Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΜΕ ΤΑ ΖΩΑ

Η επικοινωνία του Γέροντος Παϊσίου με τα ζώα

εκ του νέου βιβλίου ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Εντύπωση έκανε στους Κονιτσιώτες και η επικοινωνία που είχε ο «Καλόγερος» με τα ζώα. Μία Κυριακή, μετά την Θεία Λειτουργία, ο Πατήρ Παΐσιος είχε αποσυρθεί στο κελλί του, όταν ακούσθηκαν τρομαγμένες φωνές. Βγήκε έξω, και τι να δει; Μία μεγάλη αρκούδα είχε μπει στο Μοναστήρι από την πύλη. Την πλησίασε και της είπε: «Τώρα πρέπει να φύγεις, επειδή οι άνθρωποι φοβούνται. Αύριο να έρθεις, όχι όμως από εδώ, αλλά από το  κάτω μέρος». Η αρκούδα σηκώθηκε στα δυο της πόδια και έφυγε προς το βουνό. Κάθε Δευτέρα επτά-οκτώ αρκούδες πήγαιναν στην πίσω πλευρά της Μονής, έξω από το μαγειρείο, και ο Πατήρ Παΐσιος τους έριχνε τα αποφάγια που είχαν αφήσει οι επισκέπτες το Σαββατοκύριακο.

Μια μέρα ένα παιδί, βλέποντας τον τάφο που είχε ανοίξει ο Όσιος, του είπε:

- Πάτερ, ο τάφος δεν έχει ανοιχθεί πολύ, θέλει κι άλλο σκάψιμο.

- Πήγαινε στην αποθήκη να φέρεις φτυάρι και κασμά, να τον σκάψουμε πιο βαθιά, είπε εκείνος.

Μπαίνοντας το παιδί στην αποθήκη, είδε να ξεδιπλώνονται μπροστά του δύο φίδια και τρόμαξε. Ο Πατήρ Παΐσιος όμως πήγε από πίσω του, το έπιασε από τον ώμο και του είπε:«Είναι αθώα, Γιώργο, τα φίδια, μη φοβάσαι». Και στα φίδια είπε: «Πηγαίνετε πίσω, δεν βλέπετε ότι ο Γιώργος σας φοβάται;». Τα φίδια υπάκουσαν και αμέσως γύρισαν πίσω και μαζεύτηκαν σε μία γωνιά.

Στο Στόμιο είχε πολλά φίδια, αλλά ο Όσιος δεν τα σκότωνε, ούτε άφηνε άλλους να σκοτώσουν φίδι. Τόση πνευματική ευαισθησία είχε, που ούτε μυρμήγκι δεν ήθελε να πατήσει. Σε ένα παιδί, που μάθαινε την τέχνη του ξυλουργού, είπε μια φορά:

- Παναγιώτη, πρόσεχε να μην πατήσεις κανένα μυρμήγκι.

- Ε, Πάτερ, τόσα μυρμήγκια υπάρχουν, απάντησε το παιδί.

-         Εσύ να προσέχεις, του επανέλαβε.

Μια μέρα, το καλοκαίρι του 1960, ο Όσιος είδε έναν λαγό να τρώει φασολάκια στον μικρό κήπο που είχε φτιάξει σε πεζούλια κάτω από το Μοναστήρι. Πήγε σιγά σιγά πίσω από τον λαγό, άνοιξε το ζωστικό του και τον έπιασε μέσα. Τον πήρε πάνω στο Μοναστήρι, τον κούρεψε στο μέτωπο, του ζωγράφισε με κόκκινο χρώμα έναν σταυρό και έπειτα τον άφησε ελεύθερο λέγοντας: «Άντε, να πας στην ευχή του Θεού κι άλλη φορά να μην τρως τα φασολάκια 

· έχεις τόσα χόρτα να φας, τόσα έχει δώσει ο Θεός». Ύστερα έλεγε στους κυνηγούς.

- Προσέξτε μη σκοτώσετε τον λαγό μου. Έχει έναν σταυρό στο μέτωπο για να τον αναγνωρίζετε κι εσείς!

- Προλαβαίνεις, Πάτερ Παΐσιε, να δεις αν έχει σταυρό ο λαγός; Ο λαγός φεύγει βολίδα, έλεγαν οι κυνηγοί.
-         Θα τον δείτε, θα τον δείτε, απαντούσε, και έτσι τους εμπόδιζε να κυνηγούν κοντά στο Μοναστήρι.

Φιλία είχε και με τα ζαρκάδια. Όταν πήγαινε για ξύλα στο δάσος, εκείνα τον αναγνώριζαν από το χτύπημα του τσεκουριού και τον πλησίαζαν. «Έλα, να δεις τα ζαρκάδια, είπε μια μέρα σε έναν κυνηγό. Και σε παρακαλώ πολύ, μη σκοτώσεις κανένα από αυτά τα ζώα». Ο κυνηγός πλησίασε και έκπληκτος είδε πέντε-έξι ζαρκάδια να βόσκουν κοντά του. Έλεγε μετά: «Το πιο ωραίο θέαμα είναι να δείτε τον Καλόγερο παρέα με ζαρκάδια!»

ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ: ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΥΜΕΝΑ!

Θέλω, παιδιά μου, να μιλήσω για την εποχή πού διερχόμεθα εμείς, οι τελευταίοι άνθρωποι του 20ου αιώνα. Ό αιώνας αυτός, δυστυχώς για τον Χριστιανισμό, έχει αλλάξει ήθη και έθιμα, έχει αλλάξει παραδόσεις, έχει χαλαρώσει τόσα πολλά στους Έλληνες χριστιανούς, οι όποιοι είχαν απτές αποδείξεις ότι ή μεγάλη δύναμις του Παντοδυνάμου θεού προστάτευε το Έθνος των Ελλήνων.

Πριν από πενήντα χρόνια οι άνθρωποι την πίστη τους την κρατούσαν, φύλαγαν την τάξη και είχαν ακέραια την αγάπη προς τον θεό και προς τον άνθρωπο. Δεν γίνονταν αυτά τα παρατράγουδα πού βλέπουμε σήμερα, παιδιά μου, μέσα στην ελληνική οικογένεια, χωρίς σοβαρές υποθέσεις και σοβαρά προβλήματα να γίνεται ή διάλυση της ελληνικής οικογένειας. Γιατί, παιδιά μου, φτάσαμε σ’ αυτό το κατάντημα; Γιατί πέρασαν έθνη από εδώ και μάς δίδαξαν τα ήθη και τα έθιμά τους, εμείς τα ακούσαμε, τα ακολουθήσαμε και αφήσαμε τα δικά μας. Πρώτα την πίστη, πού είχαν οι προπάτορές μας, την αγάπη, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, τη σταθερότητα την ειλικρίνεια, πού έπρεπε να έχει ό άνθρωπος στην καρδιά. τότε αγαπούσε ό ένας τον άλλο. Μέσα στο κάθε χωριό δεν υπήρχαν προβλήματα, όπως βλέπεις τώρα, πού δεν υπάρχει καμιά συνεννόηση μεταξύ των χριστιανών. Υπήρχε αγάπη μεγάλη. Αγαπούσαν οι άνθρωποι τον θεό και μεταξύ τους αγαπιούνταν.

Αλλά σήμερα έχουν αλλάξει τα πράγματα και, δυστυχώς, βρισκόμαστε σε μία καμπή δύσκολη, παιδιά μου. Δύσκολη καμπή από ασφάλειας, από έποψη ειλικρίνειας και πίστεως προς το Θεό.

