ΘΕΕ ΜΟΥ ΜΗΝ ΜΑΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙΣ, ΕΙΣΑΙ Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ!

Θεέ μου μη μας εγκαταλείψεις, είσαι η μόνη ελπίδα μας! 

ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΣΙΤΡΙΑΝ ΕΧΩ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΝ ΘΕΟΝ!

Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: "ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΗΜΩΝ ΚΥΡΙΕ (+ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΟΥΡΟΖ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΠΛΟΥΜ).

Κυριακή Θ’ Ματθαίου: Μνήσθητι ἡμῶν, Κύριε 

(† Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)
(Ματθ. 14, 22-34)

«Μνήσθητι ἡμῶν, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅσο πιὸ βαθιὰ βιώνουμε τὴν πνευματικὴ ζωὴ στὴν Θ. Λειτουργία ἢ βάσει τῶν καταστάσεων ποὺ μᾶς κάνουν ν’ ἀντιλαμβανόμαστε σαφέστερα τὰ κείμενα, τόσο πιὸ πλατιὰ ξεδιπλώνεται μπρός μας, ἀποκαλύπτοντας τὸ μεγαλύτερο βάθος ποὺ ἀποκτοῦν πράγματα ἀνθρώπινα καὶ θεϊκά.

Πόσο συχνὰ ἔχουμε ἀκούσει στὴν ἀρχὴ τῶν Μακαρισμῶν τὶς λέξεις: «Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου…»- στὴν δόξα τῆς Βασιλείας Σου… Κι αὐτὲς οἱ λέξεις ἀκούγονται τόσο φυσικὲς κι ἁπλές. Κι ἀκόμα, ἂν φαντασθοῦμε γιὰ ἕνα λεπτό, ὅτι, ὅταν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔλθει ἐν δόξῃ, ἔχοντας νικήσει ἐν ὀνόματι ἡμῶν καὶ τοῦ Θεοῦ, ὑπερισχύοντας τοῦ κακοῦ, καὶ ἔχοντας κάνει αὐτὸν τὸν κόσμο σὲ Βασιλεία τῆς ἀγάπης, τῆς ἁγιότητας, τῆς ἀπόλυτης ὀμορφιᾶς, ἄς φαντασθοῦμε ὅτι κάποιος ἀπὸ μᾶς θὰ μποροῦσε νὰ λησμονηθεῖ: τί θὰ συνέβαινε σέ μᾶς; Λησμονημένοι ἀπ’ τὸν Θεό… Κι αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ ἀναθυμόμαστε ὅτι ὑπάρχουμε, ὅτι ζοῦμε.! Συμβαίνει μόνο γιατί μᾶς θυμᾶται Ἐκεῖνος ἀκόμα κι ἂν ἐμεῖς λησμονοῦμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, συνεχίζουμε νὰ ὑπάρχουμε χάρη στὴν δύναμη τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι δική Του, χάρη στὴν εὐλογία Του, χάρη στὴν ὅλο θυσία Ἀγάπη Του.

Πόσο ὄμορφο εἶναι νὰ σκεφτόμαστε ὅτι εἴμαστε ἀσφαλισμένοι στὴν μνήμη Θεοῦ ποὺ περικλείει ὅλους, ἀκόμα κι ἂν οἱ ἄνθρωποι μᾶς ξεχνοῦν! Καὶ αὐτὸ συνέβη, συνέβη: Θυμᾶμαι μιὰ σκοτεινὴ μέρα ποὺ ἤμουν μὲ μία οἰκογένεια, κι ἄνοιξε ἡ πόρτα, κι ἕνας ἄνδρας ποὺ ἦταν 5 χρόνια στὸν πόλεμο καὶ θεωρεῖτο νεκρὸς, μπῆκε· ἡ γυναίκα του τὸν κοίταξε καὶ τοῦ εἶπε: «Ζεῖς; Σὲ εἴχαμε γιὰ νεκρό…!». Κι αὐτὲς οἱ λέξεις σήμαιναν «ὑπολογίζαμε στὸν θάνατό σου, γιατί ἂν ἤσουν νεκρὸς ἡ ζωὴ θὰ ξαναρχίσει, μ’ ἕνα νέο τρόπο· θὰ συναντοῦσα νέα ἄτομα, θὰ παντρευόμουν ἕναν ἄλλο ἄνδρα· ἦλθες -θὰ μποροῦσες νὰ μὴν ἔρθεις, θὰ μποροῦσες νὰ ’χες παραμείνει νεκρός…»

