ΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣΟΥ!

Όταν βρίσκεσαι σε αδιέξοδο, προσευχήσου και όλα θα πάνε καλά!

ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ!

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός νήστευε, αλλά έδωσε το νόημα της ουσιαστικής νηστείας με τα παρακάτω λόγια: 

Τον άνθρωπο δεν τον κάνει ακάθαρτο ότι μπαίνει στο στόμα του, αλλά ότι βγαίνει απ’ το στόμα του (…)

Όσα (…) βγαίνουν από το στόμα, προέρχονται από την καρδιά, κι αυτά είναι που κάνουν ακάθαρτο τον άνθρωπο. Γιατί από την καρδιά βγαίνουν πονηρές σκέψεις, φόνοι, μοιχείες, πορνείες, κλοπές, ψευδομαρτυρίες, βλασφημίες. (Κατά Ματθαίον 15,11. 15,18-19)

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΝΗΣΤΕΥΕΙΣ; ΑΠΟΔΕΙΞΕ ΤΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΣΟΥ!

Νηστεύεις; Απόδειξέ το μέσα από τα έργα σου… 

Νηστεύεις; Απόδειξέ το μέσα από τα έργα σου…
Εάν δεις φτωχό, να τον ελεήσεις.
Εάν δεις εχθρό, να συμφιλιωθείς μαζί του.
Εάν δεις μια όμορφη γυναίκα, να μην την κοιτάξεις.

Ας μη νηστεύει μόνον το στόμα αλλά και το μάτι και η ακοή και τα χέρια και τα πόδια και όλα τα μέλη του σώματος.
Τα χέρια, από την αρπαγή και την πλεονεξία.

Τα πόδια, από τους δρόμους που οδηγούν σε αμαρτωλά θεάματα.
Τα μάτια, να μην πέφτουν λάγνα πάνω σε όμορφα πρόσωπα ούτε να περιεργάζονται τα κάλλη άλλων.
Δεν τρως κρέας;

Τα μάτια σου, ας μη φάνε την ακολασία.
Η ακοή σου, ας μη δέχεται κακολογίες και διαβολές.
Το στόμα, ας νηστεύσει από αισχρά λόγια και λοιδορίες.
Αφού δεν είμαστε σαν τα ζώα, γιατί πρέπει να δαγκώνουμε και να τρώμε τους αδελφούς μας; 

Του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΘΕΕ ΜΟΥ!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΝΟΝΑ

Δεν υπάρχει αμαρτία που δεν την έκανα Θεέ μου
Και δεν υπάρχει άλλος πιο αμαρτωλός από μένα.
Αμάρτησα με το σώμα, αμάρτησα με την ψυχή,
αμάρτησα με το πνεύμα και τη διάνοιά μου.
Ζητώ το έλεός Σου!

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΝ ΦΥΛΑΕΙ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΤΟΥ ΧΕΡΙΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο Καλός Θεός τον σημερινό κόσμο τον φυλάει με τα δυο Του χέρια ∙ παλιότερα μόνο με το ένα. Σήμερα, μέσα στους τόσους κινδύνους που ζει ο άνθρωπος, ο Θεός τον φυλάει όπως φυλάει η μάνα το μικρό παιδί, όταν αρχίζη να περπατάη. Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Πού θα ήταν ο κόσμος αν δεν βοηθούσαν!…

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΣ: ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΓΩΝΕΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΕΦΑΝΙΑ!

Άγιος Θεοφύλακτος Νικομηδείας: Αν δεν υπήρχαν αντίπαλοι, δε θα υπήρχαν αγώνες. Κι αν δεν υπήρχαν αγώνες, δεν θα υπήρχαν στεφάνια.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ: «ΚΟΡΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» Η «ΚΑΡΑΜΕΛΑ» ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ, ΤΑ ΝΕΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ;

Τα νέα Θρησκευτικά συνιστούν άρνηση της Ορθόδοξης πίστης

του Παναγιώτη Τσαγκάρη

Γενικού Γραμματέα της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων

- Ο κ. Γαβρόγλου συνεχίζει την τακτική του κ. Φίλη

- Παραπλανούν το λαό όσοι υποστηρίζουν ότι τα νέα Θρησκευτικά είναι Ορθόδοξα

Ο νέος Υπουργός Παιδείας κ. Κώστας Γαβρόγλου, μιλώντας στη Βουλή στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2017, δήλωσε ότι: «Τα νέα προγράμματα για τα θρησκευτικά είναι συμβατά με τις σύγχρονες διδακτικές μεθόδους και επιστημονικά τεκμηριωμένα ως προς τις γνώσεις για τις άλλες θρησκείες, με κορμό βέβαια την Ορθοδοξία.»(9/12/2016) Μετά από αυτές τις δηλώσεις είναι σαφές, ότι ο κ. Γαβρόγλου, μπορεί να εμφανίζεται πιο προσεκτικός και πιο ήπιος στη συμπεριφορά του, αλλά είναι ίδιος και απαράλλακτος στην ιδεολογία και στην γραμμή με τον προκάτοχό του τον κ. Φίλη.

- Συνεχίζει και αυτός να παίζει «εν ου παικτοίς» στο τόσο σημαντικό για τα ελληνορθόδοξα παιδιά θέμα της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών και να μην ακούει ούτε να λαμβάνει υπόψη τις αληθινά επιστημονικές γνώμες των ειδικών παιδαγωγών που ασχολήθηκαν και ασχολούνται με όλες τις πτυχές του θέματος.

- Συνεχίζει να ακούει μονομερώς την πλευρά των Συντακτών των Προγραμμάτων και όχι την πλευρά των Θεολόγων και της Εκκλησίας, που έχουν τον πρώτο - και από πλευράς θεολογικής και από πλευράς παιδαγωγικής και διδακτικής - λόγο, όσον αφορά στην εφαρμογή όλων αυτών των «ακατάλληλων και επικίνδυνων Προγραμμάτων που μόνον βλάβη μπορεί να προκαλέσουν στην παιδεία  και στην κοινωνία μας», όπως έχει πει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.

- Συνεχίζει ο κ. Γαβρόγλου, όπως και ο κ. Φίλης, να θεωρεί τον εαυτό του Υπουργό του Κόμματος και όχι ολόκληρου του ελληνικού λαού και να ψεύδεται, εν γνώσει του, ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων ότι είναι άρτια από παιδαγωγικής και επιστημονικής πλευράς τα προαναφερόμενα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών.

- Συνεχίζει να χρησιμοποιεί την ίδια «καραμέλα», να απαγγέλλει το ίδιο ποίημα - ιδεολόγημα με τον προκάτοχό του τον κ. Φίλη αλλά και τους Συντάκτες των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, υποστηρίζοντας δηλαδή, ότι τα Προγράμματα αυτά έχουν «κορμό την Ορθοδοξία». 

Όμως, αν ανατρέξουμε στα βιβλία της Ζαχαροπλαστικής θα δούμε ότι ο Κορμός σοκολάτας είναι ένα γλυκό κατασκεύασμα, που παρασκευάζεται με την κατάλληλη ανάμειξη λιωμένου βουτύρου, ζάχαρης, κακάου, κονιάκ και μπισκότων. Το παρασκευαζόμενο αυτό μείγμα, ως γλυκό, μπορεί να είναι νόστιμο, όμως η ίδια συνταγή, αν εφαρμοστεί στο μάθημα των Θρησκευτικών, αν δηλαδή ανακατέψουμε και διδάξουμε τον Χριστιανισμό μαζί με όλες τις θρησκείες, το μείγμα που θα προκύψει, είναι ένα πνευματικό δηλητήριο για τους μαθητές. Διότι τελικά, στα προαναφερόμενα Προγράμματα δεν υπάρχει, όπως ψευδώς υποστηρίζεται, ούτε «κορμός Ορθοδοξίας» ούτε «σοκολάτα» επιστημονικής και παιδαγωγικής τεκμηρίωσης.

Η Ορθοδοξία στα περιεχόμενα των νέων Προγραμμάτων αφενός έχει μετατραπεί σε μια απλή ανθρωποκεντρική θρησκεία, ενώ δεν είναι θρησκεία αλλά Αποκάλυψη του αληθινού Θεού και, αφετέρου, είναι αναμεμειγμένη και πολτοποιημένη, σε ένα χωρίς διακριτά όρια πολυθρησκειακό αχταρμά ή αλλιώς σε σαλάτα ρωσική με γνώσεις για τις θρησκείες.

Μέσα σε αυτόν τον αχταρμά ο μαθητής δεν μπορεί να διακρίνει τίποτε και δεν μαθαίνει τίποτε για την Ορθοδοξία, αλλά αντίθετα «χάνεται» μέσα σε ένα κυκεώνα προσφερόμενων θρησκευτικών πληροφοριών, με αποτέλεσμα τον ακατάσχετο θρησκευτικό συγκρητισμό που τον οδηγεί αναπόφευκτα, σε θρησκευτική  σύγχυση  και σε θρησκευτικό μηδενισμό, δηλαδή στην αθεΐα.

Ο «κορμός» της Ορθοδοξίας λοιπόν του κ. Γαβρόγλου και των συν αυτώ, είναι μια παρα-χρησιμοποιημένη επικοινωνιακού τύπου παραπλάνηση – «καραμέλα», που σκοπό έχει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα νέα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών.

- Πώς μπορεί άλλωστε να είναι ορθόδοξα αυτά τα Προγράμματα, όταν αναμειγνύουν εξισωτικά την ορθή δόξα (πίστη) της Ορθοδοξίας με όλες τις άλλες διδασκόμενες θρησκείες (πίστεις) και το μείγμα αυτό το βαπτίζουν αυθαίρετα και παραπλανητικά ως Ορθοδοξία και το λανσάρουν στα ορθόδοξα παιδιά, γεγονός εντελώς απαγορευτικό και αιρετικό για την Ορθοδοξία;

- Πώς μπορεί να είναι ορθόδοξα, όταν μόλις τα διάβασε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος είπε ότι «δεν πρόκειται για θρησκευτικά, αλλά για επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας»;

Έτσι, το μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο βασανίζεται, επί χρόνια πολλά, από τους αυτόκλητους σωτήρες του, πολεμιέται ανελέητα και από τους σημερινούς κυβερνώντες, οι οποίοι, καθώς δεν μπορούν να τιθασεύσουν την καθοδική πορεία της οικονομίας της χώρας, και να κάνουν πράξη όσα επαγγέλλονταν, προσπαθούν να εξαντλήσουν την επίδειξη της αριστερής τους ιδεολογίας, επιτιθέμενοι και διώκοντας μανιωδώς την «πίστη των Ελλήνων» μέσα από τις αλλαγές που επιχειρούν στο μάθημα των Θρησκευτικών.

Με τον τρόπο αυτόν θεωρούν ότι προσφέρουν, ως αντάλλαγμα για να λάβουν τα διαπιστευτήρια της δήθεν αριστερής τους κατεύθυνσης, ένα ευκολοχώνευτο πολιτικό καταπραϋντικό στον πυρήνα της αριστερόστροφης εκλογικής τους πελατείας, προκειμένου να εξιλεωθούν για όλες τις άλλες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις τους και για όλα τα έργα και τις ημέρες της υποτιθέμενης «αριστερής» τους κυβέρνησης.

Στην ουσία όμως, σε όλους πλέον είναι γνωστό, ότι υπηρετούν τα συμφέροντα και τους σκοπούς της καπιταλιστικής και αντιδημοκρατικής Νέας Τάξης Πραγμάτων και της δομούμενης Παγκόσμιας διακυβέρνησης και τους έσωθεν και έξωθεν εκφραστές και υποστηρικτές των νεοεποχίτικων αυτών κατασκευασμάτων.

