ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ: Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΑΘΕΟΥ BLOGGER!!!

Χαίρετε. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβη σε μένα τον ανάξιο προ ολίγων μηνών. Έχω μεγαλώσει σε άθεη οικογένεια. Από μωρό παιδί έχω διδαχθεί το μίσος προς οποιαδήποτε θρησκεία, είτε αυτή ονομάζεται μουσουλμανισμός, είτε χριστιανισμός κ.τ.λ. Μεγαλώνοντας λοιπόν δημιούργησα το δικό μου blog – ιστοσελίδα, μέσα από το οποίο παρέθετα άρθρα ενάντια στην θρησκεία και ειδικότερα κατά του χριστιανισμού. Τα άρθρα μου περιείχαν αρκετά “σεβαστά” επιχειρήματα, μέσα από τα οποία θα μπορούσε κανείς όχι μόνο να απορρίψει την ύπαρξη του Θεού, αλλά και να μισήσει οτιδήποτε τον θυμίζει. Μεταξύ αυτών των επιχειρημάτων, η θεωρία της εξέλιξης, άλλα επιστημονικά επιχειρήματα, χωρία από την Παλαιά Διαθήκη τα οποία θεωρούσα ρατσιστικά και βίαια και άλλα πολλά.

Μέσω των άρθρων αυτών, έβγαζα τα απωθημένα μου εναντίον του Θεού και προσπαθούσα με κάθε τρόπο να χτυπήσω τον χριστιανισμό και να φέρω στην αθεΐα όσο το δυνατό περισσότερους πιστούς. Μέχρι που συνέβηκε το ακόλουθο θαύμα (εάν μπορεί να χαρακτηριστεί τέτοιο), το οποίο μου έχει αλλάξει ριζικά τη ζωή. Μερικούς μήνες πριν, στα γενέθλιά μου, μια αγαπημένη φίλη μου, η οποία από μικρή ήτανε στο δρόμο της εκκλησίας μου χάρισε για δώρο μια εικόνα του Χριστού. Εγώ απόρησα, γιατί όλοι οι φίλοι και φίλες μου γνώριζαν ότι από μικρός ήμουνα άθεος και ότι είχα απορρίψει κάθε πιθανότητα και ενδεχόμενο ύπαρξης του Θεού. Δέχτηκα όμως το δώρο αυτό και από ευγένεια τοποθέτησα την εικόνα του Χριστού στο δωμάτιό μου.

Ένα βράδυ λοιπόν, χωρίς να κατανοώ ακόμα το γιατί, άρχισα να “μιλάω” στην εικόνα του Χριστού και να της θέτω αρκετά ερωτήματα όπως “Αν υπάρχει Θεός, γιατί το κακό κυριαρχεί στον κόσμο”, “Γιατί ο Θεός δεν κάνει γνωστή την παρουσία του (αν υπάρχει) σε μένα και στους άλλους άθεους για να πιστέψουμε σε αυτόν” και άλλα τέτοιας φύσεως ερωτήματα. Ξαφνικά, αστραπιαία, φως απλώθηκε από την εικόνα σε όλο το δωμάτιό μου, ενώ παράλληλα ένα συναίσθημα που βίωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου με κατέλαβε. Μια εσωτερική αγαλλίαση, ένα αίσθημα που με διαβεβαίωνε για την ύπαρξη του Θεού, ενώ με δάκρυα στα μάτια ζήτησα συγχώρεση από τον Χριστό για όλα τα χρόνια που όχι μόνο τον αμφισβήτησα, αλλά και τον πολέμησα.

Έκτοτε έχω διαγράψει το αντι-χριστιανικό μου blog, προσεύχομαι στον Θεό να με συγχωρέσει για την ζημιά που έχω κάνει σε πολύ κόσμο με τα πρώην αθεϊστικά άρθρα μου. Επίσης, βρήκα ένα πνευματικό πατέρα τον οποίο εμπιστεύομαι και στον οποίο προσπαθώ να εξομολογούμαι σε τακτική βάση για όλες μου τις αμαρτίες. Η ζωή μου έχει αλλάξει ριζικά, αφού για πρώτη φορά εδώ και χρόνια βιώνω το αίσθημα της εσωτερικής ησυχίας και χαράς. Εύχομαι να διαδώσετε το πιο πάνω θαύμα προς δόξαν Θεού, ώστε περισσότερος κόσμος να πιστέψει και να επιστρέψει στο δρόμο του Θεού. Ευχαριστώ.

Κώστας

ΠΗΓΗ: ΕΛΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Ο ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΣ ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ 

«Μελίζεται και διαμελίζεται ό Αμνός του Θεού, 

ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος ο πάντοτε εσθιόμενος 

και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τούς μετέχοντας αγιάζων». 

Κάποιος Αναχωρητής, από αμάθεια πιο πολύ, δεν ήθελε να παραδεχτεί πως ο άγιος Άρτος, που μεταλαμβάνομε, είναι αυτό το Σώμα του Κυρίου. Οι Γέροντες που το έμαθαν, τον φώναξαν κι επεχείρησαν να του εξηγήσουν την ορθή άποψη της εκκλησίας για τα Άχραντα Μυστήρια, ώστε να τον βγάλουν από την πλάνη του. Εκείνος όμως δεν ήθελε με κανένα τρόπο να πειστεί. Οι Πατέρες τον άφησαν, αλλά έκαναν προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να καταλάβει την αλήθεια για να μη χάσει τους κόπους του. Μια Κυριακή ο Αναχωρητής παρακολούθησε τη Θεία Λειτουργία μαζί με δύο από τους Γέροντες από το Άγιο Βήμα του ναού της σκήτης. Τη στιγμή που ο Ιερεύς πήρε στα χέρια του το πρόσφορο, για να προσκομίσει, είδαν κατάπληκτοι ένα Βρέφος ξαπλωμένο επάνω στην Αγία Τράπεζα. Κι όταν άρχισε να διαμελίζει τον Άρτο, φάνηκε Άγιος Άγγελος επάνω από το θυσιαστήριο, κρατώντας μάχαιρα στα χέρια του. Διαμέλιζε κι αυτός, συγχρόνως με τον Ιερέα, το Θείο Βρέφος κι έχυνε το Αίμα Του στο Άγιο Ποτήριο. Ο πλανεμένος Αναχωρητής ταράχτηκε από το φοβερό εκείνο θέαμα. Η ταραχή του όμως μεταβλήθηκε σε τρόμο, που τον συγκλόνισε ολόκληρο, όταν υστέρα από λίγο, που πήγε να κοινωνήσει, είδε στο Άγιο Ποτήριο ανθρώπινη σάρκα στο αίμα. Κλαίγοντας τότε ομολόγησε την πλάνη του και παρακάλεσε τον Κύριο να σκεπάσει με τη Χάρη Του τα Θεια Μυστήρια για να τολμήσει να κοινωνήσει. Έτσι είδε πάλι Άρτο και Οίνο στο Άγιο Ποτήριο. 

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟΠΡ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Κ. ΑΚΡΙΒΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΛΑΪΚΩΝ, εκδ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΛΟΥ, 2002, σ. 73.

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΕΝΑΡΕΤΗ ΧΗΡΑ

αληθινό γεγονός πού καταγράφουμε έγινε γύρω στο 1940, πριν από την έναρξη του πολέμου.

Ένας ιερεύς ο παπά – Θεόδωρος κλήθηκε για να κοινωνήσει δύο χριστιανούς ετοιμοθάνατους. Έναν πλούσιο, σκληρό και φιλάργυρο και μια ενάρετη χήρα, πού μεγάλωσε μόνη της, με τιμιότητα και σωφροσύνη, σκληρό αγώνα και φτώχεια πολλή, εκείνα τα χρόνια, οκτώ παιδιά!!!

Ό παπά-Θεόδωρος πήρε μαζί τον διάκονο του, τον πατέρα Λαυρέντιο. Μπροστά ο νεωκόρος, στο πλάι ο διάκονος και ο ιερεύς με το άγιο Ποτήριο, ασκεπής και με τον Αέρα στους ώμους, (όπως εσυνηθίζετο τότε),πήγαν πρώτα στο σπίτι του πλούσιου, αλλά αυτός ούτε καν ήθελε να ακούσει για Θεία Κοινωνία! Μόνο φώναζε:

-Δεν είμαι εγώ για θάνατο!

Έγινε ένας διάλογος, όσο ήταν δυνατόν, μεταξύ του ιερέως και του άρρωστου, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος, δεν ήθελε να κοινωνήσει.  Λέγει τότε ο διάκονος, ο πατήρ Λαυρέντιος:

-Πάτερ Θεόδωρε, μου δίνετε, σας παρακαλώ το άγιο Ποτήριο, να πάω να κοινωνήσω την ετοιμοθάνατη κυρία Μαρία και εσείς να συζητήσετε με τον ασθενή μέχρι να γυρίσω! και, εάν έχει πεισθεί, να τον κοινωνήσομε μετά;

-Να πας παιδί μου, με τις ευχές μου.

