ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΑΤΡΙΣΣΑ

Προσευχή στην Παναγία την Γιάτρισσα
 
Χαίρε ω Μεγαλόχαρη Παρθένε Ευλογημένη
Εσύ γιατρεύεις την καρδιά την κάθε πονεμένη
Πάντα την θεία χάρη σου όλη επικαλούμαι
Καί την Γλυκιά Μανούλα τους ζητούν να γιατρευτούνε
Είσαι η Μάνα η Στοργική που δεν κρατάς κακία
Βασίλισσα Βασιλισσών Γιάτρισσα Παναγία
Μνήσθητι και τον δούλου Σου (τάδε) που σε έχει ζωγραφίσει
και αν είναι ανειδίκευτος Εσύ τον εξειδικεύσεις
Εγώ είμαι η Γιάτρισσα όπου με λεν Μαρία
και ο Θεός με βάπτισε Δέσποινα Παναγία.
Ω Παναγία μου Γιάτρισσα γλυκιά μας Παναγία.
Πού οι Αγγέλοι εκτελούν την κάθε προσταγή σου.
Δώσε σε κάθε ασθενή που σε επικαλείται
Υγεία εις στο Σώμα του, μαζί και στην ψυχή του.
Όλος ο κόσμος Ερωτά, που θαύρη Σωτηρία
μες την Σχολή της Γιάτρισσας που δίνει ευλογία
θα είναι η σχολή αυτή στον κόσμο η πιο ξακουστή
και με Μεγάλη Προσευχή θα δώσωμεν εις τον καθή
ότι η καρδιά του μας ζητεί
Άσπιλε και Αμόλυντε Γιάτρισσα Παναγία 

δώσε σε κάθε άρρωστο στο σώμα του υγεία.
Αμήν. 

ΟΣΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ: "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΕΦΤΕΙ ΟΛΟΕΝΑ ΣΕ ΣΦΑΛΜΑΤΑ".

 Ο άνθρωπος πέφτει ολοένα σε σφάλματα. Αλίμονο αν δεν πρόφτανε η χάρις της Κυρίας Θεοτόκου, διότι δεν έχουμε άλλον μεσίτη προς τον φιλάνθρωπο Θεό. Γι' αυτό πρέπει ολοψύχως να την παρακαλούμε να μεσιτεύει στον Υιό της για λόγου μας.     

                                            

