ΠΑΤΕΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΧΟΙΝΑΣ: "ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, Ο ΕΝΑΣ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ , Ή ΑΚΟΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ Ο ΕΝΑΣ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ".

 Πατέρας Γεώργιος Σχοινάς: "Ακριβώς έξω από την πόρτα της εκκλησίας, ο ένας κάνει το δάσκαλο στον άλλο, ή ακόμη χειρότερα ο ένας κάνει το γέροντα στον άλλο". 

Ζούμε στην εποχή που όλοι μιλάμε χωρίς να καταθέσουμε προσωπικό βίωμα, χωρίς να καταθέσουμε το τίμημα για τα λόγια που λέμε. Θεωρούμε ότι πρέπει και μπορούμε να κάνουμε έτσι. Κάνουμε όλοι τούς δασκάλους χωρίς να έχουμε μπει στη διαδικασία να γίνουμε μαθητές. Όποιος δε σηκώνει ευθύνη, όποιος δεν μαθητεύει, όποιος δεν ψάχνει σαν το λαγωνικό να οσφραίνεται τη διδασκαλία των Αγίων τής Εκκλησίας καλύτερα να κλείνει το στόμα του. Και το λέω αυτό πρώτα για εμάς τους κληρικούς που κάνουμε τούς δασκάλους, αλλά το λέω και για εσάς γιατί ακριβώς έξω από την πόρτα της εκκλησίας ο ένας κάνει το δάσκαλο στον άλλο- η ακόμα χειρότερα ο ένας κάνει τον γέροντα στον άλλον, θέλετε να τον καθοδηγήσετε, να του πείτε τι θα κάνει και πώς θα το κάνει. Γιατί υπάρχει αυτή η διάθεση να μεγαλώσω το εγώ μου, να αποκτήσω και οπαδούς αν είναι δυνατόν γύρω μου, να με χειροκροτάει ο κόσμος ακόμη και αν τούς λέω ανοησίες και τούς πάω στο διάβολο. Όλες οι μεγάλες αιρέσεις ξεκίνησαν από κάποιους ανθρώπους που ήθελαν το χειροκρότημα των άλλων και για να γίνουν αρεστοί άρχισαν να λένε πράγματα που ταίριαζαν στο φρόνημα τής εποχής. Έτσι οδηγήθηκαν στις μεγάλες πλάνες και στις μεγάλες αιρέσεις που καταδικάζει η εκκλησία μας με τα αναθέματα, με τούς κανόνες της, όπως αυτοί εκφράστηκαν μέσα στις συνόδους της ".

Από το βιβλίο: " Η καρδία μου ενώπιον σου ( Α'), σελ 172.

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΧΑΜΑΚΙΩΤΗ ΣΕ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!

Μια κοπέλα διηγήθηκε.

Όταν η μητέρα μου έμεινε έγκυος σε μένα, είχε την ατυχία ο πατέρας μου να μη με θέλει.

Της είχε θέσει όρο. 

Ή το παιδί ή εμένα.

Επειδή τότε είχε απαγορευτεί δια νόμου από τον Μεταξά η έκτρωση, ο πατέρας μου έδινε στη μητέρα μου διάφορα φάρμακα για να με αποβάλει. 

Χρησιμοποιούσε και άλλους πιο σκληρούς τρόπους.

Τη χτυπούσε, την έριχνε κάτω από το κρεβάτι, την πήγαινε στη θάλασσα και την υποχρέωνε να κάνει οκτώ φορές μπάνιο την μέρα, και άλλα πολλά. 

Παράλληλα προσπαθούσε να βρει κάποιο γιατρό να προχωρήσει στην έκτρωση, αλλά δεν αναλάμβανε κανείς.

Τελικά βρέθηκε κάποιος γιατρός να κάνει την έκτρωση. 

Τότε όμως κάποια φίλη της της σύστησε τον π. Αθανάσιο.

Πήγε, λοιπόν, για πρώτη φορά, και εξομολογήθηκε το πρόβλημά της.

