ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ ΚΑΤΕΛΗΓΑΝ ΝΑ ΠΩΛΗΘΟΥΝ ΣΑΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ. ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΡΓΑΝΑ ΣΤΟ ΣΦΥΡΙ ΑΠΟ 300 ΕΩΣ $10.000!

Από τη Νεκταρία Καρακώστα

Μια μακάβρια βιομηχανία με τζίρο εκατομμυρίων ανθεί στις ΗΠΑ με εταιρίες που τεμαχίζουν και πωλούν κορμούς, κεφάλια και άκρα φτωχών ή ηλικιωμένων, που οι οικογένειές τους δεν μπορούσαν να τους θάψουν.

Μια άκρως μακάβρια βιομηχανία εκατομμυρίων δολαρίων που ειδικεύεται στην αγοραπωλησία... ανθρώπινων μελών ανθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως αποκάλυψε πρόσφατα μεγάλη δημοσιογραφική έρευνα του πρακτορείου Reuters. Για του λόγου το αληθές, οι δημοσιογράφοι Μπράιαν Γκρόου και Τζον Σίφμαν κατάφεραν να αποκτήσουν μία σπονδυλική στήλη αντί 300 δολαρίων και δύο... κεφάλια (!) από μία εταιρία που δηλώνει ως επάγγελμα το εύσχημο «τράπεζα μη μεταμοσχεύσιμου ιστού», χωρίς καν να χρειαστεί να αποκρύψουν την επαγγελματική τους ταυτότητα, αλλά και χωρίς να χρειαστεί να δηλώσουν τι τα θέλουν!

Αυτό, εκτός από μακάβριο, είναι και τρομακτικό! Γιατί καλά να αγοράσουν τμήματα ενός ανθρώπινου σώματος ένας γιατρός, ένας ερευνητής, μια οργάνωση εκπαίδευσης ιατρικού προσωπικού ή έστω μια εταιρία ιατρικών συσκευών που θέλει να κάνει πειράματα, π.χ. για να διαπιστώσει την ασφάλεια ενός προϊόντος της, αλλά είναι πολύ διαφορετικό να έχει πρόσβαση σε τέτοιο «υλικό» οποιοσδήποτε! Παρ' όλα αυτά, κανένας νόμος στις ΗΠΑ δεν εμποδίζει τους επαγγελματίες της Υγείας, αλλά και τους λεγόμενους «μεσίτες», επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στη «διακίνηση» αυτών των μερών του σώματος, να τα μεταπωλούν. Πρακτικά, στις ΗΠΑ το να αγοράσει κανείς μέλη σορών είναι πιο εύκολο από το να αγοράσει κρασί - για το τελευταίο ζητείται τουλάχιστον επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας! Τμήματα ανθρώπινων σορών μπορεί κανείς να αγοράσει από παντού: από το Αmazon, το Instagram ή το facebook. 

Σοροί ανθρώπων που οι συγγενείς τους είναι τόσο φτωχοί, που δεν έχουν χρήματα για να τους θάψουν ή να τους αποτεφρώσουν (μία κηδεία στις ΗΠΑ κοστίζει περίπου 7.000 δoλάρια, ενώ μία αποτέφρωση 400 έως 1.000 δολάρια), αλλά και ανθρώπων που έχουν δηλώσει ως τελευταία τους επιθυμία, χάρη σε ρομαντικά και αλτρουιστικά κίνητρα, να δωρίσουν το σώμα τους στην επιστήμη παραδίδονται σε ειδικούς «μεσίτες», για να διατεθούν για εκπαιδευτικούς και ερευνητικούς σκοπούς, να καταλήξουν δηλαδή σε αμφιθέατρα ιατρικών σχολών ή σε ερευνητικά εργαστήρια. Χιλιάδες άνθρωποι δωρίζουν τα σώματα οικείων τους, θεωρώντας πως έτσι ωφελούν την επιστήμη, η πραγματικότητα είναι όμως ότι σε κάποιες περιπτώσεις αυτές που ωφελούνται είναι οι τσέπες των επιτηδείων, που εκμεταλλεύονται την έλλειψη ρυθμιστικού πλαισίου και βγάζουν μέρη του σώματος προς... πώληση ή και ενοικίαση (!), όπως θα πουλούσαν οποιοδήποτε άλλο αγαθό!

Διευκρινίζεται πως το μακάβριο εμπόριο δεν αφορά ζωτικά όργανα που μπορούν να μεταμοσχευθούν, αλλά μέρη του σώματος όπως κορμοί, κεφάλια και άκρα! Ο νόμος επιτρέπει την αγοραπωλησία ανθρώπινων μελών που δεν προορίζονται για μεταμόσχευση, αυτοί όμως που θα έπρεπε να κερδίζουν από αυτό είναι οι συγγενείς και όχι οι εταιρίες, αναφέρει o Ρομπ Μοντεμόρα, πρώην αξιωματούχος του FBI.

Το ζήτημα είναι πως από το κραταιό αυτό εμπόριο εκείνη που τελικά ζημιώνεται είναι η ίδια η επιστήμη! Υπάλληλοι από τις ιατρικές σχολές των πανεπιστημίων της Πενσιλβανίας και της Φλόριντα επισημαίνουν ότι οι δωρεές πτωμάτων για ερευνητικούς σκοπούς στα εκπαιδευτικά ιδρύματα έχουν μειωθεί δραματικά, δυσχεραίνοντας την εκπαίδευση των φοιτητών.

«Πλεονεκτήματα»
Ο λόγος δεν είναι ότι οι άνθρωποι έπαψαν να επενδύουν -κάποιοι ακόμη και με τον θάνατό τους- στην πρόοδο της επιστήμης, απλώς οι αετονύχηδες «μεσίτες» προσφέρουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στους δωρητές, όπως π.χ. τη δωρεάν παραλαβή της σορού από τον χώρο τους! 

Μία επιτροπή είχε ζητήσει το 2004 από την πολιτεία να θέσει κανόνες σε αυτό το ανεξέλεγκτο εμπόριο, όμως δεν έγινε τίποτα! Από τότε μέχρι σήμερα υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 2.357 μέλη σώματος έχουν τύχει κακής χρήσης και διακίνησης από επιτηδείους. Ενας «μεσίτης» συνήθως κόβει το πτώμα σε έξι κομμάτια και πωλεί καθένα από αυτά αντί 300 έως και 10.000 δολαρίων! Μία από τις εταιρίες που δραστηριοποιούνται σε αυτό το μακάβριο εμπόριο, υπό την επωνυμία Science Care (Φροντίδα για την Επιστήμη), «στρατολογεί» σορούς από οίκους ευγηρίας, γραφεία τελετών και ιδιώτες μέσω ηλεκτρονικής διαφήμισης και έχει τζίρο που αγγίζει τα 27.000.000 δολάρια τον χρόνο. 

Στο πλαίσιο της έρευνας του Reuters, οι δημοσιογράφοι ήρθαν σε επαφή με δεκάδες συγγενείς ατόμων που είχαν θελήσει να δωρίσουν το σώμα τους στην επιστήμη, αλλά αντ' αυτού πωλήθηκαν σαν καταναλωτικό προϊόν. Ολοι δήλωσαν σοκαρισμένοι. «Θέλουμε δικαιοσύνη» τονίζει η Λέιτσελ Τζέφρις Χάνσον, καθώς το κεφάλι της μητέρας της, που σύμφωνα με τις υποσχέσεις ενός εκ των μεσιτών είχε αποτεφρωθεί, αυτή τη στιγμή πιθανόν κοσμεί το ράφι κάποιου «συλλέκτη ανθρώπινων κρανίων»!

24χρονος καρκινοπαθής ο κάτοχος της σπονδυλικής στήλης

Αναζητώντας τον άλλοτε... κάτοχο της σπονδυλικής στήλης που έφτασε στα χέρια τους, οι δημοσιογράφοι του Reuters κατάφεραν, συνδυάζοντας την ημερομηνία θανάτου από τα παραστατικά που συνόδευαν το «εμπόρευμα» που αγοράστηκε από την εταιρία Restore Life, με τις ληξιαρχικές πράξεις θανάτου της περιοχής, να φτάσουν στους γονείς του Κόντι Σόντερς, που πέθανε σε ηλικία 24 ετών. Με έξοδα του Reuters έγινε και εξέταση DNA, που απέδειξε ότι η σπονδυλική στήλη ανήκε όντως στον Σόντερς. 

Η Restore Life διαφημίζει ότι διοχετεύει τα σώματα που φτάνουν σε αυτή σε ερευνητές που ψάχνουν θεραπείες κατά του καρκίνου, της άνοιας και άλλων τρομερών ασθενειών. Στο πλαίσιο αυτό, οι γονείς του Σόντερς είχαν υποθέσει ότι οι επιστήμονες θα έπαιρναν κάποια δείγματα από το δέρμα του νεκρού παιδιού τους, θα αποτέφρωναν το υπόλοιπο και θα τους επέστρεφαν τις στάχτες. 

Δεν περίμεναν ποτέ ότι το παιδί τους θα κοβόταν σε κομμάτια και θα πωλούνταν σαν προϊόν σε ράφι σούπερ μάρκετ. Οπως τονίζουν, η βαριά κατάσταση της υγείας του τον είχε αναγκάσει να υποβληθεί σε δεκάδες χειρουργεία στη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Και το τελευταίο που ήθελαν ήταν το σώμα του να συνεχίσει να βασανίζεται, έστω και μετά θάνατον.

dimokratianews,19.11.2017

http://aktines.blogspot.gr 

ΔΕΚΑΕΝΝΙΑΧΡΟΝΗ ΣΕ ΚΩΜΑ ΓΛΥΤΩΝΕΙ ΑΠΟ ΠΡΟΩΡΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΗΣ ΚΑΙ ΞΥΠΝΑ!

Γιὰ μία ἀκόμα φορά διαπιστώνουμε ὅτι ἡ δωρεὰ ὀργάνων ἔχει βασικὰ ἠθικὰ προβλήματα καὶ κατὰ κανόνα βρίσκεται ὄχι μόνο σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη μας ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε λογικὴ.

Διαβάζουμε στὴν newsit:

«Ἡ 19χρονη Καρίνα μετὰ ἀπὸ ἕνα φοβερὸ αὐτοκινητιστικὸ ἀτύχημα ἔπεσε σὲ κῶμα καὶ σύμφωνα μὲ τοὺς γιατροὺς ἦταν ἀπίθανο νὰ συνέλθει.

Ἡ 19χρονη νοσηλευόταν σὲ κατάσταση κώματος στὸ νοσοκομεῖο Aarhus στὴ Δανία καὶ οἱ γιατροὶ θεωροῦσαν τόσο ἀπίθανο τὸ ἔφηβο κορίτσι νὰ συνέλθει μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πείσουν τὴν οἰκογένειά της νὰ σταματήσει ἡ θεραπεία καὶ νὰ δωρίσουν τὰ ὄργανά της.

