ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΟΥΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Πολύ λίγοι πλούσιοι ξεχωρίζουν για τη φιλανθρωπία τους 

Άχρηστοι είναι οι πλούσιοι, ναι, άχρηστοι, εκτός κι αν είναι ελεήμονες και φιλάνθρωποι. Μα, δυ­στυχώς, λίγοι πλούσιοι, πολύ λίγοι ξεχωρίζουν για τη φιλανθρωπία τους.

Οι περισσότεροι είναι βουτηγμέ­νοι στη φιλαυτία, την ασπλαχνία, την αμαρτία. Γι' αυτό μην τους ζηλεύεις. Εσύ να σκέφτεσαι τον Πέ­τρο και τον Παύλο, να σκέφτεσαι τον Ιωάννη και τον Ηλία, να σκέφτεσαι τον ίδιο το Χριστό, ο οποίος δεν είχε που να γείρει το κεφάλι Του. Μιμήσου τη φτώχεια Εκείνου και των αγίων Του, που ήταν στερημένοι από τα υλικά αγαθά, είχαν όμως αμύθητα πνευματικά πλούτη.

Να θυμάσαι πάντα και τη διακήρυξη του Κυ­ρίου, που βεβαίωσε πως είναι πολύ δύσκολο να σωθεί πλούσιος: «Όσοι έχουν χρήματα, πολύ δύσκολα θα μπουν στη βασιλεία του Θεού. Πιο εύκολο είναι να περάσει καμήλα μέσ' από βελονότρυπα, παρά να μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού» (Λουκ. 18:24-25).

Δίπλα σ' αυτή τη θεϊκή διακήρυξη βάλε, αν θέλεις, όλο το χρυσάφι της γης, και θα δεις ότι δεν αντισταθ­μίζει τη ζημιά, που θα σου προξενήσει η κατοχή του.

Ακόμα, δηλαδή, κι αν είχες δικές σου την ξηρά και τη θάλασσα, τις χώρες και τις πολιτείες της οικουμένης, αν δούλευε για σένα η ανθρωπότητα, αν έδιναν για χάρη σου οι πηγές χρυσάφι αντί για νερό, και τότε θα έλεγα πως δεν αξίζεις ούτε τρεις δεκάρες, αφού θα έχανες τη βασιλεία των ουρανών.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ!

 Για την Δευτέρα Παρουσία

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

 

«Τότε αν σας πει κανείς, «να, ο Χριστός είναι στα απόμερα δωμάτια, να, ο Χριστός βρίσκεται στην έρημο», μην πηγαίνετε να τον βρείτε» (Ματθ. 24, 26). Τα λέει αυτά ο Χριστός αναφερόμενος στη Δευτέρα Παρουσία Του και μιλά για τους ψευδοπροφήτες, τους ψευδόχριστους και για τον Αντίχριστο, για να μην πλανηθεί κανείς και πέσει στην παγίδα του. Επειδή λοιπόν θα έρθει ο Αντίχριστος πριν από την δεύτερη έλευση του Χριστού, για να μην πέσει κανείς στο στόμα του λύκου ενώ αναζητεί τον ποιμένα, γι' αυτό σου κάνω γνωστό ένα σημάδι που θα σε κάνει ικανό να καταλάβεις ότι ήρθε ο Ποιμένας (ο Χριστός).
 
Επειδή δηλαδή η πρώτη παρουσία Του στον κόσμο έγινε με τρόπο συγκαλυμμένο, και για να μη νομίσεις ότι κατά τον ίδιο τρόπο θα πραγματοποιηθεί και η δεύτερη, μας έδωσε το σημείο αυτό. Γιατί αυτή, η πρώτη, που πραγματοποιήθηκε με τρόπο συγκαλυμμένο, πολύ ορθά έγινε έτσι, αφού ο Χριστός ήλθε να αναζητήσει το απολωλός πρόβατο, αλλά όμως η δεύτερη δε θα γίνει κατά τον ίδιο τρόπο. Πώς θα γίνει όμως, πες μου: «Όπως η αστραπή βγαίνει από την ανατολή και φαίνεται μέχρι τη δύση, έτσι θα γίνει και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου» (Ματθ. 24, 27). Σ' όλους μαζί θα φανεί ξαφνικά, και δε θα χρειαστεί να ρωτήσει κανείς αν είναι εδώ ή εκεί ο Χριστός. Γιατί, όπως όταν φανεί η αστραπή δε χρειάζεται να ρωτάμε αν άστραψε, έτσι και όταν έρθει ο Χριστός δε θα χρειαστεί να ρωτάμε αν ήρθε.
 
Αυτό βέβαια που θέλουμε να αποδείξουμε είναι, αν θα έρθει κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του με τον σταυρό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την υπόσχεσή Του. Άκουσε λοιπόν τα εξής: «Τότε, λέει, τότε, δηλαδή πότε; Όταν θα έρθει ο Υιός του ανθρώπου, ο ήλιος θα σκοτισθεί και η σελήνη δε θα δώσει το φως της». Τόσο υπερβολική θα είναι τότε η λάμψη της παρουσίας Του που θα κρυφτούν και τα πιο λαμπρά αστέρια. «Τότε θα πέσουν και τα άστρα απ' τον ουρανό, τότε θα φανεί στον ουρανό το σημείο του Υιού του ανθρώπου» (Ματθ. 24, 30). Είδες τη δύναμη του σημείου του σταυρού; Ο ήλιος θα σκοτισθεί και η σελήνη δε θα φαίνεται πλέον. Ο σταυρός όμως θα φαίνεται και θα λάμπει, για να ξέρεις πως είναι πιο λαμπρός κι απ' τον ήλιο κι απ' τη σελήνη.
 
