ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ: "ΑΜΑ ΟΙ ΣΥΖΥΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΟΙΟΙ, ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΠΟΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΗ;"

 Άμα οι σύζυγοι είναι τέτοιοι, δείξε μου ποια γυναίκα είναι κακή;

«ηρπάγη εις θεωρίαν και ανήλθε μέχρι τρίτου ουρανού».

Θα σας πω για ένα χαρακτήρα πραγματικού συζύγου, που πάρα πολύ δύσκολα τον συναντούμε στις μέρες μας. Εμείς γνωρίσαμε όμως έναν.

Κατά πάντα τέλειος χαρακτήρας, χριστιανός, πλήρως κοινωνικός. Άργησε να παντρευτεί, σχεδόν στα τριάντα του, όχι γιατί αποστρεφόταν, αλλά νόμιζε ότι έτσι έπρεπε. Και τότε έκανε την προσευχούλα του με πίστη και βρήκε μια κορούλα και παντρεύτηκε. Η κορούλα ήταν μικρή, δέκα χρόνια μικρότερη απ’ αυτόν.

Μόλις την παντρεύτηκε άρχισε αυτή να κάνει αταξίες. Έκανε πως δεν έβλεπε αυτός, νόμιζε πως είναι κορούλα του και αυτός πατέρας της. Είχαν όμως επιχειρήσεις μεγάλες στο εξωτερικό και έπρεπε κατ’ ανάγκην να πάνε εκεί, έστω και προσωρινά. Την παίρνει λοιπόν και έφυγαν. Όταν πήγαν εκεί αυτή πείσμωσε.

Λέει: «Για να με χωρίσει από το περιβάλλον μου το ‘κανε. Εγώ θα τον αφήσω». 

Λοιπόν, τον παρατάει και έφυγε. Έρχεται στην Ελλάδα και πού πάει; Σ’ ένα από αυτά τα «καζίνα» και ζούσε ως ελεύθερη γυναίκα επί αμοιβή.

Αυτός, από την ημέρα που έφυγε δεν έπαυε κάθε μέρα να κάνει προσευχή με δάκρυα και να επιμένει, να εκβιάζει τον Θεό:

«Πανάγαθε δεν υποχωρώ, δεν θα Σ’ αφήσω, Εσύ μου έδωσες τη γυναίκα μου. “Παρά Κυρίου αρμόζεται ανδρί γυνή”. Θέλω τη σύζυγο μου. Εάν πλανήθηκε η κορούλα πρέπει να χαθεί; Γιατί ήρθες Εσύ στη γη; 

Δεν ήρθες να ανεύρεις το απολωλός, να θεραπεύσεις τον άρρωστο, να αναστήσεις τον νεκρό; Δεν υποχωρώ, δεν θα Σ’ αφήσω ήσυχο. Θέλω τη γυναίκα μου, να μου τη φέρεις πίσω!»

Έκλαιε επί δύο χρόνια. Επέδρασε η προσευχή και τελικά ήρθε στον εαυτό της. «Πω, πω», ομολογούσε, «πρέπει να κάνει ο Θεός άλλη κόλαση, γιατί αυτή είναι για μένα μικρή!». Πιάνει και του γράφει ένα γραμματάκι και του λέει: «Δεν τολμώ να σε ονομάσω, δεν έχω θέση. Αν επιστρέψω, με δέχεσαι σαν υπηρέτρια;»

Απαντάει αυτός: «Αγάπη μου, γιατί είπες αυτή τη λέξη και με πλήγωσες; Δεν σε έστειλα για διακοπές και περιμένω με λαχτάρα την αγάπη μου να ‘ρθει στην αγκαλιά μου;» Πήγε λοιπόν, την περίμενε στο αεροδρόμιο, όπως συννενοήθηκαν.

Όταν βγήκε αυτή έξω και τον είδε έπεσε κάτω και άρχισε να χτυπιέται με κλάματα. Την πήρε στην αγκαλιά του. «Αγάπη μου, γιατί κάνεις έτσι και με πληγώνεις; 

Σε περίμενα με λαχτάρα. Πάμε στο σπίτι μας, δεν χωρίσαμε ποτέ. Πάντοτε μαζί σου ήμουν.»

Με αυτή τη στοργή και τρυφερότητα έφτασε η νύκτα. Μόλις έκλεισε τα μάτια του, ο ήρωας αυτός της αυτοθυσίας και της αγάπης, «ηρπάγη εις θεωρίαν και ανήλθε μέχρι τρίτου ουρανού». Δεν μπορούσε να περιγράψει και να διηγηθεί όσα η θεία Χάρις τον αξίωσε. 

Είδε τις χορείες των αγίων, τα «μένοντα αγαθά των σεσωσμένων» και όλη τη θεία αγάπη που τον κρατούσε σε έκσταση.

Τότε πραγματικά ελεεινολόγησα την αθλιότητά μου και είπα: καυχάσαι μάταια, καλόγερε, για τη ζωή σου, ενώ αυτός με μία θυσία ανέβηκε μέχρι «τρίτου ουρανού». 

Ιδού ένα παράδειγμα και μία εικόνα του πραγματικού συζύγου και ανδρός.

Και απεδείχθη υστέρα ότι έγινε πιστή σύζυγος αυτή η κορούλα. Αυτή είναι η θέση του άνδρα, του συζύγου. Άμα οι σύζυγοι είναι τέτοιοι, δείξε μου ποια γυναίκα είναι κακή;

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ο ΜΑΡΟΥΛΗΣ

Όσιος Γερμανός ο Αγιορείτης, ο Μαρουλής

 

Ο Όσιος Γερμανός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1252 μ.Χ. από φιλάνθρωπους, ευκατάστατους, ευσεβείς και πολύτεκνους γονείς. Ήταν ο τρίτος από τα οκτώ τέκνα των γονέων του. Τον κατά κόσμον Γεώργιο από μικρό τον διέκρινε «ευταξία τις και σύννοια θαυμαστή και απλότης, εύκαιρος τε σιωπή στόματος μετ’ ηρεμίας ψυχής και ήθους υποβεβηκότος τε και μετρίου, και το παν, ως ειπείν, ειρήνης και σωφροσύνης και πραότητος άγαλμα». Από μικρός αγάπησε υπέρμετρα την ησυχία, την προσευχή, την άσκηση, τη νηστεία, την αγρυπνία, την κατάνυξη, τη φιλαδελφία και φιλοπτωχία.
 
Ο ένθεος και ενάρετος βίος του διακρινόταν με την απαθή στάση του και τη με πραότητα, υπομονή του στη σκληρή και άπρεπη στάση των ζωηρών συμμαθητών του απέναντι του στο σχολείο. Στους ταλαιπωρημένους εργάτες των κτημάτων τους συμπεριφερόταν με ιδιαίτερη στοργή. Όταν τους είδε κάποτε καταϊδρωμένους και αποκαμωμένους, τους είπε να διακόψουν την εργασία και να αναπαυθούν. Ο πατέρας του τον επετίμησε, αλλά κατά βάθος χάρηκε για τα φιλάνθρωπα αισθήματα του ενάρετου παιδιού του.

Οι γονείς του σκέπτονταν να τον νυμφεύσουν, αλλά αυτός δεν ήθελε κανένα σύνδεσμο με τον μάταιο κόσμο, γιατί ετοιμαζόταν για μόνιμη αναχώρηση. Τότε ήλθε από το Άγιον Όρος στη Θεσσαλονίκη ο ενάρετος Αγιορείτης Γέροντας Ιωάννης, που κατοικούσε σε Δοχειαρίτικο Κελλί: «Ενταύθα και τω μεγάλω και στερρώ περιτυχών της ασκήσεως και της ησυχίας στύλω, Ιωάννη φημί τω πάνυ, του Άθω και της καλής ερημίας άρτι τότε προς επίσκεψιν και διδασκαλίαν εκείσε κατιόντι των λογικών εαυτού θρεμμάτων». Περί το 1270 μ.Χ., νέος, μόλις είχαν φανεί τα γένεια του, ακολούθησε τον Γέροντα Ιωάννη στο Άγιον Όρος: «Άθως δ’ εκείθεν ο μέγας δεξάμενος, το πίον και τετυρωμένον, εποί τις αν κανταύθα δικαίως, όρος, το όρος του Θεού, εν ω κατοικείν ο «τα πάντα πληρών» ευδόκησε διά την αρετήν δηλονότι των ενοικούντων, έθρεψέ τε πνευματικώς, είπερ τινά που των πάντων, και εις άνδρα προαγαγών τέλειον, «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού»’ μετά πολλού γε πάνυ του περιόντος, πυρσόν ανέδειξε περιφανή τε και διαέριον σοφίας τε και γνώσεως πάσης τοις εκ του κοσμικού τούτου πελάγους και των ενταύθα πνευμάτων τε και του κλύδωνος εις τον σωτήριον εκείνον κατιούσι λιμένα».

Μετά σύντομη διαδικασία εκάρη μοναχός από τον Γέροντά του Ιωάννη και από Γεώργιος ονομάσθηκε Γερμανός. Διακρίθηκε για την υπεράνθρωπη άσκησή του και την πρόθυμη υπακοή του. Ως εργόχειρο είχε την καλλιγραφία. Μετέβαιναν στην «του Βατοπεδίου μεγάλην συνεχώς Λαύραν» προς προσκύνιση και συμμετοχή στις ιερές ακολουθίες αλλά και «θέας τε και ομιλίας των αδελφών χάριν». Οι Βατοπαιδινοί πατέρες τους είχαν σε μεγάλη εκτίμηση κι ευλάβεια. Ο νεαρός Γερμανός θαυμαζόταν και από τον γηραιό Γέροντά του, γιατί παρά το βάρος που σήκωνε, πήγαινε τον μακρύ και δύσκολο δρόμο από το κελλί τους στο Βατοπαίδι αγόγγυστα κι ευχάριστα, αλλά και όταν δοκιμάσθηκε ενώπιον πάντων των Βατοπαιδινών μοναχών, υπέμεινε γενναία, προς διδασκαλία και εντυπωσιασμό όλων για την αρετή του νεαρού μοναχού, που τόσο πρόθυμα ασκούνταν στην ταπείνωση και την υπακοή.

Μετά τη μαρτυρική τελείωση του προσφιλούς του Γέροντος Ιωάννου, στη Θεσσαλονίκη με τον υποτακτικό του Γρηγόριο από τους Λατινόφρονες, αφού προείδε το τέλος του και προφήτευσε την ασκητική πρόοδο του αγαπητού του υποτακτικού, ο όσιος Γερμανός αναχώρησε για τις Καρυές και κατόπιν για τα όρια της Μεγίστης Λαύρας. Υποτάχθηκε στον Γέροντα Ιώβ, που ασκήτευε στο σπήλαιο της Παναγίας, κοντά στη Μεγίστη Λαύρα. Αργότερα ο Ιώβ ανέλαβε την ηγουμενία της Μεγίστης Λαύρας. Λόγω της ανυπακοής των Λαυριωτών επέστρεψε στο σπήλαιο των αγωνισμάτων του με τον Γερμανό. Μετά την εξορία του Ιώβ ο όσιος υποτάχθηκε στους Γέροντες Μύρωνα, Μαλαχία, Αθανάσιο και Θεοδώρητο, ώστε όλη του η ζωή να είναι στη μακάρια υπακοή, ως «παίς και μαθητής». Κατόρθωσε με τη συνεχή μαθητεία του να κερδίσει «του μεν τον λόγον, του δε τον βίον, του δε την θεωρίαν, του δε την πράξιν, και πάντων ομού μιμησάμενος πάντα και προς την εαυτού συλλέξας ψυχήν μετά παντός του βελτίστου, μίαν τινά θεοειδή της αρετής εικόνα θαυμασίως ο γενναίος απηκριβώσατο».

Προς το τέλος της ζωής του δέχθηκε ως υποτακτικό του τον ανάπηρο Ιωαννίκιο, τον όποιο έσωσε από βέβαιο θάνατο με την προσευχή του, όπως τον ασθενή ανηψιό του Ιωάννη, που τον επισκέφθηκε στην έρημο και τον βαρειά ασθενή συγγενή του Ιάκωβο. Σε ηλικία 84 ετών μετά μικρή ασθένεια, προσευχόμενος ανεπαύθη εν Κυρίω. Μόνο τα 18 πρώτα έτη του έζησε στον κόσμο κι όλα τα άλλα τα πέρασε στην αθωνική έρημο, με υπακοή, άσκηση και προσευχή. Γι’ αυτό χαριτώθηκε από τον Θεό πλούσια.

Ο άγιος Σάββας ο Βατοπαιδινός, συνδεόμενος με τον όσιο Γερμανό, έλεγε στον μετέπειτα βιογράφο του άγιο Φιλόθεο τον Κόκκινο, τα εξής χαρακτηριστικά εγκωμιαστικά λόγια, όπως μας τα καταγράφει: «Βούλομαι ακριβώς ειδέναι σε φίλος, ως ο κοινός ημών πατήρ και πάλαι μεν της κάτω και ημετέρας πατρίδος, νυν δε της μεγίστης Λαύρας, μάλλον δε των ουρανών ήδη και των απογεγραμμένων εκεί μέγας πολίτης, Γερμανός ο θείος, Αντώνιος εστίν νυν εν ημίν άλλος ο μέγας· ου την πολιτείαν φημί και την της αρετής άσκησιν μόνον, αλλα δή και την καθαρότητα της καρδίας και την ενοικούσαν αυτή του Πνεύματος χάριν τε και σοφίαν».

Συγγραφέας του ωραίου βίου του οσίου είναι ο φίλος του άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος. Με ιδιαίτερη χάρη, γνώση και χαρακτηριστική αμεσότητα, δίχως υπερβολές και ακρότητες, παρουσιάζει ο άγιος βιογράφος τον άγιο βιογραφούμενό του ως υπόδειγμα και παράδειγμα προς όλους και ιδιαίτερα προς τους μοναχούς και κύρια τους Αγιορείτες: «Οι της ερημίας, τον πτερωτήν, κατά τον μέγαν αύθις ειπείν εκείνον, οι της επιμιξίας, τον νομοθέτην· οι της απλότητος, τον οδηγόν· οι της θεωρίας, την πηγήν του θείου λόγου και της διδασκαλίας· ο εν ευθυμία, τον χαλινόν· ο εν συμφοραίς, την παράκλησιν· την βακτηρίαν, η πολιά· την παιδαγωγίαν, η νεότης· η πενία, τον ποριστήν· η ευπορία, τον οικονόμον. Δοκούσι μοι και ποιμένες τον της ποιμαντικής διδάσκαλον επαινέσεσθαι, και παίδες και μαθηταί τον σοφόν καθηγητήν και πατέρα, και πτωχοί και ξένοι τον φιλόπτωχόν τε και φιλόξενον, και αδελφοί και πατέρες τον φιλάδελφον ομού και φιλότεκνον, οι τας ψυχάς νοσούντες τον απαθέστατον ιατρόν, οι ύγιαίνοντες τον φύλακα της υγείας, οι πάντες τον πάσι πάντα γενόμενον, ίνα κερδάνη τους πάντας ή πλείονας».

Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 11 Οκτωβρίου και στις 10 Ιουλίου μετά των Βατοπαιδινών Αγίων.
 
https://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ

 Άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος, Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης

 

Ο Άγιος Φιλόθεος υπήρξε περίφημος λόγιος κληρικός και υπέρμαχος της ησυχαστικής διδασκαλίας του Γρηγορίου Παλαμά. Καταγόταν από αξιόλογη οικογένεια της Θεσσαλονίκης, ασπάστηκε τον μοναχικό βίο και χρημάτισε ηγούμενος της Μονής της Μεγίστης Λαύρας στο Άγιον Όρος κατά την περίοδο των ησυχαστικών ερίδων. Υπέγραψε τον Αγιορείτικο Τόμο για την υπεράσπιση της ησυχαστικής άσκησης (1339 μ.Χ.) και έγραψε δύο σημαντικούς θεολογικούς λόγους εναντίον του Γρηγορίου Ακίνδυνου.

Το 1347 μ.Χ. εξελέγη μητροπολίτης Ηράκλειας της Θράκης και έλαβε μέρος στην μεγάλη σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως (1351 μ.Χ.), η οποία διακήρυξε την ορθόδοξη διδασκαλία του Γρηγορίου Παλαμά με τον περίφημο «Τόμο».

Μετά την απομάκρυνση από τον θρόνο του πατριάρχη Καλλίστου Α' εξελέγη πατριάρχης (1353 μ.Χ.), αλλά μετά την αποκατάσταση του Καλλίστου, απομακρύνθηκε από τον θρόνο (1354 μ.Χ.), στον όποιο επανήλθε το 1364 μ.Χ.

Κατά την δεύτερη πατριαρχία του υποστήριξε την θεολογία των ησυχαστών και αποδοκίμασε την προσπάθεια των αδελφών Δημητρίου και Προχόρου Κυδώνη να εισαγάγουν στο Βυζάντιο την σχολαστική θεολογία του Θωμά Ακινάτη. Στην σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως (1368 μ.Χ.) αφορίστηκε ο Πρόχορος Κυδώνης και ανανεώθηκε το κύρος του Τόμου της συνόδου του 1351 μ.Χ. Άσκησε με μεγάλη σύνεση τα πατριαρχικά του καθήκοντα και έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την οργάνωση των Εκκλησιών Ρωσίας, Σερβίας, Βλαχίας, Βουλγαρίας κ.ά., στις οποίες διαδόθηκε η ησυχαστική θεολογία και πνευματικότητα. Στις σχέσεις του με τον παπικό θρόνο υποστήριξε την ανάγκη σύγκλησης Οικουμενικής συνόδου για την αντιμετώπιση των διαφορών.
 
Έγραψε θεολογικές πραγματείες και λόγους για την υποστήριξη του Ησυχασμού, όπως επίσης βίους και ακολουθίες αγίων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 11 Οκτωβρίου.
 
https://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΓΡΑΠΤΟΣ, Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

Όσιος Θεοφάνης ο Γραπτός, ο Ομολογητής Επίσκοπος Νίκαιας

 

Ο Όσιος Θεοφάνης ήταν αδελφός του Θεοδώρου του Γραπτού και διακρινόταν για τη μάθηση των αγίων γραφών και της Ιερής θεολογίας, αλλά και για την ακριβή γνώση των αρχαίων Ελληνικών συγγραφών.
Ο Θεοφάνης το 838 μ.Χ., έθαψε με μεγάλη λύπη τον αδελφό του Θεόδωρο, όταν αυτός πέθανε στην εξορία. Κατόπιν ο Θεοφάνης εξορίστηκε στη Θεσσαλονίκη.
Όταν πέθανε ο εικονομάχος βασιλιάς Θεόφιλος, ανέλαβε τη διαχείριση της βασιλικής αρχής. Ο δε Πατριάρχης Μεθόδιος, έκανε τον Θεφάνη Μητροπολίτη Νικαίας. Επιτέλεσε τα ποιμαντικά του καθήκοντα με μεγάλη ακρίβεια και πέθανε ήσυχος με τη συνείδηση του, ότι εκπλήρωσε άρτια τα καθήκοντά του προς τον Χριστό και την Εκκλησία και σαν απλός Ιερομόναχος και σαν επισκοπικός κυβερνήτης.
Ο Θεοφάνης ο Γραπτός είναι από τους μεγαλύτερους Έλληνες θρησκευτικούς ποιητές και υμνογράφους του 8ου αιώνα μ.Χ., αφού συνέγραψε πολλούς κανόνες.
Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Προυσού Ευρυτανίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 11 Οκτωβρίου.
 
https://www.saint.gr

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΙΓΙΝΗΣ: "ΕΤΣΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΛΥΠΗΘΕΙ ΤΟΤΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ..".

 " έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ο Χριστός μας.."

«Να διαβάζετε από τα Βιβλία της Εκκλησίας αλλά ενίοτε αφήνετε τα και δι΄ ολίγον μιλήσατε και μόνοι σας εις τον Χριστό μας. Απλά και από την καρδιά σας, πείτε Του σαν να τον βλέπατε μπροστά σας: " Πατέρα μου, έσφαλλα, δεν πέρασα την ημέρα μου πνευματικά, αλλά με κοσμικά πράγματα, είχα τόσες αδυναμίες και πτώσεις. 

Συγχώρεσε με Κύριε κλπ. " έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ο Χριστός μας και θα σας στείλει δάκρυα. Και πρέπει να έλθουν δάκρυα, διότι αυτά τα δάκρυα της προσευχής θα σας δώσουν δύναμη και χαρά . 

Αυτά θα σας πάρουν τις θλίψεις».

Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "Η ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ".

 •Η γυναίκα όταν είναι έγκυος πρέπει να είναι ήρεμη, να διαβάζει το Ευαγγέλιο, να προσεύχεται, να λέει την ευχή. Έτσι αγιάζεται και το παιδί. Από τώρα αρχίζει η ανατροφή του παιδιού. Εσύ ο άνδρας να προσέχεις, να μην στεναχωρείς την έγκυο γυναίκα σου για κανένα λόγο..

•Όταν μείνει έγκυος η γυναίκα, τότε το άριστο είναι να σταματήσουν τις σαρκικές σχέσεις αμέσως το ανδρόγυνο ή αν δεν μπορούν, να τις περιορίσουν πολύ. 

Αλλά από τον έκτο μήνα και μετά τουλάχιστον, πρέπει να σταματήσουν να έχουν επαφές, γιατί εκτός από τον κίνδυνο να πάθει ζημιά το παιδί (π.χ. αποβολή κ.ά), γίνεται και πνευματική ζημιά. 

Βλέπεις το έμβρυο αναγκαστικά συμμετέχει και αυτό στην ηδονή που νοιώθει η μάνα του και από την κοιλιά ακόμη αποκτά πάθος. Υπάρχουν βρέφη που βυζαίνουν και πυρώνονται σαρκικά!

•Οι μητέρες, όταν γεννηθεί το παιδί, πρέπει να το θηλάσει, όσο πιο πολύ μπορεί, αφού το μητρικό γάλα, δίνει υγεία στα παιδιά. Όταν όμως οι μητέρες δεν θηλάζουν τα παιδιά, δημιουργούνται ανωμαλίες στον οργανισμό τους, που μπορεί να οδηγήσουν σε μαστεκτομές. 

Η μάνα που τεμπελιάζει και δεν θηλάζει το παιδί, μεταδίδει τεμπελιά και στο παιδί της. 

Δεν θηλάζουν οι μάνες τα παιδιά, οπότε τα παιδιά μεγαλώνουν απαρηγόρητα, διότι θηλάζοντας το παιδί, θηλάζει αγάπη, στοργή, παρηγοριά, ασφάλεια και αποκτά έτσι δυνατό χαρακτήρα. 

Διαφορετικά ποιός θα τους δώσει στοργή και αγάπη; Το κουτί με το γάλα της αγελάδας; 

Θηλάζουν από το «παγωμένο» μπουκάλι και παγώνει η καρδιά τους. 

Ύστερα, όταν μεγαλώσουν, ζητούν παρηγοριά στο μπουκάλι, στις ταβέρνες. 

Πίνουν, για να ξεχάσουν το άγχος, και γίνονται αλκοολικοί. 

Αν δεν πάρουν στοργή τα παιδιά, δεν θα έχουν να δώσουν στοργή και πάει σχοινί-κορδόνι. 

Τουλάχιστον μέχρι το 2ο έτος της ηλικίας του πρέπει να θηλάζει το παιδί.

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΩΣΤΑ!

Τί συμβολίζει ὁ Σταυρός καί πῶς γίνεται σωστά

 
Πρίν ἀπὸ 2.000 χρόνια ὁ σταυρός ἦταν ἕνα ὄργανο τιμωρίας καὶ φρικτοῦ θανάτου. Ἀπὸ τότε ὅμως ποὺ ἐσταυρώθη γιὰ τὴ σωτηρία μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας καὶ Θεός μας, ὁ σταυρός ἔγινε ὄργανο σωτηρίας, τὸ κλειδὶ ποὺ μᾶς ἄνοιξε τόν Παράδεισο. «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι».
Ἀπὸ τήν ἵδρυση τοῦ χριστιανισμοῦ οἱ χριστιανοὶ σέβονται τόν σταυρὸ. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει ὅτι «ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ» εἶναι τὸ μόνο θέμα, γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι περήφανος, καὶ ὅτι «ὁ λόγος τοῦ σταυροῦ» φαίνεται ἀνοησία σ᾽ ἐκείνους ποὺ ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τόν Θεὸ, γιὰ τούς χριστιανούς ὅμως εἶναι «δύναμις Θεοῦ» (Πρός Γαλάτας, 6, 14, Α΄ Κορινθίους, 1).
Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ζήτησε νά σταυρωθεῖ μέ τό κεφάλι πρός τά κάτω, θεωρώντας ὅτι δέν εἶναι ἄξιος νά θανατωθεῖ ἀκριβῶς ὅπως ὁ ἀγαπημένος του δάσκαλος. Τό ἵδιο καί ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας, στήν Πάτρα, ὁ ὁποῖος μάλιστα χαιρέτισε τόν σταυρό, πρίν καρφωθεῖ σ᾽ αὐτόν, καί τόν ὁνόμασε «ἁγιασμένο ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ».
Τὶ συμβολίζει ὁ τρόπος σημειώσεως τοῦ σημείου τοῦ σταυροῦ
Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (18ος-19ος αἰώνας) διδάσκει ὅτι ὁ σταυρός περιέχει τούς ἑξῆς συμβολισμούς:
• Ἀγγίζουμε στὸ μέτωπο: ὁ Χριστός, ὡς Θεός, βρισκόταν στόν οὐρανὸ.
• Κατεβαίνουμε στήν κοιλιά μας: ἀπὸ τόν οὐρανὸ, ὁ Κύριος ἔγινε ἄνθρωπος καὶ μπῆκε στὴ μήτρα τῆς Θεοτόκου (τῆς Παναγίας).
• Ὑψωνόμαστε στούς ὥμους μας: παρακαλοῦμε τόν Θεὸ νὰ μᾶς τοποθετήσει «στὰ δεξιὰ Του» (στόν παράδεισο) κι ὄχι «στ᾽ ἀριστερὰ» (στήν κόλαση), σύμφωνα μὲ τήν περιγραφὴ τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ποὺ κάνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, κεφάλαιον 25.
• Τὰ τρία ἑνωμένα δάχτυλὰ μας συμβολίζουν τήν Ἁγία Τριάδα, ἐνῶ τὰ ἄλλα δύο συμβολίζουν τίς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ (Θεός καὶ ἄνθρωπος).
 
Πῶς κάνουμε τὸ σταυρὸ μας
Ἑνώνουμε τὰ τρία πρῶτα δάχτυλα τοῦ δεξιοῦ μας χεριοῦ καὶ τὰ ἀγγίζουμε στὸ μέτωπὸ μας, μετὰ στήν κοιλιὰ μας (στόν ἀφαλὸ) καὶ στὴ συνέχεια στὸ δεξιὸ καὶ τόν ἀριστερὸ ὥμο μας. Προσοχὴ: Ἀκουμπᾶμε τὸ σῶμα μας μὲ τὸ χέρι μας, ὅταν κάνουμε τόν σταυρὸ, ὄχι στόν ἀέρα. Μὲ αὐτὸ τόν τρόπο σχηματίζουμε τὸ σχῆμα τοὺ σταυροῦ, πάνω στόν ὁποῖο σταυρώθηκε ὁ Κύριος. Γι᾽ αὐτό, δέν εἶναι σωστὸ νὰ κάνουμε ἁπλὰ μιὰ ἀόριστη κίνηση. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει: «Ὁ ἴδιος ὁ διάβολος κινεῖ ἐπιπόλαια τὸ χέρι τῶν ἀπρόσεκτων αὐτῶν χριστιανῶν, γιὰ νὰ κοροϊδέψει τὸ Ἱερὸ Σύμβολο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ νὰ τιμωρήσει τούς ἴδιους».
Οἱ χριστιανοὶ κάνουμε τόν σταυρὸ μας ὅταν φεύγουμε γιὰ κάπου καὶ ὅταν φτάσουμε, πρίν κοιμηθοῦμε καὶ ἀφοῦ ξυπνήσουμε, ὅταν ἀρχίζουμε κι ὅταν τελειώνουμε μιὰ ἐργασία ἤ τὸ φαγητὸ μας, ὅταν ἀκούσουμε μία εὐχάριστη ἤ δυσάρεστη εἴδηση, ὅταν εὐλογοῦμε τὰ παιδιά μας ἤ ἄλλα ἀγαπημένα μας πρόσωπα (σχηματίζουμε σταυρὸ πρός τὸ μέρος τους). Γενικὰ, ζοῦμε καὶ πεθαίνουμε κάτω ἀπ᾽ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ – καὶ ἐπομένως νὰ κάνουμε μόνο πράγματα ποὺ ἀρέσουν στόν Θεὸ καὶ νὰ ἐπιθυμοῦμε νὰ εἴμαστε πάντοτε μαζὶ Του.
 
Ἕνα ἀπὸ τὰ βασικότερα χαρακτηριστικὰ τῶν ὀρθόδοξων χριστιανῶν εἶναι ὅτι σχηματίζουμε στὸ σῶμα μας, μὲ τὸ δεξὶ μας χέρι, τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ αὐτὸ γίνεται γιὰ τρεῖς λόγους:
α. Ἔτσι ἀναγνωρίζουμε φανερὰ ὅτι εἴμαστε μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποίος σταυρώθηκε γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. «Ἐσταυρώθης δι' ἐµέ, ἵνα ἐμοὶ πηγάσῃς τὴν ἄφεσιν».
β. Ὑπενθυμίζουμε στόν ἑαυτὸ μας τόν συνεχῆ ἀγώνα κατὰ τῶν παθῶν μας, τήν ὑπομονὴ στούς ποικίλους πειράσμούς μας καὶ ὅτι, ὅπως ὁ Κύριος θυσιάστηκε στὸ σταυρὸ, ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νὰ θυσιάζουμε τὸ συμφέρον μας, τόν χρόνο μας ἤ κομμάτια ἀπὸ τὴ ζωὴ μας γιὰ τούς συνανθρώπους μας.
γ. Ἡ πνευματικὴ πείρα τῶν ἁγίων πατέρων ἔχει ἀποδείξει ὅτι τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ λειτουργεῖ ὡς ἱσχυρὴ προστασία, ποὺ προστατεύει τούς ἀνθρώπους ἀπὸ τίς ἐπιρροές τῶν πνευματικῶν μας ἐχθρῶν (δαιμόνων), καθώς καὶ ἄλλους κινδύνους ποὺ πιθανόν νὰ μᾶς ἀπειλοῦν. Αὐτὸ συμβαίνει, γιατὶ, κάνοντας τόν σταυρὸ μας, ἐπικαλούμαστε τόν Ἐσταυρωμένο Θεὸ μας (τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ) καὶ ζητᾶμε τὴ βοήθεια καὶ τήν προστασία Του.
Τὸ νὰ διακηρύξουμε δημόσια ὅτι πιστεύουμε στόν Χριστὸ (ὅπως γίνεται ὅταν κάνουμε τόν σταυρὸ μας) δέν εἶναι σωστὸ νὰ γίνεται ἐγωιστικὰ ἤ ὑποκριτικὰ, ἀλλὰ ταπεινὰ καὶ σεμνὰ.
Σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου μας, καλὸ εἶναι νὰ μήν ἐπιδεικνύουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ μήν κρύβουμε τήν πίστη μας. «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.» (Ματθ. 10, 32-33)
 
«Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης της οἰκουμένης.
Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων τὸ κραταίωμα.
Σταυρός, πιστῶν τὸ στήριγμα.
Σταυρός, ἀγγέλων ἡ δόξα καὶ τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα»
(Ἐξαποστειλάριον)
 
Ἐπιμέλεια κειμένων: Πρωτοπρ. Γεώργιος Καλαντζῆς
Σεπτέμβριος 2018 

ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ: ΟΤΑΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΙΚΡΟΙ, ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ, ΞΕΧΑΣΑΝ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΑΣ ΜΑΘΟΥΝ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ!

Είπε Γέρων: «Όταν ήμασταν μικροί, μας έμαθαν να κάνουμε το σταυρό μας… Ξέχασαν όμως να μας μάθουν… πως να τον κουβαλάμε…»

ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΝΑ ΣΗΚΩΝΟΥΜΕ ΨΗΛΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ! ΨΗΛΑ ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΝ!

Μας χρειάζεται επειγόντως να σηκώνουμε ψηλά τα μάτια! Ψηλά προς Εκείνον που μας αγαπά και μπορεί να μας βγάλει από κάθε αδιέξοδο!
 
Δόξα τω Θεώ για όλα! 

ΤΟ ΦΥΛΑΧΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΟΥ!

Το φυλαχτό σου να είναι ο σταυρός σου!  

ΚΥΡΙΕ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ!

Προσευχητάρι

Ψαλμός Αποδείπνου - Κύριε των Δυνάμεων

 
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ. Αινείτε τον Θεόν εν τοις Αγίοις αυτού, αινείτε αυτόν εν στερεώματι της δυνάμεως αυτού.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ. Αινείτε αυτόν επί ταις δυναστείας αυτού, αινείτε αυτόν κατά το πλήθος της μεγαλωσύνης αυτού.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ. Αινείτε αυτόν εν ήχω σάλπιγγος, αινείτε αυτόν εν ψαλτηρίω και κιθάρα.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ. Αινείτε αυτόν εν τυμπάνω και χορώ, αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνω.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Στίχ. Αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις, αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις αλαλαγμού, Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Αινείτε τον Θεόν εν τοις Αγίοις αυτού.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.
Αινείτε τον Θεόν εν τοις Αγίοις αυτού.  Αινείτε αυτόν εν στερεώματι της δυνάμεως αυτού.
Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς. 

ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΛΕΜΕ: ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

Του Χριστού λέμε: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!
Της Παναγίας λέμε: Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με!
Για τον Άγγελο Φύλακα: Άγιε Άγγελέ μου, φύλαξέ με! 

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ (+ ΑΡΧΙΜ. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ)

 Κυριακή Γ’ Λουκά: Ο Χριστός: Η ζωή και η Ανάσταση 

(†Αρχιμ. Ανανίας Κουστένης)

Τρίτη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, κι ο Χριστός μας στο ιερό Ευαγγέλιο είχε κάμει νεκρανάσταση. Ανέστησε το παιδί το μονάκριβο, μιας χήρας, στην πόλη Ναΐν. Καθώς επήγαινε σ’ αυτή την πόλη ο Ιησούς, με πολλούς Μαθητές και λαό αμέτρητο, συναντήθηκε στην πύλη της πόλεως μ’ ένα ξόδι, με μία κηδεία. Και ο θάνατος αντικρούστηκε με τη Ζωή, ο θάνατος αντικρούστηκε με την Ανάσταση. Ο Κύριος είδε αυτό το κατάντημα του ανθρώπου, τον θάνατο, και μάλιστα στο πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου, και τον πόνεσε πολύ. Εδώ φαίνεται η τρυφερότητα και η συμπόνια του Χριστού μας αλλά και η δύναμή Του.

Πλησίασε τη σορό, και κείνοι, που σήκωναν αυτήν, σταμάτησαν. Άγγιξε τον πεθαμένο και του έδωσε ζωοποιό δύναμη. Και του φώναξε να σηκωθεί, τον έφερε από την άλλη ζωή. Αυτό τι σημαίνει; Ότι η ψυχή, καθώς βγαίνει από το σώμα και εκείνο μένει λείψανο – το  υπόλοιπο μιας ενότητος – υπάρχει κάπου αλλού. Και ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, για Τον οποίον όλοι ζουν, την έφερε ξανά στο κουφάρι.

Και τότε σηκώθηκε ο πεθαμένος και κάθισε στο φέρετρο, και τον παρέδωσε στη μητέρα του. Εκείνη είχε πονέσει περισσότερο από όλους, εκείνη θρηνούσε, κι από αυτήν έλειπε πιο πολύ. Και δεν τον κράτησε ο Κύριος κοντά Του, ούτε για μαθητή Του, ούτε για υπηρέτη Του, ούτε για τίποτα, τον έδωσε στη μητέρα του. Αυτός είναι ο Χριστός μας.

Και το Ευαγγέλιο, στη συνέχεια, δε θριαμβολογεί, ούτε δείχνει τη χαρά και της μάνας και των άλλων ανθρώπων που είδαν την ανάσταση. Αλλά τι λέει το Ευαγγέλιο; Αισθάνθηκαν δέος οι άνθρωποι, θεϊκό φόβο, ένοιωσαν τη Θεία παρουσία, και εδόξαζαν τον Θεό. Έτσι είναι. Άμα κανείς αισθανθεί τη Θεία παρουσία, δοξολογεί, ευχαριστεί, πανηγυρίζει και χαίρεται.

Και στη συνέχεια έκαμαν τη διαπίστωση πως Μέγας Προφήτης ευρίσκεται ανάμεσά τους. Χρόνια είχαν οι Ιουδαίοι να ιδούν Προφήτη, και μάλιστα μεγάλο. Τώρα, λοιπόν, ήλθε «το πλήρωμα του Νόμου και των Προφητών», ο Χριστός μας. Κι ακόμα διαπίστωναν πως «επεσκέφθη ο Θεός τον λαόν Αυτού». Το ρήμα «επισκέπτομαι» είναι με την ιατρική εδώ έννοια, αφού κι ο Λουκάς ήτο ιατρός. Μας επισκέφθη ο Κύριος εμάς τους αρρώστους και μας επισκέπτεται. Δε μας εγκαταλείπει ποτέ, είναι πάντοτε κοντά μας, αρκεί και εμείς να είμαστε κοντά Του, και να μην Τον αφήνομε. Τα πλήθη της Ιουδαίας δεν Τον άφηναν να πιει νερό, ούτε να κοιμηθεί τόσο τους έλκυε η θεανδρική προσωπικότης Του, η αγάπη Του, η τρυφερότητά Του, η συμπόνια Του και η καλοσύνη Του.

Συμφέρει κι εμάς νά ‘μαστε κοντά Του, νοερά, ψυχικά, καρδιακά, με τη σκέψη, «με λογισμό και μ’ όνειρο», γιατί καθώς περνούν τα χρόνια αυτό καταλαβαίνομε: Ότι ο Ιησούς είναι η μεγάλη μας αγάπη, η πρώτη και η στερνή μας αγάπη, το Α και το Ω της ζωής μας. Και σε κάποια στιγμή που όλα θα τ’ αφήσωμε κι όλοι θα μας αφήσουν, Αυτός θα ‘ναι μπροστά μας, Αυτός θα έλθει να μας πάρει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και μεγαλύτερη ελπίδα απ’ αυτό. Γι’ αυτό, μην Τον αφήνομε. Ας Τον ακολουθούμε. Το κέρδος θα είναι μέγα. Και τότε θα έχομε ειρήνη, και στην άλλη πλάση θα κερδίσομε την αιώνια ζωή.

 

(† Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (2009). Το κήρυγμα της Κυριακής, τόμος Β΄, Από την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή. [σελ.103-106], Λευκωσία: Περιοδικό «Ακτή»)

ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΟ! ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΤΕ!

Έχουμε ένα μεγάλο Θεό! Μην το ξεχνάτε!
Για τον Θεό όλα είναι δυνατά (Ματθαίος 19,26). 

ΘΕΟΤΟΚΕ, Η ΕΛΠΙΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ!

Θεοτόκε η ελπίς, πάντων των χριστιανών, σκέπε φρούρει φύλαττε, τους ελπίζοντας εις Σε! 

ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΑΚΟΥΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ!

Κι αν δεν βρίσκεις λόγια για την προσευχή σου, ο Θεός ακούει την ψυχή σου!

Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΛΕΙΨΕΙ!

Μπορεί να μετατοπιστούνε τα βουνά, να μετακινηθούν οι λόφοι, αλλά η αγάπη μου από σένα δεν θα λείψει!
 
Ησαΐας 54,10 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΟΤΑΝ ΕΣΥ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΣΠΛΑΧΝΙΖΕΤΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Όταν την νύχτα, που άλλοι αναπαύονται, εσύ με δάκρυα επιτελείς νυχτερινή προσευχή, πιο πολύ σε σπλαχνίζεται ο Κύριος.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: " ΩΣ ΑΣΘΕΝΕΣΤΕΡΩ ΣΚΕΥΕΙ ΤΩ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩ ΑΠΟΝΕΜΟΜΕΝ ΤΙΜΗΝ".

"Ως ασθενεστέρω σκεύει τω γυναικείω απονέμομεν τιμήν".

'Ο άνδρας πρέπει να θυμάται ότι η γυναίκα του είναι αυτή, την οποία εμπιστεύθηκε ο Θεός στα χέρια του. Η γυναίκα του είναι μία ψυχή που του την έδωσε ο Θεός, για να την επιστρέψει σε Εκείνον. 

Την αγαπάει τη γυναίκα του, όπως αγαπάει ο Χριστός την Εκκλησία. Την προστατεύει, την περιποιείται, της παρέχει ασφάλεια, ιδιαίτερα όταν είναι στεναχωρημένη, όταν είναι άρρωστη.

Ξέρουμε, άλλωστε, πόσο ευαίσθητη είναι η γυναικεία ψυχή, γι’ αυτό, όπως λέγει και ο Απόστολος Πέτρος, «ως ασθενεστέρω σκεύει τω γυναικείω απονέμομεν τιμήν». Πληγώνεται η γυναικεία ψυχή, μικροψυχεί, μεταβάλλεται πολύ εύκολα, απελπίζεται ξαφνικά. Γι’ αυτό, ο άνδρας πρέπει να στέκεται γεμάτος αγάπη και τρυφερότητα, ώστε να καταφέρει να γίνει ο θησαυρός της.''

~ Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης~

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ : "ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΝΑ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ".

 Να μην αφήνουμε να περνά μία ημέρα χωρίς να προσευχηθούμε στην Υπεραγία Θεοτόκο. «Θεοτόκε, Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σου. Ευλογημένη, συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών».

~ Όταν μια μέρα προσευχόμουν με το κομποσκοίνι, ήρθε ο δαίμονας να με δελεάσει και μου άρπαξε το κομποσκοίνι.

Μπήκε στο κελί, όπου προσευχόμουν με το κομποσκοίνι και μου το άρπαξε από τα χέρια. Και εξαφανίστηκε. Δεν μπορούσα να το ανεχθώ, ότι ήρθε ο δαίμονας και μου πήρε το κομποσχοίνι.

Απευθύνθηκα στην Υπεραγία Θεοτόκο και λέω. «Υπεραγία Θεοτόκε , δεν μπορώ να ησυχάσω, όταν σκέφτομαι ότι ήρθε ο δαίμονας και μου πήρε το κομποσχοίνι από τα χέρια μου». Λέω: «Παναγία, ανάγκασέ τον να μου το επιστρέψει ».

Μια μέρα πέρασε, τίποτε… Δύο μέρες και πάλι τίποτε… Εγώ προσευχόμουν με πείσμα. Την τρίτη μέρα αποκοιμήθηκα στον καναπέ, έρχεται ο δαίμονας από το παράθυρο κρατώντας το κομποσχοίνι μου στα χέρια.

Και μου το πετάει στο πρόσωπο. Έπεσε όμως το κομποσχοίνι, δεν με άγγιξε. Ακούσα ένα «Μποοοουμ!»

Ξυπνάω, παίρνω το κομποσχοίνι. Το γνώρισα. Ήταν το δικό μου. Λέω: «Σε ευχαριστώ, Παναγία μου, που τον ανάγκασες να μου το επιστρέψει». Πολλά και διάφορα είναι τα θαύματα. Κάθε μέρα σε κάθε παράκλησή μας Εκείνη απαντάει.

 

Γέροντας  Παρθένιος Καθηγούμενος Ι.Μ Αγίου Παύλου.