ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ!

 Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ 

Περί της Θεομήτορος!

 

Όταν η ψυχή κατέχηται εκ της αγάπης του Θεού, ώ, πώς τότε τα πάντα είναι ευχάριστα, ηγαπημένα και ευφρόσυνα! Η αγάπη όμως αύτη συνεπάγεται οδύνην, και όσον βαθυτέρα είναι η αγάπη, τοσούτον μεγαλυτέρα είναι η οδύνη.
Η Θεομήτωρ ουδέποτε ημάρτησεν, ουδέ δια λογισμού, και ουδέποτε απώλεσε την χάριν, αλλά και Αυτή είχε μεγάλας θλίψεις. Ότε ίστατο παρά τον Σταυρόν, τότε ως ωκεανός απέραντος ήτο η θλίψις Αυτής, και οι πόνοι της ψυχής Αυτής ήσαν ασυγκρίτως μεγαλύτεροι του αδαμιαίου πόνου μετά την έξωσιν εκ του Παραδείσου, διότι και η αγάπη Αυτής ήτο ασυγκρίτως μεγαλυτέρα της αγάπης του Αδάμ εν τω Παραδείσω. 
Και εάν επέζησεν, επέζησε μόνον θεία δυνάμει, δια της ενισχύσεως του Κυρίου, διότι η ευδοκία Αυτού ήτο όπως ίδη την Ανάστασιν, και ύστερον, μετά την Ανάληψιν Αυτού, παραμείνη ως παράκλησις και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.
Ημείς δεν φθάνομεν εις το πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και δια τούτο δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν πλήρως το βάθος της θλίψεως Αυτής. Η Αγάπη Αυτής ήτο τελεία. Ηγάπα απείρως τον Θεόν και Υιόν Αυτής, αλλ’ ηγάπα και τον λαόν αγάπη μεγάλη. Και τί ησθάνετο άρα γε, ότε εκείνοι, τους οποίους Αύτη τοσούτον ηγάπα και των οποίων την σωτηρίαν επόθει έως τέλους, εσταύρουν τον ηγαπημένον Υιόν Αυτής;
Δεν δυνάμεθα αν συλλάβωμεν τούτο, διότι ολίγη είναι η αγάπη ημών δια τον Θεόν και τους ανθρώπους.
Καθώς άπειρος και ακατάληπτος υπήρξεν η αγάπη της Παναγίας, ούτως άπειρος ήτο και ο πόνος Αυτής, και ακατάληπτος μένει δι’ ημάς.
Ώ Άσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, ειπέ εις ημάς, τα τέκνα Σου, πώς, ότε έζης επί της γης, ηγάπας τον Υιόν Σου και Θεόν; Πώς ηγάλλετο το πνεύμα Σου επί τω Θεώ τω Σωτήρι Σου; Πώς προσέβλεπες εις το κάλλος του προσώπου Αυτού; Πώς εσκέπτεσο ότι Αυτός είναι Εκείνος, τον Οποίον διακονούν μετά φόβου και αγάπης πάσαι αι δυνάμεις των ουρανών;
Ειπέ εις ημάς τί ησθάνετο η ψυχή Σου, ότε εβάσταζες εις τας χείρας Σου το Θαυμαστόν Νήπιον; Πώς ανέτρεφες Αυτό; Πώς επόνει η ψυχή Σου, ότε μετά του Ιωσήφ επί τρεις ημέρας εζήτεις Αυτόν εν τη Ιερουσαλήμ; Οποίαν έζης αγωνίαν, ότε ο Κύριος παρεδόθη εις σταύρωσιν και απέθανεν επί του Σταυρού;
Ειπέ εις ημάς: Οποία χαρά εγένετο εις Σε δια την Ανάστασιν ή πώς επλήττετο η ψυχή Σου εκ του πόθου του Κυρίου μετά την Ανάληψιν;
Αι ψυχαί ημών έλκονται, ίνα γνωρίσουν περί της ζωής Σου μετά του Κυρίου επί της γης, Συ δε δεν ηυδόκησας να παραδώσης πάντα ταύτα τη Γραφή, αλλ’ εκάλυψας δια της σιγής το μυστήριον Σου.
Πολλά θαύματα και ελέη είδον από του Κυρίου και της Θεοτόκου, αλλά τελείως αδυνατώ να ανταποδώσω πως την αγάπην αυτήν.
Τί να ανταποδώσω εγώ εις την Υπεραγίαν Δέσποιναν, Ήτις δεν απεστράφη εμέ τον πεπτωκότα εν τη αμαρτία, αλλ’ εν ελέει επεσκέφθη εμέ και εσυνέτισεν; Εγώ δεν είδον Αυτήν, αλλά το Άγιον Πνεύμα έδωκεν εις εμέ να αναγνωρίσω Αυτήν εκ των πλήρους χάριτος λόγων Αυτής, και ευφραίνεται το πνεύμα μου, και η ψυχή μου ούτως έλκεται προς Αυτήν δια της αγάπης, ώστε και μόνον η επίκλησις του ονόματος Αυτής γλυκαίνει την καρδίαν μου.
Ότε ήμην νεαρός υποτακτικός, προσηυχόμην ποτέ ενώπιον της εικόνος της Θεομήτορος, και η προσευχή του Ιησού εισήλθεν εις την καρδίαν μου και ήρχισεν αφ’ εαυτής να προφέρηται εκεί. Άλλοτε εν τω ναώ ήκουον την ανάγνωσιν των προφητειών του Ησαΐου και εις τας λέξεις «Λούσασθε, και καθαροί γίνεσθε» (Ησ. α’ 16), εσκέφθην: «Μήπως η Παναγία ήμαρτε ποτε, έστω και δια του λογισμού»; Και ώ του θαύματος! Εντός της καρδίας μου φωνή τις, ηνωμένη μετά της προσευχής, προέφερε ρητώς: «Η Θεομήτωρ ουδέποτε ήμαρτεν, ουδέ δια σκέψεως».
Ούτως το Άγιον Πνεύμα εμαρτύρει εν τη καρδία μου την αγνότητα Αυτής. Εν τούτοις, κατά τον επίγειον βίον Αυτής, δεν ευρίσκετο εισέτι εν τω πληρώματι της γνώσεως και υπέπεσεν εις αδιάβλητα τινα σφάλματα ατελείας. Τούτο είναι φανερόν εκ του Ευαγγελίου, ότε, επιστρέφουσα από της Ιερουσαλήμ, δεν εγνώριζε πού είναι ο Υιός Αυτής, και επί τρεις ημέρας μετά του Ιωσήφ εζήτει Αυτόν (Λουκ. β’ 44-46).
Η ψυχή μου συνέχεται υπό φόβου και τρόμου, όταν αναλογίζωμαι την δόξαν της Θεομήτορος.
Ενδεής είναι ο νους μου και πτωχή και αδύνατος η καρδία μου, αλλ’ η ψυχή μου χαίρει, και έλκομαι, ίνα γράφω έστω και ολίγους λόγους δι’ Αυτήν.
Η ψυχή μου φοβείται να τολμήση, αλλ’ η αγάπη με πιέζει να μη αποκρύψω τας ευεργεσίας της ευσπλαγχνίας Αυτής.
Η Θεοτόκος δεν παρέδωκε τη Γραφή ούτε τας σκέψεις, ούτε την αγάπην Αυτής προς τον Θεόν και Υιόν Αυτής, ούτε τας οδύνας της ψυχής Αυτής κατά τον καιρόν της σταυρώσεως, διότι και τότε πάλιν δεν θα ηδυνάμεθα να συλλάβωμεν ταύτα. Η αγάπη Αυτής προς τον Θεόν ήτο ισχυροτέρα και φλογερωτέρα της αγάπης των Σεραφίμ και των Χερουβίμ, και πάσαι αι δυνάμεις των αγγέλων και αρχαγγέλων εκπλήττονται δι’ Αυτήν.
Καίτοι η ζωή της Θεομήτορος καλύπτεται υπό αγίας σιγής, ο Κύριος έδωκεν εις την Ορθόδοξον ημών Εκκλησίαν ίνα γνωρίζη ότι δια της αγάπης Αυτής περιπτύσσεται τον κόσμον όλον και εν Πνεύματι Αγίω βλέπει πάντας τους λαούς της γης και, ως ο Υιός Αυτής, πάντας σπλαγχνίζεται και πάντας ελεεί.
Ώ, εάν εγνωρίζομεν ποτε πόσον αγαπά η Παναγία πάντας τους φυλάσσοντας τας εντολάς του Χριστού, και πόσον λυπείται και θλίβεται δια τους μη μετανοούντας! Εγνώρισα τούτο εκ πείρας. Δεν ψεύδομαι, λέγω την αλήθειαν ενώπιον του Θεού, ότι εν πνεύματι γνωρίζω την Άχραντον Παρθένον. Δεν είδον Αυτήν, αλλά το Πνεύμα το Άγιον έδωκεν εις εμέ να γνωρίσω Αυτήν και την αγάπην Αυτής δι’ ημάς. Άνευ της ευσπλαγχνίας Αυτής η ψυχή μου θα απώλλυτο προ πολλού.
Εκείνη όμως ηυδόκησε να επισκεφθή και νουθετήση εμέ, όπως μη αμαρτάνω. Είπεν εις εμέ: «Δεν είναι αρεστόν εις εμέ να βλέπω τα έργα σου». Οι λόγοι Αυτής ήσαν ευχάριστοι, ήρεμοι, πράοι και συνεκίνησαν την ψυχήν. Παρήλθον υπέρ τα τεσσαράκοντα έτη, αλλ’ η ψυχή μου δεν δύναται να επιλησθή εκείνης της γλυκείας φωνής, και δεν γνωρίζω πώς να ευχαριστήσω την αγαθήν ελεούσαν Μητέρα του Θεού.
Εν αληθεία, Αυτή είναι η Αντίληψις ημών ενώπιον του Θεού, και μόνον το όνομα Αυτής χαροποιεί την ψυχήν. Αλλά και ο ουρανός όλος και όλη η γη χαίρουν δια την αγάπην Αυτής.
Αξιοθαύμαστον και ακατάληπτον πράγμα! Ζη εν τοις ουρανοίς και αδιαλείπτως θεωρεί την δόξαν του Θεού, αλλά δεν επιλανθάνεται και ημών των πενήτων, και δια της ευσπλαγχνίας Αυτής περιβάλλει όλην την γην και πάντας τους λαούς.
Και αυτήν την Άχραντον Μητέρα Αυτού ο Κύριος έδωκεν εις ημάς. Αύτη είναι η χαρά και η ελπίς ημών.
Αύτη είναι η κατά πνεύμα Μήτηρ ημών, και είναι πλησίον εις ημάς κατά φύσιν ως άνθρωπος, και εκάστη χριστιανική ψυχή έλκεται προς Αυτήν εν αγάπη.
 