~Όσιος Άνθιμος της Χίου

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ

Σύναξη της Παναγιάς της Μυρτιδιώτισσας στα Κύθηρα

 
Σύμφωνα με την παράδοση η αυθεντική εικόνα της Θεοτόκου με το Χριστό βρέθηκε από ένα βοσκό σε μια κοιλάδα νοτιοδυτικά του νησιού γεμάτη από μυρτιές, που ονομάζονται «Μυρτίδια», τον 13ο αιώνα μ.Χ. Στην εικόνα αυτή αρχικά «διεκρίνοντο καθαρά τα χαρακτηριστικά μέχρι στέρνων» της Θεομήτορος και του Χριστού, «με την πάροδο του χρόνου όμως απέκτησε σταδιακά το σκούρο χρώμα».
Το πιθανότερο είναι η ιστόρηση της εικόνας αυτής να έγινε από τον Ευαγγελιστή Λουκά (1ος αιώνας μ.Χ.). Στη θέση της «εύρεσης» ο πτωχός βοσκός έκανε ένα μικρό εκκλησάκι και στην περιποίηση του αφιέρωσε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Μετά το θάνατο του ευσεβούς βοσκού, την περιποίηση του μικρού Ναού της Μυρτιδιώτισσας ανέλαβε ο Μοναχός Λεόντιος, ο οποίος με χρηματική βοήθεια Κυθηρίων μεγάλωσε λίγο το αρχικό εκκλησάκι και έκτισε γύρω του μερικά κελιά για τη φιλοξενία των προσκυνητών.
Όμως το πλήθος των προσκυνητών που κατέφθαναν από διάφορα μέρη δημιούργησε την ανάγκη ενός μεγάλου Ναού. Το δύσκολο αυτό έργο της ανέγερσης ξεκίνησε με πολύ ζήλο, προσπάθειες και εράνους ο δραστήριος Ιερομόναχος Αγαθάγγελος Καλλίγερος το 1841 μ.Χ. και σε δεκαέξι χρόνια έγινε ένα υπέροχο συγκρότημα που αποτελείται από μεγαλοπρεπή Ναό, ένα αριστουργηματικό πανύψηλο καμπαναριό και πολλά κελιά φιλοξενίας.
Ο μικρός Ναός της «εύρεσης», το Καθολικό, όπως λέγεται, παρέμεινε κάτω από το μεγάλο Ναό, διατηρείται σε άριστη κατάσταση και εκεί φυλάσσεται κατά τους χειμέριους μήνες η εικόνα της Παναγίας που η αγάπη των Κυθηρίων τη φύλαξε μέσα σε μια ολόχρυση επένδυση, αληθινό αριστούργημα φτιαγμένο από τον Κρητικό καλλιτέχνη Νικόλαο Σπιθάκη το 1827 μ.Χ.
Στο κάτω μέρος της χρυσής επένδυσης απεικονίζονται τρία θαύματα: το θαύμα της εύρεσης της εικόνας από το βοσκό, το θαύμα της θεραπείας του παραλύτου στις 24 Σεπτεμβρίου (αρχές του 17ου αιώνα) και το θαύμα της διάσωσης του φρουρίου των Κυθήρων από τους κεραυνούς (22 Ιανουαρίου 1829) κατά τη διάρκεια της φύλαξης της εικόνας της Παναγίας εντός του φρουρίου για το φόβο των πειρατών που μάστιζαν τη Μεσόγειο.
Ο Ιερός Ναός εορτάζει στις 24 Σεπτεμβρίου, ημέρα εορτασμού του θαύματος της θεραπείας του παραλύτου. Στον Ιερό Ναό υπάρχουν δύο παρεκκλήσια, το ένα αριστερά του Τέμπλου, αφιερωμένο στην Οσιοπαρθενομάρτυρα Ελέσα και το άλλο δεξιά στον Όσιο Θεόδωρο.
Αξίζει να επισημάνουμε ότι στο στέμμα της Πανσέπτου Εικόνας της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας, υπάρχει προσαρμοσμένο «Πολυτιμότατον αδαμαντοκόλλητον εν σχήματι ημισελήνου χρυσούν κόσμημα». Ας θυμηθούμε την ιστορία του:
Σύμφωνα με όσα ο αείμνηστος Σοφοκλής Καλόυτσης, ο υμνογράφος της Μυρτιδιώτισσας διέσωσε (ακολουθία Μυρτιδιωτίσσης, έκδοσις 5η, σελ. 149), βρισκόταν κάποτε στα Κύθηρα, κάποιος Τούρκος πλούσιος και επιφανής, εγκατεστημένος στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη, ο οποίος ήταν Μωαμεθανός.
Κάποια ημέρα παρατήρησε ασυνήθη συγκέντρωση κόσμου, στην πλατεία του Μητροπολιτικού Ναού του Εστευρωμένου στη Χώρα. Ρώτησε τι συμβαίνει και του είπαν ότι το Νησί μαστίζεται από πολύμηνη ανομβρία και για αυτό θα πραγματοποιηθεί Λιτανεία της Αγίας Εικόνας της Μυρτιδιώτισσας, η οποία είχε ήδη κατέβει από το κάστρο που φυλασσόταν τότε και βρισκότανε μέσα στον Εσταυρωμένο.
Όμως ο ουρανός ήταν καταγάλανος και δεν φαινόταν ούτε ίχνος νέφους στον ορίζοντα. Ο Τούρκος εχλεύασε αυτή την ενέργεια γιατί η λογική έλεγε ότι δεν θα φέρει αποτελέσματα. Και ήταν τόσο σίγουρος για αυτό, που δήλωσε ότι εάν μετά την Λιτανεία επακολουθήσει βροχή, θα αφιέρωνε το χρυσό κόσμημα της ημισελήνου που είχε μαζί του, στην Ιερή Εικόνα.
Η Λιτανεία έγινε με κατάνυξη και οι Κυθήριοι γονυκλινείς παρακάλεσαν για την λύση της ανομβρίας. Και το θαύμα έγινε. Μόλις η Ιερά Πομπή επέστρεψε στον Ναό, άρχισε να πέφτει ραγδαία βροχή. Ο αλλόθρησκος τήρησε την υπόσχεση του και αφιέρωσε το κόσμημα στην Παναγία.
Πότε έγινε αυτό δεν αναφέρεται. Ίσως έγινε πριν το 1837 μ.Χ. Τότε έγινε η χρυσή επένδυση της Εικόνας από τον Καλλίτέχνη Νικόλαο Σπιθάκη και μάλλον αυτός έκανε την προσαρμογή της ημισελήνου στο στέμα της Παναγίας «Εις αιωνίαν ανάμνησιν του τελεσθέντος θαύματος της λύσεως της ανομβρίας». Πιθανόν λοιπόν η αφιέρωση να είχε προηγηθεί του 1837 μ.Χ.
 
https://www.saint.gr 

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ!

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος: Όταν είμαστε παιδάκια, φοβόμαστε τον πατέρα⸱ τη μάνα μας δεν την φοβήθηκε κανένας. Και όταν θέλαμε κάποια χάρη από τον πατέρα μας, τρέχαμε στη μάνα μας. Αυτή είναι η Παναγία μας!

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ: ΕΙΝΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ!

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός: Είναι Μητέρα και εξουσιάζει. Και το άλλο της χέρι το έχει κάτω, στα άλλα της παιδιά που κάμπτονται και λυγίζουν και τα τραβάει προς τα πάνω. Ποιος θα απελπιστεί; Ποιος θα κινδυνεύσει; Κανείς! Απολύτως κανείς!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ: "ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΜΑΝΟΥΛΑ, ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ".

Γλυκιά μου Μανούλα, Παναγία μου. 

Επίτρεψέ μου να σου  μιλήσω, να σε απασχολήσω λίγο. 

Όλα στην ζωή έχουν τέλος, Μανούλα μου. 

Έτσι και η δική μου ζωή έφτασε πια στο τέλος.  

Θέλω όμως, προτού φύγω από αυτόν τον κόσμο, Παναγία  μου, να κάμω μια σύντομη αναδρομή της ζωής μου ενώπιόν σου. 

Να σε ευχαριστήσω, γιατί σε όλη την ταλαίπωρη ζωή, 

την γεμάτη περιπέτειες,θλίψεις και διωγμούς, ήσουν κοντά μου…..

Σε ευχαριστώ και που μου έδωσες την αγία εικόνα σου, την Παντάνασσά μου, να την έχω εγκόλπιο σε όλη μου την ζωή….

Εις σε, Μανούλα μου, ανατίθημι τα πάντα.

Όταν έρθει η ώρα, παράλαβε την άθλια ψυχή μου. 

Μη με αφήσεις να χαθώ. 

Δι’ευχών του Πατρός μου Ιωσήφ. Αμήν.

Απόσπασμα από την Προσευχή του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού προ της «Γλυκιά Μανούλα Παναγία».

Ι.Μ Μ Βατοπαιδίου, 3 Ιουνίου 1999

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: "Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ".

 Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ.

