ΠΑΤΗΡ ΠΑΥΛΟΣ ΝΤΑΝΑΣ: «ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗ Η ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟΣ;»

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτη πατρὸς Παύλου Ντανᾶ, 

Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας.

Ὁ Χριστιανισμός, ἀγαπητοί μου, εἶναι Θεία Ἀποκάλυψη, δέν εἶναι ὅπως οἱ ἄλλες θρησκεῖες, τίς ὁποῖες διαμόρφωσε ὁ ἄνθρωπος μόνος του - μέ τίς δικές του πνευματικές δυνάμεις - καί μέ τήν φαντασία του ἤ τούς δαίμονες. Οἱ πηγές τῆς χριστιανικῆς πίστεως, κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, εἶναι δύο: Ἡ Ἁγία Γραφή καί Ἡ Ἱερά Παράδοση.

Αὐτά τά δύο μεγέθη παρέχουν ὅλη τήν Θεία Ἀποκάλυψη, γραπτή καί ἄγραφη, δηλαδή καθετί πού ἀποκάλυψε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους διά θεοπνεύστων καί ἁγίων ἀνδρῶν καί διά τοῦ Υἱοῦ Του, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά τήν σωτηρία μας καί τήν ἵδρυση τῆς βασιλείας Του στή γῆ.

Ποιές εἶναι, ὅμως, οἱ πηγές τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως: α) Εἶναι, ἡ Ἁγία Γραφή, ἀποτελούμενη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, ἡ ὁποία περιλαμβάνει 49 βιβλία καί τήν Καινή Διαθήκη πού περιλαμβάνει 27 βιβλία καί β) Ἡ Ἱερά Παράδοση, ἡ ὁποία περιλαμβάνει τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τή...

διδασκαλία καί τίς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά καί τά συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Τί εἶναι τά δόγματα; Τά δόγματα πού διετύπωσε ἡ Ἐκκλησία μας κατά τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, χάραξαν τά ὅριά της σέ σχέση μέ τίς ἐκτροπές, τίς αἱρέσεις καί τίς πλάνες πού ἐμφανίσθηκαν κατά καιρούς. Γιά τό λόγο αὐτό, τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας ὀνομάζονται «ὅροι», δηλαδή ὅρια, μέ τά ὁποῖα περιφρουρεῖται ἡ ἀλήθεια καί προστατεύεται ἡ πίστη τῶν χριστιανῶν. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει ὅτι: «Σέ δύο πράγματα δέν μποροῦμε νά ὑποχωρήσουμε: Στό δόγμα καί στό ἦθος».
Στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐν πρώτοις, ἔχουμε τήν Ἀποστολική Σύνοδο τῶν Ἱεροσολύμων. Τόν δρόμο πού ἐπέλεξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, γιά νά ἐπιλύσουν τά προκύπτοντα περί τήν πίστη προβλήματα, ἀκολούθησαν καί οἱ διάδοχοί τους, μεταγενέστεροι Πατέρες τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι, συγκροτήθηκαν καί συνῆλθαν οἱ ἑπτά Οἰκουμενικές Σύνοδοι.Καίριο ερώτημα: Πρέπει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νά συγκαλέσει μία νέα Οἰκουμενική Σύνοδο; Βεβαίως, εἶναι ἡ ἀπάντηση. Γιά ποιό λόγο ὅμως;

α) Γιά νά καταδικαστεῖ ὁ Οἰκουμενισμός. Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός;

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι μία κίνηση πού θέλει νά ἑνώσει τόν διαιρεμένο Χριστιανικό κόσμο (Ὀρθόδοξους, Παπικούς, Προτεστάντες, κ.ο.κ.) καί γι’ αὐτό ἔχει δημιουργηθεῖ τό λεγόμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.). Ἡ Ἐκκλησία μας εὔχεται ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, ἀλλά μέ τόν ὅρο, οἱ παπικοί καί οἱ προτεστάντες νά μετανοήσουν καί νά ἐπιστρέψουν στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, πού εἶναι μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος λέει σχετικά: «Οἱ Παπικοί ἁμαρτάνουν καί κολάζονται μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἴσως καί αἰωνίως, διά τά πρός τήν Ἑλληνικήν Ἐκκλησίαν κακά καί τῆς ψευδενώσεως τίς ἀσεβεῖς καί ἀντιχριστιανικές διατάξεις». «Ὁ Οἰκουμενισμός», λέει ὁ Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης, «ἐμφορεῖται ὑπό πονηρῶν πνευμάτων». Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε ὅτι: «Τά δόγματα δέν μπαίνουν στήν ΕΟΚ, στά δόγματα δέν γίνονται ἐκπτώσεις». Ἐπίσης, ἀποκάλυψε στόν κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη, καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ὅτι ἡ ἕνωση μέ τούς Παπικούς ἔχει γίνει, ἀλλά δέν τό λένε, γιά νά μήν ἀντιδράσει ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικός κόσμος. Ὁ δέ ἀείμνηστος π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, ἔλεγε ὅτι: «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι μασονικῆς ἐμπνεύσεως ἐφεύρημα».

β) Γιά νά καταδικαστεῖ ὁ Θρησκευτικός Συγκρητισμός.

Δυστυχῶς, ὁ Οἰκουμενισμός ὁδηγεῖ στήν «Πανθρησκεία». Ἔτσι, ἀκοῦμε πολλούς νά λένε ὅτι: «Ὅλες οἱ θρησκεῖες ὑπηρετοῦν τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο». «Δέν ὑπάρχει παρά μόνο ἕνας Θεός». Αὐτά, δυστυχῶς, τά ὁμολογεῖ Ὀρθόδοξος Ἱεράρχης. (" Ὀρθ. Τύπος", Αὔγ. - Σεπτ. 1968)

γ) Νά καταδικαστεῖ ἐπίσης, ἀπό τήν Πανορθόδοξη Σύνοδο ἡ Μασονία, ὁ Χιλιασμός, ὁ Νεοπαγανισμός, ἡ Σαϊεντολογία, καθώς καί ἄλλες καινούριες αἱρέσεις καί παραθρησκευτικές ὁμάδες πού προσηλυτίζουν καί ἀπομακρύνουν τούς χριστιανούς ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή.

δ) Νά καταδικαστεῖ ἀκόμα, ἡ ἐπάρατη Οὐνία. "Οὐνίτες" ὀνομάστηκαν οἱ "ὀρθόδοξοι", πού ἀποφάσισαν νά ἀναγνωρίσουν τόν πάπα ὡς πνευματική κορυφή τους, διατηρώντας τά ὑπόλοιπα λατρευτικά τους ἔθιμα.

ε) Νά καταδικαστεῖ ἡ λεγόμενη Μεταπατερική Θεολογία. Δυστυχῶς, ἀρκετοί Ἱεράρχες καί θεολόγοι μακριά ἀπό τό Πατερικό, ἀσκητικό καί ὀρθόδοξο φρόνημα, θεωροῦν ὅτι δέν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τούς Πατέρες καί ὅτι ἡ θεολογία τους εἶναι ξεπερασμένη γιά τήν ἐποχή μας. Ἄν εἶναι δυνατόν! Οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἶναι οἱ φωτεινοί ὁδοδεῖχτες γιά κάθε ἐποχή.

στ) Νά καταδικαστεῖ ἡ ὁμοφυλοφιλίακαί ὅλα τ’ ἄλλα σαρκικά ἁμαρτήματα, πού ἀποτελοῦν βδελυρά πάθη καί φθείρουν τήν ψυχή καί τό σῶμα, τό ὁποῖο - νά μήν τό ξεχνᾶμε - εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. (Α΄ Κορ. 6 , 19).

ζ) Νά καταδικαστεῖ ἡ Νεοαθεΐα, γιατί βλέπουμε πώς καί στή χώρα μας ἔχει δημιουργηθεῖ «Ἕνωση Ἀθέων», ἡ ὁποία κάνει, δυστυχῶς, μεγάλη ζημιά στήν ὀρθόδοξη πίστη μας, ἐπηρεάζοντας κυρίως τίς νεαρότερες ἡλικίες.

η) Νά καταδικαστεῖ τό ἠλεκτρονικό φακέλωμα πού μᾶς ὁδηγεῖ στήν παγκόσμια δικτατορία τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἀντίθετα, ὅμως, ἀγαπητοί, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀσχολεῖται, μαζί μέ τίς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, νά συγκαλέσει τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο στήν Κρήτη, τόν Ἰούνιο πού μᾶς ἔρχεται (ἀπό 16 ἕως 27), μέ ἀποκορύφωμα τήν Θεία Λειτουργία κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.Ἄς προσευχηθοῦμε, ἀγαπητοί, νά φέρει ἐμπόδια ὁ Θεός, ὥστε νά μή γίνει… Μά κι ἄν τελικά γίνει, θά εἶναι «ληστρική», δηλαδή παράνομη καί αἱρετική, ὅπως ἡ ἡμισύνοδος Φερράρας - Φλωρεντίας.

Γιατί, λοιπόν, θά εἶναι παράνομη;

1. Ἡ θεματολογία τῆς Συνόδου δέν ἐκφράζει τήν ἁγιοπνευματική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας.

2. Παρακάμπτεται ἡ Η΄ καί ἡ Θ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος. Ἐκτός ἀπό τίς ἑπτά Οἰκουμενικές Συνόδους, ἐμεῖς θά ἀναφερθοῦμε καί στήν ὀγδόη καί ἐνάτη Οἰκουμενική Σύνοδο, πού ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας (ὅπως ἀναφέρει καί ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός), τίς δέχεται ὡς Οἰκουμενικές, ἄν καί κάποιοι σύγχρονοι θεολόγοι δέν ἀναγνωρίζουν τήν οἰκουμενικότητά τους, ἐξαιτίας τῶν οἰκουμενιστικῶν καί φιλοπαπικῶν τάσεων, πού τούς διακατέχουν. Ὅμως, ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, καί γνωστοί μεγάλοι θεολόγοι, τίς δέχονται ὡς Οἰκουμενικές, διότι ἔχουν ὅλα τά στοιχεῖα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, καί ἰδιαιτέρως ἡ 8η καί ἡ 9η, οἱ ὁποῖες ἐξηγοῦν τίς δογματικές διαφορές τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τόν παπισμό, τούς εἶναι ἐμπόδιο στίς ἑνωτικές τους προσπάθειες.