Αρχιμ. Σωφρονίου, Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ι.Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 1999, σελ. 291-293

ΟΣΙΟΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ: ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Όσιος Ευμένιος Σαριδάκης: Δεν μπορούμε να καταλάβομε το θέλημα του Θεού γιατί δεν μας αφήνει το θέλημα μας και γιατί βλέπουμε τα λάθη των άλλων και όχι τα δικά μας. 

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ, ΕΙΝΑΙ ΠΝΟΗ!

Π. Ανανίας Κουστένης: Το χιούμορ είναι ζωή, είναι πνοή. Αν κάνεις τον άλλο να γελάσει, ενώ είναι στεναχωρημένος, είναι όλα τα λεφτά! Το γέλιο είναι άϋλη φιλανθρωπία! 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: ΒΑΛΤΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ!

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: Βάλτε τον Άγιο που γιορτάζει συνέχεια μες στο στόμα. Μου έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος: ο Άγιος που γιορτάζει Νεόφυτέ μου, την Δόξα του την θέλει. Θέλει να τον επικαλεστείς, να τον δοξάσεις, να τον ευχαριστήσεις και όταν του τα κάνεις αυτά πάνω στη χαρά του που γιορτάζει, θα ξεχάσει εάν μερικές φορές τον έχεις λυπήσει κι ότι του ζητήσεις θα σου το δώσει. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΦΤΩΧΕΙΑ;

 Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Τι θα πει πνευματική φτώχεια;

 

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι
 
Τι θα πει πνευματική φτώχεια; Όλοι σας έχετε δει ανθρώπους που είναι φτωχοί κι άποροι. Για να περιγράψουμε την πνευματική φτώχεια λοιπόν ας εξετάσουμε πρώτα την υλική φτώχεια, ώστε από τα όμοια να φτάσουμε σε μια σωστή εξήγηση.
Άπορος, όπως το λέει κι η λέξη, είναι εκείνος που δεν έχει τίποτα.
Ό,τι μπορεί να ελπίζει πως θα λάβει θα έρθει μόνο από την ευσπλαχνία των άλλων. Ούτε ένα κομμάτι ψωμί για να χορτάσει την πείνα του δεν έχει ή κάτι για να ξεδιψάσει τη δίψα του, που το έχουν άφθονο όλοι οι άνθρωποι.
Δεν θα είχε κατάλυμα για να βάλει μέσα το κεφάλι του, αν κάποιος δεν του έδινε χρήματα για να περάσει τη νύχτα του. Δεν θα είχε τίποτα να ντύσει τη γύμνια του αν κάποιος φιλεύσπλαχνος δεν τον λυπόταν και δεν του αγόραζε ρούχα.
Κι αν κάποιος απ’ αυτούς έχει κάποια ρούχα, αυτά είναι παλιά, λερωμένα, κουρελιασμένα, τελείως άχρηστα, που καμιά φορά δε θα ήθελες ούτε να τ’ αγγίξεις. Όλοι τον περιφρονούν και τον κοροϊδεύουν λες κι έχουν να κάνουν με σκουπίδια, με ακαθαρσίες, αν και στα μάτια του Θεού κάποιοι φτωχοί μπορεί να λάμπουν όπως ο χρυσός στο χωνευτήρι. Πάρε σαν παράδειγμα το Λάζαρο του ευαγγελίου.
Ας προσπαθήσουμε τώρα να μεταφέρουμε αυτά τα φυσικά χαρακτηριστικά του φτωχού και άπορου σε κάποιον που είναι «πτωχός τω πνεύματι».
Μιλάμε για τον άνθρωπο που παραδέχεται πως είναι πνευματικά φτωχός, που ομολογεί πως δεν έχει τίποτα δικό του· περιμένει τα πάντα μόνο από το έλεος του Θεού.
Είναι σίγουρος πως ο ίδιος δεν μπορεί ούτε να σκεφτεί μα ούτε και να επιθυμήσει κάτι καλό, αν δεν του δώσει ο Θεός ένα καλό λογισμό ή μια καλή έμπνευση.
Είναι πεισμένος πως χωρίς τη χάρη του Ιησού Χριστού δεν μπορεί ούτε μια καλή πράξη να κάνει.
Τον εαυτό του τον λογαριάζει σαν τον χειρότερο και τον πιο αμαρτωλό απ’ όλους.
Κάθε φταίξιμο το ρίχνει στον εαυτό του και δεν κρίνει ποτέ τους άλλους.
Ομολογεί πως το ένδυμα της ψυχής του είναι λερωμένο, βρώμικο, τελείως άχρηστο.
Δεν παύει να ικετεύει τον Κύριο Ιησού Χριστό να καθαρίσει το χιτώνα της ψυχής του και να τον ντύσει με τον άφθαρτο χιτώνα της δικαιοσύνης.
Προσπαθεί πάντα να καταφεύγει κάτω από τα φτερά του Θεού.
Πουθενά αλλού δεν μπορεί να βρει ασφάλεια, παρά μόνο στον Κύριο.
Ό,τι κι αν έχει το λογαριάζει σαν δώρο του Θεού.
Γι’ αυτό τον ευχαριστεί και τον δοξολογεί διαρκώς, μα και δίνει μέρος από τα ελέη του Θεού σ’ εκείνους που του ζητούν.
Αυτός είναι ο «πτωχός τω πνεύματι».
Τέτοιος φτωχός πνευματικά είναι πραγματικά μακάριος κι ευτυχισμένος, όπως είπε ο Κύριος.
Γιατί όπου υπάρχει ταπείνωση, όπου υπάρχει ομολογία της φτώχειας και της αθλιότητας, εκεί υπάρχει κι ο Θεός.
Κι όπου υπάρχει ο Θεός έχουμε κάθαρση από τις αμαρτίες, ειρήνη, φωτισμό, ελευθερία, ευδαιμονία και μακαριότητα.
Σ’ αυτούς τους πνευματικά φτωχούς ήρθε ο Κύριος για να φέρει το χαρμόσυνο άγγελμα του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού.
Πρόσεξε: λέει στους πνευματικά φτωχούς κι όχι στους πλούσιους, γιατί η υπερηφάνειά τους απομακρύνει τη χάρη του Θεού, και τότε μοιάζουν με σπίτι άδειο και βρώμικο.
Οι άνθρωποι δεν απλώνουν το χέρι τους για να βοηθήσουν και να ελεήσουν εκείνους που είναι πραγματικά φτωχοί και ζητούν απεγνωσμένα τα βασικά αγαθά;
Τότε, πώς δε θα δείξει πολύ περισσότερο ο Θεός το έλεος και την πατρική του φροντίδα στους πνευματικά φτωχούς που τον επικαλούνται και δε θα τους γεμίσει με τ’ αμέτρητα πλούτη Του;
Δε βλέπουμε τους αγρούς πώς υγραίνονται πλούσια με την πρωινή δροσιά, πώς λουλουδιάζουν και σκορπούν μεθυστικό άρωμα;
Εκεί που βλέπουμε χιόνι, πάγο και ξεραΐλα είναι οι κορυφές των βουνών.
Οι βουνοκορφές είναι μια εικόνα των υπερήφανων ανθρώπων.
Οι πεδιάδες είναι εικόνα των ταπεινών.
 