Πανιερώτατος Επισκοπος Μόρφου π. Νεόφυτος

Ήλθεν τελευταία στο γραφείον μας μια καλή κυρία, νέα τη ηλικία, γεμάτη δάκρυα, γεμάτη απόγνωση για τον αδελφόν της που βυθίζεται καθημερινά όλον και περισσότερο στα ναρκωτικά. Και μου είπε, πες μου κάτι να βοηθήσω τον αδερφό μου.

Ξέρετε, κι εμείς οι ιερείς εβρισκόμεθα σε αδιέξοδον. Τι να πεις ενός ανθρώπου. Κι έκαμα αμέσως μέσα μου προσευχή.

Παναγία μου, φώτισέ με να δώσω λίγο φως από τον αναπτήρα που μου έδωσες σ’ αυτήν την κοπέλα και τον αδερφό της.

Και της είπα αμέσως. Να πας στα Καννάβια. Έχομεν εκεί μίαν θαυματουργήν εικόνα που ονομάζεται «Παναγία της Απολυτρώσεως των εξηρτημένων». Και απ’ τα ναρκωτικά, και από το αλκοόλ και ό,τι είναι εξάρτησις εις τον άνθρωπον.

Και θα με βοηθήσει, μου λέει, μια εικόνα;

Της λέω, θα βοηθήσει η πίστη σου δια της Θεοτόκου τον αδερφό σου να δυναμώσει η θέλησή του. Τώρα ο αδερφός σου κόρη μου δεν έχει δυνατή θέληση για να μπορεί να πει «σταματώ τα ναρκωτικά». Χρειάζεται μια άλλη θέληση, αγία, και δεν υπάρχει πιο αγία θέλησις από το άγιο θέλημα της Θεοτόκου που το εδώρησεν ολόκληρον από την ώραν του Ευαγγελισμού εις τον Θεόν. Να πας, της λέω, στα Καννάβια. Έχομεν έναν καλόν ιερέαν εκεί, να του πεις ότι σε στέλνω. Να γονατίσεις, να κλάψεις, να σου κάμει και Παράκληση και κατά την πίστη σου η Παναγία θα σε βοηθήσει.

Πέρασαν οι μήνες, της έκαμε ο παπα-Γιώργης Παράκληση, μου λέει την μνημονεύει και αυτήν και τον αδερφόν της σε κάθε Λειτουργία.

Και ήλθεν εδώ χαρούμενη μετά από μερικούς μήνες και μου λέει, Πανιερώτατε, ο αδερφός μου είναι πάρα πολύ καλά και να σου τον φέρω να εξομολογηθεί.

Αυτή είναι η δύναμη της συμπόνιας. Επόνεσε τον αδερφόν της. Τον εσυμπόνεσε και πήγε σε έναν ιερωμένο, εκατάθεσε τον πόνον της και έκαμεν υπακοή στον ιερωμένο και πρόσφερε τον πόνο της εις την Παναγία. Και η Παναγία ως καλή Μητέρα τον ανάλαβεν και τον εμοιράστηκε με τον Υιόν Της. Και ο Υιός Της είναι ο Ελευθερωτής, ο Λυτρωτής των ψυχών ημών εκ του θανάτου, εκ της αμαρτίας. εκ των πειρασμών, εκ των εξαρτήσεων, εκ των παθών.

Εύχομαι να έχομεν την συμπόνια αυτής της γυναικός. Εμείς πολλές φορές εξαντλούμεθα να κρίνουμε και να κατακρίνομε τους νέους μας που μπλέκονται σε αυτές όλες τις εξαρτήσεις. Και το κάνομε και αντικείμενο συζήτησης και αποδοκιμασίας στα σπίτια μας, στα καφενεία μας και στις εργασίες μας. Και αυτοί μπορεί να ζήσουν το θαύμα της απολυτρώσεως μέσα από την συμπόνια και την προσευχήν ενός ανθρώπου τους και να ελευθερωθούνε από την εξάρτηση, κι εμάς να μας μείνει η κρίσις και η κατάκρισις. Και όταν πάμε ενώπιον του Θεού να κριθούμε, να μην δούμε το φως της Αναστάσεως γιατί δεν εσυμπονέσαμε, γιατί δεν προσευχηθήκαμε, γιατί δεν εγονατίσαμε, γιατί δεν εκλάψαμε για έναν πονεμένον εξηρτημένον αδερφό μας.

Να το έχομεν έγνοια αυτό. Μη βολευόμεθα στο ότι νηστέυουμε, το ότι προσευχόμεθα σταις τυπικές μας προσευχές, στο ότι πηγαίνουμε κάποτε κάποτε Λειτουργία ή και κάθε Κυριακή. Σήμερα πολλοί άνθρωποι έχουν μεγάλο πόνο και δεν είναι την κρίση μας που θέλουν και τοσούτον μάλλον την κατάκρισή μας. Είναι την προσευχή μας, αλλά η προσευχή για να ακουστεί χρειάζεται συμπόνια. Όποιος δεν συμπονά δεν μπορεί να προσευχηθεί. Καλύτερα να σιωπά και να μην κατακρίνει. Και αυτό αρετή είναι, μικρή. Μεγάλη αρετή είναι να σιωπάς και να ακροάσαι τον πόνο και να συμπονάς. Να γονατάς και να προσεύχεσαι στην Θεοτόκον της Απολυτρώσεως. Στην Θεοτόκον την Μητέραν του Φωτός, την Μητέραν της Αναστάσεως. Αυτήν που είχε και έχει πλήρην Θεογνωσίαν. Που μετέχει αυτού του Φωτός που είναι γεμάτο πληροφορίες. Κι εμείς έχομεν τόση μυωπία που δεν βλέπομεν πέρα από την μύτη μας.

