ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΚΟΥΛΑΚΙΩΤΗΣ, Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

 Άγιος Αθανάσιος ο Κουλακιώτης, ο Νεομάρτυρας

 

Ο Άγιος Αθανάσιος καταγόταν από μια κωμόπολη της Θεσσαλονίκης την Κουλιακιά (σημερινή Χαλάστρα), άλλοτε έδρα της επισκοπής Καμπανίας, η οποία υπήχθει το 1930 μ.Χ. στη Μητρόπολη Βεροίας και Ναούσης. Ο πατέρας του ήταν προεστός της χώρας εκείνης και ονομαζόταν Πολύχρους, η δε μητέρα του Λούλουδα. Ήταν δε και οι δύο ευσεβείς χριστιανοί.

Στην αρχή ο Αθανάσιος παρακολούθησε μαθήματα στο Ελληνικό Σχολείο της Θεσσαλονίκης και αργότερα μαθήτευσε κοντά στον Αθανάσιο τον Πάριο. Αργότερα φοίτησε στη Σχολή του Βατοπεδίου στον Άθω, κοντά στον Παναγιώτη Παλαμά. Ύστερα ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, για να επιστρέψει και πάλι στο Άγιο Όρος και μετά επανήλθε στην πατρίδα του, Κουλιακιά.
Εκεί κατηγορήθηκε ψευδώς, ότι ομολόγησε τη μουσουλμανική θρησκεία και έτσι τον πίεζαν καθημερινά ν' αρνηθεί το Χριστιανισμό. Ο Αθανάσιος όμως, έμεινε ακλόνητος στη Χριστιανική πίστη και φυλακίστηκε. Μετά από διάφορες προσπάθειες των Τούρκων, κατά την πολυήμερη φυλάκιση του, να εξισλαμιστεί, ο μάρτυρας ομολόγησε τον Χριστό σαν αληθινό Θεό. Έτσι τον απαγχόνισαν έξω από τη Θεσσαλονίκη στις 8 Σεπτεμβρίου 1774 μ.Χ.
 
Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 8 Σεπτεμβρίου.
    
https://www.saint.gr

ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ- ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

 
«Ἀποκάλυψον πρὸς Κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ αὐτὸς ποιήσει» (Ψαλμός λστ' στ. 5). Φανέρωσε στον Κύριο με εμπιστοσύνη το δρόμο και τις επιδιώξεις και τις ανάγκες της ζωής σου και έλπισε σ' Αυτόν και Αυτός θα κάνει εκείνα που ζητάς και χρειάζεσαι. Μ' αυτή την εμπιστοσύνη και ελπίδα, ο Ιωακείμ και η Άννα ικέτευαν προσευχόμενοι το Θεό να τους χαρίσει παιδί, να το έχουν γλυκεία παρηγοριά στα γεράματα της. Και την ελπίδα της ο Θεός έκανε πραγματικότητα. Της χάρισε την Παρθένο Μαριάμ, που ήταν ορισμένη να γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου και να λάμψει σαν η πιο ευλογημένη μεταξύ των γυναικών. Ήταν εκείνη, από την οποία έμελλε να προέλθει Αυτός που θα συνέτριβε την κεφαλή του νοητού όφεως. Στην Παλαιά Διαθήκη δόθηκαν της προτυπώσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μία είναι και η βάτος στο Σινά, την οποία ενώ είχαν περιζώσει φλόγες φωτιάς, αυτή δεν καιγόταν. Ήταν απεικόνιση της Παρθένου, που θα γεννούσε το Σωτήρα Χριστό και συγχρόνως θα διατηρούσε την παρθενία της. Έτσι, η Άννα και ο Ιωακείμ, που ήταν από το γένος του Δαβίδ, με την κραταιά ελπίδα που είχαν στο Θεό απέκτησαν απ' Αυτόν το επιθυμητό δώρο, που θα συντροφεύει τον κόσμο μέχρι συντέλειας αιώνων.
 
https://www.saint.gr 

ΑΓΙΟΣ ΣΩΖΩΝ Ο ΚΥΠΡΙΟΣ

 Άγιος Σώζων ο Κύπριος

 

Ο Άγιος Σώζων είναι ένας τοπικός Άγιος της Πάφου και μάρτυρας της Κυπριακής Εκκλησίας, που όμως αγνοείται από τους συναξαριστές. Τον αναφέρει ο μεσαιωνικός χρονογράφος Λεόντιος Μαχαιράς που γράφει: «... Ομοίως ο Άγιος Σώζοντας εις του Πλακουντουδίου, παιδίν βοσκαρίδιν, και ετρέξαν το οι Σαρακηνοί όταν εκάψαν την εικόναν της Θεοτόκου εις την Μονήν και ετυπώθην η εικόνα εις τας πλάκας και είναι μέχρι την σήμμερον. Και ετρέξαν το, και εκράτεν το γαλευτήριν με το γάλαν και εσκοντύλισεν και ετζακίστην το γαλευτήριν και εχενώθην το γάλαν, και φαίνεται ως την σήμερον. Και ενέβην εις το σπήλαιον με τα άλλα παιδιά, και εβάλαν λαμπρόν και εκάψαν τα. Και έκτισαν ναόν και εβάλαν τα αγιάσματα (τα άγια λείψανα), και θεραπεύουν πάσαν νόσον».
Κατά τον Λεόντιο Μαχαιρά, λοιπόν, όταν ήρθαν οι Σαρακηνοί στην Κύπρο κατά την διάρκεια του 7ου μ.Χ. αιώνα, έκαψαν την εικόνα της Παναγίας στην Μονή (πιθανότατα είναι το κοντινό μοναστήρι της Παναγίας Χρυσορροϊάτισσας, ή η Μονή των Ιερέων) και η μορφή της Παναγίας, από θαύμα τυπώθηκε πάνω στις πλάκες εκεί, και υπήρχε μέχρι τον καιρό του Μαχαιρά δηλαδή τον 14ο αιώνα μ.Χ. Ο Άγιος Σώζων ήταν ένας νεαρός βοσκός από το Πλακουντούδιν, μεσαιωνικό οικισμό κοντά στο χωριό Ασπρογιά της Πάφου. Ο νεαρός αυτός βοσκός καταδιώχθηκε από τους Σαρακηνούς και κατά την καταδίωξη έσπασε το δοχείο με το γάλα που κρατούσε, και εφαίνοντο τα αποτυπώματα του χυμένου γάλακτος στις πέτρες. Ο Άγιος Σώζων κατέφυγε σε ένα σπήλαιο, όπου είχαν κρυφτεί και άλλα παιδιά και όταν έφθασαν οι Σαρακηνοί έβαλαν φωτιά στο σπήλαιο και τα έκαψαν.
Το σπήλαιο αυτό βρίσκεται κοντά στο χωριό Ασπρογιά της επαρχίας Πάφου και φέρει το όνομα «σπήλιος τ΄αή Σώζοντα». Το σπήλαιο είναι πολύ μεγάλο, αλλά μέσα σήμερα δεν υπάρχει τίποτα αφού έχει σταματήσει να είναι λατρευτικός χώρος. Λέγεται ότι στα παλιά χρόνια μέσα από το σπήλαιο πήγαζε νερό το οποίο εξέρχετο από το στόμιο του και εθεωρείτο αγίασμα. Κατά την επιτόπια παράδοση το αγίασμα του Αγίου Σώζοντος θεραπεύει τα μιμίθκια (εξανθήματα). Όμως σήμερα δεν υπάρχει καμιά ένδειξη νερού εκεί. Νερό πηγάζει από πολύ μικρότερο σπήλαιο το οποίο βρίσκεται μέσα στην κοίτη του ποταμού, πιο κάτω από το μεγάλο σπήλαιο. Κατά τα παλιά χρόνια επίσης, οι πιστοί κρέμμαζαν ρούχα στους άγριους θάμνους κοντά στο σπήλαιο.
Στην περιοχή που μαρτύρησε ο Άγιος, απέναντι από το σπήλαιο και το ποτάμι, κτίστηκε αργότερα εκκλησία όπου εφυλάγοντο τα οστά του μάρτυρα που εθεωρείτο θαυματουργός. Τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Σώζοντος στην Ασπρογιά υπάρχουν μέχρι σήμερα. Η εικόνα του Αγίου σώζεται στη Μονή Χρυσορρογιάτισσας. Λείψανα του Αγίου σώζονται στην Μονή Μαχαιρά και στη Μονή Χρυσορρογιάτισσας. Λείψανα του Αγίου σώζονται στην Μονή Μαχαιρά και στη Μονή Χρυσορρογιάτισσας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Σώζοντος στις 7 Σεπτεμβρίου.
 
https://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΣΩΖΩΝ Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ

 Άγιος Σώζων ο Μάρτυρας

 

Είναι ένας από τους πολλούς αγίους που μαρτύρησαν κατά τα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.). Τιμάται σε πολλές περιοχές της χώρας μας και κυρίως στη Λήμνο, όπου είναι και πολιούχος. Ήταν βοσκός στο επάγγελμα και έχει ανακηρυχθεί επίσημα προστάτης των βοσκών.
Ο Άγιος Σώζων έζησε κατά τον 3ο μ.Χ αιώνα, αλλά δεν γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία της γέννησής του. Καταγόταν από τη Λυκαονία, μια περιοχή της Μικράς Ασίας, κοντά στην Κιλικία. Αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και το όνομά του, προτού βαπτιστεί, ήταν Ταράσιος. Γρήγορα, όμως, γνώρισε το μεγαλείο του χριστιανισμού, βαπτίστηκε και έλαβε το όνομα «Σώζων». Ήταν άνθρωπος ενάρετος και θεοσεβής. Κάθε φορά που έβγαζε για βοσκή τα πρόβατά του κήρυττε τον Λόγο του Θεού και δεν ήταν λίγοι αυτοί που συγκεντρώνονταν για να τον ακούσουν. Αγαπούσε τόσο πολύ τα ζώα του που προσπαθούσε και ο ίδιος να μιμηθεί την ηρεμία και την καλοσύνη τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποτελεί, αρκετά συχνά, αντικείμενο χλευασμού από τους υπόλοιπους βοσκούς. Εκείνος, όμως, συνέχιζε λέγοντας: «Μου είναι ντροπή να γίνω κατώτερος από τα πρόβατα που βόσκουν».
 
Σύμφωνα με την παράδοση, κάποια μέρα που ο Άγιος Σώζων βοσκούσε το κοπάδι του, αποκοιμήθηκε. Τότε παρουσιάστηκε μπροστά του μια θεϊκή μορφή, που του αποκάλυψε ότι ο τόπος στον οποίο κατοικούσε θα αποδεικνυόταν ευλογημένος και οι κάτοικοί του θα δόξαζαν την Αγία Τριάδα. Όταν ο άγιος ξύπνησε, ακολουθώντας το ένστικτό του, άφησε το κοπάδι του και κατευθύνθηκε στην κοντινότερη πόλη, την Πομπηιούπολη.
Την ίδια ημέρα, όμως, έτυχε να την επισκεφθεί και ο ηγεμόνας της Κιλικίας, Μαξιμιανός, με σκοπό να προσφέρει θυσίες και τιμές στο χρυσό είδωλο της θεάς Αρτέμιδος. Όταν έφτασε εκεί ο Σώζων, αναζητούσε έναν χριστιανικό ναό για να προσευχηθεί. Γρήγορα, όμως, διαπίστωσε πως δεν υπήρχε κανένας ναός και πως όλοι οι χριστιανοί της πόλης κρύβονταν εξαιτίας του μεγάλου διωγμού που είχε ξεκινήσει εναντίον τους. Όταν μάλιστα αντίκρισε παντού ειδωλολατρικά αγάλματα, εξοργίστηκε και αποφάσισε να μπει στον ειδωλολατρικό ναό της Αρτέμιδος, όπου έκοψε το δεξί χέρι από το χρυσό άγαλμα της θεάς.
 
Στη συνέχεια, πήγε στην αγορά, το πούλησε και μοίρασε το αντίτιμο στους φτωχούς κατοίκους της πόλης. Όπως ήταν φυσικό, οι φύλακες του ναού αναζήτησαν τον κλέφτη και αντ’ αυτού συνέλαβαν και τιμώρησαν πολλούς αθώους χριστιανούς πολίτες. Τότε, ο άγιος αποφάσισε να παραδοθεί ο ίδιος στους φύλακες, οι οποίοι τον οδήγησαν στον Μαξιμιανό.
Ο ηγεμόνας, αφού έμαθε τα πάντα για τη ζωή του Σώζοντος, του ζήτησε να αρνηθεί τον χριστιανισμό και να ασπαστεί την ειδωλολατρία. Ο Άγιος τότε του είπε πως λατρεύοντας είδωλα και ανεγείροντας ναούς για τους θεούς υποβιβάζει τον αληθινό Θεό σε χειροτέχνημα. Αυτά τα λόγια εξόργισαν τον Μαξιμιανό, ο οποίος διέταξε αμέσως να τον φυλακίσουν και να τον βασανίσουν σκληρά.
Όταν οι δήμιοι άρχισαν να τον βασανίζουν, εμφανίστηκε ο ηγεμόνας και του είπε: «Αύριο, Σώζων, που θα βγει η μεγάλη θεά, παίξε τον αυλό σου και σου ορκίζομαι ότι αυτή θα σε απαλλάξει από κάθε ευθύνη και τιμωρία». Και αυτός του απάντησε: «Εσύ, μεν, μου λέγεις αυτά που σου υποβάλλει ο εμπνευστής σου, πονηρός δαίμων, για να με περιπαίξεις· αλλά εγώ και πρώτα έπαιζα τη φλογέρα μου στους αγρούς βόσκοντας τα πρόβατά μου και τώρα ψάλλω στον Κύριό μου άσμα καινόν, ευαγγελιζόμενος σε όλους τη σωτηρία. Η δική σου όμως θεά θα στέκεται, κατά την παροιμία, απέναντι από τον αυλό μου σαν άψυχη και αναίσθητη όνος».
 
Τα λόγια αυτά του Αγίου προκάλεσαν τον θυμό του Μαξιμιανού, ο οποίος διέταξε να τον βασανίσουν ακόμα σκληρότερα. Οι δήμιοι άρχισαν να τον μαστιγώνουν και δεν σταμάτησαν ώσπου διαλύθηκε το σώμα του. Τότε, έβαλαν φωτιά για να το κάψουν. Ξέσπασε, όμως, καταιγίδα και η φωτιά έσβησε. Έτσι, οι πιστοί χριστιανοί, που είχαν μαζευτεί εκεί, κατάφεραν να συλλέξουν και να φροντίσουν τα τίμια λείψανα του μάρτυρα. Αποτμήματα αυτών φυλάσσονται σήμερα στις Μονές Σταγιάδων Καλαμπάκας, Παναγίας Κρεμαστής Ηλείας και Κύκκου Κύπρου.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Σώζοντος στις 7 Σεπτεμβρίου. Ο άγιος τιμάται κάθε χρόνο σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδας. Δεν θεωρείται μόνο προστάτης των βοσκών, αλλά σε κάποια νησιά (κυρίως στις Κυκλάδες) είναι γνωστός και ως προστάτης των ναυτικών με την προσωνυμία «Άγιος Σώστης». Στα νησιά Τήνο, Μύκονο, Σίφνο, Κύθνο, Σέριφο και Μήλο υπάρχουν αρκετοί ναοί, αλλά και ολόκληρες περιοχές που φέρουν το όνομά του. Ιδιαίτερα γνωστή είναι και η φράση που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών: «Άγιε Σώστη, σώσε μας».
 
Με μεγάλες τιμές εορτάζεται η μνήμη του αγίου και στη Λήμνο, της οποίας είναι πολιούχος. Σύμφωνα με την παράδοση, στη ΝΑ ακτή της Λήμνου, σε ένα ακρωτήρι, υπήρχε ανέκαθεν ένα πηγάδι με γλυκό νερό στο ίδιο επίπεδο με τη θάλασσα. Σε αυτό το σημείο πριν από πολλά χρόνια ένας κάτοικος του γειτονικού χωριού Φισίνη βρήκε μια παλιά εικόνα του Αγίου Σώζοντος. Αποφάσισε, λοιπόν, να τη μεταφέρει στο χωριό του, αλλά το επόμενο πρωί η εικόνα βρισκόταν πάλι στο σημείο από όπου την είχε πάρει.
Αυτό το περιστατικό επαναλήφθηκε αρκετές φορές, ώσπου ο άγιος παρουσιάστηκε σε έναν βοσκό και του υπέδειξε τον τόπο όπου ήθελε να χτιστεί ο ναός προς τιμήν του. Του είπε, μάλιστα, να σηκωθεί νωρίς το πρωί και εκείνος θα του έδειχνε τον δρόμο. Ο βοσκός ξεκίνησε να περπατάει, αλλά πίσω του ήταν νύχτα και μόνο μπροστά του, στον δρόμο προς το ακρωτήρι, ήταν πρωί. Όταν έφτασε στο ακρωτήρι, όπου βρισκόταν και η εικόνα, το παράξενο φαινόμενο σταμάτησε και έτσι κατάλαβε πως αυτό ήταν το σημείο όπου έπρεπε να χτιστεί ο ναός. Πράγματι, ο ναός χτίστηκε και από τότε άρχισε να τιμάται η μνήμη του Αγίου κάθε χρόνο στις 7 Σεπτεμβρίου.
 
ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΟΣΙΑ ΚΑΣΣΙΑΝΗ Η ΥΜΝΟΓΡΑΦΟΣ

Οσία Κασσιανή η Υμνογράφος

Η Οσία Κασσιανή (ή Κασσία ή Ικασία ή Εικασία) η Υμνογράφος γεννήθηκε μεταξύ του 805 και του 810 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Θεοφίλου (829 -842 μ.Χ.).

Όταν μεγάλωσε συνδύαζε τη σωματική ομορφιά με την εξυπνάδα της. Τρεις βυζαντινοί χρονικογράφοι, ο Συμεών ο μεταφραστής, ο Γεώργιος Αμαρτωλός και ο Λέων ο Γραμματικός, αναφέρουν ότι έλαβε μέρος στην τελετή επιλογή νύφης για τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, την οποία είχε οργανώσει η μητριά του Ευφροσύνη. Σε αυτή ο αυτοκράτορας επέλεγε τη σύζυγο της αρεσκείας του δίνοντας της ένα χρυσό μήλο. Θαμπωμένος από την ομορφιά της Κασσίας, ο νεαρός αυτοκράτορας την πλησίασε και της είπε: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα» «Από μία γυναίκα ήρθαν στον κόσμο τα κακά [πράγματα]», αναφερόμενος στην αμαρτία και τις συμφορές που προέκυψαν από την Εύα. Η Κασσία, ετοιμόλογη, του απάντησε: «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα» «Και από μία γυναίκα [ήρθαν στον κόσμο] τα καλά [πράγματα]», αναφερόμενη στην ελπίδα της σωτηρίας από την ενσάρκωση του Χριστού μέσω της Παναγίας. Με βάση την παράδοση ο ακριβής διάλογος ήταν:

- Εκ γυναικός τα χείρω.

- Kαι εκ γυναικός τα κρείττω.

Ο εγωισμός του Θεόφιλου τραυματίστηκε με αποτέλεσμα να απορρίψει την Κασσιανή και να επιλέξει τη Θεοδώρα για σύζυγό του.

Οι επόμενες πληροφορίες που σώζονται για την Κασσιανή είναι ότι το 843 μ.Χ. ίδρυσε ένα κοινόβιο στα δυτικά της Κωνσταντινούπολης, κοντά στα τείχη της πόλης, του οποίου έγινε και η πρώτη ηγουμένη. Αν και πολλοί ερευνητές αποδίδουν την επιλογή της αυτή στην αποτυχία της να γίνει αυτοκράτειρα, μία επιστολή του Θεόδωρου του Στουδίτου αποδίδει διαφορετικά κίνητρα στην ενέργεια της αυτή. Διατηρούσε στενή σχέση με τη γειτονική Μονή Στουδίου, η οποία έμελλε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επανέκδοση βυζαντινών λειτουργικών βιβλίων τον 9ο και το 10ο αιώνα μ.Χ., με αποτέλεσμα τη διάσωση των έργων της (Kurt Sherry, σελ. 56).Με βάση την παράδοση ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, συνεχίζοντας να είναι ερωτευμένος μαζί της, επιθυμούσε να την δει για μία τελευταία φορά πριν πεθάνει κι έτσι πήγε στο μοναστήρι όπου βρισκόταν. Η Κασσιανή ήταν μόνη στο κελί της γράφοντας το γνωστό τροπάριο της, που ψάλλεται στις Εκκλησίες το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, όταν αντιλήφθηκε την άφιξη της αυτοκρατορικής ακολουθίας. Τον αγαπούσε ακόμη αλλά πλέον είχε αφιερώσει τη ζωή της στο Θεό γι αυτό και κρύφτηκε, μη επιθυμώντας να αφήσει το παλιό της πάθος να ξεπεράσει το μοναστικό της ζήλο. Άφησε όμως το μισοτελειωμένο ύμνο πάνω σε ένα τραπέζι. Ο Θεόφιλος ανακάλυψε το κελί της και μπήκε σε αυτό ολομόναχος. Την αναζήτησε αλλά μάταια. Εκείνη τον παρακολουθούσε μέσα από μία ντουλάπα στην οποία είχε κρυφτεί. Ο Θεόφιλος στενοχωρήθηκε, έκλαψε και μετάνιωσε που για μία στιγμή υπερηφάνειας έχασε μία τόσο όμορφη και έξυπνη γυναίκα. Στη συνέχεια βρήκε τα χειρόγραφα της Κασσιανής επάνω στο τραπέζι και τα διάβασε. Μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωση κάθισε και πρόσθεσε ένα στίχο στον ύμνο. Σύμφωνα με την παράδοση ο στίχος αυτός ήταν «ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη». Φεύγοντας εντόπισε την Κασσιανή που κρυβόταν στην ντουλάπα αλλά δεν της μίλησε, σεβόμενος την επιθυμία της. Η Κασσιανή βγήκε από την κρυψώνα της μετά την αναχώρηση του αυτοκράτορα, διάβασε την προσθήκη του και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τον ύμνο.

Η μεγάλη αυτή ποιήτρια, υμνογράφος και μελωδός της εκκλησίας μας, η Αγία Κασσιανή, ταξίδεψε στην Ιταλία και την Κρήτη και κατέληξε στην Κάσο ετελείωσε η επίγεια ζωή της. Μετά το θάνατό της, τοποθέτησαν το σώμα της σε μαρμάρινη λάρνακα και την έβαλαν σε παρεκκλήσιο, που ήταν αφιερωμένο στο όνομά της. Σώζεται σήμερα η λάρνακα και το βυζαντινό ψηφιδωτό του 9ου αιώνα μ.Χ. Επίσης στο εκκλησάκι υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα με σημείο του σταυρού και χρονολογία 890 μ.Χ. Κατά πληροφορίες, πάλι από την Κάσσο, τα οστά της Οσίας έχουν μεταφερθεί στην Ικαρία.

Παρόλο που την μνήμη της δεν την αναφέρει κανένας Συναξαριστής, οι Κάσιοι, από τη συγγένεια του ονόματος της με το νησί τους, καθιέρωσαν τη μνήμη αυτής την 7η Σεπτεμβρίου και ο Γεώργιος Σασσός ο Κάσιος φιλοπόνησε και ειδική Ακολουθία, που δημοσιεύθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1889 μ.Χ. στο τυπογραφείο της «Μεταρρυθμίσεως». Το παράδοξο όμως είναι, ότι η Ακολουθία αυτή αφιερώθηκε στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο, που ο ίδιος στην συνέχεια την έδωσε για εκτύπωση στον Μητροπολίτη Θηβαΐδας Γερμανό (την 1η Σεπτεμβρίου 1889 μ.Χ.) και έτσι, επισημοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο η Αγιοκατάταξη της Κασσιανής από την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, όπως το ποθούσαν οι κάτοικοι της Κάσου.

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή,

τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,

ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.

Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νὺξ μοι, ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,

ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας.

Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,

ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·

κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,

ὁ κλίνας τοὺς Οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει·

καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,

ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·

ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,

κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.

Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους,

τίς ἐξιχνιάσει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;

Μὴ με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

https://www.saint.gr 

ΤΥΡΑΝΝΟΙ ΜΕ ΣΧΗΜΑ ΠΟΙΜΕΝΩΝ!

 Τύραννοι μὲ σχῆμα ποιμένων.

Γεώργος Κ. Τζανάκης, Ἀκρωτήρι Χανίων

 

Ζοῦμε καὶ βλέπουμε μὲ ὁδύνη τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Ἱεραρχίας καὶ τοῦ κλήρου νὰ συμπεριφέρονται σὰν ἰδιοκτῆτες τῆς πίστεως καὶ ἐσχάτως νὰ διατάζουν καὶ νὰ ἐπιτάσσουν ἐκβιαστικά τοὺς ἀνθρώπους νὰ προχωρήσουν σὲ ἱατρικὲς πράξεις, σὲ ἐμβολιασμοὺς καὶ ὅτι ἄλλο σχεδιάζουν καὶ παρουσιάζουν οἱ τύραννοι ποὺ ἐξουσιάζουν τὸν τόπο.
Τὸ τραγικὸ δὲν εἶναι μόνον ὅτι αὐτοὶ ἐπιμένουν νὰ παρουσιάζουν τὴν στάσι τους ὡς σύμφωνη «μέ τήν Ἁγιογραφική, Πατερική καί Κανονική διδασκαλία τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας» (ΔΙΣ 2021.07.20), ἀλλὰ ὅτι ὁ τρομοκρατημένος, ἐντελῶς ζαλισμένος καὶ σκοπίμως διεφθαρμένος καὶ ἀκατήχητος λαὸς δέχεται μὲ ἀνακούφισι αὐτὲς τὶς διαβεβαιώσεις.
Ὑιοθετοῦν ἀπολύτως τὴν κυβερνητικὴ προπαγάνδα καὶ τὴν ἐνισχύουν παρουσιάζοντάς την στὸν λαὸ ὡς θέσι τῆς Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα σύμφωνη μὲ τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀπειλώντας ὅποιον δὲν ἀποδέχεται αὐτὰ ὡς ἀνυπάκουο στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
 
Μερικὰ παραδείγματα, ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα, γιὰ ὅσους ἀμφιβάλλουν:
 Θεωροῦν τὰ ἐμβόλια ὡς «ως την αποκλειστική και επιστημονικά ελεγμένη λύση αναχαίτισης της εξάπλωσης του ιού». ΔΙΣ 13.7.2021 (1)
Ἐκβιάζουν λέγοντας ὅτι «Εδώ είναι το εμβόλιο, εκεί είναι ο τάφος. Διάλεξε και πάρε..."(2)
Συμφωνοῦν καὶ ἐπαυξάνουν στὸν κυβερνητικὸ ἐκβιασμὸ γιὰ ἀπώλεια τοῦ μισθοῦ ὅσων ἐργαζομένων δὲν ὑποκύπτουν στὸν ἐκβιασμὸ. Προτείνουν τὸν ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμὸ τῶν ἱερέων: « Θὰ ἔπρεπε νὰ κόβεται ὁ μισθὸς σὲ ἐκεῖνον ποὺ μισθοδοτεῖται ἀπὸ τὸ κράτος καὶ δὲν κάνει τὸ καθῆκον του. Θὰ ἔλεγα ναὶ στὴν ὑποχρεωτικότητα ἐμβολιασμοῦ τῶν ἱερέων». (3)
«Πρέπει να είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός για κάθε ένα που δεν είναι στο σπίτι του και για κάθε εργαζόμενο που είναι στο δημόσιο» (4)
Θεωροῦν παλαβοὺς ὅσους δὲν εὐθυγραμίζονται μὲ τοὺς ἐκβιασμούς τους: «Ὅπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος αφού έχουμε και παπάδες οι οποίοι είναι παλαβοί». (5)
Διατάζουν καὶ δίνουν προθεσμίες νὰ ἐμβολιαστοῦν οἱ ἱερεῖς ἤ νὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ κάνουν rapid test διαφορετικὰ θὰ ὑποστοῦν κυρώσεις: «όσοι δεν έχετε εμβολιαστεί να το πράξετε, είναι αυστηρώς υποχρεωτικό να διενεργούν κάθε εβδομάδα διαγνωστικό έλεγχο (rapid test) … Σε περίπτωση μη τήρησης θα υπάρχουν κυρώσεις».(6)
Καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ διαβεβαιώνουν ὅτι εἶναι ἀποτελέσματα τῆς διδασκαλίας τοῦ   Χριστοῦ «Ὁ Χριστὸς ἐδίδαξε ἀγάπη καὶ ἡ ἁγάπη ἐκδηλώνεται διὰ τοῦ ἐμβολιασμοῦ» (7) καὶ ὅτι ἔτσι ἀκριβῶς θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Χριστός ἄν ἦταν στὴ γῆ!!! «Σήμερα, λοιπὸν, ἄν ἦταν ὁ Χριστὸς πάνω στὴ γῆ θἀ ἔλεγε ὅλοι νὰ προσέχουν, νὰ ἐμβολιαστοῦμε». (8)
 
Τὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι ὀ σκοπίμως ἀκατήχητος λαός μας, ἔχωντας ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο βίωμα ἀκούει καὶ ἐνστερνίζεται ὅλα αὐτὰ καὶ λόγῳ ραθυμίας καὶ λόγῳ βολέματος ἐνίοτε, ἀλλὰ καὶ πολλὲς φορὲς ἀπὸ μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸ τίμιο ράσο ποὺ ἀτιμάζουν κάποιοι πονηροὶ ποὺ τὸ φοροῦν σήμερα.
Ἔτσι μιλοῦσαν δίδασκαν καὶ ἔπρατταν οἱ ἅγιοι πατέρες; Ἐξουσιάζαν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴν πίστι τους; Διατάζανε σὰν τύραννοι; Ἐξελέγησαν γιὰ νὰ κυριαρχοῦν καὶ νὰ ἐξουσιάζουν καὶ νὰ ἐξαναγκάζουν τοὺς ἀνθρώπους; Ὑπάρχει περίπτωσις ὅσοι πράγματι ἀκολουθοῦν αὐτὸν ποὺ ἔλεγε τὸ «ὅστις θέλει»  καὶ ἐρώτησε τοὺς μαθητές του μήπως θέλουν καὶ αὐτοὶ νὰ φύγουν (Εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τοῖς δώδεκα· μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν; Κατά Ἱωάννην ΣΤ΄67)  νὰ ἔχουν τέτοιες τυραννικές συμπεριφορές;  Τελικῶς εἴμαστε ἐλεύθεροι ἄνθρωποι ἤ εἴμαστε ὑποτεταγμένοι στὸν κάθε ἀρχομανὴ καὶ στὸν κάθε ἀνεπαρκή καὶ στὸν κάθε φιλόδοξο ποὺ ἀπλά ἔχει φορέσει ράσα καὶ παριστάνει τὸν ποιμένα; Το « Ὑμεῖς γὰρ ἐπ' ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί» (Πρὸς Γαλάτας 5, 13)  ἰσχύει ἤ εἶναι λόγια τοῦ ἀέρα γιὰ βλαμμένους; Ὅπου ὑπάρχει τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου ὑπάρχει ἐλευθερία ἤ ἴσχύουν ὅσα λένε οἱ σύγχρονοι σατράπες τῆς ἐκκλησίας; Μήπως τὸ «Ὁ δὲ Κύριος τὸ Πνεῦμά ἐστιν· οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία». (Β Κορ. 3,17), τὸ ἔλεγε ὁ ἁπόστολος Παῦλος γιὰ πλάκα, ὁπότε τὰ σύγχρονα «στόματα τῆς ἐκκλησίας» τὸ ἀφήνουν στὴν ἄκρη καὶ διατάζουν δυναστικῶς ὅσα τοὺς ὑπαγορεύουν οἱ πολιτικοὶ πάτρωνές τους;
 
Ποτὲ δὲν συμπεριφερόταν ἔτσι οἱ, πράγματι, ἅγιοι Πατέρες. Ποτέ δὲν παρουσιαζόταν ὡς αὐθέντες ποὺ μιλοῦσαν σὲ ὑποταγμένους παρακατιανούς ἤ σαλαγοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους δίκην προβάτων. Τοὺς ἔλεγαν πάντα αὐτὸ ποὺ παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους καὶ τὸ συντήρησαν ζωντανὸ καὶ ἀναλοίωτο μέχρι τὶς μέρες τους:  
«Δὲν ἐξουσιάζουμε ἐμεῖς τὴν πίστι σας, ἀγαπητοί μου, οὔτε τυρανικῶς διατάσσουμε αὐτά. Ἔχουμε ἐκλεγεῖ γιὰ νὰ διδάσκουμε διὰ τοῦ λόγου, ὄχι γιὰ νὰ κυριαρχοῦμε σὲ ἄλλους ἤ νὰ ἐξουσιάζουμε. Βρισκόμαστε σὲ θέσι συμβούλων ποὺ προτρέπουν. Ὅποιος συμβουλεύει λέει αὐτὰ ποὺ ἔχει νὰ πεῖ καὶ δὲν ἀναγκάζει τὸν ἀκροατή, ἀλλὰ τὸν ἀφήνει κύριο νὰ ἀποφασίσῃ. Σὲ τοῦτο μόνο εἶναι ὑπεύθυνος, ἀν δὲν τεκμηριώσῃ αὐτὰ ποὺ λέει».  
«Οὐ κυριεύομεν ὑμῶν τῆς πίστεως, ἀγαπητοὶ, οὐδὲ δεσποτικῶς ταῦτα ἐπιτάττομεν· εἰς διδασκαλίαν λόγου προεχειρίσθημεν, οὐκ εἰς ἀρχὴν οὐδὲ εἰς αὐθεντίαν· συμβούλων τάξιν ἐπέχομεν παραινούντων. Ὁ συμβουλεύων λέγει τὰ παρ' ἑαυτοῦ, οὐκ ἀναγκάζων τὸν ἀκροατὴν, ἀλλ' αὐτὸν ἀφίησι τῆς τῶν λεγομένων αἱρέσεως κύριον· ἐν τούτοις ἐστὶν ὑπεύθυνος μόνον, ἂν τὰ παραστάντα μὴ εἴποι».  ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 62.87
 
Αὐτὰ ποὺ λέει ὁ Χρυσορρήμων, τί, εἶναι; Εἶναι λόγια ἁγίου ἤ λόγια τσαρλατάνου; Ἄν εἶναι λόγια ἁγίου –συχώρεσέ με ἅγιέ μου, γιατὶ ἐδὼ ποὺ φτάσαμε καὶ μὲ αὐτοὺς ποὺ μπλέξαμε, ἄν τοὺς πιστέψουμε πρέπει νὰ κατεβάσουμε τὶς εἰκόνες σας ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες καὶ νὰ ἀπαγορευτοῦν τὰ λόγια σας- τότε τὰ λόγια τοῦ δεσπότη -κατ᾿ εὐφημισμὸν Χρυσοστόμου (ποὺ παραπάνω παρετέθησαν)- ποὺ ἐμμέσει στυγνῶς τὴν προπαγάνδα τῶν σημερινῶν τυραννίσκων, δὲν εἶναι λόγια τσαρλατάνου;
Καὶ ὅμως ἐπεκράτησαν οἱ τσαρλατάνοι καὶ ἐμμένουν σοβαροφανεῖς μὲ τὶς βαρύγδουπες μπουρδολογίες τους καὶ μὲ τὴν τυραννικὴ συμπεριφορά τους νὰ ὁδηγοῦν τοὺς πιστοὺς στὸν θάνατο -καὶ τὸν σωματικὸ ἑνίοτε καὶ τὸν πνευματικὸ- τὴν δὲ πίστι νὰ διαλύουν δηλώνοντας ὅτι δὲν κινδυνεύει.
Ὅτι καὶ νὰ μηχανευτοῦν, ὅσο καὶ νὰ προσπαθήσουν νὰ διαστρεβλώσουν τὴν ὑγιὴ διδασκαλία τῆς ἐκκλησίας, ποτὲ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ ξεπλύνουν τὸ ὅνειδος τῆς προδοσίας τῆς πίστεως ποὺ διέπραξαν, γιατὶ ἔφεραν τὸν φόβο μέσα στὴν ἐκκλησία, τὸν καλλιέργησαν στοὺς πιστοὺς ἀνθρώπους καὶ διέλυσαν ὅσα χρειάστηκαν αἰῶνες νὰ περάσουν στὶς ψυχές δηλαδὴ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό καὶ στοὺς ἁγίους του.
 
 Διαιροῦν τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα. Εἰσάγουν νέα κριτήρια ἐκκλησιαστικότητος, νέες ἀρετές καὶ νέες ἁμαρτίες. Ἀρετὴ γι᾿ αὐτοὺς εἶναι νὰ εἶσαι ἕνα ἄβουλο ὑποτεταγμένο ἐνεργούμενο, μιὰ μαριονέτα στὰ χέρια τους, ὅπως εἶναι οἱ ἴδιοι στὰ χέρια τῶν δαιμονισμένων πολιτικῶν. Αὐτὸν τὸν τύπο πιστοῦ καλλιεργοῦν. Ἁμαρτία γι᾿ αὐτοὺς εἶναι νὰ μὴν κάνεις τὰ λεγόμενα ἐμβόλια τῶν δαιμονανθρώπων!!! Καὶ χρειάζονται ἐξορκισμοὶ σὲ ὅσους δὲν τὰ κάνουν, σύμφωνα μὲ τὴν ἀντίληψι ὑψηλῆς πνευματικῆς καταστάσεως ἱεράρχου. Μὲ αὐτὰ παραμυθιάζουν καὶ ἀποκοιμίζουν τὸν λαὸ, ἐνῷ οὐσιαστικῶς διαιροῦν τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας.
Ἡ πρώτη, ἡ βασικὴ, ἡ οὐσιαστικώτερη διαίρεσις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος εἶναι ὅταν χαθῇ ἡ ἀγάπη. Ὅλη ἡ πολιτεία, ὅλη ἡ συμπεριφορά, ὅλες οἱ πράξεις αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, εἴτε διδάσκουν, εἴτε ὀργανώνουν τὴν ἐκκλησία, εἴτε ἐκλέγουν τοὺς διαδόχους τους, εἴτε ἱερουργοῦν, εἴτε ἐξομολογοῦν δείχνει ἔλειψι ἀγάπης. Τὸ νοιώθεις, μυρίζει ἀπὸ μακρυά, ἐξ ἄλλου ὅλα ἀποπνέουν «ὁσμὴ ζωῆς εἰς ζωὴν καὶ ὁσμὴ θανάτου εἰς θάνατον» (Κορινθίους Β΄ 16). Γι᾿ αὐτὸ ἀπομακρύνεται ἀπὸ αὐτοὺς ὁ κόσμος. Τὸν ἄνθρωπο τοῦ θεοῦ, ποὺ ἔχει ἀγάπη, ὅλοι τὸν πλησιάζουν. Καὶ αὐτοὶ ποὺ (νομίζουν ὅτι) πιστεύουν καὶ αὐτοὶ ποὺ (νομίζουν ὅτι) δὲν πιστεύουν. Ὅπως γυρίζει τὸ λουλουδάκι πρὸς τὸν ἥλιο ἔτσι γυρίζουν καὶ οἱ ψυχὲς ὅπου ὑπάρχει ἁγιότης. Μιλάει στὸ ὄν τὸ ἔσωθεν τῆς ὑπάρξεως. Σ᾿ αὐτοὺς μόνον οἱ συμφεροντολόγοι, οἱ ἀρχοντιῶντες, οἱ φιλόδοξοι, οἱ καριερίστες, καὶ ὅσοι θέλουν κάτι νὰ κρύψουν κάτω ἀπὸ τὸ ράσο πλησιάζουν. Ἕνα δοῦναι καὶ λαβεῖν δαιμονικὸ. Μιὰ συναλλαγή, μιὰ διαρκὴς σιμωνία. Ἔτσι ψύχεται ἡ ἀγάπη. Ἡ Μητρόπολη, ἡ ἐνορία, τὸ μοναστήρι, ὁλόκληρη ἠ Ἐκκλησία γίνεται ἕνα ἵδρυμα, ἕνα σύστημα, μιὰ ἱδεολογία, μιὰ πυραμίδα ἐξουσίας, ὅπου ὅμως λείπει τὸ οὐσιαστικὸ, τὸ ἕν οὖ ἐστι χρεία, ἡ ἀγάπη. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη διαίρεσις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
Ἡ δεύτερη διαίρεσις εἶναι ὅταν πράττωμε πράγματα ἀνάξια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Δὲν χρειάζεται νὰ ἀπαριθμήσουμε ὅσα ἔχουν γίνει τὶς τελευταίες δεκαετίες καὶ ἰδιαιτέρως τὰ τελευταία χρόνια (Κολυμπάρια, Οὐκρανία, οἰκουμενιστικὲς ἀθλιότητες, ὑγειονομικὸς διωγμός). Μὲ τοὺς τρόπους αὐτοὺς στὴν οὐσία χωρίζονται οἱ ταῦτα πράττοντες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
 
«Δύο γάρ εἰσι διαιρέσεις ἀπὸ τοῦ σώματος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ· μία μὲν, ὅταν ψύξωμεν τὴν ἀγάπην, δευτέρα δὲ, ὅταν ἀνάξια τοῦ τελεῖν εἰς ἐκεῖνο τὸ σῶμα τολμήσωμεν· ἑκατέρως γὰρ χωρίζομεν ἑαυτοὺς τοῦ πληρώματος». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG62 85
Μακάρι νὰ ἀκούσουν τὶ λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος οἱ ρασοφοροῦντες αὐτουργοὶ τῶν ἀνοσιουργημάτων καὶ ὅσοι ἐπιπόλαια τοὺς ἀκολουθοῦν. Ὅσοι ἔτσι ἐνεργοῦν μὲ τοὺς δύο αὐτοὺς τρόπους χωρίζουν τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας. «Ἑκατέρως γὰρ χωρίζομεν ἑαυτοὺς τοῦ πληρώματος». Ψέμματα λέει ὁ ἅγιος;
 
Καὶ ἄς βγαίνουν ὑποκριτικῶς κλαυθμηρίζοντας διάφοροι ποιμένες δῆθεν ἐνδιαφερόμενοι καὶ ἀγωνιῶντες γιὰ τὴν ἑνότητα. Τὴν ἑνότητα, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος, τὴν ἔχουν ἤδη διαταράξει οἱ ἴδιοι μὲ τὶς πράξεις τους. Ὅταν σπέρνεις τὸν φόβο, τρομοκρατεῖς τοὺς ανθρώπους, ψύχεις τὴν ἀγάπη, ὑπακοῦς δουλικά τοὺς ἀλητηρίους τῆς ἐξουσίας (9) ἔχεις ἤδη πλήξει τὴν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
Δουλειά τους ἦταν νὰ αὐξήσουν τὸ ποίμνιο καὶ ὄχι νὰ τὸ μειώσουν. Νὰ μαζέψουν τοὺς διασκορπισμένους καὶ ὄχι νὰ διαλύσουν καὶ αὐτοὺς ποὺ ὑπάρχουν, νὰ συνηγορήσουν καὶ ὄχι νὰ διαστρέψουν τὰ πατρώα δόγματα. Αὐτὸ πρέπει νὰ ἐξετάσωμε, καὶ νὰ δοῦμε τί προέκυψε ἀπὸ τὴν διαποίμανσι αὐτῶν τῶν ποιμένων:
«Οὐκοῦν ἐξετάσωμεν τί ἠμῖν ἐβλάστησε, προσθήκην τῶν ποιμνίων ἤ μείωσιν, συναγωγὴν τῶν διεσκορπισμένων ἤ τῶν συνεστώτων διάλυσιν, συνηγορίαν ἤ ἀνατροπὴν τῶν πατρώων δογμάτων». ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG45 1125
 
Βλέπετε ποὺ ἔφεραν τὰ πράγματα. Κλειστὲς ἐκκλησίες. Δὲν προσκυνοῦνται οἱ ἅγιες εἰκόνες. Ἀπαγορεύονται οἰ λιτανείες τῶν ἁγίων εἰκόνων καὶ λειψάνων ἐνῷ περιφέρονται τὰ διάφορα ξόανα τύπου Ἀμάλ σὲ ὅλη τὴν χώρα. Τὸ δόγμα ὑβρίζεται καὶ περιφρονεῖται. Ἱερεῖς καὶ Ἐπίσκοποι ποὺ ὑπερασπίζονται τὰ πάτρια διώκονται. Ὁπότε; Τί γίνεται μὲ αὐτούς τοὺς ποιμένες;
Οἱ ἅγιοι δὲν τοὺς καλοπιάνουν, οὔτε δικαιολογοῦν τὶς προδοσίες τους.
Ἄν ἡ σπουδὴ τοῦ ποιμένος ὁδηγεῖ στὸ καλύτερο, δηλαδὴ στὴν αὔξησι τῶν ποιμνίων, στὴν συναγωγὴ τῶν διασκορπισμένων καὶ στὴν ὑπεράσπισι τῶν πατρώων δογμάτων, τότε ὁ ποιμένας εἶναι προβατο τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι λύκος. Ἀλλὰ ἄν συμβαίνει τὸ ἀντίθετο, δηλαδὴ τὸ ποιμνίον μειώνεται, διασκορπίζονται καὶ αὐτοὶ ποὺ ὑπάρχουν, ἀνατρέπονται τὰ πατρώα δόγματα τότε…
 
Ὁ Κύριος λέει: «Προσέχετε ἀπὸ τοὺς ψευδοπροφῆτες». Νὰ μὴν περνᾷ ἀπαρατήρητο τὸ στόμα ποὺ ἀκονίζει τὰ δόντια τῆς καινοτομίας καὶ κατασπαράζει τὸ ὑγιὲς σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ.  
«Εἰ μὲν οὖν πρὸς τὸ κρεῖττον ἡ σπουδὴ τοῦ προειρημένου βλέπει, πρόβατον πάντως, καὶ οὐχὶ λύκος ἐστίν· εἰ δὲ τὸ ἔμπαλιν, «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν», φησὶν ὁ Κύριος· μὴ λανθανέτω (=περνᾶ ἀπαρατήρητος) τὸ στόμα τὸ ἐπὶ λώβῃ (=ἀτίμωσις, ὕβρις) καὶ ἀφανισμῷ τεθηγμένον (θήγω = ἀκονίζω) τοῖς τῆς καινοτομίας ὀδοῦσι καὶ κατασπαράσσον τὸ ὑγιὲς σώμα τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας». ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG45 1125
 
Ὅλοι οἱ ἅγιοι τὸ ἴδιο λένε γιὰ τοὺς φιλάρχους αὐτοὺς σχίστες καὶ φθορεῖς ποιμένες.
Ἄν καὶ ἔχουμε ταχθῇ στὸ νὰ οἰκοδομοῦμε τοὺς ἄλλους, ἐμεῖς ποὺ δὲν οἰκοδομοῦμε, ἀλλὰ καὶ σχίζουμε τὸ ὑπάρχον ἐκκλησιαστικὸ σῶμα τί δὲν θὰ πάθουμε; Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ διαιρέσῃ τόσο τὴν ἐκκλησία ὅσο ἡ φιλαρχία καὶ τίποτα δὲν παροξύνει τόσο τὸν Θεό ὅσο τὸ νὰ διαιρῇται ἡ Ἐκκλησία.
«Εἰ δὲ καὶ ἄλλους εἰς τὸ οἰκοδομεῖν τετάγμεθα, οἱ μὴ οἰκοδομοῦντες, ἀλλὰ καὶ πρότερον σχίζοντες, τί οὐκ ἂν πάθοιεν; Οὐδὲν οὕτως Ἐκκλησίαν δυνήσεται διαιρεῖν, ὡς φιλαρχία· οὐδὲν οὕτω παροξύνει τὸν Θεὸν, ὡς τὸ Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 62 85
 
Εἶναι παραθεολογικὰ ἐπιχειρήματα καὶ παραθεολογικὲς καὶ συνωμοσιολογικὲς ἀπόψεις ὅλα αὐτὰ ὅπως διατείνεται ἐπίσκοπος διακρινόμενος γιὰ «σοβαρὴ θεολογική σκέψι»;(10)
Βλέπετε, καταντήσαμε αὐτὰ ποὺ λένε οἱ ἅγιοι πατέρες νὰ θεωροῦνται παραθεολογία καὶ ὅσοι τὰ ἀσπάζονται νὰ λοιδωροῦνται καὶ νὰ διώκονται καὶ ἡ κάθε αὐθαιρεσία, καινοτομία ἤ ἀνοησία τοῦ κάθε ἱεράρχου νὰ ἀντιμετωπίζετε εὐλαβικὰ ὡς λόγος τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀπορῶ γιατί τόσοι ἱερεῖς, τόσοι θεολόγοι, τόσοι καλογέροι, ἁγιορεῖτες καὶ μὴ, σιωποῦν μπροστά σ᾿ αὐτὴν τὴν προδοσία τῆς πίστεως; Πρέπει νὰ βγαίνουμε ἐμεῖς, οἱ χοίροι, ποὺ ἀπλῶς σκάβουμε μές τὴ λάσπη ποὺ ζοῦμε νὰ παρουσιάζουμε μὲ ἀγωνία τὰ πολυτιμα μαργαριτάρια τῶν ἁγίων, μήπως καὶ βοηθηθοῦμε καὶ μεῖς καὶ οἱ γύρω μας; Δὲν εἶναι ἐπικίνδυνο αὐτό γιὰ τοὺς ἀνθρώπους; Δὲν θὰ ἔπρεπε αὐτοὶ νὰ ἀναλάβουν αὐτὸ τὸ βάρος;
Καὶ ὅμως δὲν μιλοῦν. Δὲν παίρνουν θέσι. Παρακολουθοῦν σὰν θεατές. Εἶναι σύνεσι αὐτό; Εἶναι σοβαρότης, νηφαλιότης καὶ ὑπευθυνότης, ὅπως παρουσιάζεται; (10) Εἶναι ταπείνωσις καὶ συναίσθησις τῶν ἱδίων ἁμαρτιῶν; Ἐδὼ γκρεμίζεται ἡ πίστις, ξεθεμελιώνεται τὸ οἰκοδόμημα καὶ σύ λὲς ὅτι στεναχωριέσαι γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου καὶ ἀσχολεῖσαι μόνο μὲ αὐτές; Ἐσὺ ἔπρεπε νὰ ἀγωνίζεσαι πρῶτος, νὰ φωνάξῃς, νὰ διαμαρτυρηθῇς -ποὺ εἶναι καὶ πολὺ πιὸ εὔκολο γιατὶ παλεύεις μὲ ὀφθαλμοφανὴ πράγματα- μὴπως καὶ σὲ λυπηθῇ ὁ Θεὸς καὶ συχωρέσει κάποιες ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες σου. Ἄν φυσικὰ ἀντιλαμβάνεσαι καὶ αἰσθάνεσαι τὸ τί συμβαίνει.
Εἶναι ξεπεσμὸς νὰ αὐτοδικαιολογούμεθα μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ φόβου. Ὅλοι φοβόμαστε γιὰ πολλά. Ἀλλὰ ἔχωμε καὶ τὰ παραδείγματα τῆς πίστεως τῶν ἁγίων μας καὶ τῶν προγόνων μας καὶ τῶν πατεράδων μας. Σὲ αὐτὰ νὰ στραφοῦμε, ἀπὸ κεῖ νὰ πιαστοῦμε, ἐκεῖ νὰ ἐλπίσουμε καὶ ὄχι στοὺς σημερινοὺς κληρικοὺς -ἐπισκόπους καὶ παπάδες- καὶ καλογήρους ποὺ, ὡς θύματα τοῦ ἀρχεκάκου, μετετέθησαν ἀπὸ τὴν πίστι γιατί φοβήθηκαν. Καὶ μετὰ τὴν ἀπρέπεια αὐτὴ ἔκαναν μεγαλυτέρα ἀπρέπεια ποὺ δείχνει ὅτι δὲν ἔχουν θάρρος σ᾿ αὐτὰ ποὺ (ἐμφανίζονται ὅτι) πιστεύουν, τὸ νὰ ἐκβιάζουν καὶ νὰ ἀναγκάζουν καὶ αὐτοὺς ποὺ δὲν θέλουν, νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν στὸν δρόμο τοῦ φόβου, τῆς ὑποταγῆς, καὶ τοῦ ξεπεσμοῦ.
 
«Εἰ δὲ καὶ ἀπρεπὲς τὸ ὅλως ἐπὶ τούτοις φοβηθέντας τινὰς τῶν ἐπισκόπων μεταθέσθαι, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπρεπέστερον καὶ οὐ θαρρούντων οἷς πεπιστεύκασι τὸ βιάζεσθαι καὶ ἀναγκάζειν τοὺς μὴ βουλομένους». ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΕΙΑΝΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ (Berlin: De Gruyter, 1940, στὸ TLG: Historia Arianorum
Chapter 33, section 1, line 1)
 
Γεώργος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 3/9/2021
 
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/44516-i-iera-synodos-systinei-tin-eleytheri-epilogi-tou-emvoliasmoy-os-tin-apokleistiki-lysi
2.ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ https://www.romfea.gr/ekklisia-ellados/44688-arxiepiskopos-ieronymos-edo-einai-to-emvolio-ekei-einai-o-tafos
3.ΔΩΔΩΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΥΝΕΝΕΤΕΥΞΙΣ  ΣΤΟΝ Status FM 107,7 https://www.youtube.com/watch?v=uH8qWH-FDu8&ab_channel=STATUSFM1077
4. ΔΩΔΩΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ https://www.lifo.gr/now/greece/mitropolitis-dodonis-hrysostomos-tragikes-kai-aparadektes-oi-eikones-stis-sygkentroseis
5. ΔΩΔΩΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  https://www.lifo.gr/now/greece/mitropolitis-dodonis-hrysostomos-tragikes-kai-aparadektes-oi-eikones-stis-sygkentroseis
6. ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ 26. 8 2021 https://imd.gr/2021/08/%ce%b5%cf%80%ce%b5%ce%af%ce%b3%ce%bf%ce%bd-%ce%b5%ce%b3%ce%ba%cf%8d%ce%ba%ce%bb%ce%b9%ce%bf-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%cf%89%ce%bc%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b5%ce%bc%ce%b2/
7. ΔΩΔΩΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΥΝΕΝΕΤΕΥΞΙΣ  ΣΤΟΝ Status FM 107,7 https://www.youtube.com/watch?v=uH8qWH-FDu8&ab_channel=STATUSFM1077
https://www.youtube.com/watch?v=h5YWhSJfnWk&t=158s&ab_channel=ZANTETIMES.GR
8. «Ὁ γὰρ Παῦλος οὐκ εἶπεν «Οὐ γὰρ ἔστιν ἄρχων ἤ μὴ ἀπὸ Θεοῦ·», ἀλλὰ περὶ τοῦ πράγματος αὐτοῦ διαλέγεται λέγων «οὐ γὰρ ἐστιν ἐξουσία εἰ μη ὑπὸ Θεοῦ» ... 660 Εἰ δέ τις ἀλητήριος παρανόμως εἰς ταύτην εἰσεκώμασεν, οὐ δήπου τοῦτον παρὰ Θεοῦ κεχειροτονῆσθαι φαμὲν, ἀλλὰ συγκεχωρῆσθαι» ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ 78 657 660
9. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ https://www.romfea.gr/ieres-mitropoleis/45338-nafpaktou-opoios-se-kairo-pandimias-molynei-tous-allous-krinetai-me-to-epitimio-tou-fonou

ΑΓΙΑ ΛΥΓΕΡΗ Η ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ

 Αγία Λυγερή η Νεομάρτυς

 

Η Αγία νεομάρτυς Λυγερή η Χιοπολίτις γεννήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνος μ.Χ. στο χωριό Ανάβατος της Χίου. Ανατράφηκε με τα νάματα της ορθοδόξου ημών πίστεως, ενώ διακρινόταν για το ψυχοσωματικό της κάλλος, γεγονός που προκάλεσε την ερωτική έλξη του Τούρκου τυράννου. Παρά τις υποσχέσεις και τις πιέσεις του για πλούτη και τιμές, η πάνσεμνος Λυγερή έμεινε σταθερή στην πίστη της και αρνήθηκε τον γάμο με τον αλλόπιστο Αγαρηνό. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1822 μ.Χ., ημέρα εορτασμού στον Ανάβατο Χίου του εν Χώναις θαύματος του αρχαγγέλου Μιχαήλ, κατέφθασαν στο χωριό οι ακόλουθοι του Τούρκου τυράννου.
Τότε μέσα στην προκληθείσα αναστάτωση άρπαξαν βίαια και παρά την άρνησή της την πάνσεμνο Λυγερή για να την οδηγήσουν σ' αυτόν. Στη διαδρομή η Λυγερή αγκάλιασε με όλη της τη δύναμη ένα δένδρο, διακηρύσσοντας με παρρησία ότι δεν πρόκειται να αρνηθεί τον Χριστό. Τότε ένας ακόλουθος την αποκεφάλισε και με την τιμία της κεφαλή έφυγε τρέχοντας προς την παραλία Ελίντα, όπου περίμενε ο Τούρκος τύραννος. Από το αίμα της αθληφόρου νεομάρτυρος χάραξε η μητέρα της στα παρακείμενα βράχια τρείς σταυρούς, εκ των οποίων ο ένας έχει διασωθεί μέχρι σήμερα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας στις 6 Σεπτεμβρίου.
 
https://www.saint.gr

ΕΝ ΧΩΝΑΙΣ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ

Ανάμνηση Θαύματος Αρχαγγέλου Μιχαήλ στις Χωναίς

 
Σε κάποιο μέρος της Φρυγίας, η γη ανέβλυσε αγιασμένο νερό με τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, που γιάτρευε κάθε αρρώστια των ασθενούντων. Ένας χριστιανός, λοιπόν, επειδή γιατρεύτηκε η κόρη του, έκτισε ωραιότατο ναό στο όνομα του Αρχιστράτηγου, επάνω στο άγιασμα.
Μετά 90 χρόνια, ήλθε στο ναό κάποιος ευλαβής νέος, ονόματι Άρχιππος. Έμεινε υπηρέτης στο ναό και ζούσε ζωή ασκητική και με εγκράτεια. Όταν είδαν αυτό το πράγμα οι ειδωλολάτρες, έπιασαν τον Άρχιππο και τον χτύπησαν δυνατά. Έπειτα, όρμησαν να καταστρέψουν το ναό και το άγιασμα. Αλλά ώ της μεγάλης δυνάμεως του Αρχαγγέλου! Άλλων απ' αυτούς τα χέρια έμειναν παράλυτα και άλλους σταμάτησε φράγμα φωτιάς και έτσι γύρισαν όλοι άπρακτοι. Όμως το πείσμα και ο θυμός τους ώθησε να κάνουν εκτροπή του κοντινού ποταμού, για να παρασύρει το ναό και να πνίξουν τον Άρχιππο. Αλλά και πάλι θαύμα! Ο ποταμός γύρισε προς τα πίσω! Τότε σκέφθηκαν να ενώσουν και άλλους δύο ποταμούς. Όμως ο Αρχάγγελος Μιχαήλ παρουσιάστηκε στον Άρχιππο και, αφού τον έβγαλε έξω από το ναό, έκανε το σημείο του σταυρού και οι ποταμοί στάθηκαν σαν τείχος. Πρόσταξε, έπειτα, να χωνευθούν και πράγματι, κατά παράδοξο τρόπο, έως σήμερα στο μέρος εκείνο τα νερά των ποταμών χωνεύονται. Και γι' αυτό το μέρος ονομάστηκε Χώναι.
 
https://www.saint.gr

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ!

Η Παναγία να μας οδηγεί, να μας υποστηρίζει,

να μας προστατεύει στις δοκιμασίες της ζωής!

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ!

Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς! 

ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΙΣΑΒΕΤ

Προφήτης Ζαχαρίας και Ελισάβετ 

Ο Ζαχαρίας, πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή, έζησε στα χρόνια του Ηρώδη, βασιλιά της Ιουδαίας. Κατά τη γνώμη του Χρυσοστόμου, καθώς και άλλων Πατέρων της Εκκλησίας, ο Ζαχαρίας δεν ήταν απλός Ιερέας, αλλά αρχιερέας που έμπαινε στα άγια των αγίων. Σύζυγο είχε την Ελισάβετ και δεν είχαν παιδί.

Κάποια μέρα λοιπόν, την ώρα του θυμιάματος μέσα στο θυσιαστήριο, είδε άγγελο Κυρίου που του ανήγγειλε ότι θα αποκτούσε γιο και θα ονομαζόταν Ιωάννης. Ο Ζαχαρίας σκίρτησε από χαρά, αλλά δυσπίστησε. Η γυναίκα του ήταν στείρα και γριά, πώς θα γινόταν αυτό που άκουγε; Τότε ο άγγελος του είπε ότι θα μείνει κωφάλαλος μέχρι να πραγματοποιηθεί η βουλή του Θεού.

Πράγματι, η Ελισάβετ συνέλαβε και έκανε γιο. Όταν θέλησαν να δώσουν όνομα στο παιδί, ο Ζαχαρίας έγραψε πάνω σε πινακίδιο το όνομα Ιωάννης. Αμέσως δε λύθηκε η γλώσσα του και όλοι μαζί δόξασαν το Θεό.

Βέβαια, η χάρη αυτή έγινε από το Θεό στο Ζαχαρία, διότι της ήταν «δίκαιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενος ἐν πάσαις ταὶς ἐντολαὶς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος» (Λουκά, α' 6.). Ήταν, δηλαδή, δίκαιος μπροστά στο Θεό και ζούσε σύμφωνα με της της εντολές και τα παραγγέλματα του Κυρίου, άμεμπτος από κάθε σοβαρή ενοχή. 

https://www.saint.gr 

ΑΓΙΑ ΕΡΜΙΟΝΗ Η ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΣ

 Αγία Ερμιόνη, κόρη του Αποστόλου Φιλίππου

 

Ήταν μια από τις τέσσερις κόρες του αποστόλου Φιλίππου, που είχε και αυτή το προφητικό χάρισμα (Πράξ. κα’ 8) και αφοσιώθηκε στο αποστολικό έργο.
Όταν πήγε μαζί με την αδελφή της Ευτυχίδα στην Έφεσο για να συναντήσει τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, βρήκε αντ' αυτού, που είχε αποβιώσει, τον μαθητή του Πετρώνιο, από τον οποίο διδάχτηκε και στηρίχτηκε περισσότερο στο ευαγγελικό έργο. Λέγεται μάλιστα, ότι κάποτε από την Έφεσο πέρασε ο Τραϊανός για να πάει να πολεμήσει τους Πέρσες, και άκουσε πολλά για το προφητικό χάρισμα της Ερμιόνης. Την κάλεσε λοιπόν για να προφητεύσει γι αυτόν. Η Ερμιόνη του είπε ότι θα νικήσει τους Πέρσες, αλλά τη βασιλεία των Ρωμαίων θα καταλάβει ο γαμπρός του Αδριανός, που πράγματι έγινε. 

Επειδή η προφητεία επαληθεύτηκε, ο Τραϊανός διέταξε και βασάνισαν σκληρά την Ερμιόνη. Κατόπιν την παρέδωσε στους δήμιους για να τη θανατώσουν, αλλά αυτοί πίστεψαν στον Χριστό και την άφησαν ελεύθερη. Έτσι η Ερμιόνη πέθανε ειρηνικά και τάφηκε στην Έφεσο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας Ερμιόνης στις 4 Σεπτεμβρίου.

ΟΣΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ

 Όσιος Άνθιμος ο Νέος Ασκητής από την Κεφαλονιά

 

Ο νέος ασκητής, Ο όσιος Άνθιμος ο τυφλός Ιεραπόστολος του Αιγαίου, γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλλονιάς το 1727 μ.Χ. Ήταν δηλ. σύγχρονος με τον έτερο Μεγάλο Ισαπόστολο και εθνομάρτυρα του γένους μας, τον Άγιο Κοσμά των Αιτωλό, με τον οποίον είχε παρόμοια δράση και προσφορά!
Κατά το Άγιο Βάπτισμα έλαβε το όνομα Αθανάσιος, μα σε ηλικία επτά ετών, έχασε το φως του, χτυπημένος από την αρρώστια της ευλογιάς. Το ξαναβρήκε όμως, χάρη στην Θεία παρέμβαση αφενός, και στις ανύστακτες προσευχές της πιστής και ενάρετης μητέρας του Ατζουλέτας, καθώς και του ιδίου. Είχαν μάλιστα συμμετάσχει τότε σε σαρανταλείτουργο, το οποίο έγινε με βασικό αίτημα την θεραπεία του μικρού Αθανασίου. Πράγματι, αφού μητέρα και γιος κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων κατά την τεσσαρακοστή Θεία Λειτουργία, το παιδί φώναξε, «βλέπω, ο Ιερεύς φοράει κόκκινο φελόνι»!
Έξυπνος και μνήμων καθώς ήταν, παρακολούθησε τα μαθήματα της στοιχειώδους παιδείας, πιθανότατα κοντά στον πρώτο του δάσκαλο και πνευματικό Άνθιμο, τον ηγούμενο τότε της Ι. Μονής της Αγίας Παρασκευής Λεπέδων Ληξουρίου. Όταν έγινε 20 ετών, αποφάσισε να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του, Ιωάννου Κουρούκλη, ο οποίος ήταν εμπειρότατος ναυτικός. Μαζί ταξίδεψαν σε πολλές θάλασσες, αλλά φθάνοντας κάποτε στην Κωνσταντινούπολη, ο πατέρας του Οσίου, χτυπημένος από την πανώλη, εκοιμήθη. Το 1750 μ.Χ., ο πλοίαρχος του καραβιού στο οποίον υπηρετούσε τότε ο Αθανάσιος, εκτιμώντας το υποδειγματικό και εργατικότατο του χαρακτήρος του, του πρότεινε να τον κάνει γαμβρό του. Ο Αθανάσιος δέχθηκε. Άλλες όμως ήταν οι βουλές του Κυρίου. Ξυπνώντας λοιπόν ο νέος το πρωί της ημέρας, κατά την οποία θα επισημοποιούταν ο γάμος του, συνειδητοποίησε πως είχε χάσει εντελώς το φως του. «Τώρα εκατάλαβα», είπε, «πως είμαι θεότυφλος». Η επωνυμία θεότυφλος, θα τον συνοδεύει πια, σε όλη του τη ζωή!
Αντιλαμβανόμενος λοιπόν πως αυτό ήταν το θέλημα του Κυρίου, αποτάσσεται τα του κόσμου, οπότε τυφλός και άσημος, αναχωρεί για το Άγιον Όρος, όπου κείρεται μοναχός, μετονομαζόμενος Άνθιμος, πιθανότατα στα όρια της Ιεράς Μονής Ιβήρων. Εκεί ασκήθηκε θεαρέστως, αναμίχθηκε ενεργά, όπως αποδεικνύει η μετ’ έπειτα δράση του, και στο κίνημα των Κωλυβάδων, και τελικώς, όταν εκοιμήθη ο σοφότατος γέροντάς του, απεφάσισε να βγεί στον κόσμο, να κηρύξει, και να διασώσει από την αμάθεια και των εξισλαμισμό τους Ορθοδόξους Ρωμιούς, οι οποίοι στέναζαν τότε κάτω από τον απάνθρωπο ζυγό των Τούρκων Μουσουλμάνων.

Πρώτη ιεραποστολική περιοδεία.
Πρώτος του σταθμός ήταν το νησί της Χίου, όπου κήρυξε τον Ευαγγελικό λόγο, αλλά και ασκήθηκε σκληρά, φθάνοντας σε μεγάλα μέτρα αγώνων. Έτρωγε μόνον λίγο ψωμί την ημέρα, ενώ έπινε νερό μόνον μετά την δύση του ηλίου. Κοιμόταν ελάχιστα, και ασκούσε συνεχώς την αδιάλειπτη ευχήτου Ιησού.
Κατόπιν επισκέφθηκε την Σίφνο, και παρά τις παρακλήσεις των κατοίκων του νησιού οι οποίοι εκτίμησαν τον ενάρετο τυφλό γέροντα, έπειτα από λίγο διάστημα ασκήσεως και κηρύγματος εκεί, αναχώρησε για την Πάρο. Καθώς το πλοίο που τον μετέφερε στο νησί, βρέθηκε στο μέσον περίπου αυτής της θαλάσσιας διαδρομής, έπεσε σε μεγάλη θαλασσοταραχή, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να καταποντισθεί από τα κύματα και τον αέρα. Κατόπιν λοιπόν πολλών και επιμόνων εκλύσεων των συνεπιβατών του μα και ενός εκ των Σιφνιών ιερέων που τον συνόδευαν, ο Όσιος Άνθιμος προσευχήθηκε με δάκρυα στην Παναγία, την οποίαν ιδιαιτέρως ευλαβείτο, και η θαλασσοταραχή σταμάτησε! Παρακάλεσε μάλιστα τους παρισταμένους να μην διαδώσουν το θαύμα, μα εκείνοι, μόλις έφθασαν στην Πάρο, το διαφήμισαν παντού. Τόσο αυτό, όσο και η οσιακή ζωή του, διέδωσαν την φήμη του και στα γειτονικά νησιά.
Έτσι ο επίσκοπος Παροναξίας, τον προσκάλεσε να κηρύξει και στην Νάξο, όπου, υπακούοντας, μετέβη. Μεταξύ δε των Ναξίων που τότε άκουσαν τα ζήδορα λόγια του, ήταν και ο νεαρός τότε Νικόλαος Καλιβούρσης, ο μετ’ έπειτα Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ακολούθως μετέβη στην Ίο, και έπειτα από λίγο, βρέθηκε προσκυνητής στους Αγίους Τόπους, όπου με θερμά δάκρυα στα άφωτα μάτια του, προσκύνησε τον Πανάγιο Τάφο και τον Ζωοπάροχο Γολγοθά, ενώ απ’ τα εκεί περιώνυμα Μοναστήρια άντλησε μεγάλη παρηγοριά και δύναμη για την επόμενη εργώδη προσπάθειά του. Έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη του ιεραποστολική περιοδεία.

Δευτέρα ιεραποστολική περιοδεία.
Επιστρέφοντας πιθανότατα από τους Αγίους τόπους (1759 μ.Χ.), κατευθύνθηκε στο Καστελόριζο, όπου είχε τον πόθο να ιδρύσει το πρώτο του μοναστήρι. Το νησί όμως, μαστιζόταν τότε από φοβερή λειψυδρία. Ο Όσιος προσευχήθηκε, και οι καταρράκτες του ουρανού άνοιξαν, αφήνοντας εξτατικούς όλους τους κατοίκους της Μεγίστης – Καστελορίζου. Οι ευλαβείς αυτοί άνθρωποι δε, εις ένδειξιν ευχαριστίας προς τον Θεό και το εκλεκτό Του σκεύος εκλογής, συνέβαλαν αποφασιστικά στο κτίσιμο του Ιερού ναού του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος έγινε στο ψηλότερο βουνό του νησιού. Με κέντρο αυτόν ακριβώς τον ναό, οικοδομήθηκαν ακολούθως, τα κελιά, το ηγουμενείο, οι λοιποί βοηθητικοί χώροι της μονής, και το ψηλό περιτείχισμα του μοναστηριού. Το 1761 μ.Χ. μάλιστα, με σιγίλιο του οικουμενικού Πατριάρχου Ιωανικίου του τρίτου, η μονή ανακηρύχθηκε Σταυροπηγιακή.

Από το Καστελόριζο, και με την ευχή του αρχιεπισκόπου Σίφνου Νικοδήμου, ο τυφλός Ιεραπόστολος Άνθιμος, κατευθύνθηκε στην Αστυπάλαια, όπου διέμεινε επί εννέα έτη. «Το ασκητικό του πρόσωπο που φανέρωνε την ενάρετη ζωή του, και ακτινοβολούσε την ευσέβεια του ανδρός», μαγνήτισαν τους νησιώτες! Γι’ αυτό οι ευλαβείς Αστυπαλιώτες τον ακολουθούσαν σε κάθε του βήμα, (ρουφώντας) τα γεμάτα (νέκταρ) λόγια του, όπως σημειώνει ο νέος βιογράφος του Οσίου, Κωνσταντίνος Κανέλλος.

Στο ήσυχο λοιπόν νησί της Δωδεκανήσου, ο Άγιος κατόπιν θείας Αποκαλύψεως, απεφάσισε το κτίσιμο της Ιεράς μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου της Πορταϊτησας. Οι κάτοικοι χάρηκαν με αυτή του την απόφαση, μα του διευκρίνισαν πως δεν υπήρχαν τα απαιτούμενα οικοδομικά υλικά. Ο Όσιος γέρων δεν αποθαρίνθηκε. Ειδοποίησε έναν ευλαβή χριστιανό, μέλλος της οικογένειας Χουσουλίνη, να παραχωρήσει τα κτήματά του που ήταν κοντά στο χωριό, γιατί εκεί θα βρισκόταν τα απαιτούμενα υλικά. Ο άνθρωπος δέχθηκε ευχαρίστως, αν και ήξερε πως στα κτήματά του δεν είχαν υπάρξει ποτέ τέτοια υλικά. Λαμβάνοντας την άδεια ο Άγιος, υπέδειξε στους εργάτες να σκάψουν σε συγκεκριμένο σημείο, όπου και βρήκαν άφθονα οικοδομικά υλικά, κατάλοιπα παλαιού οικισμού! Κατά την ανασκαφή μάλιστα, μαζί με τις πέτρες, ανασύρθηκε και ένα πιθάρι γεμάτο χρυσσά νομίσματα. Ο Θεοφώτιστος Άνθιμος παρότρυνε τους εργάτες να μην ανακοινώσουν το γεγονός, μήπως και οι άπληστοι Μουσουλμάνοι παρέμβουν, και ματαιώσουν την ανέγερση της Ιεράς Μονής. Προσευχήθηκε στην συνέχεια, και τα χρυσσά νομίσματα μεταβλήθηκαν σε έναν σωρό κάρβουνα, αποκαλύπτοντας εντελώς το πανούργο και θεομάχο σχέδιο του Διαβόλου. Η Μονή της Πορταίτησας θεμελιώθηκε, και το 1760 μ.Χ. άρχισε η συστηματική ανέγερσή της. Στην συνέχεια ο πατήρ Άνθιμος περιήλθε διάφορα μέρη του ορθοδόξου Ελληνισμού, πιθανώς και τους Αγίους τόπους για δεύτερη φορά, για να συλλέξει χρήματα, άμφια καθώς και ιερά σκεύη, ώστε να στολίσει το μοναστήρι του.

Τότε, μετέβη και στην Ιερά Μονή των Υβύρων του Αγίου Όρους, όπου ζήτησε από γνωστό του μοναχό, αγιογράφο, να ιστορίσει ένα αντίγραφο της θαυματουργού εικόνος της Πορταϊτησσας. Εκείνος όμως αρνήθηκε, αφού και η όραση του, μα και τα χέρια του είχαν εξασθενήσει, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του. Επειδή όμως ο Όσιος Άνθιμος επέμενε, υπεχώρησε, και αφού και οι δύο προσευχήθηκαν θερμά στην Θεοτόκο, ώστε να συνεργήσει και αυτή στο εγχείρημα, έθεσαν μία κατάλληλη σανίδα κάτω από την θαυματουργό εικόνα της Πορταίτησας, αγρύπνησαν προσευχόμενοι, και το πρωί μετά την Θεία Λειτουργία, όλοι οι μοναχοί μετέβησαν στο παρεκκλήσιο της Πορταιτήσης. Ανασύροντας την σανίδα, είδαν, έκπληκτοι, αποτυπωμένη την μορφή της Θεομήτορος στην Σανίδα! Ένδακρυς ο πατήρ Άνθιμος καταφιλούσε την θαυματοποίητη νέα εικόνα της Παναγίας μας, έστω κιαν δεν την έβλεπε με τους αισθητούς οφθαλμούς του. Η μεταφορά δε της νέας θαυματουργού εικόνος της Παναγίας μας στην μονή της στην Αστυπάλαια, ήταν για το νησί, Πάσχα Κυρίου!

Τα θαυμάσια που επιτέλεσε ο Όσιος Άνθιμος με την συνέργεια της Θείας Δυνάμεως, δεν σταματούν όμως εδώ. Στο βορειοανατολικό μέρος του νησιού, εκεί που και σήμερα ακόμη οι Αστυπαλιώτες αποκαλούν το σημείο δρακοσπιλιά, φώλιαζε τότε ένα τρομερό φίδι, το οποίο φόβιζε τους κατοίκους με την ύπαρξή του, ώστε η γύρω περιοχή να παραμένει ακατοίκητη και ακαληέργητη. Ο Αγιος παρότρυνε τους ντόπιους να καλλιεργήσουν το μέρος, μα εκείνοι δίσταζαν. Τότε ο γέροντας, συνοδεία μερικών πιστών, έφθασε σε ένα ύψωμα, απέναντι από το σπήλαιο του φιδιού. Ζήτησε από τους συνοδούς του να φτιάξουν μια θιμονιά από ξύλα, και να τον αφήσουν για λίγο μόνο του. Ενώ λοιπόν αυτός προσευχόταν, το τεράστιο ερπετό βγήκε από το σπήλαιό του και κατευθύνθηκε προς το σωρό των ξύλων. Κουλουριάστηκε πάνω τους, και εκείνα υπεχώρησαν από το βάρος του! Ο Όσιος υπέδειξε τότε στους νησιώτες να βάλουν φωτιά στα ξύλα, και το ζώο κάηκε εκεί, χωρίς καμία αντίσταση! Έτσι απαλλάχθηκε ο τόπος από την πολυετή εκείνη διαβολική μάστιγα. Ο Άγιος Άνθιμος αποτελεί έκτοτε τον διώκτη και το φόβητρο των φιδιών. Λέγεται δε, πως στο σημείο όπου κάηκε το τέρας εκείνο, δεν φυτρώνουν χόρτα ακόμη και σήμερα!

Ο μισόκαλος διάβολος φθόνησε δυστυχώς τα έργα του Κυρίου δια του πιστού Του δούλου Ανθίμου. «Έπεισε» κάποιους αστυπαλιώτες να συκοφαντήσουν τον Άγιο, για αθέμιτες σχέσεις με μοναχές της Ιεράς Μονής της Πορταίτήσσης του νησιού. Στην δημόσια δίκη που ακολούθησε, αποκαλύφθηκε η σκευωρία, και οι ντόπιοι θαύμασαν για μία ακόμη φορά την αγιότητα του τυφλού Ιεραποστόλου. Εκείνος όμως κατόπιν προσευχής, απεφάσισε να φύγει από το προσφιλές του νησί, και να κατευθυνθεί προς την γενέτειρα του Κεφαλλονιά, χάριν ησυχίας.

Τρίτη Ιεραποστολική περιοδεία.
Στα τέλη του 1768 μ.Χ. φθάνει στο Ληξούρι, όπου τον υποδέχονται με σεβασμό και ενθουσιασμό. Κατευθύνεται στην Ι. Μ. της Αγίας Παρασκευής Λεπέδων, (όπου σύμφωνα με κάποιους βιογράφους του πιθανόν και να εκάρη ως μοναχός), την οποία και βρίσκουν ερειπωμένη, μετά από τους καταστροφικούς σεισμούς του 1766 μ.Χ και 1767 μ.Χ. Με την άδεια του οικείου επισκόπου Σωφρονίου, ο Όσιος αναλαμβάνει την εκ βάθρων ανακαίνιση της μονής. Οι 7 μοναχές που συνόδευσαν τον γέροντα από τα Δωδεκάνησα, απαρτίζουν τον πυρήνα της πρώτης αδελφότητος της μονής. Σύντομα όμως ο αριθμός τους θα διπλασιαστεί! Όλοι οι ευσεβείς κάτοικοι της Κεφαλονιάς και της Ζακύνθου, την οποία φαίνεται πως ο Άγιος επισκεπτόταν συχνά, συμβάλουν στην ανοικοδόμηση. Ο πατήρ Άνθιμος παραδίδει μάλιστα στην νεοσύστατη μονή, και Μοναχικό κανονισμό, γνωστό και ως Διαθήκη του Αγίου Ανθίμου. Η ζωή του και εδώ παρέμεινε ασκητική. Ολιγοφαγία, χαμευνία, και αγρυπνία στόλιζαν τον βίο του.

Σύμφωνα με την παράδοση, το 1777 μ.Χ., ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αφού κήρυξε σε αρκετά χωριά της Κεφαλλονιάς, επισκέφθηκε και την Ι. Μονή της Αγίας Παρασκευής, όπου γνώρισε τον Όσιο Άνθιμο, για τον οποίον είχε ακούσει πάμπολα ως τότε!

Με επίκεντρο την Ι. Μονή της Αγίας Παρασκευής Λεπέδων, ο τυφλός Ιεραπόστολος Άνθιμος, επισκέφθηκε τα Κύθηρα, την Πελοπόννησο, την Κρήτη, την Σίφνο, ευαγγελιζόμενος τον υπόδουλο ορθόδοξο λαό, και θαυματουργώντας κατά περίπτωση. Στα Σφακιά επί παραδείγματι (1770 μ.Χ.), τρεις μάγοι αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν, ενώ αυτός κήρυττε στα πλήθη. Όταν όμως προσπάθησαν να θέσουν σε ενέργεια το πανούργο σχέδιό τους, διαπίστωσαν έντρομοι πως ενώ ο Όσιος μιλούσε, από το στόμα του έβγαιναν φλόγες! Έτσι παραιτήθηκαν του σχεδίου τους. Εκεί ήταν επίσης που ο γέροντας θεράπευσε μία τυφλή γυναίκα, έφερε με την προσευχή του βροχή σε άνυδρα χρόνια, και άλλοτε, συνόδευσε με σεισμό το θείο κήρυγμά του!

Το 1773 μ.Χ. φρόντισε να ιδρυθεί ένα νέο μοναστήρι, των γενεθλίων του τιμίου Προδρόμου, στα Κύθηρα, όπου έφθασε παρακινημένος από θεία φώτιση. Τα χρήματα μάλιστα για το κτίσιμο του καθολικού της μονής, τα πρόσφερε ένας ευλαβής καπετάνιος, αφού θαυματουργικά σώθηκε από την τρυκιμία, στις βορειοανατολικές ακτές του νησιού.

Το 1775 μ.Χ., Ιουλίου 10, ανακαίνισε και αναδιοργάνωσε την γυναικεία μονή της Παναγίας της Χρυσσοπηγής στην Σίκινο. Ήταν το έκτο και τελευταίο μοναστήρι που ανήγειρε ή ανεκαίνησε ο τυφλός Ιεραπόστολος του Αιγαίου, χωρίς ποτέ να τα έχει δει με τα σωματικά του μάτια!

Πηγαίνοντας κάποτε στην Μάνη, προσκεκλημένος από τους εκεί κατοίκους, αφού θαυματουργικά μετέστρεψε τον ληστρικό βίο χωρικών της βορειοδυτικής Πελοποννήσου, έλαβε Θεία πληροφορία πως επίκειται η από του κόσμου τούτου αναχώρησης του. Διέταξε τους ναυτικούς να επιστρέψουν στα Λέπεδα, γιατί εκεί επρόκειτο να «αποθάνει». Πράγματι. Λίγο μετά, ασθένησε από ίκτερο, έδωσε την ευχή του στους Κεφαλλήνες που τον επισκέφθηκαν, άφησε τις τελευταίες παρακαταθήκες του στην θλημένη αδελφότητα της μονής, και στις 4 Σεπτεμβρίου του 1782 μ.Χ., παρέδωσε την Αγία του ψυχή στα Χέρια Του Δεσπότου Χριστού, τον οποίον ευαρέστησε με την Οσιακή του πολιτεία!

Το 1800 μ.Χ. ο εφημέριος της Ι. Μονής Λεπέδων, πατήρ Ιωάννης ο Λεπεδιώτης, πραγματοποίησε την ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του Αγίου, τα οποία ευρέθησαν Κροκοβαφή και ευωδιάζοντα. Πλήθη θαυμάτων επετελέσθηκαν τότε από τον Όσιο Άνθιμο. Σήμερα, από τα Ιερά του λείψανα, σώζεται μόνον ο δεξιός πήχης του Οσίου, ο οποίος φυλάσσεται στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Πορταϊτήσσης στην Αστυπάλαια, της οποίας είναι και ο πολιούχος και προστάτης.

Η παρουσία ενός Αγίου στον αμαρτωλό μας κόσμο, είναι ασφαλώς Θείο δώρο και ευλογία. Ο Όσιος Άνθιμος, ο τυφλός Ιεραπόστολος του Αιγαίου κατά τον Κ. Κανέλλο, απετέλεσε για το σκλαβωμένο γένος μας κατά τον 18ο αιώνα μ.Χ., βάλσαμο παρηγοριάς, εγερτήριο σάλπισμα εκκλησιαστικής και εθνικής ζωής, φάρος Αγιασμού σε ζοφώδη χρόνια, και διηνεκής πρεσβευτής μας προς Κύριον, άχρι τερμάτων αιώνος.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία διεκύρηξε την αγιότητά του, στις 30 Ιουλίου του 1974 μ.Χ. και εορτάζει τη μνήμη του Αγίου και των τριών μαθητών του στις 4 Σεπτεμβρίου.

Σημείωσις. Περισσότερα στοιχεία για τον βίο και την πολιτεία του Οσίου Πατρός ημών Ανθίμου του Κεφαλλήνος, καθώς και Ιερές ακολουθίες προς τιμήν του Αγίου, μπορεί κανείς να βρει στο προαναφερθέν βιβλίο του διδασκάλου Κωνσταντίνου Κανέλλου, υπό τον τίτλο, Όσιος Άνθιμος ο εκ Κεφαλληνίας, ο τυφλός Ιεραπόστολος του Αιγαίου. 1727 – 1782. Εκδόσεις Επτάλοφος.

Πηγές: Ορθόδοξη Πορεία, https://www.saint.gr