ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

(περικοπή από την 8η ομιλία για τη μετάνοια, Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά.

Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων, είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι η ελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως.

Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι’ αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς.

-Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω;

-Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες. Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και
να τα τηρήσεις.

Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι;

Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία. Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο.

Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία, να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια. Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι.

-Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία;

-Και βέβαια. Από που γίνεται αυτό φανερό; Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου… Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο. Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα.

Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα, μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί; Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος, τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού.

Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή. Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο, έχει όριο, μέτρο και σύνορα. Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη.

Γι’ αυτό σου επαναλαμβάνω. Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι»

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2016 – ΕΤΟΣ 17Ο – ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 793

ΤΟ ΚΑΤΟΠΤΡΟ ΤΗΣ ΤΑΡΑΧΩΔΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΜΑΣ

Διηγήθηκε κάποιος ότι τρεις φιλόπονοι άνθρωποι, φίλοι μεταξύ τους, έγιναν μοναχοί.

Ο πρώτος διάλεξε σαν έργο του να ειρηνεύει τους ανθρώπους, που είχαν εχθρικές σχέσεις μεταξύ τους, σύμφωνα με τον Ευαγγελικό λόγο: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί». Ο δεύτερος να επισκέπτεται τους αρρώστους και ο τρίτος έφυγε για να ησυχάσει στην έρημο.

Ο πρώτος λοιπόν, αν και κόπιασε για να σταματήσει τις διαμάχες των ανθρώπων, δεν μπόρεσε να τους θεραπεύσει όλους και, επειδή έπεσε σε ακηδία, πήγε σ’ αυτόν που υπηρετούσε τους αρρώστους και τον βρήκε κι αυτόν να παραμελεί το έργο του, καθώς δεν επαρκούσε να εφαρμόσει πλήρως την εντολή. Συμφώνησαν λοιπόν και οι δύο και πήγαν να δουν τον ερημίτη.

Του εξέθεσαν τη θλίψη τους και τον παρακάλεσαν να τους πει τι κατόρθωσε αυτός. Εκείνος, αφού έμεινε αμίλητος για λίγο, έριξε κατόπιν νερό στη λεκάνη και τους λέει: «Προσέξτε το νερό». Ήταν βέβαια ταραγμένο.

Μετά από λίγο τους λέει πάλι: «Προσέξτε και τώρα πώς έγινε το νερό». Και μόλις πρόσεξαν το νερό, βλέπουν σαν σε καθρέπτη τα πρόσωπά τους. Τους λέει λοιπόν τότε:

«Έτσι είναι κι αυτός που ζει ανάμεσα σε ανθρώπους. Εξαιτίας της ταραχής δεν βλέπει τα σφάλματά του. Όταν όμως ησυχάσει και προπαντός στην έρημο, τότε βλέπει τα ελαττώματα του εαυτού του».

ΤΟ ΑΝΑΜΜΑ ΤΟΥ ΚΑΝΤΗΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΕΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ

ΠΡΕΠΕΙ Ν' ΑΝΑΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΝΔΗΛΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ;

Το άναμμα του κανδηλιού στους τάφους των κεκοιμημένων μας, αλλά και γενικά στα σπίτια των χριστιανών δεν έχει να κάνει με μια φολκλοριστική διαιώνιση κάποιας τυπικής παραδόσεως. 

To κανδήλι είναι σύμβολο και το φως που εκπέμπει συμβολίζει το φώς του Χριστού, την ίδια την παρουσία του Κυρίου στη ζωή μας, άλλα και την ελπίδα για την αιώνια ζωή, τη ζωή όπως λέγεται του ανεσπέρου φωτός. 

Ως σύμβολο λοιπόν το κανδήλι λειτουργεί στη ζωή των πιστών αναγωγικά, όπως και όλα τα άλλα είδη ευλαβείας· άναμμα κεριών, προσφορά θυμιάματος κ.τ.λ. Στην Πάλαια Διαθήκη ο θεός προστάζει το Μωυσή να συμβουλέψει τον αδελφό του ως εξής: «Δώσε εντολή στον Ααρών και τους υιούς του ν’ ανάψουν ακοίμητο λυχνάρι… από το απόγευμα μέχρι το πρωί μπροστά στον Κύριο με προσοχή αυτό πού ορίζεται από το νόμο και είναι αιώνιο σ’ όλες τις γενεές σας»¹. 

