ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: ΚΟΙΜΟΥΜΕΘΑ ΕΠΑΝΩ Σ' ΕΝΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ!

Κοιμούμεθα αδελφοί μου, επάνω σε ένα ηφαίστειο! Να ξυπνήσουμε πριν να είναι αργά…

Διάβασα κάποτε γιὰ ἕναν ποὺ πῆγε πάνω σ᾿ ἕνα βουνό. Τὸ βουνὸ ἦταν ὁ Βεζούβιος κ᾿ ἦταν οἱ παραμονὲς τῆς ἐκρήξεως τοῦ ἡφαιστείου. Πῆγε λοιπὸν καὶ κάθησε πάνω στὸ Βεζούβιο. Ἐδῶ, λέει, ὡραῖα εἶνε· χορταράκι ἄφθονο, δέντρα μὲ ὡραία σκιά… ῎

Eβγαλε τὴν κάππα του, ξάπλωσε κάτω, καὶ πῆρε ἕναν θαυμάσιο ὕπνο. Ῥοχάλιζε ἐπάνω στὸ χορταράκι. Ἀπὸ κάτω ὅμως τί ἤτανε; Δούλευε ὁ Βεζούβιος. Ποιός θὰ τοῦ τὸ ἔλεγε; Ἀπὸ κάτω ἤτανε κρατήρας. Σὲ λίγα λεπτά, ἐνῶ αὐτὸς κοιμόταν καὶ ῥοχάλιζε, ἄνοιξε ὁ κρατήρας, τὸν πέταξε καὶ ἡ λάβα τὸν ἔκανε κάρβουνο.

Kοιμούμεθα, ἀδέρφια μου! Κοιμούμεθα ἐπιμενίδειον ὕπνον, καὶ οἱ πολιτικοί μας καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἄρχοντες καὶ οἱ πάντες· καὶ οἱ μικροὶ καὶ οἱ μεγάλοι, ὅλων τῶν χρωμάτων, καὶ δεξιοὶ καὶ ἀριστεροὶ καὶ ὅλων τῶν ἀποχρώσεων. Ὀφείλω νὰ τὸ κηρύξω σήμερα καὶ νὰ πῶ· ὅτι κοιμούμεθα ἐπάνω σὲ ἕνα ἡφαίστειο. Ἂς γλεντοῦνε, ἂς διασκεδάζουν, ἂς χορεύουν, ἂς ὀργιάζουν· τὸ ἡφαίστειο λειτουργεῖ, καὶ μία ἡμέρα θὰ ἐκραγῇ. Οὐαί καὶ ἀλλοίμονον σὲ ὅλους μας. Θὰ μᾶς ἐκτινάξῃ ὁ Βεζούβιος τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ εἰς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Οὐαί τῷ κόσμῳ!

Kοιμᾶσαι λοιπόν; Κοιμᾶσαι ὅταν λειτουργάῃ ὁ ἱερεύς, κοιμᾶσαι ὅταν κηρύττῃ ὁ ἱεροκήρυκας, κοιμᾶσαι ὅταν γίνωνται μεγάλα γεγονότα; Θὰ σαλπίσουν σάλπιγγες Ἀποκαλύψεως. Kαὶ τότε καὶ ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι καὶ μεγάλοι καὶ μικροὶ θὰ ξυπνήσουν. Θὰ εἶνε ὅμως πλέον ἀργά. Θὰ πᾶνε στὰ βουνὰ καὶ θὰ λένε· Βουνά, ἀνοίξατε γιὰ νὰ μᾶς κρύψετε ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Κυρίου (πρβλ. Λουκ. 23,3. Ἀπ. 6,16).
Εἶνε ταῦτα παραμύθια;

Ὄχι, ἀδελφοί μου. Εἶνε γεγονότα, γεγονότα τῆς Ἀποκαλύψεως. Γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἔρχονται.

Λοιπὸν σαλπίζω κ᾿ ἐγώ, ἕνας μικρὸς σαλπιγκτὴς μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μου, σαλπίζω κ᾿ ἐγὼ καὶ λέγω· Ξυπνᾶτε, ξυπνᾶτε!

«Ψυχή μου ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;…», λέει ἕνα τροπάριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ξύπνα ψυχή, ξύπνα ψυχή. «Τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι…».

Ἂς μὴ κοιμώμεθα, ἀδελφοί μου, γιὰ ν᾿ ἀκούσωμε τὸ «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…». Ἂς ξυπνήσωμε καὶ ἂς γρηγοροῦμε, γιὰ νὰ δοξάζουμε Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

N’ ἀνασυντάξουμε τὶς δυνάμεις μας ἐναντίον τοῦ κακοῦ

Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα πολεμεῖται. Πολεμεῖται περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά. Καὶ οἱ Χριστιανοὶ κοιμοῦνται. Ἐγώ, λέει ὁ ψευτοχριστιανός, πάω στὴν ἐκκλησία, κάνω τὸ σταυρό μου, προσκυνῶ τὶς εἰκόνες, ἀνάβω τὸ κερί μου, ἀκούω, κοινωνῶ, καὶ τίποτα παραπάνω… Μέχρι ἐκεῖ σταματοῦν. Ἐνῷ τώρα οἱ δύσκολοι καιροί μας ἐπιβάλλουν, ὁ Χριστιανὸς νὰ εἶνε μαχητικὸς καὶ νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν πίστι του.

Aπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. σελ. 139 

https://paraklisi.blogspot.com

ΑΡΧΙΜ. ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: H ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Του Αρχιμ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών – δρος Θεολογίας

Η σημερινή κατάσταση στον ελλαδικό χώρο, ως προς τους θεσμούς, είναι απαράδεκτη και κατά πολλούς εκκλησιαστικούς και πολιτικούς αναλυτές εγκυμονεί εθνικούς κινδύνους. Προσωπικώς πιστεύουμε ότι η χώρα μας τη στιγμή αυτή κάνει το «salto mortale».

Υπάρχει, όμως, και μια φωτεινή ακτίνα ελπίδας που μας οδηγεί στην βεβαιότητα της υπερβάσεως του χάσματος που την απειλεί. Είναι δυνατόν να κάνει το «salto salutis», όσο κι αν το βλέπουμε ουτοπία. Εάν αυτό δεν συμβεί, τότε και την Ορθόδοξη χώρα μας περιμένει το χάος και ο πνευματικός θάνατος.

Η ανθρώπινη Ιστορία διαμορφώνεται ξεκινώντας από τους εξής θεσμούς: 1) Την θρησκεία, 2) την πολιτική, 3) την γνώση και 4) την τέχνη. Αυτοί οι τέσσερις θεσμοί συνθέτουν την ολοκληρωμένη κοινωνική ζωή. Αλλάζει, βεβαίως, κατά εποχή το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται.

Σήμερα οι θεσμοί αυτοί «πάσχουν» σ’ ολόκληρο τον κόσμο και στην χώρα μας. Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος ότι οι θεσμοί αυτοί βρίσκονται στην μεγαλύτερη κρίση όλων των αιώνων.

1) Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Η θρησκεία έγινε σκοπιμότητα και ιδιοτέλεια. Καλύπτει ενοχές και οδηγεί τα μέλη της σε ψυχονευρωτικές καταστάσεις και όχι στην απαλλαγή από αυτές και τη λύτρωση (οικουμενιστικές κινήσεις, πολιτική και κοινωνική θεολογία, νεορθόδοξοι, μεταπατερική θεολογία κ.ο.κ.). Το Ευαγγέλιο δεν προσφέρεται γνήσιο από γνήσιους και φωτισμένους διδασκάλους. Δεν προσφέρεται ο αυθεντικός Χριστός και η ζώσα Εκκλησία, αλλά κηρύσσεται ο υποκειμενικός χριστιανισμός και η τυπολατρία. Η νομικίστικη συνείδηση έχει πληρώσει τον μεγαλύτερο χώρο και η απουσία του Παναγίου Πνεύματος είναι αισθητή. Η Ορθοδοξία και ορθοπραξία βρίσκονται πλέον στους ολίγους κληρικούς και λαϊκούς.

2) Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η σύγχρονη πολιτική είναι ανερμάτιστη, παράλογη, αντικοινωνική και δημαγωγική, αλλά κυρίως αντίθεη και αντιεκκλησιαστική. Τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι η διάσπαση, ο ατομισμός και ο αμοραλισμός. Μία πολιτική χωρίς ήθος, οραματισμούς και μεταφυσικές προεκτάσεις. Μια τέτοια πολιτική, όμως, δεν είναι δυνατόν να οδηγήσει την χώρα μας στη δικαιοσύνη, την όντως ελευθερία και την αλήθεια.

3) Η ΓΝΩΣΗ: Η γνώση έχει καταντήσει εργαλείο περιέργειας και όχι πορεία προς την αλήθεια. Υπάρχει ως επίδειξη, ως παραποίηση ακόμη κι αυτής της αλήθειας. Η γνώση πλέον δεν τίθεται στην θέση της ημιμάθειας, της σήψεως και της ανωμαλίας, αλλά δημιουργεί απόγνωση, παραμόρφωση και σύγχυση, κυρίως όταν προέρχεται από την αβυσσαλέα πηγή παραπληροφόρησης και μιξολέθρου γνώσεως του διαδικτύου. Αποτέλεσμα της τοιούτου είδους μορφώσεως είναι η διαστροφή της συνειδήσεως και η αλλοίωση του προσώπου του σημερινού ανθρώπου.

