ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ: "ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ".

Ελεύθερος είναι όποιος δεν σκλαβώνεται στις ηδονές αλλά κυριαρχεί με φρόνηση και εγκράτεια πάνω στο σώμα του και αρκείται με μεγάλη ευχαριστία σε ό,τι του δίνει ο Θεός έστω και αν είναι πολύ λίγα. Γιατί όταν βρεθούν σύμφωνοι ο νους που αγαπά το Θεό και η ψυχή τότε ειρηνεύει όλο το σώμα ακόμη και χωρίς να το θέλει. Όταν η ψυχή θέλει τότε κάθε αμαρτωλή σωματική κίνηση σβήνεται. Εκείνοι που είναι γεμάτοι από κακία και μεθούν από την άγνοια δεν γνωρίζουν το Θεό. Η ψυχή τους είναι ζαλισμένη και δεν έχουν ξεκάθαρο μυαλό. Το Θεό μπορεί να Τον εννοήσει κανείς. Και ναι μεν δεν είναι ορατός είναι όμως φανερότατος μέσα στα ορατά όπως ακριβώς η ψυχή μέσα στο σώμα μας. Και αν σώμα χωρίς ψυχή είναι αδύνατο να υπάρξει έτσι και όλα τα όντα και βλεπόμενα είναι αδύνατο να υπάρχουν χωρίς το Δημιουργό Θεό.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

                      Άγιος Γεώργιος ο Νέος εξ Ιωαννίνων

 

Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε το 1808 μ.Χ. στο χωριό Τζούρχλι (ή Τζούραλη) της επαρχίας Γρεβενών (σήμερα φέρει την ονομασία Άγιος Γεώργιος), από γονείς φτωχούς γεωργούς, τον Κωνσταντίνο και τη Βασίλω. Ο Γεώργιος, επειδή οι γονείς του ήταν φτωχοί, παρέμεινε αγράμματος. Ορφάνεψε σε παιδική ηλικία και πήγε στα Ιωάννινα, όπου έγινε Ιπποκόμος του Χατζή Αβδουλά, αξιωματικού του Ιμίν πασά, στον οποίο και παρέμεινε για οκτώ χρόνια.
Κατά τον Οκτώβριο του 1836 μ.Χ. συκοφαντήθηκε από εχθρούς του Τούρκους, ότι δήθεν, προηγουμένως εξισλαμίστηκε και κατόπιν επανήλθε στη χριστιανική θρησκεία. Μπροστά στον κριτή ο Γεώργιος απολογήθηκε με θάρρος και απέδειξε ότι ποτέ δεν έγινε αρνησίθρησκος. Έτσι, αφού βρέθηκε και απερίτμητος τον άφησαν ελεύθερο.
Αργότερα πήρε σύζυγο ονόματι Ελένη και στις 30 Δεκεμβρίου του 1837 μ.Χ. γεννήθηκε το παιδί τους, που 8 μέρες μετά, στις 7 Ιανουαρίου, εορτή του Προδρόμου, βαπτίστηκε και, λόγω της ημέρας, έλαβε το όνομα Ιωάννης.
Στην συνέχεια, ο Γεώργιος, προσλήφθηκε Ιπποκόμος του μουσελίμη Φιλιατών και πήγε στην πόλη αυτή. Κατόπιν με άδεια του αφέντη του, ήλθε στα Ιωάννινα για δικές του υποθέσεις, όπου την 12η Ιανουαρίου 1838 μ.Χ., ημέρα Τετάρτη, κάποιος Οθωμανός τον συκοφάντησε ότι δήθεν ήταν προηγουμένως Τούρκος και ξανάγινε χριστιανός. Έτσι συνελήφθη, φυλακίστηκε και με τη βία οι Τούρκοι προσπαθούσαν να τον αλλαξοπιστήσουν. Ο Γεώργιος όμως, παρέμεινε αμετάπειστος, ομολογώντας τον Χριστό. Μάταια λαός και κλήρος προσπαθούσαν να τον πείσουν να δραπετεύσει από τη φυλακή. Αυτός επέμενε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Τρεις φορές που οδηγήθηκε στον κριτή, συνεχώς ομολογούσε την πίστη του.
Έτσι τη Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 1838 μ.Χ., ο Γεώργιος απαγχονίστηκε στην αγορά. Τρεις ημέρες έμεινε κρεμασμένος στην αγχόνη και στο διάστημα αυτό κάθε βράδυ ένα ουράνιο φως έλαμπε στο κεφάλι του. Από την ώρα δε εκείνη ένας καταιγισμός θαυμάτων πλημμύρισε την πόλη. Πλήθος παραλύτων και πασχόντων από ποικίλες ασθένειες προστρέχοντας στον άγιο λάμβαναν τη θεραπεία τους. Ακόμη και «μια Τούρκα (Τουρκάλα) άρπαξε την κάλτσα από το πόδι του αγίου και έτρεξεν εις μίαν άρρωστη Τούρκα, ήτις εθεραπεύθη αμέσως». Γι’ αυτό και στις εικόνες ο άγιος εικονίζεται κρεμασμένος και φορώντας κάλτσα μόνο στο ένα πόδι, η πρώτη μάλιστα εικόνα του φιλοτεχνήθηκε 13 μόλις ημέρες μετά το μαρτύριό του. Έπειτα, το λείψανο του, δωρήθηκε από τον Μουσταφά πασά στον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Ιωακείμ και τάφηκε με τιμές δίπλα στο ιερό Βήμα του Μητροπολιτικού ναού του Αγίου Αθανασίου.
Την 26η Οκτωβρίου 1971 μ.Χ. έγινε η ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του Αγίου, στο ναό που έφερε το όνομα του και κτίστηκε στον τόπο που πριν ήταν το σπίτι του. Ο Άγιος τιμάται και στην Κέρκυρα στην «Παναγία των ξένων», όπου εικονίζεται ως νεαρός φουστανελοφόρος.
Η Κάρα και το μεγαλύτερο μέρος των Λειψάνων του Αγίου βρίσκονται στον ομώνυμο Ναό Ιωαννίνων. Τη μνήμη του Αγίου τιμά η Ορθόδοξη Εκκλησία στις 17 Ιανουαρίου.
 
http://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΝΕΟΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

 Όσιος Αντώνιος ο Νέος ο Θαυματουργός

 

