ΤΟ ΟΣΙΑΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΣΛΙΔΗ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ.

(Επι τη ευκαιρία της μνήμης του σήμερα 4 Νοεμβρίου)

Το οσιακό τέλος του Οσίου της Δράμας Γεωργίου Καρσλίδη.

Ο όσιος Γεώργιος προείδε και προείπε επακριβώς το μακάριο τέλος του. Προετοιμασμένος από καιρό, το ανέμενε με λαχτάρα και πόθο, αυξάνοντας την προσευχή, τα δάκρυα, δίνοντας τις τελευταίες συμβουλές στ’ αγαπητά πνευματικά του τέκνα. 

Πριν τρεις ημέρες τελέσθηκε το μυστήριο του θείου και ιερού ευχελαίου. Μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων για τελευταία φορά, ως εφόδιο ζωής αιωνίου.

 Συγχώρεσε από καρδίας, ευλόγησε από ψυχής και ευχήθηκε σε όλους. 

Στις 4.11.1959, οι τελευταίες λέξεις που άκουσαν από τα χείλη του ήταν: 

“Της ευσπλαχνίας την πύλην άνοιξον ευλογημένη Θεοτόκε”.

 Ο θεοτοκοφιλής όσιος επικαλέσθηκε την ευσπλαχνία της μητέρας τού Θεού και των ανθρώπων, την Κεχαριτωμένη Δέσποινα του κόσμου, την Ανύμφευτη Νύμφη της Γενησαρέτ, την Αειπάρθενο Υπεραγία Θεοτόκο. 

Του άνοιξε την πύλη της σωτηρίας, για να τον υποδεχθεί ο Υιός της και Θεός, ο Ουράνιος Νυμφίος, ο Στεφοδότης Χριστός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του Σύμπαντος κόσμου.

Ένα ορφανεμένο, πενθηφόρο και απαρηγόρητο πλήθος τον ακολούθησε στην τελευταία κατοικία του, πίσω από τον ιερό ναό της Αναλήψεως, όπου λειτουργούσε επί τριάντα περίπου χρόνια.

 Το πρόσωπό του ήταν ειρηνικό, ιλαρό και φωτεινό. Το νεκρό του σώμα ευλύγιστο, όπως των παιδιών της Παναγίας, των Αγιορειτών. 

Τα δύο κυπαρίσσια πλάϊ στον τάφο του λύγισαν να τον προσκυνήσουν, όπως είχε προείπει. 

Πολλά πουλιά συνάχθηκαν την ώρα της ταφής του, δίχως να φοβούνται τον πολύ κόσμο, για να τον αποχαιρετήσουν. Όλοι ήταν βέβαιοι πλέον ότι κηδευόταν και θαβόταν ένας άγιος.

 Ζήτησε να τον θάψουν με τ’ άμφιά του, τον σταυρό του και τα λειτουργικά του βιβλία, που είχε φέρει από τη Γεωργία.

Μετά την οσιακή κοίμησή του ο όσιος έκανε σε πολλούς την παρουσία του φανερή, ως φίλος, διδάσκαλος, ιατρός και πατέρας. Ενίοτε ως αυστηρός επιτιμητής, για τη λησμοσύνη των υποθηκών του. 

Έβλεπαν φως και φωτιά στον τάφο του, παρουσιαζόταν παρηγορητικός στα όνειρά τους, στη ζωή τους, στα προβλήματα και τις διάφορες ανάγκες τους. 

Θύμιαζε τους προσκυνητές, άλλοι αισθάνονταν ευωδία και άλλοι άκουγαν ζωντανά να τους συμβουλεύει και να τους ευλογεί, θεραπεύοντάς τους από ποικίλες ασθένειες μέχρι σήμερα.

Την Αγία του ευχή να έχουμε μνήμης του σήμερα 4 Νοεμβρίου)

Το οσιακό τέλος του Οσίου της Δράμας 

Γεωργίου Καρσλίδη.

Ο όσιος Γεώργιος προείδε και προείπε επακριβώς το μακάριο τέλος του. Προετοιμασμένος από καιρό, το ανέμενε με λαχτάρα και πόθο, αυξάνοντας την προσευχή, τα δάκρυα, δίνοντας τις τελευταίες συμβουλές στ’ αγαπητά πνευματικά του τέκνα. 

Πριν τρεις ημέρες τελέσθηκε το μυστήριο του θείου και ιερού ευχελαίου. Μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων για τελευταία φορά, ως εφόδιο ζωής αιωνίου.

 Συγχώρεσε από καρδίας, ευλόγησε από ψυχής και ευχήθηκε σε όλους. 

Στις 4.11.1959, οι τελευταίες λέξεις που άκουσαν από τα χείλη του ήταν: 

“Της ευσπλαχνίας την πύλην άνοιξον ευλογημένη Θεοτόκε”.

 Ο θεοτοκοφιλής όσιος επικαλέσθηκε την ευσπλαχνία της μητέρας τού Θεού και των ανθρώπων, την Κεχαριτωμένη Δέσποινα του κόσμου, την Ανύμφευτη Νύμφη της Γενησαρέτ, την Αειπάρθενο Υπεραγία Θεοτόκο. 

Του άνοιξε την πύλη της σωτηρίας, για να τον υποδεχθεί ο Υιός της και Θεός, ο Ουράνιος Νυμφίος, ο Στεφοδότης Χριστός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του Σύμπαντος κόσμου.

Ένα ορφανεμένο, πενθηφόρο και απαρηγόρητο πλήθος τον ακολούθησε στην τελευταία κατοικία του, πίσω από τον ιερό ναό της Αναλήψεως, όπου λειτουργούσε επί τριάντα περίπου χρόνια.

 Το πρόσωπό του ήταν ειρηνικό, ιλαρό και φωτεινό. Το νεκρό του σώμα ευλύγιστο, όπως των παιδιών της Παναγίας, των Αγιορειτών. 

Τα δύο κυπαρίσσια πλάϊ στον τάφο του λύγισαν να τον προσκυνήσουν, όπως είχε προείπει. 

Πολλά πουλιά συνάχθηκαν την ώρα της ταφής του, δίχως να φοβούνται τον πολύ κόσμο, για να τον αποχαιρετήσουν. Όλοι ήταν βέβαιοι πλέον ότι κηδευόταν και θαβόταν ένας άγιος.

 Ζήτησε να τον θάψουν με τ’ άμφιά του, τον σταυρό του και τα λειτουργικά του βιβλία, που είχε φέρει από τη Γεωργία.

Μετά την οσιακή κοίμησή του ο όσιος έκανε σε πολλούς την παρουσία του φανερή, ως φίλος, διδάσκαλος, ιατρός και πατέρας. Ενίοτε ως αυστηρός επιτιμητής, για τη λησμοσύνη των υποθηκών του. 

Έβλεπαν φως και φωτιά στον τάφο του, παρουσιαζόταν παρηγορητικός στα όνειρά τους, στη ζωή τους, στα προβλήματα και τις διάφορες ανάγκες τους. 

Θύμιαζε τους προσκυνητές, άλλοι αισθάνονταν ευωδία και άλλοι άκουγαν ζωντανά να τους συμβουλεύει και να τους ευλογεί, θεραπεύοντάς τους από ποικίλες ασθένειες μέχρι σήμερα.

Την Αγία του ευχή να έχουμε

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ.

 Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

Στα χρόνια της βουλγαρικής κατοχής η μάνα Αργυρώ έμενε στο μοναστηράκι κοντά στον Γέροντα και τον φρόντιζε. Μια βραδιά γύρω στις 2.20 π.μ., ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος σαν να έπεσε ο τοίχος της Εκκλησίας. Φοβήθηκε μήπως ήρθαν οι Βούλγαροι να σκοτώσουν τον Γέροντα, αλλά είδε ότι η Εκκλησία ήταν κλειδωμένη.

Βγήκε στην αυλή, όμως πουθενά ο Γέροντας. Προχώρησε στην γωνιά του φράχτη και βλέπει τότε να έρχεται πετώντας κάτι μαύρο. Όταν πλησίασε και κατέβηκε στην αυλή, κατάλαβε ότι ήταν ο Γέροντας. Ήταν λουσμένος στο φως και είχε μια έντονη γλυκιά ευωδία πάνω του.

Μόλις την είδε, τη μάλωσε που ήταν έξω μέσα στη νύχτα.

«Μα φοβήθηκα μην έπαθες τίποτα κακό» του απάντησε.

«Όχι, όχι, ήρθε ο Προφήτης Ηλίας μαζί με τον Τίμιο Πρόδρομο και με πήραν να λειτουργήσουμε πάνω στον Προφήτη Ηλία» της είπε με απλότητα.

Την επιτίμησε όμως να μη φανερώσει μέχρι τον θάνατό του σε κανέναν όσα είδε εκείνο το βράδυ. Αυτό το θαυμαστό γεγονός διασώθηκε, γιατί η μάνα Αργυρώ το διηγήθηκε στην μητέρα της Κυριακής Κωνσταντινίδου.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ Μ. ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

 Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ Μ. ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

 

Στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου ευρίσκεται η εικόνα της Παναγίας της «Αντιφωνήτριας». Η εικόνα ονομάστηκε έτσι όταν η κόρη του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Πλακιδία, φεύγοντας από την Ρώμη όπου ήταν παντρεμένη, θέλησε να επισκεφτεί τον αδελφό της Αρκάδιο στην Κωνσταντινούπολη. Ζήτησε και την άδεια, περνώντας από το Άγιο Όρος, να έρθει και να προσκυνήσει στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου. Έγινε με λαμπρότητα δεκτή και, είτε από ταπεινοφροσύνη είτε κατά θεία οικονομία, εισήλθε στον Καθολικό Ναό όχι από τις Βασιλικές πύλες, με ευλάβεια και κατάνυξη. Μόλις μπήκε από τη βόρεια μικρή πόρτα στον νάρθηκα, ξαφνικά ακούει δυνατή φωνή που έλεγε: "τι θέλεις εσύ εδώ; εδώ είναι Μοναχοί και συ είσαι γυναίκα. γιατί δίνεις αφορμή στον εχθρό να τους πολεμά με πονηρούς λογισμούς; στάσου και μη προχώρησης μήτε ένα βήμα, αν θέλεις το καλό σου". Έντρομη η Πλακίδια τα 'χασε από το φόβο, γονάτισε και ζήτησε έλεος.
Σε ανάμνηση αυτού του θαύματος έκτισε το παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου, και κει που ακούστηκε η φωνή διέταξε να αγιογραφηθεί στον τοίχο εικόνα της Θεομήτορος, προ της οποίας ως σήμερα καίει ακοίμητη καντήλα. Η Εικόνα αυτή ονομάζεται "Αντιφωνήτρια".
Η βασίλισσα ανέφερε το γεγονός στον Αρκάδιο, ο οποίος αφιέρωσε Μετόχιο στη Μονή, έδινε κατ' έτος χρήματα και θέσπισε να μην εισέρχονται γυναίκες στο Άγιο Όρος. Οι Μοναχοί κράτησαν αυτήν την αρχαία παράδοση και δεν επιτρέπουν την είσοδο ούτε σε θηλυκά ζώα. Αυτόν τον κανόνα τον σεβάστηκαν ακόμη και οι Τούρκοι κατακτητές επί 450 χρόνια. Παλαιοί Πατέρες αναφέρουν μάλιστα ότι όταν κάποτε Τούρκοι αστυνομικοί θέλησαν να φέρουν τις γυναίκες τους και έκαμαν τις απαιτούμενες ενέργειες (έγγραφο με υπογραφές), προτού να ξεκινήσει ο ανώτερος τους από τη Δάφνη, πίνοντας τον καφέ του έπεσε κάτω και πέθανε. Οι άλλοι τα 'χασαν και έλεγαν στους μοναχούς: η γυναίκα που έχετε εδώ δεν αφήνει να φέρουμε τις γυναίκες μας. Τον νεκρό τον έθαψαν και ακολούθησε νεροποντή κατακλυσμιαία, ώστε παρασύρθηκε το πτώμα και ξεβράστηκε στην απέναντι χερσόνησο. Με αυτόν τον τρόπο έδειξε η Παναγία ότι ούτε και νεκρό ακόμη δέχεται αυτόν που τόλμησε να παραβιάσει το άβατο του Αγίου Όρους.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΡΩΜΑΙΑ: " ΣΕ ΕΣΩΣΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΤΟ ΖΗΤΗΣΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ".

 «Σε έσωσα γιατί μου το ζήτησε η Παναγία» 

Διαβάστε ένα συγκλονιστικό θαύμα με τη χάρη της Αγίας Αναστασίας.

Το συγκεκριμένο θαύμα σχετίζεται με ένα 35χρονο νεαρό, ο οποίος κτύπησε πολύ σοβαρά με το όχημα που οδηγούσε και ενώ οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά και περίμεναν το βέβαιο κατ’ αυτούς θάνατο, εκείνος έζησε το θαύμα μέσα από την θεία παρέμβαση της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας.

Τρία χρόνια μετά το θαυματουργικό γεγονός πήραμε την άδεια του νεαρού καλού φίλου και συνεργάτη να δημοσιεύσουμε το θαύμα, υπό την προϋπόθεση πως δεν θα δημοσιεύσουμε τα στοιχεία του.

Και αυτό, γιατί δεν επιθυμεί να γίνει «τροφή» στα τηλεοπτικά κανάλια και σε κάθε λογής «περίεργους» σύγχρονους αμφισβητίες της αδιάλειπτης παρουσίας του Θεού. Η διήγηση του αγαπητού Κώστα, συνδέεται, όπως ήδη αναφέραμε με την Αγία Αναστασία τη Ρωμαία τη μνήμη της οποίας η Αγία Εκκλησία μας τιμά στις 29 Οκτωβρίου. Λείψανα της Αγίας σώζονται στην Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου στο Άγιο Όρος.

Στο μοναστήρι μάλιστα στις 12 Νοεμβρίου (29 Οκτωβρίου με το Παλαιό Ημερολόγιο) γίνεται μεγάλο πανηγύρι. Η εορτή αυτή έχει αποκτήσει εδώ και τρία χρόνια για έναν εκλεκτό φίλο και συνεργάτη του «Σ.Ο.» ξεχωριστή σημασία, αφού δια μέσου της Αγίας Αναστασίας βίωσε το θαύμα κατά τέτοιο τρόπο που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια στη ζωή του.

Βέβαια ο στενός κύκλος του αλλά και ο ηγούμενος της Μονής Οσίου Γρηγορίου αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος Καψάνης, γνωρίζουν τα στοιχεία και εκ της διηγήσεως θα κατανοήσουν σε ποιον αναφέρεται η διήγηση.

