ΤΑ ΖΩΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΩΝ «ΔΩΡΗΤΩΝ» ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΙ ΕΝΩ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΒΙΑΙΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΟΥΣ.

ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ - ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ - ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ

Ταυτίζεται ο σωματικός θάνατος με τον «εγκεφαλικό θάνατο»; Όχι!

Ο «εγκεφαλικά νεκρός» ασθενής μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση κώματος και άπνοιας, όμως τα περισσότερα όργανά του λειτουργούν με την κατάλληλη ιατρική υποστήριξη· έτσι, όταν του αφαιρούν τα όργανα, είναι ακόμα ζεστός, η καρδιά του ακόμα λειτουργεί και το αίμα του κυκλοφορεί! (Dr. Alan Shewmon, διεθνούς φήμης Καθηγητής Παιδ. Νευρολογίας στο UCLA (Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Λος Άντζελες).

Θα σου πουν ότι τα όργανα τα παίρνουν όταν ο άνθρωπος είναι νεκρός. Αυτό δεν είναι αλήθεια.

Υπάρχουν καταγραμμένες αρκετές περιπτώσεις «εγκεφαλικά νεκρών» που επανήλθαν από αυτή την κατάσταση.

Τα ζωτικά όργανα των «δωρητών» παίρνονται ενώ αυτοί είναι ακόμα ΖΩΝΤΑΝΟΙ, με αποτέλεσμα να γίνεται βίαιη διακοπή της ζωής τους κατά τη διαδικασία της λήψης των οργάνων τους.

Πολλοί και κορυφαίοι επιστήμονες στην Ελλάδα (Κ. Καρακατσάνης 2001, Ε. Παναγόπουλος 1998, Μ. Βρεττός 1999, Ι. Κουντουράς 1999, Κ. Χριστοδουλίδης 1995, Ν. Μπαλαμούτσος 1999, Ν. Κωνσταντινίδης 1999, Μ. Γκιάλα 1999, A. Αβραμίδης 1995, Π. Κούγιας 1999, Α. Γουλιανός 1999, κ.α.) και στο εξωτερικό (R.D. Truog 1992, D.A. Shewmon 1997, R.M. Taylor 1997, κ.α.), εκφράζουν σοβαρές επιστημονικές ενστάσεις και δεν διστάζουν να προτείνουν ακόμη και την πλήρη εγκατάλειψη της έννοιας του «Εγκεφαλικού Θανάτου».

Ο Καθηγητής Παιδ. Αναισθησιολογίας στο κορυφαίο Πανεπιστήμιο των Η.Π.Α., Harvard, και Διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας στο Πανεπιστημιακό, Παιδιατρικό Νοσοκομείο Βοστώνης Dr. Robert D. Truog δηλώνει:

«O Εγκεφαλικός Θάνατος παραμένει ασυνάρτητος στη θεωρία και συγκεχυμένος στην πράξη. Επιπλέον, ο μόνος σκοπός που εξυπηρετεί αυτή την έννοια (του εγκεφαλικού θανάτου), είναι η διευκόλυνση εξεύρεσης οργάνων προς μεταμόσχευση. 

Γι’ αυτό, άλλωστε, και «εφευρέθηκε» μόλις το 1968 η έννοια του «εγκεφαλικού θανάτου» από κάποιους επιστήμονες του Harvard.»

Το γεγονός του θανάτου είναι μεγάλο μυστήριο, θα μας πουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, και κανείς δεν γνωρίζει ούτε πρόκειται ποτέ να γνωρίσει, πότε (ποια ακριβώς χρονική στιγμή) η ψυχή αποχωρίζεται από το σώμα...

Όσο η καρδιά λειτουργεί, η ψυχή είναι ενωμένη με το σώμα.

Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος, όταν ρωτήθηκε περί μεταμοσχεύσεων, αντιτάχθηκε κατηγορηματικά στη μεταμόσχευση ζωτικών οργάνων (όργανα χωρίς τα οποία ο δότης δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει), για δύο λόγους:

Πρώτον: «αποτελεί ανεπίτρεπτη παρέμβαση, αντιστρατευόμενη στο δημιουργικό έργο του Θεού, από την μια, θανατώνοντας τον δότη, και από την άλλη δημιουργώντας μας την έπαρση για την ζωοποίηση του λήπτη».

Και δεύτερον: «Θα γίνει αιτία εφευρέσεως τρόπων να σκοτώνουν τους ασθενείς, για να πάρουν τα όργανά τους».

Ο Άγιος Πορφύριος ήταν αντίθετος με την μεταμόσχευση συμπαγών οργάνων από «εγκεφαλικώς νεκρούς». Έκανε την εξής σύσταση σε ζεύγος που ήθελε να δωρίσει τα όργανα του παιδιού τους μετά από σοβαρό ατύχημα: 

«Ένας θάνατος υπάρχει. Να δώσετε μόνον τους κερατοειδείς χιτώνες των οφθαλμών...»

Ο ευρισκόμενος στην κατάσταση του λεγόμενου «εγκεφαλικού θανάτου» είναι βαριά πάσχων ασθενής και όχι νεκρός...

Με τη λήψη των ζωτικών οργάνων από «εγκεφαλικώς νεκρό» ασθενή, αυτός οδηγείται δια της βίας στον οριστικό κλινικό θάνατο...

αυτή η ενέργεια, με τα κριτήρια της Ορθόδοξης Θεολογίας, ισοδυναμεί με Φόνο. 

Θα πουν ότι η δωρεά οργάνων είναι αυτοθυσία και πράξη ευγενική, πράξη ανθρωπιάς και αλτρουϊσμού. Αυτό δεν είναι αλήθεια...

Αυτός που ορίζει πότε θα πεθάνουμε είναι ο Δημιουργός μας και όχι εμείς.

Στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη, αλλά και στην Υμνογραφία της Εκκλησίας μας, με έμφαση τονίζεται ότι κύριος της ζωής και του θανάτου είναι μόνον ο Δημιουργός.

Ακόμη και όταν υπάρχει συναίνεση, η «ΔΩΡΕΑ» ΖΩΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ, διότι αφαιρεί από τον δότη την δυνατότητα της μετάνοιας να πει δηλαδή, έστω και τελευταία στιγμή, «Συγχώρα με, Θεέ μου» και να σώσει ο Θεός ενδεχομένως την ψυχή του.

ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ - ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ - ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ

Δημοσίευμα Εφημερίδας: «ΑΓΩΝΑΣ» (Α.Φ. 193)

Πηγή: Πνεύματος Κοινωνία

Αντιγραφή: Αναβάσεις

http://agiopneymatika.blogspot.gr

ΚΗΔΕΙΑ Η ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ; ΠΕΡΙΦΡΟΝΤΙΣ ΤΑΧΤΟΠΟΙΗΣΗ Ή ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΗ «ΣΤΑΧΤΟΠΟΙΗΣΗ»;

Κηδεία ή αποκαΐδια;

Περίφροντις ταχτοποίηση ή περιφρονητική «σταχτοποίηση»;

Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος

Η ελληνική λέξη «κηδεία» ερμηνεύεται στα έγκυρα λεξικά ως «εκφορά νεκρού, ταφή, ξόδι», όπου «ξόδι» σημαίνει έξοδος, (εξ – οδεύω) δηλαδή, αναχώρηση από αυτήν τη ζωή για την άλλη. Λέξη του γλωσσοπλάστη λαού, η οποία ταυτίζεται νοηματικά με την ονομασία:«Εξόδιος Ακολουθία», όπως την ονομάζει η Εκκλησία. Το δε ρήμα «κηδεύω» σημαίνει στην πρώτη του έννοια φροντίζω, κατόπινενταφιάζω και επίσης δίνω σε γάμο. Ακόμη και το ρήμα «κήδω, κήδομαι» έχει την έννοια τουφροντίζω. Ούτως ή άλλως όμως και τα δυο ρήματα ετυμολογικά παράγονται από τη λέξη«κήδος», που σημαίνει «φροντίδα».

Από τις λίγες αυτές λεξιλογικές αναλύσεις φαίνεται ξεκάθαρα πως η λέξη κηδεία δεν είναι και δεν σημαίνει απλώς μια τυπική θρησκευτική τελετουργία, αλλά έχει βαθύτερη φιλάνθρωπη πνευματική διάσταση, που απορρέει από τη φυσική κλήση του ανθρώπου αλλά θεμελιώνεται και από τη διδασκαλία της Αγίας μας Εκκλησίας.  

Η φροντίδα και η ταφή των νεκρών είναι πανάρχαιο έθιμο των πολιτισμένων λαών. Στηρίζεται στην Αγία Γραφή και απορρέει από την πίστη ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος από γη «και εις γην απελεύσεται». Η Ορθόδοξη Εκκλησία, φροντίζει με ακρίβεια τα της ταφής, δίνοντας βαρύτητα στην ιερότητα της ψυχής και του σώματος, κατά την χριστιανική δογματική διδασκαλία. Η ταφή αποτελεί «μακροχρόνιον ιερόν έθος», το οποίο ο ίδιος ο Κύριος τήρησε.

Η Εκκλησία έχει την δική της Παράδοση. Είναι γνωστή η ιδιαίτερη φροντίδα για την τακτοποίηση του νεκρού. Με σεβασμό στο νεκρό σώμα αποδίδονται όλες οι τιμές, μέχρι να γίνει η ταφή και να κλειστεί ο τάφος. Φροντίδα με απόλυτη σχολαστικότητα πολλές φορές, με όλες τις προπεμπτήριες υποχρεώσεις για το τελευταίο ταξίδι.

Αλλά και πάλι ο τάφος συνεχίζει να είναι για πολύν καιρό το κέντρο του ενδιαφέροντος των αγαπητών προσώπων του νεκρού. Είναι τόπος προσκυνήματος και επικοινωνίας με αυτόν. Προσφέρει  παρηγοριά, ανάπαυση και ελπίδα στις ψυχές των συγγενών και φίλων. Όλα αυτά γίνονταν και συνεχίζουν να γίνονται κατά τη φυσική κλίση και επιθυμία της ψυχής του ανθρώπου. Δεν είναι τύπος. Είναι βαθιά ανθρώπινη ανάγκη, καθιερωμένη από αιώνων.

Εκτός αυτού οι επισκέψεις στους τάφους και τα κοιμητήρια γενικά δε μένουν στο επίπεδο  ενός απλού περιπάτου για ψυχική ανακούφιση. Η παρουσία του Ορθοδόξου Χριστιανού στον τάφο και στο κοιμητήριο είναι προσευχητική. Συνηθίζουμε στον τάφο να κάνουμε προσευχή για την ανάπαυση των κεκοιμημένων μας. Μάλιστα όχι μόνο των δικών μας αλλά και όλων όσοι είναι ενταφιασμένοι εκεί και «πάντων των απ` αιώνων τω Θεώ ευαρεστησάντων».

Όταν η επίσκεψη στα κοιμητήρια συνοδεύεται από τη μνήμη της τελευταίας εικόνας, εκείνης που ο νεκρός τοποθετούνταν στον τάφο, γεννιέται μέσα στην ψυχή η αίσθηση της παρουσίας του και η παρηγοριά είναι μεγάλη. Γι` αυτό βλέπουμε πολλές φορές, κυρίως γυναίκες, λόγω του ευαίσθητου συμπαθητικού, να κλαίνε αλλά και να  «συνομιλούν» πάνω από τον τάφο. Ναι, γι` αυτές η «συνομιλία» είναι πραγματική. Αυτό το φαινόμενο είναι μια ζώσα κατάσταση, που καταπραΰνει  τις πληγές, δίνει ανακούφιση στον πόνο και στέλνει αχτίδες παρηγοριάς στην καρδιά. Δεν είναι λοιπόν τυχαία όλα αυτά ούτε κατάλοιπα καθυστερημένων μυαλών άλλων εποχών. Είναι πολύ ανθρώπινα και διαχρονικά.

Πάντως ο ελληνικός λαός περιποιείται τους τάφους των κεκοιμημένων του και προσπαθεί τακτικά να τους επισκέπτεται. Αυτή η εξοικείωση με τους τάφους και τα κοιμητήρια δείχνει την αγάπη των Ορθοδόξων προς τους κεκοιμημένους τους κι ακόμη την ελπίδα για την μέλλουσα ζωή και τη συνάντηση με αυτούς. Ακούμε πολλές φορές στις κηδείες από στόματα απλών ανθρώπων  αυθόρμητους θρηνητικούς «διαλόγους» με  επικλήσεις, παρακλήσεις για συγχώρεση, για συγγνώμη, για παραλήψεις και αθετήσεις στη σχέση τους με τον νεκρό, υπενθυμίσεις περιστατικών που βίωσαν αντάμα στην εδώ ζωή, που επιβεβαιώνουν την πίστη στην αθανασία και στην αιώνια ζωή, αλλά πως συνεχίζεται και πέρα από τον τάφο η ζωντανή σχέση και επικοινωνία.

Πολύ όμορφα μας θυμίζει ο Γεώργιος Δροσίνης το κομμάτι αυτό της πίστης μας και με ένα πραγματικό καλλιτέχνημα εκφράζει την αλήθεια της Εκκλησίας μας, δίνοντας κουράγιο και ελπίδα σ` αυτούς που στερούνται αγαπημένα πρόσωπα:

               Τι λοιπόν;

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
 Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε

τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ' απ' το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα
κι αντί να 'ρθει μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Κηδεία λοιπόν ή αποκαΐδια; Φροντίδα ή περιφρόνηση στο δημιούργημα του Θεού;Σήμερα, η αποστασία του ανθρώπου από τον ευαγγελικό νόμο, ανάμεσα στα τόσα αναφυόμενα «μοδάτα» τραγικά και αφύσικα και παρά φύση φαινόμενα,  τείνει να καταστήσει ως μόδα και το κάψιμο του νεκρού. Να γίνει ανίερη παράδοση η καύση στο υλικό μεν, αλλά ένα από τα υποστατικά μέρη του όντος που λέγεται άνθρωπος, στο σώμα. Στο ιερό αυτό μέρος «της αρμονικής συμφυίας με την ψυχή», που τον υπηρέτησε στο διάβα της ζωής με απόλυτη υπακοή. Του έδωσε όλες τις δυνάμεις του, για να ικανοποιήσει τα θελήματά του. Ή τον διακόνησε, για να προκόψει στη ζωή, να πετύχει στα όνειρά του. Να υπηρετήσει τον συνάνθρωπο και  το Θεό του. Του προσφέρθηκε, τέλος πάντων, για να ζήσει όπως εκείνος θέλει. Και που υπέστη εντέλει το αποτέλεσμα της φθαρτότητας και ακολούθησε τη φυσική του κατάληξη, το θάνατο. Αξίζει πραγματικά τέτοια μεταχείριση στο «δοχείο» της υπάρξεώς μας;

Αν πιστεύουμε πως τα λείψανα των αγίων είναι αγιασμένα και προσφέρουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, σ` όσους προσέρχονται με πίστη για προσκύνηση, αν το πιστεύουμε, τότε αποκλείεται παντελώς το δικαίωμα της καύσης, διότι θα στερηθούμε από μόνοι μας αυτό το δώρο του Θεού. Παράλληλα θα αμφισβητήσουμε τη δυνατότητα του αγιασμού διά της «καθόλου» μεθέξεως στη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αυτό θα είναι ύβρις και αυτοπροαίρετος αποκλεισμός από τη σωτηρία.

  Όχι. Όχι με τον κόσμο και την απιστία. Όχι με το δαιμονικό και αλυσιδωτό γκρέμισμα των παραδόσεων, οι οποίες στηρίζουν το Γένος μας αιώνες τώρα και του δίνουν αυτήν την ιδιαίτερη δυναμική της ύπαρξής  του και τη λεβέντική και αξιοπρεπή στάση του απέναντι στα θεμελιώδη γεγονότα της ζωής. Όχι με την άρνηση και την απαξίωση του αγαπημένου πλάσματος του Θεού. Όχι στην ανυπακοή του θελήματος του Θεού, αλλά σεβασμός στην ευλογημένη  κληροδοσιά των Πατέρων μας.

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος
Κιλκίς, 5-7-2017

http://aktines.blogspot.gr

ΤΑΦΗ, ΚΑΥΣΗ Ή ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ;

Ταφή, καύση ἤ ἀνάσταση νεκρῶν σωμάτων;

Πολύ προπαγάνδα γίνεται τίς τελευταῖες ἡμέρες ὑπέρ τῆς καύσεως τῶν σωμάτων τῶν νεκρῶν. Μάλιστα δέ ὑψηλά ἰστάμενα πρόσωπα, ὅπως ὑπουργοί καί βουλευτές, ἀπ᾽ ὅλο δυστυχῶς τό πολιτκό φάσμα τοῦ τόπου μας, βγαίνουν στά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως καί καταθέτουν τήν γνώμη τους γύρω ἀπό τό θέμα καί ὑπερθεματίζουν τήν καύση τῶν νεκρῶν. Ἡ ὅλη προπαγάνδα ἐντείνεται καί ἀπό τήν πρακτική πού ἐφήρμοσαν ἄλλα δημόσια πρόσωπα, ὅπως τραγουδιστές καί ἠθοποιοί, πού ἐπέλεξαν ὄχι νά ταφοῦν, ἀλλά νά καούν τά σώματα τους. Καλλιεργεῖται ἔτσι ἔντονα στόν λαό μας ἡ προοπτική τῆς καύσεως. Ἡ Κυβέρνηση ἐπιθυμεῖνά καταθέσει σχετικό νομοσχέδιο στό ἑλληνικό κοινοβούλιο, ὥστε νά ἐπιτρέπεται αὐτή ἡ πρακτική. Ὑπῆρξαν καί δημοσιεύματα, τόσο σέ πανελλαδικό ὅσο καί σέ τοπικό ἐπίπεδο στήν πόλη τῆς Καλαμάτας, πού παραπλανοῦσαν τόν λαό γύρω ἀπό τό ζήτημα. Πού βρίσκεται ἡ ἀλήθεια; Ποιά εἶναι ἡ ὀρθόδοξη στάση ἀπέναντι σ᾽ὅλα αὐτά;

Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἀποφανθεῖ μέ φωτισμό Θεοῦ ὅτι ἡ καύση τῶν νεκρῶν εἶναι μιά ἀπάνθρωπη καί ἀπαράδεκτη πρακτική. Ἀποτελεῖ ἄλλωστε ἀσέβεια στά νεκρά σώματα. Ἀρχαῖοι πολιτισμοί ὑψηλῆς στάθμης εἶχαν ὡς πρακτική τους τήν ταφή τῶν νεκρῶν. Ἀντιθέτως πολιτισμοί μέ χαμηλή κουλτούρα ἐφήρμοζαν τήν καύση τῶννεκρῶν τους. Μιά τέτοια μέθοδος διακοπτεῖ τήν συνέχεια τῆς ἱστορίας ἑνός λαοῦ. Ἐδώ πολλές φορές γίνονται μελέτες καί ἐξετάσεις DNA πάνω σέ ἀνακαλυφθέντα ὀστά ἀπό τήν ἀρχαιότητα, γιά νά λάβουμε ἱστορικές πληροφορίες ἤ γιά νά ἀνακαλύψουμε τήν ταυτότητα τῶν προσώπων. Ἄν εἴχαμε καύση ἀντί ταφῆς ὅλα αὐτά τά δεδομένα θά εἶχαν ἐξαφανισθεῖ. Εἶναι ἐκπληκτικό ὅτι σέ μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις καί μάχες μέσα στήν διαδρομή τῆς ἱστορίας γίνονταν ἀνακωχές ὥστε νά συγκεντρωθοῦν τά σώματα τῶν νεκρῶν. Τόσο σεβασμό ἔδειχναν! Ἐδῶ ὑπάρχουν νόμοι τῆς Πολιτείας πού προστατεύουν τά σώματα τῶν νεκρῶν. Ἄν κάποιος ἀσεβήσει στό λείψανο ἑνός κεκοιμημένου διώκεται γιά περιύβριση νεκροῦ. Ἀπαγορεύεται ἀκόμη ἡ τυμβωρυχία, τό ἄνοιγμα δηλαδή τῶν τάφων, μέ κακόβουλη διάθεση.

Ἀλλά γιά τιμήσει κάποιος τό σῶμα ἑνός  νεκροῦ πρέπει νά κατανοεῖ τήν πραγματική ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Πόσο ὑψηλή ἀξία ἔχει! Ὅτι τό ἔλαβε ὡς τέλειος ἄνθρωπος, χωρίς τήν ἁμαρτία, ὁ Ἴδιος ὁ Θεός, ὅταν ἦρθε ἀνάμεσά μας ὡς ἄνθρωπος. Τό ἔκαμε ῾῾στολή τῆς Θεότητος῾῾, κατά τήν σοφή ρήση τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου. Τό ἔπλασε μέ τά δημιουργικά χέρια τῆς ἀγάπης Του. Εἶναι θεόπλαστο τό ἀνθρώπινο σῶμα. Δέν μᾶς ἀνήκει, εἴμαστε ἁπλῶς διαχειριστές του. Γι᾽ αὐτό καί δέν μποροῦμενάτό θανατώσουμε με ὁποινδήποτε τρόπο ἤ νά κάνουμε εὐθανασία ἤ νά τό κάψουμε μετά θάνατον. Ἐξάλλου ὁ Χριστός μας«κατετέθη ἐν μνήματι», ὅταν ὡς ἄνθρωπος μετεῖχε τοῦ θανάτου καί κατόπιν ἐτάφη, δέν κάηκε. Ἀκολουθοῦμε τήν πρακτική πού ὁ Κύριος ἐφήρμοσε. Τρανή ἀπόδειξητοῦ πόσο τιμᾶ τό ἀνθρώπινο σῶμα ὁ Θεός εἶναι ἡ μόνιμη χάρη πού ἀφήνει πάνω στά ἁγιασμένα μέλη τῶν σωμάτων τῶνἁγίων, τάἱερά τους λείψανα. Ἔχουμε μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς πολύτιμους θησαυρούς πλῆθοςἀφθάρτων σκηνωμάτων, π.χ. τοῦ Ἁγίου Διονυσίου στήν Ζάκυνθο ἤ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στήν Κέρκυρα, ἤ τμήματα ἱερῶν λειψάνων, ὅπως τήν χείρα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Πρόδρομου στήν Μονή Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί πολλά ἄλλα. Ἄν ἐφαρμόζαμε καύση νεκρῶν δεν θα εἴχαμε τέτοια θαυμαστά σημεῖα, πού ἐνεργοῦν καί διαπιστωμένα θαύματα διά τῆς χάριτος τοῦΘεοῦ. Πόσο ἄσχημο εἶναι, και ἀπό συναισθηματική πλευρά,νά βλέπει κάποιος τόν ἄνθρωπό του νά καίγεται! Πού θά πάς μετά νά προσευχηθείς, ν᾽ ἀνάψεις τό καντήλι, νά τόν αἰσθανθείς κοντά σου; Δίπλα σέ μία σταχτοδόχο; Πραγματικά ἀπάνθρωπο!

