-Γέροντα, τι θα γίνει
με εμένα, δε βλέπω προκοπή, ρωτησε κάποιος προσκυνητής.
-Εσύ σήμερα φύτεψες την κληματαριά και θέλεις αμέσως να πιεις κρασί. Πρέπει να περιμένεις, να βγει το σταφύλι, να ωριμάσει, να το ραντίσεις, να το κόψεις, να το πατήσεις, να το βάλεις στο βαρέλι, να γίνει καλό κρασί και μετά να πιεις. Μη βιάζεσαι λοιπόν. Ακόμα είσαι αρχάριος. Βρε παιδί μου, ζαλίζεσαι έτσι και, ενώ το στομάχι σου δεν μπορεί να χωνέψει το γάλα, πάς να φας μπριζόλα!
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο Θεός είναι καλός. Θέλει όλοι να σωθούμε. Αν ήταν να σωθούνε μόνο λίγοι, τότε γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Δεν είναι στενή η πύλη του Παραδείσου. Χωράει όλους τους ανθρώπους που σκύβουν ταπεινά και δεν είναι φουσκωμένοι από υπερηφάνεια, αρκεί να μετανοήσουν, να δώσουν δηλαδή το φορτίο των αμαρτιών τους στον Χριστό, και τότε χωρούν να περάσουν εύκολα από την πύλη. Έπειτα έχουμε και το δικαιολογητικό ότι είμαστε χωματένιοι. Δεν είμαστε μόνον πνεύμα όπως οι Άγγελοι. Είμαστε όμως αδικαιολόγητοι, όταν δεν μετανοούμε και δεν πλησιάζουμε τον Σωτήρα μας ταπεινά.
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Γνωρίζω ότι ο φύλακας Άγγελος που έχουμε, μας προστατεύει και μας οδηγεί. Όταν προσευχόμαστε για κάποιον, ο Άγγελός μας αστραπιαία μπορεί να βοηθήσει, να πληροφορήσει, να φυλάξει αυτόν για τον οποίο προσευχόμαστε.
Ο θεολόγος επί οκτώ έτη ακατάπαυστα παρακαλούσε τον Θεό να του φανερώσει κάποιον άνθρωπο, που θα μπορούσε να του δείξει τον πιο σίγουρο δρόμο για τη Βασιλεία των Ουρανών.
Κάποια μέρα που έφθασε στο αποκορύφωμα της προσευχής άκουσε μιά φωνή «Πήγαινε και στην έξοδο της Εκκλησίας θα βρείς τον άνθρωπο που ζητάς». Πηγαίνει βιαστικά στην Εκκλησία, όπου βρίσκει ένα γέρο ζητιάνο με κουρελιασμένα ρούχα και πληγωμένα γόνατα και τον χαιρετά
– «Καλό και ευτυχισμένο πρωινό, γέροντα».
– «Ποτέ δεν είχα κακό και δυστυχισμένο πρωινό».
(Ο άλλος εν αμηχανία διορθώνει)
– «Είθε να σου στείλει ο Θεός κάθε αγαθό»!
– «Ουδέποτε μού εστάλη κάτι μη αγαθό»!
(ο θεολόγος παραξενεύεται και του λέει)
– «Τί συμβαίνει με σένα, γέροντα; Εγώ σου εύχομαι κάθε ευτυχία».
– «*Μα ποτέ δέν είμαι δυστυχής. Ζω σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Για το ζυγό που μου έδωσε ο Θεός ποτέ δεν δυσανασχέτησα και είμαι πάντοτε ευχαριστημένος*».
– «Από πού ήλθες εσύ, γέροντα, εδώ»;
– «Από τον Θεό».
– «Και πού Τον βρήκες»;
«Εκεί πού Τον άφησα στην αγαθή θέληση».
– «Ποιός είσαι, γέροντα, και σε ποιά τάξη ανήκεις»;
«Οποιος κι αν είμαι, είμαι ικανοποιημένος με την κατάστασή μου, γιατί βασιλεύς είναι αυτός που κυβερνά και διευθύνει τον εαυτό του*».
Ο θεολόγος αποδέχθηκε τελικά πως ο δρόμος του ζητιάνου ήταν ο μόνος σίγουρος για τον Ουρανό, δηλαδή η τελεία παράδοση στο θέλημα του Θεού»
Το 1978 , που έγιναν οι σεισμοί στην Θεσσαλονίκη, εγράφη ένα βιβλίο που έλεγε: " Η αγάπη του Θεού σείει την γη". Και ο Άγιος Παϊσιος, που ήταν τότε στη Σουρωτή, έλεγε: " Να πάμε στο Άγιο Όρος να δέσουμε τη Θεσσαλονίκη, για να μη κουνιέται". Άλλοτε πάλι ο ίδιος, όταν του έλεγαν για κάποιους που είχαν πόνο και στενοχώριες, έλεγε: " Τι φταίνε αυτοί οι άνθρωποι και ταλαιπωρούνται, αν εγώ, το χαμένο, δεν είμαι άγιος για να τους βοηθήσω;". Βλέπετε; Την ευθύνη την έριχνε επάνω του . Δεν την έριχνε στους ανθρώπους που υπέφεραν. Αυτό το πνεύμα να έχουμε πατέρες. Πάντοτε να έχουμε αυτή την διαθεσι, ότι εμείς πρέπει να διορθωθουμε και μετά θα διορθώνουν και οι άλλοι.
(+ Αρχιμανδρίτη Χριστοφόρου Καθηγουμενου Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου
Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΎΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
* Λόγοι πνευματικοί προς τους αδερφούς της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους κατά την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, 25/3/2020).
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β ΕΤΟΣ 2020 ΑΡΙΘΜ.45.
– Γέροντα, πῶς μπορεῖς νὰ ἀντιμετωπίσεις τὸν ἄλλον, ὅταν εἶναι νευριασμένος;
– Μὲ τὴν ὑπομονή!
– Καὶ ἂν δὲν ἔχεις;
– Νὰ πᾶς νὰ ἀγοράσεις! Πουλᾶνε στὰ σοῦπερ-μάρκετ!… Κοίταξε, ὅταν ὁ ἄλλος εἶναι μπουρινιασμένος, ό,τι καὶ νὰ τοῦ πεῖς, δὲν γίνεται τίποτε. Καλύτερα ἐκείνη τὴν στιγμὴ νὰ σιωπήσεις καὶ νὰ λὲς τὴν εὐχή. Μὲ τὴν εὐχὴ θὰ καλμάρει ὁ ἄλλος, θὰ ἠρεμήσει καὶ θὰ μπορέσεις μετὰ νὰ συνεννοηθεῖς μαζί του. Βλέπεις, καὶ οἱ ψαράδες δὲν πᾶνε νὰ ψαρέψουν, ἂν δὲν ἔχει μπουνάτσα· κάνουν ὑπομονή, ὥσπου νὰ καλωσυνέψει ὁ καιρός.
– Ποῦ ὀφείλεται, Γέροντα, ἡ ἀνυπομονησία τῶν ἀνθρώπων;
– Στὴν πολλή… ἐσωτερική τους εἰρήνη! Ὁ Θεὸς τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων τὴν κρέμασε στὴν ὑπομονή. «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, σωθήσεται», λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Γι’ αὐτὸ δίνει δυσκολίες, διάφορες δοκιμασίες, γιὰ νὰ ἀσκηθοῦν στὴν ὑπομονὴ οἱ ἄνθρωποι.
Ἡ ὑπομονὴ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Γιὰ νὰ ὑπομείνεις τὸν ἄλλον, πρέπει νὰ τὸν πονέσεις. Καὶ βλέπω πὼς μὲ τὴν ὑπομονὴ σώζεται ἡ οἰκογένεια. Εἶδα θηρία νὰ....
γίνονται ἀρνιά. Μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ τὰ πράγματα ἐξελίσσονται ὁμαλὰ καὶ πνευματικά. Μιὰ φορά, ὅταν ἤμουν στὴν Μονὴ Στομίου, εἶχα δεῖ στὴν Κόνιτσα μιὰ γυναίκα ποὺ ἔλαμπε τὸ πρόσωπό της. Ἦταν μητέρα πέντε παιδιῶν. Μετὰ θυμήθηκα ποιὰ ἦταν. Ὁ ἄνδρας της ἦταν μαραγκὸς καὶ ἔπαιρνε πολλὲς φορὲς δουλειὲς μαζὶ μὲ τὸν μάστορά μου. Μιὰ κουβέντα τοῦ ἔλεγαν οἱ νοικοκυραῖοι, λ.χ. «μαστρο-Γιάννη, μήπως αὐτὸ νὰ τὸ κάνουμε ἔτσι;», γινόταν θηρίο. «Ἐμένα θὰ μοῦ κάνεις τὸν δάσκαλο;», τοὺς ἔλεγε. Ἔσπαζε τὰ ἐργαλεῖα του, τὰ πετοῦσε καὶ ἔφευγε. Ἀφοῦ παρατοῦσε τὴν δουλειά του καὶ τὰ ἔσπαζε ὅλα σὲ ξένα σπίτια, καταλαβαίνεις στὸ σπίτι τοῦ τί ἔκανε! Αὐτὴ λοιπὸν ἦταν τοῦ μαστρο-Γιάννη γυναίκα. Μὲ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο δὲν μποροῦσες μιὰ μέρα νὰ καθίσεις, καὶ αὐτὴ χρόνια ζοῦσε μαζί του. Κάθε μέρα περνοῦσε μαρτύριο, καὶ ὅμως ὅλα τα ἀντιμετώπιζε μὲ πολλὴ καλοσύνη καὶ ἔκανε ὑπομονή. Ἐπειδὴ ἤξερα τὴν κατάσταση στὸ σπίτι, ὅταν τὴν συναντοῦσα, τὴν ρωτοῦσα: «Τί κάνει ὁ κὺρ-Γιάννης; Δουλεύει;». «Ε, πότε δουλεύει, πότε κάθεται λιγάκι!». «Πῶς τὰ περνᾶτε;». «Πολὺ καλά, Πάτερ!», μοῦ ἔλεγε. Καὶ τὸ ἔλεγε μὲ τὴν καρδιά της. Δὲν ὑπολόγιζε ποὺ ἔσπαζε τὰ ἐργαλεῖα του -καὶ ἀξίας ἐργαλεῖα- οὔτε ποὺ ἀναγκαζόταν ἡ καημένη νὰ ξενοδουλεύει, γιὰ νὰ τὰ βγάλουν πέρα. Βλέπετε μὲ πόση ὑπομονή, μὲ πόση καλοσύνη καὶ μὲ πόση ἀρχοντιὰ τὰ ἀντιμετώπιζε ὅλα! Οὔτε τὸν κατηγοροῦσε καθόλου! Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς τὴν χαρίτωσε καὶ ἔλαμπε τὸ πρόσωπό της. Μεγάλωσε καὶ τὰ πέντε παιδιά της καὶ ἔγιναν πολὺ καλὰ παιδιά. Μπόρεσε καὶ κράτησε καὶ τὰ παιδιά της.
– Γέροντα, πῶς μποροῦσε νὰ δικαιολογεῖ τὸν ἄνδρα της;
– Μὲ ἕναν καλὸ λογισμό: «Ἄνδρας μου εἶναι, ἔλεγε, θὰ πεῖ καὶ καμιὰ κουβέντα. Καὶ ἐγώ, ἂν ἤμουν στὴν θέση του, μπορεῖ νὰ ἔκανα τὰ ἴδια». Ἐφήρμοζε τὸ Εὐαγγέλιο, γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἔστελνε τὴν θεία Χάρη Του. Καὶ ἂν κοσμικοὶ ἄνθρωποι κάνουν ὑπομονὴ καὶ χαριτώνονται, πόσο μᾶλλον πρέπει νὰ κάνουμε ὑπομονὴ ἐμεῖς οἱ μοναχοί, ποὺ ἔχουμε ὅλες τὶς προϋποθέσεις, ὅλες τὶς δυνατότητες γιὰ πνευματικὴ ζωή.
Ὅπως ἔχω καταλάβει, τὰ μεγαλύτερα σκάνδαλα, ὄχι μόνο στὶς οἰκογένειες ἀλλὰ καὶ στὰ κράτη, γίνονται ἀπὸ τιποτένια πράγματα. Στὴν οἰκογένεια πρέπει ὁ ἕνας νὰ ταπεινώνεται στὸν ἄλλον, νὰ μιμεῖται τὶς ἀρετές του, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀνέχεται τὶς ἰδιοτροπίες του. Γιὰ μιὰ τέτοια ἀντιμετώπιση πολὺ βοηθάει νὰ σκέφτεται κανεὶς ὅτι ὁ Χριστὸς θυσιάσθηκε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ μᾶς ἀνέχεται ὅλους, δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, ἂν καὶ εἶναι ἀναμάρτητος -ἐνῶ ἐμεῖς, ὅταν ταλαιπωρούμαστε ἀπὸ τὶς ἰδιοτροπίες τῶν ἄλλων, ἐξοφλοῦμε ἁμαρτίες. Τὰ οἰκονομάει ἔτσι ὁ Καλὸς Θεός, ὥστε ὁ ἕνας, μὲ τὸ χάρισμα ποὺ ἔχει, νὰ βοηθάει τὸν ἄλλον, καί, μὲ τὸ κουσούρι ποὺ ἔχει, νὰ ταπεινώνεται στὸν ἄλλον. Γιατί ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὰ χαρίσματά του, ἀλλὰ ἔχει καὶ μερικὰ κουσούρια καὶ πρέπει νὰ ἀγωνίζεται νὰ τὰ κόψει.
Ἔδωσα ἕνα ξεσκόνισμα σὲ κάποιον! Νὰ δεῖτε ὑπακοὴ ποὺ τοῦ κάνει ἡ γυναίκα του, ἂν καὶ ἔχει πολλὲς ἱκανότητες! Μπροστά της ἐκεῖνος εἶναι ἕνα παιδί. Αὐτή, μὲ τὴν ὑπακοὴ ποὺ κάνει, συνέχεια δέχεται, ἀποθηκεύει, θεία Χάρη, ἐνῶ ἐκεῖνος μὲ τὸν ἐγωισμὸ τοῦ συνέχεια διώχνει τὴν θεία Χάρη καὶ ἀδειάζει. Τελικὰ ποιὸς εἶναι κερδισμένος; Βλέπεις, τὸ μυστικὸ εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὅλη ἡ βάση ἐκεῖ εἶναι. Ὑπακοή, ταπείνωση. Ἂν ἐκεῖνος ἀναγνώριζε τὴν ἀδυναμία του καὶ ζητοῦσε βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεό, θὰ ἐρχόταν καὶ σ’ αὐτὸν ἡ θεία Χάρις.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ
Σηκωνόταν ο Άγιος Παΐσιος, σηκωνόταν κι ο βάτραχος, και έκαμναν τις μετάνοιες τους μπροστά στον Σταυρό του Χριστού ! Εκεί, στον Σταυρό του παπά Τύχωνα!
Εμπειρίες Μακαριστού Μητροπολίτη Μαυροβουνίου Αμφιλοχίου (Ράντοβιτς) από την γνωριμία του με τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη!
….Όταν τελειώσαμε, ετοίμασε ο Γέρων Παΐσιος το φαγητό ρύζι, ντοματούλες που είχε στον κήπο του και ψωμί, το οποίο ξήραινε ο ίδιος. Γέμισε το δικό μου πιάτο, ενώ στο δικό του έβαλε πολύ λίγο φαγητό. Διαμαρτυρήθηκα, λέγοντας του ότι δεν ήταν σωστό αυτό εκείνος να φάει ως ασκητής κι εγώ ως καλοφαγάς. Μου είπε τότε:
-Δεν είσαι μοναχός; Θα κάνεις, λοιπόν, υπακοή. Τόσο ανυπάκουος Μαυροβούνιος είσαι; Εδώ ο Μπαγιούμ μου είναι πιο υπάκουος από εσένα.
Τον ρώτησα με έκπληξη ποιος ήταν ο Μπαγιούμ, διότι ήξερα ότι δεν είχε κανένα υποτακτικό. Μου έδειξε τότε μια τριανταφυλλιά, την οποία είχε φυτέψει εκεί.
Πήγε, στάθηκε μπροστά στην τριανταφυλλιά και είπε:
-Έλα, Μπαγιούμ, να καταλάβει αυτός ο άπιστος ο Αμφιλόχιος τι είναι η πραγματική υπακοή !
Όπως ήταν νωπό το χώμα εκεί γύρω από την τριανταφυλλιά, άρχισε τότε να σηκώνεται και βγήκε έξω ένας βάτραχος. Σας λέω αυτό, που είδα με τα μάτια μου. Στη συνέχεια είπε στο βάτραχο:
-Γύρνα τώρα, Μπαγιούμ, πίσω στη θέση σου και το βράδυ να πας να κάνεις την προσευχή σου !
Εξεπλάγην και τον ρώτησα τι είδους προσευχή έκαμνε ο Μπαγιούμ.
Μου εξήγησε ότι ο βάτραχος το βράδυ πήγαινε μπροστά σ’ ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό, που ο Γέρων είχε εκεί κι έλεγε την «ψαλμωδία» του. Παραξενεύτηκα και είπα μέσα μου: «Τώρα με κοροϊδεύει ο Γέρων; Για ποια ψαλμωδία του βατράχου μου μιλά»;
Την ίδια μέρα , με τη δύση του ήλιου, είχε πανσέληνο και εύκολα περπάτησα από το καλύβι μέχρι τον Τίμιο Σταυρό, σχεδόν απέναντι, και κάπως κρύφτηκα, γιά να μην δημιουργήσω ταραχή.
Είχε έναν μεγάλο σταυρό και σε λίγο βγήκε από το κελλί του ο γερο Παΐσιος, στάθηκε μπροστά στον σταυρό και άρχισε να κάνει τον σταυρό του.
Δεν πέρασε ούτε λεπτό – φαντάσου εξήντα δευτερόλεπτα – και άρχισε, μέσα στην σιγαλιά της νύχτας, ένα ντούπ, ντούπ, ντουπ.
-Έλα, Μπαγιούμ, έλα Μπαγιούμ, έλα, ας υποθέσουμε να πούμε, έλα να κάνουμε τις μετάνοιες μας, μπροστά στον σταυρό του Χριστού!
Το ντουπ-ντουπ συνεχίστηκε. Μπαγιούμ όνομα από τους Βεδουΐνους του Σινά, αλλά κανένας δεν φαινόταν.
Και, νάτος. Ένας πελώριος βάτραχος – μπράσκες τους λένε αλλού – ήρθε με πηδηματάκια και στάθηκε δίπλα στον γέροντα.
Σηκωνόταν ο Άγιος Παΐσιος, σηκωνόταν κι ο βάτραχος, και έκαμναν τις μετάνοιες τους μπροστά στον Σταυρό του Χριστού.
Εκεί, στον Σταυρό του παπά Τύχωνα !
Μακαριστός Μητροπολίτης Μαυροβουνίου και Παραθαλάσσιας κ. Αμφιλόχιος Ράντοβιτς -Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου
(Ο Άγιος Παΐσιος μπροστά στο λιθόκτιστο προσκυνητάρι της Κουτλουμουσιανης Σκήτης του Αγίου Παντελεήμονος, κρατώντας την εικόνα του Αγίου Παντελεήμονος.)
Κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης είναι φυσικό ο εξομολογούμενος να λησμονήσει κάποιες μικρές αμαρτίες.
Οι αμαρτίες αυτές συγχωρούνται, μαζί με τις υπόλοιπες που εξομολογείται, διότι δεν γίνεται εσκεμμένα απόκρυψή τους από ντροπή.
Όμως αυτός που εξομολογείται δεν είναι δυνατόν ποτέ να ξεχάσει μία μεγάλη αμαρτία, διότι η συνείδησή του τον βαραίνει περισσότερο για αυτήν.
Το παρακάτω συγκλονιστικό σύγχρονο αληθινό περιστατικό, που συνέβη πριν ορισμένες δεκαετίες στη μία κωμόπολη κοντά στην Θεσσαλονίκη, επιβεβαιώνει αυτήν την πραγματικότητα της πνευματικής ζωής.
Στην πόλη αυτήν ζούσε μία γυναίκα, η οποία φαινόταν ότι ήταν ζωντανό μέλος της Εκκλησίας. Συμμετείχε στις φιλανθρωπικές δραστηριότητες της ενορίας της, εξομολογούνταν και κοινωνούσε. Όλοι έλεγαν ότι η κυρία Φρόσω ήταν μία καλή χριστιανή.
Στην πόλη της συχνά κατέβαιναν Αγιορείτες Πνευματικοί κι εξομολογούσαν όσους από τους κατοίκους ήθελαν.
Η κυρα-Φρόσω ήταν μία από αυτούς. Είχε μάλιστα και μία ιδιαίτερη αγάπη στην Παναγία.
Η αλήθεια ήταν ότι Την επικαλούνταν πολύ. Είτε μαγείρευε, είτε σκούπιζε, ψιθύριζε “Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς”.
Και πράγματι Εκείνη ήταν τελικά που την έσωσε με τις πρεσβείες Της, γιατί δυστυχώς, η καλή -κατά τα άλλα- κυρα-Φρόσω, δεν εξομολογούνταν ειλικρινά τις αμαρτίες της.
Απέκρυπτε από τον Πνευματικό της την πιο μεγάλη. Όταν ήταν νεώτερη, είχε διαπράξει φόνο! Είχε σκοτώσει το παιδάκι της μέσα στα σπλάγχνα της! Είχε κάνει έκτρωση…
Ο Θεός περίμενε την μετάνοιά της, περίμενε, αλλά εκείνη τίποτε…
Οπότε μία μέρα έφυγε ξαφνικά! Όλη η ενορία στενοχωρήθηκε και μαζεύτηκε στην εκκλησία την άλλη μέρα για την κηδεία της.
Κατά τη διάρκεια όμως της κηδείας, η γυναίκα αναστήθηκε!
Το γεγονός ήταν φρικτό και συγκλονιστικό! Είναι πάρα πολύ σπάνιο, αλλά έχει ξανασυμβεί στην ιστορία της Εκκλησίας μας.
Στην αρχή ο κόσμος, που ήταν μέσα στην Εκκλησία, πανικοβλήθηκε, αλλά στη συνέχεια επικράτησαν οι πιο ψύχραιμοι και προσπάθησαν να βοηθήσουν την γυναίκα.
Όταν εκείνη συνήλθε τελείως, τους παρακάλεσε κλαίγοντας να την ακούσουν.
Συντετριμμένη από τα βάθη της ψυχής της, που είχε αναστηθεί μαζί με το σώμα της, και τεταπεινωμένη, τους διηγήθηκε την θαυμαστή ιστορία της:
-«Όταν πέθανα, ο Άγγελός μου με οδήγησε ενώπιον του φοβερού Βήματος του Κυρίου. Ο καρδιογνώστης Κύριος είπε ότι υπήρχε αμαρτία φόνου ανεξομολόγητη και για αυτό δεν μπορούσα να εισέλθω στην Βασιλεία Του.
Τότε επενέβη η Δέσποινα του κόσμου κι άρχισε να Τον παρακαλεί για την σωτηρία της αθλίας ψυχής μου.
Ο Κύριος τότε απάντησε: -“Μητέρα, υπάρχει φόνος. Εγώ είμαι ο νομοθέτης του «ου φονεύσεις». Δεν μπορώ να διαψεύσω τον Εαυτό μου!”
Η Παναγία όμως συνέχισε να Τον παρακαλεί για μένα, μέχρις ότου ο πολυεύσπλαγχνος Κύριος κάμφθηκε και είπε:
-“Τό μόνο που μπορεί να γίνει είναι να επιστρέψει στην επίγεια ζωή και αν θελήσει να εξομολογηθεί το μεγάλο αυτό αμάρτημα, θα σωθεί”.
Έτσι ο Κύριος έδωσε εντολή και επέστρεψα στο σώμα μου, όπως με βλέπετε».
Αυτά είπε η κυρα-Φρόσω και όλοι έμειναν άναυδοι και έντρομοι.
Στη συνέχεια εξομολογήθηκε μετά δακρύων την ανεξομολόγητη αμαρτία της και όταν τελείωσε, ο Πνευματικός τής διάβασε την συγχωρητική ευχή και τότε εκείνη αναπαυμένη ξανακοιμήθηκε τον ύπνο των δικαίων
Το φοβερό αυτό περιστατικό είχε γίνει γνωστό σε όλη την Ελλάδα και είχε γραφεί και από τον τοπικό τύπο (πηγή του θαύματος: Μηνύματα από τον ουρανό, έκδ. Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας, Δωρίδα 2005, σελ. 85-87).
Τέτοιες όμως νεκραναστάσεις είναι πολύ σπάνιες. Η δυνατότητα της μετανοίας υπάρχει μόνο σε αυτόν τον κόσμο.
Στον άλλο κόσμο υπάρχει η ανταπόδοση και τα αποτελέσματα των επιλογών μας.
Κάποιος πνευματικός, που είχε όραση πέρα από τα αισθητά, έβλεπε από το στόμα ενός ανθρώπου που εξομολογούνταν σε αυτόν να βγαίνουν διάφορα μικρά φιδάκια.
Έβλεπε και ένα τεράστιο φίδι, που έβγαζε μόνο το κεφάλι του από το στόμα του εξομολογουμένου, αλλά δεν έβγαινε έξω.
Στο τέλος το μεγάλο φίδι δεν βγήκε. Όταν ο εξομολογούμενος έφευγε, ο Πνευματικός είδε και όλα τα μικρά φίδια να ξαναμπαίνουν μέσα σε αυτόν.
Το όραμα αυτό σήμαινε ότι το να εξομολογείται κανείς μόνο τις μικρές αμαρτίες του, που συμβόλιζαν τα μικρά φιδάκια, χωρίς να ομολογεί την μεγαλύτερη (αυτήν συμβόλιζε το μεγάλο φίδι), δεν ωφελεί και στο τέλος ο εξομολογούμενος μένει ασυγχώρητος.
ΠΗΓΗ: vimaorthodoxias.gr
https://youtu.be/SMnHPonZ4mo
(Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας: " Η γυναίκα που αναστήθηκε για να εξομολογηθεί).