Το ατύχημα

Ο νεαρός Κώστας, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, επέστρεφε από την Αθήνα, στην πόλη που κατοικεί στις 11 Σεπτεμβρίου 2002, με τη μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού. Είχε μόλις τακτοποιήσει ορισμένες εργασίες και επέστρεφε καταπονημένος. Κατά τη διαδρομή, η μοτοσικλέτα ανατρέπεται και ο ίδιος στην κυριολεξία απογειώνεται και πέφτει με ορμή σε μια κολώνα.

Η σύγκρουση, όπως διηγείται ο ίδιος προκαλεί θραύση στη λεκάνη και στα πλευρά και στις απολήξεις των πέντε χαμηλών σπονδύλων της σπονδυλικής του στήλης. Μία εκ των απολήξεων κόβει μία φλέβα, η οποία προκαλεί σύμφωνα με τη διάγνωση των θεράποντων ιατρών οπισθοπεριτωναϊκό αιμάτωμα από την εσωτερική αιμορραγία.

Το γεγονός αυτό έκανε τους γιατρούς να σηκώσουν στην κυριολεξία τα χέρια, αφού τέτοια περίπτωση δεν δεχόταν χειρουργική επέμβαση. Μετά την πάροδο 24ωρών στην εντατική, ο Κώστας εξαντλημένος από την απώλεια αίματος οδηγείται στο χειρουργείο.

«Ήμουν ετοιμοθάνατος, είχα χάσει τρία κιλά αίμα, όταν οι γιατροί αποφασίζουν να κάνουν μια προσπάθεια σωτηρίας. Με χειρουργούν στην κοιλιακή χώρα για να μην αφήσουν να πεθάνω όπως οι ίδιοι, είπαν αργότερα, χωρίς ιατρική προσπάθεια. Η εγχείρηση αποτυχαίνει, αφού δεν κατάφεραν να φθάσουν στο σημείο που χρειαζόταν και απλώς περίμεναν, όπως έλεγαν, να πεθάνω», διηγείται εμφανώς συγκινημένος σήμερα ο Κώστας.

Το ανεξήγητο

Κατά περίεργο, όμως τρόπο, και ενώ οι δικοί του ανέμεναν το μοιραίο, ο Κώστας, έζησε. «Η φλέβα έκλεισε μόνη της και οι γιατροί μιλούν μέχρι σήμερα για θαύμα», λέει. Ο νεαρός πατέρας παραμένει στο νοσοκομείο επί δέκα ημέρες.

Γυρίζει εν συνεχεία σπίτι του και μετά την πάροδο 15 ημερών περνά και πάλι το κατώφλι του νοσοκομείου για μια ακόμη επέμβαση, με την οποία καθαρίζεται το αιμάτωμα. Στις 26 Οκτωβρίου του 2002, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, επιστρέφει στο σπίτι, στη καλή σύζυγο του και τα δύο κοριτσάκια του.

Η βελτίωση στην υγεία του, όπως ομολογεί ο ίδιος είναι ραγδαία. Μέχρι το σημείο, αυτό τίποτε δεν του είχε προκαλέσει εντύπωση.

Η συνομιλία με την Αγία

Τα ξημερώματα της 29ης Οκτωβρίου, όμως ένα όνειρο ή όραμα αλλάζει τη ζωή του, αφού δίνει την απάντηση σ’ αυτό που οι γιατροί αποκάλεσαν ομόφωνα θαύμα. Να πως διηγήθηκε ο ίδιος, το όνειρο αυτό.

«Βλέπω μία κοντή και πολύ νεαρή κοπέλα, που φορούσε ένα σκούρο γκριζωπό ράσο και ένα μαντήλι-κάτι σαν κουκούλα-στο κεφάλι να με πλησιάζει. Δεν μπορούσα, ωστόσο, να διακρίνω το πρόσωπό της. Εξέπεμπε, όμως η παρουσία της μια εξαιρετική γλυκύτητα. Περπατούσε χιαστά πάνω από ένα τεράστιο φίδι, για το οποίο έδειχνε αδιαφορία.

Εντύπωση μου προκαλούσε και το χρώμα του ουρανού αλλά και το πρωτόγνωρο –αλλόκοτο- πρωτοφανές φως της ημέρας. Πριν προλάβω να την ρωτήσω ποια είναι σταματάει σε μία απόσταση 4-5 μέτρων και μου λέει. «Είμαι η Αγία Αναστασία. Εγώ σε έσωσα».

Το ύφος της έδειχνε πως δεν έκανε κάτι σπουδαίο, πιθανόν για να μην νιώσω υποχρεωμένος για την πράξη της. Με ιδιαίτερα προκλητικό και δύσπιστο ύφος την ρωτώ. «Γιατί με έσωσες;» Και εκείνη με ύφος που έδειχνε πως απλώς ακολούθησε κάποια εντολή μου απαντά: «Γιατί μου το ζήτησε η Παναγία». Όπως αναφέρει, ο Κώστας κατά τη διάρκεια της συνομιλίας η παρουσία της Αγίας Αναστασίας είχε δημιουργήσει στην όλη ατμόσφαιρα μια εξαιρετική γλυκύτητα.

Έκδηλα συγκλονισμένος από το όνειρο-όραμα ο Κώστας σηκώνεται και τηλεφωνεί σε ένα γνωστό του και φίλο του μοναχό. Εκείνος στην κυριολεξία ξαφνιάζεται από το πρωινό τηλεφώνημα. Ο Κώστας αποκρύπτει το όνειρο του και απλώς ρωτά τον μοναχό.

«Ξέρεις τίποτε για καμία Αγία Αναστασία;», Όπως μας λέει, μέχρι τότε είχε ακούσει για την Αγία Αναστασία τη Φαρμακολύτρια, αλλά ουδέποτε την είχε επικαλεστεί. «Ποια Αγία Αναστασία, τη Ρωμαία που γιορτάζει σήμερα;»απαντά ο μοναχός. Η απάντηση του μοναχού, συγκλονίζει ακόμη περισσότερο τον Κώστα. Αποφεύγει, όμως να πει, οτιδήποτε για το όνειρο.

Λίγες ημέρες, αργότερα ο Κώστα δέχεται ένα τηλεφώνημα, από γνωστό του ιερωμένο, ο οποίος ενδιαφέρθηκε να μάθει για την πορεία της ανάρρωσής του. Κατά τη συζήτηση, του αναφέρει πως όταν συναντηθούν, θα του αναφέρει ένα όνειρο με την Αγία Αναστασία τη Ρωμαία, προκειμένου να λύσει ορισμένες απορίες του.

Η επιμονή όμως του ιερωμένου να του πει περί τίνος πρόκειται έκαμψε τον Κώστα, που του είπε εν τάχει τι είχε συμβεί. «Κώστα, ξέρεις που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή και γιατί επέμεινα να μου πεις;» είπε ο ιερωμένος. Και πρόσθεσε χωρίς να αναμένει απάντηση. «Είμαι στη Ιερά Μονή Γρηγορίου, στο Άγιο Όρος και σε λίγο πρόκειται μαζί με άλλους προσκυνητές να προσκυνήσουμε το Άγιο λείψανό της, το οποίο βρίσκεται στη Μονή». Για δεύτερη φορά ο Κώστας συγκλονιζόταν. «Καταλαβαίνεις το σόκ που έπαθα», μας λέει.

