ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΑΓΑΠΗ, ΩΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΜΑΣ

Η αγάπη, ως θεραπεία της παραβατικότητας των νέων μας
Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

Παρατηρώντας κάποιος όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό ανάμεσα στους νέους, αισθάνεται ότι πρόκειται για μια αφηνιασμένη ομάδα παιδιών, των οποίων ο εσωτερικός κόσμος είναι κενός. Αυτή η έλλειψη, μάλιστα, είναι εκείνη που τους ωθεί να επιδίδονται σε βίαιες και επιθετικές ενέργειες, δηλώνοντας, έτσι, την έντονη διαμαρτυρία τους για την ελλειπτική αγωγή και ανατροφή τους. Η εικόνα που παρουσιάζουν τον τελευταίο καιρό είναι εφιαλτική. Το μίσος, η σκληρή επιθετικότητα, οι συναντήσεις και οι ενέδρες εκδίκησης, βίας και εγκληματικότητας δείχνουν μια απογοητευτική εικόνα του συγκεκριμένου τμήματος των νέων μας, που δεν καθιστούν περήφανο κανένα γονέα ή δάσκαλο. Δυστυχώς, μέσα στο 2024, έχουμε 9.000 περιστατικά βίας ανηλίκων στη Χώρα μας, αριθμός που φανερώνει τη νεανική παραβατικότητα να παρουσιάζει αύξηση κατά 47%, σε σύγκριση με το 2023. Η βία των ανηλίκων, συνεπώς, γιγαντώνεται όσο γιγαντώνονται τα κενά της ελλειπτικής ανατροφής και αγωγής τους στην οικογένεια και στο σχολείο. Είναι σαφές ότι πολλοί από τους νέους μας, στον εξοπλισμό της αγωγής που έχουν δεχθεί δεν φαίνεται να διαθέτουν τις αντιστάσεις που απαιτούνται, προκειμένου να είναι σε θέση να χειριστούν, ψύχραιμα και με σύνεση, δύσκολες ή επώδυνες καταστάσεις, με αποτέλεσμα να επιδίδονται σε συμπεριφορές που έχουν μάθει από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο. Η αυξητική τάση, μάλιστα, των περιστατικών βίας των νέων μας αποδεικνύει ότι δεν είναι η οικονομία  το σπουδαιότερο και μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, αλλά η ανήλικη εγκληματικότητα.

Ωστόσο, αν και η κοινή λογική θεωρεί πως είναι προτιμότερο το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν, οι προσπάθειες αντιμετώπισης της ανήλικης εγκληματικότητας προσανατολίζονται όχι τόσο προς την κατεύθυνση των παιδαγωγικών και προληπτικών μέσων όσο των κατασταλτικών και πειθαρχικών. Όμως, όσο και να προσπαθούν οι γονείς και οι δάσκαλοι να αντιμετωπίσουν, με λάθος τρόπους, τα προβλήματα των παιδιών τους, η προσπάθειά τους να είναι αληθινοί γονείς και δάσκαλοι είναι αναποτελεσματική.

Τι απουσιάζει στην ανατροφή ή την αγωγή που προσφέρουν στα παιδιά; Το πρώτο που θα έπρεπε να σκεφτούν είναι να προβληματιστούν, αν τα πρότυπα αγωγής που προσφέρουν στα παιδιά τους, είναι εκείνα που τα ίδια έχουν ανάγκη ή αν καλύπτουν «τα κενά που ζητούν πλήρωση», όπως σημειώνει ο Οδ. Ελύτη.

Το δεύτερο που θα μπορούσαν να σκεφτούν είναι αν κάνουν λογισμούς αυτοκριτικής, μήπως η επιθετική συμπεριφορά των νέων εκφράζει σε κάποιο βαθμό, την ψυχική τους αγανάκτηση και αντίδραση για τα ψυχικά κενά, που έχουν από τη στροφή του ενδιαφέροντος των γονέων και των παιδαγωγών σε προτεραιότητες που δεν καλύπτουν τις πραγματικές τους ανάγκες.