Καί ἡ Ἐκκλησία μας δέν μπορεῖ νά τελέσει τή νεκρώσιμη ἀκολουθία σέ κάποιον πού ἀπέρριψε τήν πίστη, τήν διδασκαλία καί τήν πρακτική της γύρω ἀπό τό σῶμα, τήν ταφή, τήν ἀνάσταση. Πῶς τολμοῦν ὁρισμένοι νά λέγουν ὅτι οἱ ἱερεῖς εἶναι ὑποχρεωμένοι νά κάμουν κηδεία, ἐπειδή εἶναι δημόσιοι ὑπάλληλοι; Εἶναι πρωτίστως λειτουργοί Ὑψίστου. Πληρώνονται ἀπό τό κράτος, διότι εἶναι ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας γιά ὅσα πῆρε ἀπό τήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῶν κατά καιρούς παραχωρήσεων.Δέν μπορεῖνά ἐπιβάλει κάτι τέτοιο στούς ἱερεῖς. Θά εἶναι ὠμή παρέμβαση στά θέσμια τῆς Ἐκκλησίας.Ἔτσι θα καταργηθοῦν οἱ «διακριτοί ρόλοι» ἀπό πλευρᾶς Ἑλληνικοῦ Κράτους.

Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι τά σώματά μας προορίζονται γιά τήν κοινή ἀνάσταση τῶν νεκρῶν στήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας. Μπορεῖ μέν τώρα νά φθείρονται, νά θάπτονται, ἀλλά ἔχουν κατόπιν αἰώνια προοπτική! Θά ἀναστηθοῦν! Θά τοποθετηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, πού ἦταν ἐν ζωῆ δίκαιος, δεξιά τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ, στόν Παράδεισο, ὅπως ὁ ἀναληφθείς στοῦς οὐρανούς Χριστός μας.Τά σώματα μας θα εἶναι τότε, ὅπωςτό ἀναστημένο και θεωμένο ἀνθρώπινο σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅπως ἐμφανιζόταν στούς μαθητές ἐπί 40 ἡμέρες μετά τήν τριήμερη ταφή καί την Ἀνάσταση Του. Ἐπομένως ἄς σεβόμαστε το σῶμα πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, ἄς ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία πού τό φθείρει, ἄς το ἁγιάζουμε με ἔργα θεάρεστα καίἄςτό τιμοῦμε καί μετά θάνατον μέ τήν εὐλογημένη ταφή καί ὄχι μέ τήν πολυέξοδη καί ἀσεβή καύση!

Χριστιανική Ἕνωση Καλαμάτας

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: ΤΑΦΗ Ή ΚΑΥΣΗ; ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ ΛΗΘΗ Ή ΑΙΩΝΙΑ ΜΝΗΜΗ;

του Μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου

Υπάρχουν δυό βασικές αλήθειες για την Ορθόδοξη χριστιανική πίστη σχετικά με τον άνθρωπο. Η πρώτη είναι ότι ο άνθρωπος έχει ψυχοσωματική οντότητα και η δεύτερη ότι η ψυχή του είναι αιώνια στη φύση της. Το σώμα του είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με την ψυχή του και η ψυχή με την θεική πραγματικότητα.

Η Εκκλησία δεν έχει μόνο διδασκαλία περί της ψυχής, αλλά βαθιά εμπειρία της. Δεν έχει απλά άποψη επί του θέματος έχει βίωση αληθείας. Η αποκάλυψή της δεν της προσφέρεται μόνον διδακτικά, αλλά της επαληθεύεται βιωματικά. Δεν λέει αυτό που ξέρει αλλά μεταγγίζει αυτό που ζεί. Όταν βλέπει τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, δεν αντικρίζει σ᾿ αυτόν μόνο το σώμα του η τη χρονική παρουσία του, αλλά βλέπει την εικόνα του Θεού να αντικατοπτρίζεται στην ψυχή του και διακρίνει την αιώνια διάστασή του. Αυτό πως να το αρνηθεί η Εκκλησία;

Άνθρωπος δεν είναι το σώμα, η υγεία, αυτό που βλέπουμε. Ούτε πάλι η ψυχή ως διάθεση, ως ψυχισμός, ως έκφραση των εγκεφαλικών λειτουργιών, ως φυσικό στοιχείο συμπεριφοράς – αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Ο θησαυρός της ανθρώπινης υπόστασης είναι η ψυχή ως πρόσωπο, ως εικόνα της θεικής δόξης, ως αυτεξούσιο, ως δυνατότητα μετοχής στην αιωνιότητα, ως χάρις αυθυπέρβασης. Κάθε τι που σχετίζεται με την ψυχή αποτελεί ιερό γεγονός η στοιχείο έχει να κάνει με την σωτηρία, τον εξαγιασμό, την ένωση με τον Θεό, την βίωση της αιώνιας προοπτικής του ανθρώπου. Αυτό είναι το στοιχείο που, επειδή είναι υπαρκτό καθιστά τον άνθρωπο ιερό.

Η ψυχή μ᾿ αυτήν την έννοια, περιφρουρείται μέσα στο σώμα που το μεταμορφώνει σε ναό. Το σώμα που διαφυλάσσει το θησαυρό της ψυχής δεν είναι φυλακή. Ένα σώμα όμως που εν ζωή δεν το σεβαστήκαμε, ούτε καν φιλόζωα το διατηρήσαμε, που βιολογικά μεν το περιποιηθήκαμε στα εργαστήρια, ουσιαστικά όμως το καταστρέψαμε στην πρακτική της ζωής ένα σώμα στο οποίο η ιατρική δεν καλείται να θεραπεύσει μόνο τις συνέπειες της φυσιολογικής φθοράς επάνω του, αλλά και του ανορθόδοξου τρόπου και της αντίληψης ζωής μέσα του, ένα σώμα που η ίδια η ψυχή μας το αγνόησε, και αντί μαζί του να επιτελέσει τον ιερουργικό σκοπό της, ικανοποίησε τις φιλήδονες τάσεις και τις αμαρτωλές διαθέσεις της -και μάλιστα με την αποδοχή και νομική κάλυψη της κοινωνίας-, αυτό το σώμα είναι εύκολο αυτή η κοινωνία και ψυχή να θέλουν να το κάψουν για να ολοκληρώσουν το έργο τους και να εξαφανίσουν την ασέβειά τους.

Για την Εκκλησία τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Το σώμα, όσο ο άνθρωπος είναι εν ζωή, το βλέπει ως θυσιαστήριο. Γι᾿ αυτό και η βάναυση επέμβαση επάνω του και η υποταγή του στις ορμές, που δουλώνουν το αυτεξούσιο, δηλώνουν ασέβεια και αποτελούν βεβήλωση και αμαρτία. Η συντήρηση και τροφοδοσία του γίνεται πάντοτε με προσευχή -προσευχές της τραπέζης- η φροντίδα της υγείας του που συνδυάζεται με μυστήριο – το ευχέλαιο-, η αναπαραγωγή του με άλλο μυστήριο – το γάμο- και τέλος ο εξαγιασμός του επιτυγχάνεται με την μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού.

Μόλις ο άνθρωπος πεθάνει, το σώμα του γίνεται λείψανο. Τότε αυξάνει και ο σεβασμός μας σ᾿ αυτό. Το λείψανο αποτελεί την ανάμνηση μίας ιερουργίας που μέσα του επιτελείτο – της σωτηρίας της ψυχής- και την υπόμνηση μίας άλλης που τώρα «αγνώστως» συνεχίζεται έξω από αυτό- της δόξης της ψυχής. Το σώμα δεν περιμένει την καταστροφή του, αλλά την «ετέρα μορφή του» (Μαρκ. ιστ´ 12), την αναμόρφωσή του «εις το αρχαίον κάλλος». Αυτή είναι η αιτία που η Εκκλησία προσεγγίζει το σώμα με ιδιαίτερο σεβασμό και αισθήματα ιερά. Δεν καίμε τους ναούς, πολλώ δε μάλλον τους έμψυχους ναούς.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το σώμα είναι κάτι που δεν εγγίζεται και στο οποίο αρνούμεθα κάθε παρέμβαση. Το σώμα είναι το υποκείμενο στη φθορά στοιχείο του ανθρώπου. Η φυσική φθορά είναι η ισχυρότερη ίσως υπόμνηση της πτωτικής μας φύσεως. Κάθε βίαιη κίνηση που συνηγορεί στη συρρίκνωσή του, προσβάλλει και την ψυχή. Για τον λόγο αυτό, στο σώμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά, αναστέλλοντας την εξέλιξη της φθοράς, όταν και όσο μπορούμε. Η διαδικασία της πρέπει να είναι εντελώς φυσική και ποτέ εξαναγκασμένη. Την αναλαμβάνει μόνον ο Θεός μέσα από τις συνθήκες που ο ίδιος προνοεί η η φύση μέσα από την ευθύνη που της έχει ανατεθεί. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος που η Εκκλησία μας αρνείται την καύση των νεκρών. Αφήνει στη φύση να αναλάβει την ευθύνη της φθοράς του σώματος. Δεν το καίει, αλλά το αφήνει να σβήσει. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που η φύση επιτρέπει να μείνει κάποιο υπόλειμμα, αυτό έχει το λόγο του. Όταν και η φύση αρνείται την ολοσχερή διάλυσή του ανθρωπίνου σώματος, τότε η νομοθετημένη καύση του δεν είναι πράξη επιλήψιμης βίας;

Τα οστά υπαινίσσονται ότι τα σώματα έχουν μεν όλα μία ομοιότητα, αλλά έχουν και διαφορές. Άλλα είναι τα κοκαλάκια ενός μικρού παιδιού στη θέα τους και άλλα ενός ενήλικα. Άλλα ενός ανθρώπου και άλλα κάποιου ζώου. Όταν όμως καούν, η στάχτη εξομοιώνει τα πάντα. Και στην περίπτωση αυτή που διατηρείται και δεν σκορπίζεται, δεν διακρίνονται οι διαφορές, έχουν εξαλειφθεί για πάντα. Μαζί με τα χαρακτηριστικά του προσώπου, έχει εξαφανιστεί και η εικόνα του ανθρώπου μόλις δε σκορπιστούν και τα υπολείμματα της στάχτης,μαζί με τα ψήγματα του κοινωνικού σεβασμού, οριστικοποιείται και η διαγραφή κάθε ίχνους παρουσίας του. Ο υπαρκτικός θάνατος έχει προσυπογράψει τον φυσιολογικό.

Το υπόλειμμα του ανθρώπου δεν είναι η ισοπέδωση και η απουσία, αλλά η ταυτότητα και του είδους και του προσώπου και η παρουσία. Ο αγώνας να διατηρήσουμε τα οστά, τα λείψανα, ο,τι περισσότερο από τον άνθρωπο μπορούμε σ᾿ αυτόν τον κόσμο, ισοδυναμεί με την ανάγκη μας να διατηρηθεί όσο περισσότερο γίνεται το πρόσωπό του στον άλλο. Ο σεβασμός μας στα νεκρά λείψανα πιστοποιεί την πίστη μας στην αθάνατη ψυχή.