Ο νεωκόρος μπροστά με το λαδοφάναρο και πίσω ο διάκονος με την Θεία Κοινωνία έφθασαν σε ένα φτωχικό σπιτάκι. Μπήκαν μέσα και είδαν γύρω από το κρεβάτι της κυρα-Μαρίας να παρευρίσκονται τα παιδιά, τα εγγόνια, οι λοιποί συγγενείς της και όλοι να κλαίνε για την υπέροχη αυτή μητέρα, γιαγιά και συγγενή.  Μόλις προχώρησε λίγο ο διάκονος, έμεινε ακίνητος! Τι είδε; Ανείπωτο θέαμα! Περικυκλωμένη δεν ήταν μόνο από ανθρώπους ή αγιασμένη αυτή ψυχούλα, αλλά και από δεκάδες Αγγέλους και Αρχαγγέλους, πού συνωστίζονταν μέσα στο δωμάτιο ποιος θα πρωτοχαϊδέψει και ποιος θα πρωτοαπαλύνει και θα πρωτοσφουγγίσει τον ίδρωτα αυτής της υπερευλογημένης μάνας!  Και δεν ήταν μόνο αυτό!!! Ακριβώς πάνω από το κεφαλάκι της, στο προσκεφάλι της δηλαδή, ήταν ή Υπεραγία Θεοτόκος, ή οποία με ένα θεούφαντο μαντήλι της σκούπιζε τον ίδρωτα του πυρετού από το μέτωπο της. Τα δε χείλη της ετοιμοθάνατης ψιθύριζαν: «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

Και -ω του θαύματος- όλοι οι Άγγελοι έπεσαν «μπρούμυτα» και προσκύνησαν το εισερχόμενο πανάγιο Ποτήριο πού είχε μέσα το τίμιο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου! Όλες οι Αγγελικές Δυνάμεις! Και ή Ύπεραγία Θεοτόκος, κατά έναν ακατάληπτο τρόπο, ασπάσθηκε το άγιο Ποτήριο και οδήγησε τον διάκονο να κοινωνήσει την ετοιμοθάνατη.

Μετά τη Θεία Κοινωνία οι Άγγελοι πήραν, την ψυχή αυτής της ευλογημένης μάνας, την παρέδωσαν στα χέρια της Παναγίας και όλοι μαζί ανήλθαν στον Ουρανό.

Άστραψε ο τόπος, μοσχοβόλησε το δωμάτιο και ο διάκονος με φόβο και χαρά απερίγραπτη και αγαλλίαση έφυγε…και επέστρεψε στο σπίτι του πλουσίου… Μπήκε μέσα και τον κατέλαβε ρίγος! γιατί γύρω από το κρεβάτι, του φιλάργυρου αυτού ανθρώπου, βρίσκονταν εκατοντάδες δαίμονες, οι όποιοι με τρίαινες φοβερές κατατρυπούσαν το σώμα του σε διάφορα σημεία: στα γόνατα, στα πόδια, στα χέρια, στις παλάμες, στην κοιλιά, στο λάρυγγα, στα μάτια, στο κεφάλι...Με όσα μέλη αμάρτησε, πάνω σ” αυτά τρυπούσαν οι δαίμονες. Ούρλιαζε, φώναζε ο ταλαίπωρος πλούσιος.

Παρέδωσε το άγιο Ποτήριο τρέμοντας, στα χέρια του ιερέως, ο διάκονος, και από τον τρόμο του λιποθύμησε…

Ό ιερεύς εις μάτην προσπαθούσε να πείσει τον πλούσιο να «ετοιμαστεί» για το τέλος! Αυτός τίποτα! Πέθανε τελικά χωρίς Θεία Κοινωνία και χωρίς Εξομολόγηση. 

Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ

Τοῦ πρωτοπρ. Βασιλείου Κοκολάκη,

ἐφημερίου Ἱ. Ν. Ὑψώσεως Τιμίου Σταυροῦ Χολαργοῦ

«Γιά τήν Ἐκκλησιά ἡ καμπάνα, ἡ «καμπάνα». Τί ὡραῖα πού σημαίνει, πού «σημαίνει». Ντίν ντάν, «ντίν ντάν»…»

ΕΙΝΑΙ μερικές φορές πού ὅταν δέν ἔχουμε κατανοήσει το βαθύτερο νόημα προσώπων, καταστάσεων, ἀντικειμένων καί λέξεων, εὔκολα, ἀζύγιστα, ἐπιπόλαια καί ἐπιδερμικά τά πολεμοῦμε. Και πρωτίστως μιλῶ γιά τόν ἑαυτό μου.

Γιʼαὐτό καί ταπεινά καταθέτω τά ἑξῆς, γιά τά ὁποῖα ἄν ἔχω λάθος διορθῶστε με. Καί γιά νά γίνουμε σαφέστεροι τό θέμα εἶναι περί καμπανῶν.

Ἄς δοῦμε πρῶτα σύντομα την ἱστορική τους προέλευση καί σημασία, ἀντλώντας στοιχεῖα α) ἀπό τήν «Ἀργολική ἀρχειακή βιβλιοθήκη ἱστορίας καί πολιτισμοῦ», και συγκεκριμένα ἀπό τό ἄρθρο μέ τίτλο ¨Καμπαναριά¨τοῦ πρωτοπρ. Γεωργίου Σελλῆ καί β) ἀπό τόν ἱστότοπο «Συνοδοιπορία» καί συγκεκριμένα τό ἄρθρο μέ τίτλο ¨Τό σήμαντρο-Σύμβολο μοναχισμοῦ¨.

Πῶς καθιέρωσαν τὰ σήμαντρα

Ἀρχικά εἴχαμε τό σήμαντρο. Τὸ κάλεσμα μὲ σήμαντρα εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα. Γιὰ τὴν πρόσκληση τοῦ λαοῦ σὲ τελετὲς καὶ συναθροίσεις χρησιμοποιοῦνταν μεγάλα τεμάχια μετάλλου, κρεμασμένα σὲ σχοινιὰ ποὺ τὰ ἔκρουαν μὲ μεταλλικὲς ἢ ξύλινες ράβδους. Ἡ χρήση ἐπίσης μικρῶν κωδώνων ἀναφέρεται καὶ στὴ λατρεία τῶν ἀρχαίων λαῶν: Σύρων, Αἰγυπτίων, Ρωμαίων κ.ἄ.

Στὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου ἀναφέρεται ἡ ὕπαρξη χρυσῶν κωδωνίσκων στὶς ἀρχιερατικὲς στολές. Ἀντιθέτως, γιὰ τὸ κάλεσμα τῶν Ἰσραηλιτῶν στὶς θρησκευτικὲς συγκεντρώσεις χρησιμοποιοῦνταν σάλπιγγες, μὲ τὶς ὁποῖες οἱ ἱερεῖς γνωστοποιοῦσαν στὸ λαὸ τὶς νουμηνίες καὶ τὰ Ἰωβηλαῖα. Εἶχε θεσπιστεῖ ἡ Ἑορτὴ τῶν Σαλπίγγων τὴν πρώτη τοῦ ἑβδόμου μηνός.

Εἶναι ἄγνωστο πότε ἔγινε ἡ χρήση κωδώνων στὴ χριστιανικὴ λατρεία γιὰ πρώτη φορά. Κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν οἱ πιστοὶ καλοῦνταν εἴτε μὲ ἐνημέρωση στὴν ἀπόλυση τῆς προηγούμενης σύναξης εἴτε μὲ τοὺς «Θεοδρόμους» ἢ «Λαοσυνάκτες», οἱ ὁποῖοι, μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους εἰδοποιοῦσαν ἀπὸ πόρτα σὲ πόρτα γιὰ τὸν τόπο καὶ τὸ χρόνο τῆς ἑπομένης. Κατὰ τὴν Τουρκοκρατία, τὴν εἰδοποίηση ἀνελάμβανε ὁ λεγόμενος ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες «κράκτης», ἀπὸ δὲ τοὺς Τούρκους «τσεχενδεμὶν νταβετσί» (δηλ. κλητήρας τοῦ Ἅδη).

Μετὰ τοὺς διωγμοὺς εἰσήχθησαν στοὺς ναοὺς καὶ στὰ μοναστήρια τὰ λεγόμενα «ἁγιοσίδερα», δηλ. σιδερένια ἢ ξύλινα σήμαντρα, ποὺ ὑπάρχουν μέχρι σήμερα.