Ο Όσιος Αντώνιος καταγόταν από ευσεβείς και πλούσιους γονείς και έζησε κατά τον 9ο μ.Χ. αιώνα. Νέος ακόμα, έγινε μοναχός στην σκήτη της Βέροιας, κοντά στην κοιλάδα του ποταμού Αλιάκμονα. Οι πνευματικοί του αγώνες κράτησαν είκοσι χρόνια στην σκήτη. Πνευματικά ώριμος, με την ευχή του ηγουμένου της Σκήτης, αποσύρθηκε σε σπήλαιο, όπου έζησε ακόμα πενήντα τέσσερα χρόνια ασκητικών γυμνασμάτων. Η Εκκλησία τιμώντας τον θεώρησε Μέγα και γι’ αυτό τον ονόμασε Νέο σε σχέση με τον παλαιότερο διδάσκαλο της ερήμου Άγιο Αντώνιο τον Μέγα. Ο Όσιος Αντώνιος κοιμήθηκε με ειρήνη σε ηλικία 94 ετών.
Μοναδικές απολαύσεις του ήταν η εγκράτεια και η εξαντλητική νηστεία, με την οποία κατανικούσε τα πάθη του σώματος. Έτρωγε μόνο μία φορά την εβδομάδα τα λίγα χόρτα που φύτρωναν γύρω από το σπήλαιό του, αποφεύγοντας με τον τρόπο αυτό την υπερηφάνεια, με την οποία προσπαθούσε ο διάβολος να τον παρασύρει στην πτώση.
Προσπαθώντας λοιπόν ο πονηρός να πραγματοποιήσει τον στόχο του εμφανιζόταν στον όσιο πολλές φορές, άλλες φορές για να τον τρομάξει και να σταματήσει τους πνευματικούς του αγώνες και άλλοτε καλοπιάνοντάς τον και επαινώντας τον για να τον ρίξει στην υπερηφάνεια. Έτσι λοιπόν μία φορά, ο διάβολος εμφανίστηκε και πάλι κατά τη διάρκεια της νύκτας μέσα στο σπήλαιο που έμενε ο όσιος, ως άγγελος φωτός επαινώντας τον για τις αρετές του. Έχοντας πείρα ο όσιος από τις πονηρίες του διαβόλου τον απέκρουσε για πολλοστή φορά, κι ενώ αυτός διαλυόταν με ισχυρό θόρυβο, θείο φως κάλυψε τον όσιο και πλημμύρισε το σπήλαιο. Η χάρη του Θεού σκέπασε από τότε τον εκλεκτό ασκητή και η φήμη του διαδόθηκε τόσο πολύ, ώστε πλήθη λαού προσέτρεχαν προς αυτόν για να απολαύσουν την ευλογία του.
Ο όσιος όμως επιθυμούσε και επεδίωκε να απολαύσει την απόλυτη ησυχία, αυτή που ανεβάζει τον άνθρωπο προς τον Θεό. Θέλοντας, λοιπόν, να αποφύγει τους πολλούς επισκέπτες που του στερούσαν την γλυκύτητα της ησυχίας και της απρόσκοπτης αφοσιώσεως στον Θεό, εγκατέλειψε το σπήλαιό του και αποσύρθηκε σε έναν ερημικό τόπο κοντά στο ποτάμι. Εκεί ζούσε μέσα στις λόχμες υπομένοντας για χάρη του Θεού τον καύσωνα της ημέρας και το ψύχος της νύκτας.
Η ταλαιπωρία της μακροχρόνιας και αυστηρής ασκήσεως τον καταπόνησαν τόσο, ώστε αναγκάσθηκε να επιστρέψει στο σπήλαιο, στο οποίο είχε ζήσει τα πρώτα χρόνια, και εκεί δεχόταν μέχρι τα βαθιά του γηρατειά τις επισκέψεις των πιστών.
Όταν κατάλαβε ότι εγγίζει το τέλος του, λίγο πριν από την εορτή των Χριστουγέννων, παρακάλεσε τους ευσεβείς χριστιανούς που τον επισκέπτονταν να τον αφήσουν μόνο του και ειδοποίησε έναν ιερέα, για να του μεταδώσει τα άχραντα μυστήρια για τελευταία φορά ως εφόδιο Ζωής Αιωνίου.
Την πρώτη Ιανουαρίου ξάπλωσε στο έδαφος και αφού έψαλε επίκαιρους ύμνους, σταύρωσε τα χέρια του και παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Θεού.
Δεκαέξι ημέρες παρέμεινε ο όσιος νεκρός μέσα στο σπήλαιο και μία υπερφυσική λυχνία έκαιε πάνω από το λείψανό του, μέχρις ότου ένας πλούσιος Βεροιεύς ανέβηκε με μεγάλη συνοδεία στο βουνό, όπου ήταν το σπήλαιο του οσίου Αντωνίου, για να κυνηγήσει. Οδηγούμενοι από τα γαυγίσματα των σκύλων και από ένα χέρι που φαινόταν επάνω από το σπήλαιο και τους καλούσε προς το μέρος του, ανακάλυψαν οι κυνηγοί τον όσιο πλημμυρισμένο από το θείο φως, αλώβητο και γεμάτο από ευωδία.
Κάποιοι από τους κυνηγούς ειδοποίησαν τότε τον αρχιερέα της πόλης, ο οποίος συγκέντρωσε κλήρο και λαό και με λαμπάδες και μύρα έφθασαν στο σπήλαιο. Επειδή υπήρχε διαφωνία για το που θα έπρεπε να ενταφιαστεί, το τίμιο λείψανό του το τοποθέτησαν πάνω σε ένα κάρο το οποίο το σέρνανε βόδια και το άφησαν ελεύθερο ώστε ο άγιος να αποφασίσει που θέλει να ενταφιαστεί.
Έτσι λοιπόν άρχισε το κάρο αυτό με το λείψανο του αγίου να περιδιαβαίνει τα πλησιόχωρα χωριά της Βέροιας (Κουλούρα, Διαβατός, Ραψομανίκη, Ξεχασμένη, Σταυρός) τα ονόματα των οποίων σχετίζονται με το πέρασμα του αγίου.
Το κάρο τελικά σταμάτησε στον προαύλιο χώρο του ιερού ναού Παναγίας Καμαριωτίσσης στην Βέροια, εκεί που βρισκόταν και η πατρική οικία του οσίου Αντωνίου (στην μουριά). Εκεί λοιπόν ο όσιος πατήρ ημών Αντώνιος ο Νέος ετάφη. Μετά την ανακομιδή του λειψάνου του, τοποθετήθηκε σε λάρνακα μέσα στον ιερό ναό Παναγίας Καμαριωτίσσης όπου άρχισε να τιμάται ο όσιος ως πολιούχος της Βέροιας. Κατά τα μέσα του 19ου μ.Χ. αιώνα στην θέση του ναού της Παναγίας Καμαριωτίσσης η ευσέβεια των Βεροιέων ανήγειρε τον περιφανή ναό του Οσίου Αντωνίου του Νέου. Τη μνήμη του Αγίου τιμά η Ορθόδοξη Εκκλησία στις 17 Ιανουαρίου και την 1η Αυγούστου.
 
http://www.saint.gr

ΟΤΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΟ ΘΕΟ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΣΕ ΚΛΟΝΙΖΕΙ!

Όταν πιστεύεις στο Θεό τίποτα δεν σε κλονίζει, γιατί ο Θεός σε προστατεύει κάθε ώρα και στιγμή. 

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ, ΤΟ ΟΠΛΟ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ!

Ο μεγαλύτερος πλούτος είναι η πίστη…
Το όπλο και η δύναμή της ο Σταυρός.
Αυτό μας κάνει πιο δυνατούς. 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΦΟΒΗΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΟΤΗΡΙΟ!

Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από το Άγιο Ποτήριο. 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: "Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΤΑΠΕΙΝΟΥ ΔΕΣΠΟΤΗ"

Γνωρίζατε ότι υπήρχε δεσπότης που πήγαινε στη σύνοδο με ΚΤΕΛ? Γνωρίζατε ότι κυκλοφορούσε με φθαρμένα ράσα και όχι με άμφια? Ότι δεν είχε αυτοκίνητο δικό του, ούτε οδηγό? Δεν χρησιμοποιούσε τηλέφωνο και σε καμία περίπτωση κινητό? Έκανε ωτοστόπ και ανέβηκε στην καρότσα φορτηγού και όταν έφτασε Σιάτιστα και πήγε να κατέβει τον είδαν οι κάτοικοι και τον βοήθησαν να κατέβει, τότε ρώτησε ο οδηγός του φορτηγού ποιος ιερέας είναι, του απάντησαν <<ο δεσπότης>> ο οδηγός του φορτηγού έβαλε τα κλάματα? Ότι με τα χρήματα του πλήρωνε το νοίκι 2 φοιτητών? Σε λίγες ημέρες 17 Δεκεμβρίου κλείνει τα 17 χρόνια που άφησε σε ηλικία 85 ετών τους πιστούς το 2005,  οι οποίοι τον λάτρευαν.

<<Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Ἀντώνιος Κόμπος ἐγεννήθη τῷ 1920 εἰς Ἄργος Ἀργολίδος. Ὑπῆρξε ἀπόφοιτος τῆς Μαρασλείου Παιδαγωγικῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν καὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Μετεξεπαιδεύθη εἰς τὰ Πανεπιστήμια Ὀξφόρδης καὶ Παρισίων. Διετέλεσε καθηγητὴς καὶ Διευθυντὴς Ἱερατικῶν Σχολῶν. Κατὰ τὰ ἔτη 1971-74 ὑπηρέτησεν ὡς Ἱεροκήρυξ εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας. Διάκονος ἐχειροτονήθη εἰς τὰς 3.12.67, πρεσβύτερος δὲ εἰς τὰς 4.12.67. Τὴν 23ην Μαΐου 1974 ἐξελέγη Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης. Ἐξέδωκεν ἀξιόλογα ἐπιστημονικὰ ἔργα. Ἐδημοσίευσε βιβλιοκρισίας καὶ ἄρθρα ἐποικοδομητικὰ εἰς διάφορα περιοδικά. Ἐκοιμήθῃ ἐν Κυρίῳ τῇ 17ῃ Δεκεμβρίου 2005.>>

100 ευρώ το μήνα σε κάθε φοιτητή οικονομική ενίσχυση της μητρόπολης Σισανίου και Σιατίστης.

Του χάρισαν ένα πολυτελές αυτοκίνητο, αν και είχε δικαίωμα να κατέχει κρατικό αυτοκίνητο με οδηγό σύμφωνα με  νόμο του 1932. Χάρισε αυτό το αυτοκίνητο την άλλη μέρα σε πολύτεκνη οικογένεια και απάντησε στην ερώτηση γιατί το έκανε ως εξής <<ήταν μεγαλύτερη ανάγκη για την οικογένειά να μεταφέρει τα παιδιά τους>>!!!

Κυκλοφορούσε στην Αθήνα με τρόλεϊ και πάντα με δημόσια μέσα συγκοινωνίας και τον αποκαλούσαν <<ο Μητροπολίτης των τρόλεϊ>>!!!

Του χάρισε ένας ιερέας έναν δερμάτινο χαρτοφύλακα γιατί κυκλοφορούσε με έναν ξύλινο με επένδυση από χαρτόνι. Την άλλη μέρα τον χάρισε σε κάποια κυρία και είπε στον ιερέα που τον ρώτησε <<έπιασε τόπο >>

Πήγαινε με στρατιωτικά αυτοκίνητα που υπήρχαν στην περιοχή και ήταν στο δρόμο τους και στη συνέχεια πήγαινε με τα πόδια στα <<κουτσοχώρια>> όπως τα αποκαλούσε των 20-30 κατοίκων. Πέρασε αρκετές φορές από όλα τα χωριά περίπου 150 στον αριθμό.

Σφουγγάριζε το χώρο το δικό του στη μητρόπολη ΜΟΝΟΣ του!!! Είμαι πρώτα καλόγερος και μετά επίσκοπος απαντούσε.

Σε ερώτηση δημοσιογράφου πως σχολιάζει τα <<σκάνδαλα >> στο χώρο της Εκκλησίας απάντησε: <<Δεν μπορώ να πω και να κρίνω κανέναν, εγώ είμαι πιο αμαρτωλός απ' όλους. Τι είμαι εγώ μπροστά σ' αυτούς? >>

«Τι τα θέλει τα κινητά τηλέφωνα ο καλόγερος; Η επικοινωνία με τον ουρανό γίνεται δωρεάν χωρίς να μας επηρεάζουν τα βουνά και να μην έχουμε σήματα, και χωρίς μαγνητικά κύματα που βλάπτουν κιόλας». Απαντούσε όταν τον ρωτούσαν γιατί δεν έχει κινητό τηλέφωνο.

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ: ΘΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ Η ΦΟΒΕΡΗ ΑΣΤΡΑΠΗ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

 Θα ξεσπάσει η Φοβερή αστραπή της Οργής του Θεού

από τη μία άκρη του ουρανού μέχρι την άλλη άκρη

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Όπως ήταν στις ημέρες του Νώε, έτσι θα είναι και στις ημέρες του Υιού του ανθρώπου. Έτρωγαν, έπιναν, διασκέδαζαν μέχρι την ημέρα που ο Νώε μπήκε στην Κιβωτό, έγινε ο Κατακλισμός και τα κατέστρεψε όλα. Έτσι ήταν και στις ημέρες του Λώτ και γι΄αυτό ο Θεός έβρεξε από τον Ουρανό βροχή με φωτιά και θειάφι και αφάνισε τις πόλεις που ήταν βουτηγμένες στις ανομίες. Έτσι θα είναι και την Ημέρα της Φοβερής Κρίσεως, την Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου.

Συσσωρεύτηκε τόση πολλή κακία, θα έρθει η ώρα το καλό να θριαμβεύσει πάνω στο κακό. Και τότε θα ξεσπάσει η Φοβερή αστραπή της Οργής του Θεού από τη μία άκρη του ουρανού μέχρι την άλλη άκρη. Με αυτό το τρόπο θα εμφανιστεί για να κρίνει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

Οι άνθρωποι πολλές φορές περιμένουν από τον Θεό να πραγματοποιήσει αυτά που ζητούν στις προσευχές τους με έναν τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος. Ο Θεός όμως, συχνά απαντά στις δεήσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι με αυτόν που θα ήθελαν ή θα φαντάζονταν.

Όλοι σας πρέπει να είστε φως μέσα στο σκοτάδι. Το φως μπορεί να έχει διάφορες μορφές. Μπορεί να είναι σαν το φως του ηλίου, μπορεί σαν της σελήνης ή των άστρων. Μπορεί να είναι αδύναμο σαν το φως του κεριού ή μιάς λάμπας. Και όμως όλα αυτά είναι φως, είναι ευλογία του Θεού. Και το ασθενέστερο φως είναι ευάρεστο στον Θεό. Με τέτοιο φως μπορεί ο καθένας να φωτίζει το σκοτάδι που υπάρχει γύρω. Με την αγάπη, την τρυφερότητα, την ευσπλαγχνία και την ευλάβειά σας μπορείτε και πρέπει να λάμπετε μέσα σ' αυτό τον κόσμο.