Και όπως όταν εισέρχεται ένας βασιλιάς σε μια πόλη, οι προπορευόμενοι στρατιώτες υψώνουν στους ώμους τους τα λάβαρα και προειδοποιούν τον λαό για την είσοδό του, έτσι και όταν θα κατέρχεται ο Κύριος από τους ουρανούς, οι στρατιές των Αγγέλων και των Αρχαγγέλων θα φέρουν στους ώμους τους τον σταυρό Του, αναγγέλλοντας σε μας την ένδοξη βασιλική είσοδό Του. «Τότε θα σαλευθούν και οι ουράνιες δυνάμεις» (Ματθ. 24, 29), λέει, και εννοεί τους Αγγέλους.
 
Πολύς φόβος και τρόμος θα τους κυριέψει τότε. Αλλά πες μου, για ποιον λόγο; Εκείνο το δικαστήριο θα είναι φοβερό, γιατί όλο το ανθρώπινο γένος πρόκειται να παρουσιαστεί και να δικαστεί ενώπιον του φοβερού Κριτή. Μα γιατί θα καταλάβει τους Αγγέλους φόβος και τρόμος πολύς, αφού δεν πρόκειται να δικαστούν εκείνοι; Γιατί όπως όταν δικάζει κάποιος επίγειος άρχοντας φοβούνται και τρέμουν όχι μόνο οι κατηγορούμενοι αλλά και οι φρουροί, όχι γιατί τους ελέγχει η συνείδησή τους, αλλά επειδή αισθάνονται φοβία και τρόμο μπροστά στον δικαστή, έτσι ακριβώς θα συμβεί και τότε, όταν θα κριθεί το ανθρώπινο γένος και οι Άγγελοι που δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν, θα φοβηθούν πάρα πολύ παραστέκοντας κοντά στον δικαστή.
 
Αλλά γιατί τότε θα εμφανισθεί ο σταυρός και γιατί ο Κύριος θα έρθει έχοντάς τον μαζί Του; Για να καταλάβουν εκείνοι που Τον σταύρωσαν πόσο αχάριστοι φάνηκαν, γι' αυτό θα τους δείξει το ίδιο το σύμβολο της ντροπής τους.
 
Και άκουσε τον Προφήτη που το λέει, για να πεισθείς και συ ότι θα φέρει μαζί Του τον σταυρό ο Κύριος. Λέει λοιπόν: «Και τότε θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης» (Ματθ. 24, 30) , γιατί θα δουν τον κατήγορό τους και θα συναισθανθούν το σφάλμα τους. Μα γιατί νιώθεις τέτοια κατάπληξη για το ότι θα έρθει μαζί με τον Σταυρό, αφού τότε θα δείχνει και τις ίδιες Του τις πληγές; «Γιατί θα δουν, λέει ο Κύριος, Εκείνον που τον τρύπησαν με τη λόγχη» (Ζαχ. 12, 10). Όπως δηλαδή έκανε με την περίπτωση του Θωμά, θέλοντας να εξαφανίσει την απιστία του μαθητή Του, που αφού εμφανίσθηκε μπροστά του, του έδειξε τα τραύματα των καρφιών, λέγοντάς του, «βάλε το χέρι σου και δες, αφού το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά» (Ιωάν. 20, 27) , έτσι και τότε θα δείξει τις πληγές και τον σταυρό, για να αποδείξει ότι ήταν ο Ίδιος εκείνος που σταυρώθηκε.
 
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου - Απόσπασμα από την ομιλία του, «Εις τον σταυρόν και εις τον ληστήν…»
 
ΕΛΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ  

ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ: ΠΟΙΟΥΣ ΠΙΑΝΕΙ ΤΟ "ΜΑΤΙ"

 Σατανική ενέργεια
 
Ο φθονερός, όταν βλέπει κάτι το καλό στον άλλο, υποφέρει. Το ίδιο παθαίνει και ο πανούργος διάβολος. Διάβολος και φθονερός φθονούν το καλό του άλλου. Έχουν μεταξύ τους το κοινό αυτό σημείο. Κι ο διάβολος το «εκμεταλλεύεται». Περνά μέσα απ’ αυτό, (=φθόνο) την κακία του σ’ ανθρώπους.
 
Ο φθόνος δηλ. του φθονερού ανθρώπου είναι αγωγός, απ’ όπου διοχετεύεται στις ανθρώπινες ψυχές το δηλητήριο (=βασκανία) του διαβόλου. «Η βασκανία είναι μία δαιμονική ενέργεια, που γίνεται μέσω των φθονερών ανθρώπων» (Μ. Βασίλειος περί φθόνου, 4), «…απέλασον πάσαν διαβολικήν ενέργειαν, πάσαν σατανικήν έφοδον» (Ευχή εις βασκανίαν).
Κι αυτό σημαίνει: Βασκανία ΔΕΝ είναι ένας λ.χ. συνηθισμένος πονοκέφαλος, ή μια συνηθισμένη ζάλη κλπ., αλλά είναι κάτι το ασυνήθιστο!! Κάτι το φοβερό, το ανυπόφορο, το …σατανικό!!
Είχε κάποιος, (διηγούνται αυτόπτες μάρτυρες) ένα ωραίο άλογο. Το είδε κάποιος (φθονερός) και είπε: «Τι ωραίο άλογο». Και το άλογο δεν άντεξε το «μάτι». Έσκασε, ψόφησε ακαριαία!
 
Ποιοί έχουν «μάτι»;
Κακό «μάτι» έχει εκείνος, που έχει μέσα του κακία! «απέλασον πάσαν φαρμακείαν των φθοροποιών και φθονερών ανθρώπων» (ευχή εις βασκανίαν).
Γι’ αυτό παλαιότερα, οι αγράμματες γριούλες, όταν έβλεπαν ένα όμορφο παιδάκι, ή άλλο τι ωραίο, το έφτυναν· και έλεγαν: «Να μην αβασκαθεί». Έβγαζαν από μέσα τους (έφτυναν) τον τυχόν κρυμμένο φθόνο.
 
Ποιούς πιάνει το «μάτι»;
 
Εφόσον η βασκανία είναι χτύπημα του σατανά στον άνθρωπο, είναι λογικό να «χτυπιόνται» από τη βασκανία, όσοι δεν είναι εφοδιασμένοι με όπλα, που πολεμούν και συντρίβουν το διάβολο («νηστεία» προσευχή εξομολόγηση, Θ. Κοινωνία, θα το δούμε).
Για αυτό:
Τους αγίους δεν τους πιάνει «μάτι».
Τους ιερείς (λόγω της ιερωσύνης τους).
Και τον κάθε χριστιανό, που ζει την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.
 
«Ξεμάτιασμα»
 
Και πάλι, εφόσον η βασκανία είναι χτύπημα του σατανά, απαιτείται ειδική προσευχή, που να χτυπά, εξορκίζει το διάβολο.
Η Εκκλησία μας για την περίπτωση αυτή έχει θεσπίσει την ευχή «εις βασκανίαν», που διαβάζεται από ιερέα. Που σημαίνει, πως όταν σε «πιάσει» το μάτι, θα πρέπει να πας στον ιερέα, και μόνο στον ιερέα.
 
Αμαρτωλό ξεμάτιασμα
 
Σε έπιασε το «μάτι». Αντί, λοιπόν, να πας στον ιερέα, πας στη γειτόνισσά σου, στη κουμπάρα σου, κ.λ.π., και σου κάνουν ξόρκια! Όμως έτσι αμαρτάνεις και συ, και αυτές που σε ξεματιάζουν. Εσύ, γιατί περιφρόνησες το λειτουργό του Χριστού (τον ιερέα), και κτύπησες ξένες πόρτες, αυτές γιατί πήραν τη θέση του ιερέα.
Μάθε, λοιπόν, πως ο λαϊκός, επειδή στερείται ιερωσύνης, δεν έχει δικαίωμα να σε «σταυρώνει».
Ο πατέρας ή η μητέρα, επειδή είναι πρόσωπα ιερά, και επειδή έχουν εξουσία στα παιδιά τους, μπορούν να «σταυρώνουν» τα παιδιά τους και μόνο τα παιδιά τους.(Το ίδιο ισχύει και για τον παππού ή τη γιαγιά σε σχέση με τα εγγονάκια τους). Όμως και πάλι προσοχή! Θα πρέπει να λένε προσευχές της Εκκλησίας μας και μόνο της Εκκλησίας μας, (λ.χ. «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος ή το «απολυτίκιο» ενός αγίου κ. ά).
Με ποιό, λοιπόν, δικαίωμα σε σταυρώνουν άνθρωποι χωρίς ιερωσύνη; (Και γιατί δεν σταυρώνεσαι από μόνος σου; Άγιο είναι το χεράκι τους;)
Το εξίσου σημαντικό: Ο λαϊκός επειδή δεν έχει ιερωσύνη, δεν μπορεί να κάνει ένα μυστήριο, λ.χ. «ευχέλαιο». Και όμως, η γειτόνισσά σου, η κουμπάρα σου τολμούν (!) και κάνουν «ευχέλαιο». «Αγιάζουν» από μόνες τους το λαδάκι (!), που θα σε …σταυρώσουν!! (Διερωτήθηκες ποτέ, γιατί δεν προτιμούν το λαδάκι του κανδηλιού;).
Και να ήταν μόνο αυτό; Στο «μυστήριό» τους ανακατεύουν λόγια της Εκκλησίας μας με ξένα λόγια (=του διαβόλου). Λες και οι ευχές της Εκκλησίας μας χρειάζονται την ενίσχυση των «ευχών» του διαβόλου!
Λοιπόν, ποιά λόγια θα πιάσουν; Της Εκκλησίας ή του διαβόλου; Είναι δυνατόν να ακούσει ο Κύριος «μαγαρισμένες» προσευχές;
Θα πεις:
-Μα είναι γυναίκες χριστιανές, κάνουν τον σταυρό τους, επικαλούνται το όνομα του Θεού!
-«Γι’ αυτό (απαντά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) τις αποστρέφομαι! Γιατί χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού για να Τον υβρίζουν! Γιατί, λέγοντας πως είναι χριστιανές, κάνουν εκείνα που κάνουν οι ειδωλολάτρες! Και οι δαίμονες ανέφεραν το όνομα του Θεού, αλλά ήταν δαίμονες! Ο Κύριος τους επέπληξε και τους έδιωξε!» (Κατήχησις I΄).
Και πάλι:
Μα μόλις με ξορκίζουν, είμαι μια χαρά!
Μπορεί να είναι ψυχολογικό.
Μπορεί και να σε έκανε ό διάβολος καλά, φυσικά για το κακό σου…
 
Διδακτικό περιστατικό

Στις 2.3.1998 ο πατρινός κ. Ε., μου ανέφερε, κάτι που συνέβη στον ίδιο, πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια.
Από 14 ετών οι δικοί του κάθε τόσο τον πήγαιναν σε μια κυρία για «ξεμάτιασμα».
Όμως το συνεχές «ξεμάτιασμα» έδωσε «λαβή» στο διάβολο. Άρχισε τώρα και ο ίδιος (κ. Ε.) να έχει «μάτι», να «αβασκαίνει». Όποιον θαύμαζε, του συνέβαινε κακό. Έβλεπε λ.χ γυναίκα να περπατά, αμέσως η γυναίκα σκόνταφτε και έπεφτε.
Το 1983, Μ. Πέμπτη βράδυ, παρακολουθούσε την ακολουθία των αγίων Παθών στον ι. ναό αγίου Σπυρίδωνος Αιγάλεω. Ξαφνικά ένοιωσε ζάλη. Θόλωσε το μυαλό του. Έβλεπε το εκκλησίασμα να χάνεται από μπροστά του. Ταυτόχρονα τον έπιασε κρύος ιδρώτας. Δεν άντεξε. Βγήκε έξω.
Τον ακολούθησε «κατά πόδας» (έξω, στην αυλή) μια γνωστή κυρία (που ξεμάτιαζε…). Τον πλησίασε και του είπε: «Τί έπαθες, Ε;». Και άρχισε να τον ξεματιάζει, διαβάζοντας κάτι παράξενες «ευχές»(επικλήσεις δαιμόνων).
Στην «ιερή» (=δαιμονική) αυτή στιγμή, ο κ. Ε. παρατήρησε κάτι, που τον συγκλόνισε!
Η όψη της κυρίας αλλοιώθηκε! Το βλέμμα της ήταν απαίσιο! Ταυτόχρονα την «έπιασε» ένα παράξενο χασμουρητό! Το στόμα της θύμιζε στόμα άγριου θηρίου! Στο τέλος έβγαλε από την κοιλιά της ένα φυλακτό». «Πάρτο (του είπε), φόρεσέ το και δεν θα σε ξαναπιάσει».
Και με τις σατανικές της επικλήσεις (=βοήθεια του διαβόλου) ο ασθενής έγινε καλά…
Ο κ. Ε., μετά απ’ αυτό, εξομολογήθηκε, και ησύχασε. Αλλά, και έπαψε να αβασκαίνει».

(Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη, «Διάβολος, Μάγια, Μέντιουμ»)

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΒΕΤΣΙΟΥ: ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

 ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΒΕΤΣΙΟΥ

ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ…

 

Με πήρε ύστερα η Παναγία σ’ έναν κάμπο μεγάλο όσο είναι η Άρτα. Έφθασα σε δυο δρόμους, και ρώτησα ποιόν να διαλέξω. «Όποιον θέλεις εσύ», είπε η Παναγία.
Εγώ πήρα τον ένα δρόμο. Καθώς προχωρούσα έβλεπα γλέντια, γάμους, ανδρόγυνα αγαπημένα, παιδιά, και έλεγα «τι ωραίος κόσμος είναι εδώ»!
–Αχ, έκανε η Παναγία. Έτσι γελιέται ο λαός στον κάτω κόσμο, τον πονηρό…
Άμα άκουσα αυτό δεν ήθελα να προχωρήσω αλλά η Παναγία είπε: «Θα προχωρήσουμε και μη φοβάσαι». Έτσι πήρα θάρρος και προχώρησα.
Συναντήσαμε ένα ποτάμι πύρινο πού τα κύματά του έπεφταν σε τρεις ανθρώπους δικούς μου και φώναζαν…
Η Παναγία μου είπε: «Μην στενοχωριέσαι. Αυτά εργάσθηκαν στην γη, αυτά απολαμβάνουν. Σε άκουγαν όταν τους έλεγες κάτι εσύ; Εγώ τους κάνω το καλό κάθε χρόνο και τους βγάζω από κει από την Ανάσταση μέχρι την Πεντηκοστή».
Πιο πέρα είδα ένα ποτάμι με πίσσα πού κόχλαζε. Κι εκεί έμπαιναν και έβγαιναν κεκοιμημένοι…
Όμως τα ρούχα τους ήταν καθαρά, δεν λερώνονταν, παρ’ ότι κυλιόνταν μέσα στις πίσσες. Αλλά τι το θες; Καίγονται μέσα στην πίσσα. Δεν αντέχουν το κάψιμο.
Έπειτα βρέθηκα σ’ ένα μεγάλο βαρέλι και με φώναξε με τ’ όνομά μου μια ψυχή από μέσα που βασανιζόταν. Προσπαθούσε να βγει και με παρακάλεσε να βρέξω το δαχτυλάκι μου να δροσιστεί λίγο το στόμα του. Τον γνώρισα από την φωνή και του είπα:
– Αυτού μέσα είσαι, ωρέ; Αυτά εργάστηκες στην ζωή; Δεν θυμάσαι εκεί έξω από την Παρηγορήτρια στην Άρτα, εσύ γύριζες από την λαϊκή και εγώ από την Εκκλησία μου και με κορόϊδευες γιατί πιστεύω σ’ αυτά, στην κόλαση και στον παράδεισο, και έλεγες ότι άμα πεθάνει ο άνθρωπος, πάει όπως το πρόβατο, χάνεται; Και αλλά πολλά σου έλεγα για την κόλαση και τον παράδεισο, δεν τα θυμάσαι;
– Τα θυμάμαι αλλά τώρα είναι αργά. Φώναξε όσο μπορείς, όσο ζεις, να έρθει κανείς κοντά σου, να αποφύγει αυτήν εδώ την κόλαση.
– Τι να κάνει κοντά μου αφού και ‘γώ δεν ξέρω. Εσύ πόσες φορές με κόλαζες όταν σε συναντούσα;
– Όχι, εσύ δεν έφαγες, δεν άλλαξες, δεν ντύθηκες, δεν γλέντησες, αγωνίστηκες και ξέρεις…
Εμένα,( έλεγε η Λαμπρινή ), μετά απ’ αυτά, τον πόνεσε η ψυχή μου. Ήμουν ευαίσθητη στον πόνο των άλλων και, αν άκουγα ότι κάποιος πεινάει, δεν έτρωγα και εγώ και αν μπορούσα του πήγαινα φαγητό. Τώρα όμως σκεφτόμουν να του δώσω λίγο νερό με το δάχτυλο μου ή όχι;
Η Παναγία μου είπε ότι, αν δώσω, θα με κάψει την μισή πλευρά του χεριού μέχρι πάνω στον ώμο. Μόλις τ’ άκουσα αυτό κοντοστάθηκα, όμως τον λυπόμουν τον άνθρωπο εκεί μέσα. Παρακάλεσα τότε την Παναγία να το βρέξω και να το δώσω λίγο. Τι να σου πω; Θα καεί το χέρι σου. Αφού το θέλεις τόσο πολύ, βάλτο λίγο, όμως και εγώ θά’ μαι στο πλευρό σου».
–«Ναι το θέλω, ψυχή είναι κι αυτή. Μπορεί και εγώ να πάθω τα ίδια».
–«Μη γένοιτο», μου είπε.
Τό’ βαλα τότε και κάηκε το χέρι μου. Με πονούσε, το φυσούσα, αλλά τίποτε. Από τότε το δάχτυλο δεν το δουλεύω είναι σκληρό. Και να το κόψεις δεν το νιώθω…
«Αυτά πού είδες εδώ δεν πρέπει να σε αναλώσουν σε στενοχώρια αλλά να βάλεις όλη την δύναμή σου να τα πεις σε άλλους ζώντες και να βοηθήσεις ψυχές πού ποθούν τον Ουρανό».
Φεύγοντας είπε η Παναγία:
«Ευλογημένοι να είστε μέχρι την Δευτέρα Παρουσία που θάρθει ο Υιός μου», και φύγαμε.

