Προστασίαν καὶ σκέπην ζωῆς ἐμῆς τίθημι, Σὲ Θεογεννῆτορ Παρθένε, Σύ με 5 κυβέρνησον, πρὸς τὸν λιμένα Σου, τῶν ἀγαθῶν ἡ αἰτία, τῶν πιστῶν τὸ στήριγμα, μόνη Πανύμνητε.
Παρασκευή 16 Απριλίου 2021
Πέμπτη 15 Απριλίου 2021
ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ: ΟΙ ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ
Μοναχός Νεόφυτος Γρηγοριάτης
Οι περί θεολογίας αναφορές του
Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου
Ο μακαριστός πατήρ Γεώργιος Φλωρόφσκυ, που είναι ο
μέγιστος θεολόγος τού (20ου) εικοστού αιώνος μετά Χριστόν, είπε κάποτε τα εξής
τρία:
«Πρώτον: Σήμερα δεν έχουμε απλώς κρίση θεολογίας, αλλά
πρωτίστως έχουμε κρίση πίστεως.».
«Δεύτερον: Αν δεν ανέβω στο ιερό βήμα να τελέσω την
Θεία Λειτουργία, δεν ανεβαίνω στο καθηγητικό βήμα για να διδάξω ή να κηρύξω.».
«Τρίτον: Πνευματικά είμαστε όλοι Έλληνες.».
Τα τρία αυτά αποφθέγματα είναι πατερικώτατα,
ορθοδοξώτατα, Ελληνικώτατα. Εκφράζουν εν ολίγοι τα αδιέξοδα, πνευματικά και
θεολογικά, στα οποία περιήλθε όλος ο σύγχρονος κόσμος, αλλά δίδουν και τη λύση
των αδιεξόδων αυτών: Η Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία και η Ελληνορθόδοξη Παράδοση,
Ζωή, Πολιτισμός, Θεολογία και Πνευματικότητα.
Στα ίχνη, λοιπόν, των
αγίων Πατέρων, παλαιών και νέων, όπως είναι οι σύγχρονοί μας ορθόδοξοι θεολόγοι
πατήρ Γεώργιος Φλωρόφσκυ, πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, πατήρ Δημήτριος Στανιλοάε,
Μητροπολίτης Ναυπάκτου πατήρ Ιερόθεος Βλάχος, πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης, πατήρ
Γεώργιος Μεταλληνός, πατήρ Θεόδωρος Ζήσης, πατήρ Γεώργιος Καψάνης, Κωνσταντίνος
Μουρατίδης, Γεώργιος Μαντζαρίδης και Παναγιώτης Νέλλας, ας βαδίσουμε και εμείς
ταπεινά, υπάκουα, με πνεύμα μαθητείας, αφανείας, αδοξίας, αφιλαργυρίας,
αφιλοδοξίας και αφιληδονίας.
Θα θέλαμε στην παρούσα
αναφορά να φανερώσουμε, δείξουμε εκείνα τα χωρία από το βιβλίο του Αγίου
Ιωάννου Σιναΐτου, η Κλίμακα, τα οποία αναφέρονται στην υπόθεση «θεολογία».
Διότι ανα δεν επιστρέψουμε δημιουργικά, όχι στατικά και μουμιοποιημένα, στην
Ορθόδοξη Θεολογία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, δεν πρόκειται να εξέλθουμε
νικητές στον αγώνα μας κατά του διαβόλου και των οργάνων του. Ο διάβολος
πάντοτε, ιδιαιτέρως όμως σήμερα, πολεμάει την Ορθόδοξη Εκκλησία και το
ανθρώπινο γένος και με αιρετικές θέσεις θεολογικές, διαστρεβλώνοντας ακόμη και
τα πατερικά κείμενα. Το αποτέλεσμα είναι ότι κατοχυρώνονται η λήθη, η άγνοια
και η ραθυμία μας, η φιλοδοξία, η φιλαργυρία και η φιληδονία μας με πατερικά
κείμενα!
Ας δούμε, λοιπόν, τι
λέγει περί θεολογίας ο Άγιος Ιωάννης Σιναΐτης, τον οποίον παρακαλούμε ταπεινώς
να μας φωτίζει πάντοτε να ορθοτομούμε τον λόγο της αληθείας:
α. «Δεν θα
κατηγορηθούμε, αγαπητοί μου, δεν θα κατηγορηθούμε την ώρα του θανάτου μας,
διότι δεν εθαυματουργήσαμε ή διότι δεν εθεολογήσαμε ή διότι δεν εγίναμε
θεωρητικοί. Οπωσδήποτε όμως θα δώσουμε λόγο στον Θεό, διότι δεν επενθήσαμε
συνεχώς.». (Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου,
Ωρωπός Αττικής 1978, Λόγος Ζ’, περί χαροποιού πένθους, σελ. 155 – 156).
Σχόλιο: Επομένως,
απαραίτητη προϋπόθεση για να θεολογεί κάποιος Ορθοδόξως και Ανατολικώς, είναι
το χαροποιόν πένθος, χωρίς το οποίον, πρόσωπον Θεού δεν πρόκειται να δούμε.
Άλλωστε η κάθαρση των παθών, ο φωτισμός και η θεία έλλαμψη, που είναι τα τρία
στάδια της θεώσεως, δε γίνονται κατορθωτά, χωρίς το χαροποιόν πένθος.
β. «Ο βυθός των
δογμάτων είναι βαθύς και ο νους του ησυχαστού πηδά και βυθίζεται σ’ αυτά, όχι
χωρίς κίνδυνο. Είναι επικίνδυνο να κολυμπά κανείς με τα ρούχα του· ομοίως και
το να εγγίζει την θεολογία, ενώ έχει πάθη..». (Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ,
ένθα ανωτέρω, Λόγος ΚΖ’, περί ησυχίας, σελ. 336).
Σχόλιο: Ο φιλόσοφος
και θεολόγος κύριος Χρήστος Γιανναράς «εκολύμπησε με τα ρούχα του στα βαθειά
νερά και πνίγηκε», διότι χωρίς να έχει απαλλαγεί από τα πάθη, ετόλμησε να
βυθισθεί, μέσα στο βυθό των δογμάτων με εγωιστική έπαρση, διανοουμενίστικη
νοησιαρχία, ορθολογισμό και ακαδημαϊκή επιστημοσύνη. Ας προσέξουμε και εμείς
λοιπόν, να μην πάθουμε τα ίδια.
γ. «Η αύξησις του
φόβου είναι αρχή της αγάπης. Και το τέλος της αγνείας είναι προϋπόθεσις της
θεολογίας. Εκείνος που ένωσε τελείως τις αισθήσεις του με τον Θεό,
μυσταγωγείται στη θεολογία από τον ίδιο τον Θεό. Εάν όμως, οι αισθήσεις δεν
έχουν ενωθεί με τον Θεόν, είναι δύσκολο και επικίνδυνο να θεολογεί κανείς.
Ο ενυπόστατος Λόγος του
Θεού Πατρός σε εκείνον που θα κατοικήσει, θα χαρίσει τελεία αγνότητα και
καθαρότητα νεκρώνοντας τον θάνατο (δηλαδή τα πάθη που νεκρώνουν την ψυχή). Μετά από
την νέκρωση αυτή, ο μαθητής του Χριστού φωτίζεται και γίνεται γνώστης της
θεολογίας. Ο αγνός γνωρίζει τον Αγνόν, εφ’ όσον «ο Λόγος Κυρίου, δηλαδή ο Υιός
του Κυρίου και Θεού, αγνός εστί διαμένων εις αιώνα αιώνος.» (Πρβλ. Ψαλμοί ια’
7, ιη’ 10). Και όποιος δεν εγνώρισε κατ’ αυτόν τον τρόπον τον Θεό, ομιλεί περί
Θεού «στατιστικώς». (Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, ένθα ανωτέρω, Λόγος Λ’,
περί αγάπης, ελπίδος και πίστεως, σελ. 376 – 377).