Να είστε έτοιμοι ακόμη και για το μαρτύριο, εφόσον πλέετε κόντρα στο ρεύμα.

Δεν είναι σωστό να μιλάμε για τα παλιά χρόνια και να τα ευλογούμε και τη δική μας εποχή να την καταριόμαστε. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο οι άνθρωποι που πραγματικά επιζητούν τη Σωτηρία, την βρίσκουν.

Ο Κύριος και Θεός μας για τους υψηλούς Του σκοπούς και συχνά ακατανόητους σε εμάς, όχι σπάνια χρησιμοποιεί τους πιό αμαρτωλούς τους πιό ανάξιους ανθρώπους.

Όταν η χάρη δείχνει την παρουσία της, τότε όλα είναι υποφερτά. Κάποτε όμως, για λόγους καθαρά προνοητικούς, συστέλει την παρουσία της και τότε ο άνθρωπος χάνει την ελπίδα του και μειώνεται ο ζήλος και αυτή ακόμα η πίστης αμβλύνεται. Αυτές είναι οι πιο σκληρές στιγμές στην πνευματική ζωή γιατί, αν εδώ δεν κρατήσει ο Θεός, δεν αντέχει ο άνθρωπος...

Δάκρυα πλημμυρίζουν όλη τη γη. Αν μπορούσαμε να μαζέψουμε όλα τα δάκρυα που έχυσε η ανθρωπότητα σε χιλιάδες χρόνια της ιστορίας της θα γινόταν ένας δεύτερος κατακλυσμός.

Υπάρχουν άνθρωποι που η γλώσσα τους είναι τόσο μεγάλη που σαρώνει την γη! Αν λοιπόν είμαστε σαν τους ανθρώπους που περιγράφει στον Ψαλμό του ο Προφήτης Δαβίδ, αν η γλώσσα μας σαρώνει τη γη, αν οι πράξεις μας φανερώνουν την υπερηφάνεια, την έπαρση και την αναισθησία, αν ο νους μας δεν είναι συγκεντρωμένος και γυρίζει παντού, αν όλους τους ανθρώπους τους ειρωνευόμαστε, τους συκοφαντούμε και τους κουτσομπολεύουμε, τότε κάνουμε τους εαυτούς μας ακάθαρτους.

Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της. Εσείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι Χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο, αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα. Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια, σαν το μεγαλύτερο θησαυρό της καρδίας σας, να προχωράτε ευθεία και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μην μας κάνουν αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. 
 
ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ο ΠΑΛΛΑΔΑΣ

 Άγιος Γεράσιμος ο Παλλαδάς, Πατριάρχης Αλεξανδρείας

 

Ο Άγιος Γεράσιμος ο Παλλαδάς γεννήθηκε το 1633 μ.Χ. γεννήθηκε στο χωριό Σκιλλούς της Πεδιάδος Κρήτης από ευγενείς και ευσεβείς γονείς. Ο πατέρας του Θεόδωρος υπήρξε πρωτοπαπάς και ιεροκήρυκας στον Χάνδακα και είναι γνωστή μία ομιλία του που εξεφώνησε στη μνήμη των Αγίων δέκα μαρτύρων των εν Κρήτη το 1633 μ.Χ. Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα από τον πατέρα του. Κατόπιν μετέβη για σπουδές στην Κέρκυρα και την Βενετία. Γνώριζε ελληνικά, λατινικά και εβραϊκά· «φιλότιμος γαρ ων και δεξιάς φύσεως δια το μνημονικόν, εν λόγοις μέγας εγένετο τη μαθήσει πάντας τους κατ’ εκείνου καιρού υπερβαίνων».

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα δεν κατάφερε να μεταβεί στην Κρήτη λόγω της αλώσεως της από τους Τούρκους. Έτσι δίδασκε και κήρυττε στην Πελοπόννησο, τα Ιωάννινα, την Άρτα και την Παραμυθία. Άγνωστο πότε, εξελέγη μητροπολίτης Καστορίας, στην οποία χρημάτισε διδάσκαλος, παρέχοντας δείγματα της σοφίας και της αγιότητός του. Τον Μάϊο του 1686 μ.Χ. του δόθηκε επιτροπικώς η μητρόπολη Αδριανουπόλεως. Ο Καισάριος Δαπόντες γράφει ότι ο Μαυροκορδάτος «έκαμεν Αδριανουπόλεως τον από Καστορίας σοφώτατον Γεράσιμον».

Στις 25 Ιουλίου 1688 μ.Χ. εξελέγη πατριάρχης Αλεξανδρείας, διαδεχθείς τον αποθανόντα στο σεισμό της Σμύρνης Πατριάρχη Παρθένιο (1678 - 1688 μ.Χ.) τον από Βηθλεέμ. Κύριο μέλημά του ήταν η διάδοση του θείου λόγου. Σώζονται πολλές χειρόγραφες ομιλίες του. Λόγω μεγάλων χρεών του πατριαρχείου αναγκάσθηκε να περιέλθει τις ρου­μανικές χώρες και τη Ρωσία διενεργώντας εράνους. Οι άρχοντες τον δέχονταν με τιμές και του προσέφεραν πλούσια δώρα, εξασφαλίζοντας τα εκεί μετόχια του πατριαρχείου. Εργάσθηκε για την επίλυση του χρονίζοντος σιναϊτικού προβλήματος και συνέταξε κανονισμό για το πτωχοκομείο της μονής Αγίου Γεωργίου Καΐρου. Ανέπτυξε πλούσια αλληλογραφία με προσωπικότητες της εποχής του, όπως τον Μέγα Πέτρο της Ρωσίας, τον πάπα Ρώμης Κλήμεντα ΙΑ΄, την Εκκλησία της Κύπρου και της Κρήτης.

Στις 20 Ιανουαρίου 1710 μ.Χ., μετά 22 ετών γόνιμη πατριαρχεία, παραιτείται λόγω ασθενείας, γήρατος και χάριν της ησυχίας υπέρ του Επισκόπου Χίου Σαμουήλ: «Γήρατι όμως ήδη κατακαμφθείσα - η μετριότητα του, όπως γράφει στην παραίτηση του ο ίδιος - και πάθεσι νοεροίς περιπεσούσα, την του σώματος δύναμιν εγνώρισεν ατονήσασαν και εις μνήμην έχουσα το τέλος της ζωής και το του θανάτου άφευκτον και άδηλον και άωρον, τοις πάσι χάριν κέκρικεν ειπείν, και μόνην της ησυχίας ασπάσασθαι, ως φίλην θεώ και την της ψυχής προξενούσαν σωτηρίαν… Τούτων δε πάντων λύπη συσχεθέντων εν δάκρυσι θερμοίς και πνεύματι συντετριμμένω ουκ εδέξαντο την αγγελίαν, αλλ’ ηξίουν ημάς μεταβαλείν τον σκοπόν και την αιτίαν του τοιούτου απροσδοκήτου αυτών απορφανισμού επυνθάνοντο μήποτε δια λύπην η παραπικρασμόν η ενόχλησίν τινος των πατέρων η των χριστιανών, προετράπημεν εις τούτο, ημείς δε παντοίοις τρόποις και λόγοις βεβαιώσεως επιστώσαμεν τους πάντας, ότι δια μόνην την ησυχίαν και την της ψυχής ημών σωτηρίαν τούτο γίνεται μόλις ουν κατένευσαν τω ημετέρω σκοπώ, ω εν ονόματι του μεγάλου θεού».