Ο γέροντας ήταν απόλυτος.

Της εξήγησε ότι αυτό που πάει να κάνει είναι έγκλημα.

Μα θα με χωρίσει ο άνδρας μου, πάτερ, αντέτεινε.

Να προτιμήσεις να σε χωρίσει παρά να σκοτώσεις το παιδί.

Και πώς θα το μεγαλώσω μόνη μου;

Θα φροντίσει ο Θεός.

Έχουν γίνει τόσες απόπειρες και προσπάθειες για να φύγει το παιδί από πάνω σου και δεν έχει φύγει!

Αυτό θα πρέπει να σε βάλει σε σκέψεις.

Δεν ξέρεις τι σκοπό έχει ο Θεός γι’ αυτό.

Η μητέρα μου γύρισε αποφασισμένη να σηκώσει το σταυρό της.

Ο πατέρας μου θύμωσε και την έδιωξε από το σπίτι. 

Έτσι εγώ γεννήθηκα χωρίς την παρουσία του πατέρα μου και μεγάλωσα χωρίς αυτόν.

Παρόλο που ζούσε, απέφυγε να με γνωρίσει.

Εγώ νόμιζα ότι είχε πεθάνει. 

Έτσι με άφηναν να πιστεύω η μητέρα μου και η γιαγιά.

Όταν αργότερα έμαθα την αλήθεια και ότι ζει, έκανα πάρα πολλές προσπάθειες να τον βρω, αλλά δεν τα κατάφερα, γιατί είχε αλλάξει και το όνομά του. 

Έτσι δεν τον είδα ποτέ.

Το μόνο που έμαθα και με χαροποίησε, ήταν ότι στο τέλος της ζωής του μετανόησε.

Τα χρόνια πέρασαν, παντρεύτηκα και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης του δεύτερου παιδιού προσβλήθηκα από οξείς ρευματισμούς, με αποτέλεσμα να κλονιστεί πολύ η υγεία μου.

Έπαιρνα οκτώ ασπιρίνες την ήμερα και πέντε κορτιζόνες των 5 mgr, αγνοώντας όμως την εγκυμοσύνη. 

Είχα πάρει συνολικά 450 ασπιρίνες και 250 κορτιζόνες, όταν ανακάλυψα την εγκυμοσύνη. Πανικοβλήθηκα τότε και εγώ και οι γιατροί. 

Όλοι πρότειναν να γίνει διακοπή της κύησης. 

Εγώ όμως θυμήθηκα τη δική μου περίπτωση, τη στάση του π. Αθανασίου, που δεν τον γνώριζα, και δεν δέχθηκα. 

Το άφησα στο Θεό.

Έκανα μάλιστα και μια απερισκεψία.

Σταμάτησα απότομα τη θεραπεία, πιστεύοντας ότι προστατεύω το παιδί, αλλά έτσι δεν προστάτευα ούτε την υγεία μου.

Ταλαιπωρήθηκα πολύ. 

Τελικά, με τη χάρη του Θεού, το παιδί γεννήθηκε υγιέστατο! 

Οι γιατροί όμως μου απαγόρευσαν να κάνω άλλο παιδί τουλάχιστον για τρία χρόνια, γιατί η υγεία μου ήταν πολύ κλονισμένη.

Έτσι, παρόλο που δεν το ήθελα, απέφευγα να κάνω άλλο παιδί.

Ήταν παραμονές του Πάσχα το 1967 κι επειδή ο πνευματικός μας έλειπε στη Β. Ελλάδα, πήγαμε με τον άνδρα μου στο μοναστήρι για να εξομολογηθούμε στον π. Αθανάσιο.

Ήταν τότε πολύ γέροντας. 

Κι εγώ συγκινήθηκα βλέποντας για πρώτη φορά τον άνθρωπο χάρη στον οποίο ήλθα στη ζωή.

Του μίλησα για την περιπέτειά μου και για τη συμβουλή των γιατρών. 

Ο γέροντας, αφού με άκουσε, μου είπε:

-Παιδί, οι επίγειοι γιατροί γνωρίζουν το πρόβλημά σου!

