ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΒΙΤΑΛΗΣ

Εκοιμήθη σήμερα, Πέμπτη 8, Φεβρουαρίου ο γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης.

Να αναφερθεί ότι ο μακαριστός γέροντας Νεκτάριος τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, παρόλο αυτα νυχθημερόν έδινε την ευχή του και τις συμβουλές του σε εκατοντάδες πιστούς.

Όταν το 1965 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο, η κατάστασή του ήταν κρίσιμη, μα ο ‘ΑγιοςΝεκτάριος, ο θαυματουργός, του χάρισε την ίαση.

Μόλις ανάρρωσε, διορίστηκε στο Λαύριο. Λίγο μετά είδε και πάλι τον Άγιο Νεκτάριο στον ύπνο του, ο οποίος του ζητά να του κτίσει στην Καμάριζα Λαυρίου το σπίτι του και του υποσχέθηκε να τον βοηθήσει.

Το 1980 ο σεπτός γέρων είχε μια συγκλονιστική συνομιλία με τον Άγιο Νεκτάριο, κατά την διάρκεια της οποίας θεραπεύθηκε από ανίατη ασθένεια.

Μαστιζόταν από μια πολύ επικίνδυνη μορφή καρκίνου. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Ο θάνατος ήταν πολύ κοντά.

Την 26η Μαρτίου 1980 βρισκόταν στο ναό, μαζί με μία αγιογράφο και τη νεωκόρο του προσκυνήματος. Τότε μπήκε στο ναό ένας γέροντας μετρίου αναστήματος, με αραιά μαλλιά και κάτασπρα γένεια.

Τούς συστήθηκε με το όνομα Αναστάσιος! Αυτό δεν ήταν άλλο, από το κοσμικό όνομα του Αγίου Νεκταρίου.

Ξεκίνησε ν’ασπάζεται με πολύ δέος τα λείψανα των Αγίων,προσπερνώντας αδιάφορος όσα ήταν του Αγίου Νεκταρίου.

Ο π. Νεκτάριος του μίλησε για τον καρκίνο και ο Άγιος τον διαβεβαίωσε για την ίασή του. Έμεινε εμβρόντητος, όταν συνειδητοποίησε την παρουσία του Αγίου.

Λίγους μήνες αργότερα, ο γενικός Διευθυντής του Αγίου Σάββα έκπληκτος γνωμάτευσε την απουσία του καρκίνου.

Στην Καμάριζα οι καμπάνες διατυμπανούσαν περίτρανα το χαρμόσυνο μήνυμα του θαύματος.

Η εξόδιος Ακολουθία του θα τελεσθεί αύριο Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου, στις 12 το μεσημέρι στο ιερό Προσκύνημα του Αγίου Νεκταρίου στην Καμάριζα Λαυρίου- Αττικής, όπου και θα ταφεί.

http://www.romfea.gr

ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΝΤΖΟΣ: ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ, Ο ΗΡΩΪΚΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ:

Ο ΗΡΩΪΚΟΣ  ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

     

Κάποιοι κακοήθεις και ανιστόρητοι, θέλουν να περιορίσουν τη χριστιανική πίστη της αρχαίας Εκκλησίας στους φτωχούς και τους δούλους. Όμως  έρχεται η ιστορία και τα συναξάρια της Εκκλησίας μας για να τους διαψεύσουν οικτρά. Τη νέα πίστη είχαν υιοθετήσει άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα επαγγέλματα. Μια από αυτές ήταν οι στρατιωτικοί. Μέσα από τις τάξεις τους αναδείχθηκαν μυριάδες Μάρτυρες κατά τη διάρκεια των διωγμών των πρώτων τριακοσίων χρόνων.

      Ένας από αυτούς υπήρξε ο μεγαλομάρτυρας Θεόδωρος ο Στρατηλάτης. Δεν είναι γνωστό το ακριβές έτος της γεννήσεώς του. Τοποθετείται περί τα τέλη του 3^ου μ. Χ. αιώνα. Γεννήθηκε στην πόληΕυχάνεια του Ελενοπόντου, (Ευξείνου Πόντου), στην πανάρχαια κοιτίδα του Ελληνισμού, από Έλληνες γονείς, οι οποίοι είχαν μεταστραφεί στον Χριστιανισμό. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα έζησε στην Ποντική Ηράκλεια της Παφλαγονίας και ανατράφηκε με τα νάματα της χριστιανικής πίστεως και ευσέβειας. Από παιδί διακρινόταν για το εξαίρετο παράστημά του και κυρίως για τα πλούσια πνευματικά και ψυχικά του χαρίσματα. Είχε αποκτήσει σπουδαία παιδεία, μελετώντας τα ιερά χριστιανικά κείμενα, καθώς και τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Αναδείχτηκε μάλιστα σπουδαίος ρήτορας.

      Από νεαρός ξεχώριζε για τις ηγετικές του ικανότητες και γι’ αυτό αποφάσισε να ακολουθήσει το επάγγελμα του στρατιωτικού, το οποίο απολάμβανε μεγάλο σέβας της εποχή εκείνη. Γι’ αυτό και κατατάχτηκε στον ρωμαϊκό στρατό. Το ξεχωριστό σωματικό του παράστημα, οι αθλητικές του επιδόσεις και κυρίως το θάρρος, ανδρεία του και οι έμφυτες στρατιωτικές του αρετές τον ανέβασαν πολύ γρήγορα στη στρατιωτική ιεραρχία του ρωμαϊκού στρατού των ανατολικών περιοχών της αυτοκρατορίας. Έγινε στρατηλάτης, αξίωμα ανάλογο με του σημερινού στρατηγού.

       Η φήμη του για τις ικανότητές του και για την αποτελεσματικότητα των λεγεώνων που διοικούσε, έφτασε ως τον αυτοκράτορα Λικίνιο (307-324), ο οποίος τον προσκάλεσε για να τον γνωρίσει από κοντά και να τον ανταμείψει για τις πολύτιμες στρατιωτικές του υπηρεσίες. Αλλά κάποιοι φανατικοί σύμβουλοί του τον πληροφόρησαν ότι ο Θεόδωρος ήταν Χριστιανός. Ο Λικίνιος ήταν φανατικός ειδωλολάτρης και μισούσε θανάσιμα τον Χριστιανισμό. Του έστειλε κατ’ αρχήν μια επιστολή, προτείνοντάς του να θυσιάσουν μαζί στους «θεούς». Ο Θεόδωρος του απάντησε με ευγένεια και διπλωματία πως δεν ήταν δυνατόν να τον συναντήσει τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και πως τον περίμενε να έρθει στην Ηράκλεια, όπου θα θυσίαζαν τότε από κοινού. Όμως ο στρατηλάτης ήθελε απλά να κερδίσει χρόνο.

      Ο Λικίνιος πίστεψε στα γραφόμενα του Θεοδώρου και με την πρώτη ευκαιρία επισκέφτηκε όντως την Ηράκλεια και ο στρατηλάτης του οργάνωσε μια λαμπρή υποδοχή. Του ζήτησε μάλιστα και τα παγανιστικά ξόανα και είδωλα, φτιαγμένα από χρυσάφι και πολύτιμες πέτρες, τα οποία κουβαλούσε μαζί του ο θρησκομανής αυτοκράτορας, με σκοπό δήθεν να τους αποδώσει τιμές. Παρευθύς ο ηρωικός Θεόδωρος πήρε στα χέρια του τα σύνεργα της ειδωλολατρίας, τα οποία θρυμμάτισε και τα έδωσε στους φτωχούς να πουλήσουν τα ακριβά μέταλλα για να καλύψουν βιοτικές τους ανάγκες. Ο Λικίνιος έμεινε άναυδος από την πράξη του κορυφαίου στρατιωτικού του. Θεώρησε την πράξη του αφ’ ενός μεν ασεβή προς τους «θεούς» του κράτους, και αφ’ ετέρου προσβολή κατά του προσώπου του.

