ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2022

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙ ΜΙΑ ΨΥΧΗ, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ!

 Γέροντας Παΐσιος: «Όσο αξίζει μια ψυχή,
δεν αξίζει ο κόσμος όλος»!
 
Η ψυχή που συγκινείται από τις ομορφιές του υλικού κόσμου φανερώνει ότι ζη μέσα της ο μάταιος κόσμος γι' αυτό έλκεται από την πλάση κι όχι από τον Πλάστη, από τoν πηλό κι όχι από τον Θεό.
Δεν έχει σημασία αν ο πηλός αυτός είναι καθαρός και δεν έχη λάσπη αμαρτίας. Η καρδιά, όταν έλκεται από... κοσμικές ομορφιές, οι οποίες δεν είναι αμαρτωλές, αλλά δεν παύουν να είναι μάταιες, νιώθει κοσμική χαρά της ώρας, η οποία δεν έχει θεϊκή παρηγοριά, φτερούγισμα εσωτερικό με αγαλλίαση πνευματική. Όταν όμως ο άνθρωπος αγαπά την πνευματική ωραιότητα, τότε γεμίζει και ομορφαίνει η ψυχή του.
Αν γνώριζε ο άνθρωπος, την εσωτερική ασχήμια του, δεν θα επιδίωκε εξωτερικές ομορφιές. Μέσα η ψυχή του έχει τόσους λεκέδες, τόσες μουντζούρες, και θα κοιτάξουμε λ.χ. τα ρούχα μας;
Πλένουμε τα ρούχα μας, τα σιδερώνουμε κιόλας και είμαστε καθαροί, και μέσα είμαστε... μην τα ρωτάς! Γι’ αυτό, αν λάβη υπ’ όψιν του κανείς τι πνευματική ακαθαρσία έχει μέσα του, δεν θα καθίση τόσο σχολαστικά να βγάλη και τον παραμικρό λεκέ από τα ρούχα του, γιατί αυτά είναι χίλιες φορές καθαρώτερα από την ψυχή του. Αλλά αν δεν έχη υπ’ όψιν του ο άνθρωπος την πνευματική σαβούρα που έχει μέσα του, ε, τότε κοιτάζει να βγάλη σχολαστικά και τον παραμικρό λεκέ! Αυτό που χρειάζεται, είναι να στρέψη όλη την φροντίδα του στην πνευματική καθαρότητα, στην εσωτερική ομορφιά κι όχι στην εξωτερική. Τα πρωτεία να δοθούν στην ομορφιά της ψυχής, στην πνευματική ομορφιά και όχι στις μάταιες ομορφιές, γιατί και ο Κύριος μας είπε: «Όσο αξίζει μια ψυχή, δεν αξίζει ο κόσμος όλος».

«Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»
Λόγοι Α'

ΟΣΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

Η Οσία Πελαγία του Ντιβέγιεβο η διά Χριστόν Σαλή, μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, θρηνούσε ασταμάτητα, έκλαιγε γοερά για τον κόσμο! (Εορτάζει 29 Ιανουαρίου).

"Ημείς  μωροί δια Χριστόν …» Α’ Κορ. δ. 10

«τα μωρά του κόσμου εξελέξατο (ο Θεός), ίνα καταιχνύνη τους σοφούς» (Α’ Κορ. 1, 27).

«Μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι… Χαίρετε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς· ούτω γαρ εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών». (Ματθ.5, 10-12)

Αγία Πελαγία Ιβάνοβνα
Το χάρισμα των δακρύων

Το χάρισμα των δακρύων της Πελαγίας Ιβάνοβνα ήταν εντυπωσιακό. Πάντα όμως συνήθιζε να κλαίει κρυφά πρώτα, για να μην την βλέπει κανείς. Θυμάμαι πως την ανακάλυψα μια φορά. Έλειπε, δεν την είδα πουθενά γι’ αρκετή ώρα. Ψάξαμε παντού, μα στάθηκε αδύνατο να την βρούμε. Τελικά την βρήκα στους αγρούς, μέσα σε μια καλύβα από τούβλα. Έκλαιγε τόσο πικρά, που τα δάκρυά της κυριολεκτικά έτρεχαν ποτάμι. Η καρδιά μου έγινε κομμάτια, καθώς την έβλεπα έτσι. ‘’Αχ, σκέφτηκα, γιατί να κλαίει έτσι; Ίσως κάποιος να την χτύπησε. ’’Έτσι σκεφτόμουν με το φτωχό μου μυαλό, εγώ η ανόητη. Εκείνη όμως, αυτό το μικρό περιστεράκι, μου είπε:

– Όχι, μπάτιουσκα*, έτσι ειμ’ εγώ. Πρέπει να θρηνώ έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο. Κι αυτό κάνω εδώ.

Τέσσερα χρόνια πριν πεθάνει, τότε που ακούγαμε όσα συμβαίνουν εδώ, στην Ρωσία, τις προστυχιές και τις ανομίες, έκλαιγε γοερά. Δεν μπορούσε πια να κρυφτεί, σπάνια σταματούσε το κλάμα. Από τα δάκρυά της τα μάτια της βαθούλωσαν, έχασαν την ζωηράδα τους.

