ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΕΡΓΙΟΣ: ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ!

Στάρετς Σέργιος του Παρισίου: Στη βάση των ψυχικών ασθενειών βρίσκεται η υπερηφάνεια. Θεμέλιο των ψυχικών ασθενειών είναι η θεώρηση του εαυτού μας ως κέντρου των πραγμάτων. Όλοι οι ψυχικά ασθενείς έχουν ως κέντρο τον εαυτό τους. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για την ασθένειά τους. Η υπερηφάνεια, όπως και τα άλλα πάθη, έχουν στο άτομο ποικίλες προελεύσεις: την προσωπική βούληση, αλλά και την κληρονομικότητα, το οικογενειακό περιβάλλον, την κοινωνία, τις προσωπικές σχέσεις και την ιστορία του καθενός. 

"ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΟ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΗΣ;"

Ἦρθε ἕνας τελοιόφοιτος φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς στὸ χωριό μου, ἄθεος καὶ ὀπαδὸς τοῦ Δαρβίνου. Ὁ φοιτητὴς ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἦταν πολὺ σπάνιο πρᾶγμα, κομήτης ἦτο.

Ἄ α α! κάνανε καὶ τὸν κοιτάζανε, λέει σπουδαῖα πράγματα! Καὶ αὐτὸς ἔλεγε• Δὲν ὑπάρχει Θεός καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Νά λοιπὸν καὶ ἔρχεται ὁ παπᾶς καὶ τοὺς ρωτᾷ•

―Τί συζητᾶτε αὐτοῦ.

―Μᾶς λέει ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ἀπήντησαν.

―Κ᾿ ἐσεῖς δὲν τὸν βάζετε στὴ θέσι του;

―Μὰ αὐτὸς ἔχει ἐπιχειρήματα, τοῦ εἶπαν.

―Ποιό ἐπιχείρημα ἔχεις, τοῦ λέει ὁ παπᾶς.

―Νά, λέει, ποιός εἶδε τὸ Θεό;

―Πῶς σὲ λένε; τὸν ρωτάει ὁ παπᾶς.

―Γιῶργο, ἀπήντησε.

―Ἔλα δῶ, βρὲ Γιῶργο, ἀνέβα πάνω στὸ πεζούλι (ἦταν καλοκαίρι κι ὁ ἥλιος ἔκαιγε). Σήκωσε τὸ κεφάλι σου καὶ κοίταξε κατάματα τὸν ἥλιο.

―Ἄ, ἀστειεύεσαι ρὲ παππούλη; νὰ τυφλωθῶ; ἀπαντᾷ ὁ ἄθεος φοιτητής. Δὲ μπορῶ νὰ κοιτάξω τὸν ἥλιο.

—Βρὲ, τοῦ λέει τότε ὁ παπᾶς, τὸν ἥλιο δὲ μπορεῖς νὰ κοιτάξῃς, καὶ τὸ Θεὸ θέλεις νὰ δῇς;

Ἁπλοϊκὸς ἄνθρωπος ἦταν ὁ παπᾶς, καὶ ἔβαλε στὴ θέσι του τὸν ἄθεο φοιτητή. Τί θεολογία, τί φιλολογία κ.λπ.; Καὶ μόνο αὐτός; Τόσοι καὶ τόσοι ἄλλοι εἶνε, ποὺ τοὺς φωτίζει ὁ Θεός. Φωτίζει ὁ Θεὸς τοὺς πιστούς. «…Γέγραπται γάρ• Ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω. Ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;» (Α΄ Κορ. 1,19-20).

"Η ΑΓΙΑ ΛΑΒΙΔΑ ΗΤΑΝ ΑΔΕΙΑ!"

Σ' ένα γυναικείο μοναστήρι της Μακεδονίας ένα μεσημέρι είχαν Τράπεζα. 

Μετά την Τράπεζα η τραπεζάρισσα  και η βοηθός άρχισαν να μαζεύουν τα πιάτα και περνώντας από ένα χωλ τα πήγαιναν στην κουζίνα. 

Κάποια στιγμή στον ενδιάμεσο χώρο ακούσθηκε ένας μεγάλος θόρυβος, ένας δίσκος έπεσε κάτω και όλα τα πιάτα έγιναν κομμάτια πάνω στο μαρμάρινο δάπεδο. 

Πήγε αμέσως η Γερόντισσα, που δεν είχε φύγει από την Τράπεζα, να δει τι συμβαίνει. Και είδε μια αδελφή μόνη της σκυμμένη, να μαζεύει τα σπασμένα. Σ' έντονο αυστηρό ύφος της είπε:

--Εσύ το έκανες αυτό; 

--Ευλόγησον, απάντησε η αδελφή. 

Και η Γερόντισσα της είπε:

-- Αύριο Κυριακή δεν θα κοινωνήσεις και 500 στρωτές μετάνοιες. 

-Να' ναι ευλογημένο, απάντησε η αδελφή και συνέχισε να μαζεύη και να καθαρίζη το χώρο. 

Την άλλη μέρα, την Κυριακή, η εν λόγω αδελφή από το <<Ευλογημένη η βασιλεία... >> μέχρι και το τέλος της Θείας Λειτουργίας παρέμεινε γονατιστή, ενώ δάκρυα πολλά έτρεχαν από τα μάτια της. 

Όταν άρχισε η Θεία Κοινωνία, ακούμπησε το κεφάλι της στο έδαφος ποτίζοντας το με τα δάκρυά της. 

Παρέμεινε σ' αυτή τη θέσι μέχρι να τελειώσει η Θεία Λειτουργία. 

Φεύγοντας τελευταία η Γερόντισσα από την εκκλησία, πρόσεξε τη μοναχή που βρισκόταν ακόμη σ' αυτή τη θέσι, την πλησίασε και τη ρώτησε τι συμβαίνει. 

Η μοναχή παρέμενε σιωπηλή και στην έντονη  επιμονή της Γερόντισσας, πολύ διστακτικά και ντροπαλά της απάντησε ότι την ώρα που κοινωνούσαν οι αδελφές Σώμα και Αίμα Χριστού, σήκωσε ξαφνικά το κεφάλι της και μία μερίδα έφυγε από την Αγία Λαβίδα και εισήλθε  στο στόμα της. 

Τότε η Γερόντισσα τη ρώτησε:

-Ποια αδελφή ήταν στη σειρά να κοινωνήση, εκείνη τη στιγμή που συνέβη το γεγονός; 

Έσκυψε το κεφάλι της και πολύ σιγανά και με πολύ δισταγμό είπε το όνομά της αδελφής. 

-Τώρα, μπροστά στο θαύμα αυτό που συνέβη και στο Όνομα του Αγίου  Θεού θα μου πεις τι συνέβη χθες, είπε η Γερόντισσα, θα μου πεις όλη την αλήθεια. 

-Όταν έφευγα από την Τράπεζα με το δίσκο γεμάτο πιάτα και ενώ περνούσα απ' τον ενδιάμεσο χώρο, ήρθε η συγκεκριμένη αδελφή και με τα δυό της χέρια μ' έσπρωξε κι  έπεσα κάτω, με αποτέλεσμα να προκληθεί η ζημιά που έγινε. 

Αδερφοί μου την αλήθεια την αποκατέστησε ο Θεός υπερφυώς, αμείβοντας την αγία ταπείνωση της αδελφής και στερώντας τη Χάρι από την άλλη. 

Στη συνέχεια η Γερόντισσα κάλεσε την άλλη αδελφή και τη ρώτησε:

-Πες μου, σε παρακαλώ, σήμερα τι κοινώνισες; 

Κι εκείνη απάντησε :

-Τίποτα γερόντισσα, η Αγία Λαβίδα ήταν άδεια!...

(βιβλίο "ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ")

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΕΣ, ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΙ, ΕΝΩ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΘΕΟΣ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Κάποιος πέρασε διαδοχικά από τον Μουσουλμανισμό, τον Ινδουϊσμό, τον Βουδισμό και την Μαύρη Μαγεία. Σε όλες τις Θρησκείες έκανε ταυτόχρονα και την μαγεία. Μόλις έγινε Ορθόδοξος, θέλησε να ασκεί παράλληλα και την μαγεία, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει, Από αυτό κατάλαβε ότι η Μαγεία είναι το υπόβαθρο όλων των θρησκειών και ότι σι θρησκείες είναι νεκρές, σι αρχηγοί τους είναι νεκροί, ενώ ο Χριστός είναι ζωντανός Θεός.

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: ΟΙ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ..., ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΟΥΝ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Οἱ νευρολόγοι προσφέρουν πολλὰ στὴν ὑγεία τοῦ σώματος, διότι δίνουν μερικὰ φάρμακα καὶ ἰσορροποῦν κοινωνικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλὰ καὶ αυτοὶ δὲν θεραπεύουν, ἁπλῶς κατευνάζουν τὴν ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν θεραπεία τῶν λογισμῶν. Ἀπὸ τὴν θεραπεία τῶν λογισμῶν γίνεται ἡ ἀλλαγὴ τοῦ σώματος. Ἔτσι, ναὶ μὲν οἱ νευρολόγοι μὲ τὰ φάρμακα ἰσορροποῦν τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ δὲν τὸν θεραπεύουν.

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Ο Χριστός παντοκράτορας, αλλά με τη δύναμη της ταπεινής αγάπης. Μας αγαπά πνευματικά παρά την αναίσθητη συμπεριφορά μας. Μας καλεί, είναι πάντοτε έτοιμος να απαντήσει στην κραυγή μας για βοήθεια και να οδηγήσει τα διστακτικά και αβέβαια βήματά μας, μέσα απ' όλα τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο μας. Μας σέβεται ως ίσους Του. Το ύψιστο ιδανικό του είναι, να μας δει στην αιωνιότητα, αληθινά ως ίσους Του, φίλους Του και αδελφούς Του και υιούς του Πατέρα. Αγωνίζεται γι' Αυτόν, το επιθυμεί διακαώς. Αυτός είναι ο Χριστός μας, και ως άνθρωπος κάθισε στα δεξιά του Πατέρα. 

ΤΡΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΔΙΑ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ.

Τρεις πνευματικοί λόγοι, δια στόματος 

του μακαριστού Γέροντος Εφραίμ, Αριζόνας:

1. Η μεγαλύτερη οδύνη είναι ν’ αγαπά κάποιος μέχρι τέλους. Ο Χριστός αγάπησε τόσο πολύ, ώστε παραδόθηκε σε φρικτό θάνατο. Οι Άγιοι το ίδιο.

2. Μη λυπάσαι για τίποτε άλλο, παρά, όταν δεν κάνεις σε καμιά υπόθεση υπομονή.
Και, τούτο, διότι ανυπομονώντας ζημιώνεσαι μισθό αιώνιο και παρρησία.
Προσεύχου, για να σου προσθέσει ο Κύριος πλούτο υπομονής και μακροθυμίας, και με αυτόν τον πλούτο και άλλους θα πλουτίσεις.

3. Η μετάνοια είναι ατέλεστος, όλες οι αρετές μπορούν με τη χάριν του Θεού, να τελειοποιηθούν από τον άνθρωπο. Τη μετάνοια κανένας δεν μπορεί να την τελειοποιήσει, διότι μέχρι και την τελευταία μας αναπνοή έχουμε ανάγκη της μετανοίας, διότι, σφάλλουμε «εν ριπή οφθαλμού», οπότε, η μετάνοια είναι ακατάκτητος.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: "Μ' ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΩ ΟΤΙ..."

 "Μ' εστειλε ο Θεός να σε πληροφορήσω ότι.."

Ἦταν ἕνας ἀσκητὴς κι εἶχε δυὸ ὑποτακτικούς. Προσπαθοῦσε πολὺ νὰ τοὺς ὠφελήσει καὶ νὰ τοὺς κάνει καλούς. Εἶχε, ὅμως, τὴν ἀνησυχία ἂν ὄντως προχωροῦν στὴν πνευματικὴ ζωή, ἂν προοδεύουν κι ἂν εἶναι ἕτοιμοι γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Περίμενε ἕνα σημάδι γι' αὐτὸ ἀπ' τὸν Θεό, ἀλλὰ δὲν ἔπαιρνε καμία ἀπάντηση. Κάποια ἡμέρα θὰ γινόταν ἀγρυπνία στὴν ἐκκλησία μίας ἄλλης σκήτης, ποὺ ἀπεῖχε πολλὲς ὧρες ἀπ' τὴ δική τους. Ἔπρεπε νὰ γίνει πορεία μὲς στὴν ἔρημο. Ἔστειλε τοὺς ὑποτακτικούς του ἀπ' τὸ πρωί, ὥστε νὰ φθάσουν νωρίς, γιὰ νὰ τακτοποιήσουν τὴν ἐκκλησία, κι ὁ Γέροντας θὰ πήγαινε τ' ἀπόγευμα. Οἱ ὑποτακτικοὶ εἶχαν προχωρήσει ἀρκετά, ὅταν ξαφνικὰ ἄκουσαν βογγητά. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος βαριὰ τραυματισμένος καὶ ζητοῦσε βοήθεια:

— Πάρτε με, σᾶς παρακαλῶ, τοὺς ἔλεγε, γιατί ἐδῶ εἶναι ἐρημιά, κανεὶς δὲν περνάει, ποιὸς θὰ μπορέσει νὰ μὲ βοηθήσει; Ἐσεῖς εἶστε δυό. Σηκῶστε μὲ καὶ ὁδηγῆστε με στὸ πρῶτο χωριό.

— Δὲν μποροῦμε! τοῦ εἶπαν. Βιαζόμαστε νὰ πᾶμε γιὰ τὴν ἀγρυπνία, ἔχομε πάρει ἐντολὴ νὰ ἑτοιμάσομε.

— Πάρτε με, σᾶς παρακαλῶ! Ἂν μ' ἀφήσετε, θὰ πεθάνω, θὰ μὲ φᾶνε τὰ θηρία.

— Δὲν μποροῦμε! Τί νὰ κάνομε, πρέπει νὰ πᾶμε στὸ καθῆκον μας.

Κι ἔφυγαν. Τ' ἀπόγευμα ξεκίνησε ὁ Γέροντας γιὰ τὴν ἀγρυπνία. Πέρασε ἀπ'τὸν ἴδιο δρόμο. Ἔφθασε καὶ στὸ μέρος ποὺ ἦταν ὁ τραυματισμένος. Τὸν βλέπει, τὸν πλησιάζει καὶ τοῦ λέει:

— Τί ἔπαθες, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; Τί ἔχεις; Ἀπὸ πότε εἶσαι ἐδῶ; Δὲν σὲ εἶδε κανείς;

— Πέρασαν τὸ πρωὶ δύο μοναχοὶ καὶ τοὺς παρακάλεσα νὰ μὲ βοηθήσουν, ἀλλὰ βιαζόντουσαν νὰ πᾶνε στὴν ἀγρυπνία.

— Θὰ σὲ πάρω ἐγώ. Μὴν ἀνησυχεῖς! τοῦ λέει.

— Δὲν μπορεῖς ἐσύ, εἶσαι γέροντας, δὲν μπορεῖς νὰ μὲ σηκώσεις, ἀδύνατον!

— Ὄχι, θὰ σὲ πάρω! Δὲν μπορῶ νὰ σ' ἀφήσω!

— Μὰ δὲν μπορεῖς νὰ μὲ σηκώσεις.

— Θὰ σκύψω, καὶ σὺ πιάσου ἀπὸ πάνω μου καὶ λίγο λίγο θὰ σὲ πάω σὲ κανένα κοντινὸ χωριό. Λίγο σήμερα, λίγο αὔριο, θὰ σὲ φθάσω.

Καὶ τὸν πῆρε μὲ μεγάλη δυσκολία κι ἄρχισε νὰ βαδίζει μὲ τὸ βάρος ἐκεῖνο μὲς στὴν ἄμμο πάρα πολὺ δύσκολα. Ὁ ἱδρώτας ἔτρεχε ποτάμι καὶ σκεπτόταν: «Ἔστω καὶ σὲ τρεῖς ἡμέρες θὰ φθάσω». 

Καθὼς ὅμως προχωροῦσε, ἄρχισε νὰ νιώθει τὸ φορτίο του πιὸ ἐλαφρό, πιὸ ἐλαφρὸ καὶ σὲ κάποια στιγμὴ αἰσθάνθηκε σὰν νὰ μὴν κρατάει τίποτα. 

Τότε γυρίζει πίσω νὰ δεῖ τί συμβαίνει καὶ βλέπει μὲ ἔκπληξη πάνω του ἕναν ἄγγελο. 

Ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε:

— Μ' ἔστειλε ὁ Θεὸς νὰ σὲ πληροφορήσω ὅτι οἱ δύο ὑποτακτικοί σου δὲν εἶναι ἄξιοι της Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, γιατί δὲν ἔχουν ἀγάπη!

                                                                                                     

O Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, σχετικὰ μὲ τὸ παραπάνω κείμενο, τὸ ὁποῖο περιέχει ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Συμεὼν τον Νέο Θεολόγο, καὶ λόγια δικά του, παρακάλεσε: 

«Νὰ τὸ γράψετε μὲ ὡραῖα, εὐανάγνωστα γράμματα, νὰ τὸ βάλετε σὲ κορνίζα καὶ νὰ τὸ κρεμάσετε στὸ κελλί μου. 

Νὰ βγάλετε πολλὰ φωτοαντίγραφα καὶ νὰ τὰ δίνετε στὸν κόσμο ὅλο, πρὸς ὠφέλειαν».

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: ΤΑ ΑΝΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΥΠΑΡΚΤΟ ΒΑΡΟΣ ΠΟΥ ΠΙΕΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ!

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα: Τα ανεξομολόγητα αμαρτήματα, είναι ένα ζωντανό υπαρκτό βάρος που πιέζει την ψυχή. Και καθώς η ψυχή πιέζεται, πιέζει με τη σειρά της το σώμα, οπότε υποφέρουν ψυχή και σώμα μαζί. Αυτός είναι ο λόγος που πάσχουμε και υποφέρουμε από κατάθλιψη, λύπη, άγχος και άλλες ψυχικές παθήσεις, που δεν θεραπεύονται με φάρμακα, αλλά με την μετάνοια και την εξομολόγηση. 

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ, Η ΧΑΡΗ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ!

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα: Ο άνθρωπος που προσεύχεται, η Χάρη του Θεού τον προστατεύει. Μάλιστα είδαν οι Πατέρες τη Χάρη αυτή και την περιγράφουν σαν μία σειρά από 7 τοίχους που περικυκλώνουν τον άνθρωπο και είναι αδύνατον στον διάβολο να διαπεράσει τους “τοίχους” αυτούς και να εισχωρήσει στον άνθρωπο. Τα τοίχη αυτά είναι πυρωμένα τοίχη του Αγίου Πνεύματος.
Ο άνθρωπος είναι ένας οπλίτης και ο διάβολος ένας τοξότης. Εκτοξεύει ο διάβολος τις σαΐτες του (τους λογισμούς) και εάν ο άνθρωπος είναι απροστάτευτος, διότι δεν έχει κατάσταση προσευχής, οι σαΐτες τον προσβάλλουν και διαπράττει την αμαρτία.
Εάν όμως ο άνθρωπος προσεύχεται, οι σαΐτες του διαβόλου προσκρούουν στα “τοίχη” και δεν τον προσβάλλουν. Μάλιστα τα βέλη αυτά επιστρέφουν στον τοξότη διάβολο και τον πλήττουν καίρια και οδυνηρά.