        Διέταξε αμέσως τη σύλληψή του και την ενώπιόν του μεταφορά, για να τον ανακρίνει προσωπικά. Ο αυτοκράτορας αρχικά έκρυψε τον θυμό και την προσβολή του και θέλησε με κολακείες να πείσει τον στρατηλάτη να απαρνηθεί την χριστιανική του πίστη και να θυσιάσει στους «θεούς» του. Του επεσήμανε ότι τη λαμπρή του

καριέρα τη χρωστά στην εύνοιά τους και ως εκ τούτου είναι υποχρεωμένος να τους προσφέρει θυσία. Ο Θεόδωρος παρέμεινε ατάραχος και γαλήνιος, όση ώρα μιλούσε ο Λικίνιος. Απάντησε στον αυτοκράτορα πως η χριστιανική του πίστη και ιδιότητα αξίζουν περισσότερο από όλα τα αξιώματα του κόσμου. Πως οι «θεοί» του είναι ανύπαρκτοι και αποκυήματα αρρωστημένων μυθογράφων και πως πίσω από αυτούς κρύβονται οι κακοποιοί δαίμονες, οι οποίοι λατρεύονται στα πρόσωπά τους. Πως ο αληθινός Θεός είναι η Παναγία Τριάδα, που μας αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός, ο Οποίος έγινε άνθρωπος για να μας λυτρώσει από την αμαρτία τη φθορά και το θάνατο. Να μας απαλλάξει από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας και της πλάνης, να μας κάνει τέκνα φωτός.  

      Ο θηριώδης Λικίνιος έγινε έξαλλος από οργή θυμό για την εμμονή του στρατηλάτη του να μη θυσιάσει στους «θεούς» του και για την προσβολή εναντίον τους. Τον απείλησε ότι τον περιμένουν σκληρά βασανιστήρια, αλλά ο Θεόδωρος έμεινε εδραίος στην πίστη του και περίμενε με ανυπομονησία το μαρτύριο για την πίστη του στο Χριστό. Τότε διέταξε να τον καθαιρέσουν από το υψηλό του αξίωμα, να τον γδύσουν και να τον μαστιγώσουν με βούνευρα, τα οποία κατέληγαν σε μολυβένια σφαιρίδια. Οι απάνθρωποι ειδωλολάτρες δήμιοι ξέσκιζαν με λύσσα τις σάρκες του Μάρτυρα και κατόπιν τον έριξαν στη φυλακή, όπου έμεινε επτά ημέρες χωρίς τροφή και νερό, αναμένοντας να απαρνηθεί την πίστη του. Αφού είδε ο Λικίνιος ότι δεν κατόρθωσε τίποτε, έδωσε εντολή να τον σταυρώσουν, εν μέσω απερίγραπτων ταπεινώσεων και βανδαλισμών. Η ψυχή του πέταξε στα ουράνια, για να συναντήσει τον αληθινό και αιώνιο Βασιλέα Χριστό και το σώμα του το συνέλλεξαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν με μεγάλες τιμές. Ήταν 8 Φεβρουαρίου του έτους 319. Αυτή την ημέρα όρισε η Εκκλησία μας να τιμάται η σεπτή του μνήμη. Ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και απολαμβάνει διαχρονικά την τιμή των πιστών. Αυτοί είναι οι ήρωες της Πίστεώς μας!

http://aktines.blogspot.gr 

ΤΟ ΧΑΛΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΤΟΥΣΑΝ ΟΛΟΙ

Ένα παραμύθι για τα προσωπικά όρια..

Μια φορά κι έναν καιρό στα βάθη της Περσίας ήταν το πιο όμορφο, το πιο πολύτιμο, το πιο ακριβό και ξεχωριστό χαλί του κόσμου. Το διακοσμούσαν παραστάσεις που περιέγραφαν τη χαρά της ζωής και ήταν κατασκευασμένο από μετάξι και ίνες από χρυσό και ασήμι. Ο ιδιοκτήτης του, ένας έμπορος χαλιών, ήταν τόσο περήφανος για το απόκτημά του, που αντί να το κρεμάσει, όπως και όλα τα άλλα χαλιά, το έστρωσε στην είσοδο, για να το καμαρώνει ο ίδιος αλλά και για να είναι το πρώτο πράγμα που θα έβλεπε ο κάθε πελάτης την ώρα που θα έμπαινε στο μαγαζί του.

Έτσι η φήμη για την ομορφιά του χαλιού εξαπλώθηκε στα πέρατα της οικουμένης και χιλιάδες κόσμου συνέρρεαν στο κατάστημα, για να θαυμάσουν αυτό το μοναδικό χαλί. Ο έμπορος ούτε για μια στιγμή δε διανοήθηκε να το πουλήσει, όμως κατάφερε να πουλήσει αμέτρητα χαλιά σε πολύ ακριβές τιμές.

Η προσφορά λοιπόν του χαλιού μας ήταν τεράστια. Ένιωθε να το πλημμυρίζει η ευτυχία, γιατί έκανε πάμπλουτο και τον ιδιοκτήτη του και την οικογένειά του, έκανε όμως χαρούμενους και χιλιάδες ανθρώπους, που θαυμάζοντας ένα τέτοιο σπάνιο αντικείμενο τέχνης γέμιζαν τα μάτια τους και τις ψυχές τους με απίστευτη ομορφιά.

Δυστυχώς η ευτυχία του καταστηματάρχη και του χαλιού δεν κράτησαν για πάντα. Με την πάροδο του χρόνου, επειδή όλοι το πατούσαν ασταμάτητα χωρίς να σκεφτούν ότι κι αυτό ήταν φθαρτό και θα μπορούσε να καταστραφεί, άρχισε να λερώνεται, να ξεθωριάζει και να ξεφτίζει.

Τότε το κυρίευσε ο πανικός και προσπαθούσε συνέχεια να φαίνεται πιο όμορφο, τεντωνόταν και φώναζε σε κάθε επισκέπτη: «Σε παρακαλώ, πέρασε, μπορείς να με κάνεις ό τι θέλεις, πάτα με κι άλλο!». Νόμιζε το δύστυχο ότι όσο πιο πολύ το πατούσαν, όσο πιο πολλά πρόσφερε στους ανθρώπους, τόσο πιο πολύ θα το αγαπούσαν και θα γίνονταν κι αυτοί αλλά και το ίδιο ευτυχισμένοι.

Η πραγματικότητα όμως ήταν άλλη. Μπορεί να συνέχιζαν να το πατάνε, έπαψαν όμως να του δίνουν και σημασία κι αυτό, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειές του, φθειρόταν ολοένα και η αρχική αγαλλίασή του μετατρεπόταν σε δυσαρέσκεια, θυμό και φόβο που το δηλητηρίαζαν κάθε λεπτό της ημέρας. Ο έμπορος έπαψε φυσικά να είναι περήφανος γι’ αυτό και το κοίταζε με περιφρόνηση στην αρχή και με θυμό στη συνέχεια, γιατί οι πελάτες είχαν λιγοστέψει πολύ και ο ίδιος, όντας και πολύ επιπόλαιος, είχε φτωχύνει ξανά.

Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε μια μέρα, όταν ένας πελάτης μπαίνοντας στο μαγαζί είπε: «Τι το θέλεις αυτό το παλιόχαλο στην είσοδο του μαγαζιού σου; Αυτό το ξεφτισμένο και ξεθωριασμένο κουρέλι είναι για πέταμα!». Το κακόμοιρο το χαλί μας λοιπόν, έχοντας χάσει όλη του την ομορφιά, διαλυμένο και βαθύτατα δυστυχισμένο, κατέληξε πεταμένο στη γωνιά μιας σκοτεινής και υγρής αποθήκης, παρέα με τα ποντίκια που κι αυτά δεν το σεβάστηκαν και το ροκάνιζαν καθημερινά δίνοντάς του ακόμα μεγαλύτερο πόνο.

Έτσι συμβαίνει και με τις ζωές μας. Όταν συνέχεια «γινόμαστε χαλί να μας πατήσουν», πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα προσφέρουμε την ευτυχία και στον εαυτό μας και στους άλλους πετυχαίνουμε συνήθως το αντίθετο. Αυτοί που τους προσφέρουμε ασταμάτητα παύουν να αναγνωρίζουν την αξία μας, τους βλάπτουμε κακομαθαίνοντάς τους κι εμείς καταλήγουμε φθαρμένοι και διαλυμένοι.

 Νίκη Ορφανουδάκη

http://agiostherapon.blogspot.gr 

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΙΝΔΟΥΙΣΤΗ ΜΟΝΑΧΟΥ

Αρχιμ. Συμεών Αναστασιάδη,

Εφημέριου Γεν. Νοσοκομείου Θεσ/νίκης "Αγ. Παύλος"

Ι.Μ. Καλαμαριάς

Θα προσπαθήσω να περιγράψω μια εμπειρία που έζησα περίπου πριν από ένα χρόνο. Είναι κάποια πράγματα που με λόγια δεν μπορείς να τα εκφράσεις.