Μετά πήγαμε στον καλό τον κόσμο. Εκεί χαιρόσουν να βρίσκεσαι. Γνώρισα πολλούς απ’ αυτούς. Συνάντησα πολλά ζευγάρια πού έζησαν αγαπημένα. Ήθελε να μου δείξει και άλλους, αλλά της είπα «όχι νέους, γιατί στενοχωριέμαι να πεθαίνουν νέοι».
Η Παναγία μου είπε «όχι νέους, αλλά γέρους, διότι οι καλοί άνθρωποι πεθαίνουν γέροι. Τους άλλους τους παίρνουμε νέους για να γλυτώσουν από τις αμαρτίες πού θα πέσουν».
Συναντήσαμε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Μου είπε η Παναγία: «Τώρα έρχεται και ο γιός τους, ταξιδεύει». Μόλις είχε πεθάνει και ανέβαινε η ψυχή του. Σηκώθηκε τότε ο γέρος και προσευχήθηκε στον Εσταυρωμένο πού δέσποζε πιο πέρα και είπε:
«Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που πήρες τον γιό μου σε ώριμη ηλικία και τον φέρνεις εδώ». Τον ευχαρίστησε και η γριά. «Αμήν», ακούστηκε από τον Σταυρό. Ο γέρος και η γριά ξανακάθισαν στις πολυθρόνες τους πού ήταν χρυσαφένιες, όλες ήταν χρυσαφένιες. Μπροστά τους σ’ ένα τραπεζάκι είχε ο καθένας τους μια πιατέλα που έτρωγαν.
Εγώ σκέφτηκα «τι τρώνε;» Και μου απήντησαν: «Εκείνο που μας φέρνετε εσείς στην προσκομιδή τρώμε». Η τροφή τους ήταν ένα σαν το αντίδωρο και κρασί. Τα κρεβάτια τους ήταν ολόχρυσα, ωραιότατα.
Για τις παρθένες υπήρχε άλλος ξεχωριστός τόπος, το παρθενικό σπίτι. Εκεί είδα και γνωστές μου, αλλά δεν μου μίλησαν.
Ύστερα η Παναγία μου είπε: «Θα φύγουμε τώρα και θα περάσουμε να δούμε έναν άνθρωπο πού ήρθε εδώ μετά από πολυχρόνιο ασθένεια. Αυτός ήταν πολύ αμαρτωλός, αλλά ξεπλύθηκε από την ασθένεια του. Υπέμεινε αγόγγυστα την αρρώστια του. Το κρεββάτι του βέβαια δεν ήταν όμοιο με των άλλων, αλλά κοπιασμένο από τους κόπους που υπέμεινε.
Μου είπε τότε αυτός: «Ναι, έτσι είναι όπως τα λέει η μάννα μας (Παναγία). Έλυωσα στο κρεββάτι μου, έχυσα όλο το αίμα μου σ’ αυτό το κρεββάτι. Αυτά που πέρασα μόνο το κρεββάτι αυτό τα γνωρίζει και η μητέρα μου που με φύλαγε και στεκόταν στο προσκέφαλο μου.
Ύστερα η Παναγία συνέχισε: Όλοι οι άνθρωποι ναρθούν εδώ. Ας πονέσουν λίγο στην γη.
Στη γη υπάρχουν πολλοί πειρασμοί. Μόνο την ψυχή σας να φυλάξετε από αμαρτίες. Όποιος θυσιαστεί για τον Υιό μου θα απολαύσει όλα αυτά τα αγαθά. Όσοι θα εργασθούν για μένα κάτω στην γη θαρθούν στον Παράδεισο. Αυτά τα αγαθά, χαρά σ’ όποιον τ’ απολαύσει. Όμως τώρα λίγοι έρχονται. Χάλασε ο κόσμος…»