Πῶς φαντάζεσθε ὅτι θὰ ἔνιωσε αὐτὸς ὁ ἄνδρας; Καὶ μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε τί θὰ συμβεῖ στὸν καθένα μας, ὅσο ἁμαρτωλοὶ κι ἂν εἴμαστε, ἂν καθὼς στεκόμαστε μπροστά Του δοῦμε ὅτι δὲν θυμᾶται οὔτε τὸ ὄνομα, οὔτε τὴν ὄψη, οὔτε τὴν ὕπαρξή μας… Καὶ πόσο ὄμορφο ἀντίθετα εἶναι νὰ συλλογιζόμαστε ὅτι ἀκόμα κι ἂν ὅλος ὁ κόσμος μᾶς ξεχάσει – ὑπάρχει Ἕνας ποὺ ποτὲ – ποτὲ δὲν θὰ μᾶς ξεχάσει: εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἕνας τῆς Τριάδος, ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ….

Τὸ γεγονὸς ποὺ συνέβη στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ (Ματθ. 14, 22-34): ὁ Πέτρος, μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, εἶδαν τὸν Κύριο σὰν φάντασμα, σὰν ὀπτασία νὰ περπατᾶ στὰ νερά, καὶ γέμισαν μὲ φόβο: ἕνα φάντασμα! Κι ὅλοι φώναξαν μὲ φόβο. Κι ὁ Κύριος: «Μὴ φοβεῖσθε, Ἐγὼ εἰμί…». Τοὺς χτυποῦσαν τὰ κύματα, ὅπως μᾶς χτυποῦν οἱ περιστάσεις τῆς ζωῆς, ἀπὸ τὶς καταιγίδες ποὺ ξεσηκώνονται μέσα μας. Ἀλλὰ ὅταν ἄκουσαν τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πέτρος εἶπε: «Κύριε ἄφησέ με νὰ ’ρθω πρὸς τὰ σένα, περπατώντας στὰ νερά…» Ἤξερε ὅτι ἦταν ἀνθρωπίνως ἀδύνατο, ἀλλὰ ἦταν δυνατὸν γιατί ὅλα εἶναι δυνατὰ στὸν Θεό, καὶ μὲ τὸν Θεό… Κι ὁ Χριστὸς εἶπε: «ἔλα…» Κι ὁ Πέτρος ἄφησε τὴν ἐλάχιστη ἀσφάλεια τοῦ σκάφους πάνω στὸ ὁποῖο βρισκόταν μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, κι ἄρχισε νὰ βαδίζει· καὶ ξαφνικὰ κοίταξε στὰ κύματα ἀντὶ νὰ κοιτάξει πρὸς τὸν Χριστό, κοίταξε τὴν καταιγίδα ἀντὶ νὰ κοιτάξει Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ὁ Κύριος τῆς καταιγίδας, ὅπως εἶναι ὁ Κύριος τῆς Εἰρήνης. Κι ἐπειδὴ θυμήθηκε τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν καταιγίδα, ἄρχισε νὰ βυθίζεται· κι ὅταν ἀκριβῶς εἶχε χάσει ἀπ’ τὰ μάτια του τὸν Κύριο, φώναξε: «βοήθει μοι..», κι ὁ Χριστὸς τὸν ἐπίασε ἀπ’ τὸ χέρι καὶ τὸν ἔφερε στὴν ἀκτή..

Ἐδῶ βλέπουμε πάλι ὅτι ὅταν παρασυρόμαστε ἀπὸ τοὺς φόβους μας, τὶς ἀμφιβολίες μας, παρασυρόμαστε ἀπὸ τὴν καταιγίδα ποὺ μαίνεται μέσα ἢ γύρω μας, εἶναι ὁ Ἕνας ποὺ μᾶς θυμᾶται μὲ ἀγάπη, μὲ συμπόνια, μὲ μιὰ κατανόηση ποὺ φτάνει πέρα ἀπ’ τὴν δική μας κατανόηση. Γιατί Αὐτὸς βυθίστηκε στὰ κατάβαθα τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας κι ἔφερε ὅλο τὸ βάρος τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας, αὐτὸς μπορεῖ νὰ πεῖ: «μὴ φοβεῖσθε! ..» – καὶ νὰ μᾶς πάρει ἀπ’ τὸ χέρι καὶ νὰ μᾶς σώσει.