Τελικά, τα «επιστημονικά τεκμηριωμένα Θρησκευτικά» του κ. Γαβρόγλου, που έχουν δήθεν ως κεντρικό «κορμό την Ορθοδοξία», διδάσκουν μια παραποιημένη και ακρωτηριασμένη από τους βασικούς της πυλώνες Ορθοδοξία, που την κάνουν ένα αντορθόδοξο συνονθύλευμα, εντελώς αντίθετο από την μια και μοναδική ορθή – δόξα (πίστη) της Ορθόδοξης κληρονομιάς. Μια πλασματική Ορθοδοξία στα μέτρα των δημιουργών της, χωρίς κέντρο βάρους όλα εκείνα που αποτελούν τα γνήσια στοιχεία της Ορθόδοξης παραδόσεως, δηλαδή: την θεία Αποκάλυψη,  την θεία Ανάσταση, την Πεντηκοστή, την πίστη στον ένα Τριαδικό Θεό, την πιστότητα στην παράδοση,  τη συμμετοχή στα μυστήρια και στη λατρευτική και την εν γένει εκκλησιαστική ζωή στην προσδοκία της κοινής Αναστάσεως και της μέλλουσας ζωής.

Η εφαρμογή λοιπόν, αυτών των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, που απομακρύνει τους μαθητές από την αληθινή Ορθοδοξία και τους διδάσκει την πλασματική, ουσιαστικά συνιστά άρνηση της Ορθόδοξης πίστης και φυσικά ένας συνειδητός στην πίστη του εκπαιδευτικός δεν μπορεί να τα εφαρμόσει.

ΕΜΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΙΚΗΣΗ ΤΟΥΣ

Το να προσεύχεται κανείς και να αφοσιώνεται στο έργο της προσευχής είναι αγώνισμα. Πρόκειται για έναν κοπιώδη αγώνα.

Όπως αναφέρει και ό γέροντας Σωφρόνιος «ενίοτε ή προσευχή ρέει μέσα μας σαν ισχυρός ποταμός και άλλοτε ή καρδιά μας αποβαίνει 

αποξηραμένη».

Ό αγωνιζόμενος στο άθλημα της προσευχής χριστιανός έχει να αντιμετωπίσει ένα πλήθος εμποδίων, τα όποια ορθώνονται εμπρός του εξαιτίας του αόρατου πολέμου του διαβόλου, αλλά κι εξαιτίας της αμαρτωλότητά του.

Τα εμπόδια αυτά θα μπορούσαμε να τα αναφέρουμε ως εξής:…

α) Ή φυσική οκνηρία: πρόκειται για την κούραση και τον κόπο της καθημερινής μας ζωής. Συντετριμμένος ό άνθρωπος από την καθημερινή βιοπάλη, αδυνατεί να αφιερώσει χρόνο προς συγκέντρωση και προσευχή, γιατί, λέγει στον εαυτό του, ή κούραση δεν του επιτρέπει την συγκέντρωση του νοός στο ταμείον του.

Ό όσιος Παλάμων, ό γέροντας του οσίου Παχωμίου, όταν έβλεπε πώς ό νεαρός υποτακτικός του νύσταζε τη νύκτα πού προσευχόταν, τον έπαιρνε κι ανέβαιναν πάνω στο γειτονικό αμμόλοφο. Κρατούσε ό καθένας τους ένα ζεμπίλι και κουβαλούσαν άμμο από το ένα μέρος στο άλλο. Τον συνήθιζε έτσι ν’ αντιστέκεται στον ύπνο και να γίνεται πιο πρόθυμος στην προσευχή.

β) Ή έλλειψη συγκέντρωσης, ό νους περισπάται κατά την ώρα της προσευχής σε βιοτικές μέριμνες, σε συμβάντα της ημέρας πού πέρασε ή ταξιδεύει στο μέλλον σχεδιάζοντάς το. Έτσι, ή ώρα της προσευχής είναι μία τυπική επανάληψη κάποιων αναγνωσμάτων, χωρίς νόημα και αξία. Το πρόβλημα στην περίπτωση αυτή είναι πώς το τέλος της προσευχής συνοδεύεται με αισθήματα κενού.

γ) Ή προσευχή ως τυπική συνήθεια: πολλοί προσεύχονται για να προσεύχονται, ίσα ίσα για να «βγουν από τη σειρά», δίχως συνείδηση, δίχως περίσκεψη, δίχως να αντιλαμβάνονται το γιατί και πώς προσεύχονται.

δ) Ή εγωιστική προσευχή πού περιορίζεται στο «εγώ»: πολλοί συνηθίζουν να προσεύχονται εντελώς ατομικιστικά, ζητώντας από το Θεό να τούς προφυλάσσει από κάθε κακό, υπονοώντας ότι το κακό ας βρει τούς άλλους. Άλλοι πάλι ζητούν από το Θεό χρήματα, περιουσίες, επαγγελματική καταξίωση, έχοντας την εντύπωση πώς ό Θεός δεν γνωρίζει το τί είναι καλό για την ψυχή τους, ή αντιλαμβανόμενοι την προσευχή σαν μία ανταποδοτική σχέση: «εγώ Θεέ μου σού δίνω τον χρόνο μου. εσύ να μου δώσεις όλα τα αγαθά πού σού ζητάω, γιατί εγώ είμαι οπαδός σου. Κι αν μού τα δώσεις εγώ θ( συνεχίσω να σε προσκυνάω. Άν όχι πρόσεξε Θεέ μου, μπορεί και να μη … σού δίδω σημασία». ΑΣ θυμηθούμε την προσευχή τού Κολοκοτρώνη ή του Μακρυγιάννη πού είχε ως περιεχόμενο την ελευθερία του Γένους. Αγνοώντας τον εαυτό τους οι αγωνιστές προσεύχονταν για το καλό ολάκερης της πατρίδας. Αν ό Θεός έκρινε καλό ας έχαναν εκείνοι τη ζωή τους.

ε) Ή αντίληψη της προσευχής ως υποχρέωση·, σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να θεωρούμε την προσευχή υποχρέωση. Αντιθέτως, πρόκειται για δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και συνεπώς είναι δικαίωμα του άνθρωπου. αν κανείς θέλει το αποδέχεται το δικαίωμα αυτό, αν πάλι δεν το επιθυμεί ποιός είναι ό λόγος να προσευχόμαστε έχοντας μία στρεβλή αντίληψη για την προσευχή; Βέβαια, δε θα πρέπει να αποτρέπεται ό άνθρωπος από το να προσεύχεται, όπως αυτός νομίζει. Ή παραπάνω περίπτωση αφορά σε όσους ενσυνείδητα θεωρούν την προσευχή υποχρέωση. Είναι ένα θέμα προς συζήτηση με τον πνευματικό τους.

στ) Ή οίηση και ή υπερηφάνεια κατά την προσευχή: πρόκειται για τον φαρισαϊκό τρόπο προσευχής με μεγαλαυχίες και ηχηρές κουβέντες προς εντυπωσιασμό και ημών των ιδίων αλλά και όλων των άλλων που μας ακούν και μας βλέπουν. Αλήθεια, την θέλει μια τέτοιου είδους προσευχή ό Θεός;

ζ) οι άσεμνες σκέψεις κατά την προσευχή και οι λογισμοί: εδώ πρόκειται καθαρά για μεθοδεύσεις και διαβολικούς μηχανισμούς. Την ώρα της προσευχής στο μυαλό μας περνούν υβρεολόγια, ακάθαρτοι λογισμοί για εμάς, το συνάνθρωπο, τούς άγιους μας, την Παναγία, το Θεό. Είναι ό αόρατος πόλεμος. Εδώ χρειάζεται προσοχή. Μόλις ή μολυσμένη σκέψη γίνει αντιληπτή από τη συνείδηση μας, εκεί χρειάζεται να μη δοθεί έδαφος για να αναπτυχτεί. Ό τρόπος είναι ή απόλυτη συγκέντρωση στην προσευχή, ή επίκληση του ονόματος του Χριστού. Εκεί θα δοθεί ή μάχη. Βέβαια, για όλα τούτα οι πνευματικοί μας πατέρες και ό πνευματικός του καθενός μπορούν να μεθοδεύσουν τον αγώνα του προσευχομένου χριστιανού σε προσωπικό επίπεδο. «Εκείνος πού έχει συμμαζεμένο το νου του, όταν προσεύχεται και προσέχει σ’ αυτά πού λέγει, απομακρύνει με τη φλόγα της προσευχής του τούς δαίμονες», λέγει ό όσιος Εφραίμ ό Σύρος. Εκείνος όμως πού μετεωρίζεται, πού σκορπίζει το νου σε ανώφελες σκέψεις, περιπαίζεται από αυτούς».

Όλα τα παραπάνω εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν. Με μία μόνο λέξη. ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ. Αυτό είναι το κλειδί της προσευχής. Ό γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ το λέγει ξεκάθαρα: «Προσευχή σημαίνει πολλές φορές να ομολογούμε στο Θεό την άθλια μας κατάσταση: αδυναμία, φόβο, ακηδία, αμφιβολία, φόβο, απόγνωση, με ένα λόγο οτιδήποτε συνδέεται με την ύπαρξή μας. Να τα ομολογούμε όλα τούτα, δίχως να επιζητούμε καλλιεπείς εκφράσεις, ούτε ακόμη κι ένα λογικό ειρμό…».

Επιλογικά: ή προσευχή στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου

Ό σύγχρονος κόσμος μας έχει ανάγκη την προσευχή όσο τίποτε άλλο. Δε χρειάζονται διασκέψεις ηγετών για να λυθούν τα προβλήματα του κόσμου, δε χρειάζονται διεθνείς οργανισμοί για να παγιωθεί ή ειρήνη, δε χρειάζονται ακόμη και κυβερνήσεις για να λυθούν τα κρατικά προβλήματα. Αυτό πού χρειάζεται πάνω από όλα είναι προσευχή προς το Θεό κι όλα τα άλλα ό Θεός θα βρει τρόπο να τα οικονομήσει προς συμφέρον της ανθρώπινης ψυχής, του δημιουργήματος του πού τόσο αγαπάει.

Κι όσο κι αν απογοητευόμαστε από τις προκλήσεις των καιρών, όσο κι αν ή πείνα θερίζει τον τρίτο κόσμο, όσο κι αν πεθαίνουν συνάνθρωποι μας από ασθένειες, όσο κι αν αθώοι άνθρωποι σκοτώνονται από τρομοκρατικά χτυπήματα, όσο κι αν νέες εστίες πολέμου αναφύονται καθημερινά, μία αλήθεια δεν πρέπει να ξεχνάμε: ό Θεός μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα, αρκεί να του το ζητήσουμε από βάθους καρδίας και δίχως ίχνη ιδιοτέλειας.

Στα παλαιότερα χρόνια, όταν οι αγρότες αντιμετώπιζαν προβλήματα ξηρασίας έπεφταν στα γόνατα και μέχρι να τελειώσει ή προσευχή τους άνοιγαν οι ουρανοί. Ό Θεός άκουγε άμεσα την προσευχή τους. Σήμερα όμως οι «πολιτισμένοι» άνθρωποι του κόσμου τούτου δε στρέφουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό, για να ζητήσουν με ειλικρίνεια βοήθεια. Αντίθετα, πέφτουν στην παγίδα και νομίζουν πώς μόνοι τους μπορούν να λύσουν τα προβλήματα. Το αποτέλεσμα; οι πόλεμοι συνεχίζονται, ή αδικία διευρύνεται, ή δυστυχία κυριαρχεί, ή αλαζονεία θριαμβεύει και ό κόσμος μας ζει την παραζάλη της ασυναρτησίας, όσες αποφάσεις κι αν λαμβάνονται από τούς ισχυρούς.

Στην καρδιακή αδιάλειπτη προσευχή πρέπει να ασκηθούμε ώστε αυτή να ασκήσουμε. Και όλη ή ζωή μας θα αλλάξει για έναν και μόνο λόγο. Ό Θεός θα δει τον αγώνα μας, θα μάς αγκαλιάσει και το Πανάγιο Πνεύμα θα μάς συντροφεύει. Μπορούμε και στον κόσμο να γίνουμε σκεύη χάριτος, αγιασμένες προσωπικότητες που θα δίνουμε με το παράδειγμά μας το μαρτύριο της χριστιανικής ορθοπραξίας. Κι όλα τούτα επιτυγχάνονται με τη δύναμη της προσευχής.

Έλεγε κάποιος γέροντας: «τούτα τα τέσσερα έχει ανάγκη πιότερο ή ψυχή του άνθρωπου, να φοβάται την κρίση του Θεού, να μισεί την αμαρτία, να αγαπά την αρετή και να προσεύχεται αδιαλείπτως». Άλλωστε, ό χριστιανός που θυμάται να συνομιλήσει με το Θεό μόνο όταν φτάσει μια καθορισμένη ώρα της προσευχής δεν έχει ακόμη μάθει να προσεύχεται.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΗ Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ-ΝΕΑ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ

Νέα απόφαση της Βουλγαρικής Εκκλησίας επιβεβαιώνει την απόρριψη της Συνόδου της Κρήτης… Κατά τη συνεδρίασή της στις 11 Δεκεμβρίου του 2016 η βουλγαρική Ιερά Σύνοδος ουσιαστικά σφράγισε όσα είχε αποφασίσει από τον Νοέμβριο για την Σύνοδο της Κρήτης. Βάσει λοιπόν του ανακοινωθέντος της 11ης Δεκεμβρίου «εγκρίθηκε ομόφωνα και υπογράφτηκε από τον αρχιερέα. η № 22 της 15/11/2016 απόφαση που περιέχει τη συνοδική Γνώμη σχετικά με τη Σύνοδο στην Κρήτη (Ιούνιος 2016) και το κείμενο που ενέκρινε «Οι σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο Χριστιανικό κόσμο»».

Όπως το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ είχε αναλύσει σε άρθρο το περασμένο Σάββατο οι Βούλγαροι στην προαναφερθείσα γνωμοδότηση διαλύουν κυριολεκτικά στα εξ ων συνετέθη την Περγάμειο “θεολογία” βάση της οποίας συντάχθηκαν τα κείμενα της Συνόδου του περασμένου Ιουνίου.

Το πρώτο σημαντικό συμπέρασμα της βουλγαρικής εκκλησίας, λοιπόν, είναι ότι, σε σύγκριση με την αρχική έκδοσή τους, τα εγκριθέντα και ψηφισθέντα κείμενα της Συνόδου της Κρήτης έχουν υποβληθεί σε “ορισμένες, αλλά ασήμαντες και ανεπαρκείς” αλλαγές

Αναφερόμενη η βουλγαρική εκκλησία συγκεκριμένα στο πολύκροτο κείμενο «Οι σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο» σημειών ειπως για το σημείο 4 “μπορούμε να πούμε ότι πάντα στην Ορθόδοξη Εκκλησία όταν λέγεται κάτω από την “ενότητα όλων” εννοείται η σύζευξη ή επιστροφή στην αγκαλιά της, υπό τον Άγιο Βάπτισμα, και με την Αγία Μετάνοια για όλα τα περιπλανώμενα στοιχεία σε αυτόν τον κόσμο που έχουν πέσει σε αίρεση και σχίσμα, σύμφωνα με το κανονικό δίκαιο της Εκκλησίας. Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ποτέ δεν έχασε την ενότητα στην πίστη και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος και δεν μπορεί να αποδεχθεί την υποτιθέμενη «ανάκτησης ενότητας » με “άλλους χριστιανούς” (…)

Η βουλγαρική εκκλησία κρατώντας στην κυριολεξία φραγγέλιο σημειώνει ακόμη πως η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να δεχτεί τις διαφορετικές έννοιες και δόγματα ετεροδόξων και θεωρίες για την ύπαρξη μιας φαινομενικής «ενότητας» όλων των χριστιανικών δογμάτων, όπως. οι διδασκαλίες της «αόρατης εκκλησίας», «η θεωρία των κλάδων», «η βαπτιστική θεολογία» ή «η ισότητα των δογμάτων».

Όλες αυτές οι θεωρίες, σύμφωνα με την θεολογικά τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία που παραθέτει η βουλγαρική εκκλησία, μπορεί να συνδεθουν με το δημιουργηθέν δόγμα της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, το οποίο κατεδαφίστηκε και καταδικάστηκε από την Άγια Εκκλησία. Αν δεχτούμε αυτό το δόγμα, τότε μπορεί να δικαιολογήσουμε την παρουσία της χάριτος του Θεού σε διάφορα χριστιανικά δόγματα, στα οποία υποτίθεται πως επίσης όπως στην Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί κανείς να βρει τη σωτηρία.

Σημειώνει δε πως όσοι υποστηρίζουν αυτό το τεκμήριο της χάριτος σε όλα τα χριστιανικά δόγματα και κατ’ επέκτασιν την κοινή προσπάθεια για να επιτευχθεί η πληρότητα της ενότητας εν Χριστώ συντάσσονται με το Διάταγμα για τον Οικουμενισμό της Β΄Βατικάνειας Συνόδου!

Σε σχέση με την αναφορά και την έγκριση του σημείου 5 του ιδίου κειμένου, περί της «χαμένης ενότητας όλων των Χριστιανών»η βουλγαρική εκκλησία το χαρακτηρίζει απαράδεκτο “γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει χάσει ποτέ την ενότητα της, παρόλο που αιρέσεις και σχίσματα, έχουν αποκοπεί από το σώμα της Εκκλησίας, το σώμα δεν χάνει την πρωταρχική οντολογική ακεραιότητα του, η οποία συνεπάγεται οντολογική ενότητα ενώπιον της υποστάσεως του Χριστού”.

Όσον αφορά το σημείο 6, παραγραφοι 16 και ούτω καθεξής έως 20 όπου γίνεται αναφορά για “ετεροδόξες χριστιανικές εκκλησίες και ομολογίες” με τις οποίες δεν είναι όμως σε κοινωνία η Ορθόδοξη Εκκλησία, η βουλγαρική Σύνοδος ξεκαθαρίζει πως “δεν είναι δυνατόν κάθε αιρετική ή σχισματική κοινότητα να ονομάζεται «εκκλησία». Η παρουσία πολλών εκκλησιών είναι απαράδεκτη σύμφωνα με τα δόγματα και τους κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας”

Προσθέτει δε πως στην περίπτωση αυτή, η ιστορική ονομασία »εκκλησίες» για τις αποκλίνουσες από την Ορθόδοξη Εκκλησία κοινότητες έρχεται σε σαφή αντίθεση με την παράγραφο. 1 και με τις αρχικές αναφορές του σημείου 6 του εγγράφου , όπου αναφέρεται πως “Η Εκκλησία είναι μία και μόνο”.

Κατόπιν προχωράει στο σημείο 12 όπου σχολιάζει τη…διαβεβαίωση πως “κατά τη διεξαγωγή των θεολογικών διαλόγων κοινός στόχος όλων είναι η τελική αποκατάσταση της ενότητας της αληθινής πίστης και της αγάπης», τονίζοντας πως η αναφορά αυτή είναι υπερβολικά απλοϊκή και δεν καλύπτει όλες τις διαστάσεις της διαδικασίας. Επιμένει δε πως “Ο τρόπος για να επιτευχθεί αυτή η ενότητα είναι μέσω της μετάνοιας, της ομολογίας της ορθοδόξου πίστεως και της βάπτισης”.

Στο σημείο 20 όπου αναφέρεται ότι «οι προοπτικές των θεολογικών διαλόγων της Ορθόδοξης Εκκλησίας με την υπόλοιπη Χριστιανοσύνη πάντα καθορίζονται με βάση τις αρχές της εκκλησιολογίας και τα κανονικά κριτήρια της Ορθοδοξίας όπως ήδη καθιέρωνονται από την εκκλησιαστική παράδοση» η βουλγαρική εκκλησία σημειώνει πως ο πιο ακριβής όρος θα ήταν αντί του “εκκλησιαστική παράδοση” να γραφτεί “την παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.»

Η συνολική εντύπωση της βουλγαρικής εκκλησίας σε αυτό το κομμάτι είναι ότι υπάρχουν πολλές ασαφείς εκφράσεις και ασυνεπής εκκλησιολογική ορολογία. Είναι επίσης σημαντικό ότι δεν δικαιολογείται και δεν ολοκληρώνεται ο πρωταρχικός στόχος αυτών των θεολογικών διαλόγων με τους ετεροδόξους, που είναι η επιστροφή των ετεροδόξων στην κανονική τάξη στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και επίσης δεν διατυπώνονται με σαφήνεια οι αρχές των διαλόγων αυτών. Ειδική μνεία η βουλγαρική σύνοδος κάνει και για το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησίών από το οποίο απέχει σημειώνοντας πως το κείμενο της Κρήτης “Νομιμοποιεί την ΜΚΟ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», στο οποίο η BOC-BP, ευτυχώς, εδώ και πολύ καιρό δεν συμμετέχει”.

Τέλος, η βουλγαρική εκκλησία επικρίνει και όσα αναφέρονται στο σημείο 22. Συγκεκριμένα εκεί αναφέρονται τα εξης:

“Η Ορθόδοξος Εκκλησία θεωρεί καταδικαστέαν πάσαν διάσπασιν της ενότητος της Εκκλησίας, υπό ατόμων ή ομάδων, επί προφάσει τηρήσεως ή δήθεν προασπίσεως της γνησίας Ορθοδοξίας. Ως μαρτυρεί η όλη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η διατήρησις της γνησίας ορθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον διά του συνοδικού συστήματος, το οποίον ανέκαθεν εν τη Εκκλησία απετέλει την ανωτάτην αυθεντίαν επί θεμάτων πίστεως και κανονικών διατάξεων (κανών 6 της Β’ Οικουμενικής Συνόδου).”

Αυτή η αναφορά για τους Βούλγαρους συνεπάγεται σαφώς αλάθητο και άκριτη αναφορά στη Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη, (ειδικά το προαναφερθέν υπογραμμισμενο απόσπασμα), και συμπληρώνει πως χωρίς τη δογματική συνείδηση του συνόλου των Ορθοδόξων. το σύστημα της Οικουμενικής Συνόδου δεν μπορεί να παρέχει αυτόματη ή μηχανική ορθότητα της για την πίστη των Ορθοδόξων Χριστιανών.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: ΟΠΟΙΟΣ ΥΨΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΘΑ ΤΑΠΕΙΝΩΘΕΙ!

Όποιος υψώσει τον ευατόν του θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώσει τον εαυτόν του θα υψωθεί. (Ματθαίος 23,12)

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΜΕΣΙΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ!

Μέσα στην καρδιά μας πρέπει να δίνουμε κάποια ιδιαίτερη θέση στην Παναγία! Είναι αυτή που συνεχώς μεσιτεύει στον Κύριο για την σωτηρία μας!

ΠΑΡΕΣΤΗ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ ΣΟΥ!

ΠΑΡΕΣΤΗ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ ΣΟΥ

Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη. ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου· καὶ ἐπιθυμήσει ὁ βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου, ὅτι αὐτός ἐστι Κύριός σου, καὶ προσκυνήσεις αὐτῷ. (Ψαλμοί 44,10-13) 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Εις τα δεξιά σου μεγαλοπρεπής ίσταται η βασίλισσα, στολισμένη και φέρουσα φόρεμα υφασμένον με χρυσάς κλωστάς και ποικίλα κεντήματα και χρώματα. Συ, ω μελλόνυμφος κόρη, άκουσε την συμβουλήν μου. Κλίνε το αυτί σου, ώστε να ακούη με προσοχήν και να δέχεται τας εντολάς του και λησμόνησε εντελώς τον λαόν, στον οποίον μέχρι τώρα ανήκες, και αυτόν ακόμη τον πατρικόν σου οίκον. Τότε ο βασιλεύς νυμφίος σου θα αγαπήση το κάλλος σου. Επειδή όμως αυτός είναι και ο Κυριος σου, θα προσκυνήσης αυτόν. 

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ- ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ἀπολυτίκιον  
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἱερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, καὶ αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐπισταζόμενος, τῷ Δεσπότῃ σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες, Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατᾶν. Διὸ μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΣΙΧΑΘΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Θα έρθει η στιγμή που ο κόσμος θα σιχαθεί τους πολιτικούς και θα τους πάρει με τις πέτρες.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΩΡΑ ΠΑΜΕ Ή ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ Ή ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Τώρα πάμε ή για τον Χριστό ή για τον διάβολο. Είναι καθαρό μέτωπο. Στην Κατοχή γινόσουν ήρωας, γιατί δεν χαιρετούσες έναν Γερμανό. Τώρα γίνεσαι ήρωας, γιατί δεν χαιρετάς τον διάβολο. Πάντως θα δούμε φοβερά γεγονότα. Θα δοθούν πνευματικές μάχες. Οι Άγιοι θα αγιασθούν περισσότερο και οι ρυπαροί θα γίνουν ρυπαρώτεροι. Νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά. Μία μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία, γιατί τώρα δεν έχουμε εχθρό τον Αλή Πασά ή τον Χίτλερ ή τον Μουσουλίνι, αλλά τον διάβολο. Γι’ αυτό θα έχουμε και ουράνιο μισθό. Ο Θεός ας αξιοποιήση το κακό σε καλό σαν Καλός Θεός.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΧΕΙ ΑΡΧΟΝΤΙΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο Χριστός έχει αρχοντιά. Σου λέει: “Αυτό είναι το καλό”, “ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν…”. Δεν λέει: “Με το ζόρι έλα κοντά μου!” Ο διάβολος έχει γυφτιά. Από ‘δω-από ‘κει τον τυλίγει τον άνθρωπο, για να τον πάη εκεί που θέλει. Ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, γιατί δεν έκανε δούλους αλλά υιούς. Και παρ’ όλο που ήξερε ότι θα επακολουθήση η πτώση, δεν τους έκανε δούλους. Προτίμησε να έρθη, να σαρκωθή, να σταυρωθή και να κερδίση έτσι τον άνθρωπο.

ΝΕΑΡΟΣ ΣΚΟΠΙΑΝΟΣ ΜΙΛΗΣΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 18 ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ!

Νεαρός Σκοπιανός μίλησε μετά από 18 χρόνια

μπροστά στην εικόνα της Παναγίας Γοργοϋπηκόου!

Του Ηλία Προύφα

Το περιστατικό συνέβη πριν ακριβώς 10 ημέρες στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου Αγίου Όρους και μου το διηγήθηκε χθες βράδυ Ιερομόναχος που ήταν παρών στο θαυμαστό αυτό γεγονός, ενώ αναφέρθηκε και δημόσια την περασμένη εβδομάδα σε θρησκευτική εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη.

  Μέσα στο σπίτι της, την Ιερά Μονή Δοχειαρίου στο Άγιο Όρος εκεί που καθημερινά ο σεβάσμιος Καθηγούμενος Γέροντας Γρηγόριος με την αδελφότητα της μονής ψάλουν τον παρακλητικό κανόνα στη χάρη της και μνημονεύουν εκατοντάδες ονόματα υπέρ υγείας και αναπαύσεως, ένας ακόμη συνάνθρωπος μας προσευχόμενος στο παρεκκλήσι της έλαβε στην πράξη την χάρη της Παναγίας Γοργοϋπηκόου η οποία γοργώς και προθύμως υπακούει και ελεεί όλους, όσοι την ευλαβούνται και την επικαλούνται με πίστη.

  Σύμφωνα με τη μαρτυρία, νεαρός Σκοπιανός 18 ετών από την πόλη Στρώμνιτσα της γειτονικής χώρας με πρόβλημα ομιλίας, μετέβη στην Ιερά Μονή του Δοχειαρίου για να προσκυνήσει τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Γοργοϋπηκόου. 

Η μετάβαση έγινε με γνωστό του από τη Θεσσαλονίκη ο οποίος μίλησε στην οικογένεια για την Ι.Μ Δοχειαρίου και την εικόνα της Παναγίας. Φθάνοντας το παιδί στη μονή και ευρισκόμενο μπροστά στην εικόνα της Γοργοϋπηκόου, χωρίς να έχει μιλήσει ποτέ στη ζωή του βγάζοντας μόνο άναρθρες κραυγές φώναξε στη γλώσσα του ''Μάνα Παναγία, δώσε μου την υγεία μου'' . 

Εκείνη την ώρα όλοι όσοι γνώριζαν την περίπτωση του νεαρού έμειναν έκπληκτοι με το συμβάν. Με το τέλος της δέησης που συνέχισε ατάραχος Δοχειαρίτης Ιερομόναχος, ο νεαρός Σκοπιανός γύρισε προς τους παρευρισκομένους που προσεύχονταν μαζί του και είπε ''Σας ευχαριστώ όλους σας, ήδη αισθάνομαι πάρα πολύ καλά''. 

Πρόκειται για μια ακόμη θαυμαστή ενέργεια της Παναγίας Γοργοϋπηκόου από τις τόσες πολλές που καθημερινά συντελούνται σε πιστούς τόσο στην Ελλάδα καθώς και το εξωτερικό οι οποίοι καθημερινά ψάλουν την παράκλησή της αναφωνώντας ''Εις τα πέρατα άπαντα, η θαυματουργός σου εικών τεθρύληται και νυν πάντες εν το στόματι, την Γοργοϋπήκοον προφέρουσι''.

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΠΑΛΙΩΡΑΣ ΚΑΙ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΕΤΖΑΚΗΣ ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Αρνητικοί οι θεολόγοι καθηγητές ,αντιδρά η Εκκλησία ,οι γονείς ανησυχούν, ενώ αναμένεται η απόφαση της Δικαιοσύνης για την συνταγματικότητα ή μη του Νέου Προγράμματος Σπουδών στο μάθημα των Θρησκευτικών.

Τελικά, το νέο περιεχόμενο του μαθήματος αλλοιώνει το χριστιανικό ορθόδοξο φρόνημα των παιδιών ή όλα αυτά είναι υπερβολές;

Δείτε στο video που ακολουθεί την συνέντευξη του Προέδρου της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, κ. Κωνσταντίνου Σπαλιώρα και του Προέδρου του τοπικού παραρτήματος της ΠΕΘ, κ. Νεκτάριου Μετζάκη στην Σοφία Τσέκου.

korinthostv.gr

ΜΗΤΡΟΠ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ: «ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ» ΜΕΘΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

«Βιωματική» μέθοδος γιά τά Θρησκευτικά στά Σχολεῖα

Τό μάθημα πού διδάσκεται στά Σχολεῖα λέγεται Θρησκευτικά καί παραπέμπει στήν γνώση τῶν Θρησκειῶν. Δέν λέγεται μάθημα ἐκκλησιολογικό, γιά νά ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία καί τήν διδασκαλία της. Ὑπάρχει δέ διαφορά μεταξύ Ἐκκλησίας καί Θρησκείας, ἀφοῦ ἄλλη ἔννοια ἔχει ἡ λέξη Ἐκκλησία καί ἄλλη ἔννοια ἔχει ἡ λέξη Θρησκεία.

Ἔτσι, ἀπό τήν φύση του τό μάθημα δέν εἶναι κατηχητικό-ὁμολογιακό. Γνωρίζουμε ὅτι ὑπάρχει διαφορά μεταξύ κατήχησης καί θρησκευτικοῦ μαθήματος. Ἡ πρώτη εἶναι μύηση στήν ζωή καί τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μέ τά Κατηχητικά Σχολεῖα, πράγμα τό ὁποῖο εἶναι ἔργο καί σκοπός τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ τό δεύτερο εἶναι γνωσιολογικό μάθημα, πού εἶναι σκοπός τῶν Θρησκευτικῶν στά Σχολεῖα. Ἡ πρώτη εἶναι βίωμα πού δέν βαθμολογεῖται, ἐνῶ τό δεύτερο εἶναι γνώση πού βαθμολογεῖται.

Ἔτσι, τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν πού διδασκόταν πολλά χρόνια στά Σχολεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας εἶχε γνωσιολογικό χαρακτήρα καί δέν εἶχε καμμιά σχέση μέ τήν κατήχηση τῆς Ἐκκλησίας. Καί, ὅμως, τό τελευταῖο διάστημα ἀκουγόταν ἀπό ἐπίσημα χείλη ὅτι πρέπει νά ἀποδεσμευθοῦμε ἀπό τό κατηχητικό-ὁμολογιακό μάθημα πού γινόταν στά Σχολεῖα καί νά πᾶμε στό θρησκειολογικό μάθημα.

Διαβάζοντας τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν παρατηροῦμε ὅτι διακρίνεται ἀπό τήν θεματική παρουσίαση τῶν θεμάτων καί μέ αὐτόν τόν τρόπο γίνεται σύγχυση μεταξύ τῶν Θρησκειῶν. Εἶναι κυρίως διαθρησκειακό καί μερικοί τό χαρακτηρίζουν καί συγκρητιστικό.

Μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική χρησιμοποιοῦνται δύο μέθοδοι, ἡ μία εἶναι ἡ «διερευνητική» καί ἡ ἄλλη εἶναι ἡ «βιωματική». Ἡ τελευταία μέθοδος, ἡ «βιωματική» εἶναι κάτι πού μᾶς θυμίζει «κατηχητικό» τῶν Θρησκειῶν!

Τί θά πῆ βίωμα; Κατά τόν Μπαμπινιώτη, βίωμα εἶναι «ἡ προσωπική ἐμπειρία ἀπό κάτι καί ἡ ἐπίδρασή της στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί στή διαμόρφωση τῆς συμπεριφορᾶς του».

Πάντως, ἐνῶ τό προηγούμενο Ἀναλυτικό Πρόγραμμα ἔκανε λόγο γιά γνωσιολογική μέθοδο, δηλαδή προσέφερε γνώσεις, τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν κάνει λόγο γιά «βιωματική μέθοδο», προσφέροντας βιώματα.

Γιά νά γίνη αὐτό ἀντιληπτό θά χρησιμοποιήσω ἕνα παράδειγμα ἀπό τό πρόγραμμα Σπουδῶν τοῦ Λυκείου: «Μέ ἀφορμή ἕνα κομποσχοίνι καί μιά ἱστορία ἀπό τό γεροντικό (Ἀντώνιος Σουρόζ, 1996), οἱ μαθητές/μαθήτριες μελετοῦν τήν προσευχή ὡς ἐπικοινωνία καί τήν ἀδιάλειπτο προσευχή. Ἄν χρειάζεται, παρέχεται πληροφοριακό ὑλικό (π.χ. λ. «"κομποσχοίνι" στή Βικιπαίδεια, κ.ἄ.)».

Βεβαίως, αὐτό εἶναι σημαντικό, ἀλλά αὐτό θυμίζει τήν κατήχηση πού εἶναι ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

Τελικά τό νέο πρόγραμμα Σπουδῶν ἔχει πολλά μειονεκτήματα. Ἕνα ἀπό αὐτά εἶναι ἡ «βιωματική» μέθοδος, ἡ ὁποία στό θέμα τῶν Θρησκευτικῶν συνίσταται στό «κατηχητικό» τῶν διαφόρων Θρησκειῶν. Χωρίς νά γίνη ἀντιληπτό ἀπό τούς πρωτεργάτες, ἡ ὕλη τοῦ μαθήματος σέ μερικά σημεῖα ἀπό γνωσιολογική γίνεται βιωματική, δηλαδή προσφέρεται ἕνα κατηχητικό μάθημα!

Δέν εἶναι ἀντιφατικό, τό θά θέλης νά ἀποφύγης κάτι καί νά τό ὑποστηρίζης μέ θερμότητα;

Ν.Ι.

 Ἱερὰ Μητρόπολις Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου.

Εκκλησιαστική Παρέμβαση  Νοέμβριος 2016 parembasis.gr