Τί συμβολίζει ἡ κροῦσις τῶν σημάντρων

Ἀρχικῶς ἡ κρούση τοῦ σημάντρου εἶναι συμβολική. Τό μέν μικρό σήμαντρο πού χρησιμοποιεῖται στόν Ὄρθρο συμβολίζει ὅσα διδάσκει ἡ Παλαιά Διαθήκη, ἐνῶ τό μεγάλο σήμαντρο τονίζει τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ κρούση τοῦ σιδηροῦ σημάντρου θυμίζει τή σάλπιγγα τοῦ ἀγγέλου, τήν ὁποία θά ἀκούσουν μέ ἀγαλλίαση οἱ ἐκλεκτοί κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Παράλληλα, ἡ κρούση τοῦ ξυλίνου σημάντρου ἤ ταλάντου θυμίζει τήν κρούση τοῦ ξύλου ἀπό τό Νῶε πρίν ἀπό τόν κατακλυσμό καί ἔτσι κατά τίς ἱερές Ἀκολουθίες στά μοναστήρια, τό σήμαντρο συμβολίζει τόν ἐρχομό τῶν πιστῶν ἐντός τῆς Νέας Κιβωτοῦ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά σωθοῦν ἀπό τόν κατακλυσμό τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ καμπάνα, βεβαίως καί κυριάρχησε στίς πολυπληθεῖς πλέον πόλεις ὡς τό δυνατότερο σέ ἐμβέλεια μέσο κλήσεως κυρίως τῶν πιστῶν στοὺς ἱεροὺς ναούς. Τὸ σήμαντρο ἐπανῆλθε στοὺς ἐνοριακοὺς ναοὺς κατὰ τὰ χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, κυρίως λόγω τῆς ἀνάγκης τῶν πιστῶν νὰ συγκεντρώνονται καὶ νὰ ἐκκλησιάζονται κρυφά, χωρὶς κωδωνοκρουσίες.

Γνωρίζοντας μάλιστα ὅτι πολλὰ μοναστήρια λειτούργησαν καὶ ὡς «κρυφὰ σχολειά» τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, γίνεται σαφὲς ὅτι ἡ κρούση τοῦ σημάντρου ἐξυπηρετοῦσε καὶ ἐκπαιδευτικοὺς σκοπούς, χωρὶς νὰ γίνονται ἀντιληπτοὶ οἱ συμμετέχοντες ἀπὸ τοὺς Τούρκους κατακτητές.

Σήμερα, τὰ ξύλινα καὶ τὰ σιδηρά σήμαντρα παραμένουν ἐν χρήσει μαζὶ μὲ τοὺς κώδωνες μόνο στὶς ἱερὲς μονές, ἐνῶ καθένα ἀπὸ αὐτὰ κρούεται σὲ ὁρισμένο χρόνο ποὺ ὁρίζει ἡ τάξη τοῦ μοναστηριοῦ.

Μπορεῖ μάλιστα νὰ εἰπωθεῖ ὅτι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο κρούεται τὸ σήμαντρο σὲ κάθε μονὴ ὑποδηλώνει καὶ τὸν ἰδιαίτερο χαρακτήρα αὐτῆς, τόν χαρμόσυνο ἤ πένθιμο, εἴτε πρόκειται γιὰ ἀνδρικὸ εἴτε γιὰ γυναικεῖο μοναστήρι.

Πάντως εἶναι γεγονός τό εὖρος τῶν συναισθημάτων πού προκαλεῖ ὁ ἦχος τῆς καμπάνας καὶ τῶν σημάντρων ποὺ κοσμοῦν τὶς ἐκκλησίες καὶ τὰ μοναστήρια τῆς πατρίδας μας: ἀπὸ τὸ κάλεσμα στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες καὶ τὴν ἐπισήμανση τῶν ἱερῶν στιγμῶν τῆς λατρείας ἕως τὴν εἰδοποίηση γιὰ χαρμόσυνα ἢ δυσάρεστα γεγονότα.

Οἱ μεγάλες καμπάνες γιὰ τὴν πρόσκληση τοῦ λαοῦ στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες ἐμφανίζονται ἀρχικὰ στὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία. Ἔχουν πάρει τὴν ὀνομασία τους ἀπὸ τὴν Καμπανία, περιοχὴ τῆς Ἰταλίας, στὴν ὁποία πρωτοκατασκευάστηκαν. Συμβολίζουν τὶς σάλπιγγες τῶν ἀγγέλων, πού ἀφυπνίζουν γιὰ ἐγρήγορση.

Στὴν Ἀνατολὴ κάποιος Βυζαντινὸς χρονογράφος ἀναφέρει ὅτι τὸν Θ΄ αἰ. ὁ δούκας τῆς Ἑνετίας Οὖρσος χάρισε στὸν αὐτοκράτορα Μιχαὴλ δώδεκα μεγάλες καμπάνες, τὶς ὁποῖες κρέμασε σὲ ἰδιαίτερο πύργο στὴν αὐλὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Πρώτη φορά τὶς ἔβλεπαν οἱ Βυζαντινοί, ὅμως τοὺς ἄρεσαν τόσο, ὥστε γενικεύτηκε ἡ χρήση τους.

Οἱ Τοῦρκοι ἀπαγόρευσαν τὴ χρήση τους κατὰ τὴ δουλεία, μὲ ἐξαίρεση τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὰ Ἰωάννινα καὶ μερικὰ νησιά, γιὰ νὰ μὴ ταράσσεται ὁ ὕπνος τῶν νεκρῶν Μουσουλμάνων, γιατί «ὁ κώδων εἶναι τὸ μυστικὸν ὄργανον τοῦ διαβόλου». Ἀντίθετα, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανὸς γράφει: «τὸ σήμαντρο αἰνίττεται (ὑμνεῖ καί δοξάζει) τάς τῶν ἀγγέλων σάλπιγγας· διεγείρει δὲ καὶ τοὺς ἀγωνιστάς πρὸς τὸν τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν πόλεμον».

Οἱ πιὸ παλιὲς γνωστὲς καμπάνες συναντῶνται τὸν ὄγδοο αἰώνα. Ἡ κατασκευὴ τους εἶναι χονδροειδὴς καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ μεταλλικὲς πλάκες, συναρμολογημένες μὲ σφυρηλατημένα καρφιά, ὅπως οἱ κατοπινοὶ λέβητες. Ἀργότερα ἐπικράτησε ἡ κατασκευή τους ἀπὸ χυτὸ ὀρείχαλκο ἄριστης ποιότητας. Ἡ χρήση χρυσοῦ ἢ ἀσημιοῦ γιὰ καλύτερη ἠχητικὴ ἀπόδοση ἐλέγχεται.

Τὸ καμπαναριὸ εἶναι ἡ θέση ἀπὸ ὅπου ἀντηχεῖ ἡ καμπάνα μὲ τὴ γλυκιὰ φωνή της.

Ἕνα τρανό παράδειγμα πρὸς μίμησιν

Ὅπως μαθαίνουμε α) ἀπό τον ἱστότοπο agiosnikolaoskozanis και συγκεκριμένα ἀπό τήν εἰδικότερη ἀναφορά περί τοῦ κωδωνωστασίου τοῦ ἐν λόγῳ Ναοῦ καί β) ἀπό το ἄρθρο τῆς Κατερίνας Μάτσου ὅπου ἀναφέρεται ἐπίσης στό καμ- παναριό τής Ἐκκλησίας, γιὰ τοὺς κατοίκους τῆς Κοζάνης ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Νικολάου δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ χωρὶς τὸ καμπαναριό.

Ἀξίζει, λοιπόν, μικρὸς λόγος νὰ γίνει καὶ γιὰ τὸ κτίσμα αὐτό. Μέχρι τὰ 1728 ὁ ναὸς δὲν εἶχε οὔτε καμπάνες οὔτε σήμαντρα. Ὁ δυνάστης θεωροῦσε πρόκληση καὶ ἀπαράδεκτη ἐνόχληση τὴν ὕπαρξή τους καὶ αὐστηρὰ ἀπαγόρευε τὴ χρήση τους.

Χρειάστηκαν καὶ πάλι παρεμβάσεις ἐπισήμων καὶ μεσιτεῖες διάφορες γιὰ νὰ δοθεῖ στὰ 1728 στὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νικολάου τὸ δικαίωμα νὰ ἔχει σήμαντρα σιδερένια καὶ ξύλινα, ὄχι ὅμως καὶ καμπάνες. Τὸ γεγονὸς χαιρετίστηκε ἀπὸ τοὺς Κοζανίτες μὲ πολλὴ χαρά, ἔκφραση δὲ τῆς χαρᾶς τους ἀποτελεῖ καὶ ἡ σημείωση στὴν πίσω πλευρὰ τοῦ σχετικοῦ φιρμανιοῦ ποὺ φυλάγεται στὴ δημοτικὴ βιβλιοθήκη· «Τό φερμάνι τοῦ Σουλτάνου Μεϊμὲτ ἀπό ὅπου ἔλεος τοῦ ἔκαμεν σεφέρι διά νά ἔχωμεν στην ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Νικολάου σήμαντρα σιδερένια καί ξύλινα». Πότε δόθηκε ἄδεια νὰ ἠχοῦν καὶ καμπάνες δὲν εἶναι γνωστό. Ὁπωσδήποτε αὐτὸ συνέβη πρὶν ἀπὸ τὰ 1855 ποὺ στήθηκε τὸ κωδωνοστάσι καὶ τοποθετήθηκαν σ᾿ αὐτὸ καὶ σήμαντρα καὶ καμπάνες.

Τὸ φιρμάνι τοῦ 1728 διὰ τὴν χρῆσιν σημάντρων

Μέ τὴν ἀνέγερση τοῦ κωδωνοστασίου οἱ Κοζανίτες «ἔβγαλαν τὸ ἄχτι τους». Καθὼς δὲν μποροῦσαν νὰ χτίσουν ψηλὲς καὶ ἐπιβλητικὲς ἐκκλησίες, ἔχτισαν ψηλὸ καὶ ἐπιβλητικὸ καμπαναριό.

Δὲν τοὺς ἐνδιέφερε ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση καὶ ἡ λεπτὴ τέχνη, ὅσο τοὺς ἐνδιέφερε ὁ ὄγκος καὶ προπαντὸς τὸ ὕψος του. Καὶ ἔγινε γιὰ τὴν ἐποχὴ του πραγματικὰ ψηλὸ -ἔφτανε στὰ εἴκοσι ἕξι μέτρα, μὲ ἕξι ὀρόφους καὶ τροῦλο. Καὶ κατασκευάστηκε τετράγωνο καὶ ἀπὸ πελεκητὴ πέτρα, ἔργο τοῦ κάλφα Ἀνδρέα ἀπὸ τὴ Σέλιτσα (σημ. Ἐράτυρα Βοΐου). Ἡ δαπάνη, 62.152 γρόσια καὶ 37 παράδες, καλύφτηκε ἀπὸ τὸ εἰδικὸ ταμεῖο ποὺ προοριζόταν γιὰ τὴ βελτίωση τῆς λειτουργίας τῆς σχολῆς. Μὲ δωρεὰ δὲ τοῦ Ἠλία Κουτσιμάνη στὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοποθετήθηκε ὡρολόγι, χρήσιμο πολὺ γιὰ τὴν ἐποχή του.

Τέλος, στὰ 1939 μὲ δωρεὰ τοῦ Κωνσταντίνου Μαμάτσιου προστέθηκε ὁ ἕβδομος ὄροφος καὶ τοποθετήθηκε σύγχρονο ὡρολόγι μὲ δεῖκτες καὶ στὶς τέσσερις πλευρὲς καὶ στὰ 1954 ἐπανεγκαταστάθηκε ὁ τροῦλος, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἐντοιχισμένη ἀναμνηστικὴ πλάκα.

Τὸ κωδωνοστάσι δὲν ἔχει ἰδιαίτερη ἀρχιτεκτονικὴ ἀξία οὔτε στὴ συνολική του μορφὴ οὔτε σὲ λεπτομέρειες, μέ ἐξαίρεση δυὸ γλυπτὲς παραστάσεις στοὺς τρίτο καὶ τέταρτο ὀρόφους τῆς ἀνατολικῆς πλευρᾶς. Εἶναι ὅμως μεγάλη ἡ ἱστορική του σημασία καὶ ἡ συναισθηματική του ἀξία. Καθὼς οἱ Κοζανίτες «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» περιβάλλονταν ἀπὸ πολλὰ ἀμιγῆ τουρκοχώρια, μὲ τὴν καμπάνα τὴ μεγάλη τοῦ Ἅι-Νικόλα διατράνωναν τὰ χριστιανικὰ καὶ ἐθνικὰ τους αἰσθήματα κι ἔστελναν μηνύματα ὑπομονῆς καὶ ἐλπίδων ἀλλὰ καὶ μηνύματα ὑπεροχῆς τῆς διδασκαλίας τοῦ «Ναζωραίου» ἀπέναντι στὰ μουσουλμανικὰ κηρύγματα τῶν χοτζάδων τῆς περιοχῆς.

Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ οἱ Τοῦρκοι τῶν γειτονικῶν χωριῶν ζήτησαν νʼ ἀπαγορευθεῖ ἡ χρήση τῆς μεγάλης καμπάνας. Ἀλλὰ οἱ Κοζανίτες κατάφεραν νὰ διατηρήσουν τὸ δικαίωμα νὰ τὴ χρησιμοποιοῦν καὶ μὲ τὸ γλυκό της τὸν ἦχο καὶ τοὺς συμβολισμούς του νὰ γιορτάζουν ὅλα τὰ μεγάλα ἐθνικὰ γεγονότα καὶ νὰ καταστεῖ ἔτσι τὸ καμπαναριὸ φορέας τῶν παραδόσεων τῆς πόλης καὶ τὸ «ἐμφανὲς σύμβολόν» της.

Σχόλιο τοῦ συντάκτη: Ἐκεῖ πρέπει νά φθάσουμε;… νά αἰσθανόμαστε καί σήμερα, μέσα στό σπίτι μαςκιόλας, ὅτι κρατᾶμε Θερμοπῦλες; ἔ καί μή χειρότερα… Ἀκόμη καί σήμερα στήν Ἰορδανία καί στά Ἱεροσόλυμα, παρά τήν παρουσία μουσουλμανικοῦ καί ἑβραϊκοῦ πληθυσμοῦ, ἠχοῦν διάτρανα καί ἀνεμπόδιστα οἱ καμπάνες τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Εἴχαμε τὴν Τρόϊκα, τώρα ἔχομεν καὶ τὸν Μουφτή

Ἐν κατακλεῖδι, καί ἀπό μία ἄλλη σκοπιά, οἱ ἐπαναλαμβανόμενοι ἦχοι γίνονται μιά βιολογική συνήθεια για τόν ἀνθρώπινο ὀργανισμό. Μετά ἀπό μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δέν ἀκούει ὁ ἄνθρωπος τούς τακτικούς καθιερωμένους ἤχους τοῦ γύρωθεν περιβάλλοντός του ὅταν π. χ. μένει μόνιμα σε κάποια περιοχή. Οἱ κάτοικοι δηλ. πού διαβιοῦν κοντά σέ ἀεροδρόμια ἤ σέ κομβικά σημεῖα σιδηροδρομικῶν ραγῶν, μετά ἀπό ἕνα χρονικό διάστημα δέν ἐνοχλοῦνται στούς ἐκκωφαντικούς ἤχους τῶν ἀεροπλάνων καί τῶν τραίνων ἀντιστοίχως, κατά τό συχνότατο πέρασμά τους, καθ᾿ ὅτι ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός ἔχει προσαρμοσθεῖ στό ἄκουσμά τους. Πῶς ἐξηγεῖται λοιπόν νά ἐνοχλοῦν κάποιους μόνο οἱ καμπάνες;

Εὔλογες βεβαίως εἶναι καί οἱ ὑποψίες περί μουσουλμανικοῦ δακτύλου, ὅπως ἐνημερωνόμαστε ἀπό ἄλλα σάϊτ. Πραγματικά ὅμως ἀναρωτιέται κανείς, γιατί τώρα να ἐνοχληθοῦν κάποιοι καί νά βγεῖ σχετικό ἐγκύκλιο σημείωμα; Μέχρι τώρα ἀπό τότε πού ὑπάρχουν καμπάνες, δέν ἠνοχλεῖτο κανείς!! Οὔτε μωρά οὔτε γέροι οὔτε ὑγιεῖς οὔτε ἀσθενεῖς. Τώρα τάχα ὅλοι ταυτόχρονα διαμαρτυρήθηκαν; Δεν εἴμαστε τόσο ἀφελεῖς. Εἴχαμε την Τρόϊκα, τώρα καί τόν Μουφτή;

Δέν εἶναι ὑπερβολικά παράδοξο γιά τό ἕνα λεπτό καί ἄν, πού χτυπᾶ ἡ καμπάνα τρεῖς φορές τήν Κυριακή, καί σέ κάποιες γιορτές τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς Παναγίας μας και τῶν ἁγίων μας μέσα στήν ἑβδομάδα, νά ἔχουν ἐνοχληθεῖ οἱ πάσχοντες ἀπό ὑπερευαισθησία ὠτίων;

Ὑπερβολικό!

Προσκαλεῖ τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ἀπίστους εἰς τὸν Παράδεισον

Ἡ καμπάνα ἔχει δυναμικό ρόλο στή λατρευτική μας παράδοση. Προσκαλεῖ τούς πιστούς καί τους ἀπίστους στόν Παράδεισο.Ὅπως ὁ Νῶε τότε προσκαλοῦσε τούς πάντες στήν Κιβωτό γιά νά σωθοῦν. Ὑπάρχει δηλαδή θεολογική σημασία στήν καμπάνα.Τό νά γίνεται ἠπιότερη καί συντομότερη κρούση τῶν καμπανῶν στήν ἤδη ἤπια και σύντομη κρούση τους, σημαίνει κατάργηση τοῦ χτυπήματος.

Ἡ Ἐκκλησία μας ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί μάλιστα μέσα στό λίκνο τῆς ὀρθοδοξίας, τήν Ἑλλάδα, θα πρέπει νά συνεχίσει νά χτυπᾶ ὄχι ὅπως πάντα ἀλλά καί ἀκόμη δυνατότερα καί περισσότερο τίς καμπάνες της, στίς δύσκολες ἡμέρες τῆς πολύπλευρης ἐξαθλιωτικῆς καί θανατηφόρου κρίσεως. Νά βοήσουν καί νά κραυγάσουν στόν Θεό ὡς σεμνή παράκληση γιά τό ἔλεός Του. Εἶναι ἡ μόνη μας ἐλπίδα! Δεν ἐννοοῦμε βεβαίως νά σημαίνουν εὐκαίρως ἀκαίρως, γιά νά σπᾶνε τά νεῦρα τῶν γύρωθεν κατοίκων, ἀλλά στίς προβλεπόμενες διατεταγμένες στιγμές. Ἄν σιγήσουν οἱ καμπάνες, θά κράξουν οἱ λίθοι. Με τίς καμπάνες ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία διάτρανα τό πανηγῦρι της, ἔτσι ὁμολογεῖ τήν πίστη της. Σέ ὅποιον ἀρέσει. Ἄς πᾶνε ἀλλοῦ σέ ἄλλες γειτονιές ἤ χῶρες ὅσοι ἐνοχλοῦνται καί προτιμοῦν νά ἀκοῦν ἄλλους ἤχους καί κραυγές μουφτήδων, χεβιμεταλλάδων, δαιμονισμένων ἤ δαιμονίων. Ἔχουν το ἐλεύθερο ἐπιλογῆς. Ἄς μή μᾶς ἐπιβάλλουν ὅμως τίς δικές τους προτιμήσεις. Ἡ ἱστορία ἔχει δείξει πώς ἡ στέρηση τῆς ἐλευθερίας ὁδηγεῖ πάντοτε σέ ἀπρόσμενες καταστάσεις…

Ταπεινά φρονοῦμε πώς ἡ βασική αἰτία πού ἐνοχλοῦνται κάποιοι ἀπό τίς καμπάνες, εἶναι τό ὅτι δέν ἀγαποῦν ὅσο θά ᾿πρεπε τόν ἴδιο τον Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του και ὄχι ὁ ἀνυπόφορος ἦχος. Ἀκόμη και στίς ἠλεκτρικές καμπάνες ὑπάρχουν συνδυασμοί πλήκτρων πού παράγουν γλυκεῖς εὐχάριστους ἤχους.

Ἐπιτέλους: Ἂς ποῦμε τώρα καὶ ἕνα ὄχι Ἄς ἀναλογισθοῦμε τί λόγο θάδώσουμε ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ; Μήπως καί αὐτό τό Βῆμα νά τό ἐξαφανίσουμε, ἐπειδή ἐνδεχομένως μᾶς κατηγορήσουν γιά ρατσισμό; Μήπως ἐν τέλει κάποιους, ὅλα τους ἐνοχλοῦν;

Μά ἐπιτέλους ἄς ποῦμε καί ἕνα «ΟΧΙ» τώρα μάλιστα πού καί στον τόπο μας ἔχουν λυσσάξει α) γιά να φτιάξουν τζαμιά, β) νά καταργήσουν τήν εὐλογημένη γιά πολλούς λόγους ἀργία τῆς Κυριακῆς, ὡς Ἡμέρας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς θεσμοθετημένης ἀπό Μεγάλου Κωνσταντίνου και διατηρουμένης ἕως σήμερα, ἀλλά καί πού σφάζουν πλέον στή Συρία συστηματικά καί ἀνελέητα Χριστιανούς. Τυχαῖος αὐτός ὁ ἰσλαμικός συνδυασμός; Γιατί ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἔρχεται ἄσχημος καιρός, ὅταν ἀπό μακριά βλέπουμε τά μαῦρα σύννεφα, καί λαμβάνουμε τά μέτρα μας, ἐνῶ τώρα προφασιζόμαστε πώς ἡ κοινωνία μας ἔχει γίνει πλέον πολυπολιτισμική, ἄρα πρέπει νά ὑποταγοῦμε στά ἄλλης μορφῆς μαῦρα σύννεφα;

Οἱ καμπάνες τούς πειράζουν;

Και ἄν ἡ ἀπάντηση εἶναι «Ναί, οἱ καμπάνες», γιατί νά μή ὀργανωθεῖ μια ἄλλου εἴδους καμπάνια κατηχήσεως, πού νά ἑρμηνεύει ὄχι μόνο το βαθύτερο νόημα τῆς ὑπάρξεώς τους, ἀλλά καί τή μοναδική ἀληθινή πίστη τῶν Χριστιανῶν σέ σύγκριση μέ αὐτήν τήν ψεύτικη, αἱμοδιψῆ καί δαιμονιώδη τοῦ Ἰσλάμ. Θα προτείναμε στούς ἀναγνῶστες να μελετήσουν τούς σχετικούς ἐν προκειμένῳ καταπληκτικούς διαλόγους τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ πρός τούς Χιόνες. 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΣ: ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΚΑΜΠΑΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!

Μαθαίνουμε ότι ετοιμάζεται νομοθετική δέσμη και προτείνονται μέτρα για τις κωδωνοκρουσίες. Φθάσαμε λοιπόν και σ’ αυτό. Να σιωπήσουν οι καμπάνες. Ενοχλούν τώρα οι καμπάνες. Κάπου αλλού απ’ το 1917 έως πριν λίγα χρόνια είχαν σιγήσει οι καμπάνες. Είχαν κατεβεί κάτω απ’ τα κωδωνοστάσιά τους. Πήγαινες και τις έβλεπες ξεκρέμαστες στις αυλές των Μοναστηριών και των Ιερών Ναών. Και να, που ήλθε η ώρα που ξανανέβηκαν στα υψηλά καμπαναριά τους και ξαναχτυπούν.

Πηγαίνεις στις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, και βλέπεις έξω απ' τους μεγάλους Καθεδρικούς Ναούς συγκεντρωμένα πλήθη τουριστών που περιμένουν να συμπληρωθεί η ώρα για να ακούσουν τις καμπάνες τους. Και σ' εμάς, μελετούν την φίμωσι. Ενοχλεί η καμπάνα. Δεν θα 'χαμε αντίρρησι για μια από μέρους των Ιερών Ναών ρύθμιση των ωρών των κωδωνοκρουσιών και της εντάσεώς των, κατά περίπτωσι, αλλά πιστεύουμε ότι το μήνυμα που έρχεται είναι ότι ενοχλεί η καμπάνα.

Ενοχλεί η φωνή της Εκκλησίας. Η καμπάνα η γλυκειά δημιουργεί τώρα ψυχολογικά προβλήματα στους ανθρώπους και νοιαζόμαστε τάχα για την ψυχολογική στήριξη των πολιτών.

Δεν τους έχει καταρρακώσει η ένδεια και η ανεργία, δεν παραμιλούν οι νέοι μας όταν ακούνε κάθε μέρα τα νέα μέτρα και τις ακρίβειες, αλλά ξεκουφαίνονται απ' τις καμπάνες! Ο μουεζίνης στη Θράκη σε πόσα ντεσιμπέλ θα εκπέμπει τις προσευχές του απ' τους υψηλούς μιναρέδες; Α, πιστεύω αυτός θα συνεχίζει ανενόχλητος, μ’ όση ένταση θέλει να φωνάζει τον Αλλάχ του, δέκα φορές την ημέρα.

Κι οι καμπάνες οι χαρμόσυνες του Πάσχα και των Χριστουγέννων, της Κυριακής και της γιορτής που θα καλούν τους πιστούς στην Ορθόδοξη χώρα μας, θα σιγήσουν, θα χαμηλώσουν την ένταση τους μέχρι και το επόμενο βήμα τους, που θα 'ναι να σιγήσουν τελείως και να καταργηθούν. Γιατί; Γιατί ενοχλούν μερικούς. Ενοχλούν άραγε τις συνειδήσεις τους πιο πολύ απ' τις ακοές τους; Ίσως. Ενοχλούν σαν δικαίωμα της Εκκλησίας. Έζησε η Εκκλησία μας εποχές δύσκολες με τις καμπάνες και τα σήμαντρά της βουβά και δεν βγήκε χαμένη.

Έχουν ρίζες μέσα στην πορεία της Πίστεως και της Εκκλησίας μας τα σήμαντρα, τα τάλαντα και οι καμπάνες. Ο Νώε πήρε ξύλο βαρύ και χτύπησε το τάλαντο και μπήκαν μέσα στην κιβωτό αυτοί που σώθηκαν.

Καλεί μέσα στην σωστική κιβωτό, ο ήχος ο γλυκύς της καμπάνας. Χτυπούν τους ίαμβους και τους ανάπαιστους τα άψυχα αυτά ξύλα και κύμβαλα. Χτυπούν τον Αδάμ, τον Αδάμ, τον Πρωτόπλαστο Αδάμ, τον Αδάμ, τον Αδάμ, τον Πρωτόπλαστο Αδάμ. Χτυπούν: Η κιβωτός, η κιβωτός, η κίβω, κίβω, κιβωτός. Το τάλαντο, το τάλαντο, το τάλα, τάλα, τάλαντο. Χτυπούν με ρυθμούς σωστικούς και καλούν στην σωτηρία, στην χαρά, στον αγιασμό.

Ήχησαν οι καμπάνες της Ορθοδοξίας την απελευθέρωση του Γένους μας, ήχησαν κι εκάλεσαν στην Κιβωτό της Σωτηρίας τους πιστούς όλων των αιώνων και τους ενεθουσίασαν στην πίστη τους και τους αγίασαν. Τώρα γιατί να σιγήσουν; Για να καταστείλουμε την Εκκλησία και να καταλάβει ότι αρχίζει να χάνει δικαιώματα; Τέτοια οπισθοδρόμηση για διεκδίκηση εξουσίας; Φοβερό!

Είθε ο Κύριος να μας φωτίσει όλους μας. Πιστεύουμε όμως ότι θα 'ρθει η ώρα που θα ηχήσουν σάλπιγγες φοβερές, όσο κι αν δεν τις θέλουν οι λίγοι και αδιάφοροι αυτοί συνάνθρωποί μας. Θα ηχήσουν σάλπιγγες για όλους μας γι' αυτό διαμηνύουμε προς πάσα κατεύθυνση πως για μας ο ήχος δεν είναι κάτι τόσο απλό, ο ήχος είναι ο Ίδιος ο Κύριος, εξ ου και κατήχησις. Κατήχησις σημαίνει ο ήχος που κατεβαίνει κάτω. Ο Κύριος ενηνθρώπησε και ήλθε ανάμεσά μας να μας μιλήσει, να μας καλέσει, να σημάνει πνευματικό συναγερμό για τη σωτηρία και τον αγιασμό μας.

Ο ήχος είναι ο λόγος του Θεού, που εισέρχεται μέσα μας και μας φωτίζει, μας θεραπεύει, μας λούζει, μας αγιάζει. Κι αν δεν ηχούν οι καμπάνες, θα ηχεί ο λόγος του Θεού, όσο αυτή η Πατρίδα θα 'ναι Ορθόδοξη κι όσο οι πιστοί της θα ακούν τις καμπάνες και θα σηκώνονται να σταυροκοπηθούν...

Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιου

ΟΣΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΣΑΛΟΣ: Ο ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ "ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ"!

Ένας ευσεβής οικογενειάρχης από την Ανατολή, ο Γεώργιος, επισκέφθηκε τον αββά Σιλουανό, για να τον συμβουλευτεί σχετικά με κάτι που τον απασχολούσε.

Τον τελευταίο καιρό είχε προβλήματα με έναν γείτονά του, που του έκανε ζημιές στο κτήμα του. Για όλες τις ταλαιπωρίες ο Γεώργιος έκανε υπομονή και τις ξεπερνούσε με την προσευχή του στο Θεό.

Όσο περνούσαν όμως οι μέρες ο γείτονας γινόταν όλο και χειρότερος. Η υπομονή του Γεωργίου στο τέλος εξαντλήθηκε και πήρε την απόφαση να πάει το γείτονά του στα δικαστήρια.

Θέλησε να ρωτήσει γι’ αυτό τον αββά Σιλουανό. Στην εξομολόγησή του ο Γεώργιος αποκάλυψε στο Γέροντα το πρόβλημά του και την απόφασή του να πάει τον σκληρόκαρδο γείτονα στα δικαστήρια.

Ο γέροντας, σιωπηλός και ατάραχος, του λέει:

- Κάνε όπως θέλεις, παιδί μου.

- Δεν νομίζεις όμως, Γέροντα, ότι αν τιμωρηθεί αυστηρά θα ‘ναι πιο δίκαιο;

- Κάνε ό,τι σε αναπαύει, απάντησε ο Γέροντας με αδιαφορία.

- Θα ‘ναι καλύτερα και για την ψυχή του, ε Αββά; Ρώτησε ο Γεώργιος, μα ο Γέροντας δεν απάντησε.

- Τότε λοιπόν να πηγαίνω σιγά-σιγά, είπε ο Γεώργιος, να μην κουράζω άλλο την αγάπη σου. Θα φύγω για το δικαστή κατευθείαν.

- Στάσου λίγο, παιδί μου. Μη βιάζεσαι τόσο, είπε ο Γέροντας. Έλα να προσευχηθούμε πρώτα, να ευλογήσει ο Θεός την πράξη σου.

Σηκώθηκε ο Γέροντας και πήρε τον Γεώργιο και στάθηκαν μπροστά στην εικόνα του Παντοκράτορα. Αφού έκανε τον σταυρό του ο Αββάς, άρχισε να λέει:

«Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου• ελθέτω η βασιλεία σου• γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον και μη αφίης ημίν τα οφειλήματα ημών, ως ουδέ ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

Στα τελευταία αυτά λόγια της προσευχής του αββά Σιλουανού ο Γεώργιος φώναξε:

-Μα, γέροντα, δε λέει έτσι η Κυριακή Προσευχή. Μήπως κάνετε κάποιο λάθος;
-Πραγματικά, παιδί μου, δεν λέει έτσι η Κυριακή Προσευχή, είπε με σταθερή φωνή ο Αββάς. Έτσι όμως είναι η πραγματικότητα. Αφού εσύ αποφάσισες να παραδώσεις τον αδελφό στη δικαιοσύνη, εγώ δεν μπορώ να κάνω άλλη προσευχή για σένα.

Ο Γεώργιος έμεινε άφωνος! Πήρε ευχή και επέστρεψε στο σπίτι του. Τα λόγια του Αββά χαράκτηκαν βαθιά στην ψυχή του. Ο Γεώργιος συνέχισε την ενάρετη ζωή του επαναλαμβάνοντας το δίδαγμα του Αββά Σιλουανού:

«Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών…»

ΥΠΟ ΑΠΕΙΛΗ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Σύμφωνα με έκθεση που συνέταξε το Παρατηρητήριο για την Μισαλλοδοξία και τις Διακρίσεις κατά των Χριστιανών στην Ευρώπη, ομάδα που εδρεύει στη Βιέννη, κατά το παρελθόν έτος εκατοντάδες επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν εναντίον του Χριστιανισμού. Η έκθεση του 2013 κυκλοφόρησε στα μέσα Μαΐου και καταγράφει 241 περιπτώσεις μισαλλοδοξίας κατά των χριστιανών.

Η έκθεση χωρίζεται σε 4 μέρη: 

-Περιστατικά μίσους εναντίον Χριστιανών 

-Μισαλλοδοξία κατά Χριστιανών στο Δίκαιο και την Πολιτική 

-Μισαλλοδοξίας κατά των χριστιανών στις Τέχνες και τα Media 

-Προτάσεις για την επίλυση του προβλήματος 

Η έκθεση της εθελοντικής ομάδας περιλαμβάνει λεπτομέρειες επιθέσεων μίσους κατά των χριστιανών και των ιερών τους, στις οποίες περιλαμβάνονται εμπρησμοί, γκράφιτι και βανδαλισμοί.  Στην έκθεση τεκμηριώνονται 133 περιπτώσεις βανδαλισμού κατά χριστιανικών χώρων σε 11 χώρες. 

Τον Μάιο του 2013, η έκθεση αναφέρει ότι αντι-χριστιανικά συνθήματα γράφτηκαν στον εξωτερικό τοίχο ενός καθεδρικού ναού στην Αυστρία. Ένα σύνθημα έλεγε: «Δεν θέλουμε τους σταυρούς σας» και περιλάμβανε μια σβάστικα. 

Στη Γαλλία, ο βωμός ενός ναού πυρπολήθηκε, ενώ σε άλλη γαλλική εκκλησία ρίχτηκαν περιττώματα στο βωμό. 

Μοναστήρι στο Hörbranz του Vorarlberg δέχτηκε επίθεση από δύο ένοπλους μασκοφόρους.

Άλλα περιστατικά περιλαμβάνουν μια βόμβα που τοποθετήθηκε σε μια ισπανική εκκλησία και βόμβες μολότοφ που ρίχτηκαν στην πόρτα μιας εκκλησίας στην Ιταλία, που είχε ανακαινιστεί. 