Τὴν ὥρα ποὺ γιατροὶ προετοιμάζονταν γιὰ νὰ τῆς ἀφαιρέσουν τὰ ὄργανα ἔκπληκτοι οἱ ὑπάλληλοι τοῦ νοσοκομείου τοὺς ἐνημέρωσαν πὼς τὸ κορίτσι ἄνοιξε τὰ μάτια του καὶ κούνησε τὰ πόδια της. Ἡ Καρίνα, ζωντανὴ ἀπόδειξη ὅτι συμβαίνουν θαύματα αὐτὴν τὴν περίοδο ἀναρρώνει σ ἕνα εἰδικὸ κέντρο ἀποκατάστασης καὶ μάλιστα μπορεῖ καὶ περπατάει, μιλάει καὶ ἱππεύει καὶ τὸ ἀγαπημένο της ἄλογο!

Οἱ γονεῖς τοῦ κοριτσιοῦ ποὺ στάθηκε τὴν τελευταία στιγμὴ τυχερὴ καὶ ἔζησε, ἀποφάσισαν νὰ μηνύσουν τοὺς γιατροὺς τοῦ νοσοκομείου καὶ μάλιστα καταγγέλλουν πὼς κάτι ὕποπτο βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὴν ἀπόφασή τους νὰ δωρίσουν τὰ ὄργανα τῆς κόρης τους. Σύμφωνα μὲ τοὺς ἴδιους, τὸ παιδὶ τους νοσηλευόταν μόλις 3 ἡμέρες καὶ οἱ γιατροὶ βιάστηκαν νὰ τοὺς πείσουν πὼς δὲ θὰ ζήσει. Ὑποστηρίζουν πὼς οἱ γιατροὶ εἶχαν κάποιο λόγο ποὺ ἤθελαν νὰ "σκοτώσουν" τὴν κόρη τους γιὰ νὰ πάρουν τὰ ζωτικὰ της. Ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ γιατροὶ ὑποστηρίζουν πὼς δὲν ἔγινε σωστὴ συνεννόηση μὲ τοὺς γονεῖς τοῦ κοριτσιοῦ καὶ πὼς ἡ θεραπεία ποὺ τῆς χορήγησαν οὐσιαστικὰ τὴν ἔσωσε.

Ἡ ὑπόθεση θὰ συνεχιστεῖ στὰ δικαστήρια... Τὸ μόνο σίγουρο εἶναι πὼς ἡ Καρίνα κέρδισε τὴ ζωὴ της»!...

Βασικὰ ἠθικὰ προβλήματα τῶν μεταμοσχεύσεων (σχόλιο συντάξεως).

1. Κατὰ πόσον τελικῶς ἔχουμε τὸ δικαίωμα εὐθανασίας σὲ «ἐγκεφαλικά» νεκρὸ ἀσθενῆ, διαπράττοντας οὐσιαστικὰ φόνο; Σκοτώνουμε δηλαδὴ τὸν ἀσθενῆ (δότη) γιὰ νὰ ζήσει κάποιος ἄλλος κατὰ τὸ «ὁ θάνατός σου ἡ ζωή μου»;

2. Κατὰ πόσον ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ θεωροῦμε ὅτι ὁ μέλλων «δότης» πού εἶναι «ἐγκεφαλικά» νεκρὸς ΔΕΝ θὰ ξυπνήσει ποτέ; Ἔχουμε πλέον πολλὰ παραδείγματα ἀνθρώπων ποὺ «ξύπνησαν» μετὰ ἀπὸ χρόνια. Πότε θὰ ξυπνήσουν ἐπιτέλους ὅσοι εἶναι ὑπὲρ τῆς δολοφονίας τῶν ἐν κῶμᾳ ἀσθενῶν;

3. Κατὰ πόσον ἡ «βιασύνη» γιὰ νὰ πάρουμε τὰ ὄργανα ἀπὸ κάποιον «ἐγκεφαλικά» νεκρὸ ἀσθενῆ σὲ κῶμα εἶναι ἀνιδιοτελής; Μήπως ὑποθάλπει λάθη ἐκούσια καὶ ἀκούσια καὶ θέτει σὲ ἄδικο κίνδυνο τὴν ζωὴ τοῦ ἀσθενοῦς;

4. Τελικῶς δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ ἀποφασίζουμε ΕΜΕΙΣ γιὰ τὸ ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε δότες ἢ ὄχι σὲ μία δημοκρατία; Πρὸς τί ὁ νέος νόμος κατὰ τὸν ὁποῖο ὅλοι ὑποχρεωτικὰ εἴμαστε «δότες» - ἤ μᾶλλον ὑποψήφια θύματα δολοφόνων; 

Τέλος, ἐπιβεβαιώνουμε γιὰ μία ἀκόμα φορά τοὺς κινδύνους ποὺ ἐγκυμονεῖ ἡ νέα ἠλεκτρονικὴ ταυτότητα, ὅπως ἀναφέραμε ἐκτεταμένα στὴν πρόσφατη ἡμερίδα:

Ἂν λάβουμε τὴν κάρτα τοῦ πολίτη, τὴν νέα ταυτότητα, ποιός μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι κάποιος κακόβουλος χρήστης – ἴσως ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ «βιάζονται» νὰ πάρουν τὰ ὄργανά μας γρήγορα – δὲν θὰ ἀλλάξει καὶ τὰ προσωπικά μας δεδομένα στό RFID ἀπὸ «ΜΗ δότη» σὲ «δότη» γιὰ νὰ «διευκολύνει» τὴν διαδικασία;...

Ἐδῶ, ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται – δὲν εἴχαμε κἄν ἐγκεφαλικὰ νεκρὸ ἀσθενῆ καὶ παρόλα αὐτὰ ὑπῆρχε ἡ πίεση ἀπὸ τοὺς γιατροὺς νὰ προχωρήσουν (καὶ ἐκτὸς διαδικασίας) στὴν ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων τῆς δεκαεννιάχρονης. Ποιός μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι κάποιοι δὲν θὰ βρεθοῦν ἐκτὸς διαδικασίας μέσῳ κακόβουλης ἐπίθεσης σὲ κάρτα RFID γιὰ νὰ πετύχουν τοὺς σκοπούς τους;...

Πηγή: Εστία Πατερικών Μελετών 

ΤΑ ΖΩΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΩΝ «ΔΩΡΗΤΩΝ» ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΙ ΕΝΩ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΒΙΑΙΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΟΥΣ.

ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ - ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ - ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ

Ταυτίζεται ο σωματικός θάνατος με τον «εγκεφαλικό θάνατο»; Όχι!

Ο «εγκεφαλικά νεκρός» ασθενής μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση κώματος και άπνοιας, όμως τα περισσότερα όργανά του λειτουργούν με την κατάλληλη ιατρική υποστήριξη· έτσι, όταν του αφαιρούν τα όργανα, είναι ακόμα ζεστός, η καρδιά του ακόμα λειτουργεί και το αίμα του κυκλοφορεί! (Dr. Alan Shewmon, διεθνούς φήμης Καθηγητής Παιδ. Νευρολογίας στο UCLA (Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Λος Άντζελες).

Θα σου πουν ότι τα όργανα τα παίρνουν όταν ο άνθρωπος είναι νεκρός. Αυτό δεν είναι αλήθεια.

Υπάρχουν καταγραμμένες αρκετές περιπτώσεις «εγκεφαλικά νεκρών» που επανήλθαν από αυτή την κατάσταση.

Τα ζωτικά όργανα των «δωρητών» παίρνονται ενώ αυτοί είναι ακόμα ΖΩΝΤΑΝΟΙ, με αποτέλεσμα να γίνεται βίαιη διακοπή της ζωής τους κατά τη διαδικασία της λήψης των οργάνων τους.

Πολλοί και κορυφαίοι επιστήμονες στην Ελλάδα (Κ. Καρακατσάνης 2001, Ε. Παναγόπουλος 1998, Μ. Βρεττός 1999, Ι. Κουντουράς 1999, Κ. Χριστοδουλίδης 1995, Ν. Μπαλαμούτσος 1999, Ν. Κωνσταντινίδης 1999, Μ. Γκιάλα 1999, A. Αβραμίδης 1995, Π. Κούγιας 1999, Α. Γουλιανός 1999, κ.α.) και στο εξωτερικό (R.D. Truog 1992, D.A. Shewmon 1997, R.M. Taylor 1997, κ.α.), εκφράζουν σοβαρές επιστημονικές ενστάσεις και δεν διστάζουν να προτείνουν ακόμη και την πλήρη εγκατάλειψη της έννοιας του «Εγκεφαλικού Θανάτου».

Ο Καθηγητής Παιδ. Αναισθησιολογίας στο κορυφαίο Πανεπιστήμιο των Η.Π.Α., Harvard, και Διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας στο Πανεπιστημιακό, Παιδιατρικό Νοσοκομείο Βοστώνης Dr. Robert D. Truog δηλώνει:

«O Εγκεφαλικός Θάνατος παραμένει ασυνάρτητος στη θεωρία και συγκεχυμένος στην πράξη. Επιπλέον, ο μόνος σκοπός που εξυπηρετεί αυτή την έννοια (του εγκεφαλικού θανάτου), είναι η διευκόλυνση εξεύρεσης οργάνων προς μεταμόσχευση. 

Γι’ αυτό, άλλωστε, και «εφευρέθηκε» μόλις το 1968 η έννοια του «εγκεφαλικού θανάτου» από κάποιους επιστήμονες του Harvard.»

Το γεγονός του θανάτου είναι μεγάλο μυστήριο, θα μας πουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, και κανείς δεν γνωρίζει ούτε πρόκειται ποτέ να γνωρίσει, πότε (ποια ακριβώς χρονική στιγμή) η ψυχή αποχωρίζεται από το σώμα...

Όσο η καρδιά λειτουργεί, η ψυχή είναι ενωμένη με το σώμα.

Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος, όταν ρωτήθηκε περί μεταμοσχεύσεων, αντιτάχθηκε κατηγορηματικά στη μεταμόσχευση ζωτικών οργάνων (όργανα χωρίς τα οποία ο δότης δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει), για δύο λόγους:

Πρώτον: «αποτελεί ανεπίτρεπτη παρέμβαση, αντιστρατευόμενη στο δημιουργικό έργο του Θεού, από την μια, θανατώνοντας τον δότη, και από την άλλη δημιουργώντας μας την έπαρση για την ζωοποίηση του λήπτη».

Και δεύτερον: «Θα γίνει αιτία εφευρέσεως τρόπων να σκοτώνουν τους ασθενείς, για να πάρουν τα όργανά τους».

Ο Άγιος Πορφύριος ήταν αντίθετος με την μεταμόσχευση συμπαγών οργάνων από «εγκεφαλικώς νεκρούς». Έκανε την εξής σύσταση σε ζεύγος που ήθελε να δωρίσει τα όργανα του παιδιού τους μετά από σοβαρό ατύχημα: 

«Ένας θάνατος υπάρχει. Να δώσετε μόνον τους κερατοειδείς χιτώνες των οφθαλμών...»

Ο ευρισκόμενος στην κατάσταση του λεγόμενου «εγκεφαλικού θανάτου» είναι βαριά πάσχων ασθενής και όχι νεκρός...

Με τη λήψη των ζωτικών οργάνων από «εγκεφαλικώς νεκρό» ασθενή, αυτός οδηγείται δια της βίας στον οριστικό κλινικό θάνατο...

αυτή η ενέργεια, με τα κριτήρια της Ορθόδοξης Θεολογίας, ισοδυναμεί με Φόνο. 

Θα πουν ότι η δωρεά οργάνων είναι αυτοθυσία και πράξη ευγενική, πράξη ανθρωπιάς και αλτρουϊσμού. Αυτό δεν είναι αλήθεια...

