ΠΕΘ: ΜΗ ΣΥΜΒΑΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΩΡΑΣ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ!

 ΠΕΘ: Μη συμβατή με την Λειτουργική τάξη της Εκκλησίας 

η αλλαγή της ημέρας και της ώρας του εορτασμού της Αγίας Αναστάσεως

 

Δελτίο Τύπου
 
Αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφράσουμε τον θεολογικό προβληματισμό των μελών της Ενώσεώς μας, για το θέμα της μετακίνησης της ημέρας και της ώρας του εορτασμού της Αναστάσεως, από την Κυριακή (ώρα 00.00), στο Σάββατο (ώρα 21.00 - κατά τρεις ώρες ενωρίτερα).
Με την ανακοίνωση των θέσεών μας, δεν επιδιώκουμε να επιρρίψουμε ευθύνες σε κανέναν, αλλά, απλώς, να καταθέσουμε τις θέσεις της Ορθόδοξης Θεολογίας που υπηρετούμε και διδάσκουμε, ως προς την παραβίαση της κανονικής και λειτουργικής τάξεως της ορθοδόξου Εκκλησίας μας, κατά τον φετινό εορτασμό της Ανάστασης του Ιησού Χριστού, του Κυρίου και Θεού μας.
Χωρίς να είμαστε αντίθετοι στα υγειονομικά μέτρα της Πολιτείας, θεωρούμε ότι η μετακίνηση του καθιερωμένου, από την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ.), εορτασμού της Αγίας Αναστάσεως, από την Κυριακή, την Ημέρα του Κυρίου, στο Μεγάλο Σάββατο, θα έχει μηδαμινό όφελος, από υγειονομικής πλευράς, θα προξενήσει, όμως, μέγιστη πνευματική ζημία στις συνειδήσεις των Ορθοδόξων πιστών της χώρας μας, που αποτελούν την μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών.
Η ρύθμιση και διατήρηση της εορτής των εορτών, κατά τις πρώτες πρωϊνές ώρες της Κυριακής και όχι το Σάββατο, δεν καθορίστηκε τυχαία από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, αλλά, επειδή έτσι η Εκκλησία μας παρέμεινε και παραμένει πιστή στα θεολογικά κείμενα της Αγίας Γραφής και της Ιερἀς Παραδόσεώς μας.
Από πλευράς εκκλησιαστικής και κανονικής τάξεως, δεν δικαιολογείται ουδείς και για οιονδήποτε λόγο, να αλλάζει, κατά το δοκούν, την ορισθείσα, με θεία σοφία εδώ και αιώνες, κανονική και λειτουργική τάξη της Εκκλησίας. Επίσης, δεν επιτρέπονται παρερμηνείες και αλλαγές στη λειτουργική ζωή, διότι, αυτές, πέρα από το γεγονός ότι θεωρούνται ασέβεια, σκανδαλίζουν το λαϊκό ορθόδοξο αίσθημα, που συνδέεται με την πίστη και την ευσέβεια του ελληνικού λαού.
Όλα τα σχετικά κείμενα της Καινής Διαθήκης αναφέρουν ότι το Μέγιστο Θαύμα του Χριστιανισμού, η Αγία Ανάσταση του Χριστού, αναγγέλθηκε από τις Μυροφόρες στους Αποστόλους, κατά παραγγελία του Αγγέλου, τα χαράματα της Κυριακής: «λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων» (Μάρκ. 16, 1-8) - (Ματθ. 28, 1-8), «τῇ δὲ μιᾷ τῶν σαββάτων ὄρθρου βαθέος» (Λουκ. 24, 1-8) - (Ιω. 20, 1-2).
Η παραμονή του Χριστού στον τάφο και στον Άδη  διήρκεσε τρεις ημέρες: Την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή, την ημέρα, κατά την οποία και αναστήθηκε ο Κύριος και γι’ αυτό η Έγερσή του ονομάζεται «Τριήμερος Έγερσις» ή «Τριήμερος Ανάστασις» σε όλα τα λατρευτικά μας κείμενα.
Η ημέρα και η ώρα του εορτασμού της Λαμπρής, επομένως, σύμφωνα με την Πατερική Παράδοση, έπρεπε να τηρηθεί και φέτος, χωρίς παρεμβάσεις και αλλαγές. Διότι, τελικά, τι είναι πιο σημαντικό, η Ανάσταση του Χριστού ή η τήρηση της Κ.Υ.Α; Μπορεί δηλαδή να αλλάξει ώρα η τελετή της Ανάστασης του Κυρίου και Θεού μας αλλά δεν μπορεί να αλλάξει η Κ.Υ.Α;
Ο λόγος της τηρήσεως των μέτρων, λόγω του κινδύνου μεταδόσεως του ιού, που προβάλλεται, ουσιαστικά δεν ισχύει, διότι οι Χριστιανοί έχουν δείξει έως τώρα ότι είναι ευπειθείς και τηρούν, χωρίς παρεκτροπές, τα μέτρα προφυλάξεως.
Η άνευ σοβαρού λόγου, επομένως, επιβολή του εορτασμού, το Σάββατο και όχι την Κυριακή, την πραγματική εόρτιον ημέρα, που ορίζει το λειτουργικό τυπικό της Εκκλησίας, παραβιάζει την διά του Αποστόλου Παύλου διδασκαλία της Εκκλησίας, ο οποίος παραγγέλλει: «πάντα εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν γινέσθω» (Όλα να γίνονται με κοσμιότητα, με ευπρέπεια και με τάξη) - (Α΄ Κορ. 14, 40) και «Στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Στέκεστε σταθεροί, και κρατάτε τις παραδόσεις που διδαχτήκατε είτε με λόγο είτε με επιστολή μας) – (Β΄ Θεσ. Β' 2, 15). 
Την τριήμερη Ανάστασή Του είχε προαναγγείλει στους μαθητές του ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, λέγοντας ότι θα σταυρωθεί, αλλά την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί: «᾿Απὸ τότε ἤρξατο ὁ ᾿Ιησοῦς δεικνύειν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι δεῖ αὐτὸν ἀπελθεῖν εἰς ῾Ιεροσόλυμα καὶ πολλὰ παθεῖν ἀπὸ τῶν πρεσβυτέρων καὶ ἀρχιερέων καὶ γραμματέων καὶ ἀποκτανθῆναι, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθῆναι.» (Ματθ. 16, 21).
Το Σύμβολο της Πίστεώς μας, επίσης, έργο των θεοφόρων και θεοπνεύστων Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, το οποίο, μάλιστα, αναγιγνώσκεται τόσο σε όλες τις Λειτουργίες και τις Εορτές του έτους, όσο και τρεις φορές, κατά την τέλεση του Μυστηρίου του Βαπτίσματος αναφέρει: «Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου, καὶ παθόντα καὶ ταφέντα. Καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρα κατὰ τὰς Γραφάς».
Θεολογικοί λόγοι, επομένως, δεν υπάρχουν για να στηρίξουν αυτήν την αλλαγή, αλλά το ακριβώς αντίθετο για να την αποτρέψουν.
Η αποφασισθείσα μεταφορά της ημέρας και κατ’ επέκταση και της ώρας του εορτασμού της Αναστάσεως δείχνει αταξία, και παρακοή έναντι της Λατρευτικής κανονικότητας της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά, όμως πλήρη υπακοή και προσαρμογή στα μέτρα του Καίσαρος.
Στο πλαίσιο αυτό, αλγεινή εντύπωση, επίσης, προκαλεί η παράλειψη, από την Ακολουθία του Αναστάσιμου Εορτασμού, του ωραιότερου Όρθρου της Λατρείας μας, που είναι ο Όρθρος της Αναστάσεως, προκειμένου να μην παραβιαστεί το ωράριο απαγόρευσης της κυκλοφορίας!
Πιστεύουμε ότι, εάν υπήρχε καλή θέληση και πρόθεση, θα μπορούσε να βρεθεί τρόπος συνεννόησης, για να γίνουν σεβαστά αμφότερα, δηλαδή τόσο ο πατροπαράδοτος εορτασμός της Ανάστασης όσο και η εφαρμογή των προληπτικών και περιοριστικών μέτρων για τη μόλυνση με τον ιό.
Ο σεβασμός της εκκλησιαστικής παράδοσης και η μέριμνα για την τήρησή της θεωρούμε ότι αποτελεί καθήκον και υποχρέωση όχι μόνο των μελών της Εκκλησίας αλλά και των δημοκρατικά εκλεγμένων πολιτικών αρχών.
 Δεν γνωρίζουμε, εάν η Πολιτεία ενημερώθηκε για τις συνέπειες των προβλημάτων, που δημιουργεί η άκαμπτη στάση της για ό, τι αποτελεί το ιερότερο και σημαντικότερο γεγονός της Εκκλησίας μας, την Ανάσταση του Χριστού.
Αυτό που γνωρίζουμε καλώς είναι ότι θα έπρεπε να έχει υποχωρήσει, χάριν της Αναστάσεως και να αλλάξει εκείνη τα δικά της μέτρα, που, έτσι και αλλιώς, είναι προσωρινά και να αποφύγει την, εξ αιτίας των περιοριστικών της μέτρων, αλλαγή των, εδώ και 17 αιώνες, θεσπισθέντων της Ορθοδοξίας από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο (Νίκαια 325 μ. Χ.) για τον εορτασμό της Θείας Αναστάσεως.
Άλλωστε, όταν όλοι γνωρίζουμε πως η Πολιτεία έχει κάνει μέχρι σήμερα, τόσες και τόσες φορές υποχωρήσεις και στραβά μάτια, έναντι άλλων φορέων, θεωρούμε πως η αναστολή και η παράταση των διατάξεων κυκλοφορίας, κατά ελάχιστες ώρες, έως και τις 02.00, το πρωί της Κυριακής του Πάσχα, δεν επρόκειτο να δημιουργήσει επιπλέον προβλήματα.
Όμως, πρόβλημα συνειδήσεως και οντολογική απογοήτευση δημιουργεί η επιβολή της αλλαγής και η μη εύκαμπτη στάση της Πολιτείας, απέναντι στα θεσπέσια της Εκκλησίας, καθότι η Ανάσταση αποτελεί την κορυφαία στιγμή της Θείας Αποκαλύψεως, που είναι εκείνη που, κατ’ ουσία, διαφοροποιεί τον Χριστιανισμό από όλες τις θρησκείες.
Θα θέλαμε, λοιπόν, με όλο τον σεβασμό μας, να ζητήσουμε από εκείνους που αποφάσισαν αυτήν την αλλαγή, να κάνουν μία ακόμη προσπάθεια, προκειμένου να τηρηθεί η παράδοση της Εκκλησίας και να γίνει ο εορτασμός, όπως πάντοτε, από 23.00 έως 02.00 π. μ.
Εάν, παρά ταύτα, δεν πεισθεί η Πολιτεία να υποχωρήσει, και, τελικά, γίνουν το μεν Μεγάλο Σάββατο δύο Λειτουργίες, ενώ την Κυριακή καμία, προτείνουμε να βρεθεί έστω και την 11η ώρα, μια γόνιμη λύση.
Προς τούτο θα μπορούσε να μεριμνήσει η Διαρκής Ιερά Σύνοδος να τελεσθεί κανονικά, ο Όρθρος και η Λειτουργία της Αναστάσεως, το πρωί της Κυριακής του Πάσχα, όπως κάθε Κυριακή, που δεν ισχύουν τα μέτρα της Πολιτείας, οι Ακολουθίες, συνεπώς, που δεν θα τελεσθούν το μεσονύκτιο του Μεγάλου Σαββάτου, προκειμένου να μην μείνουν αλειτούργητοι οι Ναοί την ημέρα της Αγίας Αναστάσεως.
Το 2021, έτος εορτασμού των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, που, εκτός των άλλων, οι Έλληνες στη συνείδηση ζητούν ευκαιρίες για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους προς την Εκκλησία του Χριστού, ιδίως δε για το κομμάτι της Λατρευτικής της ζωής, για την αποφασιστική συνεισφορά της στη διατήρηση της Ελληνικής Ταυτότητας, δεν θα έπρεπε η ελληνική Πολιτεία μας να αντιμετωπίζει με τόση σκληρότητα και απολυτότητα την Πανήγυρη των Πανηγύρεων, την  Αγία Ανάσταση, που εορτάζεται από τον λαό μας ΜΙΑ μόνον φορά τον χρόνο.
Το θέμα αυτό, για την Εκκλησία μας, που είμαστε όλοι μας, δεν είναι ένα τυπικό ασήμαντο και ανούσιο θέμα, αλλά θέμα πίστεως και αληθείας. Πληροφορούμαστε, τόσο από τους μαθητές των σχολείων μας, όσο και από τα, ανά την Ελλάδα, Παραρτήματα της Ενώσεώς μας, τον προβληματισμό και τον σκανδαλισμό πλήθους πιστών για τη νέα αυτή ρύθμιση και μετακίνηση του εορτασμού του φετινού Πάσχα, που φαίνεται να επέβαλε η Πολιτεία. 
Το θέμα αυτό, επίσης, προβληματίζει τον Ιερό Σύνδεσμο Κληρικών Ελλάδος και, όπως μαθαίνουμε, πολλούς Αρχιερείς.
Η αλλαγή της ημέρας και της ώρας του εορτασμού της Ανάστασης, όμως, έχει και άλλες συνέπειες κανονικού χαρακτήρα, καθώς η τέλεση δύο Λειτουργιών την ημέρα του Σαββάτου, από τον ίδιο κληρικό, δεν συνάδει με την εκκλησιαστική λειτουργική και κανονική μας τάξη και παράδοση.
Παράλληλα, εξ΄ αιτίας της αλλαγής αυτής, δημιουργείται και άλλο πρόβλημα, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες μας, το Άγιο Φως, θα φτάσει στο Μετόχι του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, κατά τις 20.00, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να προλάβει να μεταφερθεί στους προορισμούς της χώρας και, συνεπώς, να μην μπορέσουν εκατομμύρια πιστών να λάβουν φέτος το ανέσπερο Φως της Αναστάσεως στις 21.00 που θα ακουστεί φέτος το «Δεύτε λάβετε Φως»!
Τέλος, αυτό που, πραγματικά, προξενεί απορία, λύπη και απογοήτευση σε όλους είναι η επιδεικνυόμενη ακραία αυστηρότητα, με την οποία επιβάλλονται τα μέτρα της πολιτείας στα θέματα της Εκκλησιαστικής Λατρείας, ως προς τις αποστάσεις μεταξύ των πιστών.
Παρά τις διαφορετικές προτάσεις της Εκκλησίας, οι ρυθμίσεις της Πολιτείας κάνουν λόγο για (25) τετραγωνικά αποστάσεις μεταξύ των πιστών εντός του ναού και για (10) τετραγωνικά, εκτός του ναού!!!
Και σ’ αυτό το σημείο, φαίνεται καθαρά η μεροληψία της Πολιτείας, έναντι της Εκκλησίας, όταν όλοι μας γνωρίζουμε καλώς ότι η Πολιτεία πολλάκις έχει κάνει στραβά μάτια και έχει ανεχθεί και συνεχίζει να ανέχεται, χωρίς αντιδράσεις και μέτρα, εδώ και (15) μήνες, το θέμα των αποστάσεων, που στην ουσία, με δική της ευθύνη, είναι σχεδόν μηδενικές μεταξύ των επιβατών στις αστικές και άλλες συγκοινωνίες καθώς και σε διάφορες πορείες, συνάξεις και συναθροίσεις!
  Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι σεβαστοί πολιτικοί μας και όλοι οι συνεργοί τους σε αυτές τις αποφάσεις οφείλουν να γνωρίζουν, ως Χριστιανοί που είναι και οι ίδιοι, ότι με τη στάση τους διαπράττουν ένα βαρύτατο παράπτωμα, διότι δείχνουν ότι, όχι απλώς δεν σέβονται, αλλά επιπρόσθετα, υποτιμούν και περιφρονούν την Αγία Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
   Ωφέλιμο είναι, πάντως, να γνωρίζουν όλοι όσοι επιδεικνύουν ασέβεια έναντι των πιστευμάτων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αυτό που ο ίδιος ο Χριστός είπε: «ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν» (Διότι με την σκληρή και αυστηρή κρίση, που κρίνετε, θα κριθείτε και με το ίδιον μέτρο, που μετράτε, θα μετρηθεί από τον Θεό και θα κριθεί και η δική σας ζωή και συμπεριφορά) (Ματθ. 7, 2).  
       
Το ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων
 
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

ΕΥΧΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ!

 
Ευχές της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων για το Πάσχα

 
«Μὴ ὡς Ἰουδαῖοι ἑορτάσωμεν·
καὶ γὰρ τὸ Πάσχα ἡμῶν,
ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστὸς ὁ Θεός,
ἀλλ’ ἐκκαθάρωμεν ἑαυτοὺς
ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ,
καὶ εἰλικρινῶς δεηθῶμεν αὐτῷ.
Ἀνάστα Κύριε,
σῶσον ἡμᾶς ὡς φιλάνθρωπος.»
 
Τροπάριο Μεγάλης Πέμπτης
 
Τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων εὔχεται νὰ ἑορτάσουμε τὶς ἅγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, ὅπως καὶ ὅλες τὶς ἡμέρες τῆς ζωῆς μας, «χριστιανικά, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά», ἀγωνιζόμενοι τὸν ἐν Χριστῷ καλό, σταυρικὸ καὶ μετανοιακὸ ἀγώνα τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλπίδας, ποὺ, ὡς τρόπος ζωῆς ὁδηγεῖ στὴ συμμετοχή μας στὴν Ἁγία Ἀνάσταση τοῦ Λυτρωτῆ καὶ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ ΕΥΧΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ (Π.Ε.Θ.)

Πασχάλιες Ευχές

της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ)

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Αποκλειστήκαμε, αδικαιολόγητα και βίαια, τέτοιες ημέρες και δεν μπορούμε να πάμε στις Εκκλησίες μας, να κοινωνήσουμε, να ευχαριστήσουμε και να δοξάσουμε τον "ὑπὲρ ἡμῶν καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν Σταυρωθέντα, Ταφέντα καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρα" (από το Σύμβολο της Πίστεώς μας)  και Δοτήρα της Ορθόδοξης πίστης μας Κύριον Ιησού Χριστό.

Έχουμε τη γνώμη ότι θα μπορούσαν -μετά από μια καλή, λογική και χριστιανική συνεννόηση Εκκλησίας και Πολιτείας, με κριτήριο και την πίστη των Ορθοδόξων πιστών και τα χαρακτηριστικά του ορθόδοξου πολιτισμού μας, όπως συνέβη σε άλλες ορθόδοξες χώρες- να βρεθούν λύσεις προσέγγισης των Ιερών Ναών από τους πιστούς και συμμετοχής τους στη Θεία Λατρεία και Κοινωνία, τηρουμένων των αποστάσεων και των μέτρων που προφυλάσσουν τη δημόσια υγεία.

Η δυνατότητα αυτή δεν δόθηκε για προσχηματικούς λόγους, που μπορεί κάθε λογικός άνθρωπος να καταλάβει.

Ωστόσο, οι μετέχοντες στο σώμα του Χριστού προοδεύουν έως εσχάτων (αυτή είναι η όντως πρόοδος). Ποιά είναι η απάντηση που προέρχεται από την μεθεκτική αυτή εμπειρία;

Η Εκκλησία νικά νικώντων των άλλων.

Όσα εμπόδια ή μέσα και αν χρησιμοποιηθούν από οποιαδήποτε εξουσία, δεν μπορεί, με κανέναν τρόπο, να εμποδιστεί η δύναμη της Αναστάσεως του Χριστού, η δύναμη της πίστεως και το Φως, που σκορπά το εντός του Ποτηρίου Αναστημένο Σώμα του Χριστού.

Επίσης, παρά τα αδικαιολόγητα εμπόδια, που βάζουν οι ιθύνοντες, για να μην λάβουμε το Άγιο Φως, ενώ τρόποι ασφαλείς για την υγεία υπήρχαν και υπάρχουν, το εκ του Τάφου Φως δεν θα χάσει τη ισχύ που εκπέμπει στις ψυχές των πιστών. Διότι, ο ίδιος ο Χριστός είναι το Φως του κόσμου. Όλοι οι βαπτισμένοι, ορθοδόξως, ενεδυμένοι με τον Χριστό, έχουν εντός της ύπαρξεώς τους το Φως το Αληθινό, το Φωτίζον και Αγιάζον κάθε πιστό άνθρωπο.

Έτσι, δεν πρέπει να μας πιάνει πανικός και κατήφεια, αλλά να έχουμε χαρά, σε οποιαδήποτε περίπτωση δίωξής μας για τον Χριστό, όπως έχει πει και ο ίδιος: "Μακάριοι ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσιν καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ " (Ματθ. 5, 11).

Οι πιστοί, και με κλειστές Εκκλησίες και χωρίς το Άγιο Φως, "λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν" (Α' Κορ. 4, 12-13).

Θα συνεχίσουμε σταθερά να πιστεύουμε και να ευλογούμε τον Κύριο της ζωής και του θανάτου, τον Ιησού Χριστό, ως τον μόνον Αληθινόν Θεό.

Διότι, οι πιστοί, ιδίως όταν διώκονται, δέχονται ξεχωριστή δύναμη, χαρά και χάρη από Εκείνον, που είναι Κραταιός, Δυνατός και Βασιλεύς της δόξης.

Εκείνος που προνοεί για τη ζωή του κόσμου και του ανθρώπου, θα προνοήσει και θα οικονομήσει τα πράγματα, για να ανοίγονται στους πιστούς Του κρυφές και άγνωστες στους πνευματικά αδαείς, πνευματικές δίοδοι και είσοδοι, έτσι ώστε, παρά τα εμπόδια, να μπορούν να εισέρχονται ελεύθερα στην χαρά του Κυρίου Τους και να λαμβάνουν το πνευματικό και Αναστάσιμο Φως της Θείας Του Χάριτος και Ευλογίας.

Διότι, Εκείνος μας προϊδεάζει και μας συμβουλεύει προφητικά:  "ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον" (Ιωάν. 16,33)

«Ας θεωρηθεί και αυτή η δοκιμασία μια ήττα, αφού, άλλωστε, η ήττα είναι στοιχείο της ανθρώπινης ζωής. Η έκβαση κάθε αγώνα δεν μπορεί να είναι πάντοτε νικηφόρα. Κάθε ήττα είναι μία μορφή θανάτου για τη ζωή μας. Και ο θάνατος δεν έρχεται ποτέ μόνος του. Φέρνει μαζί του τις κουστωδίες του, τους πανηγυριστές της ήττας και της αποτυχίας.

Η ορθόδοξη Εκκλησία μας, το Μεγάλο Σάββατο μοιάζει ηττημένη. Ο Ιησούς πέθανε στο Σταυρό και ετάφη. Φάνηκε ότι ηττήθηκε από τις δυνάμεις της ανθρώπινης και της δαιμονικής εξουσίας, το κακό που επιβάλλεται, συντρίβοντας τα οράματα για την μεταμόρφωση του κόσμου σε Βασιλεία των Ουρανών. Και η κουστωδία, που ο Πιλάτος έδωσε στους Αρχιερείς για να φυλάξουν το σφραγισμένο τάφο, αποτελεί την τελευταία έκφραση αλαζονείας του θανάτου και των συνεργών του σ' αυτή τη ζωή. Όμως, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το σχετικό συναξάριο της ημέρας, "Μάτην φυλάττεις τόν τάφον, κουστωδία. Οὐ γάρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν". (Δεν μπορεί ο τάφος και η κουστωδία του να κρατήσουν Αυτόν, που είναι ο ίδιος η Ζωή)» (π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός).

Η Εκκλησία, ηττώμενη νικά κατ’ ουσίαν.

Με αυτά τα λίγα λόγια, οι διακονούντες την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων εύχονται σε όλους τους Θεολόγους και γενικά στους εκπαιδευτικούς αλλά και στον κάθε Έλληνα και στην κάθε Ελληνίδα, να τους χαρίζει ο Αναστάς Κύριος -και τώρα και πάντοτε- την ποθούμενη προσωπική, οικογενειακή, εθνική και εκκλησιαστική Ελευθερία και Ανάσταση.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

https://aktines.blogspot.com

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΩΣ ΟΠΛΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ

Η πίστη στον Θεό, ως όπλο κατά του Κορωνοϊού

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογίας ΑΠΘ

Αναμφίβολα, ο κορωνοϊος, αποτελεί έναν πανεθνικό λοιμό, που απειλεί, αδιάκριτα, το σύνολο του ελληνικού λαού και ολόκληρη την ανθρωπότητα.  Ωστόσο, απέναντι σε μια τέτοια εθνική απειλή, σε έναν, όπως χαρακτηρίστηκε από την ελληνική πολιτεία, «αόρατο πόλεμο», αν θέλαμε να αμυνθούμε αποτελεσματικά, σύμφωνα με την ελληνική διαχρονική εμπειρία και παράδοση, θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν όλες οι συνήθεις διαθέσιμες δυνάμεις.

Δυστυχώς, όμως, η χώρα μας χρησιμοποίησε, εξ’ αρχής, μόνον τα ανθρώπινα και ορθολογικά μέσα, ενώ απέκλεισε τα θεία και πνευματικά, θεωρώντας τα, μάλιστα, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, όχι μόνον ακατάλληλα και ανίκανα να συμβάλουν στην άμυνα κατά του ιού αλλά και επικίνδυνα!

Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι η συμβολή και η βοήθεια της Ιατρικής Επιστήμης, είναι σπουδαία και απαραίτητη. Όμως, για ποιον λόγο αποκλείστηκε και υποτιμήθηκε, μεθοδευμένα και προκλητικά, η Θεία βοήθεια από τους Ιθύνοντες, την Πολιτεία και τη διοικούσα Εκκλησία;

 Γιατί  διώκονται οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και απομακρύνονται, με αυτόν τον αυταρχικό και αψυχολόγητο τρόπο, από το ψυχικό τους θεραπευτήριο, τη Μητέρα τους, την Εκκλησία;

 Γιατί, ενώ, σε όλες τις εθνικές πανδημίες, ο λαός μας έσπευδε συλλογικά και ζητούσε στις Εκκλησίες του τη θεία προστασία, δύναμη, βοήθεια και σωτηρία του από τα επερχόμενα δεινά, εκφράζοντας έτσι την πίστη και την ελπίδα του στον Τριαδικό Θεό και στους Αγίους του, στην προκειμένη περίπτωση, δεν του επιτρέπεται να το κάνει;

Η επίκληση του κινδύνου μετάδοσης του ιού σε εκκλησιαστικές συναθροίσεις αποτελεί προκλητική, αντιφατική και αδικαιολόγητη πρόφαση.

Διότι, πώς είναι δυνατό να βρίσκονται υγειονομικές λύσεις, για να πηγαίνουν οι Έλληνες πολίτες στα καταστήματα αγοράς τροφίμων, στις Τράπεζες, στα φαρμακεία, σε αθλητικές δραστηριότητες, στην έξοδο των κατοικίδιων ζώων τους και δεν μπόρεσαν να βρεθούν παρόμοιες υγειονομικές λύσεις, για να μπορούν οι πιστοί να εκκλησιάζονται;

Πώς είναι δυνατόν να καταργεί η Πολιτεία, με τη σύμφωνη γνώμη της διοικούσας Εκκλησίας, το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας, που κατοχυρώνει, ρητά και κατηγορηματικά, το δικαίωμα των πιστών πολιτών, να λατρεύουν τον Θεό τους, τηρώντας, φυσικά, τόσο τους υγειονομικούς όρους  όσο και τους κανόνες της πίστεώς τους;

Όλοι, οι νουν έχοντες, αντιλαμβάνονται ότι δημιουργείται, δυστυχώς για πρώτη φορά, τεράστιο οντολογικό θέμα στον ορθόδοξο λαό της χώρας, όταν του απαγορεύουν, στο όνομα οποιασδήποτε ανάγκης ή κινδύνου, χωρίς να αναζητείται μάλιστα λύση αναλογίας, να λειτουργεί ως Εκκλησία, σύναξη, συνάθροιση.

Ουσιαστικά, με την πρωτόγνωρη, για την πίστη μας, αποδοχή ενός αναπόδεικτου κινδύνου, της δήθεν μετάδοσης του ιού, μέσω της συμμετοχής των πιστών στη Θ. Ευχαριστία, αμφισβητείται η αλήθεια της Εκκλησίας περί του μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας, ως μετοχής στο σώμα και το αίμα του Χριστού, προς ίαση της ψυχής και του σώματος.

Με άλλα λόγια, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στερούνται τη δύναμη που παίρνουν από τη Θεία Ευχαριστία, την κοινή προσευχή, την κοινή έκφραση της πίστεως, μέσω της οποίας αιτείται, εν τη ενώσει, και λαμβάνεται από τον Θεό  κάθε αγαθό, στο όνομα του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με τη ρήση του Ίδιου: «Πάλι σας διαβεβαιώνω ότι, εάν δύο από σας συμφωνήσουν μεταξύ τους, ό, τι αγαθό πράγμα και αν ζητήσουν, διά της προσευχής τους, θα το λάβουν από τον Πατέρα μου. Διότι, όπου δύο ή τρεις είναι συναθροισμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι και εγώ, εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18. 19-20).

Υποστηρίζεται ότι ο αόρατος πόλεμος, που δεχόμαστε από τον Κορωνοϊό, εκτός των άλλων, έχει και χαρακτηριστικά βιολογικού πολέμου και, επομένως, αποτελεί μια δύσκολη συλλογική δοκιμασία, για την αντιμετώπιση της οποίας, είναι ανάγκη να συνυπάρχει, μαζί με τα επιστημονικά ιατρικά μέτρα και μέσα της σωματικής προστασίας και θεραπείας, μια επίσης δυνατή και έντονη θεία παρέμβαση, η οποία όμως, είναι ανάγκη, να αιτείται, για να έρχεται, μέσα από συλλογική εκκλησιαστική προσευχή και επίκληση: «αιτείτε και δωθήσεται υμίν» (Ματθ. 7, 7).

Γι αυτό, δεν είναι λίγοι εκείνοι που διαφωνούν και αντιστέκονται ως διωκόμενοι πιστοί, στην εξορία που υφίστανται, από τα πνευματικά τους καταφύγια, που είναι οι τοπικές τους Εκκλησίες.

Διότι, εάν ο παρών λοιμός αποτελεί έργο του αρχέκακου διαβόλου, ο οποίος, μέσω του ιού, καραδοκεί και περιπατεί ωρυόμενος, ζητώντας κάποιους ευάλωτους για να τους κατασπαράξει, τότε, η βίαιη απομάκρυνση των πιστών από τον Χριστό του Ποτηρίου και την Εκκλησία τους, δεν αποτελεί τη βέλτιστη λύση, όπως θεωρείται από εκείνους που την επέβαλαν, σε αντίθεση, μάλιστα, με αυτό που ορίζει ο ίδιος ο Χριστός, ως λύση, που είναι η δυνατή πίστη.

Ως παράδειγμα, αναφέρουμε τη θεραπεία του δαιμονιζόμενου παιδιού (Μάρκ. 9, 17-29), του οποίου ο πατέρας ζήτησε από τους μαθητές του Χριστού να εκδιώξουν από το παιδί το κακό πνεύμα, αλλά εκείνοι δεν μπόρεσαν να το πράξουν.

Όταν, έπειτα, ανέφερε ο πατέρας του παιδιού στον Χριστό, την αδυναμία των μαθητών να κάνουν το θαύμα, Εκείνος θεώρησε, ως αιτία, την έλλειψη πίστεως και από την πλευρά των μαθητών και από την πλευρά του πατέρα, χαρακτηρίζοντάς τους ως «γενεά άπιστη».

Αυτό διαπιστώνεται, στη συνέχεια, όταν ζητάει ο πατέρας από τον ίδιο τον Ιησού, αν μπορεί, να τους σπλαχνιστεί και να τους βοηθήσει.  Εκείνος αντέστρεψε την ερώτηση και του απάντησε: Εάν εσύ μπορείς να πιστέψεις, τότε όλα είναι κατορθωτά στον πιστεύοντα.  Τότε, ο πατέρας του παιδιού, με δάκρυα στα μάτια, έκραξε και είπε: Πιστεύω Κύριε, βοήθησέ μου να απελευθερωθώ από την απιστία και να αποκτήσω πιο ζωντανή πίστη.  Έτσι, ο Χριστός διέταξε τα δαιμόνια και εξήλθαν αμέσως από το παιδί και το παιδί απελευθερώθηκε και θεραπεύτηκε. 

Όταν, μετά το θαύμα, τον ρώτησαν, κατ ιδίαν, οι Μαθητές, γιατί δεν μπόρεσαν εκείνοι να διώξουν το ακάθαρτο πνεύμα, Εκείνος τους απάντησε: «Αυτό το γένος των δαιμονίων, με τίποτε άλλο δεν φεύγει, παρά μόνον με προσευχή και νηστεία», δηλαδή με τη διαρκή και οντολογική σύνδεση με τον Θεό και την αποφυγή και άρνηση του κακού.

Άραγε, συνειδητοποιείται σήμερα από όλους μας ότι η αιτία όλων των κακών, «τούτο το γένος», όπως επισημαίνει ο Χριστός, είναι τα κακά πνεύματα των δαιμόνων, που μας εμπνέουν, μας προτείνουν και, ουσιαστικά, μας οδηγούν στο κακό και, συνεπώς, ότι η κατά του κορωνοϊού μάχη, ως δαιμονικό έργο, είναι, εκτός από επιστημονική, και μία πνευματική μάχη, η έκβαση της οποίας συνδέεται τόσο με την επιστήμη όσο και με την πίστη;

Μήπως, εθισμένοι, όπως είμαστε, να ζούμε υλιστικά, ξεχνούμε ότι επιστήμη και πίστη, λογική και θρησκευτικότητα, δεν αποτελούν αντίθετες και εχθρικές περιοχές, αλλά δύο, ομόκεντρα λειτουργούσες συμμαχικές δυνάμεις της ανθρώπινης ψυχοσωματικής οντότητας;

Μήπως είναι ανάγκη, με αφορμή την παρούσα παγκόσμια πανδημία, να σκεφτούμε, παράλληλα με την αναζήτηση των θεραπευτικών εμβολίων του σώματος, την αναζήτηση, επίσης, των πνευματικών θεραπευτικών εμβολίων της ψυχής;

Μήπως ο Κορωνοϊός μπορεί να λειτουργήσει και ως θετική ευκαιρία, για να ανανήψουμε από την πνευματική μας αοπλία, ραθυμία και απιστία, να λειτουργήσουμε, ως κατ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού οντότητες, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και ζωής και να βρούμε, υπαρκτικά, την ψυχοσωματική μας ισορροπία;

Άραγε, η παρούσα συμφορά θα μπορούσε, ενδεχομένως, να λειτουργήσει ως σειρήνα αφύπνισης και αποδοχής των θείων προτάσεων του Ιησού Χριστού για άσκηση της προσευχής και της νηστείας, ως  μέσων ζωοδόχου αναφοράς και σχέσεως με τον Θεό και Δημιουργό μας και ως αποτελεσματικών φαρμάκων και όπλων εναντίον της ασθένειας, που προκαλείται στον άνθρωπο, λόγω, αφενός, της αποστασίας του από τον Θεό και, αφετέρου, της σύνδεσής του με τον πονηρό εφευρέτη των κακών;

Από θεολογικής πλευράς, καθίσταται σαφές ότι, απ’ όπου και αν ξεκίνησε το κακό της τωρινής πανδημίας, αποτελεί έναν, όντως αόρατο, καταστροφικό, μισάνθρωπο και δαιμονικό πόλεμο.

Η αποτελεσματική του αντιμετώπιση δεν είναι, απλώς και μόνον, θέμα ανακάλυψης του θεραπευτικού φαρμάκου ή εμβολίου, αλλά, παράλληλα και κυρίως, θέμα πίστεως και παρακλήσεως στον Ιησού Χριστό, τον Μόνο, που, αποδεδειγμένα, μπορεί να αποτρέπει και να νικά την αιτία κάθε κακού, λυτρώνοντας τον άνθρωπο από τη μισάνθρωπη παρουσία του αρχέκακου διαβόλου.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 08.04.2020

http://thriskeftika.blogspot.com

Π.Ε.Θ.- Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

Η εκπομπή αυτή βιντεοσκοπήθηκε στις 10-2-2020.

http://thriskeftika.blogspot.com

ΤΙ ΔΗΛΩΝΕΙ Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗ "ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ" ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Τί δηλώνει ἡ καθυστερημένη (ἤ μήπως ἐσπευσμένη...ἐν ὄψει τοῦ Συλλαλητηρίου;) "συμμόρφωση" ἐκ μέρους τῶν ὑπευθύνων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας πρός τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ γιά τά Θρησκευτικά

τοῦ κ. Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Μετά ἀπό μία μεγάλη καί ἀδικαιολόγητη καθυστέρηση, τό Ὑπουργεῖο Παιδείας "εὐδόκησε" νά ὑλοποιήσει τήν ὑποχρέωσή του νά συμμορφωθεῖ πρός τίς τελευταῖες ξεκάθαρες Ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ὅσον ἀφορᾶ στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

Τό ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς Χώρας οὐσιαστικά χαρακτήρισε ἀντισυνταγματικά τά νέα Θρησκευτικά, τά ὁποῖα εἰσήγαγε στήν ἐκπαίδευση τῶν ἑλληνοπαίδων ὁ πρώην ὑπουργός κ. Ν. Φίλης, συνέχισε μέ αὐτά ὁ διάδοχός του κ. Γαβρόγλου καί, δυστυχῶς, δέν διόρθωσε, παρά τίς προεκλογικές δεσμεύσεις της, ἡ νῦν Ὑπουργός Παιδείας κ. Ν. Κεραμέως.

Χάρη στόν ἀγώνα καί τίς ἐπίμονες διαμαρτυρίες Θεολόγων, Γονέων καί μαθητῶν τά ἐπικίνδυνα συγκρητιστικά καί πανθρησκειακά θρησκευτικά, τά ὁποῖα εἰσήγαγε καί ἐπέβαλλε ἡ προηγουμένη Κυβέρνηση, καταδικάστηκαν ὄχι μόνο στίς συνειδήσεις ὅλων τῶν ὑγιῶς φρονούντων Ἐλλήνων ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀλλά καί σέ νομικό καί δικαστικό ἐπίπεδο.

Μόλις προχθές (27/2/2020), μετά ἀπό πολλές διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις καί ἐπικρίσεις, κυρίως ἐκ μέρους τῶν Θεολόγων καί δή τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων, ἡ ὁποία ὑπεύθυνα καί ἀξιόπιστα τούς ἐκφράζει καί ἐκπροσωπεῖ, τό περιβόητο Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς καί εἰδικότερα ἡ ἐπιστημονική Ἐπιτροπή γιά τά Θρησκευτικά στό Ὑπουργεῖο Παιδείας δημοσιοποίησαν τή σχετική εἰσήγηση καί "ἀναθεωρητική" (;) ἀπόφασή τους.

Αὐτή προφανῶς θά ἀποτελέσει καί τήν τελική σχετική ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί τῆς ἐπικεφαλῆς του κ. Νίκης Κεραμέως. Γι' αὐτό, κάποιοι, γνωστοί καί μή ἐξαιρετέοι, ἔσπευσαν, ἅμα τῆ ἀναγγελία της, νά ἐπαινέσουν τήν Ὑπουργό γιά τό ὅτι "τήρησε" τό λόγο της καί προχωρεῖ στήν ὑλοποίηση τῆς δεσμεύσεως καί ὑποχρεώσεώς της.

Ὅμως, μετά τά ὅσα ἔχουν συμβεῖ καί συμβαίνουν τελευταῖα, δέ νομίζουμε ὅτι πρέπει νά εἴμαστε εὐκολόπιστοι. Μέ εὐθύνη τῶν ἁρμοδίων καί ἐξαιτίας τῶν πολλῶν μεθοδεύσεών τους, μᾶλλον ὀφείλουμε νά εἴμαστε τουλάχιστον ἐπιφυλακτικοί. Κάτι πού ἡ προσεκτική ἀνάγνωση τῆς προαναφερθείσης Εἰσηγήσεως, μιᾶς ὄχι καί τόσο "ἀξιόπιστης" Ἐπιτροπῆς, ἔρχεται νά τό ἐνισχύσει καί δικαιώσει.

Διευκρινίζουμε, κατ' ἀρχάς, ὅτι οἱ ἐπιφυλάξεις μας, ἔναντι τῆς συγκεκριμένης Ἐπιτροπῆς, δέν προέρχονται ἀπό καχυποψία, ἀλλά ἀπορρέει ἀπό πραγματικά γεγονότα καί στοιχεῖα. Καί, κυρίως, ἀπό τό γεγονός ὅτι τόσο ὁ προεδρεύων (κ.  Κων/νος Κορναράκης, Ἀναπληρωτής Καθηγητής Θεολ. Σχολῆς τοῦ ΕΚΠΑ), ὅσο καί μέλη της (ὅπως ὁ κ. Μάριος Κουκουνάρας-Λιάγκης, ἐπίκουρος Καθηγητής τῆς Θεολ. Σχολῆς τοῦ ΕΚΠΑ) εἶναι δεδηλωμένοι ὑποστηρικτές καί δημιουργοί τῶν καινοτόμων ἀλλοιώσεων τοῦ χαρακτῆρος τῶν Θρησκευτικῶν, τίς ὁποῖες ἀπέρριψε τό ΣτΕ καί κατεδίκασε ὁ ὀρθόδοξος Θεολογικός κόσμος.

Διαβάζοντας, λοιπόν, πίσω ἀπό τίς γραμμές, ἀλλά καί τά ἴδια τά ἀναφερόμενα κατά γράμμα, στή σχετική Εἰσήγηση, ἐκφράζουμε τή μεγάλη ἐπιφύλαξη μας γιά τό σκοπό καί κυρίως τίς ἰδέες καί προθέσεις τῆς Ἐπιτροπῆς, ὅσον ἀφορᾶ στό μέλλον τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν! Μή λησμονοῦμε δέ, ὅτι μετά ἀπό μία μεταβατική περίοδο, θά ἀκολουθήσει ἡ συγγραφή τῶν νέων βιβλίων, ὅπου θά φανοῦν οἱ πραγματικές διαθέσεις καί στοχεύσεις τῶν ἁρμοδίων καί ὅσων τυχόν κρύβονται πίσω ἀπό αὐτούς.

Ἐνδεικτικῶς καί ἀναμένοντας τήν τοποθέτηση, μετά ἀπό μελέτη τῶν δεδομένων, ἐκ μέρους τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων, ἡ ὁποία εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἀντιμετωπίσει μέ τή δέουσα προσοχή καί ὑπευθυνότητα τό ζήτημα, παραθέτουμε καί ἐπισημαίνουμε χαρακτηριστικά σημεῖα, ὅσων, ἐν προκειμένῳ, ἐκφράζουν καί εἰσηγοῦνται οἱ κυρίες καί κύριοι τῆς ἀμφιλεγόμενης Ἐπιτροπῆς τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας.

Συγκεκριμένα:

Διευκρινίζουν ὅτι τά ὑπ' αὐτῶν εἰσηγούμενα καί προτεινόμενα ἀφοροῦν σέ μία μεταβατική περίοδο, δηλαδή "μέχρι τή συγγραφή τῶν νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν καί τοῦ ἀντίστοιχου ὑλικοῦ γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν." Ὁπότε καί ἡ ὅποια συμμόρφωση πρός τό πνεῦμα καί τό γράμμα τῶν Ἀποφάσεων τοῦ ΣτΕ προβάλλεται δέν πρέπει νά θεωρεῖται σταθερή καί ἀμετάκλητη. Ἀπό μεθοδεύσεις καί ἀμετροέπειες εἴμαστε συνηθισμένοι, γι' αὐτό μέχρι τή συγγραφή τῶν νέων βιβλίων δέν ἐπιτρέπεται κανένας ἐφησυχασμός καί ἀσφαλῶς καμμία ἐμπιστοσύνη, ἐάν δέν ἐξασφαλισθεῖ ἡ ἀπαιτούμενη ἐπιστημονική καί κατάλληλη ἀπό κάθε πλευρά συγγραφή τους.