Λόγω, της εργασίας του ο Κώστας επισκέπτεται σχεδόν σε καθημερινή βάση Ιερούς Ναούς και μοναστήρια. Έτσι, τον Απρίλιο του 2004, εξιστορούσε σε ένα μοναχό, έξω από την πύλη του μοναστηριού του στο Λουτράκι της Κορινθίας το όνειρο. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, περνά κάποιο αυτοκίνητο. Ο οδηγός του και η μικρή κόρη του ήταν γνωστοί στο μοναχό. Τον χαιρετούν και καθώς απομακρύνονται ο μοναχός λέει στον Κώστα. «Ο κύριος …. Κώστα έχει τάμα να χτίσει ένα εκκλησάκι στην περιοχή προς τιμή της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας. Και γι’ αυτό την κόρη του την ονόμασε Αναστασία».

Όλα αυτά έχουν στην κυριολεξία προκαλέσει ακλόνητα θεμέλια πίστης στον Κώστα και στην οικογένεια του αλλά και στους φίλους του. Ο ίδιος φροντίζει να μην λείπει στο πανηγύρι που γίνεται προς τιμή της Αγίας Αναστασίας κάθε χρόνο στη Μονή Οσίου Γρηγορίου και διατηρεί μια σχέση επικοινωνίας με την Αγία Αναστασία μέσω της καθημερινής προσευχής του.

Το βέβαιο είναι πως αυτή η γνωριμία του με την Αγία Αναστασία του άλλαξε ολόκληρη τη ζωή. Μέσω της γνωριμίας αυτής, έθεσε προτεραιότητα στο θέλημα του Χριστού και βιώνει καθημερινά το θαύμα της Ορθόδοξης πίστης. Δόξα τω Θεώ.

Συντάκτης: Θεοπούλα Παναγιώτου

Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας (Τευχ. Νοεμβ. 2005)

dogma

1940, ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ: "ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ".

 1940, Το Έπος Της Παναγίας: Θαύματα Και Εμφανίσεις Της Υπεραγίας Ημών Θεοτόκου Στο Μέτωπο

Μάθαμε όλοι οι Έλληνες να μιλάμε για το έπος του 1940 στα Βουνά της Πίνδου.

Είναι όμως έπος των Ελλήνων η έπος τής Παναγίας; Από τις διηγήσεις των στρατιωτών που θα ακολουθήσουν θα δούμε ότι ήταν έπος της Παναγίας και σ’ Αυτήν έπρεπε οι Έλληνες να αποδίδουμε τιμή όπως μας λέει ένα τροπάριο των αίνων της Αγίας Σκέπης.

Ήχος α“. Των ουρανίων ταγμάτων.

Την Αειπάρθενον Κόρην και Θεοτόκον Αγνήν, την των πολεμουμένων, συμμαχίαν και σκέπην, ημών δε εξαιρέτως καταφυγήν, και ετοίμην βοήθειαν, ανευφημήσωμεν σύμπασα η Ελλάς, μεγαλύνοντες την Σκέπην αυτής.

Έπρεπε όλοι οι Έλληνες να γεμίζουμε τις Εκκλησιές μας και να τιμήσουμε την Υπεραγία Θετόκο όπως μας λέει το τροπάριο «σύμπασα η Ελλάς».

Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:

ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […]είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.

Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπερμάχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε» .

Ένα θαύμα έζησαν και οι στρατιώτες του 51ου τάγματος στην κορυφογραμμή Ροντένη.

Από τις 22 Ιανουαρίου και κάθε βράδυ στις εννέα και είκοσι ακριβώς, το βαρύ πυροβολικό των αντιπάλων άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος. Ο εκνευρισμός και οι απώλειες ήταν πολλές. Οι τολμηροί ανιχνευτές δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα εχθρικά πυροβόλα, προφανώς γιατί κάθε βράδυ οι αντίπαλοι τα μετακινούσαν. Η κατάσταση ήταν πιεστική. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακουστήκανε πάλι τα εχθρικά κανόνια.

«Παναγιά μου, βοήθησέ μας, σώσε μας», φώναξε εντελώς αυθόρμητα ο ταγματάρχης Πετράκης. Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο και σιγά-σιγά δημιουργήθηκε κάτι σαν φωτοστέφανο και εμφανίστηκε η μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σε ένα φαράγγι. Όλοι στο τάγμα μόλις είδαν το θαύμα, ρίγησαν.

«Θαύμα!», φώναξαν και έκαναν το σταυρό τους. Αμέσως στάλθηκε μήνυμα στην ελληνική πυροβολαρχία, τα ελληνικά κανόνια βρόντηξαν και λίγο μετά τα αντίπαλα σίγησαν. Οι οβίδες των Ελλήνων είχαν πετύχει τον απόλυτο στόχο

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ 1940.

 Η Παναγία αποκαλύπτει γιατί ο Θεός επέτρεψε την κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα το 1940.

Αμέτρητες είναι οι εμφανίσεις της Παναγίας σε στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Έπους του 1940 στο Βορειοηπειρωτικό Μέτωπο. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο ευλαβέστατος Ανθυπασπιστής τότε κ. Νικόλαος Γκάτζαρος, του οποίου η αναφορά για την εμφάνιση της Παναγίας είναι καταγεγραμμένη επίσημα στα Αρχεία του Ελληνικού Στρατού. Με δάκρυα συγκινήσεως διηγείται το θαυμαστό περιστατικό. Είναι πολύ σημαντική η αναφορά του αυτή διότι η ίδια η Παναγία μας αποκαλύπτει τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ για τις οποίες Ο ΘΕΟΣ ΕΠΕΤΡΕΨΕ την κήρυξη αυτού του πολέμου στην Ελλάδα το 1940.

Το περιστατικό συνέβη στις 3 Μαρτίου 1941 περί τις 8μμ, όταν μετέβη για ένα περίπατο σε παρακείμενο του καταυλισμού, του Λόχου στον οποίο βρισκόταν, μικρό ύψωμα όπου συνάντησε την Παναγία μαυροφόρα: «ο αήρ είχε πάψει να φυσά, ο ουρανός ήταν αστεροειδής και κατά την επιστροφή, ούτε 10 βήματα δεν είχε κάνει, του εμφανίζεται και του κόβει το δρόμο μια γυνή μαυροφόρα, έχουσα σεμνή την εμφάνισή της». Το πρόσωπο της διακρινόταν στο ημίφως.

Εκείνος αιφνιδιάστηκε από το θέαμα και έπεσε στα γόνατα στο έδαφος.

Πήγε να την ασπαστεί, ενώ τα μάτια του ήταν συγκινημένα, τα πόδια και τα χέρια του έτρεμαν.

Και του είπε τα εξής: «Είμαι η Παναγία. Μη φοβείσαι παιδί μου. Εγώ ενεμφανίσθην να σου είπω τρεις λόγους. Τους οποίους να μη λησμονήσεις». 

1) Ο παρών πόλεμος εκηρύχθη απροκαλύπτως και αναιτίως υπό της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος. Θελήματί μου η Ελλάς θα εξέλθη τούτου νικηφόρως.

2) Ο πόλεμος ούτος εκηρύχθη εναντίον της Ελλάδος, ίνα γνωρίση ο κόσμος, ότι αφορμή τούτου είναι η απομάκρυνσίς του εκ της Χριστιανικής θρησκείας, καθ’ ην ύβριζεν, εβλασφήμει τα θεία της και έρρεπε προς τον εκφυλισμόν και την ακολασίαν και ούτως συμμορφωθή, ίνα μάθη ότι υπάρχει και προΐσταται ο Θεός. Τρανώτατα δε τεκμήρια της υπάρξεως ταύτης είναι τα συχνά θαύματα των Αγίων της Εκκλησίας του Χριστού.

