“DEUSINVERSUS” ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΣΟΦΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

Αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής, Δρ. Θεολογίας

“Deusinversus” Δοξασίες και αντιλήψεις περί Θεού της θεοσοφικής εταιρείας

Όταν το 1875, η Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ (HelenaPetrownaBlavatsky)[1] η οποία ασχολούνταν με τον αποκρυφισμό και τον πνευματισμό[2], όντας η ίδια πνευματιστική διάμεσος δηλαδή μέντιουμ[3],ίδρυε την θεοσοφική εταιρεία, είναι βέβαιο ότι δεν μπορούσε να υποπτευθεί ότι οι θρησκευτικές της δοξασίες που αποκρυσταλλώνονται στις συγγραφές της ιδίας[4]  όσο και των διαδόχων της, Άννυ Μπεζάντ (Annie Besant)[5]και Άλις Μπέϊλυ(AliceBailey)[6]θα επηρέαζαν την πλειονότητα σχεδόν των σύγχρονων αποκρυφιστικών-πνευματιστκών οργανώσεων, ώστε ο αείμνηστος  π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος να αναφέρει ότι οι ιδέες του πνευματισμού εξαπλώθηκαν στη Δύση με την θεοσοφία της Μπλαβάτσκυ[7] και  ο π. Κυριακός Τσουρός επισημαίνει ότι η “Νέα εποχή του Υδροχόου”, όρο που εισήγαγε η θεοσοφίστρια Άλις Μπέϊλυ, είναι γέννημα και θρέμμα της θεοσοφικής σχολής της  Μπλαβάτσκυ[8].

Άλλωστε, λίγα έτη μετά, το 1884,  ένας γνώριμος αιρετικός, ο Κάρολος Ρώσσελ ίδρυε τη δική του θρησκευτική εταιρεία, τη «Βιβλική και Φυλλαδική  Εταιρεία Σκοπιά»[9]η οποία έχει και αυτή αποκρυφιστικά σύμβολα όπως η πεποίθηση ότι η πυραμίδα της Γκίζας έχει χτιστεί με θεϊκή καθοδήγηση και αποτελεί μάρτυρα προφητείας[10]. Άλλωστε και η ονομασία «Ιεχωβάς» που χρησιμοποιεί για το Θεό,υπάρχει επίσης μέσα στα αποκρυφιστικά συγγράμματα της Μπλαβάτσκυ[11]. Διατυπώνεται επίσης η άποψη ότι και η  πραγματική αφετηρία του νεοπαγανιστικού κινήματος πρέπει να αναζητηθεί στο περιβόητο κίνημα της Θεοσοφίας[12]. Για αυτό το λόγο η μελέτη του θρησκευτικού συστήματος της Μπλαβάτσκυ καθίσταται αναγκαία για την κατανόηση και την αντιμετώπιση των  σύγχρονων αποκρυφιστικών  και πνευματιστικών  αιρέσεων.

Η ιδρύτρια λοιπόν της θεοσοφικής εταιρείας  χρησιμοποίησε τον όρο «Θεοσοφία» για να ονομάσει το θρησκευτικό της σύστημα. Εδώ είναι αναγκαίο να κάνουμε την επισήμανση ότι τριάντα περίπου χρόνια πριν την Μπλαβάτσκυ, ένας  αρχαιολάτρης έλληνας κληρικός,  ο Θεόφιλος Καΐρης[13],   κήρυττε  θρησκευτικές δοξασίες  αντίθετες με αυτές της  Ορθόδοξης Θεολογίας καθώς αρνούνταν τη θεότητα του Ιησού, την Αγία Τριάδα, τα μυστήρια της Εκκλησίας και για αυτό το λόγο καθαιρέθηκε τo 1839[14]. Θέλοντας να προωθήσει τις φιλοσοφικές του ιδέες ίδρυσε στο Λονδίνο, όπου μετέβη το 1842,  τον «ΕλληνικόνΣύλλογον της Θεοσοφίας»[15]. Είναι πιθανόν λοιπόν η  Μπλαβάτσκυ να μην διεκδικεί την πρωτοτυπία αλλά να αντέγραψε  τον όρο και ορισμένες ιδέες του Καΐρη. Βέβαια ο όρος «Θεοσοφία»  δεν  είναι δημιούργημα ούτε του Καΐρη ούτε της Μπλαβάτσκυ  αλλά  είναι αρχαιότατος και  αποδίδεται από τον Διογένη Λαέρτιο[16] στον Αιγύπτιο αρχιερέα Ποτ Άμουν ή Ποτ Άμμων που έζησε την εποχή των Πτολεμαίων,  χρησιμοποιήθηκε από τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Αμμώνιο Σακκά[17] αλλά και από χριστιανούς συγγραφείς, όπως τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη[18], με διαφορετική βέβαια έννοια[19]. Η επιλογή αυτού του όρου από την Μπλαβάτσκυ δεν ήταν τυχαία καθώς η ίδια έπρεπε να πείσει τους ακροατές της ότι το  θρησκευτικό της σύστημα  δεν ήταν μια νεωτεριστική επινόηση δική της αλλά διεκδικεί την αυθεντία αρχαίων σοφών ανδρών[20].

Ο όρος «Θεοσοφία» ερμηνεύεται από την Μπλαβάτσκυ και τους θιασώτες των θεωριών της ως η «Σοφία των Θείων Όντων»[21], ως «Θεία Γνώση» ή «Θεία Επιστήµη» που δεν ασχολείται  μόνο με τη θρησκεία και το Θεό αλλά με όλο το επιστητό, τον άνθρωπο και το Σύμπαν και με κάθε εκδήλωση του ανθρωπίνου πνεύματος[22]. Είναι η εσωτερική επιστήμη που ερμηνεύει τη συμπαντική, την πλανητική και την ανθρώπινη ζωή και τις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ τους[23]. Για αυτό το λόγο στις συγγραφές της Μπλαβάτσκυ και των οπαδών της  δεν υπάρχουν μόνο κείμενα που αναφέρονται στη θρησκεία αλλά και κείμενα που ασχολούνται με το πώς δημιουργήθηκε το Σύμπαν, ο άνθρωπος κλπ. Αυτή η γνώση και η σοφία είναι εσωτερική, δηλαδή ισχυρίζονται ότι δεν είναι αποτέλεσμα διδασκαλίας αλλά προήλθε μέσα από θεϊκές αποκαλύψεις στους αρχαίους μύστες, οράματα και διαλογισμό. Αυτήν  τη δήθεν θεϊκή γνώση και σοφία που διδάσκει η θεοσοφική εταιρεία την θεωρούν ως την συσσωρευμένη σοφία όλων των εποχών[24], ως συνώνυµη της αιώνιας αλήθειας[25] και ότι αποτελεί το υπόβαθρο όλων των παγκόσμιων θρησκειών και φιλοσοφιών, μυήσεων και απόκρυφων παραδόσεων που δίδαξαν και εφάρμοσαν λίγοι εκλεκτοί, μύστες, προφήτες και σοφοί  από τότε που ο άνθρωπος έγινε σκεπτόµενο ον[26]. Η απαρχή αυτής της άχρονης Σοφίας ή Θεοσοφίας θεωρείται ότι συμπίπτει µε την έναρξη της ανθρώπινης παρουσίας πάνω στη Γη[27]. Υποστηρίζουν ότι αυτή η αιώνια αλήθεια ταυτίζεται με το περιεχόμενο της διδασκαλίας της θεοσοφικής εταιρείας[28] καθώς οι οπαδοί της υποστηρίζουν ότι το σύγχρονο θεοσοφικό κίνημα δεν είναι δική τους επινόηση αλλά είναι η πιο πρόσφατη ανανέωση και αποκάλυψη της αρχαίας σοφίας στη Γη η οποία δόθηκε γραπτώς από την Μπλαβάτσκυ στην ανθρωπότητα υπό την επιτήρηση των ∆ιδασκάλων της Λευκής Στοάς[29], ως αντιπρόσωπος της υπέρ τα Ιμαλάϊα Αδελφότητας των Μυστών[30]. Επομένως, η θεοσοφική εταιρεία είναι  το κανάλι[31] μέσω του οποίου ξεχύνονται στον κόσμο πολλές από τις αλήθειες που βρέθηκαν συσσωρευμένες στους   λόγους των μεγάλων δασκάλων της ανθρωπότητας[32]  και η ίδια  η Μπλαβάτσκυ εμφορούμενη από έναν έντονο μεσσιανισμό και παραληρηματικές ιδέες μεγαλείου πρόβαλλε τον εαυτό της ως το πρόσωπο δια του οποίου η αποκάλυψη αυτής της αρχαίας σοφίας έλαβε χώρα στο σύγχρονο κόσμο[33].Ταυτόχρονα οι οπαδοί της υποστηρίζουν ότι είναι οι  θεματοφύλακες αυτής της θείας σοφίας που κατέχουν οι θεοί[34]. Αυτή η δήθεν θεϊκή γνώση θεωρείται απόκρυφη, δηλαδή δεν μπορεί να κατανοηθεί από την μάζα των ανθρώπων αλλά μόνο από τους μυημένους και η οποία μεταδίδεται  μέσω τελετουργιών, μυήσεων  και ερμηνεία συμβολισμών.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

[1]Η Έλενα ΠετρόβναΜπλαβάτσκυ γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου 1831 στο Αικατερινοσλάβ της Ουκρανίας (σημερινό Δνειπροπετρόφσκ). Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Ρωσίας, μετά το διαζύγιο της με το μυστικό σύμβουλο του ρωσικού κράτους Νικηφόρο Μπλαβάτσκυ  ταξίδεψε στη Μέση Ανατολή, στην Ευρώπη, στη Βόρεια και Νότια Αμερική, στην Ινδία και το Θιβέτ, όπου γνώρισε θρησκείες και θρησκευτικά συστήματα  από τα οποία δανείστηκε στοιχεία για να δημιουργήσει το δικό της θρησκευτικό σύστημα.  Την 17 Νοεμβρίου 1875, η Έλενα Μπλαβάτσκυ, ο συνταγματάρχης ΧένρυΌλκοτ και ο δικηγόρος ΟυΐλλιαμΤζατζ ίδρυσαν στη Νέα Υόρκη τη Θεοσοφική Εταιρεία. Η Μπλαβάτσκυ πέθανε στις  8 Μαΐου  1891, σε ηλικία 60 ετών. Βλ. Α. Παπαδομιχελάκη, Θεοσοφία.Το έργο και η ιστορία της, Αθήνα 1997,σελ.13-15. Την Μπλαβάτσκυ διαδέχθηκε η  Αγγλίδα ΆννυΜπεζάντ (Besant). Μετά τον θάνατο της Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, η  οργάνωση διασπάστηκε στα δύο: α) στην Εταιρεία που ακολούθησε τον Χ.Σ. Όλκοτ και την ΆννυΜπεζάντ και που διατήρησε τη διεθνή έδρα στο Αντυάρ, στο Μαντράς της Ινδίας, β) στο άλλο παρακλάδι της Εταιρείας που ακολούθησε τον Γ.Κ.Τζατζ, αντιπρόεδρο της Θεοσοφικής Εταιρείας και Γενικό Γραμματέα του αμερικανικού της τμήματος, με διεθνή έδρα πρώτα στη Νέα Υόρκη και αργότερα στην Πασαντένα της Καλιφόρνια. γ) το 1909, μια ομάδα με επικεφαλής τον Ρόμπερτ Κρόσμπι σχημάτισε άλλη μια σημαντική θεοσοφική οργάνωση, την Ενωμένη Στοά των Θεόσοφων (UnitedLodgeofTheosophists -ULT), με έδρα το ΛοςΆντζελες της Καλιφόρνια. Αυτή η ομάδα επικεντρώθηκε στις γνήσιες διδασκαλίες που παρουσίασε η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ και ο Γ.Κ.Τζατζ. Βλ.Α.Παπαδοµιχελάκη,   Μια Σύνοψη του έργου της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ «Η Μυστική ∆οξασία, σελ.11-12.