δ. «Υπάρχουν μερικοί
ακάθαρτοι δαίμονες, που μόλις αρχίσει κάποιος την μελέτη τής Αγίας Γραφής, του
αποκαλύπτουν την ερμηνεία της. Τούτο ιδιαίτερα αγαπούν να το κάνουν σε καρδιές
κενοδόξων ανθρώπων και μάλιστα μορφωμένων ανθρώπων με την κατά κόσμον παιδεία.
Και αποσκοπούν να τους ρίξουν σε αιρέσεις και βλάσφημες ιδέες απατώντας τους
σιγά-σιγά. Θα αντιληφθούμε καλώς τη δαιμονική αυτή θεολογία ή καλύτερα
βαττολογία (φλυαρία) από την ταραχή και ακατάστατη και άτακτη ευχαρίστηση που
δημιουργείται στην ψυχή την ώρα της εξηγήσεως». (Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου,
Κλίμαξ, ένθα ανωτέρω, Λόγος ΚΣΤ’, περί διακρίσεως – Β’, σελ. 316).
Σχόλιο: Το απόσπασμα
αυτό ταιριάζει στους προτεστάντες, στους καθολικούς και ιδίως στους
πεντηκοστιανούς. Διότι ορισμένες αντιλήψεις που διατυπώνουν είναι ορθές, όχι
όλες (στην πλειοψηφία τους οι αντιλήψεις τους είναι αιρετικές. Αναμειγνύουν την
αίρεση με την αλήθεια για να ξεγελάσουν τους ανθρώπους, ιδίως τους
χριστιανούς), όμως τί συμβαίνει; Υπερήφανοι κατά καρδίαν, επειδή κατάφεραν να
δώσουν μία σωστή ερμηνεία, λόγω κοσμικής, ακόμη και ακαδημαϊκής επιστημονικής
θεολογικής παιδείας, πιστεύουν ότι είναι μεγάλοι πατέρες και θεολόγοι της
Εκκλησίας. Η θεολογία τους όμως, όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, είναι
δαιμονική και προκαλεί ταραχή και αταξία. Πιστεύουμε ότι προκαλεί τους
αναγνώστες και ακροατές αυτής της θεολογίας να γίνουν άθεοι, ειδωλολάτρες,
αιρετικοί. Τέτοια δεν είναι η θεολογία που διδάσκεται σχεδόν σε όλες τις
Θεολογικές Σχολές Πανεπιστημιακού επιπέδου σε όλο τον κόσμο, ορθόδοξο και μη
ορθόδοξο;
Το συμπέρασμα αυτού
του σύντομου άρθρου περί θεολογίας είναι ότι: «Πραγματική, λοιπόν, θεολογία
είναι η αυτοαποκάλυψις του Θεού, η οποία αυτοαποκάλυψις είναι και αποκάλυψις
της κοινωνίας και της ενότητος εν πληρότητι, που έχουν τα πρόσωπα ταύτα.
Όταν λέμε για κάποιον άνθρωπο ότι είναι θεολόγος, θα πρέπει εν τω θεολόγω να
αυτοαποκαλύπτει ο Θεός τον εαυτό Του ή ο θεολόγος να αποκαλύπτει τον Θεόν,
έσωθεν βγάζοντς κάτι που του το δίνει ο ίδιος ο Θεός….
… Ο ίδιος ο
προσευχόμενος, όπως η προσευχή του, είναι θεολόγος (Πρβλ. Νείλου ασκητού, περί
προσευχής αρ. 61, φιλοκαλία, τόμος Α’, σελ. 182). Και αυτή η λατρεία μας τί
άλλο δείχνει παρά τον Θεόν, ένα όντα μαζί με όλα Του το ποίμνιο, το οποίο δεν
καταργεί την ενότητά του, αν και το ποίμνιο αυτό ολόκληρο ενσωματώνεται μέσα
εις Εκείνον.
Επομένως, η Θεολογία
είναι μία βίωσις του Θεού, είναι μία χώρησις μέσα μας, μία εσωτερική γνώσις των
σπλάχνων μου, του πνεύματός μου, γνώσις της Τριαδικής Μονάδος, την οποίαν
μαρτυρώ… (Αρχιμ. Αιμιλιανού, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου
Όρους, Κατηχήσεις και Λόγοι αρ. 2, Ζωή εν Πνεύματι, Λόγος περί Θεολογίας και
βιώματος, εκδ. Ορμύλια 1998, σελ. 305 – 306, 310).
«Ει θεολόγος ει,
αληθώς προσεύξη· ει αληθώς προσεύξη, θεολόγος ει». (Εάν είσαι θεολόγος, να
προσεύχεσαι αληθινά· εάν αληθινά προσεύχεσαι, είσαι θεολόγος) Άγιος Νείλος
ασκητής, περί προσευχής.
ΑΓΙΕΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ
Αγίες Αναστασία και
Βασιλίσσα
Οι Αγίες Αναστασία και Βασιλίσσα ήταν πλούσιες με καταγωγή από τη Ρώμη (επί Νέρωνος 54 - 68 μ.Χ.). Αποτελούσαν δε εξαίρεση διότι απέφυγαν τη διαφθορά και την αλλοτρίωση που κατέκλυζε τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα της Ρώμης και ζούσαν εν αγνεία και παρθενία.
Σε νεαρή ηλικία δέχθηκαν την πίστη του Χριστού και με τη διανομή των υπαρχόντων τους έγιναν το στήριγμα των χριστιανών της Ρώμης. Μετά τον μαρτυρικό θάνατο των πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, οι δύο Αγίες έθαψαν τα σεπτά λείψανά των. Λίγο αργότερα συνελήφθησαν κατηγορούμενες ότι ανήκουν σε ομάδα δολιοφθορέων χριστιανών. Ομολόγησαν με παρρησία ότι είναι χριστιανές και αφού υπέστησαν διάφορα βασανιστήρια στο τέλος αποκεφαλίσθηκαν κερδίζοντας το λαμπρό του μαρτυρίου στέφανο.
Τα Ιερά Λείψανα της Αγίας Αναστασίας βρίσκονται στη ρωμαιοκαθολική Βασιλική της Αγίας Μαρίας της Ειρήνης Ρώμης. Τα Ιερά Λείψανα της Αγίας Βασιλίσσης βρίσκονται στη ρωμαιοκαθολική Βασιλική της Αγίας Μαρίας της Ειρήνης Ρώμης. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη των Αγίων στις 15 Απριλίου.
https://www.saint.gr
ΑΓΙΟΣ ΚΡΗΣΚΗΣ Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ
Άγιος Κρήσκης ο
Μάρτυρας
Ο Άγιος Κρήσκης καταγόταν από τα Μύρα της Λυκίας και έζησε την εποχή της παντοδυναμίας της ειδωλολατρίας. Μαθητής του Αποστόλου Παύλου, ο Άγιος επέδειξε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του αξιοθαύμαστη ευσέβεια. Ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία δεν έπαυσε να αγωνίζεται για την επιστροφή των ειδωλολατρών στη χριστιανική πίστη.
Όταν ο έπαρχος της πόλης πληροφορήθηκε τη χριστιανική του δράση κάλεσε τον Άγιο και του συνέστησε να σταματήσει να κηρύττει διότι βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του και θα ήταν άδικο να υποστεί μαρτυρικό θάνατο στα γεράματά του. Όμως ο Κρήσκης με σεμνότητα αλλά και ασυνήθιστη για την ηλικία του γενναιότητα του απάντησε ότι τα βασανιστήρια θα ήταν γι' αυτόν ευεργεσία και ο επαπειλούμενος θάνατος κέρδος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 15 Απριλίου.