Ό καθένας από εμάς σηκώνει και μία σημαία δική του δεν υπολογίζει τίποτα. Και βλέπεις αυτό το κατάντημα το σημερινό τού ανθρωπίνου γένους, του ελληνικού γένους. Να μη σάς για τούς άλλους, οι άλλοι βαδίζουν μέσα στο σκοτάδι. Αλλά οι Έλληνες, πού μέχρι τινός είχαν και κρατούσαν το φώς, τη λαμπάδα τού φωτός πού ανέδιδε απ’ τον Ουρανό και από την πίστη προς τον θεό;

Αλλά φαίνεται, παιδιά μου, ότι βρισκόμαστε σε μεγάλες εκπλήξεις Και κατά την Γραφή και κατά τις παραδόσεις της χριστιανικής πορείας από εδώ και πέρα πρέπει να περιμένουμε σοβαρές αλλαγές και πολύ σοβαρές καταστάσεις. Διότι πλησιάζουμε το τέλος και αυτά είναι προφητευμένα. Θα γίνουν όλα, όσα προφητεύουν οι μεγάλοι άνδρες της Εκκλησίας και όσα ό Κύριος έχει αποκαλύψει. θα έλεγα, παιδιά μου, με μια μεγάλη ευχή, εμείς οι τελευταίοι άνθρωποι να μη βρεθούμε σ’ αυτόν τον κυκλώνα να μη βρεθούμε σ’ αυτό το κατάντημα το φοβερό.

Για να γλιτώσουμε κι εμείς από την τελεία καταστροφή, αν θελήσουμε όλοι μας, είναι καιρός ακόμα να μπορέσουμε να βρούμε τον δρόμο μας, τον δρόμο της επιστροφής. Ό δρόμος της επιστροφής είναι ή μετάνοια και ή επιστροφή μας προς τον Χριστό. Εκεί θα βρούμε μόνο παρηγοριά και ζωή αιώνιο, πού μάς υπόσχετε ό Δημιουργός. Ό θεός ό ίδιος, πού ήρθε στη γη για να σώσει τον άνθρωπο, μάς άνοιξε τον δρόμο για τον Ουρανό. Δυστυχώς όμως, παιδιά μου, ένα 20-30% σκέπτεται ότι ή πορεία ότι η πορεία μας δεν είναι εδώ, σ’ αυτή τη ζωή. Ό δρόμος μάς ταξιδεύει και τρέχει ολοταχώς προς τον Ουρανό, γιατί εκεί είναι ή πατρίδα μας, όπως μάς παραγγέλλει ό θείος Απόστολος Παύλος.

Ό άνθρωπος αυτός περιήλθε τότε όλη τη γη και αναμόρφωσε τα ήθη και τα έθιμα των ανθρώπων, από άγριους τούς έκανε να είναι πρόβατα. «Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, άλλά την μέλλουσαν έπιζητούμεν». (Έβρ. ιγ’ 14). Δεν είναι εδώ ή πατρίδα μας. Έδώ είμαστε περαστικοί. Ήλθαμε, είδαμε και παρήλθαμε. Αλλά πρέπει έδώ να αφήσουμε κάποιο σημάδι στο πέρασμά μας. Όλοι μας! Και ποιό είναι αυτό το σημάδι, παιδιά μου; Είναι ή μεταξύ μας αγάπη, ή ειλικρίνεια, ή πίστη, ή αλήθεια και ή δικαιοσύνη. Γιατί, βλέπετε, μέσα σ’ αυτό το πέρασμα έχουμε και έναν εχθρό του ανθρωπίνου γένους, πού έρχεται και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να κατακτήσει τη γη. Ή γη είναι του Ουρανού και του θεού, αλλά για ένα διάστημα θα κυριαρχήσει κι αυτός, θα περάσει από τη γη και αλίμονο στους ανθρώπους πού θα βρεθούνε την εποχή εκείνη.

Ναι, έρχεται αυτός και μάς σερβίρει έναν καινούριο νόμο. Όχι αυτόν πού μάς προσφέρει ό Κύριος, την αγάπη, την ειρήνη, τη χαρά, την υγεία, τη μακροθυμία, τη χρηστότητα, την αγαθοσύνη, την πραότητα, την πίστη, την εγκράτεια, τα χαρίσματα τού θεού δηλαδή, τον νόμο του θεού. Αλλά μάς σερβίρει κάποιον άλλο νόμο. Ό άλλος νόμος αυτός είναι: όχι αγάπη, αλλά μίσος, όχι ειλικρίνεια, αλλά ψευτιά, όχι αλήθεια, αλλά συκοφαντία, κακία, αδικία, πλεονεξία, φιλαργυρία και φόνοι! Ποιος θα το πίστευε, μέσα στην Ελλάδα να περάσουν είκοσι τέσσερις ώρες και να μη γίνουν δύο, τρεις και πέντε φόνοι! Ποτέ δεν γινόταν αυτό. Να πού εκπληρώνεται ή προφητεία, ότι οι άνθρωποι τού καιρού εκείνου δεν θα υπολογίζουν τον άνθρωπο εις καμίαν αξιών.

Αλλά όλα αυτά πού βλέπετε είναι γεγραμμένα. Τα διαβάζουμε και παρέρχονται απαρατήρητα, δυστυχώς, γιατί εμείς, οι τελευταίοι άνθρωποι, δεν προσέχουμε και πολύ. «Έ, έτυχε κάτι να γίνει στην Αθήνα, κάτι να γίνει στη Θεσσαλονίκη, ίσως να γίνει…». Όμως είναι γεγραμμένα και θα περάσουν όλα τα γεγονότα εκείνα, όπου έρχεται αυτός ό φοβερός δαίμων, πού σάς λέγω, να κυριαρχήσει επί της γης και να καταστήσει το βασίλειό του παγκόσμιο.

Και αυτός ό κυρίαρχος θα είναι ό αντίχριστος, πού έρχεται να βασιλέψει για λίγο διάστημα, θα είναι ό καταστροφέας της ανθρωπότητας, θα ανατρέψει το Σύμπαν, θα επιβάλει βία, για να τον προσκυνήσουν οι άνθρωποι. Για τρία χρόνια δεν θ’ αφήσει τίποτα όρθιο, όταν έρθει ό χρόνος. Αλλά λίγο θα είναι το πέρασμά του, για να δείξει και αυτός εκείνα πού έχει μες στην καρδιά του, την κακία δηλαδή. Γιατί έρχεται ό Κύριος και θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα, θα καθαρίσει άπαξ διά παντός και θα φέρει την τάξη την καινούρια, την αιώνια, πού θα είναι τάξη ασάλευτη, μέσα από το χέρι του Δημιουργού πού έπλασε τον άνθρωπο και έκτισε τον Ουρανό και τη γη.

Όμως, για να βρεθούμε κι εμείς, παιδιά μου, σε μια πορεία τέτοια, θέλει λίγο να προσπαθήσουμε, ό καθένας με τη θέληση τη δική του, να αφήσουμε τις μικροδιαφορές μας, να αφήσουμε τα μικρά μας ελαττώματα, να αφήσουμε τούς εγωισμούς.

Και έχουμε ανάγκη αυτή την ώρα από λίγη αγάπη μεταξύ μας, λίγη αγάπη χριστιανική πού θα μένει αιώνια και θα είναι ή πορεία προς τον Ουρανό — με τον τρόπο αυτόν, της αγάπης. Γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος να βαδίζουμε. Οι δρόμοι πού ακολουθούμε σήμερα είναι παράξενοι και δεν μάς κατευθύνουν προς τον Ουρανό.

Να μη μάς λείπει όμως και ή φιλανθρωπία. Μαζί με την αγάπη, και ή φιλανθρωπία. Μεταξύ μας, αδελφοί μου. Όποιοι έχουν τας δυνάμεις, να βοηθούν τούς αδυνάτους. Γιατί, κατά το παράγγελμα του θεού, οι χριστιανοί είναι όλοι αδελφοί εν Χριστώ. Εκείνη την ημέρα, της Κρίσεως, δεν θα υπάρχει πλούσιος και φτωχός.