3) Έπρεπε να μάθη ο κόσμος, ότι ο δίκαιος πάντοτε υπερισχύει της βίας.

Ανάφερε, λοιπόν, ταύτα και εγγράφως εις τον Διοικητήν σου, ίνα μη πτοηθή προ ουδενός κωλύματος, καθότι υπό την προστασίαν Μου ο Ελληνικός Στρατός θα νικήση!».

Ο στρατηγός Κατσιμήτρος μόλις έμαθε για την αναφορά του στρατιώτη έδωσε εντολή να βρεθεί ζωγράφος… Ο στρατιώτης που ζωγράφισε την εικόνα, της «Παναγίας της Νίκης», ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, η οποία απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή και ο ανθυπασπιστής Νίκος Γκάτζαρος διέταξε αμέσως να γίνει έρανος γιατί θεώρησε ότι στο σημείο που εμφανίστηκε η Παναγία θα πρέπει να γίνει μικρός ναός. Η εκκλησία χτίστηκε στο Γκολεμί, αλλά όπως έχουν καταθέσει μάρτυρες καταστράφηκε επί Χότζα.

Iconandlight

ΙΕΡΕΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΧΑΛΚΙΔΗΣ: "ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΔΙ ΤΗΣ ΚΑΝΤΗΛΑΣ ΤΟΥΣ".

 Οι άγιοι φροντίζουν για το λάδι της καντήλας τους!

Ο Ιερέας, πάτερ Ευάγγελος Χαλκίδης επειδή είχε πολλά Λείψανα Αγίων έκαιγε στο σπίτι του καντηλάκι ακοίμητο. Είχε ένα δοχείο με λάδι και έπαιρνε το λάδι για το φαγητό και για το καντήλι από ένα βρυσάκι που είχε στο κάτω μέρος του δοχείου.

Κάποτε που το λάδι τελείωνε η παπαδιά του είπε ότι πρέπει να μαγειρέψη. Ο π. Ευάγγελος δεν της απάντησε, γιατί δεν ήθελε να μείνη το καντήλι σβηστό.

Η παπαδιά ξαναρώτησε και της απάντησε κάπως δυσαρεστημένος:

– Πάρε το λάδι που θέλεις και ας μεριμνήσουν οι άγιοι για το καντήλι τους.

Δεν πέρασε πολλή ώρα και κάποιος του έφερε ένα δοχείο λάδι, λέγοντας:

– Πάτερ, εμείς φεύγουμε για Γερμανία και σου φέραμε λαδάκι για τους Αγίους.

Το βράδυ του εμφανίστηκαν οι Άγιοι και του είπαν:

– Εμείς μεριμνήσαμε για το λάδι μας. Εσύ από τώρα και στο εξής θα παίρνεις και θ’ ανάβεις το καντήλι μας χωρίς να ξανανοίξης το καπάκι του δοχείου να δης αν έχη λάδι.

Ανέφερε στην παπαδιά αυτό που είδε. Υπακούοντας δεν ξανάνοιξε το καπάκι να δη αν έχη λάδι.

Για πολλά χρόνια δεν τελείωνε το λάδι από το δοχείο, και πλέον απ’ αυτό το λάδι δεν ξανάβαλε στο φαγητό.

 Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», τόμος β’, Άγιον Όρος.

Ιερέας, πάτερ Ευάγγελος Χαλκίδης (1923-1987).

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: " ΤΟ ΜΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΥΡΑΝΙΑ "ΟΥΣΙΑ" ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ".

 Είχαν κάνει οι επιστήμονες στο Παρίσι, χημική ανάλυση το μύρο που βγάζει ο Άγιος Δημήτριος και η εικόνα της Παναγίας της Μαλεβή. Και οι επιστήμονες αποφάνθηκαν, ότι και στις 2 περιπτώσεις, το μύρο αποτελείται από 33 συστατικά, που δεν υπάρχουν πουθενά στον πλανήτη γη!!! Το μύρο είναι ουράνια ''ουσία'' και είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος.

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ : "ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΝΑ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ".

 Να μην αφήνουμε να περνά μία ημέρα χωρίς να προσευχηθούμε στην Υπεραγία Θεοτόκο. «Θεοτόκε, Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σου. Ευλογημένη, συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών».

~ Όταν μια μέρα προσευχόμουν με το κομποσκοίνι, ήρθε ο δαίμονας να με δελεάσει και μου άρπαξε το κομποσκοίνι.

Μπήκε στο κελί, όπου προσευχόμουν με το κομποσκοίνι και μου το άρπαξε από τα χέρια. Και εξαφανίστηκε. Δεν μπορούσα να το ανεχθώ, ότι ήρθε ο δαίμονας και μου πήρε το κομποσχοίνι.

Απευθύνθηκα στην Υπεραγία Θεοτόκο και λέω. «Υπεραγία Θεοτόκε , δεν μπορώ να ησυχάσω, όταν σκέφτομαι ότι ήρθε ο δαίμονας και μου πήρε το κομποσχοίνι από τα χέρια μου». Λέω: «Παναγία, ανάγκασέ τον να μου το επιστρέψει ».

Μια μέρα πέρασε, τίποτε… Δύο μέρες και πάλι τίποτε… Εγώ προσευχόμουν με πείσμα. Την τρίτη μέρα αποκοιμήθηκα στον καναπέ, έρχεται ο δαίμονας από το παράθυρο κρατώντας το κομποσχοίνι μου στα χέρια.

Και μου το πετάει στο πρόσωπο. Έπεσε όμως το κομποσχοίνι, δεν με άγγιξε. Ακούσα ένα «Μποοοουμ!»

Ξυπνάω, παίρνω το κομποσχοίνι. Το γνώρισα. Ήταν το δικό μου. Λέω: «Σε ευχαριστώ, Παναγία μου, που τον ανάγκασες να μου το επιστρέψει». Πολλά και διάφορα είναι τα θαύματα. Κάθε μέρα σε κάθε παράκλησή μας Εκείνη απαντάει.

 

Γέροντας  Παρθένιος Καθηγούμενος Ι.Μ Αγίου Παύλου.

Π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗΣ: "ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΞΙ ΜΟΥ ΧΕΡΙ ΕΥΩΔΙΑΖΕ".

"Όλη την βδομάδα που εργαζόμουν το κεφάλι μου 

και το δεξί μου χέρι ευωδίαζε.."

Ένα βράδυ έκανε τους χαιρετισμούς της Παναγίας στους φίλους του Ταξιάρχες.

Στεκόταν μπροστά στην Ωραία Πύλη βλέπων προς την εικόνα της Παναγίας του τέμπλου και έψαλλε. Συνήθιζε να ψάλει και το Θεοτόκε Παρθένε….

Κατά την στιγμή εκείνη παρουσιάστηκε μια γυναίκα, τον έπιασε από το χέρι και  τον γύρισε ακριβώς απέναντι από την Ωραία Πύλη, που βρίσκεται τοιχογραφημένη η Κοίμηση της Θεοτόκου και εξαφανίσθηκε.

Ο Θεός όμως ήδη του είχε στείλει την πρόσκληση για το Ουράνιο Δείπνο που του ετοίμαζε.(πριν την κοίμησή του)

-Την 1ην Ιουνίου 1963 λειτούργησε στην ιερά μονή της Άγιας Τριάδος Μετεώρων. Κατά την ώρα του χερουβικού η Αγία Τράπεζα έβγαλε άρωμα, γιατί εκεί ήταν και ένα μικρό κουτάκι με λείψανα Αγίων.

Έβγαινε ως ένας μικρός στύλος καπνού, που ευωδίαζε όλο το Ναό. Κατανυκτική Λειτουργία που δεν περιγράφεται.

"Να η Θρησκεία μας φωνάζει ότι είναι ζωντανή."

-Όλη την βδομάδα που εργαζόμουν το κεφάλι μου και το δεξί μου χέρι ευωδίαζε..

 Την 7ην Ιουνίου Παρασκευή, εργαζόμουν όλη την μέρα στο κτήμα μου μακριά από τον κόσμο.

Όλη την μέρα έψαλλα διάφορα κατανυκτικά τροπάρια και προ παντός της Θεοτόκου.

Δεν αισθανόμουν ούτε κούραση, ούτε πεινά, ούτε και τον καύσωνα της μέρας, γιατί ήλθα εκει που έπρεπε την κατάνυξη.

Εκάθησα λίγο να ξεκουραστώ εκει και ακούω μια φωνή να λέγει.

«Είσαι ευπρόσδεκτος όπως έλθεις στο Άγιον Όρος, στην μεγάλη μου εορτή.

Θα γράψεις στους Δανιηλαίους και αυτοί θα σε τακτοποιήσουν.

Τώρα σε περιμένω να έρθετε»...

π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης

ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: "ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΤΕ ΠΟΤΕ, ΑΦΗΝΕΤΕ ΑΠΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΑΣ".

 Μην απογοητεύεστε ποτέ. Αφήνετε απλά με την προσευχή σας στα χέρια του Θεού την υπόθεσή σας (Δημήτριος Παναγόπουλος)

Αναφέρεται ότι ένας ναυαγός κάποτε κατόρθωσε παλεύοντας ώρες με τα κύματα να βγει σε ένα έρημο νησάκι. Εκεί με πολλούς κόπους έφτιαξε μια πρόχειρη καλυβούλα χρησιμοποιώντας κλαδιά.

Και κάθε μέρα προσευχόταν κοιτάζοντας στον ορίζοντα μήπως φανεί κανένα πλοίο. Ένα απόγευμα είχε απομακρυνθεί λίγο από την καλυβούλα του να βρει κάνα χόρτο κάτι να φάει. Και εκεί που επέστρεφε τον έπιασε μια απελπισία μπροστά σ’ αυτό το θέαμα που αντίκρυσε.

Τι είδε δηλαδή. Ότι είχε κατορθώσει να φτιάξει με τόσους κόπους έβλεπε τώρα μια φωτιά να το μεταβάλει σε στάχτες.

Επειδή δεν είχε πολλά μέσα να ανάβει φωτιά, δεν την έσβησε φεύγοντας, για να μην την ξανανάψει όταν επιστρέψει. Έτσι την άφησε αναμμένη. Ποιος ξέρει τώρα τι έγινε, φύσηξε, κάτι, έπιασε φωτιά και έγινε η καλύβα του στάχτη.

Λέγει λοιπόν μόνος του, αυτό ήταν λοιπόν, το χειρότερο που μπορούσα να πάθω. Έτσι σκέφτηκε με την περιορισμένη ανθρώπινη κρίση του. Αλλά τι ήταν λέτε.

Αυτό που εκείνος θεωρούσε συμφορά το έκανε ο Θεός για την σωτηρία του, που τόσο θερμά το ζητούσε. Την άλλη μέρα ένα βαπόρι τον πλησίασε και τον παρέλαβε. Καλά, λέει στον καπετάνιο. Πως με είδατε εδώ πέρα. Είδαμε την φωτιά χθες και ήρθαμε.

Ποιος μπορούσε να φανταστεί αυτή τη λύση στο πρόβλημά του. Κανένας.

Μην απογοητεύεστε ποτέ. Αφήνετε απλά με την προσευχή σας στα χέρια του Θεού την υπόθεσή σας. Έστω και αν τη βλέπεται να πηγαίνει ανάποδα, εσείς να έχετε απόλυτη εμπιστοσύνη ότι ο Θεός οδηγεί την υπόθεσή σας σωστά. Και θα το δείτε αργότερα, όπως το είδε και αυτός ο ναυαγός την επαύριον. 

 

(Πηγή: askitikon.)

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΧΑΜΑΚΙΩΤΗ ΣΕ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!

Μια κοπέλα διηγήθηκε.

Όταν η μητέρα μου έμεινε έγκυος σε μένα, είχε την ατυχία ο πατέρας μου να μη με θέλει.

Της είχε θέσει όρο. 

Ή το παιδί ή εμένα.

Επειδή τότε είχε απαγορευτεί δια νόμου από τον Μεταξά η έκτρωση, ο πατέρας μου έδινε στη μητέρα μου διάφορα φάρμακα για να με αποβάλει. 

Χρησιμοποιούσε και άλλους πιο σκληρούς τρόπους.

Τη χτυπούσε, την έριχνε κάτω από το κρεβάτι, την πήγαινε στη θάλασσα και την υποχρέωνε να κάνει οκτώ φορές μπάνιο την μέρα, και άλλα πολλά. 

Παράλληλα προσπαθούσε να βρει κάποιο γιατρό να προχωρήσει στην έκτρωση, αλλά δεν αναλάμβανε κανείς.

Τελικά βρέθηκε κάποιος γιατρός να κάνει την έκτρωση. 

Τότε όμως κάποια φίλη της της σύστησε τον π. Αθανάσιο.

Πήγε, λοιπόν, για πρώτη φορά, και εξομολογήθηκε το πρόβλημά της.

Ο γέροντας ήταν απόλυτος.

Της εξήγησε ότι αυτό που πάει να κάνει είναι έγκλημα.

Μα θα με χωρίσει ο άνδρας μου, πάτερ, αντέτεινε.

Να προτιμήσεις να σε χωρίσει παρά να σκοτώσεις το παιδί.

Και πώς θα το μεγαλώσω μόνη μου;

Θα φροντίσει ο Θεός.

Έχουν γίνει τόσες απόπειρες και προσπάθειες για να φύγει το παιδί από πάνω σου και δεν έχει φύγει!

Αυτό θα πρέπει να σε βάλει σε σκέψεις.

Δεν ξέρεις τι σκοπό έχει ο Θεός γι’ αυτό.

Η μητέρα μου γύρισε αποφασισμένη να σηκώσει το σταυρό της.

Ο πατέρας μου θύμωσε και την έδιωξε από το σπίτι. 

Έτσι εγώ γεννήθηκα χωρίς την παρουσία του πατέρα μου και μεγάλωσα χωρίς αυτόν.

Παρόλο που ζούσε, απέφυγε να με γνωρίσει.

Εγώ νόμιζα ότι είχε πεθάνει. 

Έτσι με άφηναν να πιστεύω η μητέρα μου και η γιαγιά.

Όταν αργότερα έμαθα την αλήθεια και ότι ζει, έκανα πάρα πολλές προσπάθειες να τον βρω, αλλά δεν τα κατάφερα, γιατί είχε αλλάξει και το όνομά του. 

Έτσι δεν τον είδα ποτέ.

Το μόνο που έμαθα και με χαροποίησε, ήταν ότι στο τέλος της ζωής του μετανόησε.