Τετάρτη 14 Απριλίου 2021
ΑΓΙΟΣ ΑΡΔΑΛΙΩΝ Ο ΜΙΜΟΣ
Άγιος Αρδαλίων ο Μίμος
Ο Άγιος Αρδαλίων ο Μίμος, με τη σημερινή ορολογία ήταν ηθοποιός, στα χρόνια του Διοκλητιανού (298). Εργαζόταν στα θέατρα και έπαιζε κωμωδίες και δράματα. Μια μέρα λοιπόν του ήλθε η ιδέα, να μιμηθεί την αντίσταση των χριστιανών μπροστά στους τυράννους. Κρεμάστηκε ψηλά, επάνω στη σκηνή, και δήθεν ξεσχιζόταν επειδή δεν ήθελε να προσφέρει θυσία στους θεούς. Η παράσταση ήταν - σα δράμα- τόσο καταπληκτική, ώστε ο λαός άρχισε να χειροκροτεί θερμά την επιδεξιότητα του Άρδαλίωνα και τη γενναιοκαρδία των χριστιανών. Τότε ο Αρδαλίων φώναξε δυνατά και είπε στο λαό να σωπάσει, διότι και αυτός ήταν στ' αλήθεια χριστιανός. Όταν το άκουσε αυτό ο άρχοντας, του είπε ν' αλλάξει γνώμη. Αλλά επειδή ο Αρδαλίων επέμενε στην ομολογία του Χρίστου, τον έριξαν μέσα στη φωτιά και έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 14 Απριλίου.
ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΣ Η ΜΑΡΤΥΣ
Αγία Θωμαΐς η Μάρτυς
Η Αγία είχε μία κατά πάντα ευλογημένη οικογένεια. Με τον σύζυγό της συνδεόταν με αληθινή και ανυπόκριτη αγάπη. Την ειρηνική τους όμως συνύπαρξη την φθόνησε ο εφευρέτης της κακίας, διάβολος και θέλησε να τους χωρίσει, μάλιστα δε με τραγικό τρόπο.
Κάποτε που η Θωμαΐδα ήταν μόνη της στο σπίτι, επειδή ο σύζυγός της έλειπε σε δουλειές, δέχθηκε ανήθικη επίθεση από τον πατέρα του συζύγου της, δηλαδή τον πεθερό της, ο οποίος κυριευμένος από το δαίμονα της πορνείας και υποδουλωμένος στο πάθος της ακολασίας, ήθελε να έχει μαζί της ερωτική σχέση. Η Αγία, η οποία είχε πάντοτε ζωντανή στη μνήμη της την αίσθηση της πανταχού παρουσίας του Θεού και ζούσε με αγνότητα και σωφροσύνη, αντιστάθηκε με σταθερότητα και παρρησία. Προσπάθησε να τον πείσει ότι κάτι τέτοιο δεν πρέπει να γίνει, επειδή είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού, το οποίο ήταν γι' αυτήν τρόπος ζωής και πηγή εμπνεύσεως. Τυφλωμένος όμως εκείνος από το πάθος, επέμενε απειλώντας την με θάνατο. Η Αγία Θωμαΐς συνέχισε να αντιστέκεται και προτίμησε τον θάνατο από την υποδούλωση στο κράτος της αμαρτίας και την εξουσία του θανάτου. Γιατί η έξοδος με μαρτυρικό τρόπο από την παρούσα σύντομη ζωή για την δόξα του Θεού δεν είναι θάνατος, αλλά μετάβαση από τον θάνατο στη ζωή. Είναι νίκη της ζωής επί του θανάτου.
Ο δυστυχής εκείνος την μαχαίρωσε θανάσιμα και μετά το τραγικό αυτό περιστατικό έχασε το φως του και γύριζε μέσα στο σπίτι σαν χαμένος. Στην κατάσταση αυτή τον βρήκαν κάποιοι γείτονες που έψαχναν για τον υιό του, και τον παρέδωσαν στις αρχές για να δικαστεί. Ενώ η Θωμαΐδα, όπως γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «ἔλαβε στέφανον μάρτυρος διὰ τὴν σωφροσύνην».
Ο προϊστάμενος της σκήτης της Αλεξανδρείας, μοναχός Δανιήλ, μόλις πληροφορήθηκε το μαρτυρικό τέλος της Θωμαΐδος, κατέβηκε αμέσως στην πόλη με μερικούς μοναχούς και παρέλαβε το ιερό λείψανο της Αγίας. Το μετέφερε με ευλάβεια στη Σκήτη και το ενταφίασε με τιμές στο κοιμητήριο των Πατέρων. Τότε συνέβη και το εξής θαυμαστό. Κάποιος μοναχός, ο οποίος πολεμείτο από τον δαίμονα της πορνείας και είχε ταλαιπωρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, προσευχήθηκε στον τόπο που ενταφιάσθηκε το λείψανο της Μάρτυρος, ζητώντας την βοήθειά της. και αφού άλειψε το σώμα του με λάδι από το καντήλι που έκαιγε στον τάφο της, απαλλάχθηκε από τον πειρασμό και ειρήνευσε. Αλλά κατά καιρούς και άλλοι πιστοί, μοναχοί και λαϊκοί, που βασανίζονταν από σαρκικούς πειρασμούς, προσεύχονταν στην Αγία και με τις πρεσβείες της ενισχύονταν στον αγώνα τους ή και απαλλάσσονταν από το πάθος.
Τρίτη 13 Απριλίου 2021
ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ
Άγιος Μαρτίνος ο
Ομολογητής, Πάπας Ρώμης
& δύο Επισκόπων
Ο Άγιος Μαρτίνος, Επίσκοπος Ρώμης, γεννήθηκε στην κεντρική Ιταλία, στο Τόδι της Ομβρικής. Έγινε Πάπας Ρώμης την εποχή που την Εκκλησία ταλαιπωρούσε η αίρεση των Μονοθελητών. Δυστυχώς, τότε και η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης είχε πέσει στα δίχτυα αυτής της αίρεσης, διότι ο Πατριάρχης Παύλος ο Β' ήταν υπέρμαχος του Μονοθελητισμού, μαζί με τον αυτοκράτορα Κώνστα τον Β'.
Ο Πάπας Μαρτίνος, υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, προσπάθησε με επιστολή του, αλλά και με ειδικούς απεσταλμένους κληρικούς, να επαναφέρει τον Πατριάρχη Παύλο στο ορθόδοξο δόγμα. Μάταια, όμως. Ο Πατριάρχης, επηρεαζόμενος από τον αυτοκράτορα, επέμενε στο Μονοθελητισμό και εξόρισε τους απεσταλμένους του Μαρτίνου σε διάφορα νησιά. Μάλιστα, ο Κώνστας ο Β' έστειλε και συνέλαβαν με δόλο και τον ίδιο το Μαρτίνο. Και αφού τον οδήγησαν αιχμάλωτο στην Κωνσταντινούπολη, κατόπιν τον εξόρισαν στη Χερσώνα. Εκεί, πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου του 655 μ.Χ., αφού κυβέρνησε την εκκλησία του έξι χρόνια. Το σπουδαιότερο, όμως, είναι ότι ο θάνατος τον βρήκε αγωνιζόμενο στις επάλξεις της Ορθοδοξίας, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας. Δηλαδή, να διδάσκει ορθά, χωρίς πλάνη, το λόγο της αλήθειας.
Μαζί με τον Άγιο Μαρτίνο εξορίστηκαν στη Χερσώνα και δυο ακόμα Επίσκοποι, όπου μετά από πολλές ταλαιπωρίες πέθαναν. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 13 Απριλίου. Η μνήμη του, από ορισμένους Συναξαριστές, επαναλαμβάνεται στις 20 Σεπτεμβρίου.
Δευτέρα 12 Απριλίου 2021
ΟΣΙΑ ΑΝΘΟΥΣΑ
Οσία Ανθούσα, θυγατέρα του Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου
Η Οσία Ανθούσα ήταν θυγατέρα του εικονομάχου βασιλιά Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου και της τρίτης συζύγου του Ευδοκίας. Γεννήθηκε μέσα στην ανακτορική δόξα και λαμπρότητα, αλλά αυτή ζήτησε άλλου την ευχαρίστηση και παρηγοριά της ψυχής της.
Μάταια ο βασιλιάς πατέρας της (741 - 775 μ.Χ.) θέλησε να την παντρέψει με νέο που είχε όλα τα πλεονεκτήματα του γένους, του κάλλους και του πλούτου. Αυτή έφερε στην καρδιά της βαθειά τη θλίψη, ότι ο πατέρας της ήταν εχθρός των εικόνων και δεν ήθελε σύζυγο που είχε τα ίδια φρονήματα μ' αυτόν. Παρέμεινε λοιπόν άγαμη και χρησιμοποιούσε τον καιρό της σε έργα ελέους και φιλανθρωπίας.
Μετά το θάνατο του πατέρα της, μοίρασε τα υπάρχοντα της σε φτωχούς, φιλανθρωπικά ιδρύματα και ναούς και έγινε μοναχή από τον Πατριάρχη Ταράσιο μολονότι δέχθηκε πολλές παρακλήσεις και πιέσθηκε από την ευσεβέστατη αυγούστα Ειρήνη την Αθηναία (797 - 802 μ.Χ.) να μείνει μαζί της και να συμβασιλεύσει. Στο μοναστήρι η ζωή της ήταν ασκητική, γεμάτη ταπεινοφροσύνη και αγάπη.
Το έτος 809 μ.Χ. και σε ηλικία 52 ετών έφυγε από τον κόσμο αυτό, σ' όλα άξια του αμάραντου στεφάνου της αιώνιας βασιλείας, η παρθένος η σεμνή, που καταφρόνησε τις ψεύτικες λάμψεις και τις απατηλές τιμές των πρόσκαιρων βασιλειών της γης. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Οσίας στις 12 Απριλίου.
https://www.saint.gr
ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΡΙΟΥ
Όσιος Βασίλειος ο Ομολογητής, Επίσκοπος Παρίου
Η στάση του όμως αυτή έναντι των εικονομάχων αυτοκρατόρων έγινε αιτία να διωχθεί σκληρά. Υπέστη πολλά δεινά και πέρασε «εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι» (Β' προς Κορινθίους, ια' 27), δηλαδή, με πείνα και δίψα, με νηστείες πολλές φορές, με κρύο και γυμνότητα. Αλλά ο Βασίλειος, όπου και αν τον εξόριζαν οι αυτοκράτορες, ποτέ δεν έχανε την ευκαιρία να υπερασπίζει την Ορθοδοξία. Αναφέρεται δε ότι κατά τους χρόνους της βασιλείας του Μιχαήλ του Τραυλού (820 - 829 μ.Χ.) και του Θεοφίλου (829 - 842 μ.Χ.) διέμενε εξόριστος σε κάποιο μικρό νησί προ της Κωνσταντινουπόλεως. Τέλος, τον αξίωσε ο Θεός να δει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας και συγχρόνως το ναυάγιο της εικονομαχίας.
Όταν επέστρεψε στην επισκοπή του, τον υποδέχθηκαν με μεγάλες τιμές και εκεί παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του στον Κύριο. Ο Άγιος Βασίλειος χειροτόνησε διάκονο και πρεσβύτερο τον μετέπειτα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Άγιο Ιγνάτιο Α'. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 12 Απριλίου.
Κυριακή 11 Απριλίου 2021
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ: ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΣ ΟΤΙ Η ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΜΑΙΑ!
Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης: Παρατήρησε και θα δεις ότι η κενοδοξία είναι ακμαία και μέχρι του τάφου. Θα την δεις στα ρούχα και στα μύρα και στην νεκρική πομπή και στα αρώματα και σε πολλά άλλα. Παντού λάμπει ο ήλιος άφθονα, και παντού σε κάθε έργο χαίρεται η κενοδοξία.
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ: ΘΑ ΔΩΣΩΜΕ ΛΟΓΟ ΣΤΟΝ ΘΕΟΝ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΠΕΝΘΗΣΑΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ!
Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης: Δεν θα κατηγορηθούμε, αγαπητοί μου, δεν θα κατηγορηθούμε την ώρα του θανάτου μας, διότι δεν εθαυματουργήσαμε ή διότι δεν εθεολογήσαμε ή διότι δεν εγίναμε θεωρητικοί. Οπωσδήποτε όμως θα δώσουμε λόγο στον Θεό, διότι δεν επενθήσαμε συνεχώς.
Σάββατο 10 Απριλίου 2021
Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΖΗΤΑ "ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ"
Ο Πάπας Φραγκίσκος
ζητά «παγκόσμια διακυβέρνηση»
Η επιστολή αναγνώστηκε από τον Peter Cardinal Turkson στην φετινή εαρινή συνάντηση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), η οποία διεξάγεται διαδικτυακά από τις 5 έως τις 11 Απριλίου.
Ο Φραγκίσκος μέσω της επιστολής του ζήτησε ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα εφαρμόσει μια νέα κοινωνική τάξη στον κόσμο, η οποιά θα βασίζεται σε πολιτικές για την κλιματική αλλαγή και στον καθολικό εμβολιασμό.
Αναφερόμενος στην «πανδημία του Covid-19», ο Φραγκίσκος διακύρηξε ότι ο κόσμος αναγκάστηκε να «αντιμετωπίσει μια σειρά σοβαρών και αλληλένδετων κοινωνικοοικονομικών, οικολογικών και πολιτικών κρίσεων».
Έθεσε επί τάπητος αυτές τις αλληλοσυνδεόμενες κρίσεις ενώπιον της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, ελπίζοντας ότι οι συναντήσεις τους θα παράσχουν τη βάση για μια αναδιάταξη των παγκόσμιων υποθέσεων: «Ελπίζω οι συζητήσεις σας να συμβάλουν σε ένα μοντέλο «ανάκαμψης» ικανό να δημιουργήσει νέες, πιο περιεκτικές και βιώσιμες λύσεις για την υποστήριξη της πραγματικής οικονομίας, βοηθώντας τα άτομα και τις κοινότητες να επιτύχουν τις βαθύτερες φιλοδοξίες τους και το παγκόσμιο κοινό καλό».
Ο Φραγκίσκος επανέλαβε τον ισχυρισμό ότι ο COVID έχει δείξει πως «κανείς δεν σώζεται μόνος του» και ως εκ τούτου πρέπει να καταρτιστούν «νέες και δημιουργικές μορφές κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής συμμετοχής».
Αναφερόμενος στην πρόσφατη εγκύκλιο του Fratelli Tutti, χαρακτήρισε την «εμπιστοσύνη» ως τον «ακρογωνιαίο λίθο όλων των σχέσεων», και πιστεύει ότι η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ το «γνωρίζουν καλά» λόγω του ότι είναι «ειδικοί στα οικονομικά και τα χρηματοοικονομικά.»
Προέτρεψε τους δύο οργανισμούς να προωθήσουν τέτοιες σχέσεις, και να συμμετέχουν στην «οικοδόμηση γεφυρών και να οραματιστούν μακροπρόθεσμα προγράμματα χωρίς αποκλεισμούς».
Ο Φραγκίσκος επανέλαβε επίσης τη συχνή έκκλησή του για την αλλαγή προτύπου στην παγκόσμια πολιτική, λέγοντας: «εξακολουθεί να υπάρχει επείγουσα ανάγκη για ένα παγκόσμιο σχέδιο που να μπορεί να δημιουργήσει νέους ή να αναζωογονήσει τους υπάρχοντες θεσμούς, ιδίως εκείνους της παγκόσμιας διακυβέρνησης, και να βοηθήσει στη δημιουργία ενός νέου δικτύου διεθνών σχέσεων για την προώθηση της ολοκληρωμένης ανθρώπινης ανάπτυξης όλων των λαών. »
Ένα βασικό αποτέλεσμα της επιθυμητής παγκόσμιας διακυβέρνησης, θα ήταν η μείωση του χρέους προκειμένου να καταστεί δυνατή η εύκολη πρόσβαση κυρίως σε «εμβόλια», και ακολούθως «στην υγεία, στην εκπαίδευση και σε θέσεις εργασίας».
Ένα «οικολογικό χρέος» προς τη «φύση».
Ο Φραγκίσκος δεν έχασε την ευκαιρία να αναφέρει στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, μία άλλη βασική ανησυχία του, την «κλιματική αλλαγή». Προειδοποίησε ότι το «οικολογικό χρέος» παραβλέπεται, ένα φαινόμενο που όπως περιέγραψε επηρεάζει ολόκληρο τον κόσμο και θέτει τον «παγκόσμιο βορρά» ενάντια στον «νότο».
«Στην πραγματικότητα, έχουμε χρέος απέναντι στην ίδια την φύση, καθώς και στους ανθρώπους και τις χώρες που πλήττονται από την ανθρώπινη οικολογική υποβάθμιση και την απώλεια βιοποικιλότητας», έγραψε ο Φραγκίσκος.
«Από αυτή την άποψη, πιστεύω ότι ο χρηματοοικονομικός κλάδος, ο οποίος διακρίνεται για τη μεγάλη του δημιουργικότητα, θα αποδειχθεί ικανός να αναπτύξει ευέλικτους μηχανισμούς για τον υπολογισμό αυτού του οικολογικού χρέους, έτσι ώστε οι ανεπτυγμένες χώρες να μπορούν να το πληρώσουν, όχι μόνο περιορίζοντας σημαντικά την κατανάλωση μη ανανεώσιμης ενέργειας ή βοηθώντας τις φτωχότερες χώρες να εφαρμόσουν πολιτικές και προγράμματα βιώσιμης ανάπτυξης, αλλά και καλύπτοντας το κόστος της καινοτομίας που απαιτείται για το σκοπό αυτό.»
Αυτό το σημείο αντικατοπτρίζει όσα εξέφρασε ο παγκοσμιοποιητής και ιδρυτής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, Klaus Schwab, το προτεινόμενο «Great Reset» του οποίου, υποστηρίζει μια πράσινη οικονομική ατζέντα, καθώς αναφέρει την «παύση των χρηματοδοτήσεων για ορυκτά καύσιμα» και ένα νέο χρηματοοικονομικό σύστημα που θα βασίζεται σε «επενδύσεις» που προωθούν την «ισότητα και την βιωσιμότητα» και την οικοδόμηση μιας «πράσινης» αστικής υποδομής».
Ο Schwab, το ΔΝΤ, και πολλές από τις πιο σημαντικές τράπεζες στον κόσμο (συμπεριλαμβανομένης και της Παγκόσμιας Τράπεζας), έχουν ήδη δεσμευτεί να επιβάλουν την πράσινη ατζέντα της Μεγάλης Επαναφοράς και θέλουν να εφαρμόσουν αυτές τις πράσινες πολιτικές ως κριτήρια πρόσβασης σε μελλοντική χρηματοδότηση (δέσμευση για μηδενικές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου).
Ο Φραγκίσκος έκανε επίσης αναφορά στο «κοινό καλό» πολλές φορές στην επιστολή του.
«Επομένως, το δημόσιο χρήμα δεν μπορεί ποτέ να αποσυνδεθεί από το δημόσιο καλό και οι χρηματοπιστωτικές αγορές πρέπει να υποστηρίζονται από νόμους και κανονισμούς ο οποίοι αποσκοπούν στη διασφάλιση ότι πραγματικά εργάζονται για το κοινό καλό. Η δέσμευση για οικονομική, χρηματοπιστωτική και κοινωνική αλληλεγγύη συνεπάγεται πολλά περισσότερα από σποραδικές πράξεις γενναιοδωρίας».
Τέτοιοι στόχοι σύμφωνα με τον Φραγκίσκο, περιλαμβάνουν «μια δικαίως χρηματοδοτούμενη αλληλοϋποστήριξη για τα εμβόλια», που όπως είπε ότι αποτελεί μέρος του «νόμου της αγάπης και της υγείας όλων».
«Εδώ, επαναλαμβάνω την έκκλησή μου προς τους κυβερνητικούς ηγέτες, τις επιχειρήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς να συνεργαστούν ώστε τα εμβόλια να δοθούν σε όλους, ειδικά στους πιο ευάλωτους και τους άπορους».
Κλείνοντας την επιστολή του, ο Φραγκίσκος επανέλαβε την επιθυμία του για έναν κόσμο επικεντρωμένο σε ένα νέο στυλ αδελφότητας, υποστηριζόμενο από την εστίαση στις πράσινες πολιτικές, προτρέποντας την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ να αναπτύξουν λύσεις για «ένα πιο περιεκτικό και βιώσιμο μέλλον».
Ένα μέλλον «όπου η χρηματοδότηση εξυπηρετεί το κοινό καλό, όπου οι ευάλωτοι και οι περιθωριοποιημένοι τοποθετούνται στο κέντρο, και όπου η γη, το κοινό μας σπίτι, φροντίζεται καλά».
Πηγή
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ
Ο ΑΚΟΥΣΙΟΣ ΦΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΦΟΡΜΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ!
Ο ακούσιος φόνος που
έγινε αφορμή σωτηρίας!
Και χωρίς να πει σε κανένα τίποτα, έπιασε την έρημο, και έφτασε σε τέτοιο φόβο Θεού και ανθρώπων, ώστε να γίνει αναίσθητος και να μείνει άστεγος επί τρία χρόνια στην έρημο.
Σ’ εκείνη δε τη γη δεν βρέχει ποτέ, και αυτό όλοι το γνωρίζουν, και όσοι το άκουσαν και όσοι το είδαν.
Αυτός αργότερα έχτισε κελλί για τον εαυτό του· και αφού έζησε άλλα εικοσιπέντε χρόνια σ’ εκείνο το κελλί, αξιώθηκε του χαρίσματος να περιφρονεί τους δαίμονες, εντρυφώντας στη μοναξιά.
Μ’ αυτόν συνέζησα πολύ και τον ρώτησα πώς βλέπει ο λογισμός του την αμαρτία του φόνου και απαντούσε ότι τόσο πολύ απέχει από τη λύπη, ώστε να ευχαριστεί κιόλας για το φόνο· διότι ο ακούσιος φόνος του έγινε αφορμή σωτηρίας.
Έλεγε ακόμη, φέρνοντας μαρτυρία από τη Γραφή, ότι ο Μωυσής δεν θα αξιωνόταν της θεϊκής οπτασίας και τόσης δωρεάς και της συγγραφής των αγίων λόγων, αν, από το φόβο του Φαραώ για το φόνο που διέπραξε στην Αίγυπτο, δεν έπιανε το όρος του Σινά.
Αυτά τα λέω, όχι παρακινώντας σε φόνο, αλλά για να δείξω ότι υπάρχουν και περιστατικές αρετές, όταν προσέλθει κανείς στο αγαθό ακούσια· διότι από τις αρετές άλλες είναι προαιρετικές, άλλες περιστατικές.
Από το βιβλίο “Παλλαδίου, Λαυσαϊκή ιστορία”, έκδοση Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα Αγίου Όρους, 1980. Εισαγωγικά, μετάφραση, μοναχός Συμεών Σταυρονικητιανός.
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο Ε', ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ!
Άγιος Γρηγόριος Ε', Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Ο Άγιος Γρηγόριος μυήθηκε στην Φιλική εταιρεία από τον Ιωάννη Φαρμάκη περί τα μέσα του έτους 1818 μ.Χ. στο Άγιον Όρος. «Ἔδειξεν εὐθὺς ζωηρότατον ἐνθουσιασμὸν ὑπὲρ τοῦ πνεύματος αὐτῆς» και «ηὐχήθη ἀπὸ καρδίας», για την επιτυχία του σκοπού της.