[2]Πνευματισμός είναι η πίστη ότι υπάρχουν πνεύματα με τα οποία μπορούμε να επικοινωνήσουμε κάτω από ορισμένες συνθήκες. Στις αρχαίες θρησκείες οι άνθρωποι πίστευαν ότι τα πνεύματα των νεκρών μπορούν να βλάψουν ή να βοηθήσουν τους ζωντανούς. Αυτός είναι ο αρχαϊκός πνευματισμός ο οποίος συνδέθηκε με τον λεγόμενο εσωτερισμό, δηλαδή την πίστη ότι στις θρησκείες υπάρχει μια εσωτερική διάσταση, που είναι αντιληπτή μόνο από κάποιους μυημένους. Σε αυτήν την πτυχή των αρχαίων θρησκειών οφείλεται η ονομασία “Αποκρυφισμός” και “Αποκρυφολογία”η οποία χρησιμοποιείται αντί για την λέξη “Εσωτερισμός”. Χ Γκότση, π.Γ. Μεταλληνού, Γ. Φίλια, Ορθόδοξη πίστη και λατρεία, Αθήνα 2000, σελ. 192.               Κατά την παλαιότερη αντίληψη ο εσωτερισμός είναι υπόθεση ολίγων εκλεκτών. Εκτός από τις “εσωτεριστικές” ομάδες, η λοιπή ανθρωπότητα δεν μπορεί να κατανοήσει το βαθύτερο περιεχόμενο, την “εσωτερική γνώση”. Σήμερα, στο νέο ρεύμα του Αποκρυφισμού τα πράγματα αλλάζουν. Η τάση αυτή επεκτείνεται και κερδίζει οπαδούς πέρα από τους κλειστούς εσωτεριστικούς κύκλους. Απευθύνεται πλέον στο ευρύτερο κοινό. Βλ.π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου,  Αποκρυφισμός στο φως της ορθοδοξίας. Νεοαποκρυφισμός, Αθήνα 1996, σελ. 204.  Αυτή  η επικοινωνία που υποτίθεται γίνεται με τους νεκρούς μέσω των μέντιουμ είναι επικοινωνία με αόρατα πονηρά πνεύματα, που υποκρίνονται την φωνή πεθαμένων ανθρώπων ή σε αρκετές περιπτώσεις πρόκειται για εξαπάτηση των αφελών με ταχυδακτυλουργικά κόλπα. Σε αρκετές περιπτώσεις βρισκόμαστε μπροστά σε περιστατικά βαριάς μορφής δαιμονοκαταληψίας, με απώλεια της προσωπικότητας από τα μέντιουμ του πνευματισμού και έντονες ψευδαισθήσεις, άσχετα αν προσπαθούν να το εμφανίσουν ως φυσική μορφή δημιουργικής έκφρασης.Βλ. Ιερά Μητρόπολις Σύρου, Σύγχρονες αιρέσεις και παραθρησκευτικές λατρείες, Ερμούπολη Σύρου 2002, σελ 73. Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή, Η θεραπεία του κόσμου. Η Ορθόδοξη Θεολογία απέναντι  στις σύγχρονες προκλήσεις, Θεσσαλονίκη  2004,σελ.77εξ.Του ιδίου,Το θαύμα απέναντι στη Μαγεία.(Θαύμα αληθείας και «θαύμα» ψεύδους),Αθήνα 2008,σελ.229-233.

[3]Π.Τρεμπέλα, Θεοσοφία, Αθήνα 1998, σελ.9.

[4]Από το 1877 έως το 1879 εκδίδει το πρώτο της βιβλίο το “Αποκαλυμμένη Ίσις” και το περιοδικό “Θεοσοφιστής”, το οποίο εξακολουθεί να εκδίδεται έως σήμερα.Το 1884 έφυγε μαζί με μερικούς συντρόφους της για την Ευρώπη, όπου ταξιδεύοντας ανάμεσα στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Αγγλία, αρχίζει να συγγράφει τη “Μυστική Δοξασία”. Το 1887 στο Λονδίνο, όπου ιδρύει το Θεοσοφικό Τμήμα “Μπλαβάτσκυ”, εκδίδει το περιοδικό “Λούσιφερ”(Εωσφόρος) και στη συνέχεια την “Εσωτερική Σχολή”. Εξακολουθεί να συγγράφει το μεγάλο έργο της “Μυστική Δοξασία», ενώ παράλληλα εκδίδονται τα βιβλία της, “Το Κλειδί της Θεοσοφίας” και “Φωνή της Σιγής”. Επίσης υπάρχει  μια συλλογή των εργασιών της σε δεκαπέντε τόμους. Βλ. Α. Παπαδομιχελάκη, Θεοσοφία.Το έργο και η ιστορία της, Αθήνα 1997,  σελ.17-18.

[5]Διάδοχος της Μπλαβάτσκυ στη θεοσοφική εταιρεία ήταν η  Αγγλίδα ΆννυΜπεζάντ (AnnieBesant)  η οποία αφού μυήθηκε στον Ελευθεροτεκτονισμό   προσχώρησε στη Θεοσοφία. Το 1898 ίδρυσε στην ινδική πόλη του Μπεναρές Θεοσοφιστική Σχολή. Με την Μπεζάντ δημιουργήθηκε σχίσμα στο εσωτερικό της θεοσοφικής εταιρείας καθώς  συνέλαβε την ιδέα να παρουσιάσει στον κόσμο ως μεσσία έναν Ινδό, τον Κρισναμούρτι (1908), τον οποίο μύησε στο θεοσοφικό σύστημα και του πέρασε την ιδέα ότι είναι το πρόσωπο εκείνο που βρίσκεται στην γη αφού πέρασε 32 μετενσαρκώσεις. Τότε, παρουσιάζεται και το πρώτο σχίσμα μεταξύ των θεοσοφικών εταιριών, καθώς η της Γερμανίας δεν δέχτηκε τον Κρισναμούρτι και χωρίστηκε από τις υπόλοιπες και μετονομάστηκε σε άνθρωπο-σοφιστική ή Ροδοσταυρική εταιρία. Βλ.http://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2013/02/blog-post_1305.html

[6] Η Άλις Μπέϊλυ(AliceBailey) (1880-1949), συγγραφέας βιβλίων σχετικά με τη θεοσοφία,  εντάχθηκε στη θεοσοφική εταιρεία το 1917 και άσκησε  μεγάλη επιρροή στη δομή και την ιδεολογία της εταιρείας. Αντιτάχθηκε στις απόψεις της ΆννυΜπεζάντ την οποία κατηγόρησε για νεωτερισμό και πρότεινε μία επιστροφή στα αυθεντικά διδάγματα της Μπλαβάτσκυ. Η σύγκρουση με την Μπεζάντ επέφερε την εκδίωξή της από την εταιρεία  και μετά την εκδίωξή της ίδρυσε την δική της θεοσοφική οργάνωση την «LucisTrust» το 1922.Επίσης ίδρυσε και τον εκδοτικό οίκο της οργάνωσής της, τον «LuciferPublishingCompany». Ήταν η πρώτη που χρησιμοποίησε τον όρο «NewAge». Βλ.https://en.wikipedia.org/wiki/Alice_Bailey

[7]π.ΑντωνίουΑλεβιζόπουλου, Απροκρυφισμός, Γκουρουισμός, Νέα Εποχή, Αθήνα 19974     

[8]Βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου Κυριακού Τσουρού, Η εγκαθίδρυση της «Νέας παγκόσμιας θρησκείας», στο https://faneromenihol.gr/index.php/o-ieros-naos-2/oi-aireseis/3334-2013-08-26-05-47-37. Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι όλες οι σύγχρονες αποκρυφιστικές αιρέσεις που  κάνουν λόγο για κάρμα και μετενσάρκωση, για αδελφότητες που  κατέχουν  απόκρυφη γνώση, για διαχωρισμό φυσικού και  αιθερικού σώματος,  για ζώσα ύλη, για αποχή από την  κρεοφαγία, για απόκρυφη και εσωτερική γνώση, για πανθεϊσμό, για πεδία του σύμπαντος, για διαλογισμό και απολύτρωση, για αστρικά     σώματα, είναι βέβαιο ότι έχουν εμπνευστεί  και έχουν μελετήσει τα κείμενα  της Μπλαβάτσκυ και άλλων ηγετών της θεοσοφικής εταιρείας. Περισσότερα για τις παραπάνω αντιλήψεις όπως διατυπώνονται από την θεοσοφική εταιρεία βλ. Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή, Θεοσοφία. Σύνοψη  του αρχαίου αποκρυφισμού και έκφραση του σύγχρονου. Εισήγηση εις την ΚΒ΄Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη επί των Αιρέσεων και της Παραθρησκείας, Θεσσαλονίκη 2010,σελ.7-24.

[9]Βλ.Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή, Το θαύμα απέναντι στη Μαγεία, ο.π.,σελ.188εξ. Του ιδίου, Η θεραπεία του κόσμου. ο.π.,σελ.39εξ., Ιερά Μητρόπολις Σερρών και Νιγρίτης, Οι αιρετικοί, έκδοση του αντιαιρετικού γραφείου, Σέρρες 1990, σελ. 15.

[10]Αυτό τεκμηριώνεται από το γεγονός ότι οΡώσσελ υπολόγισε  το έτος 1874  ως έτος της Δεύτερης Έλευσης του Χριστού και μέχρι το θάνατό του διακήρυττε ότι η αόρατη Παρουσία του Χριστού ως Βασιλιά είχε ξεκινήσει από τότε  και ότι  η περίοδος των “καιρών των εθνών” θα έληγε το έτος 1914 οπότε θα αναλάμβανε ο Χριστός την εξουσία σε σχέση με τις υποθέσεις της γης. Όλους αυτούς τους υπολογισμούς τους έκανε όχι με βάση την Αγία Γραφή αλλά μέσω της μελέτης της  Μεγάλης Πυραμίδας της Γκίζας καθώς πίστευε ότι χτίστηκε με θεϊκή έμπνευση. Σε αυτό ευθυγραμμίζεται απόλυτα με τα αποκρυφιστικά συστήματα καθώς είναι γνωστό ότι η πυραμίδες έχουν έναν ιδιαίτερο  συμβολισμό και χρησιμοποιούνται από αυτά. Υιοθέτησε και χρησιμοποίησε την σχετική έκφραση «Γραφή εν λίθοις». Βασιζόμενος σε τμήματα της Αγίας Γραφής όπως το Ησαΐας 19,19.20 και άλλα, διατύπωσε την άποψη ότι  οι διάφορες άνοδοι και κάθοδοι της πυραμίδας θεωρούνταν ως αναπαραστάσεις της πτώσης του ανθρώπου στην αμαρτία, της παράδοσης του Μωσαϊκού Νόμου, του θανάτου του Χριστού και της εξύψωσης των αγίων στον ουρανό. Θεωρούσε ότι υποδηλώνονταν διάφορες ημερομηνίες από τη μελέτη αυτού του μνημείου. Λεπτομερής ανάλυση αυτής της άποψης γίνεται  στον Γ’ τόμο των Γραφικών Μελετών με τίτλο «Ελθέτω η Βασιλεία Σου», στο 10ο  κεφάλαιο: «Η Μαρτυρία του Λιθίνου Μάρτυρος και προφήτου του Θεού, της Μεγάλης Πυραμίδος της Αιγύπτου». Εκεί ο Ρώσσελ αναφέρει ότι «η Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου είναι ο μεγάλος Μάρτυρας του Ιεχωβά για το παρελθόν και το μέλλον» και ότι, σύμφωνα πάντα με τις ερμηνείες του, «το Κάτω Πέρασμα της πυραμίδας που ευθυγραμμίζεται με τον αστερισμό του Δράκοντα συμβολίζει την αμαρτία. Η Μεγάλη Αίθουσα συμβολίζει την εποχή του Ευαγγελίου του Ιησού, το Ψηλό Σκαλί της αίθουσας συμβολίζει την Μεγάλη Θλίψη και την κρίση του Θεού στον χριστιανικό κόσμο, το Δωμάτιο του Βασιλιά συμβολίζει τον Ιησού και την επάνοδο του, το Δωμάτιο της Βασίλισσας την επάνοδο του φυσικού Ισραήλ στον τόπο του». Μετρώντας το μήκος της Πυραμίδας, ο Ρώσσελ βγάζει τις εξής χρονολογίες: 1874 επάνοδος του Ιησού, 1878 επάνοδος των φυσικών Ισραηλιτών στην Παλαιστίνη, 1914 Αρμαγεδδών. Επίσης χρησιμοποιούσε και άλλα  αποκρυφιστικά σύμβολα όπως είναι ένας Σταυρός μέσα σε μια κορώνα, το σύμβολο των ιπποτών του Γιόρκ που είναι το κεφάλι ενός ιππότη, και το σύμβολο του Αιγυπτιακού θεού Ρα, που είναι ο ήλιος με φτερά. Η εξέταση της πυραμίδας εγκαταλείφθηκε στη συνέχεια από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά διότι ασφαλώς κατανόησαν το παγανιστικό υπόβαθρο αυτής της θεωρίας και έτσι  το τεύχος της Σκοπιάς 1 Ιανουαρίου 2000, σελ. 9, αναφέρει: «Αυτή η αποκαλούμενη «Γραφή εν λίθοις» έχαιρε μεγάλης εκτίμησης μερικές δεκαετίες, μέχρις ότου τα τεύχη της Σκοπιάς 15 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου 1928 (1 και 15 Δεκεμβρίου 1928, στην ελληνική) κατέστησαν σαφές ότι ο Ιεχωβά δεν χρειαζόταν κάποιο λίθινο μνημείο, οικοδομημένο από ειδωλολάτρες Φαραώ και γεμάτο δαιμονικά σύμβολα αστρολογίας, για να επιβεβαιώσει τη μαρτυρία που δίνεται στην Αγία Γραφή. Απεναντίας, έγινε φανερό ότι η προφητεία του Ησαΐα είχε πνευματική εφαρμογή». Περισσότερα για τις δήθεν προφητείες των Μαρτύρων του Ιεχωβά και την αναίρεσή τους βλ.Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή, Το θαύμα απέναντι στη Μαγεία,ο.π,σελ.190εξ.Του ιδίου, Ιχνηλάτης Αληθείας. Έκθεση της Ορθοδόξου Πίστεως σε αντιπαράθεση με την αιρετική κακοδοξία, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 249-260.

[11]Ε.Μπλαβάτσκυ, Το κλειδί της θεοσοφίας, Λονδίνο 1889, σελ. 57, H.P.Blavatsky, TheSecretDoctrine:Thesynthesisofscience,religion,andphilosophy,Vol.I, London 1888,σελ. 71-72  και Vol.II,σελ. 243.

[12]Βλ.»Τα πιστεύω του Νεοπαγανισμού”, στο www.zoiforos.gr.Βλ. περισσότερα για το θρησκευτικό κίνημα της «Νέας Εποχής», αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή, Η θεραπεία του κόσμου. Η Ορθόδοξη Θεολογία απέναντι  στις σύγχρονες προκλήσεις, Θεσσαλονίκη  2004,σελ.32, Αντ. Παπαδόπουλου, Σύγχρονες αιρέσεις «θρησκευτικά» κινήματα.Ν.Εποχή,εκδ.Πουρναρά,Θεσσαλονίκη 19962, σελ. 281-2.

[13]Βλ.Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων, Τα σωζόμενα εκκλησιαστικά συγγράμματα,τόμ. Β΄, Αθήνησι 1864, σελ. 398-490.Χ. Παπαδόπουλου, Ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος,  Αθήνα 1920, σελ. 223-272. Γ., Μεταλληνού, πρωτοπρεσβυτέρου, Παράδοση και αλλοτρίωση, τομές στην πνευματική πορεία του νεώτερου ελληνισμού κατά τη Μεταβυζαντινή περίοδο,  Αθήνα 1994, σελ. 325-402.

[14] Ο Θεόφιλος Καΐρης (1784-1853) υπήρξε λόγιος, ιερωμένος, θεολόγος και φιλόσοφος από την Άνδρο. Έζησε σε όλη τους την κλίμακα τα επαναστατικά γεγονότα. Μυημένος έγκαιρα στη Φιλική Εταιρεία, έλαβε μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, τραυματίσθηκε και ταλαιπωρήθηκε από κακουχίες, εξελέγη επανειλημμένα ‘παραστάτης’ της Άνδρου στις Εθνικές Συνελεύσεις και εργάσθηκε για τη σύνταξη και εφαρμογή τού Συντάγματος. Μετά από εξαιρετικές σπουδές στη Δυτική Ευρώπη δίδασκε ανώτερα Μαθηματικά (Αναλυτική Γεωμετρία, Διαφορικό και Ολοκληρωτικό Λογισμό) και Θεωρητική Μηχανική. Δίδασκε ακόμη Αστρονομία, Μετεωρολογία, Γεωγραφία και Βιολογία.  Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ο Καΐρης ίδρυσε μια πανθεϊστική-φυσιοκρατική θρησκεία την οποία ονόμαζε «θεοσέβεια», στην οποία θέλησε να προσηλυτίσει τους μαθητές του. Όπως έλεγε ο ίδιος, «την θρησκείαν αυτού ενεπνεύσθη άνωθεν και ότι νύκτα τινά είδεν επί του ουρανού χρυσοίςγράμμασιγεγραμμένας τας λέξεις ‘’θεόν σέβου’’». Χ. Παπαδόπουλου, Ιστορία, ό.π., σελ. 245.

[15]Στ. Θεοδοσίου  –  Μ. Δανέζης, Θεόφιλος Καΐρης. Ο εισηγητής του Θεοσεβισμού στην Ελλάδα,https://manosdanezis.gr/wp-content/uploads/2017/08/94ep.pdf

[16]Α. Παπαδομιχελάκη, Θεοσοφία. Το έργο και η ιστορία της, Αθήνα 1997,  σελ.8.

[17]Βλ.Π.Τρεμπέλα, Θεοσοφία, Αθήνα 1998, σελ.5 και www.mystica.gr/biosEPBlav.htm.

[18]Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης ή Ψευδο-Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, υπήρξε ένας χριστιανός  συγγραφέας -μάλλον ήταν Σύριος μοναχός- ο οποίος συνέταξε τα χαρακτηριζόμενα ως Αρεοπαγιτικά συγγράμματα στα τέλη του 5ου  ή στις αρχές του 6ου  αιώνα μ.Χ. Τα συγγράμματα είναι ψευδεπίγραφα και ο συγγραφέας ο ίδιος αυτοαποκαλείται  ως «Διονύσιος Αρεοπαγίτης», όνομα το οποίο κατείχε ο μαθητής του Αποστόλου Παύλου και πρώτος επίσκοπος Αθηνών και δίδει ορισμένες σποραδικές πληροφορίες για τον βίο του, προκειμένου να ενισχύσει την εντύπωση ότι ανήκει στην περίοδο των Αποστόλων και ότι είναι ο Αρεοπαγίτης, για τον οποίο διατυπώνουν μνεία οι Πράξεις. Παρόλα αυτά τα συγγράμματα του όμως εκφράζουν την Ορθόδοξη Θεολογία καθώς κατόρθωσε να αναδειχθεί σε συστηματικό εισηγητή της διττής θεολογικής γνώσεως, δηλαδή της καταφατικής και της αποφατικής, οι οποίες αντιστοίχως αναφέρονται στις μεθεκτές Ενέργειες και στην αμέθεκτη Ουσία του Τριαδικού Θεού.Χρ. Α. Τερέζη, «Πρόλογος», στο Διονύσιος Αρεοπαγίτης: Περί Θείων Ὀνομάτων. Περί Μυστικῆς Θεολογίας, εκδ. Ζήτρος 2008, σελ. 9.Ο Μάξιμος ο Ομολογητής υπερασπίστηκε με σθένος ότι είναι γνήσια πονήματα του Διονυσίου, βλ., Σχόλια εἰςτάςἐπιστολάςτοῦἉγίου Διονυσίου τοῦἈρεοπαγίτου, PG 4, 29-431. Παράλληλα, τα χρησιμοποιεί ο Λεόντιος Βυζάντιος,Κατά ΝεστοριανῶνκαίΕὐτυχιανιστῶν, Α΄, PG 86, 1288C, 1304D. Βλ. D. Evans, “Leontius of Byzantium and Dionysius Areopagite”, Byzantine Studies 7 (1980) 1-34. Ένας άλλος Πατήρ, ο Αναστάσιος ο Σιναΐτης, χρησιμοποιεί στα έργα του ευρέως τις πραγματείες του Διονυσίου, δίδοντάς τους έτσι την αποδοχή τους στον χώρο της χριστιανικής Θεολογίας και της Εκκλησίας. Αναστασίου Σιναῒτη, Ὁδηγός, ΚΔ: Τοῦἁγίουἀποστολικοῦ διδασκάλου Διονυσίου τοῦἈρεοπαγίτουἐκτοῦ κεφαλαίου περί ἡνωμένηςκαί διακεκριμένης θεολογίας, PG 89, 305-312. Του ιδίου, Περί τῆςθεανδρικῆςἐνΧριστῷἐνεργείας Διονυσίου, PG 89, 312-329.Στο πλαίσιο λοιπόν της πορείας του Χριστιανισμού στην ιστορία, οι όποιες αμφισβητήσεις σχετικά με τη γνησιότητα των Αρεοπαγιτικών έργων λησμονήθηκαν τελείως και, όπως ήταν αναπόφευκτο, συνέχισαν αυτά να διαδίδονται σε Ανατολή και Δύση με ταχύ ρυθμό, αφού μέσω του περιεχομένου τους συνεδέετο η παλαιότερη αρχαία φιλοσοφία με τη νεότερη χριστιανική. Περισσότερα για το ζήτημα της γνησιότητας των κειμένων του αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτη βλ. Ε. Αρτέμη, Όροι διαμόρφωσης της Γνωσιολογίας στον βυζαντινό Γεώργιο Παχυμέρη στην Παράφρασή του στην πραγματεία Περί Μυστικῆς Θεολογίας του Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Μεταδιδακτορική έρευνα, Πάτρα – Αθήνα 2015,σελ.13-29.

[19] Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Περί Μυστικῆς Θεολογίας. ΠρόςΤιμόθεον, 1, PG 3, 997Α.