Απόσπασμα από το βιβλίο Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης, «Οι Μακαρισμοί. Δέκα ερμηνευτικές ομιλίες», επιμέλεια, Πέτρος Μπότσης, μετάφραση Ελένη Μουντενίτσα, Αθήνα 2005.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: "Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ".

Με μισή ώρα προσευχής το βράδυ, θα κερδίσεις τρεις ώρες καλύτερου ύπνου. 

Και το πρωί που πρέπει να πας στη δουλειά σου, σήκω νωρίτερα και προσευχήσου με θέρμη. Θ’ αποκτήσεις γαλήνη και ενεργητικότητα για όλη την ημέρα.

*Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης*

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ.

 Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, για τον Άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης. (20 Δεκεμβρίου μνήμη του Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης)

"Και ο Πατέρας Ιωάννης είχε μέσα του άφθονη τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.."

Toν Πατέρα Ιωάννη εγώ τον είδα στην Κρονστάνδη. Τελούσε τη Θεία Λειτουργία. Θαύμασα τη δύναμη της προσευχής του, και από τότε, παρότι πέρασαν γύρω στα σαράντα χρόνια, δεν είδα κανέναν να λειτουργεί όπως εκείνος! O Λαός τον αγαπούσε και όλοι στέκονταν με φόβο Θεού. Και αυτό δεν είναι παράδοξο, γιατί το Άγιο Πνεύμα ελκύει κοντά Του τις καρδιές των ανθρώπων. 

Βλέπουμε στο Ευαγγέλιο τί πλήθη Λαού ακολουθούσαν τον Κύριο. Ο Λόγος του Κυρίου προσείλκυε το Λαό, γιατί προσφερόταν με το Άγιο Πνεύμα, και γι' αυτό είναι γλυκός και ευάρεστος στην ψυχή. Όταν ο Λουκάς και ο Κλεόπας πορεύονταν στους Εμμαούς και τους πλησίασε στο δρόμο ο Κύριος και μιλούσε μαζί τους, καίγονταν οι καρδιές τους από την αγάπη του Θεού. Και ο Πατέρας Ιωάννης είχε μέσα του άφθονη τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που θέρμαινε την καρδιά του στην αγάπη του Θεού, και το Ίδιο Άγιο Πνεύμα επενεργούσε μέσω αυτού στους ανθρώπους. Είδα πώς έτρεχε πίσω του ο Λαός, σαν σε πυρκαγιά, για να πάρουν ευλογία, και όταν την έπαιρναν, χαίρονταν, γιατί το Άγιο Πνεύμα είναι ευχάριστο και δίνει στην ψυχή ειρήνη και γλυκύτητα.

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΑ!

 ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΑ

 

Τελικά δεν αξίζει να μιλάς σε όλους για όλα.
Γιατί ούτε θα σε καταλάβουν όλοι, ούτε έχεις γνώσεις για όλα.
Καλύτερα να σωπαίνεις και να φεύγεις.
Ο εγωισμός μας πάντα μας προτρέπει να απαντήσουμε. Δεν χρειάζεται. Ειδικά τότε που καταλαβαίνουμε ότι ο άλλος δεν θέλει να ακούσει κάποια απάντηση, αλλά θέλει απλά να μας προκαλέσει.
Χρειάζεται να προφυλάξουμε τον εαυτό μας από τέτοιες καταστάσεις, διότι περί αυτού πρόκειται.
Να διαφυλάξουμε την ειρήνη της καρδιάς μας και να μην πέφτουμε στην παγίδα του εγωισμού που μας σπρώχνει προς την σύγκρουση.
Σώπα και φεύγε από ανθρώπους φανατικούς και προκατειλημμένους, αλαζόνες και ειρωνικούς.
Μην προσπαθείς να πείσεις κανέναν τέτοιο άνθρωπο για το οτιδήποτε. Εάν όντως θέλει να σε καταλάβει τότε θα εκτιμήσει και την σιωπή σου και ίσως σε προσεγγίσει πλέον διαφορετικά.
Εάν συνεχίσει όμως να σου μιλά ως αυθεντία και γεμάτος αλαζονεία, τότε απομακρύνσου από αυτόν.
Δεν θα κερδίσεις τίποτα από την συναναστροφή μαζί του, μάλλον θα χάσεις την ειρήνη σου.
Όχι, το να υπομένεις τέτοιο άνθρωπο δεν είναι καλό. Διότι του τρέφεις, άθελά σου, το αυτοείδωλό του.
Εάν έστω μια σπίθα αυτομεμψίας του έχει απομείνει, η φυγή σου ίσως τον κάνει να συνέλθει. Εάν όχι, τότε μην νιώθεις ενοχές για την δική του στάση ζωής και τρόπο σκέψης.
Χρειάζεται να πάψουμε να νιώθουμε ενοχές για την κακή συμπεριφορά των άλλων. Κάνουμε κι εμείς λάθη και χρειάζεται η μετάνοιά μας, όμως μην διακατεχόμαστε από το ενοχικό σύνδρομο επειδή κάποιοι αδελφοί μας επιλέγουν συνειδητά την αδιαλλαξία και την υπεροψία.
Ναι, να δίνεις ευκαιρίες στους ανθρώπους, αλλά όχι εις βάρος της λογικής και της αλήθειας.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ!

 Συγκλονιστικές προφητείες

που επιβεβαιώνονται στις μέρες μας!