3. Δέν συμμετέχουν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι, ἀλλά μόνο 24 ἀπό κάθε αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, πράγμα ἀντικανονικό γιά τήν Συνοδική μας Παράδοση. Δικαίωμα ψήφου θάἔχει μόνο ὁ προκαθήμενος τῆς κάθε ἐκκλησίας. Δέν συμμετέχουν, ἐπίσης, κληρικοί κατωτέρων βαθμίδων καί λαϊκοί, ὅπως στίς ἄλλες Οἰκουμενικές Συνόδους, ἀπό ὅλο τό ὀρθόδοξο πλήρωμα. Οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς στήν ἐγκύκλιό τους στίς 6 Μαΐου 1848 ἀναφέρουν ὅτι "ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας, τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τουτέστιν ὁ λαός αὐτός ἐστι". Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ ὁμόφρονές του δέν ὀνομάζουν τήν Σύνοδο Οἰκουμενική, γιατί τάχα ἐμεῖς οἱ χριστιανοί χάσαμε τήν ἑνότητά μας. Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καί μοναδική, διότι εἶναι τό σῶμα τῆς Μίας Ἐκκλησίας.

4. Δέν θά γίνει λόγος στή μέλλουσα Σύνοδο γιά τό ἡμερολογιακό ζήτημα. Μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι οἱ Οἰκουμενιστές θέλουν νά ἔχουμε κοινό ἑορτασμό μέ τούς Παπικούς καί δέν κάνουν τίποτα προκειμένου νά τά βροῦμε μέ τούς ἀδιάλλακτους Παλαιοημερολογίτες, μέ τούς ὁποίους ἔχουμε - τουλάχιστον - τό ἴδιο ὀρθόδοξο φρόνημα.

5. Γίνεται προσπάθεια νά ἐπιβληθοῦν "ὡς ἀλάθητες" οἱ ἀποφάσεις τῆς μελλούσης Συνόδου, μιμούμενοι τίς Βατικάνειες Συνόδους τοῦ Παπισμοῦ.

6. Δυστυχῶς, στήν ἀρχή καί στό τέλος τῆς μελλούσης Συνόδου, θά μετάσχουν καί ἐκπρόσωποι τῶν Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν. Ἀλλοίμονο!

Ὁ Δάσκαλος τοῦ Γένους μας καί συντοπίτης μας Ἅγιος Κοσμᾶς, λέει χαρακτηριστικά: «Ἐγώ ἐδιάβασα καί περί ἱερέων, καί περί ἀσεβῶν, αἱρετικῶν καί ἀθέων· τά βάθη τῆς σοφίας ἠρεύνησα· ὅλαι αἱ πίστεις εἶναι ψεύτικες·
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἐπισημαίνει ἐπίσης: «Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουν ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια· ὅσοι δέν ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια, αὐτοί δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία. Αὐτό ἰσχύει πολύ περισσότερο γιά ὅσους ἐξαπατοῦν τούς ἑαυτούς των αὐτοαποκαλούμενοι καί ἀλληλοαποκαλούμενοι "Ποιμένες" καί "ἱεροί Ἀρχιποιμένες". Γιατί, ἔχουμε διδαχθεῖ ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν δίνει σημασία στά πρόσωπα, ἀλλά στήν ἀλήθεια καί στήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως».

Προφητικά εἶναι τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς: «Τό ὀρθοδοξότερο θά ἦταν νά μήν συγκληθεῖ καθόλου ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος ἤ τουλάχιστον νά μήν συμμετάσχει κανείς σ’ αὐτήν. Τί δύναται νά περιμένει κανείς ἀπό μία τέτοια Οἰκουμενική Σύνοδο; Ἕνα καί μόνο ἀποτέλεσμα μποροῦμε νά περιμένουμε ἀπό αὐτή: σχίσματα ἤ αἱρέσεις, καί ὁπωσδήποτε ἀπώλεια πολλή, δυσαριθμήτων ψυχῶν καί ἄλλες συμφορές».

Δέν γράψαμε ὅλα τά παραπάνω, ἀγαπητοί, οὔτε γιά νά ταράξουμε συνειδήσεις οὔτε γιά νά σκανδαλισθοῦμε. Ἀποτελοῦμε τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ὀφείλουμενά ἀποκτήσουμε -ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος- «τήν καλήν ἀνησυχία» ὥστε νά κρατήσουμε ὀρθή τήν ἀληθινή μας πίστη.

http://kosmas-agrinio-gr.blogspot.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Αναφορές και επισημάνσεις για τη Σύνοδο στην Κρήτη

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

           

Η Σύνοδος στην Κρήτη των Προκαθημένων και των Μητροπολιτών – εκπροσώπων δέκα εκ των δεκατεσσάρων Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών απέτυχε να επιτελέσει το σκοπό της. Χρειάστηκαν 55 χρόνια για να παρουσιαστεί η εικόνα μιας διαιρεμένης Ορθόδοξης ποιμαίνουσας Εκκλησίας.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος δικαίως ήταν δύσθυμος κατά τη λήξη της Συνόδου. «Από την κούραση», μας είπε Μητροπολίτης, που είναι αλήθεια. «Από τη συναίσθηση της ιστορικής του ευθύνης» μας είπε κάποιος άλλος. Πράγματι η ιστορική του ευθύνη  είναι μεγάλη. Ως πρόεδρος Της απέτυχε να δείξει στην οικουμένη ενωμένη την Ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι όντως επαχθές για την υστεροφημία του το ότι δεν εκπροσωπήθηκαν στη Σύνοδο τα περίπου δύο τρίτα των Ορθοδόξων Χριστιανών. Η μεγάλη προπαγανδιστική προσπάθεια, που έγινε να προβληθεί πως στη Σύνοδο της Κρήτης ενισχύθηκε η ενότητα των Ορθοδόξων, έπεσε στο κενό. Η πραγματικότητα πίσω από τα στημένα σκηνικά είναι αδυσώπητη. 

            Επί πλέον, μετά από πενήντα πέντε χρόνια επεξεργασίας των θεμάτων οι συνελθόντες στην Κρήτη Αρχιερείς κατέληξαν αντί Εγκυκλίου, με την οποία θα ενημερώνονταν οι πιστοί  για τις αποφάσεις της Συνόδου, σε ένα άσχετο προς τις εργασίες της Συνόδου Μήνυμα! Αυτό είναι μια μέτριας ποιότητας έκθεση ιδεών, που μιλάει επί παντός του επιστητού, από τον φονταμενταλισμό, τη σχέση της χριστιανικής πίστεως με τις επιστήμες (...) και την ...οικολογική κρίση, έως τη σχέση της Εκκλησίας με την πολιτική... Μιλάει για όλα χωρίς να λέγει τίποτε. Ένα μόνο θέμα έξω από αυτά της Συνόδου, αλλά μέσα στις καρδιές όλων των Ορθοδόξων θα έπρεπε να αναφερθεί και δεν αναφέρθηκε. Είναι η βεβήλωση της Αγίας Σοφίας από τους κατακτητές της.

            Ακόμη μετά από πενήντα πέντε χρόνια επεξεργασίας στη Σύνοδο κατέληξαν να συζητήσουν μόνο τα έξι, από τα δέκα – εννέα με τη σύμπτυξη δύο -  θέματα που είχαν αποφασιστεί το 1976. Αυτά ήσαν η Ορθόδοξος Διασπορά, το Αυτόνομο και ο τρόπος ανακηρύξεώς του, τα κωλύματα γάμου, η νηστεία, η αποστολή της Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο και οι σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο. Δεν συζητήθηκαν το Αυτοκέφαλο και ο τρόπος ανακηρύξεως αυτού, τα Δίπτυχα και το ζήτημα του κοινού ημερολογίου. Πλην του θέματος της σχέσης των Ορθοδόξων με τους ετεροδόξους τα άλλα, όπως προβλεπόταν, δεν παρουσίασαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ούτε στους ίδιους τους συμμετέχοντες στη Σύνοδο. Ίσως μόνο οι λίγες εγκριθείσες τροπολογίες στο θέμα της διασποράς να προκαλέσουν κάποιες αντιδράσεις στα απόντα πατριαρχεία Αντιοχείας και Μόσχας. Πάντως ήσαν τόσο ανιαρά τα  θέματα που συζητήθηκαν επί μιαν εβδομάδα στην Κρήτη, ώστε ο κατά τα άλλα πολύ φιλικός και υποστηρικτικός του Φαναρίου Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος πρότεινε σύντομα να συνεδριάσει πάλι η Σύνοδος για να ασχοληθεί με θέματα που απασχολούν τους πιστούς... Σημειώνεται ότι ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος στην παρέμβασή του στην Ιεραρχία του Μαΐου 2016 τόνισε ότι η Σύνοδος στην Κρήτη δεν μπόρεσε να βρει την ταυτότητά της, απασχολούμενη «με μόνο έξι θέματα άνευρα ανεπίκαιρα, χωρίς ιδιαίτερη στοχοθεσία και μερικά από αυτά είναι αποδεσμευμένα από την παράδοση των Πατέρων».    