Όλοι θα είναι στην ίδια μοίρα αλλά ο καθένας με το έργο, το οποίο θα έχει διαπράξει επί της γης. Και όποιος κατορθώσει να κάνει περισσότερες καλοσύνες, εκείνος θα είναι στην κορυφή- οι άλλοι θα είναι πιο χαμηλά. Δεν ξέρω αν ακολουθείται αυτή ή τακτική, πού μάς την παρέδωσε ή άγια Εκκλησία του θεού, όταν ό Κύριος ετοιμαζόταν να φύγει από τη γη, και είπε: «Αφήνω διαδόχους επί της γης. θέλω να μεριμνάτε, να φροντίζετε και να βοηθάτε τον λαό».

Τέλος, να σάς πω δύο λόγια και για το Μυστήριο της θείας Εξομολογήσεως. Με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως, όταν πάει ό άνθρωπος στον Πνευματικό του να εξομολογηθεί, δύο πράγματα κερδίζει- το πρώτο είναι ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες του και το δεύτερο ότι συμβουλεύει ό Πνευματικός: «Παιδί μου, από δω και πέρα θα πας στον δρόμο τον ευθύ. Μην πας στον γκρεμό και τσακίζεσαι, μην πας εκεί πού είναι ό ψυχικός θάνατος, δηλαδή ή αμαρτία». Και τότε, αν ακολουθήσουμε την πορεία αυτή κι εμείς, να είστε βέβαιοι, παιδιά μου, ότι θα έχουμε τη θέση και την τάξη πού είχανε οι πατέρες μας και οι πρόγονοι και οι άνθρωποι πού φύλαξαν τη χριστιανική πορεία με ακρίβεια και με αγάπη.

Σάς ευχαριστώ πολύ πού είχατε την επιμονή και την υπομονή να με ακούσετε γι’ αυτά τα ολίγα.

Από τον Β΄τόμο (2): Διδακτικά και προφητικά αποφθέγματα γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη Πνευματικού της Ι. Μovής Δαδίου «Παναγία η Γαυριώτισσα»

ΑΠΑΙΤΩ, ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΑ !!!

Το θαύμα, που θα εξιστορηθεί τώρα, δυστυχώς, όπως έδειξαν τα πράγματα, δεν έγινε κατ’ ευδοκίαν Θεού αλλά κατ’ απαίτησιν κάποιας μητέρας, που θεώρησε η δυστυχής τη δική της γνώμη και επιθυμία πιο σωστή από τη Θεία απόφαση που είχε ληφθεί για το καλό του παιδιού της. Γι’ αυτό και μπαίνοντας στην εκκλησία της Παναγίας μαζί με άλλους συμπροσκυνητάς, διότι είχε έρθει με πούλμαν από ένα μεγάλο χωριό του νομού Αχαΐας, φώναζε:

―Απαιτώ, Παναγία μου, το παιδί μου να γίνει καλά.

Όταν της υπεδείχθη ότι δεν πρέπει να λέη στην Παναγία «απαιτώ», εκείνη είπε:

―Το απαιτώ, γιατί το παιδί μου είναι 28 χρονών και έχει μικρό παιδάκι και οι γιατροί είπαν ότι σε 15 μέρες θα πεθάνει, γιατί έχει ολικό καρκίνο.

Όσοι την άκουσαν να προσεύχεται κατ’ αυτό τον τρόπο, προσπάθησαν να την συμβουλεύσουν· της είπαν, πως στην προσευχή πρέπει να παρακαλούμε και όχι να απαιτούμε, γιατί ο Θεός, ο πραγματικός πατέρας των ανθρώπων, αγαπά το πλάσμα Του απείρως περισσότερο ακόμη κι από μία μάνα. Επί πλέον της είπαν ν’ αφήσει το παιδί της στα χέρια της Παναγίας να το σώσει, γιατί Εκείνη δίνει τη βοήθειά της κατά το συμφέρον του κάθε ανθρώπου. Αυτή όμως, δυστυχώς, πιο εξαγριωμένη φώναζε:
―Απαιτώ, απαιτώ, Παναγία μου, το παιδί μου να γίνει καλά!!

Δεν ήθελε να καταλάβει πως κανείς δεν πρέπει να απαιτεί, γιατί η Παναγία, σαν στοργική Μάνα, ξέρει καλύτερα απ’ όλους μας τι είναι καλύτερο πρώτα για την σωτηρία της ψυχής μας.

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μάς έδωσε το υπόδειγμα της σωστής προσευχής·

«Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς·

ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου·

ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου·

γενηθήτω τὸ θέλημά σου,

ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς·»

Την τελευταία απόφαση την αφήνουμε στην αλάνθαστη και σωτήρια κρίση του Θεού.

Μετά από ένα περίπου χρόνο, κάποιος από τους προσκυνητάς που είχαν έρθει με την εν λόγω μητέρα, ξαναήλθε να προσκυνήσει την Χάρη Της και έλεγε μεγαλοφώνως μπροστά στην εικόνα της Παναγίας·

―Παναγία μου, το θέλημά Σου να γίνεται, μα το κακό που είδα στο χωριό μου!…

Όταν ρωτήθηκε τι έγινε στο χωριό του, απάντησε και διευκρίνισε πότε είχε έρθει και για ποιο περιστατικό μιλούσε. Αναφερόταν στην περίπτωση της κυρίας που φώναζε το «απαιτώ». Τότε η ηγουμένη τον ρώτησε:

―Τι έγινε ο γιος της κυρίας;

―Έγινε καλά, αλλά τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτός ούτε οι γονείς του.

Στην απορία «γιατί;» ο προσκυνητής απήντησε με θλίψη:

―Όταν ο γιος της έγινε καλά, πήγε σ’ ένα νυχτερινό κέντρο και συνδέθηκε με την εκεί τραγουδίστρια. Έφυγε από το σπίτι του και έμενε στην τραγουδίστρια.

Οι γονείς του, που στενοχωριούνταν για την παράνομη αυτή συμπεριφορά του, όταν τον συναντούσαν τον συμβούλευαν να αλλάξει τακτική.

―Δεν κάνει, παιδί μου, του έλεγαν· έχεις νέα γυναίκα και μικρό παιδί, γύρισε σπίτι σου.

Επειδή όμως ο γιος ενοχλούνταν από τις συμβουλές των γονέων του, μια μέρα που θύμωσε πολύ εναντίον τους, πήρε το κυνηγετικό του όπλο (γιατί ήταν και κυνηγός) σκότωσε τη μάνα του και τον πατέρα του και εν συνεχεία αυτοκτόνησε!

Όσοι άκουσαν το περιστατικό έφριξαν. Μητροκτόνος, πατροκτόνος και αυτόχειρας! Δεν ήταν απείρως καλύτερα να φύγει με έναν φυσιολογικό θάνατο, και μάλιστα εξιλεωτικό, όπως γίνεται όταν υπομένει ο ασθενής την αρρώστια του; Η Παναγία δεν ήξερε καλύτερα; Η σαρκική του μάνα απαιτούσε την υγεία του σώματος και αγνοούσε τον κίνδυνο του χαμού της ψυχής του παιδιού της, που τώρα είναι αιώνιος. Ενώ η στοργική Παναγία, γνωρίζοντας τον κίνδυνο, προσπάθησε να το εξιλεώσει με την αρρώστια, για να σωθεί η ψυχή του. Η παράλογη απαίτηση της μάνας το καταδίκασε αιωνίως.

Είθε με απόλυτη εμπιστοσύνη να αναθέτουμε κάθε πρόβλημά μας, χωρίς υποδείξεις λύσεως, στην Παναγία· και Εκείνη, να πιστεύουμε απόλυτα, ό,τι επιτρέψει θα είναι και η καλύτερη λύση των προβλημάτων μας κατά το «γενηθήτω το θέλημά Σου».

ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΟ ΚΕΡΙ

Σύμφωνα με τους ιερείς, το κερί που ανάβουμε έχει έξι συμβολισμούς:

1. Συμβολίζει την καθαρότητα της ψυχής μας, γιατί είναι κατασκευασμένο από καθαρό κερί μέλισσας.

2. Επίσης την πλαστικότητα της ψυχής μας, μια και εύκολα πάνω του μπορούμε να χαράξουμε οτιδήποτε.
3. Ακόμη την Θεία Χάρη, επειδή το κερί προέρχεται από τα άνθη που ευωδιάζουν.

4. Επιπλέον συμβολίζει την θέωση, στην οποία πρέπει να φθάσουμε, επειδή το κερί ανακατεύεται με τη φωτιά και της δίνει τροφή.
5. Και το φως του Χριστού επίσης δείχνει, καθώς καίει και φωτίζει στο σκοτάδι.
6. Και τέλος συμβολίζει την αγάπη και την ειρήνη που πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε χριστιανό, επειδή το κερί καίγεται όταν φωτίζει, αλλά και παρηγορεί τον άνθρωπο με το φως του μέσα στο σκοτάδι.
Ανάβοντας κερί πρέπει να θυμόμαστε ότι πρέπει να ζούμε μέσα στο φως που πήραμε με την βάπτισή μας.

ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ: ΟΙ ΑΓΓΛΙΚΑΝΟΙ ΑΜΦΙΒΑΛΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΘΕΟ!

Οι πρώτες γυναίκες Επίσκοποι της αγγλικανικής εκκλησίας αμφιβάλλουν για το αν μπορούμε να μιλάμε για τον Θεό ως  αρσενικό!

Την δήλωση αυτή έκανε μια γυναίκα Επίσκοπος στην Βουλή των Λόρδων σε παρουσίαση της, και ήταν η πρώτη της δήλωση.

Η 52χρονη  Trevico Rachel,  η πρώτη γυναίκα Επίσκοπος της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Αγγλίας, η οποία παρουσιάστηκε στην  Βουλή των Λόρδων, είπε, μιλώντας για το Θεό, ότι «δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε την αντωνυμία «αυτός» ή «αυτή», επειδή «στον Θεό δεν ισχύει η έννοια του φύλου», αναφέρει η ιστοσελίδα «Breitbart.com».

Πρόκειται για μια μελετημένη κίνηση, σύμφωνα με την ιστοσελίδα μας pentapostagma.gr,  από την Αγγλίδα  «Επίσκοπο», η οποία συνδεόμενη με  πρόσφατες δηλώσεις Λουθηριανών Επισκόπων γυναικών και ανδρών, περί πανθρησκείας και  αποδοχής των ομοφυλόφιλων, αποδεικνύουν το πόσο μεγάλο και βρωμερό είναι το  σχέδιο της νέας τάξης.

Στις 26 Οκτωβρίου 2015, η Trevico Rachel πρώην λογοθεραπεύτρια στο επάγγελμα, χειροτονήθηκε ως  η 41η Επίσκοπος του Gloucester, και  χθες παρουσιάστηκε επίσημα στην άνω βουλή(Λόρδων) του βρετανικού Κοινοβουλίου.

Κατά την διάρκεια της ομιλίας της  ενώπιον των Λόρδων ,η ίδια  είπε: «στις Γραφές, αναφέρεται  ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ “εικόνα και ομοίωση του Θεού. Αν είμαι κατ “εικόνα του Θεού, τότε ο Θεός σίγουρα δεν μοιάζει με έναν άνθρωπο. Ο Θεός είναι ένας Θεός».!!!!!!

Στην συνέχεια παραδέχτηκε ότι αρνείται  να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε αντωνυμία σε σχέση με τον Θεό και Δημιουργό του κόσμου, αναφέροντας  απλώς τη λέξη «Θεός». «Μερικές φορές ξεχνάω … αλλά προσπαθώ να μην το κάνω»,  δήλωσε η trevico.

«Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να προσβάλω κανέναν, αλλά απλώς πρόκειται να αμφισβητήσω απαλά τους ανθρώπους … Η γλώσσα μας  διαθέτει πραγματικά  πολλούς τρόπους για να  καθορίζει το όραμα και τον πολιτισμό μας»,  συνέχισε η επίσκοπος του Gloucester.

Η Αγγλικανή Επίσκοπος  υποστηρίζεται  και από την αντιπρόεδρο μιας φεμινιστικής ομάδας με την ονομασία  «Γυναίκες στην Εκκλησία» Miranda Trilfoll-Holms , η οποία  υποστηρίζει την εισαγωγή μιας  πιο  περιεκτικής γλώσσας ( όπως  αντωνυμίες και σε άλλα μέρη του λόγου) τα οποία  επιτρέπουν να αναφερθεί  το «αντικείμενο»!! ανεξάρτητα από την κατηγορία του φύλου,

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, πριν από την τελετή παρουσίασης της στην Βουλή των Λόρδων η Trevico ζήτησε εκ των προτέρων  να αποφύγει να ονομάζεται η ίδια  «Αιδεσιμότατος, και ο θεός «Πατέρας και Κύριος», αλλά απλά «Επίσκοπος».

Όταν ρωτήθηκε εαν αισθάνεται τον εαυτό της ως μια φεμινίστρια , η Επίσκοπος δήλωσε ότι «αν ο όρος αναφέρεται στην επιθυμία των γυναικών να γίνουν άνδρες, μερικές φορές είναι δυνατή και καταπιεστική, εγώ όμως σίγουρα δεν θα αποκαλούσα τον εαυτό μου φεμινίστρια».

http://www.defencenet.gr

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Εργασία και προσευχή

Ανέβηκε κάποτε στο Σινά ένας μοναχός από μακρινή σκήτη και φιλοξενήθηκε στο ησυχαστήριο του Αββά Σιλουανού. Βλέποντας τους υποτακτικούς του να εργάζονται εντατικά, είπε στον Γέροντα κάπως υπεροπτικά:

- Μη εργάζεσθε την απολλυμένην βρώσιν. «Μαρία γαρ την αγαθήν μερίδα εξελέξατο».

- Ο Αββάς Σιλουανός δεν του έδωσε απόκριση. Πρόσταξε τον μαθητή του Ζαχαρία να οδηγήσει τον ξένο σ’ ένα αδειανό κελί και να του δώσει ένα βιβλίο να διαβάσει.

Διάβασε αρκετά, κλεισμένος στο κελί ο μοναχός, ώσπου κουράστηκε. Άρχισε να βαριέται και να πεινά. Όταν έφτασε η ενάτη, έβλεπε με λαχτάρα την πόρτα, μήπως φανεί κανένας να τον προσκαλέσει για φαγητό. Μα, σαν είδε πως δεν ερχόταν, αποφάσισε να πάει μόνος να εξετάσει. Βρήκε τον Γέροντα στον κήπο να ποτίζει.

- Δεν έφαγαν σήμερα οι αδελφοί, Αββά; τον ρώτησε, αφήνοντας κατά μέρος την ντροπή, αφού τον βασάνιζε η πείνα.

- Βεβαίως έφαγαν, αποκρίθηκε ο Γέροντας.

- Και πως έγινε να λησμονήσετε να φωνάξετε κι εμένα;

- Μα εσύ, τέκνον μου, είπε με απλότητα ο Αββάς Σιλουανός, είσαι άνθρωπος πνευματικός και δεν έχεις ανάγκη από υλική τροφή. Εμείς που έχουμε σάρκα, χρειαζόμαστε τροφή και γι’ αυτό το λόγο, αναγκαζόμαστε ν’ ασχολούμεθα και με υλική εργασία. Εσύ που έχεις διαλέξει την «αγαθή μερίδα», διάβαζες όλη μέρα και, χωρίς άλλο, είσαι τώρα χορτασμένος.

Ο μοναχός κατάλαβε το σφάλμα του και ζήτησε συγχώρηση από το Γέροντα.