Ο πατριάρχης Γεράσιμος παρέμεινε στο Ταμιάθιο ως τον Μάϊο του 1712 μ.Χ. Κατόπιν μετέβη για εφησυχασμό, μελέτη και προσευχή στην ιερά μονή Βατοπαιδίου, όπου και ανεπαύθη οσιακώς τον Ιανουάριο του 1714 μ.Χ. Στον τάφο του υπήρχε η επιγραφή: «Εκοιμήθη ο δούλος του θεού και μακαριώτατος Πατριάρχης Αλεξανδρείας κυρ Γεράσιμος εν έτει αψιδ’΄μηνι Ιανουαρίω ιε’΄ Ινδικτιώνος». Η κάρα του φυλάγεται σε ασημένια λειψανοθήκη στο άγιο βήμα του Καθολικού της μονής.
Οσοι αναφέρονται σε αυτόν τον εγκωμιάζουν για τη λογιότητα και την αγιότητά του: Ο μοναχός Καισάριος Δαπόντες ο Ξηροποταμηνός γράφει: «Ανήρ σοφώτατος και αγιώτατος, θεολόγος, φιλόσοφος, ανιχνευτής του βάθους των θείων Γραφών, δαημονέστατος της ελληνικής, εβραϊκής και λατινικής γλώσσης εχρημάτισε…». Ο έξ Απορρήτων Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος έγραφε προς τον ίδιο: «Τον δε λειμώνα των αρετών και των χαρίτων, ώσπερ αυτώ τέθηλε και επανθεί και κοσμεί ποικίλοις καρποίς, και την αθάνατον υμίν ευωδίαν αποπνέει… διοφρήδην έπεισιν εκείνο γε΄ ότι το της οικουμένης κριτήριον, την θεοφρούρητον ρήσιν καθέδραν των Αλεξανδρέων, εν καιροίς ιδίοις, αξιολογωτάτην ανδρών ουδέποτε κατέλιπιν έρημον η θεία πρόνοια...». Αξιοσημείωτοι είναι και οι λόγοι του Γερασίμου Μαζαράκη: «Ο Γεράσιμος πρέπει να συναριθμηθή μεταξύ των μεγάλων της Ανατολής Πατριαρχών και προμάχων της Ορθοδοξίας, ως δια του λόγου, της γραφίδος και του παραδείγματος καταπολεμήσας επιτυχώς τας προσπαθείας της Δύσεως. Μη δε τις νομίση ότι ο κίνδυνος, ον διέτρεχεν η Ανατολή, ήτο τότε μικρότερος του επί Κυρίλλου. Η Εκκλησία της Ρώμης διδαχθείσα εκ των πραγμάτων ότι ουδέν ηδύνατο να κατορθώση δια της βίας, μετεχειρίζετο νυν πολιτικήν διαλλαγής και δια ιεραποστόλων, συστάσεως σχολείων εν Ανατολή και εκδόσεως συγγραμμάτων, εξηκολούθει να επιδιώκη την πραγματοποίησιν των προαιωνίων πόθων της. Μεγάλως τότε κατερραδιουργούντο ο ημέτεροι, ιδία δε εν Παλαιστίνη και Συρία… Τας ενεργείας ταύτας επολέμησεν ο Γεράσιμος δια τε της προς τους εν Τριπόλει της Συρίας επιστολής του και του μεγάλου σεβασμού, ου παρά τοις εν Συρία και Παλαιστίνη απήλαυε».

Έργα του αγίου Γερασίμου σώζονται: θεολογικά, υμνογραφικά, φιλοσοφικά και φιλολογικά. Βιογράφος του είναι ο συνώνυμος και ένας των διαδόχων του Γεράσιμος Γ΄ ο Γηράρης (1783 - 1788 μ.Χ.), ο όποιος στις 20 Μαΐου 1785 μ.Χ. γράφει: «Βίος του εν Αγίοις Πατρός ημών Γερασίμου Πατριάρχου Αλεξανδρείας του Κρητός και Παλλαδά καλουμένου Μητροπολίτου πρότερον Καστορίας». Μεταξύ άλλων αναφέρει: «Απήλθεν εις τας αιωνίους και μακαρίους των δικαίων σκηνάς, ίνα κατατρυφά της θείας ελλάμψεως, ελλαμφθείς πρότερον εντεύθεν, ως έμαθε παρ’ αυτού του αγίου Πνεύματος, ως και ημάς εδίδαξεν. Αλλ’ ω πάτερ άγιε και σεβάσμιε, ο ελλαμπόμενος και δεχόμενος τας θείας ελλάμψεις εντελώς, δος και ημίν άπασι τοις αγαπώσι τα σα ένθεα προτερήματα, όπως διά σου χειραγωγούμενοι, φωτισθώμεν και ημείς μη ετέρως σε βλέπειν, μηδ΄εις δεξιά η αριστερά παρεκκλίνειν…».

Ακολουθία συνέθεσε ο νυν μητροπολίτης Ρόδου Κύριλλος Κογεράκης. Η επίσημη αναγνώριση του έγινε από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στις 17 Σεπτεμβρίου 2002 μ.Χ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 15 Ιανουαρίου.
 
https://www.saint.gr

ΓΕΡΩΝ ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: "ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ"

Θυμάμαι, παιδάκι που 'μουνα στο χωριό, πέρασε άπο κεί ενας Αγιορείτης.

Τι μεγάλη ευλογία και τ' Άγιον 'Ορος κι ολα τά μοναστήρια, κι οχι μονο! Και λεω:

—«Γέροντα, οταν προσευχεσθε, πώς αισθάνεσθε;»Είχα, ετσι, τήν περιέργεια, σαν παιδάκι.

Μου λεει:«Νά σου πώ, παιδί μου. 'Οταν προσεύχομαι κι οταν λεω τήν εύχη, αισθάνομαι ένα μυστικό Ιορδάνη, νά διαπερνάει τήν ψυχή μου. Ιορδάνης χαράς. Ιορδάνης αφέσεως. Μία άνοιξη. Γίνομαι σάν αγγε­λούδι. Αποκτάω φτερά. Ανεβαίνω ψηλα. Νοιώθω ευτυχισμένος.»

Γέρων Ανανίας Κουστενης.                                                       

                                                 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ"

«Καὶ βλέπω σήμερα ποὺ ἀπομακρύνουν τὰ παιδιά ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, πῶς ἔχουν ἀγριέψει! Ἐνῶ στὴν Ἐκκλησία τὸ παιδάκι θὰ ἠρεμήση, θὰ γίνη καλό παιδί, γιατί δέχεται τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἁγιάζεται. Δὲν τὰ ἀφήνουν νὰ πηγαίνουν στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ μην ἐπηρεασθοῦν ἀπὸ τὰ πνευματικά! Ἀπὸ τὶς ἄλλες ἀνοησίες ὄχι μόνον δὲν τὰ ἀπομακρύνουν, ἀλλὰ τούς τὶς διδάσκουν κιόλας!…Ἀλλά σκοπός τούς τώρα εἶναι νὰ ἀπομακρύνουν τὰ παιδιά ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.Τὰ δηλητηριάζουν, τὰ μολύνουν μὲ διάφορες θεωρίες, κλονίζουν τὴν πίστη τους. Τὰ ἐμποδίζουν ἀπὸ τὸ καλό, γιὰ νὰ τὰ ἀχρηστέψουν. Τὰ καταστρέφουν ἀπὸ μικρά».

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: "ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ"

Πολλοί αναζητούν, ως απαραίτητο εξομολογητή (και πνευματικό) με ανώτερο επίπεδο πνευματικής ζωής και μη βρίσκοντάς τον, χάνουν το θάρρος τους και γι' αυτό δεν προσέρχονται στην εξομολόγηση. Αυτό είναι μεγάλο αμάρτημα! Πρέπει να πιστεύουμε στο ίδιο το Μυστήριο της Εξομολογήσεως, στη δύναμή του και όχι στον εκτελούντα το Μυστήριο. Απαραίτητο είναι μόνο ο ιερέας να είναι Ορθόδοξος και νόμιμος. Είναι αδιαμφισβήτητο, ότι τα ατομικά προσόντα του ιερέα σημαίνουν πολλά, πρέπει όμως να πιστεύουμε και να ξέρουμε, ότι ο Κύριος ο Οποίος δρα δια της ευλογίας Του σε κάθε Μυστήριο, δρα δια της παντοδυναμίας Του, ανεξαρτήτως αυτών των προσόντων. 

+Όσιος Νίκων της Όπτινα

ΣΥΝΑΞΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

12 Ιανουαρίου Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου του Ακαθίστου. 

Η ιερά εικόνα της Θεοτόκου του Ακαθίστου Ύμνου φυλάσσεται στο Καθολικό της ιεράς μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους. Το έτος 1837 μ.Χ., κατά την διάρκεια πυρκαγιάς, οι μοναχοί έψαλλαν τον Ακάθιστο Ύμνο και η εικόνα παρέμεινε άθικτη. 

Ήταν ένα γεροντάκι που μόλις άκουγε τ’ όνομα της Παναγίας έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Ήταν ένας Καυσοκαλυβίτης που όποτε γύριζε πλευρό τη νύχτα έψελνε το «Άξιον εστί». Ήταν ένας Γρηγοριάτης ηγούμενος πού ΄χε «φάει» την εικόνα Της από τους πολλούς ασπασμούς. Ήταν ένας Νεοσκητιώτης που παρακαλούσε όποιον έβλεπε να μιλήσει, να γράψει, να εκδώσει, ό,τι υπήρχε για την Παναγία. Ήταν ένας μακαρίτης Ιβηρίτης που έπασχε από αγάπη προς την Πορταΐτισσα. Ένας Φιλοθεΐτης έλεγε: «Έχομεν βεβαίας τας ελπίδας εις την Γλυκοφιλούσαν»

Παναγία• η μάνα των Αγιορειτών.

Η Παναγία. Πάνω απ’ όλες τις Αγίες. Μητέρα Θεού και ανθρώπων. Η καλύτερη παραμυθία. Η πιο σίγουρη πρέσβειρα των πιστών. Η πιο ταπεινή, η πιο καλή, η πιο σεμνή, η πιο υπάκουη, η πιο υπομονετική, η σιωπηλή, η γενναία, η πρώτη, η βασίλισσα, η Κυρία, η Έφορος, η Οικονόμισσα, η φωτοφόρος νεφέλη και μανναδόχος στάμνα.

Χαρά να την αντικρύσεις. Ευχαρίστηση να την επικαλείσαι. Ευλογία να σ’ επισκέπτεται. Ελπίδα βέβαιη να την παρακαλάς. Βοήθεια μεγάλη η σκέπη της.

Πού να βρεις τα ωραία λόγια να την εγκωμιάσεις; Πόσο φτωχή είναι η γλώσσα για τα μεγάλα ονόματα; Πόσο έχει φθαρεί η γλώσσα από την κατάχρηση. Έτσι σιωπάς και τα λες όλα. Όπως σιωπηλή ακολουθούσε παντού τον αγαπητό Υιό Της. Μέχρι Σταυρού.

Αθωνίτισσα Θεοτόκε, το ακοίμητο κανδήλι, το αγνό κερί, οι Χαιρετισμοί, η Παράκληση, το Θεοτοκάριο, τα Θεοτόκια δεν σου αρκούν. Μήτε γονυκλισίες και τάματα και προσφορές και κομποσχοίνια. Την καθαρότητα της καρδίας ζητάς για νάλθει ο Υιός σου να κατοικήσει και να φέρει Θεοτόκες και Θεοφόρες ώρες αγίας θεοψίας και φωτοχυσίας…

Μητέρα του Θεού, μητέρα των ανθρώπων, μητέρα του πόνου, μητέρα της αγωνίας, μητέρα των θλιβομένων, σύντροφε των μονομάχων του Θεού, των καλογέρων.

Όπως και να το κάνουμε είναι ανώτερες ψυχές οι Αγιορείτες, αφού επέλεξαν ν’ αφοσιωθούν μόνιμα στην Αθωνίτισσα Θεοτόκο.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς• του Άξιον εστί του πάνσεπτου ναού του Πρωτάτου της πρωτεύουσας των Καρυών, της Κουκουζέλισσας της Μεγίστης Λαύρας, της Βατοπεδινής Εσφαγμένης, της Πορταΐτισσας των Ιβήρων, της Τριχερούσης του Χιλιανδαρίου, του Ακαθίστου της Διονυσίου, της Φοβεράς Προστασίας του Κουτλουμουσίου, της Γερόντισσας του Παντοκράτορος, της Γοργοϋπηκόου της Δοχειαρίου, της Μυροβλύτισσας του Αγίου Παύλου, της Οδηγήτριας του Ξενοφώντος και τόσες άλλες, σ’ εκκλησίες και παρεκκλήσια, κελλιά και καλύβια… 

*Από το βιβλίο «Αθωνικό απόδειπνο» του Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΗΣ ΒΥΡΙΤΣΑ

Από τον στάρετς Σεραφείµ της Βύριτσα, στη Ρωσία (1866-1949):
 
Προειδοποιούσε τα πνευµατικά του παιδιά ότι:
«Θα έλθει εποχή, όταν όχι οι διωγµοί, αλλά τα χρήµατα, οι ανέσεις και οι απολαύσεις θα διώξουν τους ανθρώπους από τον Θεό και τότε θα χαθούν περισσότερες ψυχές απ’ ότι στους καιρούς του ανοικτού πολέµου κατά του Θεού. Από τη µια θα ξαναστήνουν σταυρούς και θα επιχρυσώνουν τους τρούλους και από την άλλη παντού θα βασιλεύει το ψεύδος και το κακό. Η πραγµατική Εκκλησία θα διώκεται πάντα και οι άνθρωποι θα σωθούν µόνο µέσα από τις θλίψεις και τις αρρώστιες.
Οι διωγµοί θα είναι ύπουλοι και απρόβλεπτοι. Θα είναι πολύ φοβερό να ζει κανείς τότε… Λυπάµαι αυτούς που θα ζουν τότε. Εάν ο ρωσικός λαός δεν µετανοήσει, µπορεί να έλθει εποχή όπου ο αδελφός θα σηκώσει το χέρι κατά του αδελφού του».