Ἂς σκεφτοῦμε γιὰ μιὰ στιγμὴ τί σημαίνει αὐτό: νὰ θυμόμαστε τί σημαίνει αὐτὸ γιὰ ὅλους μας, τὸν καθένα μας ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ μᾶς θυμοῦνται, γιὰ τοὺς ὁποίους ὑπάρχουμε, γιὰ τοὺς ὁποίους ἔχουμε σημασία. Ἕνας Γάλλος συγγραφέας ἔλεγε: Τὸ νὰ πεῖς σ’ ἕναν ἄνθρωπο «Σ’ ἀγαπῶ…» ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ νὰ πεῖς «δὲν θὰ πεθάνεις ποτέ…». Ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ μιὰ ἔξοχη δήλωση πρὸς ἕνα πρόσωπο, τὸ πρόσωπο ποὺ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ προσφωνήθηκε, δὲν μπορεῖ νὰ ἐκπέσει ἀπ’ τὴν αἰωνιότητα, τὴν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ, γιατί ὅλη ἡ ἀγάπη ἀνήκει στὸν Θεό. Πόσο ὑπέροχο εἶναι αὐτὴ ἡ σωτηρία νὰ προσφέρεται καὶ νὰ δίνεται, πόσο ὄμορφο νὰ εἴμαστε μέτοχοι αὐτῆς τῆς δωρεᾶς, χαρίζοντάς την στοὺς ἄλλους μὲ τὴν ἀγάπη μας καὶ μιὰν αἰώνια ἀνάμνηση.

Ἀμήν.

(Πηγή καί Ἀπόδοση Κειμένου: www.agiazoni.gr)

ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: "Ο ΑΝΕΥ ΣΟΥ ΠΛΑΣΑΣΘΑΙ, ΟΥ ΔΥΝΑΤΑΙ ΑΝΕΥ ΣΟΥ ΣΩΖΕΤΑΙ".

Ο Χριστός δεν μπορεί να σώσει κανέναν άνθρωπο, εάν δεν θελήσει ο ίδιος ο άνθρωπος. Διότι πάντοτε ισχύει εκείνο που λέμε πολλές φορές:

«Ο άνευ σου πλάσασθαι, ου δύναται άνευ σου σώζεσθαι». Αυτός δηλ  που σε έφτιαξε, που σε έπλασε χωρίς να σε ρωτήσει, δεν μπορεί να σε σώσει χωρίς να σε ρωτήσει. 

Για τον θέλοντα άνθρωπο, υπάρχει πολύ Φως και σωτηρία...
Για τον μη θέλοντα, υπάρχει πολύ σκότος και κόλαση... 

Για να επιτευχθεί λοιπόν η σωτηρία του ανθρώπου, πρέπει να ενωθούν 2 θελήσεις. Η θέληση του ανθρώπου και η θέληση του Θεού. Ο Θεός πάντα θέλει. Όταν όμως ο άνθρωπος δεν θέλει, ο Θεός δεν μπορεί. Το αυτεξούσιο δηλαδή του ανθρώπου σε τούτο τον κόσμο, ''νικάει'' τον Παντοδύναμο Θεό, γιατί ο Θεός δεν εκβιάζει κανέναν να Τον πιστέψει.

Μπορεί η σωτηρία του ανθρώπου να εξαρτάται από τον Θεό, εντούτοις βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια του ανθρώπου. 

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982).

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ: "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ".

«Μια μέρα ο Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης είχε φιλοξενούμενο. Κάποια στιγμή τινάζεται όρθιος εκεί που καθόντουσαν, σκύβει ευλαβικά το κεφάλι και σιωπηλά κάτι περιμένει...

- Τι συμβαίνει Γέροντα; ρωτά με απορία ο φιλοξενούμενος.

- Συγχώρα με παιδί μου για αυτήν την ξαφνική κίνηση αλλά μόλις πέρασε η Υπεραγία Θεοτόκος να μας ευλογήσει.

Κάθε μέρα περνάει από τα κελιά των μοναχών εδώ στο Άγιο Όρος και μας ευλογεί όλους, έναν έναν».