            Μόνο στο θέμα της σχέσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο κόσμο υπήρξε αυξημένη δυστοκία στη σύνταξη του τελικού κειμένου. Υπήρξαν σημεία του, στα οποία ο Πατριάρχης Ρουμανίας απείλησε ότι δεν  θα τα υπογράψει αν δεν προστεθούν οι τροπολογίες που πρότεινε, οι οποίες και πέρασαν. Τελικά το κείμενο πρέπει να μην έχει ικανοποιήσει το Φανάρι, αλλά δεν ικανοποιεί και το σύνολο του πληρώματος της Εκκλησίας. Για το εν λόγω κείμενο, το σημαντικότερο της Συνόδου,  δεν υπήρξε οποιαδήποτε ενημέρωση του Τύπου! Το τελικό κείμενο δόθηκε στη δημοσιότητα χωρίς σχόλια. Και ενώ υπάρχει η πληροφορία ότι υπήρξαν αρχιερείς που δεν το υπέγραψαν, όπως οι Λεμεσού και Μόρφου από την Κύπρο, ή υπέγραψαν με «κάθε επιφύλαξη», όπως ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, από πλευράς ενημέρωσης τηρείται σιγή ιχθύος, ενώ στα κείμενα που κυκλοφορήθηκαν εμφανίζονται όλοι ότι υπέγραψαν κανονικά......Περισσότερα για το κείμενο των σχέσεων της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους ετεροδόξους θα αναφερθούν στη συνέχεια.  

Κατά την εβδομάδα της Συνόδου στην Κρήτη υπήρξε η πρόβλεψη της συμμετοχής των συμμετασχόντων σ’ Αυτήν στη Θεία Λατρεία, αλλά και της παρακολούθησης προγράμματος ψυχαγωγίας με συναυλία και χορούς από βρακοφόρους της Κρήτης....Μητροπολίτης που δεν πήγε στο ψυχαγωγικό πρόγραμμα μας είπε στενοχωρημένος ότι σκέφτεται τους Πατέρες που συμμετέσχον στις Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους πώς περνούσαν την ημέρα τους, τον Μέγα Αθανάσιο, τον Άγιο Σπυρίδωνα και όλους τους υπόλοιπους. Τότε μόνο προσευχή, άσκηση, νηστεία και μελέτη. Τώρα, στην Κρήτη, οι πολλοί λίγη εργασία και στη συνέχεια ανάπαυση σε ξενοδοχεία και ψυχαγωγία...  

Στην ενημέρωση του Τύπου πέρα από τη δυσφορία που προκάλεσε ο τρόπος συμπεριφοράς των εξ Αμερικής εθελοντών, που είχαν επιφορτισθεί με την εξυπηρέτηση των δημοσιογράφων, η ενημέρωση ήταν πλημμελής, οπωσδήποτε στα γραπτά κείμενα, ενώ υπήρξε και αγανάκτηση των συμμετασχόντων στη Σύνοδο Αρχιερέων ως προς τη γραμματειακή υποστήριξη και ιδιαίτερα στις μεταφράσεις στη ρωσική γλώσσα.

Στο δεύτερο μέρος θα συνεχισθούν οι γενικές επισημάνσεις και στη συνέχεια θα υπάρξει αναφορά στα επί μέρους θέματα της Συνόδου της Κρήτης και στο πώς η κάθε τοπική Εκκλησία αντιμετώπισε τη Σύνοδο, για να ολοκληρωθεί η όλη εργασία  με μια καταγραφή των ανά τον κόσμο Ορθοδόξων και πώς είδαν τα ξένα και τα ελληνικά ΜΜΕ την εν λόγω Σύνοδο.

http://aktines.blogspot.gr

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΩΝ

Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας.

Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκείνοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: “Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται”…

Την επόμενη νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι.

Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.

Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνη. Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει… “Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται”, απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.

“Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.” 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΠΡΩΤΕΣ ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 27η Ιουνίου 2016.

ΠΡΩΤΕΣ ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

   

Με πολύ θλίψη και οδύνη ψυχής παρακολουθήσαμε από τα ΜΜΕ την έναρξη της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου αρχής γενομένης από την Θεία Λειτουργία της Κυριακής της Πεντηκοστής και καταθέτουμε με πολλή συντομία στις γραμμές που ακολουθούν στον πιστό λαό του Θεού τις πρώτες διαπιστώσεις μας.  

  Πρώτη θλιβερή διαπίστωση, η παρουσία και συμπροσευχή κατά τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία της μεγάλης αυτής Δεσποτικής εορτής στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά Ηρακλείου, των αιρετικών Παπικών, Προτεσταντών και Μονοφυσιτών, κάτι το οποίον, όπως είναι γνωστό σε όλους, απαγορεύεται από τους Ιερούς Κανόνες. Οι Ορθόδοξοι προκαθήμενοι και οι άλλοι συμμετάσχοντες ιεράρχες καταπάτησαν Ιερούς Κανόνες, Αποστολικούς και Συνοδικούς, θέλοντας έτσι εκ προοιμίου να στείλουν ένα μήνυμα σ’ όλο τον κόσμο, πόσο σέβονται τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και κατ’ επέκτασιν τον Συνοδικό Θεσμό, για τον οποίο κόπτονται και ομιλούν με μεγαλόστομες διακηρύξεις.

  Δεύτερη θλιβερή διαπίστωση, η παρουσία κατά την έναρξη των εργασιών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου ως επισήμων προσκεκλημένων των αντιπροσωπειών, που έστειλαν οι αιρετικές κοινότητες των Παπικών, Προτεσταντών, και Μονοφυσιτών, κάτι που είναι μια πρωτοφανής καινοτομία, ξένη προς την Συνοδική μας Παράδοση. Μάλιστα οι εν λόγω αντιπρόσωποι  προσφωνήθηκαν ως «εκπρόσωποι αδελφών Εκκλησιών» από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, προτού ακόμη η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος αποφανθεί περί της εκκλησιαστικότητος, η μη των εν λόγω αιρετικών κοινοτήτων. Έτσι ο κ. Βαρθολομαίος δημιουργώντας ένα τετελεσμένο γεγονός, έστειλε ένα δεύτερο μήνυμα, στα μέλη της Συνόδου αυτή τη φορά, ότι δεν έχει καμιά διάθεση να ονομάσει τους ετεροδόξους αιρετικούς, αλλά αδελφές Εκκλησίες. Ποτέ στην ιστορία των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων της βυζαντινής περιόδου δεν υπήρξε το φαινόμενο των «παρατηρητών». Το να παρίστανται δηλαδή ωςτιμώμενα πρόσωπα αιρετικοί, των οποίων οι αιρετικές διδασκαλίες έχουν καταδικασθεί από προηγούμενες Οικουμενικές Συνόδους. Οι αιρετικοί προσκαλούντο μεν, αλλ’ ως υπόδικοι, προκειμένου να απολογηθούν και όχι ως τιμώμενα πρόσωπα. Μόνο στην Α΄ και Β΄ Βατικανή Σύνοδο εμφανίστηκε το καθεστώς των «παρατηρητών». Είναι φανερό ότι η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος αντιγράφει παπικά πρότυπα.

Άλλη θλιβερή διαπίστωση, αυτή καθ’ εαυτήν η έναρξη της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Το γεγονός δηλαδή ότι η Σύνοδος αυτή ξεκίνησε τις εργασίες της κατά παράβασιν του Κανονισμού Οργανώσεως και Λειτουργίας, που υπογράφηκε κατά την Σύναξη των Προκαθημένων τον Ιανουάριο του 2016. Ο εν λόγω Κανονισμός μεταξύ άλλων προβλέπει ότι η Σύνοδος «συγκαλείται υπό της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου, συμφρονούντων και των Μακαριωτάτων Προκαθημένων πασών των υπό πάντων ανεγνωρισμένων κατά τόπους Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών» (αρθ.1). Ώστε λοιπόν τώρα που τέσσαρες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, (Ρωσίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας και Αντιοχείας),  διαφωνούν αιτιολογημένα ως προς την σύγκληση της Συνόδου και  ζητούν στην παρούσα φάση την αναβολή της, δεν πληρούται ο όρος: «συμφρονούντων και των Μακαριωτάτων Προκαθημένων». Επομένως δεν δικαιούνται, βάσει του ως άνω Κανονισμού, ούτε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ούτε όλες μαζί οι υπόλοιπες τοπικές Εκκλησίες να συγκροτήσουν Σύνοδο, αν θέλουν βέβαια να είναι συνεπείς με τον Κανονισμό, τον οποίον υπέγραψαν. Κατά τα άλλα καυχώνται οι Προκαθήμενοι και τα μέλη της Συνόδου ότι τηρούν επακριβώς Κανονισμό.  

 Άλλη θλιβερή διαπίστωση το γεγονός ότι η Σύνοδος ξεκίνησε το έργο της χωρίς προηγουμένως να επικυρώσει τους Συνοδικούς Όρους και τους Συνοδικούς Ιερούς Κανόνες όλων των προγενεστέρων Οικουμενικών Συνόδων, έτσι ώστε να είναι όντως και η παρούσα Αγία και Μεγάλη Σύνοδος οργανική συνέχεια όλων των προγενεστέρων. Σημειωτέον ότι η αναφορά αυτή στις προγενέστερες Οικουμενικές Συνόδους ήταν μια πάγια τακτική που τηρείτο από τους αγίους Πατέρες των εν λόγω Συνόδων. Με την τακτική αυτή οι άγιοι Πατέρες ήθελαν να διακηρύξουν ότι αποδέχονται όσα οι προηγούμενες Οικουμενικές Σύνοδοι δογμάτισαν και προτίθενται να συνεχίσουν το έργο εκείνων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η αναγνώριση της Συνόδου του 787 μ. Χ. ως Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου υπό της Η΄ Οικουμενικής Συνόδου του αγίου Φωτίου το 879-880 μ. Χ.

