ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: "ΠΕΡΙ ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΙΑΣ" (ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΚΡΙΜΑΙΑΣ).

Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου: Περί σκληροκαρδίας 

(Αγ. Λουκάς Κριμαίας)

Ποιος άνθρωπος δεν θα θυμώσει και δεν θα δια­μαρτυρηθεί ακούγοντας την παραβολή του κακού δού­λου στον οποίο ο Κύριος του συγχώρεσε ένα μεγάλο χρέος ενώ αυτός δεν ήθελε να συγχωρέσει στον πλη­σίον του ένα μικρό; Ταράζεται η καρδιά μας όταν βλέπουμε τις χειρό­τερες εκδηλώσεις των παθών και της αμαρτωλότητας των ανθρώπων. Σωστά είπε ο προφήτης Δαβίδ: «Και ερρύσατο την ψυχήν μου εκ μέσον σκύμνων, εκοιμήθην τεταραγμένος υιοί ανθρώπων, οι οδόντες αυτών όπλα και βέλη, και η γλώσσα αυτών μάχαιρα οξεία» (Ψαλ. 56, 5). Και δεν το λέει για τους φονιάδες και τους κακούργους αλλά για μας τους απλούς ανθρώ­πους. Εμάς μας αποκαλεί λιοντάρια και λέει ότι τα δόντια μας είναι όπλα και βέλη και η γλώσσα ακο­νισμένο σπαθί. Και το σπαθί είναι όργανο του φόνου.

Αν η γλώσσα μας είναι σαν το αιχμηρό σπαθί τό­τε μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να φο­νεύουμε τους ανθρώπους. Και όντως πολλές φορές το κάνουμε και δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας δολοφό­νους. Πληγώνουμε την καρδιά του πλησίον με συκο­φαντία και ψέμα, προσβάλλουμε τη δική του ανθρώ­πινη αξιοπρέπεια, ταράζουμε την καρδιά του με κακο­λογία΄ αυτό δεν είναι πνευματικός φόνος;

Ακούμε πως κάποιος από τους γνωστούς ανθρώ­πους μοιχεύει και θυμώνουμε μ’ αυτόν. Δεν είναι δύ­σκολο να θυμώνεις με τους άλλους. Δύσκολο είναι να θυμώνεις με τον εαυτό σου. Έχουμε δικαίωμα να θυ­μώνουμε με τους άλλους ενώ οι ίδιοι δεν έχουμε την καθαρότητα που ζητά από μας ο Χριστός; Πόσοι από μας δεν έχουν κοιτάξει ποτέ γυναίκα ή άνδρα με πό­θο; Λίγοι, πολύ λίγοι.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός κάθε ακάθαρτο βλέμ­μα που ρίχνουμε στη γυναίκα το ονομάζει μοιχεία. Και αν ακόμα δεν την κάναμε με το σώμα, στην καρ­διά μας την είχαμε κάνει.

Ένας μεγάλος ιεράρχης, ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ, λέει το εξής: «Τις αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους τις έχουμε και εμείς». Αυτό είναι πολύ σωστό. Όλες οι αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους υ­πάρχουν και μέσα μας, ίσως σε βαθμό πιο μικρό, αλλά έχουμε το ίδιο ακάθαρτη καρδιά που η ακαθαρσία της φανερώνεται με τις προσβολές του πλησίον και το μίσος εναντίον του. Τέτοια ακαθαρσία υπάρχει στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό, τον λόγο τού μεγάλου Ιεράρχη πρέπει να τον θυμόμαστε και να τον έχουμε πάντα στην καρδιά μας.

Όταν βλέπουμε την αμαρτωλότητα των άλλων πρέπει να δούμε την δική μας καρδιά και να αναρωτη­θούμε: «Εγώ είμαι καθαρός από αμαρτία, δεν υπάρχει μέσα μου το ίδιο πάθος που βλέπω στον αδελφό μου;»

Πάντα θυμόμαστε αυτά που μας προκαλούν μεγα­λύτερη εντύπωση. Θυμόμαστε, για παράδειγμα τους σεισμούς. Και όσο πιο συμπονετική είναι η καρδιά μας τόσο περισσότερο χρόνο θυμόμαστε τα δυστυχήματα. Ενώ οι σκληρόκαρδοι άνθρωποι τα ξεχνάνε πο­λύ γρήγορα.

Δεν δουλεύουν έτσι οι σεισμολόγοι. Πάντα έχουν στο νου τους τούς σεισμούς και κάθε μέρα κάνουν τις ανάλογες μετρήσεις. Απ’ αυτούς πρέπει να παίρνουμε το παράδειγμα. Όπως οι σεισμολόγοι πάντα με προ­σοχή παρακολουθούν τις δονήσεις στο εσωτερικό ή την επιφάνεια της γης, το ίδιο πρέπει εμείς να παρα­κολουθούμε ακούραστα τις κινήσεις της δικής μας καρδιάς και να διώχνουμε από μέσα της κάθε ακαθαρ­σία. Να προσέχουμε τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες, τα κίνητρα και τις πράξεις. Να τα αναλύουμε με προσο­χή εξετάζοντας μήπως υπάρχει σ’ αυτά που κάνουν οι άλλοι και δεν θα τους κα­τακρίνουμε γι’ αυτά που κάνουν.

Προκαλεί αγανάκτηση η συμπεριφορά του κακού δούλου που ο εύσπλαχνος κύριος μόλις του άφησε μεγάλο χρέος δέκα χιλιάδων ταλάντων και εκείνος μόλις είδε κάποιον που του όφειλε μόνο εκατό δηνά­ρια τον έπιασε και άρχισε να τον σφίγγει. Ο φτωχός τον παρακαλούσε και του έλεγε ίδια λόγια που μόλις πριν λίγο ο άσπλαχνος δούλος έλεγε μπροστά στον κύριο: «Μακροθύμησον επ’ εμοί και αποδώσω σοι» (Μτ. 18, 29). Αλλά εκείνος δεν θέλει να περιμένει και βάζει στην φυλακή τον οφειλέτη του.

Τί πιο άδικο μπορεί να υπάρχει;

Είναι έσχατος βαθμός σκληροκαρδίας και ασπλαχνίας, είναι πλήρης απουσία της ευσπλαχνίας, της θέλησης και της ικανότητας να αφήνει κανείς στον πλησίον τα οφειλήματά του. Είναι η λήθη εκεί­νης της αίτησης που κάθε μέρα απευθύνουμε στον Θεό: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Δεν θέλουμε να αφήνουμε στον πλησίον τα οφειλήματά του, περιμέ­νουμε όμως από τον Θεό να μας αφήσει τα δικά μας.

Την πιο σκοτεινή πλευρά της ψυχής του έδειξε αυτός ο άκαρδος άνθρωπος στον πλησίον του. Ποια ήταν η αιτία να φερθεί τόσο σκληρά και να καταπα­τήσει το δίκαιο; Πρώτ’ απ’ όλα ήταν ο εγωισμός του, η φιλαυτία του. Λογάριαζε μόνο τον εαυτό του και δεν σκεφτόταν τους άλλους, μόνο για τον εαυτό του ή­θελε καλό. Όλες οι σκέψεις και επιδιώξεις του ήταν στο να αποκτήσει όσο γίνεται πιο πολλά. Ήταν πολύ μεγάλος εγωιστής. Δεν του αρκούσε ότι πήρε από τον κύριο δέκα χιλιάδες τάλαντα, δεν μπορούσε να ξεχά­σει και εκείνα τα εκατό δηνάρια που του χρωστούσε ο φτωχός.

Ας δούμε όμως τη δική μας καρδιά. Δεν υπάρχει μέσα μας σκληροκαρδία και φιλαργυρία; Πόσοι από μας περιφρονούν τα λεφτά και δεν επιδιώκουν τον πλούτο; Λίγοι, πολύ λίγοι. Φιλαργυρία είναι η αμαρ­τία των περισσότερων ανθρώπων. Αγανακτώντας για την φιλαργυρία του καλού δούλου, πρέπει με ταπείνω­ση να παραδεχτούμε ότι και εμείς ευθυνόμαστε για την ίδια αμαρτία. Στο παράδειγμα του κακού αυτού δούλου βλέπουμε την χειρότερη εκδήλωση του πά­θους του εγωισμού και της φιλαργυρίας. Όμως δεν α­γαπάμε και εμείς τον εαυτό μας πιο πολύ από τον πλη­σίον μας; Τηρούμε την εντολή: «Αγαπήσεις τον πλη­σίον σου ως σεαυτόν» (Μτ. 19, 19);

Αγαπάμε τον εαυτό μας και για τους άλλους λίγο νοιαζόμαστε. Αυτό σημαίνει εγωισμός, είναι το πάθος που σε τέτοια άσχημη μορφή εκδηλώθηκε στην περί­πτωση του κακού δούλου. Ήταν άνθρωπος σκληρόκαρδος και άσπλαχνος. Εμείς όμως μπορούμε να πούμε για τον εαυτό μας ότι τηρούμε την εντολή του Χριστού: «Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υ­μών οικτίρμων εστί;» (Λκ. 6, 36).

Ποιος αγαπάει τον πλησίον του σαν τον εαυτό του; Ποιός τον φροντίζει όπως φροντίζει τον εαυτό του; Μόνο οι άγιοι. Εμείς δεν είμαστε άγιοι γιατί ό­λοι έχουμε τα ίδια πάθη που βλέπουμε στους άλλους, όπως είπε ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ.

Πολλές φορές δεν δείχνουμε έλεος στους οφειλέτες μας. Αλλά ο απόστολος Ιάκωβος λέει: «Η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος» (Ιακ. 2, 13). Να τρο­μάζουμε ακούγοντας αυτά τα λόγια του αποστόλου για­τί θα έχουμε την ίδια μοίρα με τον άσπλαχνο δούλο, τον οποίο οργισμένος ο κύριος παρέδωσε στους βασα­νιστές, ώσπου να ξεπληρώσει όλο το χρέος.

Στο τέλος της παραβολής ο Χριστός είπε: «Ούτω και ο πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν, εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτόν από των καρδιών υ­μών τα παραπτώματα αυτών» (Μτ. 18, 35).

Μία άλλη φορά ο Χριστός είπε: «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος΄ εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υ­μών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Μτ. 6, 14-15).

Ο Κύριός μας είπε να προσευχόμαστε με την προ­σευχή που έδωσε στους μαθητές του, η οποία λέει: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Αυτά τα λόγια επανα­λαμβάνουμε κάθε μέρα.

Βλέπετε ότι η απαίτηση είναι μεγάλη. Δεν μπο­ρούμε όταν, βλέπουμε τις κακίες που κάνουν οι άλλοι, μόνο να αγανακτούμε΄ πρέπει να θυμόμαστε τον λόγο: «πρόσεχε σεαυτόν».

Να προσέχεις πάντα την καρδιά σου, την κάθε κί­νησή της, ακόμα και τις πιο ασήμαντες εκδηλώσεις των παθών μέσα της. Ας θυμόμαστε πάντα τον λόγο του αποστόλου Παύλου στην επιστολή προς Εφεσίους: «Γίνεσθαι δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς καθώς και ο Θεός εν Χρι­στώ εχαρίσατο υμίν» (Εφ. 4, 32). Πρέπει να συγχω­ρούμε τους άλλους έτσι όπως το είπε ο Χριστός στο τέλος της παραβολής΄ με όλη την καρδιά.

Ας μάθουμε να κάνουμε αυτό που ζητάει από μας ο Χριστός΄ να είμαστε σπλαχνικοί, όπως είναι εύσπλαχνος ο επουράνιος Πατέρας μας και με όλη την καρδιά να συγχωρούμε στον πλησίον τα παραπτώμα­τά του. Τότε και εμάς θα μας συγχωρήσει ο επουρά­νιος Πατέρας μας. Αμήν.

(Από το βιβλίο «Αγ. Λουκά επισκόπου Κριμαίας – Λόγοι και ομιλίες» Τόμος Γ’, Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»)

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: "ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ Ή ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ, ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ".

"Αυτούς που φαίνονται η που είναι αμαρτωλοί, 

τους κάνει ο Χριστός ανθρώπους του παραδείσου.."

Το να γνωρίζεις την πονηριά κάποιου ανθρώπου είναι μία γνώσις που δεν σε βοηθάει. Πρώτον σου διασαλεύει την λογική, διότι αναρωτιέσαι: Όλοι τέτοιοι είναι; 

Δεν Υπάρχει Κανείς καλός; Αυτό βγαίνει σαν φυσικό συμπέρασμα, στην ουσία όμως είναι ένας παραλογισμός. Διότι ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι "μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω"; Αν ο Χριστός είναι ο μείζων, σημαίνει ότι ο Χριστός έχει περισσότερους και ότι ο Χριστός νικά. Αλλά εάν φαίνεται στενή πύλη, αυτό σημαίνει ότι εμείς τους βλέπουμε όλους ως αμαρτωλός. 

Εδώ ακριβώς έγκειται η δύναμις του Θεού. Αυτούς που φαίνονται η που είναι αμαρτωλοί, τους κάνει ο Χριστός ανθρώπους του παραδείσου. Τον ένα με την μετάνοια, τον άλλο με την αγάπη, τον τρίτο με την αρρώστια, τον τέταρτο με τη διάλυση της οικογενείας του, τους κάνει όλους δικούς του. Και εγώ παραμένω στον παραλογισμό μου ότι όλοι είναι αμαρτωλοί! 

Εάν όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί, τότε με ποιους γεμίζει η βασιλεία των ουρανών; με αυτούς γεμίζει. Μας εξαπάτησε ο πονηρός,  διέστρεψε το είναι μας. 

Έρχεται όμως η δύναμις του Θεού, μας αλλοιώνει, μας δίνει "καρδίαν καινήν και πνεύμα καινόν,"  και "ιδού τα πάντα ποιεί καινά". "Ουρανούς καινούς ποιεί," και δεν θα μπορέσει να κάνει καινή την δική μου ζωή;

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης 

(Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα)

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: "ΑΛΛΟ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ".

Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση με τον Όσιο Ιακώβο του εν Ευβοία.

Τι είναι προτιμότερο τα μνημόσυνα ή οι φιλανθρωπίες;

Πάτερ, οι συγ­γε­νείς μας πνί­γη­καν στο κα­ρά­βι».–Τήν ρώτησα: Δεν θα κά­νης μνη­μό­συ­νο στον άν­δρα σου, στους συγ­γε­νείς σας;

–Μπά… δεν χρει­ά­ζον­ται τα μνη­μό­συ­να, λέ­ει. Ε­γώ έ­δω­σα 5.000 στο Ορ­φα­νο­τρο­φεί­ο της Χαλ­κί­δος. Το ί­διο εί­ναι. Πάτερ μου, ε­σύ τι λές γι᾿ αυ­τό;

Λέω, ά­κου­σε παι­δί μου να σου πώ, ε­φό­σον με ρω­τά­τε. Άλ­λο, παι­δί μου, η προ­σευ­χή και άλ­λο η ε­λε­η­μο­σύ­νη. Άλ­λο, με συγ­χω­ρεί­τε, η προ­σευ­χή που κά­νου­με με το μνη­μό­συ­νο. Δι­ό­τι, έ­τσι τα βρή­κα­με. Έ­τσι εί­ναι. Και α­πό το­ύς Α­πο­στο­λι­κο­ύς χρό­νους, αλ­λά, και α­πό τις η­μέ­ρες που ή­ταν ο Μωυσής, ο Προ­φή­της της Π. Δι­α­θή­κης.

Εμείς εδώ ση­κω­νό­μα­στε τη νύ­χτα για να μνη­μο­νε­ύ­σου­με αυ­τά τα ο­νό­μα­τα. Έχου­με χι­λι­ά­δες ο­νό­μα­τα, πε­ρί­που 20-30 χι­λι­ά­δες ο­νό­μα­τα. Εί­ναι ευ­ερ­γέ­ται του Μο­να­στη­ριού πρίν 38 χρό­νια που ήρ­θα στο Μο­να­στή­ρι.

Άλ­λος με έ­δω­σε αυ­τό το πο­τη­ρά­κι, άλ­λος αυ­τό το φλυ­τζα­νά­κι, αυ­τό το νάυλον, άλ­λος τη λάμ­πα, άλ­λος μία ει­κο­νί­τσα, άλ­λος έ­να κα­δρά­κι, άλ­λος ε­κεί­νον τον μπου­φέ, άλ­λος έ­να ρο­λό­ϊ, και έ­χω τα ο­νό­μα­τά τους α­πό το 1952 που χει­ρο­το­νή­θη­κα ι­ε­ρέ­ας του Υ­ψί­στου και τα μνη­μο­νε­ύ­ω. Αυ­τοί φύ­γαν απ᾿ τη ζωή, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι.

Τά σα­ραν­τα­λε­ί­τουρ­γα παι­διά μου βοηθούν πολύ. Έχει με­γά­λη α­ξί­α η με­ρί­δα που μοι­ρά­ζει ο ι­ε­ρέ­ας και δι­α­βά­ζου­με αυ­τά τα ο­νό­μα­τα. Τα πα­ίρ­νει κά­θε πρωΐ Άγ­γε­λος Κυ­ρί­ου, δι­ό­τι την ώ­ρα που αρ­χί­ζει η προ­σκο­μι­δή κα­τε­βα­ί­νουν Άγ­γε­λοι Κυ­ρί­ου.

Ο Ά­γιος Ι­ω­άν­νης ο Χρυ­σό­στο­μος έ­βλε­πε την ώρα που άρ­χι­ζε η προ­σκο­μι­δή, απ᾿ τη σκε­πή α­πά­νω της Εκ­κλη­σί­ας, να πε­τά­νε λευ­κο­φό­ρα παλ­λη­κά­ρια, Άγ­γε­λοι Κυ­ρί­ου. Και σε κά­θε Χρι­στια­νό στε­κό­ταν Άγ­γε­λος Κυ­ρί­ου, ο φύ­λα­κας του αν­θρώ­που, της ζω­ής του.

Και μέ­σα το Ι­ε­ρό γε­μά­το Άγ­γε­λοι και έ­παιρ­ναν την α­να­φο­ρά αυ­τή, την πά­νε στον θρό­νο του Θε­ού..

Πρέ­πει να εί­μα­στε ό­λοι ά­γιοι, έ­λα ό­μως που εί­μα­στε και άν­θρω­ποι. Ε­μείς έ­χου­με α­νάγ­κη α­πό την Εκ­κλη­σί­α, δι­ό­τι ο ι­ε­ρέ­ας εί­ναι α­νώ­τε­ρος και α­πό τον Βα­σι­λέ­α.

Πηγή: Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη, Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση

ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: ΤΟ ΝΑ ΑΠΕΛΠΙΣΤΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΑΜΑΡΤΗΣΕΙΣ!

Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα: Το να απελπιστείς είναι πολύ χειρότερο από το να αμαρτήσεις.

ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!

Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα: Για να διορθώσει κάποιος τον εαυτόν του, δεν πρέπει να αρχίσει ξαφνικά τις προσπάθειες, αλλά να το κάνει, σαν να τραβά μια σχεδία: τράβα - τράβα, λάσκα – λάσκα! Όχι ξαφνικά, αλλά σιγά -σιγά. Το ίδιο συμβαίνει και με εκείνο τον πάσσαλο στο καράβι, όπου είναι δεμένα όλα τα σχοινιά του καραβιού και αν τον τραβήξουν σιγά-σιγά, τεντώνονται όλα τα σχοινιά, αν όμως τον τραβήξουν απότομα, τότε θα τα χαλάσουν όλα από το τράνταγμα.

ΟΣΙΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Άγιος Ἀνατόλιος της Όπτινα: Τι είναι αυτά που λέτε; Ο Θεός την αγαπάει την ελευθερία. Όπου το πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία, όπως λέει ο απόστολος. Με το ζόρι δεν θέλει να γίνεται τίποτε! Κανέναν δεν τραβάει κοντά Του με το ζόρι! Δεν δεσμεύει κανέναν. Καλούμε να ρθούν στο σπίτι μας, επειδή το θέλουν. Έτσι και ο Χριστός κάλεσε τους Ιουδαίους. Δεν αποκλείει κανέναν. Όλους, μας υπόσχεται να μας αναπαύσει κοντά Του! «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι• καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11, 28). Και όταν εμείς δεν πηγαίνωμε κοντά Του, δεν μας τραβάει με το ζόρι!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: "Η ΘΛΙΨΙΣ, Η ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ ΓΙΑ ΟΤΙ ΕΠΡΑΞΕΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΜΑΡΤΙΑ ΣΟΥ!"

Η θλίψις, η στεναχώρια για ότι έπραξες,
είναι η μεγαλύτερη αμαρτία σου! 

Ο σατανάς, ψευδώς εισηγούμενος και σε σένα όπως στην Εύα και τον Αδάμ, δεν σου αποκαλύπτει την καινούργια αμαρτία, (θλίψη) αλλά σε πείθει να θλίβεσαι, διότι διέπραξες τόσα αμαρτήματα και λύπησες τον  Θεον. Είναι μία παγίδα στην οποία πέφτουμε σχεδόν όλοι οι άνθρωποι! 

Αυτό σου συμβαίνει διότι η θλίψις είναι η  ανάκυψις του εγώ, η ανάστασις του Παλαιού ανθρώπου! 

Είναι η υπερηφάνειά σου, ο εγωισμός σου, ο  οποίος ζητάει να επιβιώσει μέσα σου επειδή τον έθαψες με την επίγνωση του θελήματος του Θεού. 

Η θλίψις, η στεναχώρια για ότι έπραξες, είναι η μεγαλύτερη αμαρτία σου! 

Είναι σαν να αρπάζεις ένα είδωλο που έχει πέσει και το στέλνεις πάλι και το ξαναπροσκυνάς..

Γέροντος Αιμιλιανού 

(Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα)

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΛΕΤΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ, ΤΟ "ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ" ΑΠΑΛΑ, ΧΩΡΙΣ ΠΙΕΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΣΦΙΞΙΜΟ"!

 Μπορείτε να λέτε την ευχή, το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, απαλά, χωρίς πίεση,  χωρίς σφίξιμο

Αν δεν κάνετε υπακοή (σε ιερέα-πνευματικό) και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή (δηλ. το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) δεν έρχεται και υπάρχει και φόβος πλάνης.

Να μην γίνεται η ευχή (το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) αγγαρεία. Η πίεση μπορεί να φέρει μία αντίδραση μέσα μας, να κάνει κακό. Έχουν αρρωστήσει πολλοί με την ευχή, γιατί την έκαναν με πίεση. Και γίνεται, βέβαια, κι όταν το κάνεις αγγαρεία· αλλά δεν είναι υγιές.

Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα για να πείτε την ευχή. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια όταν έχεις θείο έρωτα. Όπου βρίσκεσθε, σε σκαμνί, σε καρέκλα, σε αυτοκίνητο, παντού, στον δρόμο, στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά μπορείτε να λέτε την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: "ΠΑΤΕΡ ΕΓΙΝΑ ΑΙΤΙΑ ΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΤΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ".

Κάποτε σε κάποια πολύ όμορφη γυναίκα, που ήταν προκλητικά ντυμένη, της είπα με διάκριση:

- Με συγχωρείτε κυρία μου, αλλά με το ντύσιμό σας γίνεστε αιτία, να σκανδαλίζονται οι άνδρες.

- Να μην σκανδαλίζονται, με απάντησε. Να κλείσουν τα μάτια τους αν σκανδαλίζονται!

Την ρωτάω:

- Αν εσύ με δώσεις ένα ποτήρι δηλητήριο και εγώ το πιώ, ποιος θα δικαστεί; Εγώ που το ήπια ή εσύ που με το έδωσες;

- Δεν καταλαβαίνω τί με λες με είπε.

- Άμα δεν καταλαβαίνεις και εγώ δεν μπορώ να στο πω διαφορετικά, να σε βοηθήσω...

Εκεί έκλεισε η συζήτηση μαζί της..

Έχουμε πάει ποτέ στον εξομολόγο, να του πούμε:

- Πάτερ έγινα αιτία να σκανδαλιστεί ο άλλος;

Γιατί είναι αλήθεια, ότι πολλές αμαρτίες των άλλων οφείλονται, στο ότι εμείς τους σκανδαλίσαμε, συνειδητά ή ασυνείδητα με έναν λόγο ή με μια πράξη μας...

~ Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: ΜΕ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΛΕΣ, ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

ΜΕ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΛΕΣ,

ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

 
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ερώτησε κάποτε το ακροατήριό του:
«Ποιός από εσάς έχει αγάπη;».
«Εγώ, Άγιε του Θεού…, νομίζω ότι έχω αγάπη», του είπε κάποιος απλοϊκός βοσκός.
«Πώς σε λένε και τι δουλειά κάνεις;», τον ερώτησε ο Άγιος.
«Κώστα με λένε και πρόβατα φυλάγω».
«Εσύ Κώστα φυλάγεις πρόβατα και εγώ ζυγίζω την αγάπη. Δεν μου λες: Όταν έχω ένα ποτήρι κρασί και το πιώ όλο μόνος μου και σε σένα δεν δώσω καθόλου, έχω τότε αγάπη;».
«Όχι! Άγιε του Θεού», απάντησε ο τσοπάνος.
«Και όταν έχω ένα καρβέλι ψωμί και το φάω όλο μόνος μου και δεν σου δώσω εσένα που πεινάς, έχω αγάπη;», τον ξαναρώτησε ο Άγιος Κοσμάς.
«Όχι! Δεν έχεις».
«Εσύ λες, ότι έχεις πρόβατα. Έχεις ασφαλώς και γάλα. Από το γάλα, δίνεις σε κανέναν άλλον;».
«Όχι…, δεν δίνω Άγιε του Θεού».
«Έχεις τότε αγάπη;».
«Όχι…, δεν έχω».
«Ε, τότε Κώστα με κοροϊδεύεις, όταν μου λες, ότι έχεις αγάπη και δεν κάνεις τα έργα της αγάπης»! 

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΑΠΕΛΠΙΖΕΙ!

Άγιος Νεκτάριος: Τίποτα να μη σας απελπίζει. Να ζητάτε και θα λαμβάνετε από τον Κύριο!

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Ο ΕΛΛΗΝ ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΚΑΤΑ ΘΕΙΑΝ ΠΡΟΝΟΙΑΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ!

Άγιος Νεκτάριος: Ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατὰ θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος· τοῦτο τὸ ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ· αὕτη ἦν ἡ ἀποστολὴ αὐτοῦ· αὕτη ἡ κλῆσις αὐτοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιν· μαρτύριον ἡ ἐθνικὴ αὐτοῦ ἱστορία· μαρτύριον ἡ φιλοσοφία αὐτοῦ· μαρτύριον ἡ κλίσις αὐτοῦ· μαρτύριον αἱ εὐγενεῖς αὐτοῦ διαθέσεις· μαρτύριον ἡ παγκόσμιος ἱστορία· μαρτύριον ἡ μακροβιότης αὐτοῦ, ἐξ ἣς δυνάμεθα ἀδιστάκτως νὰ συμπεράνωμεν καὶ τὴν αἰωνιότητα αὐτοῦ, διὰ τὸ αἰώνιον ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ μεθ᾿ οὗ συνεδέθη ὁ Ἑλληνισμός· διότι ἐνῷ ὅλα τὰ ἔθνη τὰ ἐμφανισθέντα ἐπὶ τῆς παγκοσμίου σκηνῆς ἦλθον καὶ παρῆλθον, μόνον τὸ Ἑλληνικὸν ἔμεινε ὡς πρόσωπον δρῶν ἐπὶ τῆς παγκοσμίου σκηνῆς καθ᾿ ὅλους τοὺς αἰῶνας· καὶ τοῦτο, διότι ἡ ἀνθρωπότης δεῖται αἰωνίων διδασκάλων· μαρτύριον τέλος ἡ ἐκλογὴ αὐτοῦ μεταξὺ τῶν ἐθνῶν ὑπὸ τῆς θείας προνοίας, ὅπως ἐμπιστευθῇ αὐτῷ, τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην τὴν ἁγίαν πίστιν, τὴν θρησκείαν τῆς ἀποκαλύψεως καὶ τὸ θεῖον ἔργον τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς, τὸ αἰώνιον ἔργον τῆς σωτηρίας διὰ τῆς διαπλάσεως ἁπάσης της ἀνθρωπότητος κατὰ τὰς ἀρχὰς τῆς ἀποκαλυφθείσης θρησκείας. Τὸ ἔργον τοῦτο ἀληθῶς ἀνετέθη τῇ Ἑλληνικῇ φυλῇ· τοῦτο μαρτυρεῖται ὑπὸ τῆς ἱστορίας· ἓν μόνον βλέμμα ῥιπτόμενον εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ χριστιανισμοῦ ἐπαρκεῖ ὅπως πιστώση τὴν ἀλήθειαν ταύτην. Ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ χριστιανισμοῦ ἀπὸ τῆς πρώτης σελίδος αὐτῆς ἀναφαίνεται ἡ τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς ἐν τῷ χριστιανισμῷ δρᾶσις, καὶ ἡ κλῆσις αὐτῆς, ἵνα ἀναλάβῃ τὸ μέγα της ἀποστολῆς τοῦ χριστιανισμοῦ ἔργον. Οἱ θεῖοι τοῦ Σωτῆρος λόγοι «νῦν ἐδοξάσθη ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου», ὅτε ἀνηγγέλθη αὐτῷ, ὅτι Ἕλληνες ἤθελον ἰδεῖν αὐτόν, ἐνεῖχον βαθεῖαν ἔννοιαν· ἡ ῥῆσις ἦν προφητεία, πρόῤῥησις τῶν μελλόντων· οἱ ἐκεῖ ἐμφανισθέντες Ἕλληνες ἦσαν οἱ ἀντιπρόσωποι ὅλου τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους· ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτῶν διεῖδεν ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς τὸ ἔθνος ἐκεῖνο, εἰς ὃ ἔμελλε νὰ παραδώσῃ τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην, ἵνα διαφυλαχθῇ τῇ ἀνθρωπότητι. Ἐν τῇ ἐπιζητήσει αὐτῶν διέγνω τὴν προθυμίαν τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἑαυτοῦ διδασκαλίας, διεῖδε τὴν ἑαυτοῦ δόξαν, τὴν ἐκ τῆς πίστεως τῶν ἐθνῶν, καὶ ἀνεγνώρισε τὸ ἔθνος, ὅπερ πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον προώριστο ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑΣ ΗΛΙΕ: "ΟΛΟΥΣ ΘΑ ΜΑΣ ΦΑΕΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!"

 Ένας καλόγερος κάποτε με αγία ζωή διάβασε στην Αγία Γραφή το «χίλια έτη…». Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία και με απλότητα της είπε: «Παναγία μου, πες στο Χριστό να μου εξηγήσει πώς είναι τόσο όμορφα στον Παράδεισο, ώστε τα χίλια χρόνια να φαίνονται ότι είναι μία μέρα. Ήταν εκκλησιαστικός στο διακόνημα και ηλικιωμένος. Το βράδυ, όταν έφευγαν οι άλλοι μοναχοί, αυτός έμενε στο ναό, προσευχόταν κι έλεγε: «Παναγία μου, πες μου πώς γίνεται αυτό». Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ανοιχτές. Μέσα στην εκκλησία μπήκε ένας αετός. Ήταν τόσο όμορφος που δεν περιγραφόταν. Είχε χιλιάδες χρώματα κι έλαμπε. Όταν τον είδε ο μοναχός παρακάλεσε την Παναγία να τον βοηθήσει να τον πιάσει. Κι όταν θέλησε να τον πιάσει, ο αετός έφυγε, πήγε στην πόρτα και προσποιούταν ότι δεν μπορούσε να πετάξει. Ο μοναχός τον κυνήγησε και ο αετός ξέφυγε στο δάσος, σ’ ένα ξέφωτο και κάθησε σ’ ένα δέντρο. Ήταν μια ήσυχη βραδιά με πανσέληνο. Ο μοναχός κοιτούσε τον αετό κι άρχισε να κλαίει, γιατί δεν μπορούσε να τον πιάσει. Ο αετός τότε άρχισε να τραγουδάει ένα τραγούδι, που δεν άκουσε ανθρώπινο αυτί. Ο μοναχός καθηλώθηκε έτσι 300 χρόνια! Τόσα τραγούδησε το πουλί κι έπειτα έφυγε. Ο μοναχός όμως στενοχωρήθηκε και θύμωσε, γιατί νόμισε ότι πέρασε μόνο μια ώρα. Θυμήθηκε τότε ότι άφησε ανοιχτή την εκκλησία και γύρισε να την κλειδώσει. Όλα όμως είχαν αλλάξει. Πήγε τότε στον πορτάρη του μοναστηρίου κι αυτός εξεπλάγη. Και τούτο γιατί ο αετός που ήταν Άγγελος Κυρίου του είχε δώσει τέτοια χάρη που έλαμπε, ευωδίαζε. Γι’ αυτό και ο θυρωρός απόρησε. Τον ρώτησε λοιπόν:

-Από πού είσαι;

-Από εδώ. Είμαι ο εκκλησιαστικός.

-Δεν σε γνωρίζω. Περίμενε να ρωτήσω τον ηγούμενο.

Πήγε στον ηγούμενο και του είπε πως ήλθε κάποιος μοναχός που άστραφτε το πρόσωπό του κι έχει το κλειδί της εκκλησίας στο χέρι. Ο ηγούμενος του απάντησε: Άφησέ τον να μπει, γιατί απόψε 3 φορές άκουσα μια φωνή να ανοίξω τις πόρτες για να έλθει μέσα το Άγιο Πνεύμα. Άφησέ τον, γιατί κρύβει μεγάλο μυστήριο.

Ο ηγούμενος ήλθε στο μοναχό και τον ρώτησε τί συμβαίνει. Κι αυτός διηγήθηκε το συμβάν με τον αετό και το υπέροχο τραγούδι του.

-Πόση ώρα τραγούδησε, τον ρώτησε.

-Μια ώρα περίπου κι έφυγε. Κι εγώ ήλθα να κλειδώσω, αλλά δεν γνωρίζω πού είναι το μοναστήρι. Ή εγώ τρελάθηκα, ή πράγματι κάτι συμβαίνει, γιατί το μοναστήρι που υπηρετούσα δεν είναι αυτό.

Τότε ο ηγούμενος συγκέντρωσε στην εκκλησία τους άλλους μοναχούς και τους ρώτησε αν τον γνωρίζουν. Όμως ούτε αυτός γνώριζε κανένα, ούτε αυτόν αυτοί.

-Ποιος ήταν ο ηγούμενος, όταν εσύ ήσουνα απόψε στην εκκλησία; τον ρώτησε.

Είπε το όνομά του, έψαξαν στο αρχείο της μονής και βρήκαν ότι έζησε πριν από 300 χρόνια. Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί. Όλοι τρόμαξαν κι εξεπλάγησαν. Ο μοναχός συγκινημένος ζήτησε να κοινωνήσει και τους αποχαιρέτησε.

-Συγχωρέστε με, αδελφοί. Εγώ τώρα φεύγω και θα ξαναειδωθούμε όταν ηχήσουν οι σάλπιγγες!

Το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο και την ώρα εκείνη κοιμήθηκε.

Φαντασθείτε, αφού αυτός έζησε τόσο όμορφα 300 χρόνια με το τραγούδι ενός αγγέλου, και νόμισε πως πέρασε μόνο μία ώρα, πόσο ωραία θα είναι στον παράδεισο, εκεί που τραγουδάνε χιλιάδες Χερουβείμ, Σεραφείμ, άγγελοι κλπ. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει την ομορφιά του Παραδείσου. Γι’ αυτό και εγώ θέλω να σας δω οπωσδήποτε στον Παράδεισο. Είναι πολύ όμορφα εκεί! Καλή αντάμωση! Να συναντηθούμε όλοι στον Παράδεισο!

-π. Κλεόπα, θα σας παρακαλέσουμε θερμά να εύχεσθε να… μας φάει όλους ο Παράδεισος.

Το πρόσωπα του φωτίστηκε, η φωνή του δυνάμωσε πάλι:

-Όλους θα μας φάει ό Παράδεισος!.. Γράψτε μου τα ονόματά σας για να τα μνημονεύω. Και σας παρακαλώ πολύ να προσεύχεσθε και σεις για μένα, γιατί είμαι ο πιο αμαρτωλός που υπάρχει στον κόσμο!

~Γέροντας Κλεόπας

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: "ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΔΕΝ ΣΩΖΟΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ."

"Να ξέρης, δεν σώζονται όσοι αυτοκτονούν..."
(Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης)

Κάποτε ένα νέο παιδί ήρθε για εξομολόγηση και ήταν απελπισμένο από μια επαναλαμβανόμενη αμαρτία του, και ο πειρασμός τον έφθασε στο σημείο να βρη ένα όπλο και να θέλη να αυτοκτονήση.

 Προσπαθούσα πολύ καιρό να τον πείσω με αγάπη και υπομονή να βγάλη τον πειρασμό της απελπισίας από μέσα του, μάταια όμως. Τότε του πρότεινα να πάη στο Μοναστήρι του οσίου Δαυίδ του Γέροντα στην Εύβοια να ξεκουραστή λίγες μέρες, εάν είχε ευλογία από τον Γέροντα της Μονής όσιο Ιάκωβο, μια και ήταν γιορτινές μέρες.

 Εγώ δεν μίλησα με τον Γέροντα, ο νέος ανέβηκε στο Μοναστήρι, έμεινε αρκετές ημέρες, δεν μίλησε κι εκείνος σε κανέναν για το πρόβλημά του, και έφθασε η μέρα της αναχώρησής του. Ο Γέροντας τον συνόδευσε στην πόρτα, δίνοντάς του μια τσάντα γεμάτη με δώρα, και αφού του έδωσε ευχές του είπε:

– Να ξέρης, δεν σώζονται όσοι αυτοκτονούν!

Ο νέος τα έχασε!

Πραγματικά ο πειρασμός τον είχε κάνει να πιστέψη ότι, εάν αυτοκτονούσε, θα σωζόταν γιατί θα σταματούσε την αμαρτία... Γύρισε αναπαυμένος και αλλοιωμένος και παρέδωσε το όπλο.

Μαρτυρία από το βιβλίο, 
ο «Γέρων Ιάκωβος, Διηγήσεις, Νουθεσίες, Μαρτυρίες»

"ΚΑΙ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ!"

 Και στα Ιεροσόλυμα είμαι κι εδώ και παντού! 

Μια ομάδα προσκυνητών από την Ελλάδα διοργάνωσε προσκυνηματική εκδρομή στους Αγίους Τόπους. 

Μεταξύ αυτών ήταν και ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο οποίος αποφάσισε να πραγματοποιήσει την  ιερή επιθυμία της ψυχής του, να προσκυνήσει τους Θεοβάδιστους Τόπους, όπου συνέβησαν όλα τα μεγάλα γεγονότα της επίγειας ζωής του Θεανθρώπου Λυτρωτού του κόσμου.

Η εκδρομή αυτή όμως γινόταν ατμοπλοϊκώς, με καράβι, και ήταν το ταξίδι πολύωρο και κουραστικό.

 Κουράστηκε λοιπόν ο εν λόγω προσκυνητής και γόγγυσε μέσα του. Ένας ολιγόπιστος λογισμός του έλεγε:

“Τάχα ήταν ανάγκη να κάνουμε τόσο κουραστικό ταξίδι, για να πάμε στα Ιεροσόλυμα; Λες και εκεί θα δούμε τον Χριστό; Λες και θα είναι εκεί και θα μας περιμένει!”

Δεν πρόλαβε να τελειώσει ο λογισμός του και … μέσα στην καμπίνα του πλοίου παρουσιάστηκε ο Ίδιος ο Κύριος γλυκύτατος και απερίγραπτος, μέσα σε Φως και Θεϊκή δόξα! 

Συγκλονίστηκε ο άνδρας μπροστά σ’ αυτή τη θέα και έπεσε στα γόνατα κλαίγοντας και λέγοντας: 

“Συγχώρεσέ με , Χριστέ μου!... Συγχώρεσέ με!...”

Ο Κύριος, ο “πράος και ταπεινός τη καρδία”, τον κοίταξε στοργικά και του είπε:

- Και στα Ιεροσόλυμα είμαι κι εδώ και παντού!

Και λέγοντας αυτά έγινε άφαντος.

Περιττό να πούμε πως ο εν λόγω προσκυνητής έζησε κατόπιν το ωραιότερο και κατανυκτικότερο προσκύνημα της ζωής του. Συνειδητοποίησε δε το μεγάλο και υπέροχο γεγονός ότι ο Θεός μας είναι πάντα κοντά μας!

Είη ευλογητός εις τους αιώνας!

Πηγή: «ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ & ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»

ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ, ΔΩΡΙΔΑ 2007

ΑΓΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑ Η ΕΝ ΠΑΦΩ

 
Αγία Κωνσταντία η εν Πάφω

 
Η Αγία Κωνσταντία ήταν από την Πάφο και όπως γράφει ο Άγιος Ιερώνυμος στο βιβλίο του «Εις το περί εκκλησιαστικών συγγαφέων βιβλίον» ήταν μαθήτρια του Αγίου Ιλαρίωνα του Μέγα ο οποίος ασκήτεψε στο χωριό Επισκοπή της Πάφου.
Μετά τον θάνατο του αγίου Ιλαρίωνα, η αγία Κωνσταντία παρέμεινε στον τάφο του και με αγώνες ασκητικούς προσπαθούσε να μιμηθεί τον άγιο, προσευχόμενη αδιάλειπτα και αγωνιζομένη για την ψυχική της τελείωση. Με την πίστη της και τις πρεσβείες του αγίου Ιλαρίωνος αξιώθηκε να κάνει και θαύματα.
Μνεία για την Αγία Κωνσταντία γίνεται και από τον χρονογράφο Κυπριανό ενώ ο Κύπριος λόγιος Στέφανος Λουζινιάνος (16ου αιώνα μ.Χ.) αναφέρει ότι η Αγία αυτή εθεωρείτο προστάτιδα της Πάφου. Ο Στέφανος Λουζινιανός γράφει επίσης τα εξής για την Αγία Κωνσταντίνα:
«Η Κωνσταντία, πολύ ευγενής κυρία της πόλεως Πάφου, υπήρξε μαθήτρια του Αγιοτάτου Πατρός Ιλαρίωνος, η οποία απέθανεν από αφόρητον λύπην, όταν ήκουσε τον θάνατον του κυρίου της και πως το σώμα του εκλάπη από μαθητήν του. Αξιέπαινος η πιστή αγάπη της: όχι μόνον ηγάπησε τον κύριόν της ενόσω έζη, αλλά και του απέδιδεν άκραν αγάπην και μετά τον θάνατόν του».
Η Αγία Κωνσταντία έχει πλήρη ακολουθία στα Κύπρια Μηναία και στο απολυτίκιό της ονομάζεται «Προστάτιδα της Πάφου». Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας στις 25 Αυγούστου.
 
https://www.saint.gr

Η ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων

του Αγίου Βαρθολομαίου του Αποστόλου

 
Ο Άγιος Απόστολος Βαρθολομαίος μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο στην Αρμενία. Το άγιο λείψανο του οι χριστιανοί το έβαλαν μέσα σε μια πέτρινη θήκη και το έκρυψαν στην Ουρβανούπολη. Επειδή, όμως, η θήκη γιάτρευε πολλές ασθένειες, συνέρεαν σ' αυτή πλήθη λαού. Γι' αυτό οι ειδωλολάτρες, όταν βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία, πέταξαν τη θήκη στη θάλασσα, μαζί με άλλες τέσσερις θήκες μαρτύρων. Τότε έγινε κάτι το θαυμαστό. Η θήκη με το λείψανο του Αγίου Βαρθολομαίου, συνοδεία των άλλων τεσσάρων θηκών, αφού πέρασαν τη Μαύρη Θάλασσα, τα στενά του Ελλησπόντου, το Αιγαίο πέλαγος και το Αδριατικό, έφθασαν αριστερά της Σικελίας, στο νησί Λιπαρά. Έπειτα, οι θήκες που συνόδευαν τη θήκη του Αγίου Βαρθολομαίου πήγε η κάθε μία σε διαφορετικούς τόπους της Ιταλίας. Τότε λοιπόν, ο Άγιος του Θεού αποκαλύφθηκε στον επίσκοπο της Λιπαρός Αγάθωνα, ο όποιος, αφού κατέβηκε στην παραλία και είδε τη θήκη, έμεινε εκστατικός. Με σεβασμό τότε, συνόδευσαν τη θήκη με το άγιο λείψανο εκεί όπου θαυματουργικά υπέδειξε ο Απόστολος του Θεού και όπου κτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός. Δίκαια, έτσι, μπορεί να πει κανείς: «Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοὶς ἁγίοις αὐτοῦ» (Ψαλμός ξζ' 36). Θαυμαστός είναι ο Θεός στις προστασίες που παρέχει στους Αγίους Του, που είναι αφοσιωμένοι σ' Αυτόν. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει την ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Βαρθολομαίου στις 25 Αυγούστου. 

ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ: "Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΕΚΕΙΝΟ ΛΑΔΙ, ΕΤΡΕΨΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΣΕ ΦΥΓΗ".

 Παναγία μου, τι δύναμη έχει το λάδι από το καντήλι σου!!!

🌿Όση ώρα είναι αναμμένα τα καντήλια, αυτά φωνάζουν ελέησον, ελέησον, ελέησον… τον άνθρωπο, που άναψε το καντήλι, προς το Θεό.

Όσιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής:

Μιά νύχτα είχε πάρει λιγάκι ο ύπνος τον δούλο του Θεού. Ξαφνικά φάνηκε ο διάβολος κρατώντας μιάν αξίνα! 

Τη σήκωσε ψηλά για να τον χτυπήσει, μα, πριν προλάβει να την κατεβάσει, κυριεύτηκε από φρίκη και τρόμο, τραβήχτηκε πίσω και χάθηκε σαν καπνός, ξεφωνίζοντας και κάνοντας μεγάλο θόρυβο, ενώ ο Νήφων, ξύπνιος πιά, τον άκουσε να τρίζει τα δόντια και να λέει: 

Αχ, Μαρία! Εσύ, όπως πάντα, με καίς! Εσύ, που προστατεύεις αυτό το αγύριστο κεφάλι! 

Απο τα θυμωμένα εκείνα λόγια του σατανά, ο δίκαιος κατάλαβε ότι η Παναγία τον υπερασπιζόταν και τον σκέπαζε με τη χάρη της, επειδή κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί συνήθιζε να παίρνει λάδι απ’ το καντήλι της και ν’ αλείφεται με πολλή ευλάβεια στο μέτωπο, στον αυχένα, στην καρδιά και σ’ όλα του τα αισθητήρια. 

Η μυστική δύναμη, που είχε το άγιο εκείνο λάδι, έτρεψε το διάβολο σε φυγή.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: "ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΛΕΣ ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑ, ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑ, ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΟ".

Το να γνωρίζουμε την πονηρία των ανθρώπων , δηλαδή το κακό που κάνουν οι άλλοι , μικρό ή μεγάλο , μας αλλοιώνει την λογική , μας εξασθενίζει τις δυνάμεις μας , διότι δεν συμμαρτυρεί με τον Θεό . Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας .

Γι’ αυτό δεν πρέπει να θέλουμε να μαθαίνουμε , να γνωρίζουμε τί κάνει ο άλλος . Αν έρθουν αν μου μιλήσουν για άλλους , θα τους κλείσω το στόμα ή θα σηκωθώ να φύγω . Και αν κάποιος έρθει να μου πει τον πόνο του , θα του πω , δεν έχεις Γέροντα ; στον Γέροντά σου να μιλήσεις .

Και αν μου απαντήσει ότι δεν έχει , θα του πω : Να βρεις ! Εγώ δεν είμαι Πνευματικός… πήγαινε να βρεις έναν Πνευματικό που θα μπορεί να σε παρακολουθεί . Ξέφυγε δηλαδή εσύ την αμαρτία του άλλου . Όσο μένεις άτρωτος από τα κακά του άλλου , τον βοηθάς .

Διότι , μόλις ο άλλος σου πει κάτι κακό , αμέσως ξεπέφτει στα μάτια σου και μειώνεται η αγάπη σου , όσο και αν νομίζεις ότι τον βοηθάς . Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι . Καταστρέφεται όλως διόλου η αγάπη μας και προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους , εφ’ όσον αναμειγνυόμεθα στην ιδιωτική ζωή τους . Αυτή είναι υπόθεση μόνο του αρμοδίου προσώπου και ποτέ εμού του μοναχού ή λαϊκού .  Το να αγαθοποιώ όσους με κακοποιούν , με οδηγεί στην ειρήνη . Διότι όλοι οι άνθρωποι τελικώς μας βάζουν προσκόμματα .

Με έναν λόγο , με ένα βλέμμα , με το περπάτημά τους , με την χαρά τους , με την λύπη τους , παρεμβαίνουν στην πορεία μας . γι’ αυτό χρειάζεται φόβος και τρόμος , μην τυχόν και αντιδράσουμε στα προσκόμματα που μας βάζουν και διασαλευθεί η ειρήνη του νου και της καρδιάς μας , μήπως δηλαδή προκαλέσουμε τον χωρισμό από τον Θεόν .  Χρειάζεται φόβος και τρόμος , μην τυχόν και περιφρονήσω τον αδελφό μου , μην τυχόν νομίζω ότι αυτός είναι υπεύθυνος για τις συμφορές μου , διότι αυτό είναι ξεπεσμός μου από τον Θεόν . 

Ο Άγιος Ισαάκ τονίζει :  «Ουδέποτε φταίει ο άλλος για κάποιοπαράπτωμα , πάντοτε φταις εσύ».  Δεν σου φταίει ο άλλος επειδή εσύ κουράσθηκες , αμάρτησες , δυσπίστησες , αλλοιώθηκες . Βλέπεις κάποιον να τρώει με τα χέρια του και αγανακτείς . Αυτό δείχνει σαφώς ότι δεν άρχισες ακόμη την πνευματική σου ζωή . Η άσκησίς σου είναι στα προοίμια .

Για να μπορέσεις να ξεπεράσεις αυτούς τους σκοπέλους , να αγαθοποιείς όποιον σε κακοποιεί . Σκόρπα , όσο μπορείς , αγαθότητα . Είσαι στον κόσμο ; Μπορείς να του βρεις δουλεία . Είναι στο μοναστήρι ; Εάν σε καταρασθεί , να τον ευλογήσεις , εάν σε χτυπήσει από την δεξιά σιαγώνα , να του πεις , χτύπα με και από την άλλη . Δείξε την αγάπη σου , ανάλογα με το πώς σου ανοίγει δρόμο ο ίδιος ο Θεός .  Όμως διαρκώς συμβαίνουν στην ζωή μας απρόοπτα . Έρχεσαι στο μοναστήρι για να βρεις πνευματική ζωή , και συναντάς κακούς . Είναι απρόοπτο .

Ζητάς κελλί από την πλευρά του μοναστηριού που δεν έχει υγρασία , το αποκτάς , διαπιστώνεις όμως ότι η θάλασσα σου προκαλεί αλλεργία , οπότε δεν μπορείς να χαρείς ούτε την ημέρα ούτε την νύχτα . Αμέσως θα σου πει ο λογισμός , σήκω να φύγεις . Είναι απρόοπτο . Σε πλησιάζω με την ιδέα ότι είσαι καλός άνθρωπος και βλέπω ότι είσαι ανάποδος . Απρόοπτο .  Παρουσιάζονται συνεχώς απρόοπτα ενώπιόν μας , διότι έχομε θέλημα και επιθυμίες . Τα απρόοπτα είναι αντίθετα προς το θέλημα και την επιθυμία μας , γι’ αυτό και μας φαίνονται απρόοπτα , στην ουσία όμως δεν είναι .

Διότι άνθρωπος που αγαπά τον Θεόν προσδοκά τα πάντα και λέγει πάντοτε «γενηθήτω το θέλημά σου». Θα έρθει βροχή , λαίλαπα , χαλάζι , κεραυνός ; «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον». Επειδή αυτά κοστίζουν στην σαρκικότητά μας , γι’ αυτό εμείς τα βλέπουμε ως απρόοπτα .

Για να μην ταράσσεσαι λοιπόν κάθε φορά και στεναχωριέσαι , για να μην αγωνιάς και προβληματίζεσαι , να τα περιμένεις όλα , να μπορείς να υπομένεις ό,τι έρχεται .

Πάντα να λες , καλώς ήλθες αρρώστια , καλώς ήλθες αποτυχία ,  καλώς ήλθες μαρτύριο . Αυτό φέρνει την πραότητα , άνευ της οποίας δεν μπορεί να υπάρχει καμία πνευματική ζωή .  

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου – Λόγοι Ασκητικοί-Περί Αρετών  

(στη φώτο με τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς)

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΠΟΤΕ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ, ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΤΕΙΤΕ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Ποτέ σας και σε καμμία δύσκολη περίσταση, να μην απελπιστείτε. Θα δώσετε την εμπιστοσύνη σας στον Θεό. Θα προσευχηθείτε και θα Του ζητήσετε τη δύναμη. Το τι θα κάνει και πως, αυτό είναι δικό Του θέμα...
Και πως ο Θεός επεμβαίνει, εκεί που δεν περιμένεις!... Εκεί που κλείνουν όλα επί κακώ και όλοι σου λένε, «δεν γίνεται τίποτα», τσακ ανοίγει μια πορτούλα, του Θεού πορτούλα όμως...!