Η δική μας θέση, την οποία επανειλημμένως έχουμε διατυπώσει, είναι ότι η κύρια αιτία της παραβατικής συμπεριφοράς αυτής της μερίδας των νέων μας είναι το κενό της αληθινής αγάπης και αγωγής που έχουν μέσα τους. Η έλλειψη αυτή προκαλεί τη βίαιη και βροντερή διαμαρτυρία των παιδιών, τα οποία έχουν επιλέξει έναν τρόπο να εκτονώνονται και αυτός είναι η αγριότητα και η βιαιότητα που παρατηρείται στις μεταξύ τους σχέσεις. Δυστυχώς είναι καταγεγραμμένο μέσω ερευνών, ότι κατά τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον των γονέων και των δασκάλων για τα παιδιά προσανατολίστηκε προς ό, τι ζητάει ο σύγχρονος και παγκοσμιοποιημένος κόσμος, δηλαδή η μελλοντική οικονομική κατάσταση και η υλιστική ευημερία τους και περιορίστηκε μονομερώς στις επαγγελματικές γνώσεις και σε προσόντα που θα τους προσδίδουν και θα τους πραγματοποιούν  τα όνειρα και τα οράματά τους γι’ αυτά, αγνοώντας ή υποτιμώντας, πνευματικές αρετές, όπως η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η αλληλεγγύη, που αποτελούν υπαρξιακά στοιχεία πληρότητας της ψυχής και προϋποθέσεις για μια αληθινή κοινωνία με τους άλλους.

Ποιο είναι το παράδοξο για τον πνευματικό εξοπλισμό που λείπει από τα παιδιά; Το γεγονός ότι τα παιδιά τους οι γονείς τα έχουν βαπτίσει ορθόδοξους Χριστιανούς, αλλά ξέχασαν να τα αναθρέψουν, όπως λέει ο Απ. Παύλος «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» οι δε δάσκαλοι στο σχολείο κάνουν ό, τι μπορούν για να μην τους αναπτύσσουν καν ή να τους αναπτύσσουν πλημμελώς, την ορθόδοξη χριστιανική τους συνείδηση.

Ωστόσο, αν δεν αμελούσαν οι γονείς και οι δάσκαλοι την αγωγή τους στο πλαίσιο της  ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως, τα παιδιά θα είχαν πάντοτε μέσα τους την πίστη στον αληθινό Θεό, ως πηγή όλων των αρετών που χαριτώνουν και γεμίζουν την ψυχή με γαλήνη και πραότητα. Ο ο ίδιος ο Θεός είναι Θεός αγάπης, που χορηγεί στον άνθρωπο, ως πνευματική δωρεά,  την αγάπη Του και τον καλεί «σε οικιοθελή ανταπόκριση».

Η βίωση και η άσκηση της αγάπης είναι εκείνη που απορρίπτει το μίσος και κάθε εχθρική σκέψη ή πράξη έναντι των άλλων. Πολλοί ειδικοί παιδαγωγοί ισχυρίζονται ότι η αγάπη και η στοργή δημιουργούν ανθρώπους ισορροπημένους και δημιουργικούς και ότι εκείνος που αγαπιέται «νιώθει ασφάλεια και ηρεμία» αλλά και πνευματική έμπνευση και τάση να αγαπά. Αντίθετα, η στέρηση αυτών των θετικών και ενάρετων αισθημάτων δημιουργεί ανθρώπους, που υστερούν σε πνευματικότητα και σε συναισθηματισμό. Είναι εξαιρετικά σημαντική, η διαπίστωση πολλών ψυχολόγων ότι η αγάπη είναι καρπός ψυχικής συγκροτήσεως, εσωτερικής ελευθερίας, ηθικής και πνευματικής ολοκληρώσεως της ανθρώπινης ύπαρξης. Η καλλιέργεια και η ανάπτυξη της αγάπης, συνεπώς, αποτελεί ένα πρότυπο ζωής, που ενδυναμώνεται και εμπεδώνεται εντός της οικογένειας και του σχολείου.

Είναι βέβαιο ότι όσοι από τους νέους στερούνται την αγάπη αποτελούν θύματα ελλειπτικής αγωγής, με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι ίδιοι να αναπτύσσουν σχέσεις αγάπης, φιλίας και συναδελφικότητας με τους συνομηλίκους τους. Ψάχνοντας κάποιος, πίσω από την επιθετικότητα και τις επιδόσεις βίας και έχθρας των νέων, μπορεί να βρει ελλειπτικούς, σε αγωγή και μόρφωση, γονείς και δασκάλους, ως προς την προσφορά του προτύπου της αληθινής αγάπης, προσφορά, που μόνον οι γονείς και οι δάσκαλοι μπορούν να πετύχουν, αν οι ίδιοι είναι αληθινά πρότυπα. Είναι βέβαιο, επομένως ότι η στροφή των νέων της χώρας μας προς τη μεταξύ τους βία και εγκληματικότητα, αποτελεί ένα καμπανάκι για όσους έχουν την ευθύνη καθοδήγησης και νουθεσίας τους και ότι η τάση αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από αντίδραση για όλα όσα στερήθηκαν και δεν έλαβαν.