Γίνεται, ἐπίσης, ἀναφορά στήν ἐξέταση καί ἀπόρριψη ἐκ μέρους τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς ὑποστηριχθείσης καί ἐκ μέρους τῆς Π.Ε.Θ. προτάσεως, ὅσον ἀφορᾶ στή συμμόρφωση πρός τίς σχετικές Ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ, τῆς ἐπιστροφῆς κατά τή μεταβατική αὐτή περίοδο στά παλαιά βιβλία καί προγράμματα. Οἱ δοθεῖσες αἰτιολογίες περί τῆς ἀπορρίψεως αὐτῆς δέν εἶναι οὔτε πειστικές, οὔτε ἐπαρκεῖς.

Ἐπέλεξαν, λοιπόν, ὅπως δηλώνουν "νά ἐπέμβουν ἀναθεωρητικά" στά νέα προγράμματα πού ἐπέκρινε καί ἀπέρριψε τό ΣτΕ, παραδεχόμενοι μέ ἄνεση ὅτι αὐτά "πάσχουν μέν ὡς πρός τό ζήτημα τῆς μή σαφοῦς καλλιεργείας θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν καί τῆς μή διακριτῆς διδασκαλίας τῶν ἄλλων θρησκειῶν", ὅπως ἔκρινε τό ΣτΕ (σημ. ἡμ.: ὄχι δηλαδή ὅτι αὐτοί, οἱ τῆς Ἐπιτροπῆς, ἐνστερνίζονται κάτι τέτοιο!), ἐνῶ, μέ παρρησία, ἤ μᾶλλον μέ προκλητικό θράσος, οἱ ἴδιοι ὑποστηρίζουν ὅτι ὡστόσο "εἶναι συμβατά μέ σύγχρονες παιδαγωγικές καί διδακτικές προτάσεις, οἱ ὁποῖες σύμφωνα μέ πρόσφατη στατιστική ἔρευνα, ἔχουν γίνει ἀσμένως ἀποδεκτές ἀπό τή μεγάλη μερίδα τῶν θεολόγων ἐκπαιδευτικῶν."! Ἐδῶ, πέραν τοῦ θράσους, διακρίνονται καί ἡ ἐμμονή (δηλαδή ἡ ἀμετανοησία) των, οἱ πραγματικές θέσεις των, ἀλλά, δυστυχῶς, καί ἡ ψευδολογία των!

Διότι, σκοπίμως καί τεχνηέντως διακρίνουν τό περιεχόμενο καί τή στοχοθεσία τοῦ μαθήματος, τά ὁποῖα ἐκφράζουν τήν οὐσία του καί τά ὁποῖα ἐπικρίθηκαν ἀπό τό ΣτΕ, ἀπό τίς "διδακτικές καί παιδαγωγικές προτάσεις" του, τίς ὁποῖες ἐπιμένουν νά ὑπερασπίζονται ὡς ὀρθές! Ὅταν, ὅμως, "πάσχουν" τά πρῶτα, πῶς εἶναι δυνατόν νά "ὑγιαίνουν" καί ἐπιδοκιμάζονται τά δεύτερα;

Ἐπιπλέον, δέν ἀσχολοῦνται μέ τήν εὐθύνη, τήν ὁποία ἀσφαλῶς κάποιοι ἔχουν, γιά τό ζήτημα τῆς "μή σαφοῦς καλλιέργειας θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν καί τῆς μή διακριτῆς διδασκαλίας τῶν ἄλλων θρησκειῶν", τά ὁποῖα κατελόγισε στά Προγράμματα Φίλη-Γαβρόγλου τό ΣτΕ. Καί ἐπειδή εἶναι κοινό μυστικό ὅτι οἱ νῦν εἰσηγούμενοι ὑπῆρξαν καί ὑποστηρικτές, ἐμπράκτως καί θεωρητικῶς, τῶν ἀνωτέρω, ὡς ἐμπνευστές καί συνδημιουργοί των (οἱ περισσότεροι), ἡ ἐν λόγῳ στάση των φανερώνει καί εὐθυνοφοβία, καί ὑποκρισία.

Ἐκεῖ, ὅμως, πού γίνονται (καί) ψευδολογοῦντες εἶναι μέ τήν ἀναφορά τους στή δῆθεν ἐνθουσιώδη ἀποδοχή τῶν ἀπορριφθέντων προγραμμάτων "ἀπό τή μεγάλη μερίδα τῶν θεολόγων ἐκπαιδευτικῶν" ! Προφανῶς "κρίνουν ἐξ ἰδίων" καί τῶν ὀλίγων ὁμοφρόνων τους "τά ἀλλότρια", ἐκφράζοντας ἔτσι, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, τή διαφωνία τους μέ τήν κρίση τοῦ ΣτΕ, τήν ὁποία κατ' ἐπέκταση ἐμφανίζουν ὡς ἀντίθετη μέ τίς θέσεις τῶν θεολόγων ἐκπαιδευτικῶν!

Ἰδιαίτερη ἐντύπωση προκαλεῖ ὅτι τά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς, αὐτοσυστήνονται ὡς ἐργαζόμενοι "ἀμισθί", μέ "αὐταπάρνηση", "ζῆλο" καί "ἐπιστημονική εὐθύνη"! Ἄς ἄφηναν αὐτά νά τά ἀναφέρουν κάποιοι ἄλλοι γι' αὐτούς, διότι τό λιγότερο εἶναι ἄκομψο αὐτό τό αὐτολιβάνισμά των. Ἐξαιρέτως, ἡ ἀναφορά τους σέ ἄμισθες ὑπηρεσίες, διότι ἔτσι προκαλοῦν...περίεργους συνειρμούς. Ποιός στίς ἡμέρες μας μέ αὐταπάρνηση καί ζῆλο ἀναλαμβάνει ἀμισθί νά ὑπηρετήσει καί μάλιστα κάτι πού δέν πιστεύει; Ὑπάρχει βλέπετε (μιᾶς καί μιλήσαμε γιά συνειρμούς) καί ἡ περίπτωση τῶν μίσθαρνων ὀργάνων, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά ἰσχύει καί στήν ὁποία συνήθως ἀποκρύπτεται αὐτό πού πραγματικά ἐξυπηρετεῖται!

Ὡστόσο, στήν ἐν λόγῳ Εἰσήγηση διακρίνεται καί μία μεθοδική προσπάθεια ("πρεμούρα" θά λέγαμε) νά πεισθοῦν οἱ (ἐκ τῆς δημοσιεύσεώς της) ἀναγνῶστες της ὅτι ἔγιναν πολλές ἀλλαγές! Εἶναι ἐνδεικτική ἡ ἀναφορά, ἥκιστα σοβαρή γιά μία ὑποτίθεται ἐπιστημονική ἐργασία καί εἰσήγηση, σέ ποσοστά (ποσοτική ἀποτίμηση!) ἀλλαγῶν (ἀναφέρονται σέ ἀλλαγές "ἀπό 50% ἕως καί 100% τοῦ ἀρχικοῦ κειμένου")! Σά νά θέλουν νά διασκεδάσουν τυχόν ὑποψίες περί μή ἱκανοποιητικῆς καί πραγματικῆς συμμορφώσεώς τους καί ἀναθεωρήσεως τῶν ἀπορριφθέντων μέ τίς Ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ προγραμμάτων σπουδῶν στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἰσως, ἐν προκειμένω, νά ἰσχύει τό γνωστόν ὅτι ὁ "ἀπολογούμενος" αὐτο-κατηγορεῖται καί ἑπομένως ἀκουσίως αὐτο-ἀποκαλύπτεται!

 Εἶναι ἰδιαιτέρως χαρακτηριστικά γιά τό "ποῦ τό πάει" ἡ Ἐπιτροπή καί "τί μυαλά κουβαλοῦν" ὁ Πρόεδρος καί τά μέλη της, τό κάτωθι ἀπόσπασμα ἐκ τῆς Εἰσηγήσεώς της:

" (...) 8. Η Επιτροπή επιθυμεί να υπογραμμίσει ότι σέβεται το έργο των εμπειρογνωμόνων και των συντακτών του υλικού για τον μαθητή που εργάστηκαν με ζήλο και αυταπάρνηση για τα ΠΣ του 2016 και του 2017. Αναγνωρίζεται το έργο τους εξ επόψεως θεολογικής, διδακτικής και παιδαγωγικής προσέγγισης. Η οργάνωση και ανάπτυξη των περιεχομένων κρίθηκε αντίθετη με την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ορθόδοξων μαθητών και αποκλειστικά και μόνο γι’ αυτό το λόγο η επιτροπή οδηγήθηκε στην ουσιαστική αναθεώρηση των περιεχομένων. Οι αποφάσεις 660/2018, 926/2018, 1749/2019 και 1750/2019 του ΣτΕ, σε συνδυασμό με την απόφαση του ΕΔΔΑ (συνεκδικασθείσες προσφυγές αριθ. 4762/18 και 6140/18)  και  της  28/2019  της  ΑΠΔΠΧ  κατέδειξαν  τις  προκλήσεις  της  συγγραφής  και διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και υπό την έννοια αυτή δικαιώνεται η αγωνία των εμπειρογνωμόνων και των συντακτών του υλικού για τον μαθητή για τον σχεδιασμό ενός υποχρεωτικού μαθήματος που θα μπορεί να διδάσκεται σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ήταν μια πειραματική προσπάθεια που δεν απέδωσε, όχι για λόγους επιστημονικούς/παιδαγωγικούς/θεολογικούς, αλλά για λόγους νομικούς και συμμόρφωσης προς το Σύνταγμα (όπως έκρινε το Σ.τ.Ε.). Συνέβαλε, όμως, καθοριστικά στη συνειδητοποίηση και βαθύτερη κατανόηση των δυσκολιών του εγχειρήματος ανοίγοντας νέους δρόμους αναζήτησης και συζήτησης όχι μόνο εντός της κοινότητας των επιστημόνων (θεολόγων, παιδαγωγών, νομικών και άλλων) αλλά ευρύτερα στην κοινωνία. Στο πλαίσιο αυτό καταδεικνύεται, επίσης, η ανάγκη μιας πολυφωνικής προσέγγισης του ζητήματος, τόσο όσον αφορά τις οπτικές γωνίες προσέγγισης του μαθήματος, όσο και της ανάγκης, ακόμη και στο οριοθετημένο   πλαίσιο που προσδιορίζεται από τις αποφάσεις του Σ.τ.Ε., να καταστεί ελκυστικό προς όφελος του ανοίγματός του προς όλους τους μαθητές του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Το Μάθημα των Θρησκευτικών, μετά τις υποχρεωτικές αλλαγές ώστε να είναι απολύτως σύμφωνο με τις αποφάσεις του Σ.τ.Ε., επιδιώκει να παραμείνει ένα μάθημα γνώσης και όχι κατήχησης, ένα μάθημα για τον ορθόδοξο πολιτισμό που αφορά όλους όσοι κατοικούν στην Ελλάδα, ένα μάθημα σεβασμού προς τη διαφορετικότητα και τον άλλον, ένα μάθημα που παρέχει επαρκείς γνώσεις και για τις άλλες μεγάλες θρησκείες του τόπου και της εποχής μας. Πάνω απ’ όλα, όμως, παραμένει ένα μάθημα που υπηρετεί τον κεντρικό στόχο του εκπαιδευτικού μας συστήματος δηλαδή να διαμορφώνει πολίτες με δημοκρατική συνείδηση και αξίες που γνωρίζουν ότι ζουν σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Γι’ αυτό και είναι ένα μάθημα ανοιχτό, εντός του υποχρεωτικού πλαισίου που όρισε το Σ.τ.Ε."!

Ἄν τά ἀνωτέρω δέν συνιστοῦν προκλητική ὁμολογία ὅτι ἡ εἰσηγούμενη ἐκ μέροθς των ἀναθεώρηση εἶναι "ἀναγκαστική", ἀνεπιθύμητη σέ αυτούς, "μεταβατική" καί προσχηματική, δηλαδή "γιά τά μάτια τοῦ κόσμου" καί "στάχτη στά μάτια" ἀφελῶν καί κουρασμένων (ὅπως, ὡς δείχνουν, θεωροῦν τούς διαφωνοῦντες μέ αὐτούς), ὅτι οἱ ἀναθεωρητές παραμένουν ὑπερασπιστές τῶν ἀκυρωθέντων προγραμμάτων καί ὅτι ἐν καιρῶ εὐθέτω θά ἐπανέλθουν στό ἐπιχειρηθέν ἀνοσιούργημά τους (ἀφοῦ οἱ ἴδιοι εἶναι οἱ δημιουργοί καί συγχρόνως οἱ κριτές του!) δριμύτεροι, πρός χάριν τῆς ἰδεοληψίας τῆς πολυπολιτισμικότητος ὡς ἰδανικῆς κοινωνίας κ.ο.κ., τότε τί συνιστοῦν;

Εἶναι πρόκληση ἀπαράδεκτη καί καταδικαστέα, τό νά φθάνει αὐτή ἡ ὑποκριτική Εἰσήγηση, τῆς δῆθεν ἀναθεωρήσεως καί συμμορφώσεως πρός τίς Ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ, νά τολμᾶ νά ἀναφέρεται σέ "μεγάλες θρησκεῖες τοῦ τόπου καί τῆς ἐποχῆς μας"! Ἀλήθεια, ποιές εἶναι οἱ θρησκεῖες οἱ μεγάλες πού βρίσκονται καί ἀνήκουν σ' αὐτόν τόν τόπο καί πότε καί πῶς συνέβη αὐτό στήν ἐποχή μας; Μήπως βιάζονται πολύ νά καθιερώσουν ὡς νέα πάγια πραγματικότητα τίς συγκυριακές καταστάσεις ἤ μήπως εἶναι θιασῶτες τῆς ἀπόψεως γνωστοῦ διανοουμένου πολιτικοῦ περί τῆς ἀνάγκης ἐλεύσεως καί ἐνσωματώσεως ἑνός ἑκατομμυρίου μεταναστῶν ὥστε νά λύσουμε τό δημογραφικό πρόβλημα τοῦ λαοῦ μας;

Θά περιορισθῶ στά ἀνωτέρω, τά ὁποῖα εἶναι πασιφανῶς ἐνδεικτικά καί χαρακτηριστικά. Ἡ 19σέλιδη Εἰσήγηση τῆς περί οὗ ὁ λόγος Ἐπιτροπῆς περιέχει πολλά καί εὐδιάκριτα σημεῖα καί στοιχεῖα, τά ὁποῖα, κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη, τήν καθιστοῦν ἀναξιόπιστη καί προκλητική. Δέν πρέπει, ὅμως, νά γίνει ἀνεκτή τόση κυνικότητα καί ὑποκρισία! Ἀκόμη καί ἀσχέτως ἐάν, ὅπως φαίνεται, τό πλαίσιο πού τίθεται καί ἡ ἄνεση τῆς Ἐπιτροπῆς βρίσκει σύμφωνη τήν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας!

Μέ τό παρόν "τροχειοδρομικό" ἄρθρο μας, σπεύσαμε νά ἐπισημάνουμε τή διακρινόμενη σκοπιμότητα, ἀλλά καί τήν προκλητική ἐμμονή καί ὑποκρισία τῶν ὑπευθύνων. Ἔχουν ἀτυχῶς ἀποθρασυνθεῖ, σέ σημεῖο, ἀκόμη καί ὅταν ὑποκρινόμενοι ἀναθεωροῦν τά ἔργα τους,  νά "ἀπειλοῦν" μέ τήν ἐμμονή τους καί τήν διαφαινόμενη πρόθεσή τους νά ἐπανακάμψουν ἐν καιρῶ μέ καίρια πλήγματα κατά τοῦ ὀρθοδόξου χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος καί μεθοδευμένη ἐπιβολή τῶν σαθρῶν ἀπόψεών τους.

Καλεῖται ἡ Π.Ε.Θ., οἱ ὀρθόδοξοι Γονεῖς, ὁ ὀρθόδοξος Κλῆρος καί ὁ εὐσεβής λαός τῆς Πατρίδος μας καί ὅσοι ἐνδιαφέρονται ἀπό τήν ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νά προσέξουν, διότι, ὄχι μόνον τίποτε δέν ἔχει τελειώσει, πολύ δέ περισσότερο δέν ἔχει τακτοποιηθεῖ, ἀλλά, τώρα ἀρχίζει ἡ μεγάλη μάχη. Ἡ ὁποία θά δοθεῖ καί θά κριθεῖ, κυρίως, στή σύνταξη τῶν νέων βιβλίων. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, μᾶλλον δέν πρέπει νά ἀποροῦμε ἤ ἔχουμε ἀμφιβολίες γιά τό ποιοί θά κληθοῦν νά τό ὑλοποιήσουν.

Δυστυχῶς, τό Ὑπουργεῖο Παιδείας προκύπτει πώς δέν μπορεῖ καί δέν θέλει νά ἐκφράσει καί ἱκανοποιήσει τίς προσδοκίες καί ἀπαιτήσεις τοῦ ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ! Γι' αὐτό δέν διστάζει ἡ διορισθεῖσα σχετική Ἐπιτροπή του νά ὑποτιμᾶ, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, τό Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς Χώρας μέ τό νά ἀμφισβητεῖ τήν ἐμπεριστατωμένη κρίση του γιά τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί τόν σκοπό του, ἐμμένοντας στήν οἰκειοθελή αἰχμαλωσία του στό τοξικό ἀπό ὀρθοδόξου θεολογικῆς πλευρᾶς κλοιό συγκεκριμένων προσώπων. Οἱ ὑπηρετοῦντες στή Θεολογική Σχολή τοῦ ΕΚΠΑ καί συμμετέχοντες στήν Ἐπιτροπή, συνδημιουργοί τοῦ προβλήματος καί συγχρόνως ἐπίδοξοι λύτες του, τό ἐπιβεβαιώνουν πλήρως καί ἀναμφιβόλως!

http://aktines.blogspot.com

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η αντιμετώπιση της επιβαλλόμενης πολυπολιτισμικότητας

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Η υγιής πολυπολιτισμικότητα αποτελεί μια μορφή φυσιολογικής συνύπαρξης διαφορετικών ανθρώπων, προερχομένων από ποικίλα πολιτισμικά περιβάλλοντα.

Οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων, σε μια τέτοιας φυσιολογικής μορφής πολυπολιτισμική πραγματικότητα, χαρακτηρίζονται για τα βαθιά αισθήματα αποδοχής, σεβασμού και αγάπης του ενός προς τον  «άλλο», ανεξάρτητα από το φύλο, το θρήσκευμα, την εθνικότητα ή άλλες διαφορές.

Ωστόσο, η πολυπολιτισμικότητα στην Ελλάδα, κατά τα τελευταία χρόνια, έχει λάβει μια νέα ύπουλη μορφή, διότι δεν προέκυψε αβίαστα, ως μία φυσιολογική κατάσταση, αλλά κατά παραγγελία ξένων παραγόντων.

Οι πλείστοι Έλληνες, με αυτά που βλέπουν, που μαθαίνουν και που βιώνουν, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η μορφή αυτής της πολυπολιτισμικότητας, που με τόση μεθοδικότητα, ορμή και οικονομική στήριξη μεθοδεύεται και κατασκευάζεται, για τους Έλληνες, χωρίς τους Έλληνες, αποτελεί μια φυλακή, που μέσα της σχεδιάζεται να κλειστεί και να χαθεί το παρελθόν, να σβήσει το παρόν και να υποθηκευθεί το μέλλον της χώρας.

 Δεν χρειάζονται πολλές αποδείξεις για να πειστεί κανείς ότι η ανεμπόδιστα εισαγόμενη, με τις εισροές χιλιάδων μεταναστών, πολυπολιτισμικότητα, αποτελεί μια μη ομαλή για την ειρήνη και την ασφάλεια των Ελλήνων κατάσταση, που, πολλοί προβληματίζονται, ότι πρόκειται να απειλήσει την ταυτότητα, την αυτοσυνειδησία καθώς και την προσωπική και εθνική ελευθερία των Ελλήνων.

Ενδεικτικός, για τη σκοπιμότητα αυτής της μη υγιούς πολυπολιτισμικότητας, είναι ο τρόπος που σχεδιάζεται και υλοποιείται, καθώς ήδη υπάρχουν σοβαρά δείγματα, που βεβαιώνουν ότι ο στόχος, όντως, είναι μια βίαιη αλλαγή της δομικής φυσιογνωμίας της χώρας, που θα υπονομεύσει την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων πολιτών.

 Όσο και αν σπεύδουν ορισμένοι να χαρακτηρίσουν φοβικές ή ρατσιστικές αυτές τις διαπιστώσεις, συκοφαντώντας κάθε προσπάθεια έκφρασης υγιών θέσεων και επιφυλάξεων, οι διαπιστώσεις αυτές, δυστυχώς, φαίνεται να είναι αληθινές.

Τούτο βεβαιώνεται από μια σειρά γεγονότων, όπως είναι:

α) Οι διαρκείς και ασταμάτητες ροές μεταναστών και η δήθεν αδυναμία του κράτους να κλειστούν τα σύνορά μας ή να γίνεται άμεσος έλεγχος και να επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα μόνον στους αληθινούς πρόσφυγες που έχουν ανάγκη, σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες.

β) Η σύνδεση της τουρκικής επιθετικότητας με το μεταναστευτικό, η χορήγηση τεράστιων ποσών από την Ευρωπαϊκή Ένωση στην Τουρκία, με αντάλλαγμα να εμποδίσει αυτές τις ροές, ενώ εκείνη όχι μόνον τις αυξάνει και μάλιστα χωρίς συνέπειες, αλλά και τις χρησιμοποιεί ως μοχλό απειλής και πίεσης προς την Ευρώπη και την Ελλάδα.