– Τι σημαίνουν αυτά, μάτουσκα; την ρώτησα. Γιατί δε σταματάς καθόλου να κλαις τόσο πολύ;

– Αχ, Συμεών*, απάντησε. Αν ήξερες μόνο τι γίνεται! Θα ‘πρεπε να κλαίει όλος ο κόσμος.

Προέβλεπε την εξάπλωση του ιακωβινισμού και της τρομοκρατίας στην αυτοκρατορία, που θα οδηγούσαν στο τέλος στη δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου Β ‘, γι’ αυτό διαρκώς έκλαιγε και προσευχόταν ασταμάτητα.

Δεν ευνοούσε ιδιαίτερα κανέναν η Πελαγία. Είτε την κατηγορούσε κανείς είτε την επαινούσε, γι’ αυτήν ήταν το ίδιο. Στον καθένα έλεγε, με το δικό της τρόπο, αυτά που της αποκάλυπτε ο Θεός, εκείνα που ήταν απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής του. Με τον έναν ήταν ήπια, άλλον τον έψεγε, ς’ ένα τρίτο χαμογελούσε, από τον επόμενο απέστρεφε το πρόσωπό της. Με τον ένα έκλαιγε, με τον άλλον αναστέναζε, αλλού έδινε καταφύγιο κι άλλους τους έδιωχνε. Σε μερικούς δεν έλεγε κουβέντα, έστω κι αν περίμεναν όλη μέρα, ούτε καν τους έβλεπε. Δεν είχαμε ησυχία από το πρωί ως το βράδυ.

Την κούραζαν πολύ με τα προβλήματά τους…. Η φήμη του χαρίσματος της διόρασης της είχε εξαπλωθεί παντού και έρχονταν πολλοί άνθρωποι από όλες τις άκρες της Ρωσίας.

Στο παραμικρό πρόβλημα που είχαν οι μοναχές, έτρεχαν σε αυτήν. Πολλοί της έστελναν γράμματα.. Δεν της έμενε καθόλου χρόνος για ξεκούραση. Κι όλοι ομολογούσαν πως, ο,τι τους έλεγε, έβγαινε αληθινό. Είναι φανερό πως ο Θεός ο ίδιος την καθοδηγούσε να ζήσει, για να ωφελείται ο κόσμος….

Προφητείες

Το 1882 διαδόθηκε ανάμεσά μας η φήμη πως σύντομα θα είχαμε την ευλογία ν’ αποκτήσουμε κάποια άγια λείψανα. Κάποτε είπα στην Πελαγία:

– Ακούς τι λένε; Θ’ αποκτήσουμε άγια λείψανα.

– Ναι, έτσι είναι, απάντησε.

– Σύντομα;

– Όχι, όχι σύντομα.

– Και πως το ξέρεις; ρώτησα ανήσυχη.

– Ίσως και να μην ξέρω, πάντως όχι σύντομα.

Μια μέρα, την άνοιξη του 1883, καθόταν στο καμαράκι, δίπλα στο παράθυρο και μου είπε:

– Συμεών, έλα δω, ας μιλήσουμε λίγο.

– Εντάξει, είπα, ας μιλήσουμε.

Πήγα και κάθισα κοντά της στον πάγκο.

– Δες Συμεών, πόσο όμορφα έχουν όλα ανθίσει.

Άρχισε να ριγά ολόκληρη. Έδειχνε ευχαριστημένη. Εγώ κοίταξα τις πασχαλιές που είχαν πραγματικά ανθίσει και είπα,

– Για δες, μάτιουσκα, πόσο όμορφες είναι οι πασχαλιές ανθισμένες.

– Αχ, Συμεών, απάντησε, πόσο χαζή είσαι. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα.

Με πήρε από το χέρι, το έσφιξε καλά και συνέχισε,

– Τι άνθιση θα ‘χουμε στο μοναστήρι σε έξι χρόνια!

Άρχισε πάλι να ριγά. Τότε κατάλαβα πως έβλεπε κάτι που εμείς δεν μπορούσαμε να δούμε. Ότι προφήτευε κάτι καλό για το μοναστήρι.

Επικοινωνία ανάμεσα σε δια Χριστόν σαλούς

Μέσα στο μοναστήρι ζούσαν κι άλλες τέτοιες ευλογημένες δούλες του Θεού. Ήταν σαν κι αυτήν, σαλές, κι όλες πήγαιναν στην Πελαγία Ιβάνοβνα. Να ‘βλεπες πως χαιρετούσαν η μια την άλλη! Μια φορά, για παράδειγμα, πέρασε από δω η μακαρία Πάσσα του Σάρωφ, όπως έλεγαν. Ονομάστηκε ‘’του Σάρωφ’’, επειδή γι’ αρκετά χρόνια αγωνιζόταν για τη σωτηρία της στα δάση του Σάρωφ. Μπήκε στο κελλι και κάθησε δίπλα στην Πελαγία Ιβάνοβνα χωρίς να πει λέξη. Η Πελαγία την κοίταζε αρκετή ώρα και μετά είπε,

– Ωραία. Καλά τα καταφέρνεις εσύ. Δεν έχεις τις δικές μου στενοχώριες. Δες, πόσα παιδιά έχω!