4) Η ΤΕΧΝΗ: Η τέχνη έγινε τρόπος ανέσεων και ατομισμού. Έχασε την αναπλαστική της δύναμη. Προκάλεσε, θα λέγαμε, την χαύνωση στον άνθρωπο του 21ου αιώνα. Η τέχνη υπάρχει πλέον για την τέχνη και όχι για τον ίδιο τον άνθρωπο. Η τέχνη, δυστυχώς, κατάντησε προαγωγός στην ανηθικότητα, υπό την στενή και ευρύτερη έννοια της λέξεως και έπαψε να είναι γέφυρα σωτηρίας.

Βάσει των ανωτέρω δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι η χώρα μας βρίσκεται μετά βεβαιότητος στον δρόμο προς τον πνευματικό θάνατο, αφού «αρρώστησαν» βαριά οι θεσμοί της.

Η Ελλάδα του 21ου αιώνα εκμηδενίζει και απαξιώνει το ένδοξο παρελθόν της, το οποίο φρόντισε να είναι εν πολλοίς άγνωστο στη νεολαία. Η ταυτότητα του έθνους μας ευτελίζεται στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. Σε λίγο θα φθάσουμε να είμαστε φύλακες του μουσείου της Ακροπόλεως – αν δεν το ξεπουλήσουμε κι αυτό – αφού ξεπουλάμε τα υπόλοιπα στους σημερινούς επιγόνους των εδαφών των προγόνων μας, καταρρακώνοντας κάθε ιστορική αλήθεια.

Μα πάνω από όλα τέθηκε στην χοάνη της πανθρησκείας το Μυστήριο της Θείας Αποκαλύψεως του μόνου Αληθινού Θεού, του Τριαδικού Θεού της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Αν συνεχίσουμε έτσι, πολύ σύντομα θα στηθεί κάπου στη χώρα μας μία επιγραφή που θα αναγράφει: «Ην ποτέ Ελλάς! Κάποτε εδώ ήταν η Ελλάδα!». Το είχε προφητεύσει ο Άγιος Γέροντας των Πατρών, ο π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΒΕΙ κάτι τέτοιο χρειάζεται αγώνας προσωπικός και κοινωνικός. Επιστροφή και εξαγνισμός κάθε έκφανσης της ζωής του σημερινού ανθρώπου στα νάματα της Ορθοδόξου πίστεως.

«Εγώ ειμί ο ων», είπε ο Θεός στον άνθρωπο. Αρα, «εσύ, άνθρωπε, δεν είσαι. Με Εμένα, τον Θεό σου, είσαι και γίνεσαι».

* Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα «Πελοπόννησος» των Πατρών στις 1/6/2018

https://simeiakairwn.wordpress.com, https://myorthodoxsite.blogspot.com

ΙΕΡΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜOΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ: ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

Αθήνα, 2 Ιουλίου 2018

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ζούμε στο θέατρο του παραλόγου. 

Ζήσαμε την υπόθεση περί του ονόματος της Μακεδονίας. 

Ζήσαμε το Gay Pride. 

Και σήμερα νιώθουμε αγανακτισμένοι. 

Γιατί άραγε; 

Μήπως δεν θα έπρεπε να το περιμέναμε; Μα όταν ψηφίζαμε εμείς οι χριστιανοί ανθρώπους, οι οποίοι είχαν δηλώσει πως είναι άθεοι, τι θα έπρεπε να περιμένουμε; 

Τραγελαφικό! Ένα ορθόδοξο κράτος και να έχει άθεους κυβερνώντες! 

Και σήμερα απ’ αυτούς, οι οποίοι δεν έχουν Θεό, να σεβαστούν τον δικό μας Θεό; 

Απ’ αυτούς οι οποίοι έχουν δείξει στο παρελθόν ποια σχέση είχαν με τα ανατολικά κράτη να σεβαστούν την ιστορία μας; 

Ποιοι; Αυτοί οι οποίοι θεωρούν ότι πρέπει να βρούμε τη χρυσή τομή για την αγαθή συνύπαρξη των γειτονικών λαών ονοματίζοντας την σφαγή στη Σμύρνη συνωστισμό; 

Το γνωρίζαμε. Αν το γνωρίζαμε και το πράξαμε ενσυνείδητα, τότε το λάθος είναι δικό μας και η ευθύνη είναι δική μας, για αυτά τα οποία εισπράττουμε σήμερα. 

Όσον αφορά τις προγραμματικές δηλώσεις και τα ψέματα τα οποία ειπώθηκαν για την υφαρπαγή των ψήφων του λαού, είναι κάτι το οποίο μπορεί κανείς να τιμωρήσει δια της ψήφου, όταν έλθει η ώρα. 

Όταν όμως στο όνομα, δεν ξέρουμε και εμείς ποιανού συμφέροντος, ξεπουλιέται η πατρίδα, τότε δεν ξέρουμε ποιον να κατηγορήσουμε και ποιος θα πληρώσει για αυτό το ξεπούλημα. Το βέβαιο είναι πως δεν πρέπει και δεν μας επιτρέπεται να σιωπήσουμε. 

Βλέπουμε γύρω μας την αποχαύνωση του ελληνικού λαού, ο όποιος κοιτάζει μόνο την ευμάρεια και την καλοπέραση του και έχει γίνει για πρώτη φορά στη ζωή του ο επαναστάτης της πολυθρόνας και του καφενείου. Και απορούμε. 

Δεν ανεχόμεθα τα Gay Pride και τη φωταγώγηση της Βουλής στα χρώματα τους. Σεβόμαστε την ιδιαιτερότητα του καθενός, αλλά μέσα στην Ορθόδοξη χώρα μας θεωρούμε πως, δεν έχει το δικαίωμα να μας προσβάλει κανείς. Δεν δικαιούται να θίγει τα πιστεύω της πλειοψηφίας δημόσια, περιφέροντας εικόνες των Αγίων στα απόκρυφα του μέρη και να μην αντιδρά κανείς. Όχι κύριοι, μια τέτοια Ελευθερία μας προβληματίζει και θεωρούμε πως προβληματίζει κάθε σώφρονα άνθρωπο. 

Η σιωπή είναι συνενοχή και κρυφή αποδοχή. Για το λόγο αυτό επικρίνουμε όλους όσοι εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό στο ελληνικό κοινοβούλιο και δεν αντιδρούν σε όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Σ’ αυτήν την κοινωνία που μαστίζεται από την φτώχεια, σ’ αυτήν την κοινωνία όπου οι άνθρωποι αυτοκτονούν δίπλα μας και εμείς σφυρίζουμε αδιάφοροι, έρχεται να προστεθεί και η συμφωνία για τα Σκόπια. Μια συμφωνία που όλοι την ονομάζουν εθνική προδοσία, εκτός από την πλειοψηφία της Βουλής. 

Η κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει. Βράζει αλλά δεν έχει ξεχειλίσει ακόμα. Μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία ένας Κληρικός στην Ρόδο εξέφρασε αυτό το οποίο οι περισσότεροι Έλληνες θέλουν να πουν. Αυτό για το οποίο ελέγχεται ο Κληρικός αυτός είναι πιθανόν το έντονο της φωνής και οι ατυχείς εκφράσεις. Θα ήταν ατόπημα η οποιαδήποτε διοικητική πράξη εναντίον αυτού του Κληρικού. 

Επειδή το μέλλον είναι άδηλο και επειδή φημολογείται χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους, θέλουμε να καταστήσουμε σαφές πως ο Ορθόδοξος Ιερός Κλήρος της Ελλάδος συμπλέει με τον λαό, συμπάσχει μαζί του, δεν θα φεισθεί θυσιών και δεν θα προδώσει την αποστολή του. Πάνω απ’ όλα προέχει η πίστη στον Θεό και η ακεραιότητα της πατρίδος.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ- syndesmosklchi

http://aktines.blogspot.com 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: ΟΙ ΠΙΘΗΚΙΖΟΝΤΕΣ ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΝ ΠΑΝΤΑ

Οι πιθηκίζοντες κραυγάζουν πάντα

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Οι πιθηκίζοντες κάθε τι το παρακμιακό προϊόν  της Δύσης υπάρχει, κηρύσσουν  σε κάθε ευκαιρία τις μηδενιστικές και υλιστικές αντιλήψεις τους.

Η ευκαιρία τους δόθηκε πάλι με την εθνική – θρησκευτική επέτειο της 25^ηςΜαρτίου. Έχοντας αυτοανακηρυχθεί διάδοχοι  του ναπολεόντειου μεγαλείου της δημοκρατικότητας και έχοντας περιβληθεί την τήβεννο των προστατών του εκσυγχρονισμού, έχουν άνετη την πρόσβαση στα ΜΜΕ, αλλά και στα πολιτικά Κόμματα. Μέσα από αυτά επιδιώκουν – οι άφρονες – να ξεριζώσουν την παράδοση και την ιδιοπροσωπία μας, ως Ελλήνων.  