Δυσκολεύτηκα να πάρω μολύβι και χαρτί και να αρχίσω να γράφω.

Δεν ήξερα αν θα βρω τα κατάλληλα λόγια, αν θα μπορέσω να μεταδώσω αυτό που έζησα με λέξεις• ήταν για μένα κάτι συγκλονιστικό, γι' αυτό άργησα και να το δημοσιεύσω.

Ήταν ένα όμορφο απόγευμα του Σεπτέμβρη του 2016 στην όμορφη και μαρτυρική Κύπρο μας.

Η θεία Λέλα, που με φιλοξενούσε, και ένα φιλικό ζευγάρι ο Πανίκος και η Λάουρα σκέφθηκαν να με βγάλουν μια βόλτα σε ένα από τα πλέον όμορφα παραθαλάσσια θέρετρα της περιοχής τους.

Δεν είχα λόγο να διαφωνήσω. Ετοιμάστηκα και σύντομα βρεθήκαμε σε ένα κυριλέ χώρο ενταγμένο αρμονικά σε ένα φυσικό περιβάλλον απείρου κάλλους όπου το μάτι σου χανότανε στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας.

Αφού τακτοποιηθήκαμε και παραγγείλαμε τα σχετικά μας πλησίασε ένας κατάμαυρος σερβιτόρος και με σπαστά αγγλικά αλλά συνάμα με ευγενικό τρόπο με ρώτησε τι ακριβώς είμαι. Απ' ό,τι φαίνεται του είχα κάνει εντύπωση, μάλλον δεν είχε ξανά δει Ορθόδοξο Ιερέα.

Γι' αυτόν ήμουν ένα θέαμα παράξενο: ράσο, μούσι, μαλλί, οπότε με πλησίασε για να λύσει την απορία του. Του εξήγησα ότι είμαι από την Ελλάδα και ότι είμαι Ορθόδοξος Ιερέας.

Έδειξε να χάρηκε και μου απάντησε ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Νεπάλ αλλά έκανε μοναχός 8 χρόνια στα Ιμαλάϊα από τα δώδεκά του.

Του είπα ότι έχουμε και μεις μοναχισμό και ότι έκανα και εγώ μοναχός στον Όλυμπο. Έφυγε προς στιγμή και σκέφθηκα ότι δόθηκε τέλος στην γνωριμία μας.

Σε λίγο όμως επανήλθε, ήθελε να ρωτήσει περισσότερα πράγματα για την Ορθοδοξία. Δεν ήξερε καλά Αγγλικά, προσπαθήσαμε ωστόσο να συνεννοηθούμε. Ξανά έφυγε, άλλωστε ήταν σε ώρα υπηρεσίας. Χάρηκα όμως που έδειξε ενδιαφέρον. Σε λίγο επανήλθε. Αυτή τη φορά με ξάφνιασε.

Άρχισε να μου λέει για την ασκητική ζωή που επί οκτώ χρόνια έκανε στα Ιμαλάϊα. Οι διηγήσεις του για τις εμπειρίες του με τους θεούς του Ινδουισμού μου θύμισαν τις δικές μας περιγραφές των δαιμονίων. Μου έδειξε σε φωτογραφία στο κινητό του τον πνευματικό του δάσκαλο για τον οποίο ήταν πάρα πολύ περήφανος και ευγνώμων.

Πραγματικά η όψη του πνευματικού του δασκάλου με τρόμαξε πολύ αλλά δεν του το φανέρωσα για να μην τον προσβάλλω. Μιλούσε με πολύ αγάπη για τον «Γέροντά» του. Οκτώ χρόνια μοναχικής ζωής στα Ιμαλάϊα του έκανε τυφλή υπακοή!

Την ώρα που μου μιλούσε έγειρε ελαφρά προς το μέρος μου για να μιλάμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο και να μην ενοχλούμε έτσι την υπόλοιπη παρέα.

Καθώς μιλούσαμε τον ακούμπησα στην πλάτη, εκείνος πήρε το χέρι μου και το έβαλε στο κεφάλι του. Κατάλαβα ότι ήθελε να τον ευλογήσω, του έκανα το χατίρι, μου έχει τύχει άλλωστε και σε μουσουλμάνους αυτή η επιθυμία, δεν με ξένισε. Μόλις τον ακούμπησα στο κεφάλι του κλείνει τα μάτια του και αυτοσυγκεντρώνεται. Ακούω να ψελλίζει κάτι σαν προσευχές• έκανε επίκληση στο «θεό» Σίβα.

Έχοντας συνέχεια το χέρι μου στο κεφάλι του δεν έχασα την ευκαιρία, άρχισα και εγώ χαμηλόφωνα να λέω τις δικές μας προσευχές. Αίφνης τα μάτια του γύρισαν ανάποδα, παραξενεύτηκα αλλά δεν τα 'χασα, έδειχνε να είναι αλλού.

Σκέφθηκα ότι αν αρχίσει να ουρλιάζει κανένα δαιμόνιο από μέσα του την βάψαμε, το κέντρο ήταν γεμάτο θαμώνες πολυτελείας, τι θα έκανα αν συνέβαινε κάτι τέτοιο; Στο παρελθόν είχα διαβάσει εξορκισμούς αλλά τώρα δεν είχα ούτε πετραχήλι ούτε ευχολόγιο. Η παρέα μου άρχισε λίγο να «παγώνει».

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι αρχίσαμε ένα είδος ιεροτελεστίας που με κανένα τρόπο δεν μπορούσα να το σταματήσω από μέρους μου, έπρεπε να συνεχίσω την προσευχή και όπου έβγαινε.

Άρχισε να περνά η ώρα, η παρέα μου μού ψιθύρισε ότι απασχολώ έναν εργαζόμενο και ότι μπορεί να βρει τον μπελά του από τον προϊστάμενο του.

Το ήξερα, είχαν δίκιο αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Το πρόσωπό του αλλοιωνόταν χωρίς να ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει, μόνο προσευχόμουν και παρατηρούσα ότι άλλαζε συνέχεια μορφές.

Η ώρα περνούσε και εγώ άρχισα να αισθάνομαι στα άκρα των δακτύλων μου κάτι σαν μούδιασμα, σαν ηλεκτρικό ρεύμα μικρής τάσης, ήταν αδύνατον να σταματήσω όμως εδώ που φτάσαμε.

Τι ήταν πάλι κι αυτό που περνούσα; Μόνο αυτό δεν περίμενα να ζήσω εκείνο το απόγευμα. Εγώ είχα βγει απλώς για ένα ρόφημα, ανέμελος και άνετος, ποιος να περίμενε κάτι τέτοιο...

Έλεγα συνέχεια την ευχή στον Ιησού, στην Υπεραγία Θεοτόκο, όσες προσευχές και όσους ψαλμούς του Δαυίδ ήξερα από έξω. Ο Ινδουιστής άρχισε κάποια στιγμή να λυγίζει αργά και σταθερά. Έπεσε στα γόνατα και ήταν σαν να με προσκυνούσε. Μας πλησιάζει ο προϊστάμενος του, φοβάμαι ότι θα μας κάνει παρατήρηση. Ευτυχώς ήταν Κύπριος.

Με πλησιάζει και μου λέει στο αυτί «Πάτερ δείξ' του τη δύναμη του Θεού μας, εκεί στα Ιμαλάϊα το τρέλαναν το παιδί, βάλ' του μυαλό!». Έγνευσα θετικά χωρίς να μιλήσω και απομακρύνθηκε. Φαινόταν ότι ήξερε καλά την ιστορία του σερβιτόρου. Μου έφυγε ένα βάρος, είχα την συναίνεση του προϊσταμένου οπότε μπορούσα να συνεχίσω. Επίκληση αυτός, επίκληση εγώ, στα δαιμόνια αυτός, στον αληθινό Θεό εγώ! Εκεί που ήταν στα γόνατα πέφτει ακόμη πιο κάτω και γίνεται ένα με το έδαφος. Περιττό να σας πω, το θέαμα για τον περίγυρο ίσως να άγγιζε τα όρια ταινίας τρόμου.