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998✞)

ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ (ΞΕΝΗ ΜΟΝΑΧΗ)

 
Αγία Ειρήνη η Βασιλίσσα (μετονομασθείσα Ξένη Mοναχή)

 
Η Αγία Ειρήνη έζησε τον 12ο αιώνα μ.Χ. και ήταν κόρη ωραία και ενάρετη. Αυτό το παρατήρησε ο βασιλιάς Αλέξιος ο Κομνηνός και την πάντρεψε με το γιο του Ιωάννη, τον επονομαζόμενο Καλοϊωάννη λόγω των πολλών του αρετών.
Η ενάρετη λοιπόν βασίλισσα Ειρήνη, ξόδευε με απλοχεριά σε φιλανθρωπικά έργα, μόνη μάλιστα πήγαινε σε φτωχικές καλύβες, για να δώσει όχι μόνο χρήματα, αλλά και ανώτερη ενίσχυση και παρηγοριά της ελπίδας στο Χριστό. Επίσης έκτισε γηροκομεία και ξενώνες, και άφησε σ' αυτά μεγάλα χρηματικά ποσά για την ασφαλή και άνετη συντήρηση τους.
Στη συνέχεια όμως, η Ειρήνη δοκίμασε μεγάλες θλίψεις. Ο άντρας της σε μια εκστρατεία του στη Συρία το 1143 μ.Χ., πέθανε. Αργότερα το ίδιο συνέβη και με τα δύο από τα τέσσερα παιδιά της. Τότε η Ειρήνη, θέλησε να βρει ανακούφιση στις θλίψεις της μέσα στη μοναχική ζωή. Αφού λοιπόν πήρε και τη συγκατάθεση του βασιλιά γιου της Μανουήλ, αποσύρθηκε στη μονή Παντοκράτορος, όπου και έγινε μοναχή, μετονομασθείσα Ξένη. Εκεί τη βρήκε ο θάνατος και την κήδευσαν με μεγάλη απλότητα, όπως η ίδια το επιθυμούσε. Διότι λίγο πριν πεθάνει έλεγε, ότι η βασίλισσα Ειρήνη είχε πεθάνει προ πολλού, και δεν έμενε πλέον παρά μόνο η μοναχή Ξένη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας στις 13 Αυγούστου.
 
https://www.saint.gr

ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Η ΜΕΡΑ ΣΑΣ ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!

Να είναι πάντα η μέρα σας γεμάτη από την ευλογία της Παναγίας! 

Ο ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ, ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Ο κάθε άνθρωπος στην ζωή, έχει ανάγκη από την ύπαρξη του Θεού, γιατί χωρίς Εκείνον δεν υπάρχει αύριο! 

Η ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ!

Η ευχή της Παναγίας να είναι πάντα κοντά σας!

ΑΚΗΛΙΔΩΤΟ ΚΑΤΩΠΤΡΟ

 ΑΚΗΛΙΔΩΤΟ ΚΑΤΩΠΤΡΟ

 Η Παναγία είναι το ακηλίδωτο κάτωπτρο, που πάνω της συγκεντρώθηκαν οι ακτίνες του ήλιου της Θεότητος. Φιλοξένησε μέσα της τη φωτιά της Θεότητος, τον σαρκωμένο Υιό και Λόγο του Θεού και Θεό αληθινό. Δέχτηκε το πυρ της Θεότητος, χωρίς η ίδια να καεί, όπως δεν κάηκε η φλεγόμενη βάτος που είδε ο Μωυσής ( Έξοδος 3,2). Μεταδίδει φωτιά, αλλά η ίδια παραμένει άθικτος.  Πώς έγινε η Παναγία Θεοτόκος; Πώς μέσα της χώρεσε τον Θεόν; Το ερώτημα αυτό διατυπώνει και ο υμνογράφος των Χριστουγέννων: " Ο Αχώρητος παντί πως εχωρήθη εν γαστρί; Ο εν κόλποις του Πατρός πώς εν αγκάλαις της μητρός; " ( Από τα καθίσματα του όρθρου των Χριστουγέννων). 
  Αλλά από τη στιγμή,  που ο Θεός γίνεται άνθρωπος, συστέλλεται και διαστέλλεται, ανάλογα με το χώρο που φιλοξενείται. Ο Αχώρητος Θεός συστέλλεται και χωράει μέσα στο άγιο Ποτήριο. Ο Αχώρητος Θεός συστέλλεται και χωράει μέσα στην ύπαρξη του πιστού, που με πίστη και ευλάβεια κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων. 
  Γνωρίζουμε λοιπόν και αναγνωρίζουμε την Παναγία ως Θεοτόκο; Ήμεθα Ορθόδοξοι; Δυστυχώς και ως προς το θέμα αυτό υπάρχουν άνθρωποι των δύο άκρων. Υπάρχουν εκείνοι που γνωρίζουν τη Μητέρα, αλλά δε γνωρίζουν τον Υιό. Υπάρχουν και άλλοι, που γνωρίζουν τον Υιό και δεν γνωρίζουν την Μητέρα.
  Στους πρώτους ανήκουν ωρισμένοι λεγόμενοι ορθόδοξοι χριστιανοί, που μιλάνε συνεχώς για την Παναγία. Δεν κάνουν λόγο για τον Ιησού Χριστό. Διαβάζουν καθημερινά την παράκληση της Παναγίας' δεν μελετούν όμως καθημερινά Αγία Γραφή, το Ευαγγέλιο του Υιού, την Καινή Διαθήκη. Τιμούν την Παναγία υπερβαλλόντως δεν τιμούν αναλόγως τον Θεάνθρωπο Κύριο. Προσεύχονται συνεχώς στην Παναγία δεν προσεύχονται στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό. Μπορεί να θεωρούν μεγαλύτερη χάρη να προσκυνήσουν μια θαυματουργό εικόνα της Παναγίας, παρά να κοινωνήσουν σωστά προετοιμασμένοι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Πρόκειται για μια τάση υπερυψώσεως της Παναγίας, πράγμα που δε θέλει ούτε η ίδια η Παναγία. Η Παναγία είναι υπερυψωμένη μόνο όταν είναι δίπλα στον Υιό και Θεό τής. Η Παναγία είναι ο πρώτος άνθρωπος πλησίον του Θεανθρώπου Λυτρωτού. Η υπερύψωσις όμως που της γίνεται από νοσηρούς ανθρώπους, οδηγεί στη θεοποίηση της, σε Μαριολατρεία. 
 Οι άλλοι είναι αιρετικοί, Προτεστάντες και Χιλιαστές που μιλάνε με γλυκύτητα για τον Ιησού Χριστό, αλλά περιφρονούν τελείως την Αειπάρθενο Θεοτόκο. Αναφέρουν μόνο για κάποια Μαρία, σαν να πρόκειται για καμιά Μαρία της γειτονιάς τους! 
  Όσοι πιστεύουν ορθόδοξα στον Υιό του Θεού, που έγινε Υιός του ανθρώπου, αυτοί πιστεύουν και τιμούν ορθόδοξα και τη Μητέρα του σαρκωθέντος Υιού και Λόγου του Θεού.

 
(Ιερά Μητρόπολις Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας).

Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

 Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Η Παναγία έχει μεγαλύτερη δυνατότητα προσβάσεως στον Κύριο, " ως έχουσα μητρική παρρησίαν". Όταν το παιδί κάνει κάποια σοβαρή αταξία και ο πατέρας, γεμάτος δικαία οργή είναι έτοιμος να ξεσπάσει, η μόνη που μπορεί να σώσει το παιδί της είναι η μητέρα. Το παιδί, τρομαγμένο, πέφτει στην αγκαλιά της μητέρας και την παρακαλεί. Κι εκείνη σπλαχνίζεται, και μεσολαβεί. Μπαίνει ανάμεσα στο παιδί και τον πατέρα και ικετεύει: " Μη το τιμωρήσεις! Συγχώρεσέ το. Δεν θα το ξανακάνει....". Και κάμπτεται ο πατέρας και σώζεται το παιδί από τη δικαία τιμωρία....Κάτι τέτοιο κάνει η Μητέρα του κόσμου, η Παναγία. Μπαίνει ανάμεσα σε εμάς , τα ατίθασα και άτακτα παιδιά, και στον Κύριο, που είναι δικός μας Πατέρας, αλλά συγχρόνως και δικός της Υιός. Και ικετεύει: " Μη! Υιέ μου και Κύριε, σώσε τον κόσμο σου...". Και ο Κύριος ακούει. " Πολλά γάρ ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου". 

(Ιερά Μητρόπολις Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας).

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία. Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Η σχέση μας με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι λαχτάρα του θείου. Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά..

Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτ’ άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει Χριστός. Ζεις στα άστρα, στο άπειρο, στον ουρανό με τους αγγέλους, με τους αγίους, στη γη με τους ανθρώπους, με τα φυτά, με τα ζώα, με όλους, με όλα. Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε πίεση, ούτε άγχος, ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση. Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει… Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται.

ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΧΛΙΑΠΑΣ: ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ!

Όσιος Αρσένιος Χλιάπας! Επειδή η ψυχή είναι ως αθάνατο μέρος του σώματος εκείνο που έχει απείρως μεγάλη αξία, δεν έπρεπε να κάνουμε τίποτα άλλο, παρά να βάζουμε τον Κύριο μέσα μας με τη Θεία Κοινωνία, να διαβάζουμε τα λόγια του Θεού, και να μιλάμε συνέχεια με το Θεό..."