 

Μια συγκλονιστική προφητεία επαληθεύεται από τον Άγιο Γέροντα Παΐσιο και τα χρήματα που θα εκλήψουν από τον κόσμο!
Η παρακάτω περιγραφή είναι μια πραγματική μαρτυρία προσκυνητή από το βιβλίο «Μαρτυρίες Προσκυνητών- Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης». Ένα βιβλίο στο οποίο περιέχονται πολλές μαρτυρίες σχετικά με το διορατικό και προορατικό χάρισμα του Γέροντα, νουθεσίες, λόγοι σοφίας και χάριτος και πολλά θαυμαστά γεγονότα.
Ο Γέροντας το 1983 στη Σουρωτή είχε αναφέρει συγκεκριμένα: «Θα έρθει καιρός που θα ανεβαινοκατεβαίνουν κυβερνήσεις, θα εναλλάσσονται τα κόμματα, θα ανακαλούνται διατάγματα, θα ψηφίζονται νόμοι και θα καταργούνται άλλοι, και θα επικρατεί σύγχυση και ταραχή. Τότε, όμως, θα αντιδράσουν λίγοι πιστοί Χριστιανοί αλλά και το Κ.Κ.Ε..»
«Μα πώς είναι δυνατόν παππούλη να γίνει μια παγκόσμια δικτατορία με τα σημερινά δεδομένα;» ρωτούσα με περισσή απορία, μιας και η στενομυαλιά μου δε με άφηνε να σκεφτώ πιο καθαρά, πιο ξάστερα.
Ο παππούλης χαμογελούσε, με ένα χαμόγελο όλο γαλήνη, αλλά και συμπόνια απέναντι σε έναν νεαρό, που επειδή ήξερε πέντε γράμματα παραπάνω, νόμιζε πως μπορούσε και να διυλίσει και τον …κώνωπα.
Το χρήμα θα εκλείψει από τον κόσμο. Τα κράτη όλης της γης θα χρεοκοπήσουν
«Μα δεν καταλαβαίνεις τις προθέσεις του; Δεν θα αναγκάσει κανέναν να δεχτεί κανένα σφράγισμα παιδί μου! Τίποτε τρομαχτικό από αυτά που φαντάζεσαι. Θα το κάνει μέσω του χρήματος. Το χρήμα θα εκλείψει από τον κόσμο. Τα κράτη όλης της γης θα χρεοκοπήσουν και δεν θα έχουν χρήματα για να ταΐσουν τους λαούς τους. Και τότε, οι τράπεζες που είναι όργανά του, θα δώσουν χρήματα στα κράτη και αυτά θα τον προσκυνήσουν ως μεγάλο ευεργέτη. Μέσω της τεχνολογίας θα σκλαβώσει τον κόσμο. Και δεν θα το κάνει με εξαναγκασμό. Εσύ μόνος σου θα πας να σκλαβωθείς. Θα πάρεις τις διάφορες τραπεζικές κάρτες για να κάνεις – υποτίθεται – τη δουλειά σου, ενώ θα κάνεις αυτό που θέλει αυτός. Θα σκλαβωθείς μόνος σου, για να εξακολουθείς να απολαμβάνεις τη ζωή που έχεις τώρα. Κατάλαβες;»
Όλα αυτά μου φαινόταν τρομερά υπερβολικά. Δηλαδή δεν μπορούσα να κατανοήσω ακόμη το πώς θα μπορούσε κάποιος να σκλαβωθεί με τη …θέλησή του!
«Να πώς θα γίνει… Σήμερα μαρκάρει όλα τα τρόφιμα που βλέπεις με το γραμμωτό κώδικα. Αυτός ο γραμμωτός κώδικας, που έχει και τους αριθμούς το ονόματός του, χωράει πολλές πληροφορίες για τα προϊόντα. Πού κατασκευάστηκαν, από ποιόν, από ποιό κράτος, ποια παρτίδα, όλα όσα αφορούν το προϊόν. Το ίδιο θα κάνει και για τον άνθρωπο. Θα τον καταντήσει έναν αριθμό. Έναν μοναδικό αριθμό, που να τον αναγνωρίζουν όλα τα κομπιούτερ της γης. Η Αγία Γραφή μάς λέει πώς θα «αναγκάσει».
Εσένα σε ανάγκασε κανείς να βγάλεις αυτή τη τραπεζική κάρτα που έχεις; Όχι βέβαια! Μόνος σου πήγες και την έβγαλες, επειδή σε διευκολύνει για να βγάζεις τα λεφτά σου από τη τράπεζα! Απλό δεν είναι; Ε, αύριο-μεθαύριο, αυτό που σου φαίνεται εσένα ως απλοϊκό, θα είναι αναπόφευκτο. Δεν θα σε υποχρεώνει κανείς να το κάνεις, αλλά αν δεν το κάνεις, δεν θα μπορείς να πάρεις εύκολα τα λεφτά σου, θα χρειάζεσαι μια διαδικασία που μπορεί να κρατήσει και βδομάδες!Γιατί όλα θα είναι αυτοματοποιημένα! Μέσω κομπιούτερ! Δεν θα υπάρχουν χαρτιά παρά μόνον αυτές οι κάρτες. Εκεί μέσα θα σε έχουν μαρκάρει. Και μετά σιγά-σιγά, θα τις εξαφανίσουν τις κάρτες με τη δικαιολογία ότι μπορεί κάποιος να σου τις κλέψει και να σηκώσει τα λεφτά σου. Τότε, θα σου βάλουν το μαρκάρισμα στο χέρι σου ή στο μέτωπο. Το κεφάλι σου και το χέρι σου αποκλείεται να στο κλέψουν. Κι αυτό θα είναι η ταυτότητά σου, ο αριθμός σου και ο λογαριασμός στην τράπεζά σου. Αυτό θα είναι όμως και το τέλος σου».
 
Άλλη συγκλονιστική προφητεία επιβεβαιώνεται: «Έρχεται μεγάλη πείνα στην Ελλάδα… Θα κλείσουν μαγαζιά…»
 
Ο σεπτός Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Λαρίσης π. Σεραφείμ Δημόπουλος, ήταν πραγματικά «ένας ασκητής στον σύγχρονο κόσμο» με πολλά θαυμαστά σημεία της Χάριτος του Θεού στην οσιακή του ζωή και στην φιλάνθρωπη δράση του, με έκδηλο το θεόσδοτο χάρισμα των ιάσεων, της προόρασης, καθώς και της προφητείας
Μια από τις συγκλονιστικότερες προφητείες του, η οποία επιβεβαιώθηκε στις μερες μας καταγράφεται στο βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», Τομ. β΄, Βιογραφία κδ΄, σελ. 350, 368, 370 και 371–372.
 
Γέροντας Ιωσήφ: “Θα πέσει η κυβέρνηση και τότε η Τουρκία θα επιτεθεί! Μοναδική σωτηρία θα αποτελεί η φυγή στα δάση και τα βουνά!”
 
Έλεγε κάποτε ο, γεμάτος φωτισμό και Χάρη Θεού, ο Γέροντας: «Ήρθε εδώ μία παρέα Προτεστάντες. Εξωτερικά, έδειχναν πολύ φιλικοί και μου έλεγαν για τους αγαθούς σκοπούς και τα σχέδιά τους. Έκανα προσευχή και “μπήκα” μέσα στην σκέψη τους. Απ’ έξω φαινόντουσαν σαν αρνιά. Και μέσα τους ήταν λύκοι! Παμπόνηροι άνθρωποι!».
 
Οι προφητείες που επιβεβαιώθηκαν:
 
Κάποιος ιερέας πήγε και είπε στον π. Σεραφείμ ότι έχουμε καλόν Αρχιεπίσκοπο τον μακαριότατο Χριστόδουλο (Παρασκευαΐδη, από την Ξάνθη, 1939–2008) και αυτός απάντησε: «Καλός, είναι! Ανακατεύεται στα ποδάρια των πολιτικών· αλλά, να ξέρεις, δεν θα ζήσει πολλά χρόνια!». Και, πράγματι· ενώ ήταν υγιής ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ξαφνικά σε λίγο “αρρώστησε” και εκοιμήθη.
 
Το 2007, σε μία συζήτηση αποκάλυψε τα εξής σε πνευματικό του τέκνο (τον π. Παύλο Τσουκνίδα): «Έρχεται, όπου νά ’ναι, μεγάλη κρίση στην Ελλάδα. Θα κλείσουν μαγαζιά, θα απολυθούν υπάλληλοι, θα κλείσουν μαγαζιά και επιχειρήσεις. Μη ρωτάς τι πείνα έρχεται! Πάνε αυτά που ήξεραν (εξαλλοσύνες, σπατάλες, καλοπέραση…)!
Το ψωμί, τώρα το πετάνε! Όμως σ’ αυτήν την κρίση που έρχεται –θα είναι παγκόσμια βέβαια– αλλά στην Ελλάδα θα είναι μεγαλύτερη· θα πουν το “ψωμί–ψωμάκι’”! Δουλειές, δεν θα υπάρχουν. Έρχεται φτώχεια και πείνα, πάτερ Παύλε! Σου το λέω, να το ξέρεις!».
 