Αυτός που ορίζει πότε θα πεθάνουμε είναι ο Δημιουργός μας και όχι εμείς.

Στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη, αλλά και στην Υμνογραφία της Εκκλησίας μας, με έμφαση τονίζεται ότι κύριος της ζωής και του θανάτου είναι μόνον ο Δημιουργός.

Ακόμη και όταν υπάρχει συναίνεση, η «ΔΩΡΕΑ» ΖΩΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ, διότι αφαιρεί από τον δότη την δυνατότητα της μετάνοιας να πει δηλαδή, έστω και τελευταία στιγμή, «Συγχώρα με, Θεέ μου» και να σώσει ο Θεός ενδεχομένως την ψυχή του.

ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ - ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ - ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ

Δημοσίευμα Εφημερίδας: «ΑΓΩΝΑΣ» (Α.Φ. 193)

Πηγή: Πνεύματος Κοινωνία

Αντιγραφή: Αναβάσεις

http://agiopneymatika.blogspot.gr

ΚΗΔΕΙΑ Η ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ; ΠΕΡΙΦΡΟΝΤΙΣ ΤΑΧΤΟΠΟΙΗΣΗ Ή ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΗ «ΣΤΑΧΤΟΠΟΙΗΣΗ»;

Κηδεία ή αποκαΐδια;

Περίφροντις ταχτοποίηση ή περιφρονητική «σταχτοποίηση»;

Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος

Η ελληνική λέξη «κηδεία» ερμηνεύεται στα έγκυρα λεξικά ως «εκφορά νεκρού, ταφή, ξόδι», όπου «ξόδι» σημαίνει έξοδος, (εξ – οδεύω) δηλαδή, αναχώρηση από αυτήν τη ζωή για την άλλη. Λέξη του γλωσσοπλάστη λαού, η οποία ταυτίζεται νοηματικά με την ονομασία:«Εξόδιος Ακολουθία», όπως την ονομάζει η Εκκλησία. Το δε ρήμα «κηδεύω» σημαίνει στην πρώτη του έννοια φροντίζω, κατόπινενταφιάζω και επίσης δίνω σε γάμο. Ακόμη και το ρήμα «κήδω, κήδομαι» έχει την έννοια τουφροντίζω. Ούτως ή άλλως όμως και τα δυο ρήματα ετυμολογικά παράγονται από τη λέξη«κήδος», που σημαίνει «φροντίδα».

Από τις λίγες αυτές λεξιλογικές αναλύσεις φαίνεται ξεκάθαρα πως η λέξη κηδεία δεν είναι και δεν σημαίνει απλώς μια τυπική θρησκευτική τελετουργία, αλλά έχει βαθύτερη φιλάνθρωπη πνευματική διάσταση, που απορρέει από τη φυσική κλήση του ανθρώπου αλλά θεμελιώνεται και από τη διδασκαλία της Αγίας μας Εκκλησίας.  

Η φροντίδα και η ταφή των νεκρών είναι πανάρχαιο έθιμο των πολιτισμένων λαών. Στηρίζεται στην Αγία Γραφή και απορρέει από την πίστη ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος από γη «και εις γην απελεύσεται». Η Ορθόδοξη Εκκλησία, φροντίζει με ακρίβεια τα της ταφής, δίνοντας βαρύτητα στην ιερότητα της ψυχής και του σώματος, κατά την χριστιανική δογματική διδασκαλία. Η ταφή αποτελεί «μακροχρόνιον ιερόν έθος», το οποίο ο ίδιος ο Κύριος τήρησε.

Η Εκκλησία έχει την δική της Παράδοση. Είναι γνωστή η ιδιαίτερη φροντίδα για την τακτοποίηση του νεκρού. Με σεβασμό στο νεκρό σώμα αποδίδονται όλες οι τιμές, μέχρι να γίνει η ταφή και να κλειστεί ο τάφος. Φροντίδα με απόλυτη σχολαστικότητα πολλές φορές, με όλες τις προπεμπτήριες υποχρεώσεις για το τελευταίο ταξίδι.

Αλλά και πάλι ο τάφος συνεχίζει να είναι για πολύν καιρό το κέντρο του ενδιαφέροντος των αγαπητών προσώπων του νεκρού. Είναι τόπος προσκυνήματος και επικοινωνίας με αυτόν. Προσφέρει  παρηγοριά, ανάπαυση και ελπίδα στις ψυχές των συγγενών και φίλων. Όλα αυτά γίνονταν και συνεχίζουν να γίνονται κατά τη φυσική κλίση και επιθυμία της ψυχής του ανθρώπου. Δεν είναι τύπος. Είναι βαθιά ανθρώπινη ανάγκη, καθιερωμένη από αιώνων.

Εκτός αυτού οι επισκέψεις στους τάφους και τα κοιμητήρια γενικά δε μένουν στο επίπεδο  ενός απλού περιπάτου για ψυχική ανακούφιση. Η παρουσία του Ορθοδόξου Χριστιανού στον τάφο και στο κοιμητήριο είναι προσευχητική. Συνηθίζουμε στον τάφο να κάνουμε προσευχή για την ανάπαυση των κεκοιμημένων μας. Μάλιστα όχι μόνο των δικών μας αλλά και όλων όσοι είναι ενταφιασμένοι εκεί και «πάντων των απ` αιώνων τω Θεώ ευαρεστησάντων».

Όταν η επίσκεψη στα κοιμητήρια συνοδεύεται από τη μνήμη της τελευταίας εικόνας, εκείνης που ο νεκρός τοποθετούνταν στον τάφο, γεννιέται μέσα στην ψυχή η αίσθηση της παρουσίας του και η παρηγοριά είναι μεγάλη. Γι` αυτό βλέπουμε πολλές φορές, κυρίως γυναίκες, λόγω του ευαίσθητου συμπαθητικού, να κλαίνε αλλά και να  «συνομιλούν» πάνω από τον τάφο. Ναι, γι` αυτές η «συνομιλία» είναι πραγματική. Αυτό το φαινόμενο είναι μια ζώσα κατάσταση, που καταπραΰνει  τις πληγές, δίνει ανακούφιση στον πόνο και στέλνει αχτίδες παρηγοριάς στην καρδιά. Δεν είναι λοιπόν τυχαία όλα αυτά ούτε κατάλοιπα καθυστερημένων μυαλών άλλων εποχών. Είναι πολύ ανθρώπινα και διαχρονικά.

Πάντως ο ελληνικός λαός περιποιείται τους τάφους των κεκοιμημένων του και προσπαθεί τακτικά να τους επισκέπτεται. Αυτή η εξοικείωση με τους τάφους και τα κοιμητήρια δείχνει την αγάπη των Ορθοδόξων προς τους κεκοιμημένους τους κι ακόμη την ελπίδα για την μέλλουσα ζωή και τη συνάντηση με αυτούς. Ακούμε πολλές φορές στις κηδείες από στόματα απλών ανθρώπων  αυθόρμητους θρηνητικούς «διαλόγους» με  επικλήσεις, παρακλήσεις για συγχώρεση, για συγγνώμη, για παραλήψεις και αθετήσεις στη σχέση τους με τον νεκρό, υπενθυμίσεις περιστατικών που βίωσαν αντάμα στην εδώ ζωή, που επιβεβαιώνουν την πίστη στην αθανασία και στην αιώνια ζωή, αλλά πως συνεχίζεται και πέρα από τον τάφο η ζωντανή σχέση και επικοινωνία.

Πολύ όμορφα μας θυμίζει ο Γεώργιος Δροσίνης το κομμάτι αυτό της πίστης μας και με ένα πραγματικό καλλιτέχνημα εκφράζει την αλήθεια της Εκκλησίας μας, δίνοντας κουράγιο και ελπίδα σ` αυτούς που στερούνται αγαπημένα πρόσωπα:

               Τι λοιπόν;

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
 Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε

τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ' απ' το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα
κι αντί να 'ρθει μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Κηδεία λοιπόν ή αποκαΐδια; Φροντίδα ή περιφρόνηση στο δημιούργημα του Θεού;Σήμερα, η αποστασία του ανθρώπου από τον ευαγγελικό νόμο, ανάμεσα στα τόσα αναφυόμενα «μοδάτα» τραγικά και αφύσικα και παρά φύση φαινόμενα,  τείνει να καταστήσει ως μόδα και το κάψιμο του νεκρού. Να γίνει ανίερη παράδοση η καύση στο υλικό μεν, αλλά ένα από τα υποστατικά μέρη του όντος που λέγεται άνθρωπος, στο σώμα. Στο ιερό αυτό μέρος «της αρμονικής συμφυίας με την ψυχή», που τον υπηρέτησε στο διάβα της ζωής με απόλυτη υπακοή. Του έδωσε όλες τις δυνάμεις του, για να ικανοποιήσει τα θελήματά του. Ή τον διακόνησε, για να προκόψει στη ζωή, να πετύχει στα όνειρά του. Να υπηρετήσει τον συνάνθρωπο και  το Θεό του. Του προσφέρθηκε, τέλος πάντων, για να ζήσει όπως εκείνος θέλει. Και που υπέστη εντέλει το αποτέλεσμα της φθαρτότητας και ακολούθησε τη φυσική του κατάληξη, το θάνατο. Αξίζει πραγματικά τέτοια μεταχείριση στο «δοχείο» της υπάρξεώς μας;

Αν πιστεύουμε πως τα λείψανα των αγίων είναι αγιασμένα και προσφέρουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, σ` όσους προσέρχονται με πίστη για προσκύνηση, αν το πιστεύουμε, τότε αποκλείεται παντελώς το δικαίωμα της καύσης, διότι θα στερηθούμε από μόνοι μας αυτό το δώρο του Θεού. Παράλληλα θα αμφισβητήσουμε τη δυνατότητα του αγιασμού διά της «καθόλου» μεθέξεως στη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αυτό θα είναι ύβρις και αυτοπροαίρετος αποκλεισμός από τη σωτηρία.

  Όχι. Όχι με τον κόσμο και την απιστία. Όχι με το δαιμονικό και αλυσιδωτό γκρέμισμα των παραδόσεων, οι οποίες στηρίζουν το Γένος μας αιώνες τώρα και του δίνουν αυτήν την ιδιαίτερη δυναμική της ύπαρξής  του και τη λεβέντική και αξιοπρεπή στάση του απέναντι στα θεμελιώδη γεγονότα της ζωής. Όχι με την άρνηση και την απαξίωση του αγαπημένου πλάσματος του Θεού. Όχι στην ανυπακοή του θελήματος του Θεού, αλλά σεβασμός στην ευλογημένη  κληροδοσιά των Πατέρων μας.

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος
Κιλκίς, 5-7-2017

http://aktines.blogspot.gr

ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ: ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΚΡΑΥΓΗ ΕΧΕΙ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΩΝ ΙΑΤΡΩΝ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ

Γενική κατακραυγή έχει προκαλέσει η αντίδραση κατά των ομολογητών ιατρών της Σάμου, οι οποίοι αρνούνται να εκτελέσουν αμβλώσεις. Οι κατ' επίφαση "προοδευτικοί κύκλοι" μαίνονται και λασπολογούν εναντίων της καθόλα σύννομης και προπαντός επαινετής πράξης των ιατρών οι οποίοι επικαλούμενοι των κώδικα δεοντολογίας απέχουν από την εν ψυχρώ δολοφονία των ανυπεράσπιστων εμβρύων.

