοι Άγιοι μας, αλλά παλιοί μας “γνώριμοι”, Δανιήλ Κατουνακιώτης, Ιωσήφ Ησυχαστής, Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης και Εφραίμ Κατουνακιώτης, ας δεχτούν για μια ακόμη φορά τις ικεσίες μας, για να πρεσβεύουν για μας ενώπιον του θρόνου του Θεο, όπως επίσης και τις ευχαριστίες μας για την αναγέννηση του Κήπου της Θεοτόκου, που μαζί με τους λοιπούς κοπιάσαντες στον τόπο αυτό τον μετέτρεψαν σε Κήπο Θείας Χάριτος!
Η ομαδική αγιοκαταταξή τους το φανερώνει. Άλλωστε δεν πέρασαν πολλά χρόνια από την αναγραφή και των Αγίων Παϊσίου και Πορφυρίου στις δέλτους των Αγίων! 

https://www.pemptousia.gr

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ: ΑΝ ΣΥΝΑΨΕΙΣ ΦΙΛΙΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ!

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΠΕΣ ΜΟΥ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ Ή ΕΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ!

Άγιος Συμεὼν ο Νέος Θεολόγος: Πες μου τι είναι μεγαλύτερο στον ουρανό ή επάνω στη γη, από το να γίνει κανείς υϊός του Θεού και κληρονόμος του και συγκληρονόμος του Χριστού: Ασφαλώς τίποτε.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΝ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

Άγιος Γεράσιμος ο Νέος Ασκητής της Κεφαλλονιάς 

Ο Όσιος Γεράσιμος γεννήθηκε το 1509 μ.Χ. στα Τρίκαλα της Κορινθίας. Καταγόταν από την επίσημη οικογένεια των Νοταράδων και ήταν γιος του Δημητρίου και της Καλής. Από μικρός έλαβε χριστιανική και αρχοντική ανατροφή και διακρινόταν στο σχολείο για την ευστροφία και την ευφυΐα του μυαλού του. Ευγενική ψυχή ο Γεράσιμος, συμπαθούσε τους φτωχούς συμμαθητές του και τους βοηθούσε με κάθε τρόπο. 

Όταν έφτασε σε ώριμη ηλικία, περιηγήθηκε διάφορα μέρη, όπως την Ζάκυνθο, την Κωνσταντινούπολη και τα γύρω απ' αύτη, το Άγιον Όρος, διάφορες Μονές της Ανατολής για να μείνει στην Ιερουσαλήμ. Εκεί υπηρέτησε σαν νεωκόρος για ένα χρόνο στον Ναό της Αναστάσεως και χειροτονήθηκε Διάκονος και αργότερα Πρεσβύτερος, από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό. Κατόπιν έφυγε και από 'κει και κατέληξε στην τοποθεσία Ομαλά της Κεφαλονιάς, όπου έκτισε γυναικείο Μοναστήρι και το ονόμασε Νέα Ιερουσαλήμ. 

Στη Μονή αυτή λοιπόν, αφού έζησε ασκητικά και ανέπτυξε μεγάλες αρετές, βοηθώντας πνευματικά και υλικά τους κατοίκους της Κεφαλονιάς, απεβίωσε ειρηνικά στις 15 Αυγούστου του 1579 μ.Χ., σε ηλικία περίπου 70 ετών. Η ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του έγινε το 1580-81 μ.Χ. Το Λείψανο του Αγίου βρίσκεται αδιάφθορο στην ομώνυμη Μονή Ομαλών Κεφαλληνίας.

Ο Όσιος Γεράσιμος απεβίωσε την 15η Αυγούστου του έτους 1579 μ.Χ., αλλά επειδή την ήμερα αυτή πανηγυρίζετε η μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τελείται η γιορτή του την 20ή Οκτωβρίου, τότε που έγινε η ανακομιδή του θαυματουργού λειψάνου του. Την ήμερα αυτή όμως, αναγράφηκε η μνήμη της κοιμήσεως του και γίνεται στην Κεφαλονιά μεγάλο πανηγύρι. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου και στις 16 Αυγούστου. 

https://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ

Άγιος Αρτέμιος ο Μεγαλομάρτυρας 

Ο Άγιος Αρτέμιος ήταν διακεκριμένος πολιτικός του Βυζαντίου και ευσεβέστατος χριστιανός. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τα ηθικά και πολιτικά του χαρίσματα, του έδωσε το αξίωμα του πατρικίου και τον διόρισε Δούκα και Αυγουστάλιο της Αλεξανδρείας.

Το 357 μ.Χ. πηγαίνει στην Πάτρα, κατ' εντολή του Αυτοκράτορα Κωνσταντίου, γιου του Μεγάλου Κωνσταντίνου, για να παραλάβει τα σεπτά λείψανα του Αγίου Ανδρέα και να τα ανακομίσει στον νεόκτιστο Ναό των Αγίων αποστόλων στην Κωνσταντινούπολη (3 Μαρτίου 357 μ.Χ.).
Κατά την διαμονή του στην Πάτρα και με την επίβλεψη του κατασκεύασε υδραγωγείο. Στρατοπεδευμένος στην περιοχή της Μονής Γηροκομείου ελεούσε και βοηθούσε πλήθος αναξιοπαθούντων και κυρίως γερόντων, γεγονός που δικαιολογεί την τοπωνυμία Γηροκομείο.

Όταν, το 363 μ.Χ., ο Αρτέμιος άκουσε ότι ο Ιουλιανός ο Παραβάτης βασάνιζε τους χριστιανούς στην Αντιόχεια, ήλθαν στα χείλη του τα λόγια του ψαλμωδού Δαβίδ προς το Θεό: «Κύριε, πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με» (Ψαλμός Ν' (50), στ. 14). Κύριε, στήριξε με με σκέψεις σταθερές και θέληση ισχυρή, που να κυριαρχεί μέσα μου και να με κατευθύνει στην υπεράσπιση του αγαθού με θάρρος.
Πράγματι, ο Αρτέμιος, με τη δύναμη που του έδωσε ο Θεός, πήγε αμέσως στην Αντιόχεια και με παρρησία ήλεγξε ευθέως τον Ιουλιανό για τις παρανομίες του κατά των χριστιανών. Ο Ιουλιανός, που δεν περίμενε τέτοια στάση από αξιωματούχο, τον συνέλαβε και τον μαστίγωσε αλύπητα. Έπειτα του έσπασε τα κόκαλα με πέτρες, και τελικά τον αποκεφάλισε. Το Ιερό λείψανο του Αρτεμίου παρέλαβε κάποια διακόνισσα, η Αρίστη, που το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό του προφήτου Προδρόμου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Αρτεμίου στις 20 Οκτωβρίου. 

https://www.saint.gr

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΙΟΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 18η Οκτωβρίου 2019

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΙΟΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

Ο οικουμενιστικός συγκρητισμός, ιδίως μετά την νομιμοποίησή του από την «Σύνοδο» της Κρήτης, (2016), καλπάζει κυριολεκτικά.