Το Παρατηρητήριο αναφέρει ότι έχει συγκεντρώσει στοιχεία από τοπικά μέσα ενημέρωσης που ήρθαν σε επαφή με τους ανθρώπους που είχαν πληγεί άμεσα. 

Η Δρ Gudrun Kugler, διευθύντρια του Παρατηρητηρίου, δήλωσε: «Η ολοένα και πιο κοσμική κοινωνία στην Ευρώπη έχει όλο και λιγότερο χώρο για τον Χριστιανισμό. 

«Ορισμένες κυβερνήσεις και φορείς της κοινωνίας επιδιώκουν τον αποκλεισμό.

«Αμέτρητες περιπτώσεις μισαλλοδοξίας κατά χριστιανών μας έχουν αναφερθεί. 

«Με την έρευνα, την τεκμηρίωση και τη δημοσίευση αυτών των υποθέσεων ελπίζουμε να δημιουργήσουμε μια συνειδητοποίηση που αποτελεί ένα πρώτο βήμα προς την λύση». 

ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Στην εφημερίδα "Ορθόδοξος Τύπος" που κυκλοφορεί από χθες δημοσιεύεται ένα κείμενο-ποταμός, το οποίο υπογράφουν Αγιορείτες πατέρες που διαμένουν εκτός Ιερών Μονών σε εξαρτήματα, όπως Ησυχαστήρια, Κελλιά, Καλύβια και Ερημητήρια.  Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους η επιστολή αυτή αποτελεί διαμαρτυρία για όσα συμβαίνουν στην Πατρίδα μας και στο Άγιον Όρος.

Αναλυτικά αναφέρουν: 

Είμεθα μια ομάδα από Αγιορείτες Πατέρες, που κατοικούμε εκτός Ιερών Μονών σε εξαρτήματα, όπως Ησυχαστήρια, Κελλιά, Καλύβια και Ερημητήρια. Την επιστολή αυτή την δημοσιεύουμε, ως διαμαρτυρία για όσα συμβαίνουν στην Πατρίδα μας και στο Άγιον Όρος, το «Περιβόλι της Θεοτόκου».Ξεκαθαρίζουμε τις θέσεις μας ότι δεν συμφωνούμε με όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό και κυρίως οικουμενιστικά και νεοεποχίτικα. Τα θέματα, με τα οποία δεν συμφωνούμε είναι τα κάτωθι:

• Οικουμενιστικές υποδοχές Πατριάρχου χωρίς καμιά διαμαρτυρία των Ιερών Μονών, των Ιερών Σκητών και άλλων Σεμνείων. Υποδοχή Οικουμενιστών σημαίνει και αποδοχή των αιρετικών φρονημάτων τους. Καί το χειρότερον, όχι μόνον υποδοχή αλλά και συλλείτουργα μετ᾽ αυτών των εγνωσμένων Οικουμενιστών γίνονται.

• Πλήρης αδιαφορία των Ιερών Μονών για τα θέματα Πίστεως και Ιεράς Παραδόσεως.

• Κοσμικοποίησις, τουριστικοποίησις από το κακό στο χειρότερο, μαγαζιά, καφενεδάκια με παραδοσιακά αλλά και νεοεποχίτικα σκευάσματα και ποτά με καλαμάκι. Μόνο σουβλάκια δεν ψήνουν (ακόμη) στις Καρυές.

• Πολλοί προσκυνητές εξαπατώνται αγοράζοντας εργόχειρα από τα μαγαζάκια, νομίζοντας ότι είναι αγιορείτικα και δεν είναι. Τα περισσότερα είναι απ᾽ έξω, από Κίνα, Ρουμανία, Αλβανία, ακόμη και από μουσουλμάνους ως ηκούσθη. (Μαγαζάκι στις Καρυές πωλούσε εικόνες της Αγίας Οικογένειας, Ιωσήφ μνηστήρος, Παρθένου Μαρίας και του Παιδός Χριστού, προτεσταντικού τύπου).

• Υποδοχή κοσμικών αρχόντων, Πρωθυπουργών, βουλευτών, πολιτικών, εγνωσμένων για τους αντίχριστους και ανθελληνικούς νόμους, που ψηφίζουν.
• Απαγγέλλουν οι τοιούτοι το Σύμβολο της Πίστεως και την Κυριακή προσευχή, μασόνοι όντες, στον Ι. Ναό του Πρωτάτου στις Καρυές.
• Τούς υποδέχονται τα μοναστήρια με τιμές και δόξες, αυτούς που πίνουν το αίμα του λαού με τις φορολογίες και τις περικοπές.

• Πλήρη συμπόρευσις με όλες τις εξουσίες αδιακρίτως.
• Συμπεριφορά αδιαφορίας για κάθε αξία, ήθος, παράδοσι, Πατρίδα, Παιδεία και τα λοιπά, που δηλώνει η μασονική συνείδησι η αιχμαλωσία στην Νέα Εποχή.

• Κονδήλια - χρήμα έργα στο Άγιον Όρος, την στιγμή που ο λαός έξω αυτοκτονεί για ένα πιάτο φαί. Καί άλλοι ψάχνουν να φάνε κάτι απ᾽ τα σκουπίδια.
• Η παναίρεσις του Οικουμενισμού και η προδοτική δουλοπρεπής και αμφιρέπουσα στάσι των Ιερών Μονών.

• Η αδιαφορία του Αγίου Όρους για τον πόνο, τις αγωνίες και την εξαθλίωσι του λαού. (Μόνον ελάχιστοι ενδιαφέρθησαν).

• Γιά το γκρέμισμα της Παιδείας.

• Γιά την κατάκτησι της Πατρίδος από τους μουσουλμάνους ψευδομετανάστες.
• Κατάργησι του αβάτου εν προδιατεταγμένη· μας παραπλανούν και ούτε καν ενδιαφέρονται για την τήρησι του πατροπαραδότου θεσμού.

• Διαφωνούμε με την πράξι κάποιων Ι. Μονών, που έβαλαν χαρτιά στις πόρτες Κελλιών εξ αλλοδαπής Μοναχών, για να εγκαταλείψουν τους τόπους της ασκήσεώς τους και το Άγιον Όρος. (Κάποιοι Μοναχοί από Ορθόδοξες χώρες έρχονται κατά καιρούς από ευλάβεια στο Άγιον Όρος, για να μονάσουν. Οι πλήστοι προκόβουν στην μοναχική ζωή και καρποφορούν πνευματικά. Μεταξύ αυτών έρχονται κάπου κάπου και κάποιοι απρόκοπτοι, μέθυσοι, θεληματάρηδες, ανυπάκουοι και ακατάστατοι. Κάποιοι απ᾽ αυτούς έκοψαν κέδρα στον Άθωνα και κατασκεύασαν κελλιά. Καί άλλες παρόμοιες αταξίες έκαμαν). Πρέπει να εντοπίζωνται οι ένοχοι και αυτοί μόνο να εκδιώκωνται. Όχι, όλοι γενικά οι αλλοδαποί Μοναχοί, οι πλήστοι των οποίων είναι ακτήμονες, ασκητικοί και ενάρετοι πολλές φορές καλύτεροι και από μας. Τούς θέλει η Παναγία.

• Να εξέλθη το ταχύτερον δυνατόν η Ορθόδοξος Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο από τον οικουμενιστικό οργανισμό, που λέγεται «Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών», διότι η παγίδευσι της Ορθοδόξου Εκκλησίας σ᾽ αυτόν και η εμμονή της σ᾽ αυτόν, θα φέρη ολέθρια αποτελέσματα. Διότι στόχος αυτού του Οργανισμού είναι η υποταγή όλων των θρησκειών και πιστών και «Εκκλησιών» στην Πανθρησκεία. Διότι όπως έγραψε και ο Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, «με το να βρίσκεται η Ορθόδοξος Εκκλησία σ᾽ αυτό το Συμβούλιο, μόνο και μόνο αυτό αποτελεί ανήκουστον προδοσίαν».

• Ανησυχία πολλών Αγιορειτών ότι η λήψις από την Ευρώπη των χρημάτων για αναπαλαίωσι των Ι. Μονών του Αγίου Όρους, δίνει την ευκαιρία στους Ευρω-σιωνιστές και το δικαίωμα διά την επιβολή των οικουμενιστικών τους στόχων και σχεδίων και στον Ιερό τούτο Τόπο.

• Δεν είμεθα σύμφωνοι με την δικέφαλον Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου. Οι «ιθαγενείς» είναι οι νόμιμοι. Να προσέξουν όμως και οι Ζηλωτές Πατέρες κάποιες ακρότητες επικίνδυνες. (Αναβαπτισμούς Νεοημερολογιτών και προσφυγή για δικαίωση σε Διεθνή Οικουμενιστικά Δικαστήρια).

• Εγράψαμε τα ανωτέρω, όχι για να επικρίνωμε κανένα, αλλά για να εξυπνήσωμε διανοίας ληθαργούσας, προ του κινδύνου αλλοτριώσεως και αλλοιώσεως των πατροπαραδότων θεσμών του Ιερού Τόπου και της Ιεράς ημών Παραδόσεως.

agioritikovima.gr

ΕΧΩ ΕΝΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ!

Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντηθεί με τον Θεό. Επιτέλους κατάφερε να κλείσει ένα ραντεβού μαζί του. «Αύριο, πάνω στο όρος» του είπε ένας άγγελος. Την επόμενη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα.

Ξεκίνησε, λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή, εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια. «Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω «ραντεβού» με τον Θεό» απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε τον δρόμο του.

Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της «Βοήθησε με σε παρακαλώ». «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού». Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε ένα ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί «Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω. «Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω!»

Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα της καλύβας, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό, βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα: «Συγχώρεσε με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου».

ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΟΙ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ" ΔΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΙ;

Λέμε ότι η Ελλάδα είναι ορθόδοξη χώρα και ότι οι Έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Όμως ένα πολύ μικρό ποσοστό εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή και κάθε μεγάλη γιορτή.

Οι περισσότεροι ή εκκλησιάζονται πολύ αραιά ή δεν εκκλησιάζονται καθόλου. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί Χριστιανοί δεν εκκλησιάζονται σήμερα είναι τρεις.

Πρώτος λόγος είναι η απιστία και η έλλειψη αγάπης προς το Θεό.

Όταν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός και ότι τα πάντα, και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά τα χρωστάνε σε Αυτόν θεωρούν περιττό να πάνε να εκκλησιαστούν. Ακόμη πολλοί άνθρωποι, ιδίως νέοι δεν εκκλησιάζονται διότι η πίστη τους έχει κλονιστεί από την αθεϊστική και αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα και από τις εξυπνάδες διαφόρων ψευτοφιλοσόφων.

Όσο για την έλλειψη της αγάπης προς το Θεό, βλέπουμε σήμερα ότι οι άνθρωποι λατρεύουν τα πράγματα, τα σπίτια, τα χωράφια, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα ταξίδια και κάποια πρόσωπα, ενώ αντιθέτως δεν λατρεύουν τον μεγάλο ευεργέτη τους, το Θεό Πατέρα που τους χαρίζει όλα αυτά. Όταν αγαπάμε έναν άνθρωπο, θέλουμε να είμαστε συνέχεια κοντά του, να κουβεντιάζουμε μαζί του, να τον συμβουλευόμαστε, και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Και μόνον που τον βλέπουμε, χαιρόμαστε, ενώ όταν τον αποχωριζόμαστε, λυπούμαστε. Έτσι, αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός είναι Πατέρας μας τότε πολύ περισσότερο θα ποθούμε να βρισκόμαστε συνέχεια κοντά του είτε στην κατά ιδίαν προσευχή είτε την ώρα του εκκλησιασμού.

Δεύτερος λόγος είναι η υλιστική και αμαρτωλή ζωή. 

Ο Επίκουρος και οι Επικούρειοι πέθαναν πριν πολλούς αιώνες, όμως η νοοτροπία και ο τρόπος ζωής τους εξακολουθεί να υπάρχει σε πολλούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καιρό και αγωνίζονται με άγχος να αποκτήσουν χρήματα και σπίτια, να απολαύσουν τα υλικά αγαθά και τις σαρκικές ηδονές, να ανέβουν σε ψηλές θέσεις και αξιώματα, όμως για ένα δεν έχουν καιρό το οποίο είναι και το σπουδαιότερο, να πάνε στην Εκκλησία και να φροντίσουν για την σωτηρία της ψυχής τους. 

Αλήθεια ακούσατε κανέναν να λέει δεν έχω καιρό να κάνω τις δουλειές μου ή δεν έχω καιρό να φάω ή δεν έχω καιρό να κοιμηθώ και να αναπαυθώ; Λοιπόν δεν είναι επιτυχία του διαβόλου να φροντίζουμε για όλα και να μην φροντίζουμε για την αθάνατη ψυχή μας; Όσο για την αμαρτωλή ζωή έχουμε να παρατηρήσουμε, ότι όταν οι άνθρωποι σαν άλογα ζώα πέφτουν με τα μούτρα στην απόλαυση των σαρκικών ηδονών, δεν έχουν διάθεση για πνευματική ζωή. Επίσης όταν οι άνθρωποι ξενυχτούν στα διάφορα αμαρτωλά κέντρα ή βλέποντας τηλεόραση, το πρωί δεν έχουν καθαρό νου για να σηκωθούν να πάνε στην εκκλησία.

Τρίτος λόγος είναι η άγνοια. 

Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν τι είναι ο Χριστός και τι είναι η Εκκλησία και τι προσφέρουν ο Χριστός και η Εκκλησία στον άνθρωπο. Έτσι δεν εκκλησιάζονται, διότι δεν ξέρουν τι χάνουν. Πρώτα, πρώτα χάνουν την ειρήνη, τη χαρά, την ελπίδα και την ευτυχία που μόνο ο Χριστός χαρίζει στους ανθρώπους. Εδώ θυμάμαι έναν αγιορείτη ασκητή ο οποίος έλεγε: «Κλαίω από ευτυχία και παρακαλώ τον Θεό να κρατήσει το μυαλό μου μην τρελαθώ από ευτυχία».

Ακόμη χάνουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία για θεραπεία, καλλιέργεια και σωτηρία της αθάνατης ψυχής τους. Ο Άγιος Νεκτάριος λέει χαρακτηριστικά, ότι η εκκλησία είναι το μόνο ιατρείο μέσα στο οποίο μπορεί να θεραπευτεί, να καλλιεργηθεί και να σωθεί η ψυχή του ανθρώπου. Ένα τρίτο κορυφαίο που χάνουν οι άνθρωποι, που από άγνοια δεν εκκλησιάζονται, είναι η ένωσή τους με το Θεό. Στο σπίτι μας όσο και να προσευχόμαστε, δεν μπορούμε να ενωθούμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού, το οποίο μόνο στην Εκκλησία προσφέρεται κατά την θεία λειτουργία.

Υπάρχουν ακόμη πέντε προφάσεις για τον μη εκκλησιασμό. 

Α) Λένε μερικοί: «εμείς όλη την εβδομάδα κουραζόμαστε και θέλουμε την Κυριακή να κοιμηθούμε, να ξεκουραστούμε». Αυτός ο ισχυρισμός πέφτει στο κενό, διότι τώρα υπάρχει η πενθήμερη εργασία, αλλά δεν αξίζει να θυσιάσουμε από αγάπη προς τον Χριστό λίγο από τον ύπνο και την ανάπαυσή μας, τη στιγμή που ο Χριστός σταυρώθηκε από την απέραντη αγάπη Του για μας;

Β) Λένε μερικοί ότι ο παπάς της ενορίας τους δεν είναι καλός. Αλλά αδελφοί μου οι αμαρτίες του παπά, όσο μεγάλες και αν είναι, δεν εμποδίζουν την χάρη του Θεού. Αλλά και πάλιν, δεν υπάρχουν καλοί παπάδες; Δόξα τω Θεώ οι πλείστοι ιερείς είναι άξιοι της αποστολής τους. Μπορείτε, λοιπόν, κάλλιστα να πάτε να εκκλησιαστείτε σε άλλο ναό.

Γ) Λένε άλλοι: «Τι να κάνω να πάω στην Εκκλησία, να ακούω τα ίδια και τα ίδια;». Αγαπητοί μου, τον ίδιο αέρα αναπνέετε, το ίδιο νερό πίνετε, το ίδιο ψωμί τρώτε, ο ίδιος ήλιος σας ζωογονεί. Γιατί δεν διαμαρτύρεστε γι’ αυτά και διαμαρτύρεστε για τη λατρεία του Θεού;

Δ) Άλλοι διαμαρτύρονται για την ώρα που γίνεται η Θεία Λειτουργία. Πιστεύω όμως ότι, έστω και αν η Θεία Λειτουργία γινόταν στις δώδεκα το μεσημέρι, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα πήγαιναν να εκκλησιαστούν, διότι το θέμα είναι όχι ότι δεν μπορούν, αλλά ότι δεν θέλουν να εκκλησιαστούν.

Ε) Διαμαρτύρονται κυρίως οι νέοι για τη γλώσσα της λατρείας. Όμως και αυτή η πρόφαση ξεπερνιέται, διότι υπάρχουν βιβλιαράκια με την ερμηνεία της θείας λειτουργίας και των άλλων ακολουθιών. Αλλά, διερωτώμαι: «Γιατί άνθρωποι αγράμματοι καταλαβαίνουν και ζουν την θεία λατρεία, ενώ άνθρωποι που έχουν βγάλει το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο δεν την καταλαβαίνουν; Λοιπόν, μήπως είναι η θεία λατρεία περισσότερο θέμα καρδιάς και λιγότερο θέμα νου και γνώσεων;».

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛ. ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