[20]Αναφέρει η Μπλαβάτσκυ στο έργο της «Μυστική Δοξασία», τ.Ι, σελ.273-274: «Είναι περιττό να αναφέρουµε ότι το σύστηµα αυτό δεν είναι φανταστικό δηµιούργηµα ενός ή αρκετών αποµονωµένωνατόµων, αλλά ότι είναι η αδιάσπαστη καταγραφή που καλύπτει χιλιάδες γενιές Ενορατικών οι οποίοι µε τις αντίστοιχες εµπειρίες τους έλεγξαν και επιβεβαίωσαν τις παραδόσεις – που πέρασαν προφορικά από την προηγούµενη φυλή στην επόµενη – των διδασκαλιών ανωτέρων και εξελιγµένων όντων τα οποία επέβλεπαν την παιδική ηλικία της Ανθρωπότητας…. Κανένα όραµα µυηµένου δεν γινόταν αποδεκτό, αν δεν ελεγχόταν και δεν επιβεβαιωνόταν από τα οράµατα – που πετυχαίνονταν µε τέτοιο τρόπο, ώστε να στέκονται σαν ανεξάρτητες µαρτυρίες – άλλων µυηµένων και από αιώνες εµπειρίας».

[21] Α. Παπαδομιχελάκη, Θεοσοφία. Το έργο και η ιστορία της, Αθήνα 1997,  σελ.8.

[22]Π.Τρεμπέλα, Θεοσοφία, ο.π.,σελ.5,19.

[23] Α. Παπαδομιχελάκη, Θεοσοφία. ο.π.,σελ.9.

[24] Α. Παπαδομιχελάκη, Θεοσοφία.ο.π.,σελ.8.

[25] «Αν μιλάτε για τη Θεοσοφία,» αναφέρει η  Μπλαβάτσκυ, «λέω ότι υπήρχε αιώνια διαμέσου των ατελείωτων κύκλων του παρελθόντος, και θα εξακολουθεί να υπάρχει διαμέσου των ατέλειωτων κύκλων του Μέλλοντος, επειδή η Θεοσοφία είναι συνώνυμη της αιώνιας αλήθειας». Βλ. Ε.Μπλαβάτσκυ, Το κλειδί της θεοσοφίας,ο.π.,σελ.263.

[26]Μία ερμηνεία που δίνει η Μπλαβάτσκυ στον όρο θεοσοφία, είναι η εξής: «…η Θεϊκή γνώση, που μεταφέρει τον νου από τον κόσμο της μορφής στο άμορφο πνεύμα. Οι άνθρωποι πολλές φορές έχουν την ικανότητα, σε διαφορετικές εποχές και σε διαφορετικούς τόπους, να αντιλαμβάνονται πράγματα στον εσωτερικό ή αόρατο κόσμο… Η αναζήτηση της θείας φύσηςτου ανθρώπου, που τόσο συχνά και τόσο λανθασμένα, διατυπώνεται σαν μία ατομική ένωση με έναν προσωπικό Θεό, ήταν το αντικείμενο κάθε μυστικιστή…».Βλ. Η.P.Blavatsky, “WhatisTheosophy”. TheTheosophist, v.1, n.1 (October 1879).

[27]Α.Παπαδοµιχελάκη,   Μια Σύνοψη του έργου της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ «Η Μυστική ∆οξασία», ο.π.,σελ.3.

[28]π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, Ο Αποκρυφισμός στο Φως της Ορθοδοξίας, Αποκρυφιστικές ομάδες, τ.4-10, Αθήνα 1996.

[29]Α.Παπαδοµιχελάκη,   Μια Σύνοψη του έργου της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, ο.π.,σελ.34.

[30]Α. Παπαδομιχελάκη, Θεοσοφία.ο.π.,σελ.14: «ως εκπρόσωπος της Αδελφότητας των Μυστών, έζησε με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να ενεργοποιήσει τις απόκρυφες δυνάμεις της και να εκτελέσει την αποστολή που της ανατέθηκε από την Πνευματική Ιεραρχία, προς υλοποίηση του Σχεδίου της Εξέλιξης, από τους Μαχάτμα, δηλαδή την Ιεραρχία των Μυστών, για να παρουσιάσει τμήματα της απόκρυφης γνώσης στην ανθρωπότητα».

[31]Ε.Μπλαβάτσκυ, Το κλειδί της θεοσοφίας, ο.π.,σελ.53.Αντίστοιχες αντιλήψεις περί  της θρησκευτικής εταιρείας ως κανάλι από το οποίο διοχετεύεται προς τους πιστούς η θεϊκή διδασκαλία βρίσκουμε και στους  Μάρτυρες του Ιεχωβά οι οποίοι θεωρούν ότι η «Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρεία η Σκοπιά» αποτελεί τον αγωγό δια του οποίου ο Θεός δίδει την ορθή διδασκαλία και ορθή ερμηνεία των Γραφών στους ανθρώπους.Βλ.Μ.Χούλη, Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ερμηνεύουν εσφαλμένα την Αγία Γραφή και δημοσιεύουν αντιφατικές διδασκαλίες, https://www.imsyrou.gr/index.

[32] Α. Παπαδομιχελάκη, Θεοσοφία. ο.π., σελ.16

[33] Η κίνηση ισχυρίζεται πως η Μπλαβάτσκυ έλαβε εντολή για την ίδρυση της εταιρίας από τη “Μεγάλη Ιεραρχία” της “Μεγάλης Λευκής Αδελφότητας”, που αποτελείται από μυθικά υπερανθρώπινα όντα, βλ.C.W. Leadbeater, Οι διδάσκαλοι και η ατραπός, σελ. 67, και ότι στην Αδελφότητα αυτή άνηκε και η ίδια η ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρίας.  Με αυτή τη βάση η κίνηση νομιμοποιείται να πρωτοστατήσει στη συνένωση όλων των θρησκειών, αφού όλες έχουν την ίδια βάση, τη “Μεγάλη Λευκή Αδελφότητα”, στην οποία κατά την αντίληψη της κίνησης ανήκουν όλοι οι ιδρυτές θρησκειών.

[34]Ε.Μπλαβάτσκυ, Το κλειδί της θεοσοφίας, ο.π.,σελ.10εξ.

https://www.pemptousia.gr

O ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ - ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΤΙΚΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

Η λέξη αποκρυφισμός ή occultism, στην αγγλική ορολογία, δηλώνει την αναζήτηση μιας κρυμμένης γνώσης, κάποιας γνώσης που είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό και είναι γνωστή μόνο σε πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Συναντάται και η ορολογία απόκρυφη τέχνη ή και απόκρυφη επιστήμη.

  Στην ελληνική γλώσσα, η έννοια του αποκρυφισμού είναι συνώνυμη με την έννοια της μαγείας. Η λέξη μάγος, όπως αναφέρουν αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, δήλωνε τον ιερέα της Περσίας και αυτό μας είναι γνωστό και από τους τρεις μάγους με τα δώρα, όπως θυμόμαστε από την εορτή των Χριστουγέννων.

Ωστόσο, η λέξη μαγεία είναι άκρως αρνητικό φαινόμενο και καταδικασμένο από την Αγία Γραφή, διότι είναι η συνεργασία των ανθρώπων με τους δαίμονες, μέσω των οποίων οι άνθρωποι αποκτούν έκτακτες γνώσεις ή ικανότητες. Ανάλογα με το αποτέλεσμα που επιδιώκουν οι άνθρωποι, η μαγεία διακρίνεται σε επιμέρους κλάδους, όπως η μαντεία, δηλαδή η προσπάθεια να γνωρίσει κάποιος το μέλλον, η λευκή μαγεία, το να επιχειρεί κανείς να θεραπεύσει κάποιον ή να λύσει κάποιο πρόβλημα, και η χειρότερη μορφή, η μαύρη μαγεία, δηλαδή το να καταστρέψει κάποιος κάποιον άλλο.

Ο άνθρωπος αντίστοιχα, που ασχολείται ενεργά με τον αποκρυφισμό και προσπαθεί να αποκτήσει τις δυνάμεις, που παρέχουν οι δαίμονες, ονομάζεται μάγος ή αποκρυφιστής. Είναι διαπιστωμένο ότι μάγοι υπήρχαν σε όλους τους λαούς της αρχαιότητας, από τους Δρυίδες των Κελτών ως τους μάγους των φυλών της κεντρικής Αφρικής και από τους προκολομβιανούς πολιτισμούς της Αμερικής ως την Ινδία και την Άπω Ανατολή.

Προφανώς, αυτό οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι επιθυμούσαν και επιθυμούν να ικανοποιήσουν την υπερηφάνειά τους, να εκπληρώσουν ανήθικες επιθυμίες, να θρέψουν τον αδηφάγο εγωισμό τους. Και ακριβώς εκεί βρίσκεται πάντα ο εχθρός του ανθρώπου, ο Διάβολος, ο οποίος είναι πρόθυμος να εκπληρώσει κάθε αμαρτωλή επιθυμία μας, με αντάλλαγμα να του παραδώσουμε την ψυχή μας.

Ο Διάβολος εδώ και χιλιάδες χρόνια λέει το ίδιο ψέμα στον άνθρωπο, ότι θα γίνει θεός χωρίς τον Θεό. Η φράση «ἔσεσθε ὡς θεοί» είναι το σύνθημα, το παραμύθι που επαναλαμβάνει ο Σατανάς και πλανά την οικουμένη όλη. Και οι ταλαίπωροι άνθρωποι, αντί να εμπιστεύονται τον αληθινό Θεό, πιστεύουν στα ψέματα του Διαβόλου και οδηγούνται στην καταστροφή.

Σε πολλές άλλες περιπτώσεις, μέσα στα ιερά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, βλέπουμε την αποκρυφιστική δύναμη του Εωσφόρου να συντρίβεται από την παντοδυναμία του Θεού, όπως στο παράδειγμα του προφήτη Ηλία, που συγκρούστηκε με τους ιερείς των ειδώλων της Χαναάν.

Παρόλα αυτά, οι Εβραίοι συνέχισαν να κάνουν τα ίδια λάθη, δηλαδή αντί να εμπιστεύονται την δύναμη και την αγάπη του Θεού, να εκτρέπονται στην λατρεία των ειδώλων και στον αντίστοιχο αποκρυφισμό. Συνολικά, με τα 430 χρόνια δουλείας του εβραϊκού λαού στην Αίγυπτο, την εγκατάσταση στην Παλαιστίνη το 1334 π.Χ. και αργότερα με την 70χρονη εξορία στην Βαβυλώνα, οι Εβραίοι γνώρισαν τις αποκρυφιστικές γνώσεις των λαών όλης της Μέσης Ανατολής, των Αιγυπτίων, των Χαναναίων και των Βαβυλωνίων.

Κάπως έτσι, δημιούργησαν την δική τους αποκρυφιστική παράδοση, η οποία ασφαλώς ήταν απαγορευμένη από τον Νόμο του Θεού. Συνεπώς, παράλληλα με την επίσημη μονοθεϊστική θρησκεία του Ιουδαϊσμού, συνυπήρχε και ο εβραϊκός αποκρυφισμός, σαν μια δεύτερη παράνομη θρησκεία.

Με την κατάκτηση της Παλαιστίνης από τον Μέγα Αλέξανδρο, το 331 π.Χ., έρχεται σε άμεση επαφή και αλληλεπίδραση η ελληνική φιλοσοφία με τον Ιουδαϊσμό και τις θρησκείες της Ανατολής. Μέσω αυτών των πνευματικών αλληλεπιδράσεων, δημιουργούνται κατά την ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή νέα θρησκευτικά ρεύματα, που κατά κανόνα συνδυάζουν ανατολικό αποκρυφισμό και ελληνική φιλοσοφία.

