ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΣΑΒΒΑΣ: ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

Τά εἴδη τῆς μαγείας
Ἱερ. Σάββας

Τα είδη της μαγείας είναι πάρα πολλά και το καθένα έχει τον αντικειμενικό σκοπό του. Τα βασικά όμως είδη είναι η λευκή μαγεία και η μαύρη μαγεία.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονιστεί ότι και τα δύο βασικά είδη της μαγείας προέρχονται από τον σατανά και έχουν στόχο τον άνθρωπο και την Δημιουργία. Τα παρακλάδια των βασικών ειδών της μαγείας είναι πολλά και το κάθε ένα κάνει κάτι το διαφορετικό.

Τα κυριότερα παρακλάδια της μαγείας είναι:

1. Γητεία, 2. Μελλοντολογία, 3. Επαοιδία, 4. Γοητεία, 5. Οιωνοσκοπεία, 6.Φαρμακεία, 7. Δαιμονικά Φυλακτά, 8. Νεφοδιωκτική, 9. Νεκρομαντεία, 10. Υποχθονιωτική ή Αντικειμενοποιητική.
Το χειρότερο από τα ανωτέρω είδη είναι αυτό της " αντικειμενοποιητικής" το οποίο μάλιστα είναι καί ευρέως διαδεδομένο στην Ελλάδα.

1. ΓΗΤΕΙΑ: Οι μάγοι που ασχολούνται με αυτό το είδος της μαγείας ονομάζονται γητευτές. Γνωρίζουν μυστικές δαιμονικές επικλήσεις τις οποίες ανακατεύουν με διάφορους ψαλμούς του Δαυίδ διαβάζοντάς τους αντίστροφα. Κατά την διάρκεια των επικλήσεων χασμουριούνται συνεχώς και ενίοτε τα μάτια τους κοκκινίζουν.
Μερικές φορές μέσα στις ακατανόητες για τους προστρεχάμενους σε αυτούς επικλήσεις τους, ανακατεύουν ονόματα Αγίων του Χριστού και της Παναγίας. Πριν όμως από την εκφώνηση κάποιου ονόματος Αγίου ή του Χριστού ή της Παναγίας υπάρχει μια ακαταλαβίστικη έκφραση που είναι βρισιά ή χλευασμός. 

2. ΜΕΛΛΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ή ΜΑΝΤΕΙΑ: Αυτοί που ασχολούνται με αυτό το είδος της μαγείας ονομάζονται μελλοντολόγοι ή μάντεις. Αυτοί έχουν στην σκοτεινή υπηρεσία τους ένα τελώνιο που είναι δαίμονας κατώτερης βαθμίδας ή ένα δαίμονα μεσαίας βαθμίδας. Βλέποντας λοιπόν την παλάμη κάποιου ανθρώπου ή το φλυτζάνι ενός καταναλωμένου καφέ ή τα χαρτιά της τράπουλας καλούν το υπηρετούν δαιμόνιο και μαζί προσπαθούν να προβλέψουν το μέλλον.
Επειδή όμως τα δαιμόνια γνωρίζουν μόνο το παρόν και όχι το μέλλον και επειδή είναι ταγμένα να υπηρετούν τον μάγο για να λέει τα μέλλοντα τι κάνουν τα πονηρά: Εισέρχονται στο υποσυνείδητο του πελάτη του μάγου από όπου αντλούν διάφορες πληροφορίες, τις συγκρίνουν και κατά προσέγγιση δίνουν πληροφορίες στον μάγο για τον πελάτη.

3. ΕΠΑΟΙΔΙΑ: Οι ενασχολούμενοι με αυτό το είδος της μαγείας ονομάζονται επαοιδοί. Οι κατέχοντες την μαγική τέχνη της επαοιδίας χρησιμοποιούν διάφορες μαγικές ωδές (άσματα) μέσο των οποίων καλούν τους δαίμονες προς επιτέλεση καταχθόνιων σκοπών. Με τη βοήθεια των καλουμένων δαιμόνων προκαλούν το φόβο στους ανθρώπους, δένουν τα αγρίμια για να μην κατασπαράζουν τα κατοικίδια, προκαλούν συμφορές στα ανδρόγυνα, δαιμονίζουν τους ανθρώπους και τους στέλνουν στα ψυχιατρεία και τέλος προξενούν καταστροφές στα σπαρτά (ξεραίνουν τα φυτά).

4. ΓΟΗΤΕΙΑ: Όσοι ασχολούνται με αυτό το είδος της μαγείας ονομάζονται γόητες. Αυτοί χρησιμοποιώντας επικλητικούς θρήνους μαζί με άναρθρες κραυγές, κυρίως πάνω σε τάφους και μετά την δωδεκάτη νυκτερινή, καλούν τους δαίμονες για να επιφέρουν στους ανθρώπους ανίατες αρρώστιες. Πολλές φορές με τα τελετουργικά τους βασανίζουν τις ψυχές των νεκρών, ενώ παράλληλα δεν διστάζουν να μαγαρίσουν ιερούς χώρους.
Παίρνουν χώμα από τάφους και οστά από τα οστεοφυλάκια τα οποία κονιορτοποιούν, τα ανακατεύουν και τα ρίχνουν στο κατώφλι αυτού που θέλουν να προξενήσουν ζημία. Πολλές φορές ανακατεύουν τα χώματα του τάφου με βρομόνερα από βυρσοδεψεία ή με λάδι που παίρνουν από τα κανδήλια των τάφων και έπειτα ραντίζουν τα κατώφλια αυτών που θέλουν να βλάψουν.

5. ΟΙΩΝΟΣΚΟΠΙΑ: Αυτοί που ασχολούνται με αυτό το είδος της μαγείας ονομάζονται οιωνιστές ή οιωνοσκόποι. Κατά την αρχαιότητα ο οιωνός ήταν ένα μαντικό όρνεο που από την πτήση του ή τις κραυγές του οι αρχαίοι Έλληνες μάντευαν το μέλλον. Σήμερα η λέξη οιωνός σημαίνει προφητικό σημάδι.
Οι οιωνοσκόποι λοιπόν προσπαθούν να μαντέψουν το μέλλον από διάφορα σημάδια που παρατηρούν όπως π.χ. ανάλογα με το πέταγμα των πουλιών λένε θα βρέξει ή δεν θα βρέξει. Παράλληλα πολλοί άνθρωποι οι αποκαλούμενοι προληπτικοί, πιστεύουν πως θα τους συμβούν διάφορες καταστάσεις ανάλογες με τους οιωνούς που θα συναντήσουν. Έτσι ορισμένοι όταν δούνε να περνάει από μπροστά τους μαύρη γάτα πιστεύουν πως θα τους συμβεί κάποιο κακό.
Άλλοι όταν συναντήσουν κάποιον άνθρωπο που τον θεωρούν γρουσούζη πιστεύουν πως θα τους βρει κάποια κακοτυχία. Όλα αυτά όμως είναι προλήψεις και τίποτα περισσότερο. Ελάχιστοι έχουν μείνει που συνεργάζονται με δαίμονες προσπαθώντας να ανιχνεύσουν τα μέλλοντα με οιωνούς και αυτά τα άτομα είναι κυρίως αθίγγανες γυναίκες οι οποίες παρατηρώντας τις γραμμές κάποιας παλάμης ανθρώπου προσπαθούν να πούνε τα μέλλοντα.

6. ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ: Αυτό το είδος της μαγείας κάνει κυριολεκτικά θραύση στις μέρες μας και οι ενασχολούμενοι μάγοι ονομάζονται φαρμακοί ή θολωτές. Αυτοί κατασκευάζουν κάποια υγρά χρησιμοποιώντας ακάθαρτα νερά, λάδια από κανδήλια τάφων, περίοδο γυναικών και ανθρώπινα ούρα.
Μουρμουρίζουν διάφορες επικλήσεις προς τον σατανά για να ενεργήσει, ώστε τα κατασκευάσματά τους να έχουν επίδραση στο άτομο που θα τα πιει. Ανάλογα με το κατασκεύασμα και την επίκληση μπορεί να επέλθει ο θάνατος, να σαλευτεί κάποιος, να προκληθεί σφοδρός έρωτας, να επέλθει στείρωση σε ανδρόγυνα και πολλές φορές να χωρίσουν ανδρόγυνα.
Οι κανονικοί μάγοι αυτού του είδους είναι αρκετοί και οι συμφορές που προκαλούν είναι αμέτρητες. Υπάρχει βέβαια και ένας μεγάλος αριθμός που ασχολούνται με την φαρμακεία χωρίς να είναι κανονικοί μάγοι και οι οποίοι χειριζόμενοι κάποια βιβλία που κυκλοφορούν στην αγορά κατασκευάζουν διάφορα σκευάσματα άνευ σημασίας. Αυτοί οι δεύτεροι χαρακτηρίζονται τσαρλατάνοι.

7. ΔΑΙΜΟΝΙΚΑ ΦΥΛΑΚΤΑ: Και αυτό το είδος της μαγείας βρίσκεται σε έξαρση στις μέρες μας, ενώ όσοι ασχολούνται με αυτό το είδος της μαγείας ονομάζονται φυλακτήριοι. Αυτοί γράφουν σε κάποιο χαρτί ή δέρμα μικρού μεγέθους διάφορες δαιμονικές επικλήσεις και σχηματίζουν διάφορα δαιμονικά σύμβολα και κατόπιν τα ράβουν μέσα σε άλλο ύφασμα με μεταξωτή κυρίως κλωστή και τα δίνουν στους ανυποψίαστους για να τους «προστατεύει» ο δαίμονας.
Σε αυτή την κατηγορία κατατάσσονται και αυτοί που κατασκευάζουν ματόχαντρες αλλά και αυτοί που διαβάζουν τα σκόρδα για να κρεμαστούν μετά στους τοίχους για να μην πιάνει το μάτι.

8. ΝΕΦΟΔΙΩΚΤΙΚΗ: Οι ασχολούμενοι με αυτό το είδος της μαγείας ονομάζονται νεφοδιώκτες ή νεφομάντεις. Αυτοί παρατηρούν τις κινήσεις και τα σχήματα των νεφών και βάση αυτών προλέγουν τα μέλλοντα. Επίσης με διάφορες επικλήσεις καλούν τους δαίμονες και προξενούν βροχή ή αποτρέπουν αυτή. Στις μέρες μας αυτό το είδος της μαγείας τείνει να εξαφανιστεί.

9. ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΕΙΑ: Άλλο ένα διαδεδομένο είδος μαγείας στις μέρες μας και οι ενασχολούμενοι με αυτό καλούνται νεκρομάντεις. Υπάρχουν αρκετοί μάγοι που χρησιμοποιούν την νεκρομαντεία σπέρνοντας την πλάνη και τη συμφορά στους ανθρώπους. Οι ανίδεοι πιστεύουν πως οι νεκρομάντεις έρχονται σε επαφή με αγαπημένους τους νεκρούς ενώ στην πραγματικότητα επικοινωνούν με τον διάβολο. Σε αυτή την περίπτωση ο διάβολος παίρνει τη θέση του νεκρού και για να πείσει μιμείται τη φωνή του νεκρού και μιλάει για διάφορα πραγματικά περιστατικά της εγκόσμιας ζωής του νεκρού.
Πολλοί άνθρωποι έχουν πέσει θύματα των νεκρομαντών και έκαναν πράγματα που δήθεν ζητούσαν οι νεκροί τους με αποτέλεσμα να χάσουν την ψυχική τους ηρεμία αλλά πολλές φορές και την περιουσία τους. Δεν θα πρέπει να παραλείψω να τονίσω πως υπάρχουν και πολλοί απατεώνες οι οποίοι με διάφορα τεχνάσματα πείθουν τους αφελείς πως επικοινωνούν με τους νεκρούς αποσπώντας από την αφέλειά τους σημαντικά χρηματικά ποσά.

10. ΥΠΟΧΘΟΝΙΩΤΙΚΗ: Η υποχθονιωτική είναι ένα από τα χειρότερα είδη μαγείας που υπάρχουν. Οι μάγοι που ασχολούνται με αυτό το είδος ονομάζονται υποχθόνιοι ή αντικειμενοποιοί. Η πλειονότητα των κανονικών μάγων που υπάρχουν γνωρίζουν αυτό το είδος της μαγείας μέσο της οποίας προξενούν στους ανθρώπους τις χειρότερες καταστροφές.
Σε αυτό το είδος της μαγείας χρησιμοποιούνται διάφορα αντικείμενα όπως καρφιά, καρφίτσες, σαπούνια, τρίχες, νύχια, διάφορα προσωπικά είδη, κεριά, κομμάτια από ύφασμα, οστά νεκρών, διάφορες σκόνες και ένα πλήθος από άλλα.
Οι μάγοι κατασκευάζουν το αντικείμενο ανάλογα με το αποτέλεσμα που θέλουν να πετύχουν. Οι διαστάσεις του αντικειμένου, όταν πρόκειται για σφαιρικό μέγεθος, έχει διάμετρο από 2cm έως 5cm ή αν έχει μακρόστενο σχήμα οι διαστάσεις του είναι από 3cm x 1,5cm έως 7cm x 2cm ή πολύ ελάχιστα μεγαλύτερο. Το αντικείμενο για να κατασκευαστεί χρειάζονται σαράντα μέρες.
Ο μάγος επί σαράντα μέρες κάνει επικλήσεις στο σατανά και συγχρόνως ονοματίζει το αντικείμενο με το όνομα του ανθρώπου ή των ανθρώπων που θέλει να βλάψει. Μετά κερώνει το αντικείμενο με λειωμένο κερί που έχει πάρει από τάφο. Κατόπιν ρίχνει το αντικείμενο στο χώρο του ατόμου που θέλει να βλάψει σε σημείο που να μη φαίνεται. Τις περισσότερες φορές το θάβει για περισσότερη ασφάλεια. Το αντικείμενο είναι το σημάδι που καλεί το δαίμονα ο οποίος προξενεί τη συμφορά.
Αυτό το είδος της μαγείας είναι πολύ διαδιδόμενο στην Ελλάδα, σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, Βόρειο Αφρική, Τουρκία και Μέση Ανατολή.

Πηγή: Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων
Ἄς νήφουμε καί ἄς ἐξομολογούμαστε- κοινωνοῦμε συνεχῶς ὁπότε τίποτε ἀπό τά εἴδη αὐτά τῆς μαγείας δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψει.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΤΡΕΧΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΨΥΧΗ

 Ο Άγιος Νεκτάριος τρέχει σε κάθε πονεμένη ψυχή 

Παρασκευή έντεκα το πρωί, κινούμαι στην περιοχή των Αθηνών. Ανέβαινα την οδό Μάρνη, όταν μου τηλεφώνησε ένας συνάδελφος, που βρισκόταν στο Αεροδρόμιο.

-Ράνια πού είσαι;

-Στη Μάρνη.

-Ανέβα στο Αεροδρόμιο, έχει πολλή δουλειά.

-Θα ανέβω, σ’ ευχαριστώ. 

Κλείσαμε το τηλέφωνο και σκεφτόμουν ας εύρισκα έναν πελάτη να μην πάω τόσα χιλιόμετρα άδεια. Καθώς ανέβαινα τη λεωφόρο Αλεξάνδρας μία κυρία κρατώντας ένα μεγάλο σακβουαγιάζ μου σηκώνει το χέρι. Σταμάτησα. 

-Μήπως μπορείτε να με πάτε στο Αεροδρόμιο;

-Και βέβαια μπορώ, εσένα έψαχνα να βρω, γλυκιά μου!

Κατέβηκα, φόρτωσα το σακβουαγιάζ και ξεκίνησα. Η κυρία κάθισε δίπλα μου.

-Αχ! Τι ωραίες οι εικόνες σας! μου λέει.

-Ναι! Είναι η οικογένειά μου, τους λατρεύω! της απαντώ.

-Και εγώ πιστεύω πολύ, ιδιαίτερα αγαπώ τον Άγιο Νεκτάριο. 

-Κάποιο θαύμα θα σας έκανε, για να τον πιστεύετε, ε;

-Ακριβώς! Θέλετε να σας πω;

-Ήδη έπρεπε να έχετε ξεκινήσει.

Εδώ η κυρία γέλασε.

-Έχω καρκίνο, μου λέει κοφτά. Μου έχουν αφαιρέσει και τους δύο μαστούς. Από την ημέρα που παντρεύτηκα αρρώστησα, έπαθα βαριά μελαγχολία.

-Γιατί; Δεν έχετε καλό σύζυγο; 

-Αντιθέτως, ο σύζυγος μου είναι πολύ καλός, με προσέχει πάρα πολύ και οικονομικά είμαστε πάρα πολύ καλά.

-Τότε γιατί αρρωστήσατε; 

-Δεν ξέρω! ξαφνικά έπεσα σε μεγάλη μελαγχολία Χωρίς λόγο. Μια γειτόνισσα μού είπε πως πρέπει να μου έχουν κάνει μάγια. «Όμως εγώ δεν έχω εχθρούς», της είπα. «Πιστεύω πως πρέπει να σου τα έχει κάνει η Παναγιώτα, Γιατί ήθελε πολύ τον άνδρα σου». 

Είχαν περάσει τρία χρόνια από την ημέρα του γάμου Και της αρρώστιας μου, όταν αποφάσισα να τα πω στη μητέρα μου. Εκείνη, μόλις τ’ άκουσε, με πήρε και πήγαμε σε έναν παπά. Μου διάβασε ευχή και μου είπε να πάω στην Αίγινα, στον Άγιο Νεκτάριο. Μας έπεφτε πολύ μακριά η Αίγινα από το νησί μου. Όμως ο άνδρας μου επέμενε να πάμε. Και ξεκινήσαμε και οι τρεις μαζί για τον Άγιο Νεκτάριο. 

Όταν φτάσαμε, αφού προσκυνήσαμε και προσευχηθήκαμε, ήθελα να δω την ηγουμένη. Δεν ήξερα γιατί, όμως την ήθελα. Ζητήσαμε από μια μοναχή να μας οδηγήσει σ” εκείνη. Έτσι κι έγινε. Η ηγουμένη μάς δέχθηκε πολύ εγκάρδια, σαν να μας περίμενε. Έβγαλε από την τσέπη της ένα κομποσκοίνι, μου το έδωσε και μου ζήτησε να το φορέσω στο χέρι μου. Το φόρεσα, ενώ η μητέρα μου της εξηγούσε τι έχω. Ξαφνικά σηκώθηκα και τους είπα: 

-Πάμε στο κελί του Αγίου Νεκταρίου, μας περιμένει!

Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω κατευθυνόμενη προς το κελί του Αγίου. Η ηγουμένη με ρώτησε:

-Ξέρεις πού είναι; Έχεις ξανάρθει εδώ;

-Όχι! όμως με καθοδηγεί εκείνος.

Φτάσαμε στο κελί του, μπήκαμε μέσα και εγώ κάθισα στο κρεβατάκι του. Ο Άγιος Νεκτάριος καθόταν δίπλα μου, μου μιλούσε και εγώ του απαντούσα.

-Θέλεις να μου πεις τι λέγατε; 

-Όχι! το μόνο που θα σου πω, είναι πως μου έλεγε να μη φοβάμαι και πως θα γίνω καλά. Από τότε η μελαγχολία που ένιωθα, έφυγε στη θέση της μπήκε η χαρά. Πολύ γρήγορα έμεινα έγκυος και γέννησα ένα αγοράκι, που το ονόμασα Νεκτάριο. Στην πορεία απέκτησα και ένα κοριτσάκι και το ονόμασα Μαρία, το όνομα της Παναγιάς μας. Ύστερα αρρώστησα, έπαθα καρκίνο και, όπως σου είπα, μου αφαίρεσαν και τους δύο μαστούς. Υπέφερα πολύ, όμως ο Άγιος Νεκτάριος ήταν πάντα δίπλα μου. Από τότε έχουν περάσει είκοσι χρόνια. Ποτέ δεν εγκατέλειψα τον Άγιο. Κάθε χρόνο στη γιορτή του είμαστε όλοι εκεί. Η πίστη μου δυνάμωσε τόσο πολύ, που τώρα δεν με νοιάζει, ότι κι αν μου συμβεί. Είμαι έτοιμη να τα αντιμετωπίσω όλα. 

Θέλοντας να δοκιμάσω την πίστη της, έκανα τον συνήγορο του διαβόλου:

-Αν ο Θεός σού πάρει ένα από τα παιδιά σου, τι θα κάνεις; Θα εναντιωθείς απέναντι του; θα λιγοστέψει η πίστη σου;

-Κοίταξε να σου πω. Τα παιδιά μου είναι δικά Του, Εκείνος μου τα έδωσε άμα τα θέλει πίσω, ας τα πάρει. Θα πονέσω πολύ, όμως η πίστη μου είναι ακλόνητη, δεν μπορεί τίποτε και κανείς να την κλονίσει.

-Είσαι σίγουρη γι’ αυτά που λες; 

-Σιγουρότατη! Έχω δει πολλά θαύματα σ’ αυτά τα είκοσι χρόνια. Αυτό που σου είπα, ήταν το πρώτο με τον Άγιο Νεκτάριο. Ακολούθησαν πάρα πολλά. Ο Άγιος είναι συνέχεια δίπλα μου, τον αισθάνομαι πολύ κοντά μου. Και μη νομίζεις πως δεν αγαπώ τα παιδιά μου, επειδή σου είπα ας τα πάρει. Δικά Του είναι, εμένα μου τα έδωσε απλά να Του τα μεγαλώσω. Αλλά καμαρώνω, γιατί Του τα έκανα πολύ καλά παιδιά. Με τη βοήθειά Του βέβαια.

Ειλικρινά χάρηκα πολύ μ’ αυτά που άκουσα και ζήλεψα την πίστη αυτής της γυναίκας! 

Πορφυρία Μοναχή

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΕΜΕΝΟΣ ΣΩΤΗΡΗΣ

 Ο Άγιος Νεκτάριος και ο πονεμένος Σωτήρης

Ήταν ένα δροσερό φθινοπωρινό απόγευμα. Το ηλιοβασίλεμα αρκετά γλυκό σαν αυτά του καλοκαιριού πού δύσκολα ξεχνιούνται όλον τον χρόνο. Μόνο πού τώρα πια, τα ξερά φύλλα της γέρικης λεύκας βρίσκονταν σκόρπια στο μικρό ανηφορικό μονοπάτι, πού οδηγεί στο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής. Οι πρώτες διστακτικές σταγόνες της βροχής μετά από την κάψα του θέρους έμοιαζαν να μην λυπούνται πού πέφτουν τόσο νωρίς, θυμίζοντας ότι μπήκε μια νέα εποχή του χρόνου. Το χώμα άρχισε να υγραίνει, ενώ τα πουλιά, πού απ' ώρα είχαν προαισθανθεί το πρωτοβρόχι, πετούσαν για τελευταία φορά προς την δύση του ηλίου αποχαιρετώντας το καλοκαίρι. Και αυτό με τη σειρά του, τους έγνεφε και τους τραγουδούσε γλυκά ότι θα ξανάρθει. Τα πεύκα μοσχοβολούσαν σαν θυμιατήρια, καθώς ή βροχή, πού όλο και δυνάμωνε, τα δροσόλουζε. Κάπου παράμερα κι ό γερο-πλάτανος, ό κατεργάρης έμοιαζε να ετοιμάζη τα κλωνάρια του -τα «σπαθιά» του- για να παλαίψη με τον άνεμο. Τον δρόμο για το ξωκκλήσι είχε πάρει ένα παλληκάρι. Περπατούσε σαν γέρος παρά τα νειάτα του και ή καρδιά του ήταν τόσο μαύρη απ' την λύπη πού δεν του 'δινε κουράγιο ούτε να κλάψει, θύμιζε καράβι δίχως πανιά πού βολοδέρνεται αδιάκοπα από τα αφρισμένα κύματα της απόγνωσης, έτοιμο να βουλιάξει. Όμως παρά την θλίψη, ό Σωτήρης είχε κάτι πού του δίνε δυνάμεις ν' ανηφορίσει: την ελπίδα. Το γραφικό εκκλησάκι εκεί πάνω στην βουνοπλαγιά ήταν πραγματικό καταφύγιο. Ή πληγωμένη καρδιά του νέου σταμάτησε για λίγο την μελαγχολική του σιωπή και αφέθηκε στο δροσερό αεράκι πού όλο και ξεθάρρευε. 

Το ξωκκλήσι ξεπρόβαλε ανάμεσα στα ψηλά κυπαρίσσια πού λίκνιζαν τίς κορυφές τους στα σφυρίγματα του άνεμου, ενώ τα σπουργιτάκια πέταγαν τριγύρω μπας και βρουν κανένα σκουλικάκι γιά τά μικρά τους.

Ό Σωτήρης άνοιξε την σιδερένια πόρτα καί έκανε τον Σταυρό του. Τα καντηλάκια με το λιγοστό τους φως χρωμάτιζαν κατανυκτικά τίς εικόνες των Αγίων, την ώρα πού ό ήλιος έδυε αργά καί προσκαλούσε το βραδάκι για να σκεπάσει αυτό, τώρα, με το πέπλο του την φύση. 

Το παλικάρι προσκύνησε τίς εικόνες μιά-μιά, ξεχάστηκε για λίγο μπρος στο αναμμένο κερί καί μετά έστρεψε το βλέμμα του προς την εικόνα της Παναγίας. Στά μάτια της είδε το Απέραντο Βλέμμα της Ελπίδος των Απηλπισμένων καί του δωσε παρηγοριά. Τόσο θερμή ήταν ή παρηγοριά αυτή, πού καί ή ψυχή του ακόμα πετάχθηκε απ' τον λήθαργο της λύπης καί ξέσπασε σ' ένα ασταμάτητο κλάμα. Τα δάκρυα στα μάτια του Σωτήρη σχημάτιζαν ένα ποταμάκι που λες κι έτρεχε για να δροσίσει τα ωχρά του μάγουλα. Ύστερα, ό νέος άνοιξε ένα διπλωμένο χαρτί πού είχε στην τσέπη του καί άρχισε να διαβάζει αυτά πού του 'χε δώσει λίγο πριν κοιμηθεί ό Γέροντας: 

«Δέσποινα μου Θεοτόκε, ή έλπίς μου, ή ισχύς μου, ή θερμή μου προστασία, σκέπη καί καταφυγή μου 

Εκ ψυχής συντετριμμένης. Δέσποινα άναβοών Σοι, πρόφθασαν, άντιλαβού μου, σώσον με, έκδυσωπώ Σε». 

Τα μάτια του -πνιγμένα στα δάκρυα-ίκέτευαν μέσα άπ' το σκοτάδι της απελπισμένης ψυχής την Αγνή Παρθένον, ενώ τα χείλη ψέλλιζαν κι αυτά ό,τι ή καρδιά τους υπαγόρευε. Το ποτάμι του Ελέους άρχισε να περιδιαβαίνει τα σπλάγχνα του παλληκαριού καί ν' ανακουφίζει την διψασμένη ψυχή.

Μετά από λίγο, ό Σωτήρης σηκώθηκε, έσβησε το κεράκι καί τράβηξε για τον δρόμο του γυρισμού. Δεν είχε ακόμη νυχτώσει, όταν εκεί μπροστά στα σκαλάκια -δίπλα στο μικρό καμπαναριό- πρόσεξε μια ανθρώπινη φιγούρα. Την προσπέρασε όμως, δίχως να δώσει σημασία, αφού νόμισε ότι τον πρόδιδαν τα δακρυσμένα μάτια του. Προχώρησε για λίγο μα... σταμάτησε στο άκουσμα μιας φωνής.

- Σωτήρη. Σωτηράκη! Εγώ είμαι παιδί μου! 

Ό νέος γύρισε σαστισμένος καί αντίκρυσε καθισμένον στα σκαλάκια τον Σεβασμιώτατο! Καί ήταν έτσι όπως τον είχε γνωρίσει στο μοναστήρι του, όταν πήγαινε στην Αίγινα. Με το ρασάκι του, το καλλιμαύχι, με τον Σταυρό στο στήθος και με το κομποσχοίνι στα χέρια του. Τα πόδια του σταυρωμένα, ή γενειάδα του πιο λευκή απ' το χιόνι, ενώ τα μάτια του γεμάτα παρηγοριά, θάρρος κι ελπίδα. 

- Μην φοβάσαι! Ό Πολυεύσπλαγχνος Κύριος καί ή Ύπεραγία Θεοτόκος δεν σε ξεχνούν. Όπως πάντα, έτσι καί τώρα είναι μαζί σου. Μην απελπίζεσαι! Μόνον πίστευε! Ή πίστις είναι το πάν παιδί μου, ή πίστις!... "Άντε, νάχεις την ευχή μου... 

Χαμογέλασε παρηγορητικά στο παλληκάρι καί το ευλόγησε από μακριά. Ό Σωτήρης έκανε να τον πλησιάσει μα δεν τον πρόλαβε. Ό Γέροντας είχε φύγει... Τότε έριξε μια ματιά στον ουρανό καί ευχαρίστησε τον Επουράνιο Πατέρα, ενώ άπ' τα χείλη του ξεγλίστρησε μια φράση: ''Σ' ευχαριστώ Θεέ μου! Σ' ευχαριστώ Άγιε''! 

Από δίπλα του πέταξε ένα σπουργιτάκι καί του ψιθύρισε κάτι στ' αυτί. Ναί: «Κύριος ποιμαίνει με καί ουδέν με ύστερήσει». Αυτό του είπε καί πέταξε ψηλά σ' ένα δέντρο, για να αναπαυθή καθώς ή βραδιά το καλούσε στην αγκαλιά της.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, Ο ΘΕΟΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΝΟΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ!

 Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: Να έχετε εµπιστοσύνη στον Χριστό,
Έχει πρόνοια για το πλάσμα Του

-Βρέ παιδιά, έχετε λίγη εµπιστοσύνη στον Χριστό! ‘Όλα όσα παραχωρεί και µας βρίσκουν, για το καλό µας το κάνει! Κι αν δεν δει ότι θα βγει κάτι καλό, δεν επιτρέπει τίποτα το άσχημο!

Ξέρει ο Θεός. Έχει πρόνοια για το πλάσμα Του.” Άμα κάνη κανείς υπομονή, έρχονται τα πράγματα στην θέση τους. Τα οικονομάει ο Θεός. Χρειάζεται όμως υπομονή χωρίς λογική. Αφού ο Θεός βλέπει, παρακολουθεί, να παραδίνεται εν λευκώ στον Θεό. Βλέπεις, ο Ιωσήφ (Γεν 37,20) δεν μίλησε, όταν τον πούλησαν οι αδελφοί του για δούλο. Μπορούσε να πη: “Είμαι αδελφός τους”. Δεν μίλησε όμως, και μετά μίλησε ο Θεός και τον έκανε βασιλιά. Άμα όμως κανείς δεν κάνη υπομονή, είναι βάσανο.
Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ’ αυτήν την ζωή.

Αν σκεφτόμασταν ότι ο πιο αδικημένος είναι ο Χριστός, θα δεχόμασταν με χαρά την αδικία. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικιμένο Χριστό στην καρδιά σου. Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση. Για δοκιμάστε, βρε παιδιά, να ζήσετε αυτήν την χαρά! Να μάθετε να χαίρεσθε με αυτήν την πνευματική χαρά, όχι με την κοσμική. Πάσχα θα έχετε τότε κάθε μέρα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από την χαρά πού νιώθεις, όταν δέχεσαι την αδικία.

Γι’ αυτό οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ως αδικημένοι έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό και αγάλλονται στην εξορία και στην φυλακή σαν να βρίσκωνται στον Παράδεισο, διότι, όπου Χριστός εκεί Παράδεισος.

Τις δοκιμασίες να τις δεχόμαστε με υπομονή, χωρίς στενοχώρια, σαν ευλογία του Θεού. Όταν κάποιος μας αδικεί, πρέπει να χαιρόμαστε και να θεωρούμε αυτόν που μας αδικεί μεγάλο ευεργέτη. Διότι γίνεται αιτία αποταμιεύσεως μας στην άλλη ζωή. Με τις δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός μας κάνει να ετοιμαζόμαστε για την ουράνια βασιλεία Του, έχοντας στο χέρι του το διαβατήριο των δοκιμασιών.

Όταν συκοφαντηθούμε ή αδικηθούμε είτε από επιπόλαιους είτε από πονηρούς ανθρώπους, που έχουν κακότητα και διαστρέφουν και την αλήθεια, εάν μπορούμε, καλά είναι να μη θέλουμε να δικαιωθούμε, όταν η αδικία αφορά μόνον το άτομό μας. Ας συνεχίζουν οι άνθρωποι που έχουν ως τυπικό να κρίνουν και να κατακρίνουν, να μας αδικούν, γιατί συνέχεια με τον τρόπο τους αυτόν μας ετοιμάζουν χρυσά στεφάνια για την αληθινή ζωή. Φυσικά, όσοι είναι κοντά στον Θεό ποτέ δεν καταριούνται, γιατί δεν έχουν κακότητα αλλά όλο καλωσύνη και ό,τι κακό κι αν πετάξη κανείς σ’ αυτούς τους αγιασμένους ανθρώπους αγιάζεται, και αισθάνονται μεγάλη, κρυφή χαρά.

Ο άνθρωπος ,αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο « χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν », που είπε ο Χριστός. Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του ,τότε βρίσκει τον Θεό.

«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι »…Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.

Ας αναθέσουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, την ζωή μας ολόκληρη στον Χριστό ο οποίος σαν Θεός που είναι μπορεί να μας περάσει μέσα από την φωτιά και την τρικυμία χωρίς να πάθουμε το παραμικρό.

Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήση με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζωνται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσότερο. Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει.

Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό ούτε για έναν Άγιο. Το εμπόδιο σ’ εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις να μας πλησιάσουν.

Και ενώ υπάρχει τόσο μεγάλη δύναμη δίπλα μας, εμείς, επειδή υπάρχει μέσα μας σε μεγάλο βαθμό το ανθρώπινο στοιχείο, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το θείο, που ξεπερνάει όλου του κόσμου τις ανθρώπινες δυνάμεις, γιατί οι θείες δυνάμεις είναι παντοδύναμες.

Καθόμαστε πολλές φορές άδικα, ώρες ολόκληρες, για να βρούμε μόνοι μας λύση σε ένα θέμα, χρησιμοποιώντας όλη την απειρία μας.

Το κεφάλι μας γίνεται κουδούνι, τα μάτια μας τσούζουν, ο ύπνος δεν μας πιάνει, γιατί μας έχει πιάσει το ταγκαλάκι με επίμονες σκέψεις.

Τελικά βρίσκουμε μία λύση, αλλά μετά ο Θεός μας βρίσκει άλλη, καλύτερη λύση, που δεν την είχαμε σκεφθή εμείς, και μας μένουν ο πονοκέφαλος και τα ξενύχτια. Όσο και αν είναι σωστή η δική μας σκέψη, όταν δεν είναι ο Θεός μπροστά, το κεφάλι κουράζεται και έρχεται πονοκέφαλος, ενώ η προσευχή με την εμπιστοσύνη στον Θεό ξεκουράζει.

Γι’ αυτό ας αφήνουμε με εμπιστοσύνη στον Θεό τα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως και να μη στηριζώμαστε στις δικές μας ανθρώπινες προσπάθειες, και Εκείνος θα κάνη ό,τι είναι καλύτερο.

Όσοι πονάνε πολύ και για την σωτηρία όλου του κόσμου και βοηθάνε με τον τρόπο τους (αγωνιζόμενοι) και εμπιστεύονται τον εαυτό τους ταπεινά στα χέρια του Θεού, αυτοί νιώθουν και την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, και η ζωή τους τότε είναι μια συνεχής δοξολογία, γιατί φτερουγίζουν εσωτερικά σαν άγγελοι, δοξολογώντας μέρα-νύχτα τον Θεό.

Οι φιλότιμοι, επειδή κινούνται στον ουράνιο χώρο της δοξολογίας, δέχονται με χαρά και τις δοκιμασίες και δοξάζουν τον Θεό και για αυτές, όπως και για τις ευλογίες, και δέχονται συνέχεια την ευλογία του Θεού από όλα και λιώνουν εσωτερικά τότε από ευγνωμοσύνη στο Θεό, την οποία δηλώνουν με κάθε πνευματικό τρόπο, σαν παιδιά του Θεού.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΓΙΑΤΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΛΛΟΤΕ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΑΜΕΣΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΗΣ ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΟΧΙ;

 Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Γιατί η Παναγία άλλοτε µου δίνει αµέσως αυτό που της ζητώ
και άλλοτε όχι;

– Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε µου δίνει αµέσως αυτό που της ζητώ και άλλοτε όχι; 

– Η Παναγία, όποτε έχουµε ανάγκη, απαντά αµέσως στην προσευχή µας⸱ όποτε δεν έχουµε, µας αφήνει, για να αποκτήσουµε λίγη παλληκαριά.

Όταν ήµουν στην Μονή Φιλοθέου, µια φορά, αµέσως µετά την αγρυπνία της Παναγίας µε έστειλε ένας Προιστάµενος να πάω ένα γραµµα στην Μονή Ιβήρων. Ύστερα έπρεπε να πάω κάτω στον αρσανά της µονής και να περιµένω ένα γεροντάκι που θα ερχόταν µε το καραβάκι, για να το συνοδεύσω στο µοναστήρι µας – απόσταση µιαµιση ώρα µε τα πόδια.

Ήµουν από νηστεία και από αγρυπνία. Τότε την νηστεία του Δεκαπενταυγούστου την χώριζα στα δύο⸱ µέχρι της Μεταµορφώσεως δεν έτρωγα τίποτε, την ηµέρα της Μεταµορφώσεως έτρωγα, και µετά µέχρι της Παναγίας πάλι δεν έτρωγα τίποτε.

Έφυγα λοιπόν αµέσως µετά την αγρυπνία και ούτε σκέφθηκα να πάρω µαζί µου λίγο παξιµάδι. Έφθασα στην Μονή Ιβήρων, έδωσα το γραµµα και κατέβηκα στον αρσανά, για να περιµένω το καραβάκι. Θα ερχόταν κατά τις τέσσερις το απόγευµα, αλλά αργούσε να έρθη.

Άρχισα εν τω µεταξύ να ζαλίζοµαι. Πιό πέρα είχε µια στοίβα από κορµούς δένδρων, σαν τηλεγραφόξυλα, και είπα µε τον λογισµο µου: «Ας πάω να καθήσω εκεί που είναι λίγο απόµερα, για να µη µε δη κανείς και αρχίση να µε ρωτάη τι έπαθα». Όταν κάθησα, µου πέρασε ο λογισµος να κάνω κοµποσχοίνι στην Παναγία να µου οικονοµήση κάτι.

Αλλά αµέσως αντέδρασα στον λογισµο και είπα: «Ταλαίπωρε, για τέτοια τιποτένια πραγµατα θα ενοχλής την Παναγία;» Τότε βλέπω µπροστά µου έναν Μοναχό. Κρατούσε ένα στρογγυλό ψωµι, δύο σύκα και ένα µεγάλο τσαµπι σταφύλι. «Πάρε αυτά, µου είπε, εις δόξαν της Κυρίας Θεοτόκου», και χάθηκε. Ε, τότε διαλύθηκα⸱ µε έπιασαν τα κλαµατα, ούτε ήθελα να φάω πιά … Πα, πα! Τι Μάνα είναι Αυτή! Να φροντίζη και για τις µικρότερες λεπτοµέρειες! Ξέρεις τι θα πη αυτό! 

 Γέροντος Παισίου«ΛΟΓΟΙ, τόμ. Ϛ´, Περί Προσευχής»
έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ

 Η σφαγή στο Δίστομο, ο ρόλος των ιερέων,
η εξαίρεση και το μεγαλείο της ψυχής των ηττημένων

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου. 218 κάτοικοι του χωριού έχασαν τη ζωή τους. Δεν είναι ο αριθμός των νεκρών που σοκάρει αλλά η αγριότητα των σφαγέων. Πέρα όμως από αυτή, το Δίστομο έχει να μας διδάξει πολλά. Το ερώτημα είναι ποιος τα ακούει;;;

Η διαστροφή των ανθρωποειδών του ναζισμού.

Στο Δίστομο οι Γερμανοί στρατιώτες ξεπέρασαν κάθε όριο. Αναφέρουμε ενδεικτικά κάποιες μαρτυρίες που συναντάμε στα κείμενα του λογοτέχνη Τάκη Λάππα:

Μια έγκυο, τη Διαμάντω Ζάκκα, και τον άντρα της, τους  σκοτώνουν σπίτι τους με αυτόματο. Ανοίγουν με λόγχη την κοιλιά τη Διαμάντως, βγάζουν το έμβρυο, το ποδοπατάνε και το λιώνουν…

Τον μικρό Στάθη Σταθά, έξι χρόνων, τον βρίσκουν μόνο του στο σπίτι. Τον βασανίζουν άγρια. Με μαχαίρι κόβουν τις σάρκες του στα μπούτια και τον αφήνουν  να πεθάνει στραγγίζοντας από αίμα… Στα παιδιά του Σταθά, την  Ελένη πέντε χρόνων και τον Γιάννη τριών,  τους κόβουν με  μαχαίρι το λαιμό, ενώ το τριμηνήτικο  βρέφος το λογχίζουν πολλές φορές και το αφήνουν στην κούνια του…

Στο σπίτι του παπά Σωτήρη, όπου μάζεψαν καμιά 15ριά, τους γάζωσαν μαζικά. Η παπαδιά εξιστορεί: «Εγώ τη στιγμή που μας βάλανε στο τουφεκίδι βύζαινα το κοριτσάκι μου, ενός χρόνου. Μου ρίξανε τρεις σφαίρες. Η μια μου χάλασε το ζερβί χέρι, η άλλη με πήρε ξώπετσα κάτω από τ’ αυτί. Η Τρίτη χτύπησε τη Μαργαρίτα μου. Της άνοιξε το κεφάλι κι όπως την κράταγα στην αγκαλιά μου τα μυαλά της πεταχτήκανε στα μούτρα μου»… 

Η φωτεινή εξαίρεση

Ένας γερμανός με αυτόματο ανεβαίνει τις σκάλες σπιτιού, βλέπει έντρομους καμιά 15ριά ανθρώπους να περιμένουν το τέλος. Τους γνέφει να σωπάσουν, λέει τη λέξη «καπούτ» και πυροβολεί πάνω από τα κεφάλια τους. Τους φάνηκε δακρυσμένος. Βγαίνει χτυπώντας δυνατά την πόρτα, κατεβαίνοντας σκοτώνει ένα σκυλί, για ξεκάρφωνα, και λέει σε μια ομάδα που ερχόταν, δείχνοντας το σπίτι, κάτι  που φάνηκε ότι περιείχε τη λέξη «καπούτ».   Η ομάδα έφυγε, οι χωριανοί γλύτωσαν… 

Απόλυτα προσωπικό ρίσκο, όχι ανώδυνος αντιναζισμός του καναπέ ή του facebook, όπως ο δικός μας…

Ο παπάς του  χωριού, εθνομάρτυρας π. Σωτήρης Ζήσης 

Όπως αναφέρει ο θεολόγος-συγγραφέας Νίκος Νικολάου, ο π. Σωτήρης υπήρξε «συνειδητός λειτουργός και μεγάλος πατριώτης. Πάντα φρόντιζε για την πνευματική προκοπή του ποιμνίου του και αγωνιζόταν για την πολυπόθητη ελευθερία της πατρίδας του. Στις 10 Ιουνίου του 1944,οι χιτλερικοί συνέλαβαν 10 κατοίκους του μαρτυρικού Διστόμου ,με σκοπό να τους εκτελέσουν… ο π. Σωτήρης μόλις πληροφορήθηκε τη σύλληψη…έτρεξε κοντά τους και γεμάτος από δάκρυα γονατισμένος παρακαλούσε τους θηριώδεις χιτλερικούς Γερμανούς να τους αφήσουν ελεύθερους… Οι ναζίδες Γερμανοί, μ’ όλο που προσπειούνταν πως πείσθηκαν..αθέτησαν την υπόσχεσή τους. Και όχι μόνο τους σκότωσαν, αλλά έβγαλαν και τα μάτια του π. Σωτήρη, του έκοψαν το κεφάλι και σκότωσαν το μόλις δύο ετών κοριτσάκι του παπά.» Ο Μίκης Θεοδωράκης αναφέρεται στο δράμα του ιερέα –μάρτυρα λίγο πριν δολοφονηθεί.

Αξιοσημείωτος επίλογος… το μεγαλείο της ψυχής των ηττημένων

Ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, Σουηδός Στούρε Λιννέρ, ο άνθρωπος που βρέθηκε στο Δίστομο αμέσως μετά τη σφαγή, στο βιβλίο του «Η Οδύσσειά μου» γράφει για το γεγονός που τον σόκαρε θετικά στο τέλος του πολέμου: «Λίγο καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θ’ αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο. Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα, αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσο μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για άλλη μια φορά, η Κλειώ και εγώ.

Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτυση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε: «Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους». Σ’ αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα».

Τι να σχολιάσεις;

Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος

proskynitis.blogspot.com

ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΚΕΙ!

Δε φοβάμαι το αύριο γιατί ο Θεός είναι ήδη εκεί!