Η παρέα μου αισθάνθηκε άβολα «μας κοιτάζουν» μου λένε αλλά εγώ τι να έκανα, έπρεπε να συνεχίσω... Είχαμε γίνει όπως φαίνεται θέαμα στους εργαζομένους και στους θαμώνες, ένα παράξενο θέαμα. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι η παρέα στο διπλανό τραπέζι έχει καρφώσει τα μάτια της πάνω μας γεμάτη απορία και αμηχανία! Φοβήθηκε φαίνεται βραδιάτικα από το παράδοξο θέαμα –σε ένα κοσμικό κέντρο δύο τρελοί να κάνουν πράγματα ανεξήγητα– οπότε σηκώνονται και βιαστικά αλλάζουν τραπέζι και όσο μπορούσαν πιο μακριά μας. Μου ήρθε να γελάσω όμως κρατήθηκα.

Είχαν δίκιο οι άνθρωποι, αφού κι εγώ δεν ήξερα τι ακριβώς θα ακολουθούσε. Φανταστείτε το σκηνικό: ένας άντρας ντυμένος στα μαύρα από πάνω έως κάτω, μουσάτος και μακρομάλλης να είναι εδώ και ώρα με ένα μαύρο γκαρσόνι βραδιάτικα κάνοντας παράξενα πράγματα και τελικά να τον ρίχνει κατάχαμα! Δεν ήταν Κύπριοι ούτε Ρώσοι για να διακρίνουν τον Ορθόδοξο κληρικό, μάλλον δεν ήξεραν καν τι είμαι.

Πολλοί Ευρωπαίοι αγνοούν την ύπαρξη της Ορθοδοξίας και δεν έχουν δει ποτέ τους Ορθόδοξους ιερείς. Μπορεί να νόμιζαν ότι είμαι μουσουλμάνος τζιχαντιστής ίσως και επικίνδυνος με τόσα που γίνονται τελευταία ή ακόμη και μάγος. Ποιος ξέρει η φαντασία τους τι παιχνίδια τους έπαιξε. Τα λόγια του προϊσταμένου όμως μου δίνουν κουράγιο, συνεχίζω ακάθεκτος, έπρεπε να του δείξω τη δύναμη του Τριαδικού Θεού, να δώσω τη μαρτυρία του Θεανθρώπου.

Σε λίγο πλησιάζει με χαρά το διπλανό άδειο πλέον τραπέζι μια άλλη παρέα Ευρωπαίων. Εσύ είσαι που το λες, μόλις κάθισαν στο τραπέζι και έπεσε το βλέμμα τους πάνω μας πετάχτηκαν σαν ελατήρια και έφυγαν κι αυτοί μακριά μας. Πάλι μου ήρθε η διάθεση να γελάσω, αλλά εγώ τη δουλειά μου! Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να τελειώσουμε δεν τόλμησε άλλος να καθίσει στο διπλανό τραπέζι παρ' ότι υπήρχε ζήτηση στο μαγαζί. Μπορεί να κράτησε όλο το σκηνικό 30-40 λεπτά. Δεν με ενδιέφερε η ώρα, ήμασταν και οι δύο αλλού. Με ενδιέφερε η μαρτυρία, η ομολογία, η ιεραποστολή, το μυστήριο που γινόταν εκείνη τη στιγμή μέσα μας και γύρω μας. 

Ο Ινδουιστής έτσι όπως ήταν κάτω στο έδαφος σηκώνει αργά το κεφάλι του και το βάζει στα πόδια μου όπως θα έκανε ένας πιστός σκύλος στο αφεντικό του. Κάθισε λίγο σε αυτή τη στάση και σε λίγο άνοιξε τα μάτια του. Είχε ένα ήρεμο και χαρούμενο πρόσωπο, φίλησε το δεξί μου χέρι όπως θα έκανε ένας πιστός χριστιανός και μας έσκασε ένα υπέροχο χαμόγελο δείχνοντας με την έκφραση του προσώπου του μια άπειρη ευγνωμοσύνη. Του χαμογελώ και εγώ. Οι φίλοι μου επιτέλους ανάσαναν, χαλάρωσαν. Με ευχαριστεί. Τον ρωτάμε για ποιο λόγο με ευχαριστεί, τι ακριβώς ένιωσε όλη αυτή τη διάρκεια; Μας απαντά ότι με λόγια δεν μπορεί να εκφράσει αυτό που έζησε. Η παρέα μου επιμένει και με τα λίγα αγγλικά του προσπαθεί να μας εξηγήσει.

«Είστε πάρα πολύ τυχεροί που κάνετε παρέα με έναν τόσο μεγάλο Γκουρού! Όταν μπήκατε στο μαγαζί παρ' όλο που φοράει μαύρα ρούχα, εγώ είδα να βγάζει από μέσα του φως και αυτό το φως γέμισε όλο το μαγαζί». «Και τι ένιωθες μέσα σου τόση ώρα;». «Δεν μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια». «Μα πες μας κάτι για να καταλάβουμε». «Μια δύναμη βγήκε από το χέρι του και μπήκε μέσα μου, μέσα στο σώμα μου και πήγε παντού και καθάρισε βαθιά μέσα μου κάθε κακό που υπήρχε, από κάθε κακό που είχα κάνει. Νιώθω πάρα πολύ καλά, είναι πάρα πολύ μεγάλος Γκουρού, αυτό είχαν να το νιώσω από τα Ιμαλάϊα, δεν το έχω ξανά νιώσει από τότε ούτε περίμενα ότι κάποιος θα μπορούσε να με κάνει να το νιώσω. Ο φίλος σας έχει πάρα πολύ μεγάλη δύναμη είναι πάρα πολύ μεγάλος Γκουρού. Μου έφυγε από μέσα μου ένα πολύ μεγάλο βάρος, το βάρος του κακού!» μας έλεγε συνέχεια. 

Έλεγε αυτά τα λόγια και πετούσε από χαρά και δέος. Προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι δεν ήταν δική μου η δύναμη που αισθάνθηκε αλλά του Χριστού. Δεν ήθελε να το παραδεχθεί, το αρνιότανε. «Η δύναμη έβγαινε από τον ίδιο όχι από τον Χριστό». Του εξηγούσαμε ότι αυτή η δύναμη προέρχεται από την Ιερωσύνη, ότι την δίνει ο Χριστός στον ιερέα αλλά ήταν αδύνατον να καταλάβει την έννοια της Ιερωσύνης, ή δεν είχε ανάλογες παραστάσεις ή τα αγγλικά του ήταν ελάχιστα και δεν μπορούσε να καταλάβει τι του λέγαμε. Επέστρεψε στην εργασία του αφού πρώτα υποκλίθηκε και μου φίλησε το χέρι.

Φεύγοντας με κοιτούσε στα μάτια, σκέφθηκα να ανταλλάξουμε email δεν ήθελα να διακόψουμε την επικοινωνία μας. Όποτε μου έγραφε με αποκαλούσε «Γκουρού» μέχρι που του έμαθα να με αποκαλεί «πατέρα». Η θεία Λέλα είχε πλάκα. Την επόμενη μέρα με φωνάζει κοντά της και με παρακαλεί «Πάτερ μου μήπως θα ήταν καλό τα λόγια που είπες εχθές στον Ινδουιστή να μου τα πεις και σε μένα να φύγει το κακό από μέσα μου;». Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι αυτό που έγινε εχθές ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο και μοναδικό. Ότι αυτή είναι βαπτισμένη και χρειάζεται τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, την προσευχή, την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία. Δεν ξέρω αν κατάλαβε.

Πάντως η εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Κανένας μας δεν θα μπορέσει να την ξεχάσει. Ο Ινδουιστής μου θύμισε τους Μάγους από την Περσία. Ο αληθινός Θεός του φανερώθηκε επειδή είχε καλή διάθεση. Εμένα πάλι μου φανέρωσε την δύναμη που έχουμε μέσα μας όλοι οι ιερείς αλλά την αγνοούμε. Με προβλημάτισε, με έκανε να σκέφτομαι πιο σοβαρά αυτό που είμαι.

Μήνες μετά έτυχε να επισκεφθώ πάλι την Κύπρο αλλά από την διαμετρικά αντίθετη πλευρά, δεν θα πήγαινα καθόλου προς την πόλη που έμενε. Μόλις το έμαθε πήρε όλα τα μέσα που μπορούσε να χρησιμοποιήσει και ήρθε και με βρήκε. Ήθελε να συνεχίσουμε τη γνωριμία μας. Ήθελε να μάθει περισσότερα για την Ορθόδοξη Εκκλησία και την πνευματικότητά της.

Μακάρι κάποια μέρα να μπορέσω να τον πάω στο Άγιον Όρος, είμαι σίγουρος ότι ο Θεός θα του δείξει σημεία και θα ασπασθεί εύκολα την Ορθόδοξη Πίστη. Προς το παρόν έχουμε κρατήσει μια επικοινωνία.

