ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΔΙΑΡΡΗΚΤΕΣ

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

ΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ. ΑΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑΣΟΥΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΠΑΙΔΕΙΑΣ. ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΤΙΤΛΟΣ.

Υπουργείο Απαιδείας

Βασίλειος Χ. Στεργιούλης

Το Υπουργείο Παιδείας συνεχίζει ανένδοτο την πολεμική του κατά της ορθοδόξου αγωγής. Δεν ανέμενε την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την παρανομία που διέπραξε με την επιβολή των αντισυνταγματικών, αντιπαιδαγωγικών και καταστροφικών γενικά νέων πολυθρησκειακών προγραμμάτων σπουδών στα θρησκευτικά αλλά προχώρησε ακόμη περισσότερο.

Στην νέα παρανομία! Όπως αναφέρουν οι υπάλληλοι του Υπουργείου Παιδείας στον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, το Υπουργείο προέβη στην απάλειψη από τον νέο Οργανισμό του της φράσης που κάνει λόγο για την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών. Διατήρησε μόνον αυτή που αναφέρεται, στην καλλιέργεια της εθνικής τους συνείδησης.

Μένει να δούμε, αν και πόσο θα κρατήσει και αυτή. Γιατί οι αλλαγές που προωθούνται στο μάθημα της Ιστορίας δημιουργούν έντονο προβληματισμό, όπως καταγγέλλει η Παννελλήνια Ένωση Φιλολόγων. Οι αλλαγές αναφέρονται στην «πολυπολιτισμική διάσταση της Ιστορίας». Προτείνεται να δοθεί έμφαση στην κοινωνική και πολιτισμική ιστορία (Ιστορία της εργασίας, του φύλου, της παιδικής ηλικίας κ.α.) Και γίνεται λόγος στο πρόγραμμα Ιστορίας για «πλουραλιστική και ανεκτική εθνική ταυτότητα». Θα συμβεί δηλαδή και εδώ ό,τι συνέβη και με την απάλειψη του όρου «εθνική» από την παιδεία. Εφαρμόζεται η μέθοδος του σαλαμιού. Δημιουργούνται νέες καταστάσεις –τετελεσμένα, που περιπλέκουν ακόμη περισσότερο το θέμα αντί να το επιλύουν. Και όλα αυτά γίνονται αυθαίρετα με τη δύναμη της εξουσίας. Της πολιτικής ισχύος, που εμφανίζεται αδυσώπητη.

Ιδιαίτερα προκλητική η ενέργεια του Υπουργείου Παιδείας να αφαιρέσει από τον νέο Οργανισμό του την αναφορά στην ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών, όπως ορίζει το άρθρο 16, παρ. 2 του Συντάγματος. Είναι δηλωτική της επιδίωξης του να μην προσφέρει αμιγώς ορθόδοξη αγωγή στους έλληνες ορθοδόξους μαθητές, αλλά θρησκευτικό αχταρμά, τον οποίο ονομάζουν θρησκευτικό εγγραμματισμό. Δηλαδή πληροφόρηση για όλες τις θρησκείες, προκειμένου οι μαθητές να επιλέξουν αναλόγως.

Εφαρμόζει …δημοκρατική μέθοδο στην προσφορά και επιλογή του μορφωτικού αγαθού. Προσφέρει με άλλα λόγια θρησκευτική θολούρα, που συσκοτίζει τους μικρούς μαθητές Δημοτικού και Γυμνασίου, αντί να τους διαφωτίζει, αφού δεν γνωρίζουν ακόμη επαρκώς την ορθόδοξη πίστη τους, για να τη συγκρίνουν με τις άλλες.