Δεν είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε μια πληθώρα πράξεων, λόγων, διακηρύξεων και δημοσιεύσεων από κληρικούς όλων των βαθμίδων, καθηγητές θεολογικών Σχολών, κ.α. οι οποίοι συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον, ποιος θα πάρει τα πρωτεία σε οικουμενιστικές «επιδόσεις». Διαβρωμένοι από το δηλητήριο του Οικουμενισμού, δεν είναι πλέον σε θέση να κατηχήσουν τον λαό του Θεού με τα νάματα της Ορθοδόξου πίστεως, ζωής και Παραδόσεως. Αντίθετα τον ποτίζουν με το δηλητήριο της αιρέσεως, γενόμενοι αίτιοι απωλείας πολλών ψυχών. Με τις παράνομες συμπροσευχές, τις κοινές εμφανίσεις, τα κοινά ανακοινωθέντα, τους «εγκάρδιους» εναγκαλισμούς και τις ανούσιες «αγαπολογίες», όχι μόνο τον σκανδαλίζουν, αλλά κάνουν κάτι πολύ χειρότερο: του αμβλύνουν σιγά σιγά και προοδευτικά την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία του και παγιώνουν σ’ αυτόν την αντίληψη, ότι οι ετερόδοξοι αιρετικοί είναι «Ορθόδοξοι» μεν, αλλά με «διαφορετική παράδοση»! Ότι δήθεν οι μικρές διαφορές που μας χωρίζουν από αυτούς δεν θα πρέπει να σταθούν εμπόδιο στην διαμυστηριακή ένωσή μας μ’ αυτούς, με βάση τον λόγο του Κυρίου «ίνα εν ώσιν» (Ιωάν.17,11), κατά στρέβλωση των χωρίων. Άλλωστε η «Σύνοδος» της Κρήτης, βαδίζοντας πάνω στα χνάρια της Β΄ Βατικανής Συνόδου, αναγνώρισε σ’ αυτούς εκκλησιαστική υπόσταση, πράγμα που σημαίνει ότι αναγνώρισε σ’ αυτούς αποστολική διαδοχή, έγκυρα μυστήρια, δυνατότητα σωτηρίας, αγιασμού και θεώσεως. Αυτές οι λίαν τραγικές διαπιστώσεις δεν είναι προϊόν «αχαλίνωτης φαντασίας» κάποιων ακραίων φανατικών, όπως θέλουν κάποιοι να μας βάζουν ετικέτες, αλλά στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα της καθημερινότητας. Μια ματιά στο διαδίκτυο αρκεί για να μας πείσει για του λόγου το αληθές.

Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μας ένα ακόμη, οικουμενιστικής υφής, περιστατικό, το οποίο έλαβε χώρα στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά στη Θεσσαλονίκη. Όπως αποκάλυψε το αγωνιστικό ιστολόγιο «Κατάνυξη», σε ομιλία εντός του ιερού Ναού στις 3.10.2109, πάνω στο ιερό βιβλίο της Αποκαλύψεως, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε ότι ο θεωρούμενος από τους παπικούς «άγιος» Φραγκίσκος της Ασίζης δήθεν έχει επιτελέσει θαύματα. (https://katanixi.gr/2019/10/03). Σύμφωνα με τον σχολιασμό του ιστολογίου: «Σε ποιό χώρο βρήκε την ευκαιρία να επαινέσει «άγιο» της αίρεσης! Στο Ι. Ναό του καταστροφέα της παπικής αντίχριστης Πίστης. Ένας ευλαβής ακροατής δεν άντεξε μπροστά στην οικουμενιστική ασχήμια και διαμαρτυρήθηκε στον ιερέα δημόσια, λέγοντας πως πλανάται και πως κάνει οικουμενιστική κατήχηση στους παρευρισκόμενους. Ο ιερέας τότε σηκώθηκε από τη θέση του και ειρωνικά πρότεινε στο διαμαρτυρόμενο πιστό να έρθει αυτός να κάνει την Ομιλία, αφού τα γνωρίζει καλύτερα… Το θλιβερό ήταν η στάση των υπολοίπων πιστών. Όλοι τους σχεδόν μάλωσαν τον ομολογητή αδελφό, που βρήκε το θάρρος να πει τα αυτονόητα. Λυπούμαστε για την κατάντια αυτών που του ζήτησαν να βγει από το Ναό, δικαιολογώντας τη συνείδησή τους με την ψευδοϋπακοή στο ράσο, λέγοντας πως είναι ιερέας ο ομιλητής και κάτι περισσότερο θα γνωρίζει…»! Λυπούμεθα πολύ για την απόπειρα να παρουσιαστεί ο Φραγκίσκος της Ασίζης όχι μόνον ώς «άγιος» της παπικής παρασυναγωγής, αλλά και ως άγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θυμίζουμε ότι κάτι ανάλογο συνέβη πριν από καιρό, όταν κάποιος τιτουλάριος Επίσκοπος της ελλαδικής Εκκλησίας προσέφερε, σε επίσκεψη του στο Βατικανό, ως δώρο στον «Πάπα» Φραγκίσκο εικόνα βυζαντινής τεχνοτροπίας, του παπικού «αγίου» Φραγκίσκου της Ασίζης! Τα δύο αυτά περιστατικά μας δίνουν την αφορμή να παραθέσουμε με άκρα συντομία μερικά βασικά στοιχεία, γύρω από το τι είναι και πώς θεωρείται η αγιότητα στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας. Στη συνέχεια να αναφερθούμε στο βίο του «αγίου» και να εξετάσουμε, αν η «αγιότητά» του έχει κάποια ομοιότητα με την εγνωσμένη και εμπειρικώς βιούμενη αγιότητα της Εκκλησίας μας.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας η αγιότητα είναι η κατάσταση εκείνη, στην οποία ο άνθρωπος έχει φθάσει διά μέσου της τηρήσεως των θείων εντολών, της ασκητικής θεραπευτικής αγωγής που υποδεικνύει η Εκκλησία μας και με την δύναμη της ακτίστου θείας Χάριτος, στον φωτισμό και την θέωση, στην πλήρη δηλαδή και τελεία ένωσή τους με τον άγιο Τριαδικό Θεό. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τιμούμε τους άγιους «ως ενωθέντας Θεώ κατά προαίρεσιν και τούτον δεξαμένους ένοικον και τη τούτου μεθέξει γεγονότας Χάριτι, όπερ αυτός εστί φύσει». (Έκθεσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, PG. 94,1164). Κατά τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή «η υπερώνυμος θέωσις», καθιστά τους μετέχοντας σ’ αυτήν ακτίστους, ανάρχους και απεριγράπτους…καίτι διά την οικείαν φύσιν εξ’ ουκ όντων γεγονότας», (PG. 91,1144). Δηλαδή δεν παύει ο άγιος να είναι άνθρωπος και κτίσμα, αλλά «κατά Χάριν Θεού», γίνεται άκτιστος και όλα τα άλλα, μεταμορφούμενος μέσα στο φως του Θεού. Συνεπώς η θέωση δεν είναι μια κατάσταση, στην οποία έχουμε απλά μια βελτίωση του χαρακτήρα. Και κατ’ επέκταση η αγιότητα δεν μπορεί να ταυτιστεί με την ηθικολογία και την ουμανιστική αρετολογία, όπως συμβαίνει με τους παπικούς οι οποίοι υποβιβάζοντες την θεία Χάρη σε κτιστό επίπεδο, κατ’ ανάγκην υποβιβάζουν και την αγιότητα στο επίπεδο της ηθικής βελτιώσεως και της οικειώσεως των αρετών.