Τα χρόνια πέρασαν, παντρεύτηκα και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης του δεύτερου παιδιού προσβλήθηκα από οξείς ρευματισμούς, με αποτέλεσμα να κλονιστεί πολύ η υγεία μου.

Έπαιρνα οκτώ ασπιρίνες την ήμερα και πέντε κορτιζόνες των 5 mgr, αγνοώντας όμως την εγκυμοσύνη. 

Είχα πάρει συνολικά 450 ασπιρίνες και 250 κορτιζόνες, όταν ανακάλυψα την εγκυμοσύνη. Πανικοβλήθηκα τότε και εγώ και οι γιατροί. 

Όλοι πρότειναν να γίνει διακοπή της κύησης. 

Εγώ όμως θυμήθηκα τη δική μου περίπτωση, τη στάση του π. Αθανασίου, που δεν τον γνώριζα, και δεν δέχθηκα. 

Το άφησα στο Θεό.

Έκανα μάλιστα και μια απερισκεψία.

Σταμάτησα απότομα τη θεραπεία, πιστεύοντας ότι προστατεύω το παιδί, αλλά έτσι δεν προστάτευα ούτε την υγεία μου.

Ταλαιπωρήθηκα πολύ. 

Τελικά, με τη χάρη του Θεού, το παιδί γεννήθηκε υγιέστατο! 

Οι γιατροί όμως μου απαγόρευσαν να κάνω άλλο παιδί τουλάχιστον για τρία χρόνια, γιατί η υγεία μου ήταν πολύ κλονισμένη.

Έτσι, παρόλο που δεν το ήθελα, απέφευγα να κάνω άλλο παιδί.

Ήταν παραμονές του Πάσχα το 1967 κι επειδή ο πνευματικός μας έλειπε στη Β. Ελλάδα, πήγαμε με τον άνδρα μου στο μοναστήρι για να εξομολογηθούμε στον π. Αθανάσιο.

Ήταν τότε πολύ γέροντας. 

Κι εγώ συγκινήθηκα βλέποντας για πρώτη φορά τον άνθρωπο χάρη στον οποίο ήλθα στη ζωή.

Του μίλησα για την περιπέτειά μου και για τη συμβουλή των γιατρών. 

Ο γέροντας, αφού με άκουσε, μου είπε:

-Παιδί, οι επίγειοι γιατροί γνωρίζουν το πρόβλημά σου!

Ο επουράνιος γιατρός δεν το γνωρίζει;

Αν δεν πρέπει να τεκνοποιήσεις δεν θα σου δώσει παιδί.

Αρκεί να τον εμπιστευθείς και συ βλέπω,δεν τον εμπιστεύεσαι.

Αποφασίσαμε με το σύζυγό μου να το αφήσουμε και πάλι στην αγάπη του Θεού.

Και πράγματι ο Θεός επέτρεψε να αποκτήσουμε παιδί στο όριο που έβαλαν οι γιατροί.

Τότε είχε αποκατασταθεί η υγεία μου. 

Ήταν το τρίτο παιδί μας και αποφασίσαμε να το πάμε, μαζί με τα άλλα δύο, στο μοναστήρι. Αγνοούσαμε ότι ο γέροντας είχε κοιμηθεί. 

Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και ανεβήκαμε στη Φανερωμένη για την ακολουθία του επιταφίου. Είχε πολύ κόσμο και κατευθυνθήκαμε στη νότια πλευρά της εκκλησίας. 

Ανάμεσα στα λουλούδια, χωρίς να το πολυπροσέξουμε, είδαμε μια μαρμάρινη πλάκα και ακουμπήσαμε το καλαθάκι με το παιδί. 

Γυρίσαμε ταυτόχρονα και τι να δούμε: «Αθανάσιος ιερομόναχος». 

Καταλάβαμε ότι ήταν ο τάφος του γέροντα.

Αισθανθήκαμε ρίγος και νιώσαμε τα ίδια συναισθήματα και την ίδια ακριβώς σκέψη. Βλέποντας το μωρό μας πάνω στον τάφο του γέροντα το νιώσαμε σαν προσφορά και δώρο δικό του και σα να ακούγαμε τον Ίδιο,να μας λέει: Βλέπετε που το παιδί ήλθε στην ώρα που έπρεπε να έλθει; 

Κοιταχθήκαμε και όταν εξομολογηθήκαμε ο ένας στον άλλον τα συναισθήματα και τη σκέψη μας και διαπιστώσαμε ότι ήταν ακριβώς τα ίδια, τα μάτια μας γέμισαν δάκρυα. 

Η συγκίνηση ήταν απερίγραπτη.

Ο άνθρωπος αυτός, άγνωστος σε μένα, έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και στην οικογένειά μου.

 ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΑΜΑΚΙΩΤΗΣ,

ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ.

Το όραμα που αποκάλυψε ο Άγιος Νεκτάριος σε μια πιστή γυναίκα

Πριν λίγα χρόνια μια ευσεβής γυναίκα μας διηγήθηκε Το όραμα που της έδειξε ο Άγιος Νεκτάριος. Το γεγονός έχει ως εξής.

Η γυναίκα αυτή ζούσε στην περιοχή της Αθήνας στο Κολωνό στην οδό Λένορμαν. Σε ένα νεοκλασικό σπίτι όπου σε ένα από τα δωμάτια της είχε φτιάξει ένα προσευχητάριο. Σε αυτό κάθε μέρα προσευχόταν και έκανε άσκηση. Είχε και μια μεγάλη εικόνα του αγίου Νεκταρίου όπου τον αγαπούσε πολύ και προσεύχονταν πάντα θερμά στον Άγιο.

Σε κάποια περίοδο της ζωής της και μετά από κάποιο προβληματισμό της δημιουργήθηκε το ερώτημα πως άγιασε ο Άγιος Νεκτάριος. Άρχισε λοιπόν να κάνει έντονα προσευχή επί πολλές μέρες να της λυθεί αυτή η απορία . μετά από λίγο καιρό ο Άγιος της εμφανίστηκε στην γυναίκα και ταυτόχρονα μπροστά της άνοιξε ο τοίχος του δωματίου όπου φάνηκε μια πεδιάδα.

Και της λέει ο Άγιος ελάτε ακολουθείσθε με στην πεδιάδα. Άρχισαν λοιπόν να περπατούν στην πεδιάδα αυτή και οι δυο αλλά ήταν χωρίς παπούτσια ξυπόλητοι στην αρχή περπατούσαν και μετά άρχισαν να τρέχουν όσο προχωράγανε η πεδιάδα γέμιζε αγκάθια τσουκνίδες κλπ.

Τα πόδια της άρχισαν να πονάνε και να βγάζουν αίμα διότι τα αγκάθια την τσιμπούσαν ο Άγιος Νεκτάριος όμως συνέχισε κανονικά με θάρρος και πίστη την γρήγορη πορεία μέσα στην πεδιάδα. Μετά από λίγο έφτασαν σε ένα μεγάλο συρματόπλεγμα που έκλεινε το δρόμο τους. Υπήρχε μόνο μια μικρή τρύπα μπροστά τους που δύσκολα μπορούσε να περάσει ούτε καν ένα μικρό παιδί. Όμως ο Άγιος έσκυψε γρήγορα και πολύ εύκολα πέρασε μέσα από την μικρό αυτό χώρισμα και βρέθηκε στην άλλη μεριά του συρματοπλέγματος .

