ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΟΥΡΟΖ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΠΛΟΥΜ: "ΠΩΣ ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ;"

 Βγαίνουμε από μία χρονιά, όπου όλοι μας έχουμε αντιληφθεί το σκοτάδι όπου είναι ακόμα διαδεδομένη η βία και η σκληρότητα.

Πως θα συναντήσουμε τη νέα χρονιά;

Θα ήταν αφελές και πολύ αντιχριστιανικό, να ζητήσουμε από τον Θεό να μας προστατέψει, να κάνει τη γη έναν παράδεισο ειρήνης, ενώ γύρω μας δεν υπάρχει ειρήνη.

Υπάρχει διαμάχη, ένταση, αποθάρρυνση, φόβοι, βία, φονικό. Δεν μπορούμε να ζητάμε για μας ειρήνη, όταν αυτή η ειρήνη δεν μπορεί να απλωθεί πέρα από την Εκκλησία, όταν δεν έρχεται σαν ακτίνες φωτός να διαλύσουν το σκοτάδι.

…«Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» ας είναι ευλογημένη η βασιλεία του Θεού.

Τούτα τα λόγια προφέρονται σπάνια: στην αρχή της λειτουργίας, σαν ευχή για τον νέο χρόνο και σε στιγμές όπου ενώνεται χρόνος και αιωνιότητα, όταν με τα μάτια της πίστης μπορούμε να δούμε την αιωνιότητα συνυφασμένη με τον χρόνο.

Ο χριστιανός είναι ο μόνος που πρέπει να είναι ικανός να βλέπει την ιστορία, όπως την βλέπει ο Θεός, σαν ένα μυστήριο της σωτηρίας, αλλά επίσης σαν μια τραγωδία της ανθρώπινης αμαρτίας και πτώσης. Και σε σχέση με αυτά τα τελευταία, πρέπει να πάρουμε θέση.

Ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο: «Όταν ακούσετε ότι γίνονται πόλεμοι ή φήμες που μιλούν για πολέμους, μην πανικοβληθήτε»· σηκώστε ψηλά τα κεφάλια, δεν υπάρχει χώρος στην καρδιά και την ζωή του Χριστιανού για διστακτικότητα, δειλία και φόβο, που είναι όλα γεννήματα του εγωισμού, της μέριμνας για τον εαυτό μας, ακόμα και αν αυτή η μέριμνα αγγίζει αυτούς που αγαπάμε.

Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του και μας στέλνει σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι δικός Του για να μεταβάλλει την παράφωνη Πολιτεία των ανθρώπων σε αρμονία που θα ονομάζεται Πολιτεία του Θεού.

Και πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Αποστόλου που λέει, ότι όποιος επιθυμήσει να εργασθεί για τον Κύριο, θα οδηγηθεί σε δίκη, και τα λόγια ενός άλλου Αποστόλου που μας λέει να μην φοβόμαστε τη δοκιμασία της φωτιάς. Στον σημερινό κόσμο, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δικαστούμε και έτοιμοι να υπομείνουμε, ίσως με το φόβο στην καρδιά μήπως χάσουμε την πίστη μας, αλλά θα πρέπει να μείνουμε ακλόνητοι στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων… Ισχυριζόμαστε ότι είμαστε Ορθόδοξοι· είμαστε Ορθόδοξοι δεν σημαίνει μόνο να ομολογούμε το Ευαγγέλιο στην ολότητά του και να το διακηρύττουμε στην αγνότητά του, αλλά συνίσταται, ακόμα περισσότερο από αυτό, στο να ζούμε σύμφωνα με αυτό. …τα λόγια που μπορούμε να λέμε ξανά κάθε νέο χρόνο, «Είπα στον άνθρωπο που στάθηκε στο κατώφλι του νέου χρόνου: δώσε μου ένα φως για να πορευτώ με ασφάλεια προς το άγνωστο, και απάντησε: πήγαινε έξω στο φως και βάλε το χέρι σου στο χέρι του Θεού, πρέπει να είναι καλύτερο για σένα από ο,τι το φως και ασφαλέστερο από έναν συνηθισμένο δρόμο.»

«Η νέα χρονιά πράγματι απλώνεται μπροστά μας σαν ένα απάτητο ακόμη μονοπάτι, μια πλατειά παρθένα πεδιάδα που θα πρέπει ν’ ανθίσει μ’ ένα πλούτο καλών ανθρώπινων πράξεων. Όποια κι αν είναι η ηλικία μας ένα μονοπάτι απλώνεται μπροστά μας και από μας εξαρτάται αν θα το κάνουμε «οδόν Κυρίου» ή όχι. Από μας εξαρτάται το αν για τους γύρω μας και για τους εαυτούς μας και για τις επόμενες γενιές θα φτιάξουμε δρόμο για τον Ουρανό ή την Κόλαση – την αιώνια Κόλαση, ή απλώς τη σκληρή ανθρώπινη κόλαση της γης…

Μπορούμε να μπούμε στη χρονιά αυτή δημιουργικά, μόνο όμως με την προϋπόθεση ότι θα μπούμε με την ελπίδα, με τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος βρίσκεται στη χρονιά αυτή, ότι Εκείνος είναι ο Κύριος και θα μας οδηγήσει στο σωστό μέρος, με την πίστη ότι τίποτα δε θα συμβεί χωρίς τη θέληση ή τη συγκατάθεση του Θεού. Αν η στάση μας είναι τέτοια θα δούμε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο (αυτός που πιστεύει στην τύχη δεν πιστεύει στο Θεό), πως δεν υπάρχουν άσκοπες συναντήσεις και πως το κάθε πρόσωπο μας έχει σταλεί από τον Κύριο… ας δεχτούμε ο ένας τον άλλο και οποιονδήποτε ο Θεός μας στείλει, με τον τρόπο που ο Κύριος δέχεται εμάς στην πορεία μας κι ας δεχτούμε ο,τι και αν μας συμβεί σαν από το χέρι του Θεού, και σ’ όλες τις περιστάσεις ας συμπεριφερόμαστε σαν Χριστιανοί• τότε όλα θα πάνε καλά… Είθε ο Θεός να ευλογήσει το Νέο Έτος.

Anthony Bloom, Μητροπολίτης Σουρόζ

ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ: "ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ ΣΟΥ ΜΙΛΑΕΙ, ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΕΣΑ ΤΟ ΜΗΧΑΝΑΚΙ ΔΟΥΛΕΥΕΙ".

 "Αυτή τη στιγμή το στόμα μου σου μιλάει, όμως στην καρδιά μέσα το μηχανάκι δουλεύει.."

Ένας ευλαβής φοιτητής της θεολογίας ο οποίος εσύχναζε στο Μπουραζέρι, υπέβαλε στον παππού την εξής ερώτηση: 

" Γέροντα, πώς είναι δυνατόν να λέμε αδιαλείπτως την ευχή, σύμφωνα με την προτροπή του Αποστόλου Παύλου;" (Α' Θεσ. ε' 17). 

Ο παππούς πραγματικά ήρθε σε δύσκολη θέση. Ο  ίδιος  ζούσε αυτό το μυστήριο, πώς όμως να το ερμηνεύσει με λόγια, ώστε να το αντιληφθεί ο συνομιλητής του, ο οποίος φαινόταν εισέτι αμύητος σε αυτή τη γλώσσα; Όμως σε μια στιγμή για να βγεί από το αδιέξοδο, αναγκάστηκε να εξωτερικευτεί ο ίδιος λέγοντας: 

"Να, παιδί μου, πώς να σου δώσω να καταλάβεις; Αυτή τη στιγμή το στόμα μου σου μιλάει, όμως στην καρδιά μέσα το μηχανάκι δουλεύει συνέχεια." 

Ο φοιτητής θαύμασε με την απάντηση,  αναλογιζόμενος τί φλόγα άραγε να περιβάλλει αυτό το απλό γεροντάκι, ώστε συγχρόνως με τη συνομιλία να διατηρεί εσωτερικά την αδιάλειπτη  ευχή!

Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης

ΓΙΑΤΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΕΤΟΣ 1Η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

 
ΓΙΑΤΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΕΤΟΣ 1Η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

 
Η Εκκλησία του Χριστού εορτάζει σήμερα, 01 Σεπτεμβρίου, την αρχή της Ινδικτιώνος – από την λατινική λέξη «indictio», η οποία σημαίνει ορισμός – δηλαδή την έναρξη του εκκλησιαστικού έτους.
Ο όρος προήλθε από την συνήθεια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων να ορίζουν δια θεσπίσματος για διάστημα δεκαπέντε ετών το ποσόν του ετησίου φόρου, που εισέπρατταν αυτήν την εποχή για την συντήρηση του στρατού. Κατ’ επέκτασιν καθιερώθηκε να ονομάζονται ινδικτιώνες και οι δεκαπενταετείς αυτοί κύκλοι που άρχισαν επί Καίσαρος Αυγούστου, τρία χρόνια πριν από την γέννηση του Χριστού.
Επειδή ο Σεπτέμβριος είναι εποχή συγκομιδής καρπών και προετοιμασίας για τον νέο κύκλο βλαστήσεως, ταίριαζε να εορτάζουν οι χριστιανοί την αρχή της γεωργικής περιόδου αποδίδοντας ευχαριστίες στον Θεό για την εύνοιά του προς την κτίση. Είναι αυτό που ήδη έκαναν οι Ιουδαίοι σύμφωνα με τις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου• την πρώτη δηλαδή ημέρα του εβδόμου ιουδαϊκού μηνός, αρχές Σεπτεμβρίου, τελούσαν την εορτή της Νεομηνίας ή των Σαλπίγγων, κατά την οποίαν σχόλαζαν από κάθε εργασία, για να προσφέρουν θυσίες ολοκαυτωμάτων «εις οσμήν ευωδίας Κυρίω» (Λευϊτ. 23,18).
Ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο δημιουργός του χρόνου και του σύμπαντος, ο προάναρχος Βασιλεύς των αιώνων, ο οποίος εσαρκώθη, για να αποκαταλλάξη τα πάντα εις Εαυτόν και να συναγάγη Ιουδαίους και εθνικούς εις μίαν Εκκλησίαν, ήθελε να ανακεφαλαιώσει εν Εαυτώ τον αισθητό κόσμο και τον γραπτό Νόμο. Έτσι, αυτήν την ημέρα που η φύσις ετοιμάζεται να διατρέξει ένα νέο κύκλο εποχών, εορτάζουμε το γεγονός, κατά το οποίο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εισήλθε στην Συναγωγή και ανοίγοντας το βιβλίο του Ησαΐου ανέγνωσε το χωρίο, όπου ο Προφήτης ομιλεί επ’ ονόματι του Σωτήρος «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ού είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, κηρύξαι ενιαυτόν (= έτος) Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. 4,18).
Όλες οι Εκκλησίες, συναθροισμένες «επί το αυτό», αναπέμπουν σήμερα δοξολογία προς τον ένα τρισυπόστατο Θεό, ο οποίος διαμένει στην αιώνια μακαριότητα, διακρατεί τα πάντα εν τη ζωή και στέλνει άφθονες τις ευλογίες του κάθε εποχή στα κτίσματά του. Ο ίδιος ο Χριστός ανοίγει τις θύρες του νέου έτους και μας προσκαλεί να τον ακολουθήσουμε, για να γίνουμε μέτοχοι της αιωνιότητός του.
 
Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Μακαρίου ιερομονάχου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος, τόμος πρώτος (Σεπτέμβριος)
 
dogma.gr 

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: "ΚΛΑΙΩ ΚΥΡΙΕ, ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΑ".

 ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΚΛΑΙΩ ΚΥΡΙΕ, ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΑ.

Κάποιος νέος παραστράτησε, μα τόσο μετανόησε όταν ή Θεία Χάρη τον επισκέφτηκε στο άκουσμα ενός μόνου κηρύγματος, που άφησε τον κόσμο και έγινε καλόγερος

 Έφτιαξε μία καλύβα στην έρημο κι έκλαιγε κάθε μέρα με πολύ πόνο τίς αμαρτίες του. Με τίποτα δεν μπορούσε να παρηγορεί.

-Μια νύχτα παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο Ιησούς περιτριγυρισμένος από φως ουράνιο. Πήγε κοντά του μέ καλοσύνη.

-Τι έχεις, άνθρωπε και κλαις με τόσο πόνο; τον ρώτησε με την γλυκιά φωνή Του.

-Κλαίω Κύριε, γιατί έπεσα, είπε με απελπισία ο αμαρτωλός. 

-Ω , τότε σήκω.

-Δεν μπορώ μόνος Κύριε.

Άπλωσε τότε το Θεϊκό Του χέρι ο Βασιλιάς της αγάπης και τον βοήθησε να σηκωθεί.

Εκείνος όμως δεν σταμάτησε να κλαίει.

-Τώρα γιατί κλαις;

Πονώ Χριστέ μου γιατί σέ λύπησα. Ξόδεψα τον πλούτο των χαρισμάτων Σου σέ ασωτείες.

Έβαλε τότε με στοργή το χέρι Του ο φιλάνθρωπος Δεσπότης στο κεφάλι του πονεμένου αμαρτωλού και τού είπε με ιλαρότητα.

-Αφού για μένα πονάς τόσο πολύ εγώ έπαυσα πιά να λυπάμαι για τα περασμένα.

Ο νέος σήκωσε το βλέμμα του να ευχαριστήσει τον Σωτήρα του μα εκείνος δεν ήταν πια εκεί. Στη θέση που πατούσε είχε σχηματισθεί ένας πελώριος ολόφωτος σταυρός. Λυτρωμένος πιά από το βάρος της αμαρτίας, έπεσε και τον προσκύνησε.

Με ευγνωμοσύνη στην ψυχή ύστερα από το όραμα εκείνο κατέβηκε πάλι στην πολιτεία ο νέος για να γίνει πιο θερμός κήρυκας της μετανοίας και να οδηγήσει στο Χριστό πολλούς άλλους παραστρατημένους.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΠΩΣ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ;"

Παλιὰ οἱ ἄνθρωποι, ὅταν ἀρρώσταιναν, ἔπαιρναν λαδάκι ἀπὸ τὸ κανδήλι τους, ἀλείφονταν καὶ γίνονταν καλά. Τώρα τὸ κανδήλι τὸ ἔχουν τυπικά, μόνο γιὰ νὰ φωτίζει, καὶ τὸ λάδι, ὅταν πλένουν τὸ κανδήλι,τὸ ρίχνουν στὸν νεροχύτη.

Κάποτε πῆγα σὲ ἕνα σπίτι καὶ εἶδα τὴν νοικοκυρὰ νὰ πλένει τὸ κανδήλι της στὸν νεροχύτη.

- «Ποῦ πᾶνε τὰ νερά;», τὴν ρώτησα.

- «Στὴν ἀποχέτευση», μοῦ λέει.

- «Μὰ καλά, τῆς λέω, ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος παίρνεις λαδάκι ἀπὸ τὸ κανδήλι καὶ σταυρώνεις τὸ παιδί σου, ὅταν εἶναι ἄρρωστο, καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο ὅλο τὸ λάδι τῆς κούπας πάει στὴν ἀποχέτευση; Πῶς τὸ δικαιολογεῖς αὐτό; Πῶς νὰ ἔρθη ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὸ σπίτι σου;».

Στὰ σημερινὰ σπίτια ἕνα ἱερὸ πράγμα, π.χ. τὸ χαρτάκι ποὺ τύλιξες τὸ ἀντίδωρο, δὲν ἔχεις ποῦ νὰ τὸ ρίξεις. Θυμᾶμαι, στὸ σπίτι μας ἀκόμη καὶ τὰ νερὰ ποὺ πλέναμε τὰ πιάτα δὲν πήγαιναν στὴν ἀποχέτευση· πήγαιναν ἀλλοῦ, γιατὶ καὶ τὰ ψίχουλα εἶναι ἱερά, ἀφοῦ κάνουμε προσευχὴ πρὶν καὶ μετὰ τὸ φαγητό. Ὅλα αὐτὰ ἔχουν λείψει σήμερα, γι᾿ αὐτὸ ἔλειψε καὶ ἡ θεία Χάρις καὶ δαιμονίζονται οἱ ἄνθρωποι.

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης

ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Κατάθεση Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου 

Η ανακομιδή της τίμιας Ζώνης της Θεοτόκου, άλλοι λένε ότι έγινε από το βασιλιά Αρκάδιο και άλλοι από το γιο του Θεοδόσιο τον Β'. Η μεταφορά έγινε από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και την τοποθέτησαν σε μια χρυσή θήκη, που ονομάσθηκε αγία Σωρός. Όταν πέρασαν 410 χρόνια, ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός άνοιξε την αγία αυτή Σωρό για τη βασίλισσα σύζυγο του Ζωή, που την διακατείχε πνεύμα ακάθαρτο. Όταν λοιπόν άνοιξε την αγία Σωρό, βρήκε την τίμια Ζώνη της Θεοτόκου να ακτινοβολεί υπερφυσικά. Και είχε μια χρυσή βούλα, που φανέρωνε το χρόνο και την ήμερα που μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Αφού λοιπόν την προσκύνησαν, ο Πατριάρχης άπλωσε την τιμία Ζώνη επάνω στη βασίλισσα, και αμέσως αυτή ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο. Όποτε όλοι δόξασαν το Σωτήρα Χριστό και ευχαρίστησαν την πανάχραντη Μητέρα Του, η οποία είναι για τους πιστούς φρουρός, φύλαξ, προστάτις, καταφυγή, βοηθός, σκέπη, σε κάθε καιρό και τόπο, ήμερα και νύκτα.

Στη συνέχεια η Αγία Ζώνη τεμαχίστηκε και τεμάχιά της μεταφέρθηκαν σε διάφορους ναούς της Κωνσταντινούπολης. Μετά την άλωση της Πόλης από τούς Σταυροφόρους το 1204 μ.Χ., κάποια τεμάχια αρπάχτηκαν από τους βάρβαρους και απολίτιστους κατακτητές και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ένα μέρος όμως διασώθηκε και παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη και μετά την απελευθέρωση της Πόλης από τον Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο. Φυλασσόταν στον ιερό ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών. Η τελευταία αναφορά για το άγιο λείψανο είναι ενός ανώνυμου Ρώσου προσκυνητή στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 1424 και 1453 μ.Χ.

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τούς Τούρκους το 1453 μ.Χ., είναι άγνωστο τι απέγινε το υπόλοιπο μέρος της Αγίας Ζώνης στη συνέχεια. Έτσι το μοναδικό σωζόμενο τμήμα είναι αυτό που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου· με εξαιρετικά περιπετειώδη τρόπο έφτασε εκεί.

Ο Άγιος Κωνσταντίνος είχε κατασκευάσει έναν χρυσό σταυρό για να τον προστατεύει στις εκστρατείες. Στη μέση του σταυρού είχε τοποθετηθεί τεμάχιο Τιμίου Ξύλου· ο σταυρός έφερε επίσης θήκες με άγια λείψανα Μαρτύρων, και ένα τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης. Όλοι οι βυζαντινοί αυτοκράτορες έπαιρναν αυτόν τον σταυρό στις εκστρατείες. Το ίδιο έπραξε και ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Β Ἄγγελος (1185-1195) σε μία εκστρατεία εναντίον του ηγεμόνα των Βουλγάρων Ασάν. Νικήθηκε όμως και μέσα στον πανικό ένας ιερέας τον πέταξε στο ποτάμι για να μην τον βεβηλώσουν οι εχθροί. Μετά από μερικές μέρες όμως οι Βούλγαροι τον βρήκαν· έτσι πέρασε στα χέρια του Ασάν.

Οι Βούλγαροι ηγεμόνες μιμούμενοι τούς Βυζαντινούς αυτοκράτορες έπαιρναν μαζί τους στις εκστρατείες το σταυρό. Σε μία μάχη όμως εναντίον των Σέρβων ο βουλγαρικός στρατός νικήθηκε από τον Σέρβο ηγεμόνα Λάζαρο (1371-1389). Ο Λάζαρος αργότερα δώρισε το σταυρό του Αγίου Κωνσταντίνου στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου μαζί με το τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης.

Οι Άγιοι Πατέρες της Ιεράς Μονής διασώζουν και μία παράδοση σύμφωνα με την οποία η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου αφιερώθηκε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου από τον αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ Καντακουζηνό (1341-1354), ο οποίος στη συνέχεια παραιτήθηκε από το αξίωμα, εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ και μόνασε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.

Τα θαύματα που πραγματοποίησε και πραγματοποιεί η Τιμία Ζώνη είναι πολλά. Βοηθά ειδικά τις στείρες γυναίκες να αποκτήσουν παιδί. Αν ζητήσουν με ευλάβεια τη βοήθειά της Παναγίας, τούς δίδεται τεμάχιο κορδέλας που έχει ευλογηθεί στην λειψανοθήκη της Αγίας Ζώνης· αν έχουν πίστη, καθίστανται έγκυες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει την κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου στις 31 Αυγούστου. 

https://www.saint.gr

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΜΨΩΝ ΡΙΒΕΡΣ: ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ!