Η συνήθεια της τοποθετήσεως των κανδηλιών στους τάφους αποτελεί πράξη ευλάβειας των χριστιανών που «ευαρεστεί τον Θεόν και τους Αγίους κι ανακουφίζει μαζί τις ψυχές των πεθαμένων».²  Ακοίμητο καντήλι πρέπει επίσης να καίει και  στο εικονοστάσι του σπιτιού μας για να μας θυμίζει ότι ο πνευματικός μας αγώνας πρέπει να είναι ακοίμητος. Το ανάβουμε επίσης μπροστά στις εικόνες στους Ιερούς Ναούς, στην Αγία Τράπεζα, στον Εσταυρωμένο πίσω της Αγίας Τραπέζης, στην Ιερά Πρόθεση εντός του Ιερού Βήματος.

ΤΟ ΑΝΑΜΜΑ ΤΩΝ ΚΕΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ

Για το άναμμα των κεριών στους τάφους των κεκοιμημένων αναφερόμενος   «ανάπτονται κεριά δια την συγχώρησιν των αμαρτιών των ταύτης προσφερόντων, όσον γάρ αυταί ανάπτουσιν εις τον Θεόν και εις τους Αγίους, τοσούτον συγχωρούνται αι αμαρτίαι εκείνων είτε ζώντων είτε κεκοιμημένων, ως είπεν ο Μάρτυς Δημήτριος εις τον αυτού προσμονάριον, τον τας λαμπάδας κλέπτοντα».³

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός συμβούλευε: «Αδελφοί μου, να μη λυπάσθε δια τούς αποθαμένους σας, αλλά, αν αγαπάς τον αποθαμένον σου, κάμε ό,τι ημπορέσης δια την ψυχήν του· σαρανταλείτουργα, μνημόσυνα, λειτουργίες, κερί, λιβάνι, λάδι, νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνη. Βάνει ο Θεός την ευσπλαγχνίαν του και τον σώνει τον αποθαμένον σας και τον βάνει εις τον Παράδεισον ή είναι ελαφροτέρα η κολασίς του. Και όσες γυναίκες φορείτε λερωμένα διά τον αποθαμένον σας να τα εβγάλετε, διατί βλάπτετε και του λόγου σας, βλάπτετε και τους αποθαμένους σας».⁴ 

1. Λευϊτ. 24, 2-3, Πρωτ. Κείμενο: «Έντειλαι Ααρών και τοις υιοίς αυτού καύσαι λύχνον δια παντός... από εσπέρας έως πρωί ενώπιον Κυρίου ενδελεχώς · νόμιμον αιώνιον εις τας γενεάς υμών». 

2. ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ, σ. 144. 

3. ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ, υποσ., σ. 145: Αγ. Νικόδημου Αγιορείτου, Ερμηνεία εις τον Κανόνα της Κυριακής του Πάσχα. 

4. ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ, σ.235 και ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ, σ.145. 

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΙ

Οι προσευχές για τους κεκοιμημένους, τους νεκρούς μας (είτε στη Θεία Λειτουργία, είτε στα μνημόσυνα, είτε στα τρισάγια, είτε στα ψυχοσάββατα) είναι η υψίστη μορφή αγάπης προς τους αδελφούς που δεν είναι πια μαζί μας.

Τα Ψυχοσάββατα

Μέσα στην ιδιαίτερη μέριμνά της για τους κεκοιμημένους η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει καθορίσει ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδος γι’ αυτούς.

Όπως η Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου, ένα εβδομαδιαίο Πάσχα, έτσι το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για να τους μνημονεύουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί τους.

Σε κάθε προσευχή και ιδιαίτερα στις προσευχές του Σαββάτου ο πιστός μνημονεύει τους οικείους, συγγενείς και προσφιλείς, ακόμη και τους εχθρούς του που έφυγαν από τον κόσμο αυτό, αλλά ζητά και τις προσευχές της Εκκλησίας γι’ αυτούς.

Σε ετήσια βάση η Εκκλησία έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της. Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα• το ένα πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.

Το Ψυχοσάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω έχει το εξής νόημα: Η επόμενη ημέρα είναι αφιερωμένη στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, εκείνη τη φοβερή ημέρα κατά την οποία όλοι θα σταθούμε μπροστά στο θρόνο του μεγάλου Κριτή. Γιά το λόγο αυτό με το Μνημόσυνο των κεκοιμημένων ζητούμε από τον Κύριο να γίνει ίλεως και να δείξει τη συμπάθεια και τη μακροθυμία του, όχι μόνο σε μας αλλά και στους προαπελθόντας αδελφούς, και όλους μαζί να μας κατατάξει μεταξύ των υιών της Επουράνιας Βασιλείας Του. Με το δεύτερο Ψυχοσάββατο διατρανώνεται η πίστη μας για την καθολικότητα της Εκκλησίας, της οποίας την ίδρυση και τα γενέθλια (επί γης) γιορτάζουμε κατά την Πεντηκοστή. Μέσα στη μία Εκκλησία περιλαμβάνεται η στρατευομένη εδώ στη γη και η θριαμβεύουσα στους ουρανούς. Κατά τα δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα η Εκκλησία μας καλεί σε μία παγκόσμια ανάμνηση «πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου».