Και αφού όλα τα θρησκευτικά πιστεύματα παρατίθενται ισότιμα, οι μαθητές οδηγούνται στον σχετικισμό. Γιατί πώς να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα στη Θεανδρική προσωπικότητα του Ιησού Χριστού με εκείνη του Μωάμεθ ή του βούδα κ.λπ.; Ή την υπεροχή του Ευαγγελίου έναντι των κείμενων των άλλων θρησκειών; Πώς να εννοήσουν την ασύγκριτη υπεροχή της ορθοδόξου πίστεως, αν δεν ακούσουν για παράδειγμα τους λόγους του Απόστολου του σκλαβωμένου Γένους μας Αγίου Κοσμά του Αιτωλού: «Εγώ διάβασα πολλά περί… ασεβών, αιρετικών και αθέων. Τα βάθη της σοφίας ηρεύνησα. Όλες οι πίστες είναι ψεύτικες…μόνον η πίστις των ορθοδόξων είναι καλή και αγία»;

Είναι φανερό προς ποια θρησκευτική κατεύθυνση οδηγεί τους ορθοδόξους μαθητές μας το Υπουργείο. Τα νέα προγράμματά του, αντί για ορθόδοξη αγωγή προσφέρουν μάλλον κατήχηση των διαφόρων αιρέσεων και των θρησκευτικών ετεροδιδασκαλιών. Γίνονται οδηγός στις παρωχημένες πνευματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις των κυβερνώντων. Και εξυπηρετούν τη νεοεποχίτικη παγκοσμιοποίηση και την πανθρησκεία.

Το παράδοξο είναι ότι επιμένει το Υπουργείο στην εφαρμογή των θρησκειολογικών προγραμμάτων μόνον για τους ορθοδόξους μαθητές. Ενώ για τους ρωμαιοκαθολικούς, τους μουσουλμάνους, τους εβραίους μαθητές προβλέπει (δικαίως) με νόμο να διδάσκονται αμιγώς την πίστη τους. Χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά. Που είναι η εφαρμογή της αρχής της ισονομίας και ισοπολιτείας;

Κωφεύει, δυστυχώς, το Υπουργείο στις έντονες διαμαρτυρίες εκκλησιαστικών και εκπαιδευτικών παραγόντων, Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων, Συλλόγων Πολυτέκνων κ.α. Παραμένει αδιάφορο ακόμη και στην πρωτοφανή στα εκπαιδευτικά χρονικά επιστροφή των νέων βιβλίων θρησκευτικών. Όλη αυτή η απαράδεκτη αντιμετώπιση των ορθοδόξων γίνεται, παρότι κοπτόμαστε για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τελικά, γιατί δεν γίνεται δημοψήφισμα, ώστε να φανεί η βούληση του λαού;

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι αυτοί που μας διαφεντεύουν εμφανίζονται ως εκσυγχρονιστές τάχα της Παιδείας μας, ενώ φαίνεται πως επιζητούν να την ακυρώσουν. Να αποκόψουν τη νέα γενιά, τη μαθητιώσα νεολαία μας, από τις ορθόδοξες ρίζες. Από τις ζωοδότρες πηγές του έθνους. Από το Χριστό και το Ευαγγέλιο Του, όπως αυτό βιώθηκε αιώνες τώρα στη λαμπροφόρα Ορθοδοξία. Δεν θέλουν οι κυβερνώντες να καλλιεργήσουν το χαρακτήρα των μαθητών μας με την υπέροχη, την άφθαστη διδασκαλία του Χριστού. Γιατί απλούστατα δεν πιστεύουν σ’ αυτή. Πιστεύουν σε ξεπερασμένες ανθρώπινες θεωρίες. Γι’ αυτό και επιμένουν ανενδότως στη μετάλλαξη του ορθοδόξου θρησκευτικού μαθήματος σε θρησκειολογία, αφού δεν μπορούν προς το παρόν να το καταργήσουν. Αντιμετωπίζουν την Εκκλησία ως ένα κοινωνικό μόρφωμα. Και στόχευσή τους είναι να αναθέσουν το θρησκευτικό μάθημα σε…Κοινωνιολόγους. Μας οδηγούν στα άθεα γράμματα, για τα οποία μίλησαν ο Άγιος Κοσμάς και ο Παπουλάκος.

Ευχόμαστε να αντιληφθούν το μέγεθος του κακού που προκαλούν. Να αποβάλλουν τις υλιστικές και αθεϊστικές ιδεοληψίες τους. Να κατανοήσουν τα επιστημονικά πορίσματα ότι με άθεες αντιλήψεις δεν μπορούμε να προσδοκούμε αληθινή ψυχική καλλιέργεια των νέων και της κοινωνίας. Να κατανοήσουν την αναγεννητική δύναμη του Ευαγγελίου του Χριστού, την οποία αναγνώρισαν ακόμη και «πατριάρχες» της απιστίας. Η διάδοση του Ευαγγελίου άλλαξε τον κόσμο.

Χωρίς πίστη στον Χριστό και στο Ευαγγέλιο Του δεν μπορούμε να αναμένουμε πρόοδο πνευματική και κοινωνική, αλλά οπισθοδρόμηση στη βαρβαρότητα. Ένα θρησκευτικό μάθημα, που δεν προσφέρει την αλήθεια του Χριστού και του Ευαγγελίου Του, αλλά τις διάφορες μορφές του θρησκευτικού φαινομένου, παρέχει μεν γνώσεις, αλλά δεν στηρίζει ψυχές. Δεν σφυρηλατεί χαρακτήρες. Δεν εμπνέει φρόνημα καταπολέμησης των παθών, αποφυγής της διαφθοράς, της βίας, της εγκληματικότητας και της παραβατικής εν γένει συμπεριφοράς. Αλλά οδηγεί στο χάος και στην καταστροφή. Αυτό βεβαιώνει η επιστημονική έρευνα. Αποστολή όμως της παιδείας δεν είναι αυτή. Αν επιμένουν, ας αλλάξουν τον τίτλο του Υπουργείου. Ας το ονομάσουν Υπουργείο Απαιδείας. Θα είναι ο πιο κατάλληλος τίτλος.

http://aktines.blogspot.gr 

ΣΤΕ: «ΣΧΟΛΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗ ΜΕΤΑΒΟΛΗ Ή ΤΗΝ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΘΑ ΣΥΝΙΣΤΟΥΣΕ ΜΟΡΦΗ ΟΜΑΔΙΚΟΥ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΥ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΣΟΒΑΡΗ»

Πέραν της ακύρωσης των Προγραμμάτων Σπουδών των «νέων» Θρησκευτικών η απόφαση ΣτΕ 660/2018 περιλαμβάνει ένα σκεπτικό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Το σκεπτικό των ανώτατων δικαστών και η απόφασή τους δεσμεύει την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας αλλά και του ΙΕΠ για τη διαμόρφωση του περιεχομένου και των σκοπών του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Στην παράγραφο 14 του σκεπτικού της απόφασης του ΣτΕ αναφέρεται σχετικά με την συνταγματική επιταγή της καλλιέργειας της θρησκευτικής συνείδησης και με τον χαρακτήρα που οφείλει να έχει το μάθημα των Θρησκευτικών:

Δοθέντος ότι η θρησκευτική συνείδηση γεννάται και διαμορφώνεται σταδιακά, πριν ακόμη από την έναρξη του σχολικού βίου, στο πλαίσιο της οικογενείας (η οποία, ως «θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους» τελεί -όπως και η παιδική ηλικία- υπό την προστασία του Κράτους, κατά το άρθρο 21 του Σ/τος), από τη διάταξη του άρθρου 16 παρ. 2 του Σ/τος σε συνδυασμό με τις διατάξεις των παρ.1 και 2 του άρθρου 13 αυτού και με τη διάταξη του άρθρου 2 του ΠΠΠ της ΕΣΔΑ συνάγεται ότι ως «ανάπτυξη» της κατά τα ανωτέρω ορθόδοξης χριστιανικής θρησκευτικής συνειδήσεως νοείται η, δια της διδασκαλίας των δογμάτων, ηθικών αξιών και παραδόσεων της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, εμπέδωση και ενίσχυση της συγκεκριμένης αυτής θρησκευτικής συνειδήσεως των μαθητών και, ως εκ τούτου, αφορά αποκλειστικώς στους μαθητές, οι οποίοι ανήκοντες στην κατά τα άνω πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ασπάζονται το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα, το κυριότερο δε μέσον, δια του οποίου -εκτός άλλων (προσευχή, εκκλησιασμός)- υπηρετείται ο ανωτέρω συνταγματικός σκοπός είναι η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών. Συνεπώς, στις ανωτέρω υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις αντίκεινται ρυθμίσεις νόμων ή κανονιστικών διοικητικών πράξεων, με τις οποίες, μέσω, κυρίως, των προγραμμάτων διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών, για τους αποτελούντες την κατά τα άνω πλειοψηφία του ελληνικού λαού μαθητάς δεν υπηρετείται ο ως άνω συνταγματικός σκοπός, η ανάπτυξη δηλαδή, υπό την προεκτεθείσα έννοια, της ορθόδοξης χριστιανικής συνειδήσεως, αλλά επιχειρείται ο κλονισμός ή και η μεταβολή αυτής. Ειδικότερα, σχολική διδασκαλία που μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τη μεταβολή ή την αλλοίωση της θρησκευτικής αυτής συνειδήσεως των μαθητών, όπως αυτή διαμορφώνεται στο πλαίσιο της οικογενείας, θα συνιστούσε μορφή ομαδικού προσηλυτισμού ιδιαιτέρως σοβαρή, ως επέμβαση στον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο των μαθητών που δεν διαθέτουν την κριτική αντίληψη και ωριμότητα των ενηλίκων κατά παράβαση των παρ. 1 και 2 του άρθρου 13 του Σ/τος.