Είχα δίλημμα αν θα έπρεπε να δημοσιοποιήσω το περιστατικό. Ίσως κάποιοι να θεωρήσουν ότι θέλω να προβάλλω τον εαυτό μου ή κάποιοι άλλοι να αμφισβητήσουν τελείως το γεγονός. Δεν με νοιάζει τι θα σκεφθεί ο καθένας εγώ ήθελα να καταγράψω το γεγονός όπως το ζήσαμε και μπορούν να το πιστοποιήσουν και οι μάρτυρες που ήταν μπροστά. Αλλά σκέφθηκα και το άλλο, γράφονται τόσες και τόσες σαβούρες στο διαδίκτυο γιατί να μην καταγραφεί ένα περιστατικό ζωντανό, των ημερών μας, που δείχνει το μεγαλείο και την δόξα της Ιερωσύνης! Η Ιερωσύνη που είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες!

Βλέπω δυστυχώς Έλληνες «Ορθοδόξους» που διστάζουν να σου φιλήσουν το χέρι, ντρέπονται να κάνουν την κίνηση και βλέπεις ο Ινδουιστής να θαυμάζει το μεγαλείο της Ιερωσύνης και να φιλάει με σεβασμό το χέρι σου. Είναι ένα μεγάλο μάθημα για τους πιστούς, ακόμη μεγαλύτερο μάθημα για τους ιερείς για να ξέρουν τι δύναμη έχουν μέσα τους.

Είναι μια ιστορία που έπρεπε να δημοσιευτεί προς δόξα του μεγάλου και αληθινού και μοναδικού Τριαδικού Θεού! Αυτώ η δόξα και το Κράτος εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν!

http://agiostherapon.blogspot.gr 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ, Σ’ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΣΙΩΠΑ, ΜΙΛΑΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΕΡΓΕΤΕΙ!

Όσιος Παΐσιος: Οι άνθρωποι πού έχουν δίκιο θέλουν και καλά και σώνει να έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους. Κι αν δεν τους φτάνει, τότε δεν γυρεύουν τη δικαιοσύνη του Θεού, αλλά πηγαίνουν στα κοσμικά δικαστήρια να τη βρουν. Όποιος δε μας πειράξει, να μη λέμε ποτέ, «ο Θεός να τον πληρώσει», γιατί ό Θεός πληρώνει πολύ ακριβά. Απλώς να συγχωρούμε και να μη μιλάμε πολύ. Ό Θεός, σ’ εκείνον πού σιωπά, μιλάει περισσότερο και τον ευεργετεί.

ΑΡΗΣ ΣΕΡΒΕΤΑΛΗΣ: Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ

Από καλλιτεχνικού προσώπου γης εξαφανίστηκε ξαφνικά ο Άρης Σερβετάλης. Με τις προτάσεις για δουλειά να πέφτουν «βροχή» μετά και την τεράστια επιτυχία του σήριαλ «Είσαι το ταίρι μου» όπου πρωταγωνιστούσε, ο ηθοποιός αποφάσισε να αποσυρθεί, μη γνωρίζοντας κανείς τι έκανε για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Όπως για πρώτη φορά εξομολογείται σε συνέντευξή του στο «Down Town» εκείνο το διάστημα έπιασε πάτο, ζητώντας τη βοήθεια του Θεού για να σωθεί.

Είναι αλήθεια ότι είσαι πολύ θρήσκος;

«Πιστεύω. Κοίταξε, πηγαίνω στην εκκλησία σχεδόν κάθε Κυριακή, όταν μπορώ τουλάχιστον. Δεν είναι θέμα θρησκείας ή θρησκοληψίας, είναι θέμα πίστης. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να μηδενιστείς και να φτάσεις στον πάτο για να ξανασηκωθείς».

Η σχέση σου με την πίστη ξεκινάει από παιδί;

«Δεν θα το έλεγα. Αυτό προέκυψε στην πορεία, έπειτα από μια σειρά καταστάσεων που έζησα και είδα τα πράγματα αλλιώς. Μικρός δεν πίστευα σε τίποτα. Ήμουν μηδενιστής».

Πότε έγινε η στροφή στον Θεό;

«Μετά το «Είσαι το ταίρι μου». Δεν είχε σχέση με το σήριαλ, είχε σχέση με εμένα. Είχα φτάσει στον πάτο».

Τι έγινε; Ποιος ήταν τότε ο δικός σου πάτος;

«Αυτά είναι αποκαλυπτικά. Δεν εξηγούνται».

Δηλαδή;

«Όπως σου είπα έπρεπε να πάρω τις αποστάσεις μου από όλη αυτή την επιτυχία, αλλιώς θα έχανα τον εαυτό μου».

Είχες τα πάντα: φήμη, λεφτά, προτάσεις για δουλειά…

«Δεν το είδα έτσι. Εγώ ένιωσα ότι έπειτα από αυτή την επιτυχία είχα μηδενίσει. Ήταν άλλες οι ανάγκες μου. Είχε πολύ μεγάλη πυκνότητα αυτό το γεγονός. Ήταν όλο too much. Ήμουν και εγώ σε μία περίεργη κατάσταση και αποφάσισα ότι ήταν καλό να κρατήσω τις αποστάσεις, όπως σου είπα ξανά. Προτεραιότητά μου ήτα εκείνη την περίοδο να σώσω τον εαυτό μου».

Ψυχανάλυση έχεις κάνει;

«Έχω και πνευματικό και τον βλέπω συχνά. Και αυτό με καλύπτει απόλυτα».

https://www.tilegrafima.gr

MICHAEL WITCOFF, ΗΠΑ: 3 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΩ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Michael Witcoff, ΗΠΑ:  

3 λόγοι που με έκαναν να ενταχθώ στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο Αμερικάνος Michael Witcoff είναι Χριστιανός, πτυχιούχος Ψυχολογίας, copywriter, συγγραφέας και σύμβουλος μάρκετινγκ. Πιστεύει ότι η Δύση βιώνει την θεία οργή επειδή όλοι μας στρέψαμε την πλάτη μας στο Θεό και ότι η μόνη ελπίδα για σωτηρία είναι να ενωθούμε κάτω από ένα πιστό έμβλημα, όπως οι εχθροί μας έχουν ενωθεί κάτω από τα δικά τους.

* * *

Φίλοι και αδέλφια, μετά από αρκετό καιρό από την τελευταία φορά που έγραψα, αποφάσισα να ξαναγράψω στο Return Of Kings. Το θέμα μου είναι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, κάτι για το οποίο ούτε καν είχα ακούσει από τότε που δημοσιεύθηκε το τελευταίο μου άρθρο εδώ. Αλλά από τότε το έψαξα πολύ και πρόσφατα αποφάσισα να αφήσω πίσω μου την Γουεσλεϊανική* ζωή μου και να γίνω πλήρες μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θα θελα να μοιραστώ μαζί σας τους τρεις βασικότερους λόγους που με έκαναν να το πράξω.

1. Είναι η εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός

Κατά τη διάρκεια της ζωής μου ως Προτεστάντης, ποτέ δεν μου φάνηκε ότι υπήρξε μια χριστιανική ομολογία που η αφετηρία της έφθανε πίσω μέχρι την εποχή των αποστόλων.

Μόλις συνειδητοποίησα ότι υπήρχε μια αδιάσπαστη αλυσίδα παράδοσης που φτάνει πίσω σχεδόν 2.000 χρόνια, άρχισα να θέτω ένα εντελώς νέο είδος ερώτησης. Τι δίδασκαν; Πώς λάτρευαν; Τι πίστευαν; Πώς αυτά μεταδόθηκαν μέσα από τους αιώνες;

Πάντα πίστευα πως, ό, τι κι αν προσπαθείς να κάνεις στη ζωή, είναι συνήθως καλύτερο να πηγαίνεις κατευθείαν στις πρώτες πηγές παρά να τηρείς νεότερες ερμηνείες. Είναι εξίσου αληθινό με τον Χριστιανισμό, όπως είναι και με το copywriting, και εξακολουθώ να θεωρώ τα παλιά Schwartz και Hopkins διαφημιστικά βιβλία να ξεπερνούν σχεδόν όλα όσα ήρθαν μετά από τότε.