Στις 19 Αυγούστου 1785 μ.Χ. εκλέγεται οικουμενικός Πατριάρχης και παραμένει στον πατριαρχικό θρόνο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1798 μ.Χ.. Κατά το έτος αυτό καθαιρείται από την Πύλη, διότι θεωρήθηκε ανίκανος να διατηρήσει την υποταγή των Χριστιανικών λαών κάτω από τον Τουρκικό ζυγό και εξορίζεται στο Άγιον Όρος. Το 1818 μ.Χ. κλήθηκε για τρίτη φορά στον Οικουμενικό θρόνο, στον οποίο και παρέμεινε μέχρι την ημέρα του μαρτυρικού του θανάτου.
Ο Κωνσταντίνος Κούμας αναφέρει ότι ο Άγιος Γρηγόριος δεν ήταν μόνο «σεμνὸς τὸ ἦθος, λιτὸς τὴν δίαιταν, ταπεινὸς τὴν στολήν, ζηλωτὴς τῆς πίστεως, δραστηριότατος εἰς ὅλα τὰ ἔργα του», αλλά ήταν και «ἄκαμπτος εἰς τᾶς ἰδέας του καὶ δὲν τὸν ἔμελε διὰ κανὲν ἐναντίων, ὅταν ἀπεφάσιζε τίποτε». Και ο Γρηγόριος αποφάσισε. Έταξε ως σκοπό στην ζωή του να υπηρετήσει πιστά το δούλο Γένος και να βοηθήσει με όλες τις δυνάμεις του και με την ζωή του στην απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό. Για την πραγματοποίηση του σκοπού του χρησιμοποιούσε όλη του τη διπλωματική δεξιοτεχνία.
Στην προσπάθειά του ο Εθνομάρτυρας να διασώσει τον Ελληνικό πληθυσμό από την σφαγή και συγχρόνως να παραπλανήσει τον Σουλτάνο και να δώσει την ευκαιρία στους αγωνιστές να εργάζονται ανενόχλητοι, αναγκάσθηκε να αφορίσει τους επαναστάτες.
Συντριπτική απάντηση στους κατήγορους του Γρηγορίου θα δώσει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης με τις οδηγίες που έστειλε από το Κισνόβιο της Βεσσαραβίας στους αρχηγούς της Πελοποννήσου: «Ὁ μὲν Πατριάρχης βιαζόμενος παρὰ τῆς Πόρτας σᾶς στέλλει ἀφοριστικὸ καὶ ἐξάρχους, παρακινώντας σας νὰ ἑνωθῆτε μὲ τὴν Πόρταν. Ἐσεῖς ὅμως νὰ θεωρῆτε ταῦτα ὡς ἄκυρα καθόσον γίνοντα μὲ βίαν καὶ δυναστείαν καὶ ἄνευ θελήσεως τοῦ Πατριάρχου». «Ἂς μὴν λησμονήσωμεν ὅτι ὑπάρχουν περιστάσεις καθ’ ἃς ἀπαιτοῦνται θυσίαι μεγαλύτεραι καὶ αὐτῆς τῆς θυσίας τῆς ζωῆς καὶ ὅτι ἐνίοτε ἡ μαρτυρικὴ ζωὴ εἶναι πικρότερον ἀλλὰ πλέον ἐπιβεβλημένον καθῆκον καὶ αὐτοῦ τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου. Καὶ αὐτὴν τὴν ὑπέρτατην θυσίαν προσέφερεν ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης, ὅστις συνησθάνθη συναίσθημα πικρότερον καὶ αὐτοῦ τοῦ θανάτου, ὅταν θυσιάζων πάντα ἐγωισμὸν καὶ ἀποβλέπων εἰς τὸ ἀληθινὸν συμφέρον, ἠναγκάσθη νὰ θέση τὴν ὑπογραφὴν του κάτωθι ἐγγράφου καταδικάζοντας τὸ κίνημα, ὑπὲρ τῆς ἐπιτυχίας τοῦ ὁποίου ὁλοψύχως ηὔχετο καὶ εἰργάζετο. Ὑπογράφων, ἀπεμάκρυνε τᾶς ὑπονοίας τῆς Πύλης περὶ συμμετοχῆς εἰς τὸ κίνημα ἐπισήμων κύκλων, μὴ ὑπογράφων, θὰ ἐπεβεβαίου τᾶς ὑπονοίας, ὄτε δεινὴ ἐπιπίπτουσα ἡ τιμωρία τοῦ τυράννου κατὰ τῶν βυσσοδομούντων, θὰ ἐνέκρου τὸ κίνημα πρὶν ἢ ἐκραγῆ. Ἄλλως ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης μετὰ θαυμαστῆς ἐγκαρτερήσεως ὑπέστη τὸ μαρτύριον, ὅταν ἐπέστη τὸ μαρτύριον, ὅταν ἐπέστη ἡ ὥρα, καίτοι ἠδύνατο νὰ σωθῆ διὰ τῆς φυγῆς».
Είναι χαρακτηριστική η επιστολή που έστειλε ο Άγιος Γρηγόριος στις 26 Δεκεμβρίου 1820 μ.Χ. στον Επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα και πολύτιμη από ιστορική άποψη, γιατί αποδεικνύει πως ο Εθνομάρτυς παρακολουθούσε όλα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα, σε όλες του τις λεπτομέρειες και τις προετοιμασίες για την επανάσταση: «Ἀμφοτέρα τᾶς τιμίας ἐπιστολᾶς, διὰ τοῦ ἀγαθοῦ Φοῦντα Γαλαξειδιώτου, ἀσφαλῶς ἐδεξάμην καὶ τοὺς ἐν αὐταὶς τιμίους λόγους ἔγνων. Ἐχεμυθείας, ἀδελφέ, μεγίστη χρεία καὶ προφύλαξις περὶ πᾶν διάβημα, οἱ γὰρ χρόνοι πονηροὶ εἰσι καὶ ἐν ταὶς φιλοπατριώταις ἐστι καὶ μοχθηρῶν ζύμη, ἀφ’ ἧς ὡς ἀπὸ ψωραλέου προβάτου φυλάττεσθε. Κακὸν γὰρ πολλοὶ μηχανώνται διὰ τὸ τῆς φιλοπλουτίας ἔγκλημα. Διὸ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξω κοινολογῶν μοι ἐμπιστευομένοις πατριώταις, τὰ ἐχεμυθείας δεόμενα. Οἱ Γαλαξειδιώται, οὖς ἐπιστέλλεις μοι συνεχῶς, πεφροντισμένως ἐνεργούσι, καὶ ἀφ’ ὧν ἔγνω ἀδύνατον ἀντὶ παντὸς τιμίου οὐδ’ ἐλάχιστον λόγον ἕρκος ὀδόντων φυγείν. Οὐ μόνον τὰ σά, ἀλλὰ καὶ τὰ τῶν ἐν Μορέᾳ ἀδελφῶν γράμματα κομίζουσι μοι. Ἡ τοῦ Παπανδρέα πρᾶξις πατριωτικὴ μὲν τοὶς γινώσκουσι τὰ μύχια, κατακρίνουσι δὲ οἱ μὴ εἰδότες τὸν ἄνδρα. Κρυφὰ ὑπερασπίζου αὐτόν, ἐν φανερῷ δὲ ἄγνοιαν ὑποκρίνου, ἔστι δ’ ὄτε καὶ ἐπίκρινε τοὶς θεοσεβέσιν ἀδελφοὶς καὶ ἀλλοφύλοις. Ἰδὶα πράυνον τὸν Βεζύρην λόγοις καὶ ὑπόσχεσιν, ἀλλὰ μὴ παραδοθήτω εἰς λέοντος στόμα. Ἄσπασον οὒν ταὶς ἐμαὶς εὐχαὶς τοὺς ἀνδρείους ἀδελφούς, προτρέπων εἰς κρυψίνοιαν διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων. Ἀνδρωθήτωσαν ὥσπερ λέοντες καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου κρατύνει αὐτούς, ἐγγὺς δ’ ἔστι τοῦ Σωτῆρος τὸ Πάσχα. Αἳ εὐχαὶ τῆς ἐμῆς μετριότητος ἐπὶ τῆς κεφαλῆς σου, ἀδελφέ μου Ἠασαΐα. Γεωργοὶ ἀκαμάτως καὶ ὄλβια γεώργια δώσοι σοι ὁ Πανύψιστος».
Ο Άγιος Γρηγόριος συνιστούσε τον αγώνα για την ελευθερία και τον ενίσχυε με κάθε μέσο. Ήταν αποφασισμένος να θυσιασθεί για την Πατρίδα. «Χρεωστοῦμεν», έλεγε, «νὰ ποιμαίνωμεν καλῶς τὰ ποίμνιά μας καὶ χρείας τυχούσης νὰ κάμωμεν, ὅπως ἔκαμεν ὁ Ἰησοῦς δι’ ἠμᾶς διὰ νὰ μᾶς σώση....».
Σε επιστολή που έστειλε προς τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, έγραφε: «Συλλειτουργὲ ἐν Χριστῷ καὶ λίαν ἀγαπητὲ ἀδελφέ. Ἔλαβον τὴν ἀπὸ 20 Ἀπριλίου ἐπιστολήν σου. Ἡ ἀπόφασίς μου περὶ μελετωμένης ἀνορθώσεως «σχολῆς» τῆς φιλτάτης πατρίδος εἶναι τοιαύτη, ὡς ἡ ἰδική σας. Ὅπως θέλῃς μάθει καὶ παρὰ τοῦ ἰδίου. Τὸ κιβώτιον τοῦ ἐλέους πρέπει νὰ ἐμψυχωθῆ. Καὶ τὴν βουλὴν τοῦ Κυρίου ἀνθρώπιναι δυνάμεις δὲν δύνανται νὰ τὴν μεταβάλουν. Γενηθήτω τὸ θέλημά Του».
Κάτω από την λέξη «σχολήν» υπονοούσαν την Ελληνική Επανάσταση. Οι Φιλικοί μάλιστα ονόμασαν επιστάτες της σχολής τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο και τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Πολύκαρπο.
Όταν σε μια συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο Μητροπολίτης Δέρκων Γρηγόριος προέτρεψε τον Πατριάρχη να μεταβούν στην Πελοπόννησο για να τεθούν επικεφαλής της Επαναστάσεως, ο Γρηγόριος ο Ε' απάντησε: «Καὶ ἐγὼ ὡς κεφαλὴ τοῦ Ἔθνους καὶ ὑμεῖς ὡς Σύνοδος ὀφείλομεν νὰ ἀποθάνωμεν διὰ τὴν κοινὴν σωτηρίαν. Ὁ θάνατος ἠμῶν θὰ δώση δικαίωμα εἰς τὴν Χριστιανοσύνην νὰ ὑπερασπίση τὸ Ἔθνος ἐναντίων τοῦ τυράννου. Ἀλλ’ ἂν ὑπάγωμεν ἠμεῖς νὰ θαρρύνωμεν τὴν Ἐπανάστασιν, τότε θὰ δικαιώσωμεν τὸν Σουλτάνον ἀποφασίσαντα νὰ ἐξολοθρεύση ὅλον τὸ Ἔθνος».
Όταν μερικοί προσπάθησαν να τον πείσουν να φύγει από την Κωνσταντινούπολη και να σώσει τον εαυτό του, ο καλός ποιμένας απάντησε: «Μὲ προτρέπετε εἰς φυγήν. Μάχαιρα θὰ διέλθη τᾶς ρύμας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ λοιπῶν πόλεων τῶν χριστιανικῶν ἐπαρχιῶν. Ὑμεῖς ἐπιθυμεῖτε ὅπως ἐγὼ μεταμφιεζόμενος καταφύγω εἰς πλοῖον ἢ κλεισθῶ ἐν οἰκίᾳ οἱουδήποτε εὐεργετικοῦ ὑμῶν Πρεσβευτοῦ, ν’ ἀκούω δὲ ἐκεῖθεν πῶς οἱ δήμιοι κατακρεουργούσι τὸν χηρεύοντα λαόν. Οὐχί! Ἐγὼ διὰ τοῦτο εἶμαι Πατριάρχης, ὅπως σώσω τὸ Ἔθνος μου, οὐχὶ δὲ ὅπως θὰ θεωρήσωσιν ἀδιαφόρως πῶς ἡ πίστις αὐτῶν ἐξυβρίσθη ἐν τῷ προσώπῳ μου. Οἱ Ἕλληνες, οἱ ἄνδρες τῆς μάχης, θὰ μάχωνται μετὰ μεγαλυτέρας μανίας, ὅπερ συχνάκις δωρεῖται τὴν νίκην. Εἰς τοῦτο εἶμαι πεπεισμένος. Βλέπετε μεθ’ ὑπομονῆς εἰς ὅτι καὶ ἂν μοῦ συμβῇ. Σήμερον (Κυριακὴ τῶν Βαΐων) θὰ φάγωμεν ἰχθεῖς, ἀλλὰ μετὰ τίνας ἡμέρας καὶ ἴσως καὶ ταύτην τὴν ἑβδομάδα οἱ ἰχθεῖς θὰ μᾶς φάγωσιν… Ναί, ἂς μὴ γίνω χλεύασμα τῶν ζώντων. Δὲν θὰ ἀνεχθῶ ὥστε εἰς τᾶς ὁδοὺς τῆς Ὀδησσοῦ, τῆς Κερκύρας καὶ τῆς Ἀγκῶνος διερχόμενον ἐν μέσῳ τῶν ἀγυιῶν νὰ μὲ δακτυλοδείκτωσι λέγοντες: “Ἰδοὺ ἔρχεται ὁ φονεὺς Πατριάρχης”. Ἂν τὸ Ἔθνος μου σωθῆ καὶ θριαμβεύση, τότε πέποιθα θὰ μοῦ ἀποδώση θυμίαμα ἐπαίνου καὶ τιμῶν, διότι ἐξεπλήρωσα τὸ χρέος μου… Ὑπάγω ὅπου μὲ καλεῖ ὁ νοῦς μου, ὁ μέγας κλῆρος τοῦ Ἔθνους καὶ ὁ Πατὴρ ὁ οὐράνιος, ὁ μάρτυς τῶν ἀνθρωπίνων πράξεων».
Ο Γρηγόριος ο Ε', ο φλογερός αυτός Ιεράρχης, ακολούθησε τον δρόμο του. Σάρκωσε ολόκληρο το υπόδουλο Γένος. Επωμίσθηκε το σταυρό του. Ανέβηκε το Γολγοθά του. Δέχθηκε ραπίσματα, χλευασμούς, εμπτυσμούς και τέλος τον θάνατο με απαγχονισμό. Μπροστά στο Πατριαρχείο, την ημέρα του Πάσχα του 1821, οι Τούρκοι κρέμασαν τον Πατριάρχη.
Στο έγγραφο της καταδίκης του (τουρκιστί «γιαφτάς»), αναφέρεται η αιτία του απαγχονισμού του: «.…Ἀλλ’ ὁ ἄπιστος πατριάρχης τῶν Ἑλλήνων… ἐξ αἰτίας τῆς διαφθορᾶς τῆς καρδίας του, ὄχι μόνον δὲν εἰδοποίησεν οὐδ’ ἐπαίδευσε τοὺς ἀπατηθέντας, ἀλλὰ καθ’ ὅλα τὰ φαινόμενα ἦτο καὶ αὐτός, ὡς ἀρχηγός, μυστικὸς συμμέτοχος τῆς Ἐπαναστάσεως… ἀντὶ νὰ δαμάσῃ τοὺς ἀποστάτας καὶ δώση πρῶτος τὸ παράδειγμα τῆς εἰς τὰ καθήκοντα ἐπιστροφῆς τῶν, ὁ ἄπιστος οὗτος ἔγινεν ὁ πρωταίτιος ὅλων τῶν ἀνεφυεισῶν ταραχῶν.
