Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΚΑ - Ο ΜΕΘΥΣΟΣ ΙΕΡΕΑΣ

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΚΑ

Όταν ο π. Βενέδικτος Πετράκης (1961) ήταν ιεροκήρυκας στα Γιάννενα, πήγε ένα κυριακάτικο πρωινό να λειτουργήσει και να κηρύξει σε κάποια εκκλησία της πόλης.

Έξω από το ναό είδε έναν άνθρωπο, που πουλούσε με το καροτσάκι του σύκα.

  - Σκέπασέ το, ευλογημένε, του λέει, κι έλα μέσα στην εκκλησία να λειτουργηθείς. Μετά τη λειτουργία θα τα πουλήσεις όλα.

  - Παπούλη μου, αποκρίθηκε εκείνος με ύφος θρασύ, εσύ στη δουλειά σου κι εγώ στη δουλειά μου!

  - Ε, καλά... Τότε να ξέρεις πως, μέχρι να τελειώσει η λειτουργία, όλα θα σκουληκιάσουν, του λέει προφητικά ο γέροντας.

  Και πράγματι, όλα σκουλήκιασαν και τα πέταξε!
Όταν μετά τη λειτουργία ο π. Βενέδικτος έβγαινε από την εκκλησία, έτρεξε μετανοημένος και του ζήτησε συγχώρηση.

Ο ΜΕΘΥΣΟΣ ΙΕΡΕΑΣ

   Ζει ακόμα ο επίσκοπος που διηγήθηκε τούτη την ιστορία. Είναι αληθινή ιστορία κι έχει βαθύ νόημα, γιατί αναφέρεται στην προσευχή των ζώντων για τους τεθνεώτες. Οι προσευχές αυτές πάντοτε εισακούονται, μα πιο πολύ την ώρα της θείας λειτουργίας.

   Ο επίσκοπος που αναφέραμε είχε στην περιοχή του έναν ιερέα, τον παπα-Γιάννη, ευλαβικό και σ' όλους αγαπητό. Μάλιστα στην αγία πρόθεση αργούσε λίγο, γιατί διάβαζε πολλά ονόματα.

   Είχε όμως ένα φοβερό ελάττωμα˙ του άρεσε το κρασί. Όσο καλός ήταν στα καθήκοντά του, τόση αδυναμία είχε στο πιοτό. Πολλοί του έλεγαν να κόψει αυτό το πάθος, το τόσο αταίριαστο σε λειτουργό του Θεού. Το καταλάβαινε κι ο ίδιος, έκλαιγε με παράπονο, έκανε μερικές προσπάθειες, αλλά σε λίγες μέρες άρχιζε πάλι τα ίδια.

   Μια μέρα που είχε υποκύψει πάλι στο πάθος του, πήγε στην εκκλησία και, όπως ήταν μισοζαλισμένος, έβαλε "Ευλογητός" κι άρχισε τη θεία λειτουργία. Παραχώρησε όμως ο Θεός και κάποια στιγμή παραπάτησε μέσα στο ιερό, οπότε του έπεσαν από τα χέρια τα τίμια Δώρα.

   Πάγωσε απ' το φόβο του. Έπεσε κάτω κλαίγοντας κι άρχισε να μαζεύει με τη γλώσσα το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Ένιωθε την ενοχή να τον πνίγει, γιατί το έπαθε επειδή ήταν ζαλισμένος από το κρασί.

   Πήγε στο επίσκοπο κι εξομολογήθηκε το φρικτό του αμάρτημα. Κι εκείνος την άλλη μέρα, ύστερα από πολλή περίσκεψη, κάθησε στο γραφείο του και πήρε την πένα στο χέρι. Έπρεπε να κινήσει τη διαδικασία για την καθαίρεση του παπα-Γιάννη, αλλά...

   Εκεί που το χέρι του επισκόπου στεκόταν διστακτικό, βλέπει ξαφνικά σαν σε όραμα να βγαίνουν μέσ' από τον τοίχο του δωματίου χιλιάδες άνθρωποι. Είχαν μάτια πονεμένα και περνούσαν μπροστά του λέγοντας:

   - Όχι, Δέσποτα, μην τιμωρείς τον παπά, μην τον καθαιρέσεις, συγχώρεσέ τον!

   Περνούσαν αμέτρητες στρατιές ανθρώπων, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, καλοντυμένοι ή φτωχοντυμένοι, αληθινό συλλαλητήριο ψυχών. Κι όλοι χειρονομούσαν προς το μέρος του, φώναζαν και παρακαλούσαν επίμονα:

   - Όχι, Σεβασμιότατε, μην το κάνεις αυτό, μη διώξεις τον παπά μας! Αυτός μας θυμάται και μας βοηθάει σε κάθε λειτουργία, μας λυπάται αληθινά, είναι φίλος μας! Μην τον καθαιρέσεις! Μη! Μη! Μη!...

   Κράτησε αρκετή ώρα αυτή η οπτασία. Ο επίσκοπος, έκπληκτος, παρακολουθούσε αυτή την ανθρωποθάλασσα να φωνάζει και να ικετεύει για τον μέθυσο ιερέα. Κατάλαβε πως ήταν οι ψυχές των νεκρών που μνημόνευε ο παπα-Γιάννης όταν λειτουργούσε. Κι αυτή η μνημόνευση τους ανακούφιζε πολύ, όσο το νερό τον διψασμένο στην καλοκαιριάτικη ζέστη. "Να η χειροπιαστή απόδειξη", σκέφτηκε, "πως οι προσευχές μας αναπαύουν τις ψυχές των νεκρών". Ύστερα έστειλε και κάλεσε τον ιερέα.

   - Δε μου λες, παπα-Γιάννη, μνημονεύεις πολλά ονόματα στην αγία πρόθεση όταν λειτουργείς;

   - Εκατοντάδες, Σεβασμιότατε. Δεν τα έχω μετρήσει.

   - Γιατί το κάνεις αυτό και καθυστερείς τη λειτουργία; τον μάλωσε τάχα ο επίσκοπος.

   - Λυπάμαι πολύ τους πεθαμένους, γιατί δεν έχουν από αλλού βοήθεια, παρά μόνο απ' τις ευχές της Εκκλησίας. Γι' αυτό παρακαλώ τον Ύψιστο να τους αναπαύσει. Έχω ένα βιβλίο και γράφω μέσα όλα τα ονόματα που μου δίνουν για μνημόνευση. Αυτή την τάξη παρέλαβα από τον πατέρα μου, που ήταν επίσης παπάς.

   - Καλά κάνεις, συμφώνησε ο επίσκοπος, έχουν ανάγκη οι ψυχές. Συνέχισε να κρατάς την τάξη αυτή. Πρόσεξε μόνο να μην ξαναμεθύσεις. Από σήμερα δε θα ξαναβάλεις κρασί στο στόμα σου. Αυτός είναι ο κανόνας που σου δίνω. Είσαι συγχωρημένος.

   Πραγματικά, ο παπα-Γιάννης ελευθερώθηκε οριστικά από το πάθος του πιοτού. Μόνο που στέκει στην προσκομιδή περισσότερο τώρα, μνημονεύοντας τα ονόματα των "τεθνεώτων".

Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία Εκδόσεις Ι.Μ. Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής σελ. 35-38

ΠΗΓΗ: ΕΛΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΟΣΙΟΣ ΒΙΤΙΜΙΩΝ: Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ!

Ἕνας ἀδελφὸς τὸν ρώτησε: «Τί χρειάζεται νὰ κάνει ὁ ἡσυχαστής;»
Κι αὐτὸς εἶπε:
«Ὁ ἡσυχαστὴς εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνει τὶς τρεῖς αὐτὲς ἐργασίες:
νὰ ἔχει φόβο Θεοῦ συνεχῶς, 

νὰ ζητάει ὑπομονετικὰ

καὶ νὰ μὴ χαλαρώσει στὴν καρδιά του ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ».

ΟΣΙΟΣ ΒΙΤΙΜΙΩΝ: ΤΑ ΜΗΛΑ!

 Ὁ ἀββᾶς Βιτίμης διηγήθηκε τὸ ἑξῆς:

«Κάποτε καθὼς κατέβαινα στὴ Σκήτη, κάποιοι μοῦ ἔδωσαν λίγα μῆλα, γιὰ νὰ τὰ μεταφέρω στοὺς Γέροντες. Καὶ ἐγὼ κτύπησα τὴν πόρτα τοῦ κελιοῦ τοῦ ἀββᾶ Ἀχιλλᾶ, γιὰ νὰ τοῦ τὰ δώσω.

Μοῦ εἶπε τότε ἐκεῖνος:
«Ἀλήθεια, ἀδελφέ μου, δὲν θὰ ἤθελα τούτη τὴν ὥρα νὰ μοῦ κτυπήσεις τὴν πόρτα, κι ἂν ἀκόμη μου μετέφερες τὸ μάννα. Μὴν πᾶς καὶ σὲ κανένα ἄλλο κελί».

Ἐγὼ τότε ἀνεχώρησα γιὰ τὸ κελί μου καὶ πρόσφερα τὰ μῆλα στὴν ἐκκλησία».

ΟΣΙΟΣ ΗΣΑΪΑΣ Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ: Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΛΟΓΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ!

Λένε για τον Αββά Ησαΐα, πως πήγε κάποτε σε κάποιο κτηματία, που αλώνιζε τα σπαρτά του, και κρατώντας ένα ζεμπίλι του είπε. – Δος μου, νάχεις την ευχή μου, λίγο σιτάρι. Κι’ αυτός τον κοίταξε καλά-καλά και του απάντησε. -Γιατί να σου δώσω Γέροντα; μήπως ήλθες κι’ εσύ να με βοηθήσεις στο θέρο; – Όχι, του απάντησε εκείνος. -Τότε πως ζητάς να σου δώσω σιτάρι; του λέει ο κτηματίας. – Όποιος λοιπόν δεν θερίζει, δεν έχει δικαίωμα σε τίποτα; του απάντησε ο Γέροντας. -Ναι, Γέροντά μου, σε τίποτε απολύτως, του είπε ο κτηματίας.

Ύστερα από αύτη τη συζήτηση έφυγε ο Αββάς. Οι αδελφοί λοιπόν που τον είδαν να πηγαίνει προς τ’ αλώνι, τρέξανε κοντά του κι’ αφού του έβαλαν μετάνοια τον ρώτησαν· -Γιατί το έκανες αυτό, Γέροντα; Και τους αποκρίθηκε εκείνος· -Το έκανα, για να το έχουμε όλοι μας σαν παράδειγμα, πως οποίος δεν κοπιάσει, δεν μπορεί να περιμένει από το Θεό καμιά ανταμοιβή.

Ένας άλλος Γέροντας ησύχαζε μέσα στην έρημο· κι’ ως δώδεκα μίλια μακρυά από τη νερομάνα που υδρεύονταν. Κάποτε λοιπόν που πήγαινε να γεμίσει τ’ ασκιά του παρακουράσθηκε και είπε με το νου του: Γιατί να κάνω άσκοπα τόσο κόπο και δεν έρχομαι να μείνω κάπου έδώ κοντά στο νερό;

Την ώρα λοιπόν που έκανε τον λογισμό αυτό, αισθάνθηκε πως κάποιος τον ακολουθούσε. Και γυρίζοντας, είδε πραγματικά έναν, που ερχόταν από πίσω του και που μετρούσε τα βήματα του· και τον ρώτησε ο Γέροντας· ποιός είσαι του λόγου σου και τί κάνεις εδώ; – Άγγελος του Κυρίου είμαι, και μ’ έστειλε, για να μετρώ τα βήματά σου και να δώσω ανάλογα και την ανταμοιβή σου. Και λέγοντας αυτά χάθηκε από εμπρός του.

Ο Γέροντας λοιπόν από τη στιγμή εκείνη, αναπτερώθηκε, και πήρε κουράγιο, κι’ αποφάσισε να δείξει μεγαλύτερη προθυμία στο κόπο. Πήγε λοιπόν παραμέσα ακόμη στην έρημο, και πέντε μίλια ακόμη μακρύτερα από τη νερομάνα.

Μα και για τον Αββά Χαιρήμονα, που έμενε σε Σκήτη, λένε πως η σπηλιά, που χρησιμοποιούσε, ήταν σαράντα ολόκληρα μίλια μακρυά από την Εκκλησία, και δώδεκα μίλια από το νερό και από το έλος, που έκοβε τα βούρλα για τα πλεκτά του.

Κι’ όμως ο Γέροντας καθόλου δεν υπολόγισε, ούτε τον κόπο που έκανε, για να κουβαλά το νερό και τα βούρλα. Ούτε και φοβήθηκε την απόσταση από την Εκκλησιά, παρά πήγαινε τακτικότατα, κάθε Κυριακή, στην Ιερά Σύναξη…

ΟΣΙΟΣ ΗΣΑΪΑΣ Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ: ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΣΥΧΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΛΙ!

 

Κάποιος ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ἡσαΐα:

«Πῶς πρέπει νὰ ἡσυχάζει κανεὶς μέσα στὸ κελί;»

Καὶ ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας:

«Τὸ νὰ ἡσυχάζει κανεὶς στὸ κελὶ σημαίνει νὰ ἐκθέτει συνεχῶς τὸν ἑαυτό του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἐπιστρατεύει ὅλη του τὴ δύναμη γιὰ νὰ ἀντιστέκεται σὲ κάθε λογισμὸ ποὺ σπέρνει ὁ ἐχθρός, γιατὶ αὐτὸ σημαίνει ἀναχώρηση ἀπὸ τὸν κόσμο».

Καὶ εἶπε ὁ ἀδελφός:

«Τί σημαίνει κόσμος;»

«Κόσμος εἶναι -ἀπάντησε ὁ Γέροντας- τὸ νὰ διασπᾶται κανεὶς σὲ πολλὲς καὶ διάφορες ὑποθέσεις.

Κόσμος εἶναι τὸ νὰ ἐνεργοῦν οἱ ἄνθρωποι τὰ ἀντίθετα πρὸς τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ νὰ ἱκανοποιοῦν τὰ σαρκικά τους θελήματα.

Κόσμος εἶναι τὸ νὰ νομίσει κανεὶς ὅτι μένει παντοτινὰ στὴ ζωὴ αὐτή.

Κόσμος εἶναι νὰ φροντίζει γιὰ τὸ σῶμα πρὸς βλάβην τῆς ψυχῆς καὶ νὰ καυχιέται γι᾿ αὐτὰ ποὺ ἀφήνει πίσω του.

Κι αὐτὰ δὲν τὰ εἶπα ἀπὸ μόνος μου, ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης ὁ Ἀπόστολος εἶναι ποὺ τὰ λέει:

Μὴν ἀγαπᾶτε τὸν κόσμο μήτε ὅσα εἶναι τοῦ κόσμου».

ΟΙ 6 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Ένα από τα συνηθισμένα ελληνικά παράδοξα είναι ότι ασχολούμαστε με τα πολύ σοβαρά θέματα που απασχολούν την καθημερινότητά μας μόνον όταν δημιουργηθεί αγοραίος δημοσιογραφικός θόρυβος.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι κρίσεις μας να είναι βεβιασμένες και οι αποφάσεις να λαμβάνονται πάντα υπό το καθεστώς πίεσης. 

Έτσι, οι αποφάσεις αυτές, ως βεβιασμένες, είναι συνήθως από τραγικά ελλιπείς έως καταστροφικές. Για να συζητήσουμε, συνεπώς, για ένα τόσο ζωτικό ζήτημα, όπως το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, θα πρέπει να «συρθούμε» από τον δημόσιο λόγο ατόμων που είναι κάτοχοι σημαντικών πολιτικών θέσεων και ελλιπέστατης εμπειρίας και γνώσης σχετικά με το εν λόγω αντικείμενο.

Έχοντας περάσει επί μία δεκαετία περίπου από τα γυμνάσια και τα λύκεια της χώρας μας διδάσκοντας το μάθημα των θρησκευτικών, αλλά και ως καθηγητής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, πολλές φορές αναρωτήθηκα αν ένα τέτοιο γνωστικό αντικείμενο έχει θέση «εντός των τειχών» της διδακτικής αίθουσας.

Μέσα από την προσωπική αναζήτηση, την καθημερινή διδακτική επαφή με τους μαθητές μου, τις συζητήσεις με τους συναδέλφους μου και την ενημέρωση σχετικά με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, διέκρινα μία σειρά από λόγους οι οποίοι συνηγορούν αναφανδόν υπέρ της ενίσχυσης και όχι της κατάργησης του μαθήματος των θρησκευτικών. Λόγοι που πολύ φοβάμαι είτε είναι γνωστοί στα κέντρα αποφάσεων και σκόπιμα παραθεωρούνται, είτε τελούν εν ελευθέρα πτώσει στον Καιάδα της απύθμενης άγνοιας εκείνων των «μαθητευόμενων μάγων» που βλέπουν την σημερινή Ελληνική Παιδεία ως το ατομικό τους πειραματόζωο.

Λόγος πρώτος: Η θρησκεία είναι, είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν κάποιοι, από τις σημαντικότερες παραμέτρους της κοινωνικής ζωής σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Πώς γίνεται ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που δημιουργεί ένα μείζον γνωστικό αντικείμενο, για το οποίο έχουν γραφεί εκατομμύρια σελίδες, να λείπει από το αναλυτικό πρόγραμμα της εγκύκλιας μόρφωσης, χωρίς να δημιουργείται ένα μείζον γνωστικό κενό;

Λόγος δεύτερος: Κανείς δεν έχει τα προσόντα και τις προϋποθέσεις διδασκαλίας ενός τέτοιου πολυσχιδούς και περίπλοκου γνωστικού αντικειμένου εκτός από τον επαΐοντα. Και αυτός είναι ο θεολόγος καθηγητής, ο πτυχιούχος των θεολογικών μας σχολών. Όποιος έχει τον παραμικρό ενδοιασμό για την αξία της θεολογίας ως γνωστικό αντικείμενο, μπορεί να ανατρέξει εύκολα πια στις ιστοσελίδες των θεολογικών σχολών Αθήνας και Θεσσαλονίκης, των Ανώτατων Εκκλησιαστικών Ακαδημιών και του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Θα καταλάβει αμέσως πόσα πράγματα πρέπει να σπουδάσει κάποιος για να μπορέσει να κάνει ένα δίωρο μάθημα θρησκευτικών στο σχολείο.

Λόγος τρίτος: Σε μία εποχή όπου εμφανίζονται επικίνδυνα παραθρησκευτικά φαινόμενα και όπου οι μυστικιστικές σέκτες προσπαθούν να εκτοπίσουν και να αντικαταστήσουν την επίσημη θρησκεία, κρύβοντας σκοπούς και δράσεις που στρέφονται αποδεδειγμένα εναντίον του ατόμου και της κοινωνίας, ο μόνος ο οποίος μπορεί να παρέχει έγκυρη σχετική ενημέρωση είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα μέσα από το πρόσωπο του θεολόγου καθηγητή.

Λόγος τέταρτος: Η ελληνική ιστορία, ο πολιτισμός και η κοινωνία από τα αρχαία χρόνια, αλλά και από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους είναι συνυφασμένη με την θρησκευτική και εκκλησιαστική ζωή. Πολλοί σε αυτήν την ιδέα δεν αρέσκονται και πιθανόν να ήθελαν να μην είναι έτσι τα πράγματα, και αυτό αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά τους. Αλλά οι επιθυμίες μας δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούν να αλλάξουν την ιστορία. Γνώση και μελέτη της ελληνικής ιστορίας και κοινωνίας χωρίς την σπουδή του θρησκευτικού φαινομένου και της εκκλησιαστικής ζωής είναι από ελλιπής έως αδύνατη. Η γνώση αυτή μπορεί να δοθεί μόνον μέσα από το μάθημα των θρησκευτικών και από ανθρώπους που επιστημονικά έχουν εντρυφήσει στην μελέτη της και παιδαγωγικά μπορούν να την προσφέρουν.

Λόγος πέμπτος: Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι έχουν την εντύπωση ότι στο μάθημα των θρησκευτικών γίνεται κατήχηση στην ορθόδοξη θρησκευτικότητα και ότι στόχος του θεολόγου είναι να προσπαθεί να κάνει τους μαθητές καλούς χριστιανούς. Μάλλον αυτοί που το υποστηρίζουν έχουν πλήρη άγνοια του τι σημαίνει και πόσα χρειάζονται για να γίνει κάποιος χριστιανός. Τότε ο αρχηγός και κεφαλή των Χριστιανών, ο Χριστός, δεν θα μας άφηνε Εκκλησία, αλλά αίθουσες διδασκαλίας. Το μάθημα ωστόσο των θρησκευτικών ως έχει στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα στηρίζεται σε μία πολύ βασική παιδαγωγική αρχή: έχει ως αφετηρία τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις των μαθητών και «χτίζει» επάνω σε αυτές.

Είτε το θέλουν ορισμένοι είτε όχι είμαστε μία θρησκευτικά ομοιογενής κοινωνία, όπου πλέον του 95% του πληθυσμού της είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Το θρησκευτικό αίσθημα και φαινόμενο το γνωρίζουμε από τα «γεννοφάσκια» μας μέσα από την ορθόδοξη εκκλησία. Είναι λογικό και παιδαγωγικά συνεπές να διδάσκονται στα σχολεία τα θρησκευτικά μέσα από αυτήν την αφετηρία, την ορθόδοξη εκκλησιαστική ζωή. Και επίσης λογικό είναι με αυτήν να ασχολούνται περισσότερο. Παράλληλα όμως διδάσκονται και τα ξένα θρησκεύματα, οι έτερες χριστιανικές ομολογίες, κοινωνικά και ηθικά ζητήματα, θέματα ιστορίας της θρησκείας, εκκλησιαστικής ιστορίας και πολλά άλλα. Προσφέρεται δηλαδή ένας μεγάλος γνωστικός πλούτος, ο οποίος θα ήταν αδύνατον να δοθεί διαφορετικά.

Λόγος έκτος: Η σοφή απόφαση να μην συγκαταλεχθεί το μάθημα των θρησκευτικών στα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα τού προσέδωσε ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Την απαλλαγή από το άγχος έγκαιρης κάλυψης της διδακτέας ύλης και ως εκ τούτου την ανάδειξή του σε ένα πεδίο διαλόγου. Το τελευταίο νομίζω πως είναι και το σημαντικότερο που έχει να προσφέρει το μάθημα αυτό στην νεολαία μας. Και μόνον αυτός ο λόγος είναι υπερ-αρκετός για να αιτιολογήσει την ύπαρξη του μαθήματος στον εκπαιδευτικό χώρο. Όταν ο θεολόγος έχει την απαραίτητη επιστημονική και προσωπική συγκρότηση, γίνεται ο αγαπημένος καθηγητής των παιδιών.

Τότε οι μαθητές αντί να θεωρούν το μάθημα των θρησκευτικών «ελεύθερη ώρα», προσέχουν μην τυχόν το χάσουν. Εκεί θα ακούσουν για πράγματα που δεν έχουν την ευχέρεια να τα συζητήσουν σε άλλες ώρες: ζητήματα βιοηθικής, διανθρώπινων σχέσεων, σχέσεων των δύο φίλων, κοινωνικής δικαιοσύνης, θεοδικίας, θρησκευτικών συγκρούσεων και μισαλλοδοξίας, κινδύνους του φανατισμού και του φονταμενταλισμού, προσωπικής ευθύνης για τις παγκόσμιες εξελίξεις, αξίας του ανθρώπου ως μοναδικότητας και πλείστα άλλα.

Εμείς οι θεολόγοι καθηγητές δεν βλέπουμε τους μαθητές ως διδασκόμενη μάζα, υποχρεωμένη να συμφωνεί μαζί μας. Θέλουμε να τους καμαρώνουμε ως πρόσωπα υπεύθυνα και τοποθετημένα απέναντι στην ζωή και την κοινωνία.

Πηγή: pemptousia.gr – Ελλάς Ορθοδοξία

ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΟΡΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΣΚΥΛΟ ΤΟΥΣ

Η Μάργκαρετ Κάρολ και η Κατρίνα Λίβινγκστουν νοσηλεύονται σε πολύ κρίσιμη κατάσταση σε νοσοκομείο της Βόρεια Καρολίνας, μετά από προσπάθειές τους να επικοινωνήσουν με το πνεύμα του αγαπημένης τους σκυλίτσας Μόλλυ, που δεν βρίσκεται πια στη ζωή.

Οι γείτονες αναφέρουν πως οι δυο γυναίκες προσπαθούσαν συχνά να επικοινωνήσουν με το νεκρό σκύλο τους, που είχε σκοτώσει ο σύζυγος της Μάργκαρετ. Όπως αναφέρουν οι πληροφορίες ο Πολ, σύζυγος της Μάργκαρετ, είχε πνίξει τον σκύλο και τον είχε τεμαχίσει προκειμένου να ξεφορτωθεί το πτώμα του, ώστε να αποφύγει οποιαδήποτε κατηγορία, με την οικογένεια, ωστόσο, να συγκαλύπτει αρχικά το έγκλημα.

Φαίνεται πως η οικογένεια χρησιμοποιούσε συχνά το επιτραπέζιο παιχνίδι Ouija, που σχετίζεται με διάφορες ταινίες θρίλερ και μάλιστα, όπως αναφέρουν οι γείτονες, η Κατρίνα τους είχε εξομολογηθεί πως το βράδυ της Παρασκευής που θα χρησιμοποιούσε μαζί με τη μητέρα της το επιτραπέζιο θα έχαναν και οι δυο τη ζωή τους.

Έτσι, το πρωί του Σαββάτου ξέσπασε στο σπίτι τους πυρκαγιά, τα αίτια της οποίας δεν έχουν διευκρινιστεί ακόμη από την πυροσβεστική. Οι δυο γυναίκες κατάφεραν να βγουν από το σπίτι φέροντας μόνο μερικά ελαφρά τραύματα, που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τη βαριά κατάσταση της υγείας τους και τη, συνεχή, επιδείνωσή της. 

Οι αρχές αποκλείουν το ενδεχόμενο εμπλοκής τρίτου προσώπου στην υπόθεση και οι δυο γυναίκες, που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο, αντιμετωπίζουν κατηγορίες για εμπρησμό και απόπειρα ανθρωποκτονίας.

ΠΗΓΗ: NEWS247

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ!

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ

Ο περισσότερος κόσμος της εποχής μας είναι μορφωμένος κοσμικά και τρέχει με την κοσμική μεγάλη ταχύτητα. Επειδή όμως του λείπει ο φόβος του Θεού – “αρχή σοφίας φόβος Κυρίου”-, λείπει το φρένο, και με ταχύτητα, χωρίς φρένο, καταλήγει σε γκρεμό. Οι άνθρωποι είναι πολύ προβληματισμένοι και    οι περισσότεροι πολύ ζαλισμένοι. Έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Σιγά-σιγά κατευθύνονται προς το να μην μπορούν να ελέγχουν τον εαυτό τους. Αν αυτοί που έρχονται στο Άγιον Όρος είναι τόσο πολύ συγχυσμένοι, τόσο μπερδεμένοι, με τόσο άγχος, σκεφθήτε οι άλλοι που είναι μακριά από τον Θεό, από την Εκκλησία, πως θα είναι!

Αλλά και με τον τρόπο που πηγαίνουν μερικοί να βοηθήσουν την κατάσταση, κάνουν μεγαλύτερη την χιονοστιβάδα του κακού. Αντί να λάβουν ορισμένα μέτρα για την παιδεία κ.λπ., κάνουν χειρότερα. Δεν κοιτάζουν πως να διαλύσουν αυτήν την χιονοστιβάδα, αλλά την κάνουν μεγαλύτερη. Βλέπεις, το χιονάκι είναι λίγο στην αρχή. Αν κυλήση στον κατήφορο, γίνεται ένας σβώλος. Ο σβώλος, καθώς μαζεύει και άλλο χιόνι, ξύλα, πέτρες κ.λπ., γίνεται σιγά-σιγά μεγαλύτερος-μεγαλύτερος, και τελικά γίνεται ολόκληρη χιονοστιβάδα. Έτσι και το κακό λίγο-λίγο έχει γίνει πια χιονοστιβάδα και κυλάει, τώρα θέλει βόμβα για να σπάση.

Εγώ πονάω δυό φορές, μία, όταν προβλέπω μια κατάσταση και φωνάζω, για να προλάβουμε ένα κακό που πρόκειται να γίνη, και μια, όταν δεν δίνουν σημασία – ίσως όχι από περιφρόνηση -, και συμβαίνη μετά το κακό και μου ζητούν τότε την συμπαράστασή μου. Τώρα καταλαβαίνω τι τραβούσαν οι Προφήτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ήταν οι Προφήτες! Πιο μεγάλοι Μάρτυρες από όλους τους Μάρτυρες, παρ’ όλου που δεν πέθαναν όλοι με μαρτυρικό θάνατο. Γιατί οι Μάρτυρες για λίγο υπέφεραν, ενώ οι Προφήτες έβλεπαν μια κατάσταση και υπέφεραν συνέχεια. Φώναζαν-φώναζαν, και οι άλλοι τον χαβά τους. Και όταν έφθανε η ώρα και ερχόταν η οργή του Θεού εξ αιτίας τους, βασανίζονταν και εκείνοι μαζί τους. Τουλάχιστον όμως τότε τόσο έφθανε το μυαλό των ανθρώπων. Άφηναν τον Θεό και προσκυνούσαν τα είδωλα. Σήμερα που καταλαβαίνουν, είναι η μεγαλύτερη ειδωλολατρία. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο διάβολος βάλθηκε να καταστρέψη τα πλάσματα του Θεού. Έχει κάνει παγκοινιά (πάντες από κοινού), να καταστρέψη τον κόσμο. Λύσσαξε, γιατί άρχισε να μπαίνη στον κόσμο η καλή ανησυχία. Είναι πολύ αγριεμένος, γιατί γνωρίζει ότι είναι λίγη η δράση του.

Τώρα κάνει όπως ένας εγκληματίας που, όταν τον κυκλώνουν, λέει: “Δεν έχω σωτηρία! Θα με πιάσουν!” και τα κάνει όλα γυαλιά-καρφιά. Ή όπως οι στρατιώτες, που εν καιρώ πολέμου, όταν τελειώσουν τα πυρομαχικά, βγάζουν την λόγχη ή το σπαθί και ρίχνονται και ό,τι γίνει. Σου λέει: “Έτσι κι αλλιώς χαμένοι είμαστε, ας σκοτώσουμε όσο πιο πολλούς μπορούμε”.

Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε; Έπεσε πολύς πειρασμός. Τέτοια πυρκαγιά έχει βάλει ο διάβολος, που ούτε όλοι οι πυροσβέστες αν μαζευθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οι άνθρωποι να στραφούν στον Θεό και να Τον παρακαλέσουν να ρίξη μια βροχή γερή, για να σβήση. Έτσι και για την πνευματική πυρκαγιά που άναψε ο διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, για να βοηθήση ο Θεός.

   Όλος ο κόσμος πάει να γίνη μια περίπτωση. Γενικό ξεχαρβάλωμα! Δεν είναι να πης: “Σ’ ένα σπίτι χάλασε λίγο το παράθυρο ή κάτι άλλο, ας το διορθώσω”. Όλο το σπίτι είναι ξεχαρβαλωμένο. Έχει γίνει χαλασμένο χωριό. Δεν ελέγχεται πια η κατάσταση. Μόνον από πάνω, ό,τι κάνει ο Θεός. Τώρα είναι να δουλεύη ο Θεός με το κατσαβίδι, με χάδια, με σκαμπίλια, να το    διορθώση. Μια πληγή έχει ο κόσμος που κιτρίνισε και θέλει σπάσιμο, αλλά ακόμη δεν ωρίμασε καλά. Πάει να ωριμάση το κακό, όπως τότε στην Ιεριχώ που ήταν για απολύμανση.

  ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ο Θεός επιτρέπει να γίνει τώρα ένα τράνταγμα γερό. Έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα έχουμε δοκιμασίες μεγάλες. Να το πάρουμε στα σοβαρά, να ζήσουμε πνευματικά. Οι περιστάσεις μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάσουν να δουλέψουμε πνευματικά. Καλό όμως είναι να το κάνουμε χαρούμενα και προαιρετικά και όχι από θλίψεις, αναγκαστικά. Πολλοί Άγιοι θα παρακαλούσαν να ζούσαν στην εποχή μας, για να αγωνισθούν.

Παλιά, όταν γινόταν ένας πόλεμος, βρισκόταν σε άμυνα κανείς και πήγαινε να αγωνισθεί, να πολεμήσει, για να υπερασπισθεί την Πατρίδα του, το έθνος του. Τώρα δεν πάμε να υπερασπίσουμε την Πατρίδα μας ή να αγωνισθούμε, για να μη μας κάψουν οι βάρβαροι τα σπίτια μας ή να μη μας πάρουν την αδελφή μας και την ατιμάσουν, ούτε πάμε για ένα έθνος ή για μια ιδεολογία. Τώρα πάμε ή για τον Χριστό ή για τον διάβολο. Είναι καθαρό μέτωπο. Στην Κατοχή γινόσουν ήρωας, γιατί δεν χαιρετούσες ένα Γερμανό. Τώρα γίνεσαι ήρωας, γιατί δε χαιρετάς το διάβολο. Πάντως θα δούμε φοβερά γεγονότα. Θα δοθούν πνευματικές μάχες. Οι Άγιοι θα αγιασθούν περισσότερο και οι ρυπαροί θα γίνουν ρυπαρότεροι. Νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά. Μια μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία, γιατί τώρα δεν έχουμε εχθρό τον Αλή Πασά ή τον Χίτλερ ή τον Μουσολίνι, αλλά το διάβολο. Γι’ αυτό θα έχουμε και ουράνιο μισθό. Ο Θεός ας αξιοποιήσει το κακό σε καλό σαν Καλός Θεός.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ!

Ἕνας ἀδελφὸς ζοῦσε σὲ κοινόβιο, κρατώντας αὐστηρὴ ἄσκηση.

Ὅταν μερικοὶ ἀδελφοὶ τῆς Σκήτης ἄκουσαν γι᾿ αὐτόν, ἦρθαν νὰ τὸν δοῦν καὶ μπῆκαν στὸν τόπο, ὅπου ὁ ἴδιος ἐργαζόταν.

Ἐκεῖνος ἀφοῦ τοὺς ἀσπάστηκε, στράφηκε πίσω καὶ ἄρχισε νὰ ἐργάζεται.

Οἱ ἀδελφοὶ βλέποντας αὐτὸ ποὺ ἔκανε τοῦ λένε: «Ἰωάννη, ποιὸς σοῦ ἔδωσε τὸ σχῆμα ἢ ποιὸς σὲ ἔκανε μοναχὸ καὶ δὲν σοῦ δίδαξε νὰ παίρνεις ἀπ᾿ τοὺς ἀδελφοὺς τὸ ἐπανωφόρι καὶ νὰ τοὺς λές: εὐχηθεῖτε ἢ καθῖστε;»

Τοὺς ἀπαντᾶ:

«Ὁ Ἰωάννης ὁ ἁμαρτωλὸς δὲν εὐκαιρεῖ γι᾿ αὐτά».

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΑΒΒΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΗΜΙΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ!

Κάποτε κάποιοι Γέροντες πῆγαν στὸν ἀββᾶ Ἀρσένιο καὶ τὸν παρακάλεσαν θερμὰ νὰ τοὺς μιλήσει γιὰ τοὺς ἐρημῖτες μοναχούς, καὶ μάλιστα γι᾿ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν συναπαντήματα μὲ ἄλλους ἀνθρώπους.

Τότε ὁ Γέροντας εἶπε:

«Ὅταν ἡ παρθένος μένει στὸ σπίτι τοῦ πατέρα της, πολλοὶ ζητοῦν νὰ τὴ μνηστευθοῦν, ὅταν ὅμως παντρευθεῖ, δὲν ἀρέσει σὲ ὅλους, ἄλλοι τὴ βρίσκουν ψεγάδια καὶ ἄλλοι τὴν ἐπαινοῦν, καὶ δὲν τιμᾶται, ὅπως πρῶτα, ὅταν ἦταν κρυμμένη. Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὰ θέματα τῆς ψυχῆς, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ κοινοποιοῦνται, δὲν μποροῦν νὰ ἱκανοποιήσουν ὅλους».

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΟΤΑΝ Ο ΑΒΒΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΣΚΗΤΕΥΕ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ, ΕΠΕΣΕ ΚΑΠΟΤΕ ΣΕ ΑΚΗΔΙΑ!

Ὅταν ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος ἀσκήτευε στὴν ἔρημο, 
ἔπεσε κάποτε σὲ ἀκηδία

Ὅταν ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος ἀσκήτευε στὴν ἔρημο, ἔπεσε κάποτε σὲ ἀκηδία καὶ σὲ μεγάλη σύγχυση τῶν λογισμῶν του καὶ ἔλεγε στὸν Θεό:

«Κύριε, θέλω νὰ σωθῶ ἀλλὰ δὲν μ᾿ ἀφήνουν οἱ λογισμοί μου. Τί νὰ κάνω μὲ τὴ θλίψη μου αὐτή; Πῶς νὰ σωθῶ;»

Κάποια φορὰ λοιπὸν βγῆκε λίγο πρὸς τὰ ἔξω καὶ βλέπει κάποιον σὰν τὸν ἑαυτό του νὰ κάθεται καὶ νὰ κάνει ἐργόχειρο.

Μετὰ ἀπὸ λίγο ἄφηνε τὸ ἐργόχειρο, σηκωνόταν καὶ προσευχόταν, καὶ ξανὰ καθόταν καὶ συνέχιζε νὰ πλέκει τὸ σχοινί του.

Ὕστερα πάλι σηκωνόταν γιὰ προσευχή.

Ἦταν ἄγγελος Κυρίου ποὺ εἶχε σταλεῖ γιὰ νὰ διορθώσει τὸν Ἀντώνιο καὶ νὰ τοῦ δώσει σιγουριὰ καὶ ἄκουσε τὸν ἄγγελο νὰ τοῦ λέει:

«Κάνε κι ἐσὺ τὸ ἴδιο καὶ θὰ σωθεῖς».

Καὶ ὁ Ἀντώνιος ὅταν τ᾿ ἄκουσε, πῆρε μεγάλη χαρὰ καὶ κουράγιο. Καὶ ἔτσι κάνοντας προχωροῦσε στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας του.

ΚΑΛΟ, ΚΑΚΟ... ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ;

Κάποτε σε ένα χωριό κάπου στην ανατολή ένας χωρικός είχε εφτά άλογα για να κάνει τις δουλειές του.
Μιά μέρα όλα τα άλογα το έσκασαν και πήραν τα βουνά .. χάθηκαν.
Έρχονται λοιπόν οι συγχωριανοί του μέσα στην μαύρη
θλίψη και άρχισαν να του λένε διάφορα.
- Πώ πώ! τι καταστροφή σε βρήκε!
Πώς θα ζήσεις τώρα;
Που θα βρεις λεφτά ν’ αγοράσεις άλλα; … και τα λοιπά…
Ο χωρικός ήρεμος και ατάραχος είπε:
Καλό, κακό, ποιός ξέρει;

Πέρασαν λίγες μέρες και μιά μέρα εκεί στα καλά καθούμενα να’ σου πίσω τα εφτά άλογα!!!
Και όχι μόνα τους! αλλά είχαν φέρει μαζί τους και άλλα εφτά άγρια άλογα και τώρα ο χωρικός είχε δέκα τέσσερα άλογα.
Ξαναμαζεύονται λοιπόν οι συγχωριανοί μεσ’ στην τρελλή χαρά και άρχισαν να του λένε πάλι διάφορα.
- Τι τυχερός που είσαι!
Τωρα θα βγάζεις πολλά λεφτά… όλα καλά σου πάνε! και τα παρόμοια.
Ο χωρικός ήρεμος και ατάραχος είπε:
-Καλό κακό, ποιός ξέρει;

Μετά από λίγες μέρες ο γιός του χωρικού στην προσπάθειά του να τιθασεύσει τα άγρια άλογα έπεσε και έσπασε το πόδι του.
Ξαναμαζεύονται λοιπόν οι συγχωριανοί και αρχίζουν πάλι τα δικά τους.
- Συμφορά! κακοτυχία!
Αυτά τα άγρια άλογα να τα διώξεις!
Παραλίγο να σου σκοτώσουν το παιδί! και άλλα διάφορα…
Ο χωρικός ήρεμος και ατάραχος είπε:
-Καλό κακό, ποιός ξέρει;

Μετά από λίγες μέρες γίνεται πόλεμος στην χώρα και όλα τα παλικάρια του χωριού επιστρατεύτηκαν και πήγαν στην πρώτη γραμμή.
Πολλά σκοτώθηκαν στον πόλεμο και δεν ξαναείδαν το χωριό τους.
Ο γιός του χωρικού με το σπασμένο πόδι δεν επιστρατεύτηκε.
Και έτσι γλύτωσε την ζωή του!

* * *

Τελικά για ότι μας συμβαίνει στην ζωή …
Μόνο ο Θεός γνωρίζει γιατί επιτρέπει το κάθε τι. 
Εκείνος ξέρει αν κάτι είναι καλό ή κακό για τις ψυχές μας...
Ας Τον εμπιστευθούμε!!!

https://www.vimaorthodoxias.gr

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ: ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!

  Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα Α΄
Να μην κρίνουμε τους άλλους από αυτό που βλέπουμε

Την ημέρα της Κρίσεως, όταν ο Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους, δε θα κοιτάξει ούτε τα βασιλικά στέμματα, ούτε τα υψηλά αξιώματα.
 Θα ζητήσει να εξετάσει τις καρδιές μας. Και τότε, οι πιο ταπεινοί άνθρωποι, ο φτωχός χωριάτης, ο «καραβοτσακισμένος» από τα βάσανα της ζωής άνθρωπος, ο αγράμματος τσοπάνης, ο φυλακισμένος, ο ξενιτεμένος, ο ασθενής, η δυστυχισμένη χήρα, που κάθεται μαζί με τα παιδιά της μέσα στη φτώχια και τη δυστυχία, γιατί κανείς δεν τους ανοίγει την πόρτα, όλοι αυτοί, αν σήμερα προσεύχονται με δάκρυα στο Θεό, κατά την ημέρα της Κρίσεως θα είναι ανώτεροι από όλους τους ηγεμόνες του κόσμου, τους σημερινούς και τους αυριανούς.

  Κάποια μέρα λοιπόν ένας μεγάλος και ένδοξος βασιλιάς έτρεχε στο δρόμο μέσα στη χρυσή του άμαξα, περιστοιχισμένος από τους αυλικούς του. Κι εκεί που πήγαιναν όλοι μαζί, συνάντησαν σε μια γωνιά του δρόμου δύο άνδρες με σκισμένα, βρόμικα ρούχα και πρόσωπα μαραμένα από την άσκηση.
Ο βασιλιάς κατάλαβε αμέσως πως επρόκειτο για αγίους ανθρώπους του Θεού, που το σώμα τους είχε λιώσει από τη νηστεία, τους ασκητικούς αγώνες και την αϋπνία, ενώ η ψυχή τους έλαμπε από το φως του Θεού.
Σταμάτησε λοιπόν αμέσως, κατέβηκε από την άμαξα και έπεσε γονατιστός στα πόδια τους, κάνοντας μετάνοιες. Στη συνέχεια σηκώθηκε και ασπάστηκε το χέρι τους με σεβασμό.
  Οι αυλικοί του όμως, δε χάρηκαν καθόλου με αυτό που είδαν. Όλη την ώρα μουρμούριζαν:
  -Δες εδώ… Είναι σωστό τώρα αυτό; Ένας ολόκληρος βασιλιάς, και τόσο ένδοξος μάλιστα, να φέρεται έτσι;
  -Άκουσον, άκουσον. Να πέσει στα πόδια των ζητιάνων! Πώ πώ ντροπή…
  Δεν τολμούσαν όμως να πουν τίποτα στον ίδιο, αλλά πήγαν στον αδελφό του:
  -Θα σε παρακαλέσουμε να πεις στο βασιλιά μας, άλλη φορά να μην εξευτελίσει έτσι τη φήμη και το βασιλικό του στέμμα! Αυτό κι αυτό έκανε στο δρόμο που πηγαίναμε…
  Κι εκείνος ο καημένος κάποια στιγμή το μετέφερε στον αδελφό του, ο οποίος όμως τον κατσάδιασε για την απερισκεψία και την ανοησία του και τον έδιωξε κακήν κακώς από κοντά του.
  Ξέχασα να σας πω ότι ο βασιλιάς αυτός είχε τη συνήθεια, όταν επρόκειτο να τιμωρήσει κάποιον με θάνατο, να στέλνει έξω από το σπίτι του έναν αγγελιαφόρο, για να τον ειδοποιεί με τη σάλπιγγα. Έτσι όποιος άκουγε τον ήχο της σάλπιγγας έξω από την πόρτα του γνώριζε ότι την επόμενη μέρα δε θα ζούσε.
  Όταν λοιπόν βράδιασε, ο βασιλιάς έστειλε τον αγγελιαφόρο με τη σάλπιγγα να σαλπίσει έξω από την πόρτα του αδελφού του. Μόλις εκείνος άκουσε τη σάλπιγγα του θανάτου, τρομοκρατήθηκε. Όλη τη νύχτα την πέρασε ξάγρυπνος, μέσα στην αγωνία και την απελπισία! Και ταυτόχρονα, προσπάθησε όπως όπως να τακτοποιήσει όλα τα θέματα του σπιτιού του, ώστε να είναι έτοιμος για ό,τι θα ακολουθούσε.
  Όταν ξημέρωσε, φόρεσε όπως και όλα τα μέλη της οικογένειάς του – η γυναίκα και τα παιδιά του – μαύρα, πένθιμα ρούχα κι αμέσως μετά πήγε στον αδελφό του το βασιλιά, κλαίγοντας και στενάζοντας για το τρομερό κακό που τον περίμενε.

  Μόλις τον είδε ο βασιλιάς να κλαίει έτσι, τον κάλεσε ιδιαιτέρως, σε κάποιο δωμάτιο.
  - Βρε άνθρωπε ανόητε και απερίσκεπτε! του είπε. Εάν εσύ φοβήθηκες τόσο πολύ από τη σάλπιγγα του θανάτου και τον αδελφό σου, που είναι άνθρωπος σαν και σένα και που απέναντί του σε τίποτα δεν έσφαλες ούτε είσαι ένοχος για κάτι, πώς μπόρεσες να κατηγορήσεις εμένα, που ασπάστηκα με ταπείνωση τους αγγελιαφόρους του Θεού μου;
Εκείνοι, βρε, μου υπενθυμίζουν τον θάνατο και τη φοβερή κρίση του Θεού, πολύ περισσότερο από όσο η σάλπιγγα αυτή! Διότι άνθρωπος είμαι κι εγώ κι έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου και μεγάλες αμαρτίες ενώπιον του Θεού. Ησύχασε λοιπόν. Μόνο την ανοησία σου ήθελα να σου δείξω και γι’ αυτό σε τρόμαξα με τη σάλπιγγα.
   - Συγχώρεσε σε με, αδελφέ μου, που τόσο απερίσκεπτα σε κατέκρινα, του απάντησε ανακουφισμένος εκείνος.
    -Εντάξει, αδελφέ μου, σε συγχωρώ. Αλλά σε λίγο θα διαπιστώσεις και μόνος σου την ανοησία εκείνων που σε παρακίνησαν να έρθεις και να μου πεις αυτά τα πράγματα.

  Και αφού με τον τρόπο αυτό τον καθησύχασε και τον συνέτισε, τον άφησε να πάει στο σπίτι του. Κατόπιν πρόσταξε τους τεχνίτες του να φτιάξουν τέσσερα ξύλινα κιβώτια. Τα δύο από αυτά τους είπε και τα κάλυψαν ολόκληρα με φύλλα χρυσού, τα γέμισαν με δυσώδη οστά και τα σκέπασαν με επίχρυσο καπάκι.
  Τα άλλα δύο τα άλειψαν εξωτερικά με πίσσα, τα γέμισαν με πολύτιμες πέτρες, μαργαριτάρια και άλλα πολύτιμα αντικείμενα και αρώματα και τα τύλιξαν με ένα τρίχινο πλεκτό από μαλλί γίδας.
  Ύστερα κάλεσε τους άρχοντες και τους φίλους τους, εκείνους δηλαδή που τον είχαν κατακρίνει, επειδή γονάτισε μπροστά στους ανθρώπους του Θεού. Έβαλε λοιπόν μπροστά τους  όλα τα κιβώτια και τους ζήτησε να εκτιμήσουν την αξία αυτών που ήταν επικαλυμμένα με φύλλα χρυσού και των άλλων, που είχαν την επίστρωση πίσσας.
  Εκείνοι βέβαια του απάντησαν ότι τη μεγαλύτερη αξία την έχουν τα κιβώτια που ήταν επενδυμένα εξωτερικά με φύλλα χρυσού, πιστεύοντας ότι μέσα τους κρύβονταν θησαυροί, πολύτιμα πράγματα και πολυτελή υφάσματα, ενώ για τα άλλα, που ήταν αλειμμένα με πίσσα, είπαν ότι δεν είχαν καμμία αξία.

  - Ήξερα πολύ καλά τι θα λέγατε! τους απάντησε ο βασιλιάς. Μόνο που κάνατε λάθος… Διότι ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε ένα πράγμα ή άνθρωπο από αυτό που εκ πρώτης όψεως βλέπουμε, αλλά πρέπει προηγουμένως να εξετάζουμε το εσωτερικό του, εάν είναι άξιο τιμής ή περιφρόνησης.
  Οι άρχοντες τον άκουγαν με απορία: «Τί να εννοούσε, άραγε;»

  - Ανοίξτε τα χρυσά κιβώτια! πρόσταξε τους υπηρέτες του.

  Και μόλις εκείνοι άνοιξαν τα κιβώτια, ξεχύθηκε από μέσα τους μια ανυπόφορη δυσωδία. Παραξενεμένοι οι αυλικοί πλησίασαν κοντά και διαπίστωσαν πως το περιεχόμενο ήταν πράγματι απωθητικό και αξιοκαταφρόνητο.
  - Έτσι ακριβώς μοιάζουν κι εκείνοι που είναι ντυμένοι με ωραία και ακριβά ρούχα και υπερηφανεύονται για τη μεγάλη τους περιουσία και για τη δόξα τους, ενώ η καρδιά τους είναι γεμάτη από έργα πονηρά, αμαρτωλά και βρόμικα, είπε με νόημα ο βασιλιάς.
  Αμέσως μετά πρόσταξε ν’ ανοίξουν και τα κιβώτια που ήταν αλειμμένα με πίσσα. Όταν τα άνοιξαν, μία εξαίσια ευωδία πλημμύρισε το δωμάτιο και, πλησιάζοντας οι αυλικοί του, διαπίστωσαν ότι περιείχαν πολύτιμα πράγματα, ακριβά και σπάνια.
  - Ξέρετε με τι μοιάζουν αυτά τα κιβώτια; συνέχισε ο βασιλιάς. Με εκείνους τους δύο ταπεινούς ανθρώπους, που ήταν ντυμένοι προχθές με σκισμένα ρούχα, που τα μάγουλά τους ήταν ζαρωμένα και τα πρόσωπά τους χλωμά από την άσκηση και τους κόπους. Κι εσείς τους είδατε και αμέσως με κατακρίνατε, επειδή τους έβαλα μετάνοια.
Όμως εγώ, αντιλαμβανόμενος με τα μάτια της ψυχής την καθαρότητα και τη λαμπρότητα των ψυχών τους, που ήταν άγιες και γι’ αυτό πολυτιμότερες και από το στέμμα μου και από τη βασιλική μου δόξα, ώστε όλα μου τα μεγαλεία να είναι μπροστά τους ένα μηδενικό, τους πλησίασα ταπεινά ζητώντας την ευλογία τους.
  Μ’ αυτό τον τρόπο τους δίδαξε ο σοφός βασιλιάς ότι δεν πρέπει ποτέ να κρίνουν την αξία του κάθε πράγματος και του κάθε ανθρώπου από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, αλλά μονάχα από τα εσωτερικά του γνωρίσματα.

Παρόμοια να κάνουμε λοιπόν κι εμείς και να τιμούμε τους δούλους του Θεού, διότι όλοι είναι αδελφοί Του. Και να μην ξεχνάμε ποτέ πως ο Θεός την Ημέρα της Κρίσεως δεν θα εξετάσει κανενός την όψη, όπως είπε και ο προφήτης Σαμουήλ, όταν εξέλεξε για βασιλιά τον Δαβίδ.
  Ο Θεός, όπως και τώρα, έτσι και τότε θα ερευνήσει την καρδιά του ανθρώπου. Και τότε θα δοξασθούν οι ταπεινοί, οι περιφρονημένοι, οι περιγελόμενοι, οι διωγμένοι για τη θεία δικαιοσύνη, οι πτωχοί στο πνεύμα, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν ότι τα έργα τους είναι ελεεινά και άχρηστα, εκείνοι που επιθυμούν να εφαρμόζεται στον κόσμο η θεία δικαιοσύνη καθώς και όλοι όσους εμακάρισε ο Κύριος. Τότε θα λάμψουν όλοι οι περιφρονημένοι, αυτοί για τους οποίους πίστευαν πως ήταν το σκουπίδι της κοινωνίας.
  Τα ανόητα και περιφρονημένα του κόσμου θα ντροπιάσουν τα σοφά. Τα μικρά και αδύνατα θα ντροπιάσουν τα δήθεν ισχυρά. Γι’ αυτό λέει ο Σωτήρας μας πως οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι.
  Εκείνοι οι οποίοι θεωρούνται από εμάς ασήμαντοι και αποτυχημένοι, εάν σ’ αυτή τη ζωή προσεύχονται στον Θεό με όλη την καρδιά τους, στη βασιλεία των ουρανών θα λάμπουν περισσότερο και από τον ήλιο! Ενώ οι βασιλείς του κόσμου και οι δυνατοί της γης, εάν δεν πιστέψουν στο Θεό, θα παρουσιαστούν ενώπιόν Του γυμνοί από αρετές και τελευταίοι απ’ όλους. Και αυτή την αντιστροφή των πραγμάτων μαζί με όλα αυτά τα εκπληκτικά γεγονότα θα τα δούμε όλοι μας να συμβαίνουν, διότι ο Θεός είναι δίκαιος και η δικαιοσύνη Του μένει στον αιώνα.

Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα
σελ, 76-82, Εκδόσεις Άθως

Επιμέλεια κειμένου Αναβάσεις

Ευχαριστούμε τον πατέρα Δαμασκηνό Γρηγοριάτη και τον γέροντα της Μονής Οσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη για την ευλογία και την άδεια δημοσίευσης. 

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Ὁ Γέροντας τὸ 1983 στὴ Σουρωτὴ εἶχε ἀναφέρει συγκεκριμένα: «Θὰ ἔρθει καιρὸς ποὺ θὰ ἀνεβαινοκατεβαίνουν κυβερνήσεις, θὰ   ἐναλλάσσονται τὰ  κόμματα, θα ἀνακαλοῦνται διατάγματα, θὰ ψηφίζονται νόμοι καὶ θὰ   καταργοῦνται ἄλλοι, καὶ θὰ ἐπικρατεῖ σύγχυση καὶ ταραχή…..

Είπε, ἐπίσης, ὅτι ἐμεῖς θὰ τὰ βλέπαμε ὅλα αὐτὰ ἐνῶ ἐκεῖνος ὄχι. Και ακολουθούν  τα  γεγονότα.

Ἐπίσης, κάποιαν ἄλλη φορά, εἶχε πεῖ: «Θὰ ἔρθει καιρὸς ποὺ θὰ ψάχνεις νὰ βρεῖς ἄπιστο καὶ δὲ θὰ βρίσκεις.  Ἀλλά,  γιὰ  νὰ  φτάσουμε σ᾽ αὐτὸ τὸ σημεῖο,  θὰ  ἔχουν  προηγηθεῖ  φοβερὰ  πράγματα.» 

(βλ. βιβλίο «Μαρτυρίες Προσκυνητῶν», 6η Ἔκδοση, σελ.396-453, γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα).

Ο ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ

Ο μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος (1916-1982), ο θεοφώτιστος λαϊκός ιεροκήρυκας, κήρυσσε ακόμα και στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου άλλοι δεν πλησίαζαν από το φόβο της φυματίωσης.

Εκεί τον ακολουθούσε ο ιερέας π. Δημήτριος Παπαντώνης, που εξομολογούσε τους φυματικούς και τελούσε τη θεία λειτουργία.

Μια μέρα ένας γιατρός, που παρακολουθούσε τις ομιλίες προβληματισμένος, πλησιάζει τον ιεροκήρυκα και του λέει:

- Κύριε Παναγόπουλε, ο ιερέας είναι αδύνατον να καταλύει το περιεχόμενο του αγίου ποτηρίου. Κοινωνούν τόσοι ασθενείς από αυτό, κι όπως είναι γνωστό, το μικρόβιο της φυματιώσεως μεταδίδεται με το σάλιο. Τι κάνει λοιπόν ο ιερέας το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου που περισσεύει; Το χύνει στο χωνευτήρι; Αυτό όμως δεν είναι μεγάλη αμαρτία;

- Τέτοιο πράγμα δεν γίνεται ποτέ, αντέτεινε ο ιεροκήρυκας. Ο Χριστός δεν μολύνεται από μικρόβια.

Κι από τα άχραντα Μυστήρια δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος μολύνσεως.

Ο γιατρός όμως δεν μπορούσε να πιστέψει. Τότε εκείνος τον προέτρεψε να παρακολουθήσει την επόμενη θεία λειτουργία, και στο τέλος να σταθεί κάπου, ώστε να βλέπει τις κινήσεις του ιερέα την ώρα της καταλύσεως. Έτσι κι έγινε. Ο γιατρός είδε με τα μάτια του το λειτουργό να καταλύει το περιεχόμενο του αγίου ποτηρίου. Τον είδε μάλιστα να ρίχνει νάμα δυο-τρεις φορές, φροντίζοντας να μείνει ούτε ίχνος από το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου.

Από τότε ο γιατρός, όχι μόνο πίστευε, αλλά και εκκλησιαζόταν και κοινωνούσε μαζί με τους ασθενείς.

Πηγή: Μποτσούρη Γεωργ. Και Βας., Ο ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος (1916-1982), Αθήναι 1993 Από το βιβλίο « Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία» εκδ. Ι. Μονής Παρακλήτου. σελ 153

ΠΗΓΗ: ΕΛΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Η ΠΕΜΠΤΗ ΕΝΤΟΛΗ

 Η πέμπτη εντολή

 

Πριν μερικά χρόνια σε ένα χωριουδάκι σκαρφαλωμένο στα 1.300 μέτρα, ζούσε ο Πέτρος με τη μητέρα του. Ήταν φτωχός κι ορφανός, κι έτσι έπρεπε να βοηθάει όσο μπορούσε για να ζήσουν. Το καλοκαίρι κάθε πρωί ανέβαζε τις κατσίκες του χωριού ψηλά στα όμορφα δροσερά λιβάδια να βοσκήσουν.
Εκεί πάνω χαίρονταν ξένοιαστα τη φύση και είχε μάθει να αγαπάει περισσότερο τον Θεό που τη δημιούργησε. Πόσο όμορφα τα είχε κάνει όλα, τα πανύψηλα έλατα και τα πολύχρωμα αγριολούλουδα. Το χειμώνα όταν το χιόνι σκέπαζε τα σπίτια και τις πλαγιές και τα ζώα έμεναν μέσα, ο Πέτρος έβρισκε τον καιρό να πάει στο σχολείο. Αγαπούσε τα γράμματα και διάβαζε πολύ για να φτάσει τα άλλα παιδιά.
Ήταν υπάκουος κι ευγενικός με όλους και οι δάσκαλοι του φερόντουσαν με καλοσύνη.
 
Μία μέρα, στο σχολείο του μικρού χωριού έφτασε ο επιθεωρητής. Μπήκε στην τάξη του Πέτρου. Ζήτησε από τα παιδιά να κάνουν ανάγνωση, τους ρώτησε ιστορία και αριθμητική και τέλος έφτασε και στα θρησκευτικά.
-Ποιος ξέρει να μου πει, παιδιά την πέμπτη εντολή;
 
Σώπασαν τα παιδιά αλληλοκοιτάχτηκαν και κατέβασαν το κεφάλι. Δειλά ο Πέτρος σήκωσε το χέρι του.
-Κύριε, εγώ δεν ξέρω να πω την πέμπτη εντολή όπως είναι γραμμένη, αλλά μπορώ να την πω όπως την καταλαβαίνω.
-Πες την όπως μπορείς, τον ενθάρρυνε ο επιθεωρητής.
-Μια φορά, άρχισε ο Πέτρος, είχαν έρθει στο χωριό δύο ξένοι ορειβάτες.
Ήθελαν να ανέβουν σε μία δύσκολη κορυφή, αλλά δεν ήξεραν το δρόμο.
Ζήτησαν λοιπόν κάποιον οδηγό και τότε εγώ, επειδή ξέρω εκείνα τα μονοπάτια, προθυμοποιήθηκα να τους πάω. Όταν φτάσαμε στην κορυφή οι ξένοι πρόσεξαν πως τα πόδια μου ήσαν πληγωμένα.
-Γιατί μικρέ δεν φοράς παπούτσια; με ρώτησαν.
-Δεν έχω παπούτσια, κύριε, είμαστε φτωχοί.
Οι ξένοι τότε μου έδωσαν αρκετά χρήματα για να πάρω παπούτσια. Αλλά εγώ, επειδή ήξερα ότι η μητέρα μου δεν είχε παπούτσια, αγόρασα για εκείνη και όχι για μένα.
Συγκινημένος ο επιθεωρητής είπε:
-Μπράβο παιδί μου, έτσι θέλει ο Θεός να εφαρμόζουμε την πέμπτη εντολή. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, για να ευτυχήσεις και να ζήσεις πολλά χρόνια πάνω στη γη.

http://www.diakonima.gr

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΦΙΛΟΘΕΪΤΗΣ: ΠΟΙΑ ΗΘΙΚΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ;

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

* Ποιά ηθική υπάρχει πλέον; Το κακό έχει χτυπήσει την οικογένεια, την Παιδεία. Έχει χτυπήσει σε κάθε υγιές κύτταρο της κοινωνίας και σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα αυτού του πολέμου. Τρέχουν οι άνθρωποι χωρίς να νοιάζονται για τον διπλανό τους. Η κοινωνία που ξέραμε δεν υπάρχει πια. Σήμερα κυριαρχεί ο ατομικισμός...

* Γιατί; Επειδή κάποιοι έπαιξαν με τον χαρακτήρα του Έλληνα και διάβρωσαν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Είναι αδιανόητο! Ο ατομικισμός ζει και βασιλεύει, ενώ η απάτη έγινε "χάρισμα". Μεγάλωσαν γενιές που διδάχτηκαν πως να αρπάξουν. Και αυτό σε ένα καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας... Μάλιστα, όσα πιο πολλά "αρπάζεις" τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από την τιμωρία. Αυτό το βλέπει ο Θεός. Σήμερα επιτρέπει να δεχτούμε μερικές σφαλιάρες, ελπίζοντας πως θα συνέλθουμε, όπως συμβαίνει και στους μεθυσμένους...

Πηγή: Αγιορείτικες Μνήμες