Ο Ιατρικός Σύλλογος Φλώρινας έστειλε μια γενναία επιστολή συμπαράστασης στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, η οποία εκτός των άλλων αναφέρει τα εξής:

"Ορκιστήκαμε να προστατεύουμε την ανθρώπινη ζωή και όχι να πράττουμε το αντίθετο. Δεν έχουμε κανένα ηθικό δικαίωμα να αφαιρούμε τη ζωή των εμβρύων. Αποτελούν ζωντανές υπάρξεις και η δόλια και βίαιη αφαίρεση της ζωής τους συνιστά έγκλημα ιδιαζόντως ειδεχθές και ανεξίτηλο στίγμα για τον πολιτισμό μας που διαπράττεται, μάλιστα, εν ονόματι και με πρόσχημα την πρόοδο και τα ανθρώπινα δικαιώματα! Τα φληναφήματα που εκπορεύονται, λανσάρονται και προωθούνται από κάποιους γνωστούς και μη εξαιρετέους δήθεν "προοδευτικούς" κύκλους περί "αυτοδιάθεσης της εγκύου γυναίκας" κ.τ.ό. προς δικαιολόγηση του αποτρόπαιου και φρικαλέου αυτού εγκλήματος αποτελούν αξεπέραστο δείγμα φαρισαϊσμού, υποκρισίας και ηθικής εξαχρείωσης αφού δεν υφίσταται δικαίωμα στη δολοφονία αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρωπίνων υπάρξεων."

Διαβάστε ΕΔΩ όλη την επιστολή!

Δόξα τω Θεώ που υπάρχουν ακόμη ιατροί με φόβο Θεού. Ας είναι αυτό το έναυσμα για να σταματήσει το ειδεχθές αυτό έγκλημα της παιδοκτονίας και αυτογενοκτονίας του έθνους μας! Ο Θεός να δίνει φώτιση για να υπάρξουν και άλλοι ιατροί σύμμαχοι σε αυτόν τον Θεάρεστο αγώνα.  

επιμέλεια Κ.Ι.Κ. βασισμένο σε πηγή

για την Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: "Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΖΩΩΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΓΕΝΝΗΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΑΙΝΕΙΤΑΙ ΔΗΜΟΣΙΩΣ."

Πριν αρκετά χρόνια μετά από μια μεγάλη γιορτή ένα νέο ζευγάρι με κάλεσαν στο σπίτι τους για καφέ. Το ζευγάρι είχε τότε δυο παιδιά. Καθισμένοι στο όμορφο μπαλκόνι του σπιτιού η νεαρή σύζυγος με ερωτά, για λογαριασμό κάποιας φίλης της, όπως μου είπε, ποιά είναι η θέση της Εκκλησίας για τις εκτρώσεις.

Τής είπα ότι για να καταλάβει την θέση της Εκκλησίας πρέπει να απαντήσει σ᾽ ένα ερώτημα. Το έμβρυο που έχει συλληφθεί στην μήτρα μιας γυναίκας τι ανθρωπολογική ταυτότητα έχει; Είναι πλήρης άνθρωπος που εξελίσσεται, ή είναι ένα ανθρωποειδές που περιμένει τον ήλιο ή τον αέρα για να λάβει υπόσταση, να γίνει πλήρης άνθρωπος;

Της εξήγησα ότι η Εκκλησία λέγει ότι είναι πλήρης άνθρωπος εξ άκρας συλλήψεως. Γι᾽ αυτό θεωρεί ότι η έκτρωση είναι καταστροφή της ζωής. Είναι έγκλημα και μάλιστα ειδεχθές, γιατί στρέφεται εναντίον του πιο αθώου και του πιο ανυπεράσπιστου πλάσματος στον κόσμο. Η συζήτηση μας τελείωσε εκεί.

Πέρασαν δύο χρόνια από τότε και την ίδια μέρα και γιορτή δέχθηκα πάλι την ίδια πρόσκληση από τα ίδια πρόσωπα και την αποδέχθηκα. Καθώς ετοιμαζόταν ο καφές, για να μην είναι μόνη η σύζυγος καθίσαμε στην αρχή στην κουζίνα. Αλλά εκεί κυκλοφορούσε και ένας μπόμπιρας, ένα μικρό παιδάκι που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του. Επεχείρησα να χαϊδέψω το κεφαλάκι του, όταν ακούω την μητέρα του να μου λέγει: «Αν αυτός ζει το οφείλει σε σάς» και μου αποκάλυψε ότι το πρό δύο ετών ερώτημα αφορούσε την ίδια.

Επάνω στο τραπέζι βρισκόταν ένα μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού. Είπα λοιπόν στην μητέρα δείχνοντάς το: «πάρτο και σφάχτο». Η μητέρα αντέδρασε σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Τι κουβέντα μου λέγει είναι αυτή που είπατε; Γιατί, σου φαίνεται φρικτή, της απάντησα. Μα σοβαρολογείτε, πάτερ! Ναι, της είπα, σοβαρολογώ, γιατί θέλω τώρα να καταλάβεις καλά αυτό που θα έκανες τότε. Βλέπεις τώρα μπροστά σου αυτό που θα έκανες τότε; Βλέπεις ποιό παιδί θα κατέστρεφες; Τώρα σου φαίνεται φρικτό, τότε δεν θα ήταν;

Πριν λίγο καιρό μια φωτογραφία έκανε το γύρο του κόσμου. Το μικρό παιδάκι που ξεβράσθηκε στις ακτές. Το μικρό προσφυγόπουλο που πέθανε στο δρόμο προς την ελευθερία. Δικαιολογημένος ο αποτροπιασμός. Το μέγεθος του όμως ανάλογο προς την υποκρισία του πολιτισμένου κόσμου, καθώς και πολλών δικών μας. Όλοι αυτοί που χρησιμοποιούσαν την εικόνα του μικρού παιδιού για να κατηγορήσουν τους άλλους σαν ενόχους αρνούνται να κοιτάξουν μια ακόμη φωτογραφία, για την ακρίβεια ένα βίντεο με τον τίτλο «σιωπηλή κραυγή».

Το βίντεο αυτό είναι η κινηματογράφηση μιας έκτρωσης από ένα γιατρό. Η εικόνα του πνιγμένου προσφυγόπουλου ωχριά μπροστά στο βίντεο αυτό. Το ταλαίπωρο πλάσμα τουλάχιστον ήταν αρτιμελές. Εκεί ένα άλλο παιδάκι κομματιάζεται κυριολεκτικά και δολοφονείται αδίστακτα, γιατί είναι ανεπιθύμητο. Το προσφυγόπουλο πνίγηκε, γιατί κάποιοι δεν μπόρεσαν να το σώσουν. Εδώ, στις εκτρώσεις κάποιοι συνειδητά δολοφονούν.

Μια κοινωνία, μια δημοσιογραφία, επίσημοι άρχοντες, αγανακτούν δήθεν στην θέα του πνιγμένου παιδιού και σιωπούν στην εξόντωση χιλιάδων παιδιών από τους ίδιους τους ψευτοαγανακτισμένους. Σκεφθήκατε ποτέ, πόσες Ελλάδες έχουμε αφανίσει.

Είναι εντυπωσιακή μια κοινωνία, που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τα παιδιά που πνίγονται ή που πεθαίνουν από την πείνα, αλλά διεκδικεί το δικαίωμα να τα σκοτώνει πριν έλθουν στον κόσμο. Είναι απάνθρωπη μια κοινωνία, που στο βωμό της ανεύθυνης απόλαυσης θυσιάζει ανθρώπινες ζωές και απαιτεί το δικαίωμα αυτό να το έχει ανενόχλητη και από την άλλη πλευρά καταδικάζει σε βαρύτατες ποινές (καλά κάνει) αυτούς που κακοποιούν ένα ζώο.

Η κακοποίηση ζώων απαγορεύεται, η κακοποίηση και η δολοφονία ανθρώπων βρεφικής ηλικίας επιβραβεύεται και επαινείται δημοσίως. Η κυρία ή η δεσποινίς που δολοφόνησε το αθώο παιδί μέσα της, μπορεί να διαμαρτύρεται γιατί κακοποιήθηκε το σκυλάκι της; Μια εξουσία και μια Βουλή, που νομοθετεί και καταδικάζει την κακοποίηση των ζώων, με ποιό ηθικό ανάστημα επικροτεί την δολοφονία αθώων υπάρξεων, την νομιμοποιεί και την πληρώνει;

Ποιός πολιτισμός μπορεί να επικροτεί την δολοφονία χιλιάδων αθώων υπάρξεων, των πιο ανυπεράσπιστων ανθρωπίνων πλασμάτων και να μην είναι αυτός, ο πολιτισμός της βαρβαρότητας; Η παράνοια μιας εξουσίας και μιας κοινωνίας συνίσταται στο να αυστηροποιούν τη νομοθεσία που προστατεύει τα ζώα και να χαλαρώνουν αυτήν που αφορά την αξία της ανθρώπινης ζωής. Μια τέτοια εξουσία είναι ανήθικη και μια τέτοια κοινωνία είναι βρώμικη. Από πότε το να σκοτώσεις ένα παιδί έξω από την μήτρα της μητέρας του είναι έγκλημα και το να το σκοτώνεις μέσα σε αυτήν είναι πράξη προόδου και πολιτισμού;

Είναι υποκρισία μεγατόνων, όταν βλέπεις ένα παιδικό πτώμα στην ακρογιαλιά πνιγμένο όχι μόνο από τη θάλασσα, αλλά και από την αδιαφορία ανθρώπων εγκληματιών με γραβάτα και κοστούμι, αλλά να επιδοκιμάζεις τον θρυμματισμό της κεφαλής και των οστών αθώων υπάρξεων [τακτική που εφαρμόζεται κατά την έκτρωση η οποία εκτελείται και στο παραπάνω βίντεο] στο βωμό της απόλαυσης και του δολοφονικού εγωκεντρισμού. Μια τέτοια κοινωνία δικαιούται να ευτυχήσει και να προοδεύσει; Ένας τέτοιος λαός μπορεί και δικαιούται να περιμένει καλύτερες ημέρες;

Πού είναι οι υποκριτές της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Τα αγέννητα, αλλά ζωντανά παιδιά, δεν έχουν δικαιώματα και έχουν δικαιώματα τα σκυλιά και τα γατιά; Και όλοι αυτοί είναι προοδευτικοί ή άθλιοι; Ποιός πατέρας και ποιά μάννα δικαιούνται να απαιτούν το σεβασμό και την αγάπη των παιδιών τους, όταν αυτά μαθαίνουν ότι ζουν όχι από την αγάπη των γονιών τους αλλά από την τύχη, γιατί γεννήθηκαν πρώτα ή δεύτερα..;

Μια κοινωνία που στηρίζεται στην αδικία και στην απανθρωπιά, μια κοινωνία και μια έννομη τάξη που δεν σέβεται τα δικαιώματα των υπαρκτών, αλλά αγέννητων παιδιών, είναι κοινωνία παρακμής. Τούτη την ώρα το υπ᾽ αριθμ. 1 πρόβλημα της Πατρίδας μας, η βόμβα στα θεμέλια της είναι η υπογεννητικότητα ή αλλιώς το δημογραφικό πρόβλημα.