Οι αναφερόμενες στο τέλος του συγκεκριμένου αποσπάσματος παράγραφοι 1 και 2 του άρθρου 13 του Συντάγματος αναφέρουν:

Άρθρο 13: (Θρησκευτική Ελευθερία)

1. Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.

2. Kάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων. H άσκηση της λατρείας δεν επιτρέπεται να προσβάλλει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη. O προσηλυτισμός απαγορεύεται.

https://thriskeftika.blogspot.gr 

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΕΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Όταν θέλει κανείς να πληροφορηθεί το θέλημα του Θεού (στην περίπτωση που δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον Πνευματικό του), να αφήσει τελείως τις δικές του σκέψεις και να προσευχηθεί τρεις φορές, και όπου κλείνει η καρδιά του, εκείνο να κάνει και θα είναι κατά Θεόν.

ΥΠΑΚΟΗ ΜΕ ΑΠΛΟΤΗΤΑ!

Υπακοή με απλότητα! Πόσο βοηθάει την ψυχή μας!

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Το Συμβούλιο της Επικρατείας ακυρώνει την επιβολή

της πολυθρησκείας στα ελληνικά σχολεία

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ

Η πρόσφατη, υπ΄ αρθμ. 660/2018 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) για τα Θρησκευτικά, δημιούργησε αντιδράσεις, επειδή ακυρώνει τα σχέδια ορισμένων που συνδέονται με την υλοποίηση του πολυθρησκειακού ή πολυθεϊστικού μοντέλου θρησκευτικής αγωγής.

Τα σχέδια αυτά, τα οποία έχουμε εκθέσει πολλάκις από αυτήν τη στήλη, έχουν ως κεντρικό άξονά τους την αποορθοδοξοποίηση των νέων μας και τη μεταστροφή της μονοθρησκευτικής ορθόδοξης χριστιανικής τους συνείδησης σε πολυθρησκειακή- διαθρησκειακή- πολυθεϊστική – πανθρησκειακή, δηλαδή, στην ουσία, αθεϊστική.  Το πρόβλημα του ορθόδοξου Μαθήματος είναι πλασματικό, δηλαδή κατασκευασμένο από συγκεκριμένους ανθρώπους, ειδικούς στο να χρησιμοποιούν την προπαγάνδα και την αλλοίωση της πραγματικότητας, προκειμένου να αποδομούν την αλήθεια και να πετυχαίνουν τους στόχους της πολεμικής τους. Το ορθόδοξο μάθημα βασίζεται στη θεολογική, ορθόδοξη και παιδαγωγικά έγκυρη διδασκαλία των Θρησκευτικών στα ορθόδοξα Ελληνόπουλα και έχει εγκριθεί από τον νομικό μας πολιτισμό. Αλλαγές στη μεθοδολογία του Μαθήματος μπορούν και είναι εύλογο να γίνονται στο πλαίσιο του υγιούς εκσυγχρονισμού του.  Όμως, στο περιεχόμενο και στον χαρακτήρα του δεν χωράνε αλλαγές, διότι, έτσι, απειλείται το αναλλοίωτο της διδασκαλίας της ορθόδοξης πίστης. Ωστόσο, το νεωτερικό Πρόγραμμα, που εμφανίστηκε στον ελληνικό πνευματικό ορίζοντα από το 2010 και εξής, αλλάζει την εσωτερική οντολογία και δομή του Μαθήματος, διότι καταργεί τη μονοθρησκειακή διδασκαλία και εισάγει τον πολυθρησκειακό – πολυθεϊστικό προσανατολισμό της. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω, πολύ σύντομα, πότε, πώς και γιατί άρχισε να δομείται το πολυθρησκειακό μοντέλο ή σκεπτικό διδασκαλίας. Τα βασικά σημεία του πολυθρησκειακού σκεπτικού, έτσι όπως τα έχει εκθέσει δημοσίως και γραπτώς το ηγετικό στέλεχος αυτής της αντίληψης, κατά το πρόσφατο παρελθόν και πριν το σκεπτικό να καταγραφεί και να επιβληθεί ως Πρόγραμμα στα σχολεία έχει ως εξής: Το στέλεχος αυτό, θέλοντας να οικοδομήσει το νέο κίνημα ανατροπής του ορθόδοξου  προσανατολισμού του Μαθήματος και να «σώσει» την Ελλάδα από τη  μονοθρησκεία, αρχίζει πρώτα να δημιουργεί και να καλλιεργεί το κατάλληλο κλίμα, να αρθρογραφεί και να προπαγανδίζει όσα στόχευε η ομάδα. Γράφει για «τεταμένες σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας από τη μεταπολίτευση ως τις μέρες μας», για «προοπτική του χωρισμού (Εκκλησίας- Πολιτείας), ως ιστορική μοίρα του Νέου Ελλη­νισμού» και εν συνεχεία αναφέρει ότι «μια τέτοια εξέλιξη θα σημάνει και το τέλος των ιστορικών προνομίων της ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ελλάδα και σαφώς το κλείσιμο του ιστορικού κύκλου των Θρησκευτικών ως ομολογιακού μαθήματος». Αφού φθάνει στο στόχο του, που ήταν το επί 170 περίπου χρόνια ισχύον ορθόδοξο σχολικό μάθημα, αρχίζει να στήνει την γνωστή λεκτική επιχειρηματολογία και πολεμική, που χρησιμοποιείται έκτοτε από όλη την ομάδα, με ψευδείς χαρακτηρισμούς, πληροφορίες, συκοφαντίες και παρερμηνείες που απομειώνουν και πλήττουν τον ορθόδοξο χαρακτήρα του μαθήματος, όπως: Ισχυρίζεται ότι το πρόβλημα του μαθήματος είναι «ο ομολογιακός χαρακτήρας του». ότι «το μάθημα έχει κατηχητικό χαρακτή­ρα, είναι μονοφωνικό, ως εκ της φύσεώς του και, συνεπώς, δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη μιας ελεύθερης πλουραλιστικής κοινωνίας». Ότι «το ελληνικό