Ο επουράνιος γιατρός δεν το γνωρίζει;

Αν δεν πρέπει να τεκνοποιήσεις δεν θα σου δώσει παιδί.

Αρκεί να τον εμπιστευθείς και συ βλέπω,δεν τον εμπιστεύεσαι.

Αποφασίσαμε με το σύζυγό μου να το αφήσουμε και πάλι στην αγάπη του Θεού.

Και πράγματι ο Θεός επέτρεψε να αποκτήσουμε παιδί στο όριο που έβαλαν οι γιατροί.

Τότε είχε αποκατασταθεί η υγεία μου. 

Ήταν το τρίτο παιδί μας και αποφασίσαμε να το πάμε, μαζί με τα άλλα δύο, στο μοναστήρι. Αγνοούσαμε ότι ο γέροντας είχε κοιμηθεί. 

Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και ανεβήκαμε στη Φανερωμένη για την ακολουθία του επιταφίου. Είχε πολύ κόσμο και κατευθυνθήκαμε στη νότια πλευρά της εκκλησίας. 

Ανάμεσα στα λουλούδια, χωρίς να το πολυπροσέξουμε, είδαμε μια μαρμάρινη πλάκα και ακουμπήσαμε το καλαθάκι με το παιδί. 

Γυρίσαμε ταυτόχρονα και τι να δούμε: «Αθανάσιος ιερομόναχος». 

Καταλάβαμε ότι ήταν ο τάφος του γέροντα.

Αισθανθήκαμε ρίγος και νιώσαμε τα ίδια συναισθήματα και την ίδια ακριβώς σκέψη. Βλέποντας το μωρό μας πάνω στον τάφο του γέροντα το νιώσαμε σαν προσφορά και δώρο δικό του και σα να ακούγαμε τον Ίδιο,να μας λέει: Βλέπετε που το παιδί ήλθε στην ώρα που έπρεπε να έλθει; 

Κοιταχθήκαμε και όταν εξομολογηθήκαμε ο ένας στον άλλον τα συναισθήματα και τη σκέψη μας και διαπιστώσαμε ότι ήταν ακριβώς τα ίδια, τα μάτια μας γέμισαν δάκρυα. 

Η συγκίνηση ήταν απερίγραπτη.

Ο άνθρωπος αυτός, άγνωστος σε μένα, έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και στην οικογένειά μου.

 ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΑΜΑΚΙΩΤΗΣ,

ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ.

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΤΑΙ!

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης: Ο άνθρωπος να μην απελπίζεται, να μην έρχεται σε απόγνωση για τη μια αποτυχία. Διότι δεν γνωρίζεις ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Όταν το γνωρίσεις το θέλημα του Θεού, κάνεις υπομονή, αλλά το θέλημα του Θεού δεν είναι πάντοτε γλυκό, είναι και πικρό, είναι και πικρό! «Το ποτήριον, ου μη πίω αυτό;» λέει. «Δεν θα το πιω το ποτήρι, Πέτρο;» λέει. «Θα το πιω το ποτήρι», και τον ονόμασε και σατανά, «ύπαγε οπίσω μου, σατανά, το ποτήριον ο δέδωκε ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;» (Ιω. 18,11). Έτσι είναι. Ναι, αλλά διά μέσου του Σταυρού ήρθε η Ανάστασις. «Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω»· διά μέσου του Σταυρού.

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ: ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΒΡΕΘΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΤΑΙ!

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης: Όπου κι αν βρεθεί ο άνθρωπος, να μην απελπίζεται...Να μην τα χάνει, να μην σαστίζει... Για τον άλφα η βήτα λόγο, ο Θεός σε δοκιμάζει... Μπορείς να κρατήσεις αυτή τη θλίψη; Μπορώ!!! Θα σου δώσει χάρισμα... Δεν μπορείς; και αυτό που σου έδωσα, θα το αφαιρέσω... Εγώ δεν θέλω δειλούς ανθρώπους... Δειλός άνθρωπος, δεν αξίζει τίποτες... Ενώ ο τολμηρός πάντα βγαίνει νικητής!!!

ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ: Ν' ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ!

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης: Ν’ αποφεύγετε, παιδί μου, την αμαρτία. Όταν πολεμάτε, να κοιτάζετε την εικόνα του Κυρίου και να Του λέτε: «Θέλεις να είμαι θλιμμένος; Θέλεις να πορνεύω; Θέλεις να θυμώνω;». Κι Αυτός θα στέλνει τη βοήθεια Του. Να έχετε πίστη Θεού και όλα θα τα νικάτε. 

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΑΜΑΚΙΩΤΗΣ: "ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΧΑΜΑΚΙΩΤΗ".

•Συνιστούσε το ψαλτήριο του Δαυίδ. 

Έλεγε σε νέα παιδιά: "Παιδιά, να διαβάζετε το ψαλτηράκι. Όχι να ζητάτε παραμυθάκια. Να διαβάζετε ψαλτηράκι. Έστω έναν ψαλμό την ημέρα.  Να λες τους χαιρετισμούς της Παναγίας στο δρόμο, και το Θεοτόκε παρθένε, δεν θα το αφήνεις από το στόμα σου."

• Έλεγε ο γέροντας:

"Παιδί, η Χριστιανική πίστη και ζωή είναι ευγένεια, ευγένεια, ευγένεια."

• Έλεγε επίσης:

"Τι φοβούνται οι άγιοι; Την επιτυχία εις το έργον των η οποία δύναται να προκαλέσει τους επαίνους. Εν συμπεράσματι: Εκείνη η ψυχή είναι περισσότερον αγία, η οποία προσπαθεί περισσότερο να κρύπτεται." 

"Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης"

(Αργολίδος Νεκταρίου Αντωνόπουλου)

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ: "ΖΗΛΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΓΝΩΣΗ, ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΠΕΙΡΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ".

"Ζήλος χωρίς επίγνωση, υπακοή στο λογισμό 

και απειρία πνευματική."

Πάντα τα βράδια προσευχόμουν. Το πάτωμα ξύλινο και έτριζε. Στις μετάνοιες να δεις τι γινόταν. Σεισμός. Ξυπνούσε ο αδελφός μου ο Χαράλαμπος. Αυτός ο θόρυβος μέσα στην ησυχία με πρόδιδε. Βλέπεις, πρέπει να κρύβεις τα πνευματικά. Και τις μετάνοιες για να τις κάνεις πρέπει να στρώνεις ένα τσουβαλάκι και να μην ακουμπάς τα χέρια από την έξω πλευρά, γιατί κάνουν κάλους, αλλά από μέσα. Όλα «εν τω κρυπτώ», για να τα δει ο Θεός. Ο «προδότης» θόρυβος πάντως ξύπναγε τον καημένο τον Χαράλαμπο.

“Πάλι δεν κοιμάσαι, ρε Βαγγέλη; Πάλι τριγυρίζεις μες στα σκοτάδια; Εσύ δεν είσαι άνθρωπος, φάντασμα είσαι…”, παραπονιόταν το καημένο.

“Έλα, Χαραλαμπάκι μου, έλα μανάρι μου. Αφού τώρα τα μεσάνυχτα που όλα σιωπούν, βοά, κραυγάζει η ψυχή. Έλα να πούμε στον Χριστό και στην Παναγίτσα τα λόγια τα γλυκά της προσευχής”.

Ερχόταν και το παιδί και κάναμε παρέα. Γλυκός και ο ύπνος, αλλά τη γλύκα και την ανάπαυση της προσευχής δεν την έχει. Σκέφτομαι, παιδί μου, και κλαίω, πόσα χεράκια, σαν ανθισμένα κλαδάκια, δε σηκώνονται μέσα στη νύχτα και αρπά­ζουν και κατεβάζουν τον ουρανό στη γη, τον Θεό στον άνθρωπο. Να σας πω τι έπαθα με τις μετάνοιες; Όταν ετοιμάστηκα να πάω στο στρατό, σκέφτηκα. «Στο στρατό όλοι σε ένα θάλαμο μένουν. Πω πω, τι έπαθα, Παναγία μου. Που θα κάνω τις μετάνοιες μου μέσα σε τόσο κόσμο; Θα τις κάνω όλες πριν φύγω. Δεν γίνεται να μείνω χωρίς μετάνοιες. Ξεκίνησα λοιπόν να κάνω για να καλύψω, τρόπον τινά, τον χρόνο που θα έλειπα. Έκανα δύο τρεις χιλιάδες την μέρα, μέχρι που αρρώστησα. Ποια ήταν η ασθένεια; Ζήλος χωρίς επίγνωση, υπακοή στο λογισμό και απειρία πνευματική.

Αποσπάσματα απ' το βιβλίο του Πατρός Σπυρίδωνα Βασιλάκου ''Έλα Φώς'' Συνάντηση με τον Όσιο Εφραίμ Κατουνακιώτη

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: "Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ".

 Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ.

Πανιερώτατος Επισκοπος Μόρφου π. Νεόφυτος

Ήλθεν τελευταία στο γραφείον μας μια καλή κυρία, νέα τη ηλικία, γεμάτη δάκρυα, γεμάτη απόγνωση για τον αδελφόν της που βυθίζεται καθημερινά όλον και περισσότερο στα ναρκωτικά. Και μου είπε, πες μου κάτι να βοηθήσω τον αδερφό μου.

Ξέρετε, κι εμείς οι ιερείς εβρισκόμεθα σε αδιέξοδον. Τι να πεις ενός ανθρώπου. Κι έκαμα αμέσως μέσα μου προσευχή.

Παναγία μου, φώτισέ με να δώσω λίγο φως από τον αναπτήρα που μου έδωσες σ’ αυτήν την κοπέλα και τον αδερφό της.

Και της είπα αμέσως. Να πας στα Καννάβια. Έχομεν εκεί μίαν θαυματουργήν εικόνα που ονομάζεται «Παναγία της Απολυτρώσεως των εξηρτημένων». Και απ’ τα ναρκωτικά, και από το αλκοόλ και ό,τι είναι εξάρτησις εις τον άνθρωπον.

Και θα με βοηθήσει, μου λέει, μια εικόνα;

Της λέω, θα βοηθήσει η πίστη σου δια της Θεοτόκου τον αδερφό σου να δυναμώσει η θέλησή του. Τώρα ο αδερφός σου κόρη μου δεν έχει δυνατή θέληση για να μπορεί να πει «σταματώ τα ναρκωτικά». Χρειάζεται μια άλλη θέληση, αγία, και δεν υπάρχει πιο αγία θέλησις από το άγιο θέλημα της Θεοτόκου που το εδώρησεν ολόκληρον από την ώραν του Ευαγγελισμού εις τον Θεόν. Να πας, της λέω, στα Καννάβια. Έχομεν έναν καλόν ιερέαν εκεί, να του πεις ότι σε στέλνω. Να γονατίσεις, να κλάψεις, να σου κάμει και Παράκληση και κατά την πίστη σου η Παναγία θα σε βοηθήσει.

Πέρασαν οι μήνες, της έκαμε ο παπα-Γιώργης Παράκληση, μου λέει την μνημονεύει και αυτήν και τον αδερφόν της σε κάθε Λειτουργία.

Και ήλθεν εδώ χαρούμενη μετά από μερικούς μήνες και μου λέει, Πανιερώτατε, ο αδερφός μου είναι πάρα πολύ καλά και να σου τον φέρω να εξομολογηθεί.

Αυτή είναι η δύναμη της συμπόνιας. Επόνεσε τον αδερφόν της. Τον εσυμπόνεσε και πήγε σε έναν ιερωμένο, εκατάθεσε τον πόνον της και έκαμεν υπακοή στον ιερωμένο και πρόσφερε τον πόνο της εις την Παναγία. Και η Παναγία ως καλή Μητέρα τον ανάλαβεν και τον εμοιράστηκε με τον Υιόν Της. Και ο Υιός Της είναι ο Ελευθερωτής, ο Λυτρωτής των ψυχών ημών εκ του θανάτου, εκ της αμαρτίας. εκ των πειρασμών, εκ των εξαρτήσεων, εκ των παθών.

Εύχομαι να έχομεν την συμπόνια αυτής της γυναικός. Εμείς πολλές φορές εξαντλούμεθα να κρίνουμε και να κατακρίνομε τους νέους μας που μπλέκονται σε αυτές όλες τις εξαρτήσεις. Και το κάνομε και αντικείμενο συζήτησης και αποδοκιμασίας στα σπίτια μας, στα καφενεία μας και στις εργασίες μας. Και αυτοί μπορεί να ζήσουν το θαύμα της απολυτρώσεως μέσα από την συμπόνια και την προσευχήν ενός ανθρώπου τους και να ελευθερωθούνε από την εξάρτηση, κι εμάς να μας μείνει η κρίσις και η κατάκρισις. Και όταν πάμε ενώπιον του Θεού να κριθούμε, να μην δούμε το φως της Αναστάσεως γιατί δεν εσυμπονέσαμε, γιατί δεν προσευχηθήκαμε, γιατί δεν εγονατίσαμε, γιατί δεν εκλάψαμε για έναν πονεμένον εξηρτημένον αδερφό μας.

Να το έχομεν έγνοια αυτό. Μη βολευόμεθα στο ότι νηστέυουμε, το ότι προσευχόμεθα σταις τυπικές μας προσευχές, στο ότι πηγαίνουμε κάποτε κάποτε Λειτουργία ή και κάθε Κυριακή. Σήμερα πολλοί άνθρωποι έχουν μεγάλο πόνο και δεν είναι την κρίση μας που θέλουν και τοσούτον μάλλον την κατάκρισή μας. Είναι την προσευχή μας, αλλά η προσευχή για να ακουστεί χρειάζεται συμπόνια. Όποιος δεν συμπονά δεν μπορεί να προσευχηθεί. Καλύτερα να σιωπά και να μην κατακρίνει. Και αυτό αρετή είναι, μικρή. Μεγάλη αρετή είναι να σιωπάς και να ακροάσαι τον πόνο και να συμπονάς. Να γονατάς και να προσεύχεσαι στην Θεοτόκον της Απολυτρώσεως. Στην Θεοτόκον την Μητέραν του Φωτός, την Μητέραν της Αναστάσεως. Αυτήν που είχε και έχει πλήρην Θεογνωσίαν. Που μετέχει αυτού του Φωτός που είναι γεμάτο πληροφορίες. Κι εμείς έχομεν τόση μυωπία που δεν βλέπομεν πέρα από την μύτη μας.

Ο Θεός να μας δώσει ταπείνωση και συμπόνοια δια της Θεοτόκου και να μας λυτρώσει από το εγώ μας και τις κακίες μας.

ΓΕΡΟΝΤΙΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ: "ΕΜΕΙΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΕΝΗ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ".

Σήμερα ήρθε ένας κύριος πού μόλις μπήκε μέσα στο Μοναστήρι, είπα: 

«Αύτός ό άνθρωπος κάτι καλό έχει μέσα στήν ψυχή του». 

Δέν ξέρω, μιά αλλοίωσι ήρθε μέσα στήν ψυχή μου. Είχε ένα προσωπάκι πού έλαμπε. Πριν έρθη στο αρχονταρίκι, μιλούσα μέ λαϊκούς γιά τήν προσευχή, τί δύναμι έχει ή προσευχή καί τί σοβαρό είναι όταν ό άνθρωπος προσέχη στο θέμα τής ψυχής.

Όχι προσευχή νά τελειώσουμε μόνο τα κομποσχοίνια μας -και αυτό βέβαια τό δέχεται- άλλα να νοιώσουμε τον Δεσπότη μας Χριστό, νά Τον νοιώσουμε στην καρδιά μας, αύτή είναι πραγματική προσευχή.

Καθώς λοιπόν συζητούσαμε τί είναι ή προσευχή, ό άνθρωπος αύτός άκούγοντας προσευχή, μέσα του αλλοιώθηκε. 

Τό πρόσωπό του έλαμψε περισσότερο- είδα σάν μία ακτίνα στο πρόσωπό του, καί μου είπε:

«Γερόντισσα, μπορώ νά σάς μιλήσω;». «Ευχαρίστως, νά μου μιλήσετε», είπα.

«Έγώ ήμουν δέκα χρόνων παιδάκι- ή μητέρα μου ήταν εύσεβεστάτη, πολύ άγια γυναίκα, τέτοια άκρίβεια πού είχε στή ζωή της, σάν νά ήταν μία κατά κόσμον μοναχή. Καί αν δεν ζούσε στο Μοναστήρι, πολιτευόταν σάν νά ήταν μοναχή- τόσο ευλάβεια είχε. 

Καί μου λέει μιά μέρα: 

“Παιδάκι μου, νά πάμε στον Εσπερινό, νά πάμε στήν εκκλησία νά άνάψουμε ένα κεράκι;”.

“Νά πάμε, μαννούλα”.

Αφού φθάσαμε, μόλις μπήκαμε στήν έκκλησία, σάν νά μέ τράβηξε μία δύναμι στο παγκάρι. 

Καί βλέπω μία πανύψηλη μοναχή μέ κάλυμμα πού είχε ένα κόκκινο σταυρό. 

Έγώ Τήν κοίταζα, αύτή μέ κοίταζε- η μητέρα πήγε νά προσκυνήση τις εικόνες.

Κάτι ανεξήγητο μέ τραβούσε νά Τήν κοιτάζω όλο καί περισσότερο. Άμα τό σκεφτώ σαλεύεται ο νους μου. Τέτοια ομορφιά, τέτοια ώραία μορφή, τέτοιο κάλλος, άστραφτε τό πρόσωπό Της- κι έγώ Τήν κοίταζα καί Αύτή μέ κοίταζε καί μου χαμογελούσε καί έγώ Τήν κοίταζα, Τήν κοίταζα καί δεν Τήν χόρταινα. Έλαμπε τό πρόσωπό Της! 

Κι αύτή ή άκτινοβολία πού έλαμπε στο πρόσωπό Της ήρθε στήν καρδιά μου. 

“Μαμά, μαμά, μαμά!”, φώναξα εκείνη τήν ώρα. 

“Τί είναι παιδάκι μου, τί έπαθες;”.

“Μία γυναίκα πού μοιάζει μέ τήν Παναγία κάθεται εδώ στο παγκάρι”. 

Καί μέ ρωτάει: 

«Πού είναι, παιδί μου; Πού είναι, παιδάκι μου;”, δέν τήν έβλεπε ή μητέρα μου. 

“Νά καλέ μαμά, εδώ στο παγκάρι, δέν Τήν βλέπεις; Κοίταξε τί άνάστημα, τί όμορφη πού είναι, πολύ ωραία, λάμπει, μαμά, λάμπει!”.

Η γυναίκα αύτή, μόλις φώναξα, βάδισε σιγά-σιγά, άνοιξε τήν Ωραία Πύλη καί μπήκε μέσα στο Ιερό. Αυτό δέν μπορώ νά τό ξεχάσω, όπου πάω κι όπου σταθώ, αύτό τό πρόσωπο βλέπω μπροστά μου. Κι άπό τότε άρχισα νά κάνω τήν Παράκλησι τής Παναγίας.

Πολύ τήν αγαπώ. Τέτοια αγάπη πού έχω στήν Παναγία, Γερόντισσα, μά δέν λέγεται».

«’Έ, είπα, αφού Τήν αγαπάς νά εύχεσαι καί γιά μένα». 

«Πολύ Τήν άγαπάω. 

Αλήθεια, δέν μπορώ νά σάς τό περιγράφω». 

Καί τού είπα: 

«Αφού τόσο Τήν άγαπάς άντί γιά μία φορά, τρεις φορές τήν ήμέρα νά Τής κάνης Παράκλησι».

«Ναί; μέ ρώτησε, μπορώ;». 

«Πώς δέν μπορείς, τού απάντησα, τρεις φορές τήν ήμέρα Παράκλησι νά κάνης». 

Τί μεγαλείο, τί πίστι πού έχουμε!

Σκεφτείτε, αφού καί τώρα πού είναι μεγάλος άνθρωπος, Τήν βλέπει μπροστά του, μετά από τόσα χρόνια! Δέν μπορεί νά τού φύγη αυτή ή μορφή! Καί λέω, γιά κοίταξε τί κάνει ό Θεός. Τί εμφυτεύτηκε στήν ψυχή αυτού τού άνθρώπου άπό τήν παιδική του ήλικία. Κι όταν τά διηγείτο άστραφτε τό πρόσωπό του, κι έβλεπες τό θειο χορτασμό στήν καρδιά του.

Έμεινα άναλογιζομένη τί μπορεί νά συναντήση κανείς σ’ ένα κοσμικό άνθρωπο! Τα ματάκια του μέσα δάκρυζαν αφού μου ήρθε μέσα στην ψυχή μου ένα άλλο πράγμα- τόσο πολύ άντανάκλασε ή Χάρις τής Παναγίας μέσα στήν ψυχή μου.

Τόση ευλάβεια αίσθάνθηκα, τόσο πολύ αλλοιώθηκα, πού, κατά κάποιον τρόπο, ή ψυχή μου ήθελε νά τον άγκαλιάση. Και ήθελα νά καταλήξω, τί ωραίο πράγμα ή Κυρία Θεοτόκος νά παρουσιάζεται σέ ώρισμένους άνθρώπους, γιά νά μάς δείξη τά μεγαλεία πού έχει ετοιμάσει ό Θεός στον ούρανό καί τήν άγάπη πού έχει προς έμάς!  Τί σπουδαίο, πολύ σπουδαίο!

Γερόντισσα Μακρίνα Βασιλοπούλου

ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: "Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΛΥΚΥΤΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΛΥΚΥΤΕΡΟ ΟΝΟΜΑ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΑΣ!"

 Aν ήξεραν οι άνθρωποι τι είναι η Παναγία στη σωτηρία τους και γενικότερα στη ζωή τους, είτε έπιναν νερό, είτε περπατούσαν, είτε ο,τιδήποτε άλλο έκαναν, θα τα έκαναν στο όνομα της Παναγίας.

Είναι το γλυκύτερο πρόσωπο και το γλυκύτερο όνομα, όπως και αυτό της Mάνας μας!

Βλέπετε ό,τι και να μας συμβεί, ”μάνα μου” θα πούμε, δεν λέμε ”πατέρα μου”.

Όπως και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές δεν λέμε ”Χριστέ μου” αλλά ”Παναγία μου”, ακόμα και άνθρωποι που μέχρι χθες την βλασφημούσαν.

Είναι συνυφασμένη η Παναγία με το είναι μας. Έχουμε σαρκική μητέρα αλλά έχουμε και πνευματική μητέρα!

Όμως δεν χρησιμοποιούμε το όνομα της Παναγίας όσο πρέπει..

Στο σημείο αυτό, ωραία λειτουργούν οι Αγιορείτες Πατέρες. Ό,τι να τους πεις θα πούνε: ”αν θέλει η Παναγία, αν μας ξημερώσει η Παναγία, αν, αν…” δηλ. είναι περισσότερο Παναγιολάτρες παρά Χριστολάτρες!

Βέβαια δεν παρεξηγείται ο Κύριος διότι όποια λατρεία και τιμή δίδεται στην Μητέρα Του αντανακλάται στο πρόσωπό Του διότι ο Χριστός είναι Εκείνος που της έδωσε αυτή την αίγλη, που της έδωσε αυτή τη δύναμη, που της έδωσε αυτή την αξία!

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας