Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Όταν ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ είχε γυρίσει από τον κόσμο, στη Σκήτη αυτή, είχε βαρεία αρρωστήσει για θάνατο ό Μοναχός Κύριλλος Κουμιώτης από την Καλύβα «Ζωοδόχου Πηγής» και επειδή πλησίαζε ή ώρα της έκδημίας του, κάλεσε τον πνευματικό του να εξομολογηθεί το 1965 έτος. 

Ό Πνευματικός του Παπα - Έφραίμ προσπάθησε να βοηθήσει τον πάσχοντα για να εξομολογηθεί, αλλά ό ασθενής έλεγε, πώς στον αριστερό ωμό του είναι κολλημένο ένα χαρτί πού γράφει, αλλά τι γράφει δεν μπορούσε να ειπεί. 

Πήγε κι άλλος Πνευματικός ό Παπα Χαράλαμπος από τα γύρω ασκητικά Καλύβα, άλλα κι αυτός στάθηκε αδύνατο να βοηθήσει τον ψυχορραγούντα αδελφό Κύριλλο.

Τότε ό κατά σάρκα αδελφός του Παπα - Νεόφυτος κι εκείνος Πνευματικός, κάλεσε και τον γέροντα Πνευματικό Παπα - Γαβριήλ Λευτεριώτη,, ό όποιος, μ' όλη την αδελφική αγάπη, πήγε κοντά στον ασθενή και σαν έμπειρος Πνευματικός όταν του είπε για το χαρτί, ρώτησε το Μοναχό Κύριλλο να του πει τι ακριβώς βλέπει. Ό ασθενής είπε, πώς στα δεξιά βλέπει δυο λευκοφόρους Αγγέλους και στα αριστερά ήταν έτοιμοι να αρπάξουν την ψυχή του πολλοί Δαίμονες, ό ένας από τους οποίους με την ουρά του γύριζε σύντομα και έπαιζε με το κομβοσχοίνι του ησυχαστή Γέροντα Ιωσήφ, πού βρίσκονταν κι αυτός εκεί. 

Αφού ό ασθενής τα είπε όλα, τότε τον ρώτησε αν το χαρτί είναι ακόμα κολλημένο στον ωμό του. Ό ασθενής απάντησε πώς και πάλι το χαρτί είναι κολλημένο εκεί που αρχικά το αισθανόταν.

Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, παρεκάλεσε όλους τους αδελφούς να βγουν έξω από το δωμάτιο του ασθενή και ρώτησε για δεύτερη φορά το Μοναχό Κύριλλο να του πει τα κρυπτά της καρδίας του.

Ό Πνευματικός τότε είπε στον Μοναχό Κύριλλο να ρωτήσει το φύλακα Άγγελο, να του ειπεί εκείνος τι γράφει το χαρτί. Ό Μοναχός Κύριλλος γύρισε προς τους Αγγέλους και τους μίλησε σε γλώσσα, πού ό Πνευματικός δεν καταλάβαινε ούτε μια λέξη άπ' αυτά πού έλεγε. Κι ό Άγγελος του απαντούσε στην ίδια γλώσσα. Τότε ό Παπα - Γαβριήλ, έβαλε το πετραχήλι επάνω στον ασθενή και τον ρώτησε τι του είπε ό Άγγελος ότι γράφει το χαρτί; Κι ό Μοναχός Κύριλλος του είπε δυο αμαρτίες πού αυτός πρώτα δε θυμότανε να τις πει. 

Ό Πνευματικός αφού του είπε αυτά, διάβασε τη συγχωρετική ευχή, κι όταν τελείωσε πήρε το πετραχήλι κι ό ασθενής είπε στον Πνευματικό, πώς το χαρτί κόλλησε πάνω στο πετραχήλι και σβήσανε τα αμαρτήματα του, πού ήτανε γραμμένα σ' αυτό, και με το λόγο αυτόν, παρέδωκε το πνεύμα και κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο των μακαρίων. 

Ή πείρα και διάκριση του Πνευματικού, βοήθησε τον αδελφό Κύριλλο να εξομολογηθεί και να καθαρισθεί από τις ανθρώπινες αδυναμίες του, με διερμηνέα και βοηθό τον Άγγελο φύλακα της ψυχής.

Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, στην Κόρινθο έζησε 28 χρόνια πνευματική ζωή, με παντός είδους εγκράτεια και έκτισε εκεί μεγάλη και ευρύχωρη πνευματική φωλιά -ωραιότατη περικαλλή εκκλησία του θαυματουργού Ιεράρχου αγίου Νικολάου. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΑΔΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΜΑΡΤΙΑ!

Η ΥΛΙΚΗ ΚΑΙ Η ΗΘΙΚΗ ΑΔΙΚΙΑ

Υπάρχουν δυο μορφές αδικίας, η υλική και η ηθική. Υλική αδικία είναι, όταν αδική κανείς τον άλλον σε υλικά πράγματα. Ηθική είναι, όταν λ.χ. κάποιος γελάση μια κοπέλα, και αν μάλιστα είναι ορφανή, με πενταπλάσιο βάρος βαραίνει την ψυχή του. στον πόλεμο η σφαίρα ξέρεις πώς κυνηγάει τους ανήθικους; εκεί βλέπεις έντονα την θεία δικαιοσύνη, την προστασία του Θεού. Ατιμία στον πόλεμο δεν σηκώνει. Ανήθικο άνθρωπο θα τον βρη σφαίρα. Μια φορά πηγαίναμε με την διλοχία μας να αντικαταστήσουμε ένα τάγμα. Εν τω μεταξύ όμως μας χτύπησαν και ριχτήκαμε στην μάχη. Ένας, θυμάμαι, από εκείνο το τάγμα είχε κάνει την προηγούμενη μέρα μια ατιμία, είχε βιάσει μια έγκυο, την καημένη. Ε, σ’ εκείνη την επιχείρηση μόνον αυτός σκοτώθηκε!! Φοβερό! Όλοι έλεγαν μετά: “Το κτήνος, καλά έπαθε και σκοτώθηκε!” Ιδίως αυτοί που κάνουν πονηριές, που κοιτάζουν να ξεφύγουν από ‘δω, να ξεφύγουν από ‘κει, τελικά δεν γλυτώνουν. Είναι παρατηρημένο ότι όσοι πιστεύουν πολύ, φυσικά ζούνε και τίμια, χριστιανικά, και το σώμα τους το τίμιο προστατεύεται από τα πυρά περισσότερο απ’ ό,τι αν φορούσαν Τιμιόξυλο.