σχολείο αποτελεί ακραία περίπτωση θρησκευτικού κατηχητισμού». Ότι «σ΄ ένα πλουραλιστικό και δημοκ­ρατικό σχολείο, που σέβεται τη θρησκευτική ετερότητα, η λύση δεν είναι παρά η κατάργηση του ομολογιακού μαθήματος και η μετάβαση σε ένα ουδετερόθρησκο σχολείο». Ότι, «πέραν της πλήρους κατάργησης του θρησκευτικού μαθή­ματος, που υποστηρίζεται από ελάχιστους κύκλους, ως εναλλακτική πρόταση προβάλλεται συνήθως η αντικατάσταση του ομολογιακού από το θρησκειολογικό μοντέλο». Προτείνει, ακόμη, «να διαλεχτεί η χριστιανική θεολογία δημιουργικά με την πολιτισμική και θρησκευτική ποικιλομορφία, να προσπεράσει τη μισαλλοδοξία και το φανατισμό,  να μην προσκολλάται  στο ένδοξο παρελθόν», ούτε «να κλείνεται σε ένα είδος ιδιοκτησιακής αντίληψης για την κατοχή της αλήθειας». Τέλος, καταλήγει στην πρόταση ότι «χρειάζεται μια νέα προσέγγιση των σημερινών κοινωνικών και πολιτισμικών πραγματικοτήτων του κόσμου μας, μέσα από μια θεολογία της πολυπολιτισμικότητας. Είναι όντως ανάγκη το ΜτΘ να αλλάξει φυσιογνωμία και χαρακτήρα. Είναι ανάγκη η θεολογία της πολυπολιτισμικότητας, όχι απλώς να το αγγίξει, αλλά να το διαπεράσει, κομίζοντας μια άλλη μαρτυρία για την αλήθεια της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου. Είναι ανάγκη να αναπλαισιωθεί ο θεολογικός και παιδαγωγικός του χαρακτήρας σε νέες βάσεις και αρχές». Οι παραπάνω λέξεις, φράσεις, κατασκευασμένες παρερμηνείες και ιδέες κλειδιά κυκλοφορούν στο γραπτό ή προφορικό λεξιλόγιο όλης αυτής της ομάδας των πολεμίων του ορθόδοξου μαθήματος (κάποιων κληρικών, θεολόγων, δημοσιογράφων, πολιτικών), από τότε έως σήμερα. Σε αυτήν τη διωκτική  γραμμή, άρχισαν να λασπολογούν, ασύστολα και μεθοδευμένα -όλα μαζί τα μέλη της ομάδας, τόσο εναντίον του ορθόδοξου μαθήματος όσο και εναντίον κληρικών και θεολόγων, που γύρω ή μαζί με την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων είχαν ή βρήκαν τη δύναμη να αντισταθούν και να το υποστηρίξουν, με συνέδρια, ημερίδες, διαλέξεις, άρθρα, συλλογικούς τόμους, ακόμη και συλλαλητήρια και πορείες. Το Πρόγραμμα, όμως, τελικά, έγινε και εφαρμόστηκε, με βάση ακριβώς το παραπάνω σκεπτικό, ενώ ό, τι και να έλεγε ή να έκανε η πλευρά της άμυνας δεν έφερε αποτέλεσμα, μια και η πλευρά των αποδομητών είχε προσεταιρισθεί την πολιτική εξουσία και δύναμη, η οποία βρήκε τη χρυσή ευκαιρία που επιζητούσε και που της πρόσφεραν πρόσωπα από το εσωτερικό της Εκκλησίας και της Θεολογίας για να εξορίσει την εκκλησιαστική ορθοδοξία από τα σχολεία με προεδρικά διατάγματα. Η μόνη δημοκρατική λύση άμυνας που έμενε ήταν το ΣτΕ, στο οποίο προσφύγαμε, ταπεινά, όσοι αμυνόμαστε, καταθέτοντας τα θεολογικά, παιδαγωγικά και νομικά στοιχεία που διαθέταμε. Και ήρθε η ώρα της απόφασης του ΣτΕ. Δεν είδαμε ακόμη το πλήρες σκεπτικό της. Όμως, από όσα περιληπτικά ήλθαν στο φως της δημοσιότητας,  σχετικά με την απόφαση, το ανώτατο δικαστικό Συμβούλιο, το οποίο αποτελεί το πιο ισχυρό εχέγγυο που διασφαλίζει τη δημοκρατική και συνταγματική λειτουργία του κράτους, αποφάσισε την ακύρωση του πολυθρησκειακού Προγράμματος Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών στα ελληνικά σχολεία, διότι:

α) Πραγματοποιεί ριζική αλλαγή στη θεολογική οντολογία  του μαθήματος των Θρησκευτικών, αλλοιώνοντας «τον από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα ορθόδοξο χαρακτήρα του». β) «Κλονίζει τη θρησκευτική χριστιανική συνείδηση» των μαθητών, φαλκιδεύοντας τον συνταγματικό που καθορίζει τον «σκοπό της ανάπτυξης της Ορθόδοξης Χριστιανικής συνείδησης των μαθητών».

γ)  Παραβιάζει την ελευθερία της θρησκευτικής τους συνειδήσεως (άρθρ 13 του Συνάγματος), διότι «κλονίζει την Ορθόδοξη Χριστιανική συνείδηση», που είχαν πριν να πάνε στο σχολείο από το οικογενειακό τους περιβάλλον.

δ) Δεν λαμβάνει υπόψη ότι οι μαθητές δεν διαθέτουν κριτική αντίληψη.

ε) Προσβάλλει ευθέως «το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ, γιατί στερεί από τους μαθητές του Ορθόδοξου Χριστιανικού δόγματος το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικά τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας του Χριστού», ενώ «η νομοθεσία προβλέπει για  Ρωμαιοκαθολικούς, Εβραίους και Μουσουλμάνος μαθητές να διδάσκονται αυτοτελώς το μάθημα αυτό».

στ) Η χριστιανική διδασκαλία «δεν είναι αυτοτελής, αμιγής και διακριτική, σε σχέση με τη διδασκαλία στοιχείων αναφερομένων σε άλλα δόγματα ή θρησκείες, με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση στους μαθητές» κ.ά. Με όσα σχετικά έχουμε αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα μας, γίνεται σαφές ότι η απόρριψη του πολυθρησκειακού προσανατολισμού του Μαθήματος των Θρησκευτικών από το ΣτΕ αποτελεί μια δικαίωση των παιδιών μας, των γονέων τους και όλων των Ελλήνων ορθοδόξων και, ταυτόχρονα, μια ελπίδα, που δείχνει ότι με τη αγάπη, την πίστη και τη δύναμη του Ιησού Χριστού και παρά τις όποιες παλινωδίες, τίποτα δεν έχει ακόμη χαθεί στην πατρίδα μας. Υπάρχουν πνευματικές Θερμοπύλες και υπάρχουν άνθρωποι που τις κρατούν επάξια.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 28-03-2018

https://thriskeftika.blogspot.gr 

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

Θρησκευτικά και συναισθηματική νοημοσύνη

ΔΗΜΗΤΡΑ ΡΕΤΣΙΝΑ-ΦΩΤΕΙΝΙΔΟΥ

Με αφορμή την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, σύμφωνα με την οποία οι αλλαγές του τέως υπουργού Παιδείας Ν. Φίλη για το μάθημα των Θρησκευτικών σε Δημοτικά και Γυμνάσια της χώρας είναι αντισυνταγματικές και αντίθετες στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ας δούμε την χρησιμότητα του εν λόγω μαθήματος στα σχολεία της χώρας.

Το νόημα και το όφελος που προκύπτει μέσα από τη διδασκαλία της χριστιανικής ορθόδοξης πίστης και παράδοσης είναι ηθικό, ψυχικό και διανοητικό.

Συγχρόνως καλλιεργείται και εμπεδώνεται η πολιτιστική κληρονομιά του λαού μας, διότι η θρησκεία, ως ιδεολογία και ως τελετουργία (Εκκλησία), είναι θεσμός που ανήκει στο πολιτιστικό εποικοδόμημα της κοινωνίας.

Η συναισθηματική νοημοσύνη, από τον Αριστοτέλη ως τον D. Goleman, είναι σημαντικός παράγοντας για την εξέλιξη του ατόμου και της κοινωνίας. Ο αντίκτυπος που έχουν η μόρφωση και οι εμπειρίες στον ψυχισμό του πολίτη είναι σημαντικός. Με τις απλές παραβολές δίδασκε ο Ιησούς Χριστός στον κόσμο τα πιο σοβαρά πράγματα. Με την απλότητα του λόγου και τα παραδείγματα από τη ζωή κατόρθωνε να μαγεύει τα πλήθη, μορφωμένους και αμόρφωτους. Επομένως, στόχευε κυρίως στο να νιώσουν βαθιά οι άνθρωποι γιατί έτσι καταλαβαίνουν καλύτερα.

Τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας (Μ. Βασιλείου, Ι. Χρυσοστόμου, Γρηγορίου Θεολόγου, Γρηγορίου Νύσσης κ.ά) έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα και ενσταλάζουν στις παιδικές ψυχές τις αρετές της αγάπης, της φιλανθρωπίας και του αλτρουισμού, του αυτοσεβασμού και της αυτοεκτίμησης. Επίσης από τους βίους των Αγίων διδασκόμαστε τις αρετές της μακροθυμίας, της πραότητας, της σωφροσύνης, της συγχώρεσης, της εγκράτειας και της νηστείας.

Εκτός από τα Ιερά Ευαγγέλια και τα συγγράμματα των εκκλησιαστικών συγγραφέων, σημαντικό αντίκτυπο στο πνεύμα και την ψυχή των μαθητών έχουν τα γεγονότα που έχει καταγράψει η επίσημη ιστορία και η λαϊκή παράδοση, και μπορούν να συνδυαστούν με το μάθημα των Θρησκευτικών.

Έτσι το μάθημα γίνεται διεπιστημονικό και οι ανθρωπιστικές ή φιλολογικές επιστήμες διαμορφώνουν ολιστικά το παιδί.

Θα αναφέρω ένα παράδειγμα από τη βυζαντινή ιστορία σχετικά με την απόκρουση της ταυτόχρονης πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης από τους Πέρσες του Χοσρόη, τους Σκύθες (Ταρτάρους) του Χαγάνου της Μυσίας και Σκυθίας το 623 επί βασιλείας του Ηρακλείου. Κυκλωμένοι από παντού, οι κάτοικοι της Βασιλεύουσας προσπαθούσαν να ενισχύσουν την άμυνα του κάστρου και συγχρόνως έπαιρναν θάρρος από την θέρμη που μετέδιδε ο Πατριάρχης Σέργιος στο ποίμνιο. Οι δεήσεις όλων στην Υπεραγία Θεοτόκο δηλώνουν πίστη, σεβασμό, δέος, και έρχονται σε αντίθεση με την αλαζονεία και την αμετροέπεια των εισβολέων που πληρώνουν στο τέλος βαρύ το τίμημα της βαρβαρότητας που έδειξαν.

Παραθέτω ένα απόσπασμα: «Ο μεν πατρίκιος Βώνος ήταν διορισμένος από τον βασιλιά με το καθήκον της υπεράσπισης του Κάστρου και της βοήθειας της πόλεως. Ο Βώνος δυνάμωνε το τειχόκαστρο και διόρθωνε όσα ήταν αναγκαία για την άμυνα. Ο δε Πατριάρχης Σέργιος κρατώντας την εικόνα της Βρεφοκρατούσας Θεοτόκου περιερχόταν το κάστρο δίνοντας θάρρος στους αμυνομένους και φοβίζοντας τους πολιορκητές. Με τα ιερά και όσια της Ορθοδοξίας περιτριγύριζε το τειχόκαστρο και προσευχόταν με δάκρυα ώστε να διασκορπισθούν οι εχθροί και να σωθεί ο λαός και η κληρονομία του». Τελικά ο στόλος των επιτιθεμένων ναυάγησε και η Κωνσταντινούπολη σώθηκε.

Προς τιμήν της υπερμαχούσας Θεοτόκου έψαλλαν τότε όλοι όρθιοι σε ολονύκτια αγρυπνία στην Αγία Σοφία τους 24 Οίκους προς την Παναγία, δηλαδή τον Ακάθιστο Ύμνο.

Όλοι οι λαοί παίρνουν θάρρος από τη θρησκεία τους. Ο μουσουλμάνος διανοούμενος Ibn Khaldun από την Τυνησία που έζησε τον 14ο αι. μίλησε για το asabiyyah, δηλαδή την κοινωνική συνοχή που έχουν οι λαοί με την ίδια θρησκεία και τις ίδιες εθνικές παραδόσεις. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως άτομα διαφορετικών πεποιθήσεων δεν μπορούν να συμβιώνουν ειρηνικά στον ίδιο τόπο!

 pontos-news.gr, https://thriskeftika.blogspot.gr

ΘΕΕ ΜΟΥ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΣΠΛΑΧΝΟ ΣΟΥ ΚΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ!

ΘΕΕ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ, ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕ ΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΪΚΟ ΣΟΥ ΕΡΩΤΑ!