Μνημονεύει:

* Όλους εκείνους που υπέστησαν «άωρον θάνατον», σε ξένη γη και χώρα, σε στεριά και σε θάλασσα.

* Εκείνους που πέθαναν από λοιμική ασθένεια, σε πολέμους, σε παγετούς, σε σεισμούς και θεομηνίες.

* Όσους κάηκαν η χάθηκαν.

* Εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι και δεν φρόντισε κανείς να τους τιμήσει με τις ανάλογες Ακολουθίες και τα Μνημόσυνα.

Ο Θεός δεν περιορίζεται από τόπο και χρόνο. Γι Αυτόν είναι γνωστά και συνεχώς παρόντα όχι μόνο όσα εμείς αντιλαμβανόμαστε στο παρόν, αλλά και τα παρελθόντα και τα μέλλοντα. Το διατυπώνει λυρικότατα μία προσευχή της Ακολουθίας της θείας Μεταλήψεως, που αποδίδεται στον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό η στον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο:

«Επί το βιβλίον δε σου και τα μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα σοι τυγχάνει».

Ως αιώνιος και πανταχού παρών ο πανάγαθος Κύριός μας Ιησούς Χριστός αγκαλιάζει με τη θεία του πρόνοια το άπειρο σύμπαν και τους ατέρμονες αιώνες. Όλους τους ανθρώπους που έζησαν, ζούν και θα ζήσουν τους νοιάζεται η αγάπη του• «η γαρ αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς» (Β’ Κο 5,14).

Με αυτήν την πίστη αναθέτουμε στην αγάπη και στην αγαθότητα του Θεού «εαυτούς και αλλήλους», τους ζωντανούς αλλά και τους κεκοιμημένους μας.

Ας δούμε τι έλεγε για τα μνημόσυνα ο μακαριστός π. Παίσιος (από τον Δ’ τόμο, Οικογενειακή Ζωή, Λόγοι του π.Παισίου, Εκδόσεις Ησυχαστήριο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή, Θεσσαλονίκη).

– Γέροντα, οι υπόδικοι νεκροί (πλην των Αγίων) μπορούν να προσεύχονται;

– Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρίσκονται στον Άδη μόνο ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά για να μετανοήσουν. Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας, ενώ οι καημένοι οι κεκοιμημένοι δεν μπορούν πια μόνοι τους να καλυτερεύσουν την θέση τους, αλλά περιμένουν από εμάς βοήθεια.

Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας.

Γιατί, τι να τους κάνει ο Θεός; Σαν ένα παιδί που απομακρύνεται από τον πατέρα του, σπαταλάει όλη την περιουσία του και από πάνω βρίζει και τον πατέρα του. Ε, τι να το κάνει αυτό ο πατέρας του;

Οι άλλοι όμως οι υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν για τις αμαρτίες. Ζητούν να βοηθηθούν και βοηθιούνται θετικά με τις προσευχές των πιστών. Τούς δίνει δηλαδή ο Θεός μία ευκαιρία, τώρα που είναι υπόδικοι, να βοηθηθούν μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Και όπως σε αυτή τη ζωή, αν κάποιος είναι φίλος με τον βασιλιά, μπορεί να μεσολαβήσει και να βοηθήσει έναν υπόδικο, έτσι κι αν είναι κανείς φίλος με τον Θεό, μπορεί να μεσολαβήσει στο Θεό με την προσευχή του και να μεταφέρει τους υπόδικους από την μία φυλακή σε άλλη καλύτερη, από το ένα κρατητήριο σε ένα άλλο καλύτερο. Η ακόμα μπορεί να τους μεταφέρει και σε ένα δωμάτιο η σε διαμέρισμα.

Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κλπ που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για τη ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνει η τελική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχει δυνατότητα να βοηθηθούν….

Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν τη δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν τη ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβα για τους κεκοιμημένους. Έχει νόημα το σιτάρι: Σπείρετε εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία (Α’ Κορ, κεφ 15, εδ 42) (δηλαδή συμβολίζει το θάνατο και την ανάσταση του ανθρώπου), λέει η Γραφή.

Πηγή: vimaorthodoxias.gr

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

Ψυχοσάββατο 

Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω, λέγεται - «Σάββατο των Ψυχών» ή Ψυχοσάββατο. Είναι το πρώτο από τα δύο Ψυχοσάββατα του έτους (το δεύτερο επιτελείται το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής). 

Ο λόγος που το καθιέρωσε η Εκκλησία μας, παρ' ότι κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένο στους κεκοιμημένους, είναι ο εξής: Επειδή πολλοί κατά καιρούς απέθαναν μικροί ή στην ξενιτιά ή στη θάλασσα ή στα όρη και τους κρημνούς ή και μερικοί, λόγω πτώχειας, δεν αξιώθηκαν των διατεταγμένων μνημοσυνών, «οι θείοι Πατέρες φιλανθρώπως κινούμενοι θέσπισαν το μνημόσυνο αυτό υπέρ πάντων των άπ' αιώνος εύσεβώς τελευτησάντων Χριστιανών». 

Επειδή την Κυριακή της Απόκρεω ποιούμε ανάμνηση της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και οι κεκοιμημένοι μας ακόμη δεν κρίθηκαν, τους μνημονεύουμε σήμερα και, επικαλούμενοι το άπειρο έλεος Του, παρακαλούμε τον Θεό με το μνημόσυνο πού κάνουμε, να τους αναπαύσει. Συγχρόνως δε, ενθυμούμενοι και εμείς το θάνατο και «διεγειρόμεθα προς μετάνοιαν...».

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΡΓΑΣΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΚΒΙΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ!

Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης: Λένε μερικοί ότι αν δεν νιώθουμε διάθεση για προσευχή, καλύτερα να μην προσευχηθούμε. Είναι μια σοφιστεία της σαρκός. Η σάρκα δεν θέλει την προσευχή. Αλλά “η βασιλεία των ουρανών βιάζεται” (Ματθ. ια’ 12). Δεν μπορούμε να εργασθούμε για τη σωτηρία χωρίς να εκβιάσουμε τον εαυτό μας!

ΟΣΙΟΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ: ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΡΟΡΓΙΖΕΙ ΤΟΣΟ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΟΣΟ Η ΚΑΤΑΛΑΛΙΑ, Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΕΞΟΥΔΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ!

Όσιος Δωρόθεος: (Ο άνθρωπος) επειδή δεν φροντίζει για τις δικές του κακίες, επειδή δεν κλαίει, όπως είπαν οι Πατέρες, τον πεθαμένο εαυτό του, δεν μπορεί σε τίποτε απολύτως να διορθώσει τον εαυτό του, αλλά πάντοτε απασχολείται με τον πλησίον. Και τίποτα δεν παροργίζει τόσο τον Θεό, τίποτα δεν ξεγυμνώνει τόσο τον άνθρωπο και δεν τον οδηγεί στην εγκατάλειψη, όσο η καταλαλιά, η κατάκριση και η εξουδένωση του πλησίον. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΧΑΡΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Στην πνευματική ζωή είναι ανάποδα τα πράγματα. Άμα κρατάς εσύ το άσχημο, τότε νιώθεις όμορφα.

Άμα το δίνεις στον άλλον, τότε νιώθεις άσχημα. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικημένο Χριστό στη καρδιά σου.

Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση. Για δοκιμάστε, βρε παιδιά, να ζήσετε αυτήν τη χαρά! Να μάθετε να χαίρεστε με αυτήν την πνευματική χαρά, όχι με την κοσμική. Πάσχα θα έχετε τότε κάθε μέρα.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από τη χαρά που νιώθεις, όταν δέχεσαι την αδικία. Μακάρι να με αδικούσαν όλοι οι άνθρωποι! Ειλικρινά σας λέω, τη γλυκύτερη πνευματική χαρά την ένιωσα μέσα στην αδικία. Ξέρετε πόσο χαίρομαι, όταν κάποιος με πει πλανεμένο; «Δόξα Σοι ο Θεός, λέω, από αυτό έχω μισθό, ενώ, αν με πουν άγιο, χρωστάω». Γλυκύτερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει!..

Γι’ αυτό λέω ότι ένας πνευματικός άνθρωπος δεν έχει θλίψεις. Όταν η αγάπη αυξηθεί και καεί η καρδιά από τον θείο έρωτα, δεν μπορεί να σταθεί πλέον θλίψη. Η μεγάλη αγάπη προς το Χριστό υπερνικά τους πόνους και τις ταλαιπωρίες που του προξενούν οι άνθρωποι.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής!