   Άλλη θλιβερή διαπίστωση το γεγονός ότι η Σύνοδος ξεκίνησε το έργο της επί τη βάσει ενός Κανονισμού Οργανώσεως και Λειτουργίας ο οποίος δεν έγινε ομοφώνως αποδεκτός από όλους τους προκαθημένους κατά την Σύναξη αυτών του Ιανουαρίου 2016, αφού η Εκκλησία της Αντιοχείας δεν τον υπέγραψε. Η αρχή όμως της ομοφωνίας είναι απαραίτητος όρος και απαραίτητη προϋπόθεση για να συγκληθεί  η Σύνοδος, η οποία προβλέπεται στον ως άνω Κανονισμό.

  Επίσης ξεκίνησε το έργο της με βάση τα ομοφώνως αποδεκτά εξ κείμενα της Ε΄ Προσυνοδικής Διασκέψεως. Η βάση όμως αυτή δεν αποδείχθηκε ασφαλής, στέρεη και αμετακίνητη, όπως φάνηκε εκ των υστέρων. Και τούτο διότι τα έξι προσυνοδικά κείμενα έγιναν μεν αποδεκτά ομοφώνως από τους εκπροσώπους της Ε΄ Προσυνοδικής και από την Σύναξη των Προκαθημένων, (του Ιανουαρίου 2016), αλλά όχι και από όλες τις Ιεραρχίες των κατά τόπους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Οι Εκκλησίες αυτές όταν παρέλαβαν από τους Προκαθημένους τα εξ προσυνοδικά κείμενα, όπως αυτά διαμορφώθηκαν στην Ε΄ Προσυνοδική, στη συνέχεια τα μελέτησαν συνοδικώς. Πολλές από αυτές, όπως η Εκκλησία της Βουλγαρίας, της Ελλάδος, της Γεωργίας κλπ.)  κατά την συνοδική μελέτη των κειμένων διαπίστωσαν κενά, ασάφειες, κακόδοξες διατυπώσεις κλπ., οπότε επέβαλαν τροποποιήσεις και διορθώσεις. Για τις Εκκλησίες λοιπόν αυτές που επέβαλαν τις εν λόγω διορθώσεις και τροποποιήσεις μετά από συνοδική μελέτη, είναι αυτονόητο ότι δεν ισχύουν πλέον τα προσυνοδικά κείμενα στην μορφή που αυτά είχαν κατά την Ε  Προσυνοδική, αλλά στη νέα μορφή που πήραν μετά τις διορθώσεις. Το γεγονός ότι οι προκαθήμενοι υπέγραψαν τα εξ κείμενα της Ε΄  προσυνοδικής ομοφώνως, (όπως και τον κανονισμό λειτουργίας της Συνόδου), αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ιεραρχίες των κατά τόπους εκκλησιών δεσμεύονται από τις υπογραφές των προκαθημένων, για να δεχθούν τα κείμενα αυτά όπως έχουν. Η προσωπική γνώμη ενός Προκαθημένου σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δεσμεύσει και να υποχρεώσει τη Σύνοδο της Ιεραρχίας, στην οποία αυτός ανήκει σε συμμόρφωση και αποδοχή της γνώμης του. Διότι τότε καταργείται ο Συνοδικός Θεσμός και ο κάθε προκαθήμενος μεταβάλλεται σε Πάπα, ο οποίος αποφασίζει και επιβάλλεται κυριαρχικά. Το ανώτατο όργανο διοικήσεως των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση, δεν είναι ο Προκαθήμενος αλλά η Σύνοδος της Ιεραρχίας.

  Μετά από όσα αναφέραμε προηγουμένως γίνεται πλέον κατανοητό, ότι είναι πέρα για πέρα εσφαλμένος ο ισχυρισμός του  Οικ. Πατριάρχου στην εισαγωγική του ομιλία: «Χωρούμεν, συνεπώς, επί το έργον ημών επί τη βάσει ομοφώνως εγκεκριμένων υπό των Εκκλησιών ημών Κειμένων, άτινα εκάστη Εκκλησία έχει ήδη αποδεχθή». Εδώ ο Οικουμενικός ως «ομοφώνως εγκεκριμένα κείμενα» εννοεί προφανώς τα κείμενα της Ε΄ Προσυνοδικής, που υπεγράφησαν από την Σύναξη των Προκαθημένων, (Ιανουάριος 2016),  τα οποία όμως δεν ισχύουν για ορισμένες Εκκλησίες, μετά τις διορθώσεις και αλλαγές, που αυτές επέβαλαν συνοδικώς. Φυσικά θα πρέπει να λεχθεί επίσης, ότι δεν ισχύει και η ομοφωνία, για την οποία ομιλεί ο Οικουμενικός, αφού ορισμένες εκκλησίες διαφοροποιούνται.  Περιττό να λεχθεί επίσης ότι ο παρά πάνω εσφαλμένος ισχυρισμός του  Οικ. Πατριάρχου, δεν ήταν ο μόνος στην εισαγωγική ομιλία του.  Υπάρχουν και άλλα σημεία στην εν λόγω ομιλία του, τα οποία χρήζουν κριτικής, και τα οποία ασφαλώς θα επισημάνουν άλλοι εν Χριστώ αδελφοί.

  Άλλη θλιβερή διαπίστωση το γεγονός ότι οι τέσσερις Εκκλησίες που δεν συμμετείχαν στη Σύνοδο, διασύρθηκαν διεθνώς. Η απουσία τους παρουσιάσθηκε τόσον από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, όσο και από άλλους προκαθημένους, στις εισαγωγικές των ομιλίες, ως τελείως αδικαιολόγητη και κατακριτέα. Και ούτε λίγο ούτε πολύ οι Εκκλησίες αυτές εμφανίσθηκαν με την απουσία τους ως ένοχες και υπόλογοι για δημιουργία σχισμάτων και διαιρέσεων. Ωστόσο, οι εν λόγω Εκκλησίες τελικά δεν συμμετείχαν, όχι διότι έτσι τους «κάπνισε», αλλά διότι, όπως εξηγήσαμε παρά πάνω, διαπίστωσαν μετά από συνοδικό έλεγχο ότι τα προσυνοδικά κείμενα πάσχουν. Και όπως ήταν πολύ φυσικό, ζήτησαν την αναβολή της Συνόδου, προκειμένου να μελετηθούν αυτά βαθύτερα, να γίνουν οι αναγκαίες διορθώσεις, και να παραχθούν έτσι νέα κείμενα, τα οποία θα γίνουν ομοφώνως αποδεκτά από όλες τις κατά τόπους Εκκλησίες. Επειδή όμως δεν έγινε δεκτή η πρότασή τους περί αναβολής της Συνόδου, επόμενο ήταν οι Εκκλησίες αυτές να μην συμμετάσχουν.

        Άλλη θλιβερή διαπίστωση, ίσως η πιο θλιβερή από όλες τις προηγούμενες, η μέσω μιας σκοτεινής και γριφώδους νέας διατυπώσεως στο κείμενο: «Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», ουσιαστική αναγνώριση εκκλησιαστικότητος στους ετεροδόξους αιρετικούς. Ιδού πια διατύπωση έγινε ομοφώνως αποδεκτή από την Σύνοδο: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών», αντί της διατυπώσεως: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Δηλαδή η λέξις «ύπαρξις» αντικαθίσταται με την λέξη «ονομασία» και στη φράση «Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών» προστίθεται ο προσδιορισμός «ετεροδόξων». Την εν λόγω αλλαγή στη διατύπωση πρότεινε ο Μακ. Αρχ. Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, μετά από πολύωρες συζητήσεις και διαβουλεύσεις κατά τις οποίες εκφράσθηκαν πολλές αντικρουόμενες απόψεις. Με την νέα διατύπωση ισχυρίζεται ο Μακ. Αρχ. Αθηνών ότι «πετυχαίνουμε μία συνοδική απόφαση που για πρώτη φορά στην ιστορία περιορίζει το ιστορικό πλαίσιο των σχέσεων προς τους ετεροδόξους όχι στην ύπαρξη, αλλά ΜΟΝΟ στην ιστορική ονομασία αυτών ως ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών η Ομολογιών». Εδώ αναφύεται το εύλογο ερώτημα: Πως είναι δυνατόν να ονομάσει κανείς οτιδήποτε, ενώ παράλληλα απορρίπτει την ύπαρξή αυτού, το οποίον ονομάζει; Αντιφατική και απαράδεκτη επίσης από δογματικής απόψεως είναι και αποδοχή του όρου «ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών η Ομολογιών». Οι ετερόδοξες ομολογίες, δεν μπορούν να ονομασθούν «Εκκλησίες» επειδή ακριβώς αποδέχονται έτερα, αιρετικά δόγματα και ως αιρετικές δεν μπορούν να αποτελούν «Εκκλησίες». Πολύ λυπηρό επίσης είναι το γεγονός, ότι η αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν παρέμεινε πιστή και αμετακίνητη στις αποφάσεις της Συνόδου της Ιεραρχίας της 24ης και 25ης Μαΐου ε. ε. όπως όφειλε να πράξει, σχετικά με το εν λόγω θέμα. Η Σύνοδος της εν λόγω Ιεραρχίας είχε αποφασίσει την αντικατάσταση της φράσεως «ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Οµολογιων» με την φράση «ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Οµολογιών και Κοινοτήτων».

      Τέλος μια άλλη θλιβερή διαπίστωση, τα όσα διεκήρυξε, με ιδιαιτέρα μάλιστα καύχηση ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος κατά την λήξη των εργασιών. Μεταξύ άλλων διεκήρυξε ότι «το Οικουμενικόν Πατριαρχείον υπήρξε πρωτοπόρον στον χώρο της Οικουμενικής Κινήσεως». Αναφέρθηκε επίσης στην παναιρετική Εγκύκλιο του 1920 «η οποία από πολλούς χαρακτηρίζεται ως ο Καταστατικός χάρτης του αργότερον ιδρυθέντος Π.Σ.Ε.» και ότι το «Οικουμενικόν Πατριαρχείον υπήρξεν εκ των ιδρυτικών μελών του Π.Σ.Ε. εις το Άμστερνταμ…».