Η πατρίδα μας δεν κινδυνεύει από εξωτερικούς εχθρούς. Οι εχθροί είναι εντός των τειχών. Βρίσκονται σε πολλά από τα σπίτια μας, στα υπουργικά γραφεία και στα βουλευτικά έδρανα, στα νοσοκομεία και στα μαιευτήριά μας. Αυτή είναι η ωμή, η ωμότατη αλήθεια. Δεν υπάρχουν καλύτεροι συνεργάτες των όποιων εχθρών της πατρίδας από εμάς τους Έλληνες.

Δεν υπάρχουν πιο επικίνδυνοι υπονομευτές και του ασφαλιστικού και του εργατικού και του συνταξιοδοτικού προβλήματος της χώρας, από τους ανθρώπους της εξουσίας, που έχουν στοχοποιήσει την πολύτεκνη οικογένεια και τους πολίτες αυτής της χώρας, που αυτοοδηγούνται στην χρεοκοπία και «αυτοκτονούν» την πατρίδα.

Αυτοί που κατοχυρώνουν νομικά το δικαίωμα δολοφονίας των αγέννητων παιδιών και αυτοί που χρησιμοποιούν ένα τέτοιο ανήθικο δικαίωμα, αυτοί που δεν βλέπουν τα παιδιά σαν καρπούς της αγάπης τους, αλλά σαν απλά κομφόρ της αρρωστημένης νοοτροπίας τους, αυτοί που θεωρούν πολυτιμότερα τα σκυλιά, από τα παιδιά και προσφέρουν στα σκυλιά παιδική θαλπωρή και στα παιδιά σκυλίσιο πέταγμα, κάτι για το οποίο θα διαμαρτύρονταν ακόμη και τα σκυλιά, αυτοί είναι οι πραγματικοί εχθροί της πατρίδας, αυτοί είναι οι αληθινά απάνθρωποι.

Η πιο απεχθής διαφθορά είναι το να θεωρείς την αρετή ως βλακεία, να σαρκάζεις την τιμιότητα, το να ειρωνεύεσαι τους έντιμους ανθρώπους, το να πολεμάς την αληθινή φύση των όντων και να ονομάζεις την διαστροφή, ως εναλλακτικό τρόπο ζωής.

Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα στα παιδιά μας ότι, ποτέ δεν θα γίνουν και δεν θα είναι ευτυχισμένα αν τα χέρια και προ παντός οι καρδιές τους είναι σφραγισμένα από το θάνατο αθώων υπάρξεων που τους τον πρόσφεραν, σαν άλλοι Ηρώδες, στο βωμό της διασκέδασής τους. Πρέπει να τους πούμε ότι αυτοί ζουν, γιατί κάποιοι δεν τους μιμήθηκαν και τους χάρισαν την ζωή και όχι το θάνατο.

Αν δεν σέβονται τα παιδιά, που χάρις σε εκείνους και μέσα από τις σχέσεις τους απέκτησαν ύπαρξη, με ποιό δικαίωμα μπορούν να απαιτήσουν σεβασμό στην δική τους την ζωή; Μόνοι μας και με τις πράξεις μας σχετικοποιούμε την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Με ποιά φόντα λοιπόν θα παραστήσουμε τους προοδευτικούς και θα κατηγορήσουμε αυτούς, που με τα όπλα του θανάτου σκοτώνουν νέα παιδιά, όταν αυτοί οι ίδιοι σκοτώνουν τα δικά τους τα παιδιά; Αυτή δεν είναι και η βασικότερη αιτία της αθεΐας των πολλών; Επειδή ο Θεός μας λέγει ξεκάθαρα ότι «ουκ έξεστί σοι», δηλαδή δεν σου επιτρέπεται να καταστρέφεις την ανθρώπινη ζωή, γι᾽ αυτό τόσο άνετα και τόσο επιπόλαια κάποιοι λένε «δεν υπάρχει Θεός», για να μπορούν άνετα να σκοτώνουν αθώα βρέφη κάνοντας το κέφι τους.

Ίσως κάποιοι θεωρήσουν σκληρά και προκλητικά αυτά τα λόγια. Ναι, λοιπόν, αυτό θέλω, να προκαλέσω την σκληροκαρδία όλων όσων είναι υπεύθυνοι για την σύγχρονη γενοκτονία των εκτρώσεων. Να υπερασπιστώ αυτά τα παιδιά, που όπως γράφει η Ιωάννα Σκαρλάτου, στο εξαιρετικό πόνημά της, «Τα Μωρά της Λίμνης» κλαίνε ασταμάτητα, γιατί δεν έχουν μάτια για να δουν, δεν έχουν χείλη και στόμα να χαμογελάσουν. Τα κατέστρεψαν οι γιατροί με την εντολή των γονιών τους.

Πολύ σκληρές οι σκηνές στην παραπάνω 25λεπτη ταινία Silent Scream.

Παρακαλούμε να ΜΗΝ την παρακολουθήσετε εάν δεν είστε προετοιμασμένοι

να δείτε την διαδικασία και το αποτέλεσμα των αμβλώσεων!

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΣΑΒΒΑΤΙΟΥ ΜΠΑΣΤΟΒΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ «ΜΠΛΕ ΦΑΛΑΙΝΑ»

Θέλω να κάνω μερικές παρατηρήσεις για την αυτοκτονία. Στην περίπτωσή μας η αυτοκτονία δεν είναι κοινωνική συνέπεια την οποία μπορείς να προλάβεις με υπουργικά συμβούλια ή συζητήσεις στην τηλεόραση. Έχουμε να κάνουμε με μία σειρά αυτοκτονιών τις οποίες ο Άλμπερτ Καμύ ονομάζει ''φιλοσοφικές'', αφού έλεγε ότι ''η αυτοκτονία είναι μία φιλοσοφική απάντηση στην ερώτηση, εάν αξίζει να ζήσεις την ζωή σου ή όχι''

 Η ερώτηση είναι η εξής: η ζωή που προσφέρουμε στα παιδιά μας είναι κάτι που αξίζει να την ζήσεις; Τι προσφέρει σήμερα η κοινωνία στα παιδιά, τι προσφέρει το σχολείο και ο υπαρξιακός μας παραλογισμός; Ένας κόσμος χωρίς Θεό είναι ένας κόσμος όπου μπορείς να κάνεις οτιδήποτε και όπου η ζωή και ο θάνατος έχουν την ίδια αξία. Μέχρι και ο Απόστολος Παύλος είπε ότι:««αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι μάταιο το κήρυγμά μας, φάτε, πιείτε, αύριο θα πεθάνουμε»

Πριν από πολλά χρόνια διάβασα ένα εγχειρίδιο για την ιστορία της αυτοκτονίας του Georges Menois. Είναι μία εργασία η οποία παραθέτει στατιστικά στοιχεία αναφορικά με την αυτοκτονία σε διάφορες χρονικές περιόδους, αλλά και για την κοινωνική προέλευση των αυτόχειρων. Επίσης ο Georges Menois παραθέτει πολλές ειδικές περιπτώσεις. Είναι ενδιαφέρον πως πέρα από τις κοινωνικές περιπτώσεις, όπως φτώχεια ή οι βιασμοί ανηλίκων κοριτσιών, η αυτοκτονία είναι η επιλογή ανθρώπων που δεν ανήκουν σε ''επικίνδυνες'' κατηγορίες. Βρίσκουμε αυτοκτονίες στρατιωτικών, γιατρών ακόμη και ιερέων. Ο συγγραφέας παρουσιάζει περιπτώσεις όταν πιστοί καθολικοί ξύπναγαν το πρωί, ξυρίζονταν, έβαζαν τα καλά τους ρούχα, πήγαιναν στην εκκλησία, κοινωνούσαν και έπειτα έρχονταν στο σπίτι και αυτοκτονούσαν.

Αναφέρθηκα σε αυτήν την έρευνα και στον Καμύ, για να δείξω τον απλοϊκό τρόπο με τον οποίον προσπαθούν να σώσουν αυτούς τους νέους.
Αυτοί δεν περιμένουν από εσάς να τους σώσετε από την μπλε, πορτοκαλί ή την μαύρη φάλαινα. Μπορείτε να κλείσετε όλα τα σάιτς και να απαγορεύσετε το διαδίκτυο.
Αυτό που περιμένουν είναι μία πρόκληση. Όχι μία ροζ φάλαινα, με 50 φανάρια και 50 γριές τις οποίες πρέπει να περάσεις απέναντι για να είσαι καλός. Δώστε ένα νόημα στην ζωή τους, προσφέρετέ τους μία μάχη από την οποία να μπορούν να βγουν νικητές

 Η νιότη θέλει μία μάχη με τη ζωή και τον θάνατο από την οποία να βγει νικήτρια. Οι νέοι πηγαίνουν στον πόλεμο να πεθάνουν, οι νέοι πεθαίνουν για τον Χριστό. Οι μάρτυρες όλων των εποχών ήταν στην πλειοψηφία τους νέοι. Επειδή η νιότη είναι έτοιμη να παλέψει. Εάν δεν τους δώσετε εσείς μία μάχη, έναν αγώνα, θα έλθουν άλλοι να το κάνουν

Θα σας πω και δύο λόγια τον συμβολισμό της φάλαινας και του μπλε. Στην γλώσσα της Βίβλου η φάλαινα είναι ο δράκος που χτυπιέται να καταπιεί την ανθρωπότητα. Η φάλαινα είναι ο αιώνιος θάνατος, αυτή που καταπίνει τον Ιωνά. Στην φάλαινα αναφέρεται ο Χριστός όταν λέει:«ὥσπερ γὰρ ἐγένετο ᾿Ιωνᾶς ὁ προφήτης ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας, οὕτως ἔσται καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ καρδίᾳ τῆς γῆς τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας».

Το μπλε είναι το χρώμα της απελπισίας όπως το βλέπουμε στους Γερμανούς ρομαντικούς και στην βυζαντινή αγιογραφία. Το μελανωπό κήτος καταπίνοντας τους αμαρτωλούς κατά την Ημέρα της Κρίσεως, έχει καθιερωθεί στην αγιογραφία

Οι συντελεστές του παιχνιδιού«Μπλε φάλαινα»,χρησιμοποιούν τον βιβλικό συμβολισμό του κακού και του θανάτου ενώ η όλη οργάνωση και οι δοκιμασίες βασίζεται στην αντίληψη πως η αυτοκτονία είναι μία έκφραση θάρρους, αξιοπρέπειας και νίκης.

Προσφέρετε στα παιδιά σας ένα νόημα στην ζωή τους. Μη φοβάστε αυτή την λέξη, αφού τα πράγματα για τα οποία δεν αξίζει να πεθάνεις,είναι αυτά για τα οποία δεν αξίζει να ζήσεις.

Εμείς πιστεύουμε πως το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει να πεθάνεις είναι η αγάπη. Ο Χριστός πέθανε από αγάπη και μας είπε «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ».

Τι μπορούμε να πούμε σε αυτούς τους νέους,αφού δεν τους δώσαμε ένα νόημα στη ζωή τους; Ίσως δεν μας τρομάζει ο θάνατος αλλά ο λόγος, η αιτία του θανάτου.
Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε μαζί σας από αγάπη.

Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κ.

proskynitis.blogspot 

«ΜΠΛΕ ΦΑΛΑΙΝΑ»: ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΕΦΗΒΟΥΣ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

«Μπλε Φάλαινα»: Το μυστηριώδες παιχνίδι αυτοκτονίας

που οδηγεί εφήβους στον θάνατο.

Περιλαμβάνει μια σειρά δοκιμασιών η οποία κορυφώνεται την 51η ημέρα με την απόλυτα αυτοκαταστροφική πράξη. Η έξαρση στις απόπειρες αυτοκτονίας που έχει παρατηρηθεί το τελευταίο διάστημα μεταξύ των Ρώσων εφήβων μπορεί να έχει τις ρίζες της σε ένα επικίνδυνο διαδικτυακό παιχνίδι με το κωδικό όνομα «Μπλε Φάλαινα», το οποίο κυκλοφορεί στα τοπικά social media.
Αυτό αναφέρει τουλάχιστον σημερινό δημοσίευμα της Daily Mail, το οποίο επικαλείται ρωσικά μέσα.

Σύμφωνα με το άρθρο, η αστυνομία στη Ρωσία διερευνά καταγγελίες οι οποίες αναφέρουν πως στο πρόσφατο «κύμα αυτοκτονιών» εμπλέκονται επικίνδυνες ομάδες που δρουν μέσω των social media.

Δύο νεαρά κορίτσια, η 15χρονη Γιούλια Κονσταντίνοβα και η 16χρονη Βερόνικα Βαλκόβα, βρήκαν τραγικό θάνατο το περασμένο Σαββατοκύριακο, όταν «βούτηξαν» από την ταράτσα ενός ψηλού κτηρίου.

Λίγες ώρες αργότερα ένα ακόμη 15χρονο κορίτσι τραυματίστηκε σοβαρά πέφτοντας από το παράθυρο ενός διαμερίσματος ψηλού ορόφου, σε άλλη περιοχή της Ρωσίας.

Οι ρωσικές Αρχές πιστεύουν ότι και τα τρία κορίτσια επηρεάστηκαν από τους «εγκεφάλους» ενός σκοτεινού παιχνιδιού που ονομάζεται «Μπλε Φάλαινα».

Στο πλαίσιο αυτού του παιχνιδιού, που κυκλοφορεί μόνο σε στενούς κύκλους-ομάδες, οι έφηβοι καλούνται να φέρουν εις πέρας μια σειρά από δοκιμασίες για ένα διάστημα πενήντα ημερών. Την 51η μέρα, η τελευταία δοκιμασία του παιχνιδιού είναι η αυτοκτονία, αναφέρει η Daily Mail.

Ένα από τα στοιχεία που ακολουθεί τώρα η αστυνομία είναι τα μηνύματα που αφήνουν οι αυτόχειρες έφηβοι στις σελίδες τους στο Facebook, προτού πηδήξουν στον θάνατο, τα οποία φαίνονται να έχουν πολλές ομοιότητες. «Κάθε λογική έχει χαθεί», «Νιώθω σαν να είμαι φάντασμα» «Ήρθε το τέλος», είναι μερικές από τις φράσεις κλειδιά που εμφανίζονται κατ' επανάληψη σε αυτές τις τελευταίες αναρτήσεις.

Με βάση τα στοιχεία που έχουν συγκεντρώσει οι αρχές, η ομάδα θανάτου προσεγγίζει τα θύματά της μέσω του δικτύου κοινωνικής δικτύωσης Vkontakte και τους αναθέτει διάφορες αποστολές, σε μορφή διαγωνισμού.

Σύμφωνα με την καταγγελία μιας κοπέλας, που ευτυχώς ήταν αρκετά έξυπνη ώστε να μην υπακούσει στις εντολές των ανώνυμων «game masters», μερικές από αυτές ήταν να χαράξει λέξεις και σύμβολα στα χέρια της (μεταξύ των οποίων και μια φάλαινα) και να αναζητήσει ένα αρκετά ψηλό κτήριο ώστε να πηδήξει.

«Πόσες ακόμα βαρετές μέρες σκοπεύεις να περάσεις σε αυτή τη ζωή» ρωτούν τα θύματά τους οι εγκέφαλοι αυτής της αρρωστημένης ομάδας, πριν τα στρατολογήσουν σε αυτό που αποκαλούν «παιδιά της νεκρής γενιάς».

protothema

ΤΑΦΗ, ΚΑΥΣΗ Ή ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ;

Ταφή, καύση ἤ ἀνάσταση νεκρῶν σωμάτων;

Πολύ προπαγάνδα γίνεται τίς τελευταῖες ἡμέρες ὑπέρ τῆς καύσεως τῶν σωμάτων τῶν νεκρῶν. Μάλιστα δέ ὑψηλά ἰστάμενα πρόσωπα, ὅπως ὑπουργοί καί βουλευτές, ἀπ᾽ ὅλο δυστυχῶς τό πολιτκό φάσμα τοῦ τόπου μας, βγαίνουν στά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως καί καταθέτουν τήν γνώμη τους γύρω ἀπό τό θέμα καί ὑπερθεματίζουν τήν καύση τῶν νεκρῶν. Ἡ ὅλη προπαγάνδα ἐντείνεται καί ἀπό τήν πρακτική πού ἐφήρμοσαν ἄλλα δημόσια πρόσωπα, ὅπως τραγουδιστές καί ἠθοποιοί, πού ἐπέλεξαν ὄχι νά ταφοῦν, ἀλλά νά καούν τά σώματα τους. Καλλιεργεῖται ἔτσι ἔντονα στόν λαό μας ἡ προοπτική τῆς καύσεως. Ἡ Κυβέρνηση ἐπιθυμεῖνά καταθέσει σχετικό νομοσχέδιο στό ἑλληνικό κοινοβούλιο, ὥστε νά ἐπιτρέπεται αὐτή ἡ πρακτική. Ὑπῆρξαν καί δημοσιεύματα, τόσο σέ πανελλαδικό ὅσο καί σέ τοπικό ἐπίπεδο στήν πόλη τῆς Καλαμάτας, πού παραπλανοῦσαν τόν λαό γύρω ἀπό τό ζήτημα. Πού βρίσκεται ἡ ἀλήθεια; Ποιά εἶναι ἡ ὀρθόδοξη στάση ἀπέναντι σ᾽ὅλα αὐτά;

Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἀποφανθεῖ μέ φωτισμό Θεοῦ ὅτι ἡ καύση τῶν νεκρῶν εἶναι μιά ἀπάνθρωπη καί ἀπαράδεκτη πρακτική. Ἀποτελεῖ ἄλλωστε ἀσέβεια στά νεκρά σώματα. Ἀρχαῖοι πολιτισμοί ὑψηλῆς στάθμης εἶχαν ὡς πρακτική τους τήν ταφή τῶν νεκρῶν. Ἀντιθέτως πολιτισμοί μέ χαμηλή κουλτούρα ἐφήρμοζαν τήν καύση τῶννεκρῶν τους. Μιά τέτοια μέθοδος διακοπτεῖ τήν συνέχεια τῆς ἱστορίας ἑνός λαοῦ. Ἐδώ πολλές φορές γίνονται μελέτες καί ἐξετάσεις DNA πάνω σέ ἀνακαλυφθέντα ὀστά ἀπό τήν ἀρχαιότητα, γιά νά λάβουμε ἱστορικές πληροφορίες ἤ γιά νά ἀνακαλύψουμε τήν ταυτότητα τῶν προσώπων. Ἄν εἴχαμε καύση ἀντί ταφῆς ὅλα αὐτά τά δεδομένα θά εἶχαν ἐξαφανισθεῖ. Εἶναι ἐκπληκτικό ὅτι σέ μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις καί μάχες μέσα στήν διαδρομή τῆς ἱστορίας γίνονταν ἀνακωχές ὥστε νά συγκεντρωθοῦν τά σώματα τῶν νεκρῶν. Τόσο σεβασμό ἔδειχναν! Ἐδῶ ὑπάρχουν νόμοι τῆς Πολιτείας πού προστατεύουν τά σώματα τῶν νεκρῶν. Ἄν κάποιος ἀσεβήσει στό λείψανο ἑνός κεκοιμημένου διώκεται γιά περιύβριση νεκροῦ. Ἀπαγορεύεται ἀκόμη ἡ τυμβωρυχία, τό ἄνοιγμα δηλαδή τῶν τάφων, μέ κακόβουλη διάθεση.

Ἀλλά γιά τιμήσει κάποιος τό σῶμα ἑνός  νεκροῦ πρέπει νά κατανοεῖ τήν πραγματική ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Πόσο ὑψηλή ἀξία ἔχει! Ὅτι τό ἔλαβε ὡς τέλειος ἄνθρωπος, χωρίς τήν ἁμαρτία, ὁ Ἴδιος ὁ Θεός, ὅταν ἦρθε ἀνάμεσά μας ὡς ἄνθρωπος. Τό ἔκαμε ῾῾στολή τῆς Θεότητος῾῾, κατά τήν σοφή ρήση τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου. Τό ἔπλασε μέ τά δημιουργικά χέρια τῆς ἀγάπης Του. Εἶναι θεόπλαστο τό ἀνθρώπινο σῶμα. Δέν μᾶς ἀνήκει, εἴμαστε ἁπλῶς διαχειριστές του. Γι᾽ αὐτό καί δέν μποροῦμενάτό θανατώσουμε με ὁποινδήποτε τρόπο ἤ νά κάνουμε εὐθανασία ἤ νά τό κάψουμε μετά θάνατον. Ἐξάλλου ὁ Χριστός μας«κατετέθη ἐν μνήματι», ὅταν ὡς ἄνθρωπος μετεῖχε τοῦ θανάτου καί κατόπιν ἐτάφη, δέν κάηκε. Ἀκολουθοῦμε τήν πρακτική πού ὁ Κύριος ἐφήρμοσε. Τρανή ἀπόδειξητοῦ πόσο τιμᾶ τό ἀνθρώπινο σῶμα ὁ Θεός εἶναι ἡ μόνιμη χάρη πού ἀφήνει πάνω στά ἁγιασμένα μέλη τῶν σωμάτων τῶνἁγίων, τάἱερά τους λείψανα. Ἔχουμε μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς πολύτιμους θησαυρούς πλῆθοςἀφθάρτων σκηνωμάτων, π.χ. τοῦ Ἁγίου Διονυσίου στήν Ζάκυνθο ἤ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στήν Κέρκυρα, ἤ τμήματα ἱερῶν λειψάνων, ὅπως τήν χείρα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Πρόδρομου στήν Μονή Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί πολλά ἄλλα. Ἄν ἐφαρμόζαμε καύση νεκρῶν δεν θα εἴχαμε τέτοια θαυμαστά σημεῖα, πού ἐνεργοῦν καί διαπιστωμένα θαύματα διά τῆς χάριτος τοῦΘεοῦ. Πόσο ἄσχημο εἶναι, και ἀπό συναισθηματική πλευρά,νά βλέπει κάποιος τόν ἄνθρωπό του νά καίγεται! Πού θά πάς μετά νά προσευχηθείς, ν᾽ ἀνάψεις τό καντήλι, νά τόν αἰσθανθείς κοντά σου; Δίπλα σέ μία σταχτοδόχο; Πραγματικά ἀπάνθρωπο!