Έλεγε επίσης ο στάρετς:
«Πολλές χώρες θα προσβάλουν τη Ρωσία, αλλά αυτή θα αντέξει, αν και θα χάσει ένα µεγάλο µέρος του εδάφους της. Ο πόλεµος που µνηµονεύθηκε από τους Προφήτες και το Άγιο Ευαγγέλιο, θα προκαλέσει την ένωση του ανθρωπίνου γένους. Οι λαοί του κόσµου θα αντιληφθούν ότι κινούνται προς ένα αδιέξοδο καταστροφής κάθε ζωής, και θα εκλέξουν τελικά µία κοινή (Παγκόσµια) Κυβέρνηση. Αυτό θα είναι ο προάγγελος της ενθρόνισης του Αντιχρίστου. Κατόπιν θα αρχίσει η καταδίωξη των Χριστιανών παντού. Οι άνθρωποι θα φεύγουν προς τη Ρωσία σε τεράστια νούµερα, και όλοι πρέπει να πηγαίνουν µαζί µε τον πρώτο, διότι πολλοί που θα µένουν θα χάνονται».
 
«Θα έλθει καιρός πού ή Εκκλησία θά αναγεννηθεί και σ’ αυτή την αναγέννηση θά παίξει πολύ σηµαντικό ρόλο η νεολαία… Θα έλθει η εποχή πού η διαφθορά και η ακολασία των νέων θα φτάσει στο έπακρο. Ελάχιστοι νέοι θα παραµείνουν αγνοί και παρθένοι. Θα βλέπουν την ατιµωρησία τους και θα νοµίζουν ότι όλα επιτρέπονται, ότι όλες οι αµαρτωλές επιθυµίες τους θα πρέπει να ικανοποιούνται. Όµως o Θεός δεν θ’ αφήσει. Θα τους καλέσει ό Θεός και θα τους δώσει ευκαιρίες να καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατό να συνεχίσουν µια τέτοια ζωή. Με διάφορους τρόπους θα βρουν το δρόµο προς τον Θεό. Πολλοί θα θέλγονται από την ασκητική ζωή. Οι πρώην αµαρτωλοί και πότες (µέθυσοι) θα γεµίζουν τις εκκλησίες και θα διψούν για πνευµατική ζωή. Πολλοί θα γίνουν µοναχοί. Τότε θ’ ανοίγουν τα Mοναστήρια και οι εκκλησίες και θα γεµίζουν από πιστούς.
Πολλοί νέοι θα πηγαίνουν προσκύνηµα στους Αγίους Τόπους. Θα είναι ωραία εκείνη η εποχή! Το ότι οι νέοι αµαρτάνουν σήµερα τόσο πολύ, αυτό θα τους οδηγήσει σε βαθύτερη µετάνοια. Σαν το κερί που όταν πάει να σβήσει λάµπει δυνατά και πετάει σπίθες και µε τη λάµψη του φωτίζει το σκοτάδι γύρω του, έτσι θα είναι και η ζωή της Εκκλησίας στην εσχάτη εποχή. Και η εποχή αυτή είναι κοντά».

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ: ΑΙ ΕΡΧΟΜΕΝΑΙ ΠΛΗΓΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥΤΕΡΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ!

π. Φιλόθεος Ζερβάκος: Αι ερχόμεναι πληγαί

θα είναι βαρύτεραι των προηγουμένων»

 

…O άνθρωπος αγαπητοί αδελφοί συνίσταται εκ σώματος και ψυχής. το μεν σώμα είναι υλικόν και φθαρτόν, η δε ψυχή άϋλος και αθάνατος.
 
Καθώς το σώμα έχει ανάγκην υλικής τροφής και άνευ τροφής δεν δύναται να ζήσει, αποθνήσκει, τοιουτοτρόπως και η ψυχή έχει ανάγκην τροφής άνευ της οποίας αδύνατον να ζήσει. Τροφή της ψυχής είναι ο λόγος του Θεού δια του οποίου, λέγει ο θείος Γρηγόριος, αι ψυχαί τρέφονται.
Ο λόγος του Θεού είναι διττός, γραπτός και προφορικός. προφορικός είναι ο υπό των ιεροκηρύκων κηρυττόμενος, γραπτός δε εκείνος τον οποίον αναγινώσκωμεν εις τας Γραφάς. Όταν ο λόγος του Θεού κηρύττετε συνεχώς και καταλλήλως οι δε άνθρωποι ακούοντες τον λόγον του Θεού φυλάττουν αυτόν τότε εκείνοι ζουν πνευματικώς, εις τους ανθρώπους εκείνους βασιλεύει η αγάπη, η ειρήνη, η ομόνοια, η φιλαδελφία, η αγαθοεργία και αι λοιπαί αρεταί. Εις τους ανθρώπους εκείνους βασιλεύει η ευτυχία, η χαρά, η ευδαιμονία.
Όταν ο λόγος του Θεού δεν κηρύττετε ή κηρύττετε και οι άνθρωποι δεν φυλάττουν αυτόν, οι άνθρωποι εκείνοι είναι νεκροί. ζουν μόνο σωματικώς. Εις τους ανθρώπους εκείνους βασιλεύει η υπερηφάνεια, η αλαζονεία, ο φθόνος, η μνησικακία, η διαφθορά, η παραλυσία, η δυστυχία, αι θλίψεις, αι συμφοραί.
 
Ανοίξατε τους οφθαλμούς υμών και ίδετε το δυστυχισμένον έθνος μας πόσα κακά υποφέρει, διότι δεν ακούει τον λόγον του Θεού, δεν μελετά τον νόμον Του. Παντού όπου και αν στραφεί κανείς δεν ακούει τίποτε άλλο παρά βλασφημίας και ύβρεις κατά του Θεού, της θρησκείας, του κλήρου. κατακρίσεις, καταλαλιάς, βωμολοχίας, αισχρολογίας, παντού βλέπει κανείς θεάματα άσεμνα, βλέπει κανείς γυναίκας με ασέμνους αμφιέσεις, ημιγύμνους, κουρευμένας, τελείως ξετσιπωμένας. Βλέπει κανείς ότι δια το πληθυνθήναι την ανομίαν εψύγη η αγάπη.
Σήμερον υπέρ άλλοτε ποτέ επλεόνασε και υπερεπερίσσευσεν η αμαρτία. πάντες και λαός και κλήρος εξέκλιναν άμα ηχρειώθησαν, και μας αναμένει η δικαία οργή του Θεού η οποία έρχεται συνήθως επί τους υιούς της απειθείας. Φιλάνθρωπος ων ο Δεσπότης και Θεός ημών δεν μας αποδίδει κατά τα έργα μας. ου κατά τας ανομίας ημών εποίησεν ημίν, ουδέ κατά τας αμαρτίας ημών ανταπέδωκεν ημίν. Ως Φιλάνθρωπος Πατήρ μας παιδεύει προς σωφρονισμόν.
Ως ποτέ εις τον Φαραώ δια να τον φέρει εις μετάνοιαν το έστειλε 10 πληγάς, τοιουτοτρόπως και εις ημάς στέλλει πληγάς δια να μας φέρει εις μετάνοιαν και συναίσθησιν.
Πρώτη πληγή ήτο ο πόλεμος ο οποίος άφησε πολλές μητέρες χωρίς τέκνα και γυναίκας χωρίς άνδρας, δεν μετανοήσαμεν.
Δευτέρα πληγή ο λοιμός, η ασθένεια, η γρίπη η οποία πολλάς μυριάδας εθέρισεν, και πάλιν δεν μετανοήσαμεν.
Τρίτη πληγή είναι η πείνα. παρεχώρησεν ο Θεός να φάγουν ξυλοκέρατα, τροφήν των χοίρων, επειδή και των χοίρων τα έργα εποίουν.
Τετάρτη πληγή η καταισχύνη του ελληνικού στρατού και η καταστροφή της Μ. Ασίας. δεν μετανοήσαμεν.
Πέμπτη πληγή, εσήκωσεν ο Θεός την ειρήνην από το έθνος μας και δια τούτο ως λυσσαλέα θηρία ο ένας εφορμά κατά του άλλου, και η ανομία και κακοπραγία περιτρέπει και ανατρέπει θρόνους δυναστών, αλλά δεν μετανοούμεν, χειρότεροι γινόμεθα. Ουαί έθνος αμαρτωλών και λαός πλήρες αιμάτων.
Αι ερχόμεναι πληγαί θα είναι βαρύτεραι των προηγουμένων. Εάν θελήσωμεν να αποφύγωμεν και την πρόσκαιρον και την αιώνιον καταδίκην, θα την αποφύγωμεν, όταν μελετώμεν τας Αγ. Γραφάς. Θέλεις χριστιανέ να σώσεις την ψυχή σου; Μελέτα την Αγίαν Γραφήν, το Ιερόν Ευαγγέλιον, εκεί θα μάθεις να αγαπήσεις τον Θεόν, να αναπήσεις τον πλησίον σου κλπ.
 
ΠΗΓΗ: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ». ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 1988, αριθ. 27-28, σελ. 120 κ.ε.

Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ: "ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΜΕΡΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ..."

«Δεν ξέρω τι μέρες έρχονται. Επιμένω πάρα πολύ. Μην νομίσετε ότι θα διακοπεί η λατρεία του Θεού. Όπως συνέβη στην Κωνσταντινούπολη κάποτε, όταν οι αρειανοί κατέλαβαν όλους τους ναούς, και δεν είχε μείνει παρά μόνο ένας ναΐσκος. Αυτός της Αγίας Αναστασίας... 

Τότε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, εκφώνησε εκείνον τον περίφημο θεολογικό λόγο (Λόγος λγ’, "Προς Αρειανούς, και εις εαυτόν", παράγραφος ιε') περί θεότητος του Ιησού Χριστού, και είπε την περίφημη εκείνη φράση: «Ἔχουσιν οὗτοι τούς οἴκους, ἡμεῖς τόν ἔνοικον.»

«Ἔχουσιν οὗτοι τοὺς οἴκους, ἡμεῖς τὸν ἔνοικον· 
οὗτοι τοὺς ναοὺς, ἡμεῖς τὸν Θεόν· 
καὶ τὸ ναοί γενέσθαι Θεοῦ ζῶντος καὶ ζῶντες, ἱερεῖα ἔμψυχα, ὁλοκαυτώματα λογικὰ, θύματα τέλεια, θεοί διὰ Τρίαδος προσκυνουμένης. 
Οὗτοι δήμους, ἡμεῖς ἀγγέλους·
οὗτοι θράσος, πίστιν ἡμεῖς·
οὗτοι τὸ ἀπειλεῖν, ἡμεῖς τὸ προσεύχεσθαι·
οὗτοι τὸ βάλλειν, ἡμεῖς τὸ φέρειν·
οὗτοι χρυσὸν καὶ ἄργυρον,
ἡμεῖς λόγον κεκαθαρμένον»... 

Είδατε; Είναι το πνεύμα του αγίου πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Είναι το πνεύμα του αγίου αποστόλου Παύλου. Είναι το πνεύμα της Αγίας Γραφής. Και της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Τους πήραν τους ναούς, αλλά αυτά όλα είναι σχήματα του παρόντος αιώνος. Πήραν τους ναούς, εμείς όμως έχομε αυτόν που κατοικεί στον ναό, και κατοικεί μέσα μας. Αυτοί πήρανε… πήρανε… τα ντουβάρια. Τίποτε άλλο. Βλέπετε, λοιπόν;...

Εμείς οι Έλληνες θεωρήσαμε μεγάλη συμφορά όταν χάσαμε την Αγία Σοφία. Ιδού. Ώδε η Αγία Σοφία. Δεν έχουμε βέβαια εκείνον τον ναόν. Ποιος δεν θα ήθελε να τον έχει!...

Τι θα λέγαμε όμως; Ότι θα στερηθούμε την Θεία Λειτουργία, επειδή χάσαμε τον ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη;... Κι αν δεν είναι ο ναός αυτός, θα είναι μια παράγκα. Κι αν δεν είναι μία παράγκα, θα είναι μια κατακόμβη, ένα δωμάτιο... Και αν δεν υπάρχει ούτε αυτό: Το δάσος!... Η νύχτα, που θα σκεπάζει με τα πέπλα της, για να μη φαίνονται εκείνοι που λατρεύουν τον Θεό... Δεν μας εμποδίζει τίποτα να λατρεύουμε τον Θεό!

Επιμένω πάρα πολύ στο σημείο αυτό. Δεν ξέρω τι μέρες έρχονται. Επιμένω πάρα πολύ... Μη νομίσετε ότι θα διακοπεί η λατρεία του Θεού. Μη νομίσετε ότι θα διακοπεί ο λόγος του Θεού. O εμφανής θα διακοπεί, αναμφισβήτητα, αλλά ο κρυφός δεν θα διακοπεί ποτέ. Μη νομίσετε, πως θα διακοπεί η πίστη μας, μην το νομίσετε ποτέ αυτό! Ποτέ, ποτέ... Γιατί ο λόγος του Θεού είναι ριζωμένος μέσα στις ανθρώπινες καρδιές, και ό,τι κι αν επικρατεί, ο λόγος του Θεού πάντοτε καρποφορεί»... 

Απομαγνητοφώνηση σε ομιλία του πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου

«Ἔχουσιν οὗτοι τοὺς οἴκους, ἡμεῖς τὸν ἔνοικον». Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Πηγή: Τάς Θύρας 

«Τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, ἧς ἤκουσα παρὰ τῶν θείων λογίων, ἣν ἐδιδάχθην παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων, ἣν ἐδίδαξα κατὰ πάντα καιρὸν ὁμοίως, οὐ συμμορφούμενος τοῖς καιροῖς, καὶ διδάσκων οὐ παύσομαι, μεθ' ἧς ἐγεννήθην, καὶ ᾗ συναπέρχομαι»...

(Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος Λόγος λγ’. Προς Αρειανούς, και εις εαυτόν. Παράγραφος ΙΕ')