Η προσευχή είναι που βοηθάει. Αν είχα όλο τον χρόνο μου για προσευχή, περισσότερο θα βοηθούσα τον κόσμο. Ας πούμε ότι θα δω την ημέρα διακόσιους πονεμένους, μόνο διακόσιοι πονεμένοι υπάρχουν στον κόσμο; Αν δεν δω κανέναν και προσευχηθώ για όλον τον κόσμο, τότε βλέπω όλον τον κόσμο. Γι' αυτό λέω στον κόσμο: «Εγώ θέλω να μιλώ για σας στον Θεό, και όχι σ' εσάς για τον Θεό. Αυτό είναι καλύτερο για σας, αλλά δεν με καταλαβαίνετε.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΧΕΙΣ ΛΥΠΗ; Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Έχεις λύπη; Ο Θεός σου λείπει.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΕΡΙ ΛΟΓΙΣΜΩΝ

Διδαχές του Γέροντος Παΐσίου περί λογισμών

«Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση. 

. Οι λογισμοί μας δείχνουν την πνευματική μας κατάσταση» .

***

«Ένας που κάνει δουλειά στον εαυτό του, δεν βλέπει σφάλματα στους άλλους. Ο πνευματικός άνθρωπος τα βλέπει όλα καθαρά, καλά. Στην αρχή αγωνίζεται κανείς να μην κατακρίνει. Στο δεύτερο στάδιο προσπαθεί να φέρει καλό λογισμό έναντι στον λογισμό της κατακρίσεως και στο τρίτο στάδιο τα ερμηνεύει όλα καλά. Μπαίνει η αγάπη και η ταπείνωση. Όταν η ψυχή εξαγνισθεί, τότε όχι μόνο δεν μπαίνει στον κόπο να κάνει δεξιούς λογισμούς αλλά ούτε καν της έρχονται αριστεροί, δηλαδή αυτά που φαίνονται κατακριτέα αυτή τα βλέπει καλά.»

***

«Οι πονηροί λογισμοί άλλοτε είναι του πειρασμού και άλλοτε ο ίδιος ο άνθρωπος σκέφτεται πονηρά».

***

«Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση. Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους. Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπέρασμα, αδικούν τον άλλον».

***

«Η καλή αδιαφορία χρειάζεται σε έναν υπερευαίσθητο που τον ταλαιπωρεί το ταγκαλάκι με διάφορους λογισμούς. Τότε καλό είναι να γίνει λίγο αναίσθητος, με την καλή έννοια, και να μη λεπτολογει μερικά πράγματα. Ή, ακόμη, χρειάζεται για κάποιον που μπορεί σε πολλά να είναι αδιάφορος, αλλά σε κάτι του έχει δημιουργήσει ο πειρασμός μια υπερευαισθησία, για να τον αχρηστέψει. Τότε για ένα διάστημα θα τον βοηθήσει η καλή αδιαφορία. Θέλει όμως παρακολούθηση. Πρέπει να λέει τον λογισμό του και να παρακολουθείται από τον πνευματικό, αλλιώς μπορεί σιγά-σιγά να τα πάρει όλα σβάρνα και να φθάσει στην άλλη άκρη, να γίνει τελείως αδιάφορος».

***

«Με βλάσφημους λογισμούς βασανίζει ο διάβολος συνήθως τους πολύ ευλαβείς και πολύ ευαίσθητους. Μεγαλοποιεί την πτώση τους, για να τους θλίβει, και αν δεν κατορθώσει να τους φέρει σε απόγνωση, ώστε να αυτοκτονήσουν, προσπαθεί τουλάχιστον να τους τρελλάνει και να τους αχρηστέψει. Και εάν δεν μπορέσει να κάνει ούτε και αυτό, τον ευχαριστεί να τους φέρει έστω και μελαγχολία».

***

«Τους βλάσφημους λογισμούς πρέπει να τους περιφρονούμε».

***

«Το να εμπιστεύεται ένας πνευματικός άνθρωπος στον λογισμό του είναι αρχή πλάνης. Σκοτίζεται το μυαλό του από την υπερηφάνεια και μπορεί να πλανηθεί. Καλύτερα να τρελλαθεί, γιατί τότε θα έχει ελαφρυντικά».

