ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

ΤΑ 23 ΤΕΛΩΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΤΕΛΩΝΙΣΜΟΣ

Τα 23 Τελώνια είναι 23 έλεγχοι που υφίσταται η ψυχή του ανθρώπου μετά το θάνατό του για συγκεκριμένα αμαρτήματα.

Σε κάθε έλεγχο εξετάζετε η ψυχή για ένα συγκεκριμένο αμάρτημα. Αν δεν έχει υποπέσει σ’ αυτό το αμάρτημα προχωρά στο επόμενο τελώνιο και...

αν κατορθώσει και περάσει και το εικοστό τρίτο τελώνιο φτάνει μπροστά στην Πύλη του Παραδείσου. Αν όμως έχει υποπέσει σ’ αυτό το αμάρτημα, τότε τα τελώνια αυτού του ελέγχου την αρπάζουν και την οδηγούν στο σκοτεινό Άδη, όπου περιμένει την Τελική Κρίση στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, για να οδηγηθεί τελικά στην Κόλαση.
 

1. το τελώνιο της κακολογίας
 2. το τελώνιο της ύβρης
 3. το τελώνιο του φθόνου
 4. το τελώνιο του ψέματος
 5. το τελώνιο του θυμού και της οργής
 6. το τελώνιο της υπερηφάνειας
 7. το τελώνιο της βλασφημίας
 8. το τελώνιο της φλυαρίας και της ανοησίας 
 
9. το τελώνιο του τόκου και του δόλου
 10. το τελώνιο της τεμπελιάς και του ύπνου
 11. το τελώνιο της φιλαργυρίας
 12. το τελώνιο της μέθης
 13. το τελώνιο της μνησικακίας
 14. το τελώνιο της μαγείας και της μαντείας
 15. το τελώνιο της λαιμαργίας
 16. το τελώνιο της ειδωλολατρίας
 17. το τελώνιο της ομοφυλοφιλίας 
 
18. το τελώνιο της φιλαρέσκειας
 19. το τελώνιο της μοιχείας
 20. το τελώνιο του φόνου
 21. το τελώνιο της κλεψιάς
 22. το τελώνιο της πορνείας
 23. το τελώνιο της ασπλαχνίας


Φοβερά οπτασία την οποία είδε ένας μοναχός ονομαζόμενος Γρηγόριος, ο οποίος για ένα διάστημα ήταν μαθητής του Αγίου Βασιλείου του νέου επί Βασιλέως Λέοντος σοφού κατά τον 9ον αιώνα.

Ο Άγιος Βασίλειος ο νέος ήταν πνευματικός Πατέρας του οσίου Γρηγορίου, ο οποίος είχε επίσης πολλά άλλα πνευματικά τέκνα μεταξύ των οποίων ήταν και μια ευλαβέστατη γυναίκα ονομαζόμενη Θεοδώρα η οποία υπηρετούσε τον
 Άγιο Βασίλειο σε όλη της τη ζωή.

Έφθασε δε ο καιρός του θανάτου της και απέθανεν εντός ολίγων ημερών. Εγώ δε (ο Γρηγόριος) ευρισκόμενος σε απορία ζητούσα να μάθω και ενοχλούσα τον Άγιο για να μου ειπή εάν εσώθη η Θεοδώρα και που ευρίσκεται. Ο Άγιος Βασίλειος μετά τις πολλές μου ενοχλήσεις, μου είπεν: “Τέκνον μου Γρηγόριε αύτη τη νύχτα πορεύομαι πρός την Θεοδώρα και έλθε και συ μαζί μού για να την ιδής.” Εγώ ασπάσθηκα την δεξιά του χείρα και πορεύθηκα να κοιμηθώ. Και γενόμενος σε έκσταση ευρέθηκα σε ένα ανηφορικό
 και στενό μέρος, και εκεί βλέπω ωραιότατα παλάτια εξαστράπτοντα και κτυπόντας την πόρτα παρουσιάσθηκαν δύο γυναίκες και μου λέγουν.

Αυτά τα παλάτια είναι του πατρός Βασιλείου ο οποίος πριν από λίγο πέρασεν από εδώ και πήγε να ιδή την Θεοδώρα η οποία βρίσκεται εδώ. Ακούωντας δε η Θεοδώρα το όνομα της, έτρεξε στην πόρτα, μ’ ενηγκαλίσθη και μου λέγει: “Ώ! τέκνον μου Γρηγόριε! Πως ήλθες εδώ; Μήπως απέθανες και ήρθες εδώ;” Εγώ της αποκρίθηκα: “Δεν απέθανα αλλά ευρίσκομαι ακόμη στο σώμα μου στον μάταιο εκείνο κόσμο. Οι ευχές όμως του πνευματικού μας Πατρός Βασιλείου με έφεραν εδώ να σε δω όπου πολύ επιθυμούσα και τον ενοχλούσα κάθε ημέρα για να μάθω πού ευρίσκεσαι, και εάν εσώθης. Και σε παρακαλώ να μου πής πέρι του χωρισμού της ψυχής από το σώμα, πόσους πόνους έχει και πως επέρασες από τα φοβερά τελώνια του αέρος, και τις
 εξετάσεις των πονηρών δαιμόνων. Διότι κι εγω μέλλω εντός ολίγου και κάθε άνθρωπος στο τέλος της ζωής του να διέλθωμεν.”

Και απεκρίθη η Θεοδώρα και του λέγει: “Ώ! τέκνον μου Γρηγόριε πως θα σου διηγηθώ τον φόβο και τον τρόμον εκείνης της ώρας του χωρισμού της ψυχής από του σώματος; Πως θα σου εξηγήσω τους πόνους και τις οδύνες του χωρισμού της ψυχής; Σου παριστάνω τέκνο μου να τεθή άνθρωπος γυμνός επάνω σε κάρβουνα και να διαλύεται έως ότου εξέλθη η ψυχή του.

Τόσον δριμείς και ανυπόφοροι είναι οι πόνοι του χωρισμού της ψυχής του αμαρτωλού όπως εγώ, του δε δίκαιου τέκνον μου Γρηγόριε δεν γνωρίζω.” Όταν βρισκόμουν στο κρεβάτι μου και ψυχομαχούσα έβλεπα γύρω μου τα πονηρά πνεύματα των δαιμόνων, άλλους μεν σαν μαύρους σκύλους, και εγαύγιζαν, άλλους δε σαν ταύρους μουγκρίζοντας και λυσσόντας στρέφοντας τα άγρια και άσχημα πρόσωπα τους κατ’ απάνω μου και με φοβέριζαν. Εγώ δε έστρεφα τα μάτια μου σε άλλο μέρος για να μην
 βλέπω την άσχημη μορφή τους και τον θόρυβο που έκαναν, αλλά ήταν αδύνατο, τέκνο μου Γρηγόριε να αποφύγω.

Και ενώ ήμουν σε τόσην στεναχώρια βλέπω ξαφνικά δύο νέους αστραπόμορφους με χρυσά μαλλιά, και στάθηκαν στα δεξιά του κρεβατιού μου, και ο ένας απ’ αυτούς άρχισε να φοβερίζη τους φοβερούς εκείνους δαίμονες λέγοντας: “Φύγετε παμμίαροι και αγριοπρόσωποι διότι δεν έχετε να κερδήσετε τίποτε α’ αυτή την ψυχή.”

Αυτοί δε έφεραν τις αμαρτίες μου όσας εποίησα από τα νιάτα μου, είτε σε λόγια, είτε σε πράξεις και εφώναζαν όλα τ’ αμαρτήματα μου ακόμη και όσα δεν έπραξα. Εγώ δε με φόβω και τρόμω επρόσμενα το θάνατο και εξαιφνής ήλθεν ο θάνατος σαν ένας νέος χονδρός και οργισμένος, σαν λιοντάρι, φορτωμένος διάφορα εργαλεία και είπαν σ’ αυτόν οι Άγγελοι· λύσαι τις αρθρώσεις του σώματος και μην της δώσης πολλούς πόνους διότι τ’ αμαρτήματα της είναι λίγα· τότε άρχισεν από τα πόδια και έλυε τις αρθρώσεις του σώματος μου, και τότε αισθανόμουν οτι νεκρωνόταν το σώμα μου, και τελικά ο τύρρανος εκείνος γέμισε ένα ποτήρι με πικρό περιεχόμενο, μου το πότισε και ευθής εξήλθεν η ψυχή μου από το σώμα μου, τότε την παράλαβαν οι δύο Άγγελοι και εγώ θαύμαζα για τα γινόμενα, διότι δεν ήξερα ότι συμβαίνουν αυτά στον καιρό του θανάτου στον ταλαίπωρο άνθρωπον.

Και οι Άγγελοι εξέταζαν τα καλά έργα που έκαμα στη ζωή μου, αν νήστευσα, αν πήγαινα εκκλησία και αν στεκόμουν με φόβο Θεού, αν τάϊσα τους πεινώντες, αν επισκέφθηκα ασθενείς, αν δεχόμουν ξένους στο σπίτι μου, αν έδωκα το καλό παράδειγμα στους άλλους, αν υπέμεινα βρισιές, αν απέφευγα όρκους, αν δεν βλασφημούσα, αν δεν καλλοπιζόμουν, και πολλά άλλα, τα εζύγισαν αυτά με τις αμαρτίες μου οι δε δαίμονες έτριζαν τα δόντια τους σε μένα και ορμούσαν να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων, και να με ρίξουν στον άχαρον Άδην.

Ξαφνικά ήλθεν ο πνευματικός μου Πατέρας Βασίλειος και είπε προς τους Αγγέλους: Κύριοι μου επειδή αυτή η ψυχή με υπηρέτησεν στη ζωή μου, παρακάλεσα τον Κύριον να την συγχωρέση και να τη σώση από τα χέρια των δαιμόνων,
 και οι Άγγελοι πετώντας αμέσως ανεβαίναμεν στον ουρανό ανατολικά, και ανεβαίνοντας συναντήσαμεν:

1. Το τελώνιο της καταλαλιάς


Εδώ υπήρχε μιά σύναξις μαύρων, και μας σταμάτησαν, και λυσσόντας σαν σκύλλοι ζητούσαν να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων. Και μάρτυς μου ο Κύριος τέκνον μου Γρηγόριε, μου εφανέρωσαν όσους κατέκρινα στη ζωή μου και όχι μόνο τ’ αληθινά αλλά με συκοφαντούσαν και έλεγαν πολλά ψέματα εναντίων μου. Οι δε Άγγελοι καταφρονήσαντες αυτούς, και πετώντας τις πτέρυγες τους ανεβαίναμεν στον ουρανό.

2. Τελώνιο της ύβρεως


Και ανεβαίνοντας λίγο συνατήσαμε το τελώνιο της ύβρεως, και εδώ πολυαγωνιζόμενοι οι Άγγελοι, με τις ευχές του Πατρός μας Βασιλείου, αναχωρίσαμεν και συνομιλούντες οι Άγγελοι έλεγαν· αληθινά μεγάλην ωφέλειαν βρήκε αυτή η ψυχή από τον Άγιον Βασίλειον.

3. Τελώνιον του φθόνου


Και ανεβαίνοντας εφθάσαμεν στο τελώνιο του φθόνου, και μη έχοντας τίποτα οι δαίμονες εναντίων μου επεράσαμεν ανενόχλητοι· αν και έτριζαν τα δόντια τους, οι αγριοπρόσωποι εκείνοι μαύροι να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων· και έτσι περάσαμε το τελώνιο τούτο.

4. Τελώνιον του ψεύδους


Και ανεβαίνοντας, σε πολύ ύψος φθάσαμεν στο τελώνιο του ψεύδους όπου εκεί πολύ πλήθος δαιμόνων με άσχημα πρόσωπα έτρεχαν κατ’ απάνω μου, κραυγάζοντας και λυσσόντας έφεραν πολλές αποδείξεις, και είχαν γραμμένα πολλές ανόητες λέξεις που έλεγα στην παιδική μου ηλικία μέχρι και τα πρόσωπα που τα έλεγα και ζητούσαν απολογία από τους Αγγέλους. Και οι Άγγελοι πληρώσαντες από τα του Αγίου Βασιλείου αναχωρήσαμεν.

5. Το τελώνιο του θυμού και της οργής


Και ανεβαίνοντας εφθάσαμεν στο τελώνιο του θυμού και της οργής, όπου εκεί πλήθος μαύρων λυσσόντας σαν σκύλλοι δάγκωναν ο ένας τον άλλον και κατατρώγονταν αναμεταξύ τους και σαν αγριόχοιροι ορμόντας εναντίων μου, έκαμναν τα σχήματα και τα καμώματα που έκανα όταν θυμονόμουν και όταν εκρατούσα έχθρα και μνησικάκουν με κανένα· και εδώ πληρώνοντας από τα του Αγίου Βασιλείου αναχωρήσαμεν.

6. Τελώνιον υπερηφάνειας

Και ανεβαίνοντας λίγον οι Άγγελοι εφθάσαμεν στο τελώνιο της υπερηφάνειας και ψάχνοντας πολλά οι δαίμονες δεν βρήκαν τίποτα να με κατηγορήσουν διότι ήμουν φτωχή και περνώντας ανενόχλητοι φθάσαμεν στο τελώνιο της βλασφημίας.

7. Τελώνιον της βλασφημίας

Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της βλασφημίας, και αμέσως όταν μας είδαν οι δαίμονες έτρεξαν κατ’ απάνω μας τρίζοντας τα δόντια και βλασφημούντες, εγώ έτρεμα από τον φόβο μου και μου έλεγαν οτι βλασφήμησα τρείς φορές στη νεότητα μου· οι δε Άγγελοι εφεραν απόδειξη οτι εξομολογήθηκα και αναχωρήσαμεν αφήνοντας τους δαίμονες άπρακτους.

8. Τελώνιον της φλυαρίας και αστειολογίας

Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιον της αστειολογίας και φλυαρίας και ζητούσαν οι δαίμονες να δώσω απολογίαν για τα αισχρόλογα, τις αστειολογίες και άσεμνα τραγούδια που έλεγα στη νεότητα μου και απορούσα πως τα θυμούνταν, ενώ εγώ από την πολυκαιρία τα ξέχασα· και πληρώνοντας οι Άγγελοι ανεχωρήσαμεν.

9. Τελώνιον του τόκου και δόλου


Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο του τόκου και του δόλου που εξετάζει τους τοκογλύφους και δόλιους, και χωρίς να βρουν τίποτα οι δαίμονες να αποδείξουν αναχωρήσαμεν.

10. Τελώνιον της οκνηρίας και του ύπνου

Και ανεβαίνοντας φθάσαμε στο τελώνιο της οκνηρίας όπου οι δαίμονες με εξέτασαν αν κοιμώμουν πολύ και βαριόμουν να σηκωθώ να προσευχηθώ ή να πάω στην εκκλησία ή αν μπορούσα να κάμω κανένα καλό και αμελούσα· και χωρίς να βρούν τίποτα αναχωρήσαμεν ανενόχλητοι.

11. Τελώνιον της φιλαργυρίας


Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της φυλαργυρίας στο οποίο υπήρχε πολύ σκοτάδι και ομίχλη· και εξετάζοντας οι δαίμονες και αφού δεν βρήκαν τίποτα επειδή ήμουν φτωχή, φύγαμεν ανενόχλητοι.

12. Τελώνιον της μέθης

Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μέθης, και ορμόντας οι δαίμονες σαν λύκοι αρπακτικοί κατ’ απάνω μας, εξέταζαν το κρασί που ήπια σ’ όλη μου τη ζωή· και με κατηγορούσαν οτι στο τάδε σπίτι ήπιες τόσα ποτήρια, στον τάδε γάμον εμέθυσες και όσα μου έλεγαν ήσαν αληθινά· και πληρώνοντας οι Άγγελοι αναχωρήσαμεν και ανεβαίνοντας οι Άγγελοι έλεγαν αναμεταξύ τους: “Μεγάλον κίνδυνον έχει η ψυχή εώς ότου περάσει τα ακάθαρτα τελώνια του αέρος”, και εγώ τους λέγω: “Ναι κύριοι μου, και νομίζω πως κανείς από τους ζωντανούς ανθρώπους δεν θα γνωρίζη το τι συμβαίνει μετά τον χωρισμό της ψυχής από τους δαίμονες του αέρος, και αλλοίμονο στους αμελείς το τι τους περιμένει.”, και οι Άγγελοι αποκρίθηκαν και είπαν: “Οι αγίες Γραφές αναλαμβάνουν όλα αυτά, αλλά οι ταλαίπωροι ανθρώποι σκοτεισμένοι από την πολυτέλεια, τροφές και ηδονές του κόσμου, τυφλόνονται και δεν πιστεύουν οτι θα πεθάνουν και δεν φροντίζουν να κάμνουν καλά έργα για την ψυχή τους· και αλλοίμονο στους αμελείς διότι τους αρπάζουν οι δαίμονες και τους ρίπτουν στον σκοτεινόν Άδην μέχρι της κρίσεως οπότε θα δικασθούν και θα απολάβη ο κάθε ένας οτι έπραξε.”

13. Τελώνιον της μνησικακίας


Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μνησικακίας που εξετάζει αυτούς που έχουν έχθρα, και δεν συγχωρούν τους αδελφούς τους. Και ορμόντας οι δαίμονες κατ’ απάνω μου, εξέταζαν τα κατάστιχα τους, να βρούν κανένα πταίσιμο να με αρπάξουν· και χωρίς να βρούν φώναξαν σαν λυσσασμένα σκυλιά οτι ξεχάσαμεν να τα γράψουμεν, και αναχωρήσαμεν ανεβαίνοντας, και ρώτησα τους Αγγέλους πως γνωρίζουν οι δαίμονες τις αμαρτίες των ανρθώπων, και μου αποκρίθηκαν οι Άγγελοι: “Δεν γνωρίζεις, οτι μετά το βάπτισμα κάθε χριστιανός λαμβάνει έναν Άγγελο σαν φύλακα να τον φυλάει, και να τον οδηγή στο καλό, και να γράφη τα καλά του έργα· ομοίως δε τον ακολουθή και ένας διάβολος και γράφη τις κακές του πράξεις, και τις αναγγέλλει στο κάθε τελώνιο που ανήκει η αμαρτία και γι’ αυτό γνωρίζουν οι δαίμονες, και όταν η ψυχή χωρίση από τοσώμα και ανέρχεται στους ουρανούς την εξετάζουν δαίμονες σε κάθε τελώνιο και τούτο γίνεται στους ορθόδοξους χριστιανούς μόνο, στους δε απίστους και ασεβείς δεν υπάρχει καμιά εξέτασις.”

14. Τελώνιον της μαγείας και γοητείας


Ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μαγείας και γοητείας. Εδώ οι δαίμονες ήσαν σαν άγρια ζώα· άλλοι είχαν μορφή σκύλλου, άλλοι σαν βόδια, άλλοι σαν φίδια, με άσχημη μορφή, αλλά με θείαν χάρην όταν με εξέτασαν δεν βρήκαν τίποτα, και ανεβαίνοντας ρώτησα τους Άγγελους με τι τρόπον μπορούν να σβήσουν από τα κατάστιχα των δαιμόνων τα αμαρτήματα των ανθρώπων, και οι Άγγελοι μου αποκρίθησαν: “Συγχωρούνται τα αμαρτήματα οταν ο άνθρωπος μετανοήση και εξομολογηθή στον πνευματικόν και κάμη τον κανόνα που του έβαλεν τότε εξαλείφονται τα αμαρτήματα από τα κατάστιχα των δαιμόνων· και λυσσώντας οι δαίμονες τους πολεμούν για να τους ρίψουν σε νέα αμαρτήματα. Γι’ αυτό η εξομολόγηση και η μετάνοια γίνονται αιτίες να συγχωρηθούν οι ανθρώποι και να περάσουν ελεύθερα τα εναέρια τελώνια. Αλλά πολλοί ανθρώποι λέγουν οτι τα εξομολογούνται στον Θεό· και άλλοι πάλι ζητούν να εύρουν πνευματικόν συγκαταβατικόν για να αποφύγουν τον κανόνα· Αλλά αυτή δεν είναι μετάνοια αλλά πονηρία και ο Θεός ου μυκτηρίζεται. Και όπως στην ασθένεια του σώματος εκλέγουμεν τον καλύτερον ιατρόν, έτσι πολύ περισσότερον στην ασθένεια της αθάνατης ψυχής να εκλέγουμε τον θεοφοβούμενον και αυστηρόν πνευματικό, και να τον έχει κανείς μέχρι τέλους της ζωής· αλλιώς πλανούνται οι ανθρώποι και δεν μπορούν να περάσουν τα τελώνια του αέρος.”

15. Τελώνιον της γαστριμαργίας και πολυφαγίας


Αυτά καθώς μου έλεγαν φθάσαμε στο τελώνιο της γαστριμαργίας και πολυφαγίας, όπου οι δαίμονες ήσαν πολύ χονδροί σαν τους χοίρους, δυνατοί και άγριοι, και έτρεξαν κατ’ απάνω μου, γαυγίζοντας, και μου φανέρωσαν τις πολυφαγίες που έκαμνα απο μικρήν ηλικία μέχρι που γέρασα, και οτι δεν νήστευα Τετάρτη και Παρασκευή μέχρι και τις 40στάς χωρίς εγκράτεια· και οι Άγγελοι φέρνοντας τα καλά μου έργα για πληρωμή αναχωρήσαμεν.

16. Τελώνιο της ειδωλολατρίας


Και φθάσαμεν στο τελώνιο της ειδωλολατρίας και διαφόρων αιρέσεων, και χωρίς να βρούν τίποτα οι δαίμονες αναχωρίσαμεν.

17. Τελώνιον της αρσενοκοιτίας


Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της αρσενοκοιτίας· και ο πρώτος αυτών καθόταν σαν φοβερός δράκωνταςαλλάσωντας μορφές πότε σαν αγριόχοιρος, πότε σαν ποντικός, πότε σαν θηριόψαρο και τριγύρω αυτού βρώμα και ανυπόφορη δυσσωδία και επλάγιαζε ασχημονώντας. Και επειδή δεν βρήκε τίποτα εναντίων μου, αναχωρήσαμεν, και μου έλεγαν οι Άγγελοι οτι πολλοί φθάνουν μέχρι εδώ ανεμπόδιστα, και για την αισχρήν αυτήν πράξιν, καταγκρεμίζονται στον σκοτεινόν και άχαρον Άδην.

18. Τελώνιον των χρωματοπροσώπων

Και μιλώντας φθάσαμεν στο τελώνιο το οποίον εξετάζει άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι καλλωπίζουν τα πρόσωπα τους με διάφορα χρώματα, και μυρωδικά και δεν ευχαριστούνται με το κάλλος που τους έδωσεν ο Θεός. Εγώ είχα χρωματισθή δυό φορές στη ζωή μου και οι δαίμονες εξέταζαν να με κρατήσουν οι Άγγελοι όμως επάλευαν με πολύν κόπον φέρνοντας τις καλές μου πράξεις, και κερδίζοντας αναχωρίσαμεν.

19. Τελώνιον της μοιχείας


Ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μοιχείας το οποίον εξετάζει τους μοίχους και μοιχαλίδας· δηλαδή τους παντρεμένους οι οποίοι πηγαίνουν σε ξένες γυναίκες και μολύνουν το στεφάνι τους. Επίσης εδώ στο τελώνιον αυτό εξετάζονται και οι παρά φύσιν πράξαντες με τις γυναίκες τους. Αλλά επειδή εγώ δεν είχα ευθύνη από αυτά αναχωρίσαμεν χωρίς πρόβλημα.

20. Τελώνιον του φόνου και της εκτρώσεως

Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στους τελωνάρχες του φόνου οι οποίοι εξετάζουν τους φονιάδες, μέχρι και τις γυναίκες που αποβάλλουν από την κοιλία τους βρέφη και μέχρι και αυτούς που αποφεύγουν την τεκνογονία· και από εδώ με την χάρην του Θεού αναχωρήσαμεν χωρίς πρόβλημα.

21. Τελώνιον της κλοπής


Και ανεβαίνοντας λίγο φθάσαμεν στο τελώνιο της κλοπής που εξετάζει τους κλέφτες και εξετάζοντας με καλά οι δαίμονες δεν βρήκαν τίποτα και αναχωρίσαμεν ανεμπόδιστα.

22. Τελώνιον της πορνείας


Και ανεβαίνοντας πολύ ψηλά φθάσαμεν στην θύρα του Ουρανού, όπου βρίσκεται το τελώνιο το οποίον εξετάζει τους πόρνους. Ο αρχηγός τους καθώταν σε υψηλό θρόνο και φορούσεν φόρεμα ραντισμένο με αφρούς και αίματα κάθε ακαθαρσίας πλυμμηρισμένον, το οποίον έγινε αυτό από τις ακαθαρσίες της πορνείας. Και ωρμόντας οι δαίμονες κατ’ απάνω μου με εκατηγορούσαν και έλεγαν πολλά ψέματα, και ετόλμησαν να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων και να με ρίψουν στον άχαρον Άδην. Οι δε Άγγελοι αντίλεγαν σ’ αυτούς, οτι είχα εξομολογηθή και παραίτησα από πολύν καιρόν αυτά. Και λέγοντας ψέματα οι δαίμονες έλεγαν οτι δεν τα εξομολογήθηκα ούτε κανόνα έλαβα από πνευματικόν, και οι Άγγελοι αναχώρησαν, τρίζοντας οι ακάθαρτοι δαίμονες τα δόντια τους. Και προχωρόντας μου λένε οι Άγγελοι οτι πολύ λίγοι περνούν από αυτό το τελώνιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται μέχρι εδώ πέφτουν στον σκοτεινόν και άχαρον Άδην.

23. Τελώνιον της ασπλαχνίας


Και ανεβαίνοντας λίγο φθάσαμεν στο τελώνιο της ασπλαχνίας, το οποίο εξετάζη τους σκληρόκαρδους και ανελεήμονες και εξετάζοντας με οι δαίμονες και χωρίς να με βρουν άσπλαχνη διότι ελεούσα τους φτωχούς, και καταντροπιασθέντες οι δαίμονες, αναχωρήσαμεν απ’ αυτούς.

Η πύλη του Ουρανού


Και ανεβαίνοντας χαρούμενοι φθάσαμεν στην πύλη του Ουρανού, η οποία ακτινοβολούσε και έλαμπε σαν καθαρό χρυσάφι και είχεν υπερθαύμαστην ωραιότητα, που δεν μπορεί γλώσσα ανθρώπου να την διηγηθή. Ο θυρωρός, ήταν ενας αστραπόμορφος νέος με χρυσά μαλλιά και μας δέχθηκε χαρούμενος δοξάζωντας τον Θεόν διότι περάσαμε τα εναέρια τελώνια των δαιμόνων.

Και περνώντας την πύλη του ουρανού είδαμεν πλήθος αστραπόμορφων νέων οι οποίοι ακτινοβολούσαν σαν τον ήλιο και χαίρονταν όλοι και ευφραίνονταν, για την σωτηρία μου· εμείς πορευθήκαμεν με αγαλλίαση και χαράν ανεκλάλητον για προσκύνησιν του αστραπόμορφου θρόνου του Θεού, και Σωρήρα Ημών Ιησού Χριστού. Και είδαμεν σύννεφα όχι σαν τα συνηθισμένα τα οποία παραμέριζαν για να περάσουμεν. Και είδαμεν άλλο σύννεφο λευκό και χρυσόμορφο από το οποίο εξέρχονταν αστραπές και παραμέρισε κι αυτό όπως τα άλλα και περνόντας αισθανθήκαμεν γλυκύτατην ευωδία από τον θρόνο του αοράτου Θεού. Και είδαμεν στο άμεσον ύψος αστραποβόλο τον θρόνο του Παντάνακτος Θεού. Εκεί είναι η χαρά των δικαίων και η Αιώνια αγαλλίαση. Κ’ είδαμεν εκεί πλήθος άπειρον αστραπόμορφων νέων, που φορούσαν πολύτιμα φορέματα με χρυσές ζώνες.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ

Ὁ Γέροντας  παρομοίαζε τὸ  κράτος τῶν Σκοπίων μὲ οἰκοδόμημα ποὺ εἶναι χτισμένο μὲ τοῦβλα καὶ μὲ φαρσαλινοὺς χαλβάδες, ποὺ εἶναι ποὺ εἶναι κομμένοι σὲ σχῆμα τούβλων, καὶ ποὺ φυσικὸ εἶναι κάποτε νὰ καταρρεύσει.

Επώνυμες μαρτυρίες ατόμων που γνώρισαν τον γέροντα. 

Τέγας Δημήτριος, Συνταξιούχος τραπεζικός, Γουμένισσα, Κιλκίς
Την άνοιξη του 1991 βρεθήκαμε στην  Παναγούδα αρκετοί προσκυνητές. Κάποιοι ζήτησαν από τον Γέροντα να μιλήσει για το Μακεδονικό. Εκείνος, παίρνοντας τον λόγο, αναφέρθηκε συγκεκριμένα στο θέμα των Σκοπίων λέγοντας: «Τι είναι το σκοπιανό; Το φοβάστε; Κι από την Κροατία θα προκύψει κάποιο καλό για την Ελλάδα. οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι θα βλέπουν σε λίγο με κακό μάτι την αναβίωση του ναζισμού στην Γερμανία και στην Ιταλία. Έτσι θα στραφεί όλη η πολιτική τους υπέρ της Ελλάδος.» Τα ίδια ακριβώς λόγια τα άκουσα και σε άλλη μου επίσκεψη εκεί. Τότε αναφέρθηκε και στους Σέρβους, τους οποίους μάλιστα κατηγόρησε ότι ποτέ δεν ήταν πραγματικά φίλοι μας.

Μάρτης Γεώργιος, Θεσσαλονίκη

Την δεύτερη φορά τον συνάντησα στο Μοναστήρι στη Σουρωτή , όπου πήγα να τον δω. Συζητήσαμε για εθνικά θέματα. Του είπα: ¨Πάτερ Παΐσιε, έχω την γνώμη ότι η Ελλάς θ’ αποκτήσει πάλι ότι απώλεσε: Βόρειο Ήπειρο, Μακεδονία των Σκοπίων, Ανατολική Ρωμυλία, Κωνσταντινούπολη, Μικρά Ασία ¨ . Έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, μου λέει: ¨Έλα ,παιδί μου, να σε φιλήσω¨ . Σκύβω , με φιλάει και τον φιλάω κι εγώ στο μάγουλο. Μετά μου λέει: ¨Δεν ήθελα τίποτα άλλο . Να με κρατούσε ο Θεός ακόμα λίγα χρόνια στη ζωή, για να έβλεπα την πατρίδα μου μεγαλωμένη. Θα μεγαλώσει, αλλά μην περιμένεις πόλεμο. Θα μεγαλώσει χωρίς να ματώση ελληνικό ρουθούνι!¨

«ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ»

ΠΩΣ ΟΙ ΒΑΥΑΡΟΙ ΑΦΑΝΙΣΑΝ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Οι 300 διάσπαρτοι σε όλη την πρωτεύουσα ναοί και ναΐσκοι που γλύτωσαν κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, αλλά ξεπουλήθηκαν με νομοθετική ρύθμιση στις αρχές του 1835.

Όποιος αναζητήσει, με ιστορική συνέπεια, τα βαθύτερα αίτια και τις συνθήκες που οδήγησαν στην καταστροφή και στον αφανισμό δεκάδων εκκλησιών των Αθηνών και στο ξεπούλημά τους μαζί με τα οικόπεδά τους, αναμφισβήτητα θα φτάσει στην εποχή όταν προετοιμαζόταν η ανακήρυξη των Αθηνών ως πρωτεύουσας και Βασιλικής Καθέδρας του νεοσύστατου ελληνικού βασιλείου. Στις σημαντικές δοσοληψίες, συνεννοήσεις και δεσμεύσεις μεταξύ της επίσημης Πολιτείας, όπως την εξέφραζαν κυρίως το Συμβούλιο της Αντιβασιλείας και διάφορες Αρχές, όπως η νομαρχία, και οι γηγενείς Αθηναίοι, όπως εκφράζονταν μέσω της Δημογεροντίας, αφού ακόμη δεν είχε συσταθεί ο Δήμος Αθηναίων. Οι περιστάσεις ήταν κρίσιμες, οι οικονομικές συνθήκες ασφυκτικές, οι απαιτήσεις για εξεύρεση καταλυμάτων και κατοικιών υπερβολικές, όπως και η αδυναμία υλοποίησης των φιλόδοξων σχεδιασμών.

 Η βαυαρική αντιβασιλεία, με εξαιρετικά μεθοδευμένο και τεχνοκρατικό τρόπο,
προσπάθησε να αρπάξει όχι μόνο την εκκλησιαστική περιουσία, αλλά και τους ναούς, ενοριακούς, κτητορικούς, μοναστηριακούς και κοινοτικούς, με τα οικόπεδά τους (εκκλησιόπεδα). Η πόλη των Αθηνών ήταν κατάσπαρτη με περισσότερους από τριακόσιους (300) ναούς και ναΐσκους. Ο αριθμός και η θέση των θρησκευτικών αυτών μνημείων προκαλούσαν τον φθόνο όχι μόνο των ξένων που είχαν κατακλύσει τη διοίκηση, αλλά και Ελλήνων κερδοσκόπων, οι οποίοι αναζητούσαν κέρδη ακόμη και στο μικρότερο τεμάχιο γης της πρωτεύουσας που αναγεννιόταν. Ετσι, αργά, μεθοδεύτηκε ο αφανισμός του σημαντικότερου ίσως δικτύου βυζαντινών εκκλησιών των Βαλκανίων αλλά και της Ευρώπης. Μνημείων τα οποία επιβίωσαν στα χρόνια της δουλείας, για να αφανιστούν όταν πλέον η πατρίδα ελευθερώθηκε!
Ως προς τα οικόπεδα των εκκλησιών (εκκλησιόπεδα), τα οποία έφεραν επ' αυτών -σε καλή ή κακή κατάσταση- μικρούς και μεγάλους ναούς, μνημειώδες είναι το υπόμνημα που συνυπέγραψαν οι δημογέροντες Ιωάννης Βλάχος και Γεώργιος Μεταξάς στις 28 Οκτωβρίου 1834. 

Οι συνθήκες

Αποδίδει τόσο την πραγματικότητα της εποχής όσο και τις συνθήκες που διαμορφώνονταν για την τύχη τους. Ανέφεραν πως για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της διοίκησης, που μεταφερόταν από το Ναύπλιο στην Αθήνα, αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν οικογένειες και ενορίες ολόκληρες και να κατεδαφιστούν σπίτια για να ανοιχτούν οι δρόμοι. Υποτίθεται πως η κυβέρνηση θα φρόντιζε να αποκαταστήσει όσους ξεσπιτώνονταν. Οι τελευταίοι είχαν συμφωνήσει και υπογράψει τα έγγραφα, με τα οποία η Κοινότητα των Αθηνών δεσμευόταν έναντι της Αντιβασιλείας για την παραχώρηση γης, που απαιτούσε το σχέδιο της πόλης.
Η Κοινότητα θεωρούσε ιδιοκτησία της τα οικόπεδα των εκκλησιών και είχε την άποψη ότι τα ελεύθερα και αχρησιμοποίητα θα μπορούσαν να καλύψουν μέρος των αναγκών των κατοίκων. «Εις όλα της γης τα Κράτη οι Ναοί εκτός τινών εξαιρέσεων... θεωρούνται ως ιερά κοινοτική περιουσία» έγραφαν οι δημογέροντες, τονίζοντας πως οι Αθηναίοι χριστιανοί με δικά τους χρήματα ίδρυσαν ή συντήρησαν τους ναούς. Επισήμαιναν ακόμη το γεγονός ότι οι Τούρκοι αναγνώριζαν τις εκκλησίες ως κοινοτική περιουσία. Αντέδρασαν, λοιπόν, όταν πληροφορήθηκαν πως η Αντιβασιλεία κατέτασσε στα εθνικά κτήματα τα οικόπεδα των ναών και κάλεσαν την κυβέρνηση να διαχωρίσει τα μοναστηριακά κτήματα από τους ενοριακούς ναούς, όπως έκανε ο πρώτος δημοτικός νόμος.

Ο χειμώνας 1834-35 ήταν σκληρός. Δεκάδες οικογένειες γηγενών παρέμεναν άστεγες, όταν οι Βαυαροί και οι πολυπληθείς ακολουθίες τους, οι κρατικοί υπάλληλοι και οι στρατιωτικοί, καταλάμβαναν όσα ακίνητα ήταν όρθια στην πόλη αλλά και όσα κτίζονταν προχείρως και πυρετωδώς. «Λαός ερημωμένος, ηκρωτηριασμένος και τάλας από τας καταστρεπτικάς τύχας ενός φονικού τοσοχρονίου πολέμου... ήλπισε να επαναπαυθή εις τους σωρούς των πενιχρών του ερειπίων» σημείωναν οι Αθηναίοι, τονίζοντας πως ο φτωχός κάτοικος της πόλης δεν έβρισκε «σπιθαμήν γης... διά να κλίνη την πτωχήν κεφαλήν του». Εκλιπαρούσαν να τους αποδοθούν τα εκκλησιόπεδα προς αποκατάσταση πολιτών, ζητώντας ταυτοχρόνως και προκαταβολικώς συγγνώμη από τον νομάρχη, διότι θα επέτρεπαν στους άστεγους συμπολίτες τους να κάνουν κατάληψη!

 
Φυσικά προκλήθηκε αναστάτωση. Ο νομάρχης (Σ. Σκούφος), ο υπουργός Εκκλησιαστικών (Ι. Ρίζος) και ο υπουργός Οικονομικών (Ν. Γ. Θεοχάρης) θορυβήθηκαν, γνωρίζοντας πως τα εκκλησιόπεδα δεν μπορούσαν παρά να είναι δημοτική περιουσία. Την κατάσταση, για λογαριασμό του προέδρου της Αντιβασιλείας Αρμανσμπεργκ, ανέλαβε να «καθαρίσει» (αρχές 1835) ο Ιωάννης Κωλέττης. Συγκάλεσε σύσκεψη συμβούλων των τριών συναρμόδιων υπουργείων (Οικονομικών, Εσωτερικών, Εκκλησιαστικών) και κατατέθηκε πρόταση νομοθετικής ρύθμισης εντός 24 ωρών! Ακολούθησαν μυστικές διαβουλεύσεις, και απορρίφθηκαν όσες από τις εισηγήσεις θα ευνοούσαν την επιβίωση ή την αναστήλωση των εκκλησιών. Εν τέλει, όταν ο Όθων είχε μεταβεί στη Βαυαρία για να παντρευτεί την Αμαλία (1836), η Αντιβασιλεία εξέδωσε διάταγμα με τον μάλλον παραπλανητικό τίτλο «περί των εκκλησιαστικών κτημάτων».

 
Ο τίτλος


Το μυστικό βρισκόταν στον τίτλο με τον οποίο είχε εισαχθεί προς συζήτηση το θέμα στο Συμβούλιο της Αντιβασιλείας. Η απόφαση λαμβανόταν «διά τας ερειπωμένας εκκλησίας και τα παρεκκλήσια των Αθηνών», ενώ στο διάταγμα που εκδόθηκε παραλήφθηκε η αναφορά στα παρεκκλήσια, περιλήφθηκαν όμως στις διατάξεις του! 

Οι «κατερειπωμένες» εκκλησίες, όπως αναφέρει, κατατάχθηκαν σε τρεις κατηγορίες: α) μοναστηριακές, β) ενοριακές και γ) ιδιωτικές. Τις πρώτες αναλάμβανε να εκποιήσει το κράτος, χρησιμοποιώντας το προϊόν της εκποίησης στην ανέγερση πανεπιστημίου. Οι δεύτερες, οι ενοριακές, παραχωρούνταν στον Δήμο Αθηναίων προκειμένου να τις εκποιήσει και να χρησιμοποιήσει τα χρήματα για την ανέγερση ναών. Όσο για τους ιδιώτες (κτήτορες), καλούνταν εντός 40 ημερών να καταθέσουν αποδεικτικά της ιδιοκτησίας τους, αλλιώς θα την έχαναν. Δηλαδή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα εκποιούνταν το σύνολο των από τον πόλεμο ναών, των παρεκκλησίων ή των ιδιωτικών ναΐσκων. Τίποτα δεν άφησαν στην τύχη του οι Βαυαροί. Είχαν φροντίσει ήδη να δημιουργήσουν το περίφημο «Εκκλησιαστικόν Ταμείον», το οποίο διαδραμάτιζε πρωταγωνιστικό ρόλο, και παρά τον τίτλο του, δεν υπαγόταν στην εξουσία της Εκκλησίας. Κανείς ωστόσο δεν σκεπτόταν τρόπους διάσωσης και αναστήλωσης ναών και ναΐσκων, που αποτελούσαν ιερή παρακαταθήκη από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Τις άγνωστες εν πολλοίς μεθοδεύσεις, καθώς και τα χαμένα μνημεία, καθένα ξεχωριστά, θα συνεχίσουμε να τα παρουσιάζουμε στην καθημερινή μας στήλη «Λες και ήταν Χθες».

Από τον Ελευθέριο Σκιαδά
Από το περιοδικό «δ» της «Κυριακάτικης Δημοκρατίας»

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΠΟΝΟ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΟΡΤΟΦΑΓΙΑΣ ΣΤΟ ΠΟΥΚΕΤ, ΣΤΗΝ ΤΑΫΛΑΝΔΗ

Στις 16 Οκτωβρίου είναι η ευκαιρία για εκατοντάδες μέλη της κινεζικής κοινότητας να παρελάσουν στους δρόμους του Πουκέτ, στην Ταϋλάνδη, με αφορμή το φεστιβάλ χορτοφαγίας. Πρόκειται για μια παρέλαση πόνου.

Πρόκειται για βασανιστήρια, πραγματικά, σώματος και πνεύματος. Στόχος είναι να προσφέρουν ηρεμία στο πνεύμα όσων ασκούν το έθιμο και υποχρεούνται να απέχουν από λήψη κρέατος όσο διαρκεί ο ένατος μήνας της Σελήνης του κινεζικού ημερολογίου.
Επί εννέα ημέρες, τα κινεζικά μέλη της κοινότητας που κατοικούν στην περιοχή, δηλαδή το 35% των κατοίκων του Πουκέτ, θα παρελάσουν κάνοντας επίδειξης υπομονής σε μαρτύρια.
Οι προσκυνητές δεν χρησιμοποιούν φάρμακα για τον πόνο και μοιάζουν να μην πονάνε. Τρυπάνε τα μάγουλα και τη γλώσσα με τεράστια μεταλλικά αντικείμενα και περνούν μεταλλικά αντικείμενα μέσα στο δέρμα.

Οι οπές ανοίγονται πολλούς μήνες νωρίτερα, από ειδικευμένους γιατρούς, οι οποίοι τρυπάνε σιγά σιγά το σώμα για να αποφευχθεί η αιμορραγία. Ιατρικό προσωπικό βρίσκεται εξάλλου επί τόπου για παν ενδεχόμενο.











ΟΙ ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ ΤΟΥ ΚΑΝΑΔΑ ΠΟΥ ΕΤΡΩΓΑΝ ΜΟΥΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΠΤΩΜΑΤΑ

Οι κανίβαλοι ιθαγενείς του Καναδά έκαναν μυστικιστικές τελετές για να εξαγνίσουν τους νεκρούς. Γιατί φυσούσαν καπνό μέσα σε μουμιοποιημένα πτώματα και μετά τα έτρωγαν.

Στη φυλή των Kwakwaka’wakw, ιθαγενών του Καναδά, υπήρχαν τέσσερις μυστικές ομάδες. Οι τρεις ασχολούνταν με τον πόλεμο, τη μαγεία και τη ζωή μετά τον θάνατο. Η τέταρτη και ισχυρότερη ήταν η ομάδα των «καννίβαλων», γνωστή ως Hamatsa.
AdTech Ad
Η μυστική τελετή των Hamatsa
Όταν ερχόταν η ώρα να μπει στην ομάδα ένα καινούριο μέλος, έπρεπε πρώτα να περάσει τη δοκιμασία. Το νέο μέλος ήταν πάντα άντρας, περίπου 25 χρόνων. Τον άρπαζαν τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας και τον άφηναν μόνο του σε μια κρυφή τοποθεσία μέσα στο δάσος. Εκεί του μάθαιναν τις μυστικές τελετές, τους μύθους και τα έθιμα των Hamatsa. Ο μαθητευόμενος έπρεπε να μείνει νηστικός και να πλένεται με παγωμένο νερό για να εξαγνίσει το σώμα και το πνεύμα του. Έτσι πίστευαν ότι θα έχανε την ανθρώπινη μυρωδιά του και θα γινόταν ένα με τον κόσμο των μυθικών τεράτων, των Θεών και των ζώων.

Πριν επιστρέψει στην φυλή, έπρεπε να ολοκληρώσει την τελευταία αποστολή του: να θεραπεύσει ένα πτώμα! Οι Kwakwaka’wakw δεν έθαβαν τους νεκρούς τους στο έδαφος, αλλά τους τοποθετούσαν πάνω στα κλαδιά των δέντρων, μέσα σε ανοιχτά φέρετρα. Ο αέρας ξέραινε το δέρμα τους και σιγά σιγά, έπαιρναν τη μορφή μούμιας. Τότε κατέβαζαν το πτώμα απ’ το δέντρο, το έπλεναν με αλατούχο νερό και χρησιμοποιούσαν τα φύλλα απ’ το κώνειο (φυτικό δηλητήριο) για να καθαρίσουν το κρέας που είχε αποσυντεθεί.

Η τελετή των κανιβάλων

Στο τέλος, έφερναν το πτώμα με την κοιλιά ανοιγμένη μπροστά στον μαθητευόμενο. Έπρεπε να φυσήξει καπνό μέσα στα όργανα για να το εξαγνίσει και να το «θεραπεύσει». Οι Hamatsa τότε άρχιζαν να τρώνε κομμάτια απ’ το «καθαρό» πτώμα. Μετά ανάγκαζαν τον μαθητευόμενο να πιει μεγάλες ποσότητες θαλασσινού νερού, μέχρι να κάνει εμετό και να βγάλει από μέσα του το ανθρώπινο κρέας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής, ο μαθητευόμενος φορούσε μάσκα και χόρευε ανεξέλεγκτα, σαν να τον είχε καταλάβει κάποιο πνεύμα. Πολλές φορές ορμούσε στους παρευρισκόμενους και τους δάγκωνε. Όσοι τραυματίζονταν, αποζημιώνονταν με πλούσια δώρα. Η φυλή των Kwakwaka’wakw μελετήθηκε από τον γερμανο-αμερικάνο ανθρωπολόγο Φρανζ Μπόας στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλές μυστηριώδεις τελετές που δεν έχουν εξηγηθεί.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΩΝ ΒΟΥΝΤΟΥ

Το βουντόν (ή βουντούν), όπως είναι η επίσημη ονομασία αυτού που ξέρουμε όλοι ως βουντού, είναι μια ιδιαίτερη θρησκευτική παράδοση που ξεπήδησε μέσα από τις φρικαλεότητες που ζούσαν οι αφρικανοί σκλάβοι που μεταφέρθηκαν με τα λευκά δουλεμπορικά στις Δυτικές Ινδίες κατά τον 16ο αιώνα.   Ο λευκός αποικιοκράτης απαγόρευε στους δούλους του να λατρεύουν τα παραδοσιακά αφρικάνικα δόγματα και τους εξανάγκασε να ασπαστούν τον χριστιανισμό, αν και από την επικίνδυνη αυτή γειτνίαση έμελλε να ξεπηδήσει κάτι μοναδικό στην ιστορία των θρησκειών, το βουντού!   Το ιδιαίτερο λατρευτικό μείγμα που έψαχνε να συμβιβάσει τον καθολικισμό και τα τοπικά αφρικανικά δόγματα αναπτύχθηκε ιδιαιτέρως στην Αϊτή, γενικεύτηκε στην Καραϊβική και ενέχει δεσμούς αίματος με το βουντού των ΗΠΑ αλλά και το αντίστοιχο που εξασκείται στη Δυτική Αφρική (στη Νιγηρία κυρίως), αν και αυτό είναι απαλλαγμένο από τις χριστιανικές δοξασίες. Στο όνομά του έχουν γίνει αρκετά εγκλήματα, όπως εξάλλου και στο όνομα των περισσότερων θρησκευτικών παραδόσεων…

Η δίκη των οχτώ Αϊτινών
Ήταν το 1864 με την καταδίκη οχτώ Αϊτινών για δολοφονία και κανιβαλισμό παιδιού που θα αποκτούσε το βουντού τη μαύρη του φήμη. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τον Δεκέμβριο του 1863, ο Κόνγκο Πέλε ζήτησε από την αδερφή του και ιέρεια του βουντού, Ζαν Πέλε, να τον βοηθήσει με τις πρακτικές της να αποκτήσει πλούτο και δύναμη. Εκείνη συμφώνησε και απευθύνθηκε σε δύο γκουρού του βουντού για τον ιδανικό τρόπο. Οι γεροντότεροι της είπαν ότι για να συμβεί αυτό, θα έπρεπε να θυσιάσουν έναν «τράγο χωρίς κέρατα», επίσης γνωστό σε μας ως άνθρωπο.   Στις 27 Δεκεμβρίου, τα δυο αδέλφια απήγαγαν τη 12χρονη ανιψιά τους και την κράτησαν κρυμμένη μέχρι και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Τότε είναι που έλαβε χώρα η αποτρόπαιη ιεροτελεστία, που περιλάμβανε τον στραγγαλισμό, την εκδορά, τον διαμελισμό και τον αποκεφαλισμό τελικά της κοπέλας, αν και τα δεινά της δεν τέλειωσαν εδώ, καθώς το αίμα της αποθηκεύτηκε σε βαζάκια και χρησιμοποιήθηκε κατόπιν στο μαγείρεμά της, αφού η παρέα των ιερέων τράφηκε κατόπιν με τις σάρκες της.   Λίγο αργότερα, τέσσερις άντρες και τέσσερις γυναίκες (μεταξύ των οποίων και τα φονικά αδέλφια) κατηγορήθηκαν για φόνο και αφού ομολόγησαν το μακάβριο έγκλημά τους, εκτελέστηκαν δημόσια στις 13 Φεβρουαρίου 1864. Όπως αντιλαμβανόμαστε, η υπόθεση έτυχε παγκόσμιας κάλυψης και έκανε το βουντού να φαντάζει όσο πιο απάνθρωπο και ζοφερό έπαιρνε, αλλάζοντας μια για πάντα την πεποίθηση του κόσμου για τη θρησκευτική παράδοση.   Αν και σήμερα η όλη ιστορία έχει φτάσει να αμφισβητείται, καθώς λίγες ενδείξεις υπάρχουν ότι έγινε ό,τι έγινε, την ίδια ώρα που όλοι οι κατηγορούμενοι ξυλοκοπήθηκαν αγρίως πριν ομολογήσουν. Επίσης, την εποχή εκείνη πρόεδρος της Αϊτής ήταν ο Φαμπρ Τζεφράρ, ο οποίος μπορεί να γεννήθηκε σκλάβος, είχε όμως μετατραπεί σε φανατικό καθολικό και ήθελε τη χώρα του απαλλαγμένη από παλιές αφρικανικές δοξασίες. Μια τέτοια πολύκροτη δίκη θεωρήθηκε ότι εξυπηρετούσε βολικά τον σκοπό του, να αποδείξει κοντολογίς ότι το βουντού ήταν γεμάτο μοχθηρία και υπερφυσική κακία…  

Η ιέρεια του βουντού
Τον Οκτώβριο του 1910, ένας αστυνομικός διευθυντής από την Αϊτή παρέδωσε την έγγραφη κατάθεσή του για μια 24χρονη ιέρεια του βουντού, κάποια Εστέις Λιμπερίς. Στην αναφορά του είπε ότι κατά τη διάρκεια των τελετών, οι πιστοί έκαναν σπονδές σε έναν θεό με μορφή φιδιού και αν η ατυχία και η κακοδαιμονία είχε εγκαθιδρυθεί στην κοινότητα, τότε θυσίαζαν και ένα ζώο. Ο αστυνομικός ανέφερε ότι η Λιμπερίς υπαινίχθηκε κάποια στιγμή ότι μόνο η θυσία ενός παιδιού θα έφερνε τύχη και ευζωία στους πιστούς, όταν το πράγμα πήρε μια άσχημη τροπή.   Ένας πιστός του βουντού απήγαγε ένα μικρό κορίτσι, το απίθωσε κατόπιν στο ιερό, όπου και στραγγαλίστηκε. Αφού αποκεφάλισαν το άψυχο σώμα, μάζεψαν το αίμα της σε ένα κύπελλο για να το γευτούν όλοι οι παριστάμενοι στην ανθρωποθυσία. Δύο επίσης μικρά κορίτσια μαγείρεψαν κατόπιν το ακρωτηριασμένο σώμα του τραγικού παιδιού, αν και δεν το κανιβάλισαν. Η ομήγυρη φύλαξε το σώμα ως υπόμνηση της θυσίας που είχε λάβει μόλις χώρα.   Αν και αυτό δεν θα ήταν το τέλος των φονικών, καθώς τα κορίτσια είχαν διαπράξει κάποιο είδος ύβρεως με την προετοιμασία του σώματος της μικρής και τώρα έπρεπε να θυσιαστούν κι αυτά για να εξευμενιστούν οι θεοί του βουντού. Δύο μέρες μετά, άλλα δυο παιδιά θυσιάστηκαν ιεροτελεστικά. Στην αστυνομική έκθεση αναφέρεται ότι όταν οι Αρχές ερεύνησαν το σπίτι της Λιμπερίς, εντόπισαν τα απομεινάρια μιας 12χρονης μέσα σε ένα βαρέλι…

Ο αιδεσιμότατος Γουίλι Μάξγουελ
Ο αιδεσιμότατος Γουίλι Μάξγουελ ήταν ταυτοχρόνως ιερέας του βουντού που λειτουργούσε μυστικά σε μια εκκλησία της Αλαμπάμα των ΗΠΑ. Είχε μάλιστα διδαχθεί την τέχνη των σκοτεινών τελετών από τις ίδιες τις «Εφτά Αδερφές» του Μισισιπή, της πλέον γνωστής και τρομακτικής αίρεσης του βουντού της Λουιζιάνα. Γι’ αυτό και τα μέλη της αφρο-αμερικανικής κοινότητας τον έτρεμαν, ένας φόβος που λειτούργησε φυσικά υπέρ του, μιας και πιστεύεται ότι ο Μάξγουελ γλίτωσε την τιμωρία για μια σειρά από φόνους που διέπραξε.   Το πρώτο του θύμα φέρεται με ισχυρές ενδείξεις να είναι η ίδια του η σύζυγος το 1969. Η τραγική γυναίκα βρέθηκε στραγγαλισμένη και κακοποιημένη σωματικά στο αυτοκίνητό της. Ο αιδεσιμότατος σύρθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου και παρά τα στοιχεία, αθωώθηκε μαγικά. Καθόλου μαγικά βέβαια, μιας και η στρατηγική του ήταν απλή: παντρεύτηκε τη βασική μάρτυρα κατηγορίας, η οποία μέχρι να φτάσει η μέρα της δίκης είχε ήδη αλλάξει την κατάθεσή της! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ιερέας εισέπραξε και την παχυλή ασφάλεια ζωής της εκλιπούσας.   Λίγο αργότερα, ο αδερφός του ιερωμένου βρέθηκε επίσης νεκρός από υποθερμία και υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Το 1973, η δεύτερη σύζυγός του, η μάρτυρας κατηγορίας στον φόνο της πρώτης του συζύγου δηλαδή, εντοπίστηκε επίσης νεκρή, με τον Μάξγουελ να εισπράττει για δεύτερη φορά ασφάλεια ζωής. Το 1976, σειρά είχε ο ανιψιός του ιερέα και τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς η 16χρονη προγονή του παπά ανασύρθηκε νεκρή κάτω από ένα αυτοκίνητο. Η αστυνομία τον είχε πάντα στο στόχαστρο, αν και φαινόταν να μην μπορεί να συνδέσει τις ανθρωποκτονίες και τα περίεργα δυστυχήματα με τον Μάξγουελ.   Στην κηδεία του κοριτσιού, η αδερφή της 16χρονης ούρλιαξε στον ιερέα του βουντού: «Σκότωσες την αδερφή μου και τώρα θα το πληρώσεις». Αμέσως, ο θείος της έβγαλε ένα όπλο και τον πυροβόλησε τρεις φορές εξ επαφής στο κεφάλι μπροστά σε 300 ανθρώπους. Η απίστευτη υπόθεση που συγκλόνισε την τοπική κοινωνία και επανέφερε με δριμύτητα τα χρονικά του βουντού στον δημόσιο λόγο έφτασε μάλιστα μέχρι και το λογοτεχνικό στόχαστρο της Χάρπερ Λι, της συγγραφέως του «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», αν και δεν ολοκλήρωσε ποτέ το πόνημά της για το βουντού και τα μυστηριώδη θανατικά που κύκλωναν τον Μάξγουελ…

Επιδημία χολέρας στην Αϊτή
Ο μισός περίπου πληθυσμός από τα 9,6 εκατομμύρια της Αϊτής πιστεύει στο βουντού και ακολουθεί τα τελετουργικά του. Η θρησκεία διατηρεί ακόμα και σήμερα ισχυρότατο λαϊκό έρεισμα και από δω ακριβώς ξεπήδησε μια φοβερή ιστορία πολύ πρόσφατα, όταν η πίστη στο βουντού και η έλλειψη επιστημονικής γνώσης γύρω από τη χολέρα δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα στην Αϊτή.   Όπως ξέρουμε, μετά το πέρασμα του φοβερού Εγκέλαδου από την ήδη εξαθλιωμένη Αϊτή στις 12 Ιανουαρίου 2010, ξέσπασε μεγάλη επιδημία χολέρας: μεταξύ Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2010, περισσότεροι από 2.500 άνθρωποι είχαν πεθάνει από τη νόσο, την ίδια ώρα που 63.500 είχαν ήδη διαμετακομιστεί στο νοσοκομείο και άλλοι 121.000 εμφάνισαν συμπτώματα. Οι ντόπιοι δεν ήξεραν τι είναι η χολέρα ούτε και πώς θα επηρέαζε τη ζωή τους, κάτι που οδήγησε σε μαζικό πανικό σε πολλές περιοχές της χώρας.   Ούτε λίγο ούτε πολύ, κατηγορήθηκαν οι ιερείς του βουντού για την εξάπλωση της αρρώστιας και κατά τη διάρκεια δύο εβδομάδων του Δεκεμβρίου του 2010 περισσότεροι από 45 λειτουργοί της θρησκείας συνάντησαν τον μαρτυρικό θάνατο μέσω λιντσαρίσματος, λιθοβολισμού, τσεκουρώματος ή παράδοση του σώματός τους στην πυρά. Τα αγριεμένα πλήθη στράφηκαν κατά των ιερέων και βύθισαν την ήδη πληγωμένη χώρα σε ακόμα μεγαλύτερη θλίψη. Ο υπουργός Επικοινωνιών της Αϊτής ζήτησε τη συνδρομή του ΟΗΕ για την ενημέρωση του ντόπιου στοιχείου για τη χολέρα και τους τρόπους αντιμετώπισής της. Στην επιδημία του 2010, περισσότεροι από 200.000 Αϊτινοί έχασαν τη ζωή τους, ενώ από το φθινόπωρο του 2015 η χολέρα έδειξε και πάλι τα απειλητικό της πρόσωπο…  

Το βουντού στην Νιγηρία
Τον Ιούλιο του 2001, μια 13χρονη από την πόλη Μαϊντουγκούρι της Νιγηρίας συνελήφθη ως ύποπτη για την εξαφάνιση ενός δίχρονου αγοριού. Η Τζουμάι Χασάν είχε ήδη φάκελο στην αστυνομία, παρά το νεαρότατο της ηλικίας της, καθώς είχε κάψει παλιότερα το σπίτι ενός γείτονα και είχε αποπειραθεί να δολοφονήσει μια κοπέλα. Αυτή τη φορά η Χασάν ισχυρίστηκε ότι είχε σκοτώσει το παιδί και είχε πουλήσει μέλη του σώματός του σε ιερέα του βουντού, που το ήθελε διακαώς για τις τελετές του.   Μετά την ομολογία, η σορός του τραγικού αγοριού ξεθάφτηκε και η Χασάν κατηγορήθηκε για τον φόνο του. Αν και η ομολογία της δεν είχε πάρει ακόμα τέλος. Είπε μετά ότι ήταν εδώ και εφτά χρόνια μέλος μιας δολοφονικής σέχτας που είχε εμπλακεί στις δολοφονίες 48 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και του πατέρα της. Η κοπέλα θέλησε να βοηθήσει την αστυνομία να βρει τις σορούς των θυμάτων της οργάνωσης, αν και κανένα άλλο πτώμα δεν ανασύρθηκε κατά τις έρευνες.   Η ίδια ονόμασε μάλιστα εγκέφαλο της εταιρίας δολοφόνων κάποιον ανώτερο κρατικό υπάλληλο, στο σπίτι του οποίου βρέθηκαν όλα τα σύνεργα άσκησης του βουντού, αν και τίποτα δεν μπορούσε να τον συνδέσει με τους φόνους. Ήταν ξεκάθαρο πάντως ότι η σπείρα δεν ήταν παρά μυστικιστική σέχτα που λάτρευε μια φονική παραλλαγή του παραδοσιακά ειρηνικού βουντού…

ΟΙ ΤΕΛΕΤΕΣ ΒΟΥΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΪΤΗ ΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Ο Λες Στόουν, ένας φωτογράφος από τη Νέα Υόρκη, θέλησε να συλλάβει με το φωτογραφικό φακό του τις συγκλονιστικές τελετουργίες του Βουντού στην Αϊτή. Σύμφωνα με το άρθρο ο φωτογράφος τα τελευταία 25 χρόνια παρακολουθεί από κοντά τέτοιες τελετές στην Αϊτή και φαίνεται πως έχει εντυπωσιαστεί από τις αποκρουστικές τελετές του Βουντού.

Τις παρουσιάζω κι εγώ για να θυμόμαστε την αποκρουστική και φρικιαστική εμφάνιση του κακού, όπως παρουσιάζεται στον κόσμο. Όπως είχε πει ο γέροντας Παΐσιος σε μια από τις πολλές εμφανίσεις του διαβόλου «Νά ‘ρχεσαι, διότι μου κάνεις καλό. Με βοηθάς να θυμάμαι το Θεό, όταν τον ξεχνώ, και να προσεύχομαι» (Βίος Γέροντος Παΐσίου του Αγιορείτου, Δαιμονικές εμφανίσεις, σελίδα 90).













ΝΕΑΡΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΕΙΔΕ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ


Ο πλούτος, το εύκολο σεξ και η διαστροφή οδήγησαν νεαρό πολιτικό μηχανικό να «ψαχτεί» σε κυκλώματα σατανιστών…!Όπως λένε άνθρωποι του περιβάλλοντός του, μια παρέα από την πρωτεύουσα τον παρέσυρε ένα βράδυ του καλοκαιριού σε μια τελετή μύησης στην οποία θα γινόταν χρήση ναρκωτικών ουσιών και σεξουαλικά όργια. Εκείνος πήγε, ανυποψίαστος… και προφανώς γοητευμένος από αυτό που ίσως… του τύχαινε!

Κατά τη διάρκεια της τελετής όπως αναφέρει το dete.gr στην οποία έγιναν ανομολόγητα πράγματα, εκτός των άλλων, μια τεράστια δυσωδία απλώθηκε στο χώρο.. .! Ο νεαρός που σπούδαζε στο πανεπιστήμιο Πατρών ταράχτηκε τόσο πολύ με όσα συνέβησαν και προφανώς λόγω της πίεσης υπέστη αλλοίωση στην όρασή του από το ένα μάτι.
Η οικογένειά του έχει ζητήσει τη γνώμη ειδικών από πολλές χώρες του εξωτερικού, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες δεν έχει βρεθεί.
Μετά από αυτό το «πάρτι» και τα όσα βίωσε στην τελετή ο νεαρός επιστήμονας αναζήτησε την γαλήνη στους κόλπους της εκκλησίας ενώ πληροφορίες λένε πως δεν αποκλείεται να ασπαστεί και τον μοναχισμό.
Τι όμως έκανε τον νεαρό να… τα «παίξει» στην κυριολεξία; Οι ίδιες πηγές αναφέρουν πως εν μέσω τελετής κάποιος εμφανίστηκε με… τραγόμορφη κεφαλή και αυτό ήταν που… τον αποτέλειωσε (προφανώς είχαν προηγηθεί και άλλα).

Οι σατανιστικές τελετές σε ερημικές τοποθεσίες, οι θυσίες ζώων στο όνομα του Εωσφόρου, οι βεβηλώσεις ναών και τα εγχειρίδια μύησης στον σατανισμό στο διαδίκτυο δίνουν και παίρνουν!
«Είμαστε ιππότες του Σατανά… Σκοτώστε τους Χριστιανούς… Αγαπάμε το αίμα… Σκοτώστε τον Ιησού» και άλλα τέτοια συνθήματα με πεταμένους ανάποδους σταυρούς, μαύρα σκοινιά και κέρινα ομοιώματα ανθρώπων συγκλονίζουν όσους συμμετέχουν σε αυτές τις τελετές.

Πλέον τέτοια κυκλώματα που διακινούν σατανιστικό υλικό έχουν στραφεί στο Ίντερνετ,! Εκεί υμνούν τον Εωσφόρο και προσεγγίζουν ευαίσθητες ψυχές! Chatrooms αναλαμβάνουν να «εξηγήσουν» στους αμύητους τις θεωρίες του σκότους και τον αποκρυφισμό…! Το Διαδίκτυο είναι πλέον ο πιο διαδεδομένος τρόπος για να παγιδευτεί κάποιος στα πλοκάμια της μαύρης μαγείας και του σατανισμού και να ακολουθήσει σκοτεινές διαδρομές που ξεπερνούν τη λογική…