Επί πλέον, όπως παρατηρεί σύγχρονος κορυφαίος Ορθόδοξος θεολόγος, «σύμφωνα με την μακραίωνη ορθοδοξοεκκλησιαστική πράξη οι άγιοι δεν ‘αναγνωρίζονται’, ή ‘διακηρύσσονται’ με ηθικολογικά, κοινωνικά και ενδοκοσμικά κριτήρια, αλλά μετά από την φανέρωση της αγιότητός τους από τον ίδιο τον Θεό με σημεία αδιαμφισβήτητα, που αντέχουν σε κάθε κριτική και αποσείουν κάθε αμφιβολία. Και τέτοια σημεία είναι: η κατάσταση του λειψάνου, (άφθαρτο, ή οστά που υπερβαίνουν την συνέπεια της φθοράς/σήψεως και γι’ αυτό εκπέμπουν ευωδία υπερκόσμια και όχι δυσοσμία και κυρίως θαύματα)». Γι’ αυτό και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχοντας υπ’ όψη της αυτή την αλήθεια, ποτέ δεν βιαζόταν να κατατάξει κάποιο μέλος της Εκκλησίας στη χορεία των αγίων, αλλά περίμενε να βεβαιώσει πρώτα ο Θεός την αγιότητα- θέωση του συγκεκριμένου προσώπου με σημεία και θαυμαστά γεγονότα και στη συνέχεια να προχωρήσει στην αγιοκατάταξη, λαμβάνοντας βεβαίως υπ’ όψη της και την συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος σχετικά με το πρόσωπο αυτό.

Ας έρθουμε τώρα στον «άγιο» Φραγκίσκο της Ασίζης, (1182-1226). Σύμφωνα με την βιογραφία του: «Γεννήθηκε στην Ασίζη της Ιταλίας, από πλούσια οικογένεια. Πήρε μέρος σε εμφύλιους πολέμους. Κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας του είδε δύο όνειρα τόσο συγκλονιστικά, που τον οδήγησαν στην αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο έργο της φιλανθρωπίας. Στόχος της φροντίδας του ήταν οι φτωχοί και σε αυτούς έδειχνε έμπρακτα την αγάπη του. Κάποτε μάλιστα ενώθηκε μαζί τους σε μια εξέγερση κατά των ευγενών και αυτό του στοίχισε ένα χρόνο φυλάκιση. Διωγμένος και αποκληρωμένος από τον πατέρα του, έγινε ερμηνευτής των αισθημάτων που ήταν διαδεδομένα στην εποχή του: κήρυξε την ισότητα, την ειρήνη, την περιφρόνηση του πλούτου και την υπεροχή της φτώχειας, την αγάπη προς όλα τα δημιουργήματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα, τη στοργή στους λεπρούς. Ο ίδιος κυκλοφορούσε ντυμένος με ένα χιτώνα, δεμένο στη μέση με ένα σκοινί (αυτό το είδος ενδυμασίας έχουν και σήμερα οι μοναχοί του τάγματός του). Για τρία χρόνια αποσύρθηκε στην ησυχία της ασκητικής ζωής, ώσπου το 1209 ίδρυσε χωριστό μοναχικό τάγμα. Οι οπαδοί του ολοένα πλήθαιναν και αποτέλεσαν το τάγμα των Φραγκισκανών, που είχε την έγκριση και του Πάπα Ιννοκέντιου Γ΄. Ο Φραγκίσκος της Ασίζης επισκέφθηκε τη Γαλλία, την Ισπανία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο. Επιστρέφοντας στην Ιταλία έθεσε κανονισμούς για την καλύτερη λειτουργία του τάγματος, του οποίου η οργάνωση έγινε αρτιότερη. Το 1224, ύστερα από σαράντα ημέρες προσευχής και νηστείας, είδε να αποτυπώνονται πάνω στο σώμα του τα στίγματα των πληγών του Ιησού. Όταν πέθανε, τον έθαψαν σε ναό που μόλις είχε χτιστεί. Ανακηρύχτηκε άγιος το 1228 από τον Πάπα Γρηγόριο Θ΄. Η μνήμη του τιμάται στις 4 Οκτωβρίου» (https://el.wikipedia.org/wiki).

