ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ!

 Η συμβολή της Ορθόδοξης πίστεως στην πρόληψη της βίας

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

 

Η βία αποτελεί ένα θέμα πολυδιάστατο, που προβληματίζει την ευρύτερη κοινωνία και ιδιαίτερα φορείς, που ενδιαφέρονται για τους νέους, τους γονείς και το σχολείο. Οι ασκούντες βίαιες ενέργειες, εντός της σύγχρονης κοινωνίας, αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς, ενώ η αντιμετώπιση του θέματος, λόγω της ιδιαιτερότητάς του, απαιτεί προσεκτικούς και επιτήδειους χειρισμούς. Ιδιαίτερα, η βαθύτερη εξέταση και προσέγγιση των βίαιων επεισοδίων, που διαδραματίζονται στο χώρο των νέων μας, εμφανίζει πολλές δυσκολίες, καθώς αυτοί έχουν διαφορετική κοινωνική προέλευση, με διαφορετική αξιακή κουλτούρα και ποικίλα πρότυπα συμπεριφοράς. Για τον λόγο αυτό, η αντιμετώπιση του προβλήματος της βίας φαίνεται να είναι αρκετά δυσχερής, καθώς όλο και πιο πολύ γίνεται σαφές ότι επιτυχέστερα και αποτελεσματικότερα  αντιμετωπίζε-ται, με το «προλαμβάνειν», παρά με το «θεραπεύειν». Την πρόληψη της βίας, μάλιστα, έχει επιλέξει, διαχρονικά, ως τον πλέον ορθό τρόπο αντιμετώπισης, η ορθόδοξη Εκκλησία. Ως αποδοτική στάση έναντι της βίας  η διδασκαλία του Χριστού, επικεντρωμένη στο «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην» Ματθ. 5,39), φανερώνει τη σοφία της μεθόδου της προλήψεως και αποτροπής του κακού, που προτείνει η Εκκλησία, προς αποφυγή του κύκλου βίας, που επιφέρουν οι επιθετικές αμυντικές πρακτικές, που, ως επί το πλείστον, επιλέγουν οι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι. Η αντιμετώπιση της βίας, με βία, δηλαδή το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» της Παλαιάς Διαθήκης (Λευϊτ. 24, 20-21), ανοίγει την πόρτα στον πόλεμο, στο αίμα, στο μίσος, στην εχθρότητα και στην επέκταση της βίας. Η Εκκλησία, ως θεραπευτικός φορέας του κακού, παιδαγωγεί διαρκώς  τους πιστούς, μικρούς και μεγάλους, στοχεύοντας, μέσα από τη μυστηριακή και λειτουργική της ζωή, να γεμίσει τις ψυχές με τις απαραίτητες και αναντικατάστατες για τις διαπροσωπικές σχέσεις αρετές. Τέτοιες είναι η αγάπη, η ειρήνη, η πραότητα, η δικαιοσύνη, η συγχωρητικότητα η ταπείνωση, η υποχωρητικότητα, που αποτελούν πολύτιμη και μοναδική αγωγή και καλλιέργεια του έσω ανθρώπου,  για να είναι σε θέση διαχειρίζεται ορθά τις κρίσεις και να προλαμβάνει τις δράσεις των παθών και των κακιών, που συνήθως οδηγούν σε εγκληματικές πρακτικές.
Το μυστήριο της Εξομολογήσεως της Εκκλησίας, παίζει σημαντικό εγκληματοπροληπτικό και κατευναστικό ρόλο σε διαπροσωπικές διαφορές, προκειμένου να καταλήγουν οι άνθρωποι σε αλληλοκατανόηση, αλληλοσυγχώρεση και ειρήνη, και, συνεπώς, σε αποτροπή και αποφυγή εχθρικών και πολεμικών αντεγκλήσεων. Η Θεία Κοινωνία όλων των πιστών, εκ του ενός Αγίου Ποτηρίου, σφυρηλατεί την ενότητα, τη συναδέλφωση και την αγάπη και αποτρέπει την εχθρότητα και το μίσος μεταξύ τους. Ο Πνευματικός Πατέρας ασκεί στα πνευματικά του παιδιά μεγάλη επιρροή, καθώς, κατά την εξομολόγηση, μπορεί να διαγνώσει τις νοσηρές και τραυματικές καταστάσεις, που διαταράσσουν, σε επικίνδυνο βαθμό, τις διανθρώπινες σχέσεις και να παρέμβει θεραπευτικά, με διάκριση, σοφία και σύνεση, έτσι ώστε να καταλαγιάσουν οι οργισμένες συνειδήσεις και ψυχές και να επικρατήσει η ειρήνη.
Η εκκλησιαστική πίστη, επίσης, διδάσκοντας τους γονείς και τους δασκάλους να μορφώνουν τα παιδιά τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφ. 6,4), συμβάλλει στην ενδυνάμωση του προληπτικού ρόλου της οικογένειας και του σχολείου. Στόχος της Εκκλησίας είναι να συνειδητοποιούν οι γονείς και οι δάσκαλοι ότι είναι ανάγκη να ενεργούν, εν αγάπη και αληθεία, στο έργο της ανατροφής και της διδασκαλίας, έτσι ώστε να μην συμβουλεύουν και να υποδεικνύουν, μόνον λεκτικά, στα παιδιά, πρότυπα, αρετές και αξίες, που οι ίδιοι δεν ζουν. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός δίδασκε προς τούτο: «Είναι μια μηλιά και κάνει ξινά μήλα. Εμείς τώρα τι πρέπει να κατηγορήσουμε, τη μηλιά ή τα μήλα; Τη μηλιά. Λοιπόν, κάμνετε καλά εσείς οι γονείς, όπου είστε η μηλιά, να γίνονται και τα μήλα γλυκά.. Εσύ, αδελφέ μου, όπου κάνεις τα παιδιά, να κλαις και να λυπάσαι, γιατί, όσες αμαρτίες κάνουν τα παιδιά σου αναφέρονται στην ψυχή σου. Έχεις χρέος να σώσεις τα παιδιά, που έκαμες. Δια τούτο, εσύ, οπού κάνεις τα παιδιά, να τα παιδεύεις… Εκείνοι οπού έχουν παιδιά είναι σκλάβοι και κατά την ψυχή και κατά το σώμα». Απευθυνόμενος προς την μητέρα, επίσης, ο Άγιος Κοσμάς τονίζει: «Πάλιν εσύ γυναίκα έχεις περισσότερο χρέος από τον άνδρα να ανατρέφεις τα παιδιά σου και να τα νουθετείς στα καλά έργα… Και να το παίρνεις (το παιδί) στην Εκκλησία και να το διδάσκεις τα χριστιανικά καμώματα, διότι έχεις να δώσεις απολογισμό γι’ αυτό… Και να διαβάζεις το συναξάρι του αγίου, να ακούει το παιδί σου. Ακούοντας το παιδί σου τέτοια θαύματα, ζηλεύει και λέγει: Αχ, πότε να γίνω και εγώ σαν τον Άγιό μου».
Η χριστιανική πίστη, όταν πληροί την ανθρώπινη ψυχή, συνοδευόμενη από την αρετή της αγάπης, μπορεί να αποτελέσει το κύριο εμπόδιο στην επικράτηση της βίας. Στις μέρες μας, όλο και πιο πολύ, γινόμαστε μάρτυρες βίας,  τρομοκρατίας και εγκληματικότητας τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές κοινωνικό περιβάλλον. Η Εκκλησία του Χριστού, όχι μόνον δεν απορρίπτει τις πράξεις βίας, ως αντίθετες στις εντολές των αγίων αρετών του Θεού, αλλά, μέσω της εκκλησιαστικής ζωής και της προσευχής, μεριμνά νυχθημερόν, έτσι ώστε να υπάρξει η άνωθεν φωτιστική ενέργεια προς αποφυγή εντάσεων και βίαιων ενεργειών, πρώτα, στις ψυχές των ανθρώπων και, έπειτα, στις διανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές.
Επί πλέον, στις διάφορες ακολουθίες της, που έχουν όλες μορφωτικό και παιδαγωγικό χαρακτήρα, αγωνίζεται να οικοδομήσει πνευματικά θεμέλια στις ψυχές των πιστών, έτσι ώστε να είναι εξοπλισμένες με αγάπη, ειρήνη και πραότητα και να μην υπάρχει εντός αυτών, ούτε καν ως λογισμός, η πρόθεση για βία. Στο πλαίσιο αυτό, οι πιστοί, όλοι μαζί, ως ένα αχώριστο, αδελφικό και αγαπητικό «Εμείς», εύχονται και προσεύχονται, καθημερινά, υπέρ της εσωτερικής ειρήνης των ανθρώπων, η οποία να συμβάλλει  στην ειρήνευση του σύμπαντος κόσμου. Ο λειτουργός προσεύχεται και ζητά, εξ’ ονόματος όλων, τη θεία δύναμη από τον Θεό για την επικράτηση της ομόνοιας στους πιστούς, επικαλούμενος συνεχώς το «Ειρήνη πάσι». Προτρέπει, επίσης τους πιστούς, να αγαπάνε ο ένας τον άλλο, για να μπορούν, εν αγάπη, να ομολογούν το όνομα του Θεού: «Αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσω-μεν». Στο πλαίσιο αυτό, ζητά να προσεύχονται, πρώτα, για εκείνους που τους μισούν και, έπειτα, για όσους τους αγαπούν «ευξόμεθα υπέρ των μισούντων και αγαπώντων ημάς». Τους καλεί, ακόμη, να προσέρχονται στο κοινό Ποτήριο, στη Θεία Κοινωνία, με φόβο (σεβασμό) στον Θεό, πίστη και αγάπη: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Τους διδάσκει, επίσης, διά της ακροάσεως του Αγίου Ευαγγελίου ότι ευλογημένοι και μακάριοι είναι οι καθαροί στην καρδιά, οι πραείς, οι ειρηνοποιοί, οι ελεήμονες, οι διωγμένοι για την πίστη και την αρετή τους, οι υβριζόμενοι και διωκόμενοι για την πίστη τους (Ματθ. 5, 3-12). Με άλλα λόγια, μέσα σε έναν κόσμο, που αγαπά πιο πολύ το σκότος, από το φως (Ιω. 3, 19), που, συνήθως, μισείται και σταυρώνεται τόσο ο Χριστός, όσο και ο  συνάνθρωπος, εκείνοι που πιστεύουν στον Χριστό εμπνέονται και οδηγούνται άνωθεν, για να ζουν διαρκώς σε ένα κλίμα λυτρωτικής αγάπης και ειρήνης, προσδοκώντας την Αιώνια Ζωή.Έτσι, καλλιεργείται μέσα τους μια εσωτερική γαλήνη, που καταπραΰνει και νικά τα πάθη, τα οποία οδηγούν τους λογισμούς, στις κακές σκέψεις ή αποφάσεις και καταλήγουν σε πράξεις βίας και επιθετικότητας.
Οι ευσεβείς και συνεπείς στην πίστη τους Χριστιανοί, τηρώντας τον αγαπητικό τρόπο ζωής, που εκφράζει το θέλημα του αληθινού Θεού, επιλέγουν τον ειρηνικό και πράο τρόπο ζωής στις σχέσεις τους με τους συνανθρώπους. Και αυτό, διότι ως φιλοσοφία ζωής έχουν την αρχή ότι οι «άλλοι» δεν είναι η κόλασή τους, όπως πίστευε ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, αλλά η πνευματική τους ευκαιρία, ο παράδεισός τους, όπως τους διδάσκει η ορθόδοξη παράδοσή τους, γεγονός που τους κάνει να στέκονται εν αγάπη και εν ειρήνη απέναντί τους.   
 
Ορθόδοξη Αλήθεια, 16.11.2022

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟΝ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥΜΕΝ ΕΙΣ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ!

 “Χωρίς το σχολείον περιπατούμεν εις το σκότος”

 (Κοσμάς Αιτωλός)

 
Ηρακλής Ρεράκης, καθηγητής ΑΠΘ,
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων
 

Αφορμή για το παρόν άρθρο ήταν, αφενός, η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και, αφετέρου, η αύξηση του φαινομένου που σχετίζεται με κάποιες ομάδες μαθητών, οι οποίοι, σύμφωνα με την επικαιρότητα, φαίνεται να αυξάνονται όλο και πιο πολύ σε ολόκληρη τη χώρα, ασκώντας πράξεις βίας, επιθετικότητας και   εγκληματικότητας.
Ο Άγιος των σχολείων, Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779) θεωρούσε απαραίτητο το σχολείο για την κοινωνική ευρυθμία, διότι, όπως με σοφία έλεγε, χωρίς αυτό περπατούμε, ως κοινωνία, στο σκότος: «Δεν βλέπετε ότι αγρίωσε το Γένος μας από την αμάθεια και εγίναμεν ωσάν θηρία; Διά τούτο σας συμβουλεύω να κάμετε σχολείον, δια να εννοήτε το άγιον Ευαγγέλιον και τα λοιπά βιβλία… Καλύτερον, αδελφέ μου, να έχεις ελληνικόν σχολείον εις την χώραν σου, παρά να έχεις βρύσες και ποτάμια. Και ωσάν μάθεις το παιδί σου γράμματα, τότε λέγεται άνθρωπος». 
Τρεις αιώνες, αργότερα, με την αρχή της νέας σχολικής χρονιάς, διερωτάται κανείς, αν το σημερινό ελληνικό σχολείο έχει τον στόχο και την προοπτική να μειώνει το υπάρχον κοινωνικό σκότος και να ανοίγει τον νου και τις καρδιές των μαθητών/τριών στην άσκηση ενάρετης ζωής.
Στο ερώτημα αυτό μπορούμε να απαντάμε θετικά και αισιόδοξα, γνωρίζοντας ότι οι νομικές βάσεις και οι παιδαγωγικές αρχές των σχολείων μας, όταν εφαρμόζονται με συνέπεια, συμβάλουν, σε μεγάλο βαθμό, στην ομαλή και γόνιμη ένταξη των μαθητών στον κοινωνικό ιστό.
Κατ΄ αρχάς, σύμφωνα με τον ισχύοντα Νόμο 1566 του 1985, άρθρο 1, ένα απόσπασμα του οποίου παραθέτουμε παρακάτω, «σκοπός της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι να συμβάλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών, ώστε, ανεξάρτητα από φύλο και καταγωγή, να έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να ζήσουν δημιουργικά.
 
Ειδικότερα, υποβοηθεί τους μαθητές:
α) Να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τη δημοκρατία, να εμπνέονται από αγάπη προς τον άνθρωπο, τη ζωή και τη φύση και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης.
β) Να καλλιεργούν και να αναπτύσσουν αρμονικά το πνεύμα και το σώμα τους, τις κλίσεις, τα ενδιαφέροντα και τις δεξιότητές τους. Να αποκτούν, μέσα από τη σχολική τους αγωγή, κοινωνική ταυτότητα και συνείδηση.
γ) Να αναπτύσσουν δημιουργική και κριτική σκέψη και αντίληψη συλλογικής προσπάθειας και συνεργασίας, ώστε να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και με την υπεύθυνη συμμετοχή τους να συντελούν αποφασιστικά στην πρόοδο του κοινωνικού συνόλου και στην ανάπτυξη της πατρίδας μας.
δ) Να σέβονται τις ανθρώπινες αξίες και να διαφυλάσσουν και προάγουν τον πολιτισμό.
ε) Να αναπτύσσουν πνεύμα φιλίας και συνεργασίας με όλους τους λαούς της γης, προσβλέποντας σε έναν κόσμο καλύτερο, δίκαιο και ειρηνικό».
Όπως παρατηρούμε, σύμφωνα με το πνεύμα του παραπάνω εκπαιδευτικού νόμου, στόχος του σχολείου δεν είναι απλώς η μετάδοση στους μαθητές  κοινωνικοηθικών προτύπων αλλά και η μετατροπή τους σε ενάρετη συμπεριφορά.
 
Μάλιστα, ανάμεσα σε όσα ορίζει ο παραπάνω Νόμος, το σχολείο προσφέρει στους μαθητές, εκτός των άλλων, χριστιανικά πρότυπα, τα οποία μέσω του ορθόδοξου χριστιανικού μαθήματος των Θρησκευτικών, της Προσευχής, του Εκκλησιασμού –και όχι μόνον- εμπνέουν στους/στις μαθητές/τριες την πίστη την αλήθεια και την αγάπη του Ευαγγελίου, που συμβάλλει, τα μέγιστα, σε μια γνήσια και εν Χριστώ κοινωνική μόρφωση και αγωγή.
Η σχολική γνώση, άλ­­λωστε, κατά την ελληνορθόδοξη παράδοση, είναι τρό­πος και μέσο παιδείας και αγωγής και όχι μια απλή νοητική και μαθη­σιακή διεργασία, που αποβλέπει στην εξασφάλιση κάποιου επαγγέλματος.
Αν η παιδεία δεν προάγει τον στόχο της αληθινής γνώ­σεως, που είναι η αναζήτηση και η καλλιέργεια της αλήθειας και του νοήματος της ζωής και αρκείται σε στόχους που εγκλωβίζουν τα οράματα των νέων, στο πλαίσιο μόνον μιας επαγγελματικής και οικονομικής αποκατάστασης, τότε είναι βέβαιο ότι απομακρύνει τους/τις μαθητές/τριες από την αληθινή μόρφωση και, επο­μέ­νως, από τη δυνατότητα να καλλιεργούνται, ως ολοκληρωμένες προ­­σω­πικότητες με ηθικοκοινωνικές δομές.
Όταν, όμως, η παιδεία λειτουργεί ως έλξη και έμπνευση των νέων ανθρώπων στην πίστη στον Θεό, που γεννά την εμπιστοσύνη, στη γνώση της αλήθειας που γεννά τη σοφία και στη βίωση της αγάπης στον συνάνθρωπο, που καλλιεργεί την αρετή, τότε δημιουργεί προ­ϋποθέσεις και δομές ελευθερίας.
Πράγματι, χωρίς πίστη, αλήθεια και αγάπη, δεν μπο­ρεί να υπάρξει αληθινή ελευθερία και χωρίς αληθινή ελευ­θερία, οι άνθρωποι είναι βυθισμένοι στη σύγχυση και στην πλάνη και υποδουλωμένοι σε πάθη, αδυναμίες και συμπεριφορές, που τους απομακρύνουν από κάθε γνήσια ανθρώπινη ζωή με κοινωνική προοπτική.
Η σχολική γνώση, μάλιστα, όταν συνδέεται με τη γνώση του Θεού, όπως μαρτυρείται και από τον Ευαγγελικό Λόγο,  καλλιεργεί στις συνειδήσεις των μαθητών/τριών την αποδοχή της ανάγκης, να εμπεδώνουν ό, τι μαθαίνουν, ως αλήθειες της ζωής, σε συνάφεια με τη βιωματική και έμπρακτη εφαρμογή τους: «εν τούτω γινώσκομεν ότι εγνώ­κα­μεν αυτόν, εὰν τας εντολὰς αυτού τηρώμεν. Ο λέγων, έγνω­κα αυτόν, και τας εντολὰς αυτού μη τηρών, ψεύστης εστί, και εν τούτω η αλήθεια ουκ έστιν» (Α’ Ιω. 2, 3-4).
Η οποιαδήποτε απόκλιση από τον ως άνω σκοπό της σχολικής μορφώσεως και γνώσεως, δημιουργεί εμπόδια στη γνώση, προκειμένου να αποβαίνει αλη­θι­νή, γόνιμη και ωφέλιμη πνευματικά, στους/στις διδασκόμενους/ες και σε ολόκληρη την κοινωνία.
Από τα παραπάνω, είναι φανερό ότι η διαδικασία της δι­­δα­σκαλίας των σχολικών γνώσεων δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στο γέμισμα των μαθητικών εγκεφάλων με γνώσεις και πληροφορίες, αλλά να στο­χεύει, ταυτόχρονα, στην μετατροπή τους σε αρχές, τρόπους και στάσεις ζωής, σε οικοδομή και καλλιέργεια του όλου ανθρώπου, όλων των δυνάμεων και των λειτουργιών της υπάρξεώς του.
Με την ευκαιρία της νέας σχολικής χρονιάς οι παιδαγωγοί όλων των σχολείων αλλά και οι οικογένειες των μαθητών/τριών, είναι ανάγκη να έχουν υπόψη τη φιλοσοφία της κοινωνικής ζωής που οραματίζεται και εμπνέει ο ισχύων εκπαιδευτικός Νόμος, έτσι ώστε, κατά την άσκηση του έργου τους, να αναζητείται μια αναλογία και αντιστοιχία, ανάμεσα στη σχολική διδασκαλία και στον εμπειρικό κοινωνικό ορίζοντα των μαθητών.
Αν οι μαθητές/τριες μαθαίνουν  γνώσεις, οι οποίες, όμως, προσφέρονται μακράν των αντίστοιχων βιωμάτων και εμπειριών, τότε η όλη διδασκαλία κινδυνεύει να αποβεί άκαρπη κοινωνικά. Στόχος του σχολείου, μάλιστα, σύμφωνα και με τις παιδαγωγικές θεωρίες, που ισχύουν διαχρονικά, είναι να αποτελεί, μαζί με την οικογένεια, το θερμοκήπιο που προετοιμάζει τους νέους ανθρώπους, προκειμένου να αποκτούν τις ικανότητες και δεξιότητες που απαιτούνται για τη γόνιμη και δημιουργική ένταξή τους στις πνευματικές, ηθικοκοινωνικές και πολιτισμικές δομές της εκάστοτε κοινότητας.
Σε αυτόν τον στόχο του σχολείου συμβάλλουν όλες οι γνώσεις, ιδιαίτερα, όμως, οι θεολογικές και ανθρωπιστικές, καθώς με αυτές οι μαθητές/τριες εμπλουτίζονται με τα κριτήρια, τις πνευματικές εμπειρίες και το ήθος, που συμβάλλουν στη διαμόρφωση γνώσης και αρετής, δηλαδή, γόνιμης και δημιουργικής κοινωνικής συνείδησης.
 Εξοπλίζοντας τα σχολεία την μαθητιώσα νεολαία με τις παραπάνω αρχές, αντιλήψεις και συμπεριφορές, καλλιεργούν και εμπεδώνουν στις νεανικές ψυχές τις στάσεις, που μπορούν να ανακαινίζουν και να ανανεώνουν τον τρόπο σκέψης και ζωής των κοινωνιών στις οποίες εντάσσονται σταδιακά.
Ταυτόχρονα, όμως, οι νέοι/νέες μας συνειδητοποιούν στα σχολεία ότι ο άνθρωπος, από την αρχή της δημιουργίας του, είναι κοινωνικό ον και ότι, ως κατ’ εικόνα του Θεού ύπαρξη, είναι ανάγκη να εμφορείται με πνευματικά, ηθικά και κοινωνικά χαρίσμα­τα, όπως είναι αυτό της ενωτικής και αγαπητικής δύναμης, που εξυψώνει τη ζωή, σ’ ένα πλαίσιο κοινω­νικής αλληλεπίδρασης, αμοιβαιότητας και αρμονικής συμ­βίω­σης και αποτρέπει από τη βία, την επιθετικότητα και την εγκληματικότητα.
 
Ορθόδοξη Αλήθεια, 05.10.2022

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΔΕΙΞΑΜΕ ΠΟΤΕ (ΣΤΑ ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ) ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΟΥΝ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ;

Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος: Μάθαμε στα νέα παιδιά να χουν πρότυπα ηθοποιούς, ποδοσφαιριστές, να κοιτάνε μόνο το χρήμα. Τους δείξαμε ποτέ ότι πρέπει να χουν πρότυπο την Παναγία και τους Αγίους; Φτάσαμε στο σημείο που αν ζουν με καθαρότητα σώματος θεωρούμε κατευθείαν ότι δεν είναι φυσιολογικό!
Αξίζουμε λοιπόν όσα παθαίνουμε η όχι; Αν ξέρατε πως ζουν σήμερα 14χρονα κορίτσια θα τρέχατε να πηδήξετε από το μπαλκόνι. Αλλά είναι τα μόνα που δεν φταίνε. Τα μάθαμε την αρετή και την καθαρότητα;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΑΠΕΙΝΩΝΕΤΑΙ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΣ!

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος: Να διδάσκουμε τα παιδιά μας ότι αυτός που ταπεινώνεται, αυτός είναι ο κερδισμένος.

ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ : "ΔΙΔΑΧΑΙ ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΝ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΙΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ"!

Διά να αποφύγει κάθε άνθρωπος την ροήν της κατακρίσεως και προπαντός όταν βρίσκεται εις την χριστιανικής διαπαιδαγώγησιν των παίδων, πρέπει πρώτα να εξετάση την σκέψιν του. Να κατατάξη αυτήν εις την προσταγήν του Κυρίου. Διά να είναι άξιος θαυμασμού, πρέπει διά της ταπεινώσεως να οδηγή τις παιδικές ψυχές προς ωφέλιμον παιδαγώγησιν, διά την μόρφωσιν του εσωτερικού τους κόσμου.

Η διαπαιδαγώγησις είναι το θείον εμβατήριον που πρέπει να σημαίνη ταπεινά και να δίνη την σωστήν πορείαν διά την σταδιοδρομίαν των νέων, ώστε να ωριμάση η σκέψις των μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης. Με αυτά τα εφόδια, τα ριζικά, αποφεύγει ο παιδαγωγός την ανθρωπίνην κατάκρισιν, η οποία βλάπτει και γίνεται αιτία μιας κακής συμπεριφοράς.

Διά να αποφεύγη κανείς την κατάκρισιν, πρέπει να εξετάζη την σκέψιν του, να την ελέγχη, ώστε να είναι πάντα ικανός προς τον ορθόν δρόμον. Να είναι ένα μόριο φωτεινό του Κυρίου, που εκείνος εδημιούργησε, διά την ψυχικήν ωφέλειαν των τέκνων του.

Ποτέ μη θελήσετε, χωρίς να εξετάσετε την σκέψιν σας, εάν είναι καλή και πλήρης αρμονίας προς δόξαν Θεού, να επιβληθήτε και να γίνετε εις τον άλλον παιδαγωγός.

Άγιος Ραφαήλ 
Βιβλίο «Διδαχαί», Αικατερίνης Λύτρα. 
σελ. 104-105

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΟ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ, ΠΑΡΑ ΒΡΥΣΕΣ ΚΑΙ ΠΟΤΑΜΙΑ!

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Είναι προτιμώτερο να έχει κανείς σχολείο στον τόπο του, παρά βρύσες και ποτάμια.

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: ΠΡΟΣ ΔΙΑΦΥΛΑΞΙΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Προς διαφύλαξιν της Πίστεως και ελευθερίαν της Πατρίδος, φροντίσατε να συστήσετε σχολείον ελληνικόν.  

ΤΙ ΔΗΛΩΝΕΙ Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗ "ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ" ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Τί δηλώνει ἡ καθυστερημένη (ἤ μήπως ἐσπευσμένη...ἐν ὄψει τοῦ Συλλαλητηρίου;) "συμμόρφωση" ἐκ μέρους τῶν ὑπευθύνων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας πρός τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ γιά τά Θρησκευτικά

τοῦ κ. Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Μετά ἀπό μία μεγάλη καί ἀδικαιολόγητη καθυστέρηση, τό Ὑπουργεῖο Παιδείας "εὐδόκησε" νά ὑλοποιήσει τήν ὑποχρέωσή του νά συμμορφωθεῖ πρός τίς τελευταῖες ξεκάθαρες Ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ὅσον ἀφορᾶ στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

Τό ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς Χώρας οὐσιαστικά χαρακτήρισε ἀντισυνταγματικά τά νέα Θρησκευτικά, τά ὁποῖα εἰσήγαγε στήν ἐκπαίδευση τῶν ἑλληνοπαίδων ὁ πρώην ὑπουργός κ. Ν. Φίλης, συνέχισε μέ αὐτά ὁ διάδοχός του κ. Γαβρόγλου καί, δυστυχῶς, δέν διόρθωσε, παρά τίς προεκλογικές δεσμεύσεις της, ἡ νῦν Ὑπουργός Παιδείας κ. Ν. Κεραμέως.

Χάρη στόν ἀγώνα καί τίς ἐπίμονες διαμαρτυρίες Θεολόγων, Γονέων καί μαθητῶν τά ἐπικίνδυνα συγκρητιστικά καί πανθρησκειακά θρησκευτικά, τά ὁποῖα εἰσήγαγε καί ἐπέβαλλε ἡ προηγουμένη Κυβέρνηση, καταδικάστηκαν ὄχι μόνο στίς συνειδήσεις ὅλων τῶν ὑγιῶς φρονούντων Ἐλλήνων ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀλλά καί σέ νομικό καί δικαστικό ἐπίπεδο.

Μόλις προχθές (27/2/2020), μετά ἀπό πολλές διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις καί ἐπικρίσεις, κυρίως ἐκ μέρους τῶν Θεολόγων καί δή τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων, ἡ ὁποία ὑπεύθυνα καί ἀξιόπιστα τούς ἐκφράζει καί ἐκπροσωπεῖ, τό περιβόητο Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς καί εἰδικότερα ἡ ἐπιστημονική Ἐπιτροπή γιά τά Θρησκευτικά στό Ὑπουργεῖο Παιδείας δημοσιοποίησαν τή σχετική εἰσήγηση καί "ἀναθεωρητική" (;) ἀπόφασή τους.

Αὐτή προφανῶς θά ἀποτελέσει καί τήν τελική σχετική ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί τῆς ἐπικεφαλῆς του κ. Νίκης Κεραμέως. Γι' αὐτό, κάποιοι, γνωστοί καί μή ἐξαιρετέοι, ἔσπευσαν, ἅμα τῆ ἀναγγελία της, νά ἐπαινέσουν τήν Ὑπουργό γιά τό ὅτι "τήρησε" τό λόγο της καί προχωρεῖ στήν ὑλοποίηση τῆς δεσμεύσεως καί ὑποχρεώσεώς της.

Ὅμως, μετά τά ὅσα ἔχουν συμβεῖ καί συμβαίνουν τελευταῖα, δέ νομίζουμε ὅτι πρέπει νά εἴμαστε εὐκολόπιστοι. Μέ εὐθύνη τῶν ἁρμοδίων καί ἐξαιτίας τῶν πολλῶν μεθοδεύσεών τους, μᾶλλον ὀφείλουμε νά εἴμαστε τουλάχιστον ἐπιφυλακτικοί. Κάτι πού ἡ προσεκτική ἀνάγνωση τῆς προαναφερθείσης Εἰσηγήσεως, μιᾶς ὄχι καί τόσο "ἀξιόπιστης" Ἐπιτροπῆς, ἔρχεται νά τό ἐνισχύσει καί δικαιώσει.

Διευκρινίζουμε, κατ' ἀρχάς, ὅτι οἱ ἐπιφυλάξεις μας, ἔναντι τῆς συγκεκριμένης Ἐπιτροπῆς, δέν προέρχονται ἀπό καχυποψία, ἀλλά ἀπορρέει ἀπό πραγματικά γεγονότα καί στοιχεῖα. Καί, κυρίως, ἀπό τό γεγονός ὅτι τόσο ὁ προεδρεύων (κ.  Κων/νος Κορναράκης, Ἀναπληρωτής Καθηγητής Θεολ. Σχολῆς τοῦ ΕΚΠΑ), ὅσο καί μέλη της (ὅπως ὁ κ. Μάριος Κουκουνάρας-Λιάγκης, ἐπίκουρος Καθηγητής τῆς Θεολ. Σχολῆς τοῦ ΕΚΠΑ) εἶναι δεδηλωμένοι ὑποστηρικτές καί δημιουργοί τῶν καινοτόμων ἀλλοιώσεων τοῦ χαρακτῆρος τῶν Θρησκευτικῶν, τίς ὁποῖες ἀπέρριψε τό ΣτΕ καί κατεδίκασε ὁ ὀρθόδοξος Θεολογικός κόσμος.

Διαβάζοντας, λοιπόν, πίσω ἀπό τίς γραμμές, ἀλλά καί τά ἴδια τά ἀναφερόμενα κατά γράμμα, στή σχετική Εἰσήγηση, ἐκφράζουμε τή μεγάλη ἐπιφύλαξη μας γιά τό σκοπό καί κυρίως τίς ἰδέες καί προθέσεις τῆς Ἐπιτροπῆς, ὅσον ἀφορᾶ στό μέλλον τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν! Μή λησμονοῦμε δέ, ὅτι μετά ἀπό μία μεταβατική περίοδο, θά ἀκολουθήσει ἡ συγγραφή τῶν νέων βιβλίων, ὅπου θά φανοῦν οἱ πραγματικές διαθέσεις καί στοχεύσεις τῶν ἁρμοδίων καί ὅσων τυχόν κρύβονται πίσω ἀπό αὐτούς.

Ἐνδεικτικῶς καί ἀναμένοντας τήν τοποθέτηση, μετά ἀπό μελέτη τῶν δεδομένων, ἐκ μέρους τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων, ἡ ὁποία εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἀντιμετωπίσει μέ τή δέουσα προσοχή καί ὑπευθυνότητα τό ζήτημα, παραθέτουμε καί ἐπισημαίνουμε χαρακτηριστικά σημεῖα, ὅσων, ἐν προκειμένῳ, ἐκφράζουν καί εἰσηγοῦνται οἱ κυρίες καί κύριοι τῆς ἀμφιλεγόμενης Ἐπιτροπῆς τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας.

Συγκεκριμένα:

Διευκρινίζουν ὅτι τά ὑπ' αὐτῶν εἰσηγούμενα καί προτεινόμενα ἀφοροῦν σέ μία μεταβατική περίοδο, δηλαδή "μέχρι τή συγγραφή τῶν νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν καί τοῦ ἀντίστοιχου ὑλικοῦ γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν." Ὁπότε καί ἡ ὅποια συμμόρφωση πρός τό πνεῦμα καί τό γράμμα τῶν Ἀποφάσεων τοῦ ΣτΕ προβάλλεται δέν πρέπει νά θεωρεῖται σταθερή καί ἀμετάκλητη. Ἀπό μεθοδεύσεις καί ἀμετροέπειες εἴμαστε συνηθισμένοι, γι' αὐτό μέχρι τή συγγραφή τῶν νέων βιβλίων δέν ἐπιτρέπεται κανένας ἐφησυχασμός καί ἀσφαλῶς καμμία ἐμπιστοσύνη, ἐάν δέν ἐξασφαλισθεῖ ἡ ἀπαιτούμενη ἐπιστημονική καί κατάλληλη ἀπό κάθε πλευρά συγγραφή τους.

Γίνεται, ἐπίσης, ἀναφορά στήν ἐξέταση καί ἀπόρριψη ἐκ μέρους τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς ὑποστηριχθείσης καί ἐκ μέρους τῆς Π.Ε.Θ. προτάσεως, ὅσον ἀφορᾶ στή συμμόρφωση πρός τίς σχετικές Ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ, τῆς ἐπιστροφῆς κατά τή μεταβατική αὐτή περίοδο στά παλαιά βιβλία καί προγράμματα. Οἱ δοθεῖσες αἰτιολογίες περί τῆς ἀπορρίψεως αὐτῆς δέν εἶναι οὔτε πειστικές, οὔτε ἐπαρκεῖς.

Ἐπέλεξαν, λοιπόν, ὅπως δηλώνουν "νά ἐπέμβουν ἀναθεωρητικά" στά νέα προγράμματα πού ἐπέκρινε καί ἀπέρριψε τό ΣτΕ, παραδεχόμενοι μέ ἄνεση ὅτι αὐτά "πάσχουν μέν ὡς πρός τό ζήτημα τῆς μή σαφοῦς καλλιεργείας θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν καί τῆς μή διακριτῆς διδασκαλίας τῶν ἄλλων θρησκειῶν", ὅπως ἔκρινε τό ΣτΕ (σημ. ἡμ.: ὄχι δηλαδή ὅτι αὐτοί, οἱ τῆς Ἐπιτροπῆς, ἐνστερνίζονται κάτι τέτοιο!), ἐνῶ, μέ παρρησία, ἤ μᾶλλον μέ προκλητικό θράσος, οἱ ἴδιοι ὑποστηρίζουν ὅτι ὡστόσο "εἶναι συμβατά μέ σύγχρονες παιδαγωγικές καί διδακτικές προτάσεις, οἱ ὁποῖες σύμφωνα μέ πρόσφατη στατιστική ἔρευνα, ἔχουν γίνει ἀσμένως ἀποδεκτές ἀπό τή μεγάλη μερίδα τῶν θεολόγων ἐκπαιδευτικῶν."! Ἐδῶ, πέραν τοῦ θράσους, διακρίνονται καί ἡ ἐμμονή (δηλαδή ἡ ἀμετανοησία) των, οἱ πραγματικές θέσεις των, ἀλλά, δυστυχῶς, καί ἡ ψευδολογία των!

Διότι, σκοπίμως καί τεχνηέντως διακρίνουν τό περιεχόμενο καί τή στοχοθεσία τοῦ μαθήματος, τά ὁποῖα ἐκφράζουν τήν οὐσία του καί τά ὁποῖα ἐπικρίθηκαν ἀπό τό ΣτΕ, ἀπό τίς "διδακτικές καί παιδαγωγικές προτάσεις" του, τίς ὁποῖες ἐπιμένουν νά ὑπερασπίζονται ὡς ὀρθές! Ὅταν, ὅμως, "πάσχουν" τά πρῶτα, πῶς εἶναι δυνατόν νά "ὑγιαίνουν" καί ἐπιδοκιμάζονται τά δεύτερα;

Ἐπιπλέον, δέν ἀσχολοῦνται μέ τήν εὐθύνη, τήν ὁποία ἀσφαλῶς κάποιοι ἔχουν, γιά τό ζήτημα τῆς "μή σαφοῦς καλλιέργειας θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν καί τῆς μή διακριτῆς διδασκαλίας τῶν ἄλλων θρησκειῶν", τά ὁποῖα κατελόγισε στά Προγράμματα Φίλη-Γαβρόγλου τό ΣτΕ. Καί ἐπειδή εἶναι κοινό μυστικό ὅτι οἱ νῦν εἰσηγούμενοι ὑπῆρξαν καί ὑποστηρικτές, ἐμπράκτως καί θεωρητικῶς, τῶν ἀνωτέρω, ὡς ἐμπνευστές καί συνδημιουργοί των (οἱ περισσότεροι), ἡ ἐν λόγῳ στάση των φανερώνει καί εὐθυνοφοβία, καί ὑποκρισία.

Ἐκεῖ, ὅμως, πού γίνονται (καί) ψευδολογοῦντες εἶναι μέ τήν ἀναφορά τους στή δῆθεν ἐνθουσιώδη ἀποδοχή τῶν ἀπορριφθέντων προγραμμάτων "ἀπό τή μεγάλη μερίδα τῶν θεολόγων ἐκπαιδευτικῶν" ! Προφανῶς "κρίνουν ἐξ ἰδίων" καί τῶν ὀλίγων ὁμοφρόνων τους "τά ἀλλότρια", ἐκφράζοντας ἔτσι, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, τή διαφωνία τους μέ τήν κρίση τοῦ ΣτΕ, τήν ὁποία κατ' ἐπέκταση ἐμφανίζουν ὡς ἀντίθετη μέ τίς θέσεις τῶν θεολόγων ἐκπαιδευτικῶν!

Ἰδιαίτερη ἐντύπωση προκαλεῖ ὅτι τά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς, αὐτοσυστήνονται ὡς ἐργαζόμενοι "ἀμισθί", μέ "αὐταπάρνηση", "ζῆλο" καί "ἐπιστημονική εὐθύνη"! Ἄς ἄφηναν αὐτά νά τά ἀναφέρουν κάποιοι ἄλλοι γι' αὐτούς, διότι τό λιγότερο εἶναι ἄκομψο αὐτό τό αὐτολιβάνισμά των. Ἐξαιρέτως, ἡ ἀναφορά τους σέ ἄμισθες ὑπηρεσίες, διότι ἔτσι προκαλοῦν...περίεργους συνειρμούς. Ποιός στίς ἡμέρες μας μέ αὐταπάρνηση καί ζῆλο ἀναλαμβάνει ἀμισθί νά ὑπηρετήσει καί μάλιστα κάτι πού δέν πιστεύει; Ὑπάρχει βλέπετε (μιᾶς καί μιλήσαμε γιά συνειρμούς) καί ἡ περίπτωση τῶν μίσθαρνων ὀργάνων, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά ἰσχύει καί στήν ὁποία συνήθως ἀποκρύπτεται αὐτό πού πραγματικά ἐξυπηρετεῖται!

Ὡστόσο, στήν ἐν λόγῳ Εἰσήγηση διακρίνεται καί μία μεθοδική προσπάθεια ("πρεμούρα" θά λέγαμε) νά πεισθοῦν οἱ (ἐκ τῆς δημοσιεύσεώς της) ἀναγνῶστες της ὅτι ἔγιναν πολλές ἀλλαγές! Εἶναι ἐνδεικτική ἡ ἀναφορά, ἥκιστα σοβαρή γιά μία ὑποτίθεται ἐπιστημονική ἐργασία καί εἰσήγηση, σέ ποσοστά (ποσοτική ἀποτίμηση!) ἀλλαγῶν (ἀναφέρονται σέ ἀλλαγές "ἀπό 50% ἕως καί 100% τοῦ ἀρχικοῦ κειμένου")! Σά νά θέλουν νά διασκεδάσουν τυχόν ὑποψίες περί μή ἱκανοποιητικῆς καί πραγματικῆς συμμορφώσεώς τους καί ἀναθεωρήσεως τῶν ἀπορριφθέντων μέ τίς Ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ προγραμμάτων σπουδῶν στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἰσως, ἐν προκειμένω, νά ἰσχύει τό γνωστόν ὅτι ὁ "ἀπολογούμενος" αὐτο-κατηγορεῖται καί ἑπομένως ἀκουσίως αὐτο-ἀποκαλύπτεται!

 Εἶναι ἰδιαιτέρως χαρακτηριστικά γιά τό "ποῦ τό πάει" ἡ Ἐπιτροπή καί "τί μυαλά κουβαλοῦν" ὁ Πρόεδρος καί τά μέλη της, τό κάτωθι ἀπόσπασμα ἐκ τῆς Εἰσηγήσεώς της:

" (...) 8. Η Επιτροπή επιθυμεί να υπογραμμίσει ότι σέβεται το έργο των εμπειρογνωμόνων και των συντακτών του υλικού για τον μαθητή που εργάστηκαν με ζήλο και αυταπάρνηση για τα ΠΣ του 2016 και του 2017. Αναγνωρίζεται το έργο τους εξ επόψεως θεολογικής, διδακτικής και παιδαγωγικής προσέγγισης. Η οργάνωση και ανάπτυξη των περιεχομένων κρίθηκε αντίθετη με την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ορθόδοξων μαθητών και αποκλειστικά και μόνο γι’ αυτό το λόγο η επιτροπή οδηγήθηκε στην ουσιαστική αναθεώρηση των περιεχομένων. Οι αποφάσεις 660/2018, 926/2018, 1749/2019 και 1750/2019 του ΣτΕ, σε συνδυασμό με την απόφαση του ΕΔΔΑ (συνεκδικασθείσες προσφυγές αριθ. 4762/18 και 6140/18)  και  της  28/2019  της  ΑΠΔΠΧ  κατέδειξαν  τις  προκλήσεις  της  συγγραφής  και διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και υπό την έννοια αυτή δικαιώνεται η αγωνία των εμπειρογνωμόνων και των συντακτών του υλικού για τον μαθητή για τον σχεδιασμό ενός υποχρεωτικού μαθήματος που θα μπορεί να διδάσκεται σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ήταν μια πειραματική προσπάθεια που δεν απέδωσε, όχι για λόγους επιστημονικούς/παιδαγωγικούς/θεολογικούς, αλλά για λόγους νομικούς και συμμόρφωσης προς το Σύνταγμα (όπως έκρινε το Σ.τ.Ε.). Συνέβαλε, όμως, καθοριστικά στη συνειδητοποίηση και βαθύτερη κατανόηση των δυσκολιών του εγχειρήματος ανοίγοντας νέους δρόμους αναζήτησης και συζήτησης όχι μόνο εντός της κοινότητας των επιστημόνων (θεολόγων, παιδαγωγών, νομικών και άλλων) αλλά ευρύτερα στην κοινωνία. Στο πλαίσιο αυτό καταδεικνύεται, επίσης, η ανάγκη μιας πολυφωνικής προσέγγισης του ζητήματος, τόσο όσον αφορά τις οπτικές γωνίες προσέγγισης του μαθήματος, όσο και της ανάγκης, ακόμη και στο οριοθετημένο   πλαίσιο που προσδιορίζεται από τις αποφάσεις του Σ.τ.Ε., να καταστεί ελκυστικό προς όφελος του ανοίγματός του προς όλους τους μαθητές του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Το Μάθημα των Θρησκευτικών, μετά τις υποχρεωτικές αλλαγές ώστε να είναι απολύτως σύμφωνο με τις αποφάσεις του Σ.τ.Ε., επιδιώκει να παραμείνει ένα μάθημα γνώσης και όχι κατήχησης, ένα μάθημα για τον ορθόδοξο πολιτισμό που αφορά όλους όσοι κατοικούν στην Ελλάδα, ένα μάθημα σεβασμού προς τη διαφορετικότητα και τον άλλον, ένα μάθημα που παρέχει επαρκείς γνώσεις και για τις άλλες μεγάλες θρησκείες του τόπου και της εποχής μας. Πάνω απ’ όλα, όμως, παραμένει ένα μάθημα που υπηρετεί τον κεντρικό στόχο του εκπαιδευτικού μας συστήματος δηλαδή να διαμορφώνει πολίτες με δημοκρατική συνείδηση και αξίες που γνωρίζουν ότι ζουν σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Γι’ αυτό και είναι ένα μάθημα ανοιχτό, εντός του υποχρεωτικού πλαισίου που όρισε το Σ.τ.Ε."!

Ἄν τά ἀνωτέρω δέν συνιστοῦν προκλητική ὁμολογία ὅτι ἡ εἰσηγούμενη ἐκ μέροθς των ἀναθεώρηση εἶναι "ἀναγκαστική", ἀνεπιθύμητη σέ αυτούς, "μεταβατική" καί προσχηματική, δηλαδή "γιά τά μάτια τοῦ κόσμου" καί "στάχτη στά μάτια" ἀφελῶν καί κουρασμένων (ὅπως, ὡς δείχνουν, θεωροῦν τούς διαφωνοῦντες μέ αὐτούς), ὅτι οἱ ἀναθεωρητές παραμένουν ὑπερασπιστές τῶν ἀκυρωθέντων προγραμμάτων καί ὅτι ἐν καιρῶ εὐθέτω θά ἐπανέλθουν στό ἐπιχειρηθέν ἀνοσιούργημά τους (ἀφοῦ οἱ ἴδιοι εἶναι οἱ δημιουργοί καί συγχρόνως οἱ κριτές του!) δριμύτεροι, πρός χάριν τῆς ἰδεοληψίας τῆς πολυπολιτισμικότητος ὡς ἰδανικῆς κοινωνίας κ.ο.κ., τότε τί συνιστοῦν;

Εἶναι πρόκληση ἀπαράδεκτη καί καταδικαστέα, τό νά φθάνει αὐτή ἡ ὑποκριτική Εἰσήγηση, τῆς δῆθεν ἀναθεωρήσεως καί συμμορφώσεως πρός τίς Ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ, νά τολμᾶ νά ἀναφέρεται σέ "μεγάλες θρησκεῖες τοῦ τόπου καί τῆς ἐποχῆς μας"! Ἀλήθεια, ποιές εἶναι οἱ θρησκεῖες οἱ μεγάλες πού βρίσκονται καί ἀνήκουν σ' αὐτόν τόν τόπο καί πότε καί πῶς συνέβη αὐτό στήν ἐποχή μας; Μήπως βιάζονται πολύ νά καθιερώσουν ὡς νέα πάγια πραγματικότητα τίς συγκυριακές καταστάσεις ἤ μήπως εἶναι θιασῶτες τῆς ἀπόψεως γνωστοῦ διανοουμένου πολιτικοῦ περί τῆς ἀνάγκης ἐλεύσεως καί ἐνσωματώσεως ἑνός ἑκατομμυρίου μεταναστῶν ὥστε νά λύσουμε τό δημογραφικό πρόβλημα τοῦ λαοῦ μας;

Θά περιορισθῶ στά ἀνωτέρω, τά ὁποῖα εἶναι πασιφανῶς ἐνδεικτικά καί χαρακτηριστικά. Ἡ 19σέλιδη Εἰσήγηση τῆς περί οὗ ὁ λόγος Ἐπιτροπῆς περιέχει πολλά καί εὐδιάκριτα σημεῖα καί στοιχεῖα, τά ὁποῖα, κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη, τήν καθιστοῦν ἀναξιόπιστη καί προκλητική. Δέν πρέπει, ὅμως, νά γίνει ἀνεκτή τόση κυνικότητα καί ὑποκρισία! Ἀκόμη καί ἀσχέτως ἐάν, ὅπως φαίνεται, τό πλαίσιο πού τίθεται καί ἡ ἄνεση τῆς Ἐπιτροπῆς βρίσκει σύμφωνη τήν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας!

Μέ τό παρόν "τροχειοδρομικό" ἄρθρο μας, σπεύσαμε νά ἐπισημάνουμε τή διακρινόμενη σκοπιμότητα, ἀλλά καί τήν προκλητική ἐμμονή καί ὑποκρισία τῶν ὑπευθύνων. Ἔχουν ἀτυχῶς ἀποθρασυνθεῖ, σέ σημεῖο, ἀκόμη καί ὅταν ὑποκρινόμενοι ἀναθεωροῦν τά ἔργα τους,  νά "ἀπειλοῦν" μέ τήν ἐμμονή τους καί τήν διαφαινόμενη πρόθεσή τους νά ἐπανακάμψουν ἐν καιρῶ μέ καίρια πλήγματα κατά τοῦ ὀρθοδόξου χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος καί μεθοδευμένη ἐπιβολή τῶν σαθρῶν ἀπόψεών τους.

Καλεῖται ἡ Π.Ε.Θ., οἱ ὀρθόδοξοι Γονεῖς, ὁ ὀρθόδοξος Κλῆρος καί ὁ εὐσεβής λαός τῆς Πατρίδος μας καί ὅσοι ἐνδιαφέρονται ἀπό τήν ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νά προσέξουν, διότι, ὄχι μόνον τίποτε δέν ἔχει τελειώσει, πολύ δέ περισσότερο δέν ἔχει τακτοποιηθεῖ, ἀλλά, τώρα ἀρχίζει ἡ μεγάλη μάχη. Ἡ ὁποία θά δοθεῖ καί θά κριθεῖ, κυρίως, στή σύνταξη τῶν νέων βιβλίων. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, μᾶλλον δέν πρέπει νά ἀποροῦμε ἤ ἔχουμε ἀμφιβολίες γιά τό ποιοί θά κληθοῦν νά τό ὑλοποιήσουν.

Δυστυχῶς, τό Ὑπουργεῖο Παιδείας προκύπτει πώς δέν μπορεῖ καί δέν θέλει νά ἐκφράσει καί ἱκανοποιήσει τίς προσδοκίες καί ἀπαιτήσεις τοῦ ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ! Γι' αὐτό δέν διστάζει ἡ διορισθεῖσα σχετική Ἐπιτροπή του νά ὑποτιμᾶ, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, τό Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς Χώρας μέ τό νά ἀμφισβητεῖ τήν ἐμπεριστατωμένη κρίση του γιά τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί τόν σκοπό του, ἐμμένοντας στήν οἰκειοθελή αἰχμαλωσία του στό τοξικό ἀπό ὀρθοδόξου θεολογικῆς πλευρᾶς κλοιό συγκεκριμένων προσώπων. Οἱ ὑπηρετοῦντες στή Θεολογική Σχολή τοῦ ΕΚΠΑ καί συμμετέχοντες στήν Ἐπιτροπή, συνδημιουργοί τοῦ προβλήματος καί συγχρόνως ἐπίδοξοι λύτες του, τό ἐπιβεβαιώνουν πλήρως καί ἀναμφιβόλως!

http://aktines.blogspot.com

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Η ΒΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!

Τα κρούσματα σχολικής βίας σε δημόσια σχολεία της χώρας μαρτυρούν κατάφορα το μέγεθος της κοινωνικής μας παρακμής. Οι κρατούντες από καιρό έχουν θέση ως στόχο να καταστήσουν τη χώρα ευρωπαϊκή, όχι βέβαια με τη γεωγραφική έννοια του όρου, αλλά την πολιτισμική. Βέβαια το ορθό θα ήταν να κάνουν χρήση του όρου δυτικοευρωπαϊκή, αλλά αυτός ως μακρόσυρτος είναι και δύσχρηστος. Αποτύχαμε να τους μιμηθούμε σε κάποιους τομείς. Ένας από αυτούς είναι της οικονομίας, καθώς εμείς δεν είχαμε αποικίες ούτε και την ισχύ για την προώθηση των προϊόντων μας. Ένας άλλος είναι η διοικητική μηχανή του Δημοσίου. Εδώ η αποτυχία μας οφείλεται στην κληρονομιά του ρουσφετιού από τους επί αιώνες κατακτητές μας. Στον τομέα όμως της κοινωνίας τους ακολουθήσαμε πιστά απεμπολώντας την παράδοσή μας και εκδηλώνοντας συνάμα ακραία περιφρόνηση προς αυτήν. Συνεπώς η έξαρση της σχολικής βίας δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι η συγκομιδή των πικρών καρπών εκ της σποράς στον αγρό της παιδείας σπόρων παντοίων κοινωνικών κακών. Κατά τη μεταπολίτευση εκδηλώθηκε άγρια επίθεση κατά του συστήματος εκπαίδευσης προηγουμένων γενεών. Χαρακτηρίστηκε αυτό αυταρχικό και υπεύθυνο για την πρόκληση πληθώρας ψυχολογικών τραυμάτων στους μαθητές. Το δικαίωμα των διδασκόντων να χρησιμοποιούν βία χαρακτηρίστηκε απάνθρωπο. Δεν ισχυριζόμαστε ότι όλα κατά το παρελθόν ήταν αγγελικά πλασμένα. Υπήρχαν εκπαιδευτικοί, οι οποίοι εκτονώνονταν υπό το βάρος των προσωπικών τους προβλημάτων, επί των μαθητών τους. Ήταν όμως αυτό ο κανόνας; Κατέφευγε η πλειονότητα των δασκάλων στη χρήση της ράβδου για ψύλλου πήδημα; Ασφαλώς όχι. Τώρα όμως πλέον οι διδάσκοντες τρέμουν ακόμη και με τη σκέψη να χρησιμοποιήσουν λεκτική βία κατά μαθητών, που εμποδίζουν, παρά τις επανειλημμένες συστάσεις, την διεξαγωγή του μαθήματος. Η αντιαυταρχική εκπαίδευση έχει δώσει πληθώρα δικαιωμάτων στους μαθητές, αφαιρώντας τα από τους διδάσκοντες, οι οποίοι καλούνται να απολογηθούν στους γονείς σε κάθε παράπονο των μικρών δικαιωματούχων, εύλογο ή, συνήθως, παράλογο. Στο κακό αυτό προστέθηκε ένα εξ ίσου σημαντικό: Η άκρα επιείκεια με τις ευλογίες της εκμαυλιστικής Πολιτείας, της κυρίως υπεύθυνης για την κατάρρευση της παιδείας μας! Όλοι πλέον προάγονται, ανεξάρτητα από την επίδοσή τους, προκειμένου να αποφευχθούν τα ψυχολογικά τραύματα! Όλοι προχωρούν ανεμπόδιστα μέχρι την ευχερή περάτωση των λυκειακών σπουδών. Κι αυτό γίνεται στο όνομα δήθεν των ίσων ευκαιριών. Και για να επισπευστεί η προς τα κάτω ισοπέδωση της κοινωνίας επήλθε και η ανωτατοποίηση των ΤΕΙ χωρίς να ληφθεί υπ’ όψη η διαφορά ικανοτήτων των εισαγομένων, όπως αυτή εκδηλώνεται εμφανέστατα στις επιδόσεις κατά τις εξετάσεις εισαγωγής. Πέραν αυτών των κακών το σύστημα επιχειρεί να θρέψει με ψεύτικες ελπίδες τη νέα γενιά, στην οποία παρέχει σε μεγάλο αριθμό τίτλους σπουδών χωρίς αντίκρισμα στην άγρια, λόγω ανταγωνισμού, αγορά εργασίας. Το σύστημα χρειάζεται λίγους εκλεκτούς. Οι λοιποί θα τρέφονται από την οικογένειά τους επί μακρόν, θα ετεροαπασχολούνται ή θα αναζητήσουν εργασία σε άλλη χώρα. Αυτό δεν είναι δυνατόν να μη προκαλέσει πάθος εκδικητικότητας κατά της άδικης κοινωνίας, την οποία καταγγέλλουν πλείστα λαϊκά μας τραγούδια.

Η γενιά των αδιεξόδων, και όχι των 750 €, ανδρώθηκε και δημιούργησε οικογένεια. Οι γόνοι τους φοιτούν στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Εκεί εκδηλώνουν την κακή οικογενειακή ανατροφή σε βάρος των συμμαθητών τους. Ναι η σχολική βία καλλιεργείται πρωτίστως στο σπίτι. Όνειρα τσακισμένα των γονέων, ανασφάλεια, ανεργία και αδυναμία αντιμετώπισης των οικογενειακών υποχρεώσεων επιφέρουν αναστάτωση στην οικογένεια. Το γνωμικό, όπου φτώχεια και γκρίνια έχει γενική ισχύ, σε κοινωνίες, που έμαθαν τους πολίτες τους στον καταναλωτικό τρόπο βίου στερώντας τους παράλληλα τη δυνατότητα να τον απολαύσουν. Η παραβατικότητα των γονέων ή, συνηθέστερα, του πατέρα, οι διαρκείς συγκρούσεις του ανδρογύνου, οι βρισιές και η χρήση βίας από τον «ισχυρό άνδρα» τραυματίζουν βαριά τα παιδιά. Και αυτά σπεύδουν να μιμηθούν τους γονείς τους, τα αιώνια πρότυπα.

Ακόμη και αν δεν είναι μάρτυρες σκηνών, όπως αυτές που περιγράψαμε, είναι ο «μεγάλος παιδαγωγός», η μικρή οθόνη δηλαδή, η οποία μυεί τα παιδιά στη χρήση της βίας. Και το ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο κρίνει ορθό να προβάλλονται τα άθλια έργα της χολλυγουντιανής υποκουλτούρας, στα οποία έντονη είναι η χρήση βίας και η αντιπαράθεση των γονέων, που καταλήγει στη διάλυση της οικογένειας. Στις ΗΠΑ έχουμε και χρήση όπλων στα σχολεία, με συνέπεια ακόμη και θανάτους μαθητών! Πλείστα όσα ηλεκτρονικά παιχνίδια εθίζουν τον άγουρο χρήστη στην εξόντωση «κακών» αντιπάλων! Και αυτό θέλει να το επαναλάβει στον πραγματικό βίο, όπου κακοί είναι οι αδύναμοι, επί των οποίων ασκείται η βία, το μπούλιγκ επί το ελληνικότερο. Ζούμε τη νεοβαρβαρότητα της μη αποδοχής του αδυνάμου, ο οποίος πρέπει να ριχτεί στον καιάδα ή να οδηγηθεί στα κρεματόρια!

Η Πολιτεία και οι υπηρέτες του συστήματος κρύβουν επιμελώς την ευθύνη τους. Προβάλλουν βέβαια το συμβάν, αλλά δεν αναζητούν τα αίτια. Η εποχή της αντιεπιστημονικής δοξασίας του γεννημένου εγκληματία έχει παρέλθει. Κάποιοι ευθύνονται για τα παιδιά που ασκούν βία. Είναι και αυτά θύματα. Ας γίνει κάποια οικογενειακή έρευνα. Ας μας παρουσιάσουν οι λάγνοι για προβολή ερεθιστικών ειδήσεων την έρευνά τους στο οικογενειακό περιβάλλον των δραστών. Ας μιλήσουν οι διδάσκοντες για την μέχρι την έκρηξη της βίας συμπεριφορά των μαθητών στις αίθουσες διδασκαλίας. Ας πάψουν να χαρακτηρίζουν τα περιστατικά μεμονωμένα και ας τολμήσουν να γνωστοποιήσουν ότι οι προϊστάμενοι κωφεύουν στις αναφορές για την έξαρση της βίας στα σχολεία μας. Πρόσφατα γράφηκε ότι στη Θεσσαλονίκη το 65% των μαθητών υπήρξαν θεατές περιστατικών βίας και το 29% έχει ασκήσει ή έχει δεχθεί βία! Στην Αθήνα δεν θα είναι καλύτερη η κατάσταση. Το αρμόδιο υπουργείο ανακοίνωσε ότι θα επιληφθεί του θέματος. Προβλήθηκαν και 15 μέτρα, που θα αποτελέσουν ασπίδα κατά του εκφοβισμού στο σχολείο. Δεν νομίζω ότι θα αποδώσουν στο ελάχιστο. Εκείνο που θα δούμε στο μέλλον είναι να αυξάνουν τα κρούσματα βίας και να γίνονται πιο άγρια με θύματα ακόμη και διδάσκοντες! Ούτε η έκκληση στα παιδιά θύματα να τολμήσουν να καταγγείλουν, ούτε η επιμόρφωση των διδασκόντων ούτε η αξιοποίηση ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών μπορούν να καταστείλουν τη βία. Αυτή θα ογκώνεται στο μέτρο που η κοινωνία καταρρέει, οι αξίες, πλην του χρήματος, της μόνης του συστήματος εξουσίας, καταρρακώνονται, ευνοείται η διάλυση της οικογένειας και η βία ακόμη και σε πραγματικό χρόνο (πόλεμος) προβάλλεται στη μικρή οθόνη.

Εμείς παραμένουμε αδιόρθωτοι με τη βεβαιότητα ότι γνωρίζουμε να διαχειριζόμαστε προβλήματα, τα οποία έχουν καταστεί από καιρό δυσεπίλυτα, καθώς εμμένουμε πεισματικά να πορευόμαστε καλλιεργώντας το έδαφος για την όξυνσή τους. 

Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η αντιμετώπιση της επιβαλλόμενης πολυπολιτισμικότητας

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Η υγιής πολυπολιτισμικότητα αποτελεί μια μορφή φυσιολογικής συνύπαρξης διαφορετικών ανθρώπων, προερχομένων από ποικίλα πολιτισμικά περιβάλλοντα.

Οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων, σε μια τέτοιας φυσιολογικής μορφής πολυπολιτισμική πραγματικότητα, χαρακτηρίζονται για τα βαθιά αισθήματα αποδοχής, σεβασμού και αγάπης του ενός προς τον  «άλλο», ανεξάρτητα από το φύλο, το θρήσκευμα, την εθνικότητα ή άλλες διαφορές.

Ωστόσο, η πολυπολιτισμικότητα στην Ελλάδα, κατά τα τελευταία χρόνια, έχει λάβει μια νέα ύπουλη μορφή, διότι δεν προέκυψε αβίαστα, ως μία φυσιολογική κατάσταση, αλλά κατά παραγγελία ξένων παραγόντων.

Οι πλείστοι Έλληνες, με αυτά που βλέπουν, που μαθαίνουν και που βιώνουν, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η μορφή αυτής της πολυπολιτισμικότητας, που με τόση μεθοδικότητα, ορμή και οικονομική στήριξη μεθοδεύεται και κατασκευάζεται, για τους Έλληνες, χωρίς τους Έλληνες, αποτελεί μια φυλακή, που μέσα της σχεδιάζεται να κλειστεί και να χαθεί το παρελθόν, να σβήσει το παρόν και να υποθηκευθεί το μέλλον της χώρας.

 Δεν χρειάζονται πολλές αποδείξεις για να πειστεί κανείς ότι η ανεμπόδιστα εισαγόμενη, με τις εισροές χιλιάδων μεταναστών, πολυπολιτισμικότητα, αποτελεί μια μη ομαλή για την ειρήνη και την ασφάλεια των Ελλήνων κατάσταση, που, πολλοί προβληματίζονται, ότι πρόκειται να απειλήσει την ταυτότητα, την αυτοσυνειδησία καθώς και την προσωπική και εθνική ελευθερία των Ελλήνων.

Ενδεικτικός, για τη σκοπιμότητα αυτής της μη υγιούς πολυπολιτισμικότητας, είναι ο τρόπος που σχεδιάζεται και υλοποιείται, καθώς ήδη υπάρχουν σοβαρά δείγματα, που βεβαιώνουν ότι ο στόχος, όντως, είναι μια βίαιη αλλαγή της δομικής φυσιογνωμίας της χώρας, που θα υπονομεύσει την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων πολιτών.

 Όσο και αν σπεύδουν ορισμένοι να χαρακτηρίσουν φοβικές ή ρατσιστικές αυτές τις διαπιστώσεις, συκοφαντώντας κάθε προσπάθεια έκφρασης υγιών θέσεων και επιφυλάξεων, οι διαπιστώσεις αυτές, δυστυχώς, φαίνεται να είναι αληθινές.

Τούτο βεβαιώνεται από μια σειρά γεγονότων, όπως είναι:

α) Οι διαρκείς και ασταμάτητες ροές μεταναστών και η δήθεν αδυναμία του κράτους να κλειστούν τα σύνορά μας ή να γίνεται άμεσος έλεγχος και να επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα μόνον στους αληθινούς πρόσφυγες που έχουν ανάγκη, σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες.

β) Η σύνδεση της τουρκικής επιθετικότητας με το μεταναστευτικό, η χορήγηση τεράστιων ποσών από την Ευρωπαϊκή Ένωση στην Τουρκία, με αντάλλαγμα να εμποδίσει αυτές τις ροές, ενώ εκείνη όχι μόνον τις αυξάνει και μάλιστα χωρίς συνέπειες, αλλά και τις χρησιμοποιεί ως μοχλό απειλής και πίεσης προς την Ευρώπη και την Ελλάδα.

γ) Η ανεξέλεγκτη ύπαρξη, λειτουργία και δράση, στο μεταναστευτικό, κυρίως ξένων, Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), που φαίνεται να υπηρετούν πιστά άγνωστες σκοπιμότητες, σχετιζόμενες με τη διευκόλυνση του βίαιου και ταχύτατου εποικισμού της χώρας με παράνομους -κυρίως μουσουλμάνους- μετανάστες που δεν προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές.

δ) Η ύπαρξη ορισμένων πολιτικών προσώπων ή ομάδων, που, λόγω της διεθνιστικής τους ιδεολογίας, υποστηρίζουν, απερίσκεπτα και με φανατισμό, την ανεξέλεγκτη και χωρίς όρια, ανυπολόγιστη σε αριθμό, μεταναστευτική εισροή στη χώρα και μάλιστα, καθώς δείχνουν τα γεγονότα,  επενδύοντας πολιτικά σε αυτήν.

ε) Η βίαιη πολυπολιτισμικότητα που επιβάλλεται στην Ελλάδα, ίσως, να αποτελεί ένα πείραμα, τα αποτελέσματα του οποίου θα δείξουν τον τρόπο επέκτασής της σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το πείραμα αυτό χρηματοδοτείται από την Ευρώπη, αλλά και από ξένες δυνάμεις και γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.

Το ανησυχητικό είναι ότι τα μέτρα που λαμβάνονται για την αντιμετώπιση του φαινομένου, είναι –ίσως όχι τυχαία- επιφανειακά και μη αποτελεσματικά. Αυτό αποτελεί ένα δείγμα που βεβαιώνει ότι η χώρα, μάλλον, δεν ανθίσταται αποφασιστικά στο σχέδιο μουσουλμανικού εποικισμού της.

Και αυτό, διότι, δεν μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά η δήθεν αδυναμία που επιδεικνύεται τόσο για τη φύλαξη των συνόρων όσο και για να γίνεται έγκαιρος και ταχύτατος διαχωρισμός των αληθινών προσφύγων, που έχουν ανάγκη και δικαίωμα ανθρωπιστικής προστασίας, από τους έκνομους μετανάστες, οι οποίοι, είναι ανάγκη, να επιστρέψουν στις χώρες τους.

Δεν μπορεί, επίσης, να γίνει κατανοητή η μη αντιμετώπιση της χρήσεως από την Τουρκία των εισροών, ως πολιορκητικής και πιεστικής μηχανής, σε βάρος της Ελλάδος και μάλιστα στο πλαίσιο της, όλο και πιο έντονα, επιδεικνυόμενης νεοοθωμανικής και επεκτατικής της επιθετικότητας.

Είναι φανερό επομένως ότι δεν υπάρχει αποκρουστικό σχέδιο ισλαμοποίησης και υποδούλωσης της χώρας σε αυτήν την βίαιη και επιβλητική μορφή πολυπολιτισμικότητας, γεγονός που μπορεί να θεωρηθεί ως μέγιστο πολιτικό έγκλημα. Μάλιστα, φαίνεται ότι πολλοί προβληματίζονται για το τι θα γίνει σε μια ενδεχόμενη υποκίνηση μεθοδευμένων εξεγέρσεων από την πλευρά των εκατοντάδων χιλιάδων, μουσουλμάνων, άγνωστων στοιχείων, προδιαγραφών και προθέσεων, που ήδη βρίσκονται εγκατεστημένοι στη χώρα, λόγω μάλιστα και των ιδιαίτερων θρησκευτικών χαρακτηριστικών που τους έχει εμποτίσει η θρησκεία τους με την παιδιόθεν διδακτική αρχή ζωής: Πόλεμος των πιστών κατά των απίστων.

Σε κάθε περίπτωση, οι πλείστοι Έλληνες, από ό, τι δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, αισθάνονται μεγάλη ανησυχία και ανασφάλεια για το θέμα του μεταναστευτικού και τη διαρκή και επικίνδυνη για την ασφάλεια της χώρας αύξηση και συσσώρευση των εποίκων.

Ο προβληματισμός τους, μάλιστα, αυξάνεται, όταν διαπιστώνουν καθημερινά ότι τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει στιβαρή αντίσταση και ασφαλές σχέδιο αποτελεσματικής υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και ότι ο εγχώριος ελληνικός πληθυσμός κυρίως στα νησιά -και όχι μόνον-  έχει αφεθεί στο έλεος του Θεού.

Πώς είναι δυνατό, επομένως, να λειτουργήσει, για το καλό των Ελλήνων, ένα τέτοιο δόλιο κατασκεύασμα, όπως αυτό της δημιουργίας της πολυπολιτισμικής κοινωνίας στη χώρα, όταν όλοι γνωρίζουν ότι μεθοδεύτηκε και μεθοδεύεται αυταρχικά και όχι δημοκρατικά, χωρίς να ρωτηθούν και χωρίς να συμφωνήσουν οι Έλληνες γι αυτό, αν λάβουμε υπόψη και τις έντονες διαμαρτυρίες των νησιωτών, κατά τις τελευταίες ημέρες;

Πώς είναι δυνατό να μην ανησυχούν οι Έλληνες για κάτι που επιβάλλεται βιαίως στον ελληνικό λαό και ενέχει στα σπάργανά του, όχι απλώς την αποτυχία, αλλά, ενδεχομένως, πολύ πιο μεγάλα δεινά, που θα υπονομεύσουν αυτή την ίδια την ελληνική ταυτότητα και ανεξαρτησία.  

Και τούτο, διότι όλοι, θέτοντας ως κριτήριο την απουσία του στοιχείου της ελεύθερης και δημοκρατικής αποδοχής και οργάνωσης της πολυπολιτισμικότητας, την προσλαμβάνουν ως αγχόνη που απειλεί να καταπνίξει την ελευθερία τους.

Πέρα από αυτό, εκείνο που επίσης καλλιεργεί έντονες ανησυχίες είναι ότι η ανεξέλεγκτη πολυπολιτισμικότητα δεν λαμβάνει υπόψη το ποσοστό αριθμητικής αναλογίας μεταξύ Ελλήνων και εποίκων, όπως συμβαίνει στις πλείστες ευρωπαϊκές χώρες.

Το πιο σημαντικό, όμως, δεν είναι τι σχεδιάζουν και τι κάνουν κάποιοι εντός ή εκτός Ελλάδας, σε βάρος της χώρας μας και του λαού μας, αλλά τι κάνει η δική μας χώρα για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Και σε αυτό το σημείο, πιστεύουμε ότι βλάπτει την Ελλάδα και τους Έλληνες το γεγονός ότι δεν αντιμετωπίζεται το θέμα με κριτική σκέψη και διάκριση. Εκτός αυτού, εάν κάποιοι βρεθούν, που να βλέπουν το θέμα λογικά και πολύπλευρα και να εκφράζουν αυτονόητες θέσεις ή λύσεις, αντιμετωπίζονται συκοφαντικά και με ακατανόμαστους χαρακτηρισμούς.

Σε κάθε περίπτωση, είναι ανάγκη να έχουμε υπόψη ότι, πέραν των άλλων, η μη υγιής και ψεύτικη πολυπολιτισμικότητα είναι εκείνη που δεν σέβεται, αλλά υποβλέπει και επιβουλεύεται τον πολιτισμό και την ελευθερία των πολιτών της χώρας.

Διότι μια πολυπολιτισμικότητα, με χαρακτηριστικά αυταρχικά, επιθετικά, απειλητικά και μη ανθρωπιστικά, συνήθως επιβάλλεται μέσω της αστυνόμευσης της σκέψης και της βίαιης επιβολής ενός μοντέλου ζωής, που περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης και οδηγεί σε ένα πλαίσιο αντίληψης, που δεν διατηρεί τον σεβασμό στη διαφορά, αλλά ισοπεδώνει, αναμειγνύει και εξισώνει τον  εγχώριο πολιτισμό, με τον όποιο εισερχόμενο πολιτισμό.

Έτσι, σταδιακά, η κακότροπη και κακέκτυπη πολυπολιτισμικότητα, ως γνήσιο τέκνο της κακόβουλης μορφής της Παγκοσμιοποίησης, λειτουργεί σαν μια μηχανή πολτοποίησης, που διαλύει τις διαφορές και τις ταυτότητες και επιβάλλει μια διεθνιστική συναφειακή πολιτική ιδεολογία, αναμεμειγμένη, εκτός των άλλων, με στοιχεία μιας περίεργης συναφειακής θεολογίας, που περιλαμβάνει ένα διαθρησκειακό και πολυπολιτισμικό μωσαϊκό, που, τελικά, λειτουργεί ως μέσο αποδόμησης και εξαφάνισης των εγχώριων πολιτισμικών δομών.

Αν εξετάσουμε μάλιστα το θέμα, από θεολογική πλευρά, όπως, πολύ σωστά, σημειώνει κάποιος Μητροπολίτης, «με μια κατευθυνόμενη παιδεία επιστρατεύονται οι ανθρωπιστικές επιστήμες και ο φιλοσοφικός ορθολογισμός με στόχο να γκρεμίσουν την πίστη στον Θεό και να κατασυκοφαντήσουν την πορεία και τον ρόλο της Εκκλησίας. Ο υπερτονισμός των λεγόμενων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο και αν φαίνεται ελκυστικός, καταργεί τα δικαιώματα του Θεού και περιθωριοποιεί τη χάρη του. Η πολυπολιτισμικότητα και η πολυθρησκευτικότητα προσβάλλουν την ιερότητα του ανθρώπου και αλλοιώνουν το πρόσωπο του αληθινού Θεού. Όλα αυτά οδηγούν, κυρίως τους νέους, σε πρωτοφανή σύγχυση, σε πλάνες, αιρέσεις, ανατροπή διαχρονικών ηθικών σταθερών, πολυμέτωπη προσβολή της ανθρώπινης οντολογίας».

Με άλλα λόγια, μια επιβαλλόμενη πολυπολιτισμικότητα, που εκ των πραγμάτων δεν φαίνεται να σέβεται αλλά να απειλεί να διαλύσει την πατροπαράδοτη ελληνική πολιτισμική κληρονομιά, είναι σαφές ότι μόνον κακά μπορεί να επιφέρει στη Ελλάδα.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 12.02.2020

http://thriskeftika.blogspot.com

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΦΙΛΗ - ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΙ Η Κ. ΚΕΡΑΜΕΩΣ

Τις επιλογές Φίλη - Γαβρόγλου  για τα Θρησκευτικά

ακολουθεί και η κ. Κεραμέως

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογίας του ΑΠΘ

Είναι σαφές ότι, το Υπουργείο Παιδείας, με την Επιτροπή που όρισε πρόσφατα για να προτείνει συνταγματική λύση για το μάθημα των Θρησκευτικών, μεθοδεύει ανατροπή των αποφάσεων του ΣτΕ, το οποίο, με 4 αποφάσεις του, ακύρωσε τα νέα Προγράμματα Σπουδών Φίλη – Γαβρόγλου.

Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει, διότι, αν ισχύουν οι πληροφορίες, που δημοσιεύει άρθρο γνωστής εφημερίδας, που το υπογράφει ο κ. Απ. Λακασάς, το Υπουργείο Παιδείας έχει δώσει οδηγίες «να γίνουν προσαρμογές, ώστε το μάθημα να εναρμονισθεί με την απόφαση του ΣτΕ.

Πρόκειται για τη βασική υπουργική γραμμή, η οποία συνάδει με τις θέσεις όσων πιστεύουν –μεταξύ αυτών και εκκλησιαστικοί παράγοντες– ότι το μάθημα δεν πρέπει να αποκτήσει ομολογιακό χαρακτήρα».

Παρακολουθήστε λογική ακολουθία, δείτε πώς εξαπατούν ορισμένοι τον ελληνικό λαό: Το μάθημα, γράφει το δημοσίευμα του κ. Λακασά, θα εναρμονισθεί με τις αποφάσεις του ΣτΕ, αλλά δεν θα έχει ομολογιακό χαρακτήρα.

Τι αποφάσισε όμως το ΣτΕ; Ακριβώς τα αντίθετα: «Αποστολή της Παιδείας, υπό την έννοια «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως», αποτελεί συνταγματική υποχρέωση του Κράτους, επιτελείται δε κυρίως με τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο για να υπηρετεί τον εν λόγω σκοπό, πρέπει να διδάσκεται επί ικανό αριθμό ωρών διδασκαλίας εβδομαδιαίως, να μην υποβαθμίζεται, κατά την διδασκαλία και την εξέταση, σε σχέση με άλλα μαθήματα  και να περιλαμβάνει οπωσδήποτε, με σαφήνεια και πληρότητα, τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού».

Η βασική γραμμή της απόφασης του ΣτΕ, επομένως, την οποία φαίνεται με το δημοσίευμα ότι θέλει να αποδομήσει η Επιτροπή είναι να έχει το μάθημα ομολογιακό χαρακτήρα, δηλαδή να είναι ορθόδοξο. Ποιοι όμως δεν ήθελαν και δεν θέλουν να έχει το μάθημα ορθόδοξο χαρακτήρα;

Το σωματείο «Καιρός», που είχε συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάποιοι συγκεκριμένοι εκκλησιαστικοί παράγοντες, που έχουν ήδη καταγγελθεί.

Με την επιτροπή, επομένως, που όρισε το Υπουργείο τι πρόκειται να γίνει τελικά;  Θα γίνει αυτό για το οποίο ορίστηκε;  Δηλαδή η προσαρμογή των Θρησκευτικών στις αποφάσεις του ΣτΕ; 

Φυσικά, σύμφωνα με το παραπάνω δημοσίευμα, όχι.

Αυτό που θέλουν οι εκκλησιαστικοί παράγοντες και οι συν αυτώ και όλοι όσοι δεν συμφώνησαν, ούτε πριν την έκδοσή τους ούτε μετά, με τις αποφάσεις του ΣτΕ και τώρα απλώς μεθοδεύουν, όπως αυτοί γνωρίζουν αυτή την τέχνη, όχι φυσικά την εφαρμογή, αλλά την παραβίασή τους.

Οι παράγοντες και ο παραγοντισμός σχεδιάζουν, να γίνει, στα λόγια μόνον, προσαρμογή των Θρησκευτικών στις αποφάσεις του ΣτΕ, στην πράξη όμως, ακύρωση και μη προσαρμογή.

Τα Προγράμματα, λένε οι πληροφορίες του δημοσιογράφου, θα μείνουν αλώβητα. Και τι ωραία δικαιολόγηση, όπως την περιγράφει ο δημοσιογράφος:

Το ΣτΕ αποφάσισε ακύρωση των Προγραμμάτων. Οι παράγοντες, αντίθετα, αποφάσισαν τη διατήρησή τους.

Γιατί;  «Η διατήρηση των προγραμμάτων σπουδών προκρίθηκε και για τον επιπλέον λόγο ότι τα προγράμματα σπουδών δίνουν στους διδάσκοντες (δασκάλους στο δημοτικό και θεολόγους στη δευτεροβάθμια) την ελευθερία να προσαρμόσουν νέα στοιχεία».

Τι κι αν αποφάσισε το ΣτΕ ότι «στην ανάπτυξη θρησκευτικής συνειδήσεως των ελληνοπαίδων, σύμφωνα με τις αρχές της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας, αποβλέπουν και οι γονείς τους, αντλώντας το δικαίωμα, που κατοχυρώνεται ευθέως και από το άρθρο 2 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Συμβάσεως της ΕΣΔΑ, να εξασφαλίζουν την μόρφωση και εκπαίδευση των τέκνων τους, σύμφωνα με τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις».

Σύμφωνα με το ως άνω δημοσίευμα, οι βασικές αλλαγές που θα προκύψουν είναι ότι «περικόπτονται οι θρησκειολογικές αναφορές στα νυν Προγράμματα Σπουδών των Θρησκευτικών, ωστόσο τα Προγράμματα δεν αποκαθηλώνονται».

Επίσης, στο ίδιο δημοσίευμα σημειώνεται ότι: «σύμφωνα με τις πληροφορίες της εφημερίδας «βασικός άξονας των αλλαγών θα είναι το ψαλίδισμα των αναφορών θρησκειολογικού χαρακτήρα που υπάρχουν στα νυν Προγράμματα Σπουδών. Ουσιαστικά, θα γίνουν προσαρμογές, ώστε το μάθημα να εναρμονισθεί με την απόφαση του ΣτΕ».

Εάν οι πληροφορίες του δημοσιεύματος αληθεύουν, τότε φαίνεται πως το Υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει μία επιλεκτική συμμόρφωση προς τις τέσσερις αποφάσεις της Ολομέλειας του ΣτΕ, μία διασταλτική ερμηνεία των δικαστικών αποφάσεων, όπως είχε προταθεί άλλωστε από ένα μέλος της επταμελούς Επιτροπής.

Γιατί, πράγματι το ΣτΕ ακύρωσε τα Προγράμματα Σπουδών για τα Θρησκευτικά, όχι μόνον λόγω της ύπαρξης πολλών θρησκειολογικών στοιχείων που συνυπάρχουν με τα ορθόδοξα στοιχεία, αλλά και για άλλους λόγους, πολλοί από τους οποίους αναφέρονται συγκεκριμένα στις (4) Αποφάσεις.

Μέσα από αυτούς είναι εμφανές ότι το ΣτΕ απέρριψε όχι μόνον τα θρησκειολογικά κομμάτια, αλλά την όλη δομή των νέων Προγραμμάτων για τα Θρησκευτικά, λόγω ποικίλων προβλημάτων που εμφανίζουν και  τα καθιστούν ακατάλληλα να διδάσκονται σε παιδιά. (π.χ. ταινίες, βίντεο, λογοτεχνικά κείμενα, ζωγραφικοί πίνακες, τραγούδια ξένα και ελληνικά).

Επομένως, γίνεται σαφές, όπως αναφέρεται σε μία από τις Αποφάσεις του ΣτΕ ότι τα νέα αυτά Προγράμματα «παρίστανται όλως απρόσφορα για τη μετάδοση στους μαθητές της έννοιας του ιερού εν γένει και, ιδίως, του βιώματος της ιερότητας, όπως αυτό έχει αποτυπωθεί στη λειτουργική ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας και στη παράδοση της Ορθοδοξίας.

Από το σύνολο των προεκτεθέντων, κυρίως δε από το προπαρατεθέν περιεχόμενο των δυο παραγράφων του άρθρου της προσβαλλομένης, καθίσταται σαφές ότι καθοδηγούνται οι μαθητές προς ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και ζωής αποσυνδεδεμένο από τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και προς ένα σύστημα αξιών που νοθεύει τη διδασκαλία αυτή».

Επίσης αναφέρεται ρητώς ότι η διδασκαλία των νέων Προγραμμάτων «είναι ελλιπής κατά περιεχόμενο», «δεν είναι επαρκής από άποψη του χρόνου που διατίθεται γι αυτήν», παρουσιάζει «σοβαρές ελλείψεις ως προς το περιεχόμενο της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας (όλως ενδεικτικώς: δεν γίνεται αναφορά στην Αγία Ομοούσιο και Αδιαίρετο Τριάδα (την οποία επικαλούνται στην κεφαλίδα τους όλα τα ελληνικά Συντάγματα που ίσχυσαν μέχρι σήμερα) και δη σύμφωνα με το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα».

Άραγε ο Αρχιεπίσκοπος και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, που σε πρόσφατη Συνοδική συνεδρίαση είχαν αποφασίσει ότι αναμένουν από το Υπουργείο την εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ, γνωρίζουν και επικροτούν τα πρόσωπα που αποτελούν την Επιτροπή που όρισε το Υπουργείο Παιδείας και όσα αφήνουν να διαρρέουν για τη δράση τους;

Διότι ο λαός του Θεού επιθυμεί να γνωρίζει τη στάση της Διοικούσας Εκκλησίας. Επίσης, με ενδιάμεσο σύνδεσμο (Εκκλησίας – Υπουργείου) τον Γεν. Γραμματέα των Θρησκευμάτων, έμπιστο της Διοίκησης της Εκκλησίας, πρόσωπα που περιελήφθησαν στην γνωμοδοτική Επιτροπή (με δική του σύμφωνα με πληροφορίες πρόταση) προέρχονται από το Σωματείο «Καιρός», από το οποίο προέρχονταν επίσης όλα τα μέλη των λεγόμενων «Εμπειρογνωμόνων» και «Αξιολογητών» των νέων και ήδη ακυρωμένων Προγραμμάτων.

Πώς λοιπόν τα ίδια πρόσωπα που εμπιστεύονταν οι πρώην Υπουργοί και που συνέγραψαν τα νέα Προγράμματα και τα κατέστησαν αντισυνταγματικά, ορίζονται και πάλι από το Υπουργείο  Παιδείας για να προτείνουν συνταγματική λύση; 

 Και η απάντηση ήλθε από το ως άνω δημοσίευμα, που αναφέρει ότι η επιτροπή θα προτείνει να παραμείνουν και να μην αποκαθηλωθούν τα νέα προγράμματα,  με κάποιες περικοπές θρησκειολογικών αναφορών!

Από αυτές τις πληροφορίες ερμηνεύεται η άρνηση της Υπουργού να δεχθεί σε διάλογο την Επιστημονική Ένωση των Θεολόγων, την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων καθώς και η απόφασή της να μην αποσύρει, άμεσα, μετά τις αποφάσεις του ΣτΕ (20 Σεπτεμβρίου 2019) τα νέα ακυρωμένα Προγράμματα  από τα σχολεία, αλλά να τα διατηρεί σε ισχύ έως και σήμερα.

Με άλλα λόγια, γίνεται όλο και πιο  βέβαιο ότι η κ. Κεραμέως συνεχίζει το έργο του ΣΥΡΙΖΑ και το σχέδιό του για το ουδετερόθρησκο σχολείο και κράτος, το οποίο αρνιόταν και κατέκρινε με διαρκείς επερωτήσεις της στη Βουλή πριν τις εκλογές.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 15/01/2020

http://thriskeftika.blogspot.com