Εἴμεθα πληροφορημένοι ὅτι ἐγεννήθη ἐν Πελοποννήσῳ καὶ ὅτι εἶναι συνένοχος ὅλως τῶν ἀταξιῶν, ὄσας οἱ ἀποπλανηθέντες ραγιάδες ἔπραξαν κατὰ τὴν ἐπαρχίαν Καλαβρύτων…
Ἐπειδὴ πανταχόθεν ἐβεβαιώθημεν περὶ τῆς προδοσίας του ὄχι μόνος εἰς βλάβην τῆς ὑψηλῆς Πύλης, ἀλλὰ καὶ εἰς ὄλεθρον αὐτοῦ τοῦ ἔθνους του, ἀνάγκη ἦτο νὰ λείψη ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἀπὸ τοῦ προσώπου τῆς γῆς καὶ διὰ τοῦτο ἐκρεμάσθη πρὸς σωφρονισμὸ τῶν ἄλλων».
Ένα χρόνο μετά τον απαγχονισμό και την μεταφορά του τιμίου λειψάνου του από τον πλοίαρχο Μ. Σκλάβο στην Οδησσό της Ρωσίας, ο Ζακυνθινός ιερωμένος Οικονόμος Νικόλαος Κοκκίνης, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Ζακύνθου, εφημέριος τότε του παλαίφατου ναού της Οδηγήτριας και φλογερότατος Φιλικός, ευαισθητοποιημένος από την θυσία του Πατριάρχη, συνθέτει Ακολουθία προς τιμήν του νέου Ιερομάρτυρα, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα ότι ο Άγιος Γρηγόριος στη συνείδηση του Γένους κατέκτησε αμέσως με το τίμιο αίμα του θέση Αγίου.
Το 1871 μ.Χ. η Εκκλησία της Ελλάδος θεώρησε επιβεβλημένο να μετακομίσει το τίμιο λείψανό του από την Οδησσό στην απελεύθερη Αθήνα. Για τον σκοπό αυτό συστάθηκε Επιτροπή, στην οποία συμμετείχαν ο Αρχιεπίσκοπος Ζακύνθου Νικόλαος Β' ο Κατραμής και Αρχιμανδρίτης Αβέρκιος Λ. Λαμπίρης, Α' γραμματεύς της Ιεράς Συνόδου. Στην Οδησσό απεδόθησαν από τα μέλη της Επιτροπής και τους εκεί ομόδοξους τιμές Αγίου στο ιερό λείψανο του Αγίου Γρηγορίου. Κατά την Πανυχίδα μάλιστα, που τελέσθηκε εκεί κατά την ημέρα της μνήμης του, «εἐξεφώνισεν ἀπ’ ἄμβωνος, κατ’ ἐπίμονον τῶν ὁμογενῶν ἀπαίτησιν, λογύδριον ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ζακύνθου». Το ιερό λείψανο έφθασε στην Αθήνα την 25η Απριλίου 1871 μ.Χ., όπου οι Αθηναίοι του επεφύλαξαν πάνδημη υποδοχή. Με κατάνυξη και αγαλλίαση εναπετέθη στον Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα σε περίβλεπτη λάρνακα.
Στις 10 Απριλίου 1921 μ.Χ. ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και την ίδια μέρα η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει τη μνήμη του.
Παρασκευή 9 Απριλίου 2021
ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΕΡΕΣΟΥ!
«Ένα αληθινό γεγονός
για την Παναγία της Ερεσού»
Νίκος
Καρύδης, Θεολόγος, Λαμπαδάριος
Ι.Ν.
Αγίου Θεράποντος Μυτιλήνης
Ο παπα-Παναγιώτης τους προσκάλεσε στο σπίτι για να τους προσφέρει ένα κέρασμα, διότι – όπως είχε διηγηθεί κι ο ίδιος – απ’την έκφρασή τους είχε καταλάβει ότι κάτι είχαν να του πουν.
Η οικογένεια αυτή είχε ένα παιδί, το μικρό Παναγιώτη, το οποίο γεννήθηκε παράλυτο. Εκ γενετής αντιμετώπιζε κινητικά προβλήματα και ως τότε δεν είχε μιλήσει καθόλου.
– Σ’ εμένα γιατί δεν προσεύχεσαι;
Κι εκείνος απάντησε:
– Ποια είσαι; Δε σε γνωρίζω;
– Είμαι η Παναγια της Ερεσού. Το εγγόνι σας που αντιμετωπίζει προβλήματα και δε μιλάει, από σήμερα θα έχει βελτίωση. Θέλω να έρθεις στην Ερεσό, στο Ναό να με προσκυνήσεις.
Όλοι ήταν χαρούμενοι, ο δε μικρός Παναγιώτης περπατούσε και μιλούσε γεμάτος χαρά κι ενθουσιασμό. Λίγο πριν την αναχώρησή τους υποσχέθηκαν ότι πάλι θα έρθουν και θα τελέσουν Θ. Λειτουργία για να ευχαριστήσουν την Παναγία Μητέρα του Κυρίου για τη θαυμαστή εμφάνισή Της, πράγμα που έγινε την Κυριακή του Παραλύτου της ίδιας χρονιάς, όταν ξαναήρθαν οικογενειακώς και συμμετείχαν τότε στη θεία λειτουργία εις ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Η Παναγιά της Ερεσού είναι πολύ ένθερμη, όπως ομολογούν πολλοί συγχωριανοί μας. Ευλογημένοι και τιμημένοι οι Ερέσιοι που ζούνε τέτοια θαυμάσια!
ΧΑΙΡΕ, ΑΚΤΙΣ ΤΟΥ ΝΟΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ!
Χαῖρε, ἀκτίς νοητοῦ ἡλίου· χαῖρε, βολίς τοῦ ἀδύτου
φέγγους.
Χαῖρε,
ἀστραπή τάς ψυχᾶς καταλάμπουσα· χαῖρε, ὡς βροντή τούς ἐχθρούς καταπλήττουσα.
Χαῖρε, ὅτι τόν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισμόν· χαῖρε, ὅτι τόν πολυρρυτον ἀναβλύζεις
ποταμόν.
Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας ζωγραφοῦσα τόν τύπον· χαῖρε, τῆς ἁμαρτίας ἀναιροῦσα τόν
ρύπον.
Χαῖρε, λουτήρ ἔκπλυνων συνείδησιν· χαῖρε, κρατήρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν.
Χαῖρε, ὀσμή τῆς Χριστοῦ εὐωδίας· χαῖρε, ζωή μυστικῆς εὐωχίας.
ΧΑΙΡΕ, ΧΡΩΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΟΥ ΘΕΡΑΠΕΙΑ!
Χαίρε, σκηνή του Θεού και Λόγου,
χαίρε, Αγία αγίων μείζων.
Χαίρε, κιβωτέ χρυσωθείσα τω Πνεύματι,
χαίρε, θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε.
Χαίρε, τίμιον διάδημα βασιλέων ευσεβών,
χαίρε, καύχημα σεβάσμιον ιερέων ευλαβών.
Χαίρε, της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος,
χαίρε, της Βασιλείας το απόρθητον τείχος.
Χαίρε, δι' ης εγείρονται τρόπαια,
χαίρε, δι' ης εχθροί καταπίπτουσι.
Χαίρε, χρωτός του εμού θεραπεία,
χαίρε, ψυχής της εμής σωτηρία.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)