Ο Θεός να μας δώσει ταπείνωση και συμπόνοια δια της Θεοτόκου και να μας λυτρώσει από το εγώ μας και τις κακίες μας.

ΓΕΡΟΝΤΙΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ: "ΕΜΕΙΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΕΝΗ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ".

Σήμερα ήρθε ένας κύριος πού μόλις μπήκε μέσα στο Μοναστήρι, είπα: 

«Αύτός ό άνθρωπος κάτι καλό έχει μέσα στήν ψυχή του». 

Δέν ξέρω, μιά αλλοίωσι ήρθε μέσα στήν ψυχή μου. Είχε ένα προσωπάκι πού έλαμπε. Πριν έρθη στο αρχονταρίκι, μιλούσα μέ λαϊκούς γιά τήν προσευχή, τί δύναμι έχει ή προσευχή καί τί σοβαρό είναι όταν ό άνθρωπος προσέχη στο θέμα τής ψυχής.

Όχι προσευχή νά τελειώσουμε μόνο τα κομποσχοίνια μας -και αυτό βέβαια τό δέχεται- άλλα να νοιώσουμε τον Δεσπότη μας Χριστό, νά Τον νοιώσουμε στην καρδιά μας, αύτή είναι πραγματική προσευχή.

Καθώς λοιπόν συζητούσαμε τί είναι ή προσευχή, ό άνθρωπος αύτός άκούγοντας προσευχή, μέσα του αλλοιώθηκε. 

Τό πρόσωπό του έλαμψε περισσότερο- είδα σάν μία ακτίνα στο πρόσωπό του, καί μου είπε:

«Γερόντισσα, μπορώ νά σάς μιλήσω;». «Ευχαρίστως, νά μου μιλήσετε», είπα.

«Έγώ ήμουν δέκα χρόνων παιδάκι- ή μητέρα μου ήταν εύσεβεστάτη, πολύ άγια γυναίκα, τέτοια άκρίβεια πού είχε στή ζωή της, σάν νά ήταν μία κατά κόσμον μοναχή. Καί αν δεν ζούσε στο Μοναστήρι, πολιτευόταν σάν νά ήταν μοναχή- τόσο ευλάβεια είχε. 

Καί μου λέει μιά μέρα: 

“Παιδάκι μου, νά πάμε στον Εσπερινό, νά πάμε στήν εκκλησία νά άνάψουμε ένα κεράκι;”.

“Νά πάμε, μαννούλα”.

Αφού φθάσαμε, μόλις μπήκαμε στήν έκκλησία, σάν νά μέ τράβηξε μία δύναμι στο παγκάρι. 

Καί βλέπω μία πανύψηλη μοναχή μέ κάλυμμα πού είχε ένα κόκκινο σταυρό. 

Έγώ Τήν κοίταζα, αύτή μέ κοίταζε- η μητέρα πήγε νά προσκυνήση τις εικόνες.

Κάτι ανεξήγητο μέ τραβούσε νά Τήν κοιτάζω όλο καί περισσότερο. Άμα τό σκεφτώ σαλεύεται ο νους μου. Τέτοια ομορφιά, τέτοια ώραία μορφή, τέτοιο κάλλος, άστραφτε τό πρόσωπό Της- κι έγώ Τήν κοίταζα καί Αύτή μέ κοίταζε καί μου χαμογελούσε καί έγώ Τήν κοίταζα, Τήν κοίταζα καί δεν Τήν χόρταινα. Έλαμπε τό πρόσωπό Της! 

Κι αύτή ή άκτινοβολία πού έλαμπε στο πρόσωπό Της ήρθε στήν καρδιά μου. 

“Μαμά, μαμά, μαμά!”, φώναξα εκείνη τήν ώρα. 

“Τί είναι παιδάκι μου, τί έπαθες;”.

“Μία γυναίκα πού μοιάζει μέ τήν Παναγία κάθεται εδώ στο παγκάρι”. 

Καί μέ ρωτάει: 

«Πού είναι, παιδί μου; Πού είναι, παιδάκι μου;”, δέν τήν έβλεπε ή μητέρα μου. 

“Νά καλέ μαμά, εδώ στο παγκάρι, δέν Τήν βλέπεις; Κοίταξε τί άνάστημα, τί όμορφη πού είναι, πολύ ωραία, λάμπει, μαμά, λάμπει!”.

Η γυναίκα αύτή, μόλις φώναξα, βάδισε σιγά-σιγά, άνοιξε τήν Ωραία Πύλη καί μπήκε μέσα στο Ιερό. Αυτό δέν μπορώ νά τό ξεχάσω, όπου πάω κι όπου σταθώ, αύτό τό πρόσωπο βλέπω μπροστά μου. Κι άπό τότε άρχισα νά κάνω τήν Παράκλησι τής Παναγίας.

Πολύ τήν αγαπώ. Τέτοια αγάπη πού έχω στήν Παναγία, Γερόντισσα, μά δέν λέγεται».

«’Έ, είπα, αφού Τήν αγαπάς νά εύχεσαι καί γιά μένα». 

«Πολύ Τήν άγαπάω. 

Αλήθεια, δέν μπορώ νά σάς τό περιγράφω». 

Καί τού είπα: 

«Αφού τόσο Τήν άγαπάς άντί γιά μία φορά, τρεις φορές τήν ήμέρα νά Τής κάνης Παράκλησι».

«Ναί; μέ ρώτησε, μπορώ;». 

«Πώς δέν μπορείς, τού απάντησα, τρεις φορές τήν ήμέρα Παράκλησι νά κάνης». 

Τί μεγαλείο, τί πίστι πού έχουμε!

Σκεφτείτε, αφού καί τώρα πού είναι μεγάλος άνθρωπος, Τήν βλέπει μπροστά του, μετά από τόσα χρόνια! Δέν μπορεί νά τού φύγη αυτή ή μορφή! Καί λέω, γιά κοίταξε τί κάνει ό Θεός. Τί εμφυτεύτηκε στήν ψυχή αυτού τού άνθρώπου άπό τήν παιδική του ήλικία. Κι όταν τά διηγείτο άστραφτε τό πρόσωπό του, κι έβλεπες τό θειο χορτασμό στήν καρδιά του.

Έμεινα άναλογιζομένη τί μπορεί νά συναντήση κανείς σ’ ένα κοσμικό άνθρωπο! Τα ματάκια του μέσα δάκρυζαν αφού μου ήρθε μέσα στην ψυχή μου ένα άλλο πράγμα- τόσο πολύ άντανάκλασε ή Χάρις τής Παναγίας μέσα στήν ψυχή μου.

Τόση ευλάβεια αίσθάνθηκα, τόσο πολύ αλλοιώθηκα, πού, κατά κάποιον τρόπο, ή ψυχή μου ήθελε νά τον άγκαλιάση. Και ήθελα νά καταλήξω, τί ωραίο πράγμα ή Κυρία Θεοτόκος νά παρουσιάζεται σέ ώρισμένους άνθρώπους, γιά νά μάς δείξη τά μεγαλεία πού έχει ετοιμάσει ό Θεός στον ούρανό καί τήν άγάπη πού έχει προς έμάς!  Τί σπουδαίο, πολύ σπουδαίο!

Γερόντισσα Μακρίνα Βασιλοπούλου

ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: "Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΛΥΚΥΤΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΛΥΚΥΤΕΡΟ ΟΝΟΜΑ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΑΣ!"

 Aν ήξεραν οι άνθρωποι τι είναι η Παναγία στη σωτηρία τους και γενικότερα στη ζωή τους, είτε έπιναν νερό, είτε περπατούσαν, είτε ο,τιδήποτε άλλο έκαναν, θα τα έκαναν στο όνομα της Παναγίας.

Είναι το γλυκύτερο πρόσωπο και το γλυκύτερο όνομα, όπως και αυτό της Mάνας μας!

Βλέπετε ό,τι και να μας συμβεί, ”μάνα μου” θα πούμε, δεν λέμε ”πατέρα μου”.

Όπως και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές δεν λέμε ”Χριστέ μου” αλλά ”Παναγία μου”, ακόμα και άνθρωποι που μέχρι χθες την βλασφημούσαν.

Είναι συνυφασμένη η Παναγία με το είναι μας. Έχουμε σαρκική μητέρα αλλά έχουμε και πνευματική μητέρα!

Όμως δεν χρησιμοποιούμε το όνομα της Παναγίας όσο πρέπει..

Στο σημείο αυτό, ωραία λειτουργούν οι Αγιορείτες Πατέρες. Ό,τι να τους πεις θα πούνε: ”αν θέλει η Παναγία, αν μας ξημερώσει η Παναγία, αν, αν…” δηλ. είναι περισσότερο Παναγιολάτρες παρά Χριστολάτρες!

Βέβαια δεν παρεξηγείται ο Κύριος διότι όποια λατρεία και τιμή δίδεται στην Μητέρα Του αντανακλάται στο πρόσωπό Του διότι ο Χριστός είναι Εκείνος που της έδωσε αυτή την αίγλη, που της έδωσε αυτή τη δύναμη, που της έδωσε αυτή την αξία!

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ!

 Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

 
«Ἀποκάλυψον πρὸς Κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ αὐτὸς ποιήσει» (Ψαλμός λστ' στ. 5). Φανέρωσε στον Κύριο με εμπιστοσύνη το δρόμο και τις επιδιώξεις και τις ανάγκες της ζωής σου και έλπισε σ' Αυτόν και Αυτός θα κάνει εκείνα που ζητάς και χρειάζεσαι. Μ' αυτή την εμπιστοσύνη και ελπίδα, ο Ιωακείμ και η Άννα ικέτευαν προσευχόμενοι το Θεό να τους χαρίσει παιδί, να το έχουν γλυκεία παρηγοριά στα γεράματα της. Και την ελπίδα της ο Θεός έκανε πραγματικότητα. Της χάρισε την Παρθένο Μαριάμ, που ήταν ορισμένη να γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου και να λάμψει σαν η πιο ευλογημένη μεταξύ των γυναικών. Ήταν εκείνη, από την οποία έμελλε να προέλθει Αυτός που θα συνέτριβε την κεφαλή του νοητού όφεως. Στην Παλαιά Διαθήκη δόθηκαν της προτυπώσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μία είναι και η βάτος στο Σινά, την οποία ενώ είχαν περιζώσει φλόγες φωτιάς, αυτή δεν καιγόταν. Ήταν απεικόνιση της Παρθένου, που θα γεννούσε το Σωτήρα Χριστό και συγχρόνως θα διατηρούσε την παρθενία της. Έτσι, η Άννα και ο Ιωακείμ, που ήταν από το γένος του Δαβίδ, με την κραταιά ελπίδα που είχαν στο Θεό απέκτησαν απ' Αυτόν το επιθυμητό δώρο, που θα συντροφεύει τον κόσμο μέχρι συντέλειας αιώνων. 
 
https://www.saint.gr

ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ: ΑΣ ΜΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ!

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης: Ας έχομε παιδιά μου ελπίδα κι εμείς. Ας μην χάσουμε την ελπίδα μας. Ας ελπίζουμε ότι η Παναγία, που μετεστάθη στον ουρανό, δεν μας εγκαταλείπει. Εδώ είναι και μας βοηθά, εδώ είναι και μας προσέχει, εδώ και μας προστατεύει. Αυτή λοιπόν μην την ξεχάσουμε, γιατί είναι η μάνα μας η αληθινή, αυτή που έφερε τη Ζωή στον κόσμο και σώζει τον άνθρωπο. Σ' Αυτήν και εμείς, με την ταπεινή μας αδυναμία, θα λέμε πολές φορές την ημέρα: «Δέσποινα Παναγία μας, έλα και σώσε μας, γιατί χανόμεθα. Έλα, Εσύ είσαι η δύναμις η θεϊκή».

ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Κατάθεση Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου 

Η ανακομιδή της τίμιας Ζώνης της Θεοτόκου, άλλοι λένε ότι έγινε από το βασιλιά Αρκάδιο και άλλοι από το γιο του Θεοδόσιο τον Β'. Η μεταφορά έγινε από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και την τοποθέτησαν σε μια χρυσή θήκη, που ονομάσθηκε αγία Σωρός. Όταν πέρασαν 410 χρόνια, ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός άνοιξε την αγία αυτή Σωρό για τη βασίλισσα σύζυγο του Ζωή, που την διακατείχε πνεύμα ακάθαρτο. Όταν λοιπόν άνοιξε την αγία Σωρό, βρήκε την τίμια Ζώνη της Θεοτόκου να ακτινοβολεί υπερφυσικά. Και είχε μια χρυσή βούλα, που φανέρωνε το χρόνο και την ήμερα που μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Αφού λοιπόν την προσκύνησαν, ο Πατριάρχης άπλωσε την τιμία Ζώνη επάνω στη βασίλισσα, και αμέσως αυτή ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο. Όποτε όλοι δόξασαν το Σωτήρα Χριστό και ευχαρίστησαν την πανάχραντη Μητέρα Του, η οποία είναι για τους πιστούς φρουρός, φύλαξ, προστάτις, καταφυγή, βοηθός, σκέπη, σε κάθε καιρό και τόπο, ήμερα και νύκτα.

Στη συνέχεια η Αγία Ζώνη τεμαχίστηκε και τεμάχιά της μεταφέρθηκαν σε διάφορους ναούς της Κωνσταντινούπολης. Μετά την άλωση της Πόλης από τούς Σταυροφόρους το 1204 μ.Χ., κάποια τεμάχια αρπάχτηκαν από τους βάρβαρους και απολίτιστους κατακτητές και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ένα μέρος όμως διασώθηκε και παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη και μετά την απελευθέρωση της Πόλης από τον Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο. Φυλασσόταν στον ιερό ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών. Η τελευταία αναφορά για το άγιο λείψανο είναι ενός ανώνυμου Ρώσου προσκυνητή στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 1424 και 1453 μ.Χ.

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τούς Τούρκους το 1453 μ.Χ., είναι άγνωστο τι απέγινε το υπόλοιπο μέρος της Αγίας Ζώνης στη συνέχεια. Έτσι το μοναδικό σωζόμενο τμήμα είναι αυτό που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου· με εξαιρετικά περιπετειώδη τρόπο έφτασε εκεί.

Ο Άγιος Κωνσταντίνος είχε κατασκευάσει έναν χρυσό σταυρό για να τον προστατεύει στις εκστρατείες. Στη μέση του σταυρού είχε τοποθετηθεί τεμάχιο Τιμίου Ξύλου· ο σταυρός έφερε επίσης θήκες με άγια λείψανα Μαρτύρων, και ένα τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης. Όλοι οι βυζαντινοί αυτοκράτορες έπαιρναν αυτόν τον σταυρό στις εκστρατείες. Το ίδιο έπραξε και ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Β Ἄγγελος (1185-1195) σε μία εκστρατεία εναντίον του ηγεμόνα των Βουλγάρων Ασάν. Νικήθηκε όμως και μέσα στον πανικό ένας ιερέας τον πέταξε στο ποτάμι για να μην τον βεβηλώσουν οι εχθροί. Μετά από μερικές μέρες όμως οι Βούλγαροι τον βρήκαν· έτσι πέρασε στα χέρια του Ασάν.

Οι Βούλγαροι ηγεμόνες μιμούμενοι τούς Βυζαντινούς αυτοκράτορες έπαιρναν μαζί τους στις εκστρατείες το σταυρό. Σε μία μάχη όμως εναντίον των Σέρβων ο βουλγαρικός στρατός νικήθηκε από τον Σέρβο ηγεμόνα Λάζαρο (1371-1389). Ο Λάζαρος αργότερα δώρισε το σταυρό του Αγίου Κωνσταντίνου στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου μαζί με το τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης.

Οι Άγιοι Πατέρες της Ιεράς Μονής διασώζουν και μία παράδοση σύμφωνα με την οποία η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου αφιερώθηκε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου από τον αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ Καντακουζηνό (1341-1354), ο οποίος στη συνέχεια παραιτήθηκε από το αξίωμα, εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ και μόνασε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.

Τα θαύματα που πραγματοποίησε και πραγματοποιεί η Τιμία Ζώνη είναι πολλά. Βοηθά ειδικά τις στείρες γυναίκες να αποκτήσουν παιδί. Αν ζητήσουν με ευλάβεια τη βοήθειά της Παναγίας, τούς δίδεται τεμάχιο κορδέλας που έχει ευλογηθεί στην λειψανοθήκη της Αγίας Ζώνης· αν έχουν πίστη, καθίστανται έγκυες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει την κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου στις 31 Αυγούστου. 

https://www.saint.gr

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑΣ ΗΛΙΕ: "ΟΛΟΥΣ ΘΑ ΜΑΣ ΦΑΕΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!"