γ) Η ανεξέλεγκτη ύπαρξη, λειτουργία και δράση, στο μεταναστευτικό, κυρίως ξένων, Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), που φαίνεται να υπηρετούν πιστά άγνωστες σκοπιμότητες, σχετιζόμενες με τη διευκόλυνση του βίαιου και ταχύτατου εποικισμού της χώρας με παράνομους -κυρίως μουσουλμάνους- μετανάστες που δεν προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές.

δ) Η ύπαρξη ορισμένων πολιτικών προσώπων ή ομάδων, που, λόγω της διεθνιστικής τους ιδεολογίας, υποστηρίζουν, απερίσκεπτα και με φανατισμό, την ανεξέλεγκτη και χωρίς όρια, ανυπολόγιστη σε αριθμό, μεταναστευτική εισροή στη χώρα και μάλιστα, καθώς δείχνουν τα γεγονότα,  επενδύοντας πολιτικά σε αυτήν.

ε) Η βίαιη πολυπολιτισμικότητα που επιβάλλεται στην Ελλάδα, ίσως, να αποτελεί ένα πείραμα, τα αποτελέσματα του οποίου θα δείξουν τον τρόπο επέκτασής της σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το πείραμα αυτό χρηματοδοτείται από την Ευρώπη, αλλά και από ξένες δυνάμεις και γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.

Το ανησυχητικό είναι ότι τα μέτρα που λαμβάνονται για την αντιμετώπιση του φαινομένου, είναι –ίσως όχι τυχαία- επιφανειακά και μη αποτελεσματικά. Αυτό αποτελεί ένα δείγμα που βεβαιώνει ότι η χώρα, μάλλον, δεν ανθίσταται αποφασιστικά στο σχέδιο μουσουλμανικού εποικισμού της.

Και αυτό, διότι, δεν μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά η δήθεν αδυναμία που επιδεικνύεται τόσο για τη φύλαξη των συνόρων όσο και για να γίνεται έγκαιρος και ταχύτατος διαχωρισμός των αληθινών προσφύγων, που έχουν ανάγκη και δικαίωμα ανθρωπιστικής προστασίας, από τους έκνομους μετανάστες, οι οποίοι, είναι ανάγκη, να επιστρέψουν στις χώρες τους.

Δεν μπορεί, επίσης, να γίνει κατανοητή η μη αντιμετώπιση της χρήσεως από την Τουρκία των εισροών, ως πολιορκητικής και πιεστικής μηχανής, σε βάρος της Ελλάδος και μάλιστα στο πλαίσιο της, όλο και πιο έντονα, επιδεικνυόμενης νεοοθωμανικής και επεκτατικής της επιθετικότητας.

Είναι φανερό επομένως ότι δεν υπάρχει αποκρουστικό σχέδιο ισλαμοποίησης και υποδούλωσης της χώρας σε αυτήν την βίαιη και επιβλητική μορφή πολυπολιτισμικότητας, γεγονός που μπορεί να θεωρηθεί ως μέγιστο πολιτικό έγκλημα. Μάλιστα, φαίνεται ότι πολλοί προβληματίζονται για το τι θα γίνει σε μια ενδεχόμενη υποκίνηση μεθοδευμένων εξεγέρσεων από την πλευρά των εκατοντάδων χιλιάδων, μουσουλμάνων, άγνωστων στοιχείων, προδιαγραφών και προθέσεων, που ήδη βρίσκονται εγκατεστημένοι στη χώρα, λόγω μάλιστα και των ιδιαίτερων θρησκευτικών χαρακτηριστικών που τους έχει εμποτίσει η θρησκεία τους με την παιδιόθεν διδακτική αρχή ζωής: Πόλεμος των πιστών κατά των απίστων.

Σε κάθε περίπτωση, οι πλείστοι Έλληνες, από ό, τι δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, αισθάνονται μεγάλη ανησυχία και ανασφάλεια για το θέμα του μεταναστευτικού και τη διαρκή και επικίνδυνη για την ασφάλεια της χώρας αύξηση και συσσώρευση των εποίκων.

Ο προβληματισμός τους, μάλιστα, αυξάνεται, όταν διαπιστώνουν καθημερινά ότι τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει στιβαρή αντίσταση και ασφαλές σχέδιο αποτελεσματικής υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και ότι ο εγχώριος ελληνικός πληθυσμός κυρίως στα νησιά -και όχι μόνον-  έχει αφεθεί στο έλεος του Θεού.

Πώς είναι δυνατό, επομένως, να λειτουργήσει, για το καλό των Ελλήνων, ένα τέτοιο δόλιο κατασκεύασμα, όπως αυτό της δημιουργίας της πολυπολιτισμικής κοινωνίας στη χώρα, όταν όλοι γνωρίζουν ότι μεθοδεύτηκε και μεθοδεύεται αυταρχικά και όχι δημοκρατικά, χωρίς να ρωτηθούν και χωρίς να συμφωνήσουν οι Έλληνες γι αυτό, αν λάβουμε υπόψη και τις έντονες διαμαρτυρίες των νησιωτών, κατά τις τελευταίες ημέρες;

Πώς είναι δυνατό να μην ανησυχούν οι Έλληνες για κάτι που επιβάλλεται βιαίως στον ελληνικό λαό και ενέχει στα σπάργανά του, όχι απλώς την αποτυχία, αλλά, ενδεχομένως, πολύ πιο μεγάλα δεινά, που θα υπονομεύσουν αυτή την ίδια την ελληνική ταυτότητα και ανεξαρτησία.  

Και τούτο, διότι όλοι, θέτοντας ως κριτήριο την απουσία του στοιχείου της ελεύθερης και δημοκρατικής αποδοχής και οργάνωσης της πολυπολιτισμικότητας, την προσλαμβάνουν ως αγχόνη που απειλεί να καταπνίξει την ελευθερία τους.

Πέρα από αυτό, εκείνο που επίσης καλλιεργεί έντονες ανησυχίες είναι ότι η ανεξέλεγκτη πολυπολιτισμικότητα δεν λαμβάνει υπόψη το ποσοστό αριθμητικής αναλογίας μεταξύ Ελλήνων και εποίκων, όπως συμβαίνει στις πλείστες ευρωπαϊκές χώρες.

Το πιο σημαντικό, όμως, δεν είναι τι σχεδιάζουν και τι κάνουν κάποιοι εντός ή εκτός Ελλάδας, σε βάρος της χώρας μας και του λαού μας, αλλά τι κάνει η δική μας χώρα για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Και σε αυτό το σημείο, πιστεύουμε ότι βλάπτει την Ελλάδα και τους Έλληνες το γεγονός ότι δεν αντιμετωπίζεται το θέμα με κριτική σκέψη και διάκριση. Εκτός αυτού, εάν κάποιοι βρεθούν, που να βλέπουν το θέμα λογικά και πολύπλευρα και να εκφράζουν αυτονόητες θέσεις ή λύσεις, αντιμετωπίζονται συκοφαντικά και με ακατανόμαστους χαρακτηρισμούς.

Σε κάθε περίπτωση, είναι ανάγκη να έχουμε υπόψη ότι, πέραν των άλλων, η μη υγιής και ψεύτικη πολυπολιτισμικότητα είναι εκείνη που δεν σέβεται, αλλά υποβλέπει και επιβουλεύεται τον πολιτισμό και την ελευθερία των πολιτών της χώρας.

Διότι μια πολυπολιτισμικότητα, με χαρακτηριστικά αυταρχικά, επιθετικά, απειλητικά και μη ανθρωπιστικά, συνήθως επιβάλλεται μέσω της αστυνόμευσης της σκέψης και της βίαιης επιβολής ενός μοντέλου ζωής, που περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης και οδηγεί σε ένα πλαίσιο αντίληψης, που δεν διατηρεί τον σεβασμό στη διαφορά, αλλά ισοπεδώνει, αναμειγνύει και εξισώνει τον  εγχώριο πολιτισμό, με τον όποιο εισερχόμενο πολιτισμό.

Έτσι, σταδιακά, η κακότροπη και κακέκτυπη πολυπολιτισμικότητα, ως γνήσιο τέκνο της κακόβουλης μορφής της Παγκοσμιοποίησης, λειτουργεί σαν μια μηχανή πολτοποίησης, που διαλύει τις διαφορές και τις ταυτότητες και επιβάλλει μια διεθνιστική συναφειακή πολιτική ιδεολογία, αναμεμειγμένη, εκτός των άλλων, με στοιχεία μιας περίεργης συναφειακής θεολογίας, που περιλαμβάνει ένα διαθρησκειακό και πολυπολιτισμικό μωσαϊκό, που, τελικά, λειτουργεί ως μέσο αποδόμησης και εξαφάνισης των εγχώριων πολιτισμικών δομών.

Αν εξετάσουμε μάλιστα το θέμα, από θεολογική πλευρά, όπως, πολύ σωστά, σημειώνει κάποιος Μητροπολίτης, «με μια κατευθυνόμενη παιδεία επιστρατεύονται οι ανθρωπιστικές επιστήμες και ο φιλοσοφικός ορθολογισμός με στόχο να γκρεμίσουν την πίστη στον Θεό και να κατασυκοφαντήσουν την πορεία και τον ρόλο της Εκκλησίας. Ο υπερτονισμός των λεγόμενων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο και αν φαίνεται ελκυστικός, καταργεί τα δικαιώματα του Θεού και περιθωριοποιεί τη χάρη του. Η πολυπολιτισμικότητα και η πολυθρησκευτικότητα προσβάλλουν την ιερότητα του ανθρώπου και αλλοιώνουν το πρόσωπο του αληθινού Θεού. Όλα αυτά οδηγούν, κυρίως τους νέους, σε πρωτοφανή σύγχυση, σε πλάνες, αιρέσεις, ανατροπή διαχρονικών ηθικών σταθερών, πολυμέτωπη προσβολή της ανθρώπινης οντολογίας».

Με άλλα λόγια, μια επιβαλλόμενη πολυπολιτισμικότητα, που εκ των πραγμάτων δεν φαίνεται να σέβεται αλλά να απειλεί να διαλύσει την πατροπαράδοτη ελληνική πολιτισμική κληρονομιά, είναι σαφές ότι μόνον κακά μπορεί να επιφέρει στη Ελλάδα.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 12.02.2020

http://thriskeftika.blogspot.com

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΦΙΛΗ - ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΙ Η Κ. ΚΕΡΑΜΕΩΣ

Τις επιλογές Φίλη - Γαβρόγλου  για τα Θρησκευτικά

ακολουθεί και η κ. Κεραμέως

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογίας του ΑΠΘ

Είναι σαφές ότι, το Υπουργείο Παιδείας, με την Επιτροπή που όρισε πρόσφατα για να προτείνει συνταγματική λύση για το μάθημα των Θρησκευτικών, μεθοδεύει ανατροπή των αποφάσεων του ΣτΕ, το οποίο, με 4 αποφάσεις του, ακύρωσε τα νέα Προγράμματα Σπουδών Φίλη – Γαβρόγλου.

Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει, διότι, αν ισχύουν οι πληροφορίες, που δημοσιεύει άρθρο γνωστής εφημερίδας, που το υπογράφει ο κ. Απ. Λακασάς, το Υπουργείο Παιδείας έχει δώσει οδηγίες «να γίνουν προσαρμογές, ώστε το μάθημα να εναρμονισθεί με την απόφαση του ΣτΕ.

Πρόκειται για τη βασική υπουργική γραμμή, η οποία συνάδει με τις θέσεις όσων πιστεύουν –μεταξύ αυτών και εκκλησιαστικοί παράγοντες– ότι το μάθημα δεν πρέπει να αποκτήσει ομολογιακό χαρακτήρα».

Παρακολουθήστε λογική ακολουθία, δείτε πώς εξαπατούν ορισμένοι τον ελληνικό λαό: Το μάθημα, γράφει το δημοσίευμα του κ. Λακασά, θα εναρμονισθεί με τις αποφάσεις του ΣτΕ, αλλά δεν θα έχει ομολογιακό χαρακτήρα.

Τι αποφάσισε όμως το ΣτΕ; Ακριβώς τα αντίθετα: «Αποστολή της Παιδείας, υπό την έννοια «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως», αποτελεί συνταγματική υποχρέωση του Κράτους, επιτελείται δε κυρίως με τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο για να υπηρετεί τον εν λόγω σκοπό, πρέπει να διδάσκεται επί ικανό αριθμό ωρών διδασκαλίας εβδομαδιαίως, να μην υποβαθμίζεται, κατά την διδασκαλία και την εξέταση, σε σχέση με άλλα μαθήματα  και να περιλαμβάνει οπωσδήποτε, με σαφήνεια και πληρότητα, τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού».

Η βασική γραμμή της απόφασης του ΣτΕ, επομένως, την οποία φαίνεται με το δημοσίευμα ότι θέλει να αποδομήσει η Επιτροπή είναι να έχει το μάθημα ομολογιακό χαρακτήρα, δηλαδή να είναι ορθόδοξο. Ποιοι όμως δεν ήθελαν και δεν θέλουν να έχει το μάθημα ορθόδοξο χαρακτήρα;

Το σωματείο «Καιρός», που είχε συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάποιοι συγκεκριμένοι εκκλησιαστικοί παράγοντες, που έχουν ήδη καταγγελθεί.

Με την επιτροπή, επομένως, που όρισε το Υπουργείο τι πρόκειται να γίνει τελικά;  Θα γίνει αυτό για το οποίο ορίστηκε;  Δηλαδή η προσαρμογή των Θρησκευτικών στις αποφάσεις του ΣτΕ; 

Φυσικά, σύμφωνα με το παραπάνω δημοσίευμα, όχι.

Αυτό που θέλουν οι εκκλησιαστικοί παράγοντες και οι συν αυτώ και όλοι όσοι δεν συμφώνησαν, ούτε πριν την έκδοσή τους ούτε μετά, με τις αποφάσεις του ΣτΕ και τώρα απλώς μεθοδεύουν, όπως αυτοί γνωρίζουν αυτή την τέχνη, όχι φυσικά την εφαρμογή, αλλά την παραβίασή τους.

Οι παράγοντες και ο παραγοντισμός σχεδιάζουν, να γίνει, στα λόγια μόνον, προσαρμογή των Θρησκευτικών στις αποφάσεις του ΣτΕ, στην πράξη όμως, ακύρωση και μη προσαρμογή.

Τα Προγράμματα, λένε οι πληροφορίες του δημοσιογράφου, θα μείνουν αλώβητα. Και τι ωραία δικαιολόγηση, όπως την περιγράφει ο δημοσιογράφος:

Το ΣτΕ αποφάσισε ακύρωση των Προγραμμάτων. Οι παράγοντες, αντίθετα, αποφάσισαν τη διατήρησή τους.

Γιατί;  «Η διατήρηση των προγραμμάτων σπουδών προκρίθηκε και για τον επιπλέον λόγο ότι τα προγράμματα σπουδών δίνουν στους διδάσκοντες (δασκάλους στο δημοτικό και θεολόγους στη δευτεροβάθμια) την ελευθερία να προσαρμόσουν νέα στοιχεία».

Τι κι αν αποφάσισε το ΣτΕ ότι «στην ανάπτυξη θρησκευτικής συνειδήσεως των ελληνοπαίδων, σύμφωνα με τις αρχές της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας, αποβλέπουν και οι γονείς τους, αντλώντας το δικαίωμα, που κατοχυρώνεται ευθέως και από το άρθρο 2 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Συμβάσεως της ΕΣΔΑ, να εξασφαλίζουν την μόρφωση και εκπαίδευση των τέκνων τους, σύμφωνα με τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις».

Σύμφωνα με το ως άνω δημοσίευμα, οι βασικές αλλαγές που θα προκύψουν είναι ότι «περικόπτονται οι θρησκειολογικές αναφορές στα νυν Προγράμματα Σπουδών των Θρησκευτικών, ωστόσο τα Προγράμματα δεν αποκαθηλώνονται».

Επίσης, στο ίδιο δημοσίευμα σημειώνεται ότι: «σύμφωνα με τις πληροφορίες της εφημερίδας «βασικός άξονας των αλλαγών θα είναι το ψαλίδισμα των αναφορών θρησκειολογικού χαρακτήρα που υπάρχουν στα νυν Προγράμματα Σπουδών. Ουσιαστικά, θα γίνουν προσαρμογές, ώστε το μάθημα να εναρμονισθεί με την απόφαση του ΣτΕ».

Εάν οι πληροφορίες του δημοσιεύματος αληθεύουν, τότε φαίνεται πως το Υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει μία επιλεκτική συμμόρφωση προς τις τέσσερις αποφάσεις της Ολομέλειας του ΣτΕ, μία διασταλτική ερμηνεία των δικαστικών αποφάσεων, όπως είχε προταθεί άλλωστε από ένα μέλος της επταμελούς Επιτροπής.

Γιατί, πράγματι το ΣτΕ ακύρωσε τα Προγράμματα Σπουδών για τα Θρησκευτικά, όχι μόνον λόγω της ύπαρξης πολλών θρησκειολογικών στοιχείων που συνυπάρχουν με τα ορθόδοξα στοιχεία, αλλά και για άλλους λόγους, πολλοί από τους οποίους αναφέρονται συγκεκριμένα στις (4) Αποφάσεις.

Μέσα από αυτούς είναι εμφανές ότι το ΣτΕ απέρριψε όχι μόνον τα θρησκειολογικά κομμάτια, αλλά την όλη δομή των νέων Προγραμμάτων για τα Θρησκευτικά, λόγω ποικίλων προβλημάτων που εμφανίζουν και  τα καθιστούν ακατάλληλα να διδάσκονται σε παιδιά. (π.χ. ταινίες, βίντεο, λογοτεχνικά κείμενα, ζωγραφικοί πίνακες, τραγούδια ξένα και ελληνικά).

Επομένως, γίνεται σαφές, όπως αναφέρεται σε μία από τις Αποφάσεις του ΣτΕ ότι τα νέα αυτά Προγράμματα «παρίστανται όλως απρόσφορα για τη μετάδοση στους μαθητές της έννοιας του ιερού εν γένει και, ιδίως, του βιώματος της ιερότητας, όπως αυτό έχει αποτυπωθεί στη λειτουργική ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας και στη παράδοση της Ορθοδοξίας.

Από το σύνολο των προεκτεθέντων, κυρίως δε από το προπαρατεθέν περιεχόμενο των δυο παραγράφων του άρθρου της προσβαλλομένης, καθίσταται σαφές ότι καθοδηγούνται οι μαθητές προς ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και ζωής αποσυνδεδεμένο από τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και προς ένα σύστημα αξιών που νοθεύει τη διδασκαλία αυτή».

Επίσης αναφέρεται ρητώς ότι η διδασκαλία των νέων Προγραμμάτων «είναι ελλιπής κατά περιεχόμενο», «δεν είναι επαρκής από άποψη του χρόνου που διατίθεται γι αυτήν», παρουσιάζει «σοβαρές ελλείψεις ως προς το περιεχόμενο της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας (όλως ενδεικτικώς: δεν γίνεται αναφορά στην Αγία Ομοούσιο και Αδιαίρετο Τριάδα (την οποία επικαλούνται στην κεφαλίδα τους όλα τα ελληνικά Συντάγματα που ίσχυσαν μέχρι σήμερα) και δη σύμφωνα με το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα».

Άραγε ο Αρχιεπίσκοπος και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, που σε πρόσφατη Συνοδική συνεδρίαση είχαν αποφασίσει ότι αναμένουν από το Υπουργείο την εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ, γνωρίζουν και επικροτούν τα πρόσωπα που αποτελούν την Επιτροπή που όρισε το Υπουργείο Παιδείας και όσα αφήνουν να διαρρέουν για τη δράση τους;

Διότι ο λαός του Θεού επιθυμεί να γνωρίζει τη στάση της Διοικούσας Εκκλησίας. Επίσης, με ενδιάμεσο σύνδεσμο (Εκκλησίας – Υπουργείου) τον Γεν. Γραμματέα των Θρησκευμάτων, έμπιστο της Διοίκησης της Εκκλησίας, πρόσωπα που περιελήφθησαν στην γνωμοδοτική Επιτροπή (με δική του σύμφωνα με πληροφορίες πρόταση) προέρχονται από το Σωματείο «Καιρός», από το οποίο προέρχονταν επίσης όλα τα μέλη των λεγόμενων «Εμπειρογνωμόνων» και «Αξιολογητών» των νέων και ήδη ακυρωμένων Προγραμμάτων.

Πώς λοιπόν τα ίδια πρόσωπα που εμπιστεύονταν οι πρώην Υπουργοί και που συνέγραψαν τα νέα Προγράμματα και τα κατέστησαν αντισυνταγματικά, ορίζονται και πάλι από το Υπουργείο  Παιδείας για να προτείνουν συνταγματική λύση; 

 Και η απάντηση ήλθε από το ως άνω δημοσίευμα, που αναφέρει ότι η επιτροπή θα προτείνει να παραμείνουν και να μην αποκαθηλωθούν τα νέα προγράμματα,  με κάποιες περικοπές θρησκειολογικών αναφορών!

Από αυτές τις πληροφορίες ερμηνεύεται η άρνηση της Υπουργού να δεχθεί σε διάλογο την Επιστημονική Ένωση των Θεολόγων, την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων καθώς και η απόφασή της να μην αποσύρει, άμεσα, μετά τις αποφάσεις του ΣτΕ (20 Σεπτεμβρίου 2019) τα νέα ακυρωμένα Προγράμματα  από τα σχολεία, αλλά να τα διατηρεί σε ισχύ έως και σήμερα.

Με άλλα λόγια, γίνεται όλο και πιο  βέβαιο ότι η κ. Κεραμέως συνεχίζει το έργο του ΣΥΡΙΖΑ και το σχέδιό του για το ουδετερόθρησκο σχολείο και κράτος, το οποίο αρνιόταν και κατέκρινε με διαρκείς επερωτήσεις της στη Βουλή πριν τις εκλογές.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 15/01/2020

http://thriskeftika.blogspot.com