Κατ’ αρχήν, όπως φαίνεται από το βιογραφικό του ο «άγιος» έζησε στην Ιταλία, σε εποχή που ο παπικός θρόνος είχε καταληφθεί και καταλυθεί από τους αιρετικούς Φράγκους και είχε πλέον αποβάλει και τα τελευταία ίχνη της εκκλησιαστικότητός του. Οι πρώτες βασικές αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού, όπως το φιλιόκβε και το πρωτείο, είχαν πλέον παγιωθεί ανεπανόρθωτα στη Δύση, έτσι ώστε ο Παπισμός να έχει εκφυλισθεί σε μια θρησκευτική κοινότητα, στερούμενη αποστολικής διαδοχής και εγκύρων μυστηρίων, μεταδοτικών της θείας Χάριτος, άνευ της οποίας, ως γνωστόν, είναι αδύνατη η επίτευξη της αγιότητος. Το γεγονός ότι ο «άγιος» ασκούσε έμπρακτα την εντολή της αγάπης προς τον πλησίον, όπως επίσης και το γεγονός ότι «για τρία χρόνια αποσύρθηκε στην ησυχία της ασκητικής ζωής», δεν μπορούν από μόνα τους να στοιχειοθετήσουν τεκμήρια αγιότητος, δεδομένου ότι στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας έχουμε πάμπολλα παραδείγματα ασκητών, που ενώ έφτασαν σε υψηλά μέτρα ασκήσεως, στη συνέχεια υπερηφανεύτηκαν και πλανήθηκαν από τον διάβολο. Το «Γεροντικό» και ο «Ευεργετινός» είναι γεμάτα από τέτοια περιστατικά. Γενικά ο ασκητικός μυστικισμός του Παπισμού και του Προτεσταντισμού είναι νοσηρός, προέρχεται από τον νεοπλατωνικό μυστικισμό, τον οποίο εισήγαγε ο Αυγουστίνος. Ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ένας από τους μεγίστους Ορθοδόξους θεολόγους του περασμένου αιώνα, αποκαλεί τον δυτικό μυστικισμό δαιμονικής προέλευσης και υφής!

Επίσης το γεγονός ότι ο «άγιος» επισκέφτηκε την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, έχει ιδιαίτερη σημασία. Και τούτο διότι κατά την διάρκεια της επισκέψεως αυτής του δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά την Ορθόδοξη πίστη και την Ορθόδοξη μοναστική Παράδοση. Να έρθει σε επαφή με αληθινά αγίους ασκητές και να συνειδητοποιήσει τις χαώδεις δογματικές διαφορές που χωρίζουν την Ορθοδοξία από τον Παπισμό. Του δόθηκε η μοναδική ευκαιρία να διαπιστώσει τις παπικές πλάνες, να απαρνηθεί τον Παπισμό και να ασπασθεί την Ορθοδοξία, την μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού και να γίνει ζωντανό μέλος της. Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν έπραξε. Κάτι τέτοιο τουλάχιστον δεν φαίνεται από το βιογραφικό του.

Πέραν αυτών πουθενά δεν γίνεται λόγος για θαύματα του «αγίου» σε άλλα πρόσωπα, ούτε εν ζωή, ούτε μετά θάνατον, μέσω του λειψάνου του, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει καμιά μαρτυρία, ότι είναι άφθαρτο, ή ευωδιάζει. Το μόνο που αναφέρεται είναι ότι «ύστερα από σαράντα ημέρες προσευχής και νηστείας, είδε να αποτυπώνονται πάνω στο σώμα του τα στίγματα των πληγών του Ιησού». Σχετικά με τα πολυδιαφημισμένα στίγματα στο σώμα του η επιστημονική έρευνα απέδειξε ότι πρόκειται για σπάνια δερματοπάθεια. Σύμφωνα με δημοσίευμα στην εφημερίδα TIME του Λονδίνου, (11 Μαρτίου του 1935): «αναφέρθηκε για πρώτη φορά η επιστημονική εξήγηση για αυτό το φαινόμενο, ότι δηλαδή, [τα στίγματα], ήταν σαρκώματα από κακοήθη ελονοσία που καμιά φορά προκαλεί αιμορραγίες κάτω από το δέρμα, από τον Δρ. E. F. Hartung. Οι σημερινοί επιστήμονες έχουν διατυπώσει την άποψη ότι πρόκειται για φαινόμενο που συναντάται σε ορισμένο τύπο «υστερικών» και «ψυχαναγκαστικών» προσωπικοτήτων. Daniel Fessler (2002). "Starvation, serotonin, and symbolism. A psychobiocultural perspective on stigmata". Mind and Society: Cognitive Studies in Economics and Social Sciences» (Όπου ανωτ.).

Και κάτι άλλο σημαντικό. Ο γνωστός αρνητής και υβριστής του θεανδρικού προσώπου του Κυρίου μας, Ν. Καζαντζάκης, μεταξύ των άλλων συγγραμμάτων του, συνέγραψε και το βίο του παπικού ψευδοαγίου Φραγκίσκου. Πρόκειται για το γνωστό σύγγραμμά του «Ο Φτωχούλης του Θεού». Τυχαίο; Μάλλον όχι! Ο ορκισμένος χριστιανομάχος δεν βρήκε άλλον άγιο, από τους μυριάδες της Εκκλησίας μας να προβάλλει και προτίμησε τον παπικό «άγιο», διότι, απλούστατα, αυτός εξέφραζε τον δικό του νοσηρό θεοσοφικό μυστικισμό!