        Περιοριστήκαμε προς το παρόν μόνο στα παρά πάνω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εδώ τελειώνει ο κατάλογος των θλιβερών διαπιστώσεων. Εύλογα, μετά από όσα αναφέραμε παρά πάνω, γεννάται το ερώτημα: Από μια Σύνοδο που ξεκίνησε και προχώρησε με τέτοιο τρόπο, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Όπως επισημαίνει ο Κύριος: «Ου γαρ εστι δένδρον καλόν ποιούν καρπόν σαπρόν, ουδέ δένδρον σαπρόν ποιούν καρπόν καλόν·  έκαστον γαρ δένδρον εκ του ιδίου καρπού γινώσκεται» (Λουκ.6,43-44). Ο κάθε αναγνώστης ας βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

http://aktines.blogspot.gr

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ:Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ

Έχουμε τώρα πια, εκκλησία της Ταϊβάν!!!.. Ναι!!… Πόσα δεν οφείλει για τη δημιουργία της, στον Γιώργο τον Ασλανίδη, τον πρόεδρο του συλλόγου: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αλλά και στον ίδιο τον σύλλογο!!!…. Από κει δόθηκαν και δίνονται τα χρήματα για το ενοίκιο αυτού του δωματίου που σήμερα είναι η Εκκλησία της Αγίας Τριάδος στην Ταϊ-Πέι.

Και πόσα δεν οφείλονται σε απλούς ανθρώπους, όπως η κ. Μ., ο Β., ο Α… και τόσοι άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι, που προσφέρουν απ’ το στέρημά τους… Κι άλλοι που έστειλαν τα ιερά σκεύη, τα άμφια, τα βιβλία, τις φωτογραφίες, τις εικόνες…Έτσι έγινε αισθητή η παρουσία της Αγίας Τριάδος εδώ.Όλοι αυτοί, χωρίς να είναι επίσημοι, χωρίς γραφειοκρατίες, αθόρυβα, στερέωσαν την Εκκλησία εδώ. Για όλους αυτούς ένοιωθε απέραντη ευγνωμοσύνη ο παπάς, όχι μονάχα εκείνη τη δύσκολη ώρα αλλά και πάντα…

Πέρασε έτσι κάμποση ώρα μόνος, χωρίς να ξέρει τι να κάνει από δω και πέρα… Η μόνη λύση που έβρισκε, ήταν ν’ απευθυνθεί σε δικηγόρο.

Αλλά κι αυτή η λύση ήταν για γέλια: Πως αυτός, ένας άνθρωπος εντελώς μόνος, που καλά-καλά δεν ήξερε την κινέζικη γλώσσα, χωρίς να ξέρει καλά-καλά που πάει, χωρίς λεφτά, πως να βρει δικηγόρο Κινέζο, να τον ρωτήσει για τη νομιμοποίηση της ορθόδοξης εκκλησίας στην Ταϊβάν;;;;

—Θεέ μου, βόλεψέ τα Εσύ…. παρακάλεσε… Και ησύχασε.

Σιγά-σιγά, λειτουργία στην λειτουργία ήρθαν κάποιοι προτεστάντες και άρχισαν να ελκύονται από την θεία λατρεία. Ένας προτεστάντης πάστορας ερχόταν πιο συχνά. Συγκινήθηκε πολύ από την ακολουθία κι άρχισε η Χάρη του Θεού να ενεργεί μέσα του. (Άλλωστε, η ορθόδοξη ιεραποστολή, έχει σαν κέντρο την Θεία λειτουργία και μετά έπονται όλα τα άλλα: οι συζητήσεις που έκαναν, το φαγητό που έτρωγαν πολλές φορές μαζί, κλπ.)

Αργά κάποιο βράδυ, ο πάστορας χτύπησε την πόρτα της εκκλησίας. Ο παπάς κοιμόταν σε ένα μικρό δωματιάκι, πρώην γκαράζ του νηπιαγωγείου, για να κάνη οικονομία στο νοίκι.

—Θέλω να βοηθήσω, του είπε, έχω ένα φίλο δικηγόρο, είναι προτεστάντης πάστορας κι αυτός. Θα σε δεχτεί χωρίς να σου πάρει λεφτά και θα σε βοηθήσει.

Του έκλεισε ραντεβού για την επόμενη βδομάδα.

Ανακούφιση!!!…

Γιατί έτσι κι αλλιώς το θέμα αυτό έπρεπε να λυθεί. Βέβαια, στην Ταϊβάν υπάρχει δημοκρατία και ελευθερία συνειδήσεως. Όμως, για να είναι κανείς νόμιμος, πρέπει να δηλώσει την εκκλησία του στο κράτος, όπως σε κάθε άλλη χώρα. Αλλιώς αποτελεί μια θρησκευτική ομάδα, όπως τόσες άλλες προτεσταντικές ομάδες εδώ (περίπου 80!!). Πολλοί μάλιστα, για διάφορους λόγους ίδρυσαν την δική τους προσωπική εκκλησία- είναι τόσο εύκολο- χωρίς όμως τη δημοσιότητα που πήρε η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Πήγε στον δικηγόρο… Χτύπησε αργά την πόρτα….

Στο μυαλό του ερχόταν το τραγούδι του Λοΐζου:

Έχει κι ο ξενιτεμένος φίλους απ’ τον ουρανό

όταν χάσει από τα χρόνια και το φίλο

τον στερνό

Για πρώτη φορά συνειδητοποίησε πόση αλήθεια έκρυβε αυτό το τραγούδι… Ήταν σ’ ένα cd -το μοναδικό που είχε- και του το δώσε ο μόνος Έλληνας κάτοικος της Ταϊβάν, που ερχόταν στην εκκλησία.

Τα χρειαζόταν τα μουσικά cd ο παπάς, γιατί δίδασκε -δωρεάν φυσικά- τα νέα ελληνικά σε μερικούς Κινέζους, και αρχαία ελληνικά σε κάποιους άλλους -προτεστάντες κυρίως- που ήθελαν να μάθουν την γλώσσα του ευαγγελίου, ώστε να μπορούν να το διαβάζουν στο πρωτότυπο. Βέβαια, μαζί μ’ αυτά, προσπαθούσε να περάσει υποσυνείδητα την αλήθεια της εκκλησίας, μεσ’ απ’την ελληνική γλώσσα, μεσ’ απ’τον ελληνικό δημοκρατικό τρόπο σκέψης, που κρίνει και έρευνα τα πάντα. (Οι Κινέζοι θεωρούν αδιανόητη την κριτική. Στα σχολεία, ακόμα και στα πανεπιστήμια, θεωρείται αγένεια να κάνης ερωτήσεις και, προπάντων, ν’ αμφισβητήσεις τον καθηγητή!! Δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους -Π.χ. ποτέ δε θα πουν σ’ αγαπώ, σ’ αυτήν που θα παντρευτούν…-. Έτσι είναι ο πολιτισμός της ανατολής).

Προσπαθούσε λοιπόν με τα τραγούδια, με κάποια φωτογραφικά άλμπουμ που τρεις συνεργάτες του έστειλαν, με τα βιβλία που ανακάλυψε εδώ, μεταφρασμένα στα κινεζικά, να τους γνωρίσει έναν άλλο πολιτισμό, έναν άλλο τρόπο ζωής.

[Συνεχίζεται]

Πηγή: «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», «Μια φωνή από την Νινευή»

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ;

Είναι η μοναδική ημέρα που μπορείς να πας στην εξοχή με τους φίλους σου και να ξεφύγεις από την καθημερινή ρουτίνα; 

Είναι η μόνη ημέρα που μπορείς να μείνεις στο σπίτι σου και να γευθείς την οικογενειακή θαλπωρή, επειδή τις υπόλοιπες έξι δούλευες και δεν σου έμενε καιρός; 

Είναι η μόνη ημέρα που μπορείς να κοιμηθείς μέχρι το μεσημέρι, εφόσον την προηγούμενη νύχτα κουράστηκες από το ξενύχτι; 

Ή μήπως είναι ημέρα εκκλησιασμού, ημέρα ευλογίας και δοξολογίας στο Θεό;
Για τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας η ημέρα της Κυριακής ήταν, όπως λέει και το όνομά της, η ημέρα του Κυρίου, δηλ. η αφιερωμένη στον Κύριο.
Μια γιαγιά νοσταλγώντας τα νεανικά της χρόνια, μας είπε: 

«Εμείς, παιδί μου, την ημέρα της Κυριακής την περιμέναμε πώς και πώς. Φορούσαμε τα καθαρά μας ρούχα και πηγαίναμε στην Εκκλησία...

Δεν το κάναμε αυτό από ένα τυπικό καθήκον, αλλά επειδή νιώθαμε μια εσωτερική ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του Θεού...

Ο Θεός, παιδί μου, μας προστάτευε. Δεν μας εγκατέλειπε ποτέ. Εμείς να φανούμε απέναντί Του αχάριστοι;

Έπρεπε ένας τουλάχιστον από την οικογένεια να εκκλησιαστεί, να μεταλάβει, να φέρει το Χριστό στο σπίτι μας, για να έρθει, παιδί μου, στην οικογένειά μας η ευλογία του Θεού...»

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΤΑΜΑ», «ΤΑΞΙΜΟ» ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ;

του π. Αθανασίου Γιουσμά

Οι πιστοί συχνά πυκνά αποθέτουν τα μάτια στις εικόνες της Παναγίας ή των Αγίων μας, θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο, ή απλώς να εκδηλώσουν την ευγνωμοσύνη τους, ή σε κάποιες άλλες περιπτώσεις να… «καλοπιάσουν» τον Άγιο και να «εξαναγκάσουν» με τον τρόπο τους το θείον, να υπακούσει στο αίτημά τους.