Καί ἡ Ἐκκλησία μας δέν μπορεῖ νά τελέσει τή νεκρώσιμη ἀκολουθία σέ κάποιον πού ἀπέρριψε τήν πίστη, τήν διδασκαλία καί τήν πρακτική της γύρω ἀπό τό σῶμα, τήν ταφή, τήν ἀνάσταση. Πῶς τολμοῦν ὁρισμένοι νά λέγουν ὅτι οἱ ἱερεῖς εἶναι ὑποχρεωμένοι νά κάμουν κηδεία, ἐπειδή εἶναι δημόσιοι ὑπάλληλοι; Εἶναι πρωτίστως λειτουργοί Ὑψίστου. Πληρώνονται ἀπό τό κράτος, διότι εἶναι ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας γιά ὅσα πῆρε ἀπό τήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῶν κατά καιρούς παραχωρήσεων.Δέν μπορεῖνά ἐπιβάλει κάτι τέτοιο στούς ἱερεῖς. Θά εἶναι ὠμή παρέμβαση στά θέσμια τῆς Ἐκκλησίας.Ἔτσι θα καταργηθοῦν οἱ «διακριτοί ρόλοι» ἀπό πλευρᾶς Ἑλληνικοῦ Κράτους.

Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι τά σώματά μας προορίζονται γιά τήν κοινή ἀνάσταση τῶν νεκρῶν στήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας. Μπορεῖ μέν τώρα νά φθείρονται, νά θάπτονται, ἀλλά ἔχουν κατόπιν αἰώνια προοπτική! Θά ἀναστηθοῦν! Θά τοποθετηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, πού ἦταν ἐν ζωῆ δίκαιος, δεξιά τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ, στόν Παράδεισο, ὅπως ὁ ἀναληφθείς στοῦς οὐρανούς Χριστός μας.Τά σώματα μας θα εἶναι τότε, ὅπωςτό ἀναστημένο και θεωμένο ἀνθρώπινο σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅπως ἐμφανιζόταν στούς μαθητές ἐπί 40 ἡμέρες μετά τήν τριήμερη ταφή καί την Ἀνάσταση Του. Ἐπομένως ἄς σεβόμαστε το σῶμα πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, ἄς ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία πού τό φθείρει, ἄς το ἁγιάζουμε με ἔργα θεάρεστα καίἄςτό τιμοῦμε καί μετά θάνατον μέ τήν εὐλογημένη ταφή καί ὄχι μέ τήν πολυέξοδη καί ἀσεβή καύση!

Χριστιανική Ἕνωση Καλαμάτας

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: ΤΑΦΗ Ή ΚΑΥΣΗ; ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ ΛΗΘΗ Ή ΑΙΩΝΙΑ ΜΝΗΜΗ;

του Μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου

Υπάρχουν δυό βασικές αλήθειες για την Ορθόδοξη χριστιανική πίστη σχετικά με τον άνθρωπο. Η πρώτη είναι ότι ο άνθρωπος έχει ψυχοσωματική οντότητα και η δεύτερη ότι η ψυχή του είναι αιώνια στη φύση της. Το σώμα του είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με την ψυχή του και η ψυχή με την θεική πραγματικότητα.

Η Εκκλησία δεν έχει μόνο διδασκαλία περί της ψυχής, αλλά βαθιά εμπειρία της. Δεν έχει απλά άποψη επί του θέματος έχει βίωση αληθείας. Η αποκάλυψή της δεν της προσφέρεται μόνον διδακτικά, αλλά της επαληθεύεται βιωματικά. Δεν λέει αυτό που ξέρει αλλά μεταγγίζει αυτό που ζεί. Όταν βλέπει τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, δεν αντικρίζει σ᾿ αυτόν μόνο το σώμα του η τη χρονική παρουσία του, αλλά βλέπει την εικόνα του Θεού να αντικατοπτρίζεται στην ψυχή του και διακρίνει την αιώνια διάστασή του. Αυτό πως να το αρνηθεί η Εκκλησία;

Άνθρωπος δεν είναι το σώμα, η υγεία, αυτό που βλέπουμε. Ούτε πάλι η ψυχή ως διάθεση, ως ψυχισμός, ως έκφραση των εγκεφαλικών λειτουργιών, ως φυσικό στοιχείο συμπεριφοράς – αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Ο θησαυρός της ανθρώπινης υπόστασης είναι η ψυχή ως πρόσωπο, ως εικόνα της θεικής δόξης, ως αυτεξούσιο, ως δυνατότητα μετοχής στην αιωνιότητα, ως χάρις αυθυπέρβασης. Κάθε τι που σχετίζεται με την ψυχή αποτελεί ιερό γεγονός η στοιχείο έχει να κάνει με την σωτηρία, τον εξαγιασμό, την ένωση με τον Θεό, την βίωση της αιώνιας προοπτικής του ανθρώπου. Αυτό είναι το στοιχείο που, επειδή είναι υπαρκτό καθιστά τον άνθρωπο ιερό.

Η ψυχή μ᾿ αυτήν την έννοια, περιφρουρείται μέσα στο σώμα που το μεταμορφώνει σε ναό. Το σώμα που διαφυλάσσει το θησαυρό της ψυχής δεν είναι φυλακή. Ένα σώμα όμως που εν ζωή δεν το σεβαστήκαμε, ούτε καν φιλόζωα το διατηρήσαμε, που βιολογικά μεν το περιποιηθήκαμε στα εργαστήρια, ουσιαστικά όμως το καταστρέψαμε στην πρακτική της ζωής ένα σώμα στο οποίο η ιατρική δεν καλείται να θεραπεύσει μόνο τις συνέπειες της φυσιολογικής φθοράς επάνω του, αλλά και του ανορθόδοξου τρόπου και της αντίληψης ζωής μέσα του, ένα σώμα που η ίδια η ψυχή μας το αγνόησε, και αντί μαζί του να επιτελέσει τον ιερουργικό σκοπό της, ικανοποίησε τις φιλήδονες τάσεις και τις αμαρτωλές διαθέσεις της -και μάλιστα με την αποδοχή και νομική κάλυψη της κοινωνίας-, αυτό το σώμα είναι εύκολο αυτή η κοινωνία και ψυχή να θέλουν να το κάψουν για να ολοκληρώσουν το έργο τους και να εξαφανίσουν την ασέβειά τους.

Για την Εκκλησία τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Το σώμα, όσο ο άνθρωπος είναι εν ζωή, το βλέπει ως θυσιαστήριο. Γι᾿ αυτό και η βάναυση επέμβαση επάνω του και η υποταγή του στις ορμές, που δουλώνουν το αυτεξούσιο, δηλώνουν ασέβεια και αποτελούν βεβήλωση και αμαρτία. Η συντήρηση και τροφοδοσία του γίνεται πάντοτε με προσευχή -προσευχές της τραπέζης- η φροντίδα της υγείας του που συνδυάζεται με μυστήριο – το ευχέλαιο-, η αναπαραγωγή του με άλλο μυστήριο – το γάμο- και τέλος ο εξαγιασμός του επιτυγχάνεται με την μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού.

Μόλις ο άνθρωπος πεθάνει, το σώμα του γίνεται λείψανο. Τότε αυξάνει και ο σεβασμός μας σ᾿ αυτό. Το λείψανο αποτελεί την ανάμνηση μίας ιερουργίας που μέσα του επιτελείτο – της σωτηρίας της ψυχής- και την υπόμνηση μίας άλλης που τώρα «αγνώστως» συνεχίζεται έξω από αυτό- της δόξης της ψυχής. Το σώμα δεν περιμένει την καταστροφή του, αλλά την «ετέρα μορφή του» (Μαρκ. ιστ´ 12), την αναμόρφωσή του «εις το αρχαίον κάλλος». Αυτή είναι η αιτία που η Εκκλησία προσεγγίζει το σώμα με ιδιαίτερο σεβασμό και αισθήματα ιερά. Δεν καίμε τους ναούς, πολλώ δε μάλλον τους έμψυχους ναούς.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το σώμα είναι κάτι που δεν εγγίζεται και στο οποίο αρνούμεθα κάθε παρέμβαση. Το σώμα είναι το υποκείμενο στη φθορά στοιχείο του ανθρώπου. Η φυσική φθορά είναι η ισχυρότερη ίσως υπόμνηση της πτωτικής μας φύσεως. Κάθε βίαιη κίνηση που συνηγορεί στη συρρίκνωσή του, προσβάλλει και την ψυχή. Για τον λόγο αυτό, στο σώμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά, αναστέλλοντας την εξέλιξη της φθοράς, όταν και όσο μπορούμε. Η διαδικασία της πρέπει να είναι εντελώς φυσική και ποτέ εξαναγκασμένη. Την αναλαμβάνει μόνον ο Θεός μέσα από τις συνθήκες που ο ίδιος προνοεί η η φύση μέσα από την ευθύνη που της έχει ανατεθεί. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος που η Εκκλησία μας αρνείται την καύση των νεκρών. Αφήνει στη φύση να αναλάβει την ευθύνη της φθοράς του σώματος. Δεν το καίει, αλλά το αφήνει να σβήσει. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που η φύση επιτρέπει να μείνει κάποιο υπόλειμμα, αυτό έχει το λόγο του. Όταν και η φύση αρνείται την ολοσχερή διάλυσή του ανθρωπίνου σώματος, τότε η νομοθετημένη καύση του δεν είναι πράξη επιλήψιμης βίας;

Τα οστά υπαινίσσονται ότι τα σώματα έχουν μεν όλα μία ομοιότητα, αλλά έχουν και διαφορές. Άλλα είναι τα κοκαλάκια ενός μικρού παιδιού στη θέα τους και άλλα ενός ενήλικα. Άλλα ενός ανθρώπου και άλλα κάποιου ζώου. Όταν όμως καούν, η στάχτη εξομοιώνει τα πάντα. Και στην περίπτωση αυτή που διατηρείται και δεν σκορπίζεται, δεν διακρίνονται οι διαφορές, έχουν εξαλειφθεί για πάντα. Μαζί με τα χαρακτηριστικά του προσώπου, έχει εξαφανιστεί και η εικόνα του ανθρώπου μόλις δε σκορπιστούν και τα υπολείμματα της στάχτης,μαζί με τα ψήγματα του κοινωνικού σεβασμού, οριστικοποιείται και η διαγραφή κάθε ίχνους παρουσίας του. Ο υπαρκτικός θάνατος έχει προσυπογράψει τον φυσιολογικό.

Το υπόλειμμα του ανθρώπου δεν είναι η ισοπέδωση και η απουσία, αλλά η ταυτότητα και του είδους και του προσώπου και η παρουσία. Ο αγώνας να διατηρήσουμε τα οστά, τα λείψανα, ο,τι περισσότερο από τον άνθρωπο μπορούμε σ᾿ αυτόν τον κόσμο, ισοδυναμεί με την ανάγκη μας να διατηρηθεί όσο περισσότερο γίνεται το πρόσωπό του στον άλλο. Ο σεβασμός μας στα νεκρά λείψανα πιστοποιεί την πίστη μας στην αθάνατη ψυχή.