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ, ΜΗΤΕΡΑ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΗ, ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ, ΒΟΗΘΑ ΚΑΙ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ!

Υπεραγία Θεοτόκε, Μητέρα φιλόστοργη, Μητέρα όλων, βοήθα και σώσον ημάς!

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: "ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΝΕΚΡΩΣΙΝ".

Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή;  Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι στον εαυτό σου και να λες σιγά-σιγά το τροπάριο: “Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…”. 

Θα βλέ­πεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου έγινε! Η Ανάσταση του Χρι­στού, η σωτηρία μας.. 
Και θα συνειδητοποιήσεις ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει, είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: "ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!".

 ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΌΠΟΥΛΟΣ: " ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!

865) Σύμφωνα με την Ιερά Παράδοση, η Παναγία κοιμήθηκε το 44 μ. Χ . Κατά την μεταφορά του σκηνώματος της, προκειμένου να ταφεί, οργανώθηκε από κάποιους Ιουδαίους ένα " χτύπημα" , με σκοπό να πεταχτεί κάτω στο έδαφος το φέρετρο που την μετέφεραν. Συνέβη όμως ένα θαυμαστό γεγονός: 

Αυτοί που προσπάθησαν να κάνουν αυτή την ασέβεια, τυφλώθηκαν! Ένας Εβραίος μάλιστα θέλησε να αρπάξει το φέρετρο, για να δει, ποιά θα είναι η τιμωρία του. Όχι μόνο τυφλώθηκε, αλλά και τα ασεβή χέρια του, κοπήκανε και μείνανε κολλημένα στο φέρετρο της Θεοτόκου! Αυτό το γεγονός, έκανε τον Εβραίο να νοιώσει συντριβή καρδιάς και να πιστέψει στο Χριστό και στην Παναγία! Μάλιστα πήρε ένα κομμάτι από το ένδυμα της Παναγίας και κατά θαυμαστό τρόπο αποκόλλησαν τα χέρια του από το φέρετρο και συγκολλήθηκαν πάλι στο σώμα του! 

Όσοι τυφλώθηκαν και πίστεψαν, θεραπεύτηκαν από την Παναγία μας....

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ..., ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΦΟΒΗΘΕΙ!

Π. Ανανίας Κουστένης: Όποιος αγαπά την Παναγία με όλη του την ψυχή και με όλη του την ύπαρξη και όποιος την εμπιστεύεται και όποιος αφήνει επάνω της όλες του τις ελπίδες και προσπαθεί να κάμει πράξη το Ευαγγέλιο του Υιού και Θεού Της, εκείνος δεν έχει τίποτε να φοβηθεί, τίποτε μα τίποτε, ούτε σε αυτόν τον αιώνα, ούτε στον μέλλοντα. Αφού θα έχει μαζί του την Υπεραγία Θεοτόκο, την μετά Θεόν, Θεόν μας. Την Προστασία του κόσμου, την Υπέρμαχο Στρατηγώ, την Κυρία των Αγγέλων, αλλά και τη Μάνα των ανθρώπων.

Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΙΩΛΗΣ: Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΡΙΖΙΚΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Π. Παναγιώτης Τσιώλης: Η Μετάνοια αλλάζει ριζικά ακόμη και τα σχέδια του Θεού!

ΕΙΜΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΤΟ ΘΕΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!

Είμαι ευλογημένος γιατί έχω το Θεό στη ζωή μου!

Π.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΜΕΜΑΝ : "Η ΠΑΝΑΓΙΑ ".

Μέσα στη λάμψη του ασύγκριτου φωτός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κατά τις αυγουστιάτικες αυτές μέρες, όταν ο φυσικός κόσμος φθάνει στο αποκορύφωμα της ομορφιάς του και γίνεται ύμνος δοξολογίας και ελπίδας και σύμβολο ενός άλλου κόσμου, ακούγονται τα λόγια της εορτής «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν, ως γαρ ζωής Μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον». Ο θάνατος δεν είναι πλέον θάνατος. Ο θάνατος ακτινοβολεί αιωνιότητα και αθανασία. Ο θάνατος δεν είναι πλέον ρήξη αλλά ένωση. Δεν είναι λύπη, αλλά χαρά. Δεν είναι ήττα, αλλά νίκη. Είναι η αυγή της μυστικής και αιώνιας ημέρας.

+π.Αλεξάνδρου Σμέμαν "Η Παναγία"