Τα τάματα είναι μια πανάρχαια συνήθεια των πιστών όλου του κόσμου και όλων των εποχών που έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Ο Χριστιανός προβαίνει σ’ αυτήν την ενέργεια, με την ίδια λογική που κάποιος προσφέρει ένα δώρο στο άτομο εκείνο, που τον εξυπηρέτησε σε μια σημαντική δουλειά. Πρόκειται για ένα παμπάλαιο έθιμο. Στους αρχαίους Έλληνες υπήρχε η συνήθεια οι πιστοί να προσφέρουν αφιερώματα στους θεούς τους, τα οποία μπορεί να ήταν ευτελούς αξίας, π.χ., ζώα, ή και πολύτιμα χρυσελεφάντινα αντικείμενα. Από εκείνα τα χρόνια συνήθιζαν να εναποθέτουν στα ιερά τους και στα αγάλματά τους ομοιώματα πασχόντων μελών, κάτι που το συναντάμε και στις μέρες μας. Στη μάχη του Μαραθώνα, οι Αθηναίοι είχαν «τάξει» στη θεά Άρτεμη να της θυσιάσουν τόσες κατσίκες όσοι οι εχθροί που θα σκότωναν! Επειδή μάλιστα σκότωσαν πάρα πολλούς κι αδυνατούσαν να εκπληρώσουν αυτή τους την υποχρέωση, μετέτρεψαν το τάξιμο σε 500 ζώα κάθε χρόνο. Ας σημειώσουμε πως το φαινόμενο της θυσίας ως αφιέρωμα στο Θεό, απαντάται και στους Ρωμαϊκούς χρόνους. Αναθήματα υλικά αλλά και πνευματικά, αναφέρονται και στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Ιακώβ, φεύγοντας από τη Μεσοποταμία, υποσχέθηκε στο Θεό την ίδρυση ιερού χώρου προσευχής. Η Άννα, υποσχέθηκε να αφιερώσει στην υπηρεσία του Θεού το παιδί της, αν κατάφερνε να αποκτήσει.

Όλα αυτά που συνήθως «τάζουν» οι πιστοί και τα αφιερώνουν σε ιερά της Εκκλησίας μας πρόσωπα ονομάζονται «αναθήματα». Η λέξη προέρχεται από το ρήμα «ανατίθημι» που σημαίνει αναθέτω, εμπιστεύομαι-αφιερώνω. Συνήθως τα τάματα είναι προσφορές ή αντιπροσφορές. Παρακαλεί, δηλαδή, ο πιστός έναν Άγιο, να του πραγματοποιήσει μια επιθυμία, υποσχόμενος να του το ανταποδώσει με την προσφορά ενός αντικειμένου. Τάξιμο βέβαια, μπορεί να είναι και κάτι απλό, όπως, π.χ., να δώσει στο παιδί του το όνομα του Αγίου, να νηστέψει για κάποιο διάστημα, να φορέσει μαύρα ενδύματα δεκαπέντε ημέρες πριν τη γιορτή της Παναγίας, κ.λπ.

Στη βαθύτερη έννοιά του, δυστυχώς το τάξιμο είναι ουσιαστικά ένα είδος συμφωνίας, μια εμπορική πράξη μεταξύ του πιστού και του ιερού προσώπου – έτσι τουλάχιστον το βλέπουν οι ακατήχητοι πιστοί.

Ο Χριστιανισμός ως «θρησκεία» κατεξοχήν πνεύματος και ελευθερίας, δεν επιμένει ούτε συνιστά τα αναθήματα, ιδιαίτερα τα υλικά. Αυτά που αποδέχεται είναι τα πνευματικά μονάχα αναθήματα. Και τι εννοώ; Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ως πιστοί είναι πως, δεν είναι δυνατόν να πετύχουμε τη λύτρωση και τη σωτηρία, αφιερώνοντας ορισμένα αναθήματα σ’ έναν Άγιο, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με τις αρχές του Χριστιανισμού. Σ’ αυτή την περίπτωση τα τάματα είναι κυριολεκτικά άχρηστα. Συνετέλεσαν ή στον αμαρτωλό εμπλουτισμό ορισμένων επιτήδειων ή χρησίμευσαν στο να βοηθήσει η Εκκλησία οικονομικά τον αγώνα, λ.χ., του 1821 ή του 1940 εκποιώντας τα τάματα των πιστών και θέτοντάς τα στην υπηρεσία του έθνους.

Το καλύτερο ανάθημα πάντως για την Ορθοδοξία μας, ήταν και είναι η αφιέρωση του ίδιου μας του εαυτού στο Χριστό, δηλαδή να ζούμε – σύμφωνα με τις δυνάμεις του ο καθένας– έτσι όπως ο Χριστός μάς έχει ζητήσει κι όχι αμαχητί να παρασυρόμαστε και να υποδουλωνόμαστε στις αδυναμίες μας. Αυτό είναι το καλύτερο «τάμα» που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στο Θεό, στην Παναγία μας και στους Αγίους μας, αν θέλουμε να κερδίσουμε την ψυχική μας λύτρωση και σωτηρία.

ΑΓΙΟΣ ΝΗΦΩΝ: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ!

ΑΓΙΟΣ ΝΗΦΩΝ: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Ο Άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής (4ος αι.) αξιώθηκε να δει πολλά θεϊκά οράματα με τα φωτισμένα από το Άγιο Πνεύμα μάτια της ψυχής του.

Κάποτε, σε μια θεία λειτουργία, μόλις ο λειτουργός εκφώνησε: «Ευλογημένη η βασιλεία…», ο άγιος είδε φωτιά να κατεβαίνει από τον ουρανό και να καλύπτει το άγιο θυσιαστήριο και τον ιερέα χωρίς εκείνος να καταλάβει τίποτα.

Αργότερα, όταν άρχισε να ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος από το λαό, τέσσερις άγγελοι κατέβηκαν κι έψαλλαν μαζί τους.

Στον Απόστολο,φανερώθηκε ο μακάριος Παύλος να καθοδηγεί τον αναγνώστη.

Στο «Αλληλούια», μετά τον Απόστολο, οι φωνές του λαού ανέβαιναν ενωμένες στον ουρανό σαν ένα πύρινο σφιχτοπλεγμένο σχοινί.

Και στο Ευαγγέλιο, κάθε λέξη έβγαινε σαν φλόγα από το στόμα του ιερέα και υψωνόταν στα επουράνια.

Λίγο πριν από την είσοδο των τιμίων Δώρων, βλέπει ξαφνικά ο όσιος ν’ ανοίγει ο ουρανός και να ξεχύνεται μια άρρητη και υπερκόσμια ευωδία. Άγγελοι κατέβαιναν από ψηλά, ψάλλοντας ύμνους και δοξολογίες στον Αμνό, τον Χριστό και Υιό του Θεού και να!

Παρουσιάστηκε τότε ένα κατακάθαρο και τρισχαριτωμένο Βρέφος!

Το κρατούσαν στα χέρια τους άγγελοι, που το έφεραν και το απέθεσαν στο άγιο δισκάριο, όπου βρίσκονταν τα τίμια Δώρα. Γύρω Του μαζεύτηκαν πλήθος ολόλαμπροι και λευκοφόροι νέοι, που ατένιζαν με θαυμασμό και δέος τη θεϊκή Του ομορφιά.

Ήρθε η στιγμή της μεγάλης εισόδου.

Ο λειτουργός πλησίασε για να πάρει στα χέρια του το άγιο δισκάριο και το άγιο ποτήριο, τα ύψωσε και τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του, σηκώνοντας μαζί τους και το Βρέφος.

Όταν βγήκαν τα Άγια, κι ενώ ο λαός έψαλλε κατανυκτικά, είδε ο όσιος αγγέλους να φτερουγίζουν κυκλικά πάνω απ’ το λειτουργό.

Δύο Χερουβείμ και Δύο Σεραφείμ προχωρούσαν μπροστά του και πλήθος άλλων αγγέλων τον συνόδευαν, ψάλλοντας με αγαλλίαση άρρητους ύμνους.

Όταν ο ιερέας έφτασε στην αγία τράπεζα κι ακούμπησε τα τίμια Δώρα, οι άγγελοι τη σκέπασαν με τις φτερούγες τους. τα Δύο Χερουβείμ στάθηκαν στα δεξιά του λειτουργού και τα Δύο Σεραφείμ στ’ αριστερά του, χωρίς όμως εκείνος να τα βλέπει.

Η θεία μυσταγωγία συνεχίστηκε.

Είπαν το «Πιστεύω» κι έφτασαν στον καθαγιασμό των τιμίων Δώρων.

Ο λειτουργός τα ευλόγησε και είπε το «…μεταβαλών τω Πνεύματι σου τω Aγίω. Αμήν Αμήν Αμήν». Τότε βλέπει πάλι ο δίκαιος έναν άγγελο να παίρνει μαχαίρι και να σφάζει το Βρέφος. το αίμα Του το έχυσε στο άγιο ποτήριο, ενώ το σώμα Του το τεμάχισε και το τοποθέτησε στο δισκάριο.

Ύστερα αποτραβήχτηκε πάλι στη θέση του και στάθηκε σεμνά κι ευλαβικά.

‘Όταν ο λειτουργός ύψωσε τον άγιο Άρτο εκφωνώντας «τα άγια τοις αγίοις», ενώ ο λαός έψαλλε «Εις άγιος, εις Κύριος…», κάποιος από το εκκλησίασμα στράφηκε στον άγιο και τον ρώτησε σιγανά: Γιατί, πάτερ, ο ιερέας λέει «τα άγια τοις αγίοις»; -για μας όλους το λέει, παιδί μου. και σημαίνει: στα άγια μέλη του Χριστού να προσέλθει όποιος είναι άγιος!

Και τι είναι αγιοσύνη, πάτερ; ξαναρώτησε ο άλλος, που ήταν απλοϊκός.