Το συμπέρασμα λοιπόν από όλα τα παρά πάνω είναι ότι ο «άγιος» Φραγκίσκος, κρινόμενος με Ορθόδοξα κριτήρια, είναι αδύνατο να υπήρξε αληθινός άγιος, δοχείο της Χάριτος του αγίου Πνεύματος. Καλός και ηθικός άνθρωπος ήταν, όχι όμως άγιος. Η προσπάθεια κάποιων «Ορθοδόξων» κληρικών να τον παρουσιάσουν ως αληθινό άγιο της Εκκλησίας μας είναι απαράδεκτη, και επικίνδυνη, όχι μόνο διότι προκαλούν σύγχυση στον πιστό λαό του Θεού, αλλά και διότι καλλιεργούν σ’ αυτόν την οικουμενιστική αντίληψη ότι ο Παπισμός είναι αληθινή Εκκλησία και εργαστήριο αγιότητος και ότι δήθεν

έχουν να παρουσιάσουν αγίους στο αγιολόγιό τους. Όσους «αγίους» και αν προβάλλουν οι οικουμενιστές, δεν θα μπορέσουν να μας πείσουν ότι οι ετερόδοξοι είναι «Εκκλησίες», διότι η Εκκλησία είναι μία και αδιαίρετη, η Ορθόδοξη. Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να διδαχθούμε και να παραδειγματιστούμε από ψεύτικους αγίους, από ενάρετους ανθρώπους, ή από «θαυματοποιούς» του εκτός της Εκκλησίας μας χώρου. Έχουμε τους γνησίους αγίους μας, οι οποίοι αποδεδειγμένα υπήρξαν σκεύη εκλογής του Θεού, χριστοφόροι και θεοφόροι, για να μας καθοδηγούν, να μας διδάσκουν και να μας δείχνουν το δρόμο της σωτηρίας, η οποία συντελείται αποκλειστικά μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας! Μακάρι να μπορούσαν, να συνειδητοποιήσουν όλα τα παρά πάνω όλοι εκείνοι που, είτε εν επιγνώσει, είτε ανεπιγνώστως, προωθούν σε λαϊκό επίπεδο την παναίρεση του Οικουμενισμού με τέτοιου είδους μεθοδεύσεις και να αλλάξουν πορεία πλεύσεως, πριν είναι πολύ αργά γι’ αυτούς. Διότι και αν ακόμη η επίσημη εκκλησιαστική ηγεσία αδυνατεί να τους ελέγξει και να τους επαναφέρει στην τάξη, θα τους ελέγξει ο δικαιοκρίτης Θεός την ημέρα της Κρίσεως. Και τότε αλλοίμονο!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

http://thriskeftika.blogspot.com

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ ΓΙΑ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ: ΣΦΑΛΜΑ Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Την απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος σχολίασε στο Sputnik, ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, ομότιμος καθηγητής Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).

Αρνητικά σχολιάζει την απόφαση που έλαβε η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, αναφορικά με την αυτοκεφαλία της σχισματικής ουκρανικής εκκλησίας ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, ομότιμος καθηγητής Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης:

«Κακώς έγινε η αναγνώριση και ήταν πολύ μεγάλο συνοδικό σφάλμα. Όπως έγινε μάλιστα η διαδικασία, δια βοής στη συνέλευση της Ιεραρχίας, χωρίς ψηφοφορία, ήταν λάθος. Την ίδια στιγμή τα επιχειρήματα που αναπτύχθηκαν από τον Αρχιεπίσκοπο στην εισήγηση του είναι εσφαλμένα, τόσο από θεολογικής, όσο και από ιστορικής άποψης. Στη βάση ψευδών επιχειρημάτων, κακώς έγινε αυτή η αναγνώριση της αυτοκεφαλίας από την Εκκλησία της Ελλάδος. Η εκτίμηση μου είναι ότι δημιουργείται μια αναστάτωση στο σύνολο της Οικουμενικής Ορθοδοξίας, η οποία θα έπρεπε να αποφευχθεί».

Ο ιερέας, καθηγητής και ιστορικός, που μίλησε στο Sputnik, έχει γράψει βιβλίο («Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο») του οποίου υπότιτλος είναι «αντικανονική και διαιρετική εισπήδηση της Κωνσταντινούπολης» και έχει μάλιστα μεταφραστεί και στη ρωσική γλώσσα.

Την ίδια στιγμή, επισημαίνει ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πρωτοφανείς καταστάσεις:

«Δεν ξέρω πως θα αντιδράσουν οι άλλες αυτοκέφαλες εκκλησίες. Πιστεύω ότι αρκετές θα παραμείνουν σταθερά στην υποστήριξη του Μητροπολίτη Ονούφριου. Κάποιες άλλες θα πιεστούν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Εκκλησίας της Ελλάδος».

Παράλληλα όπως σημειώνει, η κανονική εκκλησία της Ουκρανίας θα έχει πρόβλημα κοινωνίας με την ελληνική εκκλησία, ενώ το Πατριαρχείο της Μόσχας θα αποστασιοποιηθεί από την Ελλάδα:

«Θα έχουν πρόβλημα κοινωνίας με εμάς. Αφού εμείς κοινωνήσαμε με τους ακοινώνητους σχισματικούς, καθιστάμεθα και εμείς ακοινώνητοι. Εκτίμησή μου είναι ότι η Εκκλησία της Ρωσίας θα διακόψει τους δεσμούς με την Εκκλησία της Ελλάδος όπως έκανε και με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτό θα έχει αντίκτυπο στον θρησκευτικό τουρισμό που πραγματοποιούν οι Ρώσοι στην Ελλάδα. Ήδη η Μόσχα δεν συμμετέχει στους διαθρησκευτικούς διαλόγους. Τα πράγματα δυσκολεύουν.

Ως καθηγητής και ιστορικός εξέθεσα τις απόψεις μου για τους λόγους που δεν έπρεπε να αναγνωριστεί το αυτοκέφαλο. Δεν το έκανα εθνοφυλετικά, καθώς πρέπει να βάζουμε την πίστη μας πάνω από το έθνος. Έλληνες, Ρώσοι, Ρουμάνοι, Γεωργιανοί, είμαστε ένα σώμα, αυτό της Ορθοδοξίας. Δυστυχώς η εκκλησία της Ελλάδος ενήργησε εθνοφυλετικά, εθνικιστικά και όχι ορθόδοξα, κανονικά και εκκλησιολογικά».

Ερωτηθείς αν το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης μπορεί να συμφωνήσει έστω και την ύστατη στιγμή, με το Πατριαρχείο Μόσχας απαντά ότι και οι δύο παραμένουν αμετακίνητοι στις θέσεις τους:

«Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου προσπάθησε να κάνει μια μεσολαβητική προσπάθεια ώστε να βρεθεί κάποια λύση, ο Οικουμενικός τον επέπληξε. Μόνο αν τα πράγματα χειροτερέψουν αν οδηγηθούμε σε σχισματικές διαιρετικές καταστάσεις, μετά από την εξέλιξη αυτή ίσως τότε σκεφθούν ότι πρέπει να υπάρξει κάποιος τρόπος ώστε να επιλυθούν τέτοιες διαφορές».

