Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ

Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ

Μια φορά κάποιος μοναχός πήγε στην πόλη να πουλήσει το εργόχειρό του.

Εκεί είδε έναν φτωχό που ήταν γυμνός και, επειδή τον σπλαχνίστηκε, του χάρισε το επανωφόρι του.

Ο φτωχός όμως πήγε και το πούλησε. Όταν το έμαθε αυτό ο Γέροντας, λυπήθηκε και μετάνιωσε που του έδωσε το ένδυμα.

Εκείνη τη νύχτα παρουσιάστηκε στον Γέροντα -σε όνειρο- ο Χριστός, φορώντας το επανωφόρι.

Του λέει:
«Μη λυπάσαι. Nα! Φορώ αυτό που μου έχεις δώσει».

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: ΚΑΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΑΘΡΗΣΚΟΙ ΠΟΥ ΕΒΑΛΑΜΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΒΕΡΚΟ ΜΑΣ!

Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας, να μή μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. 
Και βγήκαν ακόμη να' ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται. 
 
Στρατηγός Μακρυγιάννης

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΝΗΡΟΣ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝ ΔΙΩΓΜΩ!

Εὐάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ.

Σχολικός σύμβουλος θεολόγων

Πειραιῶς, Δ΄ Ἀθηνῶν, Κυκλάδων

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝ ΔΙΩΓΜῼ

Ἐπειδή ἀπό μία ἀπειροελάχιστη μειοψηφία ἐπιχειρεῖται ἡ ἐπιβολή στά παιδιά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, προγραμμάτων ἀντιθέτων πρός τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη.

Ἐπειδή οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί μαθητές, τῶν ὁποίων κινδυνεύει νά διασαλευθεῖ ἡ πίστη ἀπό αὐτά τά προγράμματα, εἶναι τό 97% τῶν μαθητῶν τῆς Ἑλλάδος.

Ἐπειδή παραβλέπονται οἱ δύο ἀπορριπτικές γιά τά ἐν λόγῳ προγράμματα ἀποφάσεις τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἐπειδή παραβλέπεται ἡ ἀπόρριψη τῶν προγραμμάτων αὐτῶν ἀπό τούς Ἕλληνες ὀρθοδόξους θεολόγους.

Ἐπειδή μέ αὐθαίρετο τρόπο παραβλέπονται οἱ 1.500 σελίδες τῶν ἀρνητικῶν κριτικῶν, τίς ὁποῖες ἔχουν γράψει εἰς βάρος τῶν προγραμμάτων αὐτῶν δεκάδες ἔγκριτοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι.

Ἐπειδή ἀπό τά προγράμματα αὐτά ἔχουν ἀφαιρεθεῖ πλεῖστα ὅσα ζωτικῆς σημασίας ὀρθόδοξα χριστιανικά κεφάλαια.

Ἐπειδή στά προγράμματα αὐτά κυριαρχοῦν τά θρησκεύματα καί ἡ Ὀρθοδοξία τίθεται στό περιθώριο.

Ἐπειδή τά προγράμματα αὐτά ἐξισώνουν τήν ὀρθοδοξία μέ τά θρησκεύματα.

Ἐπειδή ἡ ὡς ἄνω τακτική ἀπειλεῖ νά ὁδηγήσει τά παιδιά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν σέ συγκρητισμό.

Ἐπειδή ἡ ὁρολογία αὐτῶν τῶν προγραμμάτων δέν εἶναι ὀρθόδοξη χριστιανική.

Ἐπειδή διακηρύσσεται ἀπό τούς δημιουργούς τους, ὅτι τά προγράμματα αὐτά ἀπομακρύνονται ἀπό τήν κατήχηση, ἄρα ἀπομακρύνονται ἀπό τήν Ὀρθοδοξία.

Ἐπειδή στά προγράμματα αὐτά περιλαμβάνονται πλεῖστες ὅσες ἰδέες ἐπιβλαβεῖς γιά τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς μαθητές, ὅπως ἡ ἰδέα ὅτι ἡ μουσουλμανική σαρία εἶναι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ.

Ἐπειδή ἡ θεματολογία τῶν προγραμμάτων αὐτῶν δέν ἀκολουθεῖ ἔστω καί κάποια στοιχειώδη ἱστορική σειρά, ἀλλά τά θέματα παρατίθενται κατά τυχαῖο τρόπο δυνάμενο νά βλάψει ἀνεπανόρθωτα τή μορφωτική πρόοδο τῶν μαθητῶν.

Ἐπειδή ἔχει δημοσιευθεῖ γνωμάτευση σύμφωνα μέ τήν ὁποία τά προγράμματα αὐτά συνιστοῦν προσηλυτισμό εἰς βάρος τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μαθητῶν.

Ἐπειδή τά προγράμματα αὐτά παραβαίνουν τίς διεθνεῖς συμβάσεις τίς ὁποῖες ἔχει ἡ Ἑλληνική Δημοκρατία ἐπικυρώσει, παραβαίνουν τό Σύνταγμα τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, παραβαίνουν τούς νόμους καί τίς ἀποφάσεις τῶν δικαστηρίων τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Τό μόνο συμπέρασμα εἶναι, ὅτι τυχόν ἐπιβολή τῶν προγραμμάτων αὐτῶν σέ ὀρθοδόξους χριστιανούς μαθητές συνιστᾶ διωγμό εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Προτείνουμε λοιπόν, ἐάν καί ἐφ΄ ὅσον ἀνακοινωθεῖ ἐπιβολή τῶν ὡς ἄνω ἐπικινδύνων γιά τήν ψυχοπνευματική ἀνάπτυξη τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν παιδιῶν, νά κηρύξει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἑαυτήν ἐν διωγμῷ.

Ἔτσι θά καταφανεῖ, ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἔχουν κάθε δικαίωμα νά διαπαιδαγωγοῦνται σύμφωνα μέ τήν πίστη τους καί ὅτι ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία δέν ἐπιτρέπεται νά στρεβλώνεται καί νά κακοποιεῖται, διότι κατ΄ αὐτόν τόν τρόπο στρεβλώνονται καί κακοποιοῦνται ἀνεπανόρθωτα καί οἱ ψυχές τῶν παιδιῶν μας.

http://aktines.blogspot.gr

ΓΕΡΩΝ ΜΩΥΣΗΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Ορισμένοι θεωρούν την παράδοση να τους καταδιώκει και να τους απειλεί. Πιστεύουν ότι το μάθημα των Θρησκευτικών δεν θα πρέπει να είναι ομολογιακό. Θέλουν το μάθημα να είναι θρησκειολογικό και πολιτιστικό. Όσοι αντιδρούν χαρακτηρίζονται υπερσυντηρητικοί και φανατικοί. Η θεολογία μας θα παραμείνει αγιοπατερική. Μάθημα Θρησκευτικών δίχως την αναφορά και παρουσία του ζώντος Χριστού δεν υφίσταται. Η παράδοση στην ορθοδοξία είναι με τους αγίους πατέρες και τον Χριστό. Κάθε άλλη σκέψη είναι ανορθόδοξη.

Ο Χριστός δεν είναι ένας από τους πολλούς, αλλά ο μόνος και αληθινός. Η λεγόμενη άστοχα μεταπατερική θεολογία φαίνεται πως βολεύει τους συζητητές ενός διαχριστιανικού ή διαθρησκειακού διαλόγου. Η ορθόδοξη ησυχαστική παράδοση αποκρούει τις αθεμελίωτες θέσεις της μεταπατερικής θεολογίας, η οποία αποτελεί ανορθοδοξία. Περιορίσαμε την ορθοδοξία σε στείρο ηθικισμό. Ειρωνευτήκαμε την ευλάβεια και την κατάνυξη κληρικών και λαϊκών. Εξαντλήσαμε το έργο της εκκλησίας σε φιλανθρωπικά έργα.

Το κήρυγμα κατάντησε φθηνό σχόλιο της παρερχόμενης επικαιρότητος προτεσταντικού τύπου. Φοβηθήκαμε φοβερά τη φτώχεια, την αδοξία και τις δοκιμασίες. Η κατήχηση, το κήρυγμα, η διδαχή χρειάζονται στέρεες ορθόδοξες βάσεις. Σήμερα η χριστιανική ιδιότητα δεν έχει κανένα κόστος, ούτε θέλει να έχει κανένα μόχθο. Πολλοί εξομολογούνται και λίγοι μετανοούν.

Η σχέση πολλών με την εκκλησία είναι αρκετά επιφυλακτική και καχύποπτη. Δεν γνωρίζουν την αλήθεια της πίστεως. Υπάρχει μία σοβαρή νοσηρότητα εντός των τειχών της ορθοδοξίας. Μισαλλοδοξίες, σχολαστικισμοί, λαϊκισμοί, αμαρτιοφοβίες, φαντασίες, οράματα, πλάνες, πείσματα, ζήλιες και αδιαφορίες. Ένας αδιέξοδος σκοτεινός κύκλος που δεν ελευθερώνει, δεν φωτίζει και δεν λυτρώνει. Χρειάζεται γενναιότητα, τόλμη, ενθουσιασμός, ζήλος, θέρμη, ειλικρίνεια, σοβαρότητα και υπομονή.

Όσα γράφουμε δεν τα γράφουμε απλά για να τα γράφουμε. Μας καίει ο πόνος να παρουσιάσουμε και να ζήσουμε όλοι μία ορθόδοξη ορθοδοξία. Δεν γκρινιάζουμε αναίτια και δυσανασχετούμε μόνιμα. Δεν κάνουμε τους σοφούς και τους αλάνθαστους. Κινούμεθα συνειδητά, με φόβο Θεού, με ελπίδα για κάτι καλύτερο. Δεν αντιστεκόμαστε διαμαρτυρόμενοι παράλογα, αλλά αγωνιζόμαστε σθεναρά για τη φίλη ορθοδοξία, για την αποκάθαρσή της από ανορθόδοξες προσμίξεις.

Οπωσδήποτε δεν θα πρέπει να παραμείνουμε σε διαπιστώσεις, αλλά να προχωρήσουμε σε δυνατές διορθωτικές λύσεις. Όλοι, κλήρος και λαός, να αναλάβουν ενσυνείδητα τις ευθύνες τους. Χρειάζονται διορθόδοξες συναντήσεις, ταπεινοί διάλογοι και γενναίες αποφάσεις. Η όποια απόκλιση από την αγιοπατερική παράδοση δεν μπορεί να υιοθετηθεί και να δικαιολογηθεί, αλλά είναι ανάγκη να εντοπιστεί, να χαρακτηριστεί και να διορθωθεί. Να απομονώνονται οι ανορθόδοξοι παραχαράκτες, να μη φοβόμαστε την ομολογία, να μην αισθανόμαστε μειονεκτικοί και οπισθοδρομικοί, αλλά να παραμένουμε εδραίοι στην αγκάλη της αγίας μητέρας μας, της ορθόδοξης εκκλησίας.

Η ορθοδοξία έχει έναν απύθμενο πλούτο. Μην τη μειώνουμε, μην την παραποιούμε και μην ασχολούμεθα με ασήμαντες λεπτομέρειες και αφήνουμε τη ζωοποιό ουσία, την κανονικότητα, την ενότητα και την παραδοσιακότητα. Η ορθόδοξη εκκλησία δεν κομματιάζεται, δεν σχισματίζεται και συσχηματίζεται. Χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση να μην παραδώσουμε ποτέ μία ανορθόδοξη ορθοδοξία. Μια ορθοδοξία καταπώς τη φανταζόμαστε, τη νομίζουμε και μας συμφέρει.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΥΠΟΥΛΟ ΔΙΩΓΜΟ

Η ομολογία αποτελεί την απάντηση στον σύγχρονο κόσμο.

14 λόγοι που φανερώνουν τον ύπουλο αυτόν διωγμό

Α. Ὅλοι πλέον ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας πορεύεται σὲ μία θάλασσα πρωτοφανοῦς ἀσεβείας, συντονισμένης ὕβρεως, ἰσχυρῶν ἀμφισβητήσεων, ἀθεϊστικῆς μανίας

συστηματικῆς προσπάθειας ἀπόρριψης κάθε ἔννοιας μυστηρίου καὶ ἱερότητος, ὕπουλου διωγμοῦ κατὰ τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἀποκαλυπτικοῦ διαμετρήματος, μάλιστα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ χριστιανικὰ συστήματα. 

Ἐκτιμᾶται ὅτι σὲ λίγα χρόνια, σὲ κάποιες μεγάλες Εὐρωπαϊκὲς πόλεις, οἱ μουσουλμάνοι θὰ εἶναι περισσότεροι ἀπὸ τοὺς χριστιανούς. Τὸ πραγματικὸ ὅμως πρόβλημα δὲν εἶναι ὅτι οἱ χριστιανοὶ θὰ εἶναι λιγότεροι, ἀλλὰ ὅτι ἤδη εἶναι λιγότερο χριστιανοὶ καὶ ἀκόμη περισσότερο ὅτι οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροὶ τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ χριστιανοί.

Β. Ἐναντίον τῆς πίστεως ἔχει ἐπιστρατευθεῖ ἡ ἐπιστήμη, ἡ τεχνολογικὴ παντοδυναμία, τὰ μέσα πληροφόρησης, οἱ μηχανισμοὶ ψηφιακοῦ ἐλέγχου τῶν λεπτομερειῶν τῆς ζωῆς μας, ἡ πολιτική, ἡ κατευθυνόμενη παιδεία, ὁ ὑλιστικὸς τρόπος ζωῆς κ.λπ.

Γ. Ὁ φιλοσοφικὸς ὀρθολογισμὸς καὶ οἱ ἱστορικὲς καὶ ἀνθρωπολογικὲς ἐπιστῆμες ἐπιστρατεύονται στὸ νὰ γκρεμίσουν τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ νὰ κατασυκοφαντήσουν τὴν πορεία καὶ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας καὶ γενικότερα τοῦ χριστιανισμοῦ στὸ παρελθὸν καὶ σήμερα.

Δ. Οἱ θεωρίες περὶ τυχαιότητος στὴ γένεση τοῦ ὑλικοῦ κόσμου ἐπιδιώκουν νὰ ἐξαφανίσουν κάθε ἰδέα δημιουργικῆς ἐπεμβάσεως στὴν ἀρχὴ τοῦ σύμπαντος, ἄρα νὰ μηδενίσουν τὴν θεΐκὴ παρουσία καὶ ἀνάγκη. Τύχη εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ στὴ διάλεκτο τῆς ἀθεΐας!

Ε. Ἡ ἔμφαση στὴν αὐθαίρετη μονομερῆ ἑρμηνεία τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῆς γενετικῆς τεχνολογίας, ὑπερτονίζει τὴ βιολογικότητα καὶ ζωικότητα τοῦ ἀνθρώπου, προκειμένου νὰ μηδενισθεῖ κάθε στοιχεῖο ἱερότητός του.

ΣΤ. Οἱ βιαστικὲς ἐξαγγελίες περὶ κατασκευῆς συνθετικοῦ γονιδιώματος καὶ τεχνητῆς ζωῆς ἢ κλωνοποίησης τοῦ ἀνθρώπου ἢ βιοτεχνολογικῶν θαυμάτων (DNA editing) ἢ στὴν Φυσικὴ περὶ τῆς δῆθεν «θεωρίας τῶν πάντων» ἀποσκοποῦν στὸ νὰ ἀντικαταστήσουν τὸν Θεὸ μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἔτσι νὰ κλείσουν τὸν δρόμο καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κοινωνίας του μὲ τὸν Θεό. Ἡ τύχη ὡς ἑρμηνευτικὸ ἐπινόημα καὶ ὁ ἄνθρωπος ὡς ἡ κεντρικὴ παρουσία στὸν κόσμο ἐξαφανίζουν τὸν Θεὸ καὶ ὡς πρόσωπο καὶ ὡς ἔννοια.

Ζ. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ τεχνολογίες τῆς γενετικῆς καὶ ἐγκεφαλικῆς ἐνδυνάμωσης (Gene enhancement καὶ Brain enhancing (pills and boosters), τὰ ἐγκεφαλικὰ ἐμφυτεύματα, ἡ μεταμόσχευση προσώπου, οἱ τολμηρὲς τεχνολογικὲς παρεμβάσεις στὸ νευρικὸ καὶ γενετικὸ κύτταρο, ἡ προσπάθεια νευροβιολογικῆς ἑρμηνείας τῶν ψυχικῶν φαινομένων κ.λπ. ἐπιδιώκουν τὴν τεχνολογικὴ αὐθυπέρβαση τοῦ ἀνθρώπου (transhumanism), ἀγνοῶντας καὶ ἀπορρίπτοντας ταυτοχρόνως τὴν αὐτεξούσια κίνησή του πρὸς τὸν Θεό καὶ τὴν κατὰ χάριν εἴσοδό του στὴν ὑπὲρ φύσιν κατάσταση (θέωσις).

Η. Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ φύλου, ὄχι ὡς διόρθωση ὑφιστάμενης ἀνατομικῆς καὶ φυσιολογικῆς δυσαρμονίας, ἀλλὰ ὡς ἐπιλογὴ ἀφύσικης ἀπαίτησης καὶ νοσηροῦ θελήματος, ἡ ἀντικατάσταση τῆς ἀνατομικῆς καὶ φυσιολογικῆς ταυτότητος τοῦ φύλου μὲ τὸν λεγόμενο σεξουαλικὸ προσανατολισμὸ ὡς ἐπιλογή, καὶ ἡ μὲ κάθε τρόπο δικαιολόγησή της, μάλιστα στὴ βάση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῆς ἀντιρατσιστικῆς ἀντίληψης, συντρίβοντας τὴν ἱερότητα τῆς ψυχοσωματικῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ἀπομακρύνουν βάναυσα ἀπὸ τὴν κληρονομιὰ τῆς «κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν Θεοῦ» παρακαταθήκης του.

Θ. Ὁ ἐκφυλισμὸς τῆς Ἐκκλησίας σὲ σύστημα κοινωνικῆς πρόνοιας ἢ πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς, παράλληλα μὲ τὴν ἀντικατάσταση τῆς φιλανθρωπίας στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ἕναν ἀποστεωμένο χωρὶς Θεὸ ἀνθρωπισμὸ καὶ ἔννοιες ὅπως ἀλληλεγγύη, ἀλληλοβοήθεια, φιλία, εἰρηνικὴ συνύπαρξη κ.λπ., στὴν οὐσία καταργεῖ τὸν μυστηριακὸ χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας ὡς πνευματικῆς κοινωνίας τῶν πιστῶν καὶ τὴν μεταμορφώνει σὲ μηχανισμὸ ἐπίλυσης κοινωνικῶν προβλημάτων ἐντελῶς ἐπίγειας προοπτικῆς.

Ι. Ἡ μεθοδευμένη ἐπιδίωξη εἴτε νὰ ἀμφισβητηθεῖ ἡ ἱστορικότητα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς αὐτοαποκαλούμενους μυθικιστὲς εἴτε νὰ συκοφαντηθεῖ ἡ ἀκεραιότητα τῆς ζωῆς Του καὶ ἡ αὐθεντικότητα τῶν ἱερῶν κειμένων, καὶ ἡ παράλληλη προσπάθεια ἀποχριστιανοποίησης τῶν κοινωνιῶν μας μὲ τὴν κατάργηση τῶν συμβόλων καὶ τὸν ἀποχριστιανισμὸ τῆς κοινωνικῆς ζωῆς καὶ τῆς παιδείας, τελικὰ ἐπισφραγίζουν τὴν προσπάθεια ἀποδόμησης τῆς πίστεως. Ἡ παγκόσμια ἀνασφάλεια, ἡ μαζικὴ καταστροφὴ ἀρχαιότατων πολιτισμῶν καὶ ἡ βίαιη μετακίνηση ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ρίζες τους καὶ ἀνακάτωμα ὁλόκληρων λαῶν συμπληρώνουν τὸ ὅλο σκηνικό. Ἕνας κόσμος δίχως Θεό! «Οἱ ἄνθρωποι λησμόνησαν τὸν Θεό∙ ἀπὸ ἐκεῖ ἔρχονται ὅλα τὰ κακά» (Ἀλεξάντερ Σολζενίτσιν, 1983).

ΙΑ. Ὁ ὑπερτονισμὸς τῶν λεγομένων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ἑλκυστικὸς καὶ θεμελιωτικὸς μιᾶς νέας ἠθικῆς περὶ τοῦ ἀνθρώπου, καταργεῖ τὰ «δικαιώματα» τοῦ Θεοῦ καὶ περιθωριοποιεῖ τὴν χάρι Του. Ὁ ἀντιρατσισμὸς καὶ ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ πολυπολιτισμικότητα καὶ ἡ πολυθρησκευτικότητα, ἐνῶ στὴν οὐσία τους περιέχουν κάτι τὸ βαθὺ χριστιανικό, ὅπως παρουσιάζονται καὶ ὅπως ὑποστηρίζονται, καίρια προσβάλλουν τὴν ἱερότητα τοῦ ἀνθρώπου καὶ οὐσιαστικὰ ἀλλοιώνουν τὸ πρόσωπο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἡ πολυθρησκευτικότητα μεταμορφώνει τὴν πίστη στὸν Θεὸ σὲ κοινωνικὸ φαινόμενο.

ΙΒ. Ὅλα αὐτὰ ὁδηγοῦν σὲ μιὰ πρωτοφανῆ σύγχυση, σὲ ἀλλεπάλληλα ἀδιέξοδα, πλάνες, αἱρέσες, παγκόσμια ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατάρρευση, ἀνατροπὴ διαχρονικῶν ἠθικῶν σταθερῶν, πολυμέτωπη προσβολὴ τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας. Ἐπὶ πλέον, ἀποδυναμώνουν τὴν πίστη, ὑποβαθμίζουν τὴν Ἐκκλησία, ἀποχριστιανοποιοῦν τὸν κόσμο, ἐξαφανίζουν τὸν Θεό καὶ κάνουν τὸν λόγο καὶ τὸ ὄνομά Του ἀρχικὰ μὲν μὴ ἀναγκαῖα, στὴ συνέχεια περιφρονητέα, ὕστερα μὴ ἐπιθυμητὰ καὶ τέλος μισητὰ καὶ ἀποδιοπομπαῖα. Ἔτσι θεμελιώνεται ὁ σύγχρονος ἀθεϊσμός καὶ ὀργανώνεται ὁ σύγχρονος διωγμὸς τῆς πίστεως καὶ τοῦ χριστιανισμοῦ.

ΙΓ. Τελικά, ὁ ἄνθρωπος καταντάει μιὰ ἐπίπεδη, μονοδιάστατη ὀντότητα, μιὰ βιολογικὴ μηχανὴ ποὺ ἡ ζωή της ἐκτυλίσσεται ἀπρόβλεπτα μέσα σὲ μία πολὺ στενὴ ζώνη χρόνου, ὁ δὲ θάνατος προσδιορίζει τὴν ὁριστικὴ ἐπιστροφὴ στὴν ἄβυσσο τῆς ἀνυπαρξίας. Χειρότερη ἀπὸ τὴν ἐφημερότητα εἶναι ἡ συνειδητοποίησή της ὡς περιορισμένης παροδικότητος. Τότε ἡ λογικὴ καὶ ἡ σκέψη ἀποτελοῦν τιμωρία καὶ ὄχι δῶρο. Καὶ ἡ ἐλευθερία τραγικὴ παρακαταθήκη∙ ἀνάμεσα στὸν αἰώνιο καὶ θεωμένο ἄνθρωπο νὰ ἐπιλέγεις τὸν ζωικό καὶ μηδενιστικό.

ΙΔ. Ἡ Ὀρθόδοξη μαρτυρία τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ, διατυπωμένη καὶ ἐμπειρικὰ τεκμηριωμένη μέσα στοὺς ναούς μας καὶ τὰ μοναστήρια μας, στὰ μυστήρια καὶ τὴ ζωή μας πρέπει νὰ κατατεθεῖ ὡς στεντόρεια πανορθόδοξη κραυγή στὴν ἐποχή μας. Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία καὶ ἐμπειρία εἶναι ἡ μόνη ποὺ μπορεῖ νὰ φωτίσει τὴ σύγχρονη πραγματικότητα καὶ γι’αὐτὸ ὀφείλει νὰ καταθέσει τὸν λόγο της καὶ πρὸς ἐπιστηριγμὸν τῶν πιστῶν καὶ ὡς μαρτυρία στὸν ὑπόλοιπο χριστιανικὸ κόσμο.

Γιὰ ὅλους τοὺς προαναφερθέντες λόγους, σᾶς καλῶ ὅλους μαζὶ ὡς τοπικὴ Ἐκκλησία, νὰ ξεκινήσουμε τὸ Νέο Ἐκκλησιαστικὸ Ἔτος ἐπαναλαμβάνοντας μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸν λόγο μας τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅπως αὐτὸ ἔχει ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὴν Α΄ καὶ τὴν Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ὅπως ὁμολογεῖται ἔκτοτε καὶ γιὰ δεκαεπτά αἰῶνες ἀπὸ τὸ σῶμα τῶν Ὀρθοδόξων ἀπαράλλακτο. Ἀνάγκη νὰ τὸ ἐπαναλαμβάνουμε καθημερινὰ μέσα στὸ σύγχρονο πλαίσιο προβλημάτων, τάσεων, νοοτροπιῶν, καὶ ὡς ἔνδειξη τῆς διαχρονικότητος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴ ἡ ὁμολογία ἀποτελεῖ καὶ ἀπάντηση στὸν σύγχρονο κόσμο.

ΠΕΘ: ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΙΣΟΝΟΜΙΑ, ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΓΚΕΜΠΕΛΙΚΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΕΩΣ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΘΕΪΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Απαιτούμε ΙΣΟΝΟΜΙΑ

Λέμε όχι στον γκεμπελικής εμπνεύσεως προσηλυτισμό των μαθητών

στην πολυθεΐα της πολυθρησκείας

Καλούμε τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό να αντισταθεί

στην κυβερνητική φαλκίδευση των ανθρωπίνων - ατομικών δικαιωμάτων του

Η συνέντευξη του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου για το μάθημα των Θρησκευτικών που δημοσιεύτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2016 στο ΑΠΕ – ΜΠΕ (αναδημοσίευση alfavita.gr και real.gr) είναι η κορυφαία, έως τώρα, επιχείρηση ασεβούς εμπαιγμού που διαπράττει προς την Εκκλησία, προς την ελληνική Δικαιοσύνη, προς τους Θεολόγους, προς τον Ορθόδοξο ελληνικό λαό, βαπτίζοντας και παρουσιάζοντας το πολυθρησκειακό Πρόγραμμα του ΙΕΠ ως ορθόδοξο.

Ο κ. Γιαγκάζογλου, με αυτήν τη συνέντευξη, έδειξε για μια ακόμη φορά, εκ μέρους και όλων των συνεργατών του και των συγγραφέων των Προγραμμάτων στο ΙΕΠ, ότι αυτός και  η ομάδα του ως εντολοδόχοι του κ. Φίλη, με όπλα την προπαγάνδα, τη διαστρέβλωση της αλήθειας, την παραπλάνηση και την εξαπάτηση, δεν διστάζουν να καταπατήσουν, στην πράξη, το Σύνταγμα, τους Νόμους, τις αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων, δείχνοντας, ταυτόχρονα, αφενός την εναντίωσή τους τόσο προς την ορθόδοξη παράδοση, τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας και τις ομόφωνες αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και αφετέρου την περιφρόνησή τους προς τους Θεολόγους συναδέλφους τους καθώς επίσης και προς τους Ορθόδοξους γονείς και μαθητές.

Οι ως άνω Θεολόγοι, με τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών από Ορθόδοξο σε πολυθρησκειακό ή θρησκειολογικό ή πανθρησκειακό, μέσω της εφαρμογής του νέου Προγράμματος, διαπράττουν, σε συνεργασία με τον κ. Φίλη, δύο αδικήματα(σύμφωνα με γνωμοδοτήσεις έγκριτων νομικών): α) Το αδίκημα του Προσηλυτισμού στην αθεΐα και μάλιστα σε βάρος ανήλικων παιδιών, που δεν είναι σε θέση να αμυνθούν πνευματικά και β) Το αδίκημα της ανισονομίας, αφού το πολυθρησκειακό ή όπως το ονομάζει ο κ. Φίλης Θρησκειολογικό αυτό Πρόγραμμα εφαρμόζεται ή μάλλον επιβάλλεται, ρατσιστικά, μόνον στους ορθόδοξους μαθητές. Οι Εβραίοι, οι Μουσουλμάνοι, οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες Έλληνες μαθητές απολαμβάνουν -και πολύ σωστά- από το Υπουργείο Παιδείας το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικά τη δική τους πίστη από διδάσκοντες και ύλη, που οι θρησκευτικές τους κοινότητες επιλέγουν και εγκρίνουν. Αντίθετα, με το πολυδιαφημισμένο από το νεομαρξιστικό κατεστημένο στην Ελλάδα, νέο Πρόγραμμα στα θρησκευτικά, οι Ορθόδοξοι μαθητές, αντίθετα με το Σύνταγμα και τον εκπαιδευτικό Νόμο, δεν θα διδάσκονται πλέον, τη δική τους πίστη, αλλά αναγκάζονται να διδαχθούν ένα μείγμα από όλες τις θρησκείες.    

Η ΠΕΘ συνεχίζει αταλάντευτα τον αγώνα της, παρά την περιφρόνηση της φωνής της από μέρους της Πολιτείας και από ένα μέρος της διοικούσας Εκκλησίας, η οποία δυστυχώς, με την  αντιφατική στάση της, από τη μια να αγκαλιάζει, να εμπιστεύεται και να επιβραβεύει τον κ. Γιαγκάζογλου και κάποιους συνεργάτες του και, από την άλλη, να παίρνει ομόφωνες αποφάσεις, που αποδοκιμάζουν τα Προγράμματά τους αλλά όχι και τους ίδιους, τους έδωσε την ευκαιρία να φτάσουν εδώ που έφτασαν, «εμπαίζοντας» ουσιαστικά την Εκκλησία και δίνοντας εναντίον της ορθόδοξης διδασκαλίας των νέων βαπτισμένων μελών της, το μεγαλύτερο, από πλευράς πνευματικής, εγκληματικό κτύπημα που έχει δεχθεί η Ορθόδοξη σχολική αγωγή από την εποχή της τουρκοκρατίας έως σήμερα.

Από τότε που ξεκίνησε το πρόβλημα των Πιλοτικών Προγραμμάτων, η ΠΕΘ απευθύνθηκε με έντιμο και σταθερό λόγο στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, ανέδειξε το θέμα, έστειλε υπομνήματα, διοργάνωσε πανελλήνια συνέδρια και ημερίδες, εξέδωσε και δημοσίευσε σε τόμους όλες τις σχετικές επιστημονικές μελέτες, προσέφυγε στη Δικαιοσύνη και κέρδισε δύο τελεσίδικες αποφάσεις (115/ 2012 και 1/2015) και προσκάλεσε ανώτατους δικαστικούς να γνωματεύσουν και να ξεκαθαρίσουν το υφιστάμενο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για το μάθημα των Θρησκευτικών νομικό καθεστώς καθώς και το νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της Εκκλησίας να έχει λόγο για τα Προγράμματα και τα βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Γι΄ αυτόν το αγώνα της, εν μέσω διωγμών και ύβρεων, καταβάλλει φιλότιμα μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, έχοντας στη διάθεσή της ελάχιστους οικονομικούς πόρους, που προσφέρουν ολοπρόθυμα Συνάδελφοι και κάποιοι Μητροπολίτες από το υστέρημα τους, μέσα στον ορυμαγδό της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας. Η ΠΕΘ δεν διαθέτει πρόσβαση στα παχυλά ΕΣΠΑ ή στα ταμεία βουδιστικών, ινδουιστικών και πνευματιστικών οργανώσεων, όπως της νεοβουδιστικής, παραθρησκευτικής Arigatou, που επιδιώκει και αυτή να επιβάλει τη δική της θρησκευτική Παιδεία στην Ελλάδα, μέσω συνεργατών της και μάλιστα «Θεολόγων»!

Τα μέλη της ΠΕΘ και το Διοικητικό της Συμβούλιο αισθάνονται το βάρος της ευθύνης αυτού του προβλήματος, που, αντί να λύνεται, διογκώνεται και θα αγωνιστούν, με κάθε νόμιμο τρόπο, προκειμένου να μην εφαρμοστεί αυτό το δηλητηριασμένο πνευματικά νέο Πρόγραμμα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών. Με ευθύνη και αγάπη προς τα παιδιά, θα υψώσουν τη φωνή τους και δεν θα επιτρέψουν την αποορθοδοξοποίησή τους, η οποία, δυστυχώς, επιχειρείται, με ανίερα μέσα, από συγκεκριμένους «Θεολόγους» με την ευλογία, την ανοχή και τη σιωπή αυτών που τα βάπτισαν και έπρεπε, ως πνευματικοί ηγέτες, να μεριμνούν για την ασφαλή και απρόσκοπτη πνευματική τους ανάπτυξη.

Δυστυχώς, βλέπουμε να ολοκληρώνεται η μέσω της Παιδείας, λυσσαλέα επίθεση εναντίον της πνευματικής ζωής της Ορθοδοξίας, χωρίς δυναμική αντίδραση από τους υπεύθυνους και  να χρησιμοποιούνται, σχεδόν ανυπεράσπιστα, τα ανήλικα και ανυποψίαστα μικρά παιδιά, ως πρώτη αναλώσιμη ύλη στα σχέδια ξένων κέντρων για την παγκοσμιοποίηση και την αποχριστιανοποίηση τόσο της Ευρώπης όσο και του αγιοτόκου τόπου μας.

Δυστυχώς, επίσης, έως τώρα, δεν φαίνεται να υπάρχει σθεναρή και αξιόπιστη αντίσταση απέναντι σε μία παραπαίουσα και καταρρέουσα πολιτική ηγεσία, που το μόνο που μπορεί να επιδείξει για να κατευνάσει το μένος, ακόμη και των ψηφοφόρων της, για τις αμέτρητες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της, είναι οι κομματικές στείρες προπαγάνδες, ανασυρμένες από το χρονοντούλαπο της μαύρης Ιστορίας της Πατρίδας μας. Εφιαλτικές μνήμες και μεταρρυθμίσεις, που καταρρίφθηκαν στους κομμουνιστικούς «παραδείσους», ανάμεικτες με ένα τυφλό αντιχριστιανικό και αντιεκκλησιαστικό μίσος, αναβιώνουν και σερβίρονται στον ορθόδοξο λαό μας, στο πλαίσιο των νέων «παραδείσων» που επαγγέλλεται η νέα τάξη πραγμάτων σαν καινοτομίες και προοδευτισμούς, βάζοντας την πνευματική ελευθερία της χώρας μας σε νέες περιπέτειες.

Με όλο τον σεβασμό και όλη τη δύναμη της ψυχής μας καλούμε και παρακαλούμε τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό να αναλάβουμε όλοι μαζί τις πνευματικές μας ευθύνες και να αντισταθούμε στην κυβερνητική φαλκίδευση των ανθρωπίνων - ατομικών δικαιωμάτων μας, αν θέλουμε τη διατήρηση και τη συνέχιση της Ορθόδοξης παραδόσεως στη χώρα μας: «Στώμεν καλώς»

Το ΔΣ της ΠΕΘ

ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΥΒΡΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ- Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Η είδηση του θανάτου του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Βέλιου, ο οποίος κατέφυγε στη μη υποβοηθούμενη ευθανασία, φέρνει ξανά στο προσκήνιο το συγκεκριμένο θέμα.

Ποια είναι όμως η στάση της Εκκλησίας απέναντι στην ευθανασία; Η ευθανασία αποτελεί ένα πολυδιάστατο και άκρως επικίνδυνο πρόβλημα της Βιοηθικής, το οποίο τον τελευταίο καιρό έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις. Οι αμφιλεγόμενες γνώμες και οι έντονες διαμάχες των ειδικών ιατρών, νομικών, ψυχολόγων και θεολόγων καταδεικνύουν την πολυπλοκότητα του ζητήματος.

Στις απόψεις των διαφόρων εκπροσώπων του επιστημονικού κόσμου πρέπει να προστεθεί και η γνώμη της Εκκλησίας όπως αυτή διατυπώθηκε στις 14 Δεκεμβρίου του έτους 2000 σε ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου.

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος δηλώνει:

«Η ζωή μας αποτελεί υπέρτατο Δώρο του Θεού, η αρχή και το τέλος του οποίου βρίσκονται στα χέρια Του και μόνο ( Ιώβ ιβ’ 10). Αποτελεί τον χώρο μέσα στον οποίο βρίσκει την έκφραση του το αυτεξούσιο, συναντάται η χάρις του Θεού με την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και επιτελείται η σωτηρία του.

Οι στιγμές της ζωής μας που συνδέονται με την αρχή και το τέλος της, όπως και αυτές της αδυναμίας, του πόνου και των δοκιμασιών μας, εγκύπτουν μία μοναδική ιερότητα και περιποιούν μυστήριο που απαιτεί ιδιάζοντα σεβασμό εκ μέρους των συγγενών, των ιατρών, των νοσηλευτών και της κοινωνίας ολόκληρης. Οι στιγμές αυτές διευκολύνουν την ταπείνωση, διανοίγουν την οδό της θεϊκής αναζήτησης και προκαλούν το θαύμα και το σημείο της θεϊκής χάριτος και παρουσίας.

Η ευθανασία, ενώ δικαιολογείται κοσμικώς ως "αξιοπρεπής θάνατος", στην πραγματικότητα αποτελεί υποβοηθούμενη αυτοκτονία, δηλαδή συνδυασμό φόνου και αυτοχειρίας.

Το λεγόμενο "δικαίωμα στον θάνατο", πού αποτελεί την νομική κατοχύρωση της ευθανασίας, θα μπορούσε νά εξελιχθεί σε απειλή της ζωής των ασθενών πού αδυνατούν νά ανταποκριθούν οικονομικά στις απαιτήσεις θεραπείας και νοσηλείας τους.

Για τούς λόγους αυτούς, η Εκκλησία μας πού πιστεύει στην αθανασία της ψυχής, στην ανάσταση του σώματος, στην αιώνια προοπτική και πραγματικότητα, στους πόνους ως "στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι ημών" (Γαλ. στ’ 17), στις δοκιμασίες ως αφορμές και ευκαιρίες σωτηρίας, στην δυνατότητα ανάπτυξης κοινωνίας αγάπης και συμπαραστάσεως μεταξύ των ανθρώπων, κάθε θάνατο πού αποτελεί αποτέλεσμα ανθρωπίνων αποφάσεων και επιλογών – όσο "καλός" και αν ονομάζεται – τον απορρίπτει ως "υβριν" κατά του Θεού. Κάθε δε ιατρική πράξη πού δεν συντελεί στην παράταση της ζωής, ως ο όρκος του Ιπποκράτη ορίζει, αλλά προκαλεί επίσπευση της στιγμής του θανάτου, την καταδικάζει ως αντιδεοντολογική και προσβλητική του ιατρικού λειτουργήματος.

Από πλευράς της Ορθοδόξου Εκκλησίας ελήφθησαν και άλλες πρωτοβουλίες για την διαφώτιση και ενημέρωση του λαού επάνω εις το αμφιλεγόμενο θέμα της ευθανασίας.

Στην Ελλάδα επειδή ευδοκιμεί ακόμα η αγάπη δεινοπαθεί η ευθανασία, η οποία δεν φαίνεται προς το παρόν ότι ημπορεί νά ακολουθήσει την πορεία πού ακολουθεί στην Ολλανδία και στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Χρειάζεται λοιπόν πολλή προσπάθεια για νά ενημερωθεί ο λαός αντικειμενικά και κυρίως νά τεθούν οι ασφαλιστικές δικλείδες στις αυθαιρεσίες και στην εκμετάλλευση του δικαιώματος της ζωής, το οποίο η καθημερινά αλλοιούμενη κοινωνία των λαών επιζητεί νά το μετατρέψει σε δικαίωμα στο θάνατο.

Από εισήγηση του Σεβ. Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου».

http://www.pronews.gr

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ: ΠΕΡΙ ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΙΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

Ποιός άνθρωπος δεν θα θυμώσει και δεν θα δια­μαρτυρηθεί ακούγοντας την παραβολή του κακού δού­λου στον οποίο ο Κύριος του συγχώρεσε ένα μεγάλο χρέος ενώ αυτός δεν ήθελε να συγχωρέσει στον πλη­σίον του ένα μικρό;

Ταράζεται η καρδιά μας όταν βλέπουμε τις χειρό­τερες εκδηλώσεις των παθών και της αμαρτωλότητας των ανθρώπων. Σωστά είπε ο προφήτης Δαβίδ: «Και ερρύσατο την ψυχήν μου εκ μέσον σκύμνων, εκοιμήθην τεταραγμένος υιοί ανθρώπων, οι οδόντες αυτών όπλα και βέλη, και η γλώσσα αυτών μάχαιρα οξεία» (Ψαλ. 56, 5). Και δεν το λέει για τους φονιάδες και τους κακούργους αλλά για μας τους απλούς ανθρώ­πους. Εμάς μας αποκαλεί λιοντάρια και λέει ότι τα δόντια μας είναι όπλα και βέλη και η γλώσσα ακο­νισμένο σπαθί. Και το σπαθί είναι όργανο του φόνου. Αν η γλώσσα μας είναι σαν το αιχμηρό σπαθί τό­τε μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να φο­νεύουμε τους ανθρώπους. Και όντως πολλές φορές το κάνουμε και δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας δολοφό­νους. Πληγώνουμε την καρδιά του πλησίον με συκο­φαντία και ψέμα, προσβάλλουμε τη δική του ανθρώ­πινη αξιοπρέπεια, ταράζουμε την καρδιά του με κακο­λογία΄ αυτό δεν είναι πνευματικός φόνος;

Ακούμε πως κάποιος από τους γνωστούς ανθρώ­πους μοιχεύει και θυμώνουμε μ’ αυτόν. Δεν είναι δύ­σκολο να θυμώνεις με τους άλλους. Δύσκολο είναι να θυμώνεις με τον εαυτό σου. Έχουμε δικαίωμα να θυ­μώνουμε με τους άλλους ενώ οι ίδιοι δεν έχουμε την καθαρότητα που ζητά από μας ο Χριστός; Πόσοι από μας δεν έχουν κοιτάξει ποτέ γυναίκα ή άνδρα με πό­θο; Λίγοι, πολύ λίγοι.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός κάθε ακάθαρτο βλέμ­μα που ρίχνουμε στη γυναίκα το ονομάζει μοιχεία. Και αν ακόμα δεν την κάναμε με το σώμα, στην καρ­διά μας την είχαμε κάνει.

Ένας μεγάλος ιεράρχης, ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ, λέει το εξής: «Τις αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους τις έχουμε και εμείς». Αυτό είναι πολύ σωστό. Όλες οι αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους υ­πάρχουν και μέσα μας, ίσως σε βαθμό πιο μικρό, αλλά έχουμε το ίδιο ακάθαρτη καρδιά που η ακαθαρσία της φανερώνεται με τις προσβολές του πλησίον και το μίσος εναντίον του. Τέτοια ακαθαρσία υπάρχει στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό, τον λόγο τού μεγάλου Ιεράρχη πρέπει να τον θυμόμαστε και να τον έχουμε πάντα στην καρδιά μας.

Όταν βλέπουμε την αμαρτωλότητα των άλλων πρέπει να δούμε την δική μας καρδιά και να αναρωτη­θούμε: «Εγώ είμαι καθαρός από αμαρτία, δεν υπάρχει μέσα μου το ίδιο πάθος που βλέπω στον αδελφό μου;»

Πάντα θυμόμαστε αυτά που μας προκαλούν μεγα­λύτερη εντύπωση. Θυμόμαστε, για παράδειγμα τους σεισμούς. Και όσο πιο συμπονετική είναι η καρδιά μας τόσο περισσότερο χρόνο θυμόμαστε τα δυστυχήματα. Ενώ οι σκληρόκαρδοι άνθρωποι τα ξεχνάνε πο­λύ γρήγορα.

Δεν δουλεύουν έτσι οι σεισμολόγοι. Πάντα έχουν στο νου τους τούς σεισμούς και κάθε μέρα κάνουν τις ανάλογες μετρήσεις. Απ’ αυτούς πρέπει να παίρνουμε το παράδειγμα. Όπως οι σεισμολόγοι πάντα με προ­σοχή παρακολουθούν τις δονήσεις στο εσωτερικό ή την επιφάνεια της γης, το ίδιο πρέπει εμείς να παρα­κολουθούμε ακούραστα τις κινήσεις της δικής μας καρδιάς και να διώχνουμε από μέσα της κάθε ακαθαρ­σία. Να προσέχουμε τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες, τα κίνητρα και τις πράξεις. Να τα αναλύουμε με προσο­χή εξετάζοντας μήπως υπάρχει σ’ αυτά κάτι αμαρτω­λό.

Αν μιμηθούμε τους σεισμολόγους και παρακολου­θούμε με προσοχή τις κινήσεις της δικής μας καρ­διάς, τότε θα συνειδητοποιήσουμε την δική μας αμαρτωλότητα και την αναξιότητα και δεν θα δίνουμε προσοχή σ’ αυτά που κάνουν οι άλλοι και δεν θα τους κα­τακρίνουμε γι’ αυτά που κάνουν.

Προκαλεί αγανάκτηση η συμπεριφορά του κακού δούλου που ο εύσπλαχνος κύριος μόλις του άφησε μεγάλο χρέος δέκα χιλιάδων ταλάντων και εκείνος μόλις είδε κάποιον που του όφειλε μόνο εκατό δηνά­ρια τον έπιασε και άρχισε να τον σφίγγει. Ο φτωχός τον παρακαλούσε και του έλεγε ίδια λόγια που μόλις πριν λίγο ο άσπλαχνος δούλος έλεγε μπροστά στον κύριο: «Μακροθύμησον επ’ εμοί και αποδώσω σοι» (Μτ. 18, 29). Αλλά εκείνος δεν θέλει να περιμένει και βάζει στην φυλακή τον οφειλέτη του.

Τί πιο άδικο μπορεί να υπάρχει;

Είναι έσχατος βαθμός σκληροκαρδίας και ασπλαχνίας, είναι πλήρης απουσία της ευσπλαχνίας, της θέλησης και της ικανότητας να αφήνει κανείς στον πλησίον τα οφειλήματά του. Είναι η λήθη εκεί­νης της αίτησης που κάθε μέρα απευθύνουμε στον Θεό: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Δεν θέλουμε να αφήνουμε στον πλησίον τα οφειλήματά του, περιμέ­νουμε όμως από τον Θεό να μας αφήσει τα δικά μας.

Την πιο σκοτεινή πλευρά της ψυχής του έδειξε αυτός ο άκαρδος άνθρωπος στον πλησίον του. Ποιά ήταν η αιτία να φερθεί τόσο σκληρά και να καταπα­τήσει το δίκαιο; Πρώτ’ απ’ όλα ήταν ο εγωισμός του, η φιλαυτία του. Λογάριαζε μόνο τον εαυτό του και δεν σκεφτόταν τους άλλους, μόνο για τον εαυτό του ή­θελε καλό. Όλες οι σκέψεις και επιδιώξεις του ήταν στο να αποκτήσει όσο γίνεται πιο πολλά. Ήταν πολύ μεγάλος εγωιστής. Δεν του αρκούσε ότι πήρε από τον κύριο δέκα χιλιάδες τάλαντα, δεν μπορούσε να ξεχά­σει και εκείνα τα εκατό δηνάρια που του χρωστούσε ο φτωχός.

Ας δούμε όμως τη δική μας καρδιά. Δεν υπάρχει μέσα μας σκληροκαρδία και φιλαργυρία; Πόσοι από μας περιφρονούν τα λεφτά και δεν επιδιώκουν τον πλούτο; Λίγοι, πολύ λίγοι. Φιλαργυρία είναι η αμαρ­τία των περισσότερων ανθρώπων. Αγανακτώντας για την φιλαργυρία του καλού δούλου, πρέπει με ταπείνω­ση να παραδεχτούμε ότι και εμείς ευθυνόμαστε για την ίδια αμαρτία. Στο παράδειγμα του κακού αυτού δούλου βλέπουμε την χειρότερη εκδήλωση του πά­θους του εγωισμού και της φιλαργυρίας. Όμως δεν α­γαπάμε και εμείς τον εαυτό μας πιο πολύ από τον πλη­σίον μας; Τηρούμε την εντολή: «Αγαπήσεις τον πλη­σίον σου ως σεαυτόν» (Μτ. 19, 19);

Αγαπάμε τον εαυτό μας και για τους άλλους λίγο νοιαζόμαστε. Αυτό σημαίνει εγωισμός, είναι το πάθος που σε τέτοια άσχημη μορφή εκδηλώθηκε στην περί­πτωση του κακού δούλου. Ήταν άνθρωπος σκληρόκαρδος και άσπλαχνος. Εμείς όμως μπορούμε να πούμε για τον εαυτό μας ότι τηρούμε την εντολή του Χριστού: «Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υ­μών οικτίρμων εστί;» (Λκ. 6, 36).

Ποιός αγαπάει τον πλησίον του σαν τον εαυτό του; Ποιός τον φροντίζει όπως φροντίζει τον εαυτό του; Μόνο οι άγιοι. Εμείς δεν είμαστε άγιοι γιατί ό­λοι έχουμε τα ίδια πάθη που βλέπουμε στους άλλους, όπως είπε ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ.

Πολλές φορές δεν δείχνουμε έλεος στους οφειλέτες μας. Αλλά ο απόστολος Ιάκωβος λέει: «Η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος» (Ιακ. 2, 13). Να τρο­μάζουμε ακούγοντας αυτά τα λόγια του αποστόλου για­τί θα έχουμε την ίδια μοίρα με τον άσπλαχνο δούλο, τον οποίο οργισμένος ο κύριος παρέδωσε στους βασα­νιστές, ώσπου να ξεπληρώσει όλο το χρέος.

Στο τέλος της παραβολής ο Χριστός είπε: «Ούτω και ο πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν, εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτόν από των καρδιών υ­μών τα παραπτώματα αυτών» (Μτ. 18, 35).

Μία άλλη φορά ο Χριστός είπε: «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος΄ εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υ­μών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Μτ. 6, 14-15).

Ο Κύριός μας είπε να προσευχόμαστε με την προ­σευχή που έδωσε στους μαθητές του, η οποία λέει: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Αυτά τα λόγια επανα­λαμβάνουμε κάθε μέρα.

Βλέπετε ότι η απαίτηση είναι μεγάλη. Δεν μπο­ρούμε όταν, βλέπουμε τις κακίες που κάνουν οι άλλοι, μόνο να αγανακτούμε΄ πρέπει να θυμόμαστε τον λόγο: «πρόσεχε σεαυτόν».

Να προσέχεις πάντα την καρδιά σου, την κάθε κί­νησή της, ακόμα και τις πιο ασήμαντες εκδηλώσεις των παθών μέσα της. Ας θυμόμαστε πάντα τον λόγο του αποστόλου Παύλου στην επιστολή προς Εφεσίους: «Γίνεσθαι δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς καθώς και ο Θεός εν Χρι­στώ εχαρίσατο υμίν» (Εφ. 4, 32). Πρέπει να συγχω­ρούμε τους άλλους έτσι όπως το είπε ο Χριστός στο τέλος της παραβολής΄ με όλη την καρδιά.

Ας μάθουμε να κάνουμε αυτό που ζητάει από μας ο Χριστός΄ να είμαστε σπλαχνικοί, όπως είναι εύσπλαχνος ο επουράνιος Πατέρας μας και με όλη την καρδιά να συγχωρούμε στον πλησίον τα παραπτώμα­τά του. Τότε και εμάς θα μας συγχωρήσει ο επουρά­νιος Πατέρας μας. Αμήν.

Από το βιβλίο: «Αγ. Λουκά επισκόπου Κριμαίας

Λόγοι και ομιλίες»

Τόμος Γ’

Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»

πηγή: dogma.gr 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΓΑΘΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΕΙΝΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ!

Το μεγαλύτερο αγαθό για τον άνθρωπο είναι η σχέση του με τον Χριστό!

ΜΗ ΒΙΑΖΕΣΑΙ, Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΔΡΟΜΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ!

Μη βιάζεσαι, ο Θεός μπορεί να ανοίξει δρόμο εκεί που δεν το περιμένεις!