- Μάθε τέκνον μου, του είπε ο σοφός Αββάς, πως κι η Μαρία είχε ανάγκη από τη Μάρθα και δια μέσου εκείνης εγκωμιάστηκε αυτή.

Από το Γεροντικό

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ;

«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται»

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς λέει: «Παντὶ τῷ αἰτοῦντι σοι δίδου». Αὐτὸ σημαίνει πὼς πρέπει νὰ εὐεργετοῦμε καὶ νὰ ἐλεοῦμε ὅλους, χωρὶς νὰ διακρίνουμε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν κατάστασή τους, τὸ κοινωνικὸ παρελθόν τους ἢ τὴ θρησκεία τους. Πρέπει νὰ δίνουμε τὴν ἐλεημοσύνη μας στὸν καθένα ποὺ τὴν ἔχει πραγματικὰ ἀνάγκη.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει πὼς πρέπει νὰ εἴμαστε σπλαχνικοὶ πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ ἐκείνους ποὺ εἶναι δυστυχισμένοι ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἰτία. Σὰν ἄνθρωποι πρέπει νὰ δίνουμε τὴν ἐλεημοσύνη μας στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ αἰτία ποὺ τοὺς κάνει νὰ ζητιανεύουν, εἴτε εἶναι χῆρες καὶ ὀρφανὰ εἴτε ἐξορίστηκαν ἀπὸ τὴν πατρίδα τους, εἴτε ὑποφέρουν ἀπὸ τὴν αὐταρχικότητα τῶν κυβερνώντων εἴτε ἀπὸ τὴ σκληρότητα τῶν προϊσταμένων, εἴτε ἀπὸ τὴν ἀπανθρωπιὰ τῶν φοροεισπρακτόρων εἴτε ἀπὸ τὴν ἀπληστία τῶν ἐχθρῶν, εἴτε ἀπὸ τὴν ἁρπαγὴ τῆς περιουσίας τους εἴτε ἀπὸ τὴν ἀπώλεια ποὺ εἶχαν λόγῳ ναυαγίου. Ὅλοι τους ἔχουν δικαίωμα καὶ μερίδιο στὴ συμπάθειά μας.

Κοιτάζουν μὲ προσμονὴ τὰ χέρια σου, ὅπως κοιτάζουμε ὅλοι μας τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ ὅταν ζητᾶμε κάτι. Εἶναι πολὺ καλύτερα ν’ ἀνοίξει κανεὶς τὸ χέρι του σὲ κάποιον ἀνάξιο, παρὰ νὰ στερήσει τὴν ἐλεημοσύνη του ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ τὴν ἔχει ἀνάγκη, ἀπὸ φόβο νὰ μὴν ἀπατηθεῖ.

Πρέπει νὰ βοηθᾶμε τοὺς ἀνθρώπους ὄχι ἀπὸ ματαιοδοξία ἢ ἀπὸ ἔπαρση κι ἀλαζονεία, ὄχι ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία μας νὰ μᾶς εὐχαριστοῦν καὶ νὰ μᾶς εὐγνωμονοῦν οἱ εὐεργετούμενοι ἢ γιὰ νὰ λάβουμε ἀνταπόδοση, ἀλλὰ μὲ ἀνιδιοτέλεια, γιὰ νὰ εὐχαριστήσουμε τὸ Θεό, ἀλλὰ κι ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν πλησίον μας. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει πὼς ἡ ἐλεημοσύνη ποὺ μολύνθηκε ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τῆς ματαιοδοξίας δὲν εἶναι πιὰ ἐλεημοσύνη, ἀλλὰ κομπασμὸς καὶ σκληροκαρδία. Γιατί ὅταν δίνεις μὲ ὑπερηφάνεια εἶναι σὰ νὰ διασύρεις δημόσια τὸν ἀδελφό σου.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει στὴ δέκατη τρίτη ὁμιλία του στὴ Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ πὼς ἡ ἐλεημοσύνη δὲ συνίσταται μόνο στὸ νὰ δίνεις χρήματα, ἀλλὰ καὶ στὸ νὰ τὰ δίνεις μὲ αἴσθημα χριστιανικῆς συμπάθειας. Πρέπει νὰ κάνουμε τὸ καλὸ καὶ νὰ παρέχουμε τὴ βοήθειά μας θεληματικά, πρόθυμα, καρδιακά, μὲ σεβασμὸ καὶ ἀνυπόκριτη ἀγάπη πρὸς τοὺς φτωχούς. Δὲν πρέπει νὰ μᾶς κατέχει κανένα αἴσθημα περιφρόνησης, ἀγανάκτησης ἢ ὀργῆς κι ἐκνευρισμοῦ. «Ἕκαστος καθὼς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ, μὴ ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης· ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς» (Β’ Κορ. θ’ 7). «Διάθρυπτε πεινῶντι τὸν ἄρτον σου καὶ πτωχοὺς ἀστέγους εἔσαγε εἰς τὸν οἶκον σου», λέει κι ὁ προφήτης Ἠσαΐας (κεφ. νη’ 7). Κι ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ τὰ κάνεις μὲ τὴν καρδιά σου, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς δίνει τὸ μέτρο, πῶς πρέπει νὰ ἐνεργοῦμε σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις: «ὁ παρακαλῶν, ἐν τῇ παρακλήσει, ὁ μεταδιδούς, ἐν ἁπλότητι, ὁ προϊστάμενος, ἐν σπουδῇ, ὁ ἐλεῶν, ἐν ἰλαρότητι» (Ρωμ. ιβ’ 8).

Ὅταν συμπεριφέρεσαι ἔτσι, ἡ προθυμία σου θὰ διπλασιάσει τὴν ἀξία τῆς καλῆς σου πράξης. Ὅταν ὅμως ἡ καλὴ αὐτὴ πράξη γίνεται μὲ λύπη ἢ ἀπὸ ἀνάγκη, δὲν μπορεῖ νὰ φέρει χαρά. Ὅταν κάνεις τὸ καλὸ πρέπει νὰ ἔχεις χαρά, ὄχι θλίψη ἢ γογγυσμό. «Ἐλεημοσύνη δὲ σημαίνει ἁπλὰ τὸ νὰ δίνεις χρήματα, λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀλλὰ νὰ τὸ κάνεις μὲ ζῆλο, μὲ χαρά, μὲ ἕνα αἴσθημα εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ πρόσωπο ποὺ δέχεται τὴ δωρεά σου. Ἂν κάποιος δὲ δίνει μὲ τέτοια διάθεση, θὰ ἦταν καλύτερα νὰ μὴν ἔδινε τίποτα, γιατί τότε αὐτὸ ποὺ δίνει δὲν εἶναι ἐλεημοσύνη ἀλλὰ ἀνώφελο καὶ ἄχρηστο ἔξοδο. Τότε μόνο λέγεται καὶ εἶναι ἐλεημοσύνη μία καλὴ πράξη, ὅταν δίνεται μὲ χαρά, ὅταν σκέφτεσαι πὼς ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δίνεις ἐσὺ ὠφελεῖσαι πολὺ περισσότερο» (Ὁμιλία 1η στὴν πρὸς Φιλιππησίους Ἐπιστολή).

Τὸ καλὸ πρέπει νὰ τὸ κάνεις χρησιμοποιώντας τὴ δική σου περιουσία κι ὄχι κάποιου ἄλλου, στὴν ὁποία δὲν ἔχεις κανένα νόμιμο δικαίωμα. Καὶ θὰ πρέπει νὰ εἶναι περιουσία ποὺ ἀποκτήθηκε μὲ τίμια δουλειά, ὄχι μὲ κλοπές, ἀπάτες καὶ ψέματα. Γιὰ νὰ δώσουμε πολλὴ ἐλεημοσύνη, πρέπει νὰ περιορίσουμε τὰ ἔξοδά μας. Γιὰ παράδειγμα δὲν πρέπει ν’ ἀγοράζουμε ἀκριβὰ κι ἐξεζητημένα πράγματα, ἐφόσον μποροῦμε νὰ κάνουμε καὶ χωρὶς αὐτά. Γιατί αὐτὸ ποὺ μᾶς περισσεύει ἀνήκει στοὺς φτωχοὺς κι ὅταν τὸ ξοδεύουμε ἀσυλλόγιστα εἶναι σὰ νὰ τοὺς τὸ ἀφαιροῦμε. Πρέπει νὰ κάνουμε πάντα τὸ καλὸ καὶ νὰ βοηθᾶμε τοὺς ἄλλους. Νὰ μὴν περιορίζεται ὁ ζῆλος μας αὐτὸς ἀπὸ τὶς τυχὸν δυσκολίες ποὺ θὰ συναντήσουμε στὴν ἄσκηση τῆς ἐλεημοσύνης. Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ἡ πίστη σου κι ἡ ἐλεημοσύνη σου νὰ μὴ μειωθοῦν». Δὲ λέει νὰ κάνεις τὸ καλὸ μία φορά, δύο, τρεῖς, δέκα ἢ ἑκατὸ φορές, ἀλλὰ πάντα. «Τὸ ἔργο αὐτὸ νὰ μὴν τὸ ἐγκαταλείψεις» (Ὁμιλία στὴν πρὸς Φιλιππησίους Ἐπιστολή).

Ὅταν δίνεις ἐλεημοσύνη, καλὸ εἶναι νὰ κάνεις διάκριση ἀνάμεσα στοὺς πραγματικὰ φτωχοὺς καὶ σὲ ἐκείνους ποὺ φαίνονται φτωχοί. Πρέπει νὰ δίνεις ὅση περισσότερη βοήθεια μπορεῖς, ἀνάλογα μὲ τὴ δύναμή σου. Πρέπει νὰ δίνεις προτεραιότητα στοὺς περισσότερο φτωχούς, σὲ ἐκείνους ποὺ ἀξίζουν περισσότερο τὴ βοήθειά σου, στοὺς κοντινοὺς καὶ τοὺς συγγενεῖς σου πρῶτα κι ὕστερα στοὺς ξένους. Ἐπειδὴ δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τὰ γνωρίζεις πάντα αὐτὰ τὰ πράγματα μὲ ἀκρίβεια, μερικοὶ ἐκκλησιαστικοὶ πατέρες μᾶς συμβουλεύουν νὰ ἐμπιστευόμαστε ἐκείνους ποὺ εἶναι ἔμπειροι γιὰ νὰ μᾶς ποῦν ποῦ θὰ δώσουμε τὴν ἐλεημοσύνη μας. Αὐτὸ ὅμως δὲν πρέπει νὰ μᾶς γίνει πρόβλημα. Δὲν πρέπει νὰ ψάχνουμε πολὺ τὸ θέμα τῶν φτωχῶν, γιατί ἔτσι μπορεῖ νὰ στερήσουμε ἀπὸ τὴ βοήθειά μας καὶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν πραγματικὰ ἀνάγκη. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει πὼς δὲν ὑπάρχει παράδειγμα κάποιου ὑπερβολικὰ ἀκριβοδίκαιου ἀνθρώπου ποὺ νὰ ἔπεσε πάνω σ’ ἕναν ἅγιο. Ὑπάρχει ὅμως τὸ ἀντίθετο, δηλαδὴ νὰ συναντήσει κανεὶς ἕναν ἀπατεώνα. Γι’ αὐτό, ἐκεῖνο ποὺ σᾶς συμβουλεύω εἶναι νὰ ἐνεργοῦμε σὲ ὅλα μὲ ἁπλότητα.

Τέλος θὰ ἤθελα νὰ πῶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ λογαριάζουμε πὼς κάνουμε κάτι σπουδαῖο ὅταν δίνουμε ἐλεημοσύνη, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ πιστεύουμε πὼς ἁπλῶς εἴμαστε διαχειριστὲς τῶν ἀγαθῶν του Θεοῦ. Ποτὲ δὲ θὰ γίνεις τόσο γενναιόδωρος ὅσο ὁ Θεός, λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἀκόμα κι ἂν μοιράσεις ὁλόκληρη τὴν περιουσία σου, ἀκόμα κι ἂν μαζὶ μὲ τὴν περιουσία σου παραδώσεις καὶ τὸν ἑαυτό σου πάλι δὲν ἔκανες τίποτα σπουδαῖο. Γιατί ὅ,τι κι ἂν δώσει ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμα καὶ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό, τὰ παίρνει πίσω ἀπὸ Ἐκεῖνον. Ὅσα περισσότερα καὶ νὰ Τοῦ δώσεις, ἐκεῖνα ποὺ θὰ σοῦ γυρίσει πίσω θὰ εἶναι περισσότερα. Καὶ βέβαια δὲν πρόκειται νὰ δώσεις τίποτα δικό σου, ἀφοῦ «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον».

Ἂς κλείσουμε λοιπὸν λέγοντας: «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται».

Μακάριοι κι εὐτυχισμένοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι εὔσπλαχνοι κι ἐλεοῦν τοὺς φτωχούς, γιατί αὐτοὶ θὰ ἐλεηθοῦν ἀπὸ τὸ Θεό. Ἄχ! καὶ νὰ ἤξερες τί μεγάλη ἀνταπόδοση σὲ περιμένει γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη ποὺ δίνεις στοὺς φτωχούς! Θὰ σοῦ δείξει ὁ Θεὸς ἔλεος κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσης ἐνώπιον ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων καὶ θὰ κληρονομήσεις τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ποὺ ἔχει ἑτοιμαστεῖ ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Ἀμήν.

Άγιος Ιωάννης Κροστάνδης

ΑΠ' ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας άνθρωπος που η ψυχή του ήταν γεμάτη καλοσύνη. Όταν πέθανε, όλοι υπέθεσαν ότι θα πήγαινε κατευθείαν στον Παράδεισο, αφού θεώρησαν ότι ήταν η μόνη επιλογή για έναν καλό άνθρωπο σαν κι αυτόν. Και πράγματι εκεί πήγε. Εκείνο τον καιρό όμως, ο Παράδεισος δεν ήταν καθόλου οργανωμένος και δεν λειτουργούσε στη εντέλεια. Η γραμματεία ήταν ανεπαρκής, και η κοπέλα που τον υποδέχτηκε έριξε μια βιαστική ματιά στην λίστα με τα ονόματα που είχε μπροστά της. Δεν βρήκε το όνομά του, οπότε τον έστειλε κατευθείαν στην Κόλαση.

Στην Κόλαση κανείς δεν ελέγχει ποιος μπαίνει. Ο άνδρας πήγε και παρέμεινε στην Κόλαση …

Μερικές μέρες αργότερα, ο Εωσφόρος όρμησε από τις πύλες του Παραδείσου, για να ζητήσει εξηγήσεις από τον Άγιο Πέτρο. «Αυτό που κάνατε ήταν απαράδεκτο!» είπε.

Ο Άγιος Πέτρος ρώτησε τον Εωσφόρο γιατί ήταν τόσο θυμωμένος, και ο οργισμένος Εωσφόρος του απάντησε: «Στείλατε αυτόν τον άνθρωπο κάτω στην Κόλαση, και αυτός με υπονομεύει διαρκώς! Από την αρχή που ήρθε, ενδιαφερόταν για τους άλλους ανθρώπους, τους άκουγε και τους μιλούσε με αγάπη. Η κατάσταση άλλαξε στην Κόλαση. Τώρα όλοι μοιράζονται μεταξύ τους τα συναισθήματά τους, αγκαλιάζονται και ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλον. Όμως στην Κόλαση δεν πρέπει να είναι έτσι! Πάρτε τον πίσω στον Παράδεισο!».

Ζήσε τη ζωή σου με τόση αγάπη στην καρδιά σου, ώστε ακόμα και αν βρεθείς σε κάποια «κόλαση», να την μεταβάλεις σε κομμάτι του Παραδείσου!…

ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ. ΟΜΩΣ, ΑΓΙΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ.

Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι οι Χριστιανοί είναι… Άγιοι. Θέλουν όμως να γίνουν!! Δεν ισχυρίζομαι ότι οι Χριστιανοί δεν έχουν… ελατ­τώματα ή κακίες. Προσπαθούν όμως να τα αποβάλουν!! Πράγματα που δεν τα κάνουν οι «άλλοι», οι εχθροί της εκκλησίας. Δεν ισχυρίζο­μαι ότι δε γίνονται σκάνδαλα στο χώρο της εκκλησίας, αλλά και πού δε γίνονται; Δε γίνονται στα πολιτικά κόμματα; δε γίνονται στις εται­ρείες; δε γίνονται στις ποδοσφαιρικές ομάδες; στους συλλόγους; Παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι γίνονται και θα γίνονται τέτοια πράγματα. 

Αυτό όμως που ισχυρίζομαι είναι ότι οι εφημερίδες, η Τ.V., μιλούν μόνο για τα άσχημα της εκκλησίας που πολλές φορές τα εξογκώνουν και άλλες τόσες τα κατασκευάζουν από το τίποτα. Γιατί αυτή η άδικη συμπεριφορά; Γιατί επιμένουν συνειδητά σ” αυτή την μερική, άρα ψεύ­τικη εικόνα;

Υπάρχουν γεροντάδες που έχουν γίνει γνωστοί στα πέρατα του κό­σμου, στόμα με στόμα, χωρίς ποτέ κάποια εφημερίδα ν” ασχοληθεί μα­ζί τους ή να τους αναφέρει το ραδιόφωνο ή η τηλεόραση. Υπάρχουν γεροντάδες που για χάρη τους έρχονται άνθρωποι από την Αμερική, από την Αυστραλία, από τη Γερμανία, από όλα τα μέρη του κόσμου να τους δουν, να συζητήσουν, να βοηθηθούν. Υπάρχουν άνθρωποι χιλιά­δες, που διηγούνται τα θαύματα και τις ευεργεσίες, που οι ίδιοι προσωπικά απόλαυσαν απ' αυτούς, και με παρρησία διηγούνται τα περιστατι­κά με λεπτομέρειες, καταθέτοντας με ευγνωμοσύνη την προσωπική τους μαρτυρία.

Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι τέτοιοι γεροντάδες, τέτοιοι Άγιοι δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι η συνω­μοσία της σιωπής των ισχυρών αυτής της γης, γύρω από την ορθοδο­ξία και τους Αγίους της διαλύεται σαν καπνός από τη δύναμη του Θεού. Πάντοτε έτσι γινόταν. Πάντοτε η εκκλησία επολεμείτο είτε φανε­ρά είτε ύπουλα. Πάντοτε η εκκλησία θριάμβευε στο τέλος. Έτσι συμ­βαίνει εδώ και 2.000 χρόνια. Έτσι θα συμβαίνει και στο μέλλον.

Γιατί έτσι προέγραψε τη θριαμβευτική πορεία της μέσα στους αιώνες, ο γλυκύτατος Θεάνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός, ο μόνος αληθινός Θεός. «επί ταύτη τη πέτρα, οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματ. ιστ’18).

Άνθρωποι με ελαττώματα υπάρχουν στην κοινωνία, υπάρχουν και στην εκκλησία. Άνθρωποι καλοί υπάρχουν στην εκκλησία, αλλά υπάρ­χουν και στα πολιτικά κόμματα, και στις θρησκευτικές οργανώσεις, και στις ψεύτικες θρησκείες και φιλοσοφίες. Έχει όλος ο κόσμος καλούς ανθρώπους, και ευτυχώς που έχει, γιατί γίνονται παρηγοριά και βοήθεια για το περιβάλλον τους.

Όμως Αγίους δεν έχει πουθενά αλλού, παρά μόνο στην ορθοδοξία. 

Από το βιβλίο: «ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ»

του Διονυσίου Φαρασιώτου

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

Οἰκονομάει ὁ Θεός. Βλέπει τὶς ἀνάγκες, τὶς ἐπιθυμίες μας, καί, ὅταν κάτι εἶναι γιὰ τὸ καλό μας, μᾶς τὸ δίνει. Ὅταν κανεὶς χρειάζεται σὲ κάτι βοήθεια, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία βοηθοῦν. Ρωτοῦσαν τὸν Γέροντα Φιλάρετο: «Τί θέλεις, Γέροντα, νὰ σὲ οἰκονομήσουμε;». «Ὅ,τι θέλω ἡ Παναγία θὰ τὸ στείλη», ἀπαντοῦσε ἐκεῖνος. Καὶ ἔτσι γινόταν. Ὅταν ἐμπιστευώμαστε τὸν ἑαυτό μας στὸν Θεό, ὁ Καλὸς Θεὸς μᾶς παρακολουθεῖ καὶ μᾶς οἰκονομάει. Σὰν καλὸς οἰκονόμος δίνει στὸν καθένα μας ὅ,τι τοῦ χρειάζεται καὶ μᾶς φροντίζει ἀκόμη καὶ σὲ λεπτομέρειες γιὰ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες μας. Καὶ γιὰ νὰ καταλάβουμε τὴν φροντίδα Του, τὴν πρόνοιά Του, μᾶς δίνει ἀκριβῶς ὅ,τι μᾶς χρειάζεται. Νὰ μὴν περιμένης ὅμως πρῶτα νὰ σοῦ δώση ὁ Θεός, ἀλλὰ ἐσὺ νὰ δώσης ὅλο τὸν ἑαυτό σου στὸν Θεό. Γιατί, ἐὰν ζητᾶς συνέχεια ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δὲν ἀφήνης τὸν ἑαυτό σου μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, αὐτὸ δείχνει ὅτι ἔχεις δικό σου σπίτι καὶ ἀποξενώνεσαι ἀπὸ τὶς αἰώνιες οὐράνιες Μονές. Ὅσοι ἄνθρωποι τὰ δίνουν ὅλα στὸν Θεὸ καὶ δίνονται ὁλόκληροι σ᾿ Αὐτόν, στεγάζονται κάτω ἀπὸ τὸν μεγάλο τροῦλλο τοῦ Θεοῦ καὶ προστατεύονται ἀπὸ τὴν θεία Του πρόνοια. Ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ εἶναι μιὰ συνεχὴς μυστικὴ προσευχή, ποὺ φέρνει ἀθόρυβα τὶς δυνάμεις τοῦ Θεοῦ ἐκεῖ ποὺ χρειάζονται καὶ τὴν ὥρα ποὺ χρειάζονται, καὶ τότε τὰ φιλότιμα παιδιά Του Τὸν δοξολογοῦν συνέχεια μὲ πολλὴ εὐγνωμοσύνη.

Ὁ Παπα-Τύχων, ὅταν εἶχε πάει στὸ Καλύβι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, δὲν εἶχε Ναό, ἂν καὶ τοῦ ἦταν ἀπαραίτητος. Οὔτε χρήματα εἶχε γιὰ νὰ φτιάξη, παρὰ μόνο μεγάλη πίστη στὸν Θεό. Μιὰ μέρα προσευχήθηκε καὶ ξεκίνησε γιὰ τὶς Καρυές, μὲ τὴν πίστη ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τοῦ οἰκονομοῦσε τὰ χρήματα ποὺ χρειαζόταν, γιὰ νὰ φτιάξη τὸν Ναό. Πρὶν φθάση ἀκόμη στὶς Καρυές, τὸν φώναξε ἀπὸ μακριὰ ὁ δικαῖος τῆς Σκήτης τοῦ Προφήτη Ἠλία. Ὅταν πλησίασε ὁ Παπα-Τύχων, ὁ δικαῖος τοῦ εἶπε: «Κάποιος καλὸς Χριστιανὸς ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ μοῦ ἔστειλε αὐτὰ τὰ δολλάρια, γιὰ νὰ τὰ δώσω σὲ κανέναν ἀσκητὴ ποὺ δὲν ἔχει Ναό. Ἐσὺ δὲν ἔχεις Ναό· πάρ' τα καὶ φτιάξε». Δάκρυσε ὁ Παπα-Τύχων ἀπὸ συγκίνηση καὶ εὐγνωμοσύνη στὸν Καλὸ Θεὸ πού, σὰν καρδιογνώστης ποὺ εἶναι, εἶχε φροντίσει γιὰ τὸν Ναό, πρὶν ἀκόμη ἐκεῖνος Τὸν παρακαλέση, ὥστε νὰ τοῦ ἔχη ἕτοιμα τὰ χρήματα, ὅταν θὰ τοῦ τὰ ζητοῦσε.

Ὅταν κανεὶς ἀφήνεται στὸν Θεό, ὁ Θεὸς δὲν τὸν ἀφήνει. Καὶ πράγματι, ἂν χρειασθῆς αὔριο στὶς δέκα ἡ ὥρα κάτι, ὅταν δὲν εἶναι παράλογο καὶ εἶναι ἀνάγκη πραγματική, ἐννιὰ καὶ σαράντα πέντε λεπτὰ ἢ ἐννιὰ καὶ μισὴ θὰ τὸ ἔχη ἕτοιμο ὁ Θεός, γιὰ νὰ σοῦ τὸ δώση. Π.χ. σοῦ χρειάζεται ἕνα κύπελλο στὶς ἐννιὰ ἡ ὥρα. Στὶς ἐννιὰ παρὰ πέντε σοῦ ἔρχεται τὸ κύπελλο. Σοῦ χρειάζονται πεντακόσιες δραχμές. Τὴν ὥρα ποὺ τὶς θέλεις ἔρχονται ἀκριβῶς πεντακόσιες δραχμές· οὔτε πεντακόσιες δέκα οὔτε τετρακόσιες ἐνενῆντα. Ἔχω παρατηρήσει ὅτι, ἂν μοῦ χρειασθῆ λ.χ. κάτι αὔριο, ὁ Θεὸς τὸ ἔχει προνοήσει ἀπὸ σήμερα· πρὶν δηλαδὴ τὸ σκεφθῶ ἐγώ, τὸ ἔχει σκεφθῆ ὁ Θεὸς πιὸ νωρὶς καὶ τὸ παρουσιάζει τὴν ὥρα ποὺ τὸ χρειάζομαι. Γιατὶ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἔρχεται, γιὰ νὰ φθάση σ' ἐμένα ἀκριβῶς τὴν ὥρα ποὺ τὸ χρειάζομαι, βλέπω πόσος χρόνος ἀπαιτεῖται. Ἄρα ὁ Θεὸς τὸ φρόντισε νωρίτερα.

Ὅταν ἀπὸ φιλότιμο κάνουμε τὸν Θεὸ νὰ χαίρεται μὲ τὴν ζωή μας, τότε Ἐκεῖνος δίνει ἄφθονες τὶς εὐλογίες Του στὰ φιλότιμα παιδιά Του, τὴν ὥρα ποὺ τὶς χρειάζονται. Ὅλη ἡ ζωὴ μετὰ περνάει μὲ εὐλογίες τῆς θείας πρόνοιας. Μπορῶ ὧρες νὰ σᾶς λέω παραδείγματα ἀπὸ τὴν θαυμαστὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν ἤμουν στὸν πόλεμο, στὶς ἐπιχειρήσεις, εἶχα ἕνα Εὐαγγέλιο καὶ τὸ ἔδωσα σὲ κάποιον. Μετὰ ἔλεγα: «Ἄχ, νὰ εἶχα ἕνα Εὐαγγέλιο, πόσο θὰ μὲ βοηθοῦσε!». Τὰ Χριστούγεννα μᾶς εἶχαν στείλει πάνω στὸ βουνὸ διακόσια δέματα ἀπὸ τὸ Μεσολόγγι. Ἀπὸ τὰ διακόσια δέματα, μόνο στὸ δικό μου δέμα ὑπῆρχε ἕνα Εὐαγγέλιο! Ἦταν παλιὸ Εὐαγγέλιο, εἶχε καὶ χάρτη τῆς Παλαιστίνης. Στὸ δέμα ὑπῆρχε καὶ ἕνα σημείωμα ποὺ ἔγραφε: «Ἂν χρειάζεσαι καὶ ἄλλα βιβλία, γράψε μας νὰ σοῦ στείλουμε». Ἀργότερα, στὴν Μονὴ Στομίου, χρειάσθηκα μιὰ φορὰ ἕνα κανδήλι γιὰ τὸν Ναό. Ἕνα πρωί, χαράματα, κατέβηκα στὴν Κόνιτσα. Τὴν ὥρα ποὺ περνοῦσα ἔξω ἀπὸ ἕνα σπίτι, ἀκούω μιὰ κοπέλα νὰ λέη στὸν πατέρα της: «Πατέρα, ὁ καλόγερος!». Τότε ἐκεῖνος ἦρθε καὶ μοῦ εἶπε: «Πάτερ, ἔταξα ἕνα κανδήλι στὴν Παναγία· πάρε αὐτὰ τὰ χρήματα νὰ τὸ ἀγοράσης», καὶ μοῦ δίνει πεντακόσιες δραχμές, ἀκριβῶς ὅσο ἔκανε τὸ 1958 ἕνα κανδήλι. Ἀλλὰ καὶ τώρα, ὅταν κάτι χρειάζωμαι, τὰ οἰκονομάει ἀμέσως ὁ Θεός. Θέλω λ.χ. νὰ κόψω ξύλα καὶ δὲν μπορῶ. Τότε οἰκονομοῦνται τάκα–τάκα τὰ ξύλα. Πρὶν ἔρθω ἐδῶ, ἔλαβα ἕνα δέμα ποὺ εἶχε μέσα πενῆντα χιλιάδες δραχμές, ἀκριβῶς ὅσα χρειαζόμουν. Ἔδωσα μία εἰκόνα τοῦ «Ἄξιόν ἐστιν» σὲ κάποιον εὐλογία, τὴν ἄλλη μέρα μοῦ φέρνουν μία τῆς «Πορταΐτισσας!». Φέτος τὸ καλοκαίρι, πρὶν βρέξη, δὲν εἶχα καθόλου νερό. Τώρα ποὺ ἔβρεξε λίγο, μαζεύω ἑνάμισι κουτὶ τὴν ἡμέρα. Ἡ στέρνα ἔχει περσινὸ νερό, καὶ αὐτὴ εἶναι χάλια. Πῶς τὰ οἰκονομάει ὅμως ὁ Θεός! Ἔχω ἕνα βαρέλι μὲ νερό. Τόσοι ἄνθρωποι ποὺ ἔρχονται κάθε μέρα πίνουν, πλένονται, γιατὶ εἶναι καὶ ἱδρωμένοι, καὶ ἡ στάθμη κατεβαίνει μόνον τέσσερα-πέντε δάκτυλα! Ἑκατὸν πενῆντα-διακόσιοι ἄνθρωποι νὰ βολεύωνται καὶ νὰ μὴν ἀδειάζη τὸ βαρέλι! Ἄλλοι ἀνοίγουν πολὺ τὴν κάννουλα τῆς βρύσης, ἄλλοι τὴν ξεχνοῦν ἀνοιχτὴ καὶ τρέχει, καὶ ὅμως τὸ νερὸ δὲν τελειώνει!

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Β'- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