Όλοι τους συμφωνούν στην αντιεκκλησιαστική και αντιπαραδοσιακή  ιδεολογία και είναι παθιασμένοι με  την υλιστική και ηδονιστική, αλλά απροσανατόλιστη και άσκοπη ζωή... Όλοι τους καλύπτουν την ισοπεδωτική και ολοκληρωτική τους νοοτροπία με μιαν επίφαση δημοκρατικότητας... Όλοι τους είναι συνεχιστές του Βολταίρου και φωνάζουν μαζί του: «Κάντε λιώμα την αχρεία εκκλησία». Μόνο που ο Βολταίρος μιλούσε για την Εκκλησία του Πάπα και του ιεροεξεταστή....
Όλοι τους συμφωνούν με τους αρχαιόπληκτους λογίους του 19^ου αιώνα, όπως με τον φιλόλογο Κουμανούδη, που ζητούσε οι Έλληνες να γκρεμίσουν τις βυζαντινές εκκλησιές και να πετάξουν τα εικονίσματά τους και τον νομικό Αντωνιάδη, που έγραψε πως πρέπει οι Έλληνες να πάψουν να είναι προσκολλημένοι «εις τα άθλια βυζαντινά κτίρια... ως η μύγα εις τας ακαθαρσίας». Είναι ακόμη οι συνεχιστές των δυτικόπληκτων ελλήνων λογίων, που καταπλάγηκαν από τη λάμψη της εκθαμβωτικής αλλά κενής στο βάθος αναπτυγμένης τεχνολογίας και οικονομίας. Για όλους αυτούς  έγραψε ο Κωστής Μπαστιάς: « Οι πνευματικοί ταγοί του έθνους, άλλοι με την άγονη αρχαιολατρία τους κι άλλοι με τον επίσης άγονο και ξιπασμένο προοδευτισμό τους έσβησαν το Εικοσιένα από τα μάτια του κόσμου...».
Οι «γκουρού» του ξιπασμένου προοδευτισμού επιχειρούν να μας πείσουν  να αποδεχθούμε την χωρίς προορισμό και προσανατολισμό ζωή και να σβήσουμε από τη μνήμη μας το 21 και την Παράδοσή μας.  Φορέας αυτής της Παράδοσης είναι η Εκκλησία, που οι ελληνόφωνοι ροβεσπιέροι επιδιώκουν να εξοντώσουν, με τις λυσσώδεις επιθέσεις τους. Ανεντίμως φερόμενοι και τα σοβιετικά αθεϊστικά προπαγανδιστικά πρότυπα ακολουθούντες, από καιρό έχουν εξαπολύσει μια συστηματική  εκστρατεία αμφισβητήσεως, διαστρεβλώσεως και αποκρύψεως του σωτηρίου για το Γένος ρόλου Της.   

Αντίθετοι στα σχέδιά τους  είμαστε όλοι εμείς, οι πολλοί Έλληνες. Εμείς, που  η Παράδοσή μας είναι ο αέρας που αναπνέουμε. Έχοντας από τη μία πλευρά τους διώκτες της μνήμης του 1821 και της Παράδοσής μας, και από την άλλη τους  καπήλους των αξιών του Έθνους μας το πρόβλημα έχει περάσει σε εμάς. Για να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας οφείλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των ηρώων και των νεομαρτύρων, κληρικών και λαϊκών προγόνων μας. Όλοι τους   μέσα στα σκοτεινά χρόνια της σκλαβιάς και  υπό απάνθρωπες συνθήκες ζωής, διατήρησαν την εθνική μας ιδιοπροσωπία και, με τον Αγώνα του 1821, μας παρέδωσαν  ελεύθερη την Πατρίδα μας.

http://thriskeftika.blogspot.gr 

ΕΛΛΗΝΑΣ, ΟΠΩΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΣ ΚΑΙ ΡΟΥΜΑΝΟΣ: ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΒΑΣΙΚΑ ΑΓΑΘΑ

Στην τρίτη θέση της σχετικής λίστας των χωρών της ΕΕ η Ελλάδα με ποσοστό 32%, πίσω μόνο από Ρουμανία και Βουλγαρία, σύμφωνα με έρευνα της Eurostat

Μπορεί το αφήγημα περί «success story» της ελληνικής οικονομίας να την θέλει να περνά από την περίοδο της ύφεσης σε αυτήν της ανάπτυξης, ωστόσο αυτό ουδόλως αποτυπώνεται στην οικονομική κατάσταση των πολιτών.
 Τα στατιστικά στοιχεία της Eurostat προκαλούν θλίψη, καθώς η Ελλάδα κατέχει «περίοπτη» θέση στην κατάταξη με τους Ευρωπαίους πολίτες, που στερούνται τα περισσότερα κοινωνικά και υλικά αγαθά.

Ένας στους τρεις Έλληνες ή το 32%, το 2016, δεν είχε τη δυνατότητα να απολαύσει βασικά υλικά, αλλά και κοινωνικά αγαθά, γεγονός που κατατάσσει την Ελλάδα στην τρίτη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. 
Στην κορυφή της Ευρώπης βρίσκεται η Ρουμανία και η Βουλγαρία, με τις στερήσεις να αφορούν σχεδόν έναν στους δύο πολίτες.

Τι σημαίνει όμως αυτό; Ο,τι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά πέντε από τα παρακάτω:

- Να αντιμετωπίσουν έκτακτα έξοδα
- Να κάνουν μία εβδομάδα διακοπές
- Να μην καθυστερούν την πληρωμή υποθηκών, ενοικίων, λογαριασμών κοινής ωφέλειας ή δόσεων από αγορά καταναλωτικών προϊόντων
- Να έχουν ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο, ψάρι ή λαχανικά κάθε δεύτερη μέρα
- Να έχουν θέρμανση στο σπίτι
- Να διατηρούν αυτοκίνητο ή βαν για προσωπική τους χρήση
- Να αντικαταστήσουν έπιπλα στο σπίτι τους, αν έχουν φθαρεί
- Να ανανεώσουν τα φθαρμένα ρούχα τους
- Να έχουν δύο ζευγάρια παπούτσια που ταιριάζουν τέλεια στα πόδια τους
- Να ξοδεύουν λίγα χρήματα για τον εαυτό τους κάθε εβδομάδα
- Να έχουν τακτικές δραστηριότητες αναψυχής
- Να βγαίνουν μια φορά το μήνα με την οικογένεια ή με φίλους για ποτό ή φαγητό
- Να έχουν σύνδεση στο Διαδίκτυο

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, το 2016 το 16% του πληθυσμού της ΕΕ (75.000.000 άτομα) υπέστη υλική και κοινωνική στέρηση.

Το 2016, το υψηλότερο ποσοστό υλικών και κοινωνικής στέρησης, το οποίο ισχύει για το ήμισυ περίπου του πληθυσμού, καταγράφηκε στη Ρουμανία (50%) και στη Βουλγαρία (48%), ακολουθούμενες από χώρες στις οποίες επλήγη ένα στα τρία άτομα: Ελλάδα (36%), Ουγγαρία (32%) και Λιθουανία (29%).

Αντίθετα, τα σκανδιναβικά κράτη μέλη και το Λουξεμβούργο ανέφεραν τα χαμηλότερα μερίδια υλικής και κοινωνικής στέρησης: 3% στη Σουηδία, 4% στη Φινλανδία, 5% στο Λουξεμβούργο και 6% στη Δανία.

Σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, το ποσοστό υλικής και κοινωνικής στέρησης είναι υψηλότερο μεταξύ των ατόμων με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο (δευτεροβάθμιας ή χαμηλότερης) εκπαίδευσης.

Ένα στα τέσσερα άτομα (25%) με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο στην ΕΕ πάσχει από υλική και κοινωνική στέρηση, ενώ το ποσοστό αυτό μειώνεται σε ένα στα επτά επτά (14%) για τα άτομα με ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και επιπλέον σε ένα στα 20 (5% ) μεταξύ των ατόμων με ανώτερη (τριτοβάθμια) εκπαίδευση.

http://www.protothema.gr

ΠΑΝΩ ΑΠΟ 1 ΕΚΑΤΟΜ. ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΕΙ Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΕ ΩΣ ΕΝΩΣΗ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Η πρωτοβουλία «Μαμά, μπαμπάς και παιδί» συγκέντρωσε πάνω από 1.000.000 υπογραφές και πλέον μπορεί να γίνει πρόταση νομοθεσίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τον ορισμό της οικογένειας ως ένωσης άνδρα και γυναίκας. Ήταν μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η οποία στην Ελλάδα υλοποιήθηκε από την Ανώτατη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος (ΑΣΠΕ), που ήταν υπεύθυνη για τη συγκέντρωση υπογραφών όσων Ελλήνων πολιτών συμφωνούσαν με την πρωτοβουλία.

Παρά τα εμπόδια (πολλοί δεν το πληροφορήθηκαν, άλλοι υπέγραψαν, αλλά χωρίς αριθμό ταυτότητας, με αποτέλεσμα η υπογραφή να είναι άκυρη, πολλοί θρησκευόμενοι δεν κατάλαβαν καλά τη σημαντικότητα του εγχειρήματος και δεν υπέγραψαν, επειδή δεν τους άρεσε το γεγονός ότι δεν διοργανώθηκε αποκλειστικά και μόνο από ορθόδοξους χριστιανούς κ.ά.), τελικά η Ελλάδα υπερέβη τον αριθμό υπογραφών που της είχε ανατεθεί να φτάσει. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι τελικά θα ψηφιστεί η προτεινόμενη νομοθετική ρύθμιση, αλλά η πρωτοβουλία είναι σημαντική για να ακουστεί ότι υπάρχει και αυτή η φωνή των Ευρωπαίων πολιτών, ιδιαίτερα αυτό τον καιρό, όπου το ομοφυλοφιλικό κίνημα έχει αποθρασυνθεί στη χώρα μας, με γεγονότα όπως το γελοίο και αντιαισθητικό show του athens pride, το νομοθέτημα για την ταυτότητα φύλου και ο άξονας των εμφύλων ταυτοτήτων στα σχολεία, στο πλαίσιο της θεματικής εβδομάδας.

https://ellasnafs.blogspot.gr

ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ;

Ζούμε σε καιρούς αποστασίας;

Γράφει ο Ηλίας Αθ. Θεοχαράκης, Θεολόγος

Ακούμε καθημερινά συζητήσεις για την οικονομική κρίση με διάφορες γνώμες, απόψεις αλλά και προτάσεις, από επαΐοντες και μη. Όντως η χώρα μας φαίνεται να βιώνει μια οικονομική κρίση, ιδιαίτερα τα τελευταία επτά(7) χρόνια ή ίσως καλύτερα τώρα γίνεται ορατή και αντιληπτή. Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του λαού πιστεύει ότι είναι προμελετημένη και όλος ο πολιτικός κόσμος συμμετείχε σ’ αυτό το παιχνίδι.