Οι νεκροί δεν είναι «πεθαμένοι» αλλά κεκοιμημένοι. Τοποθετούνται με σεβασμό στον τάφο, στραμμένοι προς ανατολάς με την προσδοκία της αναστάσεώς τους. Η Εκκλησία συνειδητά αρνείται τον όρο «νεκροταφεία» και επιμένει στον όρο «κοιμητήρια». Και το κάνει αυτό όχι για λόγους ψυχολογικού -για να μην αγριεύουμε- αλλά για λόγους καθαρά πνευματικούς: νεκρός δεν σημαίνει τελειωμένος (που έχει τελειώσει) αλλά τετελειωμένος (που έχει τελειωθεί). Τέλος δεν σημαίνει λήξη, αλλά τελείωση. Τα οστά των νεκρών αποτελούν ανάμνηση της παρελθούσης ζωής τους, ενθύμηση της παρούσης καταστάσεώς τους, αλλά και υπόμνηση της μελλούσης προοπτικής μας. Αυτά με κανένα νόμο δεν καίγονται.

Η Εκκλησία δεν τιμά το σώμα και χωριστά την ψυχή, αλλά τον σύνδεσμο των δυό, τον άνθρωπο ως όλον. Στον κίνδυνο να ξεχαστεί ο άνθρωπος, επειδή δεν φαίνεται η ψυχή του, διατηρούμε το σώμα, που δεν μας την θυμίζει μόνο όταν λειτουργεί αλλά και όταν απλά υπάρχει. Η οριστική καταστροφή του σώματος, η καύση του, δεν είναι καύση νεκρού ανθρώπου -κάτι που καίγεται – αλλά προσπάθεια καύσης της ζωντανής ψυχής του, κάτι που δεν καταστρέφεται.

Η ψυχή ζεί. Αυτό φαίνεται από το ότι τα λείψανα έχουν ζωή όχι βιολογική βέβαια αλλά κάποιας μορφής πνευματική, που όμως διαπιστώνεται. Όταν έχουμε άτομα που η βίωσή τους της πνευματικής πραγματικότητος ήταν τόσο έντονη ώστε και από τότε που ζούσαν εν χρόνω την παχύτητα αυτού του κόσμου, αυτά να λειτουργούν στις συχνότητες του άλλου, τότε ο θάνατός τους είναι κοίμηση που αποτυπώνεται στα λείψανά τους. Είναι πολύτιμη εμπειρία της Εκκλησίας, διαρκώς επαληθευόμενη, ότι πλείστα όσα εξ αυτών εμφανίζουν ιδιάζουσα χάρι. Είναι γνωστό ότι συχνά τα λείψανα των αγιορειτών μοναχών αλλά και των άλλων εξαγιασμένων ανθρώπων που η ζωή τους τίμησε το σώμα και η ψυχή τους φανέρωσε μεγαλύτερη ευρωστία και ζωτικότητα από αυτό, διατηρούν μία εντυπωσιακή ευκαμψία για ώρες μετά θάνατον. Δεν κοκαλώνουν!

Αλλά και η αποδεδειγμένη ευωδία, το κέρινο χρώμα τους, η θαυματουργική χάρι τους η η φυσική αφθαρσία ολόσωμων αγίων, στοιχεία ασυνήθη και φυσικώς ανεξήγυτα, είναι αναμενόμενα φαινόμενα της πνευματικής πραγματικότητος. Αυτά τα λείψανα, για την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση και συνείδηση, αποτελούν περιουσία πολυτιμότερη και από τη διδασκαλία της θησαυρούς αναγκαιότερους και από τα σκεύη της. Στα λείψανα των μαρτύρων της εδράζονται οι άγιες τράπεζές της. Αν αυτά κάψει, θα έχει ήδη θυσιάσει τα ιερά θυσιαστήριά της θα έχει καταστρέψει τα ζωτικά σπλάχνα της.

Η ψυχή υπάρχει, ζεί και αναγνωρίζει το σώμα της και μετά θάνατον. Βλέπει και μπορεί να αντικρύσει την καύση του. Άραγε θα την εγκρίνει; Η ίδια στην κατάσταση που είναι δεν βλάπτεται από τις δικές μας ενέργειες ούτε και όταν της καταστρέφουν το δικό της σώμα.

Η ασέβεια επάνω της όμως φθείρει εμάς. Το ηθικό κριτήριο σε μία τόσο καίρια απόφαση για την Εκκλησία είναι πνευματικό δεν έχει να κάνει με τις επιλογές μίας πεθαμένης κοινωνίας, μίας κοινωνίας που αρνείται την αθανασία της, αλλά με τις προτιμήσεις της αθάνατης ψυχής, της ψυχής που επιβεβαιώνει την αιωνιότητά της.

Αν μας ρωτούσαν πως θα προτιμούσαμε να φύγει απ᾿ αυτόν τον κόσμο κάποιος δικός μας: από εγκεφαλική αποπληξία, από καρδιακή ανακοπή, με παραμορφωτικά εγκαύματα, η να αποτεφρωθεί από ανάφλεξη και πυρκαγιά, έχω την εντύπωση πως ο τραγικότερος τρόπος θα ομολογούσαμε πως είναι ο τελευταίος.Είναι φυσικό στον άνθρωπο, όταν αποχαιρετά τον άνθρωπό του, να θέλει να αντικρύσει για τελευταία φορά την οικεία σ᾿ αυτόν όψη και όχι το αποτρόπαιο κατάντημά του σε απάνθρωπη, ανοίκεια και απρόσωπη στάχτη. Η λεπτή αγάπη των στιγμών εκείνων εκφράζεται ως ανάγκη να αγκαλιάσει κανείς, να φιλήσει, να χορτάσει το βλέμμα του, να εκδηλωθεί τρυφερά πάνω στο άψυχο σώμα. Αν μας πληγώνει η βία της φύσεως, πως εμείς επιλέγουμε τη βία του αυτεξουσίου μας; Όταν κάτι είναι πολύτιμο και το χάνουμε, προσπαθούμε να κρατήσουμε όσο περισσότερο απ᾿ αυτό μπορούμε. Ποτέ δεν νομοθετούμε τη βίαιη μείωση του τελευταίου ανεκτίμητου υπολείμματός του.

Η απόφαση ότι δεν έχουμε χώρο στα κοιμητήριά μας ισοδυναμεί με προσβολή. Αν δεν έχουμε, να δημιουργήσουμε χώρο. Η αγάπη δημιουργεί και χώρο και προϋποθέσεις. Η χρηστική ανάγκη ποτέ δεν είναι ουσιαστική και πάντα πιστοποιεί τη στενότητα του καρδιακού χώρου. Η ανάγκη του σεβασμού είναι πολύ μεγαλύτερη γι᾿ αυτόν που τον εκχωρεί παρά γι᾿ αυτόν που αποδέχεται.

Έτσι που βαδίζει η κοινωνία μας δεν θα έχει μόνον έλλειψη χώρου, αλλά και ανθρώπους δεν θα βρίσκει για να θάψουν, ίσως και να κάψουν, τους νεκρούς της. Στο απέραντο γηροκομείο του «πολιτισμένου» κόσμου μας, όπου οι νέοι τείνουν να γίνουν πολύ λιγότεροι από τους ηλικιωμένους και οι γεννήσεις πολύ πιο σπάνιες από τους θανάτους, θα υπάρχουν νεκροί και όχι νεκροθάφτες. Αντί να ενδιαφέρεται η κοινωνία μας για την αρχή της ζωής, π.χ. το δημογραφικό πρόβλημα, υπερ-απασχολείται με το τέλος, την καύση. Η ίδια νοοτροπία που αποφεύγει, τη γέννηση, δηλαδή τη ζωή, αυτή που απορρίπτει και τους γέρους, αυτή που προτείνει την ευθανασία, αυτή που η ίδια δεν αντέχει και τους νεκρούς αρνείται τη δημιουργία και επιλέγει την καύση. Αυτή υπογράφει το οριστικό τέλος του τέλους το τέλος του σκοπού το τέλος του ανθρώπου.

Αυτοί που αγνόησαν το δικαίωμα του ανθρώπου για το Θεό και πρόσβαλαν τα απαράγραπτα δικαιώματα του Θεού για τον άνθρωπο, αυτοί και μόνον μπορούν να επικαλούνται τα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα για να νομιμοποιήσουν την ασέβειά τους στον άνθρωπο.

Η καύση των νεκρών δεν είναι ατομικό δικαίωμα του νεκρού πλέον ανθρώπου. Η διατήρηση του σώματός τους αποτελεί κοινωνική υποχρέωση σεβασμού και επιβιώσεως του προσώπου του. Είναι αδύνατο το θέλημα του ενός -και ας αποκαλείται αυτό δικαίωμα- να προσκρούει στην ανάγκη για σεβασμό του συνόλου. Δεν μπορεί να είναι δικαίωμα κάποιου να τον … κάψουμε εμείς! Το θέμα δεν είναι αν κάποιος επιθυμεί να καεί. Είναι αν η κοινωνία θα δεχθεί να τον κάψει.

Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το δικό της τέλος: τον μηδενισμό της. Μία κοινωνία που δεν αντέχει τον άνθρωπο ούτε στην ασθένειά του, ούτε στην αδυναμία του, ούτε στον θάνατό του, μία κοινωνία που καίει τους νεκρούς της, μία κοινωνία που καταστρέφει και την ανάμνηση της ζωής και την ενθύμηση των μελών της -αυτό είναι τα λείψανα- μία κοινωνία που κάνει την αρχή του ανθρώπου τεχνητή και μηχανική και το τέλος του οριστικό και αμετάκλητο, μία κοινωνία που αρνείται την πνοή του αιώνιου και εγκλωβίζεται στην ασφυξία του εφήμερου, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η κοινωνία με τη ζωή; Ακόμη και οι άθεοι υπογράμμιζαν την ανάμνηση των επίγειων θεών τους με ταριχεύσεις των σωμάτων τους (περίπτωση Λένιν), η όπου αυτό δεν ήταν δυνατόν, με κατασκευές αγαλμάτων και ψεύτικων ομοιωμάτων.Φαίνεται πως το αποτέλεσμα του ανθρωπισμού χωρίς Θεό, του πολιτισμού χωρίς αξίες και του μηδενισμού χωρίς σκοπό, το αποτέλεσμα της σύγχυσης της αθείας, είναι η εξαφάνιση του ανθρώπου, η καύση και του τελευταίου υπολείμματός του. Η καύση των νεκρών οδηγεί στην καύση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Κατόπιν τούτων, δεν είναι ότι δεν της επιτρέπεται, αλλά η Εκκλησία αδυνατεί και αρνείται να δεχθεί μία απλώς χρηστική και καθόλου πειστική λύση ελάσσονος πρακτικής βαρύτητος και να θυσιάσει το βίωμα του σεβασμού της στη θεικότητα του προσώπου του κάθε ανθρώπου, πολλώ μάλλον του ανθρώπου που αυτή βάφτισε στη κολυμβήθρα της, τιμώντας ταυτόχρονα και την ψυχή και το σώμα του. Το μείζον δεν μπορεί να υποταχθεί στο έλασσον. Είναι αδύνατον όποιος πιστεύει στην Εκκλησία και αποδέχεται την πρόταση ζωής της, όποιος ζεί την πραγματικότητα της ψυχής, όποιος σέβεται τον άνθρωπο να μην τιμά και το σώμα. Το σώμα χρήζει μεγαλύτερης τιμής και σεβασμού από την κοινωνία μετά θάνατον απ᾿ όση περιποίηση και προστασία δέχθηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του.

ΔΩΡΕΑ ΖΩΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ: Η ΠΑΓΙΔΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

"Εἶναι ζήτημα μιᾶς νέας ἠθικῆς τάξης πού ταιριάζει στή συμφεροντολογική κοινωνία μας" 

Άλλο πράγμα είναι η θυσία και άλλο πράγμα η αρπαγή ζωτικών οργάνων από ΖΩΝΤΑΝΟ άνθρωπο. Εάν κάποιος ήταν ΝΕΚΡΟΣ, εις τι θα εχρησίμευαν τα νεκρά όργανά του;

Τα όργανα τα παίρνουν από ζωντανούς ανθρώπους δολοφονώντας τους ή εξαπατώντας τους. Τα νεκρά όργανα τα θάβουμε, δεν τα μεταμοσχεύουμε! Πολλά ερωτηματικά εγείρονται πίσω από αυτή την ιστορία: Κανονικό εμπόριο οργάνων, εξαπάτηση, πελάτες, μεσάζοντες, γιατροί, απαγωγές, κυκλώματα κ.α. Ρίζα της είναι η απιστία προς τον Θεόν. Τοις πάσι γνωστόν, περιπτώσεις ανανήψεως κλινικά "νεκρών".

 Ο π. Εὐθυμίος  Μουζακίτης μας αναλύει αυτήν την κατάσταση: Στη σημερινή ἐποχή  τῶν ἰατρικῶν ἐπιτευγμάτων καί τῆς παραπληροφόρησης, κυκλοφορεῖ  μία λανθασμένη ἀντίληψη  ὅτι ἡ δωρεά ὀργάνων σώματος εἶναι ἡ μεγαλύτερη προσφορά, ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη ἀνθρωπιᾶς καί μεγαλοψυχίας.  Μ’ αὐτό τό ἐπιχείρημα προτείνουν στούς ἀνθρώπους νά γίνουν δωρητές ὀργάνων.  Κάθε “ἐγκεφαλικά νεκρός” μπορεῖ νά θεωρηθεῖ  "δότης ὀργάνων". Αὐτό σημαίνει ὅτι κύρια ὄργανα μποροῦν νά χρησιμοποιηθοῦν ὡς μοσχεύματα γιά ἀσθενεῖς πού δηλώνονται σέ μία λίστα γιά μεταμόσχευση.  Ὁ δότης, νοσηλεύεται ἤδη σέ μία μονάδα ἐντατικῆς θεραπείας συνδεδεμένος σέ πολλά μηχανήματα πού βοηθοῦν τή λειτουργία τῆς καρδιάς καί τῆς ἀναπνοῆς.

 Ὁ (σημερινός...) κώδικας δεοντολογίας  γιά τίς μεταμοσχεύσεις εἶναι σαφής: 

«Ὅταν ἕνας ἀσθενής βρίσκεται στό στάδιο κατά τό ὁποῖο εἶναι ἀδύνατη ἡ ἀντιστροφή τῆς τελειωτικῆς διαδικασίας γιά τήν παύση τῶν ζωτικῶν λειτουργιῶν, οἱ ὁποῖες διατηροῦνται μέ τεχνητά μέσα, οἱ γιατροί προκειμένου νά προβοῦν σέ ἀφαίρεση ὀργάνων, πιστοποιοῦν τό θάνατό του (πρίν νά πεθάνει!) λαμβάνοντας ὑπόψιν τά πλέον σύγχρονα δεδομένα τῆς ἐπιστήμης.  Ἔργο τοῦ Νοσηλευτῆ πού μετέχει στή διαδικασία εἶναι ἡ συνδρομή τοῦ ἰατρικοῦ ἔργου καθώς καί ἡ λήψη κάθε ἀπαραίτητου μέτρου γιά τή διαπίστωση ὅτι τηρήθηκαν οἱ κείμενες διατάξεις, τό ἀπόρρητο, καθώς καί ὅτι ὁ δότης οὐδέποτε ἐκδήλωσε ἀντίθετη βούληση εἴτε γραπτά, εἴτε διαμέσου τῶν συγγενῶν του !   

Στά τέλη τῆς δεκαετίας του ‘60, τό Ἑνιαῖο Νομοσχέδιο γιά τή Δωρεά Ὀργάνων (Uniform Anatomical Gift Act) ψηφίστηκε σέ κάθε πολιτεία τῆς Ἀμερικῆς. 

 Ἡ νομοθεσία αὐτή ἐπιτρέπει σέ ἄτομα, πού εἶναι ἀκόμη ἐν ζωῆ, νά συναινέσουν στή δωρεά ὁποιουδήποτε μέλους τοῦ σώματός τους μετά τό θάνατό τους!

 Ἐάν ὁ ἀποθανών δέν ἔχει συναινέσει, ἀλλά οὔτε καί ἔχει ἀπαγορεύσει ρητά μιά τέτοια δωρεά, τότε οἱ συγγενεῖς του ἔχουν τό δικαίωμα νά συναινέσουν ἀντ’ αὐτοῦ. 

Τά τελευταῖα χρόνια ὅμως, ἡ ἀνάγκη γιά μεταμοσχεύσιμα ὄργανα εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε, στήν πραγματικότητα, ὁ καθορισμός τοῦ θανάτου γίνεται γιά νά ἐξασφαλιστεῖ ἡ παραγωγή καί ἡ προμήθεια τῶν «ἀναγκαίων» ὀργάνων. (Άρθρο Γ.Σουλιώτη)

Τό νομικό πλαίσιο γιά τίς μεταμοσχεύσεις ὀργάνων συντάχθηκε γιά νά νομιμοποιήσει τήν καινούργια πραγματικότητα.  Αὐτό τό πλαίσιο λοιπόν δέν μπορεῖ νά ἀπαντήσει , οὔτε νά καλύψει ζητήματα ἠθικῆς φύσης πού προκύπτουν. Μποροῦμε να τερματίσουμε κάποιον βαριά ἀσθενῆ γιά νά ζήσει κάποιος ἄλλος; 

Γιά τόν καθένα πού θέλει νά συνεχίζει νά ζεῖ, κάποιος ἄλλος πρέπει νά πεθάνει.  

Γιατί μεταμόσχευση ὀργάνων;

Εἶναι ζήτημα μιᾶς νέας ἠθικῆς τάξης πού ταιριάζει στή συμφεροντολογική κοινωνία μας.  Οἱ γιατροί καί οἱ νομοθέτες θεολογοῦν, κρίνοντας αὐτοί  ποιό εἶναι τό σωστό καί ποιά εἶναι ἡ φιλανθρωπία. Τήν ἀξία τῆς ζωῆς τοῦ καθενός τήν καθορίζουν οἱ νόμοι τοῦ κράτους καί τό ποῦ ἀνήκει κανείς, σέ ἐκείνους πού τοποθετοῦνται στόν προϋπολογισμό τοῦ θανάτου ἤ στούς ἄλλους, γιά τή μεταμόσχευση ὀργάνων.  

 Ἡ κοινωνία μας θεσμοθετεῖ τό «δίκιο τοῦ ἰσχυροτέρου» ἀφού οἱ δότες, (πτωματικοί, μογγολάκια, ανεγκέφαλα ἔμβρυα), δέν μποροῦν νά ὑπερασπίσουν τόν ἑαυτό τους.

Στό θεραπευμένο λήπτη χτυπάει ἡ καρδιά πιό δυνατά; Μπορεῖ νά ἀγαπήσει τώρα πιό πολύ τόν πλησίον του;   Ὅταν σέ ἕναν ἀσθενῆ ἀπό Parkinson ἔχουν μεταμοσχευτεῖ κύτταρα ἀπό ἔμβρυα καί χάρη σ’ αὐτά μπορεῖ νά χαμογελᾶ ξανά, ποιανοῦ εἶναι τό χαμόγελο; Τοῦ ἀσθενῆ ἤ τοῦ ἐμβρύου πού δέν τό ἄφησαν νά γεννηθεῖ;

Προοπτική τοῦ μέλλοντος

Τό κράτος πρόνοιας δυστυχῶς συρρικνώνεται, καί αὐτό πού μένει εἶναι ἕνα σύμπλεγμα οἰκονομίας καί τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν πού τήν ὑπηρετοῦν. 

Οἱ “ἐκκλησιαστικοί” ταγοί καί οἱ νομοθέτες δέχτηκαν τά περί τῆς «ἀνθρώπινης βιομάζας».

Παλιότερα, μέ τούς δούλους, ὁ ἀφέντης εἶχε ἀπώλεια, ὅταν αὐτοί πέθαιναν. 

Σήμερα μπορεῖ νά κερδίσει μέ τό θάνατό τους. Ὁ καθένας εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου πολύτιμος, ὡς νεκρός ἤ ἐν ζωῆ, δέν ἔχει σημασία.  Ἡ κοινωνία μας ὅπως ἐξοντώνει τά “μογγολάκια” ἔμβρυα, μέ τήν πρόφαση νά μήν ταλαιπωροῦνται αὐτά, οἱ γονεῖς καί ἡ κοινωνία, ἔτσι ἐξοντώνει καί τούς ἀσθενεῖς πού δέν εἶναι χρήσιμοι στούς συγγενεῖς καί στήν οἰκονομία τοῦ κράτους.

Ἔτσι λοιπόν οἱ θανατοποινίτες στήν Κίνα δέν πυροβολοῦνται γιά νά πεθάνουν, ἀλλά γιά νά τραυματιστοῦν ἀφοῦ ὁ θάνατος θά ἐπέλθει μέ τήν ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων τους γιά μεταμοσχεύσεις.  Σύμφωνα μέ τούς Βρετανούς χειρουργούς πού ἔκαναν τήν καταγγελία, οἱ ἡμερομηνίες ἐκτέλεσης τῶν θανατοποινιτῶν ἐπιλέγονται σέ σχέση μέ τίς ἀνάγκες τῶν ἀσθενῶν πού περιμένουν μοσχεύματα, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι πολλοί Δυτικοί.  Οἱ ὀργανώσεις ὑπεράσπισης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων κατηγοροῦν ἀπό καιρό τήν Κίνα γιά ἀφαίρεση καί παράνομη πώληση ὀργάνων θανατοποινιτῶν, ὁ ἀριθμός τῶν ὁποίων ἀνερχόταν σέ 3.400 ἄτομα τό 2004, σύμφωνα μέ τή Διεθνῆ Ἀμνηστία.  Πολλά νοσοκομεῖα κατηγοροῦνται ἐπίσης ὅτι ἀφαιροῦν παράνομα, ὄργανα ἀπό τά θύματα τῶν τροχαίων.(20-4-2006 BBC). 

Ἐξάλλου, σέ μία πρόσφατη μελέτη τῆς Εὐρωπαϊκῆς  Ἕνωσης σχετικά μέ τή διαμόρφωση τοῦ νομικοῦ καθεστῶτος γιά τίς μεταμοσχεύσεις δόθηκε ἰδιαίτερο βάρος στήν οἰκονομική ἐπιβάρυνση τῆς χρόνιας νοσηλείας τῶν θυμάτων ἀπό τροχαῖα καί πόσο αὐτή ἡ ἰσόβια νοσηλεία ἐπιβαρύνει τόν κρατικό προϋπολογισμό…

Στό «ἀπελευθερωμένο» Κόσσοβο βρίθουν τά στρατόπεδα ἐξόντωσης ἀνηλίκων πού τά ὄργανά τους πουλιοῦνται στίς διεθνεῖς ἀγορές.

Ἄλλα δημοσιεύματα ἀναφέρουν σκάνδαλο μέ κλεμμένα μοσχεύματα ἀπό τίς ΗΠΑ πού χρησιμοποιήθηκαν στήν Αὐστραλία. (Ναυτεμπορική).

Διεθνεῖς ἀντιδράσεις προκάλεσαν καί οἱ ἀποκαλύψεις τῆς Κάρλα Ντελ Πόντε, πρώην εἰσαγγελέως τοῦ Διεθνοῦς Ποινικοῦ Δικαστηρίου γιά τά ἐγκλήματα πολέμου στήν πρώην Γιουγκοσλαβία, ὅτι στή διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου στό Κόσοβο οἱ ἀντάρτες τοῦ UCΚ ἀφαίρεσαν τά ὄργανα ἑκατοντάδων Σέρβων κρατουμένων καί τα μετέφεραν στά Τίρανα γιά νά πωληθοῦν. 

Στό βιβλίο της ἡ Ντελ Πόντε ἀναφέρει ὅτι οἱ ἐρευνητές της ἐπισκέφτηκαν ἕνα σπίτι στήν ἀπομακρυσμένη ὀρεινή περιοχή Μπάρελ τῆς Ἀλβανίας, τό ὁποῖο εἶχε χρησιμοποιηθεῖ ὡς αὐτοσχέδια κλινική γιά τήν ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων 300 Σέρβων πού εἶχαν αἰχμαλωτιστεῖ ἀπό τόν Ἀπελευθερωτικό Στρατό τοῦ Κοσόβου (UCΚ) καί εἶχαν μεταφερθεῖ μέ φορτηγά ἀπό τήν ἄλλη μεριά τῶν συνόρων, στήν Ἀλβανία. Ὅπως γράφει καί ἡ ἐφημερίδα «Γκάρντιαν», σύμφωνα μέ μάρτυρες, κατ΄ ἀρχήν ἀπό τούς αἰχμαλώτους ἀφαιρέθηκαν τά νεφρά καί ἀργότερα τούς ἀφαιροῦσαν καί ἄλλα ὄργανα, ἐνῶ οἱ κρατούμενοι-δότες ἱκέτευαν τούς γιατρούς νά τούς σκοτώσουν πιό γρήγορα.

Ἐδῶ ἀξίζει νά θυμίσουμε ὅτι ὁ ναζισμός, χρησιμοποιοῦσε τά κολαστήρια τῶν στρατοπέδων συγκέντρωσης γιά πειράματα ἀφαίρεσης καί μεταμόσχευσης μελῶν καί σπλάχνων μέ σκεπτικό τήν ἀποκατάσταση τῶν βαριά τραυματισμένων στρατιωτῶν, ἀλλά καί τή δημιουργία Νιτσεϊκής φιλοσοφίας ὑπερανθρώπων, πού νά μποροῦν νά ἐπιβιώνουν σέ σκληρές συνθῆκες μάχης.   Οἱ ναζί «ἐπιστήμονες», στά πλαίσια  τῶν πειραμάτων τους, δέν δίσταζαν νά λαμβάνουν μέλη ἀκόμα καί ἀπό ζωντανούς αἰχμαλώτους/δότες, γυναίκες καί παιδιά, χωρίς κἄν ἀναισθησία.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ἡ ὑπόθεση τῶν μεταμοσχεύσεων εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τή δυνατότητα λήψης ζωτικῶν ὀργάνων σέ κατάλληλη κατάσταση. Αὐτό σημαίνει ὅτι τά ὄργανα αὐτά θά πρέπει νά ἀφαιρεθοῦν ἀπό τό δότη ὁπωσδήποτε πρίν καταπαύσει ἡ καρδιακή λειτουργία, διότι ἡ κυκλοφορία τοῦ αἵματος εἶναι αὐτή πού τά συντηρεῖ στή ζωή.  Ἡ ἐπινόηση τοῦ ἀναπνευστῆρα ἔλυσε αὐτό τό ἀδιέξοδο, μιά πού στίς περιπτώσεις ἐγκεφαλικά νεκρῶν ἀτόμων στάθηκε ἔτσι δυνατό νά διατηρηθεῖ ἡ κυκλοφορία τοῦ αἵματος παρά τή νέκρωση τοῦ ἐγκεφάλου.  Αὐτή ὅμως ἡ ἰδιόμορφη ἰατρογενής κατάσταση ὁδήγησε στό παράδοξο φαινόμενο νά μιλοῦμε γιά νεκρούς πού ὅμως διατηροῦν ζωντανό σῶμα!  Γιά νεκρούς πού δέν ἔχουν “ξεψυχήσει”.

Ἡ ἐπικρατοῦσα ἄποψη μεταξύ τῶν εἰδικῶν ψευδο-ἐπιστημόνων καί ἁρμοδίων ἐπιτροπῶν εἶναι ὅτι βιολογικός θάνατος εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς λειτουργικῆς συνοχῆς τοῦ σώματος ὡς ὀργανισμοῦ.  Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θάνατος ἐπέρχεται ὅταν ἔστω μία ἐκ τῶν ζωτικῶν λειτουργιῶν (καρδιακή, ἐγκεφαλική, νεφρική, ἠπατική, πεπτική, πνευμονική κ.λ.π.) ἀδυνατεῖ νά ἐπιτελεσθεῖ, διότι τότε ἡ ζωή τοῦ ὀργανισμοῦ ὡς συνόλου καταργεῖται, ἔστω κι ἄν μέ κάποιο ὑποστηρικτικό τρόπο συνεχίσουμε τή λειτουργία ὁρισμένων ἐκ τῶν ὑπολοίπων. 

Δηλαδή ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος, σέ ἀντίθεση μέ τόν ὡς τώρα γνωστό φυσικό θάνατο, εἶναι ἰατρογενής ἔννοια, συνέπεια μιᾶς συμφεροντολογικῆς τεχνολογίας.

Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἔχουμε μπροστά μας ἕναν νεκρό καί αὐτός νά ἔχει ἐνδείξεις καί εἰκόνα ζωντανοῦ;  Εἶναι δυνατόν ἕνας νεκρός νά ἔχει ὄργανα πού λειτουργοῦν καί καρδιά πού πάλλεται;  Καί ἄν στό ἐπίπεδο τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσεως κάποιοι ἐπιμένουν ὅτι ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος δέν ἀντιλαμβάνεται, δέν πονᾶ, δέν ἀντιδρᾶ, ποιός μπορεῖ νά μᾶς βεβαιώσει ὅτι τή στιγμή πού κάποια, ἴσως ὅλα, πλήν τοῦ ἐγκεφάλου, ὄργανά του κάπως λειτουργοῦν, δέν ὑφίστανται παράλληλες λειτουργίες στήν ψυχή πού ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά ἀντιληφθοῦμε;  Σέ τελική ἀνάλυση, ὁ θάνατος πού  φτιάχνει ἡ τεχνολογία μᾶς ὁδηγεί σέ ἐντελῶς παράδοξη καί ἐξωπραγματική εἰκόνα γιά τό  θάνατο.  Ὑπάρχει θάνατος διαφορετικός ἀπό τόν κοινά ἀποδεκτό θάνατο;  Ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος εἶναι ἰατρογενές φαινόμενο, ἀποτέλεσμα τῆς μηχανικῆς ὑποστήριξης τῆς ἀναπνοῆς.  Τά ἐγκεφαλικά νεκρά ἄτομα ἐμφανίζουν στοιχεῖα πού παραπέμπουν σέ ζωή, καθώς εἶναι θερμά, ἔχουν καρδιακό παλμό καί αἱματική ροή, παράγουν οὖρα καί ἀπορροφοῦν καί μεταβολίζουν τίς τροφές.  Γιά νά γίνει μεταμόσχευση ἤπατος, καρδιᾶς, πνευμόνων,  χρειάζεται νά ὑποβληθεί ὁ δότης σέ ὁλική νάρκωση.  Γιατί λοιπόν σέ ἕναν “νεκρό”  χρειάζεται νά κάνουν νάρκωση;  Γιατί ὀνομάζουν τούς βαριά ἀσθενεῖς ἀνθρώπους πτωματικούς δότες ἤ νεκρούς;

 Ὁ βιολογικός θάνατος εἶναι ἕνα συμβάν, ὄχι μία διαδικασία.  Ὁ ἄνθρωπος πεθαίνει καί τήν ἑπόμενη στιγμή ἀρχίζει ἡ διαδικασία τῆς ἀποσύνθεσης.  Κάποιος εἶναι εἴτε ζωντανός εἴτε νεκρός, δέν μπορεῖ νά εἶναι καί τά δύο ἤ τίποτε ἀπό τά δύο.  Ὅταν κάποιος πεθαίνει εἶναι ζωντανός,  ὅταν ἔχει ἤδη πεθάνει καί ἔχει ἀρχίσει νά ἀποσυντίθεται τότε εἶναι νεκρός.

Πῶς λοιπόν τώρα πού δημιουργήσαμε ἀνθρώπους, πού ἐνῶ εἶναι ζωντανοί, νά προσδιορίσουμε τό θάνατό τους;  Πῶς μποροῦμε τήν ἀδιαμφισβήτητη αἴσθηση τοῦ θανάτου νά τήν ἀντικαταστήσουμε μέ ἕνα ἀμφισβητήσιμο ὁρισμό ἤ τήν ἀπόφαση κάποιας ἁρμόδιας ἐπιτροπῆς ἤ μία νομοθετική διατύπωση;

Οἱ ἐπίσημες Θέσεις τῶν θρησκειῶν γιά τή μεταμόσχευση ὀργάνων.

Γιά τούς μουσουλμάνους εἶναι ἀπαραίτητη ἡ περιφρούρηση τῆς ἀκεραιότητας τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἀκόμη καί μετά θάνατον, γιά τούς ὀρθόδοξους  Ἰσραηλίτες ὁ θάνατος ὑπάρχει ὅταν πάψει νά λειτουργεῖ ἡ καρδιά καί ὄχι ὁ ἐγκέφαλος. 

Οἱ Ἰάπωνες θεωροῦν ὅτι ὁ θάνατος εἶναι τελεσίδικος μόνο μετά τήν ἱερουργία τῆς ταφῆς καί τοῦ μνημοσύνου 49 ἡμέρες ἀργότερα. 

Ἀλλά ἀκόμη καί στίς ΗΠΑ τό 50% τῶν συγγενῶν θανόντων ἀρνεῖται τήν προσφορά ὀργάνων.(Εὐτ. Βορίδης 26/4/98 ΒΗΜΑ)

Γενικά τό φάσμα τῶν θέσεων τῶν διαφόρων θρησκειῶν πού παρατίθενται, κυμαίνεται μεταξύ ἐκείνων πού ὑποστηρίζουν τή δωρεά ὀργάνων, βλέποντάς την ὡς «πράξη φιλανθρωπίας, ἀδελφικῆς ἀγάπης καί αὐτοθυσίας» καί ἐκείνων πού τήν ἀπορρίπτουν ἀσυζητητί. 

Οἱ προτεσταντικές κυρίως «ἐκκλησίες» συνηθίζουν νά ὑπερασπίζονται μέ θρησκευτικό τρόπο τίς μεταμοσχεύσεις καί τήν ἀλόγιστη κερδοφορία μέ κάθε μέσο.

Συνήθως ἀπό τήν Ἁγία Γραφή οἱ ὑπέρμαχοι τῶν μεταμοσχεύσεων δανείζονται χωρία ὅπως : «Ὅλοι ἐμεῖς θέλουμε νά μιμηθοῦμε τήν χωρίς ὅρους ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας, πού εἶπε νά «ἀγαποῦμε τόν πλησίον μας» καί «νά κάνουμε στούς ἄλλους αὐτό πού θέλουμε νά κάνουν ἐκεῖνοι σ’ ἐμᾶς». 

Σκεφτεῖτε τή θυσία πού ὁ Ἰησοῦς ἦταν πρόθυμος νά κάνει, καθώς προσέφερε τό Σῶμα Του γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα καί μέ διάφορα χωρία τῆς Ἁγ. Γραφῆς ὑποστηρίζουν τή δωρεά ὀργάνων.  

Κατά κάποιο τρόπο προσπαθοῦν νά ἐξαναγκάσουν τούς ἀνθρώπους νά προσφέρουν ὑποχρεωτικά ὥς φιλανθρωπία  τά ὄργανά τους, “θέλουν δέν θέλουν”. 

Ἡ Ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας

Τά ἐδάφια αὐτά, ἀλλά καί ἄλλα πού προβάλλονται, δέν πείθουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὑποστήριζε τή δωρεά ὀργάνων (καί τήν κερδοφορία τρίτων ἀπό τέτοιες «δωρεές»). Ἀντίθετα μάλιστα, ἡ Ἐκκλησία ἔχει καταδικάσει ὡς κακόφρονες αἱρετικούς αὐτούς πού ἐθελοντικά ἀποσποῦν κάποιο μέλος τοῦ σώματός τους, γιά νά κάνουν “καλοσύνη” ἤ “φιλανθρωπία”.(Πηδάλιον, σελ.23)  Ψεύδονται προσπαθώντας νά πνίξουν τόν ἄγραφο νόμο πού ἔχει βάλει ὁ Θεός μέσα στόν ἄνθρωπο πού εἶναι τό: «οὐ φονεύσεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, οὐκ ἐπιθυμήσεις ὅσα ἀνήκουν στόν πλησίον σου....»(10 ἐντολές – Λουκᾶ ιη΄ 20)

Μποροῦμε νά ἀγαποῦμε καί νά θυσιαζόμαστε ἄν θέλουμε γιά τόν συνάνθρωπό μας, μή φονεύοντας, μή ψευδομαρτυρώντας, μήν ἐπιθυμώντας ὅσα ἔχει ὁ πλησίον μας.

Ὁ Θεός ἔδωσε ἐντολή στούς Ἀποστόλους καί στήν Ἐκκλησία, νά μήν ἀφαιρεῖ κανείς ἄνθρωπος μέρος ἤ μέλος τοῦ σώματός του γιά κανένα λόγο.

Οἱ Ἀποστολικές διαταγές λένε:  Ὅποιος ἀκρωτηριάζει ἕνα μέλος τοῦ σώματός του εἶναι ἐχθρός τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, καί φονιάς τοῦ ἑαυτοῦ του.  Ὅποιος θέλει νά ἀκρωτηριάσει, ἤ εὐνουχίσει τόν ἑαυτό του, ἤ βάλει ἄλλον νά τό κάνει νά ἀφορίζεται ἀπό τά μυστήρια καί ἀπό τήν ἐκκλησιαστική συνάθροιση τῶν Χριστιανῶν τρία χρόνια, ἐπειδή μέ αὐτόν τόν τρόπο γίνεται  ἐπίβουλος τῆς ζωῆς του. (Ἀποστ. Διατ. κα΄ κβ΄ κδ΄ ) Τά ἴδια λέει καί ὁ πρῶτος κανών τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Τό ἴδιο ἐπιτίμιο ἔχουν καί ὅσοι κακόφρονες αἱρετικοί, πού ἀκούγοντας τά λόγια του Κυρίου: «ἀνίσως τό χέρι σου ἤ τό πόδι σου σέ σκανδαλίσει ἔκοψον αὐτά..» τά ἑρμηνεύουν κατά γράμμα καί ὄχι τροπολογικῶς (Πηδάλιον, σελ.23).  Στό αὐτό πνεῦμα εἶναι καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.(Ἅγιοι Χρυσόστομος, Θεοφύλακτος, Ἐπιφάνιος, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, κ. ά.)  Ὁ Μέγας Βασίλειος χαρακτηριστικά λέγει ὅτι τό γένος αὐτό τῶν ἀνθρώπων πού ἀφαιροῦν (θεληματικά) κάποιο μέλος τοῦ σώματός τους εἶναι ἄτιμοι, πανώλεθροι, ἄνανδροι, σιδηροκατάδικοι, καί ἄλλα.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κρίνει τόν “ἐθελοντή δότη” ὡς “κατάρας ὑπεύθυνο”, ἀφοῦ θεληματικά ἀποκόπτει μέλος ἀπό τό σῶμα του, ἔστω κι ἄν τό κάνει αὐτό γιά τό καλό τῆς ψυχῆς του καί τῶν συνανθρώπων του (Πηδάλιον, σελ23).

Στήν Ἐκκλησία μας ὁ σκοπός δέν ἁγιάζει τά μέσα.

Δέν ὑπάρχει φιλανθρωπία ἤ ἀγαθοεργία πού γίνεται μέ ἔγκλημα γιά ὁποιονδήποτε λόγο, καί δέν ἐπιτρέπεται ἡ εὐθανασία.

Δέν μπορεῖ κάποιος νά γίνει ἐθελοντής δότης ὀργάνων πρίν πεθάνει διότι αὐτό εἶναι αὐτοκτονία καί δέν σώζεται.  Εἶναι σάν νά λέει στό Θεό ὅτι: “πρίν  μοῦ πάρεις τήν ζωή, ἔχω τό δικαίωμα νά τήν ἀφαιρέσω ἐγώ”.  Ἀφοῦ ὁ καθένας πού ἀποφασίζει νά δώσει τή συγκατάθεσή του γιά κάτι τέτοιο, στήν πραγματικότητα ἐξουσιοδοτεῖ μέ τόν πιό ἐπίσημο τρόπο κάποιους πού θέλουν νά λέγονται γιατροί, νά τόν τεμαχίσουν ζωντανό. 

Ἀκόμα ὁ δότης συμπαρασύρει στήν ἁμαρτία τοῦ φόνου καί ὅσους συμμετέχουν στήν λήψη τῶν ὀργάνων.

 Ἡ ἐθελοντική θυσία τοῦ δότη εἶναι ἀντίθετη μέ τή θυσία τοῦ Χριστοῦ.  Διότι ὁ Χριστός, δέν ζήτησε ἀπό τόν Ἰούδα νά τόν προδόσει οὔτε ἀπό τούς στρατιῶτες, τούς Ἀρχιερείς ἤ τό λαό νά τόν σταυρώσουν.  Ἀντίθετα μάλιστα, προσπαθοῦσε νά τούς ἀποτρέψει ἀπό αὐτό τό μεγάλο θανάσιμο ἁμάρτημα πού ἐμπαθώς προσπαθοῦσαν νά διαπράξουν.

Γι’ αὐτό τό λόγο καί ὅσοι συμμετεῖχαν στήν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ ἁμάρτησαν θανάσιμα.

Ἀπαγορεύει ἡ  Ἐκκλησία τό φόνο.  Ὁ Γιατρός δέν μπορεῖ νά τερματίσει κάποιον ἀσθενῆ ἔστω κι ἄν αὐτός ἔχει δηλώσει “δότης ὀργάνων”.  Ἀν ὁ ἀσθενής πεθάνει μόνος του, δέν εὐθύνεται κανείς ἀπέναντι στό Θεό.  Ἄν ὅμως τόν τερματίσει ὁ γιατρός γιά ἀφαίρεση ὀργάνων, τότε χρεώνεται  αὐτός τό μεγάλο ἁμάρτημα τῆς ἐσκεμμένης κλοπῆς μετά φόνου καί ὄχι μόνο ὁ γιατρός ἀλλά καί ὅσοι συναινοῦν σ’ αὐτό. 

Πολύ περισσότερο ὁ Θεός ἀπαγορεύει τόν φόνο ἐκ προμελέτης.  Πρέπει λοιπόν μέ πολλή προσοχή νά δοῦμε, ὑπό τό φῶς τῆς διδασκαλίας τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, κατά πόσο ὁ ἀναπνευστήρας τροφοδοτεῖ μέ ὀξυγόνο ἁπλῶς ἕνα πτῶμα ἤ ἐάν διατηρεῖ στή ζωή ἕνα ζωντανό ἀνθρώπινο ὄν γιά “ἀνταλλακτικά”.  Δυστυχῶς οἱ ἀσθενεῖς συχνά ἀντιμετωπίζονται ἀπό τούς γιατρούς  καί ἀπό τό κράτος πρόνοιας ὄχι ὡς ἄνθρωποι, ἀλλά ὡς «χρήσιμα προ-πτώματα».

Ὁ λήπτης τοῦ ζωντανοῦ μοσχεύματος, γίνεται ὁ ἠθικός αὐτουργός τοῦ φόνου. Ἀποδέχεται νά πεθάνει κάποιος ἄλλος γι’ αὐτόν τόν ὁποῖο, κατά τήν ἰατρική δεοντολογία, δέν πρέπει νά μάθει ποτέ.  Κι αὐτό γιατί μέ τή μεταμόσχευση λαμβάνει προσωρινά τή σωματική του ὑγεία ἀλλά ὂχι τήν ψυχική. Τό ἰατρικό αὐτό ἐπίτευγμα,  διαφημίζει καί προβάλλει τόν λήπτη ἐνῶ τόν φόνο τόν ἀποκρύπτει. 

Τό  ἴδιο κάνουν καί τά μαιευτήρια, πού προβάλλουν τίς γεννήσεις, ἐνῶ τίς ἐκτρώσεις τίς ἀποκρύπτουν.  Τήν κλοπή ὀργάνων τή λένε δωρεά ὀργάνων καί τήν εὐθανασία τή λένε φιλανθρωπία.  Δέν μπορεῖ ὁ λήπτης νά κάνει “καρδιακή” προσευχή, μέ κλεμμένη καρδιά, διότι δέν εἰσακούγεται ἀπό τό Θεό ἐπειδή ἡ καρδιά πού ἔχει εἶναι προϊόν ἀδικίας καί φόνου.(Ἰακώβου β΄ 8-12)  

Κατά τήν  Ἐκκλησία μας, ὁ δότης, ὁ γιατρός, ὁ λήπτης, καί οἱ συνεργοῦντες ἐμπίπτουν σέ θανάσιμα ἁμαρτήματα καί  δέν μποροῦν νά σωθοῦν. (Ἐκτός κι ἄν μετανοήσουν ἀληθινά). Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ Θανάτου εἶναι μόνο ὁ Θεός.

Οἱ Γιατροί ὁμοιάζουν μέ τούς στρατιῶτες πού σταύρωσαν τόν Χριστό.  Οἱ συγγενεῖς πού δίνουν τόν ἄνθρωπό τους  στούς γιατρούς ὁμοιάζουν μέ τόν Ἰούδα.  Ὅσοι ἀποδέχονται αὐτή τήν κατάσταση ὁμοιάζουν  μέ τούς Ἀρχιερεῖς καί τούς Φαρισαίους, πού θέλησαν νά θυσιαστεῖ ὁ Χριστός γιά ἰδιοτελεῖς λόγους.  Τέλος, τόν Πόντιο Πιλάτο τόν παριστάνει τό Κράτος, τό ὁποίο νομοθετεῖ μέ βάση τό δικό του πολιτικό οἰκονομικό ὤφελος, τίς πιέσεις τῶν ἀντιΧριστιανικῶν συμφερόντων τοῦ λαοῦ καί μετά “νίπτει τας χείρας του”.   

 Γενικά αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ μεταμοσχεύσεις εἶναι μία καλοστημένη παγίδα τοῦ διαβόλου γιά νά μαζεύει ψυχές.