Ο π. Σεραφείμ Δημόπουλος, με την καθάρια δύναμη του Αγίου Πνεύματος που ενοικούσε μέσα του, είχε προειδοποιήσει πολύ χαρακτηριστικά έναν πολύτεκνο οικογενειάρχη, ο οποίος στις αρχές του 2008 θέλησε να ζητήσει «ευλογία» από τον Γέροντα για να αρχίσει να κτίζει κάτι για τα παιδιά του. Και ο Γέροντας π. Σεραφείμ, του απάντησε: «Όχι, παιδί μου! Ν’ ασχοληθείς με την γη για να ζήσεις τα παιδιά σου. Γιατί, να! Θα κοιμηθούμε ένα βράδυ και θα τα έχουμε όλα. Και το πρωΐ θα ξυπνήσουμε και δεν θα έχουμε τίποτε!».
 
Στο βιβλίο του με τίτλο «Ρήματα Ζωής», έγραψε χαρακτηριστικά ο μακαριστός πατήρ Σεραφείμ: «Όλοι διαισθανόμαστε ότι τα χρόνια της αφθονίας και του πλούτου γρήγορα θα παρέλθουν και ο άνθρωπος θα βρεθεί σε εποχές πόνου και στερήσεων».
[Από το βιβλίο: «Ασκητές μέσα στον κόσμο», Τομ. β΄, Βιογραφία κδ΄, σελ. 350, 368, 370 και 371–372.
 
ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΟΙ ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΜΕΛΛΟΝ!

 Οι φιλάργυροι και το πνευματικό τους μέλλον

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ,

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

 

Τον τελευταίο καιρό, αποκαλύπτονται πολλά σκάνδαλα στην ελληνική κοινωνία, τα πλείστα των οποίων σχετίζονται, άμεσα ή έμμεσα, με το πάθος της φιλαργυρίας ή φιλοπλουτίας. Ωστόσο, εδώ και αιώνες, στην πνευματική παράδοση του Ελληνισμού, είναι αποδεκτά τα πρότυπα της ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως, σύμφωνα με τα οποία ο άνθρωπος αποτελεί το μοναδικό υλικοπνευματικό ον της Δημιουργίας του Θεού, που τιμήθηκε από Εκείνον με τα πνευματικά χαρίσματα του «κατ’ εικόνα», με τα οποία πορεύεται προς τον «καθ’ ομοίωσιν Θεού» προορισμό του. Συνεπώς, είναι δεδομένο ότι ο άνθρωπος, εκ φύσεως, αποτελεί υλικοπνευματική ύπαρξη και ότι είναι θέλημα του Θεού – Δημιουργού του να διατηρεί στη ζωή του, την υπαρξιακή του ισορροπία, μεταξύ της υλικής και της πνευματικής του φύσεως. Σκοπός της ελεύσεως του Θεανθρώπου στον κόσμο αλλά και της Εκκλησίας, που ίδρυσε ο ίδιος, είναι να βοηθείται ο άνθρωπος, πνευματικά, προκειμένου να χρησιμοποιεί ορθά την ελευθερία του και να φτάνει, με τη σύμπραξη πάντοτε της θείας χάριτος, στην εκπλήρωση του προορισμού του, που είναι η εν Χριστώ ολοκλήρωση και τελείωσή του. Ωστόσο, αυτόν τον αγώνα, έρχεται και αντιμάχεται ο αντίχριστος και πονηρός πολέμιος της σωτηρίας του, ο διάβολος, βάζοντας στους λογισμούς του πάθη και προκλήσεις, όπως είναι η φιλοπλουτία, η φιληδονία και η φιλοδοξία. Στο παρόν άρθρο μας, εξ αιτίας και όσων σχετικών εσχάτως αποκαλύπτονται, θα προσεγγίσουμε το πάθος της φιλοπλουτίας και την αποδομητική του επίδραση στην πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου. Φιλόπλουτος ή φιλοχρήματος είναι αυτός, που υποδουλώνεται, υλικά και πνευματικά, στα χρήματα. Ο Ιερός Χρυσόστομος αναφέρει ότι «κανείς δεν είναι περισσότερο ανόητος, από τον δούλο των χρημάτων. Νομίζει ότι τα εξουσιάζει, ενώ εκείνα τον εξουσιάζουν. Νομίζει ότι είναι κύριος των χρημάτων του, ενώ στην πραγματικότητα είναι δούλος τους. Ο Χριστός δεν κατηγορεί τα χρήματα, αλλά αυτούς που είναι δούλοι σ' αυτά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο εμπόδιο, στο δρόμο προς τον Ουρανό, όσο ο πλούτος. Ας περιφρονήσουμε τον πλούτο, για να μην περιφρονήσουμε την ψυχή μας». Τον φιλάργυρο τον ονομάζει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, άφρονα, θεωρώντας ότι καταναλώνει τη σύντομη ζωή του  μέσα σε μια άγονη, μάταιη και άφρονη δραστηριότητα, όπως είναι το πάθος της αποθήκευσης υλικών αγαθών (Λουκ. 12, 16-21). Το πάθος αυτό γεννάται στην ψυχή, επειδή ο άνθρωπος δεν αγαπά τον πλησίον του, όπως τον εαυτό του, γεγονός που τον καθιστά ατομοκεντρικό ή εγωκεντρικό, καθώς πορεύεται μακράν της αλήθειας της ζωής και της οδού του Ευαγγελίου (Μάρκ. 12, 28-32). Αδυνατεί να διαχειριστεί, χριστιανικά, την αφθονία των υλικών αγαθών, καθώς το πάθος δεν του επιτρέπει να συνειδητοποιήσει ότι όσα έχει και κατέχει, του προσφέρονται, ως δοκιμασία, για να κερδίσει, μέσω της δι’ αυτών άσκησης της φιλανθρωπίας, την αιωνιότητα. Αντί να μοιράζεται με τους αδελφούς του τα υλικά αγαθά, που του προσφέρει ο Θεός, αυξάνοντας έτσι τα πνευματικά, αποφασίζει να ζει, εντός των υλικών απολαύσεων, μόνος του, καθώς αποδέχεται τις προτροπές του διαβόλου, που τον απομακρύνουν από το πνεύμα της αγάπης του Θεού και τον εγκλωβίζουν στο πάθος της φιλαυτίας και της φιλοπλουτίας. Έτσι, αγνοεί και περιφρονεί την αιώνια ζωή του Θεού, χάριν του ολέθριου έρωτά του προς τα υλικά και τα γήινα. Μετασχηματίζει και αμαυρώνει την αθάνατη και πνευματική φύση της ψυχής του,  προσφέροντάς της υλικές και φθαρτικές απολαύσεις, που δεν είναι γι αυτήν, καθώς αυτή χορταίνει, μόνον, με πνευματικές αρετές, όπως είναι η αγάπη, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η ελεημοσύνη κ.ά. Ο Ευαγγελικός λόγος προτρέπει τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους πιστούς να πουλήσουν τα υπάρχοντά τους και να προσφέρουν τα χρήματα στους φτωχούς: «Αποκτήστε πορτοφόλια, που δεν παλιώνουν, πλούτη μόνιμα στον κόσμο του Θεού» (Λουκ, 12, 33). «Μην προσπαθείτε να πλουτίζετε με επίγειους θησαυρούς, που αφανίζονται από τη σκουριά ή κλέπτονται από τους κλέφτες, αλλά  πλουτίζετε με ουράνιους θησαυρούς» (Ματθ 6, 19 – 20). Ο Απ. Παύλος παραγγέλλει: «Εκείνοι που κατέχονται από την επιθυμία των χρημάτων, πέφτουν στον πειρασμό και στην παγίδα που τους στήνει ο σατανάς και σε επιθυμίες πολλές και βλαβερές, που τους βυθίζουν στην καταστροφή και στην απώλεια» (Τιμ. 6, 9-10). Ο Απόστολος, επίσης, παραγγέλλει στους πλουσίους να μην στηρίζουν τις ελπίδες τους στον πλούτο, που είναι αβέβαιος, να πράττουν καλά έργα και να πλουτίζουν σ' αυτά και όχι σε χρήμα, να είναι πρόθυμοι να δίνουν και σε άλλους, από τα αγαθά τους και, έτσι, θα στεριώνουν το μέλλον τους, ελπίζοντας με βεβαιότητα στην απόκτηση της αιώνιας ζωής» (Τιμ. Α' 6, 17-19).  Αυτός που θησαυρίζει υλικά αγαθά για τον εαυτό του και δεν πλουτίζει στον Θεό, με αρετές αγάπης και ελέους προς τους συνανθρώπους του, προσφέρει την ψυχή του στους δαίμονες, που παραμονεύουν να την αρπάξουν και να την κατασπαράξουν. Η φιλαργυρία συνδέεται με την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρία, όπως διδάσκει ο Απ. Παύλος (Κολ. 3, 5). Ουσιαστικά, η φιλοχρηματία, αποτελεί ένα θανατηφόρο και διαβολικό πάθος, που αδειάζει την ψυχή από το πνεύμα της αγάπης του Θεού και από όλες τις αρετές. Όταν ασκούνται στη ζωή του ανθρώπου οι αρετές, τον οδηγούν στην εν Χριστώ τελείωσή του. Εάν όμως δεν ασκούνται, τότε οδηγείται στην παγίδα του διαβόλου, στην απιστία, στη μισανθρωπία και στην αδιαφορία, πάθη που αμαυρώνουν τα χαρίσματα του «κατ΄ εικόνα Θεού» στον άνθρωπο και μηδενίζουν την εκ Θεού δοθείσα δυνατότητα της εν Χριστώ αθανασίας του. Ο Απ. Παύλος θεωρεί τη φιλαργυρία, ως ρίζα όλων των κακών, καθώς «όσοι επιθυμούν τα χρήματα πλανώνται και απομακρύνονται από την πίστη, πληγώνοντας τον εαυτό τους με πολλά βάσανα» (Τιμ. Α΄ 6, 9- 10). Ο θησαυρισμός χρημάτων, συνεπώς, γεννά και καλλιεργεί την αφροσύνη και  αποτελεί μια παραφυσική λειτουργία της ανθρώπινης εσωτερικότητας, που αμαυρώνει τη θεϊκή της εικόνα. Για τη χριστιανική πίστη, δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό από την απώλεια της αιωνιότητας. Στο πλαίσιο αυτό, ο Χριστός είπε ότι «δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες, εις την Βασιλείαν του Θεού εισελεύσονται» (Μάρκ. 10, 23). Αυτός που αποθηκεύει χρήματα, περισσότερο βασανίζεται, παρά αναπαύεται. Η Παλαιά Διαθήκη διδάσκει ότι «αυτός που αγαπά με πάθος τα χρήματα δεν χορταίνει ποτέ από χρήματα» (Εκκλ. 5, 9). Ο Μ. Βασίλειος συμβουλεύει επ’ αυτού: «Όσο αυξάνεις άνθρωπε τον πλούτο σου, τόσο ματώνεται η αγάπη σου. Όσο υπερέχεις κατά τον πλούτο, τόσο υστερείς κατά την αγάπη. Αν έχεις πολλά πλούτη, τότε δεν έχεις αρκετή αγάπη. Ο πλούτος φέρνει όλη την καταστροφή στη ψυχή, όταν δεν διανέμεται στις φτωχές ψυχές». Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, επίσης, σημειώνει ότι «αυτός που θησαυρίζει χρήματα, δεν μπορεί να ανεβεί στον Ουρανό»,  ενώ ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης συμπληρώνει πως «το αν θα πάμε στον Παράδεισο ή στην κόλαση, δεν εξαρτάται από το αν έχουμε λίγα ή πολλά χρήματα, αλλά από τον τρόπο που θα χρησιμοποιήσουμε αυτά που έχουμε». Στην παραβολή της Μέλλουσας κρίσεως ο Χριστός αναφέρει τον τρόπο που θα γίνει η Τελική Κρίση των ανθρώπων: «Οι πλούσιοι πτωχεύουν και πεινούν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον απολαμβάνουν τα αιώνια αγαθά. Οι ελεήμονες, ελεηθήσονται. Μας λέει, ότι θα πει στους ελεήμονες: «Ελάτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήστε τη Βασιλεία… Πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, γυμνός ήμουν και με ντύσατε». Αντίθετα, τους μη ελεήμονες θα τους στείλει, μαζί με τον εμπνευστή τους διάβολο, στην αιώνια κόλαση, λέγοντάς τους: Πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά, διότι πείνασα και δεν μου δώσατε να φάω, δίψασα και δεν με ποτίσατε, γυμνός ήμουνα και δεν μου δώσατε ένα ρούχο να ντυθώ» (Ματθ.25, 42-43). Αυτό είναι, τελικά, το πνευματικό μέλλον των φιλάργυρων.
 
Ορθόδοξη Αλήθεια, 30/11/2022

http://thriskeftika.blogspot.com

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟ FACEBOOK

ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΑΙ ΟΜΑΔΕΣ
ΤΗΣ ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ»

Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού

Ακολουθήστε τα βήματα του Ιησού Χριστού

Ιησούς Χριστός

Υπεραγία Θεοτόκε

Αγαπώ τον Ιησού Χριστό

Ορθόδοξοι Ορίζοντες

Ο Θεός είναι παντού

Πάτερ Ημών

ΝΕΑ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ
ΤΗΣ ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ» 

Μια νέα αιρετική σελίδα εμφανίστηκε στο facebook. Είναι οι Ορθόδοξοι Ορίζοντες. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι της έδωσαν το ίδιο όνομα με μια δικιά μου σελίδα στο διαδίκτυο (όχι στο facebook) ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ, η οποία είναι Ορθόδοξη.

ΑΛΛΕΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ 

«ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ»; ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΑΚΟΔΟΞΗ ΑΚΡΑΙΑ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ 

«Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ». Η ΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΔΙΑ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΕΙ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ, ΒΑΔΙΖΕΙ ΗΡΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ!

 Άγιος Νεκτάριος: Αυτός που ελπίζει στον Κύριο

 

Πόσο ωραία, πόσο ευχάριστη, πόσο χαριτωμένη είναι η εικόνα εκείνου που ελπίζει στον Θεό που σώζει, στον Θεό των οικτιρμών, τον Θεό του ελέους, τον αγαθό και φιλάν­θρωπο Θεό.
Αληθινά μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό! Ο Θεός είναι πάντα βοηθός του και δεν φοβάται ό,τι κακό κι αν του προξενήσει άνθρωπος. Ελπίζει στον Κύριο και πράττει τα αγαθά! Κάθε του ελπίδα την έχει εναποθέσει σ’ Αυτόν, και σ’ Αυτόν εξομολογείται με όλη του την καρδιά. Είναι το καύχημά του, είναι ο Θεός του και Τον επικαλείται μέρα και νύχτα. Το στόμα του ωραίο, αναπέμπει αίνους στον Θεό, τα χείλη του, πιο γλυκά από μέλι και κερί σαν ανοίγουν για να ψάλλουν στον Θεό· η δε γλώσ­σα του γεμάτη χάρη, κινείται προς δοξολογία Θεού.
Η καρδιά του είναι έτοιμη να Τον επικαλεσθεί, η διάνοια του έτοιμη να ανυψωθεί προς Αυτόν, η ψυχή του είναι προ­σηλωμένη στον Θεό και «η δεξιά του Κυρίου αντελάβετο αυτού». «Εν τω Κυρίω επαινεθήσεται η ψυχή αυτού». Ζητά και λαμβάνει από τον Θεό αυτό που ζητά η καρδιά του. Ζητά και βρίσκει όσα ποθεί. Κρούει και του ανοίγονται οι θύρες του ελέους.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο επαναπαύεται σε ήσυχα νερά. Ο δε Κύριος του δίνει πλούσια τα ελέη του. Η δεξιά του Κυρίου κατευθύνει την πορεία του και δάκτυλος Κυρί­ου τον καθοδηγεί στους δρόμους του.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο δεν αστοχεί. Η ελπί­δα του δεν πεθαίνει ποτέ. Ο Θεός είναι η προσδοκία του, η ακρότατη επιθυμία της καρδιάς του. Προς Αυτόν στε­νάζει η καρδιά του όλη την ημέρα: «Κύριε μην αργήσεις, σήκω, κάνε γρήγορα, έλα και απομάκρυνε από την ψυχή μου κάθε ανάγκη, εξάγαγε εκ φυλακής την ψυχή μου! Θα σε δοξολογήσω με όλη μου την καρδιά Κύριε. Σε Σένα θα απευθύνεται κάθε λόγος που θα βγαίνει απ’ το στόμα μου».
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, ευλογεί τον Ύψιστο, τον λυτρωτή του και αγιάζει «το όνομα το άγιον αυτού». Ελπί­ζει και από τα βάθη της καρδιάς του κραυγάζει προς τον Θεό: «Κύριε πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω σου;»
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, θα επικαλεσθεί τον Ύψιστο για να εισέλθει στο αγιαστήριό Του, για να δει και να χαρεί τα θαυμάσια Του· και ο Κύριος θα ακούσει τη φωνή της δέησής του.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, απολαμβάνει άκρα ειρή­νη· γαλήνη επικρατεί στην καρδιά του και στην ψυχή του βασιλεύει πλήρης αταραξία. Όταν έχει βοηθό του τον Θεό, από τί να φοβηθεί; Από τί να δειλιάσει; Αν ξεσηκωθεί ενα­ντίον του πόλεμος, δεν πτοείται, γιατί ελπίζει στον Κύριο. Αν τον καταδιώξουν πονηροί δεν φοβάται, γιατί ξέρει ότι όλα είναι υπό τον έλεγχο του Κυρίου. Δεν ελπίζει στο τόξο του ούτε στη φαρέτρα του· ούτε εξαρτά τη σωτηρία του από τη ρομφαία, αλλά από τον Κύριο και Θεό του, που μπορεί να τον γλιτώσει από τα χέρια αυτών που τον πολεμούν, από την παγίδα του αμαρτωλού και από την καταιγίδα. Είναι πεπεισμένος για τη δύναμη του Κυρίου και «επί τον βραχί­ονα τον υψηλόν αυτού και ο Κύριος σώσει αυτόν».
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, βαδίζει ήρεμος στον αγώνα της ζωής του και διανύει τον δρόμο αυτό δίχως το άγχος των μερίμνων. Εργάζεται ακατάπαυστα το αγαθό, το ευάρεστο και τέλειο, τα δε έργα του τα ευλογεί ο Θεός. Σπέρνει ευλογημένα και λαμβάνει πλούσιους τους καρπούς των κόπων του. Έχει θάρρος στον Κύριο και δεν παρεκτρέπεται από τους πειρασμούς που τον κυκλώνουν. Στις δοκιμασίες της ζωής δεν παραιτείται, αλλά ελπίζει, δι­ότι εκεί που τα πράγματα φαίνονται αδύνατα, ο Θεός φα­νερώνει τη διέξοδο. Μέσω της πίστης προσδοκά και την ελπίδα της δικαιοσύνης.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο δεν ελπίζει σε χρήματα, ούτε στο μέγεθος της δύναμής του, αλλά επαναπαύεται στη βοήθεια που θα του παράσχει ο Θεός.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, είναι γεμάτος πίστη και αγάπη προς τον Θεό, ζει έχοντας θάρρος στην αγαθή του συνείδηση, εμφανίζεται με την παρρησία γιου απέναντι στον ουράνιο Πατέρα του και Τον επικαλείται για να έλθει η βασιλεία Του στη γη και το θέλημά Του να πραγματώνε­ται στη γη όπως και στον ουρανό.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, είναι αφοσιωμένος ολο­κληρωτικά σ’ Εκείνον και υψώνει την καρδιά του στον αγαθό και αθάνατο Θεό. Ζητά απ’ Αυτόν το ύψιστο αγαθό και την αθανασία στη βασιλεία των Ουρανών, και ο Θεός τον εισακούει.
Μακάριος ο άνθρωπος που ελπίζει στον Κύριο!

ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ: "Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΤΟΥ ΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ".

 Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου: Η συγχώρεση του φονιά του αδελφού του

Όταν ο άγιος επίσκοπος Αιγίνης Διονύσιος (1547-1624) ασκήτευε στην Μονή της Παναγίας της Αντιφωνήτριας, δέχτηκε μια νύχτα την επίσκεψη ενός αγνώστου.

Το αγριεμένο του βλέμμα, η κουρασμένη και ταραγμένη μορφή, η σβησμένη φωνή, έδειχναν άνθρωπο που κάτι φοβερό του συνέβαινε. Έτρεμε. Ήταν σαν κυνηγημένο αγρίμι. Τον ρώτησε ο άγιος ποια αφορμή τον έφερε σ΄ εκείνο το μέρος και γιατί ήταν τόσο αναστατωμένος.-Αμάρτησα, άγιε πατέρα, του αποκρίθηκε με φωνή που έμοιαζε μάλλον με κλάμα. Σκότωσα!… Σε μια στιγμή οργής ο νους μου σκοτίστηκε και έγινα φονιάς. Ένα απόσπασμα με κυνηγάει. Είμαι άθλιος, το ξέρω, αλλά έρχομαι στην αγιοσύνη σου για να με σώσει. Κρύψε με όσο να φύγει το απόσπασμα, για να γλυτώσω.

Μετά την πρώτη γνωριμία με το φονιά, ακολουθεί η τραγική αποκάλυψη: Ο φονιάς που βρίσκεται εμπρός του ήταν φονιάς του αδελφού του! Είχε σκοτώσει τον άρχοντα Κωνσταντίνο Σιγούρο.

Ήταν πολύ αγαπημένα τα δύο αδέρφια. Ο άγιος Διονύσιος του είχε χαρίσει όλη την περιουσία του. Έτσι ο Κωνσταντίνος Σιγούρος ήταν πολύ πλούσιος, ευτυχισμένος και δυνατός άρχοντας του τόπου. Μια άλλη όμως ζακυνθινή οικογένεια – του Μονδίνου – δεν χώνευε την εξαιρετική σε πλούτο και τιμές οικογένεια του Σιγούρου. Δεν ήθελε να της αναγνωρίσει τα πρωτεία.

Από την αφορμή αυτή γεννήθηκε το άγριο μίσος, που όπλισε το χέρι του φονιά εναντίον του Κωνσταντίνου Σιγούρου. 

Στην ψυχή του αγίου ξέσπασε τότε μια δυνατή εσωτερική πάλη. Είχε πληροφορηθεί από τον ίδιο τον εγκληματία τον φόνο του αγαπημένου του αδερφού. Συγχρόνως ο φονιάς τον παρακαλούσε να τον κρύψει, να τον σώσει από το απόσπασμα.  

Ο ουρανός στάλαξε στην ψυχή του θάρρος. Νίκησε κάθε ανθρώπινο δισταγμό. Έπνιξε κάθε αδυναμία, που τόσο φυσικό ήταν να κυριαρχήσει έστω και προς στιγμήν. Η ευσπλαχνία και η συγχώρεση κυριάρχησαν. Μήπως και ο σταυρωμένος Κύριός μας δεν είχε ζητήσει από τον Πατέρα του να συγχωρήσει τους σταυρωτές του;

Ο χριστιανός νίκησε τον άνθρωπο. Ο ερημίτης τον αδελφό. Ο άγιος δεν βλέπει εμπρός του παρά μονάχα τον δυστυχισμένο φονιά, που εκλιπαρεί την προστασία του. Του την προσφέρει με όλη του την καρδιά, λαμπρύνοντας έτσι τη ζωή του με μια τόσο ηρωική πράξη!

Όταν σε λίγο φάνηκε από το ανηφορικό μονοπάτι το απόσπασμα, παίρνει ο άγιος τον φονιά από το χέρι και τον κρύβει στο κελάρι. Οι διώκτες φτάνουν λαχανιασμένοι και του αναγγέλουν το τραγικό γεγονός. Ο δεσπότης προσποιείται ότι δεν ξέρει τίποτε. Θρηνεί μαζί τους. Και για να κερδίσει χρόνο τους στέλνει στο αντικριστό δάσος για ν΄ αναζητήσουν το φονιά.

Όταν ξεμάκρυναν, κατεβαίνει στο κελάρι, βγάζει έξω τον φονιά και του λέει με φωνή τρεμουλιαστή από τον πόνο.

-Εκείνος που σκότωσες ήταν ο αδερφός μου! Μπορούσα να εκδικηθώ και να σε παραδώσω στην ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αλλά δεν το έκανα. Πήγαινε λοιπόν… Φρόντισα να σου ετοιμάσουν κάτω στ΄ ακρογιάλι ένα καΐκι για να σε περάσει στην απέναντι στεριά της Πελοποννήσου. Πήγαινε και προσπάθησε να εξιλεωθείς για το κρίμα σου. Ο Χριστός στον σταυρό συγχώρησε τις αμαρτίες του ληστή, που μετανόησε την τελευταία του στιγμή. Προσπάθησε και συ να γίνεις άξιος της θείας συγνώμης! Γονάτισε τότε ο φονιάς και με πικρά δάκρυα του έβρεχε το χέρι.

Η νύχτα είχε πια απλώσει το σκοτεινό πέπλο της στην άγρια ερημιά του μοναστηριού, όταν μια σιωπηλή συνοδεία πήρε το μονοπάτι, που έφερνε από την Αντιφωνήτρια στ΄ ακρογιάλι. Με προσταγή του αγίου τρεις μοναχοί συνόδεψαν τον φονιά μέχρι το καΐκι, που θα τον έσωζε από τους διώκτες του.

ΑΓΙΟΣ ΚΟΥΞΑ: ΕΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ!

Όσιος Κούξα της Οδησσού
Έλα να προσευχηθούμε 

Ήλθε κάποτε μία γυναίκα στο μοναστήρι που είχε τρία παιδιά και ήταν όλα τυφλά απ' τη γέννησή τους. Τώρα κυοφορούσε το τέταρτο παιδί. Κάποιοι, λοιπόν, τη συμβούλευσαν να καταφύγει στη βοήθεια του πολύ θαυμαστού και ξακουστού πια γέροντα Κούξα, για να μη γεννηθεί τυφλό και το τέταρτο παιδί. Μόλις πήγε στην εκκλησία, κάθισε σε ένα σκαμνί μονολογώντας:
-Πού να είναι άραγε ο μπάτουσκα Κούξα; Πώς θα τον βρω; 

Να, όμως, που εκείνος καθόταν στο διπλανό σκαμνί και της λέει αμέσως:
-Εγώ είμαι εδώ και σε περιμένω.
-Πώς; ρώτησε εκείνη γεμάτη κατάπληξη.
-Χριστός Ανέστη, κόρη μου. Εγώ είμαι ο Κούξα, τον οποίο ζητάς!, της απάντησε. Και αμέσως τη ρωτά:
-Για εξομολογήσου, γιατί τα παιδιά σου είναι τυφλά; Η γυναίκα ακόμα πιο παραξενεμένη μα και πονεμένη, άρχισε να εξομολογείται συντετριμμένη όσες αμαρτίες θυμόταν απ' τη ζωή της.
Όταν σταμάτησε, της είπε:
-Δεν είναι όλες οι αμαρτίες σου αυτές. Σκέψου καλά και αύριο ξαναέλα. 

Την επόμενη μέρα ήλθε πάλι και εξομολογήθηκε μερικές επιπλέον αμαρτίες τις οποίες θυμήθηκε.
-Όχι, δεν είναι πάλι όλες! Σκέψου ακόμα και έλα αύριο.
Την άλλη μέρα του είπε απελπισμένη:
-Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτε άλλο.
-Τότε θα σε βοηθήσω εγώ. Θυμάσαι καθόλου τι έκανες κάποτε που ήσουν στην πρώτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου;
- Όχι, δεν θυμάμαι.
-Μία φορά, όταν τελείωσαν τα μαθήματα δεν πήγες κατευθείαν στο σπίτι. Πού πήγες;
Η γυναίκα σκέφτηκε λίγο και απάντησε:
-Στο νεκροταφείο.
-Μήπως θυμάσαι αν υπήρχαν εκεί κάτι θάμνοι. Και τι βρήκες εσύ μέσα σε αυτούς;
- Αχ, ναι, μπάτουσκα τώρα θυμάμαι... Ήταν εκεί μία φωλιά και μέσα σ' αυτή υπήρχαν τέσσερα νεογέννητα πουλάκια. Τότε πήρα μία καλαμιά μυτερή σαν βελόνα και τρύπησα τα ματάκια τους!
-Γι' αυτό ο Κύριος δεν χάρισε την όραση στα παιδιά σου! Γι' αυτό γεννήθηκαν τυφλά! Έλα, λοιπόν, να προσευχηθούμε θερμά σε Αυτόν ώστε να βλέπει τουλάχιστον το τέταρτο παιδί! 

ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ: Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΑΠ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΛΟΓΙΑ!

Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός
Η αναχώρηση απ’ αυτή τη ζωή είναι μεγάλη ευλογία 

- Γιατί παιδί μου, σκοτείνιασε το πρόσωπο σου, μόλις άκουσες για τον θάνατό μου; Η αναχώρηση απ' αυτή τη ζωή είναι μεγάλη ευλογία. Τι σχέση έχουμε εμείς με τον μάταιο κόσμο; Δεν πλαστήκαμε για να ζούμε εδώ παντοτινά, αλλά μόνο για ν' αγωνιστούμε και να γυρίσουμε πάλι στην πατρίδα μας. Εδώ δεν έχουμε τίποτα δικό μας. Αυτός ο κόσμος είναι πικρός, γιατί είναι γεμάτος πονηρούς δαίμονες, που ανακατεύονται με τους ανθρώπους, παρασύρουν πολλούς και τους ρίχνουν στην κόλαση. Απεναντίας, ο άλλος κόσμος, όπου θέλω να πάω, έχει τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ. Εκεί είναι φως, ενώ εδώ σκοτάδι. Εκεί είναι η δόξα της Αγίας Τριάδος, που λάμπει ασύγκριτα και αιώνια, ενώ εδώ η ψεύτικη, η μάταιη και η απατηλή δόξα, που συνοδεύει την ανομία.

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΑΛΕΙΤΕ, ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!

Και εάν κάνει κάτι, εγώ θα τον σκεπάσω…
Μην καταλαλείτε…
Να μην κατακρίνουμε κανέναν, γιατί φεύγει η ταπείνωση.» 

«Για κάθε τι πειρασμικό που σε αναστατώνει ψυχολογικά, ρίχτα πίσω. (Και έκανε και την ανάλογη κίνηση–χειρονομία.) 

Να κυλούν οι μέρες μας με ηρεμία και πραότητα. 

Εσύ μην στενοχωριέσαι, μην τα βάζης μέσα σου και στενοχωριέσαι. Οι στενοχώριες τρώνε τον άνθρωπο.

Εμένα οι στενοχώριες με φάγανε, αρρώστησα από την καρδιά και τα άλλα. 

Εσύ θα δέσης την ψυχή σου στον βράχο της πίστεως. Όσα κύματα κι αν έρχονται, θα σπάνε εκεί πάνω στον βράχο της πίστεως και θα κατανικώνται όλα τα εμπόδια.» 

Αγώνας, προσευχή, πίστη. Να έχουμε ταπείνωση, σεμνότητα, τιμιότητα. 

ΓΕΡΩΝ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΑΡΒΟΥ: ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ!

Γέρων Ιουστίνος Πάρβου: Για τα λεφτά, ο άνθρωπος, μπορεί να φτάσει μέχρι την άκρη του κόσμου. Για τον Θεό όμως, δεν μπορεί να πάει ούτε στην εκκλησία που είναι δίπλα του.