Οι νεκροί δεν είναι «πεθαμένοι» αλλά κεκοιμημένοι. Τοποθετούνται με σεβασμό στον τάφο, στραμμένοι προς ανατολάς με την προσδοκία της αναστάσεώς τους. Η Εκκλησία συνειδητά αρνείται τον όρο «νεκροταφεία» και επιμένει στον όρο «κοιμητήρια». Και το κάνει αυτό όχι για λόγους ψυχολογικού -για να μην αγριεύουμε- αλλά για λόγους καθαρά πνευματικούς: νεκρός δεν σημαίνει τελειωμένος (που έχει τελειώσει) αλλά τετελειωμένος (που έχει τελειωθεί). Τέλος δεν σημαίνει λήξη, αλλά τελείωση. Τα οστά των νεκρών αποτελούν ανάμνηση της παρελθούσης ζωής τους, ενθύμηση της παρούσης καταστάσεώς τους, αλλά και υπόμνηση της μελλούσης προοπτικής μας. Αυτά με κανένα νόμο δεν καίγονται.

Η Εκκλησία δεν τιμά το σώμα και χωριστά την ψυχή, αλλά τον σύνδεσμο των δυό, τον άνθρωπο ως όλον. Στον κίνδυνο να ξεχαστεί ο άνθρωπος, επειδή δεν φαίνεται η ψυχή του, διατηρούμε το σώμα, που δεν μας την θυμίζει μόνο όταν λειτουργεί αλλά και όταν απλά υπάρχει. Η οριστική καταστροφή του σώματος, η καύση του, δεν είναι καύση νεκρού ανθρώπου -κάτι που καίγεται – αλλά προσπάθεια καύσης της ζωντανής ψυχής του, κάτι που δεν καταστρέφεται.

Η ψυχή ζεί. Αυτό φαίνεται από το ότι τα λείψανα έχουν ζωή όχι βιολογική βέβαια αλλά κάποιας μορφής πνευματική, που όμως διαπιστώνεται. Όταν έχουμε άτομα που η βίωσή τους της πνευματικής πραγματικότητος ήταν τόσο έντονη ώστε και από τότε που ζούσαν εν χρόνω την παχύτητα αυτού του κόσμου, αυτά να λειτουργούν στις συχνότητες του άλλου, τότε ο θάνατός τους είναι κοίμηση που αποτυπώνεται στα λείψανά τους. Είναι πολύτιμη εμπειρία της Εκκλησίας, διαρκώς επαληθευόμενη, ότι πλείστα όσα εξ αυτών εμφανίζουν ιδιάζουσα χάρι. Είναι γνωστό ότι συχνά τα λείψανα των αγιορειτών μοναχών αλλά και των άλλων εξαγιασμένων ανθρώπων που η ζωή τους τίμησε το σώμα και η ψυχή τους φανέρωσε μεγαλύτερη ευρωστία και ζωτικότητα από αυτό, διατηρούν μία εντυπωσιακή ευκαμψία για ώρες μετά θάνατον. Δεν κοκαλώνουν!

Αλλά και η αποδεδειγμένη ευωδία, το κέρινο χρώμα τους, η θαυματουργική χάρι τους η η φυσική αφθαρσία ολόσωμων αγίων, στοιχεία ασυνήθη και φυσικώς ανεξήγυτα, είναι αναμενόμενα φαινόμενα της πνευματικής πραγματικότητος. Αυτά τα λείψανα, για την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση και συνείδηση, αποτελούν περιουσία πολυτιμότερη και από τη διδασκαλία της θησαυρούς αναγκαιότερους και από τα σκεύη της. Στα λείψανα των μαρτύρων της εδράζονται οι άγιες τράπεζές της. Αν αυτά κάψει, θα έχει ήδη θυσιάσει τα ιερά θυσιαστήριά της θα έχει καταστρέψει τα ζωτικά σπλάχνα της.

Η ψυχή υπάρχει, ζεί και αναγνωρίζει το σώμα της και μετά θάνατον. Βλέπει και μπορεί να αντικρύσει την καύση του. Άραγε θα την εγκρίνει; Η ίδια στην κατάσταση που είναι δεν βλάπτεται από τις δικές μας ενέργειες ούτε και όταν της καταστρέφουν το δικό της σώμα.

Η ασέβεια επάνω της όμως φθείρει εμάς. Το ηθικό κριτήριο σε μία τόσο καίρια απόφαση για την Εκκλησία είναι πνευματικό δεν έχει να κάνει με τις επιλογές μίας πεθαμένης κοινωνίας, μίας κοινωνίας που αρνείται την αθανασία της, αλλά με τις προτιμήσεις της αθάνατης ψυχής, της ψυχής που επιβεβαιώνει την αιωνιότητά της.

Αν μας ρωτούσαν πως θα προτιμούσαμε να φύγει απ᾿ αυτόν τον κόσμο κάποιος δικός μας: από εγκεφαλική αποπληξία, από καρδιακή ανακοπή, με παραμορφωτικά εγκαύματα, η να αποτεφρωθεί από ανάφλεξη και πυρκαγιά, έχω την εντύπωση πως ο τραγικότερος τρόπος θα ομολογούσαμε πως είναι ο τελευταίος.Είναι φυσικό στον άνθρωπο, όταν αποχαιρετά τον άνθρωπό του, να θέλει να αντικρύσει για τελευταία φορά την οικεία σ᾿ αυτόν όψη και όχι το αποτρόπαιο κατάντημά του σε απάνθρωπη, ανοίκεια και απρόσωπη στάχτη. Η λεπτή αγάπη των στιγμών εκείνων εκφράζεται ως ανάγκη να αγκαλιάσει κανείς, να φιλήσει, να χορτάσει το βλέμμα του, να εκδηλωθεί τρυφερά πάνω στο άψυχο σώμα. Αν μας πληγώνει η βία της φύσεως, πως εμείς επιλέγουμε τη βία του αυτεξουσίου μας; Όταν κάτι είναι πολύτιμο και το χάνουμε, προσπαθούμε να κρατήσουμε όσο περισσότερο απ᾿ αυτό μπορούμε. Ποτέ δεν νομοθετούμε τη βίαιη μείωση του τελευταίου ανεκτίμητου υπολείμματός του.

Η απόφαση ότι δεν έχουμε χώρο στα κοιμητήριά μας ισοδυναμεί με προσβολή. Αν δεν έχουμε, να δημιουργήσουμε χώρο. Η αγάπη δημιουργεί και χώρο και προϋποθέσεις. Η χρηστική ανάγκη ποτέ δεν είναι ουσιαστική και πάντα πιστοποιεί τη στενότητα του καρδιακού χώρου. Η ανάγκη του σεβασμού είναι πολύ μεγαλύτερη γι᾿ αυτόν που τον εκχωρεί παρά γι᾿ αυτόν που αποδέχεται.

Έτσι που βαδίζει η κοινωνία μας δεν θα έχει μόνον έλλειψη χώρου, αλλά και ανθρώπους δεν θα βρίσκει για να θάψουν, ίσως και να κάψουν, τους νεκρούς της. Στο απέραντο γηροκομείο του «πολιτισμένου» κόσμου μας, όπου οι νέοι τείνουν να γίνουν πολύ λιγότεροι από τους ηλικιωμένους και οι γεννήσεις πολύ πιο σπάνιες από τους θανάτους, θα υπάρχουν νεκροί και όχι νεκροθάφτες. Αντί να ενδιαφέρεται η κοινωνία μας για την αρχή της ζωής, π.χ. το δημογραφικό πρόβλημα, υπερ-απασχολείται με το τέλος, την καύση. Η ίδια νοοτροπία που αποφεύγει, τη γέννηση, δηλαδή τη ζωή, αυτή που απορρίπτει και τους γέρους, αυτή που προτείνει την ευθανασία, αυτή που η ίδια δεν αντέχει και τους νεκρούς αρνείται τη δημιουργία και επιλέγει την καύση. Αυτή υπογράφει το οριστικό τέλος του τέλους το τέλος του σκοπού το τέλος του ανθρώπου.

Αυτοί που αγνόησαν το δικαίωμα του ανθρώπου για το Θεό και πρόσβαλαν τα απαράγραπτα δικαιώματα του Θεού για τον άνθρωπο, αυτοί και μόνον μπορούν να επικαλούνται τα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα για να νομιμοποιήσουν την ασέβειά τους στον άνθρωπο.

Η καύση των νεκρών δεν είναι ατομικό δικαίωμα του νεκρού πλέον ανθρώπου. Η διατήρηση του σώματός τους αποτελεί κοινωνική υποχρέωση σεβασμού και επιβιώσεως του προσώπου του. Είναι αδύνατο το θέλημα του ενός -και ας αποκαλείται αυτό δικαίωμα- να προσκρούει στην ανάγκη για σεβασμό του συνόλου. Δεν μπορεί να είναι δικαίωμα κάποιου να τον … κάψουμε εμείς! Το θέμα δεν είναι αν κάποιος επιθυμεί να καεί. Είναι αν η κοινωνία θα δεχθεί να τον κάψει.

Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το δικό της τέλος: τον μηδενισμό της. Μία κοινωνία που δεν αντέχει τον άνθρωπο ούτε στην ασθένειά του, ούτε στην αδυναμία του, ούτε στον θάνατό του, μία κοινωνία που καίει τους νεκρούς της, μία κοινωνία που καταστρέφει και την ανάμνηση της ζωής και την ενθύμηση των μελών της -αυτό είναι τα λείψανα- μία κοινωνία που κάνει την αρχή του ανθρώπου τεχνητή και μηχανική και το τέλος του οριστικό και αμετάκλητο, μία κοινωνία που αρνείται την πνοή του αιώνιου και εγκλωβίζεται στην ασφυξία του εφήμερου, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η κοινωνία με τη ζωή; Ακόμη και οι άθεοι υπογράμμιζαν την ανάμνηση των επίγειων θεών τους με ταριχεύσεις των σωμάτων τους (περίπτωση Λένιν), η όπου αυτό δεν ήταν δυνατόν, με κατασκευές αγαλμάτων και ψεύτικων ομοιωμάτων.Φαίνεται πως το αποτέλεσμα του ανθρωπισμού χωρίς Θεό, του πολιτισμού χωρίς αξίες και του μηδενισμού χωρίς σκοπό, το αποτέλεσμα της σύγχυσης της αθείας, είναι η εξαφάνιση του ανθρώπου, η καύση και του τελευταίου υπολείμματός του. Η καύση των νεκρών οδηγεί στην καύση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Κατόπιν τούτων, δεν είναι ότι δεν της επιτρέπεται, αλλά η Εκκλησία αδυνατεί και αρνείται να δεχθεί μία απλώς χρηστική και καθόλου πειστική λύση ελάσσονος πρακτικής βαρύτητος και να θυσιάσει το βίωμα του σεβασμού της στη θεικότητα του προσώπου του κάθε ανθρώπου, πολλώ μάλλον του ανθρώπου που αυτή βάφτισε στη κολυμβήθρα της, τιμώντας ταυτόχρονα και την ψυχή και το σώμα του. Το μείζον δεν μπορεί να υποταχθεί στο έλασσον. Είναι αδύνατον όποιος πιστεύει στην Εκκλησία και αποδέχεται την πρόταση ζωής της, όποιος ζεί την πραγματικότητα της ψυχής, όποιος σέβεται τον άνθρωπο να μην τιμά και το σώμα. Το σώμα χρήζει μεγαλύτερης τιμής και σεβασμού από την κοινωνία μετά θάνατον απ᾿ όση περιποίηση και προστασία δέχθηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του.