 Ένας καλόγερος κάποτε με αγία ζωή διάβασε στην Αγία Γραφή το «χίλια έτη…». Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία και με απλότητα της είπε: «Παναγία μου, πες στο Χριστό να μου εξηγήσει πώς είναι τόσο όμορφα στον Παράδεισο, ώστε τα χίλια χρόνια να φαίνονται ότι είναι μία μέρα. Ήταν εκκλησιαστικός στο διακόνημα και ηλικιωμένος. Το βράδυ, όταν έφευγαν οι άλλοι μοναχοί, αυτός έμενε στο ναό, προσευχόταν κι έλεγε: «Παναγία μου, πες μου πώς γίνεται αυτό». Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ανοιχτές. Μέσα στην εκκλησία μπήκε ένας αετός. Ήταν τόσο όμορφος που δεν περιγραφόταν. Είχε χιλιάδες χρώματα κι έλαμπε. Όταν τον είδε ο μοναχός παρακάλεσε την Παναγία να τον βοηθήσει να τον πιάσει. Κι όταν θέλησε να τον πιάσει, ο αετός έφυγε, πήγε στην πόρτα και προσποιούταν ότι δεν μπορούσε να πετάξει. Ο μοναχός τον κυνήγησε και ο αετός ξέφυγε στο δάσος, σ’ ένα ξέφωτο και κάθησε σ’ ένα δέντρο. Ήταν μια ήσυχη βραδιά με πανσέληνο. Ο μοναχός κοιτούσε τον αετό κι άρχισε να κλαίει, γιατί δεν μπορούσε να τον πιάσει. Ο αετός τότε άρχισε να τραγουδάει ένα τραγούδι, που δεν άκουσε ανθρώπινο αυτί. Ο μοναχός καθηλώθηκε έτσι 300 χρόνια! Τόσα τραγούδησε το πουλί κι έπειτα έφυγε. Ο μοναχός όμως στενοχωρήθηκε και θύμωσε, γιατί νόμισε ότι πέρασε μόνο μια ώρα. Θυμήθηκε τότε ότι άφησε ανοιχτή την εκκλησία και γύρισε να την κλειδώσει. Όλα όμως είχαν αλλάξει. Πήγε τότε στον πορτάρη του μοναστηρίου κι αυτός εξεπλάγη. Και τούτο γιατί ο αετός που ήταν Άγγελος Κυρίου του είχε δώσει τέτοια χάρη που έλαμπε, ευωδίαζε. Γι’ αυτό και ο θυρωρός απόρησε. Τον ρώτησε λοιπόν:

-Από πού είσαι;

-Από εδώ. Είμαι ο εκκλησιαστικός.

-Δεν σε γνωρίζω. Περίμενε να ρωτήσω τον ηγούμενο.

Πήγε στον ηγούμενο και του είπε πως ήλθε κάποιος μοναχός που άστραφτε το πρόσωπό του κι έχει το κλειδί της εκκλησίας στο χέρι. Ο ηγούμενος του απάντησε: Άφησέ τον να μπει, γιατί απόψε 3 φορές άκουσα μια φωνή να ανοίξω τις πόρτες για να έλθει μέσα το Άγιο Πνεύμα. Άφησέ τον, γιατί κρύβει μεγάλο μυστήριο.

Ο ηγούμενος ήλθε στο μοναχό και τον ρώτησε τί συμβαίνει. Κι αυτός διηγήθηκε το συμβάν με τον αετό και το υπέροχο τραγούδι του.

-Πόση ώρα τραγούδησε, τον ρώτησε.

-Μια ώρα περίπου κι έφυγε. Κι εγώ ήλθα να κλειδώσω, αλλά δεν γνωρίζω πού είναι το μοναστήρι. Ή εγώ τρελάθηκα, ή πράγματι κάτι συμβαίνει, γιατί το μοναστήρι που υπηρετούσα δεν είναι αυτό.

Τότε ο ηγούμενος συγκέντρωσε στην εκκλησία τους άλλους μοναχούς και τους ρώτησε αν τον γνωρίζουν. Όμως ούτε αυτός γνώριζε κανένα, ούτε αυτόν αυτοί.

-Ποιος ήταν ο ηγούμενος, όταν εσύ ήσουνα απόψε στην εκκλησία; τον ρώτησε.

Είπε το όνομά του, έψαξαν στο αρχείο της μονής και βρήκαν ότι έζησε πριν από 300 χρόνια. Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί. Όλοι τρόμαξαν κι εξεπλάγησαν. Ο μοναχός συγκινημένος ζήτησε να κοινωνήσει και τους αποχαιρέτησε.

-Συγχωρέστε με, αδελφοί. Εγώ τώρα φεύγω και θα ξαναειδωθούμε όταν ηχήσουν οι σάλπιγγες!

Το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο και την ώρα εκείνη κοιμήθηκε.

Φαντασθείτε, αφού αυτός έζησε τόσο όμορφα 300 χρόνια με το τραγούδι ενός αγγέλου, και νόμισε πως πέρασε μόνο μία ώρα, πόσο ωραία θα είναι στον παράδεισο, εκεί που τραγουδάνε χιλιάδες Χερουβείμ, Σεραφείμ, άγγελοι κλπ. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει την ομορφιά του Παραδείσου. Γι’ αυτό και εγώ θέλω να σας δω οπωσδήποτε στον Παράδεισο. Είναι πολύ όμορφα εκεί! Καλή αντάμωση! Να συναντηθούμε όλοι στον Παράδεισο!

-π. Κλεόπα, θα σας παρακαλέσουμε θερμά να εύχεσθε να… μας φάει όλους ο Παράδεισος.

Το πρόσωπα του φωτίστηκε, η φωνή του δυνάμωσε πάλι:

-Όλους θα μας φάει ό Παράδεισος!.. Γράψτε μου τα ονόματά σας για να τα μνημονεύω. Και σας παρακαλώ πολύ να προσεύχεσθε και σεις για μένα, γιατί είμαι ο πιο αμαρτωλός που υπάρχει στον κόσμο!