Τέλος επισημαίνει ότι: «Αν η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είχε προβεί σε αυτήν την αναγνώριση, τότε ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα είχε απομονωθεί και ίσως τον φώτιζε ο Θεός να καταλάβει ότι έκανε λάθος. Τώρα η Εκκλησία της Ελλάδος του δίνει το δικαίωμα να αρχίσει να πιέζει και άλλες αυτοκέφαλες εκκλησίες αναγνωρίζουν.

Το ίδιο είχε γίνει και με την υπόθεση του παλαιού και νέου ημερολογίου όπου πιέστηκε πάλι η εκκλησία από πολιτικές δυνάμεις. Έτσι έχουμε σχίσμα εορτολογικό, άλλοτε γιορτάζουμε εμείς, σε άλλη ημερομηνία τα Ιεροσόλυμα και το Άγιο Όρος».

Η απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος

Το Σάββατο, η Εκκλησία της Ελλάδος αναγνώρισε το δικαίωμα του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου να χορηγήσει αυτοκεφαλία καθώς και το προνόμιο του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου να χειρισθεί περαιτέρω το ζήτημα, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Ιεραρχίας.

Κατά την έκτακτη συνεδρίαση, κάποιοι μητροπολίτες ζήτησαν αναβολή για το συγκεριμένο ζήτημα.

Η ρωσική εκκλησία επισήμανε ότι η απάντησή της θα δοθεί από την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Μόσχας.

Το χρονικό της αυτοκεφαλίας

Τον Ιανουάριο του 2019, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος εκχώρησε αυτοκεφαλία στην αποκαλούμενη Εκκλησία της Ουκρανίας. Είχε προηγηθεί η λεγόμενη «ενωτική σύνοδος» στο Κίεβο για τη συγκρότηση της αυτοαποκαλούμενης «νέας εκκλησίας» της Ουκρανίας, με επικεφαλής τον Επιφάνιο.

Τόσο η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας όσο και η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αναγνώρισαν την ίδρυση της νέας δομής όπως και την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να χορηγήσει αυτοκεφαλία, με το Πατριαρχείο Μόσχας να μιλάει για «νομιμοποίηση του σχίσματος» που θα έχει σοβαρές και καταστροφικές συνέπειες για εκατομμύρια ορθόδοξους χριστιανούς.

Λάμπρος Ζαχαρής sputniknews.gr

https://aktines.blogspot.com 

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

Είπε μοναχός: Ακολουθάει το πρόβατο ξένο τσοπάνη; Έτσι και αυτός, που αγαπά και γνωρίζει τον Χριστό, δεν ακολουθεί τους ψευτοποιμένες και τους προβατόσχημους λύκους.

ΕΛΕΓΕ ΜΟΝΑΧΟΣ: Η ΑΡΕΤΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΦΙΛΜ ΤΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΩΝ!

Έλεγε μοναχός: Η αρετή είναι σαν τα παλαιά φίλμ των φωτογραφικών μηχανών. Μόλις τα δεί το φως καίγονται. Έτσι και η αρετή, άμα διαφημιστεί, χάνεται. Να ζείτε, λοιπόν, αόρατοι μες στον κόσμο για να σας βλέπει ο Θεός. Καθόσον ό,τι καλό και δημιουργικό ζει και αυξάνεται μονάχα στην αφάνεια, όπως τα μαργαριτάρια στον βυθό της θαλάσσης και όπως το έμβρυο, που είναι κρυμμένο στην κοιλιά της μητέρας του.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!

- Γέροντα, πῶς γίνεται τὸ ἴδιο πράγμα νὰ τὸ βλέπουν διαφορετικὰ δύο ἄνθρωποι;

- Ὅλα τὰ μάτια βλέπουν τὸ ἴδιο καθαρά; Γιὰ νὰ δῆ κανεὶς καθαρά, πρέπει νὰ ἔχη τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του ὑγιέστατα, γιατὶ τότε ἔχει τὴν ἐσωτερικὴ καθαρότητα.

- Γιατί, Γέροντα, μερικὲς φορές, τὸ ἴδιο περιστατικὸ ἕνας τὸ θεωρεῖ εὐλογία καὶ ἄλλος δυστυχία;