***

-Γέροντα, όταν κάποιος έχει λογισμό ότι όλοι ασχολούνται μ’ αυτόν κ.λπ., πως θα τον διώξει;

- Αυτό είναι του πειρασμού που πάει να τον αρρωστήσει. Να αδιαφορήσει, να μην πιστεύει καθόλου σ’αυτόν τον λογισμό. Ένας λ.χ. που έχει καχυποψία, αν δει έναν γνωστό του να μιλάει σιγά σε έναν άλλον, σκέφτεται: «για μένα λέει. δεν το περίμενα απ’ αυτόν!», ενώ εκείνοι για άλλο θέμα συζητούν. Και αν δεν προσέξει, εξελίσσεται σιγά-σιγά και που φθάνει! Νομίζει ότι τον παρακολουθούν, ότι τον καταδιώκουν. Ακόμη και αν έχει συγκεκριμένα στοιχεία ότι άλλοι ασχολούνται μ’ αυτόν, να ξέρει ότι και αυτά ο ίδιος ο εχθρός (δηλ. ο διάβολος) τα έχει ταιριάξει έτσι, για να τον πείσει. Και πως τα συνδυάζει ο διάβολος!

***

-Γέροντα, ο ευαίσθητος είναι ψυχικά αδύνατος, είναι άρρωστος;

- Όχι, το φιλότιμο και η ευαισθησία είναι φυσικά χαρίσματα, αλλά κατορθώνει δυστυχώς ο διάβολος να τα εκμεταλλεύεται. Έναν ευαίσθητο άνθρωπο τον κάνει συχνά να μεγαλοποιεί τα πράγματα, για να μην μπορεί να σηκώσει κάποια δυσκολία ή να την σηκώνει λίγο και μετά να κάμπτεταί, να απογοητεύεται, να ταλαιπωρήται, και τελικά να σακατεύεται. Αν αξιοποιεί την κληρονομική ευαισθησία, θα γίνει ουράνια. Αν αφήσει να την εκμεταλλευθεί ο διάβολος, θα πάει χαμένη. Γιατί, αν δεν αξιοποιεί ο άνθρωπος τα χαρίσματά του, τα εκμεταλλεύεται ο διάβολος. έτσι πετάει τα δώρα του Θεού. Αντί να ευγνωμονεί τον Θεό, τα παίρνει όλα ανάποδα. Ο ευαίσθητος, όταν πιστεύει στον λογισμό του, μπορεί να καταλήξει ακόμη και στο ψυχιατρείο, ενώ ο αδιάφορος με το «δε βαριέσαι» δεν πάει βέβαια καλά, αλλά τουλάχιστον δεν καταλήγει στο ψυχιατρείο. Γι’ αυτό το ταγκαλάκι κυνηγάει τους ευαίσθητους ανθρώπους.

***

«Μεγαλύτερη αρρώστια είναι το να πιστέψει ο άνθρωπος στον λογισμό του ότι έχει κάποια αρρώστια (κατά φαντασίαν ασθενής). Ο λογισμός αυτός του δημιουργεί άγχος, τον κάνει να στενοχωριέται, να μην έχει όρεξη για φαγητο, να μην μπορεί να κοιμηθεί, να παίρνει φάρμακα, και τελικά να αρρωσταίνει, ενώ ήταν καλά. Να είναι άρρωστος κανείς και να κάνει θεραπεία, αυτό το καταλαβαίνω. αλλά να είναι υγιής και να νομίζει ότι είναι άρρωστος και να αρρωσταίνει στα καλά καθούμενα, αυτό είναι….»

***

«Μπορεί κάποιος να είναι έξυπνος, τετραπέρατος, αλλά, αν έχει θέλημα, αυτοπεποίθηση και φιλαυτία, βασανίζεται συνέχεια. Μπερδεύεται άσχημα και του δημιουργούνται προβλήματα. Για να βρει τον δρόμο του, πρέπει να ανοίξει την καρδιά του σε κάποιον πνευματικό και να ζητήσει ταπεινά την βοήθειά του».

***

«Όπως ο εχθρός, πριν κάνει επίθεση με το πυροβολικό, βομβαρδίζει με την αεροπορία τα οχυρά, για να τα σπάσει, έτσι και ο διάβολος πρώτα βομβαρδίζει με λογισμούς τον άνθρωπο και ύστερα του επιτίθεται. Αν δεν χαλάσει τον λογισμό του ανθρώπου, δεν επιτίθεται, γιατί ο άνθρωπος αμύνεται με τον καλό λογισμό».

***

-Γέροντα, πως θα βοηθηθώ στον αγώνα κατά των αριστερών λογισμών;

-Με την εγρήγορση και την αδιάλειπτη προσευχή. Αν βρίσκεσαι σε εγρήγορση, προσέχεις και φέρνεις καλούς λογισμούς.

***

«Η καλύτερη επιχείρηση είναι να φτιάξει ο άνθρωπος ένα εργοστάσιο καλών λογισμών».

***

Ο Γέροντας έλεγε ότι μετά από αγώνα δεν έχει ο άνθρωπος ούτε κακούς αλλά ούτε και καλούς λογισμούς: «Αυτή η φάση φέρνει και κάποια ανησυχία στην ψυχή και ο άνθρωπος αρχίζει να αναρωτιέται: “Τι συμβαίνει; Τι γίνεται τώρα; Είχα κακούς λογισμούς, έφυγαν. ήρθαν καλοί. Τώρα δεν έχω ούτε κακούς ούτε καλούς”. Μετά από αυτό το άδειασμα γεμίζει ο νους με τη θεία Χάρη και έρχεται ο θείος φωτισμός».

***

Για τους λογισμούς υπόνοιας, είπε ο Γέροντας:«Να βάζεις πάντα ένα ερωτηματικό σε κάθε λογισμό σου. Αν βάζεις δύο ερωτηματικά, είναι πιο καλά. Αν βάζεις τρία, είναι ακόμη καλύτερα. Έτσι και εσύ ειρηνεύεις και ωφελείσαι, αλλά και τον άλλον ωφελείς. Αλλιώς, με τον αριστερό λογισμό νευριάζεις, ταράζεσαι και στενοχωριέσαι, οπότε βλάπτεσαι πνευματικά».

***

«Βέβαια χρειάζεται να προσέχει κανείς να μη δίνει και ο ίδιος αφορμές, ώστε ο άλλος να βγάζει λανθασμένα συμπεράσματα. Για να βάλει λ.χ. κάποιος έναν αριστερό λογισμό για σένα, μπορεί ο ίδιος να έχει εμπάθεια, αλλά κι εσύ μπορεί να έδωσες αφορμή. Αν, παρόλο που εσύ πρόσεξες, ο άλλος σκεφθεί κάτι εις βάρος σου, τότε να δοξάζεις τον Θεό και να ευχηθείς για εκείνον».

***

-Γέροντα, πότε η προσβολή ενός αριστερού λογισμού είναι πτώση;

-Έρχεται ο λογισμός και τον διώχνεις αμέσως. Αυτό δεν είναι πτώση. Έρχεται και τον συζητάς. Αυτό είναι πτώση. Έρχεται, τον δέχεσαι λίγο και μετά τον διώχνεις. Αυτό είναι μισή πτώση, γιατί και τότε έχεις πάθει ζημά, επειδή μόλυνε ο διάβολος τον νου σου. Δηλαδή είναι σαν να ήρθε ο διάβολος και του είπες: «Καλημέρα,τι γίνεται; Καλά; Κάθησε να σε κεράσω. Α, ο διάβολος είσαι; Φύγε τώρα». Αφού είδες ότι είναι ο διάβολος, γιατί τον έβαλες μέσα; Τον κέρασες και θα ξανάρθει.

***

«Για να εξαγνισθούν ο νους και η καρδιά, δεν πρέπει ο άνθρωπος να δέχεται τους πονηρούς λογισμούς που του φέρνει το ταγκαλάκι, ούτε ο ίδιος να σκέφτεται πονηρά».

***

«Σε προσβολές λογισμών,η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η περιφρόνηση. να μην του δώσει κανείς σημασία. Η συζήτηση με τον λογισμό είναι επικίνδυνη, γιατί και εκατό δικηγόροι να μαζευτούν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με ένα μικρό ταγκαλάκι (έτσι αποκολούσε τα δαιμόνια και τον διάβιολο ο Γέροντας)».

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΣΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ!

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Παιδί μου πολύς κόσμος θα σωθεί από το έλεος του καλού Θεού μας. Το ζητούμενο όμως είναι ποιος θα Τον αγαπήσει περισσότερο!

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ΑΝ ΤΙΣ ΥΠΟΜΕΝΟΥΜΕ, ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΧΑΡΗ ΠΑΡΑ ΚΥΡΙΟΥ!

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Όλες τις θλίψεις, παιδί μου, αν τις υπομείνουμε, βρίσκουμε Χάρη παρά Κυρίου. Γι' αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζόμαστε, για να μας δοκιμάζει και να μας πλέξει στεφάνους!

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ! Η ΑΓΑΠΗ ΠΡΕΠΕΙ Ν' ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Η αγάπη μας πρέπει να αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους!

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΑΝ ΠΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΩΦΕΛΕΙ, ΥΒΡΙΣΕΣ ΤΟΝ ΘΕΟ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Αν πεις ότι δεν μπορεί να φωτίζει ο ήλιος, τον ύβρισες. Αν πεις ότι ο Χριστιανός δεν μπορεί να ωφελεί, ύβρισες τον Θεό και τον είπες ψεύτη!

ΚΑΝΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

Κάνε το καλό και ας μην το ξέρει κανείς. Αρκεί που το βλέπει ο Θεός.

ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ΤΗΝ ΒΙΤΟΒΝΙΤΣΑ: ΕΧΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!

Γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα: Έχει τεράστια σημασία να υπάρχει κάποιος που να προσεύχεται πραγματικά μέσα στην οικογένεια. Η προσευχή προσελκύει την Χάρη του Θεού και την αισθάνονται όλα τα μέλη της οικογένειας, ακόμα κι εκείνοι των οποίων η καρδιά έχει παγώσει. Πάντα να προσεύχεστε.

«ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ» – Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΚΙΤΡΟΥΣ «ΑΓΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ»

«Παραμύθι χωρίς όνομα» – μια κινηματογραφική παραγωγή του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους «Ο Άγιος Φώτιος». Τη διασκευή – σενάριο επιμελήθηκε ο πατέρας Παύλος Ντούρος, και όπως ανέφερε ασχολήθηκε πολλά χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί και να πάρει σάρκα και οστά το εγχείρημα.

Η πίστη και η αξία στα ιδανικά και η θυσία των ανθρώπων, ανατρέπει τα δεδομένα… Το δίκιο θα λάμψει, το χαμόγελο θα ξανανθίσει. «Παραμύθι χωρίς όνομα» – Η ανάσταση ενός ρημαγμένου βασιλείου με όπλο το φιλότιμο…

Η παραγωγή, η οποία ανήκει εξ’ ολοκλήρου στο Πνευματικό Κέντρο «Άγιος Φώτιος», ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2013 και ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2014. Το σενάριο αποτελεί διασκευή του ομώνυμου βιβλίου της Πηνελόπης Δέλτα. Τα γυρίσματα έγιναν στην Πιερία σε μέρη όπως η Νεοκαισάρεια, η Κονταριώτισσα, ο Κολινδρός και το Ελατοχώρι (τα εσωτερικά γυρίσματα έγιναν στο ξενοδοχείο Semeli) αλλά και στη Λίμνη Κερκίνη. Συμμετείχαν συνολικά 60 ερασιτέχνες ηθοποιοί και 125 κομπάρσοι. Η σκηνοθεσία είναι του Κώστα Καλπατζίδη, η μουσική η οποία είναι πρωτότυπη, ανήκει στον Διομήδη Βλαχόπουλο, ενώ την επιμέλεια των κουστουμιών είχαν οι Αναστασία Κατέλη και Ελένη Μιχαηλίδου. Η διάρκεια της ταινίας είναι 2 ώρες.

ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

Μακριά από το θόρυβο των μεγάλων πόλεων της Ρωσίας, σε ένα σκηνικό που θυμίζει έντονα παραμύθι, βρίσκεται ένα πανέμορφο εκκλησάκι.

Το εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο  στον Άγιο Ανδρέα στέκεται επιβλητικό στο εσωτερικό της λίμνης Βουόκσα πάνω σε έναν μικρό σωρό από βράχια, σε σημείο που μοιάζει απίθανο να συναντήσεις εκκλησία.

Ο ορθόδοξος ναός κατασκευάστηκε το 2000 από έναν αρχιτέκτονα και καθηγητή πανεπιστημίου που ονομάζονταν Αντρέι και έχει μπει στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες ως η μοναδική εκκλησία στον κόσμο χτισμένη σε ένα τόσο μικρό νησί.

Και πράγματι το «νησί» είναι τόσο μικρό που η Εκκλησία μοιάζει σαν να επιπλέει στο νερό της λίμνης!

Στο μικρό εκκλησάκι δεν γίνονται οργανωμένες χριστιανικές τελετές. Περισσότερο αποτελεί καταφύγιο ανθρώπων που θέλουν να ξεφύγουν για λίγο από την καθημερινότητα τους και μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα να προσευχηθούν και να χαλαρώσουν. Η πρόσβαση στο εκκλησάκι είναι εφικτή μόνο με βάρκα.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