Η Λαμπρινή άλλη φορά προείδε τον θάνατο της ανεψιάς της:
«Είχα πάρει προειδοποίηση (πληροφορία) ότι την Τετάρτη θα κοιμηθεί η ανεψιά μου Κασσιανή. Αυτή με επισκέφθηκε το προηγούμενο Σάββατο το απόγευμα και μου είπε ότι συμφώνησε με τον παπά να κάνουμε Λειτουργία την ερχόμενη Τετάρτη, με κάλεσε και μένα να βοηθήσω.
Είχα ευλογία από τον Δεσπότη να ψέλνω στο αναλόγιο όταν υπήρχε ανάγκη. Της λέω: «Όχι την Τετάρτη αλλά τη Δευτέρα». Αυτή επέμενε την Τετάρτη, διότι δεσμεύτηκε στον παπά και δεν μπορούσε να το αλλάξει.
Για να την διευκολύνω πήγα τότε εγώ και το άλλαξα. Έγινε η Λειτουργία, είχαμε προετοιμαστεί και κοινωνήσαμε.
Η Κασσιανή έδειχνε υγιέστατη. Με ευχαρίστησε πού βοήθησα και εγώ στην θεία Λειτουργία και αποχαιρετιστήκαμε.
Την Τετάρτη τα χαράματα την Κασσιανή την πήρε τηλέφωνο ο αδελφός της Νίκος να πάει στην κλινική, διότι θα γεννούσε η γυναίκα του Όλγα και ήθελε να έχει κάποιον δίπλα του. Πήγε η Κασσιανή, αλλά αμέσως μετά την γέννα η Κασσιανή έπαθε πνευμονικό οίδημα και εκοιμήθηκε ύστερα από λίγο…
Γι’ αυτό σας λέω, δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε.

ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ: ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ!

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης: Μην περιμένετε την τελευταία στιγμή να ετοιμαστείτε για την άλλη ζωή, γιατί ούτε την ημέρα ξέρουμε, ούτε την ώρα, που θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο. Το ταξίδι αυτό δεν το κάνουμε εμείς όποια ώρα θέλουμε. Αυτό εξαρτάται από άλλον.

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ, ΠΑΝΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΒΟΗΘΟΙ ΜΟΙ!

Γέρων Εφραίμ Αριζόνας: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, Υπεραγία Θεοτόκε βοήθει μοι. Με αυτά τα δυο μπορούμε να σωθούμε πέρα για πέρα. Να μην αφήσουμε αυτήν την προσευχούλα γιατί με αυτήν θα σωθούμε οπωσδήποτε. Είναι απλές, αλλά έτσι τα έκανε ο Χριστός γιατί στις μέρες μας εμείς δεν μπορούμε να σηκώσουμε άλλα δυσκολότερα όπως οι παλαιοί. 

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΟΛΑ ΝΙΚΙΟΥΝΤΑΙ. ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΑΠΕΛΠΙΖΕΙ!

Άγιος Νεκτάριος: Όλα Νικιούνται. Τίποτε να μην σας απελπίζει!

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΒΡΩΜΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Βρώμικες πράξεις δεν επιτρέπουν την είσοδο στη Βασιλεία των ουρανών.

ΕΠΕ 18α, 702 

ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: ΟΠΟΙΟΣ ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΚΟΣΜΙΚΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ!

Άγιος Αντώνιος: Όποιος αφήνει τα κοσμικά για τα ουράνια, είναι σαν να χάνει μια χάλκινη δραχμή και να κερδίζει εκατό χρυσές.

ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ: ΑΣΚΗΣΕ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΣΑΙ!

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος: Άσκησε την αρετή χωρίς να παραπονιέσαι για τους κόπους σου. Γιατί χωρίς κόπους η αρετή δεν αποκτιέται. 

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: ΜΕ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΛΕΣ, ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

ΜΕ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΛΕΣ,

ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

 
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ερώτησε κάποτε το ακροατήριό του.
«Ποιός από εσάς έχει αγάπη;».
«Εγώ, Άγιε του Θεού…, νομίζω ότι έχω αγάπη», του είπε κάποιος απλοϊκός βοσκός.
«Πώς σε λένε και τι δουλειά κάνεις;», τον ερώτησε ο Άγιος.
«Κώστα με λένε και πρόβατα φυλάγω».
«Εσύ Κώστα φυλάγεις πρόβατα και εγώ ζυγίζω την αγάπη. Δεν μου λες: Όταν έχω ένα ποτήρι κρασί και το πιώ όλο μόνος μου και σε σένα δεν δώσω καθόλου, έχω τότε αγάπη;».
«Όχι! Άγιε του Θεού», απάντησε ο τσοπάνος.
«Και όταν έχω ένα καρβέλι ψωμί και το φάω όλο μόνος μου και δεν σου δώσω εσένα που πεινάς, έχω αγάπη;», τον ξαναρώτησε ο Άγιος Κοσμάς.
«Όχι! Δεν έχεις».
«Εσύ λες, ότι έχεις πρόβατα. Έχεις ασφαλώς και γάλα. Από το γάλα, δίνεις σε κανέναν άλλον;».
«Όχι…, δεν δίνω Άγιε του Θεού».
«Έχεις τότε αγάπη;».
«Όχι…, δεν έχω».
«Ε, τότε Κώστα με κοροϊδεύεις, όταν μου λες, ότι έχεις αγάπη και δεν κάνεις τα έργα της αγάπης»! 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Όταν ο άνθρωπος προσεύχεται πρέπει να αισθάνεται ότι είναι μικρό παιδί και ο Θεός ο στοργικός πατέρας, που ότι και να του γυρέψει θα του το δώσει ο καλός Θεός εάν είναι προς όφελός του.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΕΣΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΦΘΑΣΕΝ Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ!