Να… Αν είσαι ακόλαστος, μην τολμήσεις να γίνεις μέτοχος σε τόσο μεγάλο μυστήριο. ” Αν έχεις έχθρα με κάποιον, μην πλησιάσεις.” Αν περιγελάς ή ορίζεις ή κατακρίνεις το συνάνθρωπό σου, στάσου μακριά από τη θεία Κοινωνία. Πρώτα εξέτασε τον εαυτό σου, κι αν είσαι ενάρετος πλησίασε.” Αν όμως δεν είσαι, φύγε.

Στο μεταξύ ο λειτουργός εκφώνησε: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε».

Ο άγιος παρατηρούσε τώρα όσους κοινωνούσαν. Άλλων τα πρόσωπα μαύριζαν, μόλις έπαιρναν τα θεία Μυστήρια, ενώ άλλων έλαμπαν σαν τον ήλιο.

Οι άγγελοι στέκονταν εκεί κοντά και παρακολουθούσαν με σεβασμό τη μετάληψη. Όταν κοινωνούσε κάποιος ευσεβής, του έβαζαν στο κεφάλι ένα στεφάνι.

Όταν, αντίθετα, πλησίαζε κάποιος αμαρτωλός, γύριζαν αλλού το πρόσωπό τους με φανερή αποστροφή. Τότε τα άχραντα Μυστήρια σαν να εξαφανίζονταν από την αγία λαβίδα, έτσι που ο αμαρτωλός φαινόταν να μην παίρνει μέσα του το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Κι έφευγε κατάμαυρος σαν αράπης, με την αποδοκιμασία του Κυρίου διάχυτη στην όψη του.

Όταν τελείωσε η λειτουργία και ο ιερέας έκανε την κατάλυση, παρουσιάστηκε και πάλι το Βρέφος σώο πάνω στα χέρια των αγίων αγγέλων!

Ξαφνικά η στέγη του ναού σαν να σχίστηκε στα δύο. Από κει οι άγγελοι ανέβασαν το Παιδί στους ουρανούς με ύμνους και δοξολογίες, όπως το είχαν κατεβάσει, ενώ μία υπέροχη ευωδία ξεχύθηκε και πάλι ολόγυρα.»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟ!

ΜΗΝ ΚΡΙΝΕΤΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ

(ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ 14,1-12)

1 Τον ασθενή όμως στην πίστη να τον δέχεστε, χωρίς να κρίνετε τις γνώμες του. 

2 Ο ένας πιστεύει ότι μπορεί να φάει απ’ όλα, αλλά ο ασθενής τρώει λάχανα. 

3 Αυτός που τρώει ας μην εξουθενώνει εκείνον που δεν τρώει, κι εκείνος που δεν τρώει ας μην κρίνει αυτόν που τρώει, γιατί ο Θεός τον δέχτηκε. 

4 Εσύ ποιος είσαι που κρίνεις ξένο υπηρέτη; Στο δικό του κύριο στέκεται ή πέφτει – θα σταθεί όμως, γιατί ο Κύριος είναι δυνατός να τον κάνει να σταθεί. 

5 Γιατί, βέβαια, ο ένας κρίνει ανώτερη μια ημέρα από άλλη ημέρα, ο άλλος όμως κρίνει ότι κάθε ημέρα είναι ίδια. Καθένας μέσα στο δικό του νου ας πειστεί πλήρως. 

6 Αυτός που φρονεί την ημέρα ανώτερη, τη φρονεί για τον Κύριο. Και αυτός που τρώει, για τον Κύριο τρώει, γιατί ευχαριστεί το Θεό. Και αυτός που δεν τρώει, για τον Κύριο δεν τρώει και ευχαριστεί το Θεό. 

7 Γιατί κανείς από εμάς δε ζει για τον εαυτό του και κανείς δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. 

8 Γιατί και αν ζούμε, για τον Κύριο ζούμε, και αν πεθαίνουμε, για τον Κύριο πεθαίνουμε. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, του Κυρίου είμαστε. 

9 Γιατί γι’ αυτό ο Χριστός πέθανε και έζησε, για να κυριαρχήσει και στους νεκρούς και στους ζωντανούς. 

10 Αλλά εσύ γιατί κρίνεις τον αδελφό σου; Ή κι εσύ γιατί εξουθενώνεις τον αδελφό σου; Γιατί όλοι θα παρουσιαστούμε στο βήμα του Θεού. 

11 Επειδή είναι γραμμένο: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος, ότι σ’ εμένα θα κάμψει κάθε γόνατο και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει τη δόξα του Θεού. 

12 Άρα, λοιπόν, καθένας μας για τον εαυτό του θα δώσει λόγο στο Θεό.

Η ΟΝΟΣ ΤΟΥ ΒΑΛΑΑΜ

Περάσανε την Ερυθρά, πέρασαν και την έρημο οι Ισραηλίτες. Λίγο πιο κει ήταν η γη των Μωαβιτών. Ανάμεσα στον λαό του Θεού κι ο μάγος Βαλαάμ.

Σαν είδε ο Βαλάκ, ο βασιλιάς των Μωαβιτών, να πλησιάζουνε τα πλήθη των Εβραίων, φοβήθηκε. «Αυτοί είναι τόσοι πολλοί, που αν έρθουν προς τα δω, θα κατακτήσουνε τη Μωαβία», σκέφτηκε.

Είχε ακούσει για τον Βαλαάμ, τον μάγο. Είχε μάθει πως ό,τι ευλογούσε ο Βαλαάμ έπαιρνε δύναμη. «Καλό θα ήταν», σκέφτηκε, «να καλοπιάσω τον Βαλαάμ, να τους καταραστεί. Να μην έχουνε δύναμη, να μην κινδυνεύει η χώρα μου».

Έστειλε, λοιπόν, στον Βαλαάμ αξιωματούχους Μωαβίτες με πλούσια δώρα για κείνον. Κάπου κοντά στον ποταμό Ευφράτη βρήκανε οι απεσταλμένοι τον Βαλαάμ.

– Ο βασιλιάς μας, ο Βαλάκ, σου στέλνει αυτά τα δώρα. Να  ΄ρθεις, λέει, να καταραστείς τους Ισραηλίτες, γιατί κινδυνεύει απ΄ αυτούς η χώρα του Μωάβ.

– Να καταραστώ; Και μάλιστα τους συμπατριώτες μου, τους Ισραηλίτες; Ποτέ! Αυτό δεν το θέλει ο Θεός μου. Πάρτε πίσω τα δώρα σας! Δεν τα θέλω!

Πήγαν οι απεσταλμένοι την είδηση στον Βαλάκ, μα εκείνος ξανάστειλε τους πιο επίσημους του κράτους. «Πείτε στον μάγο πως, αν έρθει, αν κάνει αυτό που του ζητάω, θα τον κάνω άρχοντα με τιμές και δόξες μεγάλες».

Κι αυτή τη φορά όμως ο Βαλαάμ, μετά από την προσευχή του στον Θεό, έστειλε πίσω και τους άρχοντες και τα δώρα: «Να πείτε στον βασιλιά σας πως ο Θεός μου δεν το θέλει αυτό και δε θα  ΄ρθω ακόμη κι αν μου χαρίσει το παλάτι του γεμάτο με χρυσάφι».

Πήρε το μήνυμα ο Βαλάκ και για τρίτη φορά τώρα στέλνει πολύ πλουσιότερα δώρα και δελεαστικές υποσχέσεις. Ο Βαλαάμ προσευχήθηκε:

– Τι να κάνω, Κύριε;

– Να πας! του είπε ο Θεός. Εκεί, όμως, που θα πας, θα πεις ό,τι σου πω εγώ!

Συμφώνησε ο προφήτης και ξεκίνησε. Καβάλησε τη γαϊδουρίτσα του, πήρε μαζί του και τους δυο του υπηρέτες και πήρε τον δρόμο για τη χώρα των Μωαβιτών. Φαίνεται όμως πως δελεάστηκε από τα δώρα, πως μπήκε μέσα του η σκέψη: «Καλά είναι και τα δώρα, καλές και οι τιμές».

Εκεί που βάδιζε η όνος, ξαφνικά, χωρίς λόγο – νόμιζε ο Βαλαάμ – το ζώο ξεστράτισε. Βγήκε από το μονοπάτι και τράβηξε κατά τα χωράφια. Σήκωσε το ραβδί του και το χτύπησε. Ανάγκασε το ζώο να ξαναμπεί στον σωστό δρόμο. Όμως σ΄ ένα σημείο στένευε το μονοπάτι. Απ΄ τη μια μεριά ήτανε ένας τοίχος, μια ξερολιθιά. Απ΄ την άλλη ο φράχτης του αμπελιού. Η γαϊδουρίτσα φάνηκε να τρομάζει, άφησε χώρο από τα δεξιά, σύρθηκε στον τοίχο και χτύπησε το πόδι του ο Βαλαάμ. Οργίστηκε με το ζώο. Σήκωσε το ραβδί του και του κατάφερε αλύπητα αρκετές ξυλιές.

Προχώρησε λίγο και πάλι τρόμαξε η όνος, μα, τώρα πια, τέντωνε τα πόδια και δεν έκανε βήμα.

– Πεισματάρικο ζώο, φώναξε καθώς το κτυπούσε. Γιατί δεν προχωράς; Αν είχα μαχαίρι, στ΄ αλήθεια, θα σε σκότωνα!

Για τρίτη φορά σήκωσε το ραβδί του ο Βαλαάμ. Και τότε… Τότε έγινε το απερίγραπτο: φωνή ανθρώπινη πήρε το ζώο και είπε στον αφέντη του:

– Γιατί με χτυπάς, μια δυο, τρεις φορές; Δεν είμαι εγώ που τόσα χρόνια σε υπηρετώ με υπομονή; Στη ράχη μου δεν έχεις φορτώσει τα μεγάλα βάρη που ήθελες να μεταφέρεις; Δεν καθόσουν πάνω μου, για να σε πηγαίνω όπου ήθελες; Ξεστράτισα ποτέ από τον δρόμο μου; Δε βάδιζα όπου ήθελες εσύ;

Τρόμαξε ο προφήτης σαν άκουσε το ζώο να μιλάει μ΄ ανθρώπινη γλώσσα. Και τότε άνοιξαν τα μάτια του και είδε αυτό που τόσην ώρα έβλεπε μόνο η γαϊδουρίτσα του, ενώ αυτός δεν το έβλεπε: είδε ολοφώτεινο άγγελο, τρομερό στην όψη, να κρατά πύρινη ρομφαία, να στέκει μπροστά στο ζώο εμποδίζοντας τον δρόμο και να λέει:

– Βαλαάμ, έχεις λυπήσει τον Θεό! Γιατί χτυπούσες μια, δυο, τρεις φορές την όνο; Εγώ έμπαινα μπροστά της. Μ΄ έβλεπε το ζώο, τρόμαζε κι άλλαζε δρόμο. Εσύ δε μ΄ έβλεπες. Δε μ΄ έβλεπες γιατί άλλα σου είπε ο Κύριος κι άλλα σκεφτόσουνα να κάνεις. Ξέχασες την εντολή του Θεού που σου είπε ότι Εκείνος θα σε καθοδηγήσει τι θα πεις και τι θα κάνεις. Κι έβαλες με τον νου σου τα πλούτη και τα δώρα και τις τιμές. Να ξέρεις: Με τούτο το πύρινο σπαθί που εμπόδιζα το ζώο, θα σε χτυπούσα και θα σε σκότωνα, αν είχα εντολή απ΄ τον Θεό.

Αυτά είπε ο άγγελος και χάθηκε! Συνήλθε ο Βαλαάμ, συνέχισε τον δρόμο του κι από κει και μετά εκτέλεσε κατά γράμμα την εντολή του Κυρίου.

http://www.pemptousia.gr

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Παπατζήμας Αθανάσιος:

Το καλοκαίρι του 1992 ρωτήσαμε το Γέροντα Παΐσιο: «Γέροντα, τι επιπτώσεις θα έχει η ΕΟΚ για την Ελλάδα;»
«Κοιτάξτε παιδιά», απήντησε ο Γέροντας. «Στην Αμερική πήγαν άνθρωποι από διάφορα μέρη. Κουβάλησε ο καθένας το κουρέλι του και έτσι έγινε εκεί μία κουρελού.
 Η Αμερική έγινε σαν τον αργαλειό που αφομοίωσε όλα τα κουρέλια.
 Στην ΕΟΚ, όμως, οι χώρες που μπαίνουν είναι έτοιμα χαλιά.
Τα χαλιά, όσο και να τα ενώσεις, το ένα πάει από δω και το άλλο απ’ εκεί.
Έτσι, μη φοβάστε για δυσμενείς συνέπειες από την ΕΟΚ. Δεν πρόκειται ποτέ οι χώρες της Ευρώπης να ενωθούν πλήρως, ώστε να μας βλάψουν».

(Νικ. Ζουρνατζόγλου, επισμηναγού έ.ά. πνευματικού παιδιού τού π. Παϊσίου και επί σειράν ετών συνεργάτη του με τίτλο ” ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ –Γέροντας ΠΑΪΣΙΟΣ ό ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ” {κείμενα Β΄}
 

*********************************************************

Σημαιοφορίδης Δημήτριος, υπάλληλος ΔΕΗ, Πτολεμαΐδα:

Τον ρώτησα κάποια στιγμή για την ΕΟΚ. Απάντησε: « Τώρα όσο για την ΕΟΚ, ενοποίηση δεν θα γίνει ούτε με οξυγονοκόλληση! Δεν θα θελήσουν οι δυνάμεις – Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία – να ενωθούν, επειδή έχουνε παλιούς λογαριασμούς. 
Και, άλλος λόγος είναι ότι δεν γίνεται συνεταίρος ο πλούσιος με τον φτωχό.»

Από το βιβλίο του κυρίου Ν. Ζουρνατζόγλου Μαρτυρίες προσκυνητών τ.2, 2012 (σελ. 372)

*********************************************************

Από το βιβλίο του κ. Αθανασίου Ρακοβαλή, "ο π. Παΐσιος μου είπε"

83. Η ΕΟΚ είναι το κράτος του Ισραήλ…Λίγα είναι τα ψωμιά της …

Ο Πατήρ Παΐσιος μου είπε, Σελ: 84

*********************************************************

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ, Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγγελόγλου


Δεν θα κάνουν χωριό στην ΕΟΚ , γιατί είναι έθνη με διαφορετικές παραδόσεις.

Ο Γέρων Παΐσιος, Σελ 183

*********************************************************

Σταύρος Βαλίδης, πρώην διοικητής Αστυνομικού τμήματος τού Αγίου Όρους.

Τον Γέροντα Παΐσιο τον γνώρισα, όταν με αξίωσε ο Θεός να υπηρετήσω ως διοικητής τού Αστυνομικού Τμήματος τού Αγίου Όρους.
Θυμάμαι κάποια φορά, πού είχα συνοδεύσει ως διοικητής τής Αστυνομίας τρείς ξένους επισήμους, πού ήθελαν να γνωρίσουν τον " μεγάλο ασκητή Παΐσιο ", μέσα από όσα είχαν ακούσει γι’ αυτόν στήν πατρίδα τους.
Ένας από αυτούς τόν ρώτησε γιά τήν Ενωμένη Ευρώπη, καί πήρε τήν εξής απάντηση.

-Είναι πολύ ζεστό ακόμη τό αίμα...

Οί επίσημοι απόρησαν μή μπορώντας νά καταλάβουν τήν κρυπτογραφημένη απάντησή του. Αργότερα πού τόν ρώτησα τί σημαίνει, ότι είναι ακόμη ζεστό τό αίμα, μού είπε.

-Είναι αδύνατο, καί θά φανεί αυτό αργότερα, νά υπάρξει ποτέ συνεργασία τών Άγγλων, τών Γάλλων, τών Γερμανών, τών Ιταλών, τών Αυστριακών, κλπ. όταν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι πού χάσανε στόν Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τούς πατεράδες καί τούς θείους τους. Είναι ποτέ δυνατόν νά ονομάζει ό ένας τόν άλλο "σύμμαχε" καί νά τό εννοεί; Μή βλέπουμε τά πράγματα κοντόφθαλμα καί μόνο χάριν τής Οικονομίας. Θά βγεί ό Εθνικισμός στήν επιφάνεια καί τότε...

Απο το βιβλίο "ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ".
Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγγελόγλου.

*********************************************************

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Μακρίδης. 

"Μερικοί από τους καθηγητές του έλεγαν ότι τα 12 κράτη μέλη της ΕΟΚ θα γίνονταν μελλοντικά ένα κράτος με μια κυβέρνηση ισχυρή, ένα ενιαίο λογιστικό σύστημα, μια ενιαία οικονομία, ενιαίο στρατό και εξωτερική πολιτική και ότι τα κράτη θα ήταν ως επαρχίες. Περιέγραφαν το μέλλον λαμπρό, με οικονομική ευμάρεια όπως αυτή των ΗΠΑ.

Αφού τους άκουσε ο Π. Παΐσιος απάντησε ότι: δώδεκα χαλιά ακόμα και αν τα ράψεις δεν γίνονται ένα. Πριν από πενήντα χρόνια οι μεγάλοι της ΕΟΚ αιματοκύλισαν τον κόσμο και έχουν τόσο εγωισμό, που δεν ζήτησαν συγγνώμη και δεν ομονοούν μέχρι σήμερα. Είναι δυνατόν να κάνουν κοινό κράτος με κοινά συμφέροντα, όταν θα πρέπει κάθε κράτος να ξεχάσει τα δικά του συμφέροντα; Θα διαλυθεί η ΕΟΚ μας είπε εξ αιτίας του εγωισμού των μεγάλων.

Οι καθηγητές έμειναν άναυδοι. Μερικοί είπαν ότι στην ΕΟΚ θέλουν να μπουν και άλλα κράτη από την Ευρώπη, οπότε θα μεγάλωνε και θα ισχυροποιούταν, ότι θα καταργούνταν τα χρήματα και θα συναλλασσόμασταν όλοι με κάρτες, αφού στις Βρυξέλλες υπάρχει ένας από τους μεγαλύτερους υπολογιστές στον κόσμο που χωράει τα δεδομένα όλων των Ευρωπαίων και τις οικονομικές συναλλαγές τους. Ανέφεραν ότι υπάρχει υποδομή για να ενταχθούν στην ΕΟΚ όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, ότι θα ψηφιστεί και θα εφαρμοστεί ενιαίο ευρωπαϊκό Σύνταγμα.

Σε όλα αυτά ο Π. Παΐσιος επαναλάμβανε ότι τα δώδεκα χαλιά ακόμα και αν τα ράψεις δεν γίνονται ένα, κάθε ένα θα είναι διαφορετικό. Θα αλλάξουν οι καιροί, μας είπε, δεν θα είναι τα πράγματα όπως είναι τώρα. Αυτό που σχεδιάζουν οι μεγάλοι είναι να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά στο να δεχτούν το χάραγμα, δίχως να μπορούν να αντιδράσουν. Βέβαια, χωρίς να το καταλαβαίνουν, υπηρετούν το θέλημα του Θεού...

Πρωτοπρεσβύτερου Μιχαήλ Μακρίδη: «Πατήρ Παΐσιος Μνήμες»

*********************************************************

Μας αγαπάνε...ιδιαίτερα 

Θα πρέπει να γνωρίζετε, είπε ο Γέροντας, ότι κανείς από τους άλλους λαούς δεν μας αγαπά ως έθνος. Όλοι μας επιβουλεύονται. Να ξέρετε ακόμη πως όποιοι λένε, ή θέλουν να δείχνουν ότι μας αγαπάνε λίγο, αυτοί θέλουν και επιδιώκουν να μας τσαλακώσουν πολύ. Οι άλλοι, πάλι, που δεν μας αγαπούν, θέλουν να μας εξαφανίσουν σαν έθνος.