Στάρετς Σαμψών Ρίβερς: Δεν πρέπει να κάνουμε το δάσκαλο σε κανένα. Με τη θέλησή σου, κόρη μου, να φαίνεσαι κουτή από ταπείνωση. Ο ταπεινός δεν διδάσκει κανένα. Παριστάνει τον ανόητο κι ας έχει δύο πτυχία κι ας ομιλεί ένδεκα γλώσσες! Φοβάται μήπως μάθουν οι άλλοι ότι είναι τόσο έξυπνος και ικανός. Θέλει, το δώρο που του έδωσε ο Θεός, να το χρησιμοποιεί για να Τον δοξάζει κι όχι για την χαρά των δαιμόνων! Όλα για τη δόξα του Θεού. 

ΣΤΑΡΕΤΣ ΝΙΚΟΛΑΪ ΓΚΟΥΓΙΑΝΟΦ: ΜΗΝ ΘΛΙΒΕΣΘΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΕ!

Στάρετς Νικολάϊ Γκουριάνοφ: Μην θλίβεσθε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε. Αυτά είναι συντροφιά της ζωής στην ανάκαμψή μας. 

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΕΡΓΙΟΣ: ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ!

Στάρετς Σέργιος του Παρισίου: Στη βάση των ψυχικών ασθενειών βρίσκεται η υπερηφάνεια. Θεμέλιο των ψυχικών ασθενειών είναι η θεώρηση του εαυτού μας ως κέντρου των πραγμάτων. Όλοι οι ψυχικά ασθενείς έχουν ως κέντρο τον εαυτό τους. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για την ασθένειά τους. Η υπερηφάνεια, όπως και τα άλλα πάθη, έχουν στο άτομο ποικίλες προελεύσεις: την προσωπική βούληση, αλλά και την κληρονομικότητα, το οικογενειακό περιβάλλον, την κοινωνία, τις προσωπικές σχέσεις και την ιστορία του καθενός. 

"ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΟ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΗΣ;"

Ἦρθε ἕνας τελοιόφοιτος φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς στὸ χωριό μου, ἄθεος καὶ ὀπαδὸς τοῦ Δαρβίνου. Ὁ φοιτητὴς ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἦταν πολὺ σπάνιο πρᾶγμα, κομήτης ἦτο.

Ἄ α α! κάνανε καὶ τὸν κοιτάζανε, λέει σπουδαῖα πράγματα! Καὶ αὐτὸς ἔλεγε• Δὲν ὑπάρχει Θεός καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Νά λοιπὸν καὶ ἔρχεται ὁ παπᾶς καὶ τοὺς ρωτᾷ•

―Τί συζητᾶτε αὐτοῦ.

―Μᾶς λέει ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ἀπήντησαν.

―Κ᾿ ἐσεῖς δὲν τὸν βάζετε στὴ θέσι του;

―Μὰ αὐτὸς ἔχει ἐπιχειρήματα, τοῦ εἶπαν.

―Ποιό ἐπιχείρημα ἔχεις, τοῦ λέει ὁ παπᾶς.

―Νά, λέει, ποιός εἶδε τὸ Θεό;

―Πῶς σὲ λένε; τὸν ρωτάει ὁ παπᾶς.

―Γιῶργο, ἀπήντησε.

―Ἔλα δῶ, βρὲ Γιῶργο, ἀνέβα πάνω στὸ πεζούλι (ἦταν καλοκαίρι κι ὁ ἥλιος ἔκαιγε). Σήκωσε τὸ κεφάλι σου καὶ κοίταξε κατάματα τὸν ἥλιο.

―Ἄ, ἀστειεύεσαι ρὲ παππούλη; νὰ τυφλωθῶ; ἀπαντᾷ ὁ ἄθεος φοιτητής. Δὲ μπορῶ νὰ κοιτάξω τὸν ἥλιο.

—Βρὲ, τοῦ λέει τότε ὁ παπᾶς, τὸν ἥλιο δὲ μπορεῖς νὰ κοιτάξῃς, καὶ τὸ Θεὸ θέλεις νὰ δῇς;

Ἁπλοϊκὸς ἄνθρωπος ἦταν ὁ παπᾶς, καὶ ἔβαλε στὴ θέσι του τὸν ἄθεο φοιτητή. Τί θεολογία, τί φιλολογία κ.λπ.; Καὶ μόνο αὐτός; Τόσοι καὶ τόσοι ἄλλοι εἶνε, ποὺ τοὺς φωτίζει ὁ Θεός. Φωτίζει ὁ Θεὸς τοὺς πιστούς. «…Γέγραπται γάρ• Ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω. Ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;» (Α΄ Κορ. 1,19-20).