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Εσύ νομίζεις ότι δεν έφθασεν η φωνή σου εις τους Αγίους, εις την Παναγίαν μας, εις τον Χριστόν. Μα, προτού εσύ φωνάξης, οι Άγιοι έσπευσαν εις βοήθειαν σου γνωρίζοντες ότι θα τους επικαλεσθής και θα ζητήσής την εκ Θεού προστασίαν τους. Όμως εσύ μη βλέπων πέραν αυτών όπου φαίνονται και μη γνωρίζων το πως ο Θεός κυβερνά τον κόσμον θέλεις ευθύς ως αστραπή να γίνεται το αίτημά σου. Όμως δεν είναι έτσι.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Να καταδικάζουμε τις αμαρτίες μας, να συγχωρούμε τις αμαρτίες των αδελφών μας, να ‘χουμε κερδοφόρα προσευχή, καρπούς ελεημοσύνης και ταπεινοφροσύνης, δίχως να καθυστερούμε, δίχως να χάνουμε ούτε μία μέρα και ώρα βαδίζοντας τους πέντε αυτούς σωτήριους δρόμους καθημερινά. 

Π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ: ΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΗΜΕΡΑ Σ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Π. Σεραφείμ Ρόουζ: Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τι θα Του συνέβαινε; Θα Τον έκλειναν σε ψυχιατρείο και θα Τον υπέβαλαν σε ψυχοθεραπεία και το ίδιο θα έκαναν στους αγίους Του. Ο κόσμος θα Τον σταύρωνε σήμερα ακριβώς όπως το έπραξε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, διότι ο κόσμος δεν έχει μάθει τίποτα πέρα από το να κατεργάζεται ακόμη δολιότερες μορφές υποκρισίας.

…. Λέμε ότι ζούμε σε χριστιανική κοινωνία, αλλά αυτό δεν ισχύει. Ζούμε σε μια κοινωνία πιο ειδωλολατρική και πιο εχθρική προς το Χριστό, από εκείνη στην οποία ο Ίδιος γεννήθηκε… οι άνθρωποι μισούν την αλήθεια και γι’ αυτό ευχαρίστως θα ξανασταύρωναν το Χριστό αν ερχόταν ανάμεσα τους.

Είμαι Χριστιανός και θα προσπαθήσω να είμαι ένας έντιμος Χριστιανός… Μπορώ μόνο να ακολουθήσω τη συνείδησή μου. Δεν μπορώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Ξέρω ότι κάνω το σωστό. Αν αυτό που κάνω μοιάζει ανόητο στα μάτια του κόσμου, μπορώ μόνο να απαντήσω με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: όλη η σοφία αυτού του κόσμου, δεν είναι παρά μωρία στα μάτια του Θεού. Αυτό είναι κάτι που ξεχνάμε πολύ εύκολα. 

ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ: ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΛΕΓΕ ΝΑ ΦΟΡΟΥΝΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥΣ!

Σε όλους έλεγε να φορούν πάντοτε το σταυρό τους και να κάνουν προσευχή. «Αδικοχαμένος γίνεται κανείς, όταν ζεί χωρίς προσευχή» έλεγε.
 
Πιο συχνά, έλεγε, να κάνετε το σταυρό σας. Ο σταυρός είναι κλειδαριά, όπως και της πόρτας.
Συμβούλευε να μην ξεχνά κανείς να σταυρώνει το φαγητό. «Να καταφεύγετε στη σωστική και προστατευτική δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού».
 
Οσία Ματρώνα 

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ!

Γερόντισσα Γαλακτία: Έρχεται αναμπουμπούλα. Ξεγυμνωσιά και βρομιά στον κόσμο. Κανείς δεν μιλάει. Έρχεται η θεία δικαιοσύνη. Λίγο θα κρατήσει το κακό στην Ελλάδα. Μετά δόξα. Παντού ο Θεός. Μετά κάθε μέρα δοξολογία στον Θεό. Κάθε μέρα… και μια μέρα οι πιο πολλοί θα γονατίσουνε ενώπιον Του… 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ!

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Οι Άγιοι του Θεού είναι κοντά στις καρδιές που πιστεύουν. Η πίστη εκείνου που προσεύχεται μπορεί να τους φέρει στην καρδιά του σε μιά στιγμή, να λάβει τάχιστα ανάλογα με την πίστη του, πνευματική βοήθεια! Το λέω αυτό από εμπειρία. 

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

 Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

 

Κάποιος Γέροντας ασκητής παρακάλεσε τον Θεό να του δώσει το εξής χάρισμα : ποτέ να μη νυστάξει όταν γίνεται ομιλία πνευματική, εάν δε κανείς λέγει κατακρίσεις ή αργολογίες να τον παίρνει ο ύπνος, ώστε τα αυτιά του να μην δεχθούν τέτοιο δηλητήριο.
 
Πράγματι ο Θεός του εκπλήρωσε την ευλαβή του επιθυμία κι εδίδασκε τους άλλους ότι ο «διάβολος σπουδαστής είναι της αργολογίας, πολέμιος δε πάσης διδασκαλίας πνευματικής», διηγείτο δε το εξής γεγονός : «κάποτε που ομιλούσε σε μερικούς αδελφούς περί ωφελείας ψυχικής, τους εκυρίευσε τέτοιος βαρύς ύπνος, ώστε δεν μπορούσαν ούτε τα βλέφαρά τους να κινήσουν. Θέλοντας λοιπόν να αποδείξω την φανερή ενέργεια του δαίμονα, άρχισα να λέγω αργολογίες, οπότε οι αδερφοί χάρηκαν και αμέσως ξύπνησαν».
 
Τότε αφού στέναξα, είπα: «Να, αδελφοί, μέχρις ότου λέγαμε ουράνια πράγματα, όλοι σας ενυστάζατε, όταν δε άρχισαν οι αργολογίες όλοι με προθυμία ξυπνήσατε. Σας παρακαλώ, λοιπόν, ας κατανοήσετε του πονηρού δαίμονα την ενέργεια και ας γίνετε προσεκτικοί διώχνοντας τη νύκτα, όταν κάνετε ή ακούετε κάτι πνευματικό».
 
ΠΗΓΗ : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΥΨΕΛΗ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σ. 76 κ.ε.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!

 Γέροντας Παΐσιος: Οι πειρασμοί στη ζωή μας

 

Ο Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς ανάλογα με την πνευματική μας κατάσταση. Άλλοτε επιτρέπει να κάνουμε ένα σφάλμα, λ.χ. μια μικρή απροσεξία, για να είμαστε άλλη φορά προσεκτικοί και να αποφύγουμε ή μάλλον να προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό που θα μας έκανε το ταγκαλάκι. Άλλοτε αφήνει τον διάβολο να μας πειράζει, για να μας δοκιμάσει. Δίνουμε δηλαδή εξετάσεις και αντί κακό ο διάβολος μας κάνει καλό. Θυμηθείτε τον Γέρο-Φιλάρετο που έλεγε: «Τέκνον, εγκατάλειψις Θεού, ουδένα πειρασμόν σήμερα». Ήθελε να παλεύει κάθε μέρα με τους πειρασμούς, για να στεφανώνεται από τον Χριστό.
Ένας δυνατός, όπως ο Γέρο-Φιλάρετος, δεν αποφεύγει τους πειρασμούς, αλλά λέει στον Χριστό: «Στείλε μου, Χριστέ μου, πειρασμούς και δώσε μου κουράγιο να παλέψω». Ένας αδύνατος όμως θα πει: «Μην επιτρέπεις, Χριστέ μου, να πειρασθώ». «Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν». Εμείς όμως πολλές φορές, όταν έχουμε έναν πειρασμό, λέμε: «ε, μα είμαι άνθρωπος κι εγώ· δεν αντέχω άλλο!», ενώ θα έπρεπε να πούμε: «Δεν είμαι άνθρωπος· είμαι παλιάνθρωπος. Θεέ μου, βοήθησέ με να γίνω άνθρωπος». Δεν λέω να επιδιώκουμε εμείς τους πειρασμούς, αλλά, όταν έρχονται, να τους αντιμετωπίζουμε με καρτερία και προσευχή.
Σε κάθε πνευματική χειμωνιά να περιμένουμε με υπομονή και ελπίδα την πνευματική άνοιξη. Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι και, εάν εκείνη την στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει και φεύγει η φάλαγγα των δαιμόνων και γλιτώνουμε. Όταν ενωθεί ο άνθρωπος με τον Θεό, δεν έχει πια πειρασμούς. Μπορεί ο διάβολος να κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.
Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη· εμείς την κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό, μπορείς κανείς να προχωρήσει πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος· και, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν πειρασμοί.
 
-Γέροντα, η πτώση σε μια αμαρτία μπορεί να γίνει κατά παραχώρηση Θεού;
-Όχι, είναι βαρύ να πούμε ότι παραχωρεί ο Θεός να αμαρτήσουμε. Ο Θεός ποτέ δεν παραχωρεί να αμαρτήσουμε. Εμείς κάνουμε παραχωρήσεις και έρχεται ο διάβολος και μας πειράζει. Όταν λ.χ. υπερηφανεύομαι, διώχνω την Θεία Χάρη, φεύγει ο Φύλακας Άγγελός μου, έρχεται ο άλλος…άγγελος, ο διάβολος, και σπάζω τα μούτρα μου. Αυτή είναι δική μου παραχώρηση, και όχι του Θεού.
 
-Είναι σωστό, Γέροντα, όταν έχουμε μια πτώση να λέμε: «Ο πειρασμός με έριξε»;
-Πολλές φορές ακούω κι εγώ μερικούς ανθρώπους να λένε ότι φταίει ο πειρασμός, όταν ταλαιπωρούνται, ενώ φταίνε οι ίδιοι που δεν αντιμετωπίζουν σωστά τα πράγματα. Έπειτα ο πειρασμός, πειρασμός είναι. Μπορείς να μας εμποδίσει από το κακό; Την δουλειά του κάνει. Να μην τα φορτώνουμε και όλα στον πειρασμό. Ένας υποτακτικός, που ζούσε σε μια Καλύβη με τον Γέροντά του, μια φορά που έμεινε για λίγο μόνος του, πήρε ένα αυγό, το έβαλε πάνω σε ένα κλειδί -ήταν από εκείνα τα μεγάλα, τα παλιά τα κλειδιά- και άναψε από κάτω ένα κερί, για να το ψήσει! Μπαίνει ξαφνικά ο Γέροντας και τον βλέπει. «Τι κάνεις εκεί;», του λέει. «Να, Γέροντα, ο πειρασμός με έβαλε να ψήσω ένα αυγό», του λέει ο υποτακτικός του. Και τότε ακούσθηκε μια άγρια φωνή: «Αυτήν την τέχνη εγώ δεν την ήξερα, από αυτόν την έμαθα!». Ο διάβολος μερικές φορές κοιμάται, και εμείς τον προκαλούμε.
 
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Γ’ – Πνευματικός Αγώνας», Ιερόν Ησυχαστήριον, «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2001