Αντιδράσεις όχι πολλές. Δείχνει ότι ο λαός την δέχεται μοιρολατρικά ή ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙ ΑΡΧΗΓΟ να τον εμπιστευθεί σύσσωμος, έναν που να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία και τον πρότερο έντιμο βίο, αλλά και καρδιά επαναστατική και όχι ψευτοπροοδευτική. Σαν εκείνη την καρδιά του Στρατηγού Επαναστάτη Μακρυγιάννη που πήρε το σύνταγμα από τον Όθωνα. Πόσοι άραγε σήμερα το γνωρίζουν αυτό ή ακόμη και τον Μακρυγιάννη.

Όμως ας αναρωτηθούμε πρώτα γιατί και ποια οδό ακολουθήσαμε και φθάσαμε εδώ.

Μας το λέει ο ίδιος ο Χριστός μας στο Ευαγγέλιο: «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού (Ματθ. Δ’ 4)

Λησμονήσαμε την πίστη μας στον αληθινό Θεό και θαμπωθήκαμε από τα λαμπιόνια του δυτικού πολιτισμού της Ευρώπης, αγαπήσαμε την χλιδή και την πολυτέλεια που οδηγεί στην απανθρωπιά και λήθη του φιλότιμου, θεοποιήσαμε την επιστήμη και την τεχνολογία και ξεχάσαμε τη σοφία των αρχαίων προγόνων μας και ακολούθως την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας και ότι αυτοί που ελευθέρωσαν αυτήν την πατρίδα το 21 αγωνίστηκαν πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος.

Θάψαμε την ιστορία μας και παραθεωρήσαμε το χιλιοματωμένο ράσο την πολύπλευρη προσφορά του στο γένος στα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, που είναι αποτυπωμένα σε αναμφισβήτητες ιστορικές πηγές και πήραμε στάση εχθρική αγνοώντας πλήρως την πληθώρα εθνομαρτύρων λαϊκών και κληρικών.

Η κρίση λοιπόν δεν είναι μόνο οικονομική αλλά εν πρωτοις πνευματική.

Δεχθήκαμε κάθε είδους φιλοσοφία αλλότρια με αγκαλιές ανοιχτές χωρίς παραμικρή αμφισβήτηση (Γιόγκα, πιλατες, πολεμικές τέχνες, ινδουισμό, ινδιάνικη παράδοση κ.λπ.) και περιφρονήσαμε τη δική μας αγνή και γνήσια παράδοση που οδηγεί στην αληθινή χαρά και ειρήνη την οποία μόνο ο Χριστός την δίνει, αναζητώντας ειρήνη σε τόπους άνυδρους.

Απορρίψαμε με ανεξήγητο μένος την γνήσια πατερική παράδοση μας χωρίς καν να την δοκιμάσουμε και να την ζησουμε βιωματικά.

Έτσι έφτασε να συμβαίνουν στις ημέρες μας παράδοξα πράγματα, όπως αυτά που αναφέρει ο προφήτης Ησαϊας.

"Ουαί οι λέγοντες το πονηρόν καλόν και το καλόν πονηρόν, οι τίθεντες το σκότος φως και το φως σκότος, οι τίθεντες το πικρόν γλυκύ και το γλυκύ πικρόν». Και εμείς τι κάνουμε; Όχι ότι έκανε ο τίμιος Πρόδρομος που ήλεγξε τον Ηρώδη, αλλά ψηφίσουμε αυτούς που ψηφίζουν νομοθεσίες που καταργούν διαθήκες αιώνιες για να μην τους στεναχωρήσουμε αλλά όμως δε μας πειράζει να στεναχωρούμε τον Χριστό, Λέγει ο Άγιος Πορφύριος, "όταν γίνεται ένα κακό γύρω σου και δεν διαμαρτύρεσαι είσαι ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ".

Μας το λέει και ο Απόστολος Παύλος. Ο γαρ καρπός του πνεύματος εν πάση αγαθωσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία , δοκιμάζοντες τι εστίν ευάρεστο τω Κυρίω και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους μάλλον δε και ελέγχετε τα γαρ κρυφά γινόμενα υπ’ αυτων αισχρόν εστιν λέγειν.

Ας μην πάμε όμως στα παλιά μόνο

Α. στην αποποινικοποίηση της μοιχείας,

Β. τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων αλλά να πάμε και στις πρόσφατες νομοθεσίες που ψηφίσθηκαν, στην Μητρόπολη της Ορθοδοξίας, και που το Σύνταγμά της στο άρθρο 3 αναφέρει ότι επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.

Η μέθοδος του Σαλαμιού που εφαρμόζουν οι σκοτεινές δυνάμεις εδώ και χρόνια έχει φαίνεται αποτελέσματα:

-Ψηφίσθηκε η κατάργηση της Κυριακής ως αργίας υπό όρους (τουριστικές περιοχές).

-Ίδρυση Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στο ΑΠΘ στη Θεολογική Σχολή.

-Κατασκευή Τεμένους στο Βοτανικό.

-Ίδρυση αποτεφρωτηρίων νεκρών.

-Καθιέρωση του συμφώνου Συμβίωσης και παροχή μορίων και δικαιώματα στους συνάπτοντες.

-Ψήφιση του επαίσχυντου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου που ποινικοποιεί κάθε καταδίκη της διαστροφής.

-Τώρα ετοιμάζεται η νομοθεσία αλλαγής φύλλου με δήλωση.

-Εμείς δυστυχώς σ’ όλα αυτά τα βέλη μείναμε απαθείς εκτός λίγων εξαιρέσεων και φωνών. Όταν λέω εμείς εννοώ, εμάς τους Χριστιανούς, της ορθοδόξου Ελλάδος.

Είναι καιρός να διαμαρτυρηθούμε και να κάνουμε χρήση εμείς του αντιρατσιστικού νόμου. Διότι οι εχθροί της πίστεώς μας δεν μας επιτρέπουν να υποστηρίζουμε την άποψή μας, κάνουν χρήση για τους εαυτούς τους το εν λόγω νομοσχέδιο αλλά θέλουν επιβλητικά να πιστεύουμε και να υιοθετούμε τις απόψεις τους, καταργώντας κάθε έννοια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Είναι καιρός να θυμηθούμε ότι ο Κύριος Ημών Ιησού Χριστός μας είπε ότι πρέπει να είμασθε το φως και το άλας του κόσμου.

Λέει ο Μητροπολίτης Αιτωλίας Κοσμάς: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, όσο επιεικής είναι στους ανθρώπους, που εν μετανοία ζητούν να ενταχθούν στη ζωή της και να επιμεληθούν τη σωτηρία τους, τόσο αυστηρή και ανυποχώρητη είναι στους συμβιβασμούς, στις αλλοιώσεις της αλήθειας, στις υποκριτικές φιλοφρονήσεις, στα ψεύδη των εχθρών της αληθείας. Ποιοι είναι όμως οι εχθροί της αληθείας; Όλοι εκείνοι οι οποίοι γίνονται όργανα του μισόκαλλου εωσφόρου, αλλοιώνουν τη θεία αλήθεια και ματαιώνουν τη σωτηρία μας.»

Τώρα πλέον όσοι απεργάζονται εδώ και πολλά χρόνια την καταστροφή της Πατρίδος μας κρυπτόμενοι πίσω από έναν ψευτοπροοδευτισμό θέλουν να συνεχίζουν και να ολοκληρώσουν την καταστροφή της Παιδείας. Αφού λοιπόν τόσα χρόνια τώρα προετοίμασαν το έδαφος με τα βιβλία από τα οποία αφαιρούσαν λίγο λίγο οτιδήποτε εθνικό και χριστιανικό την άνοιξη (του 2017) φέτος όλως ξαφνικά αποφάσισαν τη θεματική εβδομάδα.

-Στη φετινή σχολική χρονιά (2017-2018) την θρησκειολογία προβάλλοντας ότι όλοι οι θεοί είναι το ίδιο και μιλούν για αγάπη παραθεωρώντας εσκεμμένα την λέξη ΑΛΗΘΕΙΑ, που είναι ο ίδιος ο Χριστός όπως Το έχει πει, παραβιάζοντας και πάλι το Σύνταγμα.

-Όποιος αντιδρά και έχει άλλη άποψη σφραγίζεται σκοταδιστής καταργώντας έτσι κάθε έννοια δημοκρατίας και δηλώσεων της ελεύθερης γνώμης, θάβοντας και τον Βολταίρο, τον οποίο συχνά επικαλούνται σε θέματα ελευθερίας. Απώτερος σκοπός να υιοθετήσουμε όλοι την ομοφυλοφιλία και τα λοιπά πιστεύω της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που συνοψίζονται σε όσα προαναφέρθηκαν και την οποία επικαλούνται πλέον απροκάλυπτα. Ακριβώς αυτά θέλουν να χαραχθούν στις παιδικές καρδιές ώστε να αλλοιώσουν εύκολα τις επόμενες γενεές.

-Εμείς όμως «Στώμεν καλώς», ως οδηγό μας έχουμε την Αγία Γραφή και την βιωματική ερμηνεία της από τους Αγίους Πατέρες της εκκλησίας μας, τους Αγίους μας που ξεχάσαμε, κονσερβοποιήσαμε με πολύ αλάτι και δεν τους γιορτάζουμε πια, αλλά τους αντικαταστήσαμε με τα γενέθλια, ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ…

http://aktines.blogspot.gr 

ΠΟΣΟ ΑΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΩ ΥΠΟΜΟΝΗ;

Ἀνθρώπινο καὶ δικαιολογημένο ἀ­κούγεται τὸ παράπονο: Πόσο νὰ κάνω ἀκόμη ὑπομονή;… Ὅταν βιώνεις καθημερινὰ τὴν ἀβεβαιότητα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή σου· ὅταν βλέπεις τὰ προβλήματα ὄχι μόνο νὰ μὴν ὁδηγοῦνται σὲ κάποια λύση, ἀλλὰ νὰ διογκώνονται· ὅταν εἶσαι ἀναγκασμένος νὰ συμβιώνεις ἢ νὰ συνεργάζεσαι μὲ ἀνθρώπους δύστροπους, ἄδικους, σκληρούς, φθονερούς· ὅταν δύσκολες ἀσθένειες ἢ καὶ αὐτὸς ὁ φοβερὸς θάνατος ἐπισκέπτον­ται ἀγαπημένα σου πρόσωπα· ὅταν κι ἐσὺ ὁ ἴδιος ἔρχεσαι ἀντιμέτωπος μὲ πειρασμοὺς καὶ θλίψεις χωρὶς νὰ διαφαίνεται κάποια διέξοδος… Ὁπωσδήποτε τότε δοκιμάζεται ἡ ὑπομονή σου. Κι εἶναι φυσικὸ νὰ ἀναρωτηθεῖς: Ἐπιτέλους, πόση ὑπομονὴ νὰ κάνω ἀκόμη;… Δὲν ἀντέχω! Πόσο ἄλλο ὑπομονή;;;…

Βέβαια, εὔκολα θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι θὰ περάσει ἡ δυσκολία. Πότε ὅμως; Τὸ πότε θὰ περάσει, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ. Ἀλλὰ κι ἂν ἀκόμη ξεπεραστεῖ σύντομα ἡ δυσκολία, μήπως δὲν θὰ ἔρθει ἄλλη; «Κοιλάδα κλαυθμῶνος» (Ψαλ. πγ΄ [83] 7) εἶναι ἡ ἐπίγεια ζωή μας, γεμάτη ἀπὸ θλίψεις καὶ στενοχώριες. Τὸ ζητούμενο ἑπομένως δὲν εἶναι νὰ μάθουμε τὸ πότε θὰ τελειώσει ἡ κάθε δοκιμασία, ἀλλὰ τὸ πῶς θὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε σωστά.

Πῶς μπορεῖ νὰ γίνει αὐτό; Ἀσφαλῶς χρειάζεται ὑπομονή. Εἶναι ὅμως λύση ἡ ὑπομονή;… Ἐξαρτᾶται. Δὲν εἶναι λύση ἡ ὑπομονή, ἂν αὐτὴ ἐκδηλώνεται μοιρολατρικά. Λένε κάποιοι: «Τί ἄλλο νὰ κάνω; ὑπομονή… Ἔτσι ποὺ κατήντησα, δὲν ἔχω κι ἄλλη ἐπιλογή». Τέτοια ἀντιμετώπιση ὅμως δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν πραγματικὴ ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς. Ἡ ὑπομονὴ δὲν εἶναι παθητικὴ ἀλλὰ δυναμικὴ κατάσταση ποὺ ἐνεργοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ φανερώσει τὴν πίστη του στὸ Θεὸ καὶ νὰ προοδεύσει πρὸς τὴν τελειότητα. Αὐτὸ ἐπισημαίνει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος καθὼς γράφει: «ἡ ὑπομονὴ ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καὶ ὁλόκληροι, ἐν μηδενὶ λειπόμενοι» (Ἰακ. α΄ 4).

Καλούμαστε λοιπὸν ὄχι ἁπλῶς «νὰ κάνουμε ὑπομονή», ἀλλὰ νὰ καλλιεργοῦμε τὴν ὑπομονὴ ἡ ὁποία ἔχει «τέλειον ἔργον», δηλαδὴ παράγει καρποὺς ἀρετῆς καὶ πνευματικῆς ὡριμότητος. Ὅπως οἱ ἀθλητὲς σηκώνουν βάρη γιὰ νὰ γυμνάσουν τὸ σῶμα τους καὶ νὰ δυναμώσουν, ἔτσι κι ἐμεῖς καλούμαστε νὰ σηκώνουμε τὰ βάρη τῶν θλίψεων γιὰ νὰ δυναμώσει ἡ ψυχή μας. Συνεπῶς, οἱ δοκιμασίες μᾶς ἐξασκοῦν στὴν ὑπομονὴ καὶ ἀποτελοῦν εὐκαιρίες γιὰ πνευματικὴ πρόοδο, ὥστε νὰ γινόμαστε τέλειοι καὶ ὁλοκληρωμένοι, καὶ νὰ μὴν ὑστεροῦμε σὲ τίποτε.

Ὑπομονή, λοιπόν, δὲν σημαίνει ὑποταγὴ στὴ μοίρα, οὔτε ἀντιμετώπιση τῶν δυσκολιῶν μὲ στωικὴ ἀπάθεια καὶ ἀναισθησία. Ἡ ὑπομονὴ τῶν πιστῶν Χριστιανῶν εἶναι ἀγώνας πίστεως, εἶναι νίκη, χαρά, θρίαμβος! Ὅπως γράφει ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς Π. Ν. Τρεμπέλας, «ἡ ὑπομονὴ τῶν χριστιανῶν εἶναι θριαμβευτικὴ κατανίκησις τῶν θλίψεων» κι ὄχι μόνο δὲν ἀδρανοποιεῖ τὸν πιστό, ἀλλὰ ἐνισχύει τὴν πίστη του, δυναμώνει τὴ θέλησή του, κινεῖ τὴν ψυχή του σὲ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν ἅγιο Θεό (Ὑπόμνημα εἰς τὰς Ἐπιστολάς, τόμος Γ΄, σελ. 227).

Πιὸ συγκεκριμένα, ὁ Χριστιανὸς ποὺ κάνει ὑπομονή, γνωρίζει ὅτι δὲν εἶναι μόνος του, διότι ὁ Κύριος εἶναι κοντά του. Πιστεύει ἀκράδαντα ὅτι ὁ Θεὸς ὡς Παντοδύναμος ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἀνατρέψει ἀκόμη καὶ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια· ὡς Πάνσοφος μπορεῖ νὰ δώσει διέξοδο καὶ στὰ πλέον ἄλυτα προβλήματα· ὡς Πανάγαθος εἶναι ἕτοιμος νὰ ἀγκαλιάσει μὲ ἀγάπη ἀκόμη καὶ τὸν μεγαλύτερο ἁμαρτωλό. Αὐτὸ αἰσθανόταν κι ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς ποὺ ἔλεγε: «Τίς ἡ ὑπομονή μου; οὐχὶ ὁ Κύριος;». Δηλαδή, τί ἄλλο ἔχω νὰ περιμένω; Ὁ Κύριος δὲν εἶναι ἡ μόνη προσδοκία μου, Αὐτὸς στὸν Ὁποῖο ὀφείλω νὰ στηρίζω ὅλες μου τὶς ἐλπίδες;» (Ψαλ. λη΄ [38] 8). Ὅταν λέμε λοιπὸν «ἂς κάνουμε ὑπομονή», δὲν σημαίνει ὅτι θὰ περιμένουμε ἀδιάφορα κι ἀόριστα τὴν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ ὅτι ­προσβλέπουμε στὸν Κύριο καὶ ἐμπιστευόμαστε τὸν ἑ­αυτό μας στὴν πατρικὴ πρόνοιά Του.

Ἐπιπλέον ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι δὲν θὰ ζήσουμε γιὰ πάντα στὸν κόσμο αὐτὸ καὶ συνεπῶς, δὲν θὰ μᾶς ἀκολουθοῦν αἰώνια τὰ βάσανα καὶ οἱ στενοχώριες. Μᾶς περιμένει ἄλλος κόσμος, ζωὴ αἰώνια «ἔνθα ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός». Ἐκεῖ εἶχαν στραμμένο τὸ βλέμμα τους ὅλοι οἱ Ἅγιοι, γι’ αὐτὸ καὶ μποροῦσαν νὰ ὑπομένουν φοβερὰ μαρτύρια ἢ νὰ ἐπιτυγχάνουν μεγάλα ἀσκητικὰ κατορθώματα. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα οἱ ὁποῖοι, ὅταν τοὺς ἔριξαν μέσα στὴν παγωμένη λίμνη, ἔλεγαν μεταξύ τους: «Δριμὺς ὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ παράδεισος· ἀλγεινὴ ἡ πῆξις, ἀλλ’ ἡδεῖα ἡ ἀνάπαυσις» (ὁ χειμώνας εἶναι τσουχτερός, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος. Τὸ πάγωμα εἶναι ὀδυνηρό, ἀλλὰ γλυκιὰ ἡ ἀνάπαυση κοντὰ στὸ Θεό). «Ἂς κάνουμε λίγη ὑπομονή, καὶ θὰ μᾶς ζεστάνει ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ πατριάρχου Ἀβραάμ. Μὲ μιὰ νύχτα ἂς ἀγοράσουμε τὴν αἰωνιότητα». Κι ἔτσι ἐνθαρρύνοντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ὑπέμειναν τὸ φοβερὸ ψύχος κι ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης τόνιζε χαρακτηριστικά: «Τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ὁ Χριστὸς τὴν κρέμασε στὴν ὑπομονή… Νὰ προσέχουμε λοιπὸν νὰ μὴ χάνουμε τὴν ὑπομονή μας, γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τελικὰ τὴν ψυχή μας» (Γερ. Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι: Ε΄, σελ. 290).

Πράγματι, αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος δρόμος τῆς σωτηρίας μας: ἡ ὑπομονή. Αὐτὸ τὸν δρόμο βάδισε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἐφάρμοσε τὴν ὑπομονὴ σὲ τέλειο βαθμὸ καὶ περιμένει, ὡς δίκαιος Ἀθλοθέτης, νὰ στεφανώσει νικητὴ κάθε ἀγωνιστὴ ποὺ θὰ δείξει ὑπομονὴ μέχρι τέλους. Ἄλλωστε Ἐκεῖνος μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι «ὁ ὑπομείνας εἰς τέ­λος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ [10] 22).

πηγη: Ο ΣΩΤΗΡ

ΠΟΛΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΝ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥΣ.

ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Πρωτοπρ. Αθανασίου Π. Τύμπα, θεολόγου-μουσικού

Όταν οι εποχές είναι δύσκολες είναι και παραγωγικές πνευματικά. Αυτό αποδεικνύει η περίοδος της Τουρκοκρατίας, η οποία έχει να υπερηφανεύεται για τους νεομάρτυρες. Άνθρωποι μέσα στην καταπίεση των Τούρκων, ενώ ήξεραν ότι θα αποκεφαλιστούν, δεν δίσταζαν να υπερασπίζονται την τιμή τους και την πίστη τους.

Τέτοιος ήταν  και ο Άγιος Αναστάσιος από την Ήπειρο που μια μέρα θέριζε μαζί με την αδελφή του και συγχωριανούς του όταν παρουσιάστηκε μια ομάδα Τούρκων καβαλάρηδων με επικεφαλής τον Μουσά, γιό του Οθωμανού διοικητή της περιοχής. Γοητευμένος από την ομορφιά της αδελφής του, θέλησε να την κάμει αντικείμενο των χυδαίων απολαύσεών του. Ο Αναστάσιος όρμησε με τόλμη κατά των Τούρκων και  έδωσε χρόνο στην αδελφή του να διαφύγει. Έτσι ο Αναστάσιος μετά λίγες ημέρες βρέθηκε στην φυλακή. Ο Τούρκος διοικητής βλέποντας το θάρρος του προσπάθησε με υποσχέσεις για δόξα και κοσμικές τιμές να τον πείσει να αλλάξει την πίστη του και να γίνει Μωαμεθανός. Όμως ούτε τα άγρια χτυπήματα ούτε οι απειλές μπόρεσαν να κάμψουν τον νέο.

Ο  Μουσά βλέποντας τη στάση του Αναστασίου θέλησε να μάθει για τούτη την πίστη που καθιστά τους χριστιανούς ισχυρότερους από όλες τις κοσμικές δυνάμεις και πήγε κρυφά στο κελλί του. Μόλις άνοιξε η πόρτα αντίκρισε δύο νέους με όψη λαμπρή να περιβάλλουν τον φυλακισμένο οι οποίοι έγιναν ξαφνικά άφαντοι. Ο Αναστάσιος του εξήγησε ότι επρόκειτο για τους φύλακες αγγέλους των χριστιανών που τους βοηθούν ιδιαιτέρως στα δεινά για την αγάπη του Χριστού.

Την ψυχή του νεαρού μουσουλμάνου φώτισε το Άγιο Πνεύμα, έπεσε στα πόδια του μάρτυρα και τον παρακάλεσε να γίνει χριστιανός. Τελικά για να μην γίνουν διωγμοί στην περιοχή οδηγήθηκε από έναν άγγελο στην Πελοπόννησο όπου τέθηκε στην καθοδήγηση ενός γέροντα ασκητή. Από την Πάτρα πέρασε στην Βενετία για να βαπτιστεί εκεί δίχως τον φόβο των Τούρκων. Στην συνέχεια έγινε στην Κέρκυρα μοναχός και έλαβε το όνομα Δανιήλ. Οι ασκητικοί του αγώνες δεν στάθηκαν ικανοί να σβήσουν την φλόγα του για το μαρτύριο γι’ αυτό μετέβη στην Κωνσταντινούπολη. Οι εκεί χριστιανοί τον απέτρεψαν να παραδοθεί στον θάνατο από τον φόβο των διώξεων κατά των υπολοίπων εκεί πιστών. Έτσι επέστρεψε στην Κέρκυρα όπου έκτισε μια εκκλησία προς τιμήν του φίλου του Νεομάρτυρα Αναστασίου ο οποίος είχε αποκεφαλιστεί από τους Τούρκους.

Αυτά γινόταν επί Τουρκοκρατίας καθημερινά. Σήμερα ακόμη οι χριστιανοί στην πατρίδα μας έχουν κάποια δικαιώματα. Μόλις όμως αλλάξει το σύνταγμα και επικρατούσα θρησκεία σταματήσει να είναι η Ορθοδοξία τότε για πολλά πράγματα οι χριστιανοί, δεν θα μαρτυρούν βέβαια, αλλά θα οδηγούνται στον εισαγγελέα. Αυτό  έγινε με έναν σύγχρονο επίσκοπο που είπε την γνώμη του Ευαγγελίου για την ομοφυλοφιλία. Πολλοί γονείς επίσης χρειάστηκαν την βοήθεια δικηγόρου για να επιστρέψουν τα απαράδεκτα βιβλία των θρησκευτικών αν και σύμφωνα με το Σύνταγμα ήταν αναφαίρετο δικαίωμά τους.

Αυτό που μπορούμε όλοι εμείς σήμερα είναι, να μη φοβόμαστε να κάνουμε το Σταυρό μας με θάρρος σε δημοσίους χώρους. Ας μην σπαταλάμε τον χρόνο μας εκεί που πίνουμε έναν καφέ με τους φίλους μας με ανούσιες συζητήσεις αλλά ας μιλούμε για θέματα της πίστεώς μας που θα μας βοηθήσουν στον δρόμο μας προς την αγιότητα.

http://aktines.blogspot.gr 

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΘΕΟΜΑΧΟΙ

Σύγχρονοι θεομάχοι

Του κ. Γεωργίου Τραμπούλη, θεολόγου

Ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου σε κείμενό του, το οποίο τιτλοφορείται “Ο κόσμος στον δρόμο του”, αναφερόμενος για την εποχή του, μεταξύ των άλλων έγραφε «Ναι, ο κόσμος δεν αλλάζει πορεία. Ας μη περιμένουμε πια τίποτα καλύτερο. Θα πηγαίνουμε ολοένα στα χειρότερα. Ανήφορος πια δεν υπάρχει. Όσοι έχουνε μέσα τους τον φόβο του Θεού, αυτοί οι λίγοι θ’ απομείνουνε, “το μικρόν ποίμνιον” που είπε ο Χριστός.». Αλίμονο που καταντήσαμε και να σκεφτούμε οι λόγοι αυτοί του μακαριστού Φωτίου γράφτηκαν στην δεκαετία του 1960, τι θα έγραφε άραγε στις ημέρες μας, όταν η ίδια η Πολιτεία θεσμοθετή και  δίνη το δικαίωμα στον πολίτη να προσδιορίζη το φύλο του. Όταν από την ηλικία των δέκα πέντε χρόνων δίνει την δυνατότητα να ορίζη ο άνθρωπος το φύλο του όχι μόνο με βάση τα χαρακτηριστικά του, αλλά και με βάση τον εσωτερικό και προσωπικό τρόπο, με τον οποίο το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το πως καταχωρήθηκε κατά την γέννησή του; Ανεξάρτητα πως τον όρισε ο Δημιουργός του; 

Την στιγμή μάλιστα που η ίδια η Πολιτεία αναγνωρίζει αναφορικά με την απονομή δικαιοσύνης σε ανήλικα παιδιά ότι «τα παιδιά θεωρούνται εξ ορισμού ευάλωτα, λόγω της νεαρής τους ηλικίας, της μη ολοκληρωμένης σωματικής και ψυχολογικής ανάπτυξης και της συναισθηματικής τους ανωριμότητας».

Η ασέβεια και η παράνοια έχουν κυριεύσει τον κόσμο, στην εποχή μας. Καθ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία υπήρχαν πάντα περίοδοι, όπου μεγάλο μέρος της κοινωνίας αποστατούσε από τον Πλάστη και Δημιουργό του και με αυθάδεια και αδιαντροπιά προσκυνούσε τα είδωλα, όμως η αυθάδεια που υπάρχει στις ημέρες μας δεν μπορεί να συγκριθή με καμία άλλη. Ο άνθρωπος στην εποχή μας με όλη την θρασύτητα και την αμάθειά του έχει επαναστατήσει κατά του Θεού, τον έχει απορρίψει και τον έχει καταδικάσει σε θάνατο, νομίζοντας ότι έτσι θα απελευθερωθή από αυτόν. Με τις πράξεις του τον διακωμωδεί, τον υβρίζει και κηρύττει ότι δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος τους δύο τελευταίους αιώνες, με αποκορύφωμα στις ημέρες μας, με κάθε αναίδεια αποδομεί και κατεδαφίζει το μόνο που είναι δυνατόν να τον κρατά όρθιο, ώστε να σέβεται την βασιλική ύπαρξή του, την αγία Πίστη του. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει στραφή κατά της Πίστεως, κατηγορώντας την ως παράλογη και αντίθετη προς τον ορθό και λογικό λόγο, ως μωρή και οπισθοδρομική. Και αυτό διότι η Πίστη τον χαλιναγωγεί από τις άλογες επιθυμίες του και από τα ζωώδη ένστικτα της σάρκας του. Και δυστυχώς, όπως μας έχουν προειδοποιήσει και οι Πατέρες, όταν αναιρήται η Πίστη έχει σαν επακόλουθο ο άνθρωπος να απορρίπτη τον φόβο προς τον Θεό, την ύπαρξη της κολάσεως, αλλά και τον φόβο προς αυτήν. Έτσι πορεύεται με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια, τόσο την σωματική όσο και την ψυχική.

Αυτό όμως που επιτείνει την τραγικότητα της εποχής μας είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας όχι μόνο δεν αντιτίθεται και δεν αγανακτεί σε κάθε τι το βλάσφημο, το αντίχριστο και το επικίνδυνο για την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά το επιβραβεύει, τον ευχαριστεί και ο καθένας ανάλογα με τις συνειδησιακές αναστολές του το ακολουθεί. Λες και ο άνθρωπος δεν έχει αθάνατη και λογική ψυχή, αλλά μόνο σάρκα, για την οποία ζει, για να της ικανοποιή τις πιο χυδαίες και αισχρές ηδονές και ορέξεις της. Έτσι ο άνθρωπος απέρριψε τον νόμο του Θεού και κάνει λόγο για ανθρώπινα δικαιώματα, που του κατοχυρώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του. Ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία έχουν ως θεμέλιο την ελευθερία, την δικαιοσύνη και την ειρήνη, για να επιτευχθή η πρόοδος της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο άνθρωπος στις ημέρες μας έπαψε να ετεροδιορίζεται και πια αυτοδιορίζεται, έπαψε να μιλά για τα διακαιώματα του Θεού έναντι του ανθρώπου. Αγωνίζεται να κατοχυρώση συνταγματικά και θεσμικά τα όποια ανθρώπινα δικαιώματα και μάλιστα τα έχει αναγάγει σε οικουμενικό ήθος. Έτσι στις ημέρες μας η άθεη κυβέρνηση, όχι μόνο της πατρίδας μας αλλά και πολλών “πολιτισμένων” κρατών, θεσμοθέτησαν το δικαίωμα στον πολίτη να αυτοπροσδιορίζη και το φύλο του. Όταν ο εκκοσμικευμένος άνθρωπος ζητά τα δικαιώματα αυτά να έχουν απόλυτη ισχύ και άνευ όρων σεβασμό, από ποιόν άραγε τα διεκδικεί; Από κάποιον άνθρωπο η από τον Θεό, τον οποίο έχει απορρίψει; Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβις θα γράψη για τον άνθρωπο που παλεύει με τον Θεό « Αλίμονό του, εάν αυτός νικήσει τον Θεό και μείνει μόνος στο τόπο της μονομαχίας. Επειδή σ’ αυτή την περίπτωση δεν νίκησε αυτός, αλλά ο θάνατος».

Ο εκκοσμικευμένος άνθρωπος θέλει να πιστεύη ότι η νομική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας είναι δείγμα προόδου για την κοινωνία στην οποία ζει, διότι έτσι κατοχυρώνονται τα νομικά δικαιώματα αυτής της μειονότητας. Είναι όμως αλήθεια αυτό; Η έρευνα έχει αποδείξει ότι η ειδωλολατρία και ο ειδωλολατρικός τρόπος ζωής αυτοαναιρέθηκαν και ατόνισαν από μόνα τους στους πρώτους μετά Χριστό αιώνες. Αφενός, διότι ήταν ανώτερος ο νέος τρόπος ζωής που ευαγγέλισε ο χριστιανισμός στον κόσμο, ο οποίος και συντέλεσε στην εξάπλωση του χριστιανισμού. Αφετέρου οι χριστιανοί αυτοκράτορες με τους σχετικούς νόμους που θέσπισαν βοήθησαν στην εξάπλωση της πίστης και στην περιθωριοποίηση του ειδωλολατρικού τρόπου ζωής. Έτσι, επί Θεοδοσίου Α  καί αργότερα επί Ιουστινιανού «θεσπίσθηκαν αυτοκρατορικά διατάγματα που προέβλεπαν την καταδίκη κάθε είδους μη αναπαραγωγικής σεξουαλικής επαφής και με αυτόν τον τρόπο τέθηκε εκτός νόμου η ομοφυλοφιλία αλλά και η ανδρική πορνεία». Κατά ανάλογο αλλά αντίστροφο τρόπο η άθεη Πολιτεία στις ημέρες μας θεσμοθετεί νόμους, με τους οποίους επαναφέρει τον ειδωλολατρικό τρόπο ζωής, που είχε καταργήσει η χριστιανική Πολιτεία δέκα πέντε αιώνες πριν, επαληθεύοντας έτσι τους λόγους του μακαριστού Κόντογλου ότι ο κόσμος μας έχει πάρει τον κατήφορο χωρίς επιστροφή. Εκτός βέβαια, εάν οι χριστιανοί, οι οποίοι αποτελούν “το άλας του κόσμου τούτου”, αντιληφθούν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην κοινωνία στην οποία ζουν. Διότι, σύμφωνα με την πολιτική θεωρία των Βυζαντινών, η ποιοτική αναβάθμιση του κράτους και η αύξηση του κύρους του επιτυγχάνεται με την ηθική εξύψωση των υπηκόων του.

Ο ευαγγελικός λόγος, που μας έχει παραδώσει ο Θεάνθρωπος Χριστός και σκοπό έχει την σωτηρία και τον τρόπο της σωτηρίας του ανθρώπου, διατυπώθηκε στην προκειμένη περίπτωση με το σωτηριώδες μήνυμα να διαχωρίζουμε την αμαρτία από τον αμαρτωλό άνθρωπο, να μισούμε και να φονεύουμε την αμαρτία, να αγαπούμε και να σώζουμε τον αμαρτωλό. Ο Χριστός δεν μας παρέδωσε να φονεύουμε τον αμαρτωλό λόγω της αμαρτίας και χαρακτηριστικά τονίζει ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς «καμία ιερά εξέτασις δεν δύναται να ανακηρυχθή ως ιερά. Εν τελευταία αναλύσει όλοι οι ουμανισμοί φονεύουν τον αμαρτωλό λόγω της αμαρτίας, εξοντώνουν τον άνθρωπο μαζί με την αμαρτίαν. Διότι δεν θέλουν τον Θεάνθρωπον, ο Οποίος είναι η μόνη σωτηρία του ανθρώπου από την αμαρτία». Σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον φιλάνθρωπο Θεό, ώστε να γίνη κατά χάριν θεός, ο πεπτωκός άνθρωπος μόνο μέσα στην Εκκλησία και μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας μπορεί να αξιωθή να ξανα-αποκτήση το θείο κάλλος που απόλωσε με την πτώση.

Η αποστασία, την οποία βιώνει η σύγχρονη ανθρωπότητα, είναι καρπός της ανακήρυξης του ανθρώπου ως της υπέρτατης θεότητας και μάλιστα με συναίσθησή της προσωπικής του αυτάρκειας. Αυτή η αλαζονική του αυταπάτη τον έχει οδηγήσει σε πλήρη απομάκρυνση και επανάσταση από τον Δημιουργό του. Η μόνη διέξοδος, το μόνο φάρμακο, όπως μας τονίζει ο θείος Ιουστίνος, από το δράμα που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι «το αιώνιο μήνυμα του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου “Μετάνοια εις επίγνωσιν αληθείας”». Γένοιτο!

Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.gr 

ΤΙΜΩΡΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΠΑΡΑ- ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΜΑΣ ΤΙΜΩΡΕΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Η Ελλάδα πνιγμένη στην « Μάνδρα των μνημονίων» .

15 Νοεμβρίου και οι αθώοι  νεκροί δεκαπέντε

Τις επόμενες μέρες πόσοι αφού υπάρχουν αγνοούμενοι στην  Δυτ. Αττική (ευρύτερη περιοχή Μάνδρας- Ελευσίνας);

Εθνικό Πένθος αρκεί ;

Σοκάρει η περιγραφή οδηγού φορτηγού: «Μου γλίστρησε το χέρι ενός παππού -Τον πήρε το νερό» http://www.iefimerida.gr/

Αρχιπύραρχος Πυροσβεστικής: «Τόσα χρόνια που είμαι διοικητής, δεν έχω δει ποτέ τόσο μεγάλη καταστροφή»

«Οι εικόνες από τις φονικές πλημμύρες που έπληξαν την Ελευσίνα, τη Μάνδρα και τη Νέα Πέραμο, έκαναν το γύρο του κόσμου. Το πρακτορείο Reuters αναφέρει πως «τόσο έντονες καταρρακτώδεις βροχές δεν είναι συνηθισμένες στην Ελλάδα, όπου οι κακές υποδομές αφήνουν τους πολίτες ευάλωτους στις πλημμύρες».

Το Associated Press, το τηλεγράφημα του οποίου αναμετέδωσαν όλα τα μεγάλα αμερικανικά Μέσα (Fox News, ABC News και CTV News), ανέφερε πως «πλημμύρες στις δυτικές συνοικίες της ελληνικής πρωτεύουσας μετέτρεψαν τους δρόμους σε χείμαρρους λάσπης και μπάζων». https://anatakti.wordpress.com/

Συσσωρευμένοι χείμαρροι προκαλούν συσσωρευμένη ΟΡΓΗ σε αυτό που λέμε διαχρονική ανεπάρκεια στους χρόνους της Μεταπολίτευσης.

«Aποκαλυπτικός για τις ανθρώπινες ευθύνες που υπάρχουν στις περιοχές της Μάνδρας και της Νέας Περάμου, ευθύνες που οδήγησαν στη σημερινή τραγωδία, ήταν ο καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην πρόεδρος του ΟΑΣΠ, Δημήτρης Παπανικολάου.

Μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό realfm 97,8 ο κ. Παπανικολάου έκανε λόγο για το «χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας», καθώς όπως ανέφερε χαρακτηριστικά το μάθημα που έκανε σε μεταπτυχιακούς του φοιτητές ήταν πάνω στις συγκεκριμένες περιοχές με βάση τις προηγούμενες καταστροφές και, μάλιστα, τους έλεγε ότι ήταν θέμα χρόνου να γίνει.»  http://www.iefimerida.gr/

Τόσα έργα, τόσες υπερβάσεις στα ολυμπιακά έργα και στα άλλα , θα μπορούσαν να καλύψουν την στοιχειώδη αντιπλημμυρική θωράκιση της Αττικής;

Λέμε το κακό  «οφείλεται στην κλιματική αλλαγή, τα ακραία καιρικά φαινόμενα  και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί»

Και η ΟΡΓΗ του ΘΕΟΥ με αυτά που κάναμε και εξακολουθούμε αμετανόητα να κάνουμε  άραγε  αντιμετωπίζεται;

Δεν μπαζώσαμε μόνο τα ρέματα, μπαζώσαμε και τις ζωές μας με σκουπίδια όλων των ειδών, μπαζώσαμε και τις ψυχές μας με ακαθαρσίες.

ΘΡΗΝΟΥΜΕ αθώους δίχως να προβληματιζόμαστε για το τι μέλλει γενέσθαι.

Άνοιξε ο ΑΔΗΣ και βγάζει συμφορές ανθρώπινες και όλοι παριστάνουμε τους ανεύθυνους .

Ο ΕΝΦΙΑ δηλ. η ακίνητη περιουσία της περιοχής της Μάνδρας και της Ελευσίνας γλίστρησε μαζί με τα λασπόνερα.

Οι αθώες ψυχές όμως που χάθηκαν αδίκως σηματοδοτούν αυτό που έρχεται σύντομα σε ολάκερη την χώρα.

Είναι στιγμές ευθύνης και συναλληλίας όχι στα λόγια αλλά στις πράξεις.

Σήμερα δοκιμαζόμαστε όλοι μας και δίνουμε πνευματικές εξετάσεις.

Με δέος έμπροσθεν σε αυτά που ακολουθούν. Ακουμπάμε ήδη κόκκινες γραμμές μέσα και έξω. Τα πάντα είναι ανοικτά, όπως και ο Ουρανός.

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

http://epanastasilae.blogspot.gr

ΨΗΦΙΣΜΑ ΚΛΗΡΙΚΩΝ Ι.Μ. ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ – ΦΑΚΕΛΟΥΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΦΥΛΟΥ

«….Καταγγέλλουµε ωs επιζήµια για το µέλλον της  πατρίδας  µας την επιχειρούµενη αλλοίωση και υποβάθµιση του παραδοσιακού µαθήµατος  των θρησκευτικών σε δήθεν πλουραλιστικό µάθηµα θρησκειολογικού χαρακτήρα….»

ΨΗΦΙΣΜΑ-ΙΕΡΑΤΙΚΗΣ-ΣΥΝΑΞΗΣ.pdf by aktines on Scribd

http://aktines.blogspot.gr

Ο ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΒΟΛΕΜΑ

Γεώργιος Αραμπατζόγλου

Η αλήθεια είναι ότι η κρίση ξεβόλεψε πολλούς, εκτός από κάποιους καιροσκόπους που την εκμεταλλεύονται. Αυτά πάντα υπήρχαν, όσο υπάρχουν άρρωστοι άνθρωποι.
Θα ήταν όμως αρκετά ωφέλιμο να προσεγκίσουμε τον τρόπο με τον οποίο ένας σύγχρονος άνθρωπος διαχειρίζεται τις ανάγκες του και αν αυτό το ξεβόλεμα, αφορά πραγματικές ανάγκες ή «ψεύτικα θελήματα».

Ζούμε η αλήθεια να λέγεται, σε χρόνια δύσκολα. Ποιό δύσκολα τουλάχιστον, από αυτά που μάθαμε να ζούμε, μέσα σε μια πλασματική ευημερία που ήταν χαρακτηριστικό των προηγούμενων ετών. Υποκατάστατα ευχαρίστησης χωρίς ουσία.
Σε αυτό το κλίμα μεγαλώσαμε τα παιδιά μας (πολλές φορές ανεπίγνωστα), δηλαδή να γίνουν καλοί καταναλωτές και να καταναλώνουν πέραν των αναγκών τους.
Να μην τους λείπει τίποτα. Να τα έχουν όλα χωρίς να στερούνται.
Παρενθετικά θα ρώταγε κανείς: αλήθεια τελικά... πόσο εύκολο είναι μετά να μιλήσεις σ' αυτά τα παιδιά για νηστεία, όταν κυριαρχεί μέσα τους ένας απολυτοποιημένος ατομικισμός;
Ανάγκες εικονικές και κατανάλωση προϊοντων πέραν των αναγκαίων, ακόμη και μετά από κάποια χρόνια λιτότητας που έχουμε ήδη διανύσει.
Το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής:
Μια οικογένεια που έχει βγάλει το Χριστό απ' τη ζωή της, αλήθεια τι έχει βάλει στη θέση Του;
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη αν κοιτάξουμε λίγο τον τρόπο ζωής μας.
Δεν είναι υπερβολή να νιώθουμε το «μετακατοχικό σύνδρομο» μέχρι σήμερα;
Ένα σύνδρομο το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στην λήψη της τροφής (όπως τουλάχιστον βλέπαμε μέχρι πριν από λίγα χρόνια), αλλά επεκτείνεται και σε αγαθά που είναι περιττά.
Θα μπορούσε να πει κανείς απερίφραστα ότι δεν υπάρχει (μέχρι στιγμής) σε πολλούς ανθρώπους, η συναίσθηση της κατάστασης που επικρατεί.
Και τα τελευταία χρόνια που αυτό αναγκαστικά περιορίζεται λόγω της οικονομικής κρίσης, νιώθουμε ότι έχει χαθεί η γη κάτω από τα πόδια μας.
Η ειδωλοποίηση του υπέρμετρου καταναλωτισμού, ανέδειξε ότι το είδωλο που φτιάξαμε ήταν ένα χάρτινο οικοδόμημα που κατέρρευσε. Ο «ψευτο-θεός» της κατανάλωσης που φανταστήκαμε, απεδείχθη όντως παραμύθι.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα επίσης της παράλογης αυτής κατάστασης, η ραγδαία άνοδος σ' αυτή τη ψυχική νόσο που λέγεται κατάθλιψη.
Κάτι νιώθει ότι δεν έχει ο καταθλιπτικός, αλλά δυσκολεύεται να το προσδιορίσει και πραγματικά ασφυκτιά.
Μήπως θα ήταν φρονιμότερο να κοιτάξουμε τις ανάγκες μας όσο γίνεται πιο αυστηρά πλέον; Η στέριση αγαθών που τα θεωρούσαμε αναγκαία, (ενώ δεν ήταν) θα μας βοηθήσει να είμαστε ολιγαρκείς. Και μην ξεχνάμε ποτέ τις πατερικές αναφορές που μας θυμίζουν, πως οτιδήποτε επιπλέον έχουμε ως αγαθό, στην ουσία το έχει στερηθεί ο φτωχός.
Η υπαρξιακή ανασφάλεια δεν ικανοποιείται με ανούσια και περιτά αγαθά.
Όσο ποιό γρήγορα συνέλθουμε τόσο το καλύτερο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να οχυρωθούμε, στα ακόμη δυσκολότερα που έρχονται.
Από τη στιγμή που θα αγνοήσουμε τα «κελεύσματα» του σύγχρονου μάρκετινγκ που μας ζαλίζουν και μας θολώνουν, υπάρχει ελπίδα να απεμπλακούμε από αυτή τη νοσηρή κατάσταση.
Μην ξεχνάμε ποτέ, πως η πληρότητα της ύπαρξης του ανθρώπου αναδύεται μέσα από τη σύνδεσή του με το Θεό και αφού ξεπεράσει τα αναχώματα της ατομικής του ιδιοτέλειας, τα οποία στην πραγματικότητα του κρύβουν τη θέα προς την όντως ζωή.
Ο άνθρωπος «επινοήσε» τρόπους για να μην νιώθει την απουσία του Θεού από τη ζωή του, χωρίς να καταλαβαίνει πως αν δεν επικεντροποιήσει την ύπαρξή του προς Εκείνον, πραγματικά ολισθαίνει.
Η στροφή του προς την προοπτική της εν Χριστώ θέωσης, δεν σηματοδοτεί απλά μία λύση στο αδιέξοδο της κατάντιας που τον έχει οδηγήσει η κρίση, ούτε φυσικά μπορεί να λειτουργήσει ως ψυχοχαλαρωτικό μέσο για να αποφύγει την κατάθλιψη, αλλά αποτελούσε πάντοτε τον βασικό υπαρξιακό του προορισμό, που βρίσκεται θεμελιωμένος στην οντολογία του.
Ας ακολουθήσουμε όσο μπορούμε την διδασκαλία των Πατέρων και ας προσπαθήσουμε να τη βιώσουμε, γιατί όπως τόνιζε και ο π. Ιωάννης ο Ρωμανίδης, αν μία μέθοδος θεραπεύει ή όχι, κρίνεται από το αποτέλεσμα και η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος είναι ασθενής και η θεραπεία του είναι εντός της Εκκλησίας του Χριστού μυστηριακά. [1]
Αυτό φαίνεται περίτρανα από τους αγίους που «γέννησε» η Εκκλησία μας αιώνες τώρα. Ο θεραπευμένος και ανακαινισμένος άνθρωπος που βρίσκεται σε πορεία θεώσεως, δεν έχει ανάγκη να αναλώνεται υπαρξιακά σε όλα αυτά τα ψεύτικα που προαναφέρθηκαν, τα οποία μας κούρασαν χρόνια τώρα. Η νοηματοδότηση της ζωής μας σε πορεία προς την όντως ζωή, μπορεί να γίνει το κύριο ζητούμενο μέσα από μία υπαρξιακή επανατοποθέτηση. Εδώ και τώρα.
____________________________________
[1] Εμπειρική δογματική π. Ιωάννη Ρωμανίδη, τόμος Β' σελ. 298-299

http://theomitoros.blogspot.gr