  Ακόμη και οι Εβραίοι αποκρυφιστές επηρεάστηκαν από την ελληνική φιλοσοφία και άρχισαν να χρησιμοποιούν στοιχεία από τον Πυθαγόρα, τον Πλάτωνα και άλλους Έλληνες φιλοσόφους, δημιουργώντας έτσι ένα φιλοσοφικό σύστημα που εξωτερικά θύμιζε φιλοσοφία, αλλά στο βάθος του ήταν αποκρυφισμός και λατρεία του Εωσφόρου.

 Πολύτιμες γνώσεις για την ύπαρξη ύποπτων παραθρησκευτικών ομάδων μέσα στους κόλπους των Ιουδαίων μάς παρέχει ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος, που αναφέρεται αφενός στην αιρετική οργάνωση των Εσσαίων, αφετέρου στους Φαρισαίους, την γνωστή από τα Ευαγγέλια ομάδα παραδοσιακών (υποτίθεται) Εβραίων.

Οι Φαρισαίοι άρχισαν να εμφανίζονται γύρω στο 150 π.Χ. και θεωρούσαν τους εαυτούς τους ραββίνους, δηλαδή δασκάλους και άρχοντες του λαού. Αλλά ενώ μελετούσαν και ερμήνευαν τον Γραπτό Νόμο, άρχισαν να διατυπώνουν μια περίεργη θεωρία, που ερχόταν σε αντίθεση με την Παλαιά Διαθήκη.

Έλεγαν, λοιπόν, ότι ο Μωυσής στο όρος Σινά δεν δέχθηκε μόνο τον Γραπτό Νόμο από τον Θεό, την Τορά, αλλά και έναν προφορικό νόμο, μια προφορική διδασκαλία, που απευθυνόταν μόνο στους Εβραίους, που είχαν υψηλό πνευματικό επίπεδο. Ο Μωυσής, με την σειρά του, μεταβίβασε αυτόν τον προφορικό νόμο σε κάποιους σοφούς και εκλεκτούς Εβραίους, οι οποίοι τον διέδιδαν με προσοχή, από γενιά σε γενιά.

Ασφαλώς, αυτή η θεωρία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα ψέμα, μια πονηρή επινόηση των Φαρισαίων, μέσω της οποίας εξαπατούσαν τους απλούς Εβραίους και υποβάθμιζαν την αυθεντία του μωσαϊκού Νόμου. Και αυτός ο περίφημος προφορικός νόμος, που δήθεν δόθηκε προφορικά στον Μωυσή, ήταν ο αποκρυφισμός, η εβραϊκή δαιμονολατρεία, την οποία δεν τολμούσαν δημόσια και φανερά να αποκαλύψουν οι Φαρισαίοι.

Όλοι γνωρίζουμε το πόσο σκληρά μιλούσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός προς τους Φαρισαίους. Τους κατέκρινε δημόσια διότι καταργούσαν τις εντολές του Θεού και δίδασκαν «διδασκαλίας και εντάλματα ανθρώπων». Μέχρι που τους αποκάλεσε και παιδιά του Διαβόλου, για όσα έλεγαν ή έπρατταν.

Επομένως, ανάμεσα στους Φαρισαίους υπήρχαν αποκρυφιστές, σατανιστές, που λάτρευαν κρυφά τον Εωσφόρο και ασχολούνταν με την μαγεία, αλλά εξωτερικά παρίσταναν τους ευσεβείς Ιουδαίους. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα και από το ιερό βιβλίο της Αποκάλυψης, όπου αναφέρεται ο Κύριος σε κάποιους Ιουδαίους, που είναι η συναγωγή του Σατανά (Απ. 2,9).

Αυτό το σατανικό τμήμα του εβραϊκού λαού ήταν που πρωτοστάτησε στην θανάτωση του Κυρίου μας, που φώναζε με λύσσα «σταύρωσον αυτόν». Και νόμιζαν οι ελεεινοί ότι με τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου θα απαλλάσσονταν από Εκείνον. Όμως ο Κύριός μας αναστήθηκε και τους κατέστρεψε τα σχέδια.

Και καθώς έβλεπαν αυτοί οι σατανιστές Εβραίοι να θριαμβεύει και να εξαπλώνεται η Αγία μας Εκκλησία και ο Χριστιανισμός, αποφάσισαν να αναλάβουν δράση, προκειμένου να καταστρέψουν την διάδοση του Ευαγγελίου. Δημιούργησαν μία σειρά από ομάδες, οι οποίες άρχισαν να δηλητηριάζουν, να μολύνουν το καθαρό νερό του Χριστιανισμού, σαν να κάνουν θρησκευτικό ανταρτοπόλεμο και δολιοφθορά εναντίον της Εκκλησίας.

 Αυτές οι ομάδες «καταδρομών» των Εβραίων αποκρυφιστών ήταν οι λεγόμενες γνωστικές εκκλησίες, ο Γνωστικισμός. Το φαινόμενο του Γνωστικισμού είναι ιδιαίτερα σύνθετο και ανομοιογενές, καθώς η κάθε γνωστική ομάδα είχε διαφορετικές αντιλήψεις και δοξασίες. Στην πορεία του χρόνου γνωστικές συναγωγές δημιουργήθηκαν και από εθνικούς, όχι μόνο από Εβραίους, όπως ήταν ο Έλληνας Μαρκίων και οι Πέρσες Ελκεσαίος και Μάνης.

Εκεί που συγκλίνουν ιδεολογικά οι Γνωστικοί είναι στο ότι διδάσκουν πως σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι η γνώση. Και όταν μιλούν για γνώση δεν εννοούν μόνο την επιστημονική, αλλά και την αποκρυφιστική γνώση, γι’ αυτό και θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Γνωστικοί είναι σατανιστές φιλόσοφοι.

Κάποιες γνωστικές ομάδες παρίσταναν τους Χριστιανούς και αυτοονομάζονταν «εκκλησίες», αλλά δίδασκαν ψεύτικες και πλανημένες θεωρίες για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ο ψεύτικος Χριστός, όπως τον παρουσιάζει ο αιρεσιάρχης Άρειος τον 4ο αι. μ.Χ., μοιάζει αρκετά με τον ψεύτικο γνωστικό «Χριστό», του χριστιανίζοντος Γνωστικισμού του 2ου αι. μ.Χ.

Και αν κάνουμε χρονικό άλμα και δούμε την εποχή μας, οι σύγχρονοι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν εντυπωσιακές ομοιότητες με τους αρχαίους Γνωστικούς, τόσο στην θεωρία όσο και στην πράξη.

   Εκτός, όμως, από το πολύμορφο θηρίο του εβραϊκού Γνωστικισμού, στην ρωμαϊκή εποχή εμφανίζονται και άλλες παραθρησκευτικές ομάδες, που συνδυάζουν φιλοσοφία και αποκρυφισμό. Αρχικά, εμφανίζεται ο νεοπυθαγορισμός, από τον Ρωμαίο φιλόσοφο Νιγίδιο Φίγουλο, που ζει τον 1ο αι. π.Χ.

Οι νεοπυθαγόρειοι χρησιμοποιούσαν την πλατωνική και πυθαγόρεια φιλοσοφία στην θεωρία, αλλά στην πράξη ασχολούνταν με την ανατολική μαγεία και ειδικότερα με νεκρομαντείες, με υπνωτιστικές ενέργειες και με προσκλήσεις ψυχών, μέσω των οποίων υποτίθεται ότι αναζητούσαν την θέληση των θεών. Γνωστός νεοπυθαγόρειος μάγος ήταν ο Απολλώνιος ο Τυανεύς.

Κατά τον 2ο αι. μ.Χ. ο νεοπυθαγορισμός συνδέεται με τον μεσοπλατωνισμό και τον Γνωστικισμό, από τον φιλόσοφο Νουμήνιο, που ζει στην Απάμεια της Συρίας. Και η σύγχυση φιλοσοφικών και αποκρυφιστικών ρευμάτων ολοκληρώνεται τον 3ο αι. μ.Χ., όταν εμφανίζονται δύο νέες θρησκευτικές τάσεις, ο ερμητισμός και ο νεοπλατωνισμός.

Ο νεωπλατωνισμός είναι η τελική φάση της παρακμής της ειδωλολατρικής φιλοσοφίας. Θεμελιωτής του είναι ο ελληνομαθής Αιγύπτιος φιλόσοφος Πλωτίνος, που είχε διαδόχους του τον Φοίνικα Πορφύριο, που έγραψε το έργο «Κατά Χριστιανῶν λόγοι», και τον Σύριο Ιάμβλιχο, ο οποίος ήταν οπαδός της θεουργίας, δηλαδή της τελετουργικής μαγείας των αρχαίων Αιγυπτίων.

Οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι ήταν φανατικοί εχθροί του Χριστιανισμού. Είχαν ταυτίσει την ελληνική φιλοσοφία με την δαιμονολατρεία και πρακτικά δεν διέφεραν από τα σημερινά μέντιουμ. Οπαδός του νεοπλατωνισμού ήταν και ο παρανοϊκός αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης, ο οποίος ήταν ένας μορφωμένος σατανιστής.

Αποφασιστικό πλήγμα στον νεοπλατωνισμό έδωσε ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ο οποίος τον 6ο αιώνα δίνει εντολή να κλείσει η νεοπλατωνική Ακαδημία της Αθήνας, η οποία δεν είχε καμία σχέση πρακτικά με την αρχαία πλατωνική Ακαδημία, αλλά είχε καταντήσει σχολή που δίδασκε μαγεία και αστρολογία.

Παράλληλα με το θλιβερό φαινόμενο του νεοπλατωνισμού κινήθηκε και η θρησκεία του ερμητισμού. Ήδη αναφερθήκαμε στην μαγεία των Αιγυπτίων, που έχει αρχαιότατες ρίζες. Με την κατάκτηση της Αιγύπτου από τον Μέγα Αλέξανδρο και την εγκαθίδρυση της δυναστείας των Πτολεμαίων, οι Έλληνες γνώρισαν σε βάθος τον αιγυπτιακό αποκρυφισμό και άρχισαν να μεταφράζουν στην ελληνική γλώσσα κείμενα Αιγυπτίων μάγων.

Ο θεός της μαγείας και της γνώσης στην αρχαία Αίγυπτο ονομαζόταν Θωθ (Thoth). Οι Πτολεμαίοι, βλέποντας τις ομοιότητες που είχε ο Θωθ με τον ελληνικό Ερμή, ταύτισαν τον Θωθ με τον Ερμή και τον ονόμασαν Τρισμέγιστο Ερμή. Αντίστοιχα, τα μαγικά κείμενα που άρχισαν να μεταφράζονται, από τα αιγυπτιακά στα ελληνικά, ονομάστηκαν ερμητικά κείμενα.

Έτσι, μέσα από την ανάμειξη ελληνικής φιλοσοφίας, αιγυπτιακής μαγείας και από επιρροές του Γνωστικισμού, διαμορφώθηκε τον 3ο αι. μ.Χ. η θρησκεία του ερμητισμού. Οι ερμητικοί, όπως και οι Γνωστικοί, είχαν θεοποιήσει την γνώση και κήρυτταν ότι αυτό είναι το νόημα της ζωής.

Η παρανοϊκή τους διδασκαλία συνοψίζεται στα εξής. Ο ύψιστος θεός του ερμητισμού είναι αρρενόθηλυς και έτσι πλάθει τον αρχέτυπο άνθρωπο, να είναι άνδρας και γυναίκα ταυτόχρονα. Ο φυσικός κόσμος είναι ένας δεύτερος θεός. Η γη περιβάλλεται από επτά ουρανούς, δηλαδή επτά πλανητικούς κύκλους.

Κάποια στιγμή ο αρχέτυπος άνθρωπος έσπασε την περιφέρεια των επτά πλανητών, την τρύπησε ταξιδεύοντας μέχρι την γη, όπου γοητεύτηκε από την Φύση, ενώθηκε μαζί της και γέννησε επτά γήινους ανδρόγυνους ανθρώπους. Αργότερα χωρίστηκαν αυτοί οι άνθρωποι και προέκυψαν τα δύο φύλα.

Ο ερμητισμός είχε ιδιαίτερη εκτίμηση στην αστρολογία. Πίστευαν ότι την στιγμή που γεννιέται κάθε άνθρωπος, ανάλογα με την θέση των άστρων, κατεβαίνει ένας δαίμονας από τον αντίστοιχο πλανήτη και μπαίνει στο σώμα του βρέφους, μέχρι τον λαιμό. Μέσω αυτού του δαίμονα τα άστρα επηρεάζουν την ζωή των ανθρώπων.

Η γνώση του θεού επιτυγχάνεται με την παρατήρηση της φύσης ή με την άμεση θέα του θεού, που γινόταν με μαγικές τελετές. Οι ερμητικοί ήταν κλειστή ομάδα, που θεωρούσαν ότι μόνο αυτοί κατείχαν την αλήθεια και την γνώση, ενώ οι υπόλοιποι άνθρωποι ήταν βυθισμένοι στην πλάνη. Η λατρεία της γνώσης οδηγούσε τους ερμητικούς να μελετούν την φυσική και τα μαθηματικά, ώστε να γνωρίσουν τα μυστήρια του σύμπαντος και να γίνουν παντοδύναμοι.

Τέλος, οι ερμητικοί όπως και οι Γνωστικοί, πίστευαν στην μετεμψύχωση. Έλεγαν ότι οι ψυχές των ανθρώπων κατάγονται από την ψυχή του σύμπαντος, πρώτα μπαίνουν σε ερπετά,, μετά σε υδρόβια, μετά σε ζώα, έπειτα σε πτηνά και τέλος σε σώματα ανθρώπων.  Οι αγαθές ψυχές καταλήγουν μέσα στον θεό, κάτι που υποστήριζε και ο Πλωτίνος.

Η επικράτηση του Χριστιανισμού στο ρωμαϊκό κράτος, κατά τον 4ο αιώνα, περιόρισε την εξάπλωση όλων αυτών των θρησκευτικών ομάδων. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας πολέμησαν όλες αυτές τις διαβολικές και ψευδείς διδασκαλίες, αλλά δεν τις εξαφάνισαν ολοσχερώς.

Οι Εβραίοι Γνωστικοί συνέχισαν την δόλια δράση τους, με το να γράφουν ψευδεπίγραφα «Ευαγγέλια» και άλλα απόκρυφα βιβλία, δίδασκαν μαγεία στις διάφορες εθνότητες της Μεσογείου, διαμόρφωσαν το Ταλμούδ, δηλαδή κατέγραψαν σε βιβλία τις διάφορες ραββινικές ερμηνείες, με τις οποίες παραμόρφωσαν ανεπανόρθωτα τον Ιουδαϊσμό της Παλαιάς Διαθήκης, και έγραφαν και βλάσφημα βιβλία κατά του προσώπου του Κυρίου μας, όπως το Τολεδότ Γιεσού (Toledot Yesu), όπου δίδασκαν ότι ο Ιησούς ήταν ένας άνθρωπος που διδάχθηκε την αιγυπτιακή μαγεία και προσπάθησε να πλανήσει με μάγια το εβραϊκό έθνος.

  Ένα ακόμη ολέθριο αποτέλεσμα του εβραϊκού Γνωστικισμού ήταν και η δημιουργία του Ισλάμ. Ο ψευδοπροφήτης του Ισλάμ, ο περίφημος Μωάμεθ, είχε γνωριστεί με ένα πλήθος από Γνωστικούς, κυρίως με τους Εβιονίτες και τους Ελκεσαΐτες της Μεσοποταμίας, οι οποίοι τον ενίσχυσαν να δημιουργήσει την θρησκεία του Ισλάμ και να συγγράψει το Κοράνι.

   Το βιβλίο του Κορανίου δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα άθλιο συνονθύλευμα από θεωρίες που υπήρχαν στα γνωστικά ψευδοευαγγέλια, όπως του Θωμά, του Βαρθολομαίου, την Αποκάλυψη του Πέτρου, τα βιβλία του Ενώχ και των Ιωβηλαίων.

   Μέσα στο Κοράνι βλέπουμε και την απόπειρα να παρουσιαστεί ο Διάβολος (Iblis) λιγότερο κακός, από όσο τον παρουσιάζει η Αγία Γραφή. Αυτό ακριβώς έκαναν και οι αρχαίοι Γνωστικοί, προσπαθούσαν να πείσουν τους οπαδούς τους ότι ο Σατανάς δεν είναι κακός. Οι πιο ακραίοι Γνωστικοί έφταναν σε σημείο να ονομάζουν τον Εωσφόρο καλό και αδικημένο θεό, ενώ τον Θεό της Αγίας Γραφής Τον ονόμαζαν κακό Δημιουργό.

Και, καθώς το Ισλάμ πηγάζει από τον Γνωστικισμό, δεν θα μπορούσε να λείπει και το στοιχείο του αποκρυφισμού, καθώς το Κοράνι μιλάει για τα μυθικά Τζίνι και για καλή μαγεία (sihr στα αραβικά), που υποτίθεται χρησιμοποίησε ο βασιλιάς Σολομώντας, μια θεωρία που εμφανίζεται στο αποκρυφιστικό βιβλίο του 3ου αι. μ.Χ. «Διαθήκη Σολομῶντος».

  Κάπως έτσι διαδραματίζεται η πορεία του αποκρυφισμού, από την αρχαιότητα ως τον Μεσαίωνα. Δυστυχώς, όμως, η δράση του Διαβόλου και των οργάνων του δεν τελειώνει με την εμφάνιση του αιμοσταγούς Ισλάμ. Ο εβραϊκός αποκρυφισμός δεν είχε σβήσει με την παρακμή των αρχαίων γνωστικών ομάδων.

Οι Εβραίοι σατανιστές συνέχισαν να ασχολούνται, έστω και κρυφά, με τον αποκρυφισμό και την λατρεία των δαιμόνων. Συνέχισαν να κρύβουν, πίσω από την φιλοσοφία ή τον μυστικισμό, τον πόθο τους να καταλύσουν την λατρεία του αληθινού Θεού και να επιβάλουν την λατρεία του Εωσφόρου.

Και κάποια στιγμή, στα τέλη του 12ου αι. μ.Χ., αποφάσισαν να ομολογήσουν επίσημα ότι η θρησκεία τους δεν είναι ο αρχαίος Ιουδαϊσμός ή απλά το Ταλμούδ, αλλά ο Γνωστικισμός, ο φιλοσοφικός σατανισμός. Πῶς τοῦτο γέγονεν; Με το να γράψουν και να δημοσιεύσουν, στα μέρη της Προβηγκίας, στα σύνορα Γαλλίας και Ισπανίας, το καμπαλιστικό βιβλίο Μπαχίρ.

  Σε αυτό το σημείο θα κάνουμε την διευκρίνιση ότι η εβραϊκή λέξη Καμπάλα ή Καμπαλάχ σημαίνει παράδοση. Οπότε αυτοί οι αποκρυφιστές Εβραίοι αυτοονομάζονταν καμπαλιστές, δηλαδή παραδοσιακοί, καθώς ισχυρίζονταν ότι διέσωζαν την προφορική παράδοση, που είχε δώσει ο Θεός στον Μωυσή, το ψέμα δηλαδή που πρωτοχρησιμοποίησαν οι Φαρισαίοι.

   Παρά το ότι η δημοσίευση του Μπαχίρ προκάλεσε αντιδράσεις από κάποιους ταλμουδιστές ραββίνους, η γοητεία της πλάνης, ο αποκρυφισμός άρχισε να κερδίζει τις καρδιές των ούτως ή άλλως πλανημένων Εβραίων. Οι καμπαλιστικές θεωρίες του Μπαχίρ άρχισαν να εξαπλώνονται και στους Εβραίους της Ισπανίας και, έναν αιώνα αργότερα, γύρω στο 1280, γράφεται το επόμενο καμπαλιστικό βιβλίο, το Ζόχαρ ή Ζοχάρ.

   Το Ζοχάρ βρήκε τέτοια απήχηση στον εβραϊκό κόσμο, που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως το ευαγγέλιο του καμπαλισμού. Με την κυκλοφορία του Ζοχάρ, η εξάπλωση των καμπαλιστικών ιδεών ήταν ραγδαία, από την Ισπανία στους Εβραίους της Ιταλίας και από εκεί στην ανατολική Μεσόγειο, μέσα στον 14ο αιώνα.

Σποραδικά, υπήρχαν Εβραίοι καμπαλιστές που δίδασκαν τον καμπαλιστικό αποκρυφισμό και σε μη Εβραίους. Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο αποστάτης Έλληνας φιλόσοφος και φίλος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο Γεώργιος Πλήθων ή Γεμιστός, που διδάχθηκε καμπαλισμό από έναν Εβραίο αποκρυφιστή, που λεγόταν Ελισαίος.

 Ο Γεμιστός, με την σειρά του, πρότεινε να αποκηρύξουν οι Έλληνες τον Χριστιανισμό και να επανέλθουν στην αρχαία θρησκεία. Αλλά πίσω από τον «ελληνισμό» του Γεμιστού δεν βρισκόταν το αρχαίο Δωδεκάθεο, αλλά η εβραϊκή Καμπαλάχ, μεταμφιεσμένη και μασκαρεμένη με αρχαία ελληνικά άμφια.

Από εκείνη την εποχή, τον 15ο αιώνα, όπου η Κωνσταντινούπολη πέφτει στα χέρια των Τούρκων και αρκετοί λόγιοι Έλληνες βρίσκουν καταφύγιο στις ιταλικές πόλεις, λήγει ο Μεσαίωνας και αρχίζει η Αναγέννηση, η Νεότερη Ιστορία. Τα σχολικά βιβλία μάς διδάσκουν ότι η εποχή της Αναγέννησης συνδέεται με την άμεση επαφή, που απέκτησαν οι Ιταλοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι με την αρχαία ελληνική σοφία.

Είναι αυτή η αλήθεια; Όχι, αυτή είναι μόνο μία πλευρά της αλήθειας. Η πλήρης αλήθεια είναι ότι η Αναγέννηση είναι η ανακάλυψη του αποκρυφισμού, και συγκεκριμένα της καμπαλιστικής και της ερμητικής μαγείας. Και το κακό ξεκίνησε μέσα από τον Γεμιστό, που συμμετείχε στην ψευδοσύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας, το 1445.

Εκεί, ο Γεμιστός άρχισε να διδάσκει τις αποκρυφιστικές του γνώσεις στους ρωμαιοκαθολικούς της Φλωρεντίας και στον άρχοντα της πόλης, τον Κοσμά Μέδικο. Οι Ιταλοί ενθουσιάστηκαν και γοητεύτηκαν από την πλάνη του Γεμιστού και άρχισαν να αναζητούν αποκρυφιστικά βιβλία, για να μάθουν περισσότερα.

Συνεπώς, η γοητεία της πλάνης κυρίευσε και την πόλη της Φλωρεντίας. Σύντομα ήρθαν από την τουρκοκρατούμενη πλέον Ελλάδα και άλλα βιβλία, η συλλογή των Ερμητικών, κείμενα του Πορφύριου, του Ιάμβλιχου και του Πλωτίνου, τα οποία άρχισε να μεταφράζει στα λατινικά ο ρωμαιοκαθολικός ιερέας Μαρσίλιο Φιτσίνο, από το 1462 και έπειτα.

Ίσως το πιο θλιβερό σε αυτό το γεγονός είναι ότι αυτοί που πλέον λαχταρούσαν να αποκτήσουν την γνώση του αποκρυφισμού δεν ήταν κάποιοι αμόρφωτοι και απλοϊκοί άνθρωποι των «σκοτεινών» μεσαιωνικών χρόνων, αλλά οι λόγιοι, οι επιστήμονες, η άρχουσα τάξη της νεότερης Ευρώπης.

Όμως, όπως και οι Εβραίοι, έτσι και οι δυτικοευρωπαίοι ήταν πλανημένοι άνθρωποι, αιρετικοί, μακριά από την αλήθεια του Θεού. Δεν ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσουν ότι τα κείμενα που είχαν μπροστά τους ήταν κείμενα μαγείας, βιβλία σατανισμού. Νόμιζαν ότι είχαν ανακαλύψει μια αρχαία γνώση, μια πρωτόγονη θεολογία, από τα βάθη του παρελθόντος (Prisca theologia).

Και το κακό πλέον δεν είχε τελειωμό, η χιονοστιβάδα μόλις είχε αρχίσει να σχηματίζεται. Λίγο αργότερα, ένας από τους μαθητές του Φιτσίνο, ο Τζοβάνι Πίκο Ντέλα Μιράντολα, άρχισε να μελετά εκτός από τα ερμητικά κείμενα και τα καμπαλιστικά. Το 1486 μεταφράζεται το Μπαχίρ από τα εβραϊκά στα λατινικά και ο Μιράντολα ενθουσιασμένος άρχισε να διαδίδει τον εβραϊκό καμπαλισμό στον ευρωπαϊκό κόσμο.

  Από το 1517 διαδίδεται ο εβραϊκός αποκρυφισμός και στην Γερμανία, ενώ σε λίγα χρόνια γίνεται γνωστός στους Γάλλους και τους Άγγλους. Παράλληλα με την διάδοση της καμπαλιστικής μαγείας, ακολουθούσε και το αγαπημένο της ξαδελφάκι, η αιγυπτιακή-ερμητική μαγεία, με αποτέλεσμα καμπαλισμός και ερμητισμός να σαρώνουν χέρι-χέρι την Ευρώπη.  

    Ο παπισμός, κατά την διάρκεια του 16ου αιώνα, δεν εναντιώθηκε στην εξάπλωση του αποκρυφισμού, παρά μόνο όταν ο Ιταλός λάτρης του ερμητισμού Τζορντάνο Μπρούνο άρχισε να κηρύττει δημόσια ότι οι Ευρωπαίοι έπρεπε να εγκαταλείψουν τον Χριστιανισμό και να ασπαστούν τον ερμητισμό ως θρησκεία τους.

Τότε ενεργοποιήθηκε η θηριώδης Ιερά  Εξέταση και το 1600 μ.Χ. ο Μπρούνο κάηκε ζωντανός από τους παπικούς δημίους. Από τότε η διάδοση του καμπαλισμού και του ερμητισμού στις ρωμαιοκαθολικές χώρες περιορίστηκε, ενώ συνέχισε με αμείωτη ένταση στις προτεσταντικές χώρες, κυρίως στην Αγγλία και την Γερμανία.

Κατά την διάρκεια του 17ου αιώνα συμβαίνουν στην Ευρώπη δύο συγκλονιστικά γεγονότα, για την μετέπειτα πορεία του αποκρυφισμού. Το πρώτο είναι η εμφάνιση του ροδοσταυρικού κινήματος. Οι ροδόσταυροι ήταν μια ομάδα Γερμανών προτεσταντών, που είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο πλάνης, που πίστευαν ότι ο συνδυασμός του Χριστιανισμού και της μαγείας (ερμητικής και καμπαλιστικής) θα μπορούσε να δημιουργήσει μια καλύτερη Ευρώπη. Δηλαδή Χριστός και Διάβολος μαζί!

Οι ροδόσταυροι επαναστάτησαν το 1619 στην Πράγα, για να φτιάξουν το πρώτο ροδοσταυρικό κράτος, αλλά σύντομα συντρίφθηκαν από τα ρωμαιοκαθολικά στρατεύματα. Μετά την αποτυχία τους, κάποιοι από τους Γερμανούς ροδόσταυρους κατέφυγαν στην Αγγλία και εκεί ενώθηκαν με τους Άγγλους ομοϊδεάτες τους, επικεφαλής των οποίων ήταν ο Φράνσις Μπέικον.

Εκεί, στην Αγγλία, οι ροδόσταυροι βρήκαν καταφύγιο σε δύο χώρους. Ο ένας ήταν τα Πανεπιστήμια, όπως η Royal Society, και ο άλλος ήταν οι τεκτονικές στοές. Οπότε, από τα μέσα του 17ου αιώνα, πανεπιστήμιο, αποκρυφισμός και μασονία γίνονται συγκοινωνούντα δοχεία στα εδάφη της Βρεταννίας.

Το άλλο γεγονός του 17ου αιώνα, που προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις, ήταν η εμφάνιση του καμπαλιστή ψευδομεσσία Σαμπατάι Τσεβί, ο οποίος το 1665 ανακήρυξε τον εαυτό του ως τον αναμενόμενο μεσσία του εβραϊκού έθνους. Οι περισσότεροι Εβραίοι της εποχής ενθουσιάστηκαν με την προσωπικότητα του Σαμπατάι και πίστεψαν ότι είχε έρθει το ποθούμενο για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.

Ωστόσο, η κωμικοτραγική κατάληξη του κινήματος του Σαμπατάι απογοήτευσε τους Εβραίους, αλλά είχε και ένα ολέθριο αποτέλεσμα. Έδωσε την ιδέα σε μια ομάδα καμπαλιστών Εβραίων να σταματήσουν να περιμένουν τον ερχομό του μεσσία και πήραν την απόφαση να συστήσουν το κράτος του Ισραήλ από μόνοι τους, χωρίς τον μεσσία! Αυτό ασφαλώς ήταν εντελώς αντίθετο προς το γράμμα και το πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης, που ξεκάθαρα έλεγε ότι πρώτα θα έρθει ο μεσσίας και έπειτα εκείνος θα δημιουργήσει το αιώνιο βασίλειο του Ισραήλ, με κέντρο την Ιερουσαλήμ.  

Με αυτά τα δεδομένα, δηλαδή της μη εμφάνισης του μεσσία, ωριμάζει στις πονηρές συνειδήσεις των Εβραίων η ιδέα του Σιωνισμού, δηλαδή να δημιουργήσουν οι ίδιοι το κράτος του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και μετά να βρουν και κάποιον μεσσία να τους κυβερνήσει. Και όλα αυτά θα συνέβαιναν όχι με την δύναμη και την ευλογία του Γιαχβέ, αλλά με την δύναμη του αποκρυφισμού, με την ενίσχυση του Διαβόλου, τον οποίο λάτρευαν οι καμπαλιστές Εβραίοι.

Ασφαλώς, για να επιτευχθεί το σιωνιστικό όνειρο των Εβραίων αποκρυφιστών, έπρεπε να συντελεστούν συγκλονιστικά γεγονότα. Και το βασικότερο όλων ήταν ότι για να φέρουν τον δικό τους καμπαλιστικό μεσσία, έπρεπε να φύγει από τον θρόνο του ο αληθινός, ο χριστιανικός Μεσσίας, ο Ιησούς Χριστός.

Δύο βασιλιάδες στον ίδιο θρόνο δεν χωράνε! Ιδίως στον χώρο της Ευρώπης, δεν ήταν δυνατόν να λατρεύονται και να προσκυνούνται δύο μεσσίες ταυτόχρονα. Γι’ αυτό οι Σιωνιστές έπρεπε να ξεριζώσουν την πίστη του Μεσσία Ιησού, για να βάλουν στην θέση Του τον δικό τους, τον ψεύτικο μεσσία.

Επομένως, έτσι εξηγείται γιατί ο Σιωνισμός μάχεται με λυσσαλέο τρόπο εναντίον του Χριστού και της Αγίας μας Εκκλησίας, γιατί ποτέ δεν θα πετύχει τον τελικό του σκοπό, όσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, όσο θα υπάρχει το βασίλειο του Ιησού, που είναι η Εκκλησία, όσο θα υπάρχει η Ελλάδα, μια χώρα άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Χριστιανισμό.

Η ευκαιρία που αναζητούσαν οι Εβραίοι Σιωνιστές, για να ξεκινήσουν τον αγώνα για τον αποχριστιανισμό της Ευρώπης, δόθηκε το 1740, όταν βασιλιάς της Πρωσσίας, της σημερινής βόρειας Γερμανίας, έγινε ο Φρειδερίκος Β’. Το μίσος που ένιωθε αυτός ο κίναιδος και σατανιστής βασιλιάς εναντίον του Χριστιανισμού τον οδήγησε να συνεργαστεί με επίλεκτους Εβραίους καμπαλιστές και από κοινού να δουλέψουν, για την καταστροφή της Εκκλησίας.

Από τότε, δημιουργείται ένα ολόκληρο επιτελείο Ευρωπαίων και Εβραίων σατανιστών, με έδρα την Πρωσσία, μέσα από το οποίο προήλθαν αναρίθμητες συμφορές. Η επέκταση και εξάπλωση της μασονίας, ο Γαλλικός Διαφωτισμός, το άκρως αποκρυφιστικό Τάγμα των Ιλλουμινάτων και η Ασιατική Αδελφότητα. Έργο του Φρειδερίκου ήταν να ενσωματώσει και τους ροδόσταυρους της Γερμανίας μέσα στην μασονία, που ταυτίστηκε με τον καμπαλισμό και τον ερμητισμό.

Η τελική πράξη του Φρειδερίκου, που έδωσε απεριόριστη ώθηση στον Σιωνισμό, ήταν ότι συνεργάστηκε και με ένα νεαρό Εβραίο της Φρανκφούρτης, τον οποίο και μετέτρεψε σε οικονομικό γίγαντα, καθώς τον έκανε κάτι σαν υπουργό Οικονομικών στο κρατίδιο της Έσσης. Το όνομα αυτού του Ασκεναζί Εβραίου ήταν Μάγιερ Άμσελ Ρότσιλντ.

Με την στήριξη της γερμανικής αποκρυφιστικής ηγεσίας, ο Ρότσιλντ σύντομα έγινε ο ισχυρότερος τραπεζίτης στην Ευρώπη. Το 1815 η οικογένεια Ρότσιλντ έγινε κυρίαρχη και στο άλλο αποκρυφιστικό κέντρο της Ευρώπης, την Αγγλία, που έκτοτε υπηρετεί πιστά τις εντολές των Σιωνιστών.

Ο 19ος αιώνας ήταν η εποχή που ο αποκρυφισμός θριαμβεύει σχεδόν σε όλα τα επίπεδα στην Ευρώπη. Ο εβραϊκός καμπαλισμός κυριαρχεί σε κάθε τομέα. Στην οικονομία κυριαρχεί το τραπεζικό σύστημα, που ελέγχεται από την οικογένεια Ρότσιλντ. Στην επιστήμη, εκτός από τους μασόνους ιστορικούς, που συκοφαντούν τον Χριστιανισμό και το Βυζάντιο, εμφανίζεται η δαρβινική θεωρία της εξέλιξης, που ήταν γέννημα θρέμμα της καμπαλιστικής αγγλικής μασονίας.

Τέλος, στον χώρο της πολιτικής δημιουργείται από τους πράκτορες του Σιωνισμού το γνωστό δίπολο Αριστεράς και Δεξιάς. Ο χώρος της Αριστεράς αιχμαλωτίζεται από τον Εβραίο καμπαλιστή Μαρξ, ο οποίος μεταφέρει στον χώρο της πολιτικής θεωρίας τις βασικές ιδέες του καμπαλισμού.

Αντίστοιχα, για τον χώρο της Δεξιάς αναθέτουν στους ροδόσταυρους της Αγγλίας και της Γερμανίας να δημιουργήσουν εθνικιστικές ομάδες, που καπηλεύονται τις έννοιες της πατρίδας και της παράδοσης. Από ερμητικούς ροδόσταυρους δημιουργείται το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής στην Αγγλία (το 1888) και η εταιρεία της Θούλης στην Γερμανία.

Είναι πραγματικά θλιβερό και τραγικό το ότι οι δύο κυρίαρχες πολιτικές ιδεολογίες μέχρι σήμερα στην Ευρώπη είναι προέκταση του αποκρυφισμού, η Αριστερά του καμπαλισμού και η Δεξιά του ερμητισμού. Και το πιο θλιβερό είναι ότι οι άνθρωποι μέχρι σήμερα στηρίζουν τις ελπίδες του σε αυτά τα δύο σατανικά κατασκευάσματα.

  Από την πορεία του αποκρυφισμού κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα αξίζει να αναφέρουμε άλλα δύο πρόσωπα, τον αρχιμασόνο της Αμερικής Άλμπερτ Πάικ και την Ουκρανή Έλενα Μπλαβάτσκυ. O Πάικ στα διάφορα συγγράμματά του αποκάλυψε, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ότι το βασικό στοιχείο του τεκτονισμού είναι ο καμπαλισμός.

Επιπλέον, φανέρωσε ότι ο «θεός» των μασονικών στοών είναι ο Εωσφόρος και ότι οι μασόνοι έχουν ιερό καθήκον να διαδώσουν την λατρεία του Εωσφόρου, πολεμώντας ταυτόχρονα την θρησκεία του Αδονάι, δηλαδή του Χριστού. Επίσης, ο Πάικ το 1871 αναφέρει ότι σχέδιο των μασόνων είναι να ενώσουν ξανά τον Πάπα με τις ορθόδοξες Εκκλησίες, ώστε να καταστρέψουν και τους δύο.

  Η Μπλαβάτσκυ, με την σειρά της, ήταν κρυφή καμπαλίστρια, που ίδρυσε το 1875 την αποκρυφιστική ομάδα, που ονομάστηκε «Θεοσοφική Κοινωνία». Μέσα από την Θεοσοφία της Μπλαβάτσκυ προέκυψαν διάφορα άλλα τερατώδη κατασκευάσματα, όπως το κίνημα της Νέας Εποχής και η Αριοσοφία. Ενώ είναι γνωστό ότι μέσω των θεοσοφιστών προωθήθηκε στον Δυτικό κόσμο η θεωρία πως στο Θιβέτ βρίσκεται η σοφία του σύμπαντος και ότι στον Ινδουισμό και τον Βουδισμό υπάρχει γνήσια αποκάλυψη του θεού, ελάχιστοι γνωρίζουν την σχέση της Μπλαβάτσκυ με τον καμπαλισμό και τον ερμητισμό.

  Θεωρίες και πρακτικές, όπως η μετενσάρκωση και ο διαλογισμός, που προώθησε η Μπλαβάτσκυ, δεν προήλθαν από «φωτισμένους» ανθρώπους του Θιβέτ, αλλά από Εβραίους καμπαλιστές, καθώς τόσο η μετενσάρκωση όσο και ο διαλογισμός είναι θεμελιώδη στοιχεία της Καμπαλάχ.

Από τις σατανικές θεωρίες της Θεοσοφίας επηρεάστηκε στην συνέχεια ο Αυστριακός αποκρυφιστής Guido von List, ο οποίος ίδρυσε το 1902 την Αριοσοφία, με την γνωστή θεωρία περί της Αρείας φυλής, που έγινε θεμελιώδες δόγμα της ναζιστικής Γερμανίας και του Χίτλερ. Οι αποκρυφιστικές θεωρίες του Λιστ, ο οποίος ήταν επίσης καμπαλιστής, διδάσκονται μέχρι σήμερα στις ομάδες των δωδεκαθεϊστών και των χρυσαυγιτών στην Ελλάδα, όπου δυστυχώς έχουν παρασυρθεί αρκετά νέα παιδιά.

 Τέλος, ας δούμε και το πώς συνδέεται ο αποκρυφισμός με την ομοφυλοφιλία. Όλοι βλέπουμε ότι τις τελευταίες δεκαετίες, αυτή η επαίσχυντη αμαρτία άρχισε να προβάλλεται στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο και γενικά στα ΜΜΕ. Ξαφνικά, τα τελευταία χρόνια άρχισαν οι παρελάσεις του αίσχους κάθε Ιούνιο στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν από τις κυβερνήσεις να θεσπίζονται νόμοι υπέρ της ομοφυλοφιλίας.

Το πιο εξοργιστικό από όλα είναι το γεγονός ότι αυτή η αμαρτία εισβάλλει και στα σχολεία της χώρας μας, με την συμπαράσταση του Υπουργείου Παιδείας. Και οι περισσότεροι νομίζουν ότι αυτό το έργο είναι αποτέλεσμα είτε των «προοδευτικών» αριστερών κυβερνήσεων είτε μια γενικότερη στάση της κοινωνίας, που ξαφνικά σταμάτησε να καταδικάζει αυτήν την αμαρτία και έγινε ανεκτική και πιο φιλελεύθερη.

Ταυτόχρονα με όλα αυτά άλλαξε και η μόδα, η ενδυμασία. Στην γυναίκα επιβλήθηκε το αντρικό ντύσιμο, το παντελόνι, ενώ ο άνδρας τείνει να μιμηθεί την γυναίκα, φορώντας σκουλαρίκια, αφήνοντας μακριά μαλλιά. Τί κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Το δόγμα των καμπαλιστών και των ερμητικών σχετικά με τον Ανδρόγυνο.

Τα καμπαλιστικά κείμενα λένε κατά λέξη ότι ο Κέτερ, ο ύψιστος θεός, είναι ανδρόγυνος, είναι ενωμένος με μια γυναικεία θεότητα, και αντίστοιχα έτσι έπλασε τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ Καδμόν, ο οποίος ήταν άνδρας και γυναίκα μαζί. Η πτώση από τον παράδεισο, ερμηνεύουν οι καμπαλιστές, προκάλεσε την διάσπαση του Αδάμ σε άνδρα και γυναίκα.

Συνεπώς, για τους καμπαλιστές, η ύπαρξη δύο φύλων είναι μια αφύσικη κατάσταση, μια ανωμαλία που προέκυψε από μια καταστροφή. Και είναι θρησκευτικό δόγμα για τους καμπαλιστές ότι πρέπει ο άνδρας να ξαναγίνει γυναίκα και η γυναίκα άνδρας, να καταργηθούν τα δύο φύλα και να επανέλθουμε στο αρχικό μεγαλείο. Αυτή είναι η αιτία που οι Σιωνιστές στην Ευρώπη χρηματοδοτούν την ομοφυλοφιλία και πιέζουν τις κυβερνήσεις να ψηφίζουν νόμους υπέρ της ανωμαλίας.

Αυτός είναι ο αποκρυφισμός, αυτή είναι η πλάνη του Διαβόλου, αυτός είναι ο ξεπεσμός των Ευρωπαίων, που αποστάτησαν από την αλήθεια του Χριστού και προτίμησαν τα ψεύδη του Εωσφόρου. Και με την πορεία που έχουν τα πράγματα στην Ελλάδα και την Ευρώπη λίγο απέχουμε από τον τελικό θρίαμβο των αποκρυφιστών, που θα ισοπεδώσουν πλήρως την δημιουργία του Θεού, ακόμη και την φυσική διάκριση των δύο φύλων.

Το ζητούμενο πλέον είναι τί κάνουμε εμείς. Οι στρατιώτες του Διαβόλου εργάστηκαν και εργάζονται μέχρι σήμερα ακατάπαυστα, για να μετατραπεί όλη η γη σε βασίλειο του Σατανά. Εμείς, οι στρατιώτες του Χριστού, η επίγεια Εκκλησία, τί κάνουμε; Θα συνεχίσουμε να σιωπούμε, να αδρανούμε ή να προβάλλουμε μια χλιαρή αντίσταση στις δυνάμεις του Σκότους; Ή θα αγωνιστούμε όπως ο Μωυσής ή ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος; Και εφόσον αγωνιστούμε, όπως θέλει ο Χριστός, θα νικήσουμε, δεν θα σβήσει ούτε η Ελλάδα ούτε η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι (Απ. 22, 11).  

Αποσπάσματα από το βιβλίο του ιστορικού-αρχαιολόγου Διόδωρου Ράμμου «Από την Συναγωγή στην Μασονία, Ελληνική φιλοσοφία και εβραϊκός Γνωστικισμός».

https://ellasnafs.blogspot.com

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η Εκκλησία είναι όπως το καράβι. Άλλος κοιμάται, άλλος χαζεύει. Αυτό τραβά το δρόμο του. Άλλος πάλι αγωνίζεται, παλεύει πάνω με τα κύματα. Όλοι μαζί προχωρούν. Φθάνει να είσαι μέσα στην Εκκλησία. Γι’ αυτό να φροντίζετε να είστε πάντα στις ακολουθίες. Να μη λείπετε.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ Ο ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΕΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Από τα δικά μας λάθη και τα συντρίμμια, ο καλός Θεός οικονομεί ώστε να βγαίνει κάτι καλό. Έλειψε σήμερα η πίστη, αλλά και η σκληραγωγία.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Σήμερα τὴν ἁμαρτία τὴν ἔκαναν μόδα. Βλέπεις, ὀρθόδοξο ἔθνος ἐμεῖς καὶ πῶς εἴμαστε! Πόσο μᾶλλον οἱ ἄλλοι! Καὶ τὸ κακὸ εἶναι ποὺ οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι, ἐπειδὴ ἡ ἁμαρτία ἔχει γίνει μόδα, ἂν δοῦν ἕναν νὰ μὴν ἀκολουθῆ τὸ ρεῦμα τῆς ἐποχῆς, νὰ μὴν ἁμαρτάνη, νὰ εἶναι λίγο εὐλαβεῖς, τὸν λένε καθυστερημένο, ὀπισθοδρομικό. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι τὸ νὰ μὴν ἁμαρτάνουν τὸ θεωροῦν προσβολὴ καὶ τὴν ἁμαρτία τὴν θεωροῦν πρόοδο. Αὐτὸ εἶναι τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα.

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: ΘΑΥΜΑΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Θαύματα γίνονται καθημερινά αλλά δεν τα βλέπουμε, δεν τους δίνουμε σημασία.... Το ότι ο Θεός παρά τις κηλίδες και αμαρτίες μας δεν οργίζεται και δεν διακόπτει τις σχέσεις του μαζί μας, αυτό δεν είναι θαύμα μέγα;

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: Η ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ!

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Η στεναχώρια είναι η πιο μεγάλη αρρώστια, να τη διώχνετε... Να διώχνετε τους κακούς λογισμούς, τις φαντασίες που φέρνει ο διάβολος. Να μη δίνετε σημασία , να τα ρίχνετε πίσω.

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ ΟΥΤΕ ΔΥΣΠΙΣΤΙΕΣ!

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού, ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει. Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μην φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ' ημών, ουδείς καθ' ημών.