Η Πάσσα σηκώθηκε, της έκανε μετάνοια κι έφυγε, χωρίς να πει ούτε λέξη. 

Πολλά χρόνια αργότερα, η Ξένια Κουζμινισμα, μοναχή στο μοναστήρι μας από την εποχή του γέροντα Σεραφείμ, στεκόταν μόνη της δίπλα στην Πελαγία Ιβανοβνα την ώρα της θείας Λειτουργίας. Στεκόταν στο στασίδι, δίπλα στο παράθυρο, και χτένιζε με προσοχή τα μαλλιά της Πελαγίας. Η Πελαγία κοιμόταν. Ξαφνικά πετάχτηκε πάνω σα να την είχαν ξυπνήσει. Η Ξένια ξαφνιάστηκε. Η Πελαγία έτρεξε στο παράθυρο, το άνοιξε, κρεμάστηκε η μισή σχεδόν απ’ έξω, κοίταξε μακριά και γρύλλισε σε κάποιον.

‘’Τι να σημαίνει αυτό;’’ σκέφτηκε η γερόντισσα Ξένια και πήγε στο παράθυρο να δει κι εκείνη. Η πλάγια πύλη του μοναστηριού, εκεί που είναι η εκκλησία της Παναγίας του Καζάν, άνοιξε και μπήκε η μακαρία Πάσσα μ’ ένα δέμα στους ώμους της. Πήγαινε κατευθείαν προς την Πελαγία Ιβάνοβνα και μουρμούρισε κάτι. Σαν είδε πως η Πελαγία γκρίνιαζε κάτι εναντίον της, η Πάσσα σταμάτησε και ρώτησε,

– Τι συμβαίνει, μάτιουσκα; Μπορώ να ‘ρθω ή όχι;

– Όχι, απάντησε η Πελαγία.

– Με άλλα λόγια είναι νωρίς ακόμα; Δεν ήρθε η ώρα;

– Όχι, επιβεβαίωσε η Πελαγία.

Η Πάσσα υποκλίθηκε ήσυχα κι αντί να μπει στο μοναστήρι βγήκε από την ίδια πύλη. Για ενάμισυ χρόνο από τότε δεν την ξαναείδαμε.

Να ‘βλεπες πως επικοινωνούσαν αυτές οι μακάριες!

Προσπάθησε να τις καταλάβεις, αν θέλεις. Αυτές όμως τα ξέρουν όλα. Μόνο που κοιτάζουν η μια την άλλη, τα καταλαβαίνουν όλα.

Τι να σήμαιναν άραγε αυτές οι μυστικές συζητήσεις που είχαν οι δυο τους; Να η εξήγηση: Έξι χρόνια προτού πεθάνει η Πελαγία Ιβάνοβνα, η Πάσσα ξαναπαρουσιάστηκε με κάτι που ‘μοιαζε με παιδική κούκλα. Λίγο αργότερα ήρθε με πολλές κούκλες. Ανησυχούσε γι’ αυτές, τις φρόντιζε, τις έλεγε ‘’παιδιά’’. Η Πάσσα άρχιζε να ζει στο μοναστήρι μας για μερικές βδομάδες κάθε φορά, κι αργότερα για μερικούς μήνες. Αλλού ζούσε τη μέρα κι αλλού τη νύχτα. Ένα χρόνο προτού πεθάνει η Πελαγία Ιβάνοβνα, έζησε μαζί μας σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά. Κι όταν η Πελαγία πέθανε, εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι μας για τα καλά. Συναντηθήκαμε πολλές φορές και προσπάθησα να την πείσω να μείνει μαζί μας.

– Όχι, δεν μπορώ, η μαμά δε θα μ’ αφήσει, είπε κι έδειξε το πορτραίτο της Πελαγίας Ιβανοβνα.

– Τι; Δεν καταλαβαίνω, της είπα.

– Καλά , εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις, μα εγώ καταλαβαίνω. Δεν μου δίνει ευλογία να μείνω.

Έφυγε κι έμεινε μαζί με τις ψάλτριες.

Άλλοι που μας επισκέπτονταν και τιμούσαν την Πελαγία Ιβάνοβνα, ήταν οι επίσης σαλές Παρασκευή Σεμιόνοβνα, μοναχή που υποτασσόταν στο γέροντα Σεραφείμ και πάντα την έλεγε ‘’Πελαγία Ιβάνοβνα, ο δεύτερος Σεραφείμ’’, καθώς κι η μακαριστή μοναχή Παρασκευή Γιακόβλεβνα, που την έλεγε ‘’μαμά’’.

Την τελευταία φορά, πριν πεθάνει η Πελαγία Ιβάνοβνα, κάποια σαλή, η Ευγενία Θεοφάνοβνα. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Αυτή δε ζούσε στο μοναστήρι μας. Μας επισκέπτονταν που και που. Αυτή τη φορά την είδα να ‘ρχεται κρατώντας δυο σάκκους μ’ όλων των ειδών τα κουρέλια.

– Εδώ, Γερασίμοβνα κουρελιασμένη, φώναζε. Δεν εμπιστεύομαι κανένα. Γι’ αυτό κουβαλάω όλα τα υπάρχοντά μου σε σένα.

– Αρκετά με τις ανοησίες σου, της είπε η Πελαγία Ιβάνοβνα. Καλύτερα να μιλήσουμε για το θάνατο.

Σαν άκουσε τα λόγια αυτά η Θεοφάνοβνα πετάχτηκε αμέσως, έτρεξε καταπάνω της, έπεσε στα πόδια της και τ’ αγκάλιασε.

– Καθοδήγησε με, της είπε.

Κι άρχισαν κι οι δυο τους να θρηνούν. Ήταν να τις λυπάσαι καθώς τις έβλεπες έτσι. Σε λίγες μέρες η Ευγενία Θεοφάνοβνα αρρώστησε. Ήταν 4 Φεβρουαρίου κι είχε μια φοβερή χιονοθύελλα. Πως κι από που μας ήρθε, δεν ξέρω. Χτύπησε το παράθυρο και ζήτησε να την αφήσουμε να μπει στο σπίτι του διάκου Ιβάν Νικητιτς Σαντοφσκυ, που ‘ταν στην ενορία του αδελφού της, του μπάτιουσκα Βασιλείου. Κανένας δε θα την άφηνε να μπει, επειδή ήξεραν τι αναστάτωση θα ‘φερνε ένας σαλός. Βλέπεις , γι’ αυτούς δεν υπάρχουν νόμος και τάξη. Δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μαζί τους ο καθένας. Έτσι πάγωσε ολόκληρη…

Την μεταφέραμε στην Αγάθη Λαυρεντιεβνα. Την άλλη μέρα μου είπε η Πελαγία Ιβάνοβνα,

– Πήγαινε στην Ευγενία. Πήγαινε να την δεις όσο ζει ακόμα.

Πήγα και την είδα να κείτεται σα να μην έτρεχε τίποτα. Έλεγε τα δικά της και συμπεριφερόταν όπως πάντα.

– Ήρθαν να με συνοδεύσουν μαζί με τις καμπάνες, είπε.

Έτσι έγινε. Είχαν έρθει με καμπανάκια για τον μπάτιουσκα Βασίλειο, που θα έκανε ένα γάμο. Η Ευγενία πέθαινε. Κι ο μπάτιουσκα ήρθε με τ’ άλογα, που ‘χαν καμπανάκια, για να την κοινωνήσει. Και μετά πέθανε.

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα η διά Χριστόν Σαλή, μετφρ. Πέτρου Μπότση, Αθήνα 1996, σελ. 79-80, 86, 90- 96.

*Έτσι αποκαλούσε την Αννα Γερασιμοβνα που την διακονούσε, επίσης την αποκαλούσε Συμεων-μπάτιουσκα ή μπάτιουσκα κι όταν ήταν νευριασμένη την φώναζε ‘’Σνεμκα’’

***

Η Πελαγία μιλούσε στις καρδιές των ανθρώπων και τους οδηγούσε στο δρόμο της σωτηρίας.

Ο ζωγράφος Μιχαήλ Πέτροβιτς Πετρωφ, διηγείται:

Το 1881 αρρώστησα από διφθερίτιδα. Για πέντε μέρες ήμουν στο κρεββάτι αναίσθητος. Την έκτη μέρα συνήρθα κάπως. Κοίταξα το προτραιτο της Πελαγίας και είπα, ‘’Γιατί δε με επισκέπτεσαι; Εγώ , όταν ήσουν άρρωστη, σε επισκέφτηκα’’. Σε λίγο με πήρε ο ύπνος. Και τι λέτε να ‘γινε; Είδα στον ύπνο μου πως η Πελαγία στεκόταν κοντά μου και μου είπε, ‘’ Ορίστε, ήρθα να σε δω. Μη φοβάσαι, δε θα πεθάνεις.’’

Ο Μιχαήλ Πέτροβιτς τελικά έγινε καλά…

Κάποτε η Πελαγία έπινε τσάι. Της το σέρβιραν γλυκό. Ξαφνικά πετάχτηκε πάνω, άρπαξε το φλιτζάνι κι έτρεξε στο δρόμο. Κοίταξε προς την κατεύθυνση κάποιου χωριού και το άδειασε προς τα κει. Την άλλη μέρα ήρθε μια γυναίκα απ’ το χωριό κι έπεσε στα πόδια της. Την ευχαριστούσε. Διηγήθηκε μετά πως την προηγούμενη νύχτα στο χωριό της είχε ξεσπάσει πυρκαγιά. Ο σταύλος μου μαζί με το σιτάρι που’ταν μέσα είχε αρχίσει να καίγεται, έλεγε με δάκρυα. Έπεσα στα γόνατα και φώναξα: Μάτιουσκα Πελαγία Ιβάνοβνα, σώσε μας. Και ξαφνικά ο αέρας φύσηξε προς την αντίθετη κατεύθυνση κι η φωτιά άρχισε να σβήνει.” Κατά την αφήγηση της γυναίκας αυτής ο αέρας άλλαξε κατεύθυνση κι η φωτιά άρχισε να σβήνει, τη στιγμή ακριβώς που η Πελαγία Ιβάνοβνα έχυσε τα τσάι της προς το μέρος που βρισκόταν το χωριό.