Προσεγγίζοντας, την παράδοση της ορθόδοξης χριστιανικής αγωγής, διαπιστώνουμε ότι η αγάπη έχει οντολογικό χαρακτήρα, επειδή δεν είναι μια κανονιστική αρχή, αλλά το ίδιο το πρόσωπο του Θεού. Εφόσον, όμως, ο Θεός είναι αγάπη, αυτός που έχει και γνωρίζει τον Θεό και ζει στο πλαίσιο του θελήματός Του,  έχει και την αγάπη. Αντίθετα, «ο μη αγαπών ουκ έγνω τον Θεόν, ότι ο Θεός αγάπη εστι»  (Α’ Ιω. 4, 8).

Όπως η αγάπη του Θεού εκφράζεται διαρκώς προς τους ανθρώπους, έτσι και η αγάπη των ανθρώπων προς τους συνανθρώπους, ως οντολογική κατάσταση που είναι, έχει ανάγκη έκφρασης. Γι’ αυτό η αγάπη συνδέεται και με άλλες αρετές, που εκ Θεού έχει ο άνθρωπος, όπως είναι η ειρήνη, η ταπείνωση (κένωση), η αυταπάρνηση, η ανιδιοτέλεια, η πραότητα, η υπομονή, η εγκράτεια και όλες οι άλλες αρετές, που τροφοδοτούν το αγαπητικό και δημιουργικό άνοιγμα του εαυτού στους άλλους. Με αυτές τις αρετές μπορεί να κινηθεί και να πλησιάσει ο κάθε νέος τον συνομήλικο,  να τον προσλάβει και να τον χωρέσει στον εαυτό του, χωρίς φυσικά να θέλει να τον αφομοιώσει ή να τον απορροφήσει.

Ο άνθρωπος, άλλωστε,  δημιουργήθηκε από τον Θεό για να είναι κοινωνικό ον και να μην είναι κλεισμένος στο ατομικό του εγώ, καταντώντας «ακίνητος και κλειστός». Αυτό σημαίνει ότι μαθαίνει να αγαπά τον συνάνθρωπο, όχι όπως θέλει ο ίδιος, αλλά με την αληθινή και ανιδιοτελή αγάπη που δέχεται, ως χαρισματική ενέργεια του Θεού.Παρατηρούμε ότι κάποιοι/ες από του/τις νέους/ες μας οργανώνουν επιθέσεις για να εκδικηθούν κάποιους/ες για τα μάτια κάποιου/ας. Αυτό σημαίνει ότι τους λείπει η αληθινή αγάπη και διακατέχονται από εγωιστική, ιδιοτελή, ιδιοκτησιακή και υπολογιστική αγάπη, που είναι ξένη προς το θέλημα του Θεού και δεν εκφράζει τον σκοπό και τον προορισμό του ανθρώπου επί της γης.

Με βάση τα παραπάνω, είναι σαφές ότι η σύγχρονη βία και επιθετικότητα, που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό σε μια μερίδα νέων της Πατρίδας μας, αλλοιώνοντας και ασχημίζοντας την εικόνα όλων, συνολικά, των νέων, φανερώνει την ανυπαρξία και το ψυχικό έλλειμμα της αρετής της αγάπης στη ζωή τους, έλλειμμα που προσφέρει χώρο και έδαφος για εγκατάσταση μέσα τους της κακίας, του μίσους, της εκδίκησης, της αυτοδικίας, της επιθετικότητας, της βίας, της εγκληματικότητας.

Ευχή όλων μας είναι να επανέλθει στην ανατροφή και στην αγωγή και, εν τέλει, στη ζωή των νέων μας η αγάπη και όλες οι πνευματικές αρετές, όχι μόνον για να μπορούν να ατενίζουν, με αισιοδοξία το προσωπικό και συλλογικό τους μέλλον, αλλά και για να προοδεύουν πνευματικά, αφού η αγάπη και η φιλανθρωπία αποτελούν βασική οδό ζωής, που οδηγεί στον αιώνιο προορισμό τους, κοντά στον Θεό και Δημιουργό τους. 

 thriskeftika.blogspot.com

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: Ο ΘΕΡΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΣ, ΟΙ ΕΡΓΑΤΑΙ ΟΛΙΓΟΙ!

Ὁ θερισμὸς πολύς, οἱ ἐργάται ὀλίγοι
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση  

Οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ εἶναι εὐαίσθητοι καὶ σπλαγχνικοὶ ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ποίμνιό τους, τὸ ὁποῖο ἄλλοτε εἶναι κοντὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ἄλλοτε μακριά. Ὑπάρχει πάντα μεγάλη ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποι νὰ δέχονται τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προπαντὸς νὰ τὸν τηροῦν. Ὅμως λείπουν οἱ ἀποτελεσματικοὶ κληρικοί. Ἰσχύει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἡ διαπίστωση τοῦ Κυρίου ὅτι «ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι» (Ματθ. θ΄ 37).

  Οἱ Μητροπολίτες γνωρίζουν τὸ μεγάλο πρόβλημα καὶ προσπαθοῦν, στὴν ἀπελπισία τους, νὰ τὸ λύσουν, χειροτονώντας κληρικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ ἱεραποστολικὸ ζῆλο. Οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ δὲν πρόκειται νὰ θερίσουν. Ἀντίθετα, θὰ κάψουν τοὺς καρποὺς μὲ τὴ διαγωγή τους! Δὲν φτάνει νὰ γνωρίζεις τὸ πρόβλημα, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ τὸ λύσεις, χωρὶς ἀπερισκεψίες καὶ ἐπιπολαιότητες.

  Ὁ κληρικὸς πρέπει νὰ πονάει γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ποιμνίου του. Καὶ γιὰ τοὺς τακτικὰ ἐκκλησιαζόμενους καὶ γιὰ τοὺς ἀδιάφορους, ποὺ ἐμφανίζονται στὸ ναὸ μόνο μία- δύο φορὲς τὸ χρόνο καὶ μερικοὶ ποτέ. Ὅλοι ὅμως εἶναι τὸ ποίμνιό του.

  Στὶς μικρὲς καὶ ὀλιγάνθρωπες ἐνορίες ὁ κληρικὸς εὔκολα ἀδιαφορεῖ, γιατί χάνει τὴν ἐλπίδα τῆς ἐπιτυχίας. Στὶς μεγάλες ἐνορίες ἐπίσης ὁ κληρικὸς βλέπει στὸ ναὸ μερικὲς δεκάδες ἢ καὶ κάτι παραπάνω ἀνθρώπους καὶ αἰσθάνεται ἄνετα, χωρὶς νὰ ἀνησυχεῖ. Ἂν ὅμως ἀναλογιστεῖ ὅτι στὴν ἐνορία του ἀνήκουν εἴκοσι καὶ τριάντα χιλιάδες ἄνθρωποι, ποὺ βρίσκονται μονίμως μακριὰ ἀπὸ τὸν ἐνοριακὸ ναό, πρέπει νὰ ἀλλάξει τὴν ποιμαντική του τακτικὴ καὶ νὰ ἀνησυχεῖ συνεχῶς γιὰ τὴν κατάσταση τοῦ ποιμνίου του.

  Οἱ ἄξιοι θεριστὲς λείπουν. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητευόμαστε. Μπορεῖ νὰ εἶναι λίγοι καὶ ἀφανεῖς, ἀλλὰ ἐπιτελοῦν τὸ ἔργο τους. Ἰσχύει πάντα ὅτι ἕνας ἐνάρετος κληρικὸς πετυχαίνει περισσότερο ἀπὸ ὅσα πετυχαίνουν δεκάδες ἐπαγγελματίες συνάδελφοί του.

  Τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Μητροπολιτῶν πρωτίστως πρέπει νὰ στρέφεται στὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τῶν κληρικῶν τους, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν ἱερή τους ἀποστολή. Αὐτό, βέβαια, δὲν γίνεται μὲ μερικὲς τυποποιημένες ἐγκυκλίους καὶ συνάξεις ὅπου τὰ θέματα, ποὺ συζητοῦνται εἶναι ὑπηρεσιακὰ καὶ μόνο. Εἶναι σπουδαῖο πρᾶγμα οἱ Μητροπολίτες νὰ ἀποτελοῦν τὸ φωτεινὸ παράδειγμα τῆς ταπεινῆς διακονίας, μακριὰ ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, τὸ φοβερὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας καὶ τὴν ἀνικανοποίητη πλεονεξία.

  Ὅταν οἱ κληρικοὶ βλέπουν τὸ συνετὸ καὶ ταπεινὸ μητροπολίτη τους νὰ ἐργάζεται χωρὶς ὑποκριτικὲς ἐκδηλώσεις καὶ δεσποτισμό, οἱ περισσότεροι θὰ ἀνησυχήσουν καὶ θὰ θελήσουν νὰ τὸν μιμηθοῦν. Ἡ παρουσία ἐπίσης διαφόρων ὁσίων γερόντων βοηθάει γενικὰ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, προκειμένου ν’ ἀγαπήσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἔχουμε πολλὰ παραδείγματα καὶ στὴν ἐποχή μας. Εἶναι ὄντως τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ στὸ σύγχρονο κόσμο.

  Τοὺς ἐναρέτους γέροντες, ἀλλὰ καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς κληρικούς, ποὺ ἐργάζονται ἀποδοτικὰ στὴν Ἐκκλησία, μερικοὶ Μητροπολίτες δὲν τοὺς θέλουν κοντά τους, γιατί φοβοῦνται μήπως οἱ ἴδιοι χάσουν τὴν καλὴ φήμη ποὺ ἔχουν ἀποκτήσει μὲ διάφορες μεθοδευμένες ὑποκριτικὲς ἐκδηλώσεις καὶ πράξεις. Οἱ πιστοὶ ὅμως ἔχουν ὀρθόδοξο κριτήριο καὶ τοὺς ἐμπιστεύονται, τρέχουν στὰ ταπεινὰ κελλιά τους καὶ τρέφονται πνευματικὰ μὲ τὶς βιωματικές τους διδαχές. Δὲν βρίσκουν ἀνάπαυση στὰ ὅσα λένε καὶ πράττουν οἱ ἐκκοσμικευμένοι Μητροπολίτες. Τοὺς ἀφήνουν ἀδιάφορους τὰ προγράμματα, τὰ χρήματα, οἱ ἐπιχειρήσεις, οἱ κοσμικοὶ τρόποι προσέγγισης τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἐκσυγχρονισμὸς τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐπιδιώκουν καὶ πολλὰ ἄλλα παράδοξα καὶ ἀντιπαραδοσιακά. Γνωρίζουν οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ ὅτι ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν καμιὰ οὐσιαστικὴ ἀπόδοση. Εἶναι σχέδια καὶ πράξεις ποὺ δὲν ἔχουν πνευματικὸ περιεχόμενο.

  Καθῆκον ἱερὸ ἔχουν οἱ γρηγοροῦντες κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ νὰ προσεύχονται, γιὰ νὰ ἐμφανίσει ὁ οὐράνιος Πατέρας ἄξιους θεριστές, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐργάζονται στὸν ἀγρὸ τῆς Ἐκκλησίας μὲ ζῆλο καὶ ταπείνωση, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς ποικίλες ἀντιδράσεις τῶν συγχρόνων εἰδωλολατρῶν, ποὺ αὐξάνονται διαρκῶς καὶ πολεμοῦν τὴν πίστη στὸ Χριστό. 

Ορθόδοξος Τύπος 

thriskeftika.blogspot.com

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: ΦΥΛΑΞΟΝ ΜΕ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΣ ΛΟΓΟΥ Ή ΕΡΓΟΥ ΨΥΧΟΦΘΟΡΟΥ!

Πρωινή προσευχή Οσίου Σωφρονίου Σαχάρωφ του Έσσεξ
Φύλαξον με από παντός λόγου ή έργου ψυχοφθόρου

Αιώνιε Κύριε, Δημιουργέ των απάντων ο καλέσας με εις την ζωήν ταύτην τη ανεξερευνήτω Σου αγαθότητι· ο δους μοι την Χάριν του Βαπτίσματος και την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος· ο κοσμήσας με τη επιθυμία του αναζητείν Σε, τον μόνον αληθινόν Θεόν, επάκουσον της δεήσεώς μου.

Ο Θεός μου, ουκ έχω ζωήν, φως, χαράν, σοφίαν, δύναμιν άνευ Σου.

Αλλά Συ είπας τοις μαθηταίς Σου: «Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε».

Όθεν τολμώ επικαλείσθαι Σε: Καθάρισόν με από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος.

Δίδαξον με πως δει προσεύχεσθαι.

Ευλόγησον την ημέραν ταύτην ήν εχάρισάς μοι, τω αναξίω δούλω Σου.

Ικάνωσόν με τη δυνάμει της Χάριτός Σου αδιαλείπτως ομιλείν και εργάζεσθαι προς την Σην δόξαν εν πνεύματι καθαρότητος, ταπεινώσεως, υπομονής, αγάπης, ευγενείας, ειρήνης, ανδρείας και σοφίας, επιγινώσκειν αεί την απανταχού παρουσίαν Σου.

Κύριε ο Θεός, δείξόν μοι την οδόν του θελήματός Σου εν τη απείρω Σου αγαθότητι και αξίωσόν με πορεύεσθαι ενώπιόν Σου χωρίς αμαρτίας.

Καρδιογνώστα Κύριε, Συ επιγινώσκεις πάσαν μου ένδειαν, Συ γινώσκεις την τυφλότητα και την άγνοιάν μου, Συ γινώσκεις την αστάθειαν και την διαφθοράν της ψυχής μου.

Αλλ’ ουδ’ ο πόνος ουδ’ η αγωνία η εμή κεκρυμμένα Σοι τυγχάνει. Επάκουσον της δεήσεώς μου και δίδαξόν με τω Πνεύματί Σου τω Αγίω, οδόν εν ή πορεύσομαι.

Μη εγκαταλείψης με, ότι η διεφθαρμένη μου θέλησις οδηγήση με προς άλλας οδούς, αλλά βιαίως επανάγαγέ με προς Σε.

Δος μοι, τη δυνάμει της Σης αγάπης, στερεωθήναι με εις το αγαθόν.

Φύλαξον με από παντός λόγου ή έργου ψυχοφθόρου, από πάσης εσωτερικής και εξωτερικής κινήσεως μη ευαρέστου ενώπιόν Σου και επιβλαβούς δια τον αδελφόν μου.

Δίδαξόν με πώς δει και τι με δει λαλείν.

Εάν το Σον θέλημα εστι του μη αποκριθήναι με δος μοι πνεύμα ειρηναίας σιωπής, αλύπου και ακινδύνου δια τον αδελφόν μου.

Νομοθέτησόν με εν τη τρίβω των εντολών Σου και έως εσχάτης μου αναπνοής μη επιτρέψης παρεκκλίναι με από του Φωτός των προσταγμάτων Σου, έως ότου καταστώσιν ο μοναδικός νόμος πάσης υπάρξεώς μου, προσκαίρου τε και αιωνίου.

Δέομαί Σου ο Θεός ελέησόν με.

Λύτρωσαί με από της θλίψεως και αθλιότητός μου και μη αποκρύψης απ’ εμού την οδόν της σωτηρίας. Εν τη αφροσύνη μου, ο Θεός, περί πολλών και μεγάλων δέομαί Σου, γινώσκων αεί την εμήν κακότητα, την αδυναμίαν και φαυλότητα κράζω Σοι: ελέησόν με.

Μη απορρίψης με από του Προσώπου Σου ένεκεν της αλαζονείας μου.

Δος και αύξησον εν εμοί τω αχρείω την δύναμιν του αγαπάν Σε, κατά τας εντολάς Σου, εξ όλης της καρδίας μου, εξ όλης της ψυχής μου, εξ όλης της διανοίας μου, εξ όλης της ισχύος μου, και δι’ όλου του είναι μου.

Ναι, ο Θεός, δίδαξόν με δικαίαν κρίσιν και γνώσιν τω Πνεύματί Σου τω Αγίω.

Δος μοι του γνώναι την Αλήθειάν Σου προτού με απελθείν εκ της ζωής ταύτης.

Παράτεινον τας ημέρας της ζωής μου έως ότου Σοι προσφέρω μετάνοιαν αληθινήν.

Μη αναγάγης με εν ημίσει ημερών μου μηδέ εν ώ ο εμός νους τετυφλωμένος εστί.

Και όταν ευδοκήσης ελθείν το τέλος της ζωής μου προγνώρισόν μοι τον θάνατον, ίνα η ψυχή μου ετοιμασθή προς συνάντησίν Σου.

Έσο μετ’ εμού, Κύριε, εν εκείνη τη ώρα τη φοβερά και απόδος μοι την αγαλλίασιν του Σωτηρίου Σου.

Καθάρισόν με από παντός αμαρτήματος φανερού και αποκρύφου, από πάσης ανομίας κεκρυμμένης εν εμοί και δώρησόν μοι καλήν απολογίαν ενώπιον του φοβερού βήματός Σου. Ο Θεός, κατά το μέγα έλεός Σου και την άμετρον φιλανθρωπίαν Σου, επάκουσον της δεήσεώς μου.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΙΧΩΣ ΠΙΣΤΗ!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Δε φοβάμαι τη μοναξιά χωρίς ανθρώπους, φοβάμαι τη μοναξιά δίχως πίστη.