Ανακάλυψα ότι οι μαθητές των αποστόλων είχαν καταγράψει αρκετά στοιχεία σχετικά με την αρχαία χριστιανική πρακτική και πίστη. Από εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσα ποτέ να κοιτάξω τον Προτεσταντισμό μέσα από το ίδιο φως.

Άλλωστε, γιατί να ακολουθώ τα δόγματα του 16ου αιώνα, όταν θα μπορούσα αντ’ αυτού να ακολουθήσω τα δόγματα του 1ου αιώνα; Απλώς δεν έχει κανένα νόημα για μένα ότι κάποιος που δεν γνώριζε προσωπικά τον Χριστό ή τους αποστόλους θα μπορούσε να έχει περισσότερη κατανόηση και γνώση από εκείνους τους ανθρώπους που γνώριζαν.

Ο Χριστός έδωσε κάποιες συγκεκριμένες κατευθύνσεις στους αποστόλους και ο απ. Παύλος δίδαξε αυτές τις παραδόσεις σε όλες τις εκκλησίες που ίδρυσε και επισκέφθηκε κατά τη διάρκεια της διακονίας του. Οι μαθητές των αποστόλων υποστήριζαν τις παραδόσεις και τις δίδασκαν στους δικούς τους μαθητές και ούτω καθεξής μέχρι και σήμερα.

Και το κυριότερο, οι ορθόδοξες λειτουργίες δίνουν την αίσθηση ότι μεταμοσχεύθηκαν απευθείας από τον αρχαίο χριστιανικό κόσμο. Αυτή η αίσθηση του σεβασμού, της αγιότητας και της τελετουργίας μπορεί να εμπνεύσει την ψυχή με τρόπο που η μουσική της κιθάρας απλά δεν μπορεί.

2.Είναι αήττητη από τον πολιτιστικό μαρξισμό

Δεν είναι ασυνήθιστο, ανάμεσα στις προτεσταντικές εκκλησίες, να ακούμε ένα κήρυγμα που ευθυγραμμίζεται πλήρως με την (liberal) ιδεολογία του «Social Justice» και τον πολιτιστικό μαρξισμό που το δημιούργησε. Αυτό παίρνει διαφορετικές μορφές και εκδηλώνεται σε διαφορετικούς βαθμούς, αλλά μπορεί να φθάσει σε επίπεδα που – στα χειρότερα – κάνουν το κήρυγμα μιας εκκλησίας εντελώς πανομοιότυπο με αυτό που θα ακούσετε σε ένα τυπικό liberal κολέγιο τεχνών.

Αυτό (το κήρυγμα) δεν δημιουργεί μόνο αντίδραση στους περισσότερους φυσιολογικούς και υγιείς άνδρες, αλλά τείνει επίσης να οδηγήσει σε χαμηλότερη συμμετοχή στην εκκλησία. Είναι καλά τεκμηριωμένο ότι “όσο πιο λίμπεραλ είναι η εκκλησία, τόσο πιο άδεια από πιστούς”.

Μεταξύ της χειροτονίας αμετανόητων αμαρτωλών και της κήρυξης του «ευαγγελίου ευημερίας», δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Προτεσταντισμός χάνει το βασικό αρσενικό ακροατήριό του. Αυτό είναι κάτι παραπάνω από στατιστικό γεγονός. Είναι μια τραγωδία.

Η Αγία Γραφή αδιαμφισβήτητα μας λέει, ότι οι άνδρες πρέπει να οδηγούν τόσο την εκκλησία όσο και το σπίτι. Με την έλλειψη ανδρικής ηγεσίας που ως αποτέλεσμα θα μετασχηματίσει μια νέα γενιά νεαρών αγοριών σε ανεπτυγμένους και αποτελεσματικούς ηγέτες, ολόκληρη η κοινωνία υποφέρει.

Ωστόσο, δεν θα βρείτε τέτοιου είδους προβλήματα στην Ανατολική Ορθοδοξία. Το 100% του κλήρου είναι άνδρες και ακολουθούν μια αρχαία παράδοση ιεραρχίας και τάξης.

Αυτή η παράδοση – για χιλιάδες χρόνια – έχει φυσικά διδάξει στους νεαρούς άνδρες την υγιή δυναμική τόσο της υπακοής όσο και της διοίκησης. Ο καρπός αυτής της προσπάθειας είναι μια ατελείωτη αλυσίδα ανθρώπων που είναι έτοιμοι για το ρόλο τους ως ηγέτες στην κοινωνία.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι δεν υπάρχει κανένα ίχνος του «Ευαγγελικού Σιωνισμού» με τον οποίον είχα ήδη απογοητευτεί πριν ανακαλύψω την Ορθοδοξία. Σε αντίθεση με τα περισσότερα προτεσταντικά δόγματα, η Ορθοδοξία ακολουθεί την ορθή κατανόηση της Αγίας Γραφής ότι οι πιστοί στο Χριστό είναι ο πραγματικός “λαός του Ισραήλ”.

Στον Ματθαίον 16:18, ο Ιησούς λέει στον απόστολο Πέτρο ότι «οι πύλες της κόλασης δεν θα υπερνικήσουν» την Εκκλησία Του.

Μπορείτε να αποφασίσετε αν οι λεσβιακοί σιωνιστές ή alphamale πατριάρχες αντιπροσωπεύουν καλύτερα την Εκκλησία που είχε ο Ιησούς στο μυαλό Του.

3.Προσφέρει βαθύτερη θεολογία και πλουσιότερη εκκλησιαστική εμπειρία

Δεν προσπαθώ να επιτεθώ σε όλον τον Προτεσταντισμός με αυτό το άρθρο. Είμαι ακόμα φίλος με τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί και διατηρώ βαθιά αγάπη για τους πάστορες και το πάθος που έχουν για το Θεό.

Είμαι βαθιά ευγνώμων για την εμπειρία μου στην Wesleyan*ομολογία μου και ποτέ δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα εάν δεν μάθαινα τα βασικά στοιχεία του χριστιανισμού εκεί.

Αλλά αυτό είναι το θέμα… σταματά στα βασικά. Ο Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες σου, τώρα είσαι σωσμένος και εκεί τελειώνει το πράγμα.

Η Ορθοδοξία, με βάση τη μοναστική σοφία που χρονολογείται τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα, προσκαλεί τον αναζητητή σε μια βαθιά μυστική κατανόηση του Θεού, που ξεπερνά κατά πολύ την τυπική εμπειρία.

Δεν πρόκειται να καθίσω εδώ και να σας πω ότι έχω μια πραγματική κατανόηση του ορθόδοξου μυστηρίου, γιατί μόλις χτύπησα στην πόρτα. Ωστόσο, μπορώ να αισθανθώ την εξουσία που προέρχεται από την άλλη πλευρά και πολύ ανυπομονώ να την διερευνήσω περαιτέρω.

Η κάθε μέρα της μελέτης μου με τραβάει βαθύτερα και βαθύτερα, καθώς μου αποκαλύπτονται νέα επίπεδα τόσο της δόξας του Θεού όσο και της αμαρτίας μου σε σύγκριση με αυτήν την δόξα. Νιώθω ταπείνωση, νιώθω δύναμη και απολαμβάνω μια πληρέστερη εμπειρία από ό, τι ήξερα ότι υπήρχε μόλις λίγους μήνες πριν.

Οι προτεστάντες έχουν το ορεκτικό. Οι Ορθόδοξοι σερβίρουν το κυρίως γεύμα.

Αν είστε έτοιμοι να εμβαθύνετε τη σχέση σας με τον Ιησού Χριστό ή ακόμα και να ξεκινήσετε μια τέτοια σχέση… με τον τρόπο που έκαναν όλοι οι απόστολοι και οι μαθητές τους … σας συνιστώ να πάτε να δείτε κάποια στιγμή μια Ορθόδοξη λειτουργία και να την εξετάσετε μόνοι σας.

Οι ιερείς είναι απίστευτα χρήσιμοι σε εκείνους που κάνουν ερωτήσεις και αρκετοί από αυτούς ξόδεψαν χρόνο για να με καθοδηγήσουν σε διάφορες πηγές ή να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Ακόμη και αν η πλησιέστερη Ορθόδοξη Εκκλησία σας είναι 20 ή 30 λεπτά μακριά, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να πάτε σε ένα Εσπερινό (το βράδυ του Σαββάτου) ή μια Θεία Λειτουργία (το πρωί της Κυριακής) για να δείτε αν αυτό που προσφέρει είναι αυτό που ψάχνετε.

*Ιωάννης Γουέσλευ (John Wesley 1703-1791): Αγγλικανός κληρικός και θεολόγος. Ιδρυτής του Μεθοδιστικού κινήματος. Αγάπησε την πνευματική και ασκητική ζωή, είχε βαθύ σεβασμό για τους Πατέρες της Εκκλησίας, μένοντας όμως μέχρι τέλους στους κόλπους τη Αγγλικανικής Εκκλησίας προσπαθώντας να την ανανεώσει.)

Πηγές:

http://redskywarning.blogspot.gr

http://www.returnofkings.com

https://kosmas-agrinio-gr.blogspot.gr 

Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΟΛΛΑΝΔΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ JOZEF VAN DEN BERG Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΑΘΕΟΣ ΠΙΣΤΕΨΕ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΗΚΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ & ΤΩΡΑ ΖΕΙ ΩΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΑ

Ο διάσημος Ολλανδός ηθοποιός Jozef van den Berg

ο οποίος από άθεος πίστεψε και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός

 καί τώρα ζει ως Μοναχός Ερημίτης στην Ολλανδία

Ὁ Ἀρχιμ. Ἰωάννης Κωστώφ στό βιβλίο του “Θεός Ἐφανερώθη – Ἀπό τόν Ἀθεϊσμό στό Χριστό, ἐκδ. Ἁγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός, Αθήνα 2011” μᾶς ἀναφέρει πῶς γνώρισε τόν Ὁλλανδό ἠθοποιό Joseph Van den Berg καί μᾶς διηγεῖτε τήν μεταστροφή του στήν Ὀρθοδοξία.

Ἦταν ἕνας μεγάλος ἠθοποιός τοῦ Ὁλλανδικοῦ Κρατικοῦ Θεάτρου [ὁ Joseph Van den Berg], καί συνειδητός ἄθεος. Κάποτε, σέ ρόλο ἀθέου, ἔλεγε: “Δέν ὑπάρχει Θεός, δέν ὑπάρχει Θεός”. Ἀκούει τότε μιά φωνή μέσα του νά τοῦ λέη: “Ὑπάρχω, ψάξε νά μέ βρῆς!”. Πραγματικά ἔψαξε, Τόν βρῆκε στήν Ἑλλάδα καί βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξος. Μιά Κυριακή, μάλιστα, ἕνας γνωστός μου, καθηγητής τῆς Ἰατρικῆς, πού τόν φιλοξενοῦσε, τόν ἔφερε νά ἐκκλησιασθῆ στήν Ἐκκλησία ὅπου ἱερουργοῦσα κι ἔτσι τόν γνώρισα κι ἐγώ. Μοῦ ἔλεγε, λοιπόν, ὁ γνωστός μου καθηγητής, ὅτι κάποια μέρα στή διάρκεια γεύματος τοῦ διηγεῖτο τό βίο τοῦ ὁμοτέχνου του Ἁγ. Πορφυρίου τοῦ ἀπό μίμων, τοῦ ἠθοποιοῦ δηλ., καί ὅταν αὐτός τόν ρώτησε πότε γιορτάζει, τοῦ ἀπήντησε: “15 Σεπτεμβρίου”. Ὁ Ἰωσήφ [Joseph], αὐτό ἦταν τό ὄνομά του, ἔμεινε μέ τό στόμα ἀνοικτό: Ἦταν ἡ μέρα κατά τήν ὁποία εἶχε ἀκούσει τό: “Ὑπάρχω, ψάξε νά μέ βρῆς”!!!

Στα παρακάτω video υπάρχουν αποσπάσματα από τη βάπτιση ενός Ολλανδού και στη συνέχεια την υπαίθρια Θ. Λειτουργία και την πρώτη φορά που ο νεοφώτιστος μεταλαμβάνει το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού… Και το όνομα αυτού Nektarios !!! Βλέπουμε την πομπή προς το σημείο όπου θα γίνει η βάπτιση με τους πιστούς να κρατάνε εικόνες στα χέρια: του Αγίου Νεκταρίου αλλά και του μακαριστού Γέροντος Πορφυρίου!

Η βάπτιση έγινε την Πέμπτη 21 Απριλίου 2011. Ο μοναχός με τα άσπρα γένια [νονός σ’ αυτή τη βάφτιση] είναι ο Ολλανδός Joseph Van den Berg, πρώην μαριονετίστας, θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός, ο οποίος τώρα ζει ως ερημίτης.

Γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου 1949 και παράτησε το θέατρο στα 42 του, στο απόγειο της δόξας του και με θαυμαστό τρόπο κάτι άλλαξε μέσα του και αποφάσισε να παρατήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΧΡΗΜΑ, ΔΟΞΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΦΙΛΟΥΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ, να γίνει Ορθόδοξος Χριστιανός και να ασκητέψει σε μια καλύβα στην Ολλανδία, αφού πρώτα συνάντησε τον Γέροντα Σωφρόνιο στο Έσσεξ και στη συνέχεια το γέροντα Πορφύριο αλλά και τον Γέροντα Παϊσιο στο Αγ. Όρος.

Η βάπτιση έγινε στο Waal κοντά Neerijnen από τον πατέρα Dušan. Παρόντες ήταν αρκετοί διάκονοι και ιερείς από τις σερβικές ενορίες Sveti Nektarije Eginski από Breda, Sveta Trojica από το Ρότερνταμ, αλλά και τη ρωσική ενορία Αγίου Τύχων από Nijmegen και εβδομήντα ορθόδοξοι πιστοί.

Αυτά είναι τα θαύματα της πίστεως μας ανά την Ορθόδοξη Οικουμένη. Στο βίντεο αξίζει να παρατηρήσετε το υπαίθριο παρεκκλήσιο αλλά και την Αγία Τράπεζα που είναι πάνω στο μικρό καροτσάκι που χρησιμοποιούσε ως μαριονετίστας ο ερημίτης Ολλανδός μοναχός.

https://netherlandsofmyheart.wordpress.com

ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑ ΒΑΣΑΝΑ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΩ ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ…

Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος
και χίλια βάσανα να υποφέρω δεν με πειράζει…

Αγαπητοί αδελφοί, έχουμε λαμπρά παραδείγματα Χριστιανών στην Ιεραποστολή μας που πραγματικά είναι άξια προς μίμηση και έχουν να μας διδάξουν πολλά. Υπάρχουν νεοφώτιστοι στο Μαλάουι, εκτός από τους ιερείς μας, που με τη συμπεριφορά τους πραγματικά μας έχουν τραβήξει την προσοχή και μας έχουν συγκινήσει.

Ένας από αυτούς είναι και ο Μηνάς. Όταν τον γνωρίσαμε πριν από έξι χρόνια, δεν ήταν ανάπηρος. Περπατούσε κανονικά, παρόλο που μας έλεγε συχνά ότι πονούσε πολύ στα πόδια. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν τι έχει. Ο πόνος δυνάμωνε, παράλληλα όμως αύξανε και η υπομονή του Μηνά. Ώσπου ήρθε εκείνη η ευλογημένη ώρα, η σημαντικότερη της ζωής του, που βαπτίστηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Η χαρά του ήταν μεγάλη. Από τη μία οι πόνοι στα πόδια, από την άλλη η χαρά της ψυχής. Είχε εσωτερική χαρά, που δεν μπορούσε να την εξωτερικεύσει. Άρχισε μία συνειδητή χριστιανική ζωή. Ερχόταν ανελλιπώς στη Θεία Λειτουργία, την οποία παρακολουθούσε με μεγάλη προσήλωση και λαχτάρα. Μετά από λίγο διάστημα, όμως, η υγεία του επιδεινώθηκε και δεν μπορούσε να σηκωθεί ούτε κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου. Τα πόδια του δεν τον «άκουγαν» πλέον και στενοχωριόταν. Ο Μηνάς έμεινε τελείως ανάπηρος. Αποκούμπι του ένα μεταχειρισμένο παλιό αναπηρικό καροτσάκι. Αυτό είναι το κάθισμά του και η ξεκούρασή του.

Παρακολουθούσαμε την εξέλιξή του με λύπη, ενώ εκείνος έδινε κουράγιο σε μας. Έλεγε με αυτοπεποίθηση: «Δεν πειράζει, αρκεί που έχω την αληθινή πίστη. Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος και χίλια βάσανα να υποφέρω δεν με πειράζει. Τώρα έχω τον Χριστό και την Ορθοδοξία». Πώς λοιπόν να μην θαυμάσουμε τέτοιον άνθρωπο; Η πίστη του φλογερή. Δεν λύγισε ούτε στους πόνους ούτε στην αναπηρία. Τα δέχτηκε όλα με δοξολογία. Είχε ακούσει μία φορά να λέμε τα λόγια του Ρώσου παπα-Τύχωνα, του Πνευματικού του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη, και μας έλεγε: «Το Κύριε ελέησον κάνει 100 δραχμές, το Δόξα σοι ο Θεός 1.000 δραχμές». Ήξερε ότι η δοξολογία, ειδικά όταν αντιμετωπίζουμε πειρασμούς, έχει αμέτρητη αξία.

Ο Μηνάς δεν μπορεί πια να εργαστεί. Γυρίζει στους δρόμους και ζητιανεύει. Το καροτσάκι του είναι σε άθλια κατάσταση, έτοιμο να διαλυθεί. Τον λυπάται η ψυχή μας και πρέπει να του αγοράσουμε σύντομα καινούριο. Κατά καιρούς έρχεται στην Ιεραποστολή και του δίνουμε λίγα τρόφιμα. Παρόλο που είναι επικίνδυνο, πηγαίνει τις Κυριακές στη Θεία Λειτουργία στον Ι. Ναό της Αναστάσεως του Κυρίου. Ο δρόμος είναι δύσβατος και όμως αυτός επιμένει. Το έχει δέσει με κάτι σχοινιά, με την ελπίδα να αντέξει λίγο ακόμα…

Ο Μηνάς αποτελεί παράδειγμα για μας. Στη δύσκολη ζωή που κάνει, δεν το βάζει κάτω. Έχει την ελπίδα του στον Θεό. Τον ευχαριστεί το κάθε τι. Κρατάει την πίστη του ζεστή. Αγωνίζεται θέτοντας τον εαυτό του σε κίνδυνο, προκειμένου να λειτουργηθεί. Τις Κυριακές χαιρόμαστε που έχουμε έναν τέτοιον Ορθόδοξο ανάμεσά μας. Καμιά φορά, αν έχουμε θλίψεις και δοκιμασίες, τον φέρνουμε στη μνήμη μας, τον βλέπουμε μπροστά μας να μας δίνει κουράγιο καθισμένος στο αναπηρικό του καροτσάκι που τρίζει κάθε τόσο.

Αλήθεια, αδελφοί μου, πόσο αναπολόγητοι και αδικαιολόγητοι είμαστε, όταν εμείς που ζούμε κοντά σε Εκκλησίες, τις αγνοούμε και δεν εκκλησιαζόμαστε, αρνούμενοι την πνευματική ζωή. Τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Μηνά θα μας κρίνουν στη Δευτέρα Παρουσία και τότε θα αισθανθούμε ντροπή, που δεν προσπαθήσαμε περισσότερο για τη σωτηρία της ψυχής μας και δεν αγαπήσαμε τον Χριστό από καρδιάς.

Σαν τον Μηνά υπάρχουν κι άλλοι ανάπηροι στο Μαλάουι. Όταν τα οικονομικά μας το επιτρέψουν, θα φροντίσουμε και για την αγορά αναπηρικών αμαξιδίων. Δόξα σοι ο Θεός, έχουμε και στηριζόμεθα στα γερά μας πόδια, ενώ αυτοί οι άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν πάνω στα καροτσάκια τους. Ο Θεός ας ευλογήσει και αυτή μας την προσπάθεια.

Αναφερθήκαμε στον ευλογημένο Μηνά προς δόξαν Κυρίου αλλά και προς παρηγοριά και ενδυνάμωση της πίστης των Ελλήνων αδελφών μας, ιδιαίτερα το διάστημα αυτό που η Πατρίδα, η Πίστη και η Εκκλησία μας πολεμούνται από παντού. Ο Κύριος είναι κοντά και κάνει αισθητή την παρουσία του στις καρδιές που τον ποθούν και τον αναζητούν, τον εμπιστεύονται και τον καλούν στη ζωή τους. Ο Κύριος είναι κοντά και στη γλυκιά μας Ελλάδα, που μοιάζει τόσο ανυπεράσπιστη και αδικημένη μπροστά στη λεηλασία και την αρπαγή όλου του υλικού και πνευματικού της πλούτου. Χρέος όλων μας είναι, τόσο για μας τους ίδιους όσο και προς τους προγόνους αλλά και στους απογόνους μας, να αντισταθούμε γενναία σ’ αυτήν την καταστροφή που συνετελείται, με όπλο την Ορθόδοξη πίστη που κάνει θαύματα! Την πίστη που παράγει καρπούς μετανοίας, υπακοής, θυσίας και την έμπονη προσευχή. Έμπονη και θερμή προσευχή για όλους και για όλα. Ζει Κύριος ο Θεός μας, όλα θα τα οικονομήσει.

Αυτόν τον τρόπο ζωής ας ακολουθήσουμε, αυτόν που βιώνουν μερικοί από τους νεοφωτίστους ιθαγενείς αδελφούς μας.

π. Ερμόλαος Ιατρού

Τριμηνιαίο Περιοδικό Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός»
Τεύχος 111
Το περιοδικό αποστέλλεται δωρεάν. Αν σας ενδιαφέρει καλέστε στο 2310606920

http://ierapostolos.gr/, https://orthodoxaperasmata.blogspot.gr 

Π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΠΟΚΟΣ: «ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»

«΄Εστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία»

(αρχαίος γεωγράφος Στράβων)

Οι αρχαίοι Μακεδόνες θεωρούσαν

και ονόμαζαν τον εαυτό τους Έλληνες

π. Δημητρίου Μπόκου

Σε επιστολή του προς τον ηττημένο βασιλιά της Περσίας Δαρείο ο Μέγας Αλέξανδρος, τη στιγμή που έχει συντρίψει για δεύτερη φορά τον πολυάριθμο περσικό στρατό στη μάχη της Ισσού, διατρανώνει ότι

Η Μακεδονία είναι κομμάτι της Ελλάδας. Και ότι ό ίδιος είναι ηγεμόνας των Ελλήνων.

«Οι πρόγονοί σου, λέγει στον Δαρείο, εισέβαλαν στη Μακεδονία και την υπόλοιπη Ελλάδα («εις Μακεδονίαν και εις την άλλην Ελλάδα», [άρα χωρίς τη Μακεδονία είναι μισή και όχι ολόκληρη η Ελλάδα]) και μας προξένησαν καταστροφές, χωρίς εμείς να τους έχουμε κάμει προηγουμένως κανένα κακό· «εγώ δε των Ελλήνων ηγεμώνκατασταθείς» (=αφού εμένα οι Έλληνες με όρισαν για αρχηγό τους) εισέβαλα στην Ασία, επειδή ήθελα να τιμωρήσω τους Πέρσες, εφόσον εσείς πρώτοι αρχίσατε τις εχθροπραξίες» (Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις, 2, 14, 4).

Αλλά και κατά τη μάχη του Γρανικού ποταμού που είχε προηγηθεί, είχε συλλάβει αιχμαλώτους Έλληνες μισθοφόρους που πολεμούσαν με το μέρος των Περσών. Αυτούς ο Αλέξανδρος απέστειλε δεμένους με χειροπέδες στη Μακεδονία για να δουλεύουν ως σκλάβοι, επειδή, παρά τις κοινές αποφάσεις των Ελλήνων (και όχι Μακεδόνων και Ελλήνων) και μολονότι ήταν Έλληνες, πολέμησαν για χάρη των βαρβάρων κατά της Ελλάδας (και όχι ειδικά κατά της Μακεδονίας). Πουθενά δηλαδή δεν διαστέλλονται οι Μακεδόνες από τους άλλους Έλληνες. Και από τα λάφυρα της μάχης έστειλε ο Αλέξανδρος τριακόσιες ασπίδες-αφιέρωμα στον Παρθενώνα με το επίγραμμα: «Αλέξανδρος και οι Έλληνες (πλην Λακεδαιμονίων)» από τα λάφυρα των βαρβάρων που κατοικούν την Ασία (Αρριανός, 1, 16, 6-7).

Ο Μέγας Αλέξανδρος και οι Μακεδόνες του είχαν πλήρη συνείδηση ότι ήταν Έλληνες.

Ελλάδα είναι και η Μακεδονία, βοούν οι πρόγονοί μας Έλληνες (Στράβων). Ακούμε οι Νεοέλληνες;

4 Φεβρ. 2018

http://aktines.blogspot.gr