ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2024

ΠΕΝΤΕ ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟ ΠΟΥ Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΙΝΕΣ

Πέντε φιγούρες από την Βίβλο
που η αρχαιολογία αποδεικνύει ότι ήταν αληθινές
 

Οι αρχαιολόγοι έχουν κάνει εκπληκτικές ανακαλύψεις τις τελευταίες δεκαετίες που αποδεικνύουν ότι πολλές βιβλικές φιγούρες πραγματικά περπάτησαν πάνω στη Γη.

Η ύπαρξη τουλάχιστον 50 ατόμων που αναφέρονται στην Αγία Γραφή έχει εντοπιστεί μέσω τοιχογραφιών, επιγραφών σε πέτρινες πλάκες και άλλων υλικών στοιχείων.

Ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα ήταν μια πλάκα που έφερε το όνομα Πόντιος Πιλάτος, ο άνθρωπος που καταδίκασε τον Ιησού σε θάνατο από φόβο μήπως χάσει την εξουσία του επί των Εβραίων.

Μια άλλη ανακάλυψη περιελάμβανε ένα σπήλαιο που βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, το οποίο οι αρχαιολόγοι ισχυρίστηκαν ότι χρησιμοποιήθηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή για να χρίσει οπαδούς του Χριστού. 

Η πέτρα του Πόντιου Πιλάτου 

Ο Ρωμαίος ηγέτης που έδωσε την εντολή να σταυρωθεί ο Ιησούς και στη συνέχεια έπλυνε τα χέρια του μπροστά σε πλήθος ήταν μια πραγματική και καλά τεκμηριωμένη ιστορική προσωπικότητα.

Ο Πιλάτος καταδίκασε τον Ιησού για προδοσία και τον καταδίκασε σε θάνατο με σταύρωση.

Ένας Ιταλός αρχαιολόγος ανακάλυψε μια αρχαία πλάκα από ασβεστόλιθο το 1961, η οποία έφερε το όνομα «Πόντιος Πιλάτος».

Η επιγραφή εξήγησε επίσης πώς έχτισε ένα ναό μέσα ή κοντά στην Καισάρεια, αφιερωμένο στον τότε βασιλεύοντα Ρωμαίο αυτοκράτορα, Τιβέριο και η χρονολόγηση της πέτρας έδειξε ότι δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του ηγεμόνα.

Ο Πιλάτος έχει επίσης αναφερθεί από αρχαίους συγγραφείς, όπως ο Εβραίος φιλόσοφος Φίλωνας, ο ιστορικός Ιώσηπος και ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος.

Ο Φίλων περιέγραψε τον Πιλάτο ως «άνθρωπο με πολύ άκαμπτη διάθεση, πολύ ανελέητο, επίμονο, υπερβολικά θυμωμένο και έναν άνθρωπο με άγρια ​​πάθη». 

Ο τάφος του βασιλιά Ηρώδη 

Ο βασιλιάς Ηρώδης, γεννημένος το 73 μ.Χ., ήταν ένας Εβραίος ηγέτης που άκουσε μια προφητεία ότι θα ερχόταν στο κόσμο ο «Μεσσίας», ο Βασιλιάς των Εβραίων και διέταξε την σφαγή κάθε αρσενικού βρέφους στην Βηθλέεμ.

Ενώ η βάναυση πράξη δεν υπάρχει στα βιβλία της ιστορίας, αναφέρεται στο ευαγγέλιο του Ματθαίου.

Λέγεται ότι ο βασιλιάς πέθανε πριν από 2.000 χρόνια, αλλά το 2007 οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τον τάφο του - αν και η ύπαρξή του είχε βρεθεί σε νομίσματα και σε ιστορικές μαρτυρίες.

Ο Ehud Netzer του Εβραϊκού Πανεπιστημίου και η ομάδα του ανέσκαψαν στην Ιερουσαλήμ έναν λόφο σε σχήμα ηφαιστείου που ονομάζεται Ηρώδιο.

Δεκαετίες αργότερα, στις 27 Απριλίου 2007, βρηκαν μια πλάκα από ροζ ασβεστόλιθο που αποκάλυψε τον τάφο του Ηρώδη.

Ωστόσο, η σαρκοφάγος είχε θρυμματιστεί σκόπιμα - πιθανότατα από Εβραίους επαναστάτες.

Άλλοι αρχαιολόγοι από τότε έχουν προτείνει ότι το μέγεθος του τάφου είναι πολύ μικρό για έναν βασιλιά όπως ο Ηρώδης - και η συζήτηση συνεχίζεται. 

Το σπήλαιο του Ιωάννη του Προδρόμου 

Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν μια σπηλιά το 2004 που ισχυρίστηκαν ότι ήταν εκεί όπου ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έχρισε πολλούς από τους μαθητές του.

Η κατασκευή διέθετε μια στέρνα όπου 28 σκαλοπάτια οδηγούν σε έναν υπόγειο χώρο.

Μια ομάδα με επικεφαλής τον Βρετανό αρχαιολόγο Shimon Gibson ανέσκαψε το σπήλαιο, βρίσκοντας 250.000 θραύσματα από μικρές κανάτες που μπορεί να είχαν χρησιμοποιηθεί σε τελετουργίες εξαγνισμού.

Αποκαλύφθηκε επίσης μια πέτρα που χρησιμοποιήθηκε για τον καθαρισμό των ποδιών και τοιχογραφίες με θέμα τη Βιβλική φιγούρα που έπεισε τον Γκίμπσον ότι το σπήλαιο χρησιμοποιήθηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Ο Shimon Gibson είπε, «Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, που ήταν απλώς μια φιγούρα από τα Ευαγγέλια, τώρα ζωντανεύει». 

Ο τάφος του αποστόλου Φιλίππου 

Ο Φίλιππος ήταν ένας από τους δώδεκα αποστόλους του Ιησού και ο Ιταλός αρχαιολόγος Francesco D'Andria πιστεύει ότι βρήκε τον τάφο του το 2011 στην Τουρκία.

Η Βίβλος δηλώνει ότι ο Φίλιππος ήταν παρών κατά τη διάρκεια «του θαύματος των πέντε άρτων και των δύο ψαριών», με το οποίο ο Ιησούς μετέτρεψε μία μικρή ποσότητα φαγητού σε μεγάλη και τάισε 5.000 ανθρώπους .

Ο Φίλιππος, ωστόσο, σταυρώθηκε το 80 μ.Χ. αφού προσηλύτισε τη γυναίκα ενός ηγεμόνα.

Ο τάφος ανακαλύφθηκε ενώ ομάδες ανέσκαψαν μια αρχαία εκκλησία που ήταν χτισμένη γύρω από το αναπαυτήριο του Αποστόλου.

Οι τοίχοι είχαν σχέδια και χαρακτηριστικά που έδειχναν τον Φίλιππο.

Ωστόσο, τα λείψανα του Φιλίππου έλειπαν, με αποτέλεσμα οι αρχαιολόγοι να πιστεύουν ότι μεταφέρθηκαν στη Ρώμη και τοποθετήθηκαν στην Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων.

Άλλες αναφορές από τον 12ο αιώνα αναφέρουν ότι το σώμα του βρίσκεται ακόμα στην Κωνσταντινούπολη. 

Η σφραγίδα του Ησαΐα 

Μια πήλινη σφραγίδα που ανακαλύφθηκε στην Ιερουσαλήμ το 2019 και χρονολογείται από τον όγδοο αιώνα π.Χ. μπορεί να φέρει την υπογραφή του Προφήτη Ησαΐα, σύμφωνα με τον Δρ Εϊλάτ Μαζάρ του Εβραϊκού Πανεπιστημίου στην Ιερουσαλήμ.

Λέγεται ότι ο Ησαΐας είχε προβλέψει τον ερχομό του Μεσσία, το οποίο βρίσκεται στο Βιβλίο του Ησαΐα, κεφάλαιο 53.

Στη Βίβλο, ο Ησαΐας περιγράφεται ως στενός σύμβουλος του Εζεκία, ο οποίος ήταν ο βασιλιάς του Ιούδα, και η πήλινη σφραγίδα που γράφει «Προφήτης Ησαΐας» βρέθηκε κοντά σε μία που έφερε το όνομα του Εζεκία στο Όφελ, μια αρχαία οχυρωμένη περιοχή της Ιερουσαλήμ. 

newsbomb.gr 

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΑΙ ΚΟΥΡΑΙ!

 Ἀπερίσκεπται χειροτονίαι κληρικῶν καί μοναχικαί κουραί
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Στὴν ἐγκαταλελειμμένη ἐπαρχία, ποὺ μοιάζει μὲ ἔρημη χώρα, ἀφοῦ ὁ πληθυσμὸς ἔχει λιγοστέψει ἀνησυχητικά, οἱ κατὰ τόπους μητροπολίτες ἀντιμετωπίζουν δυσεπίλυτα προβλήματα, ὅπως εἶναι τὰ ἐφημεριακὰ κενά, ἡ συντήρηση τῶν ναῶν καὶ ἡ διαφύλαξη τῶν κειμηλίων ποὺ ὑπάρχουν, ἡ προστασία τῶν ἐξωκκλησίων καὶ τῶν ἐρειπωμένων μοναστηριῶν. Ἡ λύση αὐτῶν τῶν προβλημάτων σὲ μερικὲς ἀκριτικὲς περιοχὲς εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη. Παρήγορο σημάδι εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ἐκδηλώνουν μερικοὶ περιφερειάρχες, ποὺ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν κατάσταση τῶν διατηρητέων ἐκκλησιαστικῶν μνημείων καὶ ἐγκρίνουν προγράμματα γιὰ τὴν συντήρησή τους καὶ τὴν ἀνάδειξή τους. Οἱ ἀξιέπαινοι αὐτοὶ τοπικοὶ ἄρχοντες ἐργάζονται μὲ ζῆλο, χωρὶς ὅμως νὰ βρίσκουν τὸ ἀνάλογο ἐνδιαφέρον ἀπὸ τοὺς οἰκείους μητροπολίτες. Δυστυχῶς ἡ ἀδιαφορία τους εἶναι παροιμιώδης. Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν μερικοὶ ζηλωτὲς καὶ ἐνάρετοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἐνθουσιάζονται ἀπὸ τὶς καλὲς προσπάθειες τῶν περιφερειαρχῶν καὶ διευκολύνουν τὸ κατὰ δύναμη. Εἶναι ὅμως λίγοι καὶ δὲν ἐπαρκοῦν. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ λόγος τοῦ περιφερειάρχη τῆς περιοχῆς μας ποὺ μᾶς εἶπε, μὲ ἀφορμὴ μία σχετικὴ συζήτηση γιὰ τὴν προστασία τῶν ναῶν καὶ τῶν μοναστηριῶν: «Πάτερ, ἐμεῖς φροντίζουμε πολύ, ἀλλά, ὅταν τελειώνουν οἱ ἐργασίες καὶ ὁλοκληρώνονται τὰ ἔργα, δὲν ἔχουμε ποῦ νὰ δώσουμε τὰ κλειδιά!». Συναντοῦν τὴν ἀδιαφορία τῶν ὑπευθύνων, δηλαδὴ τῶν μητροπολιτῶν, τῶν κληρικῶν καὶ τῶν ἐπιτρόπων!

 Τὸ πρῶτο καὶ κύριο ἔργο τῶν μητροπολιτῶν εἶναι ἡ χειροτονία ἄξιων ὑποψηφίων κληρικῶν καὶ οἱ μοναχικὲς κουρὲς σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν τὴν κλίση γιὰ τὴν ἀφιέρωση στὸ Θεό. Δυστυχῶς, μερικοὶ μητροπολίτες δὲν προσέχουν καὶ εὔκολα, μὲ κλειστὰ μάτια θὰ λέγαμε, χειροτονοῦν ἀκατάλληλα πρόσωπα, ποὺ εἶναι ἱκανοὶ μόνο γιὰ σκάνδαλα. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καταδικάζονται οἱ ἐνορίες σὲ πνευματικὸ μαρασμὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τὴν Ἐκκλησία.

  Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς μοναχοὺς ποὺ δὲν τιμοῦν τὸ σχῆμα τους. Οἱ μητροπολίτες χωρὶς ἐπικοινωνία καὶ ἐνημέρωση κάνουν τὶς μοναχικὲς κουρὲς καὶ τοὺς ἐμπιστεύονται μοναστήρια ποὺ ἔχουν ἱστορία καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς περιοχῆς δείχνουν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γι’ αὐτά, μὲ τὴν παρουσία ὅμως μοναχῶν ποὺ δὲν ἔχουν παρθενία, ἀκτημοσύνη καὶ ὑπακοή, προκαλεῖται σκανδαλισμὸς ἀπὸ τὴν ὅλη διαγωγή τους καὶ τὶς ποικίλες δραστηριότητες ποὺ ἀναπτύσσουν. Εὔκολα διαπιστώνει κανεὶς ὅτι στὰ πρόσωπα αὐτὰ δὲν ὑπάρχει οὔτε ἴχνος εὐσέβειας.

  Οἱ συγκεκριμένοι μητροπολίτες ἔχουν μεγάλη εὐθύνη. Εἶναι ἀσεβὲς νὰ παραθεωροῦν τὰ κωλύματα τῆς ἱερωσύνης καὶ νὰ χειροτονοῦν ἄσχετους μὲ τὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγουν τὴν ἱερωσύνη, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὸ ψωμὶ τῆς οἰκογένειάς τους καὶ ὄχι γιὰ νὰ ἐργαστοῦν πνευματικὰ πρὸς δόξαν Θεοῦ. Οἱ μητροπολίτες πιεζόμενοι ἀπὸ τὰ πολλὰ ἐφημεριακὰ κενὰ τῶν μητροπόλεών τους χειροτονοῦν χωρὶς νὰ βλέπουν καὶ χωρὶς νὰ ἐξετάζουν τὶς προθέσεις τῶν ὑποψηφίων. Ἀγνοοῦν ὅτι εἶναι καλύτερα νὰ ὑπάρχουν ἐφημεριακὰ κενά, παρὰ νὰ ὑπάρχουν ἀνάξιοι κληρικοί, μὲ βίο ἁμαρτωλό, μὲ θρασύτητα καὶ πλήρη ἄγνοια τῶν Ἱερατικῶν τους καθηκόντων. Μιλᾶμε γιὰ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι παρομοιάζονται μὲ βαρεῖς λύκους ποὺ κατασπαράσσουν τὸ ποίμνιο. Ἀλίμονο στὶς ἐνορίες ποὺ ἔχουν ἀνάξιους ἱερεῖς. Τὰ σκάνδαλα εἶναι καθημερινὰ καὶ οἱ ναοὶ παραμένουν καὶ χωρὶς ἐκκλησίασμα. Ἔχουμε πολλὰ τέτοια παραδείγματα σὲ πολλὲς περιοχές. Ὅμως οἱ συγκεκριμένοι μητροπολίτες μένουν ἀδιάφοροι. Καθησυχάζουν τὴ συνείδησή τους ὅτι δὲν ἔχουν ἐφημεριακὰ κενὰ ἢ ὅτι τὰ λιγόστεψαν μὲ τὶς χειροτονίες ποὺ ἀπερίσκεπτα ἔκαναν. Εἶναι ἀποκαρδιωτικὸ νὰ ἔχει ἐφαρμογὴ καὶ στὴν ἐποχή μας τὸ γνωστό: «οἱ τοῦ βίου ναυαγοί τοῦ Ὑψίστου λειτουργοί». Ἐπίσης οἱ ἀρχιερεῖς αὐτοὶ μένουν ἀδιάφοροι ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες καὶ καταγγελίες τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνάξιων κληρικῶν τους. Μάλιστα ἐκνευρίζονται, γιατί οἱ ἴδιοι εἶναι αὐτουργοὶ καὶ δική τους εἶναι ἡ εὐθύνη. Ἀλλὰ ποῦ εὐαισθησία! Ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἐνεργοῦν ὀρθά, γιατί ὡς ἀρχιερεῖς ἔχουν τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ εἶναι ἀσεβὲς νὰ κρίνονται ἀπὸ ἁπλοὺς πιστούς, ποὺ ὑπερβάλλουν καὶ ζητοῦν πράγματα ποὺ εἶναι ἐκτὸς τῆς σύγχρονης πραγματικότητας! Οἱ ἄνθρωποι τελικὰ ἀπογοητεύονται καὶ δὲν βρίσκουν κάποιον νὰ τοὺς συμπαρασταθεῖ στὸ πνευματικὸ θέμα ποὺ τοὺς ἀπασχολεῖ κι ἔχει ἄμεση ἐπίδραση στὴν κατὰ Χριστὸν πορεία τους. Καὶ δικαίως συμπεραίνουν ὅτι εἶναι ἄτυχοι γιὰ τὸν ἱερέα τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν μητροπολίτη τους! Βαρὺς ὁ λόγος, ἀλλὰ ὀρθὸς καὶ δίκαιος.

  Τὸ ἴδιο ἀρνητικὸ φαινόμενο παρατηροῦμε καὶ μὲ τὶς μοναχικὲς κουρές. Οἱ μητροπολίτες θέλουν νὰ ἔχουν μοναχούς, σὲ ὅλα τὰ μοναστήρια τῆς περιοχῆς τους, χωρὶς νὰ ἐξετάζουν τὶς προθέσεις τῶν ἀνθρώπων ποὺ θέλουν νὰ μονάσουν. Ἔτσι βλέπουμε μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κοσμικὸ φρόνημα, νὰ διαφεντεύουν σὲ μοναστήρια ποὺ ἔχουν ἱστορία, εἶναι γνωστά καὶ προσελκύουν πολλοὺς προσκυνητές. Σὲ αὐτοὺς τοὺς μοναχοὺς εἶναι μάταιο νὰ τοὺς ὑπενθυμίσεις τὶς μοναχικὲς ἀρετές, γιατί τὶς θεωροῦν ξεπερασμένες. Θέλουν ὅμως νὰ φέρουν ὅλα τὰ διακριτικὰ τῶν μοναχῶν, νὰ τοὺς προσφωνοῦν «γέροντες» καὶ νὰ τοὺς ἀναγνωρίζουν οἱ ἀνυποψίαστοι ἐπισκέπτες ἀρετὲς ποὺ δέν ἔχουν καὶ πνευματικὰ κατορθώματα ποὺ οὔτε στὰ ὄνειρά τους δὲν εἶδαν πατέ. Γι’ αὐτοὺς τὸ μοναστήρι δὲν εἶναι τόπος μετάνοιας, ἀλλὰ τόπος ἀνάπαυσης καὶ ρᾳθυμίας!

  Στὴν ἀρχὴ οἱ μοναχοὶ αὐτοὶ ἐντυπωσιάζουν τοὺς κατοίκους τῆς γύρω περιοχῆς καὶ χαίρονται ποὺ ζωντάνεψε τὸ μοναστήρι τους. Γρήγορα ὅμως ἀπογοητεύονται, γιατί οἱ μοναχοὶ συνεχῶς περιφέρονται ἐδῶ κι ἐκεῖ, ἀπαιτοῦν παράλογα πράγματα, ἐπαιτοῦν, ἔχουν ἡγεμονικὸ θάρρος, τὰ ξέρουν ὅλα καὶ φυσικὰ πιστεύουν ὅτι ὑπερέχουν. Δὲν εἶναι «ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων»! Τελικὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν τοὺς συμπαθοῦν καὶ λυποῦνται ποὺ σὲ ἱεροὺς τόπους ἐγκαταβιοῦν ἰδιόρρυθμοι καὶ προβληματικοὶ μοναχοὶ ποὺ ἀπογοητεύουν μὲ τὶς ἐκδηλώσεις τους καὶ τὴ συμπεριφορά τους. Ὁ λαὸς ποὺ συντηροῦσε τὰ μοναστήρια καὶ τὰ ἐπισκεπτόταν, παρόλο ποὺ ἦταν ἔρημα, τώρα μὲ τοὺς μοναχοὺς νιώθει ὅτι ἔχασε κάτι ποὺ ἔνιωθε δικό του, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε οἱ μοναχοί, νὰ ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ νὰ προκαλοῦσαν χαρὰ μὲ τὴν παρουσία τους.

  Σὲ μερικὲς περιπτώσεις οἱ μητροπολίτες μετανοοῦν γιὰ τὶς ἐπιλογές τους, χωρὶς ὡστόσο νὰ εἶναι εὔκολη ἡ διόρθωση τῶν δυσάρεστων καταστάσεων, γιατί ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε οἱ… μητροπολίτες ἀλλὰ πολὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ τοῦ τὸ ἀφαιρέσει. Ἀπαιτοῦνται πολλὲς διαδικασίες.

  Ἕνας ἐνάρετος γέροντας, ποὺ εἶχε δεῖ πολλὰ στὴ ζωή του, ἔλεγε μὲ βαθὺ πόνο: «Προσοχή, σεβασμιώτατοι ἀρχιερεῖς! Ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ ταλαιπωρεῖται ἀπὸ ἀνάξιους κληρικοὺς καὶ ἀθεόφοβους μοναχούς. Ἡ εὐθύνη σας εἶναι μεγάλη καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δὲν πρόκειται νὰ σᾶς ἐπιτρέψει τὴν εἴσοδο στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

  [Διευκρίνιση: Τὸ ἀνωτέρω ἄρθρο στηρίζεται σὲ συγκεκριμένα γεγονότα καὶ δὲν εἶναι συκοφαντικό. Εἶναι δὲ ἄδικο νὰ γενικεύεται τὸ περιεχόμενό του. Σχολιάζουμε τὰ σκάνδαλα ποὺ πληγώνουν τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, καὶ εἶναι περιττὸ νὰ δηλώσουμε τὸ σεβασμό μας πρὸς τοὺς μητροπολίτες ποὺ ἐργάζονται θεοφιλῶς, τὴν εἰλικρινῆ ἀγάπη καὶ πρὸς τοὺς ἄξιους ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργοὺς καὶ τὸ θαυμασμὸ καὶ πρὸς τοὺς ἀληθινοὺς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν ἀναμμένο τὸ λυχνάρι τῆς πευματικῆς ζωῆς, μὲ τὸν ἀσκητικό τους ἀγώνα, καὶ φωτίζουν κι ἐμᾶς ποὺ κοπιάζουμε, γιὰ νὰ σπείρουμε στὴν ἀγαθὴ γῆ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ]. 

Ορθόδοξος Τύπος

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2024

ΣΤΕΝΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΛΟΑΤΚΙ+ ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

 Στενοί συγγενείς ΛΟΑΤΚΙ+ και μεταπατερική θεολογία
Γράφει ὁ κ. Λέων Μπράνγκ, θεολόγος

Σχιζοφρενικαὶ αἱ θέσεις: «Ὄχι στὴ δικτατορία τῆς φύσης, νὰ εἶσαι ἢ ἄνδρας ἢ γυναίκα». «Ὄχι στὸν προσδιορισμὸ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν φύση ἢ οὐσία Του». 

«Ἡ διαστροφὴ τοῦ Θεοῦ, ἕνας θεὸς σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, ἀναπόφευκτα ὁδηγεῖ στὴ διαστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἑνὸς ἀνθρώπου σύμφωνα μὲ τὴν ἀρρωστημένη θέλησή του». 

   Σίγουρα πολλοὶ συγκλονίστηκαν, διαβάζοντας τὴν ἱστορία τοῦ Jeffrey Younger, ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε στὴν ἱστοσελίδα «lifesitenews.com» τὴν 11η Ὀκτωβρίου 2024 (γιὰ τὴν ἑλληνικὴ μετάφραση βλ. mumdadandkids.gr). Ὁ Jeffrey εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανός, ζεῖ στὸ Τέξας καὶ ἀπὸ τὸ 2018 βρίσκεται σὲ δικαστικοὺς ἀγῶνες μὲ τὴν πρώην σύζυγό του, τὴν παιδίατρο Anna Georgoulas, ἡ ὁποία ἔχει βαλθεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸν υἱὸ τους James σὲ «μετάβαση φύλου». Ὁ εὐνουχισμὸς καὶ ἡ ἀλλαγὴ φύλου τοῦ τώρα 12χρονου παιδιοῦ ἔχει προγραμματιστεῖ γιὰ τὸν Νοέμβριο 2024.

   Ὅταν τὸ παιδὶ ἦταν σὲ ἡλικία 3 ἐτῶν, ἡ μητέρα ἔδωσε στὸ παιδὶ νὰ καταλάβει, ὅτι ἀγαπάει περισσότερο τὰ κορίτσια ἀπὸ τὰ ἀγόρια, ἄρχισε νὰ τοῦ φέρεται σὰν κορίτσι καὶ νὰ ἀσκεῖ ψυχικὴ βία στὸ παιδί, κλείνοντάς το μόνο του σὲ δωμάτιο καὶ λέγοντάς του ὅτι «τὰ τέρατα τρῶνε μόνο ἀγόρια». Κρυφὰ ἀπὸ τὸν πατέρα τὸν εἶχε γράψει στὸ σχολεῖο ὡς κορίτσι μὲ τὸ ὄνομα Luna. Σὲ μία δίκη τὸ 2019 κατόρθωσε ὁ Jeffrey νὰ ἐξασφαλίσει ὅτι χωρὶς τὴ δική του συναίνεση δὲν μποροῦσε νὰ γίνει ἀλλαγὴ φύλου στὸ παιδί. Ὡστόσο ὁ δικαστὴς ἐπέβαλε καὶ στὶς δύο πλευρὲς νὰ ἀποφύγουν ὁποιαδήποτε δημοσιοποίηση τῆς ὑπόθεσης. Μὲ δικαστικὴ ἀπόφαση τὸν Αὔγουστο τοῦ 2020 ἡ μητέρα πέτυχε νὰ ὑποχρεωθεῖ ὁ Younger νὰ ἀναλάβει τὰ ἔξοδα τῆς συμβουλευτικῆς στήριξης τοῦ παιδιοῦ ὑπὲρ τῆς μετάβασης φύλου, νὰ λάβει ἐπίσημα τὸ δικαίωμα, νὰ στείλει τὸν James ὡς Luna στὸ σχολεῖο, νὰ πάρει τὴν ἀποκλειστικὴ ἐπιμέλεια τοῦ παιδιοῦ χωρὶς ὅμως τὸ δικαίωμα τῆς μονομερῆς ἀπόφασης γιὰ τὴν χημικὴ καὶ χειρουργικὴ ἀλλαγὴ φύλου.

   Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ Georgulas μετακόμισε μὲ τὸν James στὴν Καλιφόρνια, ἡ ὁποία εἶναι γνωστὴ ὡς πολιτεία ποὺ εὐνοεῖ τὶς τρὰνς μεταβάσεις. Ἡ προσφυγὴ τοῦ Younger τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2023 στὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τοῦ Τέξας μὲ στόχο τὴν ὑποχρεωτικὴ ἐπιστροφή τους στὸ Τέξας δὲν εἶχε ἐπιτυχία. Τοὺς ἐπιτράπηκε ἡ παραμονὴ στὴν Καλιφόρνια, στὴν ὁποία τώρα ἡ Georgulas ζήτησε δικαστικῶς νὰ ἀρθεῖ τὸ δικαίωμα τοῦ πατέρα τοῦ παιδιοῦ νὰ σταθεῖ ἐμπόδιο στὴν ἀλλαγὴ φύλου τοῦ υἱοῦ του. Καὶ μὲ τὴ στήριξη ποὺ ἔχει (5 δικηγόρους καὶ 5 ἐμπειρογνώμονες) ἡ πιθανότητα νὰ τὸ πετύχει ἀνθρωπίνως εἶναι μεγάλη. Διότι στὴ Καλιφόρνια ἔχει ψηφιστεῖ νόμος, ὁ ὁποῖος τὴν τυχὸν ἄρνηση ἐκ μέρους τῶν γονέων νὰ παραχωροῦνται ὁρμόνες ἀντίθετου φύλου, ἀναστολεῖς ἐφηβείας καὶ νὰ γίνουν χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις «μετάβασης» φύλου ὁρίζει ὡς μία μορφὴ «κακοποίησης καὶ ἐγκατάλειψης παιδιῶν». Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 2024 ἔχει ὁριστεῖ ὡς ἡμέρα τῆς δίκης, στὴν ὁποία ἀναμένεται νὰ ληφθεῖ ἡ τελεσίδικη ἀπόφαση γιὰ τὸ παιδί.

   Στὴν ἀνάγνωση αὐτῆς τῆς ἱστορίας κυριολεκτικὰ προκαλεῖ ἡ μὲ μανία ἐπιμονὴ τῆς μητέρας νὰ ὁδηγήσει τὸ ἀγόρι της τῶν 12 ἐτῶν στὸν εὐνουχισμό, προκειμένου τὸ παιδὶ νὰ προσεγγίσει σωματικὰ τὴ δική της ἐπιθυμητὴ εἰκόνα τοῦ κοριτσιοῦ. Προφανῶς τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ σὲ αὐτὴ τὴν μικρὴ ἡλικία εἶναι ἐπιρρεπές, ἢ καλύτερα νὰ ποῦμε, μετατρέπεται σὲ θῦμα τῶν ἐπιλογῶν τῆς μητέρας καὶ τῶν εἰδικῶν ποὺ τῆς συμπαραστέκονται. Ἐκπλήττει ἐπίσης ἡ νομοθεσία, ἡ ὁποία τόσο σκανδαλωδῶς προωθεῖ τὴ ΛΟΑΤΚΙ+ ἀτζέντα καὶ εὐνοεῖ ἐπεμβάσεις, οἱ ὁποῖες πολλὲς φορὲς δὲν εἶναι πιὰ ἀναστρέψιμες. Ὅπως δείχνουν οἱ ἔρευνες, οἱ ἐπεμβάσεις αὐτὲς ὄχι μόνο δὲν βοηθοῦν οὐσιαστικὰ στὴ περίπτωση τῆς σύγχυσης φύλου, ἀντίθετα συχνὰ τὴν ἐπιδεινώνουν καὶ ἐπίσης δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀποτρέπουν τὴν αὐξημένη τάση γιὰ αὐτοτραυματισμὸ τοῦ σώματος καὶ αὐτοκτονία. Ἄλλωστε ἡ δυσφορία φύλου σὲ 80 % τῶν περιπτώσεων, πάλι σύμφωνα μὲ τὶς ἔρευνες, μέχρι τὸ τέλος τῆς ἐφηβείας διορθώνεται μόνη της ἤ θεραπεύεται μὲ ψυχολογικὴ καὶ κυρίως ποιμαντικὴ βοήθεια, ὅταν πρόκειται γιὰ χριστιανούς.

   Πῶς ὅμως δημιουργεῖται αὐτὴ ἡ μανία, πῶς ἐξηγεῖται ἡ τόσο εὐνοϊκὴ νομοθεσία (τὸ εἴδαμε πρὶν ἀπὸ κάποιους μῆνες καὶ στὴ χώρα μας μὲ τὸ νέο νόμο γιὰ τὸν γάμο τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου φύλου καὶ τὴ καθιέρωση τῆς νέας ἀντίληψης γιὰ τὴν οἰκογένεια);  Μεγάλο μερίδιο φυσικὰ ἔχουν οἱ οὕτως λεγόμενοι εἰδικοί, στοὺς ὁποίους ἀναφερθήκαμε ἤδη παραπάνω. Πρόκειται γιὰ ὁλόκληρο λόμπι, γιὰ ἕνα πανίσχυρο ἰδεολογικὸ κίνημα μὲ χρηματοδότηση ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων σὲ ὅλο τὸν κόσμο, πρόκειται γιὰ τὴν ἰδεολογία τῶν φύλων. Μία ἐκ τῶν βασικῶν ἐκφραστῶν τῆς ἰδεολογίας τῶν φύλων εἶναι ἡ πολυβραβευμένη Judith Butler, ἡ ὁποία τὸ 1990 στὸ βιβλίο της «Gender Trouble – Feminism and the Subversion of Identity Identity» (κυκλοφορήθηκε στὰ Ἑλληνικὰ τὸ 2009 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἀλεξάνδρεια μὲ τὸν τίτλο: «Ἀναταραχὴ φύλου. Ὁ φεμινισμὸς καὶ ἡ ἀνατροπὴ τῆς ταυτότητας»). Σύμφωνα μὲ τὴ συγγραφέα τὸ βιολογικὸ φῦλο εἶναι φαντασίωση, διότι μόνο ἡ τόσο συχνὴ ἀναφορά, ὅτι εἴμαστε ἢ ἄνδρες ἢ γυναῖκες, μᾶς κάνει νὰ τὸ πιστεύουμε. Ἤδη βέβαια στὸ σημεῖο αὐτὸ γίνεται ἔκδηλη ἡ διαστροφὴ τῆς πραγματικότητας ἐκ μέρους τῆς συγγραφέα, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀντιλαμβάνονται ἄμεσα τὴν πραγματικότητα τοῦ φύλου ἐξαιτίας τῶν συγκεκριμένων σωματικῶν χαρακτηριστικῶν. Ἐπὶ πλέον γίνεται καὶ διαγραφὴ τῶν ἐπιστημονικῶν δεδομένων, π.χ. τοῦ χρωμοσωματικοῦ φύλου, τῶν διαφορῶν ποὺ ἀπὸ τὰ μέσα τῆς κύησης διαμορφώνονται στὸν ἐγκέφαλο κ.ἄ.

   Ἡ παραπάνω θεώρηση τῆς Butler, ὅτι δηλαδὴ  τὸ βιολογικὸ φῦλο εἶναι φαντασίωση, στοχεύει προφανῶς στὸ νὰ δικαιώσει σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ τὴν ἀνθρώπινη ἐπιθυμία καὶ θέληση, ὅσο ἀρρωστημένες καὶ νὰ εἶναι. Ἰδεολογικὰ ἐνδύει αὐτὴ τὴ δικαίωση τοῦ ἀρρωστημένου «Θέλω» τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν μανδύα τοῦ ἐλεύθερου αὐτοπροσδιορισμοῦ. Ἀλλὰ τὸ φῦλο, ὅπως εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό, δὲν ἐμπίπτει στὸν αὐτοπροσδιορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ ἡ συγγραφέας εἰσάγει τὸν ὅρο δικτατορία τῆς φύσης, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἀπαλλαγεῖ μὲ τὸ λεγόμενο κοινωνικὸ φῦλο. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι τὸ φῦλο τῆς ἐπιλογῆς του, τὸ θεωρεῖ ὡς μόνο πραγματικὸ φῦλο τοῦ ἀνθρώπου. Ἑπομένως καλεῖ ὡς νέος Μεσσίας τὸν κάθε ἄνθρωπο, νὰ διαστρέψει τὴν πραγματικότητα τοῦ φύλου, τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς καὶ Δημιουργὸς ὅλης τῆς κτίσης δίνει σὲ κάθε δημιούργημά του γιὰ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀποτελεσματικὴ καλλιέργεια καὶ ὁλοκλήρωσή του. Τελικά, μόνο μὲ τὴν ἀνταπόκριση τοῦ ἀνθρώπου στὸ μεσσιανικό της κήρυγμα πρόκειται, σύμφωνα μὲ τὴν Butler, νὰ φθάσει σὲ μία ὁλοκληρωμένη ἐλευθερία πέρα ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῆς φύσης. Μόνο, ἀκολουθώντας αὐτὴ τὴν πορεία, πρόκειται νὰ προσμετρηθεῖ σὲ μία νέα, «ἀνώτερη» ἀνθρωπότητα. Διότι στὴν κατάσταση αὐτὴ ὑπερβαίνει τὰ «φανταστικὰ» βιολογικὰ δεδομένα τῶν δύο φύλων καὶ μεταβαίνει στὴν «ὄντως πραγματικότητα» τῶν πολλῶν φύλων, ἀντίστοιχων στὸν ἀριθμὸ τῶν σεξουαλικῶν ἐπιλογῶν τῶν ἀνθρώπων (π.χ. ὁμοφυλικός, λεσβία, ἀμφιφυλικός, διαφυλικός, μεσοφυλικός, οὐδέτερος ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο σεξουαλικά). Οἱ ἔννοιες τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας, φυσικά, ἀλλάζουν ριζικὰ περιεχόμενο σὲ αὐτὴ τὴν «ἀνώτερη» ἀνθρωπότητα. Ὀφείλουν ὡς θεσμὸς νὰ ἰσχύουν γιὰ ὅλες τὶς παραπάνω νοητὲς μορφὲς σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ καὶ ταυτότητας φύλου. Ἡ οἰκογένεια πρέπει νὰ ὁρίζεται πλέον ὡς ἡ προσωρινὴ συσχέτιση ἀτόμων ὅλων αὐτῶν τῶν ταυτοτήτων, ὅπου τὰ παιδιὰ δὲν συλλαμβάνονται πλέον, ἀλλὰ σχεδιάζονται καὶ ἐκτρέφονται μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἀναπαραγωγικῆς ἰατρικῆς, μέσῳ τραπεζῶν σπέρματος, παρενθετικῆς μητρότητας (δηλ. γυναικῶν ὑποβαθμισμένων σὲ γεννητικὲς μηχανές), γενετικῆς τροποποίησης κ.ἄ.

   Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ ἀνταπόκριση, ἰδίως τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, σὲ αὐτὴ τὴν νέα θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου καὶ σὲ αὐτὴ τὴ νέα προοπτικὴ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Ὅπως φαίνεται, κερδίζει ὅλο καὶ περισσότερο ἔδαφος. Στὴν Ὁλλανδία, ποὺ ἔχει τὴν πρωτιὰ στὴν Εὐρώπη στὴν καθιέρωση τοῦ νομικοῦ πλαισίου ὑπὲρ τῆς κατάργησης τῆς, ὅπως ὀνομάζεται, ρατσιστικῆς διάκρισης εἰς βάρος τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, περίπου τὸ 18 % τῶν ἀνθρώπων αὐτοπροσδιορίζονται ὡς μέλη τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Τὸ ποσοστὸ αὐτὸ ὑπολογίστηκε σύμφωνα μὲ μία πρόσφατη ἔρευνα μεταξὺ περισσότερων ἀπὸ 182.000 κατοίκων τῆς χώρας, (βλ. capital.gr).

   Ποιὰ ὅμως θεολογία θὰ μποροῦσε νὰ στηρίξει καὶ νὰ παρέχει ἕνα ἰσχυρὸ θεμέλιο σ’ αὐτὸν τὸν νέο μεσσιανισμὸ τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας; Προφανῶς οἱ ἰδεολογικὲς θεωρήσεις τῆς πραγματικότητας δὲν ἐμφανίζονται αἰφνιδιαστικὰ στὴν ἱστορία. Ἀκριβῶς προσαρμοσμένη στὴν ἀνθρωπολογία αὐτὴ εἶναι ἡ λεγομένη μεταπατερικὴ θεολογία. Ἄλλωστε στοὺς θεολόγους αὐτοῦ τοῦ χώρου, τοὺς μοντέρνους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας, παρατηρεῖ­ται μία ἰδιαίτερη ἀνοικτότητα καὶ ἕνας ἐναγκαλισμὸς αὐτοῦ τοῦ κινήματος. Εἶναι ὄντως ἐντυπωσιακὲς οἱ συμπτώσεις θεολογίας καὶ ἀνθρωπολογίας. Σὲ αὐτὴ τὴν μεταπατερικὴ θεολογία πρόκειται, ὅπως λέει ἤδη ὁ ὅρος, γιὰ κάτι ριζικὰ νέο ποὺ ξεπερνάει καὶ ὑπερβαίνει προφανῶς τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κ. Γεώργιος Καραλῆς, εἰδικὸς στὰ θέματα αὐτά, μάλιστα ἀπεκάλεσε αὐτὴ τὴν νέα θεολογία, ποὺ διαμόρφωσε κυρίως ὁ Ἰωάννης Ζηζιούλας, Μητροπολίτης Γέρων Περγάμου, ποὺ ἀπεβίωσε στὶς 2 Φεβρουαρίου τοῦ 2023, ὡς «κοσμοϊστορική». Πρόκειται βέβαια γιὰ μία πολὺ ἀρνητικὴ καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνη «θεολογία», τόσο στὴν Τριαδολογία, ὅσο καὶ στὴν Χριστολογία καὶ Ἐκκλησιολογία. Θὰ μποροῦσε νὰ λεχθεῖ, ὅτι τινάζει τὴν πατερικὴ Τριαδολογία, Χριστολογία καὶ Ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία θεμελιώνεται στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, κυριολεκτικὰ στὸν ἀέρα. Ἐμεῖς ἐδῶ θὰ περιοριστοῦμε σὲ κάποια λίγα στοιχεῖα ποὺ φανερώνουν τὸν παραλληλισμὸ τῆς ἀνθρωπολογίας τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας κυρίως μὲ τὴν Τριαδολογία τοῦ Σεβασμιώτατου Περγάμου. Ὅποιος ἐνδιαφέρεται νὰ πάρει μία γεύση τῶν πολὺ σοβαρῶν προεκτάσεων αὐτῆς τῆς λεγομένης μεταπατερικῆς θεολογίας, ἂς διαβάσει τὸ ἐξαιρετικὸ ἄρθρο τοῦ κ. Καραλῆ μὲ τίτλο «Ζηζιούλας τοῖς οἰκείοις συντέθνηκε δόγμασι» στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο τῆς 7ης καὶ 14ης Φεβρουαρίου 2023.

   Ὁ Σεβασμιώτατος Περγάμου ποὺ ἔχει ἐπηρεαστεῖ ἔντονα ἀπὸ τὸν Γερμανὸ φιλόσοφο Heidegger θεωρεῖ κάθε λογικὴ φύση νὰ ὑποκύπτει ἀπαραιτήτως στὸν ἀναγκασμὸ καὶ ἄρα στερεῖται ἐλευθερίας. Ἐὰν τὸ μεταφέρουμε στὸν Θεό, καὶ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴ φύση του ἐξαναγκάζεται νὰ εἶναι ἀγαθός, μακρόθυμος κ.ἄ. Αὐτὸ ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ ταιριάζει στὸν Θεό. Συνεπῶς, προκειμένου νὰ ξεπεραστεῖ αὐτὸς ὁ ἐξαναγκασμός, ὁ Ζ. μεταφέρει τὴν ἐλευθερία καὶ ἡ θέληση στὰ πρόσωπα τῆς Θεότητας καὶ κυρίως στὸν Πατέρα ὡς πηγὴ τῆς Θεότητας. Τὸ πρόσωπο λοιπὸν ὁρίζεται ὡς πηγὴ ἐλευθερίας καὶ κάθε ἀρετῆς καὶ ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι, ὅπως λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, ἡ κοινὴ φύση ἢ οὐσία τοῦ ἑνὸς Θεοῦ. Βλέπουμε μία ἀπόλυτη ἀντιστοιχία μὲ τὴν ὁλοκληρωμένη ἐλευθερία ποὺ ὑπόσχεται ἡ Butler, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ξεφεύγει ἀπὸ τὴ δικτατορία τῆς φύσης. Γιὰ τὸν  Θεὸ τοῦ Ζ. σημειώνει χαρακτηριστικὰ ὁ κ. Καραλῆς, ὅτι τὸ κάθε πρόσωπο προηγεῖται ὀντολογικὰ ἀπὸ τὴν φύση. Ἔτσι «ὁ ἕνας Θεὸς δὲν εἶναι ἡ μία οὐσία, ἀλλὰ ὁ Πατήρ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ αἰτία τῆς γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Πνεύματος… Ὁ Θεὸς λοιπὸν δὲν εἶναι ἀναγκασμένος ἀπὸ τὴν φύση του νὰ εἶναι Θεός, διότι τὸ πρόσωπο τοῦ Πατρὸς ἐλεύθερα ἀποφασίζει νὰ εἶναι Θεός, νὰ ἔχει δηλαδὴ αὐτὴ τὴν φύση. Ἑπομένως ἡ φύση ἐκπηγάζει ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Πατρός», ὅπως καὶ ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ κάθε μέλους τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας πηγάζει ἡ φύση του, ἢ καλύτερα νὰ ποῦμε, τὴ διαμορφώνει ἀκριβῶς ἔτσι, ὅπως τὴν ἐπιθυμεῖ σύμφωνα μὲ τὸν σεξουαλικό του προσανατολισμό.

   Καὶ συμπεραίνουμε: Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία τοῦ Σεβασμιώτατου Ζηζιούλα εἶναι μία φανταστικὴ θεολογία, δηλ. φαντάζεται τὸν Θεὸ σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιθυμίες του, ἐνῷ ἡ θεολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι ἐμπειρικὴ θεολογία, ἔπαθαν τὰ Θεῖα, γνώριζαν τὸν Θεὸ ἀπὸ τὰ βιώματά τους. Γι’ αὐτὸ καί, ἀντίθετα μὲ τοὺς αἱρετικούς, συμφωνοῦν σὲ αὐτὰ ποὺ διδάσκουν γιὰ τὸν Θεὸ διαχρονικά. Μία θεολογία σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιθυμίες μας γιὰ τὸ Θεό, ἀλλοιώνει τὴν πραγματικότητα τοῦ Θεοῦ, δημιουργεῖ ἕνα εἴδωλο τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἴδιο παρατηροῦμε στὴν ἀνθρωπολογία τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ἀλλοιώνει τὸν ἄνθρωπο σύμφωνα μὲ ὅ,τι ἐπιθυμεῖ ὁ καθένας στὴν φαντασίωση τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἑπομένως ταιριάζει αὐτὴ ἡ φανταστικὴ ἀνθρωπολογία ἀπόλυτα στὴν φανταστικὴ μεταπατερικὴ θεολογία. Κανονικὰ οἱ θιασῶτες τῆς τελευταίας θὰ ἔπρεπε στὴν ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα νὰ τιμοῦν ἰδιαίτερα τὴ γνήσια καὶ ἰδανικὴ ἔκφραση τῶν θεολογικῶν τους πεποιθήσεων. 

Ορθόδοξος Τύπος  

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΤΗ ΝΕΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

 Μπορεί το Μάθημα των Θρησκευτικών
να αποτρέψει τη νεανική παραβατικότητα;
Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ,
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

Η θρησκευτικότητα αποτελεί μια από τις βασικότερες ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Το μάθημα των θρησκευτικών είναι το ειδικό μάθημα του σχολείου, που βοηθά τον μαθητή να αναπτύξει τη θρησκευτική του συνείδηση και να έχει πίστη στον Θεό, αφού η πίστη αποτελεί ένα κύριο στοιχείο της ανθρώπινης ζωής αλλά και μία βασική ψηφίδα για τη διαμόρφωση μιας στιβαρής ηθικοκοινωνικής συνείδησης.

H ελληνική πολιτεία, από τότε που ιδρύθηκε το Νεοελληνικό Κράτος έως σήμερα, αναγνωρίζοντας, αφενός, ότι όλοι σχεδόν οι Έλληνες, διαχρονικά, είναι ένθεοι και, αφετέρου, ότι είναι θετική η συμβολή της ορθόδοξης  χριστιανικής πνευματικότητας στην ιστορική πορεία διαμόρφωσης και διατήρησης της ελληνικής συνείδησης και ταυτότητας, σε όλες τις περιπέτειες και τους αγώνες του ελληνικού έθνους, θεώρησε ως αναγκαία την ένταξη της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκευτικής αγωγής, με την ονομασία «Θρησκευτικά», στο Πρόγραμμα Σπουδών της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Το μάθημα αυτό, όπως ορίζεται, από πλευράς συνταγματικής, έχει ως σκοπό την «ανάπτυξη» της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκευτικής συνειδήσεως». Σύμφωνα με την ερμηνεία του ΣτΕ (Απόφ. Ολομ. 1749/2019), ως ανάπτυξη νοείται η εμπέδωση και ενίσχυση της συγκεκριμένης αυτής θρησκευτικής συνειδήσεως των μαθητών, ως εκ τούτου, δε, αφορά αποκλειστικά τους μαθητές, οι οποίοι, ανήκοντες στην κατά τα άνω πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ασπάζονται το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα». Η ανάπτυξη αυτή «επιτελείται κυρίως με τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο για να υπηρετεί τον εν λόγω σκοπό, πρέπει να διδάσκεται επί ικανό αριθμό ωρών διδασκαλίας εβδομαδιαίως (βλ. ΣτΕ 660, 926/2018 Ολομ.), να μην υποβαθμίζεται, κατά την διδασκαλία και την εξέταση, σε σχέση με άλλα μαθήματα  και να περιλαμβάνει οπωσδήποτε, με σαφήνεια και πληρότητα, τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, χωρίς να προκαλεί σύγχυση με τη διδασκαλία άλλων δογμάτων και θρησκειών (βλ. ΣτΕ 660,926/2018 Ολομ.).

Κατά συνέπεια, ο βασικός κορμός της ύλης του μαθήματος αναφέρεται στη διδασκαλία του Θεανθρώπου και, συνεπώς, δεν μπορεί να λειτουργεί με κριτήρια και στοχεύσεις, που επιδιώκουν να τροποποιούν ή να διαστρέφουν αυτήν τη διδασκαλία. Το μάθημα απευθύνεται, πρωτίστως, στους Ορθόδοξους/ες μαθητές/τριες και έχει ως στόχο να τους διδάξει να ακολουθούν την εν Χριστώ ζωή, οδό και  αλήθεια, που μπορεί να τους βοηθήσει να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι και να ζουν με αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, στο πλαίσιο της πίστεώς τους.

Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό, παρατηρούμε ότι μια μερίδα από τους νέους μας επιδίδονται, ήδη από την προεφηβεία, στην παραβατικότητα, τη βία και την επιθετικότητα, ακολουθώντας ξένα προς την Ορθοδοξία πρότυπα. Από την άλλη πλευρά, όμως, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει, εδώ και κάποια χρόνια, στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, μια μερίδα δασκάλων, που δεν διδάσκουν τα Θρησκευτικά, παραβιάζοντας, αυθαίρετα, το Σύνταγμα, το οποίο ορίζει ως αποστολή της Παιδείας, «την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως» των μαθητών εκείνων, οι οποίοι ανήκοντες στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού ασπάζονται το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα.

Είναι άγνωστοι οι λόγοι, που οι συγκεκριμένοι αυτοί δάσκαλοι υποτιμούν τα ηθικοπνευματικά, κοινωνικά και πολιτισμικά πρότυπα, που προσφέρει η Ορθοδοξία στη νέα γενιά μέσα από τα Θρησκευτικά και επιλέγουν, είτε να μη διδάσκουν καν το μάθημα των Θρησκευτικών ή να το διδάσκουν λίαν πλημμελώς.

Υπάρχει, επίσης, ένα άλλο κομμάτι διδασκόντων στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, που επιλέγουν να διδάσκουν το μάθημα, ως πολυθρησκειακό, αγνοώντας το Σύνταγμα, τους νόμους και ακολουθώντας μια μη επιστημονική, αντορθόδοξη και μη παιδαγωγική ατομική επιλογή, ως προς τον σκοπό και το περιεχόμενο του μαθήματος. Έτσι, όμως, δημιουργούνται τεράστια κενά στη διδασκαλία της ορθόδοξης αγωγής, η οποία, τραυματισμένη και παραμορφωμένη, αδυνατεί να επιδράσει στη συνείδηση και στον τρόπο ζωής των μαθητών/τριών.

Το μάθημα των θρησκευτικών, αποτελεί έναν συνδυασμό γνώσεων και βιωμάτων, που στοχεύει να βοηθάει τους μαθητές, όπως ορίζει ο ισχύων εκπαιδευτικός Νόμος, άρθρο 1,  «να έχουν πίστη στα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης», που σχετίζονται με το ήθος, τις αρχές και τις αρετές της χριστιανικής διδασκαλίας, που δεν είναι άλλα από τα πρότυπα του Χριστού και των Αγίων, που διδάσκει η ορθόδοξη Εκκλησία από την εποχή των Αποστόλων έως σήμερα και αποδέχεται εδώ και αιώνες  ο λαός του Θεού, ως πολιτισμική και πνευματική του παρακαταθήκη και ως τρόπο σκέψης και ζωής.

Το συγκεκριμένο μάθημα, εάν διδάσκεται σύμφωνα με τον αρμόζοντα και παραδοσιακό τρόπο, μπορεί να υποδεικνύει στους νέους μας έναν, κοινωνικά και οντολογικά, άρτιο  τρόπο σχέσεως του ανθρώπου, τόσο με τον Θεό, του οποίου αποτελεί δημιούργημα, όσο και τον συνάνθρωπο.

Σήμερα, υπάρχει πρόβλημα στις διανθρώπινες σχέσεις μεταξύ, λόγω της μεταμοντέρνας κοσμικής πνευματικότητας και των συγκεχυμένων και αλλόκοτων τρόπων ζωής του εκμοντερνισμού και του ατομικισμού, της ζωής, δηλαδή,  χωρίς τον Θεό, που έχει υιοθετηθεί από κάποιους/ες ως μόδα και χρησιμοποιείται ως διαβατήριο προοδευτισμού, πρωτίστως, στην κοινωνία των ενηλίκων της εποχής μας και, έπειτα, στα τέκνα τους, τα οποία παίρνουν από αυτούς τα πρότυπα της ζωής τους.

Θεωρούμε ότι ένα από τα αίτια της παραβατικότητας μιας μερίδας των νέων μας είναι είτε η απουσία της διδασκαλίας των Θρησκευτικών από την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, είτε η πλημμελής και αλλοτριωμένη διδασκαλία τους στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ήδη από το 2005, στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Μακεδονίας έχει τονίσει την ανάγκη και τον ρόλο της χριστιανικής αγωγής στη νεότητα:  «Έχομεν πεισθή ότι η χριστιανική θρησκευτική αγωγή είναι χρησιμώτατον και πολυτιμότατον στοιχείον της καθόλου αγωγής του νέου. Η χριστιανική θρησκευτική αγωγή συντελεί εις το να αποκτήση ο νέος ηθικάς αρχάς συμπεριφοράς. Βεβαίως, πολλαί πηγαί ηθικής προτείνονται, αλλά εκείνη η οποία ασκεί την εντονωτέραν επίδρασιν εις την ψυχήν του παιδός και του νέου είναι η έχουσα, ως αναφοράν της, την πίστιν εις τον Θεόν της αγάπης, τον πάνσοφον και πατρικόν, ο οποίος δίδει οδηγίας συμπεριφοράς ακριβώς διά το καλόν του ανθρώπου. Αι εγκληματολογικαί στατιστικαί και αι κοινωνιολογικαί έρευναι παρέχουν πλήθος στοιχείων πειθόντων και τους πλέον δυσπίστους ότι οι στερούμενοι υγιούς χριστιανικής θρησκευτικής πίστεως και αγωγής είναι επιρρεπείς εις τας παραβάσεις και την αντικοινωνικήν συμπεριφοράν, την χρήσιν εξαρτησιογόνων ουσιών και την αποφυγήν της παραγωγικής εργασίας.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, επίσης, σε Επιστολή διαμαρτυρίας του στον Πρωθυπουργό και στους πολιτικούς Αρχηγούς, για τις απαράδεκτες και ακατάλληλες για παιδιά αλλαγές που έγιναν, το 2016, στα Θρησκευτικά, με την εισαγωγή των νέων πολυθρησκειακών Προγραμμάτων και των Φακέλων, από τον τότε Υπουργό Παιδείες κ. Φίλη, σημείωνε: «Το υλικό αυτό έρχεται, όχι μόνο να μη βοηθήσει το παιδί μιας ορθόδοξης οικογένειας στη διαμόρφωση συνεκτικής εικόνας για την Ορθοδοξία, αλλά να κλονίσει και τις νωπές ακόμη θρησκευτικές του πεποιθήσεις, να του προκαλέσει σύγχυση, ενσπείροντάς του τη λογική αμφιβολία ότι δεν αποκλείεται, τελικά, ο Χριστός να είναι και προφήτης του Ισλάμ ή ότι όλες οι θρησκευτικές παραδοχές είναι το ίδιο αληθείς. Δεν μπορεί να εκριζώνεται η θεολογική επιστήμη από το μάθημα των Θρησκευτικών, προκειμένου το μάθημα να υπηρετήσει σκοπούς πολιτικής καθοδηγήσεως. Το σχολείο προτείνει μία εξωτερική, καθαρά κοσμική οπτική για την Εκκλησία.  Το κέντρο βάρος έφυγε από τη θεολογική ανάλυση. Δεν γίνεται στη σχολική τάξη αυτοτελής διδασκαλία του δόγματος και της λειτουργικής της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. Πλέον, το νέο μάθημα έγινε διδασκαλία ηθικής και πολιτικής θεωρίας, καλλιτεχνικής παιδείας, κοινωνιολογία των θρησκειών, πολιτισμός και ιστορία θρησκειών. Το εκπαιδευτικό υλικό αρθρώνεται, όχι με κριτήρια μιας επιστημονικά δόκιμης διδασκαλίας ενός θεολογικού μαθήματος, αλλά με κριτήρια την υπηρέτηση της σύνδεσής τους με την κοσμική τέχνη και τις επιστήμες άλλων κλάδων και την ανάπτυξη μιας «κριτικής θρησκευτικότητας».

Επομένως, σύμφωνα με τα παραπάνω, η απόκλιση του μαθήματος των Θρησκευτικών από τον ορθόδοξο σκοπό και το ορθόδοξο περιεχόμενο, δεν είναι πλέον μάθημα ορθόδοξης αγωγής. Έτσι, το σχολικό αυτό μάθημα μπορεί να αποτρέψει τη νεανική παραβατικότητα, μόνον, εάν οι μαθητές παιδαγωγούνται, μέσω αυτού ορθοδόξως, εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

thriskeftika.blogspot.com

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2024

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Η ΣΟΦΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
Η σοφή παιδαγωγία του Θεού

Δεν θα παραλείψω ν’ αναφέρω και μιαν άλλη σοφή αλλά και συνηθισμένη παιδαγωγία του Θεού: Όταν αντιμετωπίζουμε πειρασμούς και δυσκολίες, δεν επεμβαίνει αμέσως για να μας βοηθήσει, αλλά πρώτα μας αφήνει να ταλαιπωρηθούμε κάμποσο καιρό κι ύστερα κάνει το θαύμα Του.

Γιατί το κάνει αυτό; Για να μας προφυλάξει από την αγνωμοσύνη και την αχαριστία. Συνήθως εμείς οι άνθρωποι, μόλις περάσουν οι συμφορές, ξεχνάμε και την πίκρα τους και το Θεό, που μας λυτρώνει απ’ αυτές. Πολλές φορές, πάλι, νομίζουμε ότι μόνοι μας κατορθώσαμε ν’ απαλλαγούμε από τα όποια δεινά μας βρήκαν. Γι’ αυτό, λοιπόν, επιτρέπει ο Θεός να μας τσακίσουν πρώτα οι δοκιμασίες, κι ύστερα έρχεται να μας σώσει.

Όταν, λ.χ., οι Φιλισταίοι απειλούσαν τους Ισραηλίτες και ο Γολιάθ τους φοβέριζε, ο Θεός σχεδίασε να οδηγήσει στην αναμέτρηση το Δαβίδ και να τον αναδείξει νικητή. Δεν πραγματοποίησε, όμως, εξαρχής το σχέδιό Του. Άφησε πρώτα να περάσουν σαράντα ολόκληρες μέρες.

Στο διάστημα αυτό ο αλλόφυλος γίγαντας έβριζε, περιγελούσε και προκαλούσε τους Εβραίους, που είχαν λιώσει από το φόβο. Κανένας δεν τολμούσε να τα βάλει με τον τρομερό αντίπαλο. Όλοι απελπίστηκαν για τη σωτηρία τους. Και τότε μόνο, όταν πια κατάλαβαν την αδυναμία τους και πίστεψαν ότι χάνονται, ο Θεός χάρισε στον Δαβίδ τη θαυμαστή κι ανέλπιστη εκείνη νίκη. Ο υπερφίαλος Γολιάθ σκοτώθηκε και οι Φιλισταίοι ντροπιάστηκαν.

Σε κρίσιμες περιστάσεις, εμείς συνηθίζουμε να κάνουμε ανθρώπινες σκέψεις και ρηχούς υπολογισμούς. Έτσι, λ.χ., λέμε: «Αν μας επιτεθούν ξαφνικά οι εχθροί και δεν είναι έτοιμος ο στρατός μας για να τους αποκρούσει, τι θα γίνουμε; Θα μας αιχμαλωτίσουν όλους και θα καταστρέψουν τη χώρα μας». Μα τι νομίζεις; Επειδή δεν προλαβαίνεις εσύ τον εχθρό, δεν τον προλαβαίνει και ο Θεός; Επειδή δεν είσαι εσύ «πανταχού παρών», δεν είναι και ο Θεός; Η μήπως γι’ Αυτόν άλλα είναι δυνατά και άλλα αδύνατα;

Η Ερυθρά Θάλασσα, μολονότι άψυχη, υπάκουσε στο θέλημα του Κυρίου και κατάπιε τους Αιγυπτίους. Τα ψάρια, μολονότι χωρίς λογικό, υπάκουσαν κι αυτά στο θέλημα του Κυρίου και πιάστηκαν στα δίχτυα του αποστόλου Πέτρου. Κι ένας άγγελος, όταν πάρει διαταγή από τον Κύριο, μπορεί να εξολοθρεύσει όλους τους εχθρούς της αληθινής πίστεως. Κάτι τέτοιο δεν έγινε στα χρόνια του προφήτη Ησαΐα;

Κάποιος Χαναναίος είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Νόμιζε πως είναι πολύ σπουδαίος στρατηγός. Εννοώ τον Σισάρα, για τον όποιο κάνει λόγο και ο ψαλμωδός: «Κάνε, (Κύριε, στους εχθρούς σου) ό,τι έκανες κάποτε στους κατοίκους της Μαδιάμ και στο Σισάρα, ό,τι έκανες στον Ιαβείν στο χείμαρρο Κεισών» (Ψαλμ. 82:10). Ο Ιαβείν ήταν βασιλιάς των Χαναναίων και ο Σισάρα αρχιστράτηγος.

Οι Ισραηλίτες, βλέποντας τα εννιακόσια σιδερένια άρματα και τους αναρίθμητους στρατιώτες του Σισάρα, κατατρόμαξαν. Τότε ο φιλάνθρωπος Θεός μίλησε με το στόμα μιας προφήτισσας, της Δεββώρας, που κάλεσε τον αρχηγό των Ισραηλιτών και του είπε: «Μη φοβηθείς! Ο Θεός θα σου παραδώσει τον Σισάρα στα χέρια σου. Το κατόρθωμα, όμως, θ’ ανήκει σε γυναίκα. Ναι, γυναίκα θα τον εξοντώσει». Και πράγματι, τον θανάτωσε η Ιαήλ.

Βλέπεις πώς τιμωρήθηκε για την αλαζονεία του; Σκοτώθηκε, και μάλιστα από γυναικείο χέρι. Τον έδεσε ο Θεός με τα δεσμά του ύπνου και, όπως ήταν κοιμισμένος, η Ιαήλ του έμπηξε έναν πάσσαλο στον κρόταφο!

Όταν ο Θεός θελήσει να μας βοηθήσει, τίποτα δεν μπορεί να Τον εμποδίσει. Φτάνει τότε ένα όπλο του Θεού, φτάνει ένας άνθρωπος του Θεού, φτάνει ένα νεύμα μόνο του Θεού, για να νικηθούν και οι πιο ισχυροί εχθροί.

Εμείς ας προσευχόμαστε στο Χριστό, λέγοντας: «Κύριε, πες ένα λόγο, και θα σκορπιστούν οι εχθροί Σου. Πες ένα λόγο, και θα σωθεί η πόλη Σου. Πες ένα λόγο, και θα νικήσει ο λαός Σου». Ας Του λέμε ό,τι και ο Δαβίδ: «Να, οι εχθροί σου χαλάνε τον κόσμο κι αυτοί που σε μισούν σήκωσαν κεφάλι» (Ψαλμ. 82:3).

Και τότε φτάνει μια γυναίκα σαν την Ιαήλ, μια σαν τη Δεββώρα ή μια σαν εκείνη την άγνωστη, που χτύπησε με τη μυλόπετρα τον αδελφοκτόνο βασιλιά Αβιμέλεχ, για να φέρει τη νίκη. 

Από το βιβλίο: ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Α’. Από τις Ομιλίες του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Έκδοση τέταρτη. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 18.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ, ΟΧΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο, όχι δικαστήριο

Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και όχι δικαστήριο των ψυχών. Δεν καταδικάζει για τα αμαρτήματα, αλλά παρέχει συγχώρηση των αμαρτημάτων. Τίποτα δεν κάνει τόσο χαρούμενη τη ζωή μας, όσο η ευχαρίστηση που νιώθουμε στην Εκκλησία.

Στην Εκκλησία συντηρούν τη χαρά τους οι χαρούμενοι, στην Εκκλησία αποκτούν την ευθυμία οι στεναχωρημένοι και την ευφροσύνη οι λυπημένοι, στην Εκκλησία βρίσκουν την ανακούφιση οι ταλαιπωρημένοι και την ανάπαυση οι κουρασμένοι.

«Ελάτε» λέει ο Κύριος, «κοντά μου όλοι, όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι (με θλίψεις και αμαρτίες), κι εγώ θα σας ξεκουράσω» (Ματθ. 11:28). Τι πιο ποθητό θα μπορούσε να υπάρξει απ’ αυτή τη φωνή; Τι πιο γλυκό απ’ αυτή τη πρόσκληση; Ο Κύριος σε προσκαλεί στην Εκκλησία για πλούσιο γεύμα. Σε μεταφέρει από τους κόπους στην ανάπαυση κι από τα βάσανα στην ανακούφιση. Σε απαλλάσσει από το βάρος των αμαρτημάτων σου. Γιατρεύει τη στεναχώρια με την ευχαρίστηση και τη λύπη με τη χαρά. Κανένας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος και χαρούμενος, παρά μόνο εκείνος που ζει για τον Χριστό. Αυτός ξεπέρασε όλα τα κακά και δεν φοβάται τίποτα!

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2024

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΤΖΕΒΕΛΕΚΑΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ "ΑΦΡΟΝ"!

 
«Άφρον…» – Κυριακή Θ’ Λουκά
Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος Τζεβελέκας (†)

Το να λησμονεί κανείς τον Θεό και να πορεύεται με βάση το στενό ατομικό συμφέρον είναι πράξη εναντίον του εαυτού του. Με την αμαρτία ο άνθρωπος στρέφεται κατά του δικού του συμφέροντος, εναντίον του εαυτού του. Για τον λόγο αυτό οι Πατέρες της Έκκλησίας δεν θεωρούν την αμαρτία παράβαση αλλά ασθένεια και την Εκκλησία θεραπευτήριο.

Στην σημερινή παραβολή ο Θεός αποκαλεί άφρονα, δηλαδή παράφρονα, αυτόν που στηρίζει την ασφάλειά του στον πλούτο του. Αυτόν που θησαυρίζει για τον εαυτό του και όχι προς τον Θεό. Το «πλουτείν εις Θεόν» είναι η βοήθεια προς τους άλλους ανθρώπους. «Ποιήσατε εαυτοίς βαλάντια μη παλαιούμενα, θησαυρόν ανέκλειπτον εν τοις ουρανοίς» (Λουκ. 12:33). «Ο ελεών πτωχόν δανείζει τον Θεόν» και αυτός που δεν πολλαπλασιάζει το τάλαντό του και ό,τι έχει θα του αφαιρεθεί. Ο άνθρωπος καλείται να ενηλικιωθεί πνευματικά και να αναχθεί στην αλήθεια του Ευαγγελίου, όπου δεν κυριαρχεί το ταπεινό προσωπικό μας συμφέρον και το εγώ, αλλά η μεγαλωσύνη του Θεού και η μέριμνα και αγάπη του προς την κτίση. Ο άνθρωπος καλείται να αισθανθεί μέλος του ανθρώπινου γένους μέσα από τον σύνδεσμο της αγάπης, της μίας ποίμνης υπό ένα ποιμένα, τον Χριστό. Με κάθε προσπάθεια να οχυρωθεί κανείς πίσω από τον πλούτο του και έτσι να αισθανθεί αυτάρκης ή να επιδιώξει μία προσωπική ευημερία, λησμονεί τον Θεό, πλάθει μία ουτοπία, ένα κόσμο που δεν υπάρχει, δηλαδή ένα κόσμο χωρίς Θεό.

Ο πλούτος είναι μεταπτωτικό φαινόμενο. Αποτέλεσμα της πτώσης των πρωτοπλάστων είναι η εσωτερική διάσπαση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος επιθυμεί κατά του εαυτού του, κατά των άλλων ανθρώπων, κατά της κτίσης, κατά του Θεού. Η μακαριότητα του παραδείσου συνίστατο στην ασφάλεια και θαλπωρή που είχε ο άνθρωπος που συνομιλούσε με τον Θεό, ονομάτιζε τα ζώα, ετρέφετο και εφρόντιζε τον κήπο του Παραδείσου. Αυτή την εικονική πραγματικότητα της Δημιουργίας διετάραξε η επιθυμία των πρώτων ανθρώπων να γίνουν θεοί.

Σήμερα ο άνθρωπος πρέπει να αγωνισθεί προκειμένου να φύγει από την τυραννία των κτισμάτων και να αναχθεί στον κτίστη. Αυτό γίνεται μέσα στην Εκκλησία, με την ενεργοποίηση των χαρισμάτων που λαμβάνουμε στην βάπτιση-μύρωμα, την αποδοχή της σταυρικής δωρεάς του Χριστού. Ο άνθρωπος καλείται να μεταμορφωθεί. Κανένας ψυχολογικός λόγος δεν έχει εφαρμογή σαν δικαιολογία.

Ο Θεός έχει ένα προσωπικό σχέδιο για τον καθένα μας, δεν είναι προσωπολήπτης, μας αγαπά εξ ίσου και μας προορίζει για συνθρόνους και συμβασιλείς του Χριστού. Με την ενσάρκωση, την Ανάσταση και Ανάληψη του Λόγου μας δώρισε την θέωση. Ο Θεός στην παραβολή του πτωχού Λαζάρου λέγει ότι αρκεί η παρουσία της Εκκλησίας στον κόσμο για το φωτισμό και τη σωτηρία των ανθρώπων. Δεν ισχύει η δικαιολογία ότι ο άνθρωπος παγιδεύτηκε από τα πονηρά πνεύματα. Ο άνθρωπος εκούσια αμαρτάνει, διαλέγει τον δρόμο χωρίς τον Θεό.

Η ενηλικίωση του ανθρώπου είναι μία διαδικασία χριστοποίησης της ζωής του, εξόδου από τον εγωκεντρισμό και πορείας προς την κάθαρση εκ των παθών. Ο άνθρωπος που απαλλάσσεται από την αγάπη του εαυτού του, στρέφεται με αγάπη προς τον Θεό, τους άλλους ανθρώπους, προς όλη την κτίση. Αρχίζει να βλέπει τους «λόγους των όντων». Συνειδητοποιεί το μέγεθος της αγάπης του Θεού και αυτή η αγάπη τον ελευθερώνει. Κομμάτι της ενηλικίωσης είναι ότι ο άνθρωπος νοιάζεται για τους άλλους, προσεύχεται για τον πλησίον, κάνει το «ξένο» πρόβλημα δικό του. Όπου δεν αντιδρά κατά Χριστόν συνειδητοποιεί την ανεπάρκειά του και φροντίζει να χριστοποιήσει κάθε γωνιά στον χαρακτήρα του. Κατά τον μεγάλο Παύλο: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζει εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2:20).

Η πρόοδος αυτή δεν είναι εγκεφαλική αλλά κίνηση ολοκλήρου του ανθρώπου προς τον Χριστό. Το τριμερές της ψυχής: λογικό, επιθυμικό και θυμοειδές έχει ανάγκη μεταμόρφωσης. Αυτό γίνεται με την βοήθεια του πνευματικού πατέρα. Κάθε προσπάθεια να κινηθεί κανείς με βάση την λογική μόνο είναι ανεπαρκής. Η αποκλειστική χρήση της λογικής, που είναι κύριο γνώρισμα του δυτικού πολιτισμού, είναι στην ουσία άρνηση του Χριστού, προσπάθεια του ανθρώπου να σωθεί δια των ιδίων δυνάμεων. Γι’ αυτό οι Πατέρες θεωρούν την καρδιά κέντρο της ζωής του ανθρώπου και την λογική μέρος του νου. Η εν Χριστώ μεταμόρφωση του ανθρώπου είναι η αναγωγή του σε πρόσωπο, στην μοναδικότητα του οποίου επαναπαύεται ο Θεός. Το πρόσωπο είναι ένα χριστοποιημένο μόριο στο ενιαίο σώμα Θεού και κτίσης που ακτινοβολεί αγάπη παντού: προς τον Θεό, τους άλλους ανθρώπους, όλη την κτίση. Ο άνθρωπος βρίσκει δικαίωση της ύπαρξής του μόνο στην θέωση, στην ένωσή του με τον Θεό.

Η Εκκλησία, λοιπόν, δεν πολεμά τον πλούτο. Προειδοποιεί όμως ότι η χρήση του ως προσωπική άμυνα κατά της ανασφάλειας είναι σύμπτωμα ασθενείας. Οι χριστιανοί που έχουν καθαρισθεί από τα πάθη της ψυχής και έχουν φωτισμένο τον νου είναι οι αληθινά πλούσιοι: «οι πτωχοί, πολλούς δε πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες» (Β’ Κορ. 6:10).

Από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Δωροθέου Τζεβελέκα, ΔΙΗΓΗΣΟΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΣΟΥ (η αγάπη του Θεού στα κυριακάτικα Eυαγγέλια). Θεσσαλονίκη 2015.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2024

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ: ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

 Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
Πρόγνωση του Θεού και ελευθερία του ανθρώπου

Αρνείστε την ύπαρξη ελευθερίας στον άνθρωπο. Πιστεύετε πως όλες οι πράξεις μας υποτάσσονται σε κάποιαν αναγκαιότητα, από την οποία δεν μπορεί κανένας να ξεφύγει. Και όμως, φτάνει να εξετάσετε με προσοχή τι κάνετε μέσα σε μια η και μισή μόνο μέρα, για να διαπιστώσετε πως όλες οι ενέργειες σας, ακόμα κι εκείνες που φαινομενικά γίνονται με παρακίνηση η επιταγή άλλων, είναι εκούσιες, αύτοθέλητες. Ποιος σας ανάγκασε να έρθετε σ’ αυτή την πόλη; Εσείς δεν το αποφασίσατε; Μήπως σας έφεραν δεμένο με συρματόσχοινο; Αυτό, λοιπόν, που ονομάζετε αναγκασμό δεν είναι τίποτα περισσότερο από αφύπνιση και παροχή αφορμής για ελεύθερη και αυτόβουλη ενέργεια. М’ αλλά λόγια, συμβαίνει συχνά oι άνθρωποι να μας προτρέπουν η οι περιστάσεις να μας οδηγούν σε κάποια συγκεκριμένη πράξη, η τελική απόφαση όμως ανήκει αποκλειστικά σ’ εμάς. Το δικαίωμα της αποφάσεως δεν μπορεί κανένας να μας το αφαιρέσει. Αυτή την ελευθερία της ψυχής δεν τη δεσμεύει ούτε ο ίδιος ο Πλάστης και Κύριος της, ο Θεός.

Οι προπάτορές μας, ο Αδάμ και η Εύα, έπεσαν. Γιατί; Θεώρησαν πως ήταν καλύτερα να μην τηρήσουν την εντολή του Θεού. Και την παρέβησαν. Το φίδι δεν ανάγκασε την Εύα να φάει τον απαγορευμένο καρπό του δέντρου της γνώσεως. Μόνο πρόταση της έκανε. Η γυναίκα βρήκε καλή την πρόταση. Αποφάσισε να κόψει τον καρπό και να τον γευθεί. Ύστερα έκανε εκείνη την ίδια πρόταση στον Αδάμ. Αποφάσισε και ο άνδρας να φάει τον καρπό. Ελεύθερα. Αβίαστα.

Το ίδιο έγινε και με το αγγελικό τάγμα του Εωσφόρου. Έπεσαν με τη θέληση τους, ύστερα από ελεύθερη προσωπική τους απόφαση, και από άγγελοι έγιναν δαίμονες. Ποιος τους ανάγκασε ν’ αποφασίσουν την ανταρσία εναντίον του Θεού; Κανένας.

Έτσι ενεργεί και κάθε άνθρωπος, κάθε ψυχή. Παρακινήσεις, υποδείξεις, εισηγήσεις και προτροπές γίνονται, βέβαια, πολλές. Συχνά, μάλιστα, είναι πολύ πιεστικές, θα έλεγα συντριπτικές. Πάντοτε, όμως, η απόφαση ανήκει στην ελεύθερη βούληση της ψυχής. Αυτή μπορεί, αν θέλει, ν’ αποφασίσει αντίθετα και σε πείσμα όλων των προτροπών.

Κλασικά είναι τα παραδείγματα των άγιων μαρτύρων της πίστεως: Τους έδειχναν, για εκφοβισμό, τα όργανα των βασανιστηρίων. Τους υπόσχονταν πλούτη και αξιώματα. Έφερναν μπροστά τους τις μανάδες, τους πατεράδες, τις γυναίκες και τα μικρά παιδιά τους ακόμα, που τους εκλιπαρούσαν με δάκρυα να κάνουν κάτι ασήμαντο -ετσι το θεωρούσαν-, να ρίξουν δηλαδή μόνο λίγο θυμίαμα στον είδωλικό βωμό. Πόσες πιέσεις, πόσοι «εξαναγκασμοί»! Εκείνοι, όμως, έμεναν αλύγιστοι. Και αποφάσιζαν να πεθάνουν! Δεν ήταν, άραγε, ελεύθεροι; Υπήρχαν, φυσικά, και κάποιοι που λύγιζαν. Μα κι αυτοί ελεύθερα αποφάσιζαν να ενδώσουν.

Πιστεύω να συνειδητοποιήσατε τώρα πως κάθε απόφαση ανήκει σ’ εμάς. Πάντοτε. Όσο για την παντογνωσία του Θεού, αύτη ούτε τις αποφάσεις μας επηρεάζει ούτε την εξέλιξη των πραγμάτων προκαθορίζει. Είναι ένα ζήτημα πού έχει αποσαφηνιστεί ικανοποιητικά προ πολλού: Ο Θεός προγνωρίζει σε κάθε περίπτωση τί θα συμβεί, ξέρει δηλαδή, ως γνώστης όχι μόνο του παρελθόντος και του παρόντος, αλλά και του μέλλοντος, ποια θα είναι η ελεύθερη απόφαση της ψυχής. Ο ίδιος, πάντως, δεν επεμβαίνει καθοριστικά στη διαμόρφωση της αποφάσεως. Άλλο πρόγνωση, λοιπόν, και άλλο προκαθορισμός.

Υπάρχουν, βέβαια, γεγονότα προκαθορισμένα από το Θεό, που αποτελούν εκφράσεις του θελήματός Του και συντελούνται σύμφωνα με το σχέδιο Του. Είναι όσα ανήκουν στην αποκλειστική εξουσία Του ως δημιουργού, προνοητή και κυβερνήτη του σύμπαντος, όπως λ.χ. η γέννηση, ο θάνατος, τα διάφορα φυσικά φαινόμενα κ.λπ. Δυστυχώς, πολλές φορές, ο άνθρωπος, επεμβαίνοντας άνομα και σ’ αυτά, διασαλεύει τη θεοχάρακτη φυσική τάξη, με ολέθριες συνέπειες για τον ίδιο και τον κόσμο. Τέτοιες επεμβάσεις, όμως, δεν αναιρούν απεναντίας επιβεβαιώνουν την ελευθερία του, της οποίας μπορεί να κάνει όχι μόνο χρήση, αλλά -αλίμονο!- και κατάχρηση.

Επανέρχομαι στο παράδειγμα της πτώσεως των πρωτοπλάστων. Ο Θεός προγνώριζε ότι θα αθετούσαν την εντολή Του -όπως θα προγνώριζε και το αντίθετο, αν αυτό συνέβαινε-, εκείνων όμως η απόφαση ήταν ελεύθερη. Ο Κύριος επιθυμούσε να μην πέσουν. Και το απέδειξε. «Μη φάτε!», τους είπε ξεκάθαρα. Δεν τους έκρυψε ούτε τη συνέπεια της παραβάσεως, συνέπεια φοβερή: θάνατος. Δεν υπάκουσαν. Ποιος, λοιπόν, φταίει; Θα με ρωτήσετε: Καλά, γιατί όμως δεν εμπόδισε την πτώση τους, γιατί, έστω, την παραχώρησε; Και σας απαντώ: Επειδή η παντοδυναμία του Θεού σταματάει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του ανθρώπου. Όχι πως αύτη καθεαυτή η θεία παντοδυναμία έχει όρια, όχι βέβαια! Αλλά δεν θέλει να παραβιάσει το ανθρώπινο αυτεξούσιο, γιατί το σέβεται. Τόση, όμως, είναι η φιλανθρωπία του Κυρίου, ώστε, μετά την πτώση, έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα της αναστάσεως. Πώς; Με την ένσαρκη οικονομία του Υιού Του, που ενανθρώπησε, έπαθε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε «δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν», όπως λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Έτσι, όποιος θέλει, μπορεί να λυτρωθεί από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος και να ζήσει αιώνια στη βασιλεία των ουρανών. Όποιος θέλει. Γιατί, και σ’ αύτη την περίπτωση, κανένα δεν αναγκάζει ο Θεός. Ελεύθερα σώζεται ή κολάζεται ο καθένας μας! 

(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Έκδ. ε΄, σ. 155-158).

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ: Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ!

 Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
Η καρδιά και ο Θεός

Ο Θεός βρίσκεται παντού. Και σαν βρει καρδιά που δεν Του εναντιώνεται, καρδιά ταπεινή, μπαίνει μέσα της και τη γεμίζει χαρά. Τόση είναι η χαρά της καρδιάς που έχει μέσα της το Θεό, ώστε κολλάει πάνω Του και δεν θέλει ποτέ να Τον αποχωριστεί. 

Σε καρδιά φουσκωμένη από εγωισμό δεν πλησιάζει ο Κύριος. Κι έτσι αυτή καταθλίβεται, μαραζώνει και σιγολιώνει, βυθισμένη στην άγνοια, τη λύπη και το σκοτάδι.

Όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, μόλις στραφούμε με μετάνοια και πόθο προς τον Κύριο, η θύρα της καρδιάς μας ανοίγει σ’ Εκείνον. Η εσωτερική ακαθαρσία ξεχύνεται έξω, για να παραχωρήσει τη θέση της στην καθαρότητα, την αρετή, τον ίδιο το Σωτήρα, τον μεγάλο Επισκέπτη της ψυχής, τον κομιστή της χαράς, του φωτός, του ελέους.

Θείο δώρο είναι αυτή η ευλογημένη κατάσταση, όχι δικό μας κατόρθωμα. Και αφού είναι δώρο, πρέπει να ευχαριστούμε το δωρητή με ταπείνωση.

Ταπείνωση! Η βάση κάθε αρετής και η προυπόθεση της πνευματικής καρποφορίας! Έχετε ταπείνωση; Έχετε το Θεό. Τα έχετε όλα! Δεν έχετε ταπείνωση; Τα χάνετε όλα!

Να συντηρείτε, λοιπόν, στην καρδιά σας το αίσθημα της ταπεινοφροσύνης. Η φυσική και ομαλή σχέση μας με το Θεό προυποθέτει καρδιά έμπονη, συντετριμμένη και ολοκληρωτικά αφοσιωμένη σ’ Αυτόν, καρδιά που μυστικά αναφωνεί κάθε στιγμή: «Κύριε, εσύ τα γνωρίζεις όλα· σώσε με!». Αν παραδοθούμε στα χέρια Του, η σοφή και άγια βουλή Του θα κάνει μ’ εμάς και σ’ εμάς ό,τι είναι πρόσφορο για τη σωτηρία μας…

Το έργο της αδιάλειπτης προσευχής δεν είναι μόνο για τους ησυχαστές, αλλά για όλους τους χριστιανούς, στους οποίους ο Κύριος, μέσω του αγίου αποστόλου, παραγγέλλει: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Υπάρχουν διάφορες βαθμίδες προσευχής μέχρι την αδιάλειπτη. Όλες είναι έργο του Θεού, που παρακολουθεί τις καρδιές των ανθρώπων εξίσου, ανεξάρτητα από την ιδιότητα τους ως μοναχών ή κοσμικών. Και όταν μια καρδιά, όποια κι αν είναι, στρέφεται σ’ Αυτόν, την πλησιάζει με αγάπη και ενώνεται μαζί της.

Πώς διατηρείται στην καρδιά ο φόβος του Θεού;
Ο φόβος του Θεού είναι γέννημα της πίστεως και προυπόθεση της πνευματικής προκοπής. Όταν εγκατασταθεί στην καρδιά, σαν τον καλό νοικοκύρη τα ταχτοποιεί όλα. Έχουμε φόβο Θεού; Αν ναι, ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο, που μας τον έδωσε, και ας τον φυλάξουμε σαν πολύτιμο θησαυρό. Αν, όμως, δεν τον έχουμε, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον αποκτήσουμε, γνωρίζοντας ότι για την έλλειψή του ευθύνονται η απροσεξία και η αμέλειά μας.

Από το φόβο του Θεού γεννιέται η μετάνοια, η συντριβή, το πένθος για τις αμαρτίες. Μακάρι το αίσθημα αυτό, ο πρόδρομος της σωτηρίας, να μην απομακρύνεται ποτέ από την καρδιά! Για να διατηρηθεί μέσα μας ο φόβος του Θεού, πρέπει να κρατάμε αδιάλειπτη τη μνήμη του θανάτου και της Κρίσεως, ενωμένη με τη συναίσθηση της παρουσίας του Κυρίου: Ο Θεός είναι πάντα κοντά μας και μέσα μας, βλέποντας, ακούοντας και γνωρίζοντας τα πάντα, ακόμα και τους πιο κρυφούς λογισμούς μας.

Όταν αυτή η τριάδα -φόβος Θεού, μνήμη θανάτου, συναίσθηση θείας παρουσίας- εγκατασταθεί μέσα μας, τότε η προσευχή ξεχύνεται από την καρδιά αυθόρμητα· τότε η ελπίδα της σωτηρίας γίνεται στερεή.

Το φόβο του Θεού τίποτα δεν τον διατηρεί τόσο, όσο η μνήμη της φοβερής Κρίσεως. Η μνήμη, όμως, αυτή δεν πρέπει να μας δημιουργεί αθυμία, αλλά να μας εμπνέει αγωνιστικότητα και μετάνοια. Ας προσπαθούμε να μένουμε αμόλυντοι από το ρύπο της αμαρτίας. Κι αν κάποτε-κάποτε αμαρτάνουμε, ας καθαριζόμαστε με την Εξομολόγηση. Έτσι, ελπίζοντας πάντα στο έλεος του Θεού, δεν θα λιποψυχούμε. Ο Κριτής μας, άλλωστε, είναι σπλαχνικός και φιλάνθρωπος. Δεν ψάχνει να βρει κάτι για να μας καταδικάσει. Απεναντίας, ψάχνει κάτι, το παραμικρό, για να μας δικαιώσει.

Θεός και συνείδηση 
Αν εγκάρδια αποφασίσετε να υπακούετε πάντοτε στον Κύριο και μ’ ολόκληρη την πολιτεία σας να ευαρεστείτε Εκείνον μόνο, κι αν ύστερα, σε κάθε αδιέξοδο και κάθε ανάγκη σας, στρέφεστε με πίστη και αφοσίωση πάλι σ’ Εκείνον μόνο, τότε να είστε βέβαιος ότι όλα στη ζωή σας, τόσο την πνευματική όσο και την εγκόσμια, θα εξελίσσονται με επιτυχία. Είναι μεγάλο πράγμα να συνειδητοποιήσει κανείς ότι χωρίς το Θεό τίποτα δεν μπορεί να κάνει και, αφού το συνειδητοποιήσει, να καταφεύγει με εμπιστοσύνη στη βοήθειά Του. 

Εκείνον μόνο, κι αν υστέρα, σε κάθε αδιέξοδο και κάθε ανάγκη σας, στρέφεστε με πίστη και αφοσίωση πάλι σ’ Εκείνον μόνο, τότε να είστε βέβαιος ότι όλα στη ζωή σας, τόσο την πνευματική όσο και την εγκόσμια, θα εξελίσσονται με επιτυχία. Είναι μεγάλο πράγμα να συνειδητοποιήσει κανείς ότι χωρίς το Θεό τίποτα δεν μπορεί να κάνει και, αφού το συνειδητοποιήσει, να καταφεύγει με εμπιστοσύνη στη βοήθειά Του.

Η συνείδηση πρέπει να κατευθύνει σωστά τη ψυχή και να την πληροφορεί αλάθητα για το αγαθό σε κάθε περίσταση. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να το κάνει, αν δεν είναι καθαρή και φωτισμένη. Ας την καθαρίσουμε, λοιπόν, με την άσκηση και την τήρηση των εντολών του Κυρίου, που απαλλάσσουν την καρδιά από τα πάθη, και ας τη φωτίσουμε με το θείο φως, μελετώντας το Ευαγγέλιο. Από κει θα αντλήσουμε τους σοφούς κανόνες, με τους οποίους θα χειραγωγήσουμε τη συνείδησή μας στο άγιο θέλημα του Θεού.

Πηγή: Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής» Εκδ.: Ι.Μ. Παρακλήτου