ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΟΝΟΝ ΕΙΝΑΙ, Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Μια θρησκεία μόνον είναι, η Ορθόδοξος Χριστιανική Θρησκεία. Και το πνεύμα αυτό το ορθόδοξον είναι το αληθές. Τα άλλα πνεύματα, είναι πνεύματα πλάνης και οι διδασκαλίες είναι μπερδεμένες.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΑ, ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία. Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Η σχέση μας με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι λαχτάρα του θείου. Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά..
Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτ’ άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει Χριστός. Ζεις στα άστρα, στο άπειρο, στον ουρανό με τους αγγέλους, με τους αγίους, στη γη με τους ανθρώπους, με τα φυτά, με τα ζώα, με όλους, με όλα. Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε πίεση, ούτε άγχος, ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση. Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει… Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. 

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΠΙΔΟΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Το μεγάλο φάρμακο είναι να επιδοθεί κανείς στην λατρεία του Χριστού. Όλα θεραπεύονται. Όλα λειτουργούν κανονικά. Η αγάπη του Θεού όλα τα μεταβάλλει, τα μεταποιεί, τα αγιάζει, τα διορθώνει, τα αλλάζει, τα μεταστοιχειώνει. 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ!

Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος: Η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός· η άσκηση χωρίς αγάπη, είναι μια δαιμονική κατάσταση -όπως το επισημαίνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας.
Έρχεται να μας πει, μην ξεγελαστείτε και πείτε «εγώ νηστεύω, είμαι εντάξει». Αλλά, αν αυτή η νηστεία είναι πραγματικά αρεστή στον Θεό -και ακριβώς το περιεχόμενο της νηστείας είναι η νηστεία των παθών μας, η νηστεία του εγωισμού μας, γιατί είναι το μόνο που ουσιαστικά αντιτίθεται στην αγάπη του Θεού και στην αγάπη των ανθρώπων. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΛΟΤΗΤΑ, ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Αν έχει κανείς απλότητα, ταπείνωση, δέχεται την Χάρη του Θεού, νηστεύει ταπεινά και τρέφεται θεϊκά. Τότε έχει θεϊκή δύναμη και πολλή αντοχή σε μεγάλες νηστείες. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΟΤΑΝ ΕΥΤΥΧΟΥΜΕ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Όταν δυστυχούμε είναι φυσικό να πλησιάζουμε το Θεό. Το σπουδαίο και θαυμαστό είναι να μας διακρίνει ευλάβεια όταν ευτυχούμε.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ ΦΙΛΙΕΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Δεν πρέπει να επιδιώκουμε φιλίες, πού μας διευκολύνουν να κερδίσουμε χρήματα ή να απολαύσουμε πλούσια τραπέζια ή να επιτύχουμε ανθρώπινη προστασία, αλλά να αναζητούμε φίλους πού να μπορούν να μας ωφελήσουν πνευματικά, να μας συμβουλέψουν τα πρέποντα, να μας επιπλήξουν, όταν σφάλλουμε, να μας ελέγξουν, όταν πλανόμαστε και να μας βοηθήσουν να πλησιάσουμε τον Θεό. 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΠΟΥ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΜΠΤΗ!

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Σαρακοστή είναι μια χρονική περίοδος που έχει καθοριστεί από την εκκλησία σαν περίοδος νηστείας. Είναι η αρχαιότερη από τις μεγάλες νηστείες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ονομάζεται Τεσσαρακοστή ή Μεγάλη Σαρακοστή γιατί περιλαμβάνει σαράντα ημέρες νηστείας, δηλ. από την Καθαρή Δευτέρα μέχρι και την Παρασκευή πριν το Σάββατο του Λαζάρου, οπότε ακολουθεί η Κυριακή των Βαΐων και η Μεγάλη Βδομάδα.

Πήρε το όνομα της από τον αριθμό σαράντα γιατί αρχικά είχε διάρκεια 40 ημερών. Αργότερα προστέθηκε και η Μεγάλη Εβδομάδα και για αυτό είναι παραπάνω από 40 μέρες.

Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ!

 π. Συμεών Κραγιόπουλος: Το πνεύμα της εποχής…

 

«Δεν βλέπετε; Οι πάντες είναι λαχανιασμένοι, οι πάντες είναι κυριευμένοι από άγχος· κι εκείνοι που έχουν πολλά, κι εκείνοι που έχουν λιγότερα, αλλά θέλουν να αποκτήσουν περισσότερα…»
~ Να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας βοηθήσει να αρχίσουμε να βλέπουμε μέσα από το πνεύμα του, μέσα από το πνεύμα των Πατέρων και των αγίων τα πράγματα, τη ζωή, και όχι μέσα από το κοσμικό πνεύμα. Σήμερα, προπαντός σήμερα, είναι πολύ άσχημη η κατάσταση· πάρα πολύ άσχημη.
 
Αγαπούν τόσο πολύ το χρήμα οι άνθρωποι, αγαπούν τόσο πολύ τα τόσα και τόσα που προσφέρει ο σημερινός πολιτισμός, που εάν, π.χ., έχεις πλυντήριο, έχεις ψυγείο, έχεις τις άλλες ανέσεις που παρέχει ο σημερινός πολιτισμός, νομίζουν ότι αυτό σημαίνει πως ο Θεός σε αγαπά. Εάν τυχόν δεν τα έχεις αυτά, σημαίνει ότι ο Θεός δεν σε αγαπά. Τόσο έχουμε διαστρέψει τα πράγματα, τόσο τα βλέπουμε στραβά και ανάποδα, τόσο τα βλέπουμε λανθασμένα μέσα από το κοσμικό πνεύμα, ώστε έχουμε φθάσει σ’ αυτό το σημείο.
Το πνεύμα που επικρατεί σήμερα είναι αυτό· άνθρωπος πετυχημένος θεωρείται εκείνος ο οποίος βγάζει πολλά χρήματα. Άνθρωπος πετυχημένος θεωρείται εκείνος ο οποίος μεγαλώνει την επιχείρησή του. Άνθρωπος πετυχημένος θεωρείται εκείνος ο οποίος έχει όλες τις σύγχρονες ανέσεις στο σπίτι του. Άνθρωπος πετυχημένος είναι εκείνος ο οποίος φτιάχνει και ξαναφτιάχνει διαμερίσματα, ο οποίος μπορεί και σπουδάζει, ο οποίος μπορεί και παίρνει πολλά πτυχία. Αυτό είναι το πνεύμα της εποχής.
Δεν είναι βέβαια κακό να σπουδάσει κανείς. Μην το πάρετε έτσι. Ούτε είναι κακό να έχει κανείς στο σπίτι του ό,τι χρειάζεται να έχει· αλλά δεν είναι αυτό η ζωή. Δυστυχώς, νομίζουμε ότι αυτό είναι η ζωή. Αυτό το πνεύμα κυριαρχεί σήμερα και έχει κατακλύσει όλες τις καρδιές, όλες τις ψυχές, και μέσα από αυτό το πνεύμα τα βλέπουμε όλα, τα κρίνουμε όλα, τα καταλαβαίνουμε όλα, και έξω από αυτό το πνεύμα δεν μπορούμε να καταλάβουμε τίποτα. Και μπλέξαμε μέσα σ’ αυτή την πλεκτάνη, μέσα σ’ αυτό το οποίο μας πνίγει, μας καταστρέφει, μας οδηγεί στον μηδενισμό.
Δεν βλέπετε; Οι πάντες είναι λαχανιασμένοι, οι πάντες είναι κυριευμένοι από άγχος· κι εκείνοι που έχουν πολλά, κι εκείνοι που έχουν λιγότερα, αλλά θέλουν να αποκτήσουν περισσότερα. Βλέπετε κανέναν άνθρωπο που να μην είναι έτσι; Είναι θανατηφόρο το πνεύμα αυτό, και χρειάζεται οι χριστιανοί να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να επηρεασθεί. Οι άλλοι τουλάχιστον δικαιολογούνται, και μπορεί να βρουν κάποιο έλεος από τον Θεό. Εμείς όμως, που υποτίθεται ότι διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, ότι γνωρίζουμε την Αγία Γραφή, ότι γνωρίζουμε τη ζωή των Πατέρων, τη ζωή των αγίων, που υποτίθεται ότι τα γνωρίζουμε όλα αυτά, δεν δικαιολογούμαστε να επηρεαζόμαστε τόσο πολύ από το κοσμικό πνεύμα, το πνεύμα της εποχής, και αυτό να μας άγει και να μας φέρει και μέσα εκεί να πνιγόμαστε. Δεν δικαιολογούμαστε. Είναι μωρία αυτό, είναι ανοησία, και μόνο γι’ αυτό ο Θεός θα μας αποδοκιμάσει.
 
«Δύο και πονηρά εποίησεν ο πρωτότοκος υιός μου Ισραήλ· εμέ εγκατέλιπε, πηγήν ύδατος ζωής, και ώρυξεν εαυτώ φρέαρ συντετριμμένον», λέει ένα τροπάριο του όρθρου της Μεγάλης Παρασκευής, παίρνοντας τα λόγια από την Παλαιά Διαθήκη (Ιερ. 2:13). Είναι το παράπονο του Θεού. «Δύο φοβερά πράγματα», λέει ο Θεός, «έκανε ο Ισραήλ· εγκατέλειψε εμένα, που είμαι η πηγή της ζωής, που είμαι η πηγή του νερού που δίνει ζωή, και τι πήγε και έκανε; Δεν είναι ότι εγκατέλειψε εμένα, αλλά πήγε και άνοιξε «φρέαρ συντετριμμένον», πηγάδι κατεστραμμένο!» Μπορείς να πάρεις νερό από ένα τέτοιο πηγάδι; Μπορείς να κουβαλήσεις νερό με το κόσκινο; Αυτό εννοεί με τη φράση «φρέαρ συντετριμμένον»· άνοιξαν πηγάδι, αλλά αφού είναι κατεστραμμένο, φεύγει το νερό, και ούτε στάλα δεν θα μπορέσεις να πιείς. Ένα τέτοιο πράγμα έπαθε ο άνθρωπος σήμερα, μολονότι φαίνεται ότι το πηγάδι του κόσμου, του κοσμικού αυτού πνεύματος, έχει, και τι δεν έχει! Είναι όμως ένα κατεστραμμένο πηγάδι.
Αφήσαμε λοιπόν το πνεύμα της ζωής, το Πνεύμα του Θεού, την πηγή που είναι ο Θεός, το αφήσαμε αυτό, το οποίο ο Θεός μας το έδωσε πλούσια, και το έχουμε μέσα στην Αγία Γραφή, μέσα στην Εκκλησία, και επηρεασθήκαμε από το πνεύμα της εποχής. Αφήσαμε τον Θεό και όλοι τρέχουμε αγκομαχώντας να βρούμε στο πνεύμα της εποχής τη λύτρωση, την άνεση, την ανάπαυση, τη χαρά.
 
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Ο άνθρωπος του Θεού», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2002, σελ. 42 -Σημεία των Καιρών