Άγιος Μάξιμος ο
Ομολογητής: Μακάριος ο νους που προσπέρασε όλα τα όντα και
απολαμβάνει συνεχώς την Θεία ωραιότητα!
Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ
Κάποτε
στο Κουτλουμουσιανό Κελί του Αγίου Σπυρίδωνος, το Κερκυραίικο, ενώ είχε
πλησιάσει η εορτή του Αγίου, δεν είχαν βρει ακόμη ψάρια και οι Πατέρες
ανησυχούσαν.
Τα
Καλογέρια έλεγαν στον Γέροντα να αγοράσουν βακαλάο, μια που δεν βρήκαν ψάρια. Ο
Γέροντας τους έλεγε:
–
Κάντε υπομονή, ο Άγιος Σπυρίδων θα μας φέρει ψάρια. Και συνέχεια έκανε
κομποσκοίνι.
Ενώ είχαν χάσει πια την υπομονή τους τα Καλογέρια και ήταν καταστεναχωρημένα, γιατί η ώρα είχε πλησιάσει και έπρεπε να μαγειρέψουν, ακούνε ξαφνικά να χτυπάν την πόρτα. Ανοίγουν και τι να ιδούν! Δύο ψαράδες με δυό πανέρια γεμάτα ψάρια να ζητάνε τον Γέροντα. Φώναξαν οι υποτακτικοί τον Γέροντα, αλλά οι ψαράδες είπαν:
– Δεν είναι αυτός ο Γέροντας. Σ’ εμάς ήρθε ένας άλλος Γέροντας και μας είπε: “Να πάτε τα ψάρια στο Κελλί του Αγίου Σπυρίδωνος, που πανηγυρίζει, και θα πληρωθείτε με καλή τιμή. Αν θέλετε, να σας δώσω και καπάρο”.
Ο Γέροντας κατάλαβε το θαύμα και τους πέρασε στο Ναό να προσκυνήσουν. Μόλις αντίκρισαν την Εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνος είπαν:
– Να αυτός ήταν ο Γέροντας που μας είπε να φέρουμε εδώ τα ψάρια!
Τους λέει τότε ο Γέροντας
– Αχ βρε παιδιά δεν παίρνατε το καπάρο από τον Άγιο για να το έχουμε ευλογία!
Ενώ είχαν χάσει πια την υπομονή τους τα Καλογέρια και ήταν καταστεναχωρημένα, γιατί η ώρα είχε πλησιάσει και έπρεπε να μαγειρέψουν, ακούνε ξαφνικά να χτυπάν την πόρτα. Ανοίγουν και τι να ιδούν! Δύο ψαράδες με δυό πανέρια γεμάτα ψάρια να ζητάνε τον Γέροντα. Φώναξαν οι υποτακτικοί τον Γέροντα, αλλά οι ψαράδες είπαν:
– Δεν είναι αυτός ο Γέροντας. Σ’ εμάς ήρθε ένας άλλος Γέροντας και μας είπε: “Να πάτε τα ψάρια στο Κελλί του Αγίου Σπυρίδωνος, που πανηγυρίζει, και θα πληρωθείτε με καλή τιμή. Αν θέλετε, να σας δώσω και καπάρο”.
Ο Γέροντας κατάλαβε το θαύμα και τους πέρασε στο Ναό να προσκυνήσουν. Μόλις αντίκρισαν την Εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνος είπαν:
– Να αυτός ήταν ο Γέροντας που μας είπε να φέρουμε εδώ τα ψάρια!
Τους λέει τότε ο Γέροντας
– Αχ βρε παιδιά δεν παίρνατε το καπάρο από τον Άγιο για να το έχουμε ευλογία!
Γέροντος
Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, έκδ. Ιερό Ησυχαστήριο
“Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1993,
Πηγή:
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ Π. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: «ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΤΕΘΕΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΛΟΥΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»
Ο Αρχιμανδρίτης
π. Χριστόδουλος, καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους
αποκάλυψε το τί του είχε καταθέσει ο Άγιος Παΐσιος για τα μελλούμενα στην
Ελλάδα.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ
Στὴν
τελευταία συνεδρίαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (23-24 Νοεμβρίου
2016) συζητήθηκε τὸ θέμα τῶν ἐργασιῶν τῆς Μεγάλης Συνόδου ποὺ ἔγινε στὴν Κρήτη
τὴν ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς (18-26 Ἰουνίου 2016).
Κατ᾿
αὐτήν, μετὰ τὴ σχετικὴ Εἰσήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερρῶν κ.
Θεολόγου μὲ τίτλο: «Ἐνημέρωσις περὶ τῶν διεξαχθεισῶν ἐργασιῶν τῆς Ἁγίας καὶ
Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ἀκολούθησε συζήτηση, κατὰ τὴν ὁποία ὁ
Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος ἔκανε δύο παρεμβάσεις,
κατέθεσε δὲ καὶ πληρέστερο κείμενο στὰ Πρακτικά.
Οἱ
παρατηρήσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου εἶναι ἄξιες ἰδιαίτερης προσοχῆς, γι᾿ αὐτὸ καὶ
μεταφέρουμε ἐδῶ κάποια ἀπὸ τὰ κατὰ τὴ γνώμη μας ἀξιολογότερα στοιχεῖα.
«Ἡ
προετοιμασία γιὰ τὴν Σύνοδο αὐτή», εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος, «δὲν ἦταν ἐπαρκής. Τὸ
κείμενο ποὺ καταρτίσθηκε ἀπὸ τὴν Ε΄ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη δὲν ἦταν
σὲ γνώση τῆς Ἱεραρχίας. Τὸ λάβαμε μετὰ τὴν ὑπογραφὴ ἀπὸ τοὺς Προκαθημένους, τὸν
Ἰανουάριο 2016. Ἔπρεπε νὰ γίνη συζήτηση στὴν Ἱεραρχία, πρὶν ὑπογραφῆ ἀπὸ τοὺς
Προκαθημένους».
Ὅμως
μὲ ἀνεπαρκὴ προετοιμασία καὶ ἔλλειψη πληροφορήσεως πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ
λειτουργήσει σωστὰ μία τέτοια Σύνοδος; Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τὸ εἴδαμε. Τὸ βασικὸ
κείμενο τῆς Συνόδου ἀποδείχθηκε ἀδόκιμο θεολογικῶς.
Ὅπως
ἐπισημαίνει ὁ Σεβασμιώτατος: «Τὸ κείμενο ποὺ ἀπετέλεσε τὴν βάση τῆς Συνόδου
ἦταν τὸ ἕκτο, μὲ τίτλο ‘‘Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν
Χριστιανικὸν κόσμον’’. Τὸ τελικὸ κείμενο ἔχει πολλὰ προβλήματα, παρὰ τὶς
μερικὲς γενικὲς καλὲς διατυπώσεις. Μάλιστα, ὅταν δημοσιευθοῦν τὰ Πρακτικὰ τῆς
Συνόδου, ὅπου ἀποτυπώνονται οἱ αὐθεντικὲς ἀπόψεις αὐτῶν ποὺ ἀποφάσισαν καὶ
ὑπέγραψαν τὰ κείμενα, τότε θὰ φανῆ καθαρὰ ὅτι στὴν Σύνοδο κυριαρχοῦσαν ἡ θεωρία
τῶν κλάδων, ἡ βαπτισματικὴ θεολογία καὶ κυρίως ἡ ἀρχὴ τῆς περιεκτικότητος...
Παρατηρεῖ κανεὶς στὸ τελικὸ κείμενο ἀντιφατικὰ σημεῖα. Κατὰ τὴν γνώμη μου δὲν
εἶναι κείμενο θεολογικό, ἀλλὰ διπλωματικό. Ὅμως, ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δὲν
στηρίζεται σὲ διπλωματικὰ κείμενα».
Θλιβερότατες
οἱ καίριες θεολογικὲς ἐπισημάνσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου. Αὐτὲς φανερώνουν ὅτι ἡ
Ὀρθόδοξη θεολογία ἔχει σὲ ἐπικίνδυνο βαθμὸ ἁλωθεῖ ἀπὸ τὴν προτεσταντικὴ
σύγχυση ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴ «θεωρία τῶν κλάδων» καὶ τὶς παρόμοιες ἀντιλήψεις.
Ἀντιλήψεις μὲ τὶς ὁποῖες εἰσάγεται ἡ διπλωματία στὸ χῶρο τῆς θεολογίας καὶ
οὐσιαστικὰ ἐπιχειρεῖται συμβιβασμὸς τῆς ἀλήθειας μὲ τὸ ψέμα!
Γι᾿
αὐτὸ καὶ εἶναι κατεξοχὴν ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τὸν
ὁποῖο παρέθεσε ὁ Σεβασμιώτατος: «Οὐδέποτε διὰ μεσότητος, ἄνθρωπε, τὰ
ἐκκλησιαστικὰ διωρθώθη. Μέσον ἀληθείας καὶ ψεύδους οὐδέν ἐστι».
Διπλωματία,
μέση λύση ἢ συμβιβασμὸς στὰ τῆς πίστεως δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει!
Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”
ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Η
Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Βουλγαρίας κατά τη συνεδρίασή
της στις 15 Νοεμβρίου 2016 μελέτησε το κείμενο της Συνόδου της Κρήτης
για τις σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον λοιπό χριστιανικό κόσμο και
προχώρησε σε δημοσίευση πολύ σημαντικών θεολογικών παρατηρήσεων επί του
κειμένου αυτού. Ακολούθως κατέληξε στα εξής συμπεράσματα:
1. Η Σύνοδος της Κρήτης δεν είναι ούτε Μεγάλη ούτε
Οικουμενική λόγω της μη συμμετοχής σε αυτήν μιας σειράς Ορθοδόξων Εκκλησιών
εξαιτίας οργανικών και θεολογικών λαθών που υπήρξαν κατά την προετοιμασία της.
2. Η
προσεκτική μελέτη των κειμένων που εγκρίθηκαν από τη Σύνοδο της Κρήτης οδηγεί
στο συμπέρασμα ότι κάποια από αυτά περιέχουν θέσεις αντίθετες με την Ορθόδοξη
Εκκλησία, τη δογματική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας, το πνεύμα και το
γράμμα των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων.
3.
Απαιτείται περαιτέρω θεολογική συζήτηση και επεξεργασία των κειμένων ώστε να
διορθωθούν ή να αντικατασταθούν με νέα που θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα και
την παράδοση της Εκκλησίας.
Η
Βουλγαρική Εκκλησία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος και ζωντανό μέλος της Μίας,
Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Ως μέλος του Σώματος του Χριστού
τόσο η τοπική Εκκλησία της Βουλγαρίας όσο και οι Μητροπόλεις του Πατριαρχείου
Βουλγαρίας στο εξωτερικό θα συνεχίσουν να βρίσκονται σε αδελφική, ευχαριστιακή,
πνευματική, δογματική και κανονική κοινωνία με όλες τις άλλες τοπικές ορθόδοξες
εκκλησίες - και με όσες συμμετείχαν στη Σύνοδο της Κρήτης και με όσες
απουσίασαν. Η Εκκλησία δεν είναι μια κοσμική οργάνωση αλλά θεανθρώπινος
οργανισμό. Δεν επηρεάζεται και δεν πρέπει να επηρεάζεται στη ζωή της από
πολιτικά και κοινωνικά συμφέροντα. Κεφαλή της είναι ο ίδιος ο Κύριος, ο Ιησούς
Χριστός, ο οποίος είναι «η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή».
Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016
ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ: ΧΩΡΙΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Γνώριζε ότι χωρίς πειρασμούς
βρίσκεσαι μακριά από το δρόμο του Θεού και δεν περπατάς στα ίχνη των αγίων!
ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΕΓΩΪΣΜΟΥ!
Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Τα πάθη που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο
και τον βαραίνουν, με την προσευχή και την προσοχή και συνετόν αγώνα φεύγουν, ο
άνθρωπος καθαρίζεται και λάμπει!
Ο αγώνας
όμως για το πάθος του εγωϊσμού είναι σκληρός και συνεχής. Πολύ δύσκολα
απαλάσσεται ο άνθρωπος από αυτόν. Φεύγει ολωσδιόλου με τον θάνατον.
ΕΓΩΙΣΜΟΣ: Η ΡΙΖΑ ΚΑΘΕ ΑΜΑΡΤΙΑΣ!
Μᾶς
λέγουν οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας ὅτι ρίζα κάθε ἁμαρτίας εἶναι o ἐγωϊσμός. Ὁ ἅγιος
Γρηγόριος o Διάλογος τήν ὀνομάζει βασίλισσα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν.
Ὅσο πιό πολύ ὑπερηφανευόμαστε, ὅσο πιό πολύ
κυνηγᾶμε τή δόξα καί τόν ἔπαινο καί τήν τιμή, τόσο πιό τιποτένιοι εἴμαστε ἐνώπιον
τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος «ἀντιτάσσεται στούς ὑπερήφανους, ἐνῶ στούς ταπεινούς δίνει
τή χάρη του» (Παροιμ. 3,34).
Ὁ ἐγωϊσμός εἶναι τό ἐμπόδιο ὅλων τῶν ἀγαθῶν
καί ἡ αἰτία ὅλων τῶν παραπτωμάτων. Γιά τή θεραπεία τοῦ ἐγωϊσμοῦ
παραχωρεῖ ὁ Θεός καί πέφτομε σέ ἄλλες μεγάλες ἁμαρτίες, πράγμα ποὺ δέν θά ἐπέτρεπε
ὁ πάνσοφος Γιατρός τῶν ψυχῶν μας, ἄν αὐτός δέν ἦταν ἡ χειρότερη ἀπ’ ὅλες.
Ἔτσι, ὅταν ὁ βασιλιάς Δαβίδ καυχήθηκε – ὅπως δείχνουν τά λόγια του, «ἐγώ, βυθισμένος στά πλούσια ὑλικά ἀγαθά, εἶπα: «Δέν θά μετακινηθῶ ποτέ ἀπό τούτη τήν εὐτυχία»» (Ψαλμ. 29,7) – ὁ Κύριος, γιά νά τόν θεραπεύσει, τόν ἄφησε κι’ ἔπεσε σέ μοιχεία καί φόνο. Ὅπως καί ὁ ἅγιος Πέτρος ὑπερηφανεύτηκε ὅταν ὁ Χριστός εἶπε στούς ἀποστόλους ὅτι ὅλοι θά χάσουν τήν ἐμπιστοσύνη τους σ’ Αὐτόν καί θά διασκορπιστοῦν, κι’ ἐκεῖνος μέ αὐτοπεποίθηση βεβαίωσε: «Κι’ ἄν ὅλοι χάσουν τήν ἐμπιστοσύνη τους σ’ Ἐσένα, ἐγώ ὅμως ὄχι» (Μάρκ. 14,29). Γιά τήν ἔπαρσή του ἐκείνη, ὁ Κύριος παρεχώρησε νά Τόν ἀρνηθεῖ τρεῖς φορές, κι’ ἔτσι νά ταπεινωθεῖ, νά κλάψει καί νά μετανοήσει (Μάρκ. 14,66-72).
Ἀλλά καί τόσοι μεγάλοι ἀσκητές τῆς ἐρήμου, ποὺ ἔδιωχναν ἀπό τούς ἀνθρώπους τά δαιμόνια, ποὺ ἔκαναν σημεῖα καί τέρατα, ἔπεσαν μέ θεία παραχώρηση σέ βαριά παραπτώματα, ἀκόμα καί σέ φόνους καί σέ πορνεῖες, ὅπως διαβάζουμε στό Γεροντικό, στό Λαυσαϊκό, στά Συναξάρια καί σέ ἄλλα πατερικά βιβλία. Ἀκόμη καί συκοφαντίες καί δυστυχίες καί βάσανα πολλά βρίσκουν συχνά τόν ἄνθρωπο, ἀκόμα καί σωματικές ἀρρώστιες, γιά νά τόν λυτρώσουν ἀπό τήν ἔπαρση. Εἶναι σαφής ἡ μαρτυρία τοῦ ἀποστ. Παύλου: «Ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε ἕνα ἀγκάθι στό σῶμα μου, ἕναν ὑπηρέτη τοῦ σατανᾶ νά μέ ταλαιπωρεῖ, ὥστε νά μήν ὑπερηφανεύομαι» (Β’ Κορ. 12,7).
Τό γεγονός, λοιπόν, ὅτι o Θεός ἐπιτρέπει νά βροῦν τόν ἄνθρωπο τέτοιες συμφορές γιά νά τσακιστεῖ ἡ σκληροτράχηλη ὑπερηφάνειά του, φανερώνει πὼς αὐτή εἶναι τό μεγαλύτερο, τό χειρότερο πάθος. Καί δέν εἶναι μόνο τό χειρότερο, μά καί τό πιό γερά ριζωμένο μέσα μας. Γι’ αὐτό, ὅταν μέ ἀγώνα σκληρό καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ οἱ ἀρετές νικήσουν τίς κακίες καί διώξουν ἀπό τήν ψυχή ὅλα τά ἐλαττώματα, μόνο ἡ ὑπερηφάνεια μένει ἀνυπότακτη καί ἐπιμένει νά πολεμάει τόν ἄνθρωπο ὡς τό θάνατό του. Αὐτό ἔπαθε ὁ φαρισαῖος ἐκεῖνος τῆς παραβολῆς, ποὺ κατόρθωσε πολλές ἀρετές, καί ἔχοντας ὑπερήφανη πεποίθηση στήν εὐσέβειά του, κατακρίθηκε ὁ ταλαίπωρος (Λουκ. 18,9-19).
Ἀλλά γιατί, ἀλήθεια ὑπερηφανευόμαστε καί καμαρώνομε καί ἐξουθενώνομε τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ποὺ νομίζομε πὼς εἶναι τάχα κατώτεροί μας; Γιά τή σοφία μας; Γιά τήν ἀρετή μας; Γιά τά πλούτη μας; Γιά τήν ὀμορφιά μας; Ὅλ’ αὐτά ὅμως, καί ὅσα ἄλλα ἔχομε, δέν εἶναι παρά εὐεργετήματα καί δῶρα τοῦ Θεοῦ, γιά τά ὁποῖα θά δώσομε λόγο τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ὅσο πιό χαρισματοῦχοι εἴμαστε, τόσο πιό αὐστηρά θά κριθοῦμε. Ἔτσι, ἄν στή ζωή αὐτή ἀξιωθήκαμε νά ἔχομε περισσότερα ἀγαθά ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἀγαθά ὑλικά ἤ πνευματικά, ὀφείλουμε νά ταπεινωνόμαστε πιό πολύ καί νά εὐγνωμονοῦμε τό Θεό ποὺ μᾶς εὐεργέτησε.
Μόνο οἱ ἁμαρτίες καί οἱ πτώσεις εἶναι δικές μας. Ἄν θέλομε γι’ αὐτές νά καυχιώμαστε, δείχνομε τήν ἀφροσύνη καί τήν ἀγνωσία μας. Ἄν εἴμαστε ὅμως λογικοί ἄνθρωποι, θά βλέπομε τήν ἀναξιότητα καί τήν ἀθλιότητά μας, καί θά συντριβόμεθα ταπεινωμένοι.
Ἄς μήν ξεχνᾶμε ἐπίσης, πὼς ὁ ἐγωϊστής ὄχι μόνο στήν ἄλλη ζωή κολάζεται, μά καί στήν παροῦσα μισεῖται ἀπό τούς ἀνθρώπους. Γιατί δέν ὑπάρχει πιό ἀντιπαθητικός ἄνθρωπος ἀπ’ αὐτόν. Ἀλλά καί ὁ ἴδιος εἶναι συνεχῶς ἀνήσυχος. Πασχίζει νά προβληθεῖ καί νά συγκεντρώνει ἐπάνω του τήν προσοχή καί τό ἐνδιαφέρον τοῦ κόσμου. Ἄν δέν τόν τιμήσουν, ταράζεται καί θλίβεται. Βρίσκεται συχνά σέ φιλονικίες καί διαμάχες μέ τούς ὁμοίους του, ποὺ ζηλεύουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Ζητάει ὅλο καί μεγαλύτερη δόξα. Ἀντίθετα τόν ταπεινό ὅλοι τόν ἀγαποῦν, ἀκόμα κι’ ἄν ἔχει ἄλλα ἐλαττώματα. Αὐτός νικάει τόν κακό μέ τήν ὑπομονή, τόν ὀργίλο μέ τήν πραότητα, τόν ἐγωϊστή μέ τήν ταπείνωση.
Ὁ Θεός ὑψώνει ἐκείνους ποὺ ταπεινώνονται, ὄχι ἐκείνους ποὺ ποθοῦν τά μεγαλεῖα. Ὕψωσε τόν Ἰακώβ πάνω ἀπό τόν Ἠσαῦ (Γεν. 27-28), τόν Ἰωσήφ πάνω ἀπό τούς ἀδελφούς του (Γεν. 37-41), τόν τελώνη πάνω ἀπό τόν Φαρισαῖο (Λουκ. 18,14), τόν φτωχό Λάζαρο πάνω ἀπό τόν πλούσιο (Λουκ. 16,19-31). Κατεξοχήν ὅμως ὕψωσε ὁ Θεός Πατέρας τόν Μονογενῆ Υἱό καί Λόγο Του, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ ταπεινώθηκε ἑκούσια πιό πολύ ἀπό κάθε ἄνθρωπο. Θεός ἀθάνατος καί παντοδύναμος καί ἀνενδεής Ἐκεῖνος, καταδέχθηκε νά ἐναθρωπήσει μέ ἄκρα ταπείνωση, νά γεννηθεῖ σέ σπήλαιο, νά σπαργανωθεῖ σέ φάτνη ἀλόγων ζώων, νά ζήσει μέσα στή φτώχεια καί τήν ἀφάνεια, νά καταφρονηθεῖ, νά νίψει τά πόδια τῶν μαθητῶν Του, νά χλευαστεῖ, νά μαστιγωθεῖ, καί τελικά νά ὑποστεῖ, ὄντας ὁλότελα ἀθῶος, τόν μαρτυρικό σταυρικό θάνατο, καί ὅλ’ αὐτά γιά μᾶς τούς ἐνόχους καί ἁμαρτωλούς, γιά τή σωτηρία καί τή λύτρωσή μας.
Ἄς μιμηθοῦμε τόν Κύριό μας, νά μισήσουμε τόν ἐγωϊσμό καί νά ποθήσουμε τήν ταπείνωση. Νά ἐπιδιώκομε τή συναναστροφή μέ ἀνθρώπους ἄσημους καί ταπεινούς, καί νά μή μεγαλοπιανόμαστε. Πάντοτε νά ζητᾶμε τήν τελευταία θέση. Στήν ἐνδυμασία, στή διατροφή, σ’ ὅλες τίς ἀνάγκες τοῦ σώματος, νά ἀποφεύγομε τά περιττά καί ἐξεζητημένα. Μόνο τά ἀπαραίτητα νά ἔχομε. Καί γενικά, ὅσο μποροῦμε, νά μιμούμεθα πάντοτε τόν Κύριο, τήν Παναγία καί τούς ἁγίους, ποὺ πολιτεύθηκαν μέ βαθειά ταπείνωση. Γιατί, ὅπως τά καρπερά δένδρα, ὅσο περισσότερο εἶναι φοφτωμένα μέ καρπούς, τόσο χαμηλότερα κλίνουν πρός τή γῆ τά κλωνάρια τους, ἔτσι καί οἱ πιστοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἀποκτοῦν τίς εὐεργεσίες καί δωρεές Του, τόσο ταπεινώνονται, γνωρίζοντας πὼς αὐτό εἶναι τό χρέος τους, ἀφοῦ ὁ Κύριος εἶπε: «Ὅταν κάνετε ὅλα ὅσα σᾶς προστάξει ὁ Θεός, νά λέτε: «Εἴμαστε ἀνάξιοι δοῦλοι, κάναμε αὐτό ποὺ ὀφείλαμε νά κάνουμε».» (Λουκ. 17,10).
Ἄν ἡ θεία μεγαλοσύνη ταπεινώθηκε τόσο, «μέχρι θανάτου» (Φιλ. 2,8) πῶς τολμάει νά ὑψηλοφρονεῖ ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία; Ὁ Ἄβελ μᾶς δίδαξε τήν ἀθωότητα, ὁ Ἐνώχ τήν καθαρότητα, ὁ Νῶε τήν μεγαλοψυχία καί τήν ἐλπίδα, ὁ Ἀβραάμ τήν ὑπακοή καί τή φιλοξενία, ὁ Ἰακώβ τή μακροθυμία, ὁ Ἰωσήφ τήν ἁγνεία, ὁ Μωϋσῆς τήν πραότητα, ὁ Ἰώβ τήν ὑπομονή, ὁ Δαβίδ τήν ἀγάπη στούς ἐχθρούς, ὁ Ἠλίας τόν ἔνθεον ζῆλον καί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τήν ταπείνωση «Διδαχθεῖτε ἀπό τό δικό μου παράδειγμα, γιατί εἶμαι πράος καί ταπεινός στήν καρδιά, καί οἱ ψυχές σας θά βροῦν ἀνάπαυση» (Ματθ. 11,29). Ὅλες τίς ἀρετές μᾶς τίς διδάσκει o Κύριος, σ’ αὐτήν ὅμως μᾶς παρακινεῖ περισσότερο, γιατί εἶναι τό δοχεῖο, τό θησαυροφυλάκιο τῶν ἄλλων ἀρετῶν.
Πηγή: Περιοδικό Ὅσιος Νίκων (agiazoni.gr)
Ἔτσι, ὅταν ὁ βασιλιάς Δαβίδ καυχήθηκε – ὅπως δείχνουν τά λόγια του, «ἐγώ, βυθισμένος στά πλούσια ὑλικά ἀγαθά, εἶπα: «Δέν θά μετακινηθῶ ποτέ ἀπό τούτη τήν εὐτυχία»» (Ψαλμ. 29,7) – ὁ Κύριος, γιά νά τόν θεραπεύσει, τόν ἄφησε κι’ ἔπεσε σέ μοιχεία καί φόνο. Ὅπως καί ὁ ἅγιος Πέτρος ὑπερηφανεύτηκε ὅταν ὁ Χριστός εἶπε στούς ἀποστόλους ὅτι ὅλοι θά χάσουν τήν ἐμπιστοσύνη τους σ’ Αὐτόν καί θά διασκορπιστοῦν, κι’ ἐκεῖνος μέ αὐτοπεποίθηση βεβαίωσε: «Κι’ ἄν ὅλοι χάσουν τήν ἐμπιστοσύνη τους σ’ Ἐσένα, ἐγώ ὅμως ὄχι» (Μάρκ. 14,29). Γιά τήν ἔπαρσή του ἐκείνη, ὁ Κύριος παρεχώρησε νά Τόν ἀρνηθεῖ τρεῖς φορές, κι’ ἔτσι νά ταπεινωθεῖ, νά κλάψει καί νά μετανοήσει (Μάρκ. 14,66-72).
Ἀλλά καί τόσοι μεγάλοι ἀσκητές τῆς ἐρήμου, ποὺ ἔδιωχναν ἀπό τούς ἀνθρώπους τά δαιμόνια, ποὺ ἔκαναν σημεῖα καί τέρατα, ἔπεσαν μέ θεία παραχώρηση σέ βαριά παραπτώματα, ἀκόμα καί σέ φόνους καί σέ πορνεῖες, ὅπως διαβάζουμε στό Γεροντικό, στό Λαυσαϊκό, στά Συναξάρια καί σέ ἄλλα πατερικά βιβλία. Ἀκόμη καί συκοφαντίες καί δυστυχίες καί βάσανα πολλά βρίσκουν συχνά τόν ἄνθρωπο, ἀκόμα καί σωματικές ἀρρώστιες, γιά νά τόν λυτρώσουν ἀπό τήν ἔπαρση. Εἶναι σαφής ἡ μαρτυρία τοῦ ἀποστ. Παύλου: «Ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε ἕνα ἀγκάθι στό σῶμα μου, ἕναν ὑπηρέτη τοῦ σατανᾶ νά μέ ταλαιπωρεῖ, ὥστε νά μήν ὑπερηφανεύομαι» (Β’ Κορ. 12,7).
Τό γεγονός, λοιπόν, ὅτι o Θεός ἐπιτρέπει νά βροῦν τόν ἄνθρωπο τέτοιες συμφορές γιά νά τσακιστεῖ ἡ σκληροτράχηλη ὑπερηφάνειά του, φανερώνει πὼς αὐτή εἶναι τό μεγαλύτερο, τό χειρότερο πάθος. Καί δέν εἶναι μόνο τό χειρότερο, μά καί τό πιό γερά ριζωμένο μέσα μας. Γι’ αὐτό, ὅταν μέ ἀγώνα σκληρό καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ οἱ ἀρετές νικήσουν τίς κακίες καί διώξουν ἀπό τήν ψυχή ὅλα τά ἐλαττώματα, μόνο ἡ ὑπερηφάνεια μένει ἀνυπότακτη καί ἐπιμένει νά πολεμάει τόν ἄνθρωπο ὡς τό θάνατό του. Αὐτό ἔπαθε ὁ φαρισαῖος ἐκεῖνος τῆς παραβολῆς, ποὺ κατόρθωσε πολλές ἀρετές, καί ἔχοντας ὑπερήφανη πεποίθηση στήν εὐσέβειά του, κατακρίθηκε ὁ ταλαίπωρος (Λουκ. 18,9-19).
Ἀλλά γιατί, ἀλήθεια ὑπερηφανευόμαστε καί καμαρώνομε καί ἐξουθενώνομε τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ποὺ νομίζομε πὼς εἶναι τάχα κατώτεροί μας; Γιά τή σοφία μας; Γιά τήν ἀρετή μας; Γιά τά πλούτη μας; Γιά τήν ὀμορφιά μας; Ὅλ’ αὐτά ὅμως, καί ὅσα ἄλλα ἔχομε, δέν εἶναι παρά εὐεργετήματα καί δῶρα τοῦ Θεοῦ, γιά τά ὁποῖα θά δώσομε λόγο τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ὅσο πιό χαρισματοῦχοι εἴμαστε, τόσο πιό αὐστηρά θά κριθοῦμε. Ἔτσι, ἄν στή ζωή αὐτή ἀξιωθήκαμε νά ἔχομε περισσότερα ἀγαθά ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἀγαθά ὑλικά ἤ πνευματικά, ὀφείλουμε νά ταπεινωνόμαστε πιό πολύ καί νά εὐγνωμονοῦμε τό Θεό ποὺ μᾶς εὐεργέτησε.
Μόνο οἱ ἁμαρτίες καί οἱ πτώσεις εἶναι δικές μας. Ἄν θέλομε γι’ αὐτές νά καυχιώμαστε, δείχνομε τήν ἀφροσύνη καί τήν ἀγνωσία μας. Ἄν εἴμαστε ὅμως λογικοί ἄνθρωποι, θά βλέπομε τήν ἀναξιότητα καί τήν ἀθλιότητά μας, καί θά συντριβόμεθα ταπεινωμένοι.
Ἄς μήν ξεχνᾶμε ἐπίσης, πὼς ὁ ἐγωϊστής ὄχι μόνο στήν ἄλλη ζωή κολάζεται, μά καί στήν παροῦσα μισεῖται ἀπό τούς ἀνθρώπους. Γιατί δέν ὑπάρχει πιό ἀντιπαθητικός ἄνθρωπος ἀπ’ αὐτόν. Ἀλλά καί ὁ ἴδιος εἶναι συνεχῶς ἀνήσυχος. Πασχίζει νά προβληθεῖ καί νά συγκεντρώνει ἐπάνω του τήν προσοχή καί τό ἐνδιαφέρον τοῦ κόσμου. Ἄν δέν τόν τιμήσουν, ταράζεται καί θλίβεται. Βρίσκεται συχνά σέ φιλονικίες καί διαμάχες μέ τούς ὁμοίους του, ποὺ ζηλεύουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Ζητάει ὅλο καί μεγαλύτερη δόξα. Ἀντίθετα τόν ταπεινό ὅλοι τόν ἀγαποῦν, ἀκόμα κι’ ἄν ἔχει ἄλλα ἐλαττώματα. Αὐτός νικάει τόν κακό μέ τήν ὑπομονή, τόν ὀργίλο μέ τήν πραότητα, τόν ἐγωϊστή μέ τήν ταπείνωση.
Ὁ Θεός ὑψώνει ἐκείνους ποὺ ταπεινώνονται, ὄχι ἐκείνους ποὺ ποθοῦν τά μεγαλεῖα. Ὕψωσε τόν Ἰακώβ πάνω ἀπό τόν Ἠσαῦ (Γεν. 27-28), τόν Ἰωσήφ πάνω ἀπό τούς ἀδελφούς του (Γεν. 37-41), τόν τελώνη πάνω ἀπό τόν Φαρισαῖο (Λουκ. 18,14), τόν φτωχό Λάζαρο πάνω ἀπό τόν πλούσιο (Λουκ. 16,19-31). Κατεξοχήν ὅμως ὕψωσε ὁ Θεός Πατέρας τόν Μονογενῆ Υἱό καί Λόγο Του, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ ταπεινώθηκε ἑκούσια πιό πολύ ἀπό κάθε ἄνθρωπο. Θεός ἀθάνατος καί παντοδύναμος καί ἀνενδεής Ἐκεῖνος, καταδέχθηκε νά ἐναθρωπήσει μέ ἄκρα ταπείνωση, νά γεννηθεῖ σέ σπήλαιο, νά σπαργανωθεῖ σέ φάτνη ἀλόγων ζώων, νά ζήσει μέσα στή φτώχεια καί τήν ἀφάνεια, νά καταφρονηθεῖ, νά νίψει τά πόδια τῶν μαθητῶν Του, νά χλευαστεῖ, νά μαστιγωθεῖ, καί τελικά νά ὑποστεῖ, ὄντας ὁλότελα ἀθῶος, τόν μαρτυρικό σταυρικό θάνατο, καί ὅλ’ αὐτά γιά μᾶς τούς ἐνόχους καί ἁμαρτωλούς, γιά τή σωτηρία καί τή λύτρωσή μας.
Ἄς μιμηθοῦμε τόν Κύριό μας, νά μισήσουμε τόν ἐγωϊσμό καί νά ποθήσουμε τήν ταπείνωση. Νά ἐπιδιώκομε τή συναναστροφή μέ ἀνθρώπους ἄσημους καί ταπεινούς, καί νά μή μεγαλοπιανόμαστε. Πάντοτε νά ζητᾶμε τήν τελευταία θέση. Στήν ἐνδυμασία, στή διατροφή, σ’ ὅλες τίς ἀνάγκες τοῦ σώματος, νά ἀποφεύγομε τά περιττά καί ἐξεζητημένα. Μόνο τά ἀπαραίτητα νά ἔχομε. Καί γενικά, ὅσο μποροῦμε, νά μιμούμεθα πάντοτε τόν Κύριο, τήν Παναγία καί τούς ἁγίους, ποὺ πολιτεύθηκαν μέ βαθειά ταπείνωση. Γιατί, ὅπως τά καρπερά δένδρα, ὅσο περισσότερο εἶναι φοφτωμένα μέ καρπούς, τόσο χαμηλότερα κλίνουν πρός τή γῆ τά κλωνάρια τους, ἔτσι καί οἱ πιστοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἀποκτοῦν τίς εὐεργεσίες καί δωρεές Του, τόσο ταπεινώνονται, γνωρίζοντας πὼς αὐτό εἶναι τό χρέος τους, ἀφοῦ ὁ Κύριος εἶπε: «Ὅταν κάνετε ὅλα ὅσα σᾶς προστάξει ὁ Θεός, νά λέτε: «Εἴμαστε ἀνάξιοι δοῦλοι, κάναμε αὐτό ποὺ ὀφείλαμε νά κάνουμε».» (Λουκ. 17,10).
Ἄν ἡ θεία μεγαλοσύνη ταπεινώθηκε τόσο, «μέχρι θανάτου» (Φιλ. 2,8) πῶς τολμάει νά ὑψηλοφρονεῖ ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία; Ὁ Ἄβελ μᾶς δίδαξε τήν ἀθωότητα, ὁ Ἐνώχ τήν καθαρότητα, ὁ Νῶε τήν μεγαλοψυχία καί τήν ἐλπίδα, ὁ Ἀβραάμ τήν ὑπακοή καί τή φιλοξενία, ὁ Ἰακώβ τή μακροθυμία, ὁ Ἰωσήφ τήν ἁγνεία, ὁ Μωϋσῆς τήν πραότητα, ὁ Ἰώβ τήν ὑπομονή, ὁ Δαβίδ τήν ἀγάπη στούς ἐχθρούς, ὁ Ἠλίας τόν ἔνθεον ζῆλον καί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τήν ταπείνωση «Διδαχθεῖτε ἀπό τό δικό μου παράδειγμα, γιατί εἶμαι πράος καί ταπεινός στήν καρδιά, καί οἱ ψυχές σας θά βροῦν ἀνάπαυση» (Ματθ. 11,29). Ὅλες τίς ἀρετές μᾶς τίς διδάσκει o Κύριος, σ’ αὐτήν ὅμως μᾶς παρακινεῖ περισσότερο, γιατί εἶναι τό δοχεῖο, τό θησαυροφυλάκιο τῶν ἄλλων ἀρετῶν.
Πηγή: Περιοδικό Ὅσιος Νίκων (agiazoni.gr)
ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ 1563 ΕΤΩΝ ΚΑΙ Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ
Ο Όσιος
Πατάπιος υπήρξε πρότυπο της αρετής και αφού κόσμησε τη ζωή του με τα στολίδια
της προσευχής, της νηστείας, των καλών έργων και των πολλών θαυμάτων, έφτασε η
ώρα που θα έφευγε από την παρούσα ζωή, για να μεταβεί με το έλεος του Θεού στην
ουράνια και αιώνια «άνω Ιερουσαλήμ», και να κληρονομήσει την ητοιμασμένην
βασιλεία από καταβολής κόσμου (Ματθ.25, 34).
Συνάχθηκαν
λοιπόν κοντά του οι αδελφοί της «Μονής των Αιγυπτίων», άλλοι συνασκητές από τα
γύρω μοναστήρια και πολλοί «φίλοι της αρετής, λυπημένοι και δακρυσμένοι» και
θεωρώντας τον αποχωρισμό τους ως ορφάνια, του έλεγαν: Γιατί, πατέρα μας
πολυσέβαστε, δείχνεις ότι δεν αγαπάς τα πνευματικά σου παιδιά, αφού επιταχύνεις
την εκδημία σου;
Γιατί μας
αφήνεις έρημους; Γιατί δεν μας παίρνεις μαζί σου; Ποιος μετά από σένα
θα σταματήσει τη λύπη μας, θα γιάνει το σώμα και θα θεραπεύσει την ψυχή μας με
το λόγο, το παράδειγμα, τα θαύματα; Πως θα αντέξουμε τον αποχωρισμό;
Κι
ενώ όλοι αυτοί έδειχναν με τη στάση και τα λόγια πως είχαν χάσει την ψυχραιμία
τους, ο άγιος αντίθετα, χωρίς φόβο μπροστά στον επερχόμενο θάνατο, με μακάρια
ιλαρότητα και στοργή τους είπε: «Μη κατευοδώνετε τον πατέρα σας έτσι με θρήνους
και οδυρμούς.
Είναι
καλύτερο να με προπέμψετε με ευχές. Διότι ενώ τα δάκρυα ζημιώνουν κι εσάς
κι εμένα, οι ευχές βοηθούν όλους μας. Ιδιαίτερα εμένα για να βρω συγχώρεση
των παραπτωμάτων μου και θάρρος όταν θα παρασταθώ ενώπιον του Ιησού
Χριστού. Μη κλαίτε λοιπόν, παιδιά μου, διότι εγώ πηγαίνω σ’ Αυτόν που με
καλεί. Εσείς πάλι προσέχετε τον εαυτό σας. Τη συμπεριφορά μου
απέναντι σας την γνωρίζετε. Όλους σας αγάπησα και σας υπηρέτησα. Σας
δέχθηκα και σας διακόνησα…»
Ύστερα
έδωσε συμβουλές προσωπικά στον καθένα, ανάλογες με την ηλικία και την
πνευματική του κατάσταση στους γέροντες άλλες, στους νεότερους διαφορετικές.
Και στο
τέλος, αφού έκανε θερμή προσευχή, έκλεισε οριστικά τα μάτια του και παρέδωσε
την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια των αγγέλων.
Το
έθαψαν στον ιερό ναό του αγίου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου,
δηλαδή μες στο ίδιο το ξακουστό μοναστήρι των Αιγυπτίων, με ψαλμούς και ύμνους
και ωδές πνευματικές τον προέπεμψαν και τον έστειλαν στους ουρανούς, προς
Εκείνον που έχει την εξουσία ζωής και θανάτου, δοξολογίας, επαίνου και
ευχαριστίας.
Το ιερό
Λείψανο από την Κωνσταντινούπολη στα Γεράνεια όρη
Το σκήνωμά
του ήταν μια ανεξάντλητη πηγή των θαυμάτων για πολλούς ανθρώπους. Και είναι
ακόμα!
Το
μοναστήρι των Αιγυπτίων καταστράφηκε το 536 μ.Χ. Τότε ο πνευματικός αδελφός του
Αγίου Παταπίου, ο άγιος Βάρας, μετέφερε το Άγιο λείψανο του Αγίου Παταπίου στο
μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη (του τιμίου Προδρόμου) της Πέτρας’ το οποίο ήταν υπό
την προστασία της βασιλικής οικογένειας της Κωνσταντινούπολης, των Παλαιολόγων,
και ειδικά της Αγίας Υπομονής η οποία ήταν η μητέρα του τελευταίου αυτοκράτορα
του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Μετά την
άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453, ο Αγγελής Νοταράς,
συγγενής του αυτοκράτορα (ανιψιός της Αγίας Υπομονής), προκειμένου να
προστατευθεί το λείψανο του Αγίου Παταπίου από τους Τούρκους, το μετέφερε στο
βουνό Γεράνεια στη Νότια Ελλάδα (κοντά στην Αθήνα) και έκρυψε το λείψανο σε μια
σπηλιά, κοντά στην πόλη «Θέρμαι» (που σήμερα ονομάζεται Λουτράκι).
Αξίζει να
σημειωθεί ότι το σπήλαιο στο οποίο μετεφέρθη το σκήνωμα του Αγίου Παταπίου ήταν
ήδη ασκητήριο μοναχών από τον 11ο αιώνα μ.Χ.
Η ανεύρεση
του Λειψάνου και η νέα Μονή
Το έτος
1904 υπηρετούσε στο Λουτράκι ως εφημέριος ο ευλαβής ιερέας Κωνσταντίνος
Σουσάνης. Κάπου – κάπου ανέβαινε και λειτουργούσε και στο ναΐσκο Σπήλαιο, στην
πλαγιά πάνω από την πόλη.
Καθώς ο
ίδιος ήταν ψηλός, δυσκολευόταν κατά την ιερουργία, γιατί η οροφή του Σπηλαίου
και τα πλαϊνά του ήταν χαμηλά. Έτσι ανέθεσε στον Βασ. Πρωτοπαπά να
διευρύνει, λαξεύοντας, το χώρο.
Καθώς
εκείνος λάξευε προς το δυτικό σημείο του Σπηλαίου διαπίστωσε ότι εκεί δεν
υπήρχε βράχος αλλά τοιχίο.
Με
ιδιαίτερη προσοχή και δέος συνέχισε την καθαίρεση του τοιχίου, όποτε με
ευχάριστη έκπληξη και θαυμασμό απεκάλυψε «άφθορον και ευωδιάζον» το ιερό
Σκήνωμα του Οσίου, τη μεμβράνη με το όνομά του, τον ξύλινο Σταυρό, τα βυζαντινά
νομίσματα, μικρά οστά και τρεις κάρες, προφανώς άγνωστων ασκητών, που είχαν
ασκηθεί προγενέστερα στο Σπήλαιο.
Το
ιερό Σκήνωμα, για λόγους ασφαλείας, φυλάχθηκε προσωρινά στο σπίτι του ιερέα
Κωνσταντίνου Σουσάνη, στο Λουτράκι.
Το 1936, με
πρόνοια του τότε μητροπολίτου Κορίνθου Δαμασκηνού μετέπειτα αρχιεπισκόπου
Αθηνών τοποθετήθηκε σε καλλιτεχνική ξυλόγλυπτη λειψανοθήκη, στην οποία και
αναπαύεται μέχρι σήμερα, εναποτεθειμένη στο Σπήλαιο ασκητήριο, όπου και δέχεται
τις τιμές, τις προσευχές, τις δεήσεις και τις ευχαριστίες όλων των ευλαβών
προσκυνητών της Μονής και εκείνων τους οποίους παντοιοτρόπως ευεργετεί θαυματουργικά
με τις θεοπειθείς πρεσβείες του στο θρόνο του ελεήμονος Θεού! Η εύρεση του
ιερού Λειψάνου πανηγυρίζεται στη Μονή την Τρίτη του Πάσχα (Διακαινησίμου), οι
δε μοναχές και οι συρρέοντες πιστοί ψάλλουν χαρμόσυνα: «…Νυν ημείς κεκτημένοι
το ιερόν σον λείψανον ως θησαυρόν θεόσδοτον, πολλώ μάλλον αγαλλόμεθα, την προς
ημάς σου κηρύττοντες, πολλήν κηδεμονίαν εξ αυτού γάρλαμβάνομεν αγιασμού τας
δωρεάς, και πάσαν όνησιν σωτήριον και δυσχερών απαλλαγήν…».
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016
Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΑΝΙΒΑΛΩΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΤΩΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Γράφει
ο Αντώνης Λαμπίδης.
Σε
μέρες παρακμής των πάντων, έρχονται στιγμές που ο νους αδυνατεί πλέον να
παρακολουθήσει και να επεξεργαστεί τα τεκταινόμενα. Ο ορυμαγδός των γεγονότων,
ο ανελέητος βομβαρδισμός αλλοπρόσαλλων ειδήσεων και απρόσμενων εξελίξεων
εκτροχιάζει το λογισμό του ανθρώπου, οδηγώντας τον μοιραία σε αδυναμία κριτικής
σκέψης. Ο ευτελισμός των αξιών με την παντελή έλλειψη οράματος στην
ελληνική κοινωνία δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα που δυναμιτίζει κάθε
προσπάθεια ανάτασης, πνευματικής και ηθικής.
Εδώ
στον τόπο μας, όλα έχουν αφετηρία στην Προστασία που επιβλήθηκε με τη ίδρυση
του ελληνικού κράτους. Οξυδερκείς και φωτισμένοι μελετητές ανέλυσαν εκτενώς την
πνευματική ένδεια που μαστίζει το νεότερο Ελληνισμό, και για το λόγο αυτό
παραπέμπουμε στο πολύτιμο έργο τους, από το οποίο αντλούνται σημαντικά
συμπεράσματα πέραν από αγκυλώσεις και ιδεοληψίες.
Σε
αυτό το άρθρο θα σταθούμε σε κάποιες καίριες επισημάνσεις με την πρόθεση να
καταδείξουμε ότι ο πολιτισμός στην Ελλάδα, με ότι αυτός περικλείει, κινούμενος
σε ετερόφωτα πεδία έχει χάσει παντελώς την αυθεντικότητά του.
Από
τα μέσα του 19ου αιώνα ιδιαίτερα, η ευρωπαϊκή διπλωματία δημιουργώντας το
«γλωσσικό ζήτημα» επεδίωξε να εκτρέψει την διαφαινόμενη πνευματική αναγέννηση
σε ανούσιες γλωσσολογικές και φιλολογικές διαμάχες. Έτσι, κάθε έννοια
καλλιέργειας και ωριμότητας κατέστη εξ ορισμού ανέφικτη. Η απουσία γνήσιας
εθνικής συνείδησης και η έλλειψη πνευματικότητας διαχέεται στα κοινωνικά
στρώματα. Οι μικροκομματικές διαμάχες και οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, το
ατομικό συμφέρον και η συντεχνιακή ιδιοτέλεια οδηγούν στον φατριασμό,
δημιουργώντας ένα εμφυλιοπολεμικό σκηνικό διαρκείας με διαφορετικές σε κάθε
ιστορική στιγμή εκφάνσεις.
Σε
προηγούμενο άρθρο μας, με τον τίτλο «Εξουσία και αλλοτρίωση», είχαμε επισημάνει
ότι «η φαυλοκρατία που διέπει την πολιτική μας ζωή εδώ και 180 χρόνια βρίσκει
την ύπαρξη της μέσα σε ένα άνυδρο πνευματικό τοπίο. Αρκετοί στοχαστές, ελεύθερα
πνεύματα αυτού του τόπου διέσωσαν την πυξίδα ώστε να φτάσουμε στον προορισμό
μας. Κατέδειξαν την εικόνα του «έλληνος ανθρώπου», του δημιουργού πολιτισμού,
ανεξάρτητα αν αυτός είναι ξωμάχος της φύσης ή αστός των πόλεων. Όμως εμείς,
αγνοώντας ή απορρίπτοντας τα γνήσια δημιουργήματα κατασκευάσαμε είδωλα,
πλασματικά και εφήμερα στο βωμό της ευκολίας και των ανέσεων».
Πράγματι,
η τυφλή μίμηση και η άκριτη υιοθέτηση ξενόφερτων προτύπων, ως υποκατάστατα
ελληνικών πνευματικών αξιών, παραγκώνισε και εν τέλει ενταφίασε την γνήσια
ελληνική δημιουργία στο θέατρο, τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική, την
γλυπτική και πολύ περισσότερο στη μουσική.
Είναι
γεγονός ότι η εξουσία για να διαιωνίσει την κυριαρχία της και να ευνουχίσει τις
μάζες -γιατί, φευ, έτσι θεωρεί το λαό- στρατολογεί επ΄αμοιβή στην
υπηρεσία της «διανοουμένους», «καλλιτέχνες», εξωνημένους δηλαδή υποτακτικούς
και κομματικούς θεράποντες -ένα είδος μαφίας του πολιτισμού. «Συχνά εμφανίζεται
πνευματική τρομοκρατία, κατευθυνόμενη υμνολογία, αποθέωση των προσφιλών της
εξουσίας, καταποντισμός των δύστροπων και αντιφρονούντων και των ευαίσθητων
στις αναθυμιάσεις του βόθρου της πνευματικής αγοράς», όπως πολύ εύστοχα
σημειώνει ο αείμνηστος Κυριάκος Σιμόπουλος. 1
Δεν
είναι παράδοξο ότι το υπουργείο Πολιτισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας διαχρονικά
στρέφεται εναντίον του πολιτισμού. Τα Διοικητικά Συμβούλια των οργανισμών και
φορέων του απαρτίζονται κυρίως από ένα ερμητικά κλειστό σύστημα κομματικών
ημετέρων και ευνοουμένων, αυτοαποκαλούμενων ως πρωτοποριακών, νεωτεριστών,
μεταμοντερνιστών και άλλων ηχηρά παρόμοιων χαρακτηρισμών. Κοινός παρονομαστής
όλων η αυτοπροβολή, η ιδιοτέλεια και η κολακεία αλλήλων.
Ειδικότερα,
εάν παρακολουθήσει κανείς την πορεία και τα πεπραγμένα του Φεστιβάλ Αθηνών, από
τη θεσμοθέτηση του το 1955 μέχρι σήμερα, θα διαπιστώσει με θλίψη -πλην
ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων- μια διολίσθηση σε πειραματισμούς, συχνά
απαράδεκτους και αδόκιμους. Ο επιδιωκόμενος εντυπωσιασμός του ανυποψίαστου
κοινού από σκηνοθέτες και ερμηνευτές των έργων καλύπτει μια συστηματικά
σκοπούμενη διαστροφή εννοιών και αντίληψης των πραγμάτων. Ο εκφυλισμός της
Δύσης μεταγγίζεται στα καθ΄ημάς δρώμενα, δηλητηριάζοντας πρωτίστως την Τέχνη.
Τις
χρονιές 2015 – 2016, το Φεστιβάλ Αθηνών, κορυφαίος πολιτιστικός θεσμός του
κράτους, δοκίμασε την μεγαλύτερη κρίση του. Περαιτέρω, οι αλλαγές στην ηγεσία
του υπουργείου, οι παραιτήσεις, αντικαταστάσεις και διορισμοί νέων Δ.Σ., ως
απότοκες εσωτερικών ερίδων και αντιπαλοτήτων, τραυμάτισαν το όποιο κύρος είχε
απομείνει στο θεσμό.2
Ας
μη αναφερθούμε εδώ στον επιεικώς ατυχέστατο διορισμό του κυριολεκτικά
διεστραμμένου Βέλγου Γιαν Φαμπρ ως διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ από
τον απελθόντα υπουργό Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά και την άμεση παραίτηση του
πρώτου μετά τον σάλο που δημιουργήθηκε.
Εάν
παρακολουθήσουμε τα έργα και τις ημέρες ατόμων που απαρτίζουν το νέο Διοικητικό
Συμβούλιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, με απόφαση της Υπουργού Πολιτισμού
Λυδίας Κονιόρδου, θα διαπιστώσουμε με λύπη αν όχι με οργή ότι συνεχίζεται η
ολίσθηση των καλλιτεχνικών πραγμάτων προς την έσχατη παρακμή υπό τον μανδύα της
διαβόητης πολυπολιτισμικότητας. 3-4
Συμπερασματικά,
στραγγαλισμός της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας και αποθέωση της εκφυλισμένης
κουλτούρας της Ευρώπης είναι το διαχρονικώς αιτούμενο από μια διαβρωμένη κλίκα
που εχθρεύεται και μισεί τον πολιτισμό μας.
Κυριάκου
Σιμόπουλου. Η διαφθορά της εξουσίας, σ. 458, υποσημείωση. Αθήνα 1992.
Η
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 28.11.2016. Η κρίση στο Ελληνικό Φεστιβάλ συνεχίζεται. http://www.kathimerini.gr/885544/article/epikairothta/ellada/h-krish-sto-ellhniko-festival-synexizetai
Σύνθεση
νέου Δ.Σ. Ελληνικού Φεστιβάλ Α.Ε.: https://www.alfavita.gr/arthron/koinonia/neo-ds-sto-festival-athinon-epidayroy-o-giannis-milios-proedros .Χαρακτηριστικό
της αβελτηρίας του Φεστιβάλ Αθηνών είναι και το γεγονός ότι η ενημέρωση του
επίσημου ιστοτόπου του http://www.greekfestival.gr έχει
σταματήσει στις 19 Οκτωβρίου 2016, η δε σελίδα του στο facebook https://www.facebook.com/athepfestival/ στις
…20 Σεπτεμβρίου 2016 ! (Ημ. αναφοράς: 5 Δεκεμβρίου 2016).
Το
Φεστιβάλ Αθηνών επισήμως παραδέχεται (!) την αμφιλεγόμενη πορεία του, αν
διαβάσει κανείς την Ιστορία του στην ιστοσελίδα του http://greekfestival.gr/gr/content/page/i-istoria
Αντώνης Χ. Λαμπίδης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)