Η ΑΔΙΚΙΑ ΜΑΖΕΥΕΙ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ

Μεγάλη υπόθεση να έχει ο άνθρωπος την ευλογία του Θεού! Πλούτος είναι! Ό,τι έχει ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται. Ό,τι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει. Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει. Μαζεύει οργή Θεού. 

Φοβερό! Αυτοί που αδικούν, βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους. Από την μια μεριά βλέπεις να κάνουν μια αδικία και από την άλλη να πεθαίνουν δικοί τους άνθρωποι με τόσες αδικίες. Κάνουν αυτά που κάνουν, δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι΄ αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώστιες κλπ. και σου λένε: «κάνε προσευχή να γίνω καλά». 

Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικία. Όταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία η περιουσία, ζουν οι άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα και μετά τα δίνουν όσα μάζεψαν, στους γιατρούς. Τί λέει ο Ψαλμός: «κρεῖσσον ὀλίγον τῷ δικαίῳ ὑπὲρ πλοῦτον ἁμαρτωλῶν πολύν·» (Ψαλμ. 36, 16). 

Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα. Όσα μαζεύουν, φεύγουν, όλα εξανεμίζονται. Σπάνια, σε πολύ λίγους συμβαίνει να είναι οι αρρώστιες, οι χρεωκοπίες κλπ. μια δοκιμασία του Θεού. Αυτοί θα έχουν καθαρό μισθό. Σ΄ αυτήν την περίπτωση συνήθως γίνονται ύστερα πιο πλούσιοι, σαν τον Ιώβ. Αλλά και πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν άλιωτοι, είναι και από αυτό. κάποια αδικία έχουν κάνει.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: NΑ ΜΙΛΑΣ ΝΟΕΡΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΔΙΑ ΤΗΣ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ!

- Γέροντα, πώς είναι καλύτερα να λέω την ευχή; Φωναχτά, ψιθυριστά ή με τον νου;

- Αν την λες φωναχτά, θα κουράζεσαι και γρήγορα θα αποκάμης. Γι’ αυτό να την λες πότε ψιθυριστά και πότε με τον νου. Η ευχή με τον νου είναι το καλύτερο∙ επειδή όμως δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να την λένε συνέχεια με τον νου, βοηθάει να την λέη κανείς και ψιθυριστά, σαν μια προπαίδεια. Μπορείς να αρχίζης να την λες ψιθυριστά , να συνεχίζης με τον νου, και ύστερα πάλι ψιθυριστά και πάλι με τον νου. Να κάνης αυτή την εναλλαγή, μέχρι να καταλήξη η ευχή να γίνεται μόνο με τον νου, να γίνη δηλαδή νοερά, όπως και λέγεται «νοερά προσευχή». Τότε προσεύχεται κανείς με τον νου του και η καρδιά του σκιρτά, αγάλλεται∙ φθάνει στον θείο έρωτα, ζη ουράνιες καταστάσεις.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΘΕΪΚΗ ΕΥΧΗ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Όταν πονέσης έναν άνθρωπο που έχει ταπείνωση και με την καρδιά του σου ζητά να ευχηθής λ.χ. για ένα πάθος που τον ταλαιπωρεί και του πης, “μη φοβάσαι, θα γίνης καλύτερος”, του δίνεις τέτοια ευχή, που είναι θεϊκή ευχή. Έχει πολλή αγάπη, πόνο, και γι' αυτό πιάνει. Είναι αρεστό στον Θεό, και εκπληρώνει ο Θεός την ευχή. Δηλαδή και μόνον ο πόνος που νιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟ-ΚΟΣΜΑ «ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ»!

Οἱ Οἰκουμενιστές ἐνοχλοῦνται ἀπό τήν ρήση τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ:«Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε»! Βλέποντας, ἄλλωστε, τὴν καθολική, σταθερὴ καὶ ἀδιάκοπη πίστη τῶν Ὀρθοδόξων ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση, ὅτι ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Φωτίου μέχρι σήμερα, ἐπὶ 1200 χρόνια, καταδικάζουν τὸν παπισμὸ ὡς αἵρεση, οἱ σύγχρονοι Οἰκουμενιστές, μέσα στά πλαίσια τῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία παραμερίζει καί καταργεῖ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καί τούς Ἱερούς Κανόνες, ὡς ἀνεπίκαιρους, ξεπερασμένους καί παρωχημένους, μαζὶ καὶ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Τοὺς εἶναι ἐμπόδιο στὰ οἰκουμενιστικά καί νεοεποχίτικα σχέδιά τους.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΚΑΙ ΝΑ ΛΥΠΑΜΑΙ;

Ένας αδελφός έκανε συνεχώς αυτή την προσευχή στο Θεό:

- Κύριε, δεν έχω φόβο Θεού!

Στείλε μου λοιπόν κεραυνό ή καμιάν άλλη τιμωρία ή αρρώστια ή δαιμόνιο, μήπως κι έτσι έρθει σε φόβο η πωρωμένη μου ψυχή.Άλλοτε πάλι παρακαλούσε κι έλεγε:

- Ξέρω πώς έχω πολύ αμαρτήσει ενώπιόν Σου, Δέσποτα, και πώς είναι αναρίθμητα τα σφάλματά μου. Γι αυτό και δεν τολμώ να Σου ζητήσω να με συγχωρέσεις. Αν όμως είναι δυνατόν, συγχώρεσέ με για την ευσπλαχνία Σου. Αν πάλι είναι αδύνατον, τουλάχιστον τιμώρησέ με στη ζωή αυτή και μη με κολάσεις στην άλλη. Κι αν είναι και τούτο ακόμη αδύνατον, στείλε μου εδώ ένα μέρος της τιμωρίας και αλάφρωσέ μου εκεί την κόλαση. Άρχισε μόνο από τώρα να με τιμωρείς. Αλλά τιμώρησέ με σπλαχνικά, όχι με την οργή Σου, Δέσποτα.

Έτσι λοιπόν μετανοούσε έναν ολόκληρο χρόνο κι αυτά έλεγε με δάκρυα ικετευτικά, ολόθερμα και ολόψυχα, λιώνοντας και τσακίζοντας σώμα και ψυχή με νηστεία και αγρυπνία και άλλες κακουχίες.

Μια μέρα καθώς καθόταν καταγής, όπως συνήθιζε, θρηνώντας και φωνάζοντας σπαραχτικά, από την πολλή του λύπη, νύσταξε κι αποκοιμήθηκε.

Και να! Παρουσιάζεται μπροστά του ο Χριστός και του λέει με φωνή γεμάτη ιλαρότητα:

- Τι έχεις, άνθρωπέ μου; Γιατί κλαίς έτσι;Ο αδελφός Τον αναγνώρισε και αποκρίθηκε έντρομος:

- Γιατί έπεσα, Κύριε!

- Έ, σήκω!

- Δεν μπορώ, Δέσποτα, αν δεν μου δώσεις το χέρι Σου!Τότε Εκείνος άπλωσε το χέρι Του, έπιασε τον αδελφό και τον σήκωσε.- Γιατί κλαις, άνθρωπέ μου; Γιατί είσαι λυπημένος; του ξαναλέει ο Κύριος με απαλή και ιλαρή πάλι φωνή.

- Δεν θέλεις, Κύριε, να κλαίω και να λυπάμαι, απάντησε ο αδελφός, πού τόσο πολύ Σε πίκρανα, αν και απόλαυσα τόσα αγαθά από Σένα;

Εκείνος άπλωσε ξανά το χέρι Του, τ΄ ακούμπησε στο κεφάλι του αδελφού και του είπε:
- Μη λυπάσαι πιά. Γιατί αν έδωσα το αίμα μου για σένα, πολύ περισσότερο θα δώσω συγχώρηση και σε σένα και σε κάθε άλλη ψυχή που γνήσια μετανοεί.Μόλις συνήλθε ο αδελφός από την οπτασία, ένιωσε την καρδιά του γεμάτη χαρά. Έτσι πληροφορήθηκε πώς ο Θεός τον ελέησε. Κι από τότε ζούσε με πολλή ταπείνωση, ευχαριστώντας Τον.

Από το βιβλίο,"Μικρός Ευεργετινός", Μεταφρασμένος στη Δημοτική
ΚΟΖΑΝΗ Μάρτιος 2006

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΑΡΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ!

Ο Γέροντας και ο νεαρός Μοναχός

Μία ιστορία μιλάει για έναν νεαρό μοναχό, ο οποίος πήγε να ζήσει στο καλυβάκι ενός γέροντα όπου θα έκανε «υποταγή». Προσπαθώντας να μάθει από τον γέροντα, ο οποίος ήταν πάρα πολύ σοφός και πολύ ταπεινός, πέρασε αρκετό καιρό δίπλα του.

Κάποια μέρα ο γέροντας εξαφανίστηκε. Άδικα τον έψαχνε ο μαθητής και άδικα τον περίμενε να εμφανιστεί. Ο γέροντας είχε χαθεί ανεξήγητα από την μια στιγμή στην άλλη, δίχως να πάρει τίποτα μαζί του, δίχως να αφήσει πίσω του κανένα απολύτως ίχνος. Ο μαθητής ανησυχούσε μήπως είχε πάθει κάτι, π.χ μήπως είχε πέσει από κάποιο γκρεμό ή είχε πνιγεί στην θάλασσα.

Πολλοί μοναχοί τον έψαξαν αλλά δεν τον βρήκαν ούτε ζωντανό ούτε νεκρό.

Ο μαθητής έμενε μόνος στο καλυβάκι όλον αυτόν τον καιρό, πέρασαν δύο χρόνια, και μια μέρα ο γέροντας εμφανίστηκε και πάλι στον μαθητή του, στην αυλή του μικρού του σπιτιού. «Γέροντα ζεις;….» τον ρώτησε έκπληκτος ο μαθητής του. Ο γέροντας απάντησε τα εξής: «δύο χρόνια τώρα ζούμε στο ίδιο κελί μαζί, και εσύ νομίζεις πώς είσαι μόνος σου».

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΛΕΕΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ «ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ»

Επιστολή διαμαρτυρίας για την αναγγελία της έκδοσης της «Κάρτας του Πολίτη» από την κυβέρνηση, έστειλε την προηγούμενη Δευτέρα 16-3-15 η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους στον αρμόδιο υπουργό κ. Κατρούγκαλο.

Η Ι. Κοινότητα τονίζει την αντίθεση των Αγιορειτών στην ΚτΠ, αφού αυτή ταυτίζει τους πολίτες με ένα αριθμό του συστήματος και προσβάλλει την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου, και καλεί την Κυβέρνηση να μη προχωρήσει στην έκδοσή της.

Αναμένουμε ανάλογες αντιδράσεις από τις Μητροπόλεις και την Ι. Σύνοδο.

Σημειώνεται ότι το νομοσχέδιο για την Κάρτα του Πολίτη αναρτήθηκε για διαβούλευση στην ιστοσελίδα  http://www.opengov.gr/ypes/?p=2559. Πρέπει όλοι να προσθέσουμε τα σχόλιά μας.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της επιστολής:

Ἐξοχώτατον Ἀναπληρωτὴν Ὑπουργὸν Καρυαί 3η/16η Μαρτίου 2015 Διοικητικῆς Μεταρρυθμίσεως κύριον Γεώργιον Κατρούγκαλον

Ἐξοχώτατε κύριε Ὑπουργέ,

Διὰ τοῦ παρόντος ἱεροκοινοσφραγίστου ἡμῶν γράμματος ἔχομεν τὴν τιμὴν νὰ ὑποβάλωμεν τὰς ἐνθέρμους εὐχᾶς τῆς καθ' ἠμᾶς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἐπὶ τῇ ἀναλήψει τῶν καθηκόντων Σας.

Πληροφορηθέντες τὴν πρόθεσιν τῆς κυβερνήσως διὰ τὴν ὑλοποίησην τῆς ἠλεκτρονικῆς "Κάρτας τοῦ Πολίτη", μὲ διακηρυησσόμενον στόχον τὴν πάταξιν τῆς γραφειοκρατίας καὶ τὴν ἀντιμετώπισην τῆς ἀνθρωπιστικῆς κρίσεως, ἐπιθυμοῦμεν ὅπως ἐκφράσωμεν τὴν ἀνησυχίαν ἡμῶν διὰ τὸν ἀπειλούμενο ἔλεγχον εὐαίσθητων προσωπικῶν δεδομένων καὶ τὴν δυνότητα παραβιάσεως καὶ προσβολῆς τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν.

Παρακαλοῦμε θερμῶς νὰ λάβητε ὑπ' ὄψιν ὅτι ἡ ἠλεκτρονικὴ "Κάρτα τοῦ Πολίτη" ὑποβαθμίζει τὴν προσωπικότητα τῶν πολιτῶν μὲ τὴν ταύτισίν των μὲ ἕνα ἀριθμὸν τοῦ συστήματος διακυβερνήσεως καὶ οὐσιαστικῶς προσβάλλει τὴν θεόσδοτον ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρωπίνου προσπώπου.

Ἐπὶ δὲ τούτοις, εὐχόμενοι τὸν ἄνωθεν φωτισμὸν καὶ σκέπην τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ ἐλπίζοντες ὅτι ἡ ἔντιμος ἑλληνικὴ Κυβέρνησις θὰ ἀναθεωρρήση τὴν ἔκδοσιν τῆς "Κάρτας τοῦ Πολίτη", διατελοῦμεν μετὰ τιμῆς

Ἀπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ συνάξει Ἀντιπρόσωποι καὶ Προϊστάμενοι τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους Ἄθω .

ΠΗΓΗ: ΑΚΤΙΝΕΣ, ΕΛΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ

Ο γάιδαρος και το πηγάδι

Μια μέρα o γάιδαρος ενός αγρότη έπεσε σε ένα πηγάδι. Το ζώο φώναζε απελπισμένα για ώρες κι ο αγρότης προσπαθούσε να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει. Τέλος, αποφάσισε ότι το ζώο ήταν γέρικο, και τα έξοδα που απαιτούνταν για να το βγάλει από το πηγάδι ήταν πολλά. Δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει να σώσει τον γάιδαρο. Το μόνο που σκέφτηκε να κάνει ήταν να το θάψει ζωντανό.
Κάλεσε όλους τους γείτονές του να έρθουν και να τον βοηθήσουν. Πήραν όλοι από ένα φτυάρι και άρχισαν να πετάνε χώματα στο πηγάδι. Στην αρχή, ο γάιδαρος συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και φώναξε φρικτά. Μετά όμως, προς έκπληξη όλων, ησύχασε.

Λίγα φορτία χώμα αργότερα, ο γεωργός κοίταξε κάτω το πηγάδι κι έμεινε έκπληκτος με αυτό που είδε.

Ήταν κάτι καταπληκτικό!!!! Με κάθε φτιαριά χώμα που έπεφτε στην πλάτη του, ο γάιδαρος τιναζόταν και να έκανε ένα βήμα προς τα πάνω.

Οι γείτονες του αγρότη συνέχισαν να πετάνε φτυαριές χώμα πάνω στο ζώο, κι αυτό κάθε φορά τιναζόταν κι έκανε ένα βήμα προς τα πάνω. Πολύ σύντομα, όλοι ήταν έκπληκτοι με το γαϊδούρι να έχει φτάσει στην επιφάνεια του πηγαδιού.

Ηθικό δίδαγμα: Η ζωή μπορεί να φέρει σε σας πολλές φτυαριές από σκουπίδια μέσα στο πηγάδι της ζωής σας. Να θυμάστε όμως πως κάθε ένα από τα προβλήματά σας αυτά είναι ένα εφαλτήριο. Μπορούμε να βγούμε από τα βαθύτερα πηγάδια απλά με ένα τίναγμα. Πατάμε πάνω στο πρόβλημα και κάνουμε ένα βήμα πάνω.

«ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

Σ’ ένα από τα μεγάλα χωριά της Αιτωλοακαρνανίας συνέβη το εξής περιστατικό. Η μητέρα μιας κοπέλας, καλή και ευσεβής, έφυγε για την αιώνια Βασιλεία του Θεού. Πράγματι, ήταν μια γνήσια χριστιανή σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής της. 

Την Κυριακή, εκτός αν ήταν άρρωστη, πρωί-πρωί ξεκινούσε για την Εκκλησία κι εκεί η καθαρή και φιλόθεη ψυχή της πραγματικά συναντούσε κι ερχόταν σε επικοινωνία με τον Θεό. Συχνά-πυκνά κοινωνούσε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που της έδινε ζωή και δύναμη. 

Και η κόρη της καλή κοπέλα ήταν, αλλά μετά τον θάνατο της μητέρας της αραίωσε τον εκκλησιασμό και δεν πήγαινε τακτικά στην Εκκλησία. Κι αν πήγαινε, πήγαινε προς το τέλος. Και για να δικαιολογηθεί στη συνείδησή της, που την έτυπτε, προφασιζόταν ότι είχε πολλές δουλειές, την φροντίδα των ζώων και δεν την έφθανε ο χρόνος. Οι συνηθισμένες προφάσεις, ενώ, όταν θέλει ο άνθρωπος, βρίσκει λύσεις για όλα. 

Έτσι συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση και η ψυχή της όσο πήγαινε και πάγωνε, όπως ένα κάρβουνο, όταν το βγάλεις έξω από την φωτιά σβήνει και παγώνει! Ένα βράδυ όμως, κατ’ ευδοκίαν Θεού ,έγινε η άνωθεν παρέμβαση. Δηλαδή της εμφανίστηκε στον ύπνο της η κεκοιμημένη μητέρα της μέσα σε άπλετο φως και της είπε στοργικά τα εξής αξιοπρόσεκτα λόγια: 

- Κόρη μου, να πηγαίνεις την Κυριακή στην Εκκλησία. Εμείς εδώ επάνω, εκείνη την ώρα είμαστε όλοι κάτω από τον Παντοκράτορα και χαιρόμαστε όταν βλέπουμε κάποιον δικό μας να έρχεται στην Εκκλησία να δοξολογεί τον Θεό! 

Και πρόσθεσε: 

- Να πηγαίνεις παιδί μου πρωί, ν’ ακούς τα ωραία λόγια του Όρθρου και όχι στην τρίτη καμπάνα. 

Αυτό το θεόσταλτο όνειρο συγκλόνισε την κόρη. Από τότε κάθε Κυριακή πρωί-πρωί πηγαίνει πρόθυμα στην Εκκλησία. Έχει πια την βεβαιότητα ότι θα παίρνει κι εκείνη την ευλογία του Παντοκράτορα, αλλά και την ευχή της μανούλας της. 

«ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα. Θαυμαστά γεγονότα»
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ
ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ

Διαβάζοντας σε διάφορα αιρετικά έντυπα τον τρόπο, δυστυχώς, που κάποιοι συνάνθρωποί μας εγκατέλειψαν την Εκκλησία του Χριστού, για να ενταχθούν σε μια αιρετική κίνηση, πολλές φορές διαπιστώνουμε, εκτός από την απουσία γνώσης της Ορθόδοξης πίστης, να γίνεται λόγος και για ένα άλλο φαινόμενο. Για τα όνειρα. 

Στα πλαίσια της διαδικασίας ένταξής τους στον αιρετικό χώρο, συχνά κάνουν λόγο για μια ξεχωριστή εμπειρία που είχαν - όπως τη φανέρωση του Χριστού στο όνειρό τους, την περιγραφή ειδυλλιακών πνευματικών καταστάσεων και άλλοτε την αποκάλυψη γεγονότων, που προκαλούν φόβο και αγωνία σε όνειρα, που είδαν στον ύπνο τους. Τα όνειρα αυτά όλοι τους τα θεώρησαν ως εμπειρική απόδειξη της θείας παρουσίας, ως επιβράβευση και ενίσχυση στο νέο τρόπο ζωής τους, στον αιρετικό δηλαδή χώρο, σε συνδυασμό με τη μόνιμη ψευδαίσθηση ότι εκεί γνώρισαν τον Χριστό αληθινά.

Δεν θα σταθούμε στην επιστημονική ερμηνεία των ονείρων. Θα σταθούμε σʼ ένα άλλο βασικό και θεμελιώδη παράγοντα. Στο ότι στις αιρετικές κινήσεις δεν υπάρχει η δυνατότητα, που να μπορεί κάποιος να διακρίνει τις νόθες εμπειρίες από τις γνήσιες και τούτο γιατί η αίρεση δεν έχει υγιή πνευματικά κριτήρια.

Ακατήχητοι, δυστυχώς, προηγουμένως, άγευστοι πείρας και αγώνα πνευματικής ζωής, χωρίς έμπειρο πνευματικό οδηγό, οι πρώην Ορθόδοξοι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό το οποίο περιγράφουν ως μοναδική εμπειρία, την οποία ο Κύριος, υποτίθεται τους έδειξε διά μέσου των ονείρων, είναι κάτι το πνευματικά επικίνδυνο.

Πού έγκειται αυτός ο κίνδυνος; Στο ότι σύμφωνα με την Αγία Γραφή (Β΄ Κορ. 11, 14) και σύμφωνα με την εμπειρία και την πείρα των αγίων Νηπτικών Πατέρων της Εκκλησίας μας των διαχρονικώς αναντικατάστατων απλανών οδηγών μας, τα όνειρα είναι χώρος δράσης μεταμφιεζόμενης δαιμονικής παρουσίας.

Το να μη πλανηθεί δηλαδή ο άνθρωπος μέσω των ονείρων, το επισημαίνει η Αγία Γραφή ήδη από την Παλαιά Διαθήκη. Διαβάζουμε στη Σοφία Σειράχ: «Τα όνειρα δίνουν φτερά στους ανόητους. (…) Από το ακάθαρτο τι μπορεί να καθαριστεί; Και από το ψέμα να αληθέψει; (…) Πολλούς τα όνειρα τους παραπλάνησαν κι όσοι ελπίσανε σʼ αυτά διαψεύσθηκαν» (Σοφ. Σειράχ 34, 1-7).

Γιʼ αυτό το λόγο οι ιεροί Πατέρες, γνωρίζοντας τον κίνδυνο της πλάνης, όχι μόνο συνιστούν να μη δίνουμε προσοχή στα όνειρα, αλλά θεωρούν και ως άξιο επαίνου τον Χριστιανό που θα αρνηθεί να αποδεχθεί τυχόν όνειρο με θεϊκή προέλευση. Η άρνησή του να το εμπιστευθεί, δείχνει άνθρωπο πνευματικά ώριμο που είχε την προσοχή να μη πλανηθεί.

Την αγιοπατερική Ορθόδοξη διδασκαλία την συνοψίζει άριστα, επικαλούμενος μάλιστα την εμπειρία των πνευματικώς πεπειραμένων (ως παρά των εν πείρα γεγονότων ηκούσαμεν) ο άγιος Διάδοχος Φωτικής. Αναφέρει στο 38ο κεφάλαιο των Εκατό Γνωστικών Κεφαλαίων του: «Όμως δύναται να θεωρηθή μεγάλη αρετή το να μη δίδη σημασία κανείς στα όνειρα. Διότι τα όνειρα δεν είναι τίποτε άλλο, τουλάχιστον τα περισσότερα, από είδωλα των λογισμών που περιφέρονται εδώ κι εκεί ή όπως είπα, φαντασίες, διά των οποίων εμπαίζουν τούς ανθρώπους οι δαίμονες. Επομένως εάν δεν αποδεχθώμεν κάποτε κάποιο όραμα που θα σταλή σʼ εμάς από την αγαθότητα του Θεού, δεν θα οργισθή εναντίον μας, διότι το αρνηθήκαμε, ο πολυπόθητος Κύριος Ιησούς. Διότι γνωρίζει ότι αυτό το κάμνομεν από φόβον μήπως μας απατήσουν οι δαίμονες» (Μετάφραση π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου - έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη).

Όλα τα όνειρα έχουν πειρασμική προέλευση; Η Αγία Γραφή και οι Πατέρες απαντούν όχι. Υπάρχουν και όνειρα που προέρχονται από τον Θεό. Τέτοια όνειρα π.χ. είναι το όνειρο του Ιωσήφ του Μνήστορος (Ματθ. 1, 20), το όνειρο των Μάγων (Ματθ. 2, 12) και το όνειρο της γυναίκας του Πιλάτου (Ματθ. 27, 19). Αυτές τις περιπτώσεις επικαλούνται διάφοροι αιρετικοί στις συζητήσεις μαζί τους, για να δικαιολογήσουν την εμπιστοσύνη που δείχνουν στα όνειρα, θεωρώντας εκ των προτέρων, ότι όλα έχουν θεϊκή προέλευση.

Για τα όνειρα που έχουν θεϊκή προέλευση κάνουν λόγο και οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι ταυτοχρόνως περιγράφουν και μερικά βασικά γνωρίσματά τους, που στα πλαίσια του πνευματικού αγώνα αποτελούν και κριτήρια αξιολόγησης και προέλευσής τους (βλ. π.χ. Αγ. Διαδόχου Φωτικής, Κεφ. 36-37). Μπορούν, δηλαδή, έτσι ορθώς να αξιολογήσουν αν είναι γνήσια ή νόθα αυτή η εμπειρία και κατʼ επέκταση η προέλευση αυτών των ονείρων.

Αυτός όμως ο πνευματικός πλούτος, τα πνευματικά κριτήρια της Νηπτικής αγιοπατερικής παραδόσεως, είναι ανύπαρκτος στο χώρο της αίρεσης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ζουν μια πλάνη σε σχέση με τα όνειρα, αλλά και να προσπαθούν να την επιβεβαιώσουν επικαλούμενοι την Αγία Γραφή!

Και στην ένσταση, πώς μπορεί κάποιο όνειρο να έχει δαιμονική προέλευση, όταν ωρισμένες φορές επιβεβαιώνεται, μας απαντά με την χαρακτηριστική του ακρίβεια ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Κατά τον ιερό Πατέρα, οι δαίμονες προλέγουν άλλοτε βλέποντες αυτά που γίνονται από μακριά και άλλοτε στοχαζόμενοι. Γιʼ αυτό πολλές φορές λένε ψέμματα, ενώ κάποιες φορές με τον τρόπο αυτό αληθεύουν. Και ως εκ τούτου ποτέ δεν θα πρέπει να τους δίνουμε σημασία (Έκδοσις Ακριβής, 2, 4). Αν τυχόν ο άνθρωπος δείξει εμπιστοσύνη, επειδή συνέβη κάτι το οποίο επαληθεύτηκε, απλώς, ο αντίδικος έχει καταφέρει να αποσπάσει την εμπιστοσύνη του ανθρώπου και ως εκ τούτου να είναι πιο εύκολα χειραγωγήσιμος στην πλάνη.

Να λοιπόν, γιατί ποτέ οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί σύμφωνα με την παρακαταθήκη των αγίων Πατέρων, ούτε πιστεύουν ούτε εμπιστεύονται τα όνειρα. Προέχει η εν Χριστώ ελευθερία και όχι η εμπιστοσύνη του αθεράπευτου από τα πάθη ανθρώπου στην μεταπτωτική λειτουργία της φαντασίας.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος,06/03/2015

Ο ΒΡΑΧΟΣ ΔΕΝ ΤΡΕΜΕΙ

  Ο ΒΡΑΧΟΣ ΔΕΝ ΤΡΕΜΕΙ

 

[Με ανέβασε από λάκκο ταλαιπωρίας, από βορβορώδη πηλό και πάνω σε πέτρα έστησε τα πόδια μου, στέριωσε τα βήματά μου.] Ψαλμοί Μ:2.

Κάποια σκοτεινή και θυελλώδη νύχτα, ένα πλοίο ναυάγησε στη βραχώδη ακτή της Κορνουάλης. Όλοι χάθηκαν εκτός από έναν νέο Ιρλανδό, που τα κύματα τον πέταξαν πάνω σε έναν ψηλό βράχο, από όπου κατόρθωσε να πιαστεί και να κρατηθεί, μέχρι που έφτασαν τα ναυαγοσωστικά και τον έσωσαν. Όταν μετά από τις πρώτες βοήθειες το ναυαγισμένο παλικάρι συνήλθε, το ρώτησαν: Δεν έτρεμες καθώς ήσουν μέσα σε αυτή την καταιγίδα πάνω στο βράχο; Και βέβαια έτρεμα, απάντησε. Αλλά ξέρετε, ο βράχος από τον οποίο κρατιόμουν δεν έτρεμε καθόλου. 

Πράγματι ο βράχος ήταν ασάλευτος και στερεός και για αυτό σώθηκε ο νέος. Βρισκόνταν πάνω σε σίγουρη βάση. Όποιος κρατιέται με πίστη και μετάνοια από το βράχο των αιώνων, που είναι ο Σωτήρας Χριστός, θα σωθεί και θα είναι αιώνια ασφαλής.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

-Ο Θεός φανερώνεται στους λεβέντες (Άγιος Παΐσιος)-

  

π. Διονύσιος Ταμπάκης.

  

ΚΑΙ ΕΝΩ πιστεύουμε στον Χριστό που σαν λιοντάρι στάθηκε ατρόμητος στην απειλή αυτού του κόσμου. Και ενώ έχουμε αδελφούς εκατομμύρια μάρτυρες που λεβέντικα ύψωσαν το ανάστημα της Ορθοδόξου πίστεως στους πάσης μορφής διώκτες,  εμείς κλαψουρίζουμε ως δουλοπρεπείς και τρέμουμε κατεβάζοντας κάθε λεπτό «τα παντελόνια» της ψυχής μας εμπρός σε κάθε τι που απειλεί και καταργεί  την εν Χριστώ ελευθερία μας, ενώ αντιθέτως ο Απ. Παύλος φωνάζει «τιμῆς ἠγοράσθητε· μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων» (Α΄Κορινθ.ζ΄,23).

Χρέος μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να μας βρίσκει η ζωή ενάντια σε κάθε στέρηση της ανθρωπίνης Ελευθερίας, την οποία μας  χάρισε ο Χριστός ακριβοπληρώνοντας με το Πανάγιον Αίμα Του επάνω στον Σταυρό.

Άλλωστε όπως αναφέρει και ο Απ. Παύλος «Ου δε το Πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία» (Β' Κορ. Γ' 17). Το οποίο διαβάζεται και αντιστρόφως, δηλ. «όπου ελευθερία αληθινή εκεί και η παρουσία του Αγίου Πνεύματος».

Ας ξεσκλαβωθούμε απ’ τον φόβο μας, μα όχι απ’ τα δόγματα της πίστεώς μας  και ας σταθούμε με λεβεντιά εμπρός σε όσους θέλουν να μιάνουν την πίστη, την ψυχή μας και την εν Χριστώ  ελευθερία  μας, είτε Παναιρετικοί Οικουμενιστές είναι αυτοί, όσο ψηλά και αν βρίσκονται, είτε μας χαλκεύουν αλυσίδες με τα διάφορα φακελώματα, κάρτες του Πολίτη, τσιπάκια… κ.α. ενθυμούμενοι πως όλοι αυτά τα ανθρωπάρια λειτουργούν πάντα με την ψυχολογία του σκύλου: άμα σε δουν δειλό, προβληματισμένο και  αβέβαιο σε δαγκώνουν, ενώ αν σε αφουγκρασθούν ως θαρραλέο, σίγουρο και απρόοπτο σε τρέμουν και λακούνε αδόξως προς τις οικίες τρύπες τους.

Καθότι «Φεύγει ἀσεβὴς μηδενὸς διώκοντος, δίκαιος δὲ ὥσπερ λέων πέποιθε» (Παροιμ.κη΄-1).

Και όπως λέει και ο λαός:

«Ο ανδρείος πεθαίνει μία φορά, ο δειλός κάθε μέρα.»

ΤΑ ΤΡΙΑ ΔΕΝΔΡΑ

Ήταν μια φορά σ’ ένα δάσος τρία δέντρα. Το καθένα από αυτά είχε για τον εαυτό του έναν οραματισμό – μια προοπτική.

Το πρώτο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει κάποια στιγμή ένα πολύτιμο μπαούλο ξυλόγλυπτο όμορφα σκαλισμένο, που μέσα του θα φυλάσσεται ένας πολύτιμος θησαυρός. Αυτό ήταν το όραμα του και η προοπτική του. 

Το δεύτερο δένδρο ήθελε να αξιωνόταν να γίνει στα χέρια ενός καλού ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι γερό σκαρί -όμορφο, μεγαλόπρεπο- που θα μετέφερε βασιλιάδες και επίσημα πρόσωπα, που θα έκανε ταξίδια υψηλών προσώπων.

Το τρίτο δένδρο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να είχε γίνει το πιο ψηλό και πιο δυνατό δένδρο του δάσους έτσι ώστε οι άνθρωποι, που θα βλέπουν το ύψος του στην κορυφή του λόφου, να σκέπτονται τον Ουρανό και το Θεό.

Όμως πέρασαν τα χρόνια. Και τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς. Πήγαν υλοτόμοι. Και έκοψαν το πρώτο δένδρο. Και ενώ σχεδίαζε και ποθούσε να γίνει όμορφο ξυλόγλυπτο μπαούλο για θησαυρούς, ο ξυλουργός το έκαμε δοχείο για την τροφή των ζώων, παχνί για τα άχυρα των ζώων.
Το δεύτερο δένδρο, που ήθελε να γίνει ωραίο καράβι για να μεταφέρει βασιλιάδες, έγινε ένα μικρό ψαροκάικο, που το ‘χαν φτωχοί ψαράδες να ψαρεύουν.

Το τρίτο δένδρο, που ήθελε να μείνει το ψηλότερο του δάσους, το έκοψε κάποιος ξυλοκόπος και το έβαλε στην αποθήκη του. Περνούσαν χρόνια. Και τα δέντρα, απογοητευμένα από την εξέλιξη των πραγμάτων, ξέχασαν ακόμα και τα όνειρά τους. Όμως κάποια μέρα ένας άνδρας και μια γυναίκα ήλθαν στο στάβλο, που ήταν εκείνο το ξύλινο παχνί με τα άχυρα και εκεί η γυναίκα γέννησε ένα αγοράκι και το τοποθέτησαν στο παχνί που είχε φτιαχτεί από το πρώτο δένδρο. Ήταν ο Ιωσήφ και η Παναγία Θεοτόκος. Και απόθεσαν σ’ εκείνο το ξύλινο παχνί, όχι απλώς διαμάντια και χρυσάφια, αλλά τον ίδιο το Θεό, που είχε γίνει άνθρωπος για μας. Έτσι αξιώθηκε αυτό το παχνί, η φάτνη, να δεχτεί μέσα της το θησαυρό των θησαυρών, τον ίδιο το Θεό. Στο μικρό ψαροκάικο -που είχε γίνει από το δεύτερο δένδρο- μετά από χρόνια μπήκαν κάτι ψαράδες. Ένας απ’ αυτούς κουρασμένος ξάπλωσε να κοιμηθεί. Είχαν ανοιχθεί στη θάλασσα. Και ξέσπασε μια μεγάλη τρικυμία. Και το ψαροκάικο δεν ήταν αρκετά δυνατό για να κρατήσει. Οι άλλοι τότε ξύπνησαν Εκείνον που κοιμόταν. Και Εκείνος τότε σηκώθηκε. Και διέταξε τη φουρτουνιασμένη θάλασσα: «Σιώπα, πεφίμωσο». Και η θάλασσα ειρήνεψε αμέσως. 

Έτσι και το δεύτερο δένδρο, που είχε φιλοδοξήσει να γίνει μεγάλο πλοίο, που θα μετέφερε υψηλά πρόσωπα και βασιλιάδες, αξιώθηκε να μεταφέρει τον βασιλέα των βασιλέων, τον ίδιο το Χριστό με τους μαθητές Του! Και το τρίτο δένδρο, που ήταν στην αποθήκη του ξυλουργού, μια μέρα το πήραν και έκαναν ένα σταυρό. Και σ’ αυτόν τον σταυρό σταύρωσαν το Χριστό. Έτσι το δένδρο αυτό έγινε πιο ψηλό απ΄ ό,τι είχε επιθυμήσει. Έφθασε στον ουρανό και στο Θεό! Έγινε, όπως λέμε σε ένα τροπάριο, “ουρανού Ισοστάσιο”. Τελικά, το κάθε ένα από τα δένδρα της ιστορίας μας απέκτησε όχι μόνο αυτό που ήθελε και ποθούσε, αλλά ασυγκρίτως περισσότερα, όχι όμως με τον τρόπο που φανταζόταν και σχεδίαζε.

Η ιστορία αυτή μας λέει: δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού για μας. Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι εκείνο που μας ετοιμάζει ο Θεός, είναι πάντα προτιμότερο και ωφελιμότερο για μας. Εμείς πρέπει να κάνουμε όνειρα. Για το καλό. Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε και ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως εμείς θα θέλαμε. Και ότι ο Θεός οικονομεί και γίνονται καλύτερα απ΄ ό,τι εμείς φανταζόμαστε.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΗΛΙΑ

Μια αληθινή ιστορία...
Ανήμερα της γιορτής του Προφήτη Ηλία ένας νέος, ο Ηλίας, έμπαινε στην εκκλησία, κρατώντας μια μεγάλη λαμπάδα. Θα την άναβε εκεί στο μανουάλι ανάμεσα στην εικόνα της Παναγίας και του Προφήτη που βρισκόταν εκεί. Το είχε τάμα αφού η γιορτή της ημέρας είχε τριπλό νόημα για εκείνον. Είχε γενέθλια, την ονομαστική του εορτή και ένα θαύμα που του συνέβη όταν ήταν νεότερος…

Δεκαέξι χρονών, την ημέρα της γιορτής του, ξύπνησε καταστρώνοντας σχέδια για το που θα γιορτάσει το βράδυ, με τους φίλους του. Μαζί με αυτή την σκέψη του ήρθε άλλη μία.  Μόνο που αυτή ήταν βλάσφημη. Ήταν ένα αισχρό “δίστιχο” που του καρφώθηκε στο μυαλό και έκανε ρίμα με το όνομα της Παναγίας. Προχωρούσε η μέρα και τα βλάσφημα λόγια δεν σταματούσαν. Το είδε σαν παιχνίδι. Όσο το έλεγε φωναχτά, τόσο του άρεσε, και έτσι λέγοντας το ξανά και ξανά έφτασε απόγευμα.

Εκεί συνέβη κάτι που του άλλαξε τα πάντα και τον άλλαξε για πάντα.

Σκόνταψε… Σιγά το γεγονός. Εκατοντάδες φορές σκοντάφτουμε όλοι και πέφτουμε ειδικά όταν είμαστε παιδιά. Και όμως αυτή η πτώση είχε κάτι το διαφορετικό… Είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα. Δεν έπεσε απλώς. Έπεσε χτυπώντας με το πηγούνι του και με τα δόντια του έκοψε την γλώσσα του, η οποία τώρα κρεμόταν από ένα μικρό πετσάκι που την συγκρατούσε ίσα-ίσα ακόμα μέσα στο στόμα του…

Παναγιά μου φώναξε… τι έκανα ο άθλιος… και έμεινε βουβός για έξι ολόκληρους μήνες. Τόσο απλά. Δεν μπορούσε να μιλήσει και βέβαια ούτε κατά διάνοια να σκεφτεί αυτό που μέχρι πριν από λίγο ξεστόμιζε.

Και όμως η γλώσσα του δεν χρειάστηκε ράμματα ούτε άλλη γιατρειά. Του την κόλλησε πίσω η Παναγία και ο ίδιος θεώρησε πλέον μεγάλη ευεργεσία την 6μηνη αυτή δίκαια υποχρεωτική αφωνία που του “επέβαλλε” η Θεοτόκος.

Έξι μήνες χωρίς φωνή, έξι μήνες χωρίς γλώσσα, αλλά μετά η γλώσσα ψέλλιζε μόνο το “Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς”.

Δεκαπενταύγουστο έφτασε στη Μεγαλόχαρη της Τήνου, με δάκρυα στα μάτια, γεμάτος ευγνωμοσύνη, όχι γιατί τον έκανε καλά, αλλά γιατί ήρθε στα συγκαλά του.

Με την πτώση εκτός από την γλώσσα του έσπασε και ένα μπροστινό δόντι. Δεν το έφτιαξε ποτέ, για να είναι εκεί, να του θυμίζει και να μαρτυρεί πως κάποτε ένα προσωπικό θαύμα βίωσε: Αυτό της επιστροφής. Το μεγαλύτερο θαύμα…

Έτσι συμβαίνει στους ανθρώπους που έχουν αγαθή προαίρεση, μέσα από μια αμαρτία, μια πτώση, επιτρέπει ο Θεός να σώζονται και να γίνονται παράδειγμα και στους άλλους, γιατί έκτοτε ο Ηλίας δεν έπαψε να διηγείται παντού και μέχρι σήμερα, την προσωπική του αυτή εμπειρία, νουθετώντας με ιδιαίτερη αγάπη, εκείνους που ακούει να βρίζουν την Θεοτόκο, την Μητέρα του Θεού και του κόσμου όλου.

Έτσι από βλάσφημος, έγινε αγγελιοφόρος. Από διώκτης έγινε Χριστιανός. Από αχάριστος έγινε ευγνώμων.

Και τώρα ο Ηλίας με ευλάβεια έφερνε την λαμπάδα του, για να την ανάψει εκεί στο μανουάλι, εκεί που το γλυκό βλέμμα της Παναγίας συναντά τον κάθε πληγωμένο από τα βέλη της αμαρτίας και τον αγκαλιάζει με τρόπο συγχωρητικό, μητρικό, στοργικό, μα πάνω από όλα Σωτήριο…

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ GLORIAVALE

Στη χριστιανική κοινότητα Gloriavale υπόσχονταν έναν ειρηνικό τρόπο ζωής, αγάπη και απομόνωση από τον διαβολικό κόσμο.

Μια οικογένεια 14 μελών απέδρασε από την απομακρυσμένη κοινότητα στη Νέα Ζηλανδία, δηλώνοντας ότι ζούσε σε ένα ψευδές σύστημα.

Έχουν μετακινηθεί 200 μίλια μακριά και προσπαθούν να ζήσουν με μια "κανονική" οικογένεια, επιχειρώντας σταδιακά την επανένταξή τους στην κοινωνία.

"Δεν τους είναι εύκολο να σταματήσουν να φοράνε τα ρούχα της κοινότητας. Η μετάβαση θα γίνει αργά", σημείωσε η Liz Gregory που προσέφερε στη 14μελή οικογένεια το σπίτι της.Μιλώντας για την οικογένεια, χαρακτήρισε τα μέλη της εξαιρετικά θαρραλέα, τονίζοντας ότι είναι πολύ ενθουσιασμένοι με τη νέα τους ζωή. "Αισθάνονται ευλογημένοι, αλλά γνωρίζουν ότι έχουν δρόμο μπροστά τους". 

Η Gloriavale, που ιδρύθηκε το 1969 δεν προχωρά στον έλεγχο των γεννήσεων και έτσι είναι κοινό για ένα παντρεμένο ζευγάρι να έχει 12 ή και περισσότερα παιδιά.

Αριθμεί 500 μέλη τα οποία έχουν επικεφαλής τον γνωστό ως "ελπιδοφόρο Χριστιανό" Neville Cooper. Αποκαλύφθηκε ωστόσο ότι είχε καταδικαστεί για σεξουαλική κακοποίηση το 1994 και πέρασε 11 μήνες στη φυλακή.

Ο πληθυσμός της κοινότητας αυξάνεται ακόμα παρά τις μεγάλες απογοητευμένες οικογένειες που έχουν αποχωρήσει τα τελευταία χρόνια.

NEWSIT

Ο ΠΑΠΑΣ, Ο ΑΘΕΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΑΣ

Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. 

Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία, έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:

– Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.

Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μού ’στειλε!”.

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τ’ όνειρο έσβησε…

Ο ιερέας, όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.

Το βράδυ διηγήθηκε τ’ όνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:

– “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.

Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή: “- Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος…

Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τό ’φερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο. Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:

– Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου!

Ο άνθρωπος όταν τ’ άκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:

– Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τό ’πα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μού ’στειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε…

– “Δοξασμένο τ' όνομά Σου Πολυέλεε Κύριε”, ψιθύρισε ο ιερέας και τον αγκάλιασε με το βλέμμα του…