Ἀκόμη καί ἡ δωρεά μέ τόν δότη ἐν ζωῆ (δωρεά νεφροῦ γιά παράδειγμα) δέν εἶναι πάντα ἀποδεκτή».  (ΣΣ. Ὅμως ὁ δωρητής εἶναι ἄραγε πλήρως ἐνημερωμένος γιά τό πῶς θά ζήσει τήν ὑπόλοιπη ζωή του;  Πόσα θά στερηθεῖ στήν πράξη καί πόσο θά κινδυνεύσει στό μέλλον;  Σίγουρα ὄχι, ἄν κρίνουμε ἀπό τά παραδείγματα τῶν δοτῶν ἀπό τίς ἀνατολικές χῶρες καί τίς μαρτυρίες τους.

Πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι ἡ ἐπιστήμη θά συνεχίσει νά προχωρεῖ μέ βάση αὐτό πού ἔχει γίνει γνωστό ὡς «τεχνολογικά ἐπιβεβλημένο», δηλαδή, «ἄν μπορεῖ νά γίνει κάτι, πρέπει νά γίνει».  Ὡς Χριστιανοί, ὀφείλουμε νά ἰσοζυγίσουμε τή ζωή μας μέ τό Εὐαγγέλιο καί νά εἴμαστε ἕτοιμοι περιστασιακά νά ποῦμε «ὄχι» σέ ἰατρικά ἐπιτεύγματα, πού εἶναι ἠθικῶς ἀπαράδεκτα.  Πρέπει νά δείξουμε σέ ὅλους ὅτι, παρόλο πού ἐκτιμοῦμε τά ἐπιτεύγματα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, ἐντούτοις, στή Χριστιανική ἠθική αὐτά δέν ἔχουν τόν πρῶτο λόγο.

ΑΛΛΕΣ ΠΙΘΑΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

Δυστυχῶς δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ὑπάρχει πάντα καί ἡ πολύ σκοτεινή πλευρά τοῦ ἀνθρώπου.  Ὑπάρχει λοιπόν ὁ κίνδυνος νά δημιουργηθεῖ τό φαινόμενο τοῦ Καϊνισμού σέ φτωχές ἴσως οἰκογένειες, ὅπου κάποιο ἀπό τά παιδιά θά θυσιάζεται ἔντεχνα (μέ μιά κακοποίηση τύπου “ἀτυχήματος”), ὥστε ἡ οἰκογένεια νά ἐξασφαλίσει πόρους γιά τήν ἐπιβίωσή της. 

Ὑπάρχει ἡ περίπτωση νά δημιουργηθοῦν συμμορίες θανάτου πού θά ἐκτελοῦν ἀνθρώπους σέ διάφορα ἀτυχήματα (αὐτοκινητιστικά, ξυλοδαρμούς κλπ) ὥστε νά ὑπάρχει πάντα ὑλικό γιά μεταμόσχευση καί χωρίς κάποιο ἐνοχοποιητικό κίνητρο εἰς βάρος τους, ὥστε νά λειτουργοῦν ἀνενόχλητες. 

Ὑπάρχει ὁ κίνδυνος τά παιδιά πού εἶναι ἀπροστάτευτα νά εἶναι εὔκολος στόχος καί πηγή ὀργάνων, ὅπως καταγγέλλεται ἤδη γιά τούς μεταπράτες ἀπαγωγεῖς.  

Μπορεῖ δηλαδή νά ξεσπάσουν ἀνεξέλεγκτες κοινωνικές καταστάσεις.

ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ – ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Τελικά, ἡ μεταμόσχευση ὀργάνων θυμίζει τίς κανιβαλιστικές συνήθειες πρωτόγονων λαών πού θεωροῦσαν ὅτι τά σπλάχνα τῶν νεκρῶν ἀντιπάλων τους ἦταν ἕνας τρόπος ἄντλησης τῆς δύναμης τους. 

Ἄλλοι θυμοῦνται τήν ἱστορία τοῦ Φρανκεστάϊν, ἤ τίς ἱστορίες μάγων πού μέ κάποιο δαιμονικό τρόπο, προσπαθοῦν νά ἀπομυζήσουν τήν ζωϊκή ἐνέργεια τῶν συνήθως νεαρῶν θυμάτων τους μέ σκοπό τήν κατάκτηση τῆς αἰώνιας ζωῆς.   Ἕνα γνωστό παιδικό τραγουδάκι  μᾶς λέει: «ἦταν ἕνα μικρό καράβι πού ἤταν ἀταξίδευτο, καί σέ πέντε ἔξι ἐβδομάδες σωθήκαν ὅλες οἱ τροφές καί τότε ρίξανε τόν κλῆρο νά δοῦνε ποιός θά φαγωθεῖ καί ὁ κλῆρος πέφτει (συνήθως) στό πιό νέο, οέ οέ οέ οέ».   

Φυσικά σήμερα στόν πολιτισμένο κόσμο αὐτές οἱ πρακτικές δέν ἔχουν θέση.  Σωστά; 

Κι ὅμως ἡ ἀνθρωποφαγία δέν ἔχει πεθάνει.  Ἁπλῶς ἄλλαξε μορφή.   Ἔγινε ἐπιστημονικό ἐπίτευγμα καί φιλανθρωπικός σκοπός. Καθημερινά οἱ κινοῦντες τά νήματα θέλουν νά τρέφονται ἀπό σάρκες καί ψυχές καί οὔτε πού τό παίρνουμε χαμπάρι..... Βεβαίως ἡ ἀνθρωποφαγία μεταξύ "πολιτισμένων" γίνεται μέ τάκτ, διπλωματικά καί πολλές φορές χωρίς κἄν νά τό καταλαβαίνει τό "θῦμα". Τώρα οἱ ἀρχηγοί τῶν φυλῶν μας εἶναι παχιοί καί ροδαλοί μέ γραβάτες καί πτυχία.

Ἄν δέν παρουσιάζονταν σάν ἰατρογενεῖς αἰτίες, τότε ἡ ἁρπαγή ὀργάνων ἀπό ζωντανούς ὀργανισμούς θά χαρακτηριζόταν μέ συνοπτικές διαδικασίες φόνος. 

Ἔτσι παρουσιάζεται ἡ ἰατρική ἐπιστήμη νά δίνει ἄλλοθι σέ μία καταδικαστέα πράξη. 

Ὁ  Ὅρκος τοῦ Ἰπποκράτη ὅμως ἀναφέρει: «…νά θεραπεύω τούς πάσχοντες κατά τή δύναμή μου καί τήν κρίση μου χωρίς ποτέ ἑκουσίως νά τούς βλάπτω ἤ νά τούς ἀδικήσω…» καί ἀναρωτιέται κάποιος δίκαια, ἄν ἡ ἀπόσπαση ζωτικῶν ὀργάνων πού ἐπιφέρει ὁπωσδήποτε τόν θάνατο, δέν εἶναι βλάβη ἤ ἀδικία πρός τόν πάσχοντα ἀπό τόν ἰατρό;

Ἡ παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ Θεός θέλει νά φροντίζουμε τούς ἀσθενεῖς μέχρι τέλους, ἔστω κι ἄν δέν ἔχουμε κανένα ὤφελος ἀπό αὐτούς, ἔστω κι ἄν μᾶς ἐπιβαρύνουν οἰκονομικά.  Οἱ ὑποψήφιοι λῆπτες πού δέν δέχθηκαν μόσχευμα, καί τερμάτισαν -φοβούμενοι μήν ἀδικήσουν τόν πονεμένο συνάνθρωπό τους- ὑπολογίζονται ἀπό τήν  Ἐκκλησία ὡς Μάρτυρες, διότι μιμήθηκαν τό Χριστό στό μαρτύριο μέχρι τέλους.

Δέν φοβήθηκαν τό θάνατο, γιατί ἑνώθηκαν  μέ τό Χριστό προσδοκώντας ἀνάσταση νεκρών καί ζωή τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Δέν ὑπάρχουν «πτωματικές μεταμοσχεύσεις», διότι ὁ ἐγκεφαλικά νεκρός δέν εἶναι πτῶμα.  Ἐξακολουθεῖ νά κτυπᾶ ἡ καρδιά του καί νά ἀναπνέει. Δέν εἶναι νεκρός ἀλλά ζωντανός δότης.  Ἄν σταματήσει  ἡ καρδιοαναπνευστική λειτουργία, τά πρός μεταμό­σχευση ὄργανα εἶναι ἀκατάλληλα.  Οἱ ἐντολές «οὐ φονεύσεις, οὐ κλέψεις» καί ὁ ἱπποκράτειος ὅρκος περί τοῦ ὅτι ὁ ἰατρός πρέπει, μέχρι τελευταίας ἀναπνοῆς, νά φροντίζει νά σώσει τόν ἀσθενῆ καί τόν βαρύτατα τραυματισθέντα, μέχρι νά καταλήξει, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀγνοοῦνται καί νά παραβαίνονται μέ τήν ὕπουλη καί σκόπιμη θεωρία περί «ἐγκεφα­λικοῦ θανάτου».

Ἕνα ἀνεγκέφαλο παιδί, πού θεωρεῖται ἄχρηστο καί  ἴσως  ὄχι  ἐξ ὁλοκλήρου ἀνθρώπινο ἀπό μιά αὐστηρά κοινωνική σκοπιά, στά μάτια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα ἔμψυχο πρόσωπο, καί ἰσχύουν οἱ θεῖοι νόμοι καί ὄχι οἱ ἀνθρώπινοι.  Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τόν ἀσθενῆ σέ ἐπίμονη φυτική κατάσταση, πού δέν ἀντιδρᾶ καθόλου ἤ γιά τόν τραυματία, πού δέν μπορεῖ νά διατηρηθεῖ στή ζωή παρά μόνο μέἀναπνευστῆρα.

Ὁ ὑποψήφιος “δότης” καί ὁ ὑποψήφιος “λήπτης”, εἶναι βαριά ἀσθενεῖς ἄνθρωποι πού ἔχουν μεγάλη ἀνάγκη ἀπό βοήθεια καί θεραπεία ἀμφότεροι.  Ἡ θεραπεία γιά νά εἶναι ἀποδεκτή ἀπό Θεό κι ἀνθρώπους, ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος εἶναι διφυής πρέπει νά εἶναι ψυχοσωματική, πού σημαίνει ὅτι χρειάζονται μόνο τά νόμιμα (κατά Θεόν) μέσα.  Ὀρθή καί ἀληθινή ἰατρική ἐπιστήμη.  Οὔτε ὁ πρῶτος νά θανατώνεται οὔτε ὁ δεύτερος νά ζημιώνει τήν ψυχή του.

Ἡ ὀρθή τοποθέτηση γιά τίς μεταμοσχεύσεις  ζωτικών οργάνων, εἶναι ἡ ἀναζήτηση καί προώθηση  τεχνητῶν ἤ ζωικῶν μοσχευμάτων γιά τήν ἀνακούφιση καί τήν ὑγεία τῶν ἀσθενῶν, καί ἡ ἀνεύρεση νέων μεθόδων γιά τήν ἀποκατάσταση τῶν ἐγκεφαλικά “νεκρῶν” καί ὄχι ἡ μέχρι τώρα  ἄθλια κατάσταση.

Αὐτό θά συμβεῖ μόνο ἄν πιστεύουμε πραγματικά στό Θεό, πού εἶναι ὁ ἀληθινός ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ἄν ἀγαποῦμε ὅλους τούς ἀσθενεῖς συνανθρώπους μας ὅπως τόν ἑαυτό μας καί ἐργαζόμαστε προσευχόμενοι γιά τήν ὑγεία ὅλων.  

Του: Πρεσβυτέρου  Εὐθυμίου  Μουζακίτη,  ἐφημερίου Ἱ.Ν. Ἁγ. Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ Ἀμαρουσίου