‘’Ευχαριστώ το Θεό, συνεχίζει με καρδιακή συντριβή, που με αξίωσε να γνωρίσω τέτοια δούλη του Θεού. Κι όχι μόνο να την γνωρίσω, αλλά και να με ονομάζει πνευματικό τέκνο της’’.

Πετρώφ συνεχίζει… Κάποτε συνάντησε μια κοπέλλα και της είπε: Εσύ θα παντρευτείς αυτόν τον νέο. Και της έδειξε κάποιον που βάδιζε εκεί κοντά. Οι οικογένειες των δυο αυτών νέων είχαν έχθρα μεταξύ τους. Κανένας δε θα περίμενε πως οι γονείς τους θα συμφωνούσαν ς’ αυτόν το γάμο. Κι όμως, μέσα σε ένα μήνα έγινε ο γάμος τους.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΙΕΡΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ

▪︎Η Θαυματουργός Ιερά Εικόνα της Υπαπαντής▪︎

Παραπλεύρως του καθολικού της Μονής βρίσκεται παρεκκλήσιο αφιερωμένο στην Υπαπαντή του Σωτήρος Χριστού, όπου φυλάσσετε η ομώνυμη  θαυματουργός ιερή εικόνα η πυροβοληθείσα, που διέσωσε την Μονή από τους Γερμανούς κατακτητές.

Το έτος 1940 τάγμα Γερμανών στρατιωτών εισβάλλει στην Μονή ιδρύοντας στρατιωτικό φυλάκιο με σκοπό να σταματήσουν τη φυγή πολλών Κρητών Ανταρτών από τη νότια Κρήτη προς τη Μ. Ανατολή, αλλά και την προστασία τους από τη Μονή. Ο στρατηγός των Γερμανών θέλοντας να βεβηλώσει τον Ναό της Παναγιάς κάθισε πάνω στην Αγία Τράπεζα. Τότε άκουσε τη φωνή Της Θεοτόκου προτρέποντας τον τρεις φορές να σηκωθεί και να φύγει από το σπίτι Της και όταν αυτός επέμενε αρνούμενος, η Παναγία τον ράπισε. Αυτός τότε, οργισμένος  πυροβόλησε την Ι. Εικόνα, όμως οι σφαίρες δεν την διαπέρασαν, αλλά άφησαν πάνω της, ως αδιάψευστα σημάδια του θαύματος, οπές και αυτό έγινε αιτία της φυγής των Γερμανών από την Μονή.

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2022

Π.ΣΑΒΒΑΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ: "ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ".

Όταν σε πλησιάσει κάποιος πρέπει να ξέρεις πάντοτε ότι είναι πιο πάνω από σένα και έχει περισσότερα χαρίσματα από εκείνα τα οποία έχεις εσύ... Μη ποτέ σου βάλεις τον εαυτόν σου πιο ψηλά από τον άλλον! Αυτή είναι η πραγματική ταπείνωσις... Όποιος και αν σε πλησιάσει, πάντοτε να λες: «αυτός έχει περισσότερα από εμένα!» Να μη λες: «εγώ έχω περισσότερα από αυτόν...»   Δεν εννοώ για χρήματα ούτε υλικά αγαθά... Εννοούμε τον πνευματικό τομέα! Να μην λέμε: - Εγώ έχω χαρίσματα πολλά... Κάνω το ένα, κάνω το άλλο! Εκείνος τι κάνει; Άρα εγώ είμαι πιο πάνω απ’ αυτόν! Αυτή η ταπείνωσις... δεν είναι ταπείνωση! Αυτή είναι μια υποκριτική ταπείνωσις την οποία ο Θεός δεν θέλει να την δει! 

⁃ Μακαριστός Όσιος πατήρ Σάββας Αχιλλέως! [Την ευχή του να έχουμε!] Αγιογραφία του κ. Ανδρέα Καπίρη που αναρτήθηκε από το κανάλι στο youtube «Λόγοι π.Σάββα Aχιλλέως» και προορίζεται να πάει στον τάφο του Οσίου πατρός Σάββα Αχιλλέως στον Άγιο Γεώργιο Καρέας!

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: "ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΤΕΚΝΟ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ".

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας: Ιερά Μονή Φιλοθέου 3/16-3-82 (3η επιστολή)

Αγαπητέ μου Κώστα,
Έλαβα το γράμμα, στο οποίο και πάλι ερωτάς εναγωνίως περί της ευχής και περί αυτών, που σου συνέβησαν εξαιτίας της ενέργειας της ευχής. Θα σου τα περιγράψω όλα με συντομία, γιατί εσύ αντιλαμβάνεσαι τον φόρτον της εργασίας μου.
Η αγαθή σου προαίρεσις να λέγεις την ευχή εκίνησε κατ επάνω σου την δύναμιν του πονηρού. Εκείνο που τον εξαγριώνει περισσότερον απ όλα είναι η ευχή του Ιησού. Και αυτή η ευχή ακόμη ενεργεί κάθαρσιν εις βάθος. Θέλει να σου πετάξει έξω ό,τι υπάρχει εις πάθος μέσα, γι αυτό ενεργείται αυτή η ταραχή από τον θυμόν, οργή κ.τ.λ που γράφεις. Είναι ωσάν το σκάφος που κλυδωνίζεται στα κύματα και πετά στη θάλασσα ό,τι το βαραίνει. Επειδή όμως ανθίσταται ο πονηρός, γι αυτό προκαλείται αυτή η αντίδρασις. Δεν είναι εύκολο πράγμα η καθαρότης. Απαιτεί μόχθο και αίμα. Πάνω σ αυτό τον πόλεμο φαίνονται καθαρά τα πάθη μας. Ξεσκεπάζονται όλα. Γνωρίζουμε πόσο χώρο έχει κερδίσει ο διάβολος μέσα μας και έρχεται ταπείνωσις. Αυτό θέλει και ο καλός Θεός μας , να ταπεινωθούμε και να επιζητούμε το έλεός Του.
Έμπρακτη απόδειξις της επιθέσεως είναι αυτή η σκιά, που είδες να έρχεται πάνω σου. Είδες όμως πότε ήρθε. Όταν άρχισες να κοιμάσαι ελαφρά. Είναι και ύπουλος βλέπεις. Όταν η ψυχή γρηγορεί και λέγεται η ευχή, δεν αποτολμά. Καίγεται από την ευχή και δραπετεύει.
Το τρίτον σύμπτωμα απ όσα γράφεις είναι ο πόνος στο στήθος σου. Εδώ εισερχόμεθα πιο βαθύτερα και απ εδώ θα καταλάβεις τι σημαίνει αμαρτία.
Προέρχεται ο πόνος εις το στήθος σου από την ενέργειαν της ευχής. Διότι εις αυτά τα μέρη η χαριτωμένη ευχή του Ιησού επάλευσε με τον διάβολον και τον ενίκησε και εκ του πολέμου προέρχεται ο πόνος. Ο διάβολος είναι και ευρίσκεται εις τα εσωτερικά μέρη του στήθους. Εκ της καρδίας του ανθρώπου εξέρχονται πορνείες, υπερηφάνεια, μίσος, φθόνος, γαστριμαργία, φιλαυτία κ.τ.λ.. Εις αυτά ολίγον ή πολύ όλοι μετέχομεν, ως σώμα φορούντες και τον κόσμον οικούντες και υπό του διαβόλου πλανώμενοι. Αλλά όμως, αφού φθάσει η ευχή εκεί, ταράσσεται ο σατανάς, γιατί ανακαλύφθηκε η φωλιά του. Έτσι λοιπόν με την βίαν της ευχής καθαρίζεται η καρδία και αρχίζεις να βλέπεις τον εαυτόν σου. Και καθώς φωτίζεται η ψυχή σου, γνωρίζεις τι είναι Θεός και Άγγελοι και ο διάβολος, ο Παράδεισος και η κόλασις.

Λοιπόν παιδί μου αγαπητό Κώστα, προχώρα στην ευχή με ταπείνωση και βία και θα γνωρίσεις και άλλα περισσότερα. Εύχομαι με το καλό να περάσεις και την υπόλοιπο Σαρακοστή με την προστασία της Παναγίας μας. Αμήν

Αρχιμ. Εφραίμ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: "ΗΡΘΕ Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΟΛΑ ΘΑ ΤΑΠΕΙΝΩΘΟΥΝ".

Εμείς είμαστε οι φοβιτσιάρηδες του 20ού αιώνος και του 21ου αιώνος που συνηθίσαμε στην άνεση και στην ευκολία της άθεης ευρώπης. Όμως ιδού που έρχονται και ήρθαν οι καιροί οι δύσκολοι και θα αυξηθούν σε όλα τα επίπεδα. 

Γι᾿ αυτό είναι πολύ σημαντικό να αντλούμε δύναμη από εκεί που αντλούσαν δύναμη οι πατέρες, οι μητέρες μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Διότι αυτοί πέρασαν επίσης δύσκολα χρόνια... με κατακτητές, με αρρώστιες, με επιδημίες, με πείνες, με φτώχειες. ΟΜΩΣ ήταν πλούσιοι σε πίστη, σε υπομονή! Και γι᾿ αυτό έλεγαν: «Έχει ο Θεός» και γέμιζε η καρδιά τους από Θεό!

Και γέμιζε το στόμα τους από αυτό το «έχει ο Θεός» και το μετέδιδαν και στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους! Δυστυχώς στην εποχή μας εμπιστευθήκαμε πάρα πολύ την τεχνολογία, υπερβολικά την επιστήμη. 

Και τώρα εναπόθεσαν οι πιο πολλοί όλες τους τις ελπίδες εις την επιστήμη, στην τεχνολογία, στο χρήμα και εις τον εγκέφαλο, είτε τον ανθρώπινο είτε τον ηλεκτρονικό. Όμως αυτό έχει σκοπό ο ίδιος ο Χριστός να φανερώσει ποιες είναι οι περιορισμένες δυνατότητες και της τεχνολογίας και της επιστήμης και των ηλεκτρονικών μέσων και δορυφορικών και της νανοτεχνολογίας και της τεχνικής νοημοσύνης όπως λέγεται για να μας υποχρεώσει αφού μόνοι μας δεν γονατίζουμε... Να ΓΟΝΑΤΙΣΟΥΜΕ! Να ΤΑΠΕΙΝΩΘΟΥΜΕ δηλαδή! 

- Κήρυγμα του Πανιερωτάτου  Μητροπολίτου μας Μόρφου κ. Νεοφύτου της 6ης Νοεμβρίου 2021

Π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΣ: "ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΟΣ"

Το σώμα μας είναι ένα ρούχο δανεικό που μας έδωσε ο θεός να φοράμε σε αυτήν την ζωή μέχρι να το παραδώσουμε πάλι πίσω σε Αυτόν. 

Γι' αυτόν τον λόγο δεν έχει ευλογία να παρέμβουμε σε αυτό όπως λόγου χάρη με τατουάζ, πλαστικές εγχειρήσεις κτλ., όπως δεν θα έπρεπε να πειράζαμε ένα ρούχο που θα μας δάνειζε κάποιος αδελφός είναι το ίδιο ανήθικο.

Οι αρρώστιες που παθαίνουμε κατά πλειοψηφία είναι από την μη σωστή εξομολόγηση δηλαδή από τις αμαρτίες μας και πάλι αν το συγκρίνουμε με ένα ρούχο γεμάτο βρωμιές πρέπει να τις καθαρίσουμε όλες όπως τις αμαρτίες γιατί έστω και μια βρωμιά να αφήσουμε στο ρούχο και να πλύνουμε όλες τις υπόλοιπες πάλι βρώμικο θεωρείται. 

Έτσι με την σωστή εξομολόγηση θα πάρουμε και σωστό κανόνα για να μπορέσουμε να κοινωνήσουμε.

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος +

ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΚ ΝΑΥΠΛΙΟΥ

 
Άγιος Αναστάσιος ο Νεομάρτυρας εκ Ναυπλίου
 
Ο Άγιος Αναστάσιος ήταν γέννημα θρέμμα του Ναυπλίου και ζωγράφος επιδέξιος ως προς το επάγγελμα. Αρραβωνιάστηκε εκεί την κόρη ενός χριστιανού και σε λίγες μέρες άκουσε κάποια σφάλματα για την αρραβωνιαστικιά του και την άφησε. Οι συγγενείς της κόρης, του έκαναν μαγικά, για να την αγαπήσει και να την πάρει. Έτσι σε λίγο καιρό υπό την επήρεια των μαγικών, έχασε ο νέος τα λογικά του και γυρνούσε από δω κι από κει.

Όταν τον είδαν οι Τούρκοι, έτσι αλλόκοτο, τον έκαναν να αλλαξοπιστήσει. Ο Θεός όμως τον λυπήθηκε και σε λίγες μέρες του έδωσε την υγεία του. Και ερχόμενος στα συγκαλά του, κατανοεί ότι είναι Τούρκος και ότι φορούσε στο κεφάλι άσπρο σαρίκι. Αμέσως το πετάει στο χώμα και αρχίζει να φωνάζει με δυνατή φωνή και με τόλμη μέσα στο πλήθος των Τούρκων ότι ήταν, είναι και θα είναι για πάντα χριστιανός.
Οι Τούρκοι μόλις είδαν ότι μετάνιωσε, έτρεξαν καταπάνω του και δέρνοντας και σπρώχνοντας τον έφεραν στον κριτή. Ο κριτής επιχειρούσε με διάφορες πλεκτάνες, πότε κολακεύοντας και πότε φοβερίζοντας, να τον κάνει να αρνηθεί την Χριστιανική πίστη. Αλλά ο Μάρτυρας δεν τα λογάριαζε όλα αυτά και ακλόνητος έλεγε με τόλμη ότι δεν αρνείται τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον αληθινό Θεό, αλλά πιστεύει και Τον προσκυνά ως δημιουργό και σωτήρα του ενώ την πίστη στον Αλλάχ δεν την χρειάζεται και την αποστρέφεται. Όταν άκουσε αυτά ο κριτής έδωσε εντολή να τον αποκεφαλίσουν.
Αλλά οι Τούρκοι δεν τον άκουσαν και με το που τον έβγαλαν από το κριτήριο όρμισαν πάνω του όπως παλιά οι Ιουδαίοι στον πρωτομάρτυρα Στέφανο και άλλοι με ξύλα, άλλοι με σπαθιά, άλλοι με μαχαίρια κατατρυπούσαν το κορμί του Μάρτυρα μέχρι που το κατέκοψαν σε μικρά κομμάτια.

Έτσι ετελειώθη την 1η Φεβρουαρόυ 1655 μ.Χ. (κατά άλλους το 1654 μ.Χ.) ο ευλογημένος Αναστάσιος και έλαβε του μαρτυρίου το στεφάνι και τώρα ευφραίνεται στο χορό των Μαρτύρων εις δόξαν του Τριαδικού Θεού. Με Βασιλικό διάταγμα της 14ης Νοεμβρίου 1935 μ.Χ. καθιερώθηκε η 1η Φεβρουαρίου ως ημέρα ολοκληρωτικής αργίας των καταστημάτων Ναυπλίου.
Ακολουθίες συνέθεσαν ο Μητροπολίτης πρώην Καρπάθιου και Κάσου Νείλος Σμυρνιωτόπουλος και ο Υμνογράφος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου την 1 Φεβρουαρίου.
 
http://www.saint.gr

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2022

ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ: "ΠΕΡΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ".

Σ' ένα χωριό κτιζόταν μιά εκκλησία κι ο καθένας βοηθούσε όπως μπορούσε.

Όποιος είχε ζώο το διέθετε για να κουβαλάει πέτρες και όσοι ήταν γεροί δούλευαν.

Στό χωριό ήταν και μιά γιαγιά πολύ φτωχή, πού δεν είχε τίποτα να δώσει για τον ναό. Πονούσε η ψυχή της γι' αυτό και καθώς περνούσαν τα ζώα πού κουβαλούσαν τις πέτρες, μάζευε χορταράκια καί τούς τα έριχνε να τα τρώνε να παίρνουν δυνάμεις.

Όταν τελείωσε ο ναός, έκαναν τα εγκαίνια και σε μιά επιγραφή έγραψαν το όνομα του Δεσπότη.

Συνέβαινε όμως το εξής: μόλις γραφόταν το όνομα του Δεσπότη και έβαζαν την επιγραφή, την άλλη μέρα έβρισκαν σβησμένο το όνομά του καί γραμμένο το όνομα της γιαγιάς.

Αυτό έγινε τρείς φορές. Απορούσαν όλοι καί φώναξαν την γιαγιά. Όταν εκείνη πήγε στο ναό, την ρώτησαν: "Γιαγιά, τι στό καλό έκανες εσύ και γράφεται το όνομά σου στήν πλάκα, ενώ εμείς έχουμε χαράξει το όνομα του Δεσπότη;"

-Καλό; Μα τι καλό να κάνω εγώ, παιδί μου, η φτωχή;".Εκείνοι όμως επέμεναν.

Τότε σκέφτηκε η γιαγιά και τούς αποκρίθηκε: "Δέν έκανα τίποτα, παιδιά μου. Μόνο πού όταν έβλεπα τα ζώα πού κουβαλούσαν τις πέτρες για τον ναό, καιγόταν η ψυχή μου γιατί δεν μπορούσα να προσφέρω τίποτα' έτσι μάζευα χόρτα και τα έριχνα στα ζώα". Κι όμως,αυτά τα λίγα χόρτα της γιαγιάς έπιασαν τόσο τόπο όσο δεν έπιασε κανενός άλλου η προσφορά, γιατί ήταν πηγαία,ταπεινή και κρυφή. 

Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: "ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΔΙΩΧΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΘΗ".

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

Μόνο με τη προσευχή διώχνουμε τα πάθη μας.

Είναι πάρα πολύ μεγάλο εμπόδιο στην προσευχή η υπερηφάνεια. 

Όταν θα προσεύχεσθε, μόλις θα γεννά το μυαλό λογισμούς, θα κατηγορήτε τον εαυτόν σας συνεχώς – συνεχώς για να μη σηκώση κεφάλι η υπερηφάνεια μέσα. Ματσούκι, ξύλο.

«Είσαι τέτοιος, είσαι τέτοιος, είσαι τέτοιος…», ώστε ο εγωισμός να μή σηκώση κεφάλι καθόλου. Τίποτε να μή σκέπτεται ο άνθρωπος εκείνη την ώρα, μονάχα να προσπαθήση να προσεύχεται μετά φόβου.

Αυτά δεν τα ξέραμε όταν είμασταν στον κόσμο, δεν είχαμε αυτή την λεπτομέρεια, την διδαχή αυτή απ’ τον πνευματικό μας, και προσευχόμασταν και με φαντασίες, προσευχόμασταν έτσι και αλλοιώς. Δεν μας παρεξηγούσε βέβαια ο Θεός, γιατί δεν ξέραμε. 

Αλλά το θέμα είναι να διδαχθούμε πράγματα στην πράξι γενόμενα και όχι στη θεωρία, και ό,τι πηγάσει απ’ αυτήν την προσευχή είναι γνήσιο και δεν είναι από τη φαντασία, ούτε το φαντασθήκαμε διότι μας ήρθε ένας συναισθηματισμός, όταν π.χ. είδαμε μια ωραία Παναγία και την φαντάστηκα μετά στην προσευχή. 

Ποιός μπορεί να αποδώση αυτό στη θεία χάρι, και να πή ότι δεν είναι από την φαντασία και την ηδονή του μυαλού και από συναισθήματα αυταρεσκείας. Αλλ’ εκείνο που θα πηγάση από τον αμετεώριστον νουν και από το Όνομα του Χριστού είναι γνήσιο.