Έκανε λοιπόν με την κίνηση του χεριού του να τον ακολουθήση να περάσει μέσα από το μικρό αυτό πορτάκι και να τον ακολουθήση . όμως η κυρία Βασιλική δεν μπόρεσε να το κάνει όσο και αν προσπάθησε. Ο Άγιος τότε συνέχισε δείχνοντας της ότι μόνο ο τρόπος της βαθειάς ταπείνωσης οδηγεί στην αγιότητα. Μετά από αυτό το όραμα σταμάτησε.

Η γυναίκα συντετριμμένη ευχαρίστησε τον Άγιο για αυτήν την αποκάλυψη που της έκανε. Πάντα από τότε είχε βοηθό τον Άγιο Νεκτάριο και όποτε μπορούσε προσεύχονταν με τον παρακλητικό του κανόνα.

"Η ΑΓΙΑ ΛΑΒΙΔΑ ΗΤΑΝ ΑΔΕΙΑ!"

Σ' ένα γυναικείο μοναστήρι της Μακεδονίας ένα μεσημέρι είχαν Τράπεζα. 

Μετά την Τράπεζα η τραπεζάρισσα  και η βοηθός άρχισαν να μαζεύουν τα πιάτα και περνώντας από ένα χωλ τα πήγαιναν στην κουζίνα. 

Κάποια στιγμή στον ενδιάμεσο χώρο ακούσθηκε ένας μεγάλος θόρυβος, ένας δίσκος έπεσε κάτω και όλα τα πιάτα έγιναν κομμάτια πάνω στο μαρμάρινο δάπεδο. 

Πήγε αμέσως η Γερόντισσα, που δεν είχε φύγει από την Τράπεζα, να δει τι συμβαίνει. Και είδε μια αδελφή μόνη της σκυμμένη, να μαζεύει τα σπασμένα. Σ' έντονο αυστηρό ύφος της είπε:

--Εσύ το έκανες αυτό; 

--Ευλόγησον, απάντησε η αδελφή. 

Και η Γερόντισσα της είπε:

-- Αύριο Κυριακή δεν θα κοινωνήσεις και 500 στρωτές μετάνοιες. 

-Να' ναι ευλογημένο, απάντησε η αδελφή και συνέχισε να μαζεύη και να καθαρίζη το χώρο. 

Την άλλη μέρα, την Κυριακή, η εν λόγω αδελφή από το <<Ευλογημένη η βασιλεία... >> μέχρι και το τέλος της Θείας Λειτουργίας παρέμεινε γονατιστή, ενώ δάκρυα πολλά έτρεχαν από τα μάτια της. 

Όταν άρχισε η Θεία Κοινωνία, ακούμπησε το κεφάλι της στο έδαφος ποτίζοντας το με τα δάκρυά της. 

Παρέμεινε σ' αυτή τη θέσι μέχρι να τελειώσει η Θεία Λειτουργία. 

Φεύγοντας τελευταία η Γερόντισσα από την εκκλησία, πρόσεξε τη μοναχή που βρισκόταν ακόμη σ' αυτή τη θέσι, την πλησίασε και τη ρώτησε τι συμβαίνει. 

Η μοναχή παρέμενε σιωπηλή και στην έντονη  επιμονή της Γερόντισσας, πολύ διστακτικά και ντροπαλά της απάντησε ότι την ώρα που κοινωνούσαν οι αδελφές Σώμα και Αίμα Χριστού, σήκωσε ξαφνικά το κεφάλι της και μία μερίδα έφυγε από την Αγία Λαβίδα και εισήλθε  στο στόμα της. 

Τότε η Γερόντισσα τη ρώτησε:

-Ποια αδελφή ήταν στη σειρά να κοινωνήση, εκείνη τη στιγμή που συνέβη το γεγονός; 

Έσκυψε το κεφάλι της και πολύ σιγανά και με πολύ δισταγμό είπε το όνομά της αδελφής. 

-Τώρα, μπροστά στο θαύμα αυτό που συνέβη και στο Όνομα του Αγίου  Θεού θα μου πεις τι συνέβη χθες, είπε η Γερόντισσα, θα μου πεις όλη την αλήθεια. 

-Όταν έφευγα από την Τράπεζα με το δίσκο γεμάτο πιάτα και ενώ περνούσα απ' τον ενδιάμεσο χώρο, ήρθε η συγκεκριμένη αδελφή και με τα δυό της χέρια μ' έσπρωξε κι  έπεσα κάτω, με αποτέλεσμα να προκληθεί η ζημιά που έγινε. 

Αδερφοί μου την αλήθεια την αποκατέστησε ο Θεός υπερφυώς, αμείβοντας την αγία ταπείνωση της αδελφής και στερώντας τη Χάρι από την άλλη. 

Στη συνέχεια η Γερόντισσα κάλεσε την άλλη αδελφή και τη ρώτησε:

-Πες μου, σε παρακαλώ, σήμερα τι κοινώνισες; 

Κι εκείνη απάντησε :

-Τίποτα γερόντισσα, η Αγία Λαβίδα ήταν άδεια!...

(βιβλίο "ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ")

"ΚΑΙ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ!"

 Και στα Ιεροσόλυμα είμαι κι εδώ και παντού! 

Μια ομάδα προσκυνητών από την Ελλάδα διοργάνωσε προσκυνηματική εκδρομή στους Αγίους Τόπους. 

Μεταξύ αυτών ήταν και ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο οποίος αποφάσισε να πραγματοποιήσει την  ιερή επιθυμία της ψυχής του, να προσκυνήσει τους Θεοβάδιστους Τόπους, όπου συνέβησαν όλα τα μεγάλα γεγονότα της επίγειας ζωής του Θεανθρώπου Λυτρωτού του κόσμου.

Η εκδρομή αυτή όμως γινόταν ατμοπλοϊκώς, με καράβι, και ήταν το ταξίδι πολύωρο και κουραστικό.

 Κουράστηκε λοιπόν ο εν λόγω προσκυνητής και γόγγυσε μέσα του. Ένας ολιγόπιστος λογισμός του έλεγε:

“Τάχα ήταν ανάγκη να κάνουμε τόσο κουραστικό ταξίδι, για να πάμε στα Ιεροσόλυμα; Λες και εκεί θα δούμε τον Χριστό; Λες και θα είναι εκεί και θα μας περιμένει!”

Δεν πρόλαβε να τελειώσει ο λογισμός του και … μέσα στην καμπίνα του πλοίου παρουσιάστηκε ο Ίδιος ο Κύριος γλυκύτατος και απερίγραπτος, μέσα σε Φως και Θεϊκή δόξα! 

Συγκλονίστηκε ο άνδρας μπροστά σ’ αυτή τη θέα και έπεσε στα γόνατα κλαίγοντας και λέγοντας: 

“Συγχώρεσέ με , Χριστέ μου!... Συγχώρεσέ με!...”

Ο Κύριος, ο “πράος και ταπεινός τη καρδία”, τον κοίταξε στοργικά και του είπε:

- Και στα Ιεροσόλυμα είμαι κι εδώ και παντού!

Και λέγοντας αυτά έγινε άφαντος.

Περιττό να πούμε πως ο εν λόγω προσκυνητής έζησε κατόπιν το ωραιότερο και κατανυκτικότερο προσκύνημα της ζωής του. Συνειδητοποίησε δε το μεγάλο και υπέροχο γεγονός ότι ο Θεός μας είναι πάντα κοντά μας!

Είη ευλογητός εις τους αιώνας!

Πηγή: «ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ & ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»

ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ, ΔΩΡΙΔΑ 2007