~Γέροντας Κλεόπας

ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ: "Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΕΚΕΙΝΟ ΛΑΔΙ, ΕΤΡΕΨΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΣΕ ΦΥΓΗ".

 Παναγία μου, τι δύναμη έχει το λάδι από το καντήλι σου!!!

🌿Όση ώρα είναι αναμμένα τα καντήλια, αυτά φωνάζουν ελέησον, ελέησον, ελέησον… τον άνθρωπο, που άναψε το καντήλι, προς το Θεό.

Όσιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής:

Μιά νύχτα είχε πάρει λιγάκι ο ύπνος τον δούλο του Θεού. Ξαφνικά φάνηκε ο διάβολος κρατώντας μιάν αξίνα! 

Τη σήκωσε ψηλά για να τον χτυπήσει, μα, πριν προλάβει να την κατεβάσει, κυριεύτηκε από φρίκη και τρόμο, τραβήχτηκε πίσω και χάθηκε σαν καπνός, ξεφωνίζοντας και κάνοντας μεγάλο θόρυβο, ενώ ο Νήφων, ξύπνιος πιά, τον άκουσε να τρίζει τα δόντια και να λέει: 

Αχ, Μαρία! Εσύ, όπως πάντα, με καίς! Εσύ, που προστατεύεις αυτό το αγύριστο κεφάλι! 

Απο τα θυμωμένα εκείνα λόγια του σατανά, ο δίκαιος κατάλαβε ότι η Παναγία τον υπερασπιζόταν και τον σκέπαζε με τη χάρη της, επειδή κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί συνήθιζε να παίρνει λάδι απ’ το καντήλι της και ν’ αλείφεται με πολλή ευλάβεια στο μέτωπο, στον αυχένα, στην καρδιά και σ’ όλα του τα αισθητήρια. 

Η μυστική δύναμη, που είχε το άγιο εκείνο λάδι, έτρεψε το διάβολο σε φυγή.

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΧΘΕΙ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Της Παναγίας και του Χριστού το όνομα, δεν μπορεί να το ανεχθεί ο σατανάς. Και αν δεν θέλετε να πείτε τίποτα άλλο στη ζωή σας, καμμιά άλλη προσευχή, ποτέ σας, κρατείστε αυτά τα 2 ονόματα και πείτε: "Παναγία Ιησού Χριστέ μου, Παναγία Ιησού Χριστέ μου, Παναγία Ιησού Χριστέ μου...". Και δεν θα μπορεί ο διάβολος να σας πλησιάσει και να σας πειράξει.

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ: "ΕΝΩ ΠΕΤΑΞΕ ΕΠΑΝΩ Η ΠΑΝΑΓΝΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ, ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΦΥΛΑΤΤΕΙ ΤΑ ΚΑΤΩ".

Τώρα λοιπόν, ενώ έκλεισε τους αισθητούς οφθαλμούς η Θεοτόκος, υψώνει για χάρη μας τους νοητούς, σαν λαμπρούς και μεγάλους φωστήρες που ποτέ ως τώρα δεν βασίλεψαν, για να αγρυπνούν και να εξιλεώνουν τον Θεό υπέρ της σωτηρίας του κόσμου. Τώρα, ενώ στα θεοκίνητα χείλη της σίγησε ο έναρθρος λόγος, αείλαλο ανοίγει το πρεσβευτικό της στόμα υπέρ όλου του γένους. Τώρα, ενώ συνέστειλε τις σωματικές και θεοφόρες της παλάμες, τις υψώνει άφθαρτες προς τον Δεσπότη υπέρ ολόκληρης της οικουμένης. Τώρα, ενώ μας απέκρυψε τα ηλιοειδή και φυσικά χαρακτηριστικά της, ακτινοβολεί διά μέσου της σκιαγραφίας της εικόνας της και την παρέχει στο λαό προς ασπασμό ευεργετικό και σχετική προσκύνηση, είτε το θέλουν οι αιρετικοί είτε όχι. Ενώ λοιπόν πέταξε επάνω η πάναγνος περιστερά, δεν παύει να φυλάττει τα κάτω. Ενώ εξήλθε του σώματος, με το πνεύμα της είναι μαζί μας. Ενώ οδηγήθηκε στους ουρανούς, εξοστρακίζει από ανάμεσά μας τους δαίμονες μεσιτεύοντας προς τον Κύριο.

Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης

ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΟΥΝ ΟΛΗ ΜΕΡΑ!

Οι ευχές της Παναγίας να σας συντροφεύουν όλη μέρα! 

ΚΑΘΕΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΤΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΑΣ ΜΕ ΠΙΣΤΗ, ΘΑ ΤΟ ΛΑΒΕΤΕ!

Καθετί που θα ζητήσετε στην προσευχή σας με πίστη, θα το λάβετε.

ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΣΙΤΡΙΑΝ ΕΧΩ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΝ ΘΕΟΝ!

Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ: "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ".

«Μια μέρα ο Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης είχε φιλοξενούμενο. Κάποια στιγμή τινάζεται όρθιος εκεί που καθόντουσαν, σκύβει ευλαβικά το κεφάλι και σιωπηλά κάτι περιμένει...

- Τι συμβαίνει Γέροντα; ρωτά με απορία ο φιλοξενούμενος.

- Συγχώρα με παιδί μου για αυτήν την ξαφνική κίνηση αλλά μόλις πέρασε η Υπεραγία Θεοτόκος να μας ευλογήσει.

Κάθε μέρα περνάει από τα κελιά των μοναχών εδώ στο Άγιο Όρος και μας ευλογεί όλους, έναν έναν».

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998✞)