- Καθένας τὸ ἑρμηνεύει ἀνάλογα μὲ τὸν λογισμό του.Τὸ κάθε πράγμα μπορεῖς νὰ τὸ δῆς ἀπὸ τὴν καλή του πλευρὰ ἢ ἀπὸ τὴν κακή του πλευρά. Εἶχα ἀκούσει τὸ ἑξῆς περιστατικό:Σὲ ἕνα μοναστήρι ποὺ βρισκόταν σὲ κατοικημένη περιοχὴ εἶχαν τυπικὸ νὰ κάνουν ἑσπερινὸ καὶ ὄρθρο τὰ μεσάνυχτα καὶ πήγαιναν καὶ κοσμικοί, γιατὶ τὸ μοναστήρι ἦταν περιτριγυρισμένο ἀπὸ σπίτια ποὺ σιγὰ-σιγὰ εἶχαν χτισθῆ ἐκεῖ κοντά.Μιὰ φορὰ ἕνας ἀρχάριος νέος μοναχὸς ξέχασε τὸ κελλί του ἀνοιχτὸ καὶ μπῆκε μέσα μιὰ γυναίκα. Ὅταν τὸ ἔμαθε, στενοχώρια, κακό! Ὤ, μολύνθηκε τὸ κελλί!Τρομερό, χάθηκε ὁ κόσμος! Παίρνει οἰνόπνευμα, ρίχνει στὸ πάτωμα καὶ βάζει φωτιά, γιὰ νὰ τὸ ἀπολυμάνη! Παραλίγο νὰ κάψη τὸ μοναστήρι.Τὸ πάτωμα τοῦ κελλιοῦ του τὸ ἔκαψε, τὸν λογισμό του ὅμως δὲν τὸν ἔκαψε. Ἐκεῖνον ἔπρεπε νὰ κάψη, γιατὶ τὸ κακὸ στὸν λογισμό του βρισκόταν.Ἂν ἔφερνε καλὸ λογισμὸ καὶ ἔλεγε ὅτι ἡ γυναίκα μπῆκε στὸ κελλὶ ἀπὸ εὐλάβεια, γιὰ νὰ ὠφεληθῆ, γιὰ νὰ πάρη χάρη καὶ νὰ ἀγωνισθῆ καὶ αὐτὴ στὸ σπίτι της, θὰ ἀλλοιωνόταν πνευματικὰ καὶ θὰ δόξαζε τὸν Θεό.Ἀπὸ τὴν ποιότητα τῶν λογισμῶν ἑνὸς ἀνθρώπου φαίνεται ἡ πνευματική του κατάσταση. Οἱ ἄνθρωποι κρίνουν τὰ πράγματα ἀνάλογα μὲ τὸ περιεχόμενο ποὺ ἔχουν μέσα τους.Ἂν δὲν ἔχουν πνευματικὸ περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα καὶ ἀδικοῦν τὸν ἄλλον. Ἂν λ.χ. δῆ κάποιον ἀργὰ τὸ βράδυ ἔξω ἕνας ποὺ κάνει ἐλεημοσύνες τὴν νύχτα, γιὰ νὰ μὴν τὸν βλέπουν, ποτὲ δὲν θὰ βάλη κακὸ λογισμό.Ἂν τὸν δῆ ὅμως κάποιος ποὺ ξενυχτάει στὴν ἁμαρτία, θὰ πῆ: «τὸ τέρας, ποιός ξέρει ποῦ ξενυχτοῦσε», γιατὶ τέτοιες ἐμπειρίες ἔχει.Ἤ, ἂν ἀκούγωνται τὴν νύχτα ἀπὸ τὸν ἐπάνω ὄροφο ντοὺκ-ντούκ, ἕνας ποὺ ἔχει καλοὺς λογισμοὺς θὰ πῆ: «μετάνοιες κάνει», ἐνῶ ἕνας ποὺ δὲν ἔχει καλοὺς λογισμοὺς θὰ πῆ: «ὅλη τὴν νύχτα χορεύει».Ἂν ἀκούγεται μελωδία, ὁ ἕνας θὰ πῆ: «τί ὡραῖες ψαλμωδίες», ἐνῶ ὁ ἄλλος θὰ πῆ: «τί τραγούδια εἶναι αὐτά;».Θυμᾶστε πῶς ἀντιμετώπισαν τὸν Χριστὸ οἱ δύο ληστὲς ποὺ εἶχαν σταυρωθῆ μαζί Του; Καὶ οἱ δύο ἔβλεπαν τὸν Χριστὸ ἐπάνω στὸν Σταυρό, τὴν γῆ νὰ σείεται κ.λπ.Τί λογισμὸ ὅμως ἔβαλε ὁ ἕνας καὶ τί ὁ ἄλλος!Ὁ ἕνας, ὁ ἐξ εὐωνύμων, βλασφημοῦσε καὶ ἔλεγε: «Εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς»[1].Ὁ ἄλλος, ὁ ἐκ δεξιῶν, ἔλεγε: «Ἡμεῖς μὲν ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε»[2]. Ὁ ἕνας σώθηκε, ὁ ἄλλος κολάσθηκε.΄

[1] Λουκ. 23, 39.

[2] Βλ. Λουκ. 23, 41.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο, Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς ἀγώνας»

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!

Η υπερηφάνεια είναι η μεγαλύτερη πνευματική αρρώστια. Σαν την βδέλλα που, αν κολλήσει επάνω σου, σου ρουφάει το αίμα, έτσι και η υπερηφάνεια ρουφάει όλο το εσωτερικό του ανθρώπου. Φέρνει και πνευματική ασφυξία, γιατί καταναλώνει όλο το πνευματικό οξυγόνο της ψυχής. Κοίταξε να πετάξεις τον εαυτό σου, γιατί αν δεν πετάξεις τον εαυτό σου, θα σε πετάξει ο εαυτός σου. Αν πετάξεις τον εαυτό σου, μετά θα πετάς. Τι τον κρατάς τον εαυτό σου για τον εαυτό σου; Το κομμάτι της αγάπης που κρατάς για τον εαυτό σου, το αφαιρείς από την ολοκληρωτική αγάπη που πρέπει να έχεις για τους άλλους.

Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα δεις ότι δεν έχεις τίποτα δικό σου και τίποτε δεν μπορείς να κάνεις χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Αν λοιπόν καταλάβεις πως ότι καλό κάνεις είναι από τον Θεό και όσες χαζομάρες κάνεις είναι δικές σου, τότε θα πάψεις να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και θα απαλλαγείς από την αυτοπεποίθηση.

Λίγο αν μας εγκαταλείψει η Χάρις του Θεού, τίποτε δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε. Είναι απλά τα πράγματα. Έχει, ας υποθέσουμε, κάποιος μερικές ικανότητες και υπερηφανεύεται γι’ αυτές. Πρέπει να σκεφθεί: Που τις βρήκε; Του τις έδωσε ο Θεός. Αυτός τι έκανε; Τίποτε. Δίνει λ.χ. ο Θεός σε κάποιον λίγο παραπάνω μυαλό και μπορεί να έχει μια μεγάλη επιχείρηση και να ζει άνετα. Να υπερηφανευτεί ότι τα καταφέρνει; Λίγο να τον εγκαταλείψει ο Θεός, μπορεί να χρεοκοπήσει και να πάει φυλακή.

Όταν κάποιος κάνει κάτι ταπεινά και με αγάπη και δεν βρει αναγνώριση, μπορεί να του έρθει και ένα παράπονο. Αυτό είναι ανθρώπινο -όχι φυσικά ότι και αυτό είναι σωστό, αλλά τότε έχει κανείς κάποια ελαφρυντικά. Όταν όμως απαιτεί την αναγνώριση, αυτό είναι βαρύ? έχει μέσα εγωισμό και ανθρωπαρέσκεια. Όσο μπορείς, να κινείσαι ταπεινά. Ότι κάνεις να το κάνεις με φιλότιμο, για τον Χριστό και όχι από κενοδοξία για να ακούσεις το «μπράβο» από τους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος δε δέχεται τα «μπράβο» από τους ανθρώπους και εργάζεται μόνο για τον Θεό, τότε ανταμείβεται από τον Θεό και σ’ αυτήν τη ζωή με την άφθονη Χάρη Του και στην άλλη με τα αγαθά του Παραδείσου.

Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλο τον εαυτό σου προς τον Θεό. Αν αγαπήσεις τον Θεό, ο νους σου θα είναι συνέχεια στο πως να ευχαριστήσεις τον Θεό, και όχι στο πως να αρέσεις στους ανθρώπους.

Δυστυχώς, πολλές φορές οι πνευματικοί άνθρωποι θέλουν την αρετή, αλλά θέλουν και κάτι που να τρέφει την υπερηφάνεια τους, δηλαδή αναγνώριση, πρωτεία κ.τ.λ., κι έτσι μένουν με ένα κενό στην ψυχή τους, το κενό της κενοδοξίας? δεν υπάρχει το πλήρωμα, το φτερούγισμα της καρδιάς. Και όσο μεγαλώνει η κενοδοξία τους, τόσο μεγαλώνει και το κενό μέσα τους και τόσο περισσότερο υποφέρουν.

Μόνο με τα αντίθετα των κοσμικών επιδιώξεων θα μπορέσεις να κινηθείς στον πνευματικό χώρο. Στοργή θέλεις; Να χαίρεσαι, όταν δε σου δίνουν σημασία. Ζητάς θρόνο; Κάθισε τον εαυτό σου στο σκαμνί. Ζητάς επαίνους; Αγάπησε την περιφρόνηση, για να νιώσεις την αγάπη του Περιφρονημένου Ιησού. Ζητάς δόξα; Ζήτα την αδοξία, για να νιώσεις την δόξα του Θεού. Και όταν νιώσεις την δόξα του Θεού, θα νιώθεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο και θα έχεις μέσα σου την μεγαλύτερη χαρά απ’ όλες τις χαρές του κόσμου.

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

Δεν γνωρίσαμε τον εαυτό μας. Αν τον γνωρίσουμε, η ψυχή μας θα χαίρεται και θα ζητά ταπεινά το έλεος του Θεού. Η γνώση του εαυτού μας γεννά την ταπείνωση. Γιατί, όσο περισσότερο γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του, τόσο περισσότερο ανοίγουν τα μάτια της ψυχής του και βλέπει καθαρότερα την μεγάλη του αδυναμία. Γνωρίζει την αθλιότητά του και την αχαριστία του, καθώς και την μεγάλη αρχοντιά και την ευσπλαχνία του Θεοί, οπότε συντρίβεται εσωτερικά, ταπεινώνεται πολύ και αγαπάει τον Θεό πολύ.

Όταν σε ταπεινώνει ο άλλος και το δέχεσαι, τότε έχεις πραγματική ταπείνωση, γιατί πραγματική ταπείνωση είναι η ταπείνωση στην πράξη, όχι στα λόγια. Μια φορά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ρώτησε τους ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί γύρω του: «Ποιος από σας δεν έχει υπερηφάνεια;». «Εγώ», είπε κάποιος. «Έλα εδώ εσύ που δεν έχεις υπερηφάνεια, του λέει. Κόψε το μισό μουστάκι και πήγαινε στη πλατεία». «Α, αυτό δεν μπορώ να το κάνω», του απαντά. «Ε, τότε δεν έχεις ταπείνωση», του λέει. Ήθελε να πει ο Άγιος ότι χρειάζεται έμπρακτη ταπείνωση.

Όταν ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του κάτω από όλους, κάτω, κάτω…, από εκεί βγαίνει επάνω στον Ουρανό. Αλλά εμείς τι κάνουμε; Συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους και βγάζουμε συμπεράσματα ότι είμαστε ανώτεροι από εκείνους. «Και από εκείνον είμαι καλύτερος, λέμε, και από τον άλλο… Δεν είμαι σαν κι αυτόν…». Από τη στιγμή όμως που έχουμε τον λογισμό ότι ο άλλος είναι κατώτερος από εμάς, δεν μπορούμε να βοηθηθούμε.

Ο άνθρωπος ένα μόνο μπορεί να ξέρει: ότι δεν έχει καλή πνευματική κατάσταση. Ακόμη και να έχει, δεν την βλέπει, επειδή και τότε μόνο την αμαρτωλότητά του βλέπει. Γιατί όποιος αγωνίζεται για την πρόοδο την πνευματική, ποτέ δεν βλέπει την πρόοδό του? μόνο τις πτώσεις του βλέπει. Οι ταπεινοί και αφανείς ήρωες του Χριστού είναι οι εξυπνότεροι του κόσμου, διότι κατορθώνουν να φυλάσσουν τον πνευματικό τους θησαυρό στο θησαυροφυλάκιο του Θεού. Γι’ αυτό μεγάλη χαρά να νιώθουμε όταν ζούμε στην αφάνεια, γιατί τότε θα δούμε πρόσωπο Θεού στην άλλη ζωή και θα νιώθουμε και απ’ αυτήν τη ζωή την παρουσία Του δίπλα μας.

Όταν υπάρχει ταπείνωση ο διάβολος δεν μπορεί να ρίξει την ψυχή. Ο ταπεινός δεν πέφτει, γιατί βαδίζει χαμηλά. Ο Γερο- Αββακούμ, όταν ασκήτευε στην έρημο της Βίγλας, τι είχε πάθει! Μια μέρα που έκανε προσευχή με το κομποσκοίνι επάνω σ’ ένα βράχο του παρουσιάζεται ξαφνικά ο διάβολος ως «άγγελος φωτός». «Αββακούμ, του λέει, με έστειλε ο Θεός να σε πάρω στον Παράδεισο γιατί έγινες πια άγγελος? έλα να πετάξουμε». «Μα εσύ έχεις φτερά, του λέει ο Γέροντας Αββακούμ, εγώ πώς θα πετάξω;». Και ο δήθεν άγγελος του λέει: «Κι εσύ έχεις φτερά, αλλά δεν τα βλέπεις». Τότε ο Γερο-Αββακούμ έκανε το σταυρό του και είπε: «Παναγιά μου, τι είμαι εγώ για να πετάξω;». Αμέσως ο δήθεν άγγελος έγινε ένα μαύρο παράξενο κατσίκι με φτερά σαν της νυχτερίδας και εξαφανίστηκε.

Βλέπετε πως με την ταπείνωση μπορούμε να καταλάβουμε τις παγίδες του